ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΝ ΕΞΑΜΙΛΙΟΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΝΕΩΝ «ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΩΝ» ΩΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ

ΠΩΣ ΟΔΗΓΗΘΗΜΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΑΚΟΠΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΕΝ ΕΞΑΜΙΛΙΟΙΣ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΝΕΩΝ «ΙΕΡΟΕΞΕΤΑΣΤΩΝ» ΩΣ ΑΠΕΔΕΙΧΘΗΣΑΝ ... Απο τοτε που επαυσα να λαμβανω μερος εις τας συνεδριασεις της Συνοδου των Εξαμιλιων, ερωτωμενος δια την αιτιαν, απαντουσα παντοτε με το ψαλμικον λογιον: “Πως άσομαι την ωδήν Κυρίου επί γης αλλοτρίας; δηλαδη της εμπαθειας, κατα τον αγιο Ιωαννη της Κλιμακος (πρβλ. Ψαλμ. 136, 4). Οπερ εστι μεθερμηνευομενον: Δεν συμμετεχω πλεον εις τας συνεδριασεις της μετα το 2019 προκυψασης Συνοδου δια τους κατωθι λογους: Πρωτον: Δια την παραβιασιν της Κανονικης ταξεως και του Συνοδικου θεσμου υπο της πλειοψηφιας των μελων αυτης δια της επι σειρα 4 ετων συγκαλυψεως των παρανομιων του Επισκοπου Κιτιου Παρθενιου (οπως εισπηδησις εις ξενας επισκοπας, εγκαταλειψις του ποιμνιου του, δημιουργια φατριας τυρειας και σχισματος εις Ρουμανιαν, επιμονη ανευ ορων και οριων εις το επαρατον μεταθετον, δημιουργια σχισματων εις Κυπρον και Ελλαδα κλπ). Δευτερον: Δια της αρνησεως υπο των εν Εξαμιλιοις, ειτε ευθεως ειτε πλαγιως, και της παντελους περιφρονησεως της Ομολογιας Εκκλησιολογιας της ακαινοτομητου Γνησιας Ορθοδοξου Εκκλησιας, οπως αυτη διετυπωθη κατα τας τελευταιας δεκαετιας ευθεως και πεπαρρησιασμενως απο την Μητροπολιτικην Ιεραν Συνοδον του 2003, του 2004, του 2006 και 2007 και οπως και εις την συνεχειαν μετα το 2008 ωμολογηθη υπο της Πανορθοδοξου Ιερας Συνοδου, και Τριτον: Δια της αρνησεως εν τη πραξει υπο των ιδιων οτι η ενωσις του 2019 εγενετο υπο προυποθεσεις, οτι δηλαδη εδεσμευθημεν να διαφυλαξωμεν την ορθοδοξον ομολογιαν Εκκλησιολογιαν, ως την παρελάβομεν υπό του Αγιου Πατρος Ματθαιου, καί οπως διετυπωνετο αυτη "ακαινοτομητως και αμειωτως" (Πρακτικα Ζ Οικουμενικης Συνοδου) απο το 2008 μεχρι το 2018 υπο της Πανορθοδοξου Ιερας Συνοδου. Δυστυχως αυτη η δεσμευσις απεδειχθη ψευδης και ματαια, αφου επι τεσσερα ετη απο εκεινην την αποφραδα "ενωσιν" κανενα απο τα θεματα που ειχαμε θεσει εις τον διαλογον δεν αντιμετωπισθη ορθοδοξως, τουναντιον απεκαλυφθησαν και πολλα αλλα τα οποια ησαν αγνωστα. Πως ασωμεν λοιπον την ωδην Κυριου (την γνησιαν ακαινοτομητον πιστιν) "επι γης αλλοτριας", ητοι εκει οπου κυριαρχει η πλανη του παλαιοημερολογιτικου νικολαιτικου καί ευρυτερου οικουμενισμου; Αυτην την εννοιαν ειχε και η απαντησις την οποιαν εδωσα εις την προσκλησιν προς συνεργασιαν, η οποια εχει ουτω: "Οπως εχουν εξελιχθη τα εκκλησιαστικα - ιεροσυνοδικα μας πραγματα, δεν μου επιτρεπει πλεον η συνειδησις μου να συνεχισω να λαμβανω μερος εις συνεδριασεις εις τας οποιας κυριαρχει η αλαζονεια της εξουσιας, ο αυταρχισμος περι την διοικησιν και εν πολλοις η διαστρεβλωσις της αληθειας ... Περαν αυτων με εμποδίζει να προχωρησω την συνεργασια μου μαζι σας σε Συνοδικο επιπεδο και η παρατηρουμένη ανευ ορων και οριων απο 4ετιας υποστηριξίς του επαρατού μεταθετου... Δυστυχως η επιμονη είς τας παρανομίας των μονον απαγοητευσιν μου προεκαλεσαν και ωδηγησαν καί ημας καί αλλους Αρχιερεις της Πανορθοδοξου εις τήν διακοπην πασης κοινωνιας μετ αυτων κατα την προτροπην των αγιων "Φευγετε αυτους ως φευγει τις απο οφεως".

Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ ΚΑΙ ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Άγ. Μάρκος Ευγενικός Ο ΑΣΤΗΡ ΤΗΣ ΕΦΕΣΟΥ Ο ΥΠΕΡΜΑΧΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ Η ΠΑΙΔΙΚΗ ΗΛΙΚΙΑ ΚΑΙ ΟΙ ΣΠΟΥΔΕΣ ΤΟΥ Εφέτος κλείνουν 560 έτη από την κοίμηση του εν αγίοις πατρός ημών και ομολογητού Μάρκου αρχιεπισκόπου Εφέσου του Ευγενικού . Ο άγιος Μάρκος (κατά κόσμο Εμμανουήλ), εγεννήθη από ευσεβείς γονείς το 1392 εις την βασιλίδα των πόλεων, Κωνσταντινούπολιν. Ο πατέρας του ωνομάζετο Γεώργιος και ήτο αρχιδικαστής, σακελλίων και διάκονος της Μεγάλης Εκκλησίας, η μητέρα του ωνομάζετο Μαρία και ήτο θυγατέρα του ευσεβούς ιατρού Λουκά. Αμφότεροι οι γονείς προσπάθησαν και επέτυχαν να αναθρέψουν τον μικρό Εμμανουήλ εν παιδεία και νουθεσία Κυρίου. Αλλά ο θάνατος του πατρός του άφησε αυτόν και τον μικρότερό του αδελφό Ιωάννη ορφανούς εις νεαρά ηλικία. Τα πρώτα γράμματα ο άγιός μας τα εδιδάχθη από τον πατέρα του Γεώργιο, ο οποίος είχε μία ονομαστή ιδιωτική σχολή. Μετά τον θάνατον του πατρός του η μητέρα του τον έστειλε να μαθητεύεση εις τους πλέον φημισμένους διδασκάλους της εποχής του, τον Ιωάννη Χορτασμένο (κατόπιν Ιγνάτιο Μητροπολίτη Σηλυμβρίας) και τον μαθηματικόν και φιλόσοφον Γεώργιον Γεμιστόν Πλήθωνα. Μεταξύ των συμμαθητών του ήτο και ο μετ έπειτα άσπονδος εχθρός του Βησσαρίων ο καρδινάλιος. ΔΙΔΑΣΚΑΛΟΣ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΟΣ Όταν ο νεαρός Εμμανουήλ τελείωσε τας σπουδάς του, ανέλαβε την διεύθυνση της πατρικής σχολής και εις σύντομο χρονικό διάστημα ανεγνωρίσθει ως ένας από τους πλέον λαμπρούς διδασκάλους της ψυχορραγούσης πόλεως. Μεταξύ των μαθητών του, που διέπρεψαν αργότερον, ήσαν ο Γεώργιος Γεννάδιος Σχολάριος,-ο πρώτος μετά την πτώσιν της Πόλεως Πατριάρχης-, ο Θεόδωρος Αγαλλιανός, ο Θεοφάνης Μητροπολίτης Μηδείας και ο αδελφός του Ιωάννης ο Ευγενικός. Αλλά ο θείος έρως δεν άφησε τον Εμμανουήλ να παρασυρθεί από την γεμάτη υποσχέσεις λαμπρά καριέρα του διδασκάλου, ούτε οι λίαν φιλικές σχέσεις του με τον αυτοκράτορα τον εμπόδισαν να απαρνηθεί τον κόσμο και να καταφύγει εις την νήσον των Πριγκιποννήσων Αντιγόνη, πλησίον του φημισμένου ασκητού Συμεώνος. Εκεί έμεινε αγωνιζόμενος πνευματικώς επί δύο έτη και μετά, κατόπιν των τουρκικών επιδρομών εις τας νήσους, ήλθε με τον γέροντά του εις την περίφημο τότε Μονή του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων, εις την Κωνσταντινούπολιν. Ο μοναχός Μάρκος συνέχισε και εις την νέαν μετάνοιά του την σκληράν ασκητικήν ζωήν. Εις την μονήν των Μαγγάνων, ο άγιος Μάρκος συνέθεσε σχεδόν τα περισσότερα από τα 100 έργα του που έχουν διασωθεί μέχρι σήμερον. Ιδιαιτέρως σημαντικά είναι τα έργα που έγραψε εναντίων των λατινοφίλων αντιπάλων του Αγίου Γρηγορίου του Παλαμά, τον οποίον εσέβετο πολύ και τον είχε ως πρότυπο του. Εις την Μονήν αυτήν ο Μάρκος έλαβε και το χρίσμα της ιεροσύνης, κατόπιν πιέσεως, διότι ο ίδιος θεωρούσε τον εαυτό του ανάξιο δια τέτοιον υψηλόν λειτούργημα. Σύντομα δε απέκτησε και φήμη καλού πνευματικού, δι,αυτό πολλοί κληρικοί και λαϊκοί έγραφον εις τον άγιον ζητώντες την γνώμη του επί διαφόρων ζητημάτων. ΕΙΣ ΤΗ ΣΥΝΟΔΟΝ ΤΗΣ ΦΕΡΡΑΡΑΣ Το 1436 και ενώ ακόμη ήτο ιερομόναχος ο Πατριάρχης Αλεξανδρείας τον διορίζει ως αντιπρόσωπο του εις την συγκληθείσαν σύνοδον δια ένωσιν των εκκλησιών. Το ίδιον έτος ο Αυτοκράτωρ Ιωάννης ο Παλαιολόγος τον αναγκάζει να δεχθεί τον Μητροπολιτικόν θρόνον της Εφέσου που είχε χηρεύσει εκείνον τον καιρόν. Ο αυτοκράτωρ δείχνει την μεγάλη εκτίμηση που έτρεφε εις τον άγιον Μάρκον διορίζοντάς τον γενικόν έξαρχον της συνόδου. Ούτως ο άγιος ηναγκάσθη να ακολουθήσει τον Πατριάρχη και την λοιπήν αντιπροσωπία εις την Ιταλία. Ο άγιος Μάρκος πήγε στην σύνοδον με τας καλυτέρας προθέσεις και έδειξε την διαλλακτικότητά του με τον λόγο που συνέθεσε δια τον πάπαν, προτού ακόμη αρχίσουν αι εργασίαι της συνόδου εις την Φερράραν. Μερικοί μάλιστα Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι παρεξήγησαν τον Μάρκον δια την διαλλακτικότητα του ύφους του εις τον διάλογο με τον καρδινάλιο Κεσσαρίνι, και απήτησαν όπως εις το εξής ομιλεί ο Βησσαρίων, Μητροπολίτης Νικαίας. Το πρώτο θέμα των συζητήσεων ήτο το καθαρτήριο πυρ. Του Βησσαρίωνος αδυνατούντος - λόγω ανεπαρκούς θεολογικής καταρτίσεως - να ομιλήσει, ομίλησε δια τους Ορθοδόξους ο άγιος Μάρκος, εκφωνήσας επί του θέματος τέσσαρες αντιρρητικούς λόγους. Αι κρυστάλλιναι ορθόδοξοι απόψεις, ως επαρουσιάσθησαν από τον άγιο μας, ενθουσίασαν τον αυτοκράτορα, ο οποίος προσέβλεπε εις τον Μάρκον ως τον μόνον Ορθόδοξο θεολόγο που ηδύνατο να απαντά ευχερώς εις τους λόγους των παπικών. Αλλά ο περί τα θεία άσχετος βυζαντινός αυτοκράτωρ ήλπιζε ότι αι ορθόδοξοι απόψεις θα επεκράτουν, μη γνωρίζων ότι οι παπικοί θα επέμεναν αμετακίνητοι εις τας πλάνας των. Δι΄αύτόν τον λόγο, όταν είδε ότι η παράλογος επιμονή των λατίνων θα ναυαγούσε τον πολιτικό του σκοπό - ήτοι την ένωση των δύο εκκλησιών και την εξ αυτής αναμενόμενη παπική βοήθεια δι αντιμετώπισιν των Τούρκων - άρχισε να πιέζει τους Ορθοδόξους να ακολουθήσουν μία ηπιότερη η καλύτερα ενδοτική γραμμή. Η ΨΕΥΔΟΕΝΩΣΙΣ Οι λατίνοι άρχισαν να εφαρμόζουν την γνωστή τακτική των ψιθύρων, ψευδών και εκβιασμών, και ούτω κατ εκείνη την εποχή διένειμαν εις την Φερράραν εκατοντάδας φυλλαδίων, τα οποία περιείχαν 54 αιρετικές δοξασίας των Ορθοδόξων!!! Βλέποντας την κατάσταση να χειροτερεύει εις βάρος των Ορθοδόξων, δύο εκ των εγκρίτων μελών της Βυζαντινής αντιπροσωπείας, ο Μητροπολίτης Ηρακλείας Αντώνιος, πρώτος τη τάξει Μητροπολίτης του Οικουμενικού θρόνου και ο αδελφός του Μάρκου Ιωάννης, προσπάθησαν να αποδράσουν από την Φερράραν, αλλά ημποδίσθησαν από τον αυτοκράτορα. Και επειδή ο Ιωάννης συνοδευόταν μέχρι τον λιμένα από τον αδελφό του, ο αυτοκράτωρ και ο Πατριάρχης φοβούμενοι τυχόν άλλας απόπειρας αποδράσεως - εν συνεννοήσει μετά των παπικών - μετακίνησαν τις εργασίες της συνόδου από την Φερράραν, που ήτο πλησίον της θαλάσσης, εις την Φλωρεντία. Όταν δε επανήρχισαν αι εργασίαι της συνόδου ο Εφέσου ήτο ο κύριος ομιλητής των Ορθοδόξων. Αι σαφείς όμως απαντήσεις του και αι ανατροπαί των λατινικών κακοδοξιών προκάλεσαν το μένος των λατινοφρόνων Ορθοδόξων, οι οποίοι με την σιωπηρά συγκατάθεση και ανοχή του αυτοκράτορος προσπάθησαν να διαβάλουν τον άγιο Μάρκο, κυκλοφορούντες μάλιστα και την είδηση ότι ο Εφέσου είχε τρελαθεί. Εις μίαν δε συνεδρίαση της Ορθοδόξου αντιπροσωπείας, όταν ο Μητροπολίτης Εφέσου απεκάλεσε τους παπικούς «αιρετικούς» οι Μητροπολίτες Λακεδαίμονος και Μυτιλήνης ύβρισαν τον άγιο και προσπάθησαν να τον κτυπήσουν. Ο ΕΦΕΣΟΥ ΜΑΡΚΟΣ ΔΕΝ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙ Διαπιστώνων ο άγιος ότι όλες οι προσπάθειές του να πείσει τους Ορθόδοξους να μην προχωρήσουν εις την ένωση - γενόμενοι θύματα των παπικών - ήσαν μάταιοι, απεσύρθη από του να συμμετέχει ενεργώς εις τας εργασίας της συνόδου. Τελικώς την 5 Ιουλίου 1439 υπεγράφη η ένωση και ως αναφέρει ο Συρόπουλος οι περισσότεροι Ορθόδοξοι αντιπρόσωποι υπέγραψαν χωρίς την θέληση των και φοβούμενοι τον αυτοκράτορα. Όταν δε ο πάπας ηρώτησεν εάν υπέγραψε ο Μάρκος και έλαβε απάντηση αρνητική είπε προφορικώς «λοιπόν, εποιήσαμεν ουδέν».Ο υπερόπτης και δεσποτικός πάπας ζήτησε ανερυθριάστως από τον άβουλο βυζαντινό αυτοκράτορα, όπως στείλει τον Μάρκον εις αυτόν δια να τον δικάσει ενώπιον συνοδικού δικαστηρίου, αλλ' ευτυχώς ο αυτοκράτωρ ηρνήθη. Αργότερα όμως παρεκάλεσε τον Μάρκον, αφού είχε πάρει προφορικές διαβεβαιώσεις δια την ασφάλειάν του από τον πάπα, να εμφανισθεί ενώπιον του ποντίφικα και να εξηγήσει την στάση του. Ο Μάρκος υπακούοντας εις το αυτοκρατορικό πρόσταγμα επήγε εις τον πάπαν. Μάταια όμως προσπάθησε ο αρχιαιρεσιάρχης της δύσεως να τον πείσει να δεχθεί την εκτρωματική ένωση. Όταν δε είδε ότι ο Μάρκος έμεινε αμετακίνητος εις τας απόψεις του, κατέφυγε εις εκβιασμούς και απείλησε ότι θα καταδίκαζε τον άγιό μας ως αιρετικό. Αλλ΄ ο άγιος Μάρκος μη πτοηθείς απήντησε μετά παρρησίας λέγων. «Αι σύνοδοι κατεδίκαζον τους μη πειθωμένους τη Εκκλησία, αλλ' εις δόξαν τινά εναντίον αυτής ενισταμένους και ταύτη κηρύττοντας και υπέρ αυτής αγωνιζόμενους, διό και αιρετικούς εκάλουν αυτούς...Εγώ δε ου κηρύττω ιδίαν μου δόξαν ουδέ τι εκαινοτόμησα, ουδέ υπέρ αλλοτρίου τινός δόγματος και νόμου ενίσταμαι, αλλ' εις την ακραιφνή δόξαν, τηρώ εμαυτόν». Ο ΛΑΟΣ ΕΠΙΔΟΚΙΜΑΖΕΙ ΤΟΝ ΜΑΡΚΟΝ Μετά την προδοτική ένωση της Φερράρας - Φλωρεντίας οι Βυζαντινοί εγκατέλειψαν την Ιταλίαν δια την επιστροφήν των εις την πολιορκουμένην Πόλιν. Ο αυτοκράτωρ παρέλαβε τον άγιον Μάρκον εις το αυτοκρατορικόν πλοίον. Ύστερα από ταξίδι τριών και ήμισυ μηνών έφθασαν τελικώς εις την Κωνσταντινούπολιν. Εκεί οι κάτοικοι εδέχθησαν με αισθήματα εχθρικά και απεδοκίμασαν τους υπογράψαντας την ένωση, αλλ' επεδοκίμασαν και ετίμησαν τον άγιόν μας και ως αναφέρει ο υβριστής του γραικολατίνος επίσκοπος Μεθώνης Ιωσήφ «ο Εφέσου είδε το πλήθος δοξάζων αυτόν ως μη υπογράψαντα και προσεκύνουν αυτώ οι όχλοι παθάπερ Μωϋσεί και Ααρών και ευφήμουν αυτόν και άγιον απεκάλουν»( PG 159, 992). Ο απλός λαός του Θεού προσέβλεπε εις τον άγιον Μάρκον ως τον μόνον ιεράρχη που είχε το θάρρος και την ικανότητα να υπερασπίσει την Ορθόδοξον πίστη του. Εγνώριζεν ήδη ότι αρκετοί που υπέγραψαν την ένωση είχαν δωροδοκηθεί από τον πάπα, ενώ τα χέρια του Μάρκου ήταν καθαρά. Όταν ο αυτοκράτωρ απεφάσισε να πληρώσει τον πατριαρχικό θρόνο, έστειλε αντιπροσώπους του εις τον άγιον Μάρκον παρακαλών αυτόν να δεχθεί το υψηλόν αξίωμα του Πατριάρχου, αλλ' ο άγιός μας ηρνήθη. Η ΦΥΛΑΚΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΛΗΜΝΟΝ Την 4ην Μαΐου 1440 ο άγιος Μάρκος ηναγκάσθη να δραπετεύσει από την Βασιλεύουσαν, διότι εκινδύνευε η ζωή του, και να πάει εις την μητροπολιτική του περιφέρεια, την Έφεσον που ήτο κάτω από τους Τούρκους. Εκεί αφού εποίμανεν έπ' ολίγον το λογικόν του ποίμνιον ηναγκάσθη πάλιν, τώρα υπό των Τούρκων και των ενωτικών, να εγκαταλείψει την Έφεσον και εμπήκεν εις πλοίον που επήγαινεν εις το Άγιον Όρος, όπου απεφάσισε να διέλθει τον υπόλοιπο χρόνο της ζωής του. Όταν όμως το πλοίον έκαμε σταθμό εις την Λήμνο ο άγιος ανεγνωρίσθει και αμέσως συνελήφθη, κατόπιν αυτοκρατορικής εντολής και εφυλακίσθη εκεί επί διετία. Κατά την διάρκεια της φυλακίσεώς του υπέφερε πολύ, αλλά ως έγραψε εις τον ιερομόναχο Θεοφάνη τον εν Ευβοία «ο λόγος του Θεού και η της αληθείας δύναμης ου δέδεται, τρέχει δε μάλλον και ευοδούται, και οι πλείονες των αδελφών τη εμή εξορία θαρρούντες βάλλουσι τοις ελέγχοις τους αλιτηρίους και παραβάτας της ορθής πίστεως...». Από την Λήμνο ο άγιος εξαπέλυσε την περίφημο εγκύκλιο επιστολή του προς τους απανταχού της γης και των νήσων ευρισκομένους Ορθοδόξους Χριστιανούς. Με αυτήν ελέγχει αυστηρώς τους Ορθοδόξους εκείνους που απεδέχθησαν την ένωσιν και με αδιάσειστα στοιχεία αποδεικνύει ότι οι λατίνοι είναι καινοτόμοι και δι' αυτό λέγει : «ως αιρετικούς αυτούς απεστράφημεν, και δια τούτο αυτών εχωρίσθημεν». Καλεί δε ο άγιος τους πιστούς να αποφεύγουν τους ενωτικούς, διότι αυτοί είναι «ψευδαπόστολοι και εργάται δόλιοι». ΣΥΝΕΧΙΣΗΣ ΤΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΑΠΟ ΤΗ ΜΟΝΗ ΜΑΓΓΑΝΩΝ Μετά την αποφυλάκισίν του άγιος Μάρκος πιεζόμενος υπό της ασθενείας του δεν ηδυνήθη να αποσυρθεί εις το Άγιον Όρος, αλλ' επέστρεψεν εις την εν Κωνσταντινουπόλει μονήν του, όπου εγένετο δεκτός μετά τιμών ως άγιος και ομολογητής υπό του πιστού λαού. Από το μοναστήριον του Αγίου Γεωργίου των Μαγγάνων ο νέος ομολογητής διηύθυνε τον αγώνα κατά των ενωτικών, γράφων επιστολάς εις μοναχούς και κληρικούς ενθαρρύνων αυτούς να κρατούν την ορθή πίστη και να μη συνεργάζονται μετά των ενωτικών. Οι διωγμοί, αι εξουδενώσεις και αι πιέσεις επεδείνωσαν την κατάσταση της υγείας του οσίου πατρός, και ούτω την 23ην Ιουνίου τω 1444, αφού είχε καλέσει πλησίον του τα πνευματικά του τέκνα και ανέθεσε εις τον Γεώργιον Σχολάριον την αρχηγίαν του ανθενωτικού αγώνος, απεδήμησεν εις Κύριον. Ήτο δε τότε 52 ετών. ΤΙΜΑΙ ΑΓΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΑΝΑΤΟΝ ΤΟΥ Ο πιστός λαός του Κυρίου απορφανισθείς, εθρήνησε πολύ δια την απώλειαν του πνευματικού του πατέρα. Ο δε Γεώργιος Σχολάριος, εξεφώνησεν επικήδειον λόγον εις τον οποίον ανέφερε μεταξύ άλλων ότι ο όσιος «εν ιερεύσει διέπρεψεν, εν αρχιερεύσιν διέλαμψεν, ήθλησεν υπέρ της Εκκλησίας πάνυ καλώς αδάμαντος στερεώτερος ώφθη προς την μετάθεσιν...νυν γυμνή τη ψυχή της μακαριότητος εμφορείται ήν επέγνω καλώς και λαβείν εντεύθεν εσπούδασε την εν Χριστώ κεκρυμμένην ζήσας ζωήν και σύνεστι τοις ιεροίς διδασκάλοις της πίστεως, πάντων είνεκα δίκαιος ών εκείνοις συντάττεσθαι». Πνευματικός καρπός του αγίου είναι οι δύο άγιοι μαθηταί του Πατριάρχαι Κωνσταντινουπόλεως Γεννάδιος και Διονύσιος. Αμέσως μετά την οσίαν κοίμησίν του ο Μάρκος ετιμήθη ως άγιος και ομολογητής. Αυτό μαρτυρεί με πόνο και ο σύγχρονος και άσπονδος εχθρός του Ιωσήφ, ουνίτης επίσκοπος Μεθώνης, λέγων, «ώσπερ πολλούς μεν και άλλους, και τον καλούμενον Παλαμάν, και τον Εφέσου Μάρκον, ανθρώπους ούτ' άλλως φρενήρεις, αλλά και δοξοσοφίας εμπεπλησμένους, μηδεμίαν αρετήν ή αγιωσύνην εν εαυτοίς έχοντας, μόνον δια το λέγειν και συγγράφειν κατά Λατίνων, δοξάζετε και υμνείτε, και εικόνας εγκοσμείτε αυτοίς και πανηγυρίζοντες, στέργετε αυτούς ως αγίους και προσκυνείτε» ( PG 159, 1357) Την πρώτη ακολουθία προς τιμήν του αγίου συνέθεσε ο αδελφός αυτού Ιωάννης ο φιλόσοφος. Κατ' αρχάς η μνήμη του εορτάζετο την 23ην Ιουνίου, αλλά βραδύτερον ωρίσθη η 19η Ιανουαρίου - ημέρα προφανώς της ανακομιδής του λειψάνου του αγίου και ταφής αυτού εις την μονήν του Λαζάρου εις τον Γαλατά. Οι αγώνες του Μάρκου όσον και του μαθητού αυτού Γενναδίου ανεγνωρίσθησαν και εδικαιώθησαν από την μεγάλη σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως που τελείωσε το 1484 και κατέγραψε τα ονόματα αυτών, ως πατέρων αγίων, εις το Συνοδικό της Ορθοδοξίας. ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΜΕΛΕΤΩΝ «Ο ΑΓΙΟΣ ΜΑΡΚΟΣ Ο ΕΥΓΕΝΙΚΟΣ», ΜΕΘΩΝΗ - ΠΙΕΡΙΑΣ

ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ (ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ 2008)

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. (Ε) 64 Ἐν Κορωπίω Ἀπρίλιος 2008 Ἐνημέρωσις διά τήν νέαν ἔκδοσιν ὑπό τόν τίτλον: «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ» Ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά, χαίρετε ἐν Κυρίω πάντοτε. Διά τοῦ παρόντος σᾶς ἐνημερώνω περί τῆς νέας ἀγωνιστικῆς ἱεραποστολικῆς ἐκδόσεως τῆς Ἱερᾶς Μητροπόλεώς μας, ἡ ὁποία φέρει τόν τίτλον «ΑΜΕΣΟΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ ΕΙΣ ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ», καί ἀποτελεῖ ἀπάντησιν εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3280/28.11.2007 «Ἐγκύκλιον» τῆς ψευδοσυνόδου τῶν Νικολαϊτῶν. Ἡ νέα αὐτή ἔκδοσις περιλαμβάνει: 1) Τήν Ἐγκύκλιον τῶν Νικολαϊτῶν, διά τῆς ὁποίας «καταδικάζουν» τήν χειροθεσίαν, ἤτοι δίδουν ὑπόστασιν εἰς τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν χειροθεσίαν τοῦ 1971, καί τοῦτο διά τήν ἀναγνώρισίν των ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, 2) Ἀπάντησιν καί σχολιασμόν ἐπ’ αὐτῆς ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη καί 3) Παράρτημα μέ κείμενα τῆς ἡμετέρας ἐλαχιστότητος, μέσα ἀπό τά ὁποῖα ἀποκαλύπτεται ἡ προδοσία τῶν Νικολαϊτῶν κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ὁ ἀναγνώστης μελετώντας τήν νέαν ἔκδοσιν ἀσφαλῶς θά λυπηθῆ διά τήν κατάληξιν τοῦ κινήματος τῶν Νικολαϊτῶν καί θά διερωτηθῆ. Διατί τόσες διαιρέσεις καί τόσα σκάνδαλα; Διατί τόση ἀπιστία καί ἀσέβεια ἀκόμη καί εἰς μέχρι «χθές» ἀδελφούς μας καί συνεπισκόπους μας, σεμνυνομένους μάλιστα μέ τό ὄνομα τοῦ γνησίου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου; Διατί τόση παραφροσύνη καί τόση ἀναίδεια; Καί πολύ δικαιολογημένη θά εἶναι ἡ ἀπορία, διότι πράγματι, ἐάν παρατηρήσωμεν μετά προσοχῆς τήν «κατάντια» τῶν σημερινῶν Ἐπισκόπων (νεοημερολογιτῶν καί ψευδο - παλαιοημερολογιτῶν) θά φρίξωμεν. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικός ὁ Μέγας Βασίλειος διά τούς Κληρικούς τῆς ἐποχῆς του, τά ὁποῖα ἰσχύουν καί διά τούς σημερινούς Κληρικούς: «Ὁ Ἰούδας πού προτίμησε νά πεθάνη στήν ἀγχόνη παρά νά ζεῖ στήν ντροπή, ἀποδείχθηκε προτιμότερος ἀπ’ αὐτούς (τούς Ἱερωμένους) πού στίς μέρες μας στέκουν χωρίς ντροπή ἀπέναντι στήν γενική κατακραυγή καί σχετίζονται ἀναίσχυντα μέ τά αἰσχρά. Μονάχα μή ἐξαπατηθεῖτε ἀπό τίς ψευδολογίες τους ὅταν διακηρύττουν ὀρθότητα πίστεως. Τέτοιοι ἄνθρωποι εἶναι Χριστέμποροι, καί ὄχι Χριστιανοί, καθόσον πάντα προτιμοῦν ἐκεῖνο πού τούς βολεύει στόν παρόντα βίο ἀπό τό νά ζοῦν σύμφωνα μέ τήν ἀλήθεια τοῦ Εὐαγγελίου» (Μέγας Βασίλειος Ἐπιστολή ΣΜ, Νικοπολίταις Πρεσβυτέροις, 2-3 PG 897 Α). Καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διεκτραγωδεῖ τήν «κατάντια» τῶν τότε Κληρικῶν διά τῶν ἐξῆς: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι, ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C). Καί ἡ αἰτία ὅλης αὐτῆς τῆς παραφροσύνης, τῆς ἀσεβείας καί τῆς θεομαχίας, ποία εἶναι; Μᾶς δίδει τήν ἀπάντησιν ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Νύσσης. «Ἡ ἐν ὀλίγω τῆς ἀληθείας παρατροπή τῆ ἀσεβεία τήν πάροδον δέδωκε». (Ἁγίου Γρηγορίου Νύσσης, Ρ.G. 44,1249). Δηλαδή, ἐάν ξεφύγωμεν ἔστω καί κατ’ ὀλίγον ἀπό τήν ἀλήθεια, ἔρχεται σάν συνέπεια ἡ ἀσέβεια. Καί αὐτό ἀκριβῶς συμβαίνει σήμερον, καί μάλιστα εἰς πολύ μεγαλύτερον βαθμόν. Διότι, ἄν ἡ ὀλίγη παρατροπή (ἐκτροπή) ἀπό τήν ἀλήθεια δίνει τήν εὐκαιρία νά ἐκδηλωθῆ ἡ ἀσέβεια, πόσην ἀσέβειαν, πόσην παραφροσύνην, πόσην θεομαχίαν προκαλεῖ ἡ παντελής ἀθέτησις τῆς ἀληθείας, καί ἡ διακήρυξις τοῦ ψεύδους ὡς ἀληθείας, ὅπως κάμνουν οἱ Νικολαῖται καί μέ αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον. Διά τοῦτο ἀς προσέξωμεν, διότι οἱ καιροί εἶναι χαλεποί, καί ἀς μελετῶμεν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ καί άς ἐνημερωνόμεθα περί τῆς πορείας τῶν ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, διά νά γνωρίζωμεν τήν ἀλήθειαν. Καί ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας θά μᾶς κρατήση ἐλευθέρους ἀπό τό κακόν, προσηλωμένους εἰς τό ἀγαθόν. «Γνώσεσθε, λοιπόν τήν ἀλήθειαν καί ἡ ἀλήθεια ἐλευθερώση ὑμᾶς». Παρακαλῶ λοιπόν προμηθευθεῖτε τήν νέαν ἔκδοσιν, μελετῆστέ την καί νά εἶσθε βέβαιοι ὅτι θά λύσετε πολλάς ἀπορίας. Μετ’ εὐχῶν +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΔΙΑΤΙ ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΦΑΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. Ε/61 Ἐν Κορωπίω Ἀπρίλιος 2008 (Ε.Η.) ΗΡΩΤΗΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΔΙΑΤΙ ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΦΑΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ Ἀγαπητέ μοι πάτερ, χαῖρε ἐν Κυρίω. Εἰς ἀπάντησιν ἐπί σχετικοῦ ἐρωτήματός σας, σᾶς γνωρίζομεν ἐν πολλῆ συντομία τούς λόγους διά τούς ὁποίους τήν 16.6.2005 ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΠΑΣΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ» μετά τῆς περί τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον φατρίας καί διεγράψαμεν τά ὀνόματα αὐτοῦ καί τῶν περί αὐτόν Ἐπισκόπων ἀπό τά Δίπτυχα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί «ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΙ’ ΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΤΟΥ 1971». Α΄ Ὡς γνωστόν, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1971, ὅταν ἡ τριμελής Ἐξαρχία (Κορινθίας Κάλλιστος, Κιτίου Ἐπιφάνιος καί Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος) ἐπέστρεψεν ἐξ’ Ἀμερικῆς, ὅπου μετέβη χάριν τῆς Ἱεραποστολῆς, ὅπως ἀποδεικνύουν τά ὑπάρχοντα ἔγγραφα, καί διά νά ἔλθουν εἰς συζήτησιν καί ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς ἐν Διασπορᾶ Συνόδου, ΩΜΟΛΟΓΗΣΕΝ «ἐν Ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ», ὅτι οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἐπί τῶν Ἀρχιερέων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, καί ὅτι ἐγένετο ἁπλῶς μία ἐξωτερική τυπική πράξις, (συγχωρητική εὐχή), ἀφοῦ προηγουμένως ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν Ὁμολογίαν – Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐδήλωσαν δέ ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς προέβησαν κατ’ οἰκονομίαν, διά νά ἀφαιρέσουν ἀπό τούς Φλωρινικούς τήν πρόφασίν των (ἤτοι τό «ὑφ’ ἑνός» διά τήν μή ἐπιστροφήν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Αὐτήν τήν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν ἐδέχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας. Μέχρις ὅτου δημοσιευθῆ ὑπό τῶν Φλωρινικῶν εἰς τά «Χαρμόσυνα μηνύματα» (ὑπό τοῦ μον. Βίκτωρος) καί εἰς τόν «Κήρυκα Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων» (ὑπό τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου), εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ἡ ἀντιφατική ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεφέρετο καί ὁ Η΄ Κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἦτο παντελῶς ἄγνωστος, δεδομένου ὅτι ἡ Ἐξαρχία διά τούς ἰδικούς της λόγους τήν ἀπέκρυψεν. Ὅλοι (Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί ὅσοι ἐκ τοῦ πιστοῦ πληρώματος παρηκολούθουν τά ἐκκλησιαστικά θέματα) εἶχον πιστεύσει καί ἀποδεχθεῖ τήν δήλωσιν - Ὁμολογίαν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο, ἀλλ’ ὅτι εἲς Ἀμερικήν ἔγινεν ἕν μέγα θαῦμα, ἀφοῦ μέ τήν ἀποδοχήν ἐκ μέρους τῶν Ρώσων τῆς Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Ὀρθοδοξία «ἔφυγε ἀπό τά τέσσαρα ντουβάρια τῆς Κερατέας» καί μετεδόθη πλέον εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ συνωδεύσας τήν Ἐξαρχίαν καί ὅπως ἀπεδείχθη, ὀ μέγας ὑποκριτής Ἀρχιμανδρίτης Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος. Μετά τήν δημοσίευσιν τῆς ἀποφάσεως, (σημείωσις: παραμένει τό ἐρώτημα διατί δέν τήν ἐκοινοποίησαν πρίν τό πανηγυρικόν συλλείτουργον τῆς 28.10.1971, τό ὀποῖον ἔγινε διά τήν ἔνωσιν εἰς τόν Ἰερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιθέας;) ἤρχισαν οἱ πάντες νά ἀνησυχοῦν καί νά διαμαρτύρωνται. Δέν εἴμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν, ἅν οἱ Ἀρχιερεῖς ἐγνώριζον τήν ἀπόφασιν πρίν τό συλλείτουργον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, οὐδέποτε διευκρίνισεν αὐτήν τήν λεπτομέρειαν, οὔτε καί οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς. Μόνον ἐν ἔτει 1981, κατά τήν μεγάλην ἐκείνην Σύνοδον, κατά τήν ὁποίαν συνεζητήθη τό θέμα, ἐρωτηθείς ὑπ’ ἐμοῦ, περιωρίσθη νά εἴπει, ὅτι ὅταν τό 1971 τοῦ ἔδειξαν τήν Ἀπόφασι καί τήν ἀνέγνωσε εἶπεν: «Μέ αὐτήν θά μᾶς κατηγορήσουν ὅτι βγάζουμε παράνομο τόν ἅγιο Πατέρα». Ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη εἰς τάς τότε, (ἤτοι μετά τήν ἐπιστροφήν των καί πρό τοῦ συλλειτούργου) συνεδριάσεις, δηλώνει ὅτι πρίν τήν δημοσιεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οὔτε ὁ ἴδιος τήν ἐγνώριζε. Εἶμαι αὐτήκοος μάρτυς, ὅτι ὅταν τό βράδυ τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Ἐξαρχίας, ὁ θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τούς ἐζήτησε γραπτά ντοκουμέντα, δι’ ὅ,τι ἔγινε στήν Ἀμερική, καί δι’ ὅσα εἶπον ὅτι ἀπεφάσισαν οἱ Ρῶσοι, τοῦ ἀπήντησεν ὁ Καλλιόπιος, ὅτι τήν Ἀπόφασιν – Ἐγκύκλιον θά τήν ὑπογράψουν οἱ Ρῶσοι Ἐπίσκοποι, κατά τήν ἑπομένην συνεδρίασιν, καί θά μᾶς τήν ἀποστείλουν. Καί ὅταν ἐπέμενε ὅτι τόσον σοβαρά θέματα ἀπαιτοῦν γραπτά «σκρίπτα», τότε ἐδέχθη πάλιν τήν παρατήρησιν τοῦ Καλλιοπίου: «Μήν ἀσεβεῖς, παιδί μου. Δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνην σέ δύο ’Αρχιερεῖς;» Β΄ Τινές τῶν Ἀρχιερέων ἀντέδρασαν τότε καί δι’ αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὀποίαν ἐδέχθησαν ἐν Ἀμερικῆ οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας. Ἀντέδρασαν καί πρό τοῦ συλλειτούργου τῆς ἑνώσεως καί μετά ἀπό αὐτό. Ἀντέδρασαν, διότι ἄλλα εἶπεν ἡ Ἐξαρχία κατά τήν ἐπιστροφήν της καί ἄλλα ἠκούοντο παρά τῶν Φλωρινικῶν καί τινῶν Ἀρχιερέων τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. Ἡ πρώτη δήλωσις τοῦ Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη μετά τό συλλείτουργον καί πρόν δημοσιευθεῖ ἡ ἀπόφασις ὑπό τοῦ Βίκτωρος Ματθαίου, ἦτο διαμαρτυρία κατά τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων, διότι δέν ἔκαμαν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν εἰς τούς Ματθαιϊκούς Ἐπισκόπους, ἀλλά ἀνεγνώρισαν τήν χειροτονίαν των. Ἑτέρωθεν ἄλλοι Φλωρινικοί διέδιδον ὅτι ἔγινε κανονική χειροθεσία, ὁ δέ Ἐπίσκοπος Μανχάταν τότε καί κατόπιν Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Λαῦρος, ἐλθών εἰς Ἑλλάδα (Ἅγιον Ὄρος) διέδωσεν ὅτι τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐδέχθησαν μέ χειροτονίαν, γεγονός τό ὁποῖον κατέγραψαν τότε καί ἐκκλησιαστικαί Ἐφημερίδες τοῦ νέου Ἡμερολογίου. Οἱ ἐν Ἑλλάδι ἀντιδράσαντες Ἀρχιερεῖς, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐξαρχία τούς ἐδήλωσεν ὅτι δέν ἔγινε κἄν χειροθεσία (ὁ π. Εὐγένιος μάλιστα ἀπείλησε τά ἔντυπα τοῦ νέου Ἡμερολογίου μέ μήνυσι ἐνώπιον τῶν Δικαστηρίων), ἀλλά μία συγχωρητική εὐχή, προμηθούμενοι διά τήν ἐνότητα, δέν ἐπέμειναν εἰς τάς ἀντιδράσεις των. Ἀλλά καί οἱ Ἱερεῖς, ἀντέδρασαν καί δέν ἐδέχθησαν, οὔτε αὐτήν τήν τυπικήν ἐξωτερικήν πράξιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, πλήν δύο ἤ τριῶν. Ἠ ἐπίσημος ἐνημέρωσις πάντως πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς, διά τό τί ἔγινε εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό δύο ἐπιστολάς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἦτο ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα οὔτε αὐτή ἡ τυπική συγχωρητική εὐχή ἀνεγνώσθη. Ἡ ἐν ἔτει 1974 ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα, κάμνει λόγον διά μή ἐφαρμογήν τῆς ἀποφάσεως εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς. Παραπονεῖται, δηλαδή ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα, διότι ἡ Ἐξαρχία δέν συνεμορφώθη πλήρως πρός τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου. Δηλαδή ὅτι δέν ἀνέγνωσαν τήν εὐχήν τῆς χειροθεσίας εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς. Ὑπάρχει καί ἐτέρα ἐπιστολή τοῦ ἰδίου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται αὐτήν τήν φοράν πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου Ἐπιφάνιον, εἰς τόν ὁποῖον πάλιν ἐκφράζει τό ἴδιον παράπονον, μέ τήν διαφοράν ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐπιστολήν (τοῦ 1979) τήν χειροθεσίαν τήν ὀνομάζει συγχωρητικήν εὐχήν. Τό ἐρώτημα εἶναι, πῶς ἐγνώριζεν ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ὅτι δέν ἀνεγνώσθη ἐν Ἑλλάδι ἡ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ἐάν δέν τόν εἶχεν ἐνημερώσει ἡ ἰδία ἡ Ἱερά Σύνοδος. Ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ 1974, προκύπτει, ὅτι τοῦτο ἐπληροφορήθη παρά τῶν Φλωρινικῶν. Ἡμεῖς πιστεύομεν, ὅτι τήν πληροφορίαν αὐτήν ἔσχε καί παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία μόλις ἠκούσθησαν αἱ πρῶται διαμαρτυρίαι Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, καί κυρίως μόλις ἐκυκλοφόρησεν ἡ ἀποκρυβεῖσα Ἀπόφασις τῆς Συνόδου, ἐνημέρωσεν τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον περί τῶν ἀντιδράσεων αὐτῶν, αἱ ὁποῖαι πράγματι ἐκορυφώθησαν ἐπί τῆ δημοσιεύσει τῆς Ἀποφάσεως ὑπό τῶν Φλωρινικῶν («Χαρμόσυνα Μηνύματα» ὑπό Βίκτωρος), καί ὑπό τοῦ π. Εὐγενίου («Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων»). Δηλαδή, μόλις ἐδημοσιεύθη ἡ Ἀπόφασις, αἱ ἀντιδράσεις, ὡς εἴπομεν, ἐκορυφώθησαν, διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐζήτησε παρά τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς νά διευκρινίσουν καί περί τῆς Ὁμολογίας των καί περί τί εἴδους χειροθεσίαν ἔκαμαν εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς εἰς Ἀμερικήν. Καί οὐσιαστικά εἰς αὐτάς τάς ἐπιστολάς εἶναι σαφής ἡ ἄρνησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά ἀποδεχθῆ τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τήν ὁποίαν εὐθύς οἱ πάντες τήν ἐχαρακτήρισαν ὡς ἀντιφατικήν. Ἡ ἀπάντησις εἰς αὐτάς τάς ἐπιστολάς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐδόθη μέ τάς δύο ὡς ἄνω ἀναφερομένας ἐπιστολάς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, τάς ὁποίας, παραλλήλως μέ τάς ἀπ’ ἀρχῆς δηλώσεις τῆς Ἐξαρχίας, ἐχρησιμοποίησεν ἡ Ἱερά Σύνοδος διά νά διατυπώση ἐν ἔτει 1981 τήν ἐπίσημον ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ – ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ της, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα αὐτό τῆς χειροθεσίας. Ὑπάρχουν καί ἄλλα κείμενα ἐκ μέρους τῶν Ρώσων τά ὁποῖα εἶναι ἐν πολλοῖς ἀντιφατικά καί δέν διευκρινίζουν σαφῶς τί τέλος πάντων ἔγινε. Τό 1976 ὁ Κορινθίας Κάλλιστος ὑπανεχώρησε ἀπό τήν δήλωσιν του ὅτε ἐπέστρεψεν ἐξ’ ‘Αμερικῆς, ἀκόμη καί ἀπό τάς θέσεις τάς ὁποίας ἐπισήμως διετύπωσε μετά τήν β΄ (1974) μετάβασίν του (μετά τοῦ Πειραιῶς Νικολάου αὐτήν τήν φοράν), ἤτοι ἐδήλωσεν ὅτι ἐδέχθη χειροθεσία ὡς πρώην σχισματικός. ‘Ηκολούθησεν ἡ καθαίρεσις τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, ὡς ἀρνητοῦ τῆς Ἀρχιερωσύνης του. Αὐτή ἡ ἱεροσυνοδική πράξις (τῆς καθαιρέσεως τοῦ Καλλίστου), καθώς καί αἱ δύο προαναφερθεῖσαι ἐπιστολαί τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἦσαν τά βασικά ντοκουμέντα, ὥστε νά ΔΟΘΗ τό 1981 καί ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ἡ ἐπίσημος ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ εἰς τό ψεῦδος τοῦ Ἐπισκόπου τῶν Ρώσων Μανχάταν Λαύρου, ὅτι δῆθεν τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐχειροτόνησαν ἐξ’ ὑπαρχῆς, καί τῶν Φλωρινικῶν, ὅτι τούς ἐδέχθησαν (τούς δύο Ἀρχιερεῖς) ὡς πρώην σχισματικούς. ‘Εν τέλει ἡ ἐπίσημος ἀπόφασις - ἀπόφανσις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐν ἔτει 1981 ἦτο ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν δέν ἔγινε χειροθεσία, ἀλλά μία συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ὄμως, κατά τήν μαρτυρίαν τῶν δύο ἀνωτέρω ἐπιστολῶν τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου δέν ἐφηρμόσθη εἰς τήν Ἑλλάδα. Ἐπίσης δι’ αὐτῶν τῶν δύο ντοκουμέντων (τῆς καθαιρέσεως τοῦ Καλλίστου καί τῶν δύο ἐπιστολῶν τοῦ Φιλαρέτου), ἐδόθη καί ἀποστομωτική ἀπάντησις εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι «παπαγάλους» (Φλωρινικούς καί Νεοημερολογίτας) οἱ ὁποῖοι ἐπανελάμβανον τά ἴδια, καί βάσει αὐτῶν καί τῶν δηλώσεων πάλιν τοῦ Σεβ. κ. Ἐπιφανίου, καί ΔΙΕΜΟΡΦΩΘΗ περαιτέρω καί ἡ ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τοῦ θέματος. Ἀκριβῶς αὐτά τά τρία ντοκουμέντα (τήν καθαιρετικήν ἀπόφασιν κατά τοῦ Καλλίστου καί τάς δύο ἐπιστολάς τοῦ Φιλαρέτου) ἐχρησιμοποίησαν οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς καί δή ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, διά νά πείσουν καί ἐμέ, ὅτι ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ, καί ἑπομένως δέν πρέπει νά ἀρνηθῶ τήν χειροτονίαν. Διότι εἶχα δηλώσει, ὅτι ἐάν δέν δοθῆ ἐπίσημος ἀπάντησις εἰς τά ψεύδη τῶν Φλωρινικῶν δέν δύναμαι νά δεχθῶ χειροτονίαν παρ’ αὐτῶν. Αὐτή οὐσιαστικά ἦτο ἡ ἀπάντησις τῶν Ἀρχιερέων καί εἰς τήν πρότασίν μου, τοῦ 1972 (βλ. τήν χειρόγραφον περί χειροθεσίας μελέτην μου τοῦ 1972 τήν ὁποίαν κυκλοφοροῦν παραπληροφοροῦντες καί ψευδόμενοι οἱ Νικολαῖται) καθ’ ἥν ἐζήτησα πράγματι νά «καταδικάσουν τήν χειροθεσίαν». Γ΄ Πράγματι τό 1971-72 ὡς φοιτητής τῆς θεολογίας εἶχον ἄγνοιαν πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἤκουα ὅμως τά λεγόμενα περί χειροθεσίας, καί ἠθέλησα νά μελετήσω τό θέμα. Δέν ἐγνώριζα κἄν τί εἶναι αὐτή ἡ χειροθεσία. Μἀλιστα, ὅταν ἤκουσα, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Ρώσων Μανχάταν Λαῦρος ἐλθών εἰς Αγιον Ὄρος εἶπεν ὅτι τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐχειροτόνησαν, ἀνησύχησα καί ἠναγκάσθην νά ἐρευνήσω τό θέμα, πράγμα τό ὁποῖον μέ ὡδήγησε εἰς τό νά πληροφορηθῶ ὅτι ἡ χειροθεσία κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς εἶναι χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν. Ἔγραψα τότε μίαν σύντομον ἐργασίαν, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἔννοιαν τῆς διαμαρτυρίας. Εἰς αὐτήν ἔχων ὑπ’ ὄψιν τήν ἀποκρυβεῖσαν κατ’ ἀρχήν καί ὑπό τῶν Φλωρινικῶν ἐν συνεχεία δημοσιευθεῖσαν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, καί κατ’ ἐπέκτασιν ἔχων ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ χειροθεσία αὕτη ἐγένετο μόνον εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους, δέν ἐγένετο ὅμως δεκτή ὑπό τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων ἐν Ἑλλάδι, ἐπρότεινα πράγματι νά καταδικασθῆ ἡ χειροθεσία. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἔπρεπε οἱ ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχθησαν χειροθεσίαν, νά δικάσουν τούς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν ἐν Ἀμερικῆ χειροθεσίαν, ὅπως προβλέπει ἡ ἀπόφασις, ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα. Ἡ ἀπάντησις ὅμως ἐπ’ αὐτοῦ ἐκ μέρους τῶν Ἀρχιερέων ἦτο ἡ ἑξῆς: «Τί νά δικάσωμεν καί τί νά καταδικάσωμεν, ἀφοῦ κατά τήν δήλωσίν των οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας δέν ἐδέχθησαν καμμίαν χειροθεσίαν, ἀλλά μίαν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία δέν ἔθιγε τό μυστήριον τῆς χειροτονίας». Ἐν τῶ μεταξύ τό 1974 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας εἰς τό βιβλίον του «Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας» ἔγραψεν καί ἐπισήμως διεκήρυξε ὅτι εἰς Ἀμερικήν οὐδεμίαν χειροθεσίαν ἐδέχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς, ἀλλά μίαν συγχωρητικήν εὐχήν. Τό δέ ἑπόμενον ἔτος 1975 μοί ἀνετέθη (εἰς μίαν σύντομον ἄδειαν ἐκ τῆς στρατιωτικῆς μου θητείας) νά συντάξω ἐπί τῆ βάσει σχετικῆς Ἱεροσυνοδικῆς ἀποφάσεως, τό τελικόν κείμενον τό ὁποῖον θά ἀπεστέλλετο εἰς τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς περί τῆς διακοπῆς τῆς μετ’ αὐτῶν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὅπερ ἔπραξα συνεργασθείς μετά τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη. Εἰς τό τελικόν σχέδιον, τό ὁποῖον τούς παρέδωσα, εἶχα σημειώσει διά τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ὅτι «ταύτην ὡς ἀντικανονικήν, ἀντορθόδοξον καί ἄκυρον οὐδέποτε παρεδέχθημεν», ἀλλά καί ὅταν ἐδημοσιεύθη τό ἔγγραφον πρός τούς Ρώσους, διεπίστωσα ἐν Ἀλεξανδρουπόλει ὅπου ὑπηρέτουν τήν στρατιωτικήν μου θητείαν, ὅτι τό σημεῖον αὐτό ἔλειπεν. Ὅταν ἀργότερα ἠρώτησα διατί ἀπάλειψαν αὐτήν τήν διατύπωσιν μοῦ ἀπήντησαν οἱ τότε ἀποτελοῦντες τήν Ἐνδημοῦσαν Ἀρχιερεῖς, διά στόματος τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου, ὅτι «βάσει αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως μᾶς ἀναγνωρίζουν τά δικαστήρια». Ἀνεφέρετο προφανῶς εἰς τήν μήνυσιν τοῦ Νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη, κατά τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Νικολάου, καί εἰς τήν ἔκδοσιν τοῦ ἀθωωτικοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος. Τό ἔτος 1978, λόγω τῆς ὑπαναχωρήσεως τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί ὅσων ἄλλων ἐλέγοντο καί ἠκούοντο ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς χειροθεσίας, καί προπάντων διότι καί μετά τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου συνέχιζε ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος νά προβάλλει ἀμφιβολίας διά τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ἐπεκαλεῖτο στοιχεῖα πρός δικαίωσιν τῆς χειροθεσίας, τότε εἰς κοινόν ἔγγραφον μετά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἐμηνύσαμεν τήν Ἐξαρχίαν τοῦ 1971, δι’ ὑπέρβασιν καθηκόντων, καί ἐζητήσαμεν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά λάβη θέσιν καί νά διατυπώση δημοσίως τήν Ὁμολογίαν της, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας. Καί τότε καί μόνον τότε ἐδέχθημεν νά χειροτονηθῶμεν, ὅταν δηλαδή ἐλάβομεν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τήν ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ὅτι δηλαδή τό 1971 εἰς Ἀμερικήν δέν ἐγένετο ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΕΠΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ, ΩΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ, ΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΝΕΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΝ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΣ ΕΥΧΗΣ, ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΙΝ ΟΤΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΩΡΘΟΔΟΞΗΣΕΝ ΚΑΙ ΕΚΕΡΔΗΘΗ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΥΣ Η ΠΡΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΥΦ’ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΠΕΚΟΠΗΣΑΝ ΤΟ 1937. Τό 1983, ἐπειδή καί πάλιν οἱ Φλωρινικοί, διά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου, ἀλλά καί οἱ Νεοημερολογῖται μέσω τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» διά τοῦ Σακαρέλλου, ἐπανελάμβανον τά περί χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν – χειροτονίαν τῶν δύο Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπανέλαβε διά μεγάλης καί ἱστορικῆς Ἐγκυκλίου τήν ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἐπί τοῦ θέματος. Τό 1991-1992 ἕως τό 1997, ὅταν ἀφ’ ἑνός οἱ Φλωρινικοί διά στόματος τοῦ Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς των ἐπί τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου τοῦ «Ὁἰνόης» Ματθαίου εἶπον ὅτι μᾶς ἀναγνωρίζουν βάσει τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, διά τῆς ὁποίας ἀπεκατεστάθη τό σχίσμα τοῦ 1937 καί ἔγιναν Κανονικαί αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948, ἀφ’ ἑτέρου ὁ Ἱερομόναχος Εὐθύμιος ἐδήλωσεν δι’ Ἐγκυκλίου του Ἐπιστολῆς, τήν ὁποίαν υἱοθέτησαν καί οἱ πέντε, ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας», «ἐπταίσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα ἀλλά ὡς ἐκκλησία», «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός», τότε οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς (Ἀνδρέας, Νικόλαος, καί Παχώμιος) ἐπανέλαβον τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἰδιαιτέρως ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἔγραψε δι’ ἄλλην μίαν φοράν καί ξεκάθαρα ὅλην τήν ἀλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος. Δ΄ Ἀπό τό 1998 καί μέχρι σήμερον, εἰς τά πλαίσια τῆς «λύσεως τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τάς προτάσεις τοῦ κ. Χριστοδούλου, ἤτοι μέ «τήν ἕνωσιν μετά τῆς ἰσχυροτέρας παρατάξεως, ἤτοι τοῦ Χρυσοστόμου Κιούση» καί τήν ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώρισιν τῶν Κληρικῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν, τῶν ὁποίων αἱ χειροτονίαι προέρχονται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, εἴτε διά «τῶν χειροτονιῶν τῶν Φλωρινικῶν» τοῦ 1960, εἴτε διά τῶν «χειροθεσιῶν τῶν Ματθαιικῶν» τοῦ 1971, καί τήν ὑπαγωγήν ὅλων αὐτῶν ὑπό τόν κ. Χριστόδουλον, ἔστω καί ὡς παλαιοημερολογιτῶν, διεπιστώθη σταδιακή ἄμβλυνσις τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, καί διείσδυσις εἰς τόν χῶρόν μας ἐπιδράσεων παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, αἱ ὁποῖαι καταφαίνεται κυρίως εἰς τήν ἀρνησιν τῶν Ἀρχιερέων νά λάβουν θέσιν, παρά τό γεγονός ὅτι ἐγκαίρως ἐπεσημάναμεν τόν κίνδυνον. Ε΄ Ἐξ’ ὅλων αὐτῶν διαπιστώσαμεν ὅτι σκοπός τοῦ νέου κινήματος, ἦτο ἡ προσβολή τῆς μέχρι τοῦδε καλῆς Ὁμολογίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἀνόθευτον καί γνησίαν ἐλάβομεν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995, διά τῆς ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὥστε νά γίνη πραγματικότης τό ἀποτυχόν τό 1971 καί μέχρι σήμερον σχέδιον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ τῶν χειροτονιῶν μας καί τῆς Ὁμολογίας μας ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, διά τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ». Διά τοῦτο καί ΑΝΕΛΑΒΟΜΕΝ σκληρόν Ἀγῶνα, πεποιθότες ὅτι εἰς αὐτόν τόν Ἀγῶνα θά συμπαραταχθοῦν καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς, ἤτοι ἐζητήσαμεν, μαζί καί μέ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, δι’ ἐγγράφων καί προφορικῶν διαμαρτυριῶν, παρακλήσεων, καταγγελιῶν, ἐνστάσεων κλπ. νά ὁμολογήση ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν καλήν Ὁμολογίαν, ὡς τήν ὡμολόγει μέχρι σήμερον. Δυστυχῶς διεψεύσθημεν, διότι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀρχιερέων ὄχι μόνον δέν ἔλαβον ὁμολογιακήν στάσιν, ἀλλά διά πράξεων, ἐνεργειῶν καί παραλείψεων, ἤτοι «γράμμασι καί πράγμασιν» ἄφησαν νά ἐννοηθῆ, ὅτι ἤδη πρό πολλοῦ εἶχον «μυηθῆ» εἰς τό νέον κίνημα προδοσίας. Ὁ Μακαριώτατος εἶπε χαρακτηριστικά τό 1998 πρός ἐμέ καί τόν κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδην. «Τούς εἶπα (τούς Τσακίρογλου καί Κάτσουρα) νά κάνουν ὅ,τι θέλουν». Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά, ἐνῶ μέχρι ἵστατο εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος διά τήν Ἀλήθεια, καί τήν καλήν Ὁμολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐν ἔτει 1998 καί μέχρι τῆς ἐκδημίας του ἔδωσε τόν ἑαυτόν του (τήν ὑπογραφήν του) εἰς τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου καί τόν κ. Κάτσουρα, νά τήν χρησιμοποιήσουν κατά τάς ὀρέξεις των, (ὀρέξεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ), μέ ἀποτέλεσμα νά τόν ἔχουν μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του καί πρό καί μετά τήν ἱερόσυλον παραίτησιν «σημαιοφόρον» εἰς τάς βαρβαρικάς διωκτικάς ἐνεργείας καί ἀποφάσεις των, τάς ὁποίας ἐπαρουσίαζον ὡς Ἱεροσυνοδικάς. Δ΄ Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς τῆς σημερινῆς φατρίας τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ὑπανεχώρησαν βλασφήμως εἰς τό θέμα τοῦτο τῆς χειροθεσίας. Σημειώνομεν τήν ὑπαναχώρησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ὅτι «ἔγιναν ἀνθρώπινα λάθη εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας», χωρίς νά διευκρινίζη τί λάθη ἔγιναν, τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου μέσω τρίτων, ὅτι ἡ «χειροτονία του πέρασε ἀπό τόν ἅγιο Φιλάρετο μέ τήν χειροθεσία τοῦ 1971», τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ὅτι «τό 1976 ἠθωώθημεν πανηγυρικῶς διότι ἐκάναμε ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», (ἐνῶ ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ καλή του Ὁμολογία ἔγκειτο εἰς τό νά καταθέση τά περί χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενισκῆς Συνόδου), τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, ὅτι «προερχόμεθα ὅλοι ἀπό χειροθετημένους», τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, ὅτι «καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα, ἀνεγνώσθησαν εὐχαί χειροτονίας». Πέραν τούτου ἠρνήθησαν «Συνοδικῶς» (φατριαστικῶς) καί ἀπέρριψαν τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» καί ΔΕΝ ΕΛΑΒΟΝ ΘΕΣΙΝ, ὅπως τούς ἐζητήσαμεν δι’ ἐπισήμου ἐγγράφου ἐπί τῆς «ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν Μασσαχουσέτης», σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς Ἀμερικήν ἐπί τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου ἐγένετο χειροθεσία – ἀναχειροτονία, ἀνεγνώσθησαν δέ καί εὐχαί χειροτονίας κλπ», ἡ ὁποία (περιγραφή) ἐδημοσιεύθη παράλληλα μέ τάς ἰδικάς των ἀπό 2003 -2004 παρομοίας ὡς ἄνω δηλώσεις, Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἣμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ΗΝΑΓΚΑΣΘΗΜΕΝ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩΜΕΝ ΠΑΣΑΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΩΜΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί νά δηλώσωμεν, ὅτι ἄν χρειασθῆ καί μόνος, ὅπως ἔπραξε ὁ ὁμολογητής Ἱεράρχης Ματθαῖος, θά συνεχίσωμεν τόν ΑΓΩΝΑ ὑπέρ τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας, καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως ταύτην παρελάβομεν ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας παρά τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τό 1948 καί προηγουμένως ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς τό 1935, οἱ ὁποῖοι πάλιν εἶχον τήν Ἀρχιερωσύνην ἀπό Ἀρχιερεῖς Ὀρθοδόξους πρό τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. Τό γεγονός, ὅτι ἐν ἔτει 2007 ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον νά «καταδικάσουν» τἠν χειροθεσίαν τοῦ 1971, ἀποδεικνύει, ὅτι δέν παρεξέκκλιναν καθόλου ἀπό τήν ὑπαναχώρησίν των, τοῦ 2003, ἀλλά καί ἐπιστοποίησαν αὐτήν τήν ὑπαναχώρησιν ἔτι πλέον μέ αὐτήν τήν καταδίκην, δεδομένου ὅτι αὐτό τό ὁποῖον Συνοδικῶς ἐθεώρουν ἀνυπόστατον, ἄκυρον, καί ὡς μή γενόμενον, τώρα μέ τήν καταδίκην τό ἐπιστοποίησαν, τό ἐπιβεβαίωσαν, τοῦ ἔδωσαν ὑπόστασιν. Δηλαδή ἐπιβεβαίωσαν αὐτό τό ὁποῖον ἐδήλωσαν τό 2003 καί εἰς τό ὁποῖον ἐπιμένουν μέχρι σήμερον, ὅτι «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους», καί ἑπομένως ὀφείλουν οἱ Φλωρινικοί καί οἱ Νεοημερολογῖται, ενώπιον των οποίων εθεσαν τους εαυτούς των εν υποδικία, νά μᾶς ἀναγνωρίζουν. Καλή, ἐκ πρώτης ὄψεως εἶναι ἡ Ὁμολογία των ὅτι ἔχουν τό κῦρος ἀπό τάς χειροτονίας τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ἀλλά αὐτήν τήν Ὁμολογίαν τήν ἀκυρώνουν μέ τήν καταδίκην τῆς χειροθεσίας, διότι μέ τήν καταδίκην τῆς χειροθεσίας ἐπιστοποίησαν ἐγγράφως καί «Συνοδικῶς» καί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὅτι εἶναι βλάσφημοι κατ’ αὐτῆς τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς. Καί βλασφημία κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς σημαίνει ἄρνησιν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὁ δέ ἀρνούμενος τήν Ἀρχιερωσύνην του, ἔστω καί πρός καιρόν, δέν δύναται, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας νά τήν ἐπανακτήση, δέν δύναται δηλαδή νά ἐπανέλθη εἰς τήν Ἀρχιερωσύνην, ἔστω καί ἄν μετανοήση. Πρός Κύριον εὐχέτης + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ: Η ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΔΙΚΙΑΣ

Η εικόνα της αδικίας (Αγ. Νεκτάριος Πενταπόλεως) Δημοσιεύθηκε στις 17 Φεβρουαρίου, 2015 (2,241 άτομα το έχουν διαβάσει) Αδικία είναι η συνήθεια να βλέπη κανείς τους νόμους με υπεροψία. Αδικία είναι η περιφρόνηση των νόμων, η καταπάτηση του δικαίου. Αδικία είναι η εναντίωση στο θείο θέλημα. Είναι ενέργεια για να επικρατήσει το κακό, ο πόλεμος, η ταραχή, η κακοδαιμονία, η βασιλεία του πονηρού. Η αδικία είναι ανοσιούργημα κι αυτόν που την εργάζεται τον καθιστά ακάθαρτο μπροστά στον Θεό. Η αδικία είναι αποκρουστική στα μάτια του Θεού, καθώς προσβάλλει το πρώτο των θείων χαρακτηριστικών που είναι η θεία δικαιοσύνη. Είναι δε μητέρα κάθε κακίας, αφού μέσα στην αδικία κρύβεται διαμιάς η κακία. Η αδικία είναι πράξη ψυχής που δεν συντάσσεται με τον Θεό αλλά με τον πονηρό. Η αδικία φανερώνει ψυχή που δεν έχει καμιά επαφή των συναισθημάτων με τη λογική, ούτε βέβαια μπορεί να κυριαρχήσει πάνω στα πάθη και τις επιθυμίες της. Η αδικία κρίνει προς το συμφέρον και όχι προς το δίκαιο. Αποδίδει το δίκαιο σ’ αυτούς που αδικούν και το αφαιρεί απ’ αυτούς που δικαιούνται να το λάβουν. Η αδικία γεμίζει τη γη με θρήνους και ο στεναγμός των αδικημένων ανεβαίνει μέχρι τον ουρανό. Η αδικία, η οποία δεν έχει έλεος και οικτιρμούς, δεν δειλιάζει μπροστά σε τίποτα. Συνθλίβει τις καρδιές των αδικημένων και κάνει από τα μάτια τους να τρέχουν πηγές δακρύων. Δεν ελεεί τον ορφανό και δεν λυπάται την χήρα. Πάντοτε αδυσώπητη και ανελέητη, επιβάλλει τις θελήσεις της και εκτελεί τις αποφάσεις της. Η τυραννία της είναι σκληρή∙ όπου δε επικρατεί, κυριαρχεί ο στεναγμός και ο πόνος. Η αδικία αρνείται τον Θεό και δεν υπολογίζει το κράτος της δύναμής Του. Η εικόνα της προκαλεί φρίκη και τρόμος καταλαμβάνει αυτούς που την αντικρύζουν. Είναι δύσμορφη και αποτρόπαιη και η όψη της μοιάζει με αρχαία ερινύα. Όπου κι αν εμφανισθεί, απομακρύνεται απ’ εκεί η ειρήνη, η χαρά και η ευθυμία. Η παρουσία της προμηνύει καταιγίδα και η φωνή της αναγγέλει την καταστροφή. Απ’ όπου κι αν περάσει, η ερήμωση γίνεται ολοκληρωτική. Η αδικία είναι ο κακός δαίμονας που αφαιρεί την ευτυχία από τους ανθρώπους. («Το γνώθι σαυτόν ΚΕΙΜΕΝΑ ΑΥΤΟΓΝΩΣΙΑΣ», ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ, Απόδοση στη Νέα Ελληνική: Ευανθία Χατζή, Επιμέλεια κειμένου – Επίμετρο: Γιώργος Μπάρλας, ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ) (Πηγή ηλ. κειμένου: hristospanagia3.blogspot.gr)

ΕΘΝΟΜΑΡΤΥΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΜΑΡΤΥΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΥΠΡΙΑΝΟΣ (9 ΙΟΥΛΙΟΥ 1821)

Αρχιεπίσκοπος Κύπρου Κυπριανός (9η Ιουλίου 1821) ___________________ "ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς τὴν ψυχὴν αὐτοῦ τίθησιν ὑπὲρ τῶν προβάτων· ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει· καὶ ὁ λύκος ἁρπάζει αὐτὰ καὶ σκορπίζει τὰ πρόβατα. ὁ δὲ μισθωτὸς φεύγει, ὅτι μισθωτός ἐστι καὶ οὐ μέλει αὐτῷ περὶ τῶν προβάτων." (Ιω. 10,11-13) "[...] Στὸ πρόσωπο τοῦ Κυπριανοῦ, στὸ ποιμαντικό του ἔργο καὶ στὴν πατρική του μέριμνα κατὰ τὴν τραχειὰ περίοδο τῆς Τουρκοκρατίας ἔβλεπαν οἱ ὑπόδουλοι Ἕλληνες τῆς Κύπρου τὸν ἀνιδιοτελῆ ποιμενάρχη, τὸν στοργικὸ πατέρα καὶ πρὸ πάντων τὸν γνήσιο Ὀρθόδοξο Ἕλληνα Χριστιανὸ ποὺ δὲν λογάριασε τὴν δύναμη τοῦ βάναυσου δυνάστη οὔτε κάμφθηκε ἀπὸ τὴν γλυκύτητα τῆς παρούσας ζωῆς, ἀλλὰ μαρτύρησε Ἰησοῦν Χριστὸν μὲ θάρρος καὶ παρρησία μπροστὰ στὸν δήμιό του καὶ σὲ πλῆθος λαοῦ. [...] Ὁ Κυπριανὸς εἶχε μέσα στὴν καρδία του τὴν ἐπιθυμία νὰ θυσιαστεῖ αὐτὸς γιὰ τοὺς ἀνθρώπους, τοὺς Κυπρίους ἀδελφούς του, καὶ νὰ σωθοῦν ἐκεῖνοι μόνον, ἐὰν ἦταν δυνατόν. Αὐτὴν τὴν διάθεση καὶ αὐτὸν τὸν λόγο τὰ συναντοῦμε στὸν μεγάλο Προφήτη Μωυσῆ καὶ στὴν πλειάδα τῶν ἁγίων ἀρχιερέων, μὲ πρῶτον τὸν καλὸν Ποιμένα, τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστόν, ποὺ εἶπε στοὺς Ἑβραίους ποὺ ἦρθαν νὰ τὸν συλλάβουν στὸν κῆπο τῆς Γεθσημανῆ: «Εἶπον ὑμῖν ὅτι ἐγώ εἰμι. εἰ οὖν ἐμὲ ζητεῖτε, ἄφετε τούτους ὑπάγειν· ἵνα πληρωθῇ ὁ λόγος ὃν εἶπεν, ὅτι οὓς δέδωκάς μοι, οὐκ ἀπώλεσα ἐξ αὐτῶν οὐδένα» (Ιω.18,8-9). Τὰ ἴδια τὰ λόγια τοῦ Κυπριανοῦ, ποὺ διασώθηκαν ἀπὸ τὸν John Carne, εἶναι δηλωτικὰ τοῦ ὅτι ἐπακολουθεῖ τὰ ἴχνη καὶ ἀντιγράφει τὸ πρότυπο τοῦ μεγάλου διδασκάλου Θεανθρώπου Ἰησοῦ, ὡς καλὸς καὶ αὐτὸς ποιμήν: «Συχνὰ δάκρυζε, ἐνῶ μᾶς μιλοῦσε γιὰ τὶς σφαγὲς τῶν συμπατριωτῶν του. Τὸν ἐρωτήσαμε γιατί ἐν μέσῳ τέτοιων κινδύνων δὲν προτιμοῦσε τὴν δική του ἀσφάλεια ἀναχωρώντας ἀπὸ τὸ νησί. Μᾶς ἀνακοίνωσε ὅτι θὰ ἔμενε νὰ ὑποστηρίζει τὸν λαό του κατὰ τὴν δύναμή του μέχρι τέλους καὶ θὰ θυσιαζόταν γι’ αὐτούς». Τὶς σκέψεις αὐτὲς δὲν τὶς εἶχε μόνο στὴν καρδιά του, ἀλλά, ὅταν παρουσιάσθηκε ἀνάγκη, θαρραλέα τὶς κατέθεσε καὶ ἐνώπιον τοῦ Κουτσιοὺκ Μεχμέτη. Καὶ πάλιν ἡ γραφίδα τοῦ Carne διέσωσε: «Ὁ κυβερνήτης, ποὺ εἶχε προηγουμένως τοποθετήσει φρουροὺς στὶς πύλες καὶ διαδρόμους, ἀμέσως διέταξε ν’ ἀρχίσουν οἱ ἐκτελέσεις. Ὁ Κυπριανός, σ’ αὐτὴ τὴν δοκιμασία ἀντέδρασε μὲ θάρρος καὶ ἀξιοπρέπεια. Ζήτησε ἀπὸ τὸν κυβερνήτη νὰ τοῦ ἀπαντήσει σὲ τί ἔφταιξαν ὅλοι αὐτοὶ οἱ ἀθῶοι ἄνθρωποι, ποὺ νὰ δικαιολογεῖ αὐτὴ τὴν σφαγή. Παρ’ ὅλες τὶς ὕβρεις καὶ λοιδωρίες, ποὺ εἶχαν ὑποστεῖ τελευταῖα, ἐν τούτοις ἦσαν ἐντελῶς ἀνεύθυνοι, καί, ἐὰν ζητοῦσε ἡ ἀπανθρωπιὰ τοῦ κυβερνήτη μόνο αἷμα, ἂς τὸν ἀρκοῦσε μόνο τὸ δικό του. Ὁ Τοῦρκος ἀπάντησε κοφτὰ καὶ βάναυσα σ’ αὐτὴ τὴν προσφορά». [...] ἡ αὐτουθυσία τοῦ Κυπριανοῦ δὲν προέκυψε περιστασιακά, ἀλλὰ ἐν πλήρει γνώσει καὶ συνειδήσει ἑκουσίως πορεύθηκε στὸ μαρτύριο. Εἶχε καὶ αὐτός, καθὼς καὶ ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, στραμμένο τὸ πρόσωπό του πρὸς τὴν δική του Ἱερουσαλὴμ καὶ τὸν δικό του Γολγοθά, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπὸ τὰ ἱστορικὰ κείμενα ποὺ καταθέσαμε ἀνωτέρω. Ἐπιβεβαιώνεται ἔτι καὶ ἔτι ὅτι εἶναι καλὸς ποιμὴν καὶ ἀπὸ τὴν εἰδοποιὸ διαφορὰ μεταξὺ καλοῦ ποιμένος καὶ μισθωτοῦ. Στὸ Εὐαγγέλιο γράφει: «Ὁ μισθωτὸς δὲ καὶ οὐκ ὢν ποιμήν, οὗ οὐκ εἰσὶ τὰ πρόβατα ἴδια, θεωρεῖ τὸν λύκον ἐρχόμενον καὶ ἀφίησι τὰ πρόβατα καὶ φεύγει». Ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ σημείου, ὁ Κυπριανὸς δοκιμάσθηκε καὶ ἐλέγχθηκε. Ὅπως στιχουργεῖται στὸ ποίημα τοῦ Βασίλη Μιχαηλίδη, πρὸ τῆς συλλήψεως τοῦ Κυπριανοῦ, πρῶτα ὁ ἴδιος ὁ Κκιόρογλου πρότεινε πιεστικὰ στὸν Κυπριανὸ νὰ τὸν φυγαδεύσει στὴν Σκάλα, στὰ κονσουλάτα. Ἀκολούθως, ὅταν ἦταν ὁ Κυπριανὸς στὴν φυλακή, ὁ Κκιόρογλου ἔστειλε τὸν γιό του νὰ τοῦ προτείνει ἀκόμη μία φορὰ τὴν διέξοδο διαφυγῆς. Ἀλλὰ τὰ ἀξιομνημόνευτα λόγια τοῦ Κυπριανοῦ καὶ ἡ ἐπακολουθήσασα πράξη τῆς ἑκούσιας παραμονῆς καὶ τῆς συγκακοπάθησής του μὲ τὸ ποίμνιό του, πέρα γιὰ πέρα διαγράφουν καὶ ἐξαφανίζουν ἀκόμη καὶ τὴν παραμικρήν ὑποψία γιὰ τὸν Κυπριανὸ περὶ «μισθωτοῦ ποιμένος»: «Δὲν θέλω, Κκιόρογλου, ἐγιὼ νὰ φύω ᾽ποὺ τὴν Χώραν, γιατί, ἂν φύω, τὸ κακὸν ἐννὰ γινῆ περίτου. Θέλω νὰ μείνω, Κκιόρογλου, τζ᾽ ἂς πᾶ’ νὰ μὲ σκοτώσουν, ἂς μὲ σκοτώσουσιν ἐμὲν τζ᾽ οἱ ἄλλοι νὰ γλυτώσουν. Δὲν φεύκω, Κκιόρογλου, γιατί, ἂν φύω, ὁ φευκός μου ἐννὰ γενῆ θανατικὸν εἰς τοὺς Ρωμιοὺς τοῦ τόπου. Νὰ βάλω τὴν συρτοθηλειὰν εἰς τὸν λαιμὸν τοῦ κόσμου; Παρὰ τὸ γαῖμαν τοὺς πολλοὺς ἐν’ κάλλιον τοῦ ’πισκόπου». Μάλιστα, ἀντιστρόφως ἀνάλογα, ἐπικυρώνουν τὰ προλεχθέντα περὶ καλοῦ ποιμένος, καὶ τὸν στεφανώνουν ὡς μιμητὴν τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ. Ἐπιπροσθέτως, ἡ σοφία καὶ ἡ διάκριση ποὺ τὸν χαρακτηρίζουν ὡς καρποὶ ἀρετῆς καὶ τὸ καρδιακὸ πλήρωμα ἀγάπης πρὸς τὸν πλησίον, τὸν φωτίζουν στὴν δύσκολη στιγμὴ νὰ ἀσφαλίσει τὸ ποίμνιο στὴν θεοσέβεια, λέγοντάς τους: «Τέκνα, ἔδωκα ὑμῖν παράδειγμα». Καὶ τὸ παράδειγμά του δὲν ἦταν ἄλλο ἀπὸ τὴν μαρτυρία Ἰησοῦ Χριστοῦ καὶ τὸ μαρτύριο γιὰ τὴν ἀγάπη Του. Καὶ καθὼς τὸ Εὐαγγέλιο γράφει: «τὰ πρόβατα τὰ ἐμὰ τῆς φωνῆς μου ἀκούει», ἔτσι, τόσο οἱ παρευρισκόμενοι ὅσον καὶ πολλοὶ ἄλλοι ἀνὰ τὸ παγκύπριον, ἄκουσαν τὴν φωνὴν τοῦ καλοῦ τους ποιμένος καὶ τὸν ἀκολούθησαν στὴν μαρτυρία καὶ στὸ μαρτύριον Ἰησοῦ Χριστοῦ, γενόμενοι ἑκατόμβη μαρτύρων, θυσία εὐπρόσδεκτος Κυπρίων προσφερομένη στὸν Θεό, ὀσμὴ εὐωδίας εὐάρεστος εἰς Αὐτόν· καθ᾽ ὅτι ὁ ποιμὴν ὁ καλὸς γνωρίζει τὰ δικά του πρόβατα καὶ γνωρίζεται ἀπὸ αὐτά [...]"

ΟΙ ΤΕΣΣΑΡΕΣ ΜΟΡΦΕΣ ΤΗΣ ΣΟΦΙΑΣ

Oι μορφές της σοφίας ( Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός ) Τέσσερις είναι οι μορφές της σοφίας: Η φρόνηση, δηλαδή η γνώση και εκείνων που πρέπει και εκείνων που δεν πρέπει να κάνομε και η εγρήγορση του νου. Η σωφροσύνη, δηλαδή να γίνει ορθό το φρόνημά μας, ώστε να μπορέσομε να κρατήσομε τον εαυτό μας μακριά από κάθε έργο, λογισμό και λόγο που δεν αρέσει στο Θεό. Η ανδρεία, δηλαδή η δύναμη και η καρτερία στους κατά Θεόν αγώνες και στους πειρασμούς. Η δικαιοσύνη, δηλαδή η διανομή που γίνεται με την ισότητα σε όλα αυτά. Αυτές οι τέσσερις γενικά αρετές γεννιούνται από τις τρεις δυνάμεις της ψυχής. Από το λογισμό, δηλαδή το νου, γεννιούνται δύο, η φρόνηση και η δικαιοσύνη, δηλαδή η διάκριση. Από το επιθυμητικό γεννιέται η σωφροσύνη, και από το θυμικό, η ανδρεία. Κάθε μία από αυτές βρίσκεται ανάμεσα σε δύο παρά φύση πάθη. Η φρόνηση έχει πάνω της την υπερβολική ιδέα και κάτω την ανοησία. Η σωφροσύνη έχει πάνω την ευήθεια και κάτω την ακολασία. Η ανδρεία έχει πάνω το θράσος και κάτω τη δειλία. Η δικαιοσύνη έχει πάνω την κτήση του λιγότερου και κάτω την πλεονεξία. Και αυτές οι τέσσερις αρετές είναι εικόνα του επουράνιου στοιχείου, ενώ τα οκτώ πάθη που τις περιβάλλουν, είναι εικόνα του χωμάτινου. Αυτά όλα τα γνωρίζει ακριβώς ο Θεός, όπως γνωρίζει τα περασμένα, τα παρόντα και τα μέλλοντα, και εν μέρει τα γνωρίζει και εκείνος που έμαθε κατά χάρη τα έργα του Θεού από Αυτόν, και αξιώθηκε να γίνει «κατ’ εικόνα και ομοίωσιν Του». Εκείνος ου λέει ότι γνωρίζει ορθά μόνον εξ ακοής ψεύδεται. Γιατί ο νους του ανθρώπου δεν μπορεί χωρίς χειραγώγηση να ανεβεί ποτέ στον ουρανό. Ούτε πάλι, αν δεν ανεβεί και δει, μπορεί να πει εκείνο που δεν είδε. Αλλά ό,τι ακούει από τη Γραφή, εκείνο μόνο οφείλει να λέει εξ ακοής με ειλικρίνεια και να ομολογεί τον Πατέρα του Λόγου, όπως είπε ο Μέγας Βασίλειος. Αλλιώς θα νομίζει ότι έχει γνώση, και θα είναι χειρότερος από εκείνον που δεν έχει. Γιατί όταν νομίζει κανείς ότι είναι κάτι, δεν μπορεί να γίνει, ό,τι νομίζει πως είναι, λέει ο άγιος Μάξιμος. Υπάρχει και αξιέπαινη αγνωσία, όπως λέει ο Χρυσόστομος, όπως όταν συνειδητά γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Και υπάρχει και αγνωσία πέρα από κάθε αγνωσία , όταν δε γνωρίζει κανείς ότι αγνοεί. Υπάρχει και γνώση ψευδώνυμη, όταν νομίζει κανείς ότι γνωρίζει, ενώ δεν γνωρίζει τίποτε, όπως λέει ο Απόστολος. Όσιος Πέτρος ο Δαμασκηνός

Ο ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΑΛΕΠΩΤΕΡΟΣ ΕΣΤΙΝ, ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ

«ΧΑΛΕΠΩΤΕΡΟΝ ΚΡΙΝΩ ΤΟΝ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΟΜΟΦΥΛΩΝ ΠΟΛΕΜΟΝ» (Μέγας Βασίλειος) Ὁ Μέγας Βασίλειος ὁμιλῶν διά τόν διωγμό, τόν ὁποῖον ἔκαμνον οἱ αἱρετικοί τῆς ἐποχῆς του, κατά τῆς Ἐκκλησίας, ἀναφέρει εἰς τήν 243, 2 ἐπιστολήν του (Ε.Π. 32, 904), ὅτι ὁ διωγμός αὐτός, τόν ὁποῖον μάλιστα ὀνομάζει πόλεμον ὁμοφύλων εἶναι ὁ βαρύτερος ὅλων: «Διωγμός κατείληφεν ἡμᾶς, ἀδελφοί τιμιώτατοι, καί διωγμῶν ὁ βαρύτατος». Καί ἐξηγεῖ γράφων εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 82, 1. (Ε.Π. 32, 460) ἐπιστολήν του πρός τόν Ἀλεξανδρείας Ἀθανάσιο: «Λέλυται πᾶσα Ἐκκλησία, ὡς οὐδέ ἡ σή φρόνησις ἀγνοεῖ. Καί ὁρᾶς πάντως τά ἑκασταχοῦ, οἷον ἀφ’ ὑψηλῆς τινος σκοπιᾶς τῆς τοῦ νοῦ θεωρίας, ὅπως, καθάπερ ἐν πελάγει πολλῶν ὁμοῦ συμπλεόντων, ὑπό τῆς βίας τοῦ κλύδωνος πάντες ἀλλήλοις προσρήγνυνται καί γίνεται τό ναυάγιον, πῆ μέν ἐκ τῆς ἔξωθεν αἰτίας βιαίως κινούσης τήν θάλατταν, πῆ δέ ἐκ τῆς τῶν ἐμπλεόντων ταραχῆς ἀντιβαινόντων ἀλλήλοις καί διωθουμένων». Εἰς ἑτέραν δέ ἐπιστολήν του ὑπ’ ἀριθμ. 257, 1 (Ε.Π. 32, 945) πρός Μοναχούς βασανιζομένους ὑπό τῶν Ἀρειανῶν ἔγραφε ὅτι ἦταν λιγότερο ἐπικίνδυνοι οἱ ἀνοιχτά δεδηλωμένοι Ἀρειανοί παρά μερικοί ψεῦτες ἀδελφοί, οἱ ὁποῖοι δροῦσαν ἀνάμεσα στό ποίμνιο: «Χαλεπώτερον γάρ κρίνω ἐγώ τόν παρά τῶν ὁμοφύλων πόλεμον, διότι τούς μέν προκεκηρυγμένους ἐχθρούς καί φυλάξασθαι ράδιον, τοῖς δέ ἀναμεμειγμένοις ἡμῖν ἀνάγκη ἐκδότους εἶναι πρός πᾶσαν βλάβην, ὅ καί ὑμεῖς πεπόνθατε». Οἱ αἱρετικοί δέν ἐδίσταζαν νά χρησιμοποιοῦν καί τά πιό αἰσχρά μέσα διά νά φτάσουν στούς στόχους των, ἔφταναν ἀκόμη μέχρι καί νά θανατώνουν ὀρθοδόξους Κληρικούς, πού δέν ὑπέκυπταν μπροστά τους. Στήν ἐπιστολή του 248 πρός τόν Ἀμφιλόχιο Ἰκονίου ἀναφέρει γιά κάποιν Ἀσκλήπιον, ὁ ὁποῖος χτυπήθηκε ἀπό τούς Ἀρειανούς τόσον δυνατά, ὥστε νά πεθάνει ἀπό τίς πληγές, διότι ἀρνήθηκε τήν κοινωνία τους. «’Ασκλήπιός τις, διά τό μή ἑλέσθαι τήν πρός τόν Δωήκ κοινωνίαν, τυπτόμενος παρ’ αὐτῶν ταῖς πληγαῖς ἐναπέθανεν, μᾶλλον δέ διά τῶν πληγῶν εἰς τήν ζωήν μετετέθη». Ὁ Μ. Βασίλειος συνέδεε τούς χριστιανούς πού μαρτύρησαν μπροστά στούς αἱρετικούς μέ ἐκείνους πού μαρτύρησαν ἐπί τῶν διωγμῶν τῶν είδωλολατρῶν καί τούς θεώρησε αύθεντικούς μάρτυρας, λυπώνταν μάλιστα ὅτι τά θύματα τῶν Ἀρειανῶν δέν τιμῶνται ὡς μάρτυρες, πίστευε ὅμως ὅτι γι’ αὐτό θά ἀπολαύσουν μεγαλύτερη δόξα στούς οὐρανούς. Ἔγραφε στήν ὑπ’ ἀριθμ. 243, 2 Ε.Π. 32, 904 ἐπιστολήν του: «Καί τό βαρύτατον, ὅτι οὔτε οἱ μέν κακούμενοι, ἐν πληροφορίᾳ μαρτυρίου τά πάθη δέχονται, οὔτε οἱ λαοί ἐν μαρτύρων τάξει τούς ἀθλητάς θεραπεύσουσι, διά τό χριστιανόν ὄνομα τοῖς διώκουσι περικεῖσθαι». Ἐπίσης εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 257, 1 ἐπιστολήν του (Ε.Π. 32, 945) γράφει: «Οἱ δέ νῦν ἀναφανέντες διῶκται μισοῦσι μέν ἡμᾶς οὐδέν ἦττον ἤ ἐκεῖνοι, εἰς δέ τήν τῶν πολλῶν ἀπάτην τό τοῦ Χριστοῦ προβάλλονται ὄνομα, ἵνα μηδέ τήν ἐκ τῆς ὁμολογίας παραμυθίαν ἔχωσιν οἱ διωκόμενοι, τῶν πολλῶν καί ἀκεραιοτέρων ἀδικεῖσθαι μέν ἡμᾶς ὁμολογούντων, εἰς μαρτύριον δέ ἡμῖν τόν ὑπέρ τῆς ἀληθείας θάνατον μή λογιζομένων. Διόπερ ἐγώ πέπεισμαι μείζονα ἡμῖν ἤ τοῖς τότε μαρτυροῦσι παρά τοῦ δικαίου κριτοῦ μισθόν ἀποκεῖσθαι..., ὥστε είκός πολλυπλασίονα ἀποκεῖσθαι ἐν τῶ μέλλοντι αἰῶνι τῶν ὑπέρ τῆς εὐσεβείας πόνων τήν ἀντιμισθίαν»

Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ Η ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ, Η ΓΝΗΣΙΑ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΚΑΙ Η ΛΕΓΟΜΕΝΗ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΤΟΥ 1971 ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΗΣ «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ» ΚΑΙ ΤΩΝ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΝ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΩΝ» ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΥ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467 ΤΕΥΧΙΔΙΟΝ 2ον ΕΤΟΣ 2014 ΑΠΟ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», ΤΕΥΧΟΣ 208 Ὀκτώβριος-Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2013 ΑΡΘΡΟΝ ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ. ΑΜΦΙΒΟΛΙΟΥ ΜΕ ΘΕΜΑ: «Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ» ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ Ο ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΑΙ ΜΕΘΟΔΕΥΣΕΙΣ ΤΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΑΠΟ ΤΟ 1920 ΕΩΣ ΣΗΜΕΡΟΝ Τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ Τό 1924 ἡ κακῆ τῆ μνήμη Πατριαρχική Σύνοδος τῆς Κων/λεως, ὑποχειρία τοῦ Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, ἀποδέχεται καί ἐπιβάλλει τήν καταδεδικασμένην ὑπό τῆς Ὀρθοδοξίας (Πανορθόδοξοι Σύνοδοι 1583, 1587, 1593, ἐπί τοῦ ἀειμνήστου Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Τρανοῦ), Παπικήν-Νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν, κατ' ἀπόλυτον ἐφαρμογήν τῶν προαποφασισμένων ὑπό ἄλλης Παναιρετικῆς Συνόδου τοῦ 1920, ἐπίσης τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, διά τῆς γνωστῆς ὡς «Πατριαρχικῆς ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΕΓΚΥΚΛΙΟΥ ΤΟΥ 1920»! Ἄς σημειωθῆ ὅτι προκειμένου νά ἐκδοθῆ ἡ Παναιρετική αὕτη Ἐγκύκλιος τοῦ 1920, εἶχον συγκεντρωθεῖ εἰς τήν Κων/πολιν πλεῖστοι ὅσοι Προτεστάνται καί Παπικοί, οἱ ὁποῖοι ἀνέλαβον ἕκαστος νά συντάξη τό σχέδιον αὐτῆς τῆς Οἰκουμενιστικῆς Ἐγκυκλίου. Ὅταν παρουσιάσθησαν ὑφ' ὅλων τά σχετικά σχέδια, ἀπερρίφθησαν ὅλα καί μόνον τό ὑπό ὀρθοδόξου συνταχθέν προεβλήθη μετ' ἐνθουσιασμοῦ καί χειροκροτημάτων, διότι αὐτό τό σχέδιον τοῦ Ἐπισκόπου κλίματος τῆς Κων/λεως, γυμνῆ τῆ κεφαλῆ ἐκήρυσσεν τήν Παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τόν ὁποῖον περιέλαβεν ἀμέσως ἡ Οἰκουμενιστική Ἐγκύκλιος τοῦ 1920! Ἡ ἐν λόγω Ἐγκύκλιος, — α) ἀπευθύνεται ἀδιακρίτως «Πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», δηλαδή τόσον τήν ὀρθόδοξον ὅσον καί ὅλας τάς αἱρετικάς ψευδοεκλησίας, τάς χαρακτηρίζει ὡς «Ἐκκλησίας Χριστοῦ»! — β) Κηρύσσει ὅτι «ἡ ἕνωσις ὅλων αὐτῶν δέν ἐμποδίζεται ἀπό τάς διαφόρους αἱρέσεις των»! — γ) Ὅλας αὐτάς τάς αἱρέσεις τάς ἀποκαλεῖ «ἀδελφάς καί σεβαστάς ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ»! — δ) «Ἐπιβάλλεται νά μήν βλέπουν οἱ Ὀρθόδοξοι τούς διαφόρους αἱρετικούς μέ δυσπιστίαν, ἀλλά νά κυριαρχήση ἡ ἀγάπη πρός τόν σκοπόν αὐτόν»! — ε) Ἡ ἕνωσις, ὡς «παγχριστιανική ἕνωσις» θά ἀρχίση, 1) «διά τοῦ συνεορτασμοῦ ὑφ' ὅλων, τῶν μεγάλων ἑορτῶν», 2) «διά τῆς ἀνταλλαγῆς ἀδελφικῶν γραμμάτων», 3) «διά τῆς ἐπικοινωνίας τῶν Θεολογικῶν Σχολῶν τῶν ἁπανταχοῦ Πανεπιστημίων», ὅπως καί διά «τῆς ἀποστολῆς ἑκατέρωθεν σπουδαστῶν», δηλαδή Ὀρθόδοξοι θά φοιτοῦν εἰς τά Πανεπιστήμια τῶν αἱρετικῶν ὅπως καί αἱρετικοί εἰς τά Πανεπιστήμια τῶν Ὀρθοδόξων! 4) «Θά συγκαλοῦνται μικτά Συνέδρια, δέν θά ἐξετάζωνται θέματα Δογματικά, θά παρέχωνται Ναοί καί Νεκροταφεῖα ἀμοιβαίως, θά γίνωνται μικτοί γάμοι», κ.λπ.(*). Πρῶτον καί βασικόν γνώρισμα αὐτοῦ τοῦ ἀπροκαλύπτως ἐκκινήσαντος τό 1920 κινήματος τοῦ Ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, ἦτο καί παραμένει τό γεγονός ὅτι ἀρνεῖται τήν Ἐκκλησιολογίαν τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως, δηλαδή τό «Πιστεύω εἰς Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν»(!), θρασύτατα δέ διακηρύσσει ὅτι «μετά τά σχίσματα δέν ὑπάρχει αὐτή ἡ Μία Ἐκκλησία καί καλεῖ εἰς ἕνωσιν ὅλας τάς σχισματικάς καί αἱρετικάς ψευδοεκκλησίας εἰς ἕνωσιν διά νά «ἐπανασυστήση»(!), ὁ ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός, τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ»!! ΔΥΟ ΛΟΓΙΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΤΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ ΤΟΥ 1923 Μετά τήν ἐν λόγω Ἐγκύκλιον τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως, ἠκολούθησεν τό κατά Μάϊον, Ἰούνιον τοῦ 1923 «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως»! Τοῦτο μόνον ὀρθόδοξον δέν ἦτο, διότι καί κατά τήν σύνθεσιν καί κατά τάς ἐργασίας καί ἀποφάσεις του, ἦτο καί παρέμεινεν ἕν Μασωνικόν, Προτεσταντικόν καί Οἰκουμενιστικόν Συνέδριον, τό ὁποῖον ἐμεθόδευσεν καί ἔθεσεν εἰς ἐφαρμογήν τόν πρῶτον στόχον τῆς «Ἐγκυκλίου» τοῦ 1920, ἤτοι τήν ἐπιβολήν τῆς ἀπαρχῆς τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά τῆς ἀρνήσεως τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Συμβόλου τῆς Πίστεως! Ἀπεφάσισεν ἀμέσως νά ἀρχίση ἡ Παναιρετική Ἕνωσις εἰς τόν Οἰκουμενισμόν μέ ἀπ' ἀρχήν τήν ἐπιβολήν τοῦ Νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ΄! Σημειωθήτω ὅτι εἰς τόν θρόνον τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου εὑρίσκεται ὁ ἀρχιμασῶνος καί ἀρχιοικουμενιστής Μελέτιος Μεταξάκης!.. (βλέπε πλείονα περί τοῦ Συνεδρίου τούτου αὐτόθι σελ. 60—68). Ο ΑΘΗΝΩΝ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ ΗΓΕΙΤΑΙ ΤΗΣ ΠΡΟΔΟΣΙΑΣ Κατόπιν καί αὐτοῦ τοῦ Συνεδρίου καί πρίν παρέλθη ἔτος, τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ἡ Σύνοδος τοῦ Πατριαρχείου τῆς Κων/λεως σύρεται ὡς ἄβουλον σύνολον ὑπό τοῦ πανισχύρου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, καί κατ' ἐντολήν του ἐπιβάλλει τόν καταδεδικασμένον Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν! Διά νά ἔχη πλήρη ἐφαρμογήν ἡ ἀλλαγή τοῦ ἑορτολογίου καί μήν ὑπάρξουν ἀντιδράσεις ἐκ μέρους τοῦ Ὀρθοδόξου Κλήρου καί Λαοῦ, πρωτίστως ἐπροπαγανδίσθη ὅτι ἡ Καινοτομία δέν προσκρούει οὐδαμῶς εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, ἐνῶ ἐρρίφθη καί ἄφθονον χρῆμα, ἐξηγοράσθησαν συνειδήσεις, ἐσημειώθησαν πιέσεις πρός τήν τότε Κυβέρνησιν διά νά ἐνισχύση τήν ἐπιβολήν τῆς καινοτομίας καί τέλος μονίμως ἀνελήφθη ἡ μεγίστη συστηματική προπαγάνδα πρός παραπλάνησιν ἤ καί συκοφαντία κατά τῶν ἀντιδρώντων. Κατ' αὐτήν δῆθεν τό Ἰουλιανόν ἡμερολόγιον ἔχανεν κάποια λεπτά-δευτερόλεπτα κατ' ἔτος, διά τοῦτο ἔπρεπε νά ἀντικατασταθῆ ἐπειγόντως μέ τελειώτερον, ἰδιαιτέρως διά λόγους «Οἰκονομικούς, κοινωνικούς, ἐμπορικούς καί πολλούς ἄλλους»! Ο ΠΙΣΤΟΣ ΛΑΟΣ, Ο ΦΥΛΑΞ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ Παρ' ὅλα ταῦτα, ὁ πιστός ὀρθόδοξος λαός, ὡς τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος ἀντέδρασε δυναμικῶς κατά τῶν Ἀντιχρίστων σχεδίων καί ἐνεργειῶν καί ἀπέρριψεν τήν Παπικήν Νεοημερολογιτικήν καινοτομίαν, ἐνῶ ἐστερρεώνετο εἰς τήν ἑορτολογικήν Παράδοσιν καί τάς Καταδικαστικάς κατά τοῦ Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ προμνημονευθείσας πανορθοδόξους ἀποφάσεις, αὐθημερόν δέ διεκηρύχθη καί ἔκτοτε διαχρονικῶς διακηρύσσεται ὅτι «Μᾶς ΕΦΡΑΓΚΕΨΑΝ»! Ὡστόσον τό γεγονός ὅτι ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, ὡς θύματα ἀπάτης καί πρό πάντων βίας, ὑπέκυψαν εἰς τόν πειρασμόν τῆς ἀλλαγῆς τοῦ ἑορτολογίου, καί ἑπομένως συνέχισαν νά κατέχουν καί ὅλους τούς Ἱερούς Ναούς, εἶχεν ὡς ἀποτέλεσμα οἱ παραμείναντες ὀρθόδοξοι νά στερηθοῦν ἐν πολλοῖς Ἱερῶν Ναῶν καί ὡς ἐκ τούτου νά δυσκολεύωνται εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν πνευματικῶν καί τῶν λατρευτικῶν καθηκόντων των! Παρά ταῦτα ἡ Πίστις καί Ὁμολογία των τούς διεφύλαξεν καί τούς ἐστερέωσεν, ὥστε ἀντιμετώπισαν καί τούς σκληρούς διωγμούς, κατά τό «διωκόμενοι, θλιβόμενοι, φυλακιζόμενοι» καί τό κυριώτερον στερούμενοι καί Ἐπισκόπων! Ο ΘΕΟΣ ΑΠΟΣΤΕΛΛΕΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ Ὁ πανάγαθος ὅμως Θεός «ἤκουσεν τάς φωνάς τῶν πενήτων» ἀγωνιστῶν καί τό 1935, 11 ἔτη μετά τό σχῖσμα, ηὐδόκησεν ὅπως ἡ χειμαζομένη Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀποκτήση ἐπισκόπους! Ὡς γνωστόν τρεῖς ἀρχιερεῖς, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, ἐπέστρεψαν ἐκ τῆς καινοτομίας τοῦ Παπικοῦ-Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν πρό τοῦ 1924 Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Οὗτοι ἐπιστρέφοντες, ἐνώπιον τοῦ πιστοῦ Κλήρου καί Λαοῦ, ΑΠΕΚΗΡΥΞΑΝ ΔΗΜΟΣΙΩΣ ΚΑΙ ΕΓΓΡΑΦΩΣ τήν ἐπιβληθεῖσαν Παπικήν ἡμερολογιακήν Καινοτομίαν, ἀποστείλαντες τήν ΑΠΟΚΗΡΥΞΙΝ των πρός τούς ἁρμοδίους, ἤτοι, τόν ὑπεύθυνον τῆς Καινοτομίας Ἀρχιεπίσκοπον, ὑπουργεῖον Παιδείας, ἐφημερίδας κ.λπ. Ἀμέσως μέ τήν ἀποκήρυξιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, οἱ προαναφερθέντες τρεῖς ἀρχιερεῖς προέβησαν καί εἰς χειροτονίας νέων ἀρχιερέων! Τό γεγονός τοῦτο παρέμεινεν ἡ μεγαλυτέρα καί ἡ πλέον σημαντική ὁμολογία των. Ἡ σθεναρά αὕτη πρᾶξις ἐκείνων τῶν ἀρχιερέων ἐγένετο αἰτία καί ἀφορμή, ὥστε ὁ Νεοημερολογιτισμός νά ἐγείρη τόν πιό σκληρόν διωγμόν ἐναντίον των. Τοῦτο κατανοεῖται λαμβανομένου ὑπ' ὄψιν ὅτι, ἐνῶ ἅπαντες ἀνέμενον τόν ἀφανισμόν καί τήν διάλυσιν τῶν Ὀρθοδόξων, λόγω ἐλλείψεως ἀρχιερέων, οὗτοι ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΣΑΝ ΝΕΟΥΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥΣ, πληρώσαντες τό οὐσιαστικόν αὐτό κενόν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, τήν ὁποίαν χλευαστικῶς ἀπεκάλουν «σχισματικούς Παλαιοημερολογίτας»!!! Φοβερόν καί τοῦτο, δεδομένου ὅτι τό 1924 δέν προέκυψαν οἱ οὕτω ἀποκληθέντες «Παλαιοημερολογῖται», ἀλλά ἀπολύτως οἱ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ καί δι' αὐτῶν ὁ Νεοημερολογιτισμός καί δή ὡς ἀπολύτως Οἰκουμενισμός!!! Δυστυχῶς ὅμως, μέ τούς σκληρούς διωγμούς καί καταδιώξεις ἐναντίον τῶν ὀρθοδόξων ἀρχιερέων, οἱ πλείονες ἐξ αὐτῶν ὀλιγοπιστήσαντες ὑπέκυψαν καί ἐπέστρεψαν εἰς τόν Παπικόν-Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, ὁ δέ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, δέν ἐπέστρεψεν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὅπως οἱ ἄλλοι, ἀλλά παρέμεινεν ὡς «παλαιοημερολογίτης», μέ σκοπόν νά πολεμήση ἐκ τῶν «ἔσω» τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εὐθύς δέ ἀμέσως διετύπωσεν τήν θεωρίαν του περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνέργεια σχίσματος κατά τό 1924»! Ἰδιαιτέρως ὡς ἀπεσταλμένος πλέον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀνέλαβεν ὅπως μέ κάθε τρόπον διακόψη-ἀκυρώση καί ἐξαλείψη τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν διά τῶν ὑπ' αὐτῶν τελεσθεισῶν χειροτονιῶν κατά τό 1935, ἐχαρίσατο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Πρός μεγίστην ὅμως ἀπογοήτευσιν τόσον τοῦ ἰδίου, ὅσον καί ὅλων τῶν κέντρων τοῦ Οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, εἷς ἐκ τῶν ἑπτά χειροτονηθέντων κατά τό 1935 ἐπισκόπων, ἤτοι, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὄχι μόνον δέν ὑπέκυψεν εἰς τούς διωγμούς, ἀλλά παραμείνας σταθερός ἕως τέλους τῆς ζωῆς του εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, τό 1948, ὅταν οἱ συσπειρωμένοι διώκται τῆς ὀρθοδοξίας, ἐπερίμεναν τόν θάνατόν του (ὑπέργηρος γάρ) καί ὡς ἐκ τούτου τήν διακοπήν τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί εὐρύτερον τῆς Ὀρθοδοξίας, λόγω ἐλλείψεως ἀρχιερέων, οὗτος πιστός εἰς τό καθῆκον του, προέβη μόνος εἰς χειροτονίας νέων ἀρχιερέων! Ἡ πρᾶξις αὐτή ἐτάραξεν ἐκ νέου ὅλους τούς Ἡρώδεις τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Φλωρινικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ ἀποτέλεσμα νά κινηθῆ νέος σκληρότερος διωγμός κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Οὕτω πρωτίστως ἠγέρθησαν ἀδίστακτοι ἱερόσυλοι συκοφάνται κατά τῶν συγκεκριμένων ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, τόσον ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν ὅσον καί ὑπό τῶν Φλωρινικῶν μέ κεντρικόν πρόσωπον τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον. Οὗτοι πάντες ἀπό κοινοῦ διεκήρυσσον ὅλως ψευδῶς καί ὅλως ἱεροσύλως, ὅτι δῆθεν αἱ ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου τελεσθεῖσαι χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι «ἄκυροι» κ.λπ. συναφῆ τῆς ἀνοίας ρητά! Αἱ χειροτονίαι αὗται ἔγιναν μέν ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου, ἀλλά κατά πάντα ὀρθοδόξου καί κατ' ἀπόλυτον ἐκκλησιαστικήν ἀνάγκην καί μή ὑπάρχοντος ἑτέρου Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου ἐν Ἑλλάδι. Ἄλλωστε ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπαντῶσα εἰς τούς ἱεροσύλους συκοφάντας, δέν παρέλειψε νά δηλώση ὅτι ἁρμοδία νά κρίνη καί ἀποφανθῆ περί τῶν συγκεκριμένων χειροτονιῶν εἶναι μία Κανονική καί Ὀρθόδοξος Ἱερά Σύνοδος ὅταν αὕτη ἤθελεν προκύψει! Ὡστόσον ὁ νέος αὐτός διωγμός καί αἱ συκοφαντίαι, σκοπόν εἶχον, ὥστε οἱ νέοι ἐπίσκοποι, ἤ νά ὑποκύψουν καί νά ὑπαχθοῦν διοικητικῶς (καί ὄχι μόνον), εἰς τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν, ἤ εἰς τήν Φλωρινικήν σχισματικήν παρασυναγωγήν ἤ ἐν πάση περιπτώσει νά εὑρεθῆ τρόπος νά μολυνθοῦν καί νά προσβληθοῦν αἱ χειροτονίαι αὗται, διά μίας ἔστω χειροθεσίας ὅπως γίνεται εἰς τούς ἐπιστρέφοντας σχισματικούς!!! Τρομακτικά Σατανικόν ἐπινόημα, διότι ἐάν τοῦτο ἤθελεν ποτέ πραγματοποιηθεῖ δέν θά διέκοπτεν μόνον τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ὅλας ὅσας ἠκολούθησαν, ἀλλά προηγουμένως ἤ καί ἐν ταὐτῶ θά ἐμόλυνε, θά προσέβαλλεν καί θά συνέτριβεν καί τήν ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιολογίαν-Ὁμολογίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Διά τῆς ἀποδοχῆς μιᾶς τοιαύτης ἀνοήτου καί ἱεροσύλου πράξεως, (χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν, κατά τόν Η΄ κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου), πρωτίστως θά ἐγίνετο παραδεκτόν ὅτι οἱ Γνήσιοι Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί ἀπό τό 1924 καί ἰδιαιτέρως ἀπό τό 1937 (ὅτε ἀπεκήρυξαν τόν Φλωρινισμόν), κατέστησαν «σχισματικοί»! Δηλαδή θά ἐνέπτυον τόσον ἐπί τῆς ἀπό τό 1924 Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας, ὅσον καί ἐπί τῶν χειροτονιῶν των! Οὕτω θά καθίσταντο ἀσεβεῖς καί ἱερόσυλοι καί θά ἐξισοῦντο πρός τάς σχισματοαιρέσεις τόσον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὅσον καί τοῦ Φλωρινισμοῦ!!! ΕΠΙΧΕΙΡΟΥΝ ΤΟ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΣΧΕΔΙΟΝ Οὕτω σκεπτόμενοι οἱ ἐχθροί τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐκίνησαν τούς μηχανισμούς των πρός αὐτόν τόν σκοπόν, διό ἀμέσως μετά τό 1948 καί κυρίως μετά τό 1960 ἐπιστρατεύουν ἐγκαθέτους, οἱ ὁποῖοι προσποιούμενοι δῆθεν τούς Ὀρθοδόξους, δολιώτατα παρεισδύουν εἰς τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας, π.χ. ὁ Ἀρχιμ. Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος κ.ἄ. Οὗτοι ἀμέσως μετά τήν δῆθεν ἔνταξίν των εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν, (κατά τήν περίοδον μετά τό 1969-1970), «ἀνεκάλυψαν» ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν ὑπάρχει σύνοδος Ἀρχιερέων Παλαιοημερολογιτῶν ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τούς ὁποίους διεφήμιζον, ὅτι εἶναι μεγάλοι ἀγωνισταί, ἀσκηταί κ.λπ. καί πρέπει νά τούς ἐπισκεφθῶμεν διά νά τούς ὑποδείξωμεν τήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι εἰς αὐτό τό ζήτημα χωλαίνουν. Μέ αὐτά καί ἕτερα ἔπεισαν τούς Ἀρχιερεῖς μας νά ὁρίσουν ἐξαρχίαν ἐκ δύο ἐπισκόπων, ἡ ὁποία ἐντός ἔτους περίπου ἀποστέλλεται εἰς Ἀμερικήν διά νά διαπιστώση ὅσα ἠκούαμεν. Κατά τάς διαβεβαιώσεις τῆς ἐξαρχίας μας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ της, ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων, ἀκούσασα τήν ὁμολογίαν καί Ἔκθεσιν τῆς Πίστεώς μας, μέ ἐνθουσιασμόν ὁμοφώνως τήν ἀπεδέχθη καί ἀπεφάσισεν νά τηρῆ εἰς τό ἑξῆς τήν ἀκρίβειαν τῆς Ὀρθοδοξίας! Κατόπιν τούτου ἐκηρύχθη καί ἡ ἕνωσις, ἡ ὁποία ὡστόσον καί ὅπως εἶχεν γράψει ἡ ἐλαχιστότης μου ἔγινε βεβιασμένα. ἐν συνεχεία δέ εἰς αὐτήν τήν ὀρθόδοξον πλέον Ρωσικήν Σύνοδον, ἐτέθη τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας τοῦ 1948, ὑπό μόνου τοῦ τότε Βρεσθένης Ματθαίου, καθώς καί τάς ἀκολουθησάσας αὐτήν, τάς ὁποίας οἱ Φλωριναῖοι ἀπέρριπτον «ὡς ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως γενομένας». Μετά τήν ἐξέτασιν τοῦ θέματος τούτου ἡ Σύνοδος ἀνεγνώρισεν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἑτέρας διαδικασίας τάς ὑφ' ἑνός ἐπισκόπου χεροτονίας τοῦ 1948. Ἡ ἀπόφασις ὅμως αὕτη δυσηρέστησεν τούς Φλωριναίους, διότι κατά τά προσυμφωνηθέντα ἐπερίμεναν ἡ Ρωσική Σύνοδος νά ἀναχειροτονήση ἤ ἔστω νά χειροθετήση ὡς σχισματικούς τούς ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου τό 1948, χειροτονηθέντας Ἐπισκόπους. Δι' αὐτόν ἀκριβῶς τόν λόγον οἱ Φλωρινικοί διέκοψαν τήν πνευματικήν ἐπικοινωνίαν των μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου!!! Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι οἱ Φλωρινικοί ἐγνώριζον ἐκ τῶν προτέρων ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν θά ἐξετέλει τήν ἱερόσυλον πρᾶξιν, τήν ὁποίαν ἐζήτουν, δηλαδή «χειροθεσίαν» ἤ καί… ἀναχειροτονίαν(!!!), διό τούς ἐπρότεινον καί τήν «λύσιν» νά παραπέμψουν τούς ἐπισκόπους μας νά τούς τακτοποιήση ἡ «σύνοδος» τοῦ Αὐξεντίου!!! Τοῦτο κατανοεῖται πλήρως, ἄν ληφθοῦν ὑπ' ὄψιν τά κάτωθι: 1) Οἱ Φλωρινικοί ἤδη ἀρκετά ἔτη πρό τοῦ 1971 ἠσχολήθησαν δολιώτατα νά ἐκτελέσουν τήν ἀπό τό 1950 περί χειροθεσίας παρακαταθήκην τοῦ πρ. Φλωρίνης. 2) Ἐπί τῶ σκοπῶ αὐτῶ ἐπεσκέφθησαν τούς ἐν Ἀμερικῆ Ρώσους ἐπισκόπους ἐπανειλημμένως καί τούς προετοίμαζον διά τήν σατανικήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν μέ ἐπιφύλαξιν ἔβλεπον οἱ Ρῶσοι ἐπίσκοποι. 3) Οἱ Φλωρινικοί ἤδη πρό τοῦ 1971 εἶχον ἑτοιμάσει καί σχέδιον γραπτόν, τό ὁποῖον θά ἐχρησιμοποιεῖτο ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου διά νά συντάξη τήν ἰδικήν της σχετικήν ἀπόφασιν. 4) Εὑρισκόμενοι ἤδη ἐν Ἀμερικῆ οἱ Φλωρινικοί, τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, καί ἀφοῦ ἐμελέτησαν τό σχέδιον τῆς ἀποφάσεως καί μέ παράγοντας Φλωρινικῶν τῆς Ἀμερικῆς, ἀπό κοινοῦ ἀπεφάσισαν νά ἐμφανισθῆ αὐτό τό σχέδιον ὡς ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ὅταν ὅμως αὐτό τό κείμενον περιῆλθεν εἰς τάς χεῖρας τῶν δύο ἐπισκόπων μας εἰς τήν Ἀμερικήν δέν τό ἐδέχθησαν καί τεθείσης τῆς ἀρνήσεώς των ὑπ' ὄψιν τοῦ Προέδρου τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἐκεῖνος ἔδωκεν ἐντολήν νά ἀναγνωσθῆ μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή! Ἡ συγχωρητική εὐχή, ἄσχετος πρός τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἀπεφασίσθη ἀποκλειστικῶς ἵνα ἀρθῆ πᾶσα ἀδικαιολόγητος πρόφασις τῶν Φλωρινικῶν, ὥστε νά ἐπιτευχθῆ καί ἐν Ἑλλάδι ἡ Ἕνωσις τῶν Φλωρινικῶν ἐν μία Πίστει καί Ὁμολογία-Ἐκκλησιολογία, ἐν τῶ σώματι τῆς ἀπό τό 1924 Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό ἔγινε εἰς τήν Ἀμερικήν ἐπί τῶν δύο ἐπισκόπων μας, αὐτό Ἄκρως Οἰκονομικῶς καί ὑπό προϋποθέσεις ἐγένετο καί εἰς τήν Ἑλλάδα καί οὕτω τό ἀπό τό 1950 ἄκρως ἱερόσυλον καί σατανικόν σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν ΑΠΕΤΥΧΕΝ πλήρως! Βεβαίως οἱ Φλωριναῖοι δέν ἤθελον εὐχήν, οὔτε τοιαύτην ἕνωσιν, ἀλλ' ὅπως εἶχον σχεδιάσει, ἐζήτουν τήν μόλυνσιν-προσβολήν τῶν χειροτονιῶν τοῦ Ματθαίου, διά τοῦτο τήν ἁπλῆν ἐκείνην εὐχήν, ἡ ὁποία ἀνεγνώσθη εἰς τούς ἀρχιερεῖς μας, ὅλως ὑστεροβούλως τήν «ἐβάπτισαν» χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν(!), γεγονός τό ὁποῖον ἐπέβαλον νά υἱοθετήσουν καί ἡμέτεροι ἐπίορκοι. Ὡστόσον ἡ ἐξαρχία μας ὅταν ἐπέστρεψεν ἐξ Ἀμερικῆς, ἐπανειλημένως καί πεπαρρησιασμένως μᾶς διεβεβαίωνεν, καί ἐπί ἕξι ἔτη ἐκήρυττεν ἐπίσης πεπαρρησιασμένως, ὅτι ἡ ἀναγνωσθεῖσα εὐχή ἀπό τούς Ρώσους ἐπισκόπους εἰς τούς ἀρχιερεῖς μας εἶχεν θέσιν μίας ἁπλῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς διά νά φραγοῦν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν Φλωρινικῶν περί δῆθεν ἀκύρων τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948, καί πρό πάντων διά νά ἐπέλθη ἕνωσις καί ἐν Ἑλλάδι. Τά ἴδια μέ τήν ἐξαρχίαν ἐβεβαίωνεν, προφορικῶς καί γραπτῶς, καί ὁ Πρόεδρος τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων, ὁ Φιλάρετος. ΔΕΝ ΠΑΡΑΙΤΟΥΝΤΑΙ ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ ΕΝΩ ΣΥΜΠΟΡΕΥΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΝΕΣ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ ΜΑΣ! Ἐπί ἕξι συναπτά ἔτη «ἠγωνίζοντο» οἱ διαβολεῖς νά μεταλλάξουν τήν ἁπλῆν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν καί δέν ἠδυνήθησαν. Ἐπίεσαν τότε τόν περικυκλούμενον ἀπό τούς ἐγκαθέτους Κορινθίας Κάλλιστον, διό νά εἴπη τά ἀντίθετα πρός ὅλα ὅσα ἐδήλωνεν ἐπί ἕξι ἔτη! Οὗτος ὑπαναχωρήσας διά πρώτην φοράν τό 1975, ἐδήλωσεν ὅτι «τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 εἰς τήν ἀμερικήν, ἔλαβεν ὡς σχισματικός κανονικήν χειροθεσίαν», πρᾶγμα ἀλλόκοτον καί ἀντίχριστον. Διά τόν λόγον αὐτόν, τῆς πλήρους παραφροσύνης, ἡ Ἱερά Σύνοδος Κανονικῶς καί Ὀρθοδόξως προέβη εἰς καθαίρεσίν του. Ἐν συνεχεία δέ οἱ διαβολεῖς ὡδήγησαν τόν Κάλλιστον εἰς τούς ὁμοίους των Φλωριναίους, οἱ ὁποῖοι τόν ἐδέχθησαν μετά χαρᾶς μέν, ἀλλ' ὡς πρώην σχισματικόν καί ἤδη ὡς χειροθετημένον!!! Ἀργότερον ἐδιώχθη ἀπό ἐκεῖ καί ἔκαμε ἰδικήν του παράταξιν καί ἀπ' ἐκεῖ ἐδιώχθη καί ἐγκατελείφθη ἀπό ὅλους. ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΓΕΓΟΝΟΣ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΩΝ ΠΗΓΩΝ(*) «Ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πάντοτε ὡμολόγησεν τήν ἐγκυρότητα τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 καί οὐδέποτε ἠμφισβήτησε τήν Ἀποστολικήν της Διαδοχήν. Τό ἀληθές ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι κατόπιν προσκλήσεως τῆς ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον ὑπερορίου Ρωσικῆς Συνόδου, ἐξαρχία τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀποτελουμένη ἐκ τῶν Μητροπολιτῶν Κορινθίας κ. Καλλίστου καί Κιτίου κ. Ἐπιφανίου καί τοῦ Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, μετέβη εἰς Ἀμερικήν καί συνηντήθη μετά τῆς ἐν διασπορᾶ ὑπό τόν Φιλάρετον Ρωσικῆς Συνόδου. Ἀντιγράφομεν ἐπακριβῶς ἐκ τοῦ Κ.Γ.Ο. Νοεμβρίου 1971 σελ. 3: «Τήν 1ην τοῦ μηνός Σεπτεμβρίου (κατά τό πάτριον ἑορτολόγιον) 1971 ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἐκ τοῦ Μητροπολίτου Κορινθίας Καλλίστου ὡς Προέδρου, τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου, καί τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου (καί π. Καλλιοπίου) ὡς μελῶν, μετέβη εἰς Ἡνωμένας Πολιτείας Ἀμερικῆς, κατόπιν προσκλήσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς διασπορᾶς ἐν Ἀμερικῆ, καί συνωμίλησεν μετά τοῦ Προέδρου καί τῶν μελῶν τῆς ἀνωτέρω Ἱερᾶς Συνόδου ἐφ' ὅλων τῶν ζητημάτων, τῶν ἀφορώντων τόν ἱερόν ἡμῶν ὑπέρ τῆς ἀκραιφνοῦς Ὀρθοδοξίας ἀγῶνα. Τήν 15ην τοῦ ἰδίου μηνός Σεπτεμβρίου, κατά τό πάτριον ἑορτολόγιον, ἐκλήθημεν ὑπό τῆς ἐν λόγω Ἱερᾶς Συνόδου καί παρέστημεν εἰς τήν συνεδρίαν Αὐτῆς, καθ' ἥν ἀνεγνώσθη ἐν Ἀγγλικῆ μεταφράσει ἡ δημοσιευθεῖσα τόν παρελθόντα Ὀκτώβριον 1971 ἐν τῶ περιοδικῶ ἡμῶν, «Κῆρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων», Ἔκθεσις, ἥτις ἐνεποίησε βαθεῖαν καί ἰσχυράν αἴσθησιν καί ἐντύπωσιν εἰς τήν ἱεράν ταύτην Σύνοδον, καί ἐγένετο ὑπ' αὐτῆς ὁμοφώνως ἀποδεκτή. Προχωροῦντες μετά ταῦτα εἰς τά ἐπί μέρους ζητήματα ἠτησάμεθα ἀπό τήν Σεβαστήν ταύτην Ἱεράν Σύνοδον νά διευκρινίση ἀπολύτως, σαφῶς καί κατηγορηματικῶς, τήν θέσιν Αὐτῆς ἔναντι τῆς Σχισματικῆς Ἐκκλησίας. Ὄντως, εὐθύς ἀμέσως, σύνολος ἡ Ἱερά Σύνοδος, καί ἐν μιᾶ φωνῆ, διεβεβαίωσεν ἡμᾶς ὅτι οὐδεμίαν ἀπολύτως συνάφειαν, συνεργασίαν, σχέσιν, ἤ ἐπαφήν, διατηρεῖ μετά τῆς Σχισματικῆς ἐκκλησίας, τήν δέ ἑπομένην 16/29 Σεπτεμβρίου 1971 ἐπέδωκεν ἡμῖν τήν ἑξῆς ἐπίσημον γραπτήν ἀπάντησιν». (Κ.Γ.Ο. Νοέμβριος 1971, σελ. 3 κ.ἑ.). Σαφῶς, λοιπόν, ἡ ἐξαρχία εἶχεν ὡς ἀντικείμενον τήν ἐν τῆ πίστει ἑνότητα μετά τῆς ὑπερορίου Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, καί ταύτης ἐπιτυγχανομένης νά ἐπιδιωχθῆ ἡ ἑνότης καί ἐν Ἑλλάδι τῆς παρατάξεως τοῦ κ. Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἦτο εἰς πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. Ἡ ἐξαρχία ἡμῶν, ἀφοῦ ἐνώπιον τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐξέθεσεν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς ἀκαινοτομήτου Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί ἀφοῦ ἐγένετο ὑπό τῶν Ρώσων ἐπισκόπων δεκτή ἡ Ὁμολογία αὕτη, κατόπιν ἦλθεν εἰς πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, καί τότε (ἡ ἐξαρχία ἡμῶν) ἐζήτησεν νά ἀποφανθῆ ἡ Σύνοδος ἐκείνη καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας, ἵνα οὕτω δοθῆ ἀπάντησις εἰς τήν βλάσφημον θεωρίαν τῆς Φλωρινικῆς-Ἀκακιακῆς Παρατάξεως καί τῶν Νεοημερολογιτῶν, κατά τήν ὁποίαν οἱ ὑφ' ἑνός χειροτονηθέντες «δέν εἶναι ἀρχιερεῖς». Ἡ Σύνοδος τῶν Ρώσων, παρά τάς πιέσεις καί τάς φαύλας παρασκηνιακάς ἐνεργείας τρίτων, δέν ὑπέκυψεν ἀλλ' ἀπεφάνθη ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος δέν ἠμάρτησεν τό 1948 χειροτονήσας μόνος του, χάριν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἔχουσα ὅμως ὑπ' ὄψιν τάς κακοτροπίας τῶν περί τόν κ. Αὐξέντιον Φλωρινικῶν καί ἵνα μή ἐμποδισθῆ ἡ ἕνωσις, προέβη καί εἰς «χειροθεσίαν», δι' ἧς ὅμως οὐδόλως ἐθίγετο τό μυστήριον, ἀλλ' ἁπλῶς ἦρεν τήν τυπικήν παράβασιν, ἵνα μή τοῦ λοιποῦ εὑρεθῆ τις ἐκ τῶν Αὐξεντιανῶν νά προβάλη ἀντίρρησιν διά τήν ἕνωσιν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν (Φλωρινικῶν) μετά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, προφασιζόμενος τήν ὑφ' ἑνός χειροτονίαν τοῦ 1948. Εἰς τήν σχετικήν ἀπόφασίν της(*) ἡ Ρωσική Σύνοδος λέγει: «Εἶναι φανερόν, ὅτι οἱ Παλαιοημερολογῖται οἱ ἡγούμενοι ὑπό τῆς ἱεραρχίας, ἥτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν, οὐδόλως δύνανται νά συγκριθοῦν μετά τῶν σχισματικῶν Δονατιστῶν καί Νοβατιανῶν, δέν ἡμάρτησαν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας δογματικῶς, ἀλλ' ἐν τῶ ζήλω των, ὅπως διαφυλάξουν αὐτήν παρεβίασαν(**) τήν ἱεραρχικήν τάξιν, ὅταν ὁ ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἐχειροτόνησεν ἐπίσκοπον μόνος». Ὡσαύτως, ἡ ἰδία Σύνοδος ἐδήλωσεν κατ' ἐπανάληψιν, ὅτι ἡ Πρᾶξις ἐκείνη τῆς χειροθεσίας «ἐγένετο ὅλως τυπικῶς εὐλογίας χάριν, καί ἄνευ ὑπάρξεως οὐσιαστικοῦ τινος λόγου ἤ ἀνάγκης»(49). Ἐπίσης κατά τάς ἐπανειλημμένας ρητάς δηλώσεις τῆς ἐν λόγω Συνόδου καί τοῦ προκαθημένου αὐτῆς, ἡ χειροθεσία ἐκείνη ἐπεῖχε θέσιν «συγχωρητικῆς εὐχῆς»(50), καί ἐγένετο «εὐλογίας χάριν»(51). Ἐξ ἀφορμῆς λοιπόν τῆς τοιαύτης «χειροθεσίας» τοῦ 1971, οἱ ἐπίβουλοι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὡς καί ὁ κ. Παρασκευαΐδης, ἐχάλκευσαν τάς κατηγορίας: α) Ὅτι ἡ ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἐξετέθη ἐκ τῆς κοινωνίας της μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἐν ἀντιθέσει πρός τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνεγνώριζε τάς Νεοημερολογιτικάς Ἐκκλησίας καί εἶχεν πνευματικήν κοινωνίαν μετ' αὐτῶν, καί β) Δεχθεῖσα ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν «χειροθεσίαν» ὡμολόγησε ὅτι δέν εἶχεν πλήρη τήν χειροτονίαν. Ἤδη ἀπό τό 1974 ἐδόθησαν ἐπίσημοι ἀπαντήσεις καί αἱ χαλκευθεῖσαι κατηγορίαι ἀπεκαλύφθησαν, εἰς τούς ἀγνοοῦντας, ὡς ὅλως ἀνυπόστατοι. Ἤδη ἀπό τό 1974 δηλοῦται ἐπισήμως ὅτι ἡ πνευματική κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐγένετο: α) «Ἀφοῦ ἀνεγνώσθη εἰς ἐπήκοον τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων ἐπισκόπων ἡ «Ἔκθεσις Πίστεως» τῆς ἡμετέρας ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μόνον, ἀφοῦ ὁμοθυμαδόν καί διά βοῆς ὡμολόγησαν καί ἠσπάσθησαν οἱ Ρῶσοι τήν ὁμολογίαν τῆς Ὀρθοδόξου ἡμῶν Πίστεως καί β) ἀφοῦ ὑπεσχέθησαν ὅτι θά ἀποστείλουν καί γραπτήν τοιαύτην καί ἀφοῦ οὕτω ἡνώθησαν μεθ' ἡμῶν, «ἐν τῶ αὐτῶ νοΐ καί τῆ αὐτῆ γνώμη» καί ἐκέρδισεν αὐτούς ὁ Χριστός, δηλαδή ἀφοῦ ἐκερδήθη τό μεῖζον ἤτοι ἡ ὀρθόδοξος ὁμολογία, ὅπως ἐπιτάσσουν οἱ θεῖοι καί ἱεροί Κανόνες καί μαζί μέ αὐτήν καί ἡ ἀναγνώρισις τοῦ ὀρθοδόξου καί ἐγκύρου τῆς ἀρχιερωσύνης τῶν ἡμετέρων ἀρχιερέων, θά ἦτο τάχα, σπουδαῖον ἐάν οἱ ἡμέτεροι ἀρχιερεῖς ἐδείκνυον τήν ὀφειλομένην χριστιανικήν καί φιλάδελφον ταπείνωσιν καί ἀπεδέχοντο τήν ὅλως Τυπικήν καί οὐχί οὐσιαστικήν πλήρωσιν τῶν ἐξωτερικῶν τύπων τῆς χειροθεσίας(*); Οἱ ἡμέτεροι ἀρχιερεῖς εἶχον τήν ἀρχιερωσύνην πλήρη καί τελείαν ἀπ' αὐτῆς τῆς στιγμῆς τῆς χειροτονίας των καί δέν ἔλειπεν ἀπ' αὐτῆς τίποτα, χαρισματικῶς καί δογματικῶς, δηλαδή ἐκέκτηντο ἅπαν τό πλήρωμα τῆς ἀρχιερωσύνης, εἶχον καί ἔχουν τήν ἀρχιερωσύνην πλήρη καί ἐνεργόν οἱ δέ Ρῶσοι, δέν συνεπλήρωσαν τήν Ἀρχιερωσύνην των, οὔτε προσέθηκαν τίποτε, ἀλλ' ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΑΝ τήν ἤδη ὑπάρχουσαν Ἀρχιερωσύνην καί οὐχί ἀνύπαρκτον τοιαύτην, ἡ δέ γενομένη «χειροθεσία,» οὐδέν ἄλλο ἦτο, εἰ μή, ἡ ἐκτέλεσις ἑνός τύπου ἐξωτερικοῦ καί τοῦτο, οὐχί δι' ἄλλον λόγον, ἀλλά διά νά φραγοῦν τά ἀπύλωτα στόματα τῶν «ἔκπαλαι εἰς τοῦτο τό κρῖμα προγεγραμμένων» καί ἀεί ἀντιλεγόντων καί ἀνθισταμένων τῆ ἀληθεία Φλωρινοαυξεντιανῶν, διά νά ἀφαιρεθῆ ἀπ' αὐτῶν ἕνα ἐπιχείρημα καί ἵνα ἐνδείξωνται τήν εἰς ἀληθεῖς καί ὄντως Γνησίους Ὀρθοδόξους Χριστιανούς καί Ποιμένας ἁρμόζουσαν ταπείνωσιν, διαλλακτικότητα καί φιλάδελφον πρός ἕνωσιν γνώμην…». (Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου «Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας», Ἀθῆναι 1974, σελ. 24-25). Ἐπίσης εἰς τά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῆς Ἱεραρχίας, (18.8.1981), ὑπογραμμίζονται τά κάτωθι ἐξ αἰτίας πάντοτε τῶν τοιούτων ἰσχυρισμῶν: «…ἡ χειροθεσία ἐγένετο δεκτή ὑπό τήν ρητήν διαβεβαίωσιν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη τήν Ἐκκλησιολογίαν-Ὁμολογίαν Πίστεως καί ὅτι ἡ χειροθεσία ἀποτελεῖ ἁπλῆν εὐλογίαν-συγχωρητικήν εὐχήν, ὡς μία ἐξωτερική τυπική πρᾶξις, ἐπί τῶ σκοπῶ τῆς ἑνώσεως καί τῆς εὐοδώσεως τοῦ Ἱεροῦ Ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας…». (Β΄ Πρᾶξις Ἱερᾶς Συνόδου Ἱεραρχίας, 19.8.1981). Η ΔΙΑΚΟΠΗ ΤΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ …ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διέκοψεν τήν κοινωνίαν μετά τῆς ὑπερορίου ἐν Διασπορᾶ Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, διότι ἀκριβῶς ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν ἐτήρησεν τήν Ὁμολογίαν, ἀλλ' ἐσυνέχισεν καί μετά τό 1971, νά κοινωνῆ μετά τῶν Καινοτόμων Νεοημερολογιτῶν-Οἰκουμενιστῶν, παρά τήν κατά τό ἔτος ἐκεῖνο, ἐν Συνόδω, ὁμολογίαν της «ὅτι ἀποδέχεται τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας». Ἡ διακοπή κοινωνίας μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου μαρτυρεῖ ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐδόλως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τό γεγονός τῆς ὑπό τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἀναγνωρίσεως τῶν χειροτονιῶν, παρ' ὅτι τινές ὑπεστήριξαν, ὅτι μέ τήν διακοπήν ἐκπίπτει καί ἡ χειροθεσία καί ἐπανέρχεται τό θέμα τῆς ὑφ' ἑνός χειροτονίας. Ἡ Ἱερά Σύνοδος οὐδόλως καί οὐδέποτε ἔλαβεν ταῦτα ὑπ' ὄψιν, θεωροῦσα τήν λεγομένην «χειροθεσίαν» ὡς μή οὐσιώδη πρᾶξιν ἤ δεσμευτικήν, ἀλλ' ἀποκλειστικῶς σκοποῦσαν εἰς τήν ἄρσιν παρεξηγημένων ἀπόψεων, αἱ ὁποῖαι «χιλιοειπωθεῖσαι» ἀπό κακοήθεις ἐχθρούς τῆς Ἐκκλησίας, ἐπιστεύθησαν ἀπό πολλούς καί προεβάλλοντο ὡς μοναδικόν ἐμπόδιον διά τήν ἕνωσιν. Παραθέτομεν ὁλόκληρον τήν ὑπ' ἀριθμ. 1158/29.2.1976 ἀπόφασιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, δι' ἧς Αὕτη διέκοψεν τήν πνευματικήν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἀφοῦ κατά τήν διαρρεύσασαν πενταετίαν (1971-1976) ἔγιναν σπουδαῖα διαβήματα καί ἀπεστάλησαν ἐξαρχίαι, ἵνα ὀρθοτομήση ἡ Ρωσική Σύνοδος ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, ὡς ἐν Συνόδω εἶχεν δηλώσει τό 1971». (Βλέπε ταύτην εἰς τό βιβλίον ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ… σελ. 147-152). ΕΜΦΑΝΙΖΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΟΙ ΗΜΕΤΕΡΟΙ ΔΟΛΙΟΙ ΚΑΙ ΙΕΡΟΣΥΛΟΙ ΨΕΥΔΕΠΙΣΚΟΠΟΙ Ἡμεῖς, κληρικοί καί λαϊκοί, ἐδέχθημεν καλῆ τῆ πίστει, ὅσα ὡς ἀνωτέρω παρετέθησαν καί αὐτά δεχόμεθα ἄνευ ἀμφιβολίας τινός. Ὅμως οἱ διαβολεῖς, ἐπειδή δέν ἐπέτυχον τότε τά σχέδιά των περί προσβολῆς-διακοπῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, μέ τά περί «χειροθεσίας» καί λοιπάς φλυαρίας των, ἀλλά καί μετά τό πάθημα τῆς ἱεροσύλου ὑπαναχωρήσεως τοῦ Καλλίστου, ἐπανῆλθον μέ νέαν ἐφεύρεσιν, πάλι διά τόν ἴδιον σκοπόν. Πρίν ὅμως ἐκθέσωμεν αὐτάς τάς ἐν συνεχεία ὠργανωμένας ὑπαναχωρήσεις, δέον ὅπως ἐκθέσωμεν δύο γεγονότα, ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ὅτι ἡ ἀποτυχοῦσα ἀπόπειρα τῶν Φλωρινικῶν νά περάσουν τήν ὑπό ὅρους γενομένην δεκτήν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν, δέν παρητήθησαν, καί δέν ἔπαυσαν τάς ἐπιχειρήσεις νά μεταβάλουν αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν εἰς δῆθεν τετελεσμένην «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί Σχισματικῶν!!! ΟΙ ΠΕΙΡΑΙΩΣ ΝΙΚΟΛΑΟΣ ΚΑΙ ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ ΠΑΧΩΜΙΟΣ ΧΕΙΡΟΝΕΣ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΝΟΕΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ Εἰς τά πλαίσια αὐτά ἤδη πολύ πρίν τόν Κάλλιστον, φθίνοντος τοῦ 1973, δύο νεοχειροτονηθέντες (οἱ Ἀργολίδος Παχώμιος καί ὁ Πειραιῶς Νικόλαος), ὅλως ἀνοήτως, ἐν ἀπολύτω μυστικότητι, ἀνέλαβον νά δηλώσουν ὅτι τόσον κατά τό 1971 ἡ ἐξαρχία εἰς τήν Ἀμερικήν, ὅσον καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐν Ἑλλάδι, «ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου»!!! Ρητῶς πλήν ὅλως ψευδῶς καί ἀναιδῶς ταῦτα γράφει, τό 1974, εἰς τήν ὑπό τοῦ ἰδίου χαρακτηριζομένην ὡς «ΑΠΟΡΡΗΤΟΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΤΙΚΗΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ», ὁ μόλις τότε ἀναδειχθείς εἰς Μητροπολίτην Ἀργολίδος Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, ὅστις, τήν ἐκράτησεν ἀπόρρητον μέχρι τό 2002-2003!, ὅτε τήν ἀπεκάλυψεν, ἐλεγχθείς δέ ἐπανῆλθεν θρασύτερος καί διά νεωτέρου του, ἀπολύτως παρομοίου ἐγγράφου(!), διότι ἐπίστευσεν ὅτι πλέον ἦλθεν τό πλήρωμα τοῦ χρόνου ὥστε ἐπισήμως καί «Συνοδικῶς» ἐκείνη ἡ συγχωρητική εὐχή νά μετατραπῆ εἰς «χειροθεσίαν» ἐπί σχισματικῶν!!! Ἐν προκειμένω πρόκειται περί ἐσχάτου ψεύδους καί ἐσχάτης καί μεγίστης βλασφημίας κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί εὑρύτερον κατά τοῦ Μεγάλου Μυστηρίου τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία «οὐκ ἀφεθήσεται αὐτοῖς»!!! Ὁ τότε «Πειραιῶς» Νικόλαος, μηνυθείς τό 1974 εἰς τά Ποινικά Δικαστήρια Πειραιῶς ὡς «ψευδεπίσκοπος» καί «ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργήματος», κατέθεσεν μετά τοῦ ἀπολογητικοῦ του ὑπομνήματος καί τό ἄκυρον ὡς ἀνυπόγραφον καί ἀντιφατικόν, «σχέδιον ἀποφάσεως» τῶν Φλωρινικῶν. Αὐτό ἀκριβῶς ἐπεδιώκετο ὑπό τοῦ συνόλου των κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί κυρίως ὑπό τοῦ μηνυτοῦ, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁ τότε Νεοημερολογίτης Πειραιῶς Χρυσόστομος Ταβλαδωράκης πλαισιωμένος ὑπό τῶν τότε Γραμματέων τῆς Νεοημερολογιτικῆς Συνόδου, ἤτοι τούς Χριστόδουλον Παρασκευαΐδην καί ἄλλους! Ἡ στημένη αὐτή ποινική δίωξις κατ' αὐτοῦ, αὐτό καί μόνον ἐπεδίωκεν ἀποκλειστικῶς νά ἀναγνωρισθῆ ὡς «ἔγκυρον ὑπό τῆς Δικαιοσύνης τό ἀντιφατικόν καί παρανοϊκόν σχέδιον τῶν Φλωρινικῶν, τό ὁποῖον ἐκ τῶν ὑστέρων μετά περίπου δύο μήνας ἑκατέρωθεν (Φλωρινικῶν καί ἡμετέρων ἐπιόρκων) ἐνεφανίσθη ὡς δῆθεν «Πρᾶξις-Ἀπόφασις» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ἔτσι ὅλοι των ἐπίστευον ὅτι θά ἐπετύγχανον τήν ἐπισημοποίησιν αὐτοῦ τοῦ γελοίου κειμένου, δηλαδή θά ἀνεγνωρίζετο καί θά ἐπεκυροῦτο, λαμβάνον κατ' ἀρχάς Νομικήν ὑπόστασιν! Πιό συγκεκριμένα, ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος Μεσσιακάρης ὡς ἐπίσκοπος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἀναγνωρίζων τό ψευδεπίγραφον Φλωρινικόν ἔγγραφον ὡς ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ὅπως καί τό ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, ὁμολογεῖ καί ἀποδέχεται ὅτι ὡς ἱερομόναχος ἦτο σχισματικός καί ψευδοκληρικός, ἐνῶ κατέστη Κανονικός Κληρικός καί ἐπίσκοπος ἀπό τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971, ὅτε ἐδέχθη χειροθεσίαν ὡς σχισματικός! Ὄχι δέ μόνον τοῦτο, ἀλλά μέ τόν τρόπον αὐτόν διεκήρυσσεν ὅτι καί ὁ ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης, τό 1937, ὅτε ἀπεκήρυξεν καί διέκοψεν κοινωνίαν ἀπό τόν ἡγέτην τῆς Φλωρινικῆς Παρατάξεως, ἐγένετο σχισματικός καί μόλις τό 1971 ἀποκατεστάθησαν οἱ διάδοχοι τοῦ ἁγίου Βρεσθένης ὡς νόμιμοι καί Κανονικοί ἱερεῖς καί Ἐπίσκοποι!!! Δυστυχῶς, ἀμφότεροι ὁ τότε «Ἀργολίδος» Παχώμιος καί ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, ἀπό τό 1974 μέχρι καί σήμερον, δέν παρητήθησαν αὐτῶν τῶν ψευδῶν καί ἱεροσύλων θέσεών των, ἐνῶ ἐποίησαν καί τό πᾶν διά νά πλήξουν καί νά συντρίψουν τήν Ὁμολογίαν-Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῆς ἀπό τό 1924 Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας!!! Εἰδικώτερον καί συγκεκριμένως καθ' ὅλην τήν 10ετίαν τοῦ 1980-1990 ἐνισχύουν τό κίνημα τοῦ τότε Ἀττικῆς Ματθαίου περί ἑνώσεως μετά τοῦ Πατριαρχείου Ἱεροσολύμων, μέ προϋπόθεσιν τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, τό ὁποῖον ἀνεγνώρισεν τόν Νικόλαον καί ὅλους τούς ὁμοϊδεάτας του ὡς δῆθεν Κανονικούς καί ἐγκύρους ἐπισκόπους μετά τήν «χειροθεσίαν» των! Ἐπειδή ὅμως παρά τάς δολίας μεθοδεύσεις τοῦ ἀρχηγοῦ των, Ἀττικῆς Ματθαίου Μακρῆ οὐδέν ἐπετεύχθη, τότε ἀπό κοινοῦ ἐπενόησαν τήν «Νεοεικονομαχίαν», διά νά ἐξουδετερώσουν καί ἀφανίσουν ὅλους τούς ὁμολογητάς τῆς ἀληθείας, ἤτοι, τούς κήρυκας τῆς Ὁμολογίας-Ἐκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί ἰδιαιτέρως ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι περισσότερον ἀπό μίαν ὁλόκληρον δεκαετίαν, (1980-1990), συνέτριβον τά δόλια προδοτικά σχέδια περί ἑνώσεως μέ τό Πατριαρχεῖον Ἱεροσολύμων. Μέ τό περί «Νεοεικονομαχίας» κίνημα ἐπεδίωξαν ὑπό τό πρόσχημα τῶν εἰκόνων νά κατηγορηθοῦν πρόσωπα προσκείμενα εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί ὁμοῦ μέ αὐτά νά κατηγορηθῆ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ὡς αἱρετικός καί εἰκονομάχος καί οὕτως ἀναλάβουν ἐκεῖνοι τήν διοίκησιν τῆς Ἐκκλησίας. Μέ τόν τρόπον αὐτόν καθώς ἤλπιζον, εὔκολα θά μετέτρεπον καί θά ἐπέβαλλον, τήν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν ὡς χειροθεσίαν των, ἀποκλειστικῶς διά νά διακόψουν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τήν ἐξαρτήσουν ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Διά νά καλύψουν δέ τά ἐρεβώθη σχέδιά των ἐπεκαλοῦντο ὅτι θά ἀπελάμβανον καί οἱ ἡμέτεροι θεολόγοι καί Κληρικοί κρατικάς ἀναγνωρίσεις, μισθούς, διευκολύνσεις κ.λπ. ἐάν τά ἀντίχριστα τοῦτα σχέδια καί μεθοδεύσεις ἐπετύγχανον, τότε πρωτίστως θά προσέβαλον καί θά συνέτριβον τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν των καί θά ἐξωμοιοῦντο μέ Φλωριναίους καί Νεοημερολογίτας!.. Εἶναι ἀπολύτως κατανοητόν ὅτι δέν θά ἦτο δυνατόν νά ὁμολογῆ τις ὡς ἄκυρα τά τελούμενα ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν μυστήρια καί μέ τήν χειροθεσίαν νά διακηρύσση ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἔλαβεν τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν (τάς χειροτονίας) ἀπό τόν Οἰκουμενιστικόν Νεοημερολογιτισμόν!.. Ταῦτα δέν τά λέγομεν ἡμεῖς, ἀλλά τά ἀπαλλακτικά Βουλεύματα, τά ὁποῖα ἐξέδωκαν τά Πλημμελειοδικεῖα Πειραιῶς καί Δράμας, διά τούς Φλωριναίους καί τόν Πειραιῶς Νικόλαον! Φοβερόν ὅτι ἐκινήθη καί ἡ Δικαιοσύνη διά νά ὑπηρετήση τούς στόχους τοῦ Ἀντιχρίστου Νεοημερολογιτικοῦ καί Φλωρινικοῦ Οἰκουμενισμοῦ γεγονός, τό ὁποῖον καταδεικνύει τήν βαρύνουσαν διά τούς ἐπιβούλους σημασίαν τῆς διακοπῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Αὐτό τό περιβόητον Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς, ἀποκαλύπτει τήν στημένην παγίδα καί τό μέγα ψεῦδος, τό ὁποῖον παρεδέχθη πανηγυρίζων ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, πλήν τό ἔκρυπτεν ἄχρι καιροῦ, ὅτε δέ ἐφανερώθη ἠμύνετο γελοιωδῶς ὅτι «αὐτά τά λέγει τό Δικαστήριον καί δέν εἶναι φρόνημά του»!!! Ἡ ἀλήθεια ὅμως δέν εἶναι αὐτά τά ὁποῖα λέγει ἡ «ψευδοαπόφασις» τῶν Φλωρινικῶν καί τό Ἁπαλλακτικόν Βούλευμα ὅτι αἱ χειροτονίαι ὑπό τῶν τριῶν ἀρχιερέων τό 1935 ἔγιναν, ἀφοῦ πρῶτα εἶχον καθαιρεθεῖ. Ἡ ἀλήθεια εἶναι ὅτι αἱ χειροτονίαι ὑπό τῶν τριῶν Ἀρχιερέων κατά τό 1935, ἔγιναν πρό τοῦ νά «καθαιρεθοῦν» ἀπό τούς νεοημερολογίτας καί ἀφοῦ ἤδη αὐτοί εἶχον ὁμολογήσει τήν ὀρθοδοξίαν καί ἀποκηρύξει τούς καινοτόμους τοῦ Νέου ἡμερολογίου. Δέν εἶναι ἀληθῆ ὅσα λέγει τό Βούλευμα, (ὅτι ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, μετά τήν ἀποκήρυξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης κατέστη σχισματικός), διότι τό 1937 ὁ Ὁμολογητής Βρεσθένης Ματθαῖος μέ τήν ἀποκήρυξιν τοῦ πρ. Φλωρίνης, δέν κατέστη σχισματικός, ἀλλ' ὅπως τό 1924 ἀπεκήρυξεν τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἔτσι καί τό 1937 ἀποκηρύσσει τόν ἐπίορκον πρ. Φλωρίνης ὡς Οὐνίτην τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὡς ἀρνητήν τῆς ὁμολογίας του καί ὡς λαβόντα θέσιν ἐγκαθέτου αὐτοῦ. Βεβαίως τό κακόν ὅλον εἰς τό ἐν λόγω βούλευμα ἐστηρίχθη εἰς τό ὅτι τό 1974 ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος κατέθεσεν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν(!) ὡς δῆθεν Κανονικήν καί ἔγκυρον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου! Ἔτσι ἐξεδόθη τό ὑπέρ τοῦ ἐπιόρκου ψευδεπισκόπου Νικολάου τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον πανηγυρικώτατα ἀπεδέχθη ἀδιαφορῶν ὅτι δι' αὐτοῦ ἐβλασφήμησεν κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καταστάς τυφλόν ὄργανον τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων! Δυστυχῶς ὅμως δέν ἦλθεν ποτέ εἰς ἑαυτόν καί δέν μετενόησεν ποτέ! ἀντιθέτως τό 2003 ἐξηνάγκασεν εἰς παραίτησιν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, κατέλαβεν τήν θέσιν ἐκείνου, καί μετ' ού πολύ προέβη μετά τοῦ ὁμοίου του Παχωμίου καί τῶν λοιπῶν ψευδεπισκόπων των, εἰς τήν καθαρῶς ἱερόσυλον Ἐγκύκλιον τήν μέ Α.Π. 3280, φθίνοντος τοῦ 2007! Ἀντί νά ἔλθουν εἰς ἐπίγνωσιν καί μετανοοῦντες νά ἀπορρίψουν τό Βούλευμα καί τάς δαιμονικάς «ἐξομολογητικάς Ἐπιστολάς», καί νά ἀναθεματίσουν τήν ψευδοαπόφασιν τῶν Φλωρινικῶν ὡς καθαρόν κατασκεύασμα τοῦ Ἀντιχρίστου Διαβόλου, οὗτοι ἐνεργοῦν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετα! Δηλαδή ὑποστασιάζουν ὡς δῆθεν πραγματικόν γεγονός τήν ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ μέ τήν ἀποκηρυκτικήν-καταδικαστικήν Ἐγκύκλιόν των (3280/2007), καί οὕτω ὡς μωροί καί τυφλοί» διά τῆς πράξεως αὐτῆς καί «Συνοδικῶς» ὁμολογοῦν ὅτι εἶναι χειροθετημένοι ὡς πρώην σχισματικοί!!! Μέ τήν καταδίκην τῆς κατ' αὐτούς χειροθεσίας ἰσχυρίζονται ὅτι δῆθεν ἀπηλλάγησαν τοῦ «μιάσματος», τῆς «χειροθεσίας», ἐνῶ οὐσία κηρύττουν ἠχηρότερον σάλπιγος, ὅτι εἶναι «γνήσιοι» Οἰκουμενισταί, διότι μέ τήν καταδίκην αὐτήν παραδέχονται: Α) Ὅτι πρό τῆς χειροθεσίας των, ἀπό τό 1935 ἕως τό 1971 ἦσαν, ὅπως λέγει καί τό Βούλευμα, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΙ καί ΑΝΙΕΡΟΙ καί πρό πάντων ὅτι ἡ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ καί ἡ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΔΕΝ ὑπῆρχον μέχρι τό 1971, ἤρχισαν δέ νά ὑφίστανται ἀπό τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971 καί ἐντεῦθεν! Β) Ὅτι, συμφώνως μέ τό Βούλευμα, τό 1935 ἐχειροτονήθησαν ἀπό καθηρημένους (καλογήρους) καί ἀπό τό 1948, ἀπό τάς κατά τούς Φλωρινικούς «ἀθέσμους καί παρά κανόνας χειροτονίας» τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, δηλ. ἐμπτύουν εἰς τήν μνήμην του. Γ) Ὅτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ὄχι μόνον ἐμιάνθη, ἀλλά καί διεκόπη ἀπό τό 1924, ἐφ' ὅσον δέν ὑπῆρχεν κανονικός Ἐπίσκοπος μέχρι τό 1971 καί ὅτι αὕτη ἐπανήρχισεν, ὅτε «ἀπεκατεστάθη καί ἐγκυροποιήθη μέ τήν χειροθεσίαν τοῦ 1971, ἀπό τούς Ρώσους Ἐπισκόπους τῆς Διασπορᾶς». Δ) Ὅτι ἡ καταδίκη τῆς χειροθεσίας σημαίνει (ὅσον καί ἄν δέν τό δέχωνται) μολυσμόν καί μίασμα τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι τῶν ἐπισκοπικῶν χειροτονιῶν ἀπό τό 1935 μέχρι τό 1971. Ε) Ὅτι ὅλα τά μυστήρια (Λειτουργίαι, Γάμοι, Βαπτίσεις κ.λπ.) εἶναι ἄκυρα ὡς γενόμενα (κατά τό Βούλευμα) ἀπό καθηρημένους. ΣΤ) Ὅτι καταδίκη τῆς ἀνυποστάτου χειροθεσίας σημαίνει ὑποαστασιοποίησίν της καί ἐξίσωσιν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ τούς Φλωρινικούς, τούς Νεοημερολογίτας, τόν Πάπαν καί τόν ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ! Δυστυχῶς διά τούς δυστυχεστάτους αὐτούς ἱεροσύλους, μέ τήν «ἀποκήρυξιν-καταδίκην» τῆς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ἐπέτυχον νά ὑποστασιάσουν ἐν τῶ Πονηρῶ, καί πάντως μόνον διά τούς ἐσκοτισμένους ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΩΝ, τήν συγχωρητικήν εὐχήν τοῦ 1971, ὡς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν! Ἰδιαιτέρως κατεστάθησαν ὄργανα τοῦ Φλωρινικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί συνεχίζουν νά προωθοῦν ὅσα προέβλεψεν ἡ Ἀντίχριστος Οἰκουμενιστική ἐγκύκλιος τοῦ 1920. Ναί, δυστυχῶς, εἴτε ἐν γνώσει, εἴτε ἐν ἀγνοία των, (ἀπίστευτον τοῦτο), ὁ ἤδη ἀποβιώσας Νικόλαος καί ὁ ἐπιζῶν κ. Παχώμιος Ἀργυρόπουλος, καί, ΠΡΟΣΟΧΗ, ὅλοι οἱ συνοδοιπόροι των «Ἐπίσκοποι», Κληρικοί, Μοναχοί κ.λπ., εἰς τήν οὐσίαν ἀδιστάκτως συνεχίζουν τήν προδοσίαν, τήν ὁποίαν οἱ Ἑβραιομασῶνοι Παπικοί, Προτεστάνται καί ἐπίορκοι «Ὀρθόδοξοι», μελέτησαν, ἀπεφάσισαν καί ἐπραγματοποίησαν τό 1920, τό 1923, τό 1924 καί ἔκτοτε διαχρονικῶς συνέχισαν, οἱ Φλωρινικοί καί ὅλοι οἱ ἐπίορκοι κατά τό 1950, 1971, 1974, 1976, 1995, 2005 καί ἐξαιρέτως τό 2007! Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί Συλλειτουργοί, τόσον σεῖς, οἱ ὁποῖοι συνεχίζετε ἀμετανόητοι τό μέγα καί φοβερόν Σχῖσμα τῶν πέντε ὅσον καί σεῖς κ.κ. Παχώμιε, Ταράσιε, Γαλακτίων, Ἀνδρέα, Χρυσόστομε, Παντελεήμων, Ἰγνάτιε, Σεβαστιανέ, Λάζαρε, Εὐστάθιε, Στέφανε, Ἀντώνιε καί ὅλοι σεῖς οἱ Κληρικοί, Μοναχοί, Μοναχαί καί Λαϊκοί, ΠΑΡΑΚΑΛΕΙΣΘΕ νά κατανοήσετε εἰς ποῖον βόρβορον Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, καταποντίζεσθε καί πνίγεσθε. Ἐγράψαμεν τά ἀνωτέρω διότι μᾶς τό ἐπέβαλεν ἡ ἀγάπη, ἡ ἀλήθεια καί ἡ ἰδιότης μας, ὡς Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου καί μέ ἀποκλειστικόν σκοπόν τήν διόρθωσιν καί τήν θεραπείαν τῶν κακῶν ὑπό τό φῶς τῶν Θείων καί ἱερῶν Κανόνων καί τῆς Ὀρθοδοξίας, διότι οὕτω θά συντρίψωμεν σήμερον τά ἀπό τό 1920, 1924, 1937, 1971, 1995, 2005 καί ἐξαιρέτως τό 2007 ἔργα τοῦ Πονηροῦ. Οὔτω ἄς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι θά διακονήσωμεν τόσον τήν Μητέρα ἐκκλησία ὅσον καί τήν ἐν Αὐτῆ σωτηρίαν μας. Ἀμήν, γένοιτο. Ὁ ἐν Ἐπισκόποις Ἐλάχιστος † Ὁ Λαρίσης καί Τυρνάβου ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΣ ΥΠΟΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ (*) Βλέπε σχετικῶς καί τήν Ἐγκύκλιον ὅπως ἐξεδόθη τόν Ἰανουάριον τοῦ 1920 ἐκ τοῦ Πατριαρχικοῦ Τυπογραφείου, εἰς τό βιβλίον τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη ὑπό τό τίτλον: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣ ΤΟΥ «Δημητριάδος» Χριστοδούλου Παρασκευαΐδη» Ἀθῆναι 1985, σελ. 50-59. (*) Ἀπό τό βιβλίον «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ…» τοῦ Θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη Ἀθῆναι 1985. (*) Αὐτή τῶν Φλωρινικῶν ὅπως διεμορφώθη ἐν Ἀμερικῆ καί προεβλήθη ὡς τῆς Ρωσικῆς Συνόδου!.. (**) Δέν τήν παρεβίασεν, ἀλλ' ἠτιολογημένως τήν ὑπερέβη!.. (49) Δήλωσις τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων πρός τήν Β΄ Ἐξαρχίαν ἡμῶν τήν μεταβᾶσαν εἰς Ἀμερικήν τό 1974. (50) Ἐπιστολή Μητροπολίτου Φιλαρέτου πρός Σεβ/τον Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον, 1979. (51) Ἐπιστολή Φιλαρέτου πρός Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν 21 Ὀκτωβρίου 1972. (*) Διευκρινίζεται ὅτι ὑπό τόν ὅρον «χειροθεσία» οἱ πάντες διεβεβαιοῦν ὅτι πρόκειται περί χειροθεσίας, ἡ ὁποία λαμβάνει χώραν εἰς ἐξομολογούμενον… ΑΝΗΡΤΗΘΗ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ: @ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΛΛΑΔΟΣ 2013

ΤΙ ΕΠΕΔΙΩΞΕΝ ΤΟ 1973 ΗΤΟΙ ΔΥΟ ΕΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΨΕΥΔΕΝΩΣΙΝ (1971) ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ Η ΔΙΕΘΝΗΣ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΤΗΣ ΓΕΝΕΥΗΣ;

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467 ΤΕΥΧΟΣ 51 / ΕΤΟΣ 2006 Εἰσαγωγικόν Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΠΕΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ 1973 ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΙΕΡΕΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ Εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» τ. 51, ἡ ὁποία ἐκυκλοφορήθη τόν Ἰούνιο τοῦ 2006, καί τήν ὁποίαν δημοσιεύομεν καί εἰς τήν ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἀναγνωστῶν, κατεγράφησαν δύο πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, τά ὁποῖα ἀφ’ ἐνός ἀποκαλύπτουν τόν κ. Βασίλειο Σακκᾶ, τόν ἀπ’ ἀρχῆς εἰσηγητή τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τό κίνημα τοῦ ὁποίου ἐπαγίδευσε καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα (καί ἄλλους Ἀρχιερεῖς) ἤδη ἀπό τό 1973, καί ἀφ’ ἐτέρου ἑρμηνεύουν διατί ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας (καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς) ἀπεδείχθησαν καί κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν, τόσον εὐάλωτοι εἰς τό κίνημα αὐτό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖον, καί πάλιν κατηύθυνε καί κατευθύνει ἐκ τῶν παρασκηνίων ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς, συνεπικουρούμενος καί ὑπό τοῦ κ. Ἀθαν. Σακαρέλλου καί λοιπῶν πρακτόρων τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τόν χῶρον τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Ὅσοι λοιπόν θέλουν νά ἐνημερωθοῦν ἀς ἴδουν ἀφ’ ἑνός αὐτά τά ντοκουμέντα τά ὁποῖα καταγράφονται εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» Νο 51, καί ἀς ἀναζητήσουν καί τό «ἀνώνυμον» τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, τό ὁποῖον ἐκυκλοφόρησε περί τό 1997, (ἐν συνδυασμῶ καί μέ ἄλλα σχετικά ντοκουμέντα), καί τό ὁποῖον εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν. Παραθέτομεν τήν ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ Νο 51, ὅπως αὕτη κατεγράφη τόν Ἰούνιο τοῦ 2006. Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1973 ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1973 ΜΕΤΕΒΗ ΕΙΣ ΓΕΝΕΥΗΝ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΥΛΟΓΗΣΕ ΕΓΓΡΑΦΩΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΧΕΙΡΩΣ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΤΟΥ κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ Ὁ Μέγας Φώτιος τά ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ‘Εκκλησίας συνέδρια ὀνομάζει «Συναγωγάς πονηρευμένων» καί «Συνόδους ἀθετούντων». Ἰδού τί ἀκριβῶς λέγει: «Μία ἐστίν ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολική καί ‘Αποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην συνέδρια καί σύνοδος ἀθετούντων΄ οὕτω φρονοῦμεν οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, οὕτω πιστεύομεν, οὕτω κηρύττομεν». (Μεγάλου Φωτίου, Κατά Θεοσπασχιτῶν, ἐπιστολή 284, στίχ. 375, Epistolae et Amphilochia, B. Laoyrdaw et. L. cr. Westerink, σελ. 14, Λειψία 1985. Ἡ παραπομπή εἰς τό βιβλίον: Ἁγιορειτῶν Πατέρων ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἅγιον Ὄρος 1997, σελ. 115). Αὐτήν ὅμως τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ὁμολογοῦμε καί ἐν τῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεώς μας, ἠθέτησεν πρῶτον τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως μέ τήν οἰκουμενιστικήν παναιρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀποκαλεῖ τάς ἁπανταχοῦ αἱρέσεις, ὁ νεοημερολογιτισμός μέ τήν ἐφαρμογήν τῆς Ἐγκυκλίου διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Δυστυχῶς σήμερον ἐκτός ἀπό τό Πατριαρχεῖον τῆς Κων/λεως καί τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τάς ἁπανταχοῦ κατ’ ὄνομα Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τήν ὀρθόδοξον ταύτην διδασκαλίαν, ἀθετοῦν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐτάχθησαν φύλακες τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ἐνῶ ἀνεδείχθησαν ὁμολογηταί τῆς Πίστεως καί άγωνισταί κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά λόγους, τούς ὁποίους γνωρίζει μόνον ὁ Κύριος, ἐξέκλιναν τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί κατήντησαν «γνήσιοι» ὁπαδοί καί «διαπρύσιοι» κήρυκες τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔχει γραφεῖ πολλάκις καί εἶναι γνωστόν εἰς ὅσους παρακολουθοῦν τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί τόν ζοῦν ἀπό κοντά, ὅτι ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς, ἀπό τό 1997, ἐνεργῶν προφανῶς κατ’ ἐντολήν ὑπερκειμένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων καί ἐν συνεργασία καί μετά τῶν ἄλλων γνωστῶν πρακτόρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐνήργησαν ἀπό μέσα, ΕΠΕΧΕΙΡΗΣΕΝ, μέ μίαν ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, τήν ὁποίαν εἰς τήν συνέχειαν ἐκυκλοφόρησεν ἐπωνύμως, ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΗ εἰς τούς Ὀρθοδόξως ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας φρονοῦντας καί ὁμολογοῦντας Ἀρχιερεῖς, τήν θεωρίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθ’ ἥν μετά τό 1971, ἤτοι μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, δέν τήν ἐκφράζουν μόνον οἱ λεγόμενοι «Ματθαιϊκοί», ἀλλά καί οἱ λεγόμενοι «Φλωρινικοί». Διά τοῦτο εἰς τήν ἐν λόγῳ ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, ἐπικαλούμενος τήν λεγομένην χειροθεσίαν τοῦ 1971 καί τήν ἕνωσιν μέ τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, θέτει τό ἐρώτημα: «Ποία διαφορά ὑπάρχει σήμερον μεταξύ τῶν Ματθαιϊκῶν καί τῶν Φλωρινικῶν εἰς τό θέμα τῶν χειροτονιῶν;». Ἡ ἀνώνυμος αὕτη ἐπιστολή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, ἐκυκλοφόρησεν εἰς τά πλαίσια τῶν σημερινῶν στόχων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τῆς ἑπιδιωκομένης ἑνώσεως ὅλων Παλαιοημερολογιτῶν βάσει τῆς δῆθεν «κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς» καί «πέραν ἀπό Ἐκκλησιολογίες καί Ἀποστολικές Διαδοχές», καί τῆς ὑπαγωγῆς των ὡς δεκατριμεριτῶν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἔστω καί μέ τήν ἔννοιαν τῆς «συνυπάρξεως» κατά τά οἰκουμενιστικά πρότυπα τῆς Παναιρετικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐν τέλει ἀπετέλει «μοχλόν πιέσεως» πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ὥστε νά «ἀναγκασθῆ» νά δηλώση ἐπισήμως καί νά ἐπισημοποιήση τήν προδοσίαν, τήν ὀποίαν ὑπέγραψε μυστικῶς καί ἀνεπισήμως, ἰδία χειρί, ἐν ἔτει 1973, εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας. Τί εἶναι αὐτή ἡ προδοσία τοῦ 1973; Εἶναι ἡ ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ἀποδοχή τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ. Παρατίθενται τρία πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, ἐκ τῶν ὀποίων καταφαίνεται ὅτι εἰς τήν προσπάθειαν νά περάση εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός (ἤτοι ἡ πλήρης ἐξάρτησις ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί ἡ συνύπαρξις «Φλωρινικῶν» καί «Ματθαιικῶν» ὡς δύο κλάδων τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας) ἐπρωτοτάστησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, προδώσαντες ἐν ἔτει 1973 μυστικῶς τήν Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν των καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Ἐξ’ αὐτῶν καταφαίνεται διατί ἀπό τό 1998 ἕως τό 2003 -2005 ἠρνήθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τάς ἐκδηλώσεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (Δηλώσεις Φλωρινικῶν, Σακκᾶ, Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα κλπ.), διατί τἀ μυστικά των βλάσφημα περί χειροθεσίας φρονήματα τά ΑΠΕΚΑΛΥΨΑΝ μόλις τό 2003, καί διατί ἔφθασαν μέχρι καί τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως. Δηλαδή, ἡ προδοσία ἡ ὁποία ἔγινε ἐν κρυπτῶ τό 1973, τά τελευταῖα ἔτη (ἀπό τό 1997 καί ἐν συνεχείᾳ) κηρύσσεται ἐπισήμως, ἤτοι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ». Ἀλλά διά νά κατανοήσωμεν καλύτερον τήν προδοσίαν τοῦ 1973 εἰς τήν Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, ἤτοι διά νά ἐννοήσωμεν τί ὑπέγραψεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τήν 12.11.1973, μεταβάς εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, παραθέτομεν ἕν ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπό 17.7.1973 ἐπιστολήν τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν τότε ἱερομόναχον Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τόν ὁποῖον περιγράφει τήν «Ὁμολογίαν» τῆς τότε ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθείσης «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος τῶν ΓΟΧ., Ἡ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ἤτοι περιγράφει τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν του, ὑπεραμύνεται αὐτοῦ, καί τόν προπαγανδίζει. Γράφει λοιπόν ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς: «... ’Εφ’ ὅσον ἡ ἀδελφότης διατείνεται ὅτι ἑδράζεται ἐπί καθαρῶς πνευματικῆς βάσεως ὀφείλει ν’ ἀποδεχθεῖ τάς ἀναγνωρίσεις τοῦ 1969 καί 1971, (σ.σ. ἐννοεῖ τήν ἐν ἔτει 1969 ἀναγνώρισιν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τῶν Φλωρινικῶν καί τήν ἔτει 1971 «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου Ἐπιφανίου) ἀπό θέσεως καθαρά Ὁμολογίας πίστεως καί οὐχί ἀπό θέσεως ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως... Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης τυγχάνει προσωρινοῦ χαρακτῆρος πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐν Διασπορᾶ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἕνεκα τῆς ἐπικρατήσεως συγχύσεως καί χαλεπότητος τῶν καιρῶν, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., ἥτις καί ἤθελεν ἐκδώσει ἰδίαν ἐπίσημον Ὁμολογίαν Πίστεως ... Διά τόν λόγον δέ αὐτόν εἰς τήν ἡμετέραν Ὁμολογίαν Πίστεως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ. .... Τό 1969 ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος διά τῆς δημοσιευθείσης πράξεώς του, ἀνεγνώρισε ἐμπράκτως καί οὐχί ψιλῶ ρήματι καί ἀφορολογήτω μόνον, τήν ὕπαρξιν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας Καινοῦ Θυσιαστηρίου, Καινῆς Ἐκκλησίας ... Ἄσχετον, λοιπόν, ἐάν τινές ήθέλησαν νά ἀποδώσουν εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακόν χαρακτῆρα (ὅνπερ οὔτε κἄν διενοήθη ποτέ ὁ Μητροπολίτης ἡμῶν Κος Φιλάρετος) ὀφείλει ἡ πράξις αὕτη νά γίνη ἀποδεκτή ἀπό ἀμφοτέρας τάς παρατάξεις, ὡς ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ὡς καταδίκη τῶν κακοδόξων καινοτόμων καί ἀποβολή τῶν Ἱερωνυμικῶν, τῶν Μεταξακιανιστῶν, τῶν Ἀθηναγοριανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν. Θά ἦτο βλάβη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνά τόν κόσμον, ἐάν ἀποδοθῆ εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακός χαρακτήρ καί παρερμηνεία τῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Συνόδου. Ἡ ἐν ἔτει 1971 ἀναγνώρισις ἀποτελεῖ δεύτερον σταθμόν καί ἐπισφράγισιν τῆς πρώτης πράξεως καί ἐμμονήν εἰς τό ἔμπρακτον τῆς Ὁμολογίας. Οὐχί δύο Ἐκκλησίας ἀνεγνώρισεν ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος, ἀλλά τήν γνησίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ἐπανειλημμένως ἀναγνωρίζει, οὐχί δικέφαλον τέρας τόν Χριστόν βλασφημῶν, ἀλλά μέ δύο μαρτυρίας τήν μίαν καταγγέλλων πραγματικότητα, καί διττῶς ἀποσκορακίζων τούς καινοτόμους τοῦ σώματος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.... ‘Εξυπακούεται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν ἀτελευτήτως δύο ἱεραρχίαι εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, αὐτά ὅμως εἶναι ζητήματα ἅτινα ἀναφέρονται εἰς τήν Ἱεραρχίαν καί δέν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητος τῆς ἀδελφότητος νά ἀσχοληθῆ. Διό καί εἰς τήν Διασποράν ὅταν μᾶς ἐρωτοῦν νά τούς ἐξηγήσωμεν τήν διαφοράν μεταξύ «Αὐξεντιανῶν» καί «Ματθαιϊκῶν» τούς παροτρύνομεν νά ἡσυχάζουν καί νά σέβωνται τούς ΓΟΧ ἅπαντας, διότι ἄνευ τῶν ἀγώνων τῶν Γ.Ο.Χ. τά πράγματα θά ἦσαν διαφορετικά σήμερον, πλήν τά διοικητικά δέν ἀνήκει εἰς ἡμᾶς νά ἀποφανθῶμεν.... Ἡ ἡμετέρα Ὁμολογία πίστεως προσυπεγράφη ἐκ μέρους Ἀρχιερέων, Ἱερῶν Μονῶν καί Κοινοτήτων, δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά ἐπιφέρωμεν ἀλλοιώσεις ἐπ’ αὐτῶν ἐν συνεχεία μεμονωμένων ὑποδείξεων, πρό τῆς κρίσεως ταύτης ὑπό μείζονος Συνόδου. Ὅθεν λοιπόν παρακαλοῦμεν νά μᾶς ἐνισχύσητε ἠθικῶς διά τῆς εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Ἀνδρέου καί νά μᾶς ὑπερασπίσετε κατά τῶν ἀντικειμένων, καί πιεζόντων ἡμᾶς εἰς ἄμβλυνσιν τῆς ὁμολογίας μας... Ἐάν ὁ Μακαριώτατος Κος Κος Ἀνδρέας, ἐπιθυμεῖ, δυνάμεθα ν’ ἀποστείλωμεν ἔγγραφον βεβαίωσιν ἐν ἧ νά δηλοῦμεν ὅτι τήν ἀναγνώρισιν τοῦ 1969 ἀντιλαμβανόμεθα «ὁμολογιακῶς» έν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ καί οὐχί παραταξιακῶς, ἤ ἐν στενῆ ἐννοία κατά τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν...». Ἄς ἴδωμεν τώρα αὐτουσίαν καί τήν ἀπό 29.7.1973 ἀπάντησιν - ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου πρός τόν πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν, διά τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζει ἐπισήμως τήν ἀνωτέρω «Ὁμολογίαν Πίστεως» τῆς ἐν Γενεύη «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ὅπως αὕτη περιγράφεται εἰς τό Καταστατικόν αύτῆς καί τῆς ὁποίας δύο βασικαί θέσεις, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἡ μή καταδίκη τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἱκουμενισμοῦ, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου, ἁπλῶς ὁ διαχωρισμός εὐθυνῶν, καί δεύτερον ἡ ἀναγνώρισις καί τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Ματθαιϊκῶν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ὡς ἀπόδειξις Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ρώσων. Ἰδού λοιπόν τί γράφει ἀπαντῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας πρός τόν τότε Πρεσβύτερον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κ. Βασίλειον Σακκᾶν: «Πρός τόν πατέρα Βασίλειον Σακκᾶν «Διεθνής ‘Αδελφότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν Γενεύη, Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις». ‘Αγαπητέ μοι πάτερ Βασίλειε, εὔχομαι ὁ Κύριός μας καί Θεός νά σᾶς προστατεύη εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν καθηκόντων τῆς Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν «Η Παραδοθεῖσα Πίστις», καί νά σᾶς φυλάττη διά τῆς Χάριτός Του ἀπό πάντα ὁρατόν καί ἀόρατον κίνδυνον, ὥστε νά ἐργάζεσθε ἐπιτυχῶς πρός δόξαν Του καθοδηγοῦντες τάς ψυχάς καί κατηχοῦντες αὐτάς εἰς τήν ἀληθινήν καί ἀκαινοτόμητον πίστιν, μέ ταπείνωσιν, ὑπακοήν, ἀνιδιοτέλειαν, ἀγάπην καί φόβον Θεοῦ. Νά ἔχετε καί τήν ἰδικήν μου εὐλογίαν καί νά σᾶς φωτίζη ὁ Παράκλητος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τοῦ Προστάτου σου Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ προστάτου τῆς Ἀδελφότητος Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν. Μέ ἀγάπην Χριστοῦ. ΑΝΔΡΕΑΣ ‘Αρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. ‘Αθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος. (τίθεται ὑπογραφή)», καί Δέν ἔφθανεν ὅμως αὐτή ἡ ἐπιστολή – εὐλογία, ἔπρεπε νά μεταβῆ καί εἰς τήν Γενεύην, νά λάβη αὐτοπροσώπως μέρος καί εἰς τἠν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς Διεθνοῦς Ἀδελφότητος «Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», νά ἐγκρίνη καί νά ὑπογράψη καί ἰδία χειρί τό Καταστατικόν – Ὁμολογίαν τῆς Διεθνοῦς αὐτῆς οἰκουμενιστικῆς Ἀδελφότητος, νά ἐγκρίνη τήν ἐκλεγεῖσαν Ἐπιτροπήν, καί νά ἀναθέση εἰς τόν Πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν τό ἔργον τῆς προωθήσεως «Διεθνῶς» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἀποδεικνύει τό ἀπό 12.11.1973 ἔγγραφον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τό ὁποῖον ὑπογράφει ἐν Γενεύῃ Ἐλβετίας. Ἰδού τί ὑπογράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας μετά τήν συμμετοχήν του εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς ἐν λόγῳ «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος»: «Γενεύη τῆ Λ Ὀκτωβρίου (12.11.1973). Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας. Πρός τήν Διεθνήν Ἀδελφότητα τῶν Γνησίων ‘Ορθοδόξων Χριστιανῶν «Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ» ἐν Γενεύη Ἑλβετίας. Ὁ ὑπογεγραμμένος ἐλέῳ Θεοῦ, ΑΝΔΡΕΑΣ, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ΕΠΕΥΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν σημερινήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς Ἀδελφότητος, τό ψηφισθέν Καταστατικόν τῆς διοικήσεως αὐτῆς τήν ἐκλεγεῖσαν Ἐπιτροπήν ἀποτελουμένην ἐκ τῶν α) Τοῦ Κου Φραγκίσκου – Παύλου Μανιέν, ὡς Προέδρου β) Τῆς πρεσβυτέρας Μιχαηλίας Σακκᾶ, ὡς Γραμματέως, γ) Τοῦ Κου Ἰωάννου – Παύλου Ντυμπισιών, ὡς Ταμίου δ) Τῆς Κας Σταυροῦλας Φίστερ, ὡς Διοικητικοῦ Συμβούλου, καθώς καί τῶν α) Ἱερομονάχου ‘Οσίου, ὡς Πνευματικοῦ Συμβούλου β) Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ ὡς Συντονιστοῦ καί προσωρινοῦ Ἐπιτηρητοῦ, ὅπως ἅπαντες οἱ προαναφερθέντες ἀκωλύτως, καί μέ φόβον Θεοῦ, ἀσκῶσι τά καθήκοντά των διά τήν πνευματικήν καί ὑλικήν πρόοδον τῆς Ἀδελφότητος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ‘Αθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος ΑΝΔΡΕΑΣ. Τίθεται ὑπογραφή» Αὐτά τά κείμενα – ντοκουμέντα τά εὕρομεν εἰς τό Ἀρχεῖόν τῆς Μητροπόλεως. . Καί ἐξ’ αὐτῶν τῶν κειμένων διεπιστώσαμεν καί διεβεβαιώθημεν ὅτι ἡ μετά τό 1997 προσπάθεια τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν εἶναι σημερινή. Δέν προέκυψεν τό 1997 ὡς κεραυνός ἐν αἰθρία, ἀλλά ἐξεκίνησεν εὐθύς μετά τό 1971, μέ τήν εὐλογίαν μάλιστα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, καί προηγουμένως τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, καί δέν γνωρίζομεν καί ποίου ἄλλου Ἀρχιερέως. Τοῦτο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι φοβερόν καί ἀκουόμενον. Τό φοβερόν ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ἔσχεν τήν συγκατάθεσιν καί τήν «εὐλογίαν» καί τήν ὁμόφωνον γνώμην τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1973, ἴσως καί παλαιότερον, τόν ἐπευλόγησεν, τόν ἐστήριξεν, καί τόν ἐτροφοδότησεν, μεταβαίνων μάλιστα πρός τοῦτο καί εἰς Γενεύην, ὅπου ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, Πρεσβύτερος τότε τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἵδρυσε «Διεθνῆ Ἀδελφότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», κάτι δηλαδή παράλληλον πρός τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὕτη (ἡ «Διεθνής ἀδελφότης»), ἐνῶ παρουσιάζετο ὡς Όρθόδοξος, ἀπό τό ἴδιον τό Καταστατικόν της (τό ὁποῖον ἐπίσης ἔχομεν εἰς χεῖράς μας) καί ἀπό τήν Ὁμολογίαν (τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί 4-5 Ἀρχιερεῖς), ἦτο ἕν οἰκουμενιστικόν (παλαιοημερολογιτικόν) κατασκεύασμα, μέ σκοπόν νά προπαγανδίση διεθνῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό θεωρητικόν καί θεολογικόν ὑπόβαθρον τῆς «Διεθνοῦς αὐτῆς Ἀδελφότητος», ὅπως προκύπτει ἀπό τό Καταστατικόν καί ἀπό τά δημοσιευθέντα κείμενα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, εἶναι ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός. Βασικαί θέσεις τοῦ Καταστατικοῦ - Ὁμολογίας εἶναι: α) Ἡ μή καταδίκη τῆς Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας, ἁπλῶς ἡ διαχώρισις τῶν εὐθυνῶν, μέχρι συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, καί β) Ἡ κατά τό ἔτος 1969 καί 1971 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος (Φλωρινικῶν καί Ματθαιϊκῶν) δύο κλάδων ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος, ἤτοι τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας εἶναι ἐνέργεια Ὁμολογιακή ἐκ μέρους τῶν Ρώσων. Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ἐνέκρινεν, ἐπευλόγησεν καί ὑπέγραψεν ἰδία χειρί ὁ τότε Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. ‘Ανδρέας, μεταβαίνων μάλιστα μυστικά καί εἰς τήν Γενεύην. Ἔτσι ἐνεργοῦν πάντοτε τά ξένα Κέντρα, μυστικά, ἀθόρυβα καί ἀποτελεσματικά ... Ἀναλογίζομαι εἰς πόσα παρόμοια ἔγγραφα ἔχει βάλει τήν ὑπογραφήν του, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί παλαιότερον καί κατά τήν τελευταίαν 8ετίαν, ἐκτός ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα ἦλθον εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος, καί τά ὁποῖα ἀσφαλῶς θά χρησιμοποιήσουν εἰς τήν συνέχειαν οἱ γνωστοί πράκτορες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, διά νά τόν παρουσιάσουν ὡς συνειδητόν θιασώτην τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βεβαίως κατ’ αὐτούς εἶναι ἡ ... «γνησία Ὀρθοδοξία». Εἶναι λυπηρόν, ὅτι ἐνῶ προσεπαθήσαμεν πολλάκις ἐπί σειράν ἐτῶν καί μέχρι τέλους νά βοηθήσωμεν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τήν ἀπό τοῦ 1998 νέαν ληστρικήν ἐπίθεσιν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους κατά τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», διότι ἦτο ἀπό ἐτῶν ἠχμαλωτισμένος εἰς τήν «Βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ὁ ὁποῖος προεξετάθη καί εἰς τούς Τσακίρογλου καί τόν Κάτσουρα καί δι’ αὐτῶν καί εἰς ἄλλους πολλούς. Εἶναι λυπηρόν, διότι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἐπῆρεν μαζί του καί αὐτήν τήν προδοσίαν (τοῦ 1973), τήν ὁποίαν μέχρι σήμερον ἐκράτησε μυστικήν, ἐνῶ ἐπισήμως καί μέ δημόσια ἔγγραφα καί διά λογαριασμόν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπί τῶν ἰδίων θεμάτων ἀπήντα μέχρι τό 1997 κατά πάντα ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ καί ΠΕΠΑΡΡΗΣΙΑΣΜΕΝΑ. Εἶναι λυπηρόν ὅτι καί ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, ἐπρόδωσεν, τό ἔτος 1974, καί ἐκράτησε μυστικήν τήν προδοσίαν του τῆς 28.10.1974, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τήν «πανηγυρικήν ἀποδοχήν» τοῦ βλασφήμου κατά τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπέρ αὐτοῦ ἐκδοθέντος 54/76 ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος. Δέν δυνάμεθα νά μήν μνημονεύσωμεν ἐνταῦθα καί τήν «ΑΠΟΦΑΣΙΝ – ΔΗΛΩΣΙΝ - ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ» (τοῦ 1974) τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐπισκοπικῆς περιφερείας Πειραιῶς, τήν ὁποίαν ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τό «Γνώσεσθε τήν ‘Αλήθειαν», τεῦχος 14ον, Μαίου 2006 εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρεται: «Ἀποκηρὐσσομεν ἀπό τοῦδε πάντα Κληρικόν ... ὅστις ἤθελεν ποτέ λιποψυχήσει καί δεχθῆ ἀντικανονικάς καί παρανόμους ἀποφάσεις τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, ἔστω καί ἄν εἶναι μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ καί αὐτός οὗτος ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν ἤ καί ὀ Σεβ. ‘Επίσκοπος ἡμῶν κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, καθώς καί πάντα Κληρικόν, ὅστις ἤθελεν τυχόν ποτέ ἐμφανισθεῖ ὑπό τόν τίτλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς δῆθεν Κεφαλή ἡμῶν καί μή συνεχίζων τήν γραμμήν ἥν ἐχάραξεν ὁ ἐν μακαριστοῖς Ἀρχιεπίσκοπος ἡμῶν Κυρός Ματθαῖος, καί πάντα μή ὑπακούοντα εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου...»; Καί διερωτώμεθα: Μήπως ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ἐγνώρισε κάτι ἀπό τήν ἐν ἔτει 1973 προδοσίαν τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου καί τήν ἐν ἔτει 1974 προδοσίαν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου; Υ.Γ. Ἀντί Παραρτήματος παραθέτομεν συνημμένως καί ἐν φωτοτυπία: α) Τήν ἐπιστολήν τοῦ τότε Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν Ἀρχιμ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τήν ὁποίαν σημειωθήτω ἀναγράφει ἰδία χειρί ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος τήν ἡμερομηνίαν 17 Ἰουλίου 1973, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἐνημερώθη ἐπ’ αὐτῆς καί τήν ἐγνώριζεν, β) Τήν ἀπό 27/7/1973 ἰδιόχειρον ἀπάντησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός τόν Βασίλειον Σακκᾶν καί γ) Τήν ἀπό Λ΄Ὀκτωβρίου (12.11.1973 ἐν Γενεύη ὑπογραφεῖσαν ἄλλην ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Καί «ὁ νοῶν νοείτω», διατί καί μετά τό 1997 ἔπεσεν εἰς τήν πλεκτάνην τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ του Οἰκουμενισμοῦ. ΕΠΙ ΣΧΟΛΙΟΥ ΤΗΣ κ. ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΟΥΛΑ Πολυ σωστα γραφετε κ. Ειρηνη Κουλα οτι «οι αποκαλυψεις αυτες» ειναι «πραγματικα σοκαριστικες» ... Και, αν θελετε, προσθετω καί εγω, οτι η Ομολογια την οποια διεκηρυξε το 1973 η «Διεθνης Αδελφοτης της Γενευης η Παραδοθεισα Πίστις», καί την οποίαν πρίν από τον Αρχιεπίσκοπο Ανδρεα υπέγραψαν καί «επευλογησαν» οι Αρχιερεις Καλλιστος καί Επιφανειος, η οποια ειναι θεωρια του πρωην Φλωρινης Χρυσοστομου καί η οποία εδημιουργσηε το σχισμα του 1937, δεν ειναι μια απλή αρνησις της καθαρας Ομολογιας καί της Αποστολικης μας Διαδοχης, ως μας την παρεδωκεν γνησιαν καί ακαινοτομητον ο αγιος Πατηρ Ματθαιος δια των χειροτονιων του 1948, αλλά ειναι καί ο αντιποδας καί ο πολεμιος αυτης... Καί ας ληφθη υπ οψιν οτι εγινε μετα από δυο τρια χρονια, αφ οτου ηκουσθη το βραδυ της επιστροφης η ψευδης δηλωσις των μελων της Εξαρχιας, οτι οι Ρωσοι της Διασπορας απεδεχθησαν την Ομολογιαν Εκκλησιολογιαν μας καί οτι διεκοψαν κοινωνιαν μετα του Οικουμενικου = Οικουμενιστικου Πατριαρχειου Κων/λεως καί των Εκκλησιων πού κοινωνουν μετ αυτου καί επομενως κατ αυτους «ωρθοδοξησαν» καί «υπό την προυπόθεσιν αυτην δεχθηκαμε την Εξαρχιαν, αφου «μετωνομασαμε» αυθαιρετως την κατα τον Η Κανονα της Α Οικουμενικης Συνοδου χειροθεσιαν εις συγχωρητικην ευχην. Καί ο σκοπος ηταν προφανης: Δια να μην υπάρχουν αντιδρασεις καί δια να μη γινη σχισμα. Διερωτωμαι μηπως τελικα εχομεν εδω κατι σαν την «δηλωσιν» του πρωην Φλωρινης στην Εφημεριδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» (10.12.1950) οτι «επρεπε καποιος Μητροπολιτης να υποκριθη τον παλαιοημερολογιτην δια να οδηγηση τους παλαιοημερολογιτες εις τα πλαίσια τα Κανονικα», δηλαδη για να τους ενταξει ευκολωτερον εις την αντιεκκλησιαν του Οικουμενισμου»; Και μηπως τό ιδιο πραγμα επαναλαμβανεται καί σημερον οτε οι εν Κορινθω ηρνηθησαν παντελως να συζητησουμε παρομοια θεματα, οπως ακριβως καί το θεμα τουτο της Γενευης; ΠΑΡΑΤΙΘΕΝΤΑΙ ΜΕΡΙΚΑ ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΒΟΗΘΟΥΝ ΝΑ ΚΑΤΑΛΑΒΩΜΕΝ ΤΗΝ ΕΝ ΕΤΕΙ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Ο ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΑΠΟ ΤΟ 1971 ("ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ") ΜΕΧΡΙ ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΟΝ!!! Από Dhmhtrhs Papadatos, Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015 στις 10:23 μ.μ. Τό ἔτος 1971 ("χειροθεσία") εἶναι ἕνας σταθμός. Τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1971 ἀπεκαλύφθη σέ ὅλος της τό "μεγαλεῖο" ἡ προσπάθεια ἐπιβολῆς κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας καί κυρίως κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἡ ὁποία διεφυλάχθη διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948. ῾Η "χειροθεσία" πού ἔγινε στούς ᾿Αρχιερεῖς τό 1971, κατά τήν συνείδησι τῆς ᾿Εκκλησίας Κλήρου καί Λαοῦ, δέν ἦτο τίποτ᾿ ἄλλο παρά μιά τυπική πράξις, ἡ ὁποία δέν εἶχε σχέσι καί δέν ἔθιγε τήν δογματικήν ἀκεραιότητα τοῦ μυστηρίου τῆς χειροτονίας, ἀπεκάλυψε ὅμως ὁλόκληρον τό μέγεθος τῆς συνωμοσίας κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Καί ἡ συνωμοσία αὐτή ξεκινοῦσε ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμό, πέρασε στούς Φλωριναίους, καί ἐφαρμόσθηκε ἀπό μιά ὁμάδα Ρώσων ᾿Αρχιερέων, οἱ ὁποῖοι θέλησαν νά περάσουν τό μήνυμα, ὅτι οἱ ᾿Αρχιερεῖς "ἐχειροθετήθησαν" ἤ "ἐχειροτονήθησαν", καί ἐπομένως, ἰδού τό ἀποκορύφωμα τῆς συνωμοσίας, οἱ Ματθαιϊκοί ἔλκουν τήν ᾿Αποστολική τους διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Τά πράγματα τούς διέψευσαν, ὁ Φιλάρετος τό διεβεβαίωσε, ὅτι "ἐδέχθησαν τούς Ματθαιϊκούς ᾿Επισκόπους ὡς ᾿Αρχιερεῖς", ὅτι ἡ "χειροθεσία ἦτο μία συγχωρητική εὐχή" καί τίποτα περισσότερον. Αὐτό τό ἐπιβεβαίωσεν ἐμμέσως καί ὁ Φλωριναῖος ᾿Αρχιεπίσκοπος Αὐξέντιος εἰπών: "Παρεσπόνδησαν οἱ Ρῶσοι, ἀναγνωρίσαντες τούς Ματθαιϊκούς ᾿Επισκόπους". Αὐτό τό μήνυμα μετέφερε καί ἡ ᾿Εξαρχία, ὅταν ἐπέστρεψε ἐξ ᾿Αμερικῆς: "Καμμία χειροθεσία δέν ἔγινε, μιά ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή". Από τό 1974 ἀρχίζει ὁ νέος κύκλος τῆς προδοσίας. Σταθμός στό νέο κύκλο τῆς προδοσίας εἶναι ἡ μήνυσις τοῦ νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου κατά τοῦ Σεβ. Πειραιῶς κ. Νικολάου ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος, καί τό ῾Υπόμνημα τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς εἰς τό Δικαστήριον τό 1974. ῾Ο Σεβ/τος Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ἄν καί εἰς ἐπίσημον ἔγγραφόν του, τό ὁποῖον ὐπογράφει τό ἴδιον ἔτος μαζί μέ τόν Κορινθίας Κάλλιστο καί τόν ᾿Αρχ/τη τότε Καλλίνικο, ἀναφέρει ὅτι ἡ χειροθεσία ἦτο μιά τυπική πράξις, ἡ ὁποία ἔγινε ἄνευ οὐσιαστικοῦ λόγου, ὅπως τούς εἶπαν οἱ ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς, ἄν καί τότε ἐκυκλοφόρησε ἡ "᾿Αποκατάστασις τῆς ᾿Αληθείας" ὑπό τοῦ Μακαριωτάτου, ὅπου πάλιν ὑπεστηρίζετο, ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς ἐξωτερικῆς τυπικῆς πράξεως, ἐν τούτοις διά νά ἐπιτύχῃ τήν ἀθώωσίν του ὑπέβαλε εἰς τό δικαστήριον τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, κατά τήν ὁποίαν οἱ Ματθαιϊκοί ἐδέχθησαν χειροθεσίαν κατά τόν Η' Κανόνα τῆς Α᾿ Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Αὐτή ἡ ἀπόφασις οὔτε ἐφηρμόσθη, ἀλλά καί ὅταν ἐδημοσιεύθη κατεδικάσθη ἐν τῇ γενέσει της. Εἰς αὐτήν τήν ἀπόφασιν ἐστηρίχθη τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς διά νά ἐκδώση τό 54/76 "᾿Απαλλακτικόν (ὑπέρ τοῦ Σεβ/του Πειραιῶς) Βούλευμα", κατά τό ὁποῖον: "...εἰ καί διηρημένοι ὄντες (σ.σ. ἐννοεῖ τό σχίσμα τοῦ 1937) ἀπό τινος εἰς δύο ᾿Εκκλησίας, διευθυνομένας ἑκατέρας τούτων ὑπό ἰδίας Συνόδου ἐκ Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Αρχιερεων. Διότι ἀπό τοῦ ἔτους 1937 (σ.σ. ἀπό λάθος γράφει 1947) ὁ κατά τήν 26ην Μαΐου 1935 χειροτονηθείς εἰς ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης ῾Αγιορείτης ῾Ιερομόναχος Ματθαῖος Λαυρεώτης, περιελθών εἰς ἔριδα μετά τῶν λοιπῶν ᾿Αρχιερέων, ἥν καί τύποις περιέγραψεν, ἵδρυσε νέαν Θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἥν ὠνόμασεν ὡσαύτως ᾿Εκκλησίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν τῆς ῾Ελλάδος. ῞Ενδεκα δ᾿ ἔτη βραδύτερον (σ.σ. τό βούλευμα γράφει ἕν ἔτος βραδύτερον, προφανῶς ἐκ λάθους), θεωρήσας τήν ὑπ᾿ αὐτόν ᾿Εκκλησίαν ὡς ἐν διωγμῷ τελοῦσαν καί ἐπικαλεσθείς "ἀπαρρησίαστον ἐπισκόπων καιροῖς χαλεποῖς", προέβη εἰς χειροτονίαν ῾Ιερομονάχου εἰς ᾿Επίσκοπον καί εὐθύς μετά τούτου εἰς χειροτονίας ἑτέρων τριῶν ἱερομονάχων εἰς ᾿Επισκόπους, μεθ᾿ ὧν συνεκρότησεν ἐν συνεχείᾳ τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Ματθαιϊκῆς λεγομένης παρατάξεως τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. ῾Η ἐν λόγῳ δευτέρα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Εκκλησία ὑποστηρίζει τήν συγκρότησιν αὐτῆς κατά τά ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ τῶν τριῶν πρώτων αἰώνων τηρηθέντα, μεριμνᾶ δέ νά διακρίνῃ φανερῶς τήν θέσιν αὐτῆς ἐν τῇ Πολιτείᾳ ἀπό πάσης ἄλλης παλαιοημερολογιτικῆς τοιαύτης, ὑποδεικνύουσα τοῦτο κατά τήν ἐκτός τῶν ἱεροτελεστιῶν ἀμφίεσιν τῶν Κληρικῶν καί μοναχῶν ἐν αὐτῇ". Δηλαδή ὁμιλεῖ: α) Διά δύο ᾿Εκκλησίας Παλαιοημερολογιτῶν! β) Διά νέαν θρησκευτικήν κοινωνίαν, τήν ὁποίαν ἵδρυσεν ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί τήν ὁποίαν ὠνόμασεν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. γ) Διά δευτέραν τῶν Παλαιοημερολογιτῶν ᾿Εκκλησίαν. Περί τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί ἑπομένως καί τοῦ 1948, ἀποφαίνεται, ὅτι:"...δέν ἐγένοντο ἀποδεκταί ὑπό τῆς Νομολογίας τῶν Δικαστηρίων, ἅτινα δέχονται, ὅτι οἱ κατά τό ἔτος 1935 καθαιρεθέντες ᾿Αρχιερεῖς μετέστησαν εἰς τήν τάξιν τοῦ μοναχοῦ, μηδεμίαν ἐξουσίαν ἔχοντες πρός ἐνέργειαν τῶν εἰς τούς ᾿Επισκόπους ἐπιτρεπομένων, ἐν οἷς καί ἡ χειροτονία ἱερέως ἤ ᾿Αρχιερέως, ἥτις τυχόν γενομένη εἶναι ἄνευ ἐννόμου ἀξίας καί δέν περιποιεῖ τῷ χειροτονηθέντι τήν ἰδιότητα τοῦ κληρικοῦ ἤ τοῦ ἐπισκόπου (Α.Π. 39/1956 Ποιν. Χρον. ΣΤ. 190 Α.Π. 176/1957 Ποιν. Χρον. Ζ, 372)". ...᾿Ενῶ εἰς τήν συνέχεια: "῾Ετέρωθεν δυνάμει τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 16-11 τῆς 15/18ης Σεπτεμβρίου 1971 ἀποφάσεως τῆς Συνόδου τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ῾Υπερορίου Ρωσικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἐνετάλησαν οἱ ᾿Αρχιερεῖς Γερμανίας Φιλόθεος καί Αὐστραλίας Κων/νος, ὅπως μεταβαίνοντες εἰς Βοστώνην χειροθετήσωσι τούς ᾿Επισκόπους Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου ᾿Επιφάνιον. ῎Οντως τήν μέν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐχειροθετήθη ὑπό τῶν ὡς ἄνω ᾿Αρχιερέων ὁ Μητροπολίτης Κορινθίας Κάλλιστος ἐν τῇ ῾Ιερᾷ Μονῇ τῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος εἰς Μπροῦκλιν τῆς Μασσαχουσέτης, τήν δέ ἑπομένην καί εἰς τόν ὡς ἄνω Ναόν ἐχειροθετήθη ὁ ᾿Επίσκοπος Κιτίου ᾿Επιφάνιος. ᾿Επανελθόντες οἱ ἀνωτέρω εἰς τήν ῾Ελλάδα, ἐχειροθέτησαν τούς ὑπολοίπους ᾿Αρχιερεῖς τῆς Ματθαιϊκῆς παρατάξεως καί οἱ ᾿Αρχιερεῖς τόν κλῆρον (ἴδετε τό Περιοδικόν ΚΗΡΥΞ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ Περίοδος Δ'- Τόμος 17ος, Μήν Νοέμβριος σελ. 6 καί ἑπόμενα) ᾿Ακολούθως τήν 26ην ᾿Ιανουαρίου 1973 καί ἐν τῷ ῾Ιερῷ Ναῷ ῾Αγίου Νικολάου, τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως τοῦ Σωτῆρος Κουβαρᾶ ᾿Αττικῆς, οἱ ᾿Επίσκοποι ᾿Αθηνῶν ᾿Ανδρέας, Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί Μεσσηνίας Γρηγόριος ἐχειροτόνησαν τόν ᾿Αρχιμανδρίτην Νικόλαον Μεσσιακάρην - πρῶτον τῶν κατηγορουμένων - εἰς ᾿Επίσκοπον Πειραιῶς". (Βλέπετε ὁλόκληρον τό ᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 εἰς: ᾿Επισκόπου Κηρύκου, Μητροπ. Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς: "ΕΡΓΑ ΚΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΤΟΥ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ", ὅπως προκύπτουν ἀπό ἀδιάψευστες πηγές καί ντοκουμέντα, Κορωπί Φεβρουάριος 2002). Μετά τό 54/76 "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" ἐπηκολούθησε σειρά προδοτικῶν ἐνεργειῶν: 1) Τό 1976 ἐδήλωσεν ὁ τότε Κορινθίας Κάλλιστος, ὅτι ἐδέχθη χειροθεσία, διότι ἐθεώρει τήν χειροτονίαν του σχισματικήν. 2) Τό 1977 ἐξέπεσε τῆς ῾Ομολογίας καί προσέφυγε εἰς τούς Αὐξεντιανούς, ἀπό τούς ὁποίους ἐγένετο δεκτός ὡς Μητροπολίτης ἀπό τό 1971. 3) Τήν δεκαετία τοῦ 80 ὁ Αὐξέντιος ἐδήλωνεν, ὅτι οἱ Ματθαιϊκοί ἔλαβον "χειροθεσίαν ἤ χειροτονίαν". 4) Τό 1991 ἐξεδόθη νέον "᾿Απαλλακτικόν Βούλευμα" ἀπό τό Πλημμελειοδικεῖον Δράμας, τό ὁποῖον ἐστηρίζετο εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 54/76 τοῦ "Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς" καί τό ὁποῖον σαφῶς ἀποφαίνεται ὅτι "οἱ Ματθαιϊκοί ἕλκουν τήν ᾿Αποστολικήν των Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς". 5) Τό 1991 ὁ ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος ᾿Επιφανείου ἐν "᾿Εγκυκλίῳ ἐπιστολῇ" του γράφει ὅτι "μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας, ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἀγίου Πατρός, ἐπταίσαμεν ὡς ᾿Εκκλησία καί οὐχί ὡς ἄτομα". 6) Τό 1992 ὁ Πρόεδρος τῆς ᾿Επιτροπῆς τῶν Φλωριναίων (διά τόν διάλογον) μᾶς εἶπε κατά τήν τελευταίαν συνεδρίασιν, ὅτι δέν θά συζητήσουμε ἄλλα θέματα, διότι μᾶς ἀναγνωρίζουν, διότι αἱ χειροτονίαι μας τακτοποιήθησαν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, καί ἐπομένως ἔχουμε τήν ἴδια ᾿Αποστολική Διαδοχή. 7) Τό 1993 οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, καί ἐπίσημα πλέον υἱοθετοῦν τήν θέσιν τοῦ ῾Ιερομ. Εὐθυμίου, δηλαδή δέχονται, ὅτι τό 1971 ἐγένετο οὐσιαστική χειροθεσία. 8) Τό 1994 ὁ Φλωριναῖος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἰς "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ" του ἔγραφε, ὅτι εἰς τήν ᾿Αμερικήν "οἱ Ματθαιϊκοί ἀπεκατέστησαν τό κῦρος τῶν χειροτονιῶν των μέ χειροθεσία ἤ χειροτονία". ῎Εγραφεν ἀκόμη ὅτι ἀναγνωρίζεται ἀπό τήν Πολιτεία ὡς ὁ κύριος κορμός τῶν Παλαιοημερολογιτῶν. Τρία χρόνια ἀργότερα ὁ κ. Δελήμπασης ἔχων ὑπ᾿ ὄψιν του ἀσφαλῶς καί τήν πρότασι τοῦ Χριστοδούλου νά ἑνωθοῦν οἱ Παλαιοημερολογῖται διά νά κάμῃ διάλογο μαζί τους, ἔγραφε εἰς τήν ᾿Εφημερίδα του "ΦΩΝΗ ΤΩΝ ΠΑΤΕΡΩΝ" τά ἑξῆς: "῾Ως πρός τήν ῾Ελλάδα ὁ σκοτεινός Οἰκουμενισμός ἐπιδιώκει νά δημιουργηθῶσι δύο θρησκευτικαί διοικήσεις, μία τῶν καινοτόμων, ἤτοι τῶν λεγομένων "νεοημερολογιτῶν", καί ἄλλη τῶν ἀκαινοτομήτων, δηλαδή τῶν λεγομένων "παλαιοημερολογιτῶν". Καί τοῦτο, ἵνα διά τῶν δύο αὐτῶν διοικήσεων ἐλέγχῃ πάντας τούς θρησκευομένους, ἐπηρεάζων καί κατευθύνων αὐτούς πρός τούς σταδιακούς σκοπούς τῆς σατανικῆς οἰκουμενιστικῆς προσπαθείας, μέχρι τῆς καθολικῆς ἐπικρατήσεώς του...᾿Εάν οἱ σκοτεινοί οἰκουμενισταί "κατορθώσουν νά δημιουργήσουν ἐναίαν διοίκησιν" καί εἰς τόν "παλαιοημερολογιτικόν" λεγόμενον κόσμον, τότε πᾶς μή ὑποτασσόμενος εἰς αὐτήν ᾿Ορθόδοξος...ὁμολογητής θά δύναται νά ἐξοντώνεται εὐλογοφανῶς. Θά καταδικάζεται ὑπό πάντων..." 9) Τό 1998-99 ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς κυκλοφορεῖ διάφορα ἀνώνυμα εἰς τά ὁποῖα διατυπώνει τήν ἐρώτησιν: "Εἰς τί διαφέρουν αἱ χειροτονίαι τῶν Ματθαιϊκῶν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐφ᾿ ὅσον ἀμφότεραι ἔχουν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τούς Ρώσους"; 10) Τό 1999 ὁ κ. Κάτσουρας προτείνει τόν κ. Σακκᾶ καί ἄλλους διά συνεργάτας τοῦ Κ.Γ.Ο., ἐνῶ "ἀποκαλύπτει" ὅτι ἔχει στοιχεῖα διά τό τί ἀκριβῶς συνέβη τό 1971. 11) Τό 1999 ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἰς ἐπιστολήν πρός τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιπεπίσκοπον κ. ᾿Ανδρέαν παραθεωρεῖ ὅλα τά θέματα τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου καί ὁμιλεῖ διά τά σημεῖα πού μᾶς διαιροῦν σήμερον. 12) Τέλος 1999 καί ἀρχάς 2000 ὁ Μακαριώτατος κ. ᾿Ανδρέας ἀπαντῶν σιωπηλά ἀποδέχεται τήν πρότασιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου, ἐνῶ ἀπορρίπτει αὐταρχικά τήν ἡμετέραν πρότασιν, τήν ὁποίαν ὑπεβάλαμεν ὡς Πρόεδρος ᾿Επιτροπῆς τοῦ Διαλόγου, εἰς τήν ὁποίαν ἐτονίζαμε, ὅτι δέν μποροῦμε νά παραθεωρήσουμε τά θέματα τῆς ῾Ομολογίας ᾿Εκκλησιολογίας, ἀρχῆς γενομένης ἀπό τό σχίσμα τοῦ 1937, ὅπου σταμάτησε ὁ διάλογος, οὔτε καί τά θέματα τῶν χειροτονιῶν ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί ὅ,τι ἔχει σχέσιν μέ τήν "χειροθεσίαν". 13) Τό δέ 2001 ἀποκαλύπτεται μέσα ἀπό μία συζήτησι στό Κανάλι ΤΕΜΠΟ, ὅπου ἔλαβον μέρος ὁ "᾿Αλεξανδρουπόλεως" ῎Ανθιμος (νεοημερολογίτης), ὁ "Πειραιῶς" Γερόντιος (Φλωριναῖος) καί ὁ γνωστός κ. Χατζηφώτης), ὅτι τά σχέδια προχωροῦν, ἐνῶ οἱ πάντες "κινοῦνται, βουλεύονται, μελετοῦν τήν "παράδοσιν". 14) ᾿Εσχάτως ἡ ᾿Εφημερίς "ΣΤΥΛΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ" ἀποκαλύπτει, ὅτι ὅλος ὁ σκοπός εἶναι ἡ "ἐπανένταξις".τῶν Γ.Ο.Χ. εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν ᾿Εκκλησίαν, ἐνῶ τό πρόβλημα τους, τό ὁποῖον βέβαια ἔλυσαν κατά τάς ἐντολάς τῶν Νεοημερολογιτῶν, τά "᾿Απαλλακτικά Βουλεύματα" . Καί ἡμεῖς...ἄδομεν. Ιδού τί ἀκριβῶς γράφει:"Προσέγγιση μέ τούς Παλαιοημερολογίτας ἐπιδιώκει ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος (κ. Χριστόδουλος). Τό ζήτημα τῆς προσέγγισης μέ τούς χριστιανούς πού ἀκολουθοῦν τό Παλαιό ῾Ημερολόγιο συζητήθηκε στήν ῾Ιερά Σύνοδο ἐκτός ἡμερησίας διατάξεως καί ἐξ᾿ ἀφορμῆς διαλόγου πού ἀφοροῦσε τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πάπα ᾿Ιωάννη - Παύλου τοῦ Β' στήν ᾿Αθήνα. Σύμφωνα μέ πληροφορίες ἀνατέθηκε στόν Μητροπολίτη Θηβῶν ῾Ιερώνυμο νά ἐρευνήσει κατά πόσον εἶναι δυνατή ἠ προσέγγιση μέ τίς ὁμάδες αὐτές. Στήν ἐκτενῆ συζήτησι τῶν Συνοδικῶν ᾿Αρχιερέων ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος φέρεται νά τάχθηκε ὑπέρ τῆς προσέγγισης. Μαζί του συμφώνησαν οἱ περισσότεροι ᾿Αρχιερεῖς, ἐνῶ δύο Μητροπολῖτες οἱ Κερκύρας Τιμόθεος καί ᾿Αέξανδρουπόλεως ῎Ανθιμος ἐξέφρασαν ἀμφιβολίες κατά πόσον οἱ Κληρικοί τῶν ὁμάδων αὐτῶν ἔχουν ἱεροσύνη καί ἀποστολική διαδοχή... Λέγεται πώς ἤδη σέ δύο συγκεκριμένες ὁμάδες Παλαιοημερολογιτῶν ἔχει καλλιεργηθεῖ ἤδη κλῖμα διαλόγου καί ἐπανένταξης, ἀλλά τό ὅλο ἐπιχείρημα παρουσιάζεται ἀρκετά δύσκολο. ᾿Αξίζει νά σημειωθεῖ πώς ἐνδιαφέρον γιά προσέγγιση μέ τούς ἀκολουθοῦντας τό ᾿Ιουλιανό ἡμερολόγιο εἶχε ἐπιδείξει παλαιότερα καί τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, τό ὁποῖο εἶχε στείλει καί ἔγγραφο πρός τήν ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος". (Στῦλος ᾿Ορθοδοξίας, Σεπτέμβριος 2001, σελ. 23). Από τό 1998 ἐτέθη εἰς ἐφαρμογήν τό σχέδιον τῆς ἑνώσεως μέ τούς Φλωρινικούς βάσει μιᾶς κοινῆς "ὁμολογίας", ὁ δέ κ. Σακαρέλλος μετά τοῦ κ. Σακκᾶ προωθοῦν σέ συνεργασία μέ ἡμετέρους καί δή συμβούλους τοῦ Μακαριωτάτου τό σχέδιον τῆς ἐπισήμου ἀλληλοαναγνωρίσεως, σύμφωνα μέ τίς ἐντολές πού ἔδωσε ὁ Χριστόδουλος, ὁ ὁποῖος παρακολουθεῖ ἐκ τοῦ σύνεγγυς καί ἐνημερώνει τούς συνεργάτας του.Καί ὅποιος ἀπό μᾶς μιλάει γιά προδοσία εἶναι.... ἀσεβής. Αὐτός εἶναι ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ὅπως ἐξελίσσεται ἀπό τό 1971 μέχρι σήμερον...