''ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΡΩΤΗΣΕΙΣ ΩΣ ΠΡΟΣ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ
ΤΩΝ ΜΑΤΘΑΙΪΚΩΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΤΟ 1971
Αυτά τα ερωτήματα οφείλουμε εμείς πρώτοι να τα θέσουμε εις τον εαυτόν μας και να δώσουμε μίαν έντιμον απάντησιν και εν ταπεινοφροσύνη να δούμε πως πρέπει να κάνουμε διόρθωσιν, εάν δεν θέλουμε αύριο να μας τα θέσουν άλλοι και να μας εκθέσουν ενώπιον όλων παρασύροντάς μας εις το ολισθηρόν έδαφος των δικαιολογιών και της ακριβολογίας! Εάν ομολογούμε τα λάθη μας, οι άνθρωποι όχι μόνον θα μας συγχωρήσουν, αλλά και θα μας εκτιμήσουν και θα μας σεβαστούν. Εάν όμως καταφύγουμε σε στρεψοδικίες για να στηρίξουμε τα αστήρικτα, το εκλαμβάνουν εκ μέρους μας ως προσβολήν κατά της νοημοσύνης των και τότε θα μας οικτείρουν.
1) Τί εγγυήσεις μας παρείχαν οι Ρώσσοι περί της Ορθοδοξίας των το 1971 την στιγμή που: α) Δεν είχαν διακόψει κοινωνίαν με τους οικουμενιστάς και νεοημερολογίτας. β) Χρησιμοποιούσαν δύο εορτολόγια παλαιό και νέο στις ενορίες τους και είχαν κληρικούς όλων των βαθμών με το νέο ημερολόγιο στην δικαιοδοσία τους. γ) Διατελούσαν σε εκκλησιαστική και μυστηριακή κοινωνία με τον Αυξέντιο, τον οποίον προηγουμένως ημείς είχομεν καθαιρέσει.
2. Βάσει ποίων κριτηρίων τους θεωρήσαμε όχι μόνον ακραιφνείς ορθοδόξους, αλλά και αρμοδίους εις το να εξετάσουν και να αποφανθούν περί της κανονικότητος και εγκυρότητος ή μη των επισκοπικών μας χειροτονιών;
3. Βάσει ποίας εκκλησιαστικής συνειδήσεως, λογικής, αλλά και στοιχειώδους συνέσεως και φρονήσεως, ανθρώπους που εγνωρίσαμε ,μόλις χθες, τους καταστήσαμε, κατόπιν αιτήσεώς μας, κριτάς των εσωτερικών μας υποθέσεων και προβλημάτων, δηλώνοντες εκ των προτέρων ανυπροϋπόθετον, αποδοχήν της κρίσεώς των και συμμόρφωσιν εις τας υποδείξεις των;
4. Εφ' όσον είμεθα πεπεισμένοι περί της εγκυρότητος των επισκοπικών μας χειροτονιών, και δεν μας ήλεγχεν εις ουδέν η συνείδησίς μας περί τούτων, ποίος ο λόγος να θέσωμεν αυτάς εν αμφιβόλω και υπό κρίσιν;
5. Εις την πραγματικότητα εζητήσαμεν από τους Ρώσους τι; Και εάν ακόμη τους εζητήσαμεν απλήν συγχωρητικήν ευχήν, οπότε άλλωστε το έλαττον υπό του κρείτονος ευλογείται, σημαίνει ότι εθεωρούμεν αυτούς μεν αμέμπτους, εαυτούς δε μεμπτούς και ότι η συνείδησίς μας μας έτυπτε εις κάτι. Τι ήτο αυτό; Δεν πάει κανείς να ζητήση άφεσιν εις ουδέν ελεγχόμενος!
6. Επανερχόμενοι εξ Αμερικής τι απεκομίσαμε στα μπαγάζια μας; Τι ήταν αυτό που μας έδωκαν οι Ρώσοι και που μεταδώσαμε δι' ευχών χειροτονίας εν τη ελληνίδι διαλέκτω και επιθέσεως των χειρών εις πάντας τους λοιπούς επισκόπους;
7. Και εάν μεν ήτο απλή συγχωρητική ευχή, ποίον Ευχολόγιον μας εξουσιοδοτεί να αναγινώσκωμεν ευχάς χειροτονίας εις την μητρικήν μας γλώσσαν ως συγχωρητικάς ευχάς;
8. Πριν προχωρήσουμε εις το να υποστούμε την πράξιν των Ρώσων και να την μεταδώσωμεν και εις τους συλλειτουργούς δεν ανεγνώσαμε την Συνοδικήν απόφασιν των Ρώσων; Πως απεδέχθημεν ένα τέτοιο έγγραφον, και δημοσιεύσαμε την αποδοχήν μας δια του επισήμου οργάνου της εκκλησίας, δηλαδή του ''Κήρυκος'';
9. Την στιγμήν που οι Ρώσοι: Ήσαν σε κοινωνία με τον Αυξέντιο που είχαμε καθαιρέσει, και του είχαν συστήσει να μας δέχεται εις τας τάξεις του δια ''χειροθεσίας'' (ΣΙΓ), πως είναι δυνατόν να ενωθούμε μυστηριακώς με τους Ρώσους, χωρίς πάραυτα να βρεθούμε μυστηριακώς ηνωμένοι και μετά του Αυξεντίου αρνούμενοι εκ των πραγμάτων την καταδίκην που του επιβάλαμε;
10. Εάν εις την υπόθεσιν Αυξεντίου ήμεθα εν δικαίω, πως αναλάβαμε επισήμως την υποχρέωσιν να κάνουμε εμείς το παν για να ενωθούμε μαζί του, και όχι να επιβληθή εις εκείνον, προς τον οποίον ουδέν εζητήθη, η υποχρέωσις να κάνη εκείνος το παν, να ενωθή μαζί μας;
11. Εις τί διαφέρει σήμερα η προέλευσις των δικών μας χειροτονιών από των χειροτονιών των φλωρινικών;
Επίκαιρον σχόλιον επ' αυτού του κειμένου, το οποίον εγράφη μετά την διακοπήν κοινωνίας μετά της Συνόδου του Νικολάου:
Το κείμενο τούτο εκυκλοφόρησεν ανωνύμως γύρω στα 1997-98, είναι, και κατά την γνώμην μου το ''κλειδί'' δια την ερμηνείαν της εκκλησιαστικής κρίσεως, η οποία ξεκίνησε το 1997 και κατέληξεν σταδιακά στο σχίσμα των ''Ανδρεϊκών - Νικολαϊτών'', όπερ ηνάγκασε την ελαχιστότητά μου, τον Μητροπολίτην Κήρυκον, εις την διακοπήν πάσης εκκλησιαστικής κοινωνίας μετ' αυτών και την διαγραφήν των ονομάτων των εκ των διπτύχων της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.
Εις αυτό το κείμενον, ο κ. Σακκάς και οι κρυπτόμενοι πίσω από αυτόν, με ενδιαφέρον δήθεν δια την αλήθειαν, παρουσιάζουν την <<πράξιν>> και τα <<λάθη>> του 1971, ως ενσυνείδητον προδοσίαν, δια να χρησιμοποιήσουν αυτά ως βάσιν δια την περαιτέρω προδοσίαν. Το ερωτηματικό συμπέρασμα εις το οποίον καταλήγει ο ανώνυμος γνωστός συντάκτης: ''εις τί διαφέρει σήμερα η προέλευσις των δικών μας χειροτονιών από των φλωρινικών'', δείχνει τον στόχο του νέου κινήματος. Δηλαδή φαίνεται καθαρά η προσπάθεια των ξένων Κέντρων να ''περάσουν'' στην Εκκλησία, αυτό που ήθελαν και επεδίωξαν τριάντα ολόκληρα χρόνια και δεν το επέτυχον, να γίνη δηλαδή δεκτόν από όλους τους Αρχιερείς ότι εφ' όσον είτε καλώς, είτε κακώς, έγινε ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ, δεν διαφέρουμε από τους Φλωρινικούς στο θέμα της Αποστολικής Διαδοχής, (μας το λένε άλλωστε και οι ίδιοι ότι μας αναγνωρίζουν βάσει της χειροθεσίας), δι' αυτό πρέπει να ''δώσουμε τα χέρια'' και να ενωθούμε, ώστε να ξεχασθεί αυτή η ιστορία. Άλλωστε βάσει της χειροθεσίας μας αναγνωρίζουν και τα δικαστήρια και ο Χριστόδουλος, αρκεί να δεχθούμε και να ''ομολογήσουμε'' ότι είμαστε από ''χειροθετημένους'', και βάσει αυτής επεστρατεύθη από τον Πατριάρχη Μόσχας Αλέξιο και ο Μητροπολίτης Λαύρος της Ρωσικής Διασποράς ''να πείση τις ηγεσίες των Γ.Ο.Χ. να αναγνωρίσουν τον κ. Χριστόδουλο''.
Από το 1998 εζητήσαμεν από τους Αρχιερείς να λάβουν θέσιν επ' αυτού του ανωνύμου. Η απάντησις ήτο να τηρήσουν ''σιγήν ιχθύος'', ενώ παράλληλα δια του παρασυνοδικού κατεστημένου επεχείρησαν να προβάλλουν τον κ. Σακκά ως μέγαν θεολόγο, ο οποίος θα μας λύση το πρόβλημα της ενώσεως, εν αντιθέσει προς τον κ. Γκουτζίδη, ο οποίος ''αντιμετωπίζει τους Φλωριναίους με σκληρή γλώσσα'', και οι Φλωρινικοί τον θεωρούν και ως ''αιρετικόν''. Παράλληλα ''προώθησαν'' τον θεολογικό διάλογο μετά των Φλωρινικών με βάσιν την χειροθεσίαν του 1971, παρά τας διαμαρτυρίας της ελαχιστότητός μου και του θεολόγου Ελευθερίου Γκουτζίδη, οι οποίοι απαιτούσαμεν πραγματικόν διάλογον ''εν αγάπη και αληθεία'', συνέχειαν του προηγουμένου.
Όλα αυτά αποδεικνύουν ηλίου φαεινότερον, ότι τους Αρχιερείς τους κατευθύνουν οι του παρασυνοδικού κατεστημένου και τους οδηγούν εις την μετά το 1971 δημιουργηθείσαν ''νέαν τάξιν πραγμάτων''. Ενώ επί οκτώ έτη διαμαρτυρόμεθα και κρούομεν των κώδωνα του κινδύνου και ζητώμεν καθαράν ομολογίαν, δεν πήραν καμμίαν θέσιν επί των όσων συμβαίνουν, τουναντίον μας ελλοιδώρησαν, μας εσυκοφάντησαν, και είπαν πως ό, τι κάμνομεν το κάμνομεν από ''ζηλοφθονία'', ή διότι θέλομεν να γίνωμεν Αρχιεπίσκοπος, ή ότι λέγομεν ψέμματα, και μας ΕΔΙΩΞΑΝ και με <<πλειοψηφικές>> ... <<αποφάσεις>> του τύπου <<αποφασίζομεν και διατάζομεν>> και <<σε κανένα δεν δίνομεν λόγον>>. Και αφού ''εξασφάλισαν τα νώτα τους'', αφού δηλαδή έρριψαν αρκετήν λάσπην κατά της ελαχιστότητός μου και κατά του κ. Ελευθερίου Γκουτζίδη, και επροπαγάνδισαν και παραπληροφόρησαν ότι κινούμεθα από προσωπικά ελατήρια, το 2003 απεκάλυψαν το πραγματικό τους πιστεύω, το πραγματικό τους φρόνημα, με την ομαδικήν των υπαναχώρησιν επί του θέματος της χειροθεσίας. Παραλλήλως εκυκλοφόρησε και η ''ΠΕΡΙΓΡΑΦΗ'' της Μονής Μεταμορφώσεως Μπρούκλιν, δια την οποίαν επίσης ετήρησαν ''σιγήν ιχθύος''. Απέδειξαν ούτω ότι εκινούντο μυστικώς και υπούλως και περίμεναν την κατάλληλον στιγμήν να αποκαλύψουν τον από ετών κυοφορούμενον εντός των παλαιοημερολογιτικόν οικουμενισμόν. Δηλαδή μας δίδουν την εντύπωσιν, ότι εγνώριζον και επίστευον ότι το 1971 έγινε προδοσία, εγνώριζαν ότι έγινε ένα είδος ''αναχειροτονίας'' και όλα αυτά τα απεδέχθησαν ενσυνειδήτως, εψεύδοντο όμως προς ημάς διότι περίμεναν την κατάλληλη ώρα να ολοκληρώσουν οι ίδιοι την προδοσία, και να μεταδώσουν την ιεροσυλία και την βλασφημία και στους Αρχιερείς οι οποίοι ουδέποτε απεδέχθησαν <<χειροθεσίαν επί σχισματικών>>.
Αυτή είναι η αλήθεια. Αυτή είναι η αιτία που έγινε ό, τι έγινε τα τελευταία χρόνια και όχι η ''ζηλοφθονία'' του Επισκόπου Κηρύκου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου