ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ 6.11.1937 ΗΤΟΙ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΚΛΗΡΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙΣΑ ΚΑΤΑΤΗΝ ΙΕΡΑΤΙΚΗΝ ΣΥΝΑΞΙΝ ΤΗΣ 6.11.1937.

ΟΜΟΛΟΓΙΑ 1937 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ 6.11.1937 ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΥΚΛΑΔΩΝ ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΚΑΙ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΣΥΝ ΑΥΤΩ ΚΛΗΡΟΥ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΚΑΙ ΥΠΟΓΡΑΦΕΙΣΑ ΚΑΤΑΤΗΝ ΙΕΡΑΤΙΚΗΝ ΣΥΝΑΞΙΝ ΤΗΣ 6.11.1937. Προλογικόν σημείωμα: Μοί ἐζητήθη ἀπό τόν ἀδελφό Σταῦρο (Σίδνευ Αὐστραλίας) νά τοῦ ἀποστείλω τήν ἀπό 10/23.11.1937 Ἐγκύλιο - Ὁμολογία τῶν δύο Ἀρχιερέων (Κυκλάδων Γερμανοῦ καί Βρεσθένης Ματθαίου), τήν ὁποίαν θεωρεῖ, ὅπως καί εἶναι, ὡς τήν πλέον ἱστορικήν Ἐγκύκλιον τοῦ Ἀγῶνος ἔναντι τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος. Τοῦ ἀποστέλλω τήν ἀπό 6.11.1937 Ὁμολογίαν τήν ὁποίαν πράγματι ὑπογράφουν οἱ δύο Ἀρχιερεῖς Κυκλάδων Γερμανός καί Βρεσθένης Ματθαῖος καί περίπου 30 ἱερεῖς καί Μοναχοί, καί θά ἐρευνήσω ἐάν ἡ ἀπό 10/23.11.1937 Ἐγκύκλιος, ὅπως τήν ἀναγράφει ὁ ἀδελφός Σταῦρος, εἶναι τό ἴδιο κείμενο, τό ὁποῖον μετετράπη καί ἐκυκλοφόρησεν ὡς Ἐγκύκλιος, ὅπερ τό πιθανότερον, ἤ ἄν εἰς τήν Ἐγκύκλιον ἔχουν προστεθεῖ καί ἄλλα τινά. Τήν παραθέτω δέ εἰς τήν ἠλεκτρονικήν μου ἐφημερίδα LIVE JOURNAL, διά νά ἔχουν τήν εὐκαιρία νά τήν μελετήσουν καί ὅσοι ἄλλοι ἐνδιαφέρονται νά γνωρίζουν τά ἐκκλησιολογικά θέματα, ὑπογραμμίζοντας ὅτι πράγματι αὕτη εἶναι τό πρῶτον ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟΝ ΚΕΙΜΕΝΟΝ μετά τό σχίσμα τοῦ 1937, ἀπό τό ὁποῖον προσδιορίζεται σαφέστατα καί ἡ αἰτία καί ὁ χαρακτήρ τοῦ σχίσματος τῶν Φλωρινικῶν τοῦ 1937, ὡς αἰτία Πίστεως, ἤτοι ἐκκλησιολογικοῦ χαρακτῆρος σχίσμα καί οὐχί, ὡς ἐμμέσως ἤ ἀμέσως ὑποστηρίζουν οἱ Φλωρινικοί καί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» πλέον καποιοι πρώην ἡμέτεροι ἀδελφοί (παρασυνοδικον κατεστημενον), ὡς «ἀναίτιον», διά προσωπικούς λόγους γενόμενον. Βλέπετε ἐπ’ αὐτοῦ ἀφ’ ἑνός σειρά δημοσιευμάτων τοῦ «Ἀχαίας» Καλλινίκου ἐν ἔτει 1998 -1999 εἰς τό περιοδικόν τῶν Φλωρινικῶν «ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ», καί, ἀφ’ ἑτέρου, τά Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα 54/76 τοῦ πλημμελειοδικείου Πειραιῶς καί 46/1991, ἀνώνυμα Σακκᾶ καί ἄλλα πολλά, τά ὁποῖα ἀπροκαλύπτως έκάλυψαν καί οὐσία ἀπεδέχθησαν. Ἐπ’ αὐτῶν οὐδέποτε ἠθέλησαν νά λάβουν ὁμολογιακήν θέσιν, ἄν καί καταγγέλλονται ἐπί δεκαετίαν, οἱ πρώην ἀδελφοί καί νῦν σχισματοαιρετικοί καταστάντες Νικολαίτες. Ἀκολουθεῖ τό κείμενον τῆς Ἐγκυκλίου: «Ἐν τῶ ὀνόματι τῆς Ἁγίας καί Ὁμοουσίου καί ‘Αδιαιρέτου Τριάδος, τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, τοῦ εὐλογητοῦ Θεοῦ τῶν Πατέρων ἡμῶν. Ἐπειδή ἀποστολικῶς προτρεπόμεθα «ἑτοίμως ἔχειν εἰς ἀπολογίαν παντί τῶ αἰτοῦντι» καί ἐντολήν παρά τοῦ Κυρίου ἔχομεν, ἵνα τῶ τῆς εἰρήνης καί οἰκοδομῆς τῶν πιστῶν ἐργαζώμεθα, καί ἐπειδή ἐν τῶ καιρῶ τούτῳ πολλά τά σκάνδαλα ἐπισυμβαίνουσι διαταράττοντα τάς συνειδήσεις τῶν χριστιανῶν, ἵνα ταῦτα ἐκκόψωμεν καί προμηθούμενοι τῆς σωτηρίας τῶν ψυχῶν ἀπολύομεν τό παρόν ἡμῶν ἔγγραφον, δι’ οὗ ὁμολογοῦμεν ἐνώπιον Θεοῦ καί ἀνθρώπων τήν καλήν τῆς ‘Ορθοδόξου Πίστεως Ὁμολογίαν, τήν ὁποίαν καλοῦμεν πάντα Κληρικόν καί Ὀρθόδοξον Χριστιανόν, ὅπως ἀπό καρδίας ἀποδεχθῆ καί διά στόματος ὁμολογῆ, κατά τό γεγραμμένον «καρδίᾳ μέν πιστεύεται εἰς δικαιοσύνην, στόματι δέ ὁμολογεῖται εἰς σωτηρίαν», ἵνα μέλος λογίζηται γνήσιον τῆς μιᾶς ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Ἐκκλησίας καί μέρος ἔχη μετά τοῦ Κυρίου τῆς δόξης ἐν τῆ Βασιλείᾳ τῶν Οὐρανῶν. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, λοιπόν, ὅτι: «Ἀποδεχόμεθα καί τιμῶμεν τάς ἁγίας καί Οἱκουμενικάς ἑπτά Συνόδους καί τά ἐν αὐταῖς δογματισθέντα καί κηρυχθέντα θεῖά τε καί ὑπερφυῆ καί σωτήρια Δόγματα παρά τῶν ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἠμῶν, οὕς κατά καιρούς ἔθετο τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ποιμαίνειν τήν Ἐκκλησίαν αὐτοῦ καί διέπειν, καί πάντων τῶν ἐναρέτων καί μακαρίων Πατέρων, τά τε δόγματα καί πονήματα ἀσπαζόμεθα ὡς διδασκαλίαν ἀνεπίληπτον καί σωτήριον θεμέλιον, καί οὕς ἡ Καθολική Ἀνατολική ‘Ορθόδοξος Ἐκκλησία προσίεται ἀποδεχόμεθα καί οὕς ἀποστρέφεται ἀποστρεφόμεθα, ἀποβαλλόμεθα δέ καί παντελῶς ἀποτρεπόμεθα τάς ἀπό Σίμωνος τοῦ Μάγου καί μέχρι τοῦ δεῦρο τῆς εὐσεβείας παντάπασιν ἀποπεπτωκότας καί δόξας ἀθετήσαντας καί φθοροποιά δόγματα ἐφευρόντας καί τήν τῶν Ἁγίων παράδοσιν ἀθετήσαντας καί τόν πικρόν τῶν ζιζανίων σπόρον συναναμεῖξαι τῆ τῆς Ὀρθοδοξίας ἀρούρα τολμήσαντας, αὐτούς τε ἀναθεματίζομεν καί πάντας τούς ἑπομένους αὐτοῖς καί ὡς λύμην τῆς κατά τοῦ Χριστόν ‘Εκκλησίας διαπτύομεν καί τῶ ἀναθέματι καθυποβάλλομεν. Πᾶς δέ ὁ μή κατά τήν παράδοσιν τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας πιστεύων, οὗτος ἄπιστος ἐστίν. Διό καί οἱ μή βαδίζοντες καί μή ἔχοντες τόν αὐτόν σκοπόν, ὅν ἐβάδισεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία οἱ τοιοῦτοι Ἱερεῖς μήτε ἱερωσύνην ἔχουν, μήτε μυστήρια τελοῦνται ὑπ’ αὐτῶν, ἡ δέ μερίς αὐτῶν μετά τοῦ προδότου Ἰούδα. Τήν καινοτομίαν τοῦ νέου Ἡμερολογίου, ἥν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία πανορθοδόξως κατεδίκασεν εἰς τρεῖς Συνόδους τῶ 1583, 1587 καί 1593, ἡμεῖς καταδικάζομεν καί ἀποκηρύττομεν, ὡς γνήσια καί πιστά τέκνα αὐτῆς, καί ἀποστρεφόμεθα ὡς νεωτερισμόν καί ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ διαβόλου, τήν δέ καινοτομήσασαν ‘Εκκλησίαν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἀποκηρύττομεν ὡς φρυαξαμένην κατά τῶν Ἁγίων Πατέρων καί ὡς σχισματικήν ἀναγνωρίζομεν, τά δέ μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν ὡς ἄδεκτα ἐν τῆ ἁγίᾳ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία ὁμολογοῦμεν καί μή μετέχοντα τῆς Χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, καθ’ ἅ καί ἐν τῶ Α΄ Κανόνι αὐτοῦ περί τῶν σχισματικῶν ἀποφαίνεται ὁ Μέγας Βασίλειος. Καί τό ἅγιον Μῦρον ἀκολούθως τό τελεσθέν ὑπό τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου μετά τήν ἐπάρατον καί ἀντορθόδοξον καινοτομίαν τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου δέν ἀποδεχόμεθα ὡς ἔγκυρον, τοῦ Πατριαρχείου σήμερον τήν κακοδοξίαν τοῦ νεωτερισμοῦ εἰσηγηθέντος ἐπί λύμῃ τῆς Ὀρθοδοξίας καί μή ὀρθοτομοῦντος τόν λόγον τῆς ἀληθείας. Τῶ ἀναθέματι ὑποβάλλομεν καί τήν ἄθεον καί ἀντίχριστον τῆς Μασονίας διδασκαλίαν, ὡς καί πᾶσαν αἵρεσιν σήμερον ἐπιπολάζουσαν, καί πλάνην τοῦ διαβόλου, ἤτοι ἀθεϊσμόν, κομμουνισμόν, χιλιασμόν, ὀρθολογισμόν, πνευματισμόν, θεοσοφισμόν, προτεσταντισμόν, παπισμόν, Μακρακισμόν καί λοιπάς τοῦ Σατάν ἐφευρέσεις διά τοῦ νεωτερισμοῦ πρός καταστροφήν τῆς Μόνης ἀληθοῦς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως καί πρός ἀπώλειαν τῶν παραπλανηθέντων ἀστηρίκτων ἐν τῆ πατρώα εὐσεβείᾳ πιστῶν. Πατρικαῖς δέ στηριζόμενοι εὐχαῖς καί τῶν ἱερῶν Κανόνων ἐπιταγαῖς, φεύγομεν ἀπό τῆς μετά τῶν κακοδόξων νεωτεριστῶν θρησκευτικῆς ἐπικοινωνίας καί συμπροσευχῆς καί κηρύσσομεν ὡς ἀκράδαντα καί ἀσάλευτα εἰς τόν αἰῶνα «τά μαρτύρια καί διακιώματα τοῦ Κυρίου», ἤτοι κανόνας κατά τήν τοῦ Κυρίου φωνήν. Πᾶσαν δέ διδασκαλίαν ἡμῶν προγενεστέραν ἔγγραφον ἤ προφορικήν ἀντιβαίνουσαν πρός τήν ἀνωτέρω ὁμολογίαν ἀπορρίπτομεν. Καί ἀποκηρύττομεν ὧδε καί πᾶσαν πρᾶξιν ἤ φρόνημα τῶν δύο νεωτερισάντων καί ἀρνησαμένων τήν πρώτην αὐτῶν Ὁμολογίαν Ἀρχιερέων τέως Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης ἀντικειμένην πρός τήν παροῦσαν Ὀρθόδοξον τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν Πίστεως Ὁμολογίαν. Ἐμμένομεν πιστοί εἰς τήν Ὀρθοδοξίαν τῶν Πατέρων ἠμῶν. Δι’ αὐτήν κοπιῶμεν ἀγωνιζόμενοι τόν καλόν ὑπέρ αὐτῆς ἀγῶνα. Δέν ἀθετοῦμεν ὅσα οἱ θεῖοι Πατέρες ἐκδιδάσκουσιν ἡμᾶς. Ἐκείνων μαθηταί ὑπάρχομεν. Καί δηλοῦμεν ὅτι ἐν τῶ ἀγῶνι τῆς Ὀρθοδοξίας θά μείνωμεν πιστοί μέχρι θανάτου. Καί προσκαλοῦμεν πάντας τούς Κληρικούς, ὅπως ἐν τῶ ὀνόματι τοῦ Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ ὑπογράψωσι τήν παροῦσαν Ὁμολογίαν Πίστεως πρός κατοχύρωσιν τοῦ Ἱεροῦ ὑπέρ τῆς Ἁγιωτάτης τοῦ Χριστοῦ ἡμῶν Πίστεως ‘Αγῶνος, δι’ ὅν συνεστάθη καί λειτουργεῖ Χάριτι Θείᾳ ἡ Ἑλληνική Θρησκευτική Κοινότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Εὐχόμεθα δέ ὁλοψύχως, ὅπως πάντες οἱ παραπλανηθέντες ἀπό τῆς ἀληθείας τῆς Ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς ἡμῶν Πίστεως καί ἀκολουθήσαντες τόν κατάκριτον νεωτερισμόν Κλῆρος καί Λαός ἐπιστρέψωσιν εἰς τήν ὁδόν τῶν ἀμολύντων Ἐκκλησιαστικῶν Παραδόσεων καί τό πάτριον Ἑορτολόγιον καί ἐνωθῆ οὕτω τό εὐλογημένον ἡμῶν Ἔθνος θρησκευτικῶς καί εὕρη ἕκαστος τήν ὁδόν τῆς ψυχικῆς σωτηρίας ἐν τῆ πατρώα εὐσεβεία καί δοξασθῆ ὁ εὐλογητός Θεός τῶν Πατέρων ἠμῶν, ὧς ἡ δόξα καί τό κράτος, ἡ τιμή καί ἠ προσκύνησις τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ καί τῶ Ἁγίω Πνεύματι εἰς τούς αἰῶνας. ΑΜΗΝ. Ἀναθέτομεν δέ εἰς τό Διοικητικόν Συμβούλιον τῆς Ἑλληνικῆς Θρησκευτικῆς Κοινότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ὅπως νομίμως ἐπιδόση ἐν ἀντιγράφῳ τήν ἀνωτέρω Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀθηνῶν Χρυσόστομον ὡς Πρόεδρον τῆς ὑπ’ αὐτόν Συνόδου. Ἐν Ἀθήναις τῆ 6η Νοεμβρίου 1937. (Ἕπονται αἱ ὑπογραφαί): Κυκλάδων Γερμανός, Βρεσθένης Ματθαῖος, Προηγουμένου Γεδεών Ἀρχιμανδρίτης, Ἀκάκιος Ἀρχιμανδρίτης, ‘Ιλαρίων Οὐζουνόπουλος Ἀρχιμανδρίτης, Ἀντώνιος Ἱερομόναχος Νεοασκητιώτης, Ἀρτέμιος Ξενοφωντεινός, Γρηγόριος Ἱερομόναχος, Χριστοφόρος Πουλουπάτης Ἱερομόναχος, Πνευματικός Παπαδόπουλος, Κορνήλιος Δ. Μαρμαρινός, Ἱερομ. Κάλλιστος, Ἱερομ. Νικόδημος, Ἱερεύς Νικ. Σμυρλῆς, Ἀκάκιος Μοναχός, Ἰωσήφ Ἀντώνιος, Μοναχὀς Καλλλίνικος, Μοναχός Μάρκος καί Μοναχός Βίκτωρ».