ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2006

 

ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΑ ΜΗΝΥΜΑΤΑ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΙΟΥ ΕΤΟΥΣ 2006.

 

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ  ΑΓΙΑΣ  ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ

ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057

 

                 

Α.Π. 57      Ἐν  Κορωπίω Μάρτιος 2008 (Ε.Η.)

    

Πρός

τά πνευματικά ἐν Κυρίω τέκνα (Μητροπολιτικοῦ Ι.Ν. Ἁγίου Δημητρίου καί Παναγίας Ἀθηνιωτίσσης Σουμελᾶ Ἀχαρνῶν, Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα καί Ἁγίας Αἰκατερίνης Κορωπίου Ἀττικῆς καί ἀλλαχοῦ.

 

Τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά.

 

Ἠ Χάρις τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ καί ἡ πατρική ἡμῶν εὐχή εἴη μετά πάντων ὑμῶν. Εὔχομαι τήν κατ’ ἄμφω ὑγείαν καί τήν παρά Θεοῦ εὐλογίαν εἰς ὅλους ὑμᾶς καί ὑπομονήν ἐν ταῖς θλίψεσιν τοῦ παρόντος καιροῦ.

 

Τήν Δευτέρα 28 Φεβρουαρίου τοῦ ἔτους 2006, ἔγραψα μίαν σύντομον προσωπικήν ἐπιστολήν πρός τέκνον ἐν Κυρίω πνευματικόν εἰς τό ἐξωτερικόν, τήν ὀποίαν ἀποστέλλω καί πρός ὑμᾶς, μέ ἀφορμήν τήν ἐφετεινήν (τοῦ 2008) Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἀνεφέρετο εἰς τά βιώματα καί τά μηνύματα τῆς τότε (2006) Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, ἔχει δέ οὕτως:

«... Χθές Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. ἑωρτάσαμε τήν ἑορτήν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀναπόλησα ὀλίγον τό πνευματικόν μεγαλεῖον καί τό βαθύτερον διαχρονικόν νόημα τῆς ἑορτῆς.

Ἦταν πραγματικά καί τό πρωί καί τό ἀπόγευμα, μιά πολύ σημαντική ἡμέρα. Ἦτο πολύ ἐκφραστικός ὁ ὕμνος: «’Αστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Καί τήν ἔκαμνε πιό σημαντική καί πιό λαμπρή καί ἑορτάσιμη τήν ἀτμόσφαιρα, τό γεγονός ὅτι μέσα ἀπό τήν διατράνωσι τῆς Ὁμολογίας μας, (αὐτό εἶναι τό κεντρικό νόημα τῆς ἑορτῆς) νοιώσαμε ὅλοι πιό κοντά στήν ἀλήθεια, νοιώσαμε πιό πολύ ὑπεύθυνοι, ὁ καθένας μας ξεχωριστά καί ὅλοι μαζί.

Νοιώσαμε νά εἴμαστε μέσα στήν Κιβωτό, ἔστω μέ τούς ὀλίγους, μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τῆς Πίστεως, τήν στιγμή πού ἄλλοι προτίμησαν τό «ὑποβρύχιον πλῆθος», τό πλῆθος δηλαδή πού πνίγηκε μέσα στά νερά τοῦ Κατακλυσμοῦ. Καί ἐκεῖ ἐμνήσθημεν καί ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν καθαράν τους Ὁμολογίαν, παρίσταντο νοερῶς εἰς ἐκείνην τήν ἑορτάσιμη ἀτμόσφαιρα. Θέλησα λοιπόν νά κρατήσω ἕνα ἀπό τά μηνύματα τῆς ἑορτῆς, νά τό καταγράψω, νά σοῦ τό στείλω, διότι καταλαβαίνω ὅτι σέ βοηθοῦν στόν ἀγῶνα τῆς ἱεραποστολῆς πού κάμνεις ἐκεῖ.

Κράτησα, λοιπόν, μία προτροπή τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, πού μέ κάποια διασκευή ἀκούσθηκε στήν ἐκδήλωσί μας, σάν προτροπή καί σάν προβληματισμός γιά τήν δική μας (Κληρικῶν καί λαϊκῶν) εὐθύνη ἀπέναντι στόν Θεό, ἀπέναντι στήν Ἱστορία, ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, τήν εὐθύνη πού ἔχουμε ὁ καθένας ὅταν ἐπιχειρῆται ἀπό ἄλλους ἡ ἀλλοίωσις τῆς πίστεως.

Γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Φυλάξατε ἔτι ἑαυτούς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, ἧς ἡ κοινωνία ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ» (P.G. 99, 1257 C) καί «Ὅταν ὁ λόγος εἶναι γιά τήν ἀλλοίωση τῆς πίστεως, δέν ἐπιτρέπεται νά λέη κάποιος: Ποιός εἶμαι ἐγώ; Μήπως εἶμαι ἱερεύς, ἤ ἄρχων, ἤ στρατιωτικός, ἤ γεωργός; Ἕνας πτωχός εἶμαι, πού μέ δυσκολία βγάζω τόν καθημερινόν μου ἄρτον.  Συνεπῶς δέν ὑπάρχει γιά μένα κανένας λόγος καί φροντίδα γιά τό θέμα αὐτό.  Οὐά (ἀπαντᾶ ὁ πατήρ), οἱ λίθοι θά διαμαρτυρηθοῦν καί σύ παραμένεις σιωπηλός καί ἀμέριμνος;» (PG 99, 1321 Β).

Συνεπῶς τό μήνυμα εἶναι ὅτι τώρα πού προδίδεται ἡ πίστις ὁ χριστιανός ἐπ’ ούδενί πρέπει νά μένει ἀμέριμνος καί σιωπηλός, διότι «ἡ μετά τῶν κακοδοξούτων (καί ἐμμενόντων εἰς τήν κακοδοξίαν) κοινωνία δημιουργεῖ διακοπήν τῆς μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνίας».

Αὐτόν ἦταν τό βασικό μήνυμα μήνυμα καί τῆς ἐφετεινῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας, τό ὁποῖον εἶναι πάντα ἐπίκαιρον καί οὐδέποτε ἀλλάζει, ἀφοῦ ὁ Χριστός, τήν εἰκόνα τοῦ Ὁποίου βασικῶς τιμῶμεν κατ’ αὐτήν τήν ἡμέραν (τό ‘Απολυτίκιον τῆς Κυριακῆς τῆς Ὀρθοδοξίας εἶναι: «Τήν ἄχραντον εἰκόνα Σου προσκυνοῦμεν Ἀγαθέ...) «χθές καί σήμερον ὁ αὐτός καί εἰς τούς αῖῶνας».

Ὅμως ἀγαπητοί μου ἀδελφοί, ἐφέτος, ἐξ’ ἀφορμῆς καί τοῦ ὅτι κατ’ ἐκείνην τήν ἡμέραν, κυρίως τό ἀπόγευμα, ἀνεφέρθημεν καί εἰς τήν μόλις κυκλοφορήσασαν Ἐγκύκλιον τῶν Νικολαϊτῶν, μέ τήν ὁποίαν οὗτοι «Συνοδικῶς» καί ἐπισήμως, ἤτοι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», «ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥΝ» τήν χειροθεσίαν, (ἡ ὁποία κατ’ αὐτούς ἐγένετο τό 1971καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα), ἤτοι ΥΠΟΣΤΑΣΙΑΖΟΥΝ ΔΙ ΕΑΥΤΟΥΣ, τήν ἀνυπόστατον διά τήν Ἐκκλησίαν «χειροθεσίαν», καί παραδίδουν ἑαυτούς καί τό πλήρωμά των ΕΠΙΣΗΜΩΣ ΠΛΕΟΝ εἰς τήν Βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν καί τήν δουλείαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ καί Νεοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἴχομεν καί πλέον ἐπίκαιρα μηνύματα. Τό χρέος ἡμῶν νά προσευχηθῶμεν ἐντονώτερον διά τούς ἐν πνευματικῆ αἰχμαλωσία τελοῦντας πλέον πρώην ἀδελφούς καί Πατέρας.

Πρός τοῦτο καταχωρῶ ἐνταῦθα μίαν προσευχήν τήν ὁποίαν προέτεινε εἰς τό ποίμνιόν του ὁ Ἅγιος Ἐπιφάνιος Ἐπίσκοπος Κύπρου, ὅταν ὁ λαός του ἠχμαλωστίσθη ἀπό βαρβάρους ἐχθρούς. Ἡ μόνη διαφορά ὅτι ἐκεῖνοι τότε ἠχμαλωτίσθησαν κατά τό σῶμα, οἱ δέ σημερινοί πρώην Ὀρθόδοξοι ἠχμαλωτίσθησαν καί ἐδουλώθησαν κατά τήν ψυχήν, ἐκεῖνοι ὑπό βαρβάρων κατακτητῶν, οὗτοι ὑπό τῶν πονηρῶν δαιμόνων.

Ἰδού ἡ προσευχή, ἡ ὁποία τηρουμένων τῶν ἀναλογιῶν δύναται νά γίνη καί δική μας προσευχή:

"…Μέ ἐπιμονή ἄς προσευχηθοῦμε γιά τούς ἀδελφούς μας καί ἄς ποῦμε στόν Χριστό: "Ἐσύ ὁ μόνος, τότε καί τώρα, ἀγαθός Θεός καί φιλάνθρωπος Δεσπότης, πού μέ τό Πάσχα γλύτωσες τούς Ἰσραηλίτες ἀπό τή δουλεία τῆς Αἰγύπτου καί τούς χάρισες τήν ἐλευθερία μέ τό αἷμα τοῦ ἀμνοῦ, Ἐσύ ὁ Ἴδιος καί τώρα μέ τό ἀμόλυντό Σου Σῶμα καί τό πολύτιμό Σου Αἷμα δώρησε στόν κόσμο Σου τήν ἐλευθερία ἀπ' τήν πικρή δουλεία". Ἐσύ πού δέχτηκες μέ εὐμένεια τόν κλαυθμό τῆς ἁμαρτωλῆς πόρνης, ἐσύ δέξου καί σήμερα καί τῆς δικῆς Σου Ἐκκλησίας τόν στεναγμό διά τήν αἰχμαλωσίαν της.

Ἐσύ πού δέχτηκες τήν παράκληση τοῦ πιστοῦ ληστῆ, δέξου καί τοῦ πιστοῦ λαοῦ Σου τή δέηση. Ἐσύ πού δέχτηκες τή μετάνοια καί τόν στεναγμό τοῦ Πέτρου, δέξου καί τόν δικό μας κλαυθμό πού εἴμαστε φτωχοί. Ἐσύ πού δέν ἀποστράφηκες τά δάκρυα τῆς Χαναναίας, δέξου καί τή μικρή Ἐκκλησία νά προσεύχεται θερμά γιά τή μεγάλη αἰχμαλωσία, καί ἡ ὁποία πρός Ἐσένα τόν Θεό φωνάζει σήμερα καί λέει: Θεέ, Ἐσύ πού ἀναστήθηκες σέ τρεῖς ἡμέρες ἀπό τούς νεκρούς, ἀνάστησε ἀπό τήν ὑποδούλωση τῶν ἐχθρῶν τόν πιστό λαό Σου. Ἐσύ πού ἀνέστησες τόν Ἀδάμ ἀπό τούς νεκρούς, ὕψωσε τή δύναμη τῶν Χριστιανῶν. Ἐσύ πού καί τότε καί τώρα εἶσαι ὁ Ἴδιος Θεός, πού πῆρες τή μορφή τοῦ δούλου, λύτρωσε ἀπό τή δουλεία τόν ταπεινό Σου λαό. Ἐσύ πού ἔκρινες ἄξιο νά γίνεις νήπιον γιά χάρη μας, σῶσε ἀπό τή σφαγή τό πλῆθος τῶν νηπίων μας.

Ἐσύ, ὁ καί τότε Θεός, πού ξενιτεύθηκες μαζί μέ τή Μητέρα Σου στήν Αἴγυπτο, φέρε πίσω, ἀπό τή μακροχρόνια ξενιτειά τίς μητέρες καί τά παιδιά τους. Ἐσύ, πού μέ τή θέλησή Σου πουλήθηκες ἀπό τόν Ἰούδα γιά χάρη πολλῶν, σταμάτησε τήν πώληση τοῦ λαοῦ τῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐσύ, πού δέχτηκες γιά χάρη μας στήν πλάτη μαστίγωμα, καί ἀπειλές, καί πού κοπίασες γιά μᾶς μέ τήν ὁδοιπορία, παῦσε τούς κόπους καί τίς ταλαιπωρίες τοῦ λαοῦ Σου. Ἐσύ, πού φώναξες στόν Σταυρό, Διψῶ, δρόσισε τίς ψυχές πού διψοῦν καί πεινοῦν φοβερά. Ἐσύ, πού μαζί μέ τούς ἀνόμους καταδικάστηκες ἀπό ἀνόμους, γλύτωσε κι ἐμᾶς ἀπό τήν ἀπόφαση τῶν ἀνόμων. Ἐσύ, πού γυμνώθηκες ὡς κακοῦργος ἀπό τούς ἀνόμους, καί φυλακίσθηκες ἀπό ἀνόμους, ἐλευθέρωσέ τους ἀπό τά δεσμά τῆς φυλακῆς.

Ἐσύ, πού ἔδωσες παρηγοριά στήν ἀμόλυντη Μητέρα Σου, ἀπό τόν θρῆνο καί τόν κλαυθμό πού ἔκανε ἐξ αἰτίας τοῦ Σταυροῦ, Ἐσύ ὁ Ἴδιος πού τότε φώναξες στίς Μυροφόρες τό Χαῖρε, φώναξε ὁ Ἴδιος καί τώρα στίς Ἐκκλησίες Σου τό "χαίρεται". Ἐσύ, πού καρφώθηκες μέ τά τίμια καρφιά στά χέρια καί τά πόδια, λῦσε τά σιδεροδεμένα χέρια καί πόδια τοῦ πλήθους. Ναί φιλάνθρωπε Δέσποτα, Ἐσύ πού εἶπες: "Γεμάτη ἀπό λύπη, μέχρι θανάτου, εἶναι ἡ ψυχή μου" ἐλευθέρωσε τόν λαό Σου ἀπό τή λύπη καί τόν θάνατο. Ἐσύ, πού τρυπήθηκες στήν πλευρά μέ τή λόγχη, σπάσε τήν μάχαιρα τῶν ἐχθρῶν μέ τό παντοδύναμό Σου χέρι, καί θυμήσου, Δέσποτα, ὅπως θυμήθηκες τόν πιστό Σου ληστή καί τόν λαό Σου.

Ἐσύ πού ἔχυσες τό ἀμόλυντο Αἷμα Σου γιά χάρη μας, σταμάτησε τό ἄφθονο χύσιμο τοῦ αἴματός μας. Κύριε, σῶσε τόν λαό Σου καί λυπήσου αὐτούς πού κληρονόμησες. "Σήκω ἐπάνω, Γιατί κοιμᾶσαι, Κύριε;". Γιατί δείχνεις μακροθυμία στούς ἐχθρούς; "Γιατί γυρίζεις ἀλλοῦ τό πρόσωπό Σου, ἀπό ἐμᾶς; Σήκω καί μή μᾶς ἀπωθεῖς γιά νά μή φτάσουμε στό τέλος μας". Μή μᾶς παραβλέπεις ὁλότελα. Θυμήσου τόν Σταυρό Σου, θυμήσου τόν λαό Σου, θυμήσου τήν εὐσπλαχνία Σου.

Ἐσύ, Κύριε, πού πειράσθηκες μέ τή θέλησή Σου γιά σαράντα ἡμέρες θυμήσου τούς πολλούς πιστούς Σου πού δοκιμάζονται σέ ἀδιάβατους καί ἄνυδρους τόπους. Θυμήσου, ἀγαθέ καί φιλάνθρωπε αὐτούς μαζί μ' ἐμᾶς καί πρίν ἀπό ἐμᾶς. Ἐκείνους βοήθησε πρίν ἀπό ἐμᾶς, σ' ἐκείνους τρέξε, ἐκείνους τέλος, ἐπισκέψου. Ἐκείνους τούς πιό ἀξιολύπητους ἀπ' ὅλους, ἐκείνους τούς πιό ταπεινούς ἀπ' ὅλους ἐπάνω στή γῆ. Ἐκείνους πού τούς ξέχασαν στήν ἔρημο ὅλοι οἱ ἄνθρωποι, πού ἀπό τό χέρι Σου διώχθηκαν μακρυά. Αὐτούς πού παιδεύτηκαν πολύ ἀπ' τόν θυμό Σου καί ἐλέγχθηκαν πιό πολύ ἀπ' τήν ὀργή Σου.

 Αὐτούς, πού σάν νεκροί λησμονήθηκαν ἀπό τούς ἀνθρώπους, καί καταδικάστηκαν νά ζοῦν μέ τά ἄγρια θηρία. Αὐτούς, τῶν ὁποίων τή στενοχώρια κανένας δέν τή βλέπει παρά μόνο τό δικό Σου ἀκοίμητο μάτι. Αὐτούς, πού τήν ἀνάγκη τους, Δέσποτα, Ἐσύ γνωρίζεις καί κανένας ἄλλος, γιατί εἶναι ἀποχωρισμένοι καί ἀπομακρυσμένοι ἀπό τίς πόλεις, καί ἔχουν ξεχάσει τίς Ἐκκλησίες καί δέν γνωρίζουν τίς ἡμέρες τῶν ἑορτῶν….".

 

Αὐτή ἀς εἶναι καί ἡ δική μας προσευχή διά τούς ἐν τῶ σκότει τῆς πλάνης καί τῆς σχισματοαιρέσεως πορευομένους, πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφούς μας.

 

Μετ’ εὐχῶν

 

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος