ΘΕΜΑΤΑ ΤΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΕΚΚΡΕΜΟΥΝ

ΕΤΟΣ 2007 ΣΥΝΕΚΛΗΘΗ Η ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Παρουσίασις ὑπό ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ Τήν 10ην Ὀκτωβρίου τοῦ 2007, μετά ἀπό τήν σχετικήν πρόσκλησιν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ἐπραγματοποιήθη ὑπό τήν Προεδρίαν του Μητροπολιτική Σύνοδος, εἰς τήν ὁποίαν παρέστησαν καί ἔλαβον μέρος, ὡς ἐκπρόσωποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί ὁ εὐλαβέστατος κ. Τρύφων Παπαδόπουλος ὡς ἐκπρόσωπος τοῦ πατρός του Ἱερέως π. Ἀγαθοκλέους Παπαδοπούλου. Ἐκ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος παρέστησαν καί ἔλαβον μέρος ὁ Πανοσιολογιώτατος Ἱερομ. π. Ἀμφιλόχιος, ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρωτοπρεσβύτερος π. Θωμᾶς, ὁ Αἰδεσιμώτατος Ἱερεύς π. Ἀνδρέας, ὁ θεολόγος κ. Ἐλ. Γκουτζίδης, καί οἱ Ὁσιώτατοι Μοναχοί π. Ἰωαννίκιος, π. Κύριλλος καί π. Θεόδωρος. Κατόπιν τῆς κεκανονισμένης προσευχῆς τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, ὅστις κατ' ἀρχάς ἀνεφέρθη εἰς τόν ὕψιστον θεσμόν τῆς Συνόδου καί ἐζήτησεν ὅπως εἰς τάς συνεδριάσεις αὐτάς προσερχώμεθα καί μετέχωμεν μετ' ἀναλόγου δέους, σεβασμοῦ καί ὑπευθυνότητος ὥστε δι' αὐτοῦ νά ἐκφράζεται τό θεῖον θέλημα. Ἐπ' αὐτοῦ παρουσίασε τήν ἀπό πάσης ἀπόψεως ὄντως ἱστορικήν Εἰσήγησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, εἰς τήν ἀπό 4.2.1999 συνελθοῦσαν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Ἱεραρχίας. Λόγω ἀκριβῶς τῆς διαχρονικῆς ἰσχύος καί ὑψίστης σημασίας αὐτῆς τῆς εἰσηγήσεως τοῦ τότε Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου κρίνεται εὔλογον νά ἀνοιγῆ παρένθεσις καί ἐκτεθῆ ὁλόκληρον τό κείμενον, ὅπως ἐξεφωνήθη τήν 4.2. 1999. «ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΑΚ/ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ «Κάθε φορά πού συνεδριάζομεν ὡς Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας, πρέπει νά ἔχωμεν συνείδησιν ὅτι δέν πρόκειται περί μιᾶς ἀνθρωπίνης συνεδριάσεως. Ἡ συνεδρίασις τῶν μελῶν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἔχει ἕνα μυστικόν χαρακτῆρα, διότι καλούμεθα δι' αὐτῆς νά διακρίνουμε καί νά ἐκφράσουμε τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Δέν ἀρνούμεθα βέβαια καί τόν ἀνθρώπινο παράγοντα, ἀλλ' αὐτόν τόν παραδίνουμε εἰς τόν Χριστόν διά νά ἐνεργήση Αὐτός δι' ἡμῶν. Ὁ Συνοδικός θεσμός ἑπομένως εἶναι ἰδιαίτερα ἱερός, εἶναι μία ἄλλη «λειτουργία» διά τῆς ὁποίας ἁγιαζόμεθα μέ τήν ἀναζήτησιν καί ἔκφρασιν τοῦ θείου θελήματος ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων τά ὁποῖα ἀφοροῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ἀναφέρομαι σ' αὐτόν τόν ὕψιστον καί ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου, διότι ἔχω καταλήξει σέ ἕνα συμπέρασμα. Μελετοῦσα αὐτόν τόν καιρό τό βιβλίο μου, πού ἐκδόθηκε τό 1994 «ΟΜΙΛΙΑΙ — ΚΕΙΜΕΝΑ — ΕΠΙΣΤΟΛΑΙ», καθώς καί τό ἑπόμενο, πού ἐκδόθηκε τό Νοέμβριο τοῦ 1994 μέ τίτλο «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ», ἐπίσης καί κάποια ἄλλα πού ἐκδόθηκαν μέχρι τό σχίσμα τῶν πέντε Ἀρχιερέων. Μέσα ἀπό ὅλα αὐτά διέκρινα πολλά κακά, πολλές ἁμαρτίες, ἀλλά μία τήν βλέπω μεγαλύτερη ἀπό ὅλες. Ποιά εἶναι αὐτή; Ἡ ἀσέβεια Ἀρχιερέων πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον! Διεπίστωσα, ὄχι μίαν φορά ἤ δύο, ὅτι Ἀρχιερεῖς ἀντί νά παραδοθοῦν εἰς τό θέλημα τοῦ Θεοῦ καί νά ἐκφρασθῆ τοῦτο μέσω τῆς Ἱερᾶς Συνόδου διά τῆς φωτιστικῆς ἐνεργείας τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ἔπραττον τό ἀντίθετον! Ἀρχιερεῖς συνεννοοῦντο συνωμοτικά, προαπεφάσιζον ἐπί διαφόρων θεμάτων καί ἤρχοντο στήν Ἱερά Σύνοδο διά νά ἐπιβάλουν τίς συνωμοσίες των. Μέσα στά Συνοδικά Πρακτικά ἔχουν γραφεῖ πολλές τέτοιες ἁμαρτωλές καί βλάσφημες περιπτώσεις, πολλές ἐκ τῶν ὁποίων ἔχομεν χρέος εἰς μίαν Ἱεράν Σύνοδον νά τάς ἐκθέσωμεν καί ὅσαι θεραπεύονται νά θεραπευθοῦν καί ὅσαι εἶναι ἀπορριπτέαι νά ἀπορριφθοῦν. Παρακαλῶ τόν Θεόν νά εὐλογήση τό ταχύτερον, καί ἄν εἶναι δυνατόν καί εἰς τήν ἄλλην Ἱεραρχίαν, νά καθαρίσουν αὐτά τά πράγματα. Ὁ Σεβ/τος ἀδελφός ἅγιος Μεσογαίας εἶναι ὁ ἁρμοδιώτερος νά εἰσηγηθῆ τό ὅλον θέμα, διότι ὡς Ἀρχιγραμματεύς ἔζησεν ὅσα ἐννοῶ καί τά ἀντιμετώπισεν, ἀλλά καί ὡς θεολόγος εἶναι ἱκανός νά βοηθήση ὅλους ἡμᾶς. Φοβοῦμαι ἅγιοι ἀδελφοί αὐτές τίς ἁμαρτίες. Φοβοῦμαι ὅμως καί διότι κατά τά χρόνια πού ἀκολούθησαν μετά τό 1995, οὔτε παλαιά κακά διωρθώσαμεν, οὔτε ὅσα ἔπρεπε σοβαρά θέματα νά προχωρήσουμε τά ἐνεργήσαμε. Γνωρίζω τίς εὐθύνες μου, ἀλλά εἶσθε καί ἐσεῖς συνυπεύθυνοι, τόσον οἱ ἀρχαιότεροι εἰς τά πρεσβεῖα Ἀρχιερεῖς, ὅσον καί οἱ νεώτεροι. Εἴμεθα ὅλοι ὑπεύθυνοι, διότι ἡ λειτουργία τῆς Ἱερᾶς Συνόδου δέν ἀπέδωσε καρπούς. Καί θέλω νά γίνω πιό σαφής καί νά καταλάβετε τήν ἀγωνία μου καί τήν εὐθύνη μας τήν προσωπική ὁ καθένας καί τήν συλλογική, ἡ ὁποία εἶναι μεγαλύτερη. Δέν ἐπισημαίνουμε, δέν μελετοῦμε καί δέν προγραμματίζουμε σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα χρονίζουν καί εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας. Ὑπάρχουν Συνοδικαί πράξεις καί ἀποφάσεις, ἔγγραφα, τά ὁποῖα ἐκκρεμμοῦν, π.χ. ἡ «Β' Ἐγκύκλιος» τῶν πέντε πρ. Μητροπολιτῶν, ἡ «Διευκρίνισίς των» καί ἄλλα, τά ὁποῖα ὀφείλουμε νά ἐπισημάνουμε μέσα ἀπό τά Πρακτικά κ.λπ. τῆς πενταετίας 1991—1995. Δέν νομίζω, ὅτι θά παρεξηγηθῶ ὑπό κανενός ἄν θά εἴπω μέ πικρία, ὅτι οὔτε 12μελῆ Ἱεράν Σύνοδον συνεκροτήσαμεν, οὔτε Ἅγιον Μῦρον προγραμματίσαμε, οὔτε ἔναντι τῶν ραγδαίων ἐξελίξεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἐλάβομεν θέσιν, οὔτε κἄν τόν κ. Χριστόδουλον ἐβάλαμε στήν θέσιν του, ὁ ὁποῖος εἶναι τόσον ἐκτεθειμένος ἀπό κάθε ἐκκλησιαστικήν ὀρθόδοξον ἄποψιν. Ἡ φωνή μας ὡς φωνή τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας δέν ἠκούσθη. Δέν θέλω νά στενοχωρήσω οὐδένα, ἀλλά δέν θέλω νά λυπῶμεν καί νά παροργίζωμεν, πρῶτος ἐγώ ὡς Ἀρχιεπίσκοπος, τόν Δεσπότην Χριστόν. Συνεδριάζουμε πέντε χρόνια χωρίς τήν συνεργασία τῶν θεολόγων. Εἶναι πικρόν μου παράπονο, διότι ἐνθυμοῦμαι τήν Ἱστορία ἀπό τό 1977, οἱ Σεβ/τοι κ.κ. Νικόλαος καί Παχώμιος πρέπει νά ἐνθυμοῦνται. Εἰς τήν Κων/λεως τότε, μετά τήν ἀπομάκρυνσιν τοῦ Ἱερομ. Εὐθυμίου, καλέσαμε τούς θεολόγους νά συνεργασθοῦν μαζί μας. Μέ τίς ἰδικές μας εὐχές τότε, ὡς Ἱερά Σύνοδος, πετύχαμε νά μᾶς ἐκτιμοῦν καί νά μᾶς σέβωνται οἱ φίλοι καί νά τρομάζουν οἱ ἐχθροί. Σᾶς παρακαλῶ νά πάρουμε τούς τόμους τοῦ Κ.Γ.Ο., τίς ἐκδόσεις τῶν ἐτῶν μετά τό 1977 καί νά δοῦμε τί ἔγινε τότε καί τί κάνουμε σήμερα. Ἐξομολογοῦμαι ἐνώπιόν σας ἐν Συνόδω, ἡμαρτήσαμε ἀδελφοί μου, διότι καί μετά τήν κατά τό 1995 τελική ἀπόσχισι καί ἀπομάκρυνσι τῶν πέντε, δέν ἀγαπήσαμε καί δέν ἐπιστρατεύσαμε τούς θεολόγους, ὥστε νά συνεχίσωμεν τόν πολύπλευρον θεολογικόν ἐκκλησιαστικόν ἀγῶνα. Ἀναδείξαμε θεολόγους μέσα ἀπό τήν Ἐκκλησία καί σήμερα δημιουργοῦμε ἀποστάσεις ὀλέθριες. Ἡμεῖς ἔχομεν τό χάρισμα τῆς Ἀρχιερωσύνης, αὐτοί ἔχουν τό χάρισμα τοῦ λόγου καί τῆς γνώσεως, ὅπως εἶχε πεῖ ὁ Σεβ/τος κ. Νικόλαος τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τό 1996. Ἐγώ βέβαια, ὅπως θά ἐνθυμεῖσθε, τότε ἤμουν εἰς τό Νοσοκομεῖον, τό ἐπληροφορήθην ὅμως, καί μάλιστα ὅτι ὁ Σεβ/τος ἐδιηγήθη ἐκεῖνον τόν διδακτικώταταν μῦθον τοῦ Αἰσώπου περί τοῦ λύκου, ὁ ὁποῖος εἰσηγεῖτο εἰς τόν τσοπάνην «νά διώξη τούς κύνας, τά μανδρόσκυλα, διότι καί τσάμπα τρῶνε τό ψωμί καί ἐνοχλοῦν μέ τά γαυγίσματά των». Μήπως κάνουμε αὐτό καί ἡμεῖς ἤδη ἀπό πολύ καιρό; Ὡς Ἀρχιεπίσκοπος ἐξομολογοῦμαι ὅτι μέ ἀνέπαυε πολύ ἡ εἰς τό παρελθόν παρουσία ἐδῶ μέσα τῶν θεολόγων. Κατά τήν ἰδικήν μου ταπενήν ἄποψιν εἶναι μεγάλη ἡ εὐθύνη μας πού δέν τούς καλοῦμε κοντά μας ὅπως τότε. Διατί καί τώρα νά μήν εἶναι παρόντες καί νά μήν συμμετέχουν εἰς τάς συνεδριάσεις μας. Μήπως αὐτοί ἀποφασίζουν; Μήπως αὐτοί ὑπογράφουν; Ἤ δέν εἴμεθα σέ θέσι νά τούς ἀκοῦμε καί νά κρίνουμε καί νά ἀποφασίζουμε; Δέν θά προχωρήσω τούτη τή στιγμή περισσότερο, ἀφοῦ πρόθεσίς μου εἶναι νά σᾶς δώσω ἀφορμή διά νά σκεφθῆτε καί ὡς ἐλεύθεροι καί ὑπεύθυνοι Ἱεράρχαι ἔχοντες ἐπίγνωσιν τῶν πραγμάτων, νά ἀλλάξωμεν καί διορθώσωμεν καί εἰς αὐτό τό θέμα. Ξεκίνησα νά σημειώνω αὐτές τίς σκέψεις, Ἅγιοι Ἀδελφοί, μέ ἀφορμήν τήν ζοφεράν περίοδον, τό 1991-1995! Ραδιουργίαι, μηχανορραφίαι μέσα καί ἔξω ἀπό τήν Σύνοδο ἀπό Ἀρχιερεῖς! Ψεύδη, συκοφαντίαι, βλασφημίαι, ληστρικαί πράξεις, μῖσος, τά ὁποῖα κατέληξαν εἰς τήν αἴρεσι καί τό σχίσμα! Θέλησαν νά ξεπουλήσουν τήν Ὀρθοδοξία, νά προδώσουν τήν Ἐκκλησία καί εὑρέθησαν οἱ ἴδιοι ἐκτός Ἐκκλησίας. Ἀμετανόητοι ἀντιποιοῦνται τήν Ἐκκλησία καί ἔτσι καί τήν διώκουν καί τήν ἐμπορεύονται περισσότερο ἀπ' ὅτι ὁ «μαθητής» ἐκεῖνος μέ τά τριάκοντα ἀργύρια. Διότι ὅταν πλανοῦν χιλιάδες ἁπλῶν πιστῶν δέν ἀποτελεῖ αὐτό καί ἐμπορίαν; Ἀδελφοί Συλλειτουργοί μου. Ἡ Ἐκκλησία διέρχεται τήν δυσκολωτέραν ἱστορικήν περίοδον καί ἐνῶ Αὐτή δέν θά πάθη τίποτε, οἱ κλυδωνισμοί ὅμως ἔχουν συνέπειες εἰς ἡμᾶς καί ὅλους τούς πιστούς. Αὐτό δέν πρέπει νά μᾶς ἀφήνη ἀδιαφόρους, ἤ νά λέγωμεν μόνον «καί πῦλαι ἅδου οὐ κατισχύσουσιν Αὐτῆς»! Ναί, ἀλλά ὁ πονηρός «κατισχύει» καθ' Ἡμῶν. Ὁ Ἐπίσκοπος βεβαίως ὅταν εἶναι πραγματικός Ἐπίσκοπος, τότε εἶναι «εἰς τόπον καί τύπον Χριστοῦ», ὅταν ὅμως δέν εἶναι ἀληθής Ἐπίσκοπος, τότε ἀποβαίνει ἡ μεγαλυτέρα μάστιγα διά τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ. Ποῖος ἐπολέμησε εἰς τάς ἡμέρας μας τόσον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται; Κανείς δέν εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἐχθρός διά τήν Ἐκκλησίαν ἀπό τούς ἀναξίους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί θεολόγους καί Χριστιανούς.(*) Εἶναι τόση ἡ θλίψις μου γενικά καί ἰδιαίτερα μέ τήν πτῶσι τῶν πέντε, ὥστε δέν φοβᾶμαι ὅτι θά παρεξηγηθῶ, δι' ὅσα σήμερα ἐξέφρασα εἰς τήν ἀγάπην σας ἐν Συνόδω. Δέν γνωρίζω μέχρι πότε θά εἶμαι μαζί σας, διότι τά ἔτη ἐπληθύνθησαν, καί θέλω νά ἔχουμε ὅλοι χριστιανικά τέλη ὡς Ἀρχιερεῖς καί πρῶτος ἐγώ ὡς γεροντότερος σᾶς παρακαλῶ νά προσεύχεσθε νά τελειώσω τήν παροῦσαν ζωήν ἀφοῦ ἀξιωθοῦμε νά ἀντιμετωπίσωμεν τάς ἐκκρεμμότητας αἱ ὁποῖαι ἀπειλοῦν τήν ψυχήν μας, διότι εἶναι εἰς βάρος τῆς Ἐκκλησίας καί ἀποτελοῦν ἀσέβειαν πρός τόν Χριστόν.(*) Ἡ Ἀρχιερωσύνη, ἅγιοι Ἀδελφοί, δέν εἶναι ἰδική μας, μᾶς ἐδόθη ἀπό τόν Χριστόν διά νά ὑπηρετήσουμε τό Ἅγιον Σῶμα Του. Ἡ Ἀρχιερωσύνη μᾶς ἀναβιβάζει καί πιό πάνω καί ἀπό τούς Ἀγγέλους, ἀλλά καί μᾶς καθιστᾶ περισσότερον Διακόνους καί ἀπό τούς Ἀγγέλους! Διά τοῦτο νά προσέχωμεν καί νά ἔχωμεν πρός πάντας μακροθυμίαν, ὑπομονήν, ἀγάπην, νά εἴμεθα ὑποχωρητικοί καί συγχωρητικοί, νά προσέχωμεν κάθε λόγον μας πού προφέρομεν ἤ γράφομεν, διότι θά μᾶς ζητηθῆ λόγος. Ὅλοι κινδυνεύουν ἀπό τήν κενοδοξία, ἀλλά ἐμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι περισσότερον ἀπό ὅλους, καί μετά ἀκολουθεῖ ἐγωισμός, πλάνη καί σκοτιζόμεθα. Ἡ ἀνάγνωσις τῶν Γραφῶν καί ἡ προσευχή φωτίζουν καί τόν νοῦν καί τήν ψυχήν, διό ἄν ὅλοι πρέπει νά προσεύχωνται καί νά μελετοῦν, ἤ νά μελετοῦν προσευχητικά, ἰδιαίτερα ἔχει τήν ἀνάγκην αὐτῶν ὁ Ἐπίσκοπος. Πῶς ἀλλοιῶς θά εἶναι φῶς, πῶς θά λάμψη, διά τῶν ἔργων του, ἐνώπιον τῶν ἀνθρώπων; Ζητῶ νά μέ συγχωρήσετε, διότι πολλά εἶπα καί ἴσως σᾶς ἐστενοχώρησα. Δέν εἶχα, ὅμως, οὔτε ἔχω τέτοια πρόθεσι, ἀλλά νά γνωρίζετε, ὅτι καί ἐγώ εἶμαι πολύ στενοχωρημένος καί θλίβομαι καί πικραίνομαι.(**) Διότι ἐπίστευα ὅτι μετά τήν θλιβερή πτῶσι τῶν πέντε, μετά ἀπό αὐτή τήν ἀνοικτή πληγή θά εἴμεθα περισσότερο προσεκτικοί, ἀνεκτικοί καί ἡ ἀγάπη θά ἦτο θερμή. Ὅμως βλέπετε καί ζῆτε ὅτι δέν κλείνει ἡ πληγή καί ἴσως ἀνοίγουμε καί νέες διά τάς ὁποίας, μήν ἀμφιβάλη κανείς, θά ἔλθη ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ εἰς τούς ὑπευθύνους. Τέλος πιστεύω ὅτι κανένα θέμα δέν εἶναι δύσκολον, ἄν ὑπάρχη ἀγάπη καί πρόθεσις νά ταπεινωθοῦμε ἐνώπιον τῆς Ἀληθείας. Τί θά ὠφεληθῶ ἐγώ ἄν ταπεινώσω κάποιους, τούς συκοφαντήσω, ὑποστηρίξω πλάνες καί εἰπῶ ψεύδη; Πόσο θά κρατήσουν; Γρήγορα θά εὑρεθῶ ἐνώπιον τοῦ Θεοῦ καί ἐκεῖ θά μέ κρίνουν αἱ ἁμαρτίαι μου.(***) Ὅλα τά θέματα, εἴτε εἶναι οἱ πειρασμοί, εἴτε εἶναι κανονικῆς φύσεως, εἴτε εἶναι θεολογικά καί γενικά θέματα Ὀρθοδοξίας, εἶναι τόσο ἁπλᾶ, ὅταν ὑπάρχη ἀγάπη, λείπη ὁ ἐγωισμός καί ἡ κενοδοξία καί μέ ταπείνωσιν ἐρευνήσουμε τάς Γραφάς, τότε ὅλα λύονται! Δέν εἶναι ἡ Ὀρθοδοξία, Πατέρες, πηγή ἐρίδων, ἀντεγκλήσεων καί μίσους, ἀλλά πηγή φωτισμοῦ, ἀγάπης καί εἰρήνης. Ὅπου πλάνη, ὅπου ἐγωισμός, ἐκεῖ καί ὁ σκοτισμός καί ἡ ἀντιδικία καί τό μῖσος, ἐκεῖ ὅλα τά ἔργα τοῦ ἀντιχρίστου διαβόλου. Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες, δέν εἶμαι ἐγώ ὁ ἅγιος, οὔτε ὡς ἅγιος σᾶς μίλησα, ἀλλά ἐπειδή ἡμέρας καί νύκτας μελετῶ τήν κατάστασί μας, ἡ ὁποία εἶναι ἀπογοητευτική καί ἄν δέν διορθωθοῦμε, θά μᾶς τιμωρήση καί ἐδῶ καί κατά τήν ἡμέραν ἐκείνην ὁ Χριστός, Σᾶς εἶπα αὐτά προκειμένου μέ τίς προσευχές σας πρῶτος νά διορθωθῶ ἐγώ καί μετά καί ἐσεῖς διά νά ἔλθη ἔτσι ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ διά νά δυνηθοῦμε, εἰς τούς κρισίμους αὐτούς καιρούς, νά ὑπηρετήσωμεν τήν Ἁγίαν τοῦ Χριστοῦ μας Ἐκκλησίαν καί μέσα εἰς Αὐτήν νά ἐργασθῶμεν καί τήν σωτηρίαν μας ποιμένες καί ποιμαινόμενοι. ΑΜΗΝ». Τήν ἀνωτέρω εἰσήγησιν, ὁ Σεβ/τος ἐχαρακτήρισεν ὡς τό «κύκνειον ὀρθόδοξον 'ᾶσμα» τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διότι εἰς τήν συνέχειαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος δυστυχῶς ὡς νά ἐξέχασε τά πάντα, «ἔργοις καί λόγοις» ἐκινήθη εἰς τά πλαίσια καί τήν δεοντολογίαν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι χαρακτηριστικόν, εἶπεν, ὅτι εἰς τήν συνέχειαν περιελθών ὑπό τόν πλήρη ἔλεγχον τοῦ διεστραμμένου περιβάλλοντός του, δι' αὐτοῦ δέ καί τῶν ξένων Κέντρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, κατέστη ὑποχείριον ὄργανόν των. Ἔτσι ἑρμηνεύεται ἀπολύτως τό γεγονός ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ἤρχισε νά διοικῆ μέ ἀπολυταρχικόν καί αὐθαίρετον τρόπον καί μέ τήν κάλυψιν καί συνεργασίαν τινῶν Ἀρχιερέων νά καταλύουν συλλήβδην τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν. Ὅλον τοῦτο διότι δέν ἠδύνατο ἀλλέως νά προωθηθοῦν τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα τούς ἐπεβάλλοντο ὑπό τῶν ξένων Κέντρων μέσω τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί τοῦ Δ. Κάτσουρα. Κατάληξις αὐτῆς τῆς καταστάσεως ὑπῆρξεν ἡ κατά Φεβρουάριον 2003 ἱερόσυλος συμπαιγνία τῆς παραιτήσεως τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ δεινοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ κ. Νικολάου, ἀλλά καί ἡ παράλληλος ὑπαναχώρησις ἐκ τῆς ἐν Ἑλλάδι λαβούσης χώραν συγχωρητικῆς εὐχῆς εἰς χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν! Αὐτά δέν ἔχομεν δικαίωμα νά τά παραβλέπωμεν ἤ νά τά ἀποσιωπῶμεν, διότι καθιστάμεθα κοινωνοί τῆς Θεομαχίας καί Ἐκκλησιομαχίας των, διό τά ἀπεκηρύξαμεν, τά κατεδικάσαμεν καί τά ἀνεθεματίσαμεν. Καί συνέχισεν τήν προσφώνησίν του ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος εἰπών ὅτι, ἡ παροῦσα Μητροπολιτική Σύνοδος, ὅσον μικρά καί ἄν εἶναι, ὅμως ἐσωτερικῶς ἀποτελεῖ συνέχεια τῶν προηγουμένων Κανονικῶν καί Ὀρθοδόξων Συνόδων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἐκφράζει Αὐτήν, ὄχι ὀλιγώτερον ἀπό τάς προηγουμένας Αὐτῆς Ἱεράς Συνόδους, ἀφοῦ ἡ γνησιότης καί τό μέγεθος μιᾶς Συνόδου δέν ἐξαρτᾶται ἐκ τοῦ ἀριθμοῦ τῶν προσώπων τά ὁποῖα τήν ἀπαρτίζουν, ἀλλά πρωτίστως ἀπό τήν Ἀλήθειαν, τήν ὁποίαν αὐτά ὑπηρετοῦν καί κηρύσσουν. Ἐν προκειμένω ὑπενθύμισεν τί γράφει καί ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης διά τόν θεσμόν τῆς Συνόδου: «… Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς ὠνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων), κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί ὦσιν, «κρείσσων γάρ εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες», ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶ γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἴνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τοῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται… καί ἐξουσία τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδομένα καί ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». Ἐπίσης ἀνεφέρθη καί εἰς τόν Ἀθανάσιον Πάριον, ὁ ὁποῖος λέγει διά τάς ὀρθοδόξους καί κακοδόξους Συνόδους: «Ὀρθόδοξος Σύνοδος ἐστί καί ὀνομάζεται, ἡ φυλάττουσα ἀπαρασαλεύτως τά δόγματα καί τάς παραδόσεις καί τούς Κανόνας τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Κακόδοξος δέ καί αἱρετική ἐστίν ἐκ τοῦ ἐναντίου, ἡ μή φυλάττουσα αὐτά, ἀλλά τινός ἑνός φρονήματος ἀκολουθοῦσα, ἥτις διά ταῦτα καί ὑπό τῆς ἁγίας οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναθέματι καθυποβάλλεται. Λοιπόν δέν εἶναι πάντοτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς Συνόδου ὄνομα. Ἀλλ' ἐκείνη εἶναι σεπτή καί τιμία καί ἁγία Σύνοδος, ἡ στοιχοῦσα τοῖς τε ἐγγράφοις καί ἀγράφοις παραδεδομένοις, ὑπό τῶν ἁγίων Ἀποστόλων καί τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας. Καί τῆς τοιαύτης Συνόδου τάς ἀποφάσεις δεχόμεθα καί φυλάττομεν, τῶν δέ ἀλλοτρίων τήν φωνήν οὔτε γινώσκομεν, οὔτε πειθόμεθα αὐτῆ. Δυνάμεθα ἐνταῦθα ν' ἀπαριθμήσωμεν τοιαύτας κακοδόξους συνόδους. Ἀλλ' ἴνα μή χρονοτριβῶμεν περιττῶς, ἄς ἴδη ὁ ἀναγνώστης τόν Β' Τόμον τῶν Συνοδικῶν καί θέλει εὕρη αὐτός, ὅπου καί ρητῶς ληστρικαί ἐπιγράφονται. Καί τό χειρότερον ὅπου ὄχι μόνον τοπικαί καί ὀλιγάριθμοι ἐστάθησαν τοιαῦται, ἀλλά καί οἰκουμενικαί πουλάριθμοι, οἴα ἡ ἐν Ἐφέσω τό δεύτερον, ἡ συμφρονήσασα τῶ μονοφυσίτη Εὐτυχεῖ, καί τόν εὐσεβέστατον καί ἁγιώτατον Φλαβιανόν τόν Κων/λεως ἀποκτείνασα. Μετά ταύτην ἡ ἐπί Κοπρωνύμου πολυαριθμοτάτη, ἡ φρυάξασα κατά τῶν ἁγίων Εἰκόνων, ὁμοίως καί ἡ ἐπί Βασιλείου τοῦ Μακεδόνος οἰκουμενική ὀνομασθεῖσα, παρανομωτάτη δέ ἀναφανεῖσα, ὡς καθελοῦσα καί ἀναθεματίσασα τόν ἁγιώτατον Φώτιον. Περιττόν δέ εἶναι ν' ἀναφέρω τό ἐν Φλωρεντία οἰκουμενικόν μέν, ληστρικώτατον δέ συνέδριον. Λοιπόν πάλιν λέγομεν, δέν εἶναι ἀείποτε σεπτόν καί τίμιον τό τῆς συνόδου ὄνομα καθώς οὐδέ τό τῆς Ἐκκλησίας, καθότι ἔστι Ἐκκλησία ἁγίων καί Ἐκκλησία ὁσίων, ἀλλά ἔστι κατά τόν ψαλμωδόν καί «ἐκκλησία πονηρευομένων». Αἱ φωναί, λοιπόν, ἤτοι τά ὀνόματα οὕτως ἔχουσιν, ἤτοι καί ἐπί καλοῦ καί ἐπί κακοῦ. Καί ἐπί κακοῦ μέν λαμβάνονται καθώς διά παραδειγμάτων ἐδείξαμεν. Ἀλλά οἱ ἁπλοῖ ἄνθρωποι, ἤτοι οἱ ἀπαίδευτοι, οὐ δύνανται ποιῆσαι τήν διάκρισιν ταύτην ἐκ τῆς ἀμαθείας αὐτῶν. Ἀλλά σύνοδον ἤκουσαν, τόσον φθάνει, εὐθύς προσκυνοῦσι καί πείθονται καί μέ ζῆλον ἄκρατον τά πάντα θορυβοῦσι καί ταράττουσι. Περί τῶν τοιούτων ὁ θεῖος Ἀπόστολος ὁμολογεῖ πώς «ἔχουσι ζῆλον Θεοῦ, ἀλλ' οὐ κατ' ἐπίγνωσιν». Συμπερασματικῶς, ἐτόνισεν, ὁ Συνοδικός θεσμός, ἀποτελεῖ τήν ὁρατήν συνέχειαν τῆς ἀπ' ἀρχῆς, [ἀπό τῆς γενεθλίου ἡμέρας Αὐτῆς, ἤγουν τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς], μιᾶς Συνόδου τῆς Ἐκκλησίας, δι' ἧς ἀοράτως ἐπενεργεῖ ἡ ἄκτιστος χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Μή λησμονῶμεν, εἶπεν, ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, εἶναι μία διαρκής Σύνοδος, ἐν μέσω τῆς Ὁποίας παρίσταται ἀοράτως ὁ Χριστός, κατά τό «ὅπου εἰσίν δύο ἤ τρεῖς συνηγμένοι εἰς τό ἐμόν ὄνομα, ἐκεῖ εἰμί καί ἐγώ ἐν μέσω αὐτῶν». Διά νά ἐπενεργήση ὅμως ἡ ἄκτιστος θεία χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῶν Συνοδικῶν μελῶν, πρέπει αὐτά νά εἶναι ἐλευθέρως καί ἀπολύτως ὑποτεταγμένα εἰς τόν Χριστόν καί νά ἔχουν τήν διάθεσιν νά δεχθοῦν καί νά ὑπηρετήσουν τό θέλημά Του. Μετά ταῦτα ὁ Παν/τος Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος ἀνέγνωσεν τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν ἔχουσαν οὕτω: «Θέματα Ἡμερησίας Διατάξεως τῆς Μητροπολιτικῆς Ἱερᾶς Συνόδου κατά τήν 10/23.10.2007 α) Πρόσκλησις — Πρότασις — Παράκλησις πρός ἐπιστροφήν καί συνεργασίαν τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν. β) Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Ρωσίαν, ἐνημέρωσις ἐπί τῆς ἐπισκέψεως τοῦ Μητροπολίτου κ. Κηρύκου εἰς Κίεβον Ρωσίας καί ἀντιμετώπισις ποιμαντικῆς φύσεως ζητημάτων. γ) Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου διά τήν Πρεσβυγενῆ Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου καί ἀντιμετώπισις ποιμαντικῆς φύσεως θεμάτων. δ) Δημοσιεύματα τοῦ Φλωρινικοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Μακαρίου, καί ὅσα ἀκόμη θέματα προκύψουν. Εἰς τήν συνεδρίασιν ἐκλήθησαν νά συμμετάσχουν καί ἐκπρόσωποι τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου». Μετά τήν ἀνάγνωσιν τῆς Η.Δ., ὁ ἐκπρόσωπος τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθόδοξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἤτοι ὁ Αἰδεσιμώτατος Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ ἐπρότεινεν τό θέμα: «Ἐπί τῶν γεγονότων, τά ὁποῖα διεδραματίσθησαν ἀπό τῆς ἐκδημίας τοῦ Σεβ/του κυροῦ Ἐπιφανίου μέχρι τῆς προσφυγῆς των εἰς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Κήρυκον». Τό θέμα ἐνεκρίθη καί περιελήφθη εἰς τήν Η.Δ. Ἐπίσης, ὁ ἴδιος, ἐζήτησε νά ἐνημερώση τήν Σύνοδον ἐπί μιᾶς συναντήσεως, τήν ὁποίαν εἶχεν τό Σάββατον καί Κυριακήν (7 καί 8 Ὀκτωβρίου) μεθ' ἑνός Ἐπισκόπου τοῦ ἐξωτερικοῦ, ὁ ὁποῖος ἕλκει τήν χειροτονίαν ἀπό τόν Αὐξέντιον, καί ἔχει τήν ἕδραν του εἰς τό Τορόντο τοῦ Καναδᾶ. Τό θέμα προεκάλεσεν ἐνδιαφέρον καί παραμένει ἀνοικτόν, θά ἐπιληφθῆ δέ αὐτοῦ ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ἐνῶ αἱ σχετικαί πληροφορίαι περιελήφθησαν εἰς τά Πρακτικά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, εὐχαρίστησεν τόν π. Μιχαήλ διά τήν ἐνημέρωσιν καί εἶπεν ὅτι μέ ἰδιαίτερον ἐνδιαφέρον θά ἐπιληφθῆ, ἐνῶ ἐτόνισεν ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος αὐτός καί οἱ περί αὐτόν ἔχουν καλήν φήμην καί κατέληξεν: «Μακάρι νά ἀποδεχθοῦν τά θέματα τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας…". Ἀκολούθως ὁ Σεβ/τος εἰσηγήθη, ἐκτός Η.Δ., θέμα ἀφορῶν εἰς τήν αἴτησιν πρός βάπτισιν τοῦ ἐκ Ρωσίας κ. Σεργίου Ναλόμπιν. Ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος, ἀφοῦ ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης ἐνημέρωσε σχετικῶς τήν Ἱεράν Σύνοδον καί ἀμέσως ἀνέγνωσε τήν αἴτησιν — ἱστορικόν τοῦ ἀνωτέρω. Τόσον ὁ π. Ἀμφιλόχιος, ὅσον καί ὁ π. Μιχαήλ προέτειναν νά ἐγκριθῆ τό αἴτημα τῆς βαπτίσεώς του, διότι προκύπτει δικαιολογημένον καί δέν διαφαίνεται κάποια σκοπιμότης, διά τήν ὁποίαν θά ἀπερρίπτετο τοῦτο. Ἡ ἄποψις ἐγένετο δεκτή ὑφ' ὅλων τῶν μελῶν καί ἀπεφασίσθη ἡ βάπτισίς του. ΕΠΙ ΤΗΣ ΗΜΕΡΗΣΙΑΣ ΔΙΑΤΑΞΕΩΣ Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἐτέθη πρός μελέτην τό 1ον θέμα ἐκ τῆς Η.Δ.: «Πρόσκλησις — Πρότασις — Παράκλησις πρός ἐπιστροφήν καί συνεργασίαν τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν». Τόν λόγον ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ὁ ὁποῖος εἶπεν ὅτι πρό πάσης ἄλλης σοβαρᾶς ἐκκλησιαστικῆς ἀποφάσεως καί πράξεως, θεωρεῖ ὡς ἀπαραίτητον μίαν ἀκόμη ΕΚΚΛΗΣΙΝ πρός ἅπαντας τούς ἀποσχισθέντας πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς, πρός ἐπιστροφήν ἐν μετανοία καί τῆ καλῆ Ὁμολογία. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ἀνεκοίνωσεν ὅτι ἤδη ἔχει ἐκπονηθεῖ σχετικόν σχέδιον προσκλήσεως, τό ὁποῖον ἔδωκεν εἰς τόν Παν/τον π. Ἀμφιλόχιον διά νά τό παρουσιάση. Τό ἐν λόγω κείμενον δημοσιεύεται εἰς τήν συνέχεια, ὅπως τελικῶς διεμορφώθη, ἀπεφασίσθη δέ νά ἀποσταλῆ ἀμέσως καί νά δημοσιευθῆ ὡς γενική Πρόσκλησις πρός πᾶσαν κατεύθυνσιν. ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ 194 00 Τ.Θ. 54 Α.Π. 451 Ἐν τῶ ἱερῶ Ἐπισκοπείω τῆ 10/23.10.2007 ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΣ — ΠΡΟΤΑΣΙΣ — ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΣ ΔΙΑ ΚΟΙΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝΩΣΙΝ ΚΑΤΑ ΤΟ ΘΕΛΗΜΑ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΠΡΟΣ Ἅπαντας τούς πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς (Ἐπισκόπους καί Ἱερεῖς) Ἀγαπητοί πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρες καί Ἀδελφοί, ταπεινῶς πλήν ἐνθέρμως καί ἀπό βάθους καρδίας παρακαλῶ ὅπως, ἕκαστος χωριστά καί ἅπαντες ἀπό κοινοῦ, ταπεινωθῶμεν καί συντριβῶμεν, ἴνα εὐπρόσδεκτος γένηται ἐνώπιον τοῦ Κυρίου ἡ μετάνοιά μας, καί ἐν ἀγάπη ὁμολογήσωμεν Πατέρα, Υἱόν καί Ἅγιον Πνεῦμα Τριάδα Ὁμοούσιον καί Ἀχώριστον, τήν πληροῦσαν τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν. Ἀγαπητοί, παρακαλῶ ἐγώ ὁ ἔσχατος τῶν Ἐπισκόπων, ὅπως ἐγερθῶμεν ἐκ τοῦ θανατηφόρου ὕπνου τῶν βλασφημιῶν καί σχισμάτων καί ἐπανεύρωμεν τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἴνα δι' ἡμῶν (μᾶλλον διά τῆς καλῆς ἡμῶν Ὁμολογίας) συντριβῶσιν τά ἀπό μακροῦ χρόνου σχέδια καί ἔργα τοῦ ἀντιδίκου κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά καί κατά τῶν ἀθανάτων ψυχῶν μας, ὑπέρ ὦν ὁ Θεός ἔγινεν ἄνθρωπος, ἐδίδαξεν, ἐσταυρώθη, ἀνέστη καί ἀναληφθείς ἀνεβίβασεν τήν ἀνθρωπίνην φύσιν εἰς τήν δόξαν τῆς Ἁγίας Τριάδος. Ἀγαπητοί, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ, ἄς συνειδητοποιήσωμεν ὅτι ὁ Χριστός, ἀπό τῆς Ἁγίας Πεντηκοστῆς, ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του, ἀεί γεννᾶται, διδάσκει, ἀναβαίνει εἰς τόν Γολγοθᾶν, σταυροῦται καί ἀνίσταται καί οὔτω ἀεί ἐλευθέρως προσλαμβάνει πάντα ἄνθρωπον εἰς τό Ἅγιον σῶμα Του. Ἀεί ὁ Χριστός, ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του, ἐνανθρωπίζει καί ἀεί καλεῖ καί κατά Χάριν προσλαμβάνει τήν ἀνθρωπίνην φύσιν καί τήν θεοποιεῖ. Ἄς συνειδητοποιήσωμεν ἀγαπητοί μου, ὅτι τίποτε δέν θλίβει καί δέν προσβάλλει περισσότερον τήν ἀγάπην καί μακροθυμίαν τοῦ Χριστοῦ, ὅσον ἡ ἀδιαφορία, ἡ περιφρόνησις ἤ καί ὁ πόλεμος κατά τοῦ συνεχιζομένου ΔΙΑ καί ΕΝ τῆ Ἐκκλησία Του σωτηριώδους ἔργου. Κατά τήν ταπεινήν μου ἄποψιν, τά εὐρύτερα φαινόμενα ἀποστασίας κατά τήν ἐποχήν μας, ἰδιαιτέρως δέ τά ἀφορῶντα εἰς ἡμᾶς, ἤγουν τά κατά τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀποστατικά κινήματα, εἶναι μείζονα θέματα, τά ὁποῖα πάλιν ἤγειρεν καί θέλει νά συντηρῆ ὁ ἀπ' ἀρχῆς ἀντίδικος τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας Του. Ἰδού πρόκειται ἡμῖν ἤ νά συνεχίσωμεν ἐν ἑνί πνεύματι καί μιᾶ καρδία τήν διακονίαν μας εἰς τό Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, καί Αὐτός νά μᾶς ἀναδείξη ὁμολογητάς ἤ, μή γένοιτο, νά μᾶς χρησιμοποιῆ ὁ ἀντίδικος καί δι' ἡμῶν νά πολεμῆ τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του, καί νά κατατρώγη καί κολάζη τάς ψυχάς μας. Ἀγαπητοί, «δεινόν ἡ ραθυμία, μεγάλη ἡ μετάνοια», διό σπεύσωμεν καί προσπέσωμεν ἐν συντριβῆ καί μετανοία πρίν μᾶς εὕρη ὁ θάνατος, ὁ διπλοῦς θάνατος, ὁ πνευματικός καί ὁ σωματικός. Δέν τολμῶ νά εἴπω, ὡς ἔλεγεν ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, θά ἤθελα νά γίνω ἐγώ ἀνάθεμα, ἴνα οἱ πάντες σωθῶσιν, δύναμαι ὅμως νά εἰπῶ νά ἀγαπήσωμεν ἀλλήλους, νά διαλεχθῶμεν καί τότε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θά μᾶς ἀξιώση τῆς ποθητῆς ἀπό κοινοῦ καλῆς Ὁμολογίας καί Ἑνότητος. Αὐτό πιστεύω ἀπολύτως, εἶναι τό ἅγιον θέλημα τοῦ Χριστοῦ, ὅπερ καί σεῖς ἀσφαλῶς πιστεύετε, ἑπομένως μή γένοιτο νά τό ἀρνηθῶμεν; Ἀγαπητοί, γνωρίζετε πολύ καλῶς ὅτι ἀπό τήν μετά τό 1997-1998 περίοδον, ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός ἤρχισαν νά μή λειτουργοῦν σωστά, ἀλλά καί νά καταλύωνται πλήρως, ἡ δέ Ὀρθόδοξος Ὁμολογία — Ἐκκλησιολογία μετά τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπούλως καί δολίως νά ἀποσιωπῶνται, προϊόντος δέ τοῦ χρόνου νά ἐγκαταλείπωνται καί νά βλασφημῶνται. Αὐτοί ὑπῆρξαν καί οἱ λόγοι δι' οὕς, ἀφοῦ ὡς ἀδύναμος ἄνθρωπος ἐπί μακρόν προσεπάθησα πρός διόρθωσιν, ἀλλά φεῦ, μή ἐπιτυχών οὐδέν, ἐν τέλει ὡδηγήθην εἰς τήν ἀπό 2.11.2001 ἐπίσημον ἀπόφασίν μου νά μή συμμετέχω εἰς τάς συνεδριάσεις ἐκείνων τῶν Συνόδων, διότι ἀκριβῶς εἰς αὐτάς κατελύετο συλλήβδην ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ Συνοδικός θεσμός εἰς βάρος τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς. Κατόπιν νέων ἀγώνων, οἱ ὁποῖοι καί πάλιν δέν ἐτελεσφόρησαν, μή δυνάμενος ἄλλως πως ποιῆσαι, ἤχθημεν εἰς τήν ἀπό 16.6.2005, ὀρθόδοξον καί Κανονικήν ἐσχάτην πρᾶξιν, ἤτοι, τήν διά τούς ρητούς λόγους Πίστεως διακοπήν πάσης κοινωνίας μεθ' Ὑμῶν. Ἄς μᾶς ἐπιτραπῆ νά ὑπομνήσωμεν ὅτι αὐτούς τούς Δογματικούς λόγους Πίστεως ἀλλά καί Κανονικῆς τάξεως, παρεθέσαμεν εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 401/26. 10.2005 ἔγγραφόν μας, τό ὁποῖον καί πάλιν ἐπισυνάπτομεν ἐν τῆ παρούση, διότι ὡς ἐξ ἑαυτοῦ προκύπτει, τό ἐν λόγω κείμενόν μας ἦτο μία ΕΚΚΛΗΣΙΣ νά μή παγιωθῆ τό ἀπό τό 2003-2005 ἀρξάμενον σχίσμα, ἀλλά καί νά θεραπευθῆ αἱρομένων τῶν αἰτίων αὐτοῦ. Ἐπίσης παρακαλῶ ὅπως λάβητε ὑπ' ὄψιν καί τό ἐπισυναπτόμενον σταχυολόγιον ἐκ τῶν ἐπανειλημμένων Ἐκκλήσεων καί παρακλήσεων διά τήν ἐπαναφοράν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί λειτουργίας τοῦ ὑψίστου καί ἁγίου θεσμοῦ τῆς Συνόδου, διά νά μᾶς ἐπισκιάση ἡ χάρις τοῦ Ἁγ. Πνεύματος καί συνεχίσωμεν τήν ἐν ἀγάπη καί ἑνότητι καθαράν Ὁμολογίαν ἐπί τῶν βασικῶν θεμάτων Πίστεως ἤτοι τῆς Ἐκκλησιολογίας — Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί οὕτω συνεχίσωμεν τήν ἱεράν διακονίαν μας. Ἐν τέλει, ἐπειδή καί ἐπί τῆς ἀποσταλείσης εἰς Ὑμᾶς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» <Π9Β>(«Ο.Π.» Τόμος 2006 σελ. 253 κ.ἑ.) τῆς ὑφ' ἡμᾶς Μητροπολιτικῆς Συνόδου, δέν εἴχομεν καί μέχρι σήμερον, ΚΑΜΜΙΑΝ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΑΝΤΑΠΟΚΡΙΣΙΝ θετικήν ἤ ἀρνητικήν, ἤτοι, παρατηρήσεις, διορθώσεις καί ὑποδείξεις, α<182>υθίς τε ἀποστέλλομεν καί ταύτην συνημμένην τῆ παρούση καί παρακαλοῦμεν θερμῶς νά τήν μελετήσετε, διότι τό κείμενον τοῦτο, καθ' ἡμᾶς, ὄντως ἀποτελεῖ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ καί δύναται νά ἀποτελέση τήν ἀπαρχήν καί τήν βάσιν, διά τήν ἁγίαν ἐν Χριστῶ καί τῆ Ἐκκλησία Του ἑνότητα. Ἄν παρ' ἐλπίδα δέν συμφωνῆτε, μέ τήν ἐν λόγω ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, θερμότερον παρακαλοῦμεν ὅπως ποιήσητε ἀγάπην καί ἐντός εὐλόγου χρόνου (πάντως ὄχι πέραν τοῦ μηνός), μᾶς ἀποστείλετε ὁποιασδήποτε παρατηρήσεις τάς ὁποίας, σᾶς διαβεβαιοῦμεν ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, θέλομεν λάβει ὑπ' ὄψιν. Ἐάν πάλιν ἐπιθυμῆ τις ἤ τινές ἐπιθυμοῦσι προσωπικήν συνάντησιν ἐπί τοῦ θέματος καί τοῦτο θεάρεστον καί εὐλογημένον καθ' ἡμᾶς. Εὐελπιστοῦντες ὅτι θά ἔχωμεν ὁποιανδήποτε ἐκ μέρους Σας ἀνταπόκρισιν. Διατελοῦμεν ἐν προσευχῆ καί ἀγάπη Χριστοῦ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ Ἡ συγκεκριμένη πρωτοβουλία τοῦ Μητροπολίτου ἔγινεν ἐνθουσιωδῶς δεκτή καί ἐνεκρίθη ὁμόφωνα ὡς ο<182>υσα κατά τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ καί ἐπιβαλλομένη ὑπό τῆς Ἐκκλησιαστικῆς δεοντολογίας, ἐνῶ ἐτονίσθη ὅτι ὀφείλομεν νά προσευχώμεθα καί νά διατελοῦμεν ἐν ἀγάπη πρός πάντας, νά ἀπέχωμεν δέ μόνον τῶν βλασφημιῶν, ὅπως ἐκτίθενται καί καταδικάζονται εἰς τάς «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τόσον τοῦ ἰδίου τοῦ Μητροπολίτου ἀπό Μα?ου 2004, ὅσον καί τῆς ἀπό 5 καί 16 Σεπτεμβρίου 2006 τῆς Μητροπολιτικῆς Συνόδου. Ἐπί τοῦ διαδικαστικοῦ ἀπεφασίσθη ὅπως τό συγκεκριμένον κείμενον ἀποσταλῆ διά τῶν ΕΛΤΑ, ὅπου δέ εἶναι δυνατόν καί δι' ἐπιτροπῆς. Ἐπί τούτω ὡρίσθη Ἐπιτροπή ἐκ τῶν α) Παν/του Ἱερομ. π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ. β) Αἰδ/του π. Μιχαήλ Ἰωάννου καί γ) τοῦ Μοναχοῦ π. Θεοδώρου Σουλτσιώτη. Πρίν κλείση τό ἐν λόγω θέμα, ὁ π. Ἀμφιλόχιος παρουσίασεν ἐνδεικτικῶς πρός ἐνημέρωσιν, μερικάς ἐκ τῶν τελευταίων Ἐκκλήσεων, αἱ ὁποῖαι ἀπεφασίσθη νά ἀποσταλοῦν συννημένως τῶ ἀνωτέρω ἐγγράφω. Αὗται εἶναι αἱ ἑξῆς: «ΣΤΑΧΥΟΛΟΓΗΣΙΣ ΕΚ ΤΩΝ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΝ ΕΚΚΛΗΣΕΩΝ ΔΙ' ΑΓΑΠΗΝ, ΚΑΘΑΡΑΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΕΝΟΤΗΤΑ Τά κατωτέρω ἐνδεικτικῶς σημειούμενα ἀποσπάσματα ἐξ ἱστορικῶν ἐπισήμων κειμένων, ἐσταχυολογήθησαν ἴνα ἀποσταλῶσι ὡς ἐν παραρτήματι τῆ ὑπ' ἀριθμ. 449/10/23.10.2007 ΕΚΚΛΗΣΕΙ, σκοποῦν δέ ὅπως συμβάλωσιν εἰς τήν ἀπόφασιν πρός τήν ποθητήν ἕνωσιν, ὅπως ὁ Κύριος τήν προδιέγραψεν ἐν τῆ προσευχῆ Του καί ὅπως αὕτη νοεῖται καί εἶναι προδιαγεγραμμένη ἐν τῆ Ἐκκλησία Του: 1) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 369/20.10.2004 ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του κ. Κηρύκου πρός τόν τότε Μακαρ/τον Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν καί τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς, καί ἐν τῆ ἀκροτελευτείω αὐτοῦ παραγράφω ἐσημειώνετο: «Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι, ὅταν μελετήσετε, τά ἔγγραφα, τά ὁποῖα περιέχονται εἰς τούς συναποστελλομένους Τόμους, καί θελήσετε νά τά λάβετε ὑπ' ὄψιν καί ἀποφασίσητε νά ἐπανέλθετε εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν καί ἐνεργήσετε κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, τότε καί ὑπό τήν προϋπόθεσιν πάντοτε συγκλήσεως μιᾶς Κανονικῆς καί Ὀρθοδόξου Ἱερᾶς Συνόδου, καί εἰς τά πλαίσια αὐτῆς, θά μέ εὕρητε πρόθυμον νά συνεργασθῶμεν, ἴνα ἀπό κοινοῦ ἐφαρμόσωμεν τό θέλημα τοῦ Κυρίου. Μέχρι τότε ἡ ἐλαχιστότης μου καί ὅσοι θά μείνωμεν πιστοί εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, θά συνεχίσωμεν, ὡς καί μέχρι τοῦδε, ἤτοι ἀπό τήν 2.11.2001 καί οὐσιαστικώτερον ἀπό τήν 5.2.2003, ἐπράξαμεν, ΜΑΚΡΑΝ ΚΑΙ ΑΝΕΥ ΥΜΩΝ, τόν Ἱερόν ὑπέρ τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι ὑπέρ τῆς Ἀληθείας, Ἀγῶνα, μή λαμβάνοντες ὑπ' ὄψιν τάς φατριαστικάς καί ληστρικάς σας συνεδριάσεις καί ἀποφάσεις, καί «Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ ἡμῶν». («Ο.Π.", Τόμος 15, 2004, σελ. 454). 2) Εἰς τήν ἀπό 10.2.2005 (Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας) ΔΗΛΩΣΙΝ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τοῦ πληρώματος τῆς ἐν Λαρίση Τοπικῆς Ἐκκλησίας, πάλιν ἐν τῆ ἀκροτελευτείω παραγράφω, ἐδηλοῦτο: «Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς καί Τιμιώτατοι Ἱερεῖς ἀπό Ὑμᾶς πλέον ἐξαρτᾶται ἡ ματαίωσις τῶν κατά τῆς Ὀρθοδοξίας σχεδίων ὅλων τῶν ξένων Κέντρων (Παλαιοημερολογιτικῶν καί Νεοημερολογιτικῶν) καί ὅλοι μαζί, ὡς τό ἕνα καί ἀδιαίρετον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, νά συνεχίσωμεν ἐν ἀγάπη, εἰρήνη καί ὁμονοία τόν ἱερόν τῆς Ὀρθοδοξίας Ἀγῶνα διά καί ἐν τῆ Ἁγία τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία Ἀμήν». («Ο.Π.", Τόμος 16ος, 2005, σελ. 111). 3) Εἰς τήν «Ἔκκλησιν πρός μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν», ὑπ' ἀριθμ. 85/13/ 26.9.2005, ὁ Παν/τος Ἱερομονάχος π. Ἀμφιλόχιος, γράφει: "…ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΜΕΤΑΝΟΙΑΝ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΡΟΦΗΝ. Αἰδεσιμώτατε πάτερ Δημήτριε ἐν κατακλεῖδι κάμνω δι' ὑμῶν, ἔκκλησιν πρός τούς ἐκπεσόντας πρώην Ἐπισκόπους μας, νά ἐπανέλθουν εἰς τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν Ὁμολογίαν -Ἐκκλησιολογίαν, νά κηρύξουν «γράμμασι καί πράγμασι» τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν, νά καταδικάσουν ὅλας τάς «πράγμασι καί γράμμασιν» ἐκφάνσεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ καί νά θέσουν ἑαυτούς ὑπό τήν κρίσιν τῆς Ἐκκλησίας καί τῶν ὀργάνων Της. Κατόπιν νά ἀντιμετωπίσουν Ὁμολογιακῶς τούς πέντε, οἱ ὁποῖοι τούς καθήρεσαν καί τούς ἀναθεμάτισαν, (διά νά μή λογίζωνται ὡς κακόδοξοι καλόγεροι), καί ἀφοῦ ἀποκατασταθοῦν κατά τήν Κανονικήν Τάξιν καί ὅπως προβλέπει ἡ Ὀρθοδοξία νά θεραπευθοῦν ὅσα θεραπεύονται, διά νά παύση ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ, καί νά μήν ὑπάρχουν οὔτε ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙΣ, οὔτε ΑΠΟΤΕΙΧΙΣΕΙΣ, ἀλλά μόνον ΑΓΑΠΗ καί ΕΝΟΤΗΣ ΕΝ ΤΗ ΟΡΘΟΔΟΞΩ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. Οὕτω θά συντριβῆ τό ἀντίχριστον κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί θά ἐπανέλθη ἡ ΑΝΩΘΕΝ ΕΙΡΗΝΗ καί ἡ χάρις τοῦ ἐν Τριάδι Θεοῦ. ΑΜΗΝ». («Ο.Π.", Τόμος 16ος, 2005, σελ. 320). 4) Εἰς τήν ἀπό τοῦ 2003 δευτέραν Ἔκκλησιν τοῦ μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ Παναρέτου, συστηματικῶς ἐγίνετο ἡ κάτωθι μακρά ἔκκλησις: «Ἐν κατακλεῖδι αὖθίς τε, διά δευτέραν φοράν εὐσεβάστως ποιοῦμεν ἔκκλησιν πρός τήν Ἱεράν Σύνοδον, ὅπως ἐν ὄψει τῶν κρισίμων περιστάσεων, Αὕτη διακηρύξη καί διατρανώση τήν Ἐκκλησιολογίαν, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον καθολικήν συνείδησιν τῆς Ἐκκλησίας ἐπί τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ἴνα μή «ἐλθοῦσα ἑτέρα νέα γενεά, μέλλει ἡμᾶς ἀναθεματίζειν καί ἀνασκάπτειν, ὡς παρά τῆς Ἐκκλησίας τούς τύπους καί τούς νόμους φρονοῦντας». («Ἁγίου Ἰωάννου Δαμασκηνοῦ. Ε.Π. 95, 344). Εἰδικώτερον ἀπευθυνόμεθα πρός τούς Ἀρχιερεῖς: α) Τόν Σεβασμ. Μητροπ. Κιτίου κ. Ἐπιφάνιον, ὡς ἕνα ἐκ τῶν ἐπιζώντων μελῶν τῆς Ἐξαρχίας, ἡ ὁποία τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1971 μετέβη εἰς Ἀμερικήν καί ἐχειρίσθη τό ὅλον θέμα, καί β) Τόν Μακαρ. Ἀρχιεπίσκοπον κ. Ἀνδρέαν, ὁ ὁποῖος ἐχειρίσθη τό θέμα ἐν Ἑλλάδι, καθ' ὅσον ὀφείλουν νά δηλώσουν, πρωτίστως οἱ ἴδιοι προσωπικῶς καί ἐν ταυτῶ καί Ἱεροσυνοδικῶς, ἄν ἐμμένουν εἰς τάς ἀνωτέρω ἀληθείας, ἤ ἄν ἐδέχθησαν ἤ ἐνήργησαν χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικῶν. Νά λύσουν τήν σιωπήν των καί νά δηλώσουν, πρό τῶν συγχρόνων προκλήσεων, ἄν ὄντως ὅσα διεβεβαίωσαν καί ἐνήργησαν καί ἐν Ἑλλάδι, ἦσαν ὄντως ἐξωτερικός τύπος ἄκρας οἰκονομίας, διά τῆς ὁποίας δέν παρηνόμησαν καί δέν ἐβλασφήμησαν καί δέν ἔθιξαν ἀπολύτως τήν Παρακαταθήκην τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς των, ὅπως ἀπ' ἀρχῆς κατά καιρούς ἐπισήμως ἐδήλωσαν. Ἀνησυχοῦμεν, διότι μετά παρέλευσιν ἑνός ἔτους, πρῶτοι οἱ δύο πολιοί Ἀρχιερεῖς, ὡς μή 'ώφειλον, σιωποῦν, παραμένουν εἰς τό Ἀρχεῖον ὅλα τά θέματα Πίστεως, συνεχίζονται καί ἐντείνονται αἱ συκοφαντίαι καί διώξεις, ἐνῶ ὁ Μακαριώτατος μετά τῶν λοιπῶν 4 τεσσάρων Ἀρχιερέων, οἱ ὁποῖοι συμμετεῖχον εἰς τήν τελευταίαν συνεδρίαν των τῆς 5/18.2.2003, ἀπέρριψαν καί τήν ἀνωτέρω Ἔκκλησιν, ἰσχυριζόμενοι αὐθαιρέτως ὅτι καί τά τοιαῦτα εἶναι δῆθεν «αὐτονόητα»! Ὅμως οὔτε ἡ Ἐκκλησιολογία, οὔτε ἡ Ἀποστολική Διαδοχή εἶναι αὐτονόητα, ὅταν ἀμφότερα ἀμφισβητοῦνται καί ἐπιχειρῆται ἡ προσβολή των μέ σατανικάς μεθόδους, ὅπως μέ τήν παρωδίαν τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου…, τήν προσπάθειαν ἀποχρωματισμοῦ τῆς δογματικῆς αἰτίας καί φύσεως τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε»,…, τήν μή ἀντιμετώπισιν τῶν «Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων» 54/76 καί 46/91, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων νεωτέρων Δικαστικῶν ἀποφάσεων διά τῶν ὁποίων βλασφημεῖται ἡ Ἐκκλησιολογία καί Ἀποστολική Διαδοχή, ἔτι δέ καί τῶν «στοιχείων», τά ὁποῖα (ἡμέτεροι καί ξένοι) δηλώνουν ὅτι ἔχουν, ἐνῶ ἄλλοι καί ἐπιστολιμαίως προπαγανδίζουν περί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας»… Ἡ περαιτέρω σιωπή καί μή ἀντιμετώπισις τῶν ἐν λόγω θεμάτων, δέν συμφωνεῖ, ἀλλά καί ἔρχεται καί εἰς σκληράν ἀντίθεσιν πρός τήν ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερον δεδηλωμένην Ὁμολογίαν, πρωτίστως αὐτῶν τῶν δύο Ἀρχιερέων, ἀλλά καί τήν Ἱεροσυνοδικήν τοιαύτην, καθώς καί τήν καθολικήν συνείδησιν τοῦ πληρώματος τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι εἰς τά τῆς Πίστεως δέν χωρεῖ συγκατάβασις» (Ἀπό τήν Διακήρυξιν — Ὁμολογίαν κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ ἔτους 2003 εἰς τήν Ἱ. Μ. Λαρίσης καί Τυρνάβου «Ο.Π.» Τόμος 14ος 2003 σελ. 70 καί 71). 5) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 408/22.5.2006 ἔγγραφόν του ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος «Πρός τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Βερροίας καί Ναούσης κ. Ταράσιον», ἐπίσης ἔκαμεν τήν κάτωθι Ἔκκλησιν: «Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλαδέλφως καί ἐν ὀνόματι τῆς Ὀρθοδοξίας, ἡ ἐλαχιστότης μου ποιεῖ «ΕΚΚΛΗΣΙΝ, ὅπως καί ἡ Σεβασμιότης σας διακηρύξετε τήν γνησίαν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καταδικάσετε τάς κατ' αὐτῶν βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου καί τῆς ὑπ' αὐτόν ψευδοσυνόδου καί διακόψητε πᾶσαν κοινωνίαν μετ' αὐτῶν, ὡς ἐκτός Ἐκκλησίας ὄντων, διά τάς βλασφημίας των καί Ἐκκλησιομαχίας, ὥστε νά βαδίσωμεν μέ συνέπειαν τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἄς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, καί ταύτην, δεινῶς σήμερον χειμαζομένην, ἀναδείξη καί πάλιν Νικῶσαν». («Ο.Π.", Τόμος 17ος, 2006, σελ. 209). 6) Εἰς τό ὑπ' ἀριθμ. 390/16.6.2005, ἐπίσης ἱστορικόν Ἀποκηρυκτικόν ἔγγραφόν του, ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος γράφει: «Ἐν κατακλεῖδι, ἔχομεν τήν συνείδησιν ὅτι τήν Ἐκκλησίαν δέν τήν σώζομεν ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι, ἀλλ' οὔτε καί εἶναι Αὕτη ἰδιωτική ὑπόθεσις κανενός. Ἡμεῖς οἱ Ἐπίσκοποι ἐτέθημεν ΕΠΙ — ΣΚΟΠΟΝ καί ὀφείλομεν νά διακονήσωμεν τήν Ἐκκλησίαν, διαφυλάττοντες καί παραδίδοντες ἀκεραίαν τήν Παρακαταθήκην τῆς Πίστεως, τήν Ὁποίαν ἐλάβομεν κατά τήν ὥραν τῆς χειροτονίας μας, διότι θά μᾶς ζητηθῆ ἀπό τόν Κύριον, τήν φοβεράν ἡμέραν τῆς Κρίσεως. Διό, διακαής εὐχή μας καί προσευχή θά πρέπει νά εἶναι, ὅπως μᾶς εὐσπλαγχνισθῆ ὁ Κύριος, ὥστε νά μή χρονίση οὗτος ὁ χωρισμός, ἀλλά νά εὐδοκήση ὅπως, δημιουργηθησομένων τῶν Κανονικῶν προϋποθέσεων, ἐπανέλθη ἡ ἐν Ἀγάπη καί Ἀληθεία ἐν τῆ Γνησία Ὀρθοδόξω Ἐκκλησία ἑνότης ὅλων, καί καταισχυνθῆ οὕτω καί τό βδέλυγμα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ». («Ο.Π.", Τόμος 17ος, 2006, σελ. 323). Αἱ ἀνωτέρω Ἐκκλήσεις ὡς καί ἄλλα σχετικαί, ἐχαρακτηρίσθησαν ὡς κατά Θεόν γενόμεναι καί ἐνεκρίθη ὅπως ἐπισυναφθοῦν, ὡς συνημμένον, εἰς τήν «ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ, ΠΡΟΤΑΣΙΝ, ΠΑΡΑΚΛΗΣΙΝ», ὅπερ καί ἐνεκρίθη… * * * Ἐπί τοῦ 2ου θέματος τῆς Η.Δ.: «Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου». Κατ' ἀρχάς ὁ Σεβασμιώτατος ἀνεφέρθη εἰς τήν ἐν Κιέβω Σύναξιν τῶν ἀντιπροσώπων τῶν ἐν Οὐκρανία, Ρωσία καί Λαυκορωσία Κοινοτήτων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας (Κατακομβῶν), ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη κατόπιν προσκλήσεώς των ὑπό τοῦ ἰδίου κατά τήν τελευταίαν, ἀπό 21 ἕως 27.9.2007 ποιμαντικήν ἐπίσκεψίν του εἰς Κίεβον Οὐκρανίας. Ἐπαρουσίασεν εἰς τήν Μητροπολιτικήν Σύνοδον τά Πρακτικά τῆς Συνάξεως ταύτης, τά ὁποῖα ἔχουν Ὁμολογιακόν καί Ἐνημερωτικόν χαρακτῆρα καί καταλήγουν εἰς τό ἐπανειλημμένως διατετυπωμένον αἴτημα τῶν Ρώσων τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν Ρωσίαν. Ἅπαντα τά ἀνωτέρω, κατόπιν προτάσεως τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου, ἀπεφασίσθη νά δημοσιευθοῦν εἰς τήν «Ο.Π.", ὡς ἰδιαίτερον θέμα, ἐνῶ περί τοῦ ἐκλελεγμένου διά τό Ἐπισκοπικόν ἀξίωμα, Ἀρχιμανδρίτου π. Σεραφείμ ἀπό τά Καρπάθια, ἡ Μητροπολιτική Σύνοδος ἐνθουσιωδῶς ἔκαμε δεκτόν τό αἴτημα καί ὑπεγράμμισεν ὅτι ἐπιβάλλεται νά πραγματοποιηθῆ ἡ χειροτονία τό ταχύτε-ρον. Παρεκάλεσεν δέ τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην νά ἀποφασίση περί τοῦ τόπου καί χρόνου αὐτῆς τῆς εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίας τοῦ π. Σεραφείμ. Ἐπί τοῦ 3ου θέματος: «Τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου διά χειροτονίαν Ἐπισκόπου». Ἐπ' αὐτοῦ ἐδόθη ὁ λόγος εἰς τόν Αἰδ/τον Πρεσβύτερον π. Μιχαήλ, ὁ ὁποῖος ἀνέπτυξεν τό θέμα τῆς Κύπρου καί τά περί χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν τοπικήν Ἐκκλησίαν. Κατ' ἀρχάς μέ κάθε δυνατήν συντομίαν, ἀλλά καί σαφήνειαν ἀνεφέρθη εἰς τήν δοκιμασίαν, εἰς τήν ὁποίαν ἐπέτρεψεν ὁ Κύριος νά περιέλθη τό πιστόν πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Μητροπολίτου Κιτίου κυροῦ Ἐπιφανίου. Περιέγραψεν τό ἀδιέξοδον εἰς τό ὁποῖον εὑρέθη ἡ πρεσβυγενής Αὐτοκέφαλος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, καί τάς προσφυγάς των εἰς τούς πρώην Μητροπολίτας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί ὑπεγράμμισεν τάς ἐξ αὐτῶν δυσαρέστους πλήν σημαντικάς ἐμπειρίας των, αἱ ὁποῖαι, χάριτι Χριστοῦ, ἀπέβησαν σωτήριοι. Καί συνέχισεν εἰπών, ὅτι δι' αὐτῶν τῶν ἐμπειριῶν καί ἀπογοητεύσεων, ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ὡδήγησε τά διαβήματά μας εἰς τόν ὑπό συκοφαντιῶν καί διωγμῶν βαλλόμενον Ὀρθόδοξον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, καί τελικῶς εἰς τήν εὐλογημένην ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν δύο τοπικῶν Ἐκκλησιῶν, τῆς πρεσβυγενοῦς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἀνεφέρθη συγκεκριμένως εἰς τάς ἐπαφάς, τάς ὁποίας ἐπεχείρησαν μετά τοῦ «Μεσσηνίας» κ. Γρηγορίου καί κυρίως μετά τῆς ὑπό τόν «Ἀρχιεπίσκοπον» κ. Νικόλαον «Συνόδου», αἱ ὁποῖαι τελικῶς ὑπῆρξαν ἀποφασιστικαί! Ἀνεφέρθη εἰς ὅλας τάς ἐμπειρίας, τάς ὁποίας εἶχον ἐκ τῶν ἐπαφῶν καί προπάντων εἰς τήν διαπίστωσιν ὅτι οὐσία δέν ὑφίσταται οὔτε «Ἀρχιεπίσκοπος» Νικόλαος, οὔτε ὑπ' αὐτόν «Σύνοδος», διότι πάντα αὐτοῦ τοῦ κινήματος τά ρυθμίζουν ὁ Μοναχός Μάξιμος Τσακίρογλου μέ τά ἀδέλφια του καί ὁ Δημήτριος Κάτσουρας. Οὗτοι, ὡς ἐγκάθετοι ξένων Κέντρων, εἶναι οἱ πρῶτοι αἴτιοι καί ἐργάται τῶν σχισμάτων. Τούς ἀνθρώπους αὐτούς διεπιστώσαμεν ὅτι δέν τούς διακρίνει κἄν στοιχειώδης ἀξιοπρέπεια, οὔτε ἄλλο τι ὀρθόδοξον χριστιανικόν γνώρισμα, ἀλλά μόνον ἡ ὑποκρισία καί αἱ καταχθόνιοι διαθέσεις καί πράξεις κατά τῆς Ὀρθοδοξίας. Κατόπιν ἀνεφέρθη εἰς τήν κατά τό πρῶτον δεκαήμερον τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 2006 κακόβουλον παρουσίαν τοῦ κ. Νικολάου μετά τῶν «Διαυλείας» Ἀνδρέου, κ.λπ., καθώς καί τοῦ Μοναχοῦ Μαξίμου καί Δημ. Κάτσουρα εἰς Κύπρον. Ἐκ τῆς σχετικῆς ἀναφορᾶς προέκυψεν ἀνάγλυφος ἡ εἰκών ὅτι προσῆλθον ὡς λυμεῶνες νά καταλάβουν καί θέσουν ὑπό τήν κατοχήν των, τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Προπάντων ἦλθον διά νά ἐγκαταστήσουν Ἐπισκόπους ὄργανά των, τά ὁποῖα θά ἔθετον ἐν τῶ συνόλω του τό πιστόν λεῖμμα τῶν Ὀρθοδόξων τῆς Κύπρου, εἰς τό σχίσμα των καί δι' αὐτοῦ εἰς τά στεγανά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος καταφανῶς πολεμᾶ τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ βλασφημεῖ τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν Αὐτῆς καί προσβάλλει τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν! Καί ὑπεγράμμισεν ὅτι, μέσω αὐτῆς τῆς συνεχιζομένης δοκιμασίας, ἡ Χάρις τοῦ Χριστοῦ, μᾶς ὡδήγησεν εἰς αὐτάς τάς σημαντικάς σωτηρίους διαπιστώσεις καί ἀποτέλεσμα. Εἰδικῶς ἀνεφέρθη εἰς τάς ἀπό Δεκεμβρίου 2006 συναντήσεις καί συσκέψεις τῆς ὁμάδος τοῦ κ. Νικολάου μετά τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Συμβουλίου, ἡ ὁποία ὅμως, πρό τοῦ ἀδιεξόδου εἰς τό ὁποῖον περιῆλθον τά σχέδιά της, ἠναγκάσθη νά διακόψη τάς συνδιασκέψεις καί νά φύγη κρυφίως ἀπό τήν Κύπρον, διά νά συνεχίση ἀνενόχλητη τάς σκευωρίας της εἰς τήν Ἑλλάδα. Αὗται ὡς γνωστόν κατέληξαν εἰς τάς ληστρικάς καί ἐν μέσω μαχῶν, ἀστυνομικῶν δυνάμεων καί αἱμάτων, ἀνεκδιηγήτους ληστρικάς «χειροτονίας εἰς Ἐπισκόπους» διά τήν Κύπρον, τόσον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου Σεβαστιανοῦ, ὅσον καί τοῦ Ἱερομονάχου Λαζάρου!.. καί προσέθεσεν: «Τό μόνον τό ὁποῖον «ἐπέτυχον» δι' αὐτῶν τῶν «χειροτονιῶν» των εἶναι ἡ ἐπισημοποίησις τοῦ σχίσματός των καί εἰς τούς Γ.Ο.Χ. τῆς Κύπρου, τό ὁποῖον προετοίμαζεν ὁ ἀντίδικος ἀπό μακροῦ διά νά ἐξυπηρέτηση ἀποκλειστικῶς τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Αὐτά τά γνωρίζετε πολύ καλύτερα ἐσεῖς, δηλαδή τάς φοβεράς καί ἀσυγγνώστους βλασφημίας των, τόσον κατά τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, ὅσον καί κατά τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κατέχει διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 καί γενικά ὅτι οὔτε Κανονικήν τάξιν σέβονται οὔτε θεσμούς…". Ἐν τέλει, κατά τά ἤδη δεδομένα, ὑπεγραμμίσθη τό ἀπό πάσης ἀπόψεως (Διοικητικῆς, Ποιμαντικῆς, Κανονικῆς καί Ὁμολογιακῆς), ἐπεῖγον τῆς χειροτονίας Ἐπισκόπου διά τήν πρεσβυγενῆ Αὐτοκέφαλον Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ἐπ' αὐτοῦ ὁ π. Μιχαήλ ἀνέλυσεν τόν κατά τά παραδεδομένα θέσμια, τρόπον Ἐκλογῆς Ἐπισκόπου εἰς τήν Κύπρον ὑφ' ὅλου τοῦ Σώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἤτοι «ψήφω Κλήρου καί Λαοῦ». Ἐπ' αὐτῶν ὁ Σεβ/τος εἶπεν ὅτι ἤδη τό θέμα αὐτό εἶχε συζητηθεῖ καί δέν ὑπάρχει οὐδέν πρόβλημα. Μόνον ὁ (ἤ οἱ) πρός χειροτονίαν ἐκλεγησόμενος(οι) νά ἔχουν ἀναμφισβήτητον τήν Ὁμολογίαν ἐπί τῆς Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπερ καί ὁ π. Μιχαήλ ὑπεγράμμισεν. Ἐπί τοῦ τελευταίου 4ου θέματος τῆς Ἡμερησίας Διατάξεως: «Δημοσιεύματα τοῦ «Ἀρχιεπισκόπου» Μακαρίου». Ἐπί τοῦ θέματος αὐτοῦ ἐγένετο σύντομος εἰσαγωγή ὑπό τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, καί διεπιστώθη ὅτι ἐκ τῆς δημοσιεύσεως — Ἀποκαλύψεως αὐτῶν προκύπτουν σοβαρά θέματα, τά ὁποῖα παρά τήν ἀντίθετον βούλησιν τῶν δημοσιευόντων ταῦτα, διαφωτίζουν τήν περίοδον τοῦ 1971-1979, ἀλλά καί μέχρι σήμερον καί πρέπει νά ἀντιμετωπισθοῦν δεόντως. Ἡ ἀπό Σεπτεμβρίου 1979 κατάθεσις τῆς «Διατυπώσεως τῶν ἀπόψεων» τοῦ τότε Μητροπολίτου Κιτίου Ἐπιφανίου εἰς τόν ἐν Ἁγίω Ὄρει Μοναχόν Δαμασκηνόν, αἱ ὁποῖαι ἀπεκαλύφθησαν μόλις ἐν ἔτει 2006 καί μετά τήν ἐκδημίαν τοῦ Ἐπισκόπου Ἐπιφανίου, (17.4.2005), ἔχει ἰδιαιτέραν σημασίαν θεωρουμένη τόσον ἐν τῶ γενικῶ πλαισίω τῆς ἐπιχειρήσεως ἀπό τό 1971 προδοσίας, ὅσον καί ἐν τῶ πλαισίω τῆς ἀπό 2003 ὠργανωμένης ἐπιχειρήσεως νά μετατρέψουν καί περάσουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν (τῆς 18 Ὀκτωβρίου 1971), ὡς δῆθεν χειροθεσίαν. Ὅλον τοῦτο διότι ἐφαντάσθησαν ὅτι, τουλάχιστον τό 2003, θά ἐπετύγχανον ὅ,τι δέν ἐπέτυχον ἀπό τό 1971 κατά τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀδιάκοπον Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί κατ' ἀκολουθίαν καί τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ εἰσήγησις διεκόπη δι' ἔλλειψιν χρόνου, ἀλλά καί διότι ἡ ὑπό τοῦ Φλωρινικοῦ κ. Μακαρίου Καββακίδη δημοσίευσις τοῦ θέματος δέν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ. Ἡ ἐν λόγω «διατύπωσις τῶν ἀπόψεων», ἤρχισεν δημοσιευομένη ἀπό τοῦ τεύχους Νοεμβρίου — Δεκεμβρίου 2006, τοῦ περιοδικοῦ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΑΤΕΡΙΚΟΝ ΣΑΛΠΙΣΜΑ», ἔφθασεν εἰς τό ΣΤ' ΜΕΡΟΣ μέ τό Τεῦχος Ἰουλίου — Αὐγούστου 2007 καί συνεχίζεται. ******* (*) Σημ. «Ο.Π.": Ὄχι μόνον σήμερον, ἀλλ' ἀπ' ἀρχῆς οἱ ἀνάξιοι Ἐπίσκοποι ἦσαν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι ἐπολέμησαν τήν Ἐκκλησίαν. Περί αὐτῶν λέγει ὁ Ἱερός Χρυσόστομος: «Οὐδέν δέδοικα ὅσον τούς Ἐπισκόπους, πλήν ἐνίων». (*) Σημ. «Ο.Π.": Δυστυχῶς μετά ἀπό αὐτήν τήν εἰσήγησιν, ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος ἐνεπλάκη τόσον δεινῶς εἰς τά δεσμά τῶν ἀντιχρίστων ἐγκαθέτων, ἀπό τά ὁποῖα δέν ἐξῆλθεν(;)… Εἴθε, πρίν ἐκπνεύση νά ἐπρόλαβεν καί νά μετενόησεν… Ἡμεῖς δέν γινόμεθα κριταί οὔτε αὐτοῦ οὔτε ἄλλου τινός. Καταδικάζομεν μόνον τάς κατά τῆς Ἐκκλησίας πράξεις των… (**) Σημ. «Ο.Π.": Πράγματι καί ἐθλίβετο καί ἐπικραίνετο, ἀλλά παρέμεινεν εἰς τά δεσμά τῶν Τσακίρογλου, τοῦ Δ. Κάτσουρα καί δι' αὐτῶν καί εἰς τῶν ξένων κέντρων… (***) Σημ. «Ο.Π.": Εἴθε ὅλα αὐτά νά ἐφείλκυσαν τό ἔλεος καί τήν εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ ἐπί τῆς ψυχῆς Του… ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2007 Hosted by uCoz