ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ (ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ 2008)

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. (Ε) 64 Ἐν Κορωπίω Ἀπρίλιος 2008 Ἐνημέρωσις διά τήν νέαν ἔκδοσιν ὑπό τόν τίτλον: «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ» Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Διά τοῦ παρόντος σᾶς ἐνημερώνω περί τῆς νέας ἀγωνιστικῆς ἱεραποστολικῆς ἐκδόσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλον «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ», καί ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007 «Ἐγκύκλιον» τῆς ψευδοσυνόδου τῶν Νικολαϊτῶν. Ἡ νέα αὐτή ἔκδοσις περιλαμβάνει: 1) Τήν Ἐγκύκλιον τῶν Νικολαϊτῶν, διά τῆς ὁποίας «καταδικάζουν» τήν χειροθεσίαν, ἤτοι δίδουν ὑπόστασιν εἰς τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν χειροθεσίαν τοῦ 1971, καί τοῦτο διά τήν ἀναγνώρισίν των ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 2) Ἀπάντησιν καί σχολιασμόν ἐπ’ αὐτῆς ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη καί 3) Παράρτημα μέ κείμενα τῆς ἡμετέρας ἐλαχιστότητος, μέσα ἀπό τά ὁποῖα ἀποκαλύπτεται ἡ προδοσία τῶν Νικολαϊτῶν κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ὁ ἀναγνώστης μελετώντας τήν νέαν ἔκδοσιν ἀσφαλῶς θά λυπηθῆ διά τήν κατάληξιν τοῦ κινήματος τῶν Νικολαϊτῶν καί θά διερωτηθῆ. Διατί τόσες διαιρέσεις καί τόσα σκάνδαλα; Διατί τόση ἀπιστία καί ἀσέβεια ἀκόμη καί εἰς μέχρι «χθές» ἀδελφούς μας καί συνεπισκόπους μας, σεμνυνομένους μάλιστα μέ τό ὄνομα τοῦ γνησίου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου; Διατί τόση παραφροσύνη καί τόση ἀναίδεια; Καί πολύ δικαιολογημένη θά εἶναι ἡ ἀπορία, διότι πράγματι, ἐάν παρατηρήσωμεν μετά προσοχῆς τήν «κατάντια» τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων (νεοημερολογιτῶν καί ψευδο - παλαιοημερολογιτῶν) θά φρίξωμεν. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικός ὁ Μέγας Βασίλειος διά τούς Κληρικούς τῆς ἐποχῆς του, τά ὁποῖα ἰσχύουν καί διά τούς σημερινούς Κληρικούς: «Ὁ Ἰούδας πού προτίμησε νά πεθάνη στήν ἀγχόνη παρά νά ζεῖ στήν ντροπή, ἀποδείχθηκε προτιμότερος ἀπ’ αὐτούς (τούς Ἱερωμένους) πού στίς μέρες μας στέκουν χωρίς ντροπή ἀπέναντι στήν γενική κατακραυγή καί σχετίζονται ἀναίσχυντα μέ τά αἰσχρά. Μονάχα μή ἐξαπατηθεῖτε ἀπό τίς ψευδολογίες τους ὅταν διακηρύττουν ὀρθότητα πίστεως. Τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι Χριστέμποροι, καί ὄχι Χριστιανοί, καθόσον πάντα προτιμοῦν ἐκεῖνο πού τούς βολεύει στόν παρόντα βίο ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου» (Μέγας Βασίλειος Ἐπιστολή ΣΜ, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, 2-3 PG 897 Α). Καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διεκτραγωδεῖ τήν «κατάντια» τῶν τότε Κληρικῶν διά τῶν ἐξῆς: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι, ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C). Καί ἡ αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς παραφροσύνης, τῆς ἀσεβείας καί τῆς θεομαχίας, ποία εἶναι; Μᾶς δίδει τήν ἀπάντησιν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. «Ἡ ἐν ὀλίγω τῆς ἀληθείας παρατροπή τῆ ἀσεβεία τήν πάροδον δέδωκε». (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, Ρ.G. 44,1249). Δηλαδή, ἐάν ξεφύγωμεν ἔστω καί κατ’ ὀλίγον ἀπό τήν ἀλήθεια, ἔρχεται σάν συνέπεια ἡ ἀσέβεια. Καί αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερον, καί μάλιστα εἰς πολύ μεγαλύτερον βαθμόν. Διότι, ἄν ἡ ὀλίγη παρατροπή (ἐκτροπή) ἀπό τήν ἀλήθεια δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐκδηλωθῆ ἡ ἀσέβεια, πόσην ἀσέβειαν, πόσην παραφροσύνην, πόσην θεομαχίαν προκαλεῖ ἡ παντελής ἀθέτησις τῆς ἀληθείας, καί ἡ διακήρυξις τοῦ ψεύδους ὡς ἀληθείας, ὅπως κάμνουν οἱ Νικολαῖται καί μέ αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον. Διά τοῦτο ἀς προσέξωμεν, διότι οἱ καιροί εἶναι χαλεποί, καί ἀς μελετῶμεν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί άς ἐνημερωνόμεθα περί τῆς πορείας τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, διά νά γνωρίζωμεν τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας θά μᾶς κρατήση ἐλευθέρους ἀπό τό κακόν, προσηλωμένους εἰς τό ἀγαθόν. «Γνώσεσθε, λοιπόν τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώση ὑμᾶς». Παρακαλῶ λοιπόν προμηθευθεῖτε τήν νέαν ἔκδοσιν, μελετῆστέ την καί νά εἶσθε βέβαιοι ὅτι θά λύσετε πολλάς ἀπορίας. Μετ’ εὐχῶν +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος