ΚΑΙ ΣΥ ΚΥΡΙΕ ΕΩΣ ΠΟΤΕ;

 

ΚΑΙ ΣΥ ΚΥΡΙΕ ΕΩΣ ΠΟΤΕ;

- Ιουνίου 28, 2024

ΚΑΙ ΣΥ ΚΥΡΙΕ ΕΩΣ ΠΟΤΕ;

 

Ο λόγος είναι άπό τόν 6ο Ψαλμό του βασιλέως καί προφήτου Δαβίδ. Τί σημαίνει αύτός ό λόγος; Καί Σύ, Κύριε, μέχρι πότε θά είσαι οργισμένος έναντίον μου, μέ αποτέλεσμα νά στερούμαι τό έλεος σου; Αλήθεια τί είναι αύτή ή κραυγή τού Δαβίδ; Έως πότε, Κύριε! Είναι κραυγή απελπισίας; Έλλειψη έλπίδας; ’Εγκατάλειψη τού Θεού; Θάνατος; Όχι! Είναι κάτι άνάλογο μέ αύτό πού συμβαίνει συχνά μέσα στήν οικογένεια. Ή μάννα τιμωρεί τό παιδί της καί αύτό κλαίει. Ποιόν όμως έπικαλεΐται μέσα στό κλάμα του, άπό ποιόν ζητάει βοήθεια; Τί λέει; «Μαννούλα μου!» Αύτό κάνει καί ό Δαβίδ. Ζητάει άπό τόν Θεό νά έπισπεύσει τή βοήθειά του, νά τόν περιβάλει μέ τό έλεος του.

Όλη ή ζωή τού Δαβίδ ήταν διαρκής έκζήτηση τού έλέους τού Θεού. Ό λόγος «καί σύ, Κύριε, έως πότε;» βγήκε άναρίθμητες φορές άπό τά χείλη του. Διότι ό Θεός αύτόν τόν έκλεκτό δούλο του τόν πέρασε άπό φοβερό καμίνι θλίψεων, άδικιών, διωγμών, συκοφαντιών, κινδύνων. Ας ρίξουμε μιά σύντομη ματιά σ’ όλα αύτά:Βρισκόμαστε περίπου στό 1020 π.Χ. Βασιλιάς τών ’Ιουδαίων είναι ό Σαούλ. Ό Θεός όμως τόν Σαούλ τόν άποδοκιμάζει καί άναθέτει στόν προφήτη Σαμουήλ νά χρίσει νέο βασιλιά πού θά διαδεχθεί τόν Σαούλ.

Ό Σαμουήλ έπισκέπτεται τή Βηθλεέμ κρυφά άπό τόν Σαούλ, πηγαίνει μέ έμπνευση Θεού στό σπίτι τού Ίεσσαί καί ζητάει νά δει τά παιδιά του, άφοΰ ένα άπό αύτά θά τού ύποδείξει ό Θεός νά χρίσει βασιλιά. Ό Ίεσσαί τού παρουσιάζει τά έπτά μεγαλύτερα, διότι τό μικρότερο βόσκει τά πρόβατα. Ό προφήτης ρωτάει τόν Ίεσσαί: «Δέν έχεις άλλο παιδί;». «Ναί», άπαντάει ό Ίεσσαί. Ό Σαμουήλ ζητάει νά τό δει. Τό παιδί αύτό είναι ό Δαβίδ. Έχει σεμνό καί έπιβλητικό ήθος. Ή ομορφιά του είναι άπαύγασμα τού έσωτερικοϋ του κάλλους. Λένε ότι έμοιαζε μέ τόν ’Ιωσήφ τόν πάγκαλο καί τόν Μωυσή. Ό Σαμουήλ τόν χρίει βασιλιά. Αλλά έως ότου πάρει τήν έξουσία, θά περάσουν χρόνια πολλά καί κίνδυνοι άναρίθμητοι θά τόν άπειλήσουν. Σ’ όλο αύτό τό διάστημα πόσες φορές δέν θά φωνάξει: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»!

Ό πρώτος μεγάλος πειρασμός δημιουργεΐται, όταν ξεσπάει πόλεμος τών 'Εβραίων μέ τούς Φιλισταίους. Ό γίγαντας Γολιάθ προκαλεΐ καί ζητάει νά άντιμετωπίσει σέ μονομαχία έναν Εβραίο. Προσφέρεται ό Δαβίδ. Ό Σαούλ τοΰ λέει: «Είσαι παιδί». Ό Δαβίδ τού άπαντάει: «Θά τόν άντιμετωπίσω όπως τά λιοντάρια καί τις άρκοΰδες πού όρμοΰσαν στό κοπάδι μου καί τά έπνιγα μέ τά χέρια μου» (Α' Βασ. ιζ' 32-37). Θά άγωνισθώ έν όνόματι Κυρίου τοΰ Θεοϋ μου. Ό Δαβίδ μέ τή σφεντόνα του φονεύει τόν Γολιάθ. Φόβος καταλαμβάνει τούς Φιλισταίους καί φεύγουν. Ό λαός επευφημεί τόν Δαβίδ, καί αύτό γίνεται αιτία νά τόν φθονήσει ό Σαούλ καί νά έπιδιώξει πολλές φορές νά τόν φονεύσει. Κυνηγημένος ό Δαβίδ τριγυρίζει στά βουνά καί πολλές φορές άφήνει νά βγει άπό τά χείλη του ή κραυγή: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»!

Σέ κάποια μάχη μέ τούς Φιλισταίους ό Σαούλ φονεύεται. Τώρα άνοίγεται ό δρόμος καί ό Δαβίδ γίνεται βασιλιάς. Έμεινε βασιλιάς 40 χρόνια. Στό διάστημα τής βασιλείας του άντιμετωπίζει άναρίθμητες δοκιμασίες: πολέμους, προδοσίες, άδικίες, συκοφαντίες, έπαναστάσεις... Πάλι σ’ όλες αύτές τις περιστάσεις φωνάζει μέ πόνο ψυχής: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»! Έως πότε, Κύριε, οί πόλεμοι θά ταράζουν τή ζωή μου; Ακόμη πολεμάει μέ τούς Φιλισταίους, τούς Αμαληκίτες, τούςΆμμωνίτες, τούς Σύριους. Έως πότε, Κύριε; Πότε θά σταματήσουν οί έπαναστάσεις;

Κάποτε πέφτει σέ βαρύ διπλό άμάρτημα. Τόν έπισκέπτεται ό προφήτης Νάθαν, τοΰ ξυπνάει τήν κοιμισμένη συνείδηση καί τόν παρακινεί σέ μετάνοια. Μέ τήν άφορμή αύτή συνέταξε τόν 50ό Ψαλμό, πού όλοι έχουμε στά χείλη καί στήν ψυχή μας. Καί πάλι οδυνηρά θά φωνάξει: «Καί σύ, Κύριε, έως πότε;»! Ναι, σέ όλη του τή ζωή άναζητάει τό έλεος τοΰ Θεού του.

Ό Δαβίδ τις ώρες τοΰ πόνου, τής άπελπισίας, τής άναζητήσεως έγραφε Ψαλμούς καί τούς έψαλλε μέ τή φωνή καί τά μουσικά όργανά του. Τώρα βρίσκεται στά γηρατειά του. Αναπολεί τά περασμένα. Τώρα έχει κατανοήσει τόν τρόπο πού ό Θεός κυβέρνησε τή ζωή του. Γι’ αύτό στον τελευταίο, στον 150ό Ψαλμό, ψάλλει δοξολογικά πλέον: «Αινείτε αύτόν (τόν Θεόν) έν κυμβάλοις εύήχοις, αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις άλαλαγμοΰ» (Ψαλ. ρν’ 5)!

Αύτό τό «έως πότε, Κύριε;» δέν άφορά μόνο τόν Δαβίδ άλλά καί καθένα άπό μάς. Έως πότε, Κύριε, θά μάς άφήσεις νά ζοΰμε μέσα σ’ αύτόν τόν κόσμο τής άποστασίας καί τής ύβρεως κι έμεΐς άπρόσεκτα θά άναμειγνυόμαστε μαζί του; Έως πότε, Κύριε, θά μάς άφήνεις νά μένουμε στις ’ίδιες άδυναμίες, νά έξομολογούμαστε τις άμαρτίες μας καί νά έπαναλαμβάνουμε τις ίδιες; Έως πότε θά μάς άνέχεσαι νά μεταλαμβάνουμε τό Σώμα σου καί τό Αίμα σου, καί τό μυαλό μας καί ή ψυχή μας νά είναι μακριά σου; Έως πότε, Κύριε, θά μάς βλέπεις νά άφήνουμε άπροστάτευτες τις πέντε αισθήσεις μας νά ύπηρετοΰν τήν άμαρτία; Έως πότε θά παρακολουθείς τά βήματα τής ψυχής καί τοΰ σώματός μας νά μάς οδηγούν σέ τόπους μακριά άπό Σένα τόν Θεό μας; Έως πότε, Κύριε, θά έπιτρέπεις νά συνεχίζονται τά βάσανά μας καί οί δοκιμασίες μας; Έως πότε;...

Ένας δρόμος ύπάρχει γιά τόν καθένα μας: Αύτός τοΰ Δαβίδ. Αύτός πρέπει νά είναι ό δρόμος μας: Σέ περιμένω, Κύριε, νά μέ οδηγήσεις κοντά σου, γιατί είμαι δικό σου παιδί. Νά μέ οδηγήσεις μέ ειρήνη, μέ άλαλαγμούς χαράς καί έλπίδας. Ας καταλήξουμε καί έμεΐς μαζί μέ τόν Δαβίδ: Στις θλίψεις μου θά έπικαλοϋμαι τόν Θεό μέ πόνο, θά φωνάζω μέ πίστη, καί τό έλεος τοΰ Θεοϋ θά μέ σώσει. Καί άς ομολογήσουμε στό τέλος ολόψυχα: «Αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις εύήχοις, αινείτε αύτόν έν κυμβάλοις άλαλαγμοΰ»!

agiameteora.net

Έφη Παναγιωτίδου

• 1 εβδ.

  μία εβδομάδα πριν
• 
  

• Απάντηση

Michael Constantinou

Καλα και Αγία αυτά που γράφετε και σας βραβεβω και σας ευχαριστούμε για τα πάρα πόλοι οφέλη μα κατιχητικα,ΟΜΟΣ ΜΕ ΟΛΟΝ ΤΟΝ ΣΕΒΑΣΜΌ επιτρέψετε μου να ομολογήσω αυτό που νιώθω, Έως πότε και αισεις ΣΕΒ. ΚΎΡΗΚΟΥ ΘΑ .

ΗΣΤΕ ΕΚΤΟΣ ΕΚΛΗΣΕΙΑΣ? και θα οδηγείτε το πημνειον στην ΑΠΟΛΕΙΑ .σινχωρεστεμαι για το θράσος μου ομος πρέπει να ομολογήσω την ΑΛΗΘΕΙΑ ,Εως πότε;.

• 1 εβδ.

  μία εβδομάδα πριν
• 
  

• Απάντηση

Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων

Michael Constantinou Εφ οσον γραφεις, χωρις αποδειξεις καί επειδη ετσι σου ειπαν, οτι "ειμαι εκτος Εκκλησίας" καί οτι "οδηγω το ποίμνιον εις την απωλειαν" και οτι "αυτό πού λες ειναι η αλήθεια" και επιμενεις σ αυτα, σε παρακαλω πες μου τα επιχειρηματα σου για αυτα που λες, για να σου πω κι εγω τα δικα μου... Μονον μεσα από ενα καλοπροαιρετον διαλογον θα φανη ποιός ομολογει την ΑΛΗΘΕΙΑ, καί ποιός ψευδεται.

ΤΟ ΑΓΑΘΟΝ ΤΗΣ ΕΙΡΗΝΗΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΜΕΓΑΝ ΒΑΣΙΛΕΙΟΝ

 «Ὅσον ἐστί τό τῆς εἰρήνης ἀγαθόν, τί χρῆ λέγειν πρός ἄνδρας υἱούς τῆς εἰρήνης; Ἐπεί οὖν τό μέγα τοῦτο καί θαυμαστόν καί πάσι περισπούδαστον τοῖς ἀγαπώσι τόν Κύριον κινδυνεύει λοιπόν εἰς  ὄνομα ψιλόν περιστῆναι διά τό πληθυνθῆναι τήν ἀνομίαν, ψυγείσης λοιπόν ἐν τοῖς πολλοῖς τῆς άγάπης, οἶμαι προσήκειν μίαν ταύτην εἶναι σπουδήν τοῖς γνησίως καί ἀληθινῶς δουλεύουσι τῷ Κυρίῳ, τό ἐπαναγαγεῖν πρός ἔνωσιν τάς ἐκκλησίας τάς πολυμερῶς καί πολυτρόπως ἀπ᾽ ἀλλήλων διατμηθείσας. Ὅ δή καί αὐτός ἐπιχειρῶν ποιεῖν, οὐκ ἄν δικαίως πολυπράγμονος αἰτίαν λάβοιμι.  Οὐδέν γάρ οὕτως ἴδιόν ἐστι Χριστιανοῦ ὡς τό εἰρηνοποιεῖν: διό καί τόν ἐπ᾽ αὐτῷ μισθόν μέγιστον ἡμίν ὁ Κύριος ἐπηγγείλατο.»  (Μεγας Βασιλειος)

Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΚΑΙ Η ΜΕΡΙΜΝΑ ΤΟΥ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝΟΤΗΤΑ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ...

Στην Επιστολή (113) ο Μεγας Βασιλειος εκφράζει την ποιμαντική αγωνία για την αποσυνθετική αποργάνωση του ποιμνίου, ώστε οι Ορθόδοξοι πρεσβύτεροι να κινηθούν θεραπευτικά, μιας και ο αρειανισμός οδηγούσε σταδιακά σε αιρετική αποσάθρωση το ποίμνιο της Ταρσού.

Γράφει στην Επιστολή του αυτή: «Ο καιρός πολλήν έχει ροπήν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, και τούτο πολύν έχομεν ήδη χρόνον εξου καταμανθάνομεν. Οικοδομή δε Εκκλησίας και σφαλμάτων διόρθωσις και συμπάθεια μεν προς τους ασθενούντας, υπερασπισμός δε προς τους υγιαίνοντας των αδελφών ουδέ εις. Αλλ’ ούτε βοήθημα ή θεραπευτικόν της προκατασχούσης νόσου ή προφυλακτικόν της προσδοκωμένης ουδέν. Και όλως έοικε λοιπόν η της Εκκλησίας κατάστασις (ίνα εναργεί χρήσωμαι τω υποδείγματι, καν ευτελέστερον είναι δοκή) ιματίω παλαιώ υπό της τυχούσης προφάσεως ραδίως καταρρηγνυμένω, ό προς την εξ αρχής ισχύν επανελθείν πάλιν αδυνατεί» (Ε.Π.Ε. 3, Έργα Μ. Βασιλείου, σελ. 252-253).

Μετάφραση: «Οι καιροί παρουσιάζουν την τάσιν προς καταστροφήν των Εκκλησιών, τούτο δε το έχομεν κατανοήσει από πολύν χρόνον. Οικοδομή δε της Εκκλησίας και διόρθωσις σφαλμάτων, συμπάθεια προς τους ασθενείς και υπεράσπισις των υγιών αδελφών δεν φαίνονται πουθενά. Αλλ’ ούτε βοήθεια είτε θεραπευτική της υπαρχούσης νόσου είτε προφυλακτική της αναμενομένης παρουσιάζεται. Φαίνεται λοιπόν η κατάστασις της Εκκλησίας –δια να χρησιμοποιήσω εναργές παράδειγμα, έστω και αν φαίνεται κάπως ευτελές– εντελώς σαν παλαιόν ιμάτιον εύκολα σχιζόμενον από την τυχούσαν αφορμήν, που αδυνατεί να αποκατασταθή πάλιν εις την αρχικήν του δύναμιν».

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΑΓΟΕ ΟΚΤΩ ΜΗΝΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΨΕΥΔΕΝΩΣΕΩΣ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ

 

«ΙΕΡΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ

ΚΑΙ ΕΝΟΡΙΤΩΝ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ,

& ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΤΟΚΡΑΤΟΡΟΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ»

«Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ»

ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: ΛΕΩΦΟΡΟΣ ΑΓΙΟΥ ΙΩΑΝΝΟΥ 56 – ΚΑΡΕΑΣ

 

Α.Π.   957              ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 2018

 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΗΤΟΙ Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΟΠΩΣ ΔΙΕΤΥΠΩΣΕ ΤΑΥΤΗΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΗΣ ΤΗΝ ΔΗΜΙΟΣΙΕΥΘΕΙΣΑΝ ΕΙΣ ΤΟ ΕΠΙΣΗΜΟΝ ΔΗΜΟΣΙΟΓΡΑΦΙΚΟΝ ΟΡΓΑΝΟΝ ΤΗΣ ΤΟΝ "ΚΗΡΥΚΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ" ΤΕΥΧΟΣ ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 1971 ΟΚΤΩ ΜΗΝΑΣ ΠΡΟ ΤΗΣ ΕΝΩΣΕΩΣ ΤΗΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ...

 

FACEBOOK. Επισκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης, Πέμπτη, 21 Ιανουαρίου 2016 ΘΕΜΑ: ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ: ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ. ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΘΕΜΑΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ - ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῶν ἐνημερωτικῶν ἀπογευματινῶν συνάξεων - ὁμιλιῶν εἰς Μητροπολιτικόν Ναό Ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν, (κάθε Κυριακή ) Ἁγίου Σπυρίδωνος Καρέα (κάθε Δευτέρα) καί Παναγίας Σουμελᾶ - Ἀθηνιωτίσση;ς Ἀχαρνῶν (κάθε Τετάρτη). Τηλ. 210.6020176, 210.2466057 καί 210. 7643909. Δύναταί τις νά παρακολουθήση τήν σειράν τῶν τευχῶν τῆς Ἐνημερώσεως καί εἰς τήν Ἰστοσελίδα: churchgoc.org ἤ ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΕΥΧΟΣ 291 ΜΑΙΟΣ 2009 ΡΩΣΟΙ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΚΑΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ Εἰς τόν "Κήρυκα ᾿Εκκλησίας ᾿Ορθοδόξων", μηνός ᾿Ιανουαρίου, ἔτους 1971, ἐδημοσιεύθη ᾿Εγκύκλιος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου ἀναφερομένη κυρίως εἰς τό θέμα τῆς ἑνώσεως μετά τῶν Φλωρινικῶν (Αὐξεντιανῶν τότε), εἰς τήν ὁποίαν ἀφοῦ ὁμιλεῖ διά τήν μεγάλην σημασίαν τῆς ἑνώσεως καί τήν μεγάλην ἀπαξίαν τοῦ διχασμοῦ, εἰς τήν συνέχειαν γράφει διά τήν ἐνέργειαν κάποιων λαϊκῶν οἱ ὁποῖοι εἰς μίαν ἐπίσκεψιν εἰς τά Γραφεῖα τῶν Αὐξεντιανῶν ἐπέδειξαν προδοτικήν ἔναντι τῆς Ὁμολογίας στάσιν, στραφέντες ἐναντίον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τόν τρόπον, μέ τόν ὁποῖον χειρίζονται τά θέματα, "αὐτογνωμόνως συνεφώνησαν καί ἔψαλλαν τήν φήμην τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου" καί ἅλλα τινά.

 

Γράφει περί αὐτῶν ἡ ᾿Εγκύκλιος: "Διεπράξατε σωρείτην σφαλμάτων περί τήν Πίστιν τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τό Δόγμα, καί τήν ᾿Ηθικήν Δεοντολογίαν τῶν ὑποχρεώσεων πνευματικῶν τέκνων πρός τούς ἑαυτῶν Γονεῖς καί Ποιμένας. Εἶναι δέ ἀπορίας ἄξιον πῶς δέν ἐπῆλθεν εἰς ῾Υμᾶς Κρίσις Συνειδήσεως, ἱκανή νά ἐπαναστρέψῃ ῾Υμᾶς εἰς τήν Κολυμβήθραν τοῦ Σιλωάμ, τό βάπτισμα τῆς ῾Οποίας, χωρίς ἴσως νά τό ἐννοήσητε, ἀπεποιήθητε καί ἀπεσκορακίσατε. Οὐ μόνον δέ ταῦτα πάντα, ἀλλά καί προέβητε περαιτέρω εἰς σειράν Παλινωδιῶν καί σφαλμάτων ἁλυσιδωτῆς ἀντιδράσεως, γράφοντες ὅτι ... ἐδοκιμάσατε ἀπαγοητεύσεις καί πικρίας καί ὄτι ἡ Ματθαιϊκή ῾Ηγεσία σᾶς ... ἔφερε δυσκολίας!!! ῾Ενός κακοῦ μύρια ἕπονται! ῾Η πτῶσις ῾Υμῶν εἶναι αὐτοφανής, ὀδυνηρά καί βεβοημένη. ῾Ο ἠθικός διατάκτης ὁ ἐν ῾Υμῖν δέν σᾶς εἰδοποίησε, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά; ῾Η Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ πάντα νοῦν ὑπερέχουσα, δέν σᾶς ἐπεσκίασεν ἆραγε, καί δέν σᾶς ἔκρουσε τόν κώδωνα τοῦ κινδύνου, ὅτι ἄγεσθε ἀπό ρυτῆρος εἰς κρημνόν καί καταστροφήν; Δεινόν, φρικτόν, ἄηθες καί κραυγαλέον τό πολλαπλοῦν ἀτόπημα ῾Υμῶν, καί δσχερεστάτη ἡ ψυχική ῾Υμῶν περιπέτεια, ἀλλά καί ἐπίμοχθος καί ἐπίπονος ἡ ἐξ᾿ αὐτῆς ἔξοδος ἐν μετανοίᾳ, προσευχῇ καί ἀποπτύσσει τοῦ ἐγκλήματος, νά δρασκελίσητε ἀπερισκέπτως τόν θριγγόν (ὅριον) τοῦ Δόγματος, τῆς ἀκριβοῦς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς Χριστιανικῆς ᾿Ηθικῆς Δεοντολογίας. Εἶναι, προσέτι, καταπληκτικόν, ὅτι ῾Υμεῖς διενοήθητε ποτέ, ὅτι ἡ ῾Ιερά ῾Ημῶν Σύνοδος, θά ἔστεργε καί θά ηὐλόγει τά ἄφρονα διαβήματά σας καί θά ἐπροχώρει εἰς ἀλογίστους διαβουλεύσεις καί ἐνεργείας, ἐπί τρώσει καί ζημίᾳ τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἠμῶν ἀπάντων, ὡς χριιστιανῶν, κηδομένων τῆς σωτηρίας τῆς ἀθανάτου ῾Ημῶν ψυχῆς. Διότι «οὐ χωρεῖ συγκατάβασις εἰς τά τῆς Πίστεως», ἡ δέ ἀκριβής ᾿Ορθοδοξία οὐ φαλκιδεύετα, οὐκ ἐκμειοῦται, οὐκ ἐξαλάσσητε καί οὐκ ἀμαυροῦται!.. Κατά τάς ῾Υμετέρας, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, ἐνεργείας καί ὑποδείξεις, θά ἔδει νά μιμηθῶμεν τά ἀνόσια καί ἀνούσια πρότυπα τοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρου καί τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ', χωρούντων κακοδόξως καί αἱρετικῶς, ἐπί περιφρονήσει καί παραθεωρήσει θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων, ῾Ηθικῆς Δεοντολογίας καί ᾿Εκκλησιαστικῆς, παγίας, ἀρραγοῦς καί ἐπί τοῦ Αἵματος τοῦ Κυρίου ῾Ημῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ, τεθεμελιωμένης ῾Ιερᾶς Παραδόσεως. Τοιαῦτα ἅλματα, ὅμως, δέν προάγουν πρός ἠθικήν ἐντελείωσιν, οὔτε ᾿Εκκλησίας (σ.σ. ὑπό τήν τοπικήν ἔννοιαν), οὔτε ἄτομα, οὔτε Κοινωνίας, ἀλλά ἄγουν εὐθέως εἰς τήν καταστροφήν καί τήν ἀπώλειαν τοῦ ἀτιμήτου θησαυροῦ τῆς ψυχῆς. ῎Ηθέλατε μήπως νά ρίψωμεν τούς εὐσεβεῖς, νομοταγεῖς καί ἐν ὑπακοῇ ἀκολουθοῦντας ῾Ημᾶς, ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, είς τόν Καιάδα τῆς κακοδοξίας, τοῦ συμφυρμοῦ, τοῦ φυρμοῦ, τοῦ αἱρετισμοῦ καί τῆς ὁλοκληρωτικῆς ἀπωλείας; ῏Ητο ποτέ δυνατόν νά ἐνστερνισθῶμεν ῾Ημεῖς τοιαύτας προτάσεις καί νά προέλθωμεν εἰς ἐνεργείας καί συνεννοήσεις μέ ἀνευθύνους ἀνευθύνως καί ἀνεξουσιοδότως ἐνεργοῦντας λαϊκούς ἤ κληρικούς, ἐν ἀταξίᾳ Κανονικῇ, Δογματικῇ καί ᾿Εκκλησιαστικῆ, διατελοῦντας; Δέν θά ἤμεθα τότε ἄξιοι τοῦ ὀνόματος καί τῆς ἀποστολῆς μας, ἀλλά καί τῆς εὐθύνης ῾Ημῶν ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ καί τοῦ Ποιμνίου ῾Ημῶν, ἐάν ἐρρυμουλκούμεθα καί ἐσυρόμεθα οὕτω τῷ τρόπῳ, καταπροδίδοντες φρικτούς ᾿Επισκοπικούς ῞Ορκους καί τρομεράς εὐθύνας ἀπέναντι Θεοῦ καί ἀνθρώπων. Θά ἤμεθα ἀσφαλῶς, τότε, ἀναξία, βδελυρά καί καιροσκοπική παρασυναγωγή, ἀναφανδὀν προτεσταντίζουσα καί οὐχί ᾿Ορθοδοξωτάτη ῾Αγία καί ῾Ιερά Σύνοδος, ἀξία τοῦ ὀνόματος τούτου, ὡς εἴμεθα νῦν καί θά εἴμεθα, Θεοῦ εὐλογοῦντος, εἰς τόν αιῶνα τόν "ἅπαντα". ᾿Ιδού, διατί, τέκνα ῾Ημῶν ἀγαπητά, σφάλλετε καί ὀφλισκάνετε ἀγνωσίαν καί διαπράττετε βαρείαν ἁμαρτίαν, κατηγοροῦντες ῾Ημᾶς, ᾿Αρχιερεῖς καί ῾Ιερεῖς ὅτι, δῆθεν, δέν ἐπιθυμοῦμεν τἠν ἕνωσιν! Καίτοι θά ἔδει νά ἀντιπαρέλθωμεν ἐν ἀποσιωπήσει τάς "κατηγορίας", ἐν τούτοις κηδόμενοι τῆς ψυχῆς καί τῆς σωτηρίας ῾Υμῶν, ἐπιτονίζομεν, ὅτι οὐδέν ἀναληθέστερον τῆς προσαπτομένης, πρός ῾Ημᾶς, κατηγορίας"

Εἰς τήν συνέχειαν καί μέ ὑπότιτλον: "ΤΑ ΓΕΓΟΝΟΤΑ ΒΟΟΥΝ ΚΑΙ ΕΠΙΜΑΡΤΥΡΟΥΝ", γράφει ἡ ῾Ιερά Σύνοδος: "Κατά ᾿Ιανουάριον τοῦ 1970, ἐγγράφως καί νομοτύπως, διά τοῦ Γραμματέως τῆς ῾Ιερᾶς ῾Ημῶν Συνόδου, Πρωθιερέως π. Εὐγενίου Τόμπρου, ἀπεστείλαμεν ἐπιστολήν πρός τήν ἑτέραν Παράταξιν (σ.σ. κακῶς ὁ π. Εὐγένιος ἐχρησιμοποείει τοιαύτην ὁρολογίαν, καί ἐκάναμεν κριτικήν ἐπ’ αὐτοῦ ἤδη ἀπό τό ἔτος 1976. Δέν εἶναι «ἄλλη παράταξις», ἀλλά «ἡ παράταξις τοῦ κ. Αὐξεντίου», διότι ἡ Ἱερά Σύνοδος δέν ἐξεπροσώπει καμμίαν παράταξιν, ἀλλά τήν Ἐκκλησίαν, ἠ ὁποία εἶναι Μία. Βεβαίως γίνεται σαφής διαχωρισμός καί διευκρίνισς περί «παρατάξεως Κυρίου» καί «ψευδοπαλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως», ἀλλά ἡ διατύπωσις «ἄλλη παράταξις» εἶναι ἀδόκιμος καί διά τοῦτο ὑπό τήν ἔννοιαν αὐτήν κατακριτέα) καί, συγκεκριμένως πρός τόν ᾿Αρχ/πόν των Αὐξέντιον, θέσαντες ὅρον, νά συναντηθῶμεν, ἀφοῦ προηγουμένως, θά εἴχομεν ἔγγραφον διαβεβαίωσίν του, ὅτι δέν θά συνεζητεῖτο τό θέμα τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, ἵνα μή ἀποτελῇ τοῦτο πρόσκομμα εἰς τήν συζήτησιν τῶν ἄλλων φλεγόντων ζητημάτων καί καταστῇ, οὕτω, ἐφικτή ἡ συνεννόησις διά τήν παρά πάντων ποθητήν ἕνωσιν, ἐφ᾿ ὅσον, βέβαια, ἠθέλομεν συμφωνήσει εἰς οὐσιώδη ζητήματα Πίστεως, Δόγματος, Δεοντολογίας καί ᾿Ηθικῆς Εὐταξίας. Τοῦτο, πολύ μᾶλλον καί διότι, οὐδείς ἐξ᾿ ῾Ημῶν καί ἐκείνων, ἦτο ἁρμόδιος νά ἐξετάσῃ καί ἀποφανθῆ, αὐθεντικῶς, περί τοῦ κύρους τῶν χειροτονιῶν ἀμφοτέρων τῶν Παρατάξεων, τοῦ τοιούτου ζητήματος ἀναγομένου εἰς ὑπερεχούσας, Πανορθοδόξου κύρους Συνόδους. Αὐτοφανής, λοιπόν, πασίδηλος καί ἡλίου φαεινοτέρα ἡ διάθεσις, ἠ πρόθεσις καί ἡ ἀπόφασις ῾Ημῶν, νά ἐπιτύχωμεν, ᾿Ορθοδόξως καί Κανονικῶς, τήν παρά πάντων ποθητήν καί εὐλογημένην ῞Ενωσιν. ῾Η ἀπάντησις τῆς Παρατάξεως τῶν τοῦ πρ. Φλωρίνης, εὐτυχῶς, γραπτή, ἦτο ΑΡΝΗΤΙΚΗ!!! ᾿Επακαλουθεῖ μετά ταῦτα, κατά Μάϊον - ᾿Ιούνιον, δημοσίευμα τοῦ "᾿Ορθοδόξου Παρατηρητοῦ", ἐπισημαίνοντος τάς πολλάς κακοδοξίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων, εἶτα δέ, τοῦ "᾿Εκκλησιαστικοῦ ᾿Αγῶνος", ἀποδεικνύοντος, ὅτι ὁ ᾿Επίσκοπος τούτων Θεόφιλος, εἶναι Νεοημερολογίτης καί ἐμνημόνευσε τοῦ Πάπα Παύλου τοῦ ΣΤ'!!! ᾿Αλλά καί ὁ ᾿Επίσκοπος τῆς ῾Ημετέρας Παρατάξεως ῞Αγιος Κορινθίας κ. Κάλλιστος, προσφάτως ἐπανελθών ἐξ᾿ ᾿Αμερικῆς ἐβεβαίωσεν, ὅτι οὐδόλως ὑπῆρξε διακοπή ἐπικοινωνίας τῶν Ρώσων ᾿Επισκόπων ἐν ᾿Αμερικῇ μετά τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, ὡς ἤκουσε παρά τῶν ἰδίων ὁμολογούμενον! Εἶναι δέ τοιαύτη ἡ σύγχυσις, τό ἀλλοπρὀσαλλον καί ἀσταθές τῶν κινήσεων ἐν ταῖς παρατάξεσι ταύταις, Ρώσων ᾿Επισκόπων καί Φλωριναίων, ὥστε συνέχεται ὑπό ἀγωνίας ὁ ᾿Ορθόδοξος Χριστιανός, διαπορῶν περί τῆς πορείας αὐτῶν, ἐν ἀναφορᾷ πρός τήν ἀκριβῆ ᾿Ορθοδοξίαν, τούς ῾Ιερούς Κανόνας, τό Δόγμα, τήν Παράδοσιν καί τήν Δεοντολογίαν, καί τήν εὐθεῖαν καί ἐμπρεπῆ ἐμπολίτευσιν, κατά τά προηρημένα. Μέ ποίους λοιπόν ᾿Επισκόπους, καί τίνας Παρατάξεις, θά συνεννοηθῶμεν, χωρίς νά μειώσωμεν, βλάψωμεν καί στιγματίσωμεν τήν ᾿Ορθόδοξον Πίστιν μας, τό παρελθόν, τό παρόν καί τό μέλλον ῾Ημῶν;" Εἰς τήν συνέχεια γράφει ἠ ᾿Εγκύκλιος: "῞Οστις θέλει, λοιπόν, δύναται ἐκκλίνων, ἐκτρεπόμενος, νά ἀκολουθήση τήν ὁδόν τήν σκολιάν καί πεπλανημένην καί νά ἐμπέση εἰς τόν βόθυνον τῆς ἁμαρτίας, ἐπισωρεύων ἐπ᾿ αὐτοῦ τάς ἀράς τῶν Θεοφόρων Πατέρων τῶν ῾Επτά Οἰκουμενικῶν καί τῶν Τοπικῶν ῾Αγίων Συνόδων. Χαρακτήρ καί διάδημα τῆς ᾿Ορθοδοξίας, εἶναι ἡ Εἰλικρίνεια καί ἡ ᾿Ελευθερία, καθοδηγούμεναι καί ἐμπνεόμεναι ὑπό τοῦ Παναγίου καί Τελεταρχικοῦ Πνεύματος. ῾Ο Χαρακτήρ δέ τῆς αἱρέσεως, εἶναι ἡ λεοντῆ καί ἡ ἀλωπεκῆ, ἡ βία, ὁ σοφισμός, ἡ δολιότης καί ὁ ἀποκρυφισμός .... ῾Η ᾿Ορθοδοξία δέν προβαίνει εἰς ὑποχωρήσεις καί συγκαταβάσεις εἰς τήν Πίστιν, κατά τό ἅγιον στόμα Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ. Οὐδεμίαν ποτέ συγκατάβασιν, ὑπαναχώρησιν, ἀπεμπόλησιν, διέπραξε τό νέφος τῶν ῾Αγίων Μαρτύρων καί ῾Οσίων, οἵτινες ἤχθησαν εἰς τό μαρτύριον, στερρῶς περιθριγγωμένοι ἐν τῇ ῾Αγίᾳ, ἀστέκτῳ καί ἀκηράτῳ ᾿Ορθοδοξίᾳ. Οἱ ποιήσαντες συγκαταβάσεις καί μή μετά δακρύων μετανοήσαντες, κατέστησαν ΑΡΝΗΤΑΙ καί ΠΡΟΔΟΤΑΙ τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ". Ταῦτα ὑπογράφουν ὁ τότε Πατρῶν ᾿Ανδρέας ὡς Πρόεδρος, καί οἱ Θεσσαλονίκης Δημήτριος, Κορινθίας Κάλλιστος, Τρίκκης καί Σταγῶν Βησσαρίων καί Μεσσηνίας Γρηγόριος, ὡς Μέλη, καί ὁ Γραμματεύς Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος. Γεννᾶται ὅμως ἡ ἀπορία. Διατί τά μέλη τῆς Ἐξαρχίας κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1971, δέν ἔλαβαν καθόλου ὑπ’ ὄψιν τά ἀνωτέρω, τά ὁποῖα οἱ ἴδιοι ὑπέγραψαν, ἀλλ’ ἀπεδέχθησαν ἄνευ οὐδεμιᾶς ἐνστάσεως τήν ἐν Ἀμερικῆ ληστρικήν, ὡς ἀπεδείχθη, καί ἀντιφατικήν ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ὑπηγορεύθη ὑπό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ; Καί διατί εἰς τήν συνέχειαν ἐπιστρέψαντες εἰς Ἑλλάδα, δέν εἶπον τήν ἀλήθειαν, ἀλλά παρουσίασαν τήν προδοσίαν των ὡς θρίαμβον τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀπέκρυψαν καί τήν ἐν λόγω ληστρικήν ἀντιφατικήν ἀπόφασιν; Δέν ἀντελήφθησαν τί ἔγινε, λόγω τοῦ ὅτι δέν ἐγνώριζον τήν γλῶσσαν, ὡς ἠθέλησαν τινές νά τούς δικαιολογήσουν, ἤ παρεσύρθησαν καί ἐνήργησαν ὡς συνειδητά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ; Πάντως ὅ,τι καί ἄν συνέβη, ἡ Ἐκκλησία οὐδέποτε ἀπεδέχθη τήν ἀποκρυβεῖσαν ληστρικήν πράξιν τῆς Ἀμερικῆς, ἀλλά καί ὅταν ἀπεκαλύφθη καί ἐδημοσιεύθη ὑπό τῶν Φλωρινικῶν τήν κατεδίκασεν. Ὁ Κύριος «ἀντελάβετο ἡμῶν» καί συνέτριψε τήν προδοσίαν. «Δόξα τῶ Θεῶ πάντων ἕνεκεν». Καί ἐτέρα ἀπορία. Ἐάν ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπισήμως τουλάχιστον, οὐδέποτε παρεξέκκλινεν ἀπ’ αὐτῆς τῆς ἀπαρεγκλίτου γραμμῆς πλεύσεως, (αἱ παρεκκλίσεις εἰς θέματα Πίστεως πάντοτε μέχρι τό 1998 τουλάχιστον ἦσαν μεμονωμέναι, ὡς τοῦ Καλλίστου καί τῶν πέντε, αἱ ὁποῖα ἀντιμετωπίζοντο ὀρθοδόξως), τί ἦτο ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἠνάγκασεν τούς περί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν κατ’ ἀρχάς καί τούς περί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον εἰς τήν συνέχειαν, νά προδώσουν τήν καλήν των Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν ὡς μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπισήμως τουλάχιστον διεφύλαξαν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ.

Αναρτήθηκε από ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

                                                                                    

ΔΙΑ ΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗΝ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑ ΤΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ: «Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ» (ΕΤΟΣ  ΙΔΡΥΣΕΩΣ 1929) + Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ & ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΟΠΟΤΗΡΗΣ ΙΕΡΑΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΗΣ ΓΟΧ ΑΘΗΝΩΝ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ! (ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΑΤΣΙΑΝΙΝΩΦ)

 

ΑΓΙΟΥ ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΡΙΑΝΤΣΑΝΙΝΩΦ

Η ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΕΙΝΑΙ ΦΩΣ ΣΤΑ ΕΘΝΗ ΤΗΣ ΓΗΣ!

 

Τι είναι Ορθοδοξία, αγαπητοί αδελφοί;

Ορθοδοξία είναι η αληθινή Θεογνωσία και θεοσέβεια. Ορθοδοξία είναι η λατρεία του Θεού με τη δύναμη του Πνεύματος που αποκαλύπτει την αλήθεια. Ορθοδοξία είναι η διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους για τη σωτηρία τους. Ορθοδοξία είναι η δοξολογική προσκύνηση του Θεού με αληθινή γνώση Του. Ορθοδοξία είναι ο θεοδώρητος δοξασμός του ανθρώπου, του αληθινού υπηρέτη του Θεού, με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος. Το Άγιο Πνεύμα είναι η δόξα των χριστιανών. Όπου δεν υπάρχει το Άγιο Πνεύμα, εκεί δεν υπάρχει Ορθοδοξία.

Ορθοδοξία δεν υπάρχει στις θεωρίες και τις φιλοσοφίες των ανθρώπων. Σ’ αυτές δεσπόζει η ψευδώνυμη γνώση, που είναι καρπός της πτώσεως. Η Ορθοδοξία είναι, όπως είπα, διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος, που δόθηκε από τον Θεό στους ανθρώπους για τη σωτηρία τους. Όπου δεν υπάρχει Ορθοδοξία, εκεί δεν υπάρχει σωτηρία. «Όποιος θέλει να σωθεί, πρέπει πρώτα απ’ όλα να κατέχει την Ορθοδοξη Πίστη. Όποιος δεν την διατηρήσει ακέραιη και αμόλυντη, χωρίς καμιάν αμφιβολία, θα καταδικαστεί σε αιώνια απώλεια».

Πολύτιμος θησαυρός είναι η διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος, που περιέχεται στην Αγία Γραφή και την Ιερά Παράδοση της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Πολύτιμος θησαυρός είναι η διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος, γιατί αποτελεί το εχέγγυο της σωτηρίας μας. Τίποτα δεν μπορεί να υποκαταστήσει το μερίδιο που μας αξίωσε ο Θεός να έχουμε στην κληρονομιά των αγίων Του5, στην αιωνιότητα, και τίποτα δεν είναι ισάξιο αυτού του μεριδίου· γι’ αυτό είναι τόσο πολύτιμη η διδασκαλία του Αγίου Πνεύματος.

Η αγία Εκκλησία μας, για να διαφυλάξει σώα αυτή τη σωτήρια διδασκαλία, απαριθμεί σήμερα μεγαλόφωνα, μπροστά σε όλους μας, τις διδασκαλίες εκείνες που επινοήθηκαν και διαδόθηκαν από τον σατανά, τις διδασκαλίες εκείνες που εκφράζουν την έχθρα προς τον αληθινό Θεό, τις διδασκαλίες εκείνες που επιβουλεύονται τη σωτηρία μας και μας τη στερούν. Σαν λύκους αρπακτικούς6, σαν φίδια φαρμακερά, σαν ληστές και φονιάδες τις καταγγέλλει η Εκκλησία, προφυλάσσοντας τους πιστούς απ’ αυτές, καλώντας πίσω, στους κόλπους της, όσους έχουν ήδη παρασυρθεί, και παραδίνοντας στο ανάθεμα τόσο τις ίδιες όσο κι εκείνους που πεισματικά τις υποστηρίζουν.

Η λέξη «ανάθεμα» σημαίνει τον χωρισμό, την αποκοπή, την απόρριψη. Η Εκκλησία παραδίνει στο ανάθεμα μια διδασκαλία, όταν αυτή περιέχει βλασφημία εναντίον του Αγίου Πνεύματος· τότε πρέπει οπωσδήποτε να απορριφθεί, πρέπει να απομακρυνθεί -όπως απομακρύνεται ένα δηλητήριο από το φαγητό-, για να μη μας στερήσει τη σωτηρία. Η Εκκλησία παραδίνει, επίσης, στο ανάθεμα έναν άνθρωπο, όταν αυτός έχει οικειωθεί αμετάκλητα μια βλάσφημη διδασκαλία, στερώντας έτσι τη σωτηρία τόσο από τον εαυτό του όσο και απ’ όσους παρασύρει στις απόψεις του.

Όταν κάποιος αποφασίσει να εγκαταλείψει μια βλάσφημη διδασκαλία και να δεχθεί την αληθινή πίστη, την οποία διαφυλάσσει η Ορθόδοξη Εκκλησία, τότε, σύμφωνα με τους ιερούς κανόνες, πρέπει να παραδώσει στο ανάθεμα τη διδασκαλία εκείνη, που τον οδηγούσε στην απώλεια, χωρίζοντάς τον από τον Θεό και κρατώντας τον σε κοινωνία με τον σατανά.

Ποιο είναι το νόημα του αναθέματος; Η εκκλησιαστική-πνευματική θεραπεία των ασθενειών του ανθρωπίνου πνεύματος που προξενούν αιώνιο θάνατο. Και αιώνιο θάνατο προξενούν όλες οι ανθρώπινες διδασκαλίες, που στην αποκαλυμμένη από τον Θεό αλήθεια εισάγουν κάποια φιλοσοφία, κάποια ψευδώνυμη γνώση γεννημένη από το σαρκικό φρόνημα, αυτή την κοινή κληρονομιά των πεσμένων αγγέλων και ανθρώπων. Κάθε ανθρώπινη διδασκαλία που εισάγεται στην αγιοπνευματική διδασκαλία της χριστιανικής πίστεως, ονομάζεται αίρεση· και η εγκόλπωση αυτής της διδασκαλίας λέγεται κακοδοξία.

Ο απόστολος Παύλος συγκαταλέγει τις αιρέσεις στα «έργα της σάρκας». Κι αυτό γιατί, πρώτον, οι αιρέσεις, ως προς την πηγή τους, έχουν «το σαρκικό φρόνημα», που είναι «θάνατος», που είναι «έχθρα προς τον Θεό, καθώς δεν υποτάσσεται στον νόμο Του, αλλά ούτε και μπορεί να υποταχθεί»9, και, δεύτερον, γιατί οι αιρέσεις, αφού αποξενώσουν το πνεύμα του ανθρώπου από τον Θεό και το συνδέσουν με το βλάσφημο πνεύμα του σατανά, το παραδίνουν στα πάθη.

Κι αυτά, βρίσκοντάς το απροστάτευτο από τη Θεία Χάρη, βρίσκοντάς το μόνο με την πεσμένη του φύση, το αιχμαλωτίζουν και το υποδουλώνουν. Για τους σοφούς που ξέφυγαν από την αληθινή Θεογνωσία, λέει ο απόστολος: «Η ασύνετη καρδιά τους βυθίστηκε στο σκοτάδι της πλάνης. Έτσι, ενώ θριαμβολογούσαν για τη σοφία τους, κατάντησαν ανόητοι… Στη θέση της αλήθειας του Θεού έβαλαν το ψέμα… Γι’ αυτό τους παρέδωσε ο Θεός σε επαίσχυντα πάθη». Επαίσχυντα πάθη είναι τα σαρκικά σ’ όλες τους τις μορφές.

Όλοι οι αιρεσιάρχες ζούσαν αμαρτωλά και οι περισσότεροι άσωτα. Ο Απολλινάριος ήταν μοιχός. Ο Ευτυχής ήταν φιλάργυρος. Ο Άρειος ήταν υπερβολικά ακόλαστος. Όταν στην Α’ Οικουμενική Σύνοδο (Νίκαια, 325) άρχισαν να διαβάζουν το στιχούργημά του Θαλία, οι συνοδικοί πατέρες έκλεισαν τ’ αυτιά τους, για να μην ακούσουν αισχρολογίες που δεν μπορούσε ποτέ να τις βάλει ο νους ευσεβούς ανθρώπου. Η Θαλία κάηκε και, ευτυχώς για τον Χριστιανισμό, όλα τα αντίγραφά της καταστράφηκαν. Δεν διασώθηκε παρά μόνο η ιστορική μαρτυρία ότι οι στίχοι της απέπνεαν παράφορη ακολασία.

Όμοια με τη Θαλία είναι πολλά έργα νεότερων αιρεσιαρχών, στα οποία η πιο φρικτή βλασφημία έχει αναμιχθεί με την πιο κτηνώδη ασέλγεια. Μακάριοι είναι όσοι ούτε διάβασαν ούτε άκουσαν ποτέ αυτά τα ξεράσματα του άδη. Όσοι, πάντως, τα διάβασαν, διαπίστωσαν χωρίς δυσκολία την ταύτιση του πνεύματος των αιρεσιαρχών με το πνεύμα του σατανά.

Οι αιρέσεις, όντας σαρκικά έργα -καρποί του σαρκικού φρονήματος-, έχουν επινοηθεί από τα πονηρά πνεύματα. «Αποφεύγετε τις άθεες αιρέσεις», μας παραγγέλλει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος· «γιατί είναι εφευρέσεις του διαβόλου, του όφι, του πρώτου αίτιου του κακού». Αυτό δεν πρέπει να μας παραξενεύει.

Τα πονηρά πνεύματα, ξεπέφτοντας από το ασύλληπτο πνευματικό τους ύψος, απέκτησαν σαρκικό φρόνημα πολύ εντονότερο από το αντίστοιχο των πεσμένων ανθρώπων. Οι άνθρωποι έχουν τη δυνατότητα να μεταστραφούν από το σαρκικό φρόνημα στην πνευματική σοφία. Τα πονηρά πνεύματα, όμως, έχουν στερηθεί αυτή τη δυνατότητα.

Το σαρκικό φρόνημα δεν ενεργεί τόσο ισχυρά στους ανθρώπους, επειδή σ’ αυτούς το φυσικό καλό δεν αφανίστηκε, όταν έπεσαν, όπως έγινε στα πνεύματα. Στα πνεύματα υπάρχει και ενεργεί μόνο το κακό, ενώ στους ανθρώπους υπάρχει και το καλό, εξασθενημένο, όμως, λόγω της αναμείξεώς του με το κακό. Το σαρκικό φρόνημα γνώρισε την πλήρη ανάπτυξή του στα πονηρά πνεύματα.

Η κύρια αμαρτία των πονηρών πνευμάτων είναι το αδιάλλακτο μίσος τους εναντίον του Θεού. Το μίσος αυτό εκδηλώνεται με την ακατάπαυστη βλασφημία. Υπερηφανεύτηκαν απέναντι στον ίδιο τον Πλάστη τους. Την υπακοή σ’ Εκείνον, υπακοή φυσική για τα πλάσματα, την αθέτησαν και την αντικατέστησαν με την αδιάλειπτη εναντίωση, με την άσπονδη έχθρα. Γι’ αυτό έπεσαν πολύ χαμηλά, από τον ουρανό στη γη, και η τρομακτική τους πτώση τους προξένησε τον αιώνιο θάνατο.

Το ουσιώδες πάθος των πονηρών πνευμάτων είναι η υπερηφάνεια. Βρίσκοντας, πάντως, ευχαρίστηση και στα άλλα πάθη, στρέφονται συνεχώς από το ένα στο άλλο.«Έπεσε από τον ουρανό», λέει ο προφήτης, «ο Εωσφόρος . Πάνω στη γη συντρίφθηκε… Είπες μέσα σου: "Στον ουρανό θ’ ανέβω, τον θρόνο μου θα στήσω πάνω από τ’ αστέρια τ’ ουρανού… Θα γίνω όμοιος με τον Ύψιστο". Τώρα, όμως, θα κατέβεις στον άδη και στα βάθη της γης…».

Τα πονηρά πνεύματα, καθώς διαθέτουν όλα τα πάθη, προσπαθούν να μας παρασύρουν σε όλες τις αμαρτίες, επιδιώκοντας την απώλειά μας. Πρωτίστως μας εξωθούν στην ικανοποίηση της φιληδονίας, της φιλαργυρίας και της φιλοδοξίας, παρουσιάζοντάς μας όσο μπορούν πιο δελεαστικά τα αντικείμενα αυτών των παθών. Ιδιαίτερα πασχίζουν να μας εμπνεύσουν την υπερηφάνεια, από την οποία βλαστάνουν, όπως από τον σπόρο τα φυντάνια, η έχθρα προς τον Θεό και η βλασφημία.

Η αμαρτία της βλασφημίας, που συνιστά την ουσία κάθε αιρέσεως, είναι η πιο βαριά απ’ όλες τις αμαρτίες, επειδή είναι οικεία στα πονηρά πνεύματα, αποτελώντας την πιο χαρακτηριστική τους ιδιότητα. Τα πνεύματα προσπαθούν να καλύπτουν όλες τις αμαρτίες μ’ ένα εύσχημο προσωπείο, που από τους ασκητικούς συγγραφείς ονομάζεται «δικαίωμα». Κι αυτό, για να ελκύονται οι άνθρωποι εντονότερα από τις αμαρτίες και να προχωρούν ευκολότερα στη διάπραξή τους. Έτσι ακριβώς κάνουν και με τη βλασφημία. Προσπαθούν να την καλύπτουν με εντυπωσιακές ονομασίες, με πομπώδεις ωραιολογίες, με υψηλές φιλοσοφίες.

Φοβερό εργαλείο στα χέρια των πονηρών πνευμάτων είναι η αίρεση. Με την αίρεση οδήγησαν στην απώλεια ολόκληρους λαούς, στερώντας τους με πανουργία τον Χριστιανισμό, τον οποίο αντικατέστησαν με κάποια βλάσφημη και θανατηφόρα διδασκαλία, παρουσιασμένη ελκυστικά με το προσωπείο του αποκαθαρμένου, του αποκατεστημένου, του αληθινού Χριστιανισμού.

Η αμαρτία αυτή, αφού γίνει δεκτή από τον νου, μεταδίδεται στο πνεύμα, για να ξεχυθεί στη συνέχεια ακόμα και στο σώμα, μολύνοντάς το. Γιατί και το σώμα μας είναι δεκτικό είτε αγιασμού, από την κοινωνία με τον Θεό και τη χάρη Του, είτε μολυσμού, από την κοινωνία με τα πονηρά πνεύματα και τις πεσμένες ψυχές.

Όσοι δεν γνωρίζουν σε βάθος και με ακρίβεια τον Χριστιανισμό, λίγο προσέχουν και λίγο αντιλαμβάνονται την αίρεση, γι’ αυτό και πιάνονται εύκολα στα δίχτυα της είτε από απλότητα είτε από άγνοια. Τι να πούμε γι’ αυτούς που ζουν μέσα στις βιοτικές μέριμνες και έχουν ανεπαρκή, πολύ ανεπαρκή γνώση της πίστεως; Πώς είναι δυνατόν τέτοιοι άνθρωποι ν’ αναγνωρίσουν μια θανατηφόρα αίρεση, όταν αυτή θα τους παρουσιαστεί καλυμμένη πίσω από το προσωπείο της σοφίας, της ορθότητας, της αγιότητας;

Να η αιτία για την οποία ολόκληροι λαοί μπήκαν κάτω από τον ζυγό κάποιας αιρέσεως. Για την ίδια αιτία η μεταστροφή των αιρετικών στην Ορθή πίστη είναι πολύ δυσκολότερη από τη μεταστροφή των αθέων ή των ειδωλολατρών. Η αθεΐα και η ειδωλολατρία, καθώς και οι αιρέσεις που απέχουν πολύ από την Ορθή πίστη, εγκαταλείπονται ευκολότερα απ’ όσο οι αιρέσεις που είναι λιγότερο απομακρυσμένες από την Ορθή πίστη και, επομένως, καλυμμένες πιο καλά και αντιληπτές πιο δύσκολα.

Ο Ρωμαίος αυτοκράτορας Κωνσταντίνος ο Μέγας, ο άγιος και ισαπόστολος, έστειλε μιαν επιστολή στον άγιο Αλέξανδρο, πατριάρχη Αλεξανδρείας, κατήγορο του αιρεσιάρχη Αρείου, με την οποία τον καλούσε να σταματήσει τις λογομαχίες, ώστε να μη διαταράσσεται η ειρήνη της Εκκλησίας για ασήμαντους λόγους. Και οι ασήμαντοι, όπως τους αποκαλούσε, λόγοι αφορούσαν τη Θεότητα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, την οποία απέρριπτε ο Άρειος, καταργώντας ουσιαστικά τον Χριστιανισμό. Έτσι εξαπατήθηκε κι ένας άγιος άνδρας, ζηλωτής της ευσέβειας, από τη ραδιουργία της αιρέσεως, την οποία δεν αντιλήφθηκε στην αρχη, αλλα καταλαβε την σπουδαιοτητα του θεματος αργοτερα..

Η αίρεση, αν και είναι αμαρτία βαριά, αμαρτία θανάσιμη, θεραπεύεται γρήγορα και οριστικά, ως αμαρτία του νου, όταν ειλικρινά και ολόψυχα παραδοθεί από τον άνθρωπο στο ανάθεμα. Ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης λέει: «Η Ορθόδοξη Εκκλησία δέχεται τους αιρετικούς και, μετά τον ειλικρινή αναθεματισμό της αιρέσεώς τους, τους αξιώνει να μεταλάβουν τα Θεία Μυστήρια, ενώ αυτούς που έπεσαν στην πορνεία, μετά την Εξομολόγηση και τη διόρθωσή τους, τους δέχεται, αλλά τους στερεί για χρόνια τα άχραντα Μυστήρια, σύμφωνα με τους αποστολικούς κανόνες».

Το αποτύπωμα της σαρκικής αμαρτίας εξακολουθεί να παραμένει στον άνθρωπο και μετά την Εξομολόγηση, με την οποία συγχωρείται, και μετά την παύση της διαπράξεώς της. Το αποτύπωμα της αιρέσεως, όμως, εξαλείφεται αμέσως μετά την αποκήρυξή της. Η ανυπόκριτη και αμετάκλητη παράδοση μιας αιρέσεως στο ανάθεμα είναι το δραστικό φάρμακο, που απαλλάσσει πλήρως και τελειωτικά τον άνθρωπο από την ψυχική αυτή ασθένεια.

Αν δεν χρησιμοποιηθεί το φάρμακο αυτό, το δηλητήριο της βλασφημίας θα παραμείνει στο ανθρώπινο πνεύμα και δεν θα πάψει να το κλονίζει με ενδοιασμούς και αμφιβολίες, που θα τρέφονται και θα ενισχύονται από την αθεράπευτη συμπάθεια προς την αίρεση. «Λογισμοί που ορθώνονται με αλαζονεία εναντίον της γνώσεως του Θεού», θέτουν σε κίνδυνο τη σωτηρία του ανθρώπου που κατέχεται απ’ αυτούς, του ανθρώπου που, μολονότι έπαψε να βρίσκεται σε κοινωνίας με τον σατανά, εξακολουθεί να εναντιώνεται στον Χριστό.

Η αγία Εκκλησία μας πάντοτε αποδεχόταν τον αναθεματισμό ως απαραίτητο μέσο για την πλήρη θεραπεία της φοβερής ασθένειας της αιρέσεως. Στην Δ’ Οικουμενική Σύνοδο (Χαλκηδών, 451), όταν ο επίσκοπος Κύρου Θεοδώρητος παρουσιάστηκε στους συνοδικούς πατέρες και επιχείρησε να ανασκευάσει τις κατηγορίες που είχαν διατυπωθεί εναντίον του για νεστοριανικές απόψεις, εκείνοι του ζήτησαν πρώτα απ’ όλα να αναθεματίσει τον αιρεσιάρχη Νεστόριο. Ο Θεοδώρητος, που είχε ήδη καταδικάσει τον Νεστόριο αλλά όχι τόσο κατηγορηματικά όσο η Εκκλησία, επέμεινε να δώσει εξηγήσεις. Οι πατέρες του ζήτησαν πάλι να παραδώσει χωρίς επιφυλάξεις στο ανάθεμα τον Νεστόριο και τη διδασκαλία του.

Ο Θεοδώρητος, παίρνοντας τον λόγο, προσπάθησε γι’ άλλη μια φορά να δικαιολογηθεί. Οι πατέρες, όμως, απείλησαν ότι, αν δεν αναθεμάτιζε απερίφραστα τον Νεστόριο, θα τον χαρακτήριζαν αιρετικό και θα τον έβγαζαν από τον Ναό της Αγίας Ευφημίας, όπου συνεδρίαζαν. Τότε ο Θεοδώρητος αναθεμάτισε ρητά τον Νεστόριο και όλα τα αιρετικά του δόγματα. Ύστερ’ απ’ αυτό, οι πατέρες δόξασαν τον Θεό και ανακήρυξαν τον Θεοδώρητο Ορθόδοξο ποιμένα. Εκείνος, πάλι, δεν ζήτησε άλλη φορά να δώσει εξηγήσεις. Είχε, βλέπετε, αποβάλει πια από την ψυχή του τα αίτια της παροχής εξηγήσεων. Τέτοια είναι η σχέση του ανθρωπίνου πνεύματος με τη φοβερή ασθένεια της αιρέσεως.

Η Θεία Αλήθεια Ενανθρώπησε για να σώσει εμάς, τους αποστάτες, από την αποδοχή και την οικείωση του θανατηφόρου ψεύδους. «Αν αποδειχθείτε υπάκουοι στον λόγο μου», μας λέει, αν δεχθείτε τη διδασκαλία μου και μείνετε πιστοί σ’ αυτήν, «τότε θα είστε πραγματικά μαθητές μου· τότε θα γνωρίσετε την αλήθεια, και η αλήθεια θα σας ελευθερώσει».

Πιστός στη διδασκαλία του Χριστού μπορεί να μείνει μόνο όποιος με αποφασιστικότητα απορρίπτει όλες τις διδασκαλίες που επινοήθηκαν, επινοούνται και θα επινοηθούν από τους εχθρούς του Χριστού, δαίμονες και ανθρώπους. Αυτοί επιβουλεύονται την αποκαλυμμένη Θεία διδασκαλία Του, η οποία διαφυλάσσεται πλήρης, ακέραιη και απαραβίαστη αποκλειστικά στην Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία. Αμήν.