ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ

 «Ὅσον ἐστί τό τῆς εἰρήνης ἀγαθόν, τί χρῆ λέγειν πρός ἄνδρας υἱούς τῆς εἰρήνης; Ἐπεί οὖν τό μέγα τοῦτο καί θαυμαστόν καί πάσι περισπούδαστον τοῖς ἀγαπώσι τόν Κύριον κινδυνεύει λοιπόν εἰς  ὄνομα ψιλόν περιστῆναι διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν, ψυγείσης λοιπόν ἐν τοῖς πολλοῖς τῆς άγάπης, οἶμαι προσήκειν μίαν ταύτην εἶναι σπουδήν τοῖς γνησίως καί ἀληθινῶς δουλεύουσι τῷ Κυρίῳ, τό ἐπαναγαγεῖν πρός ἔνωσιν τάς ἐκκλησίας τάς πολυμερῶς καί πολυτρόπως ἀπ᾽ ἀλλήλων διατμηθείσας. Ὅ δή καί αὐτός ἐπιχειρῶν ποιεῖν, οὐκ ἄν δικαίως πολυπράγμονος αἰτίαν λάβοιμι.  Οὐδέν γάρ οὕτως ἴδιόν ἐστι Χριστιανοῦ ὡς τό εἰρηνοποιεῖν: διό καί τόν ἐπ᾽ αὐτῷ μισθόν μέγιστον ἡμίν ὁ Κύριος ἐπηγγείλατο.»  (Μεγας Βασιλειος)

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...

Στην Επιστολή (113) ο Μεγας Βασιλειος εκφράζει την ποιμαντική αγωνία για την αποσυνθετική αποργάνωση του ποιμνίου, ώστε οι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι να κινηθούν θεραπευτικά, μιας και ο αρειανισμός οδηγούσε σταδιακά σε αιρετική αποσάθρωση το ποίμνιο της Ταρσού.

Γράφει στην Επιστολή του αυτή: «Ο καιρός πολλήν έχει ροπήν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, και τούτο πολύν έχομεν ήδη χρόνον εξου καταμανθάνομεν. Οικοδομή δε Εκκλησίας και σφαλμάτων διόρθωσις και συμπάθεια μεν προς τους ασθενούντας, υπερασπισμός δε προς τους υγιαίνοντας των αδελφών ουδέ εις. Αλλ’ ούτε βοήθημα ή θεραπευτικόν της προκατασχούσης νόσου ή προφυλακτικόν της προσδοκωμένης ουδέν. Και όλως έοικε λοιπόν η της Εκκλησίας κατάστασις (ίνα εναργεί χρήσωμαι τω υποδείγματι, καν ευτελέστερον είναι δοκή) ιματίω παλαιώ υπό της τυχούσης προφάσεως ραδίως καταρρηγνυμένω, ό προς την εξ αρχής ισχύν επανελθείν πάλιν αδυνατεί» (Ε.Π.Ε. 3, Έργα Μ. Βασιλείου, σελ. 252-253).

Μετάφραση: «Οι καιροί παρουσιάζουν την τάσιν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, τούτο δε το έχομεν κατανοήσει από πολύν χρόνον. Οικοδομή δε της Εκκλησίας και διόρθωσις σφαλμάτων, συμπάθεια προς τους ασθενείς και υπεράσπισις των υγιών αδελφών δεν φαίνονται πουθενά. Αλλ’ ούτε βοήθεια είτε θεραπευτική της υπαρχούσης νόσου είτε προφυλακτική της αναμενομένης παρουσιάζεται. Φαίνεται λοιπόν η κατάστασις της Εκκλησίας –δια να χρησιμοποιήσω εναργές παράδειγμα, έστω και αν φαίνεται κάπως ευτελές– εντελώς σαν παλαιόν ιμάτιον εύκολα σχιζόμενον από την τυχούσαν αφορμήν, που αδυνατεί να αποκατασταθή πάλιν εις την αρχικήν του δύναμιν».