ΘΕΟΛΟΓΙΚΕΣ ΔΙΕΥΚΡΙΝΙΣΕΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ: "ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΘΕΙΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ"

 Θεολογικες διευκρινισεις επί του θεματος "Κοινωνια θειων Προσωπων" Σε τι κοινωνούν και σε τι όχι οι τρείς θείες υποστάσεις; Τι λεγουν οι Αγιοι Πατερες; Τα τρία θεία πρόσωπα κοινωνούν στην φύση-ουσία, η οποία είναι κοινή, και στα φυσικά ιδιώματα, τα οποία απορρέουν από αυτήν και είναι πάλι κοινά, καί δεν κοινωνούν στα υποστατικά ιδιώματα, τα οποία είναι το αγέννητον του Πατρός, το γεννητόν του Υιού και το εκπορευτόν του Αγίου Πνέυματος. Όμως, τα ακοινώνητα υποστατικά ιδιώματα, δεν ταυτίζονται με τις υποστάσεις, ώστε να τις καταστήσουν ακοινώνητες, επειδή αυτές δεν φέρουν μόνον αυτά, αλλά φέρουν και την ουσία και τα φυσικά ιδιώματα. Πχ. το άκτιστον φώς είναι φυσικό ιδίωμα, γιατί πηγάζει εκ της ουσίας. Σε αυτό το φώς κοινωνούν και τα τρία θεία πρόσωπα, και το πέμπουν από κοινού πρός τα μέλη της Εκκλησίας πρός φωτισμό και αγιασμό τους. Λέγει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς: «ὡς γάρ οὔκ ἐστι τά ὑποστατικά ὑπόστασις, ἀλλά χαρακτηριστικά ὑποστάσεως, οὕτω καί τά φυσικά οὐ φύσις, ἀλλά χαρακτηριστικά φύσεως» (ΕΠΕ Τόμος 4, σελ. 184) καί πάλιν «ὅτι τά φυσικά οὐ φύσις, ὥσπερ οὐδέ τά ὑποστατικά ὑπόστασις» (Ἐπιστολή πρός Δανιήλ Αἴνου, Συγγράμματα Β ́).

ΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗΝ

Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ

ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΟΝ ΦΥΛΛΑΔΙΟΝ Η ΠΡΩΤΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΛΛΑΓΗΝ

ΤΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΕΦΗΜΕΡΙΣ ΤΩΝ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

 

ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΥΠΟ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΙΚΟΥ ΙΕΡΟΥ ΝΑΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΤΗΣ ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΗΣ ΤΗΣ  ΟΔΗΓΗΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΥΘΙΑΣ ΤΩΝ ΑΠΑΝΤΑΧΟΥ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΜΕ ΤΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΓΟΧ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ, ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΕΙΣ ΤΑ ΠΛΑΙΣΙΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΕΩΣ ΚΑΙ ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΥ ΑΓΩΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕΡΙΜΝΗ ΤΗΣ «ΣΤΕΓΗΣ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο Ε» ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΥ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ.  ΔΙΕΥΘΥΝΣΙΣ: ΑΝΔΡΕΟΥ ΣΥΓΓΡΟΥ 55-59 ΠΛΑΤΩΝΑΣ ΑΧΑΡΝΩΝ ΑΤΤΙΚΗΣ

 

ΤΕΥΧΟΣ   1021   ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2018 (Ε.Η.)

 

ΠΟΙΟΙ ΚΑΝΟΥΝ ΣΧΙΣΜΑ ΚΑΙ ΠΟΙΟΙ ΠΑΡΑΜΕΝΟΥΝ ΕΝΤΟΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΟΝ ΑΓΙΟΝ ΘΕΟΔΩΡΟΝ ΤΟΝ ΣΤΟΥΔΙΤΗΝ

 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 501 – ΜΑΪΟΣ 2006

 

Σημείωσις:

 

 Ἡ παροῦσα σειρά τῶν «Πνευματικῶν Θησαυρισμάτων» ἀφιεροῦται εἰς τόν μέγαν Πατέρα, διδάσκαλον,καί Ὁμολογητήν τῆς Ὀρθοδοξίας,  Ἅγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, ἐκ τῆς διδασκαλίας τοῦ ὁποίου κυρίως προτιθέμεθα νά ἀντλήσωμεν τά ἀγωνιστικά «Πνευματικά Θησαυρίσματα» καί Μηνύματα διά τόν παρόντα 11^ον Τόμον, χωρίς βεβαίως νά παραθεωρήσωμεν καί ἄλλων Πατέρων τήν Διδασκαλίαν. Ὁ ἀγών καί ἡ διδασκαλία τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου εἶναι σήμερον λίαν ἐπίκαιρος διά τόν ὑπέρ τῆς Ἐκκλησιαστικῆς ‘Αληθείας καί Ὁμολογίας διεξαγόμενον Ἀγῶνα τῶν Ὀρθοδόξων.

 

Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης γράφει πρός Βασίλειον Μοναχόν:

 

«Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ θαυμάσιε, τῆς τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν΄ ἀλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν τυγχάνομεν.  Ὅμως ὁμόσωμοι αὐτῆς καί τρόφιμοι μετά τῶν θείων δογμάτων΄ καί τούς κανόνας αὐτῆς καί διατυπώσεις γλιχόμεθα φυλάττεσθαι.  Τό δέ ταράττειν καί ἀποσχίζειν ἀπ’ αὐτῆς, τῆς μηδεμίαν ἐχούσης ἀληθῶς κηλῖδα ἤ ρυτίδα κατά τε τόν τῆς πίστεως λόγον καί τόν τῶν κανόνων ὅρον, ἀπ’ ἀρχῆς αἰῶνος καί μέχρι τοῦ δεῦρο, ἐκείνων ἐστίν, ὧν ἡ πίστις τό ἐνδιάστροφον ἔχει, καί ὁ βίος τό ἀκανόνιστον καί ἄθεσμον΄ ὧν εἷς ἐστίν καί ὁ ‘Ιωσήφ ὁ τόν μοιχόν σταφανώσας΄ οἵ τε τούτῳ ὡς ἀμέμπτῳ ἀνεχόμενοι συλλειτουργεῖν, και μήν καί οἱ συνιστῶντες αὐτόν ὡς ἀθώως ἱερουργοῦντα» (Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, PG, 99, 997 C, Πρός Βασίλειο Μοναχό).

 

Ἐπίσης γράφει πρός τόν Νικηφόρον Πατριάρχην:

 

«Οὐκ ἐσμέν ἀποσχισταί, ὦ ἁγία κεφαλή, τῆς τοῦ Θεοῦ ‘Εκκλησίας΄ μήποτε τοῦτο πάθοιμεν.  Ἀλλ’ εἰ καί ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλήν ὀρθόδοξοι καί τῆς Καθολικῆς ‘Εκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι, καί πᾶσαν καθολικήν καί τοπικήν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι΄ οὐ μήν ἀλλά καί τάς παρ’ αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικάς διατυπώσεις.  Μηδέ γάρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ’ ἐξ  ἡμισείας, τόν τήν πίστιν ὀρθήν οἰόμενον ἔχειν, τοῖς δέ θείοις κανόσιν μή ἀπευθυνόμενον». (Ἁγίου Θεοδώρου Στουδίτου, PG 99, 989 A, Πρός Νικηφόρον Πατριάρχην). 

 

Ἐπίσης γράφει:

 

«Τό γάρ μή ἔχειν σπίλον ἤ ρυτίδα (ἡ ἐκκλησία), ἵνα καί πάλιν εἴπωμεν οὕτω νοείτω΄ τό μή προσιεμένην τά τε ἀσεβῆ δόγματα καί τά ἀκανόνιστα ἐγχειρήματα.  Οὐ μήν ἀλλά καί τά ἐν τοῖς αὐτουργοῦσι τά ἀπηγορευμένα συμφονήματα, ὡς που φησίν, ὀ θεῖος Βασίλειος΄ πρός ἅ Παῦλος ὁ μέγας, οὐδέ συνεστιᾶσθαι τοῖς τοιούτοις παραχωρεῖ/’Επεί ἀπό τῶν ἀποστόλων καί κατόπιν, πολλαχῶς πολλαί αἱρέσεις προσερράγησαν αὐτῆ΄ (πολλές αἱρέσεις ἐκτύπησαν τήν Ἐκκλησία) καί ρυπάσματα ἄθεσμα καί ἀκανόνιστα ἐπεπόλεσαν (ἐμφανίστηκαν, ἐπεκράτησαν προσωρινά) ὥσπερ καί τό νῦν΄ ἀλλά μήν αὐτῆ τῶ προειρημένῳ τρόπῳ ἄσχιστος καί ἀμώμητος διαμεμένηκε, καί διαμενεῖ ἕως τοῦ αἰῶνος, ὑπεξαιρομένων καί ἀποπεπμπομένων ἀπ’ αὐτῆςτῶν κακῶς φρονησάντων ἤ πραξάντων΄ ὥσπερ ἐξ’ ἀσείστου καί παραλίου πέτρας τά προσρήσοντα κύματα». ( Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, PG 99, 1001).

 

Συμπερασματικῶς καί συμβουλευτικῶς γράφει:

 

«Διό ὑπομιμνήσκω ὡς ἐλάχιστος ἀδελφός καί τέκνον, μή σιγήσωμεν, ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα΄ μή φεισώμεθα τῶν κάτω, ἵνα μή ἀπολέσωμεν τά ἄνω΄ μή θῶμεν σκάνδαλον τῆ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ἥτις ἐστίν καί ἐν τρισίν ὀρθοδόξοις ὁριζομένη κατά τούς ἁγίους΄ ἵνα μή τῆ ἀποφάσει τοῦ Κυρίου καταδικασθῶμεν». (Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου PG 99, 1049 B).

 

Διά τον «Αντιαιρετικόν Αγωνα Γνησιων Ορθοδόξων»

της Ιεράς Μητροπόλεως ΓΟΧ Μεσογαίας και Λαυρεωτικής

 

Ελάχιστος προς Κύριον ευχέτης

+ Ο Μητροπολίτης ΓΟΧ Μεσογαίας

και Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

 

Διά την διαδικτυακήν Εφημερίδα «Ο ΚΗΡΥΞ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»

Ὁ ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις + ‘Επίσκοπος Κήρυκος Κοντογιάννης Μητροπολίτης Μεσογαίας, Λαυρεωτικῆς και Αχαρνων Τοποτηρητής τῆς Αρχιεπισκοπῆς Ἀθηνῶν και Πρόεδρος της Πανορθοδόξου Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας

 

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

 

Η ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΠΕΝΤΑΠΟΛΕΩΣ

ΥΠΟ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ

ΑΠΟΦΑΣΙΣ

ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΤΗΣ ΑΓΙΟΤΗΤΟΣ

Τοῦ ἐν Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ,

Μητροπολίτου Πενταπόλεως, τοῦ Θαυματουργοῦ (+ 1920)

 

Πρός τό εὐσεβές πλήρωμα, τόν Ἱερό Κλῆρο καί τόν ἀγωνιζόμενο λαό,

τῆς ἁγιωτάτης Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος.

 

«Θαυμαστός ὁ Θεός ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ»

 

Τιμιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά.

 

Εὐλογητός ὁ Θεός ἡμῶν, Ὅς «οὐκ ἀφῆκε Ἑαυτόν ἀμάρτυρον» κατά τόν παρελθόντα 20όν αἰώνα τῆς ἀπό τῆς Πίστεως ἀποστασίας, ἀλλ’ ἀνέδειξεν γνησίους δούλους Του οἱ ὁποῖοι ἐτήρησαν ἀμώμητον καί ἀκαινοτόμητον τήν τῆς Ἐκκλησίας Αὐτοῦ Ὀρθόδοξον Πίστιν καί ἠργάσθησαν τήν ἀρετήν. Οἱ νεοφανεῖς αὐτοί ἀστέρες τοῦ νοητοῦ στερεώματος τῆς Ἐκκλησίας, ἐμαρτυρήθησαν ὑπ’ Αὐτοῦ καί μαρτυ-ροῦνται ὡς Ἅγιοι, διά πλείστων ὅσων σημείων καί θαυμάτων. Εἰς τόν σεπτόν χορόν τῶν νεοφανῶν τῆς Ἐκκλησίας Ἁγίων ἀνήκει καί ὁ ἐπ’ ἁγιότητι βίου διακριθείς καί ὁσιακῶς τόν βίον ἐκμετρήσας Νεκτάριος Μητροπολίτης Πενταπόλεως, ὁ καί κτίτωρ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Ἁγίας Τριάδος Αἰγίνης. Νεκτάριος ὁ Κεφαλᾶς ἐγεννήθη ἐν ἔτει 1846 εἰς Σηλυβρίαν τῆς Θράκης, ἐκ γονέων πτωχῶν, πλήν εὐσεβῶν. Κατά τό Ἅγιον Βάπτισμα ἔλαβε τό ὄνομα Ἀναστάσιος. Τά ἐγκύκλια γράμματα ἐδιδάχθη εἰς τήν ἰδιαιτέραν αὐτοῦ πατρίδα καί ἐν συνεχείᾳ παρηκολούθησεν ἀνωτέρας σπουδάς εἰς ΚΠόλιν. Εἰς τήν ἡλικίαν τῶν 20 ἐτῶν ἐγένετο δημοδιδάσκαλος εἰς Χίον. Ἐκεῖ ἠσπάσθη τόν μοναχικόν βίον, γενόμενος μοναχός εἰς τήν περίφημον Νέαν Μονήν, τήν 7ην Νοεμ-βρίου 1876, ὑπό τοῦ Ὁσίου Παχωμίου (+ 1905). Ὡς προστατευόμενος τοῦ Πατριάρχου Ἀλεξανδρείας Σωφρονίου τοῦ Βυζαντίου ἐφοίτησε εἰς τήν Θεολογικήν Σχολήν τοῦ Πανεπιστημίου Ἀθηνῶν καί ἐν ἔτει 1885 ἦλθεν εἰς Ἀλεξάνδρειαν, θέσας ἑαυτόν εἰς τήν διακονίαν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ ἁγ. Μάρκου, γενόμενος Μητροπολίτης τῆς κατά Λιβύην Πενταπόλεως. Ἀγωνιζόμενος ὁ Ἅγιος καί θεοφιλῶς ἐργαζόμενος εἰς τόν ἀμπελῶνα τοῦ Κυρίου, ἐφθονήθη ὑπό κακοτρόπων κληρικῶν καί ἐξεδιώχθη τῆς τε Ἐπισκοπῆς αὐτοῦ καί ἀπό γῆς Αἰγύπτου. Ἐλθών εἰς Ἀθήνας ἔζησε πενόμενος καί στερούμενος καί αὐτοῦ τοῦ ἐπιουσίου ἄρτου, ὑπηρετῶν τήν Ἐκκλησίαν ὡς Ἱεροκήρυξ καί Διευθυντής τῆς Ριζαρείου Ἐκκλησιαστικῆς Σχολῆς. Μεταξύ τῶν ἐτῶν 1903 καί 1907 ἵδρυσε εἰς Αἴγιναν τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίας Τριάδος, ἔνθα ἐγκα-ταβίωσε ἐφησυχάζων καί ἀσκούμενος. Ἐκοιμήθη εἰρηνικῶς τήν 8ην Νοεμβρίου 1920 εἰς τό Ἀρεταίειον νοσοκομεῖον τῶν Ἀθηνῶν καί ἐνεταφιάσθη εἰς τήν μονήν του. Κατά τήν πρώτην ἀνακομιδήν τοῦ τιμίου αὐτοῦ Λειψάνου, τοῦτο εὑρέθη ἀδιάφθορον, ὅτε δέ ἐν ἔτει 1956 ἐλύθη τοῦτο «ἵνα διασπαρεῖ τοῖς πέρασι τῆς οἰκουμένης», εὑρέθη εὐωδιάζον εὐωδίαν ἄρρητον. Ὁ μακάριος Ἱεράρχης Νεκτάριος, μέ βαθείαν γνώσιν τῶν τε Θείων Γραφῶν καί τῆς θύραθεν παιδείας, κατέλιπεν λίαν σημαντικά ἔργα τῆς συγχρόνου Ἐκκλησιαστικῆς Γραμματείας, εἰς οἰκοδομήν τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας. Τάς κατ’ αὐτοῦ γενομένας προσβολάς καί παντοειδεῖς ἐπιθέσεις, ἀντιμετώπισε διά τοῦ ἐν αὐτῶ πνεύματος τῆς ταπεινώσεως καί τῆς ἀνεξικακίας. Ἡ ἀνάπλεως πραότητος προσω-πικότης του, ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ διά τούς πιστούς πρότυπον χριστιανικοῦ βίου καί κανόνα τῆς πρός ἀλλήλους συμπεριφορᾶς. Ἡ ἁγιότης τοῦ ἀοιδήμου Πατρός ἐμαρτυρήθη ὑπό τοῦ Θεοῦ ἔτι ζῶντος αὐτοῦ, ἀλλά κυρίως μετά θάνατον, διά πλείστων ὅσων σημείων καί θαυμάτων, τά ὁποία προσέδωσαν αὐτῶ τήν προσωνυμίαν τοῦ Θαυματουργοῦ. Ἄξιον σημειώσεως τυγχάνει τό γεγονός, ὅτι κατά τό ἔτος τοῦ θανάτου του, γενομένης συζητήσεως ἐν Ἁγίῳ Ὄρει μεταξύ τῶν ἐκεῖσε ἀσκουμένων πατέρων, περί τῆς ἁγιότητος ἤ μή αὐτοῦ, ὁ ἐν Ἁγίοις Πατήρ ἡμῶν Ματθαῖος ὁ Νέος Ὁμολογητής, ἐνασκούμενος ἐν τῶ Ἱερῶ Ἡσυχαστηρίῳ ἁγ. Μηνᾶ Βίγλας, ἐξελθών εἰς τήν ἔρημον ἵνα προσευχηθῆ περί αὐτοῦ καί λάβει ἄνωθεν τήν πληροφορίαν, ἐπανακάμψας εἶπε μετά βεβαιότητος, «ναί, ὁ Νεκτάριος εἶναι Ἅγιος», ἀναπαύσας οὕτως τήν συνείδησιν τῶν πατέρων. Ἡ ὁμολογία αὗτη τοῦ Ἁγίου Πατρός Ματθαίου ἀποτελεῖ οὐσιαστικῶς τήν πρώτην διακήρυξιν τῆς ἁγιότητος τοῦ ἁγ. Νεκταρίου. ΟΘΕΝ Α. Ἑπόμενοι τῆς αἰωνοβιότου πράξεως τῆς Ἐκκλησίας συμφώνως πρός τήν ὁποίαν, κριτήριον διά τήν διακήρυξιν τῆς ἁγιότητος ἑνός Ἁγίου εἶναι ἡ συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας, ἐντός τῶν κόλπων τῆς Ὁποίας ἀνεδείχθη ὁ νέος Ἅγιος. Β. Ἀποδεχόμενοι καί ἐκφράζοντες τήν κρίσιν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ πληρώματος τῆς τοπικῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία κρίσις ἀναγνωρίζει τόν θεοφιλῶς ζήσαντα καί ὁσιακῶς τελειωθέντα ἐν ἔτει 1920 Νεκτάριον Μητροπολίτην Πενταπόλεως, τόν ἐν Αἰγίνῃ, ὡς Ἅγιον καί πρό Συνοδικῆς διαγνώσεως, κατά τά προβλεπόμενα ὑπό τῆς ἐκκλησιαστικῆς πράξεως, ἤτοι δι’ ἀφιερώσεως ναῶν εἰς τήν μνήμην αὐτοῦ καί δι’ ἁγιογραφήσεως ἱερῶν αὐτοῦ εἰκόνων καί διά τῆς φιλοπονήσεως πρός τιμήν αὐτοῦ Ἱερῶν Ἀκολουθιῶν καί διά τῆς ἐκδόσεως τοῦ Βίου αὐτοῦ. Γ. Κατόπιν τῆς ἀπό 27ης Ἰουλίου τ. ἔ. 2010 σχετικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλη-σίας (συγκληθείσης ἐν τῆ Ἱερᾶ Μονῆ ἁγ. Παντελεήμονος Καρπαθίων Οὐκρανίας, ὑπό τήν προεδρείαν τοῦ ἐπιχωρίου Ἐπισκόπου, Σεβ. Μητροπ. Κιέβου κ. Σεραφείμ), συμφώνως πρός τήν ὁποίαν «ἡ ἐγγραφή ἑνός ἱεροῦ προσώπου εἰς τό ἑορτολόγιον τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας εἰς τήν Ὁποίαν ἀνήκει, καθώς καί ἡ ρύθμισις τῶν ἐπί μέρους λεπτομερειῶν, ἐπαφίενται εἰς τήν ποιμαντικήν διάκρισιν τῶν ἐπιχωρίων Ἐπισκόπων».

 

ΘΕΣΠΙΖΟΜΕΝ

 

Ὅπως ἀπό τοῦ νῦν καί εἰς τό ἐξῆς, ὁ μακάριος Νεκτάριος, Μητροπολίτης Πενταπόλεως, συναριθμεῖται τοῖς Ἁγίοις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τιμώμενος τήν 9ην μηνός Νοεμβρίου, εἰς δόξαν τοῦ ἐν τοῖς Ἁγίοις Αὐτοῦ θαυμαστοῦ Θεοῦ ἡμῶν.

 

Αὐτοῦ ἁγίαις πρεσβείαις Χριστέ ὁ Θεός,

ἐλέησον καί σῶσον ἡμᾶς. Ἀμήν

 

Διάπυρος πρός Κύριον εὐχέτης

 

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ

 

Ἐν τῶ Ἱερῶ Μητροπολιτικῶ Ναῶ ἁγ. Δημητρίου Ἀχαρνῶν

26η Ὀκτωβρίου 2010 Μνήμη Μεγαλομάρτυρος

Δημητρίου τοῦ Μυροβλύτου

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

Ο ΑΓΙΟΣ ΘΕΟΔΩΡΟΣ Ο ΣΤΟΥΔΙΤΗΣ

ΚΑΙ Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 

‘Εγκώμιον τοῦ Ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου: «Εἰς τήν προσκύνησιν το9ῦ Τιμίου καί Ζωοποιοῦ Σταυροῦ εἰς τό μέσον τῆς Νηστείας».

«Ἀς ἐπανέλθουμε καί ἀς ἐντρυφήσουμε κατά κάποιο τρόπο στήν συζήτησι τοῦ ἁγίου ὀνόματος. Ὁ σταυρός εἶναι πράγμα πολυτιμότερο ἀπό ὅλα τά πράγματα. Ὁ σταυρός εἶναι τό πιό ἀσφαλές καταφύγιο τῶν χριστιανῶν. Ὁ σταυρός εἶναι τό πιό ἐλαφρό βάρος στόν ὦμο τῶν μαθητῶν τοῦ Χριστοῦ.  Ὁ σταυρός εἶναι ἡ πιό καλή παρηγοριά τῶν ψυχῶν πού βασανίζονται.  Ὁ σταυρός εἶναι ὁ πιό ἀνεμπόδιστος δρόμος τῆς πορείας πρός τόν οὐρανό. Τό ὕψος καί τό πλάτος τοῦ σταυροῦ εἶναι εὐρύτερο ἀπό τό μέγεθος τοῦ οὐράνιου θόλου. Ἡ ἰσχύς καί ἡ δύναμη τοῦ σταυροῦ ἐπιφέρει τήν καταστροφή κάθε ἀντίθετης δύναμης. Ἡ μορφή καί τό σχῆμα τοῦ σταυροῦ εἶναι ὅραμα, πιό ὡραῖο ἀπ’ ὅλα τά σχήματα. Ἡ ἀστραπή καί ἡ λάμψη τοῦ σταυροῦ εἶναι ἀκτινοβολία λαμπρότερη ἀπό τόν ἥλιο. Ἡ χάρη καί ἡ δόξα τοῦ σταυροῦ εἶναι δῶρο πιό θελκτικό ἀπό ὅλες τίς χάρες. Ὁ σταυρός συνενώνει τόν οὐρανό καί τή γῆ κατά τρόπο πού ἐξασφαλίζει τήν εἰρήνη.  Τό ὄνομα τοῦ σταυροῦ εἶναι ἁγιασμός, ὅταν μάλιστα ἀναφέρεται μέ τίς γλῶσσες καί ἀκούεται μέ τ’ αὐτιά. Μέ τόν σταυρό νεκρώθηκε ὁ θάνατος καί ὁ Ἀδάμ ζωοποιήθηκε. Ὁ σταυρός ἦταν καύχημα ὅλων τῶν ‘Αποστόλων καί μέ αὐτόν δοξάστηκαν οἱ μάρτυρες καί ἁγίασαν ὅλοι οἱ ὅσιοι.  Μέ τόν σταυρό φορέσαμε τόν Χριστό καί ἀποβάλαμε τόν παλαιό ἄνθρωπο. Μέ τόν σταυρό σημαδευτήκαμε ὡς πρόβατα τοῦ Χριστοῦ καί συντασσόμαστε στήν οὐράνια μάνδρα. Μέ τόν σταυρό πλήττουμε τούς ἐχθρούς μας καί πετυχαίνουμε νίκη σωτήρια. Μέ τόν σταυρό νικᾶμε τά πάθη καί ἀποφασίζουμε νά ζήσουμε ὑπερκόσμια. Ὅποιος φέρει στούς ὤμους του τόν σταυρό γίνεται μιμητής τοῦ Χριστοῦ, καί δοξάζεται ὁλοφάνερα μαζί μέ τόν Χριστό. Τόν σταυρό βλέποντας ὁ Ἄγγελος καμαρώνει, καί ὁ διάβολος καταντροπιάζεται. Ἀφοῦ βρῆκε τόν σταυρό ὁ ληστής, εἰσῆλθε στόν παράδεισο καί ἀντήλλαξε τίς ληστεῖες μέ τήν βασιλεία. Αὐτός πού ἁπλῶς κάνει τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ, διαλύει τούς φόβους καί δέχεται τήν εἰρήνη. Ὅποιος ἔχει φύλακά του τόν σταυρό παραμένει ἀπαραβίαστος καί ἀβλαβής. Καθένας πού ἀγαπᾶ τόν σταυρό, μισεῖ τόν κόσμο καί γίνεται ἐραστής τοῦ Χριστοῦ. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, τό πολυθρύλλητο καύχημα. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, τό ἐκλεκτό κήρυγμα τῶν ἀποστόλων.  Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, τό βασιλικό στέμμα τῶν μαρτύρων. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ τό πολυτιμότατο κόσμημα τῶν προφητῶν. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ τό λαμπρότατο κόσμημα τῶν περάτων. Σταυρέ τοῦ Χριστοῦ, μιλῶ καί σέ σένα σά νά εἶσαι ἔμψυχος. Εἴθε νά προστατεύεις αὐτούς πού θερμά σέ ὑμνολογοῦν, νά σώζεις αὐτούς πού σέ ἀγκαλιάζουν μέ πίστη, νά ὁδηγεῖς εἰρηνικά καί ὀρθόδοξα αὐτούς πού εἶναι ὑπάκουοι, νά φέρνεις σέ ὅλους τήν χαρμόσυνη ἀνάσταση τοῦ Χριστοῦ, φυλάγοντας τούς Ἱεράρχες καί τούς Βασιλεῖς, ὅλους ἐκείνους πού ζοῦν μόνοι τους, ἤ μαζί μέ ἄλλους, μέ τήν βοήθεια τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ Κυρίου μας, στόν ὁποῖο ἀνήκει ἡ δόξα καί ἡ δύναμη μαζί μέ τόν Πατέρα καί τό ἅγιο Πνεῦμα, τώρα καί πάντοτε καί στούς αἰῶνες τῶν αἰώνων. Ἀμήν».

      

ΣΤΑΥΡΟΣ Ο ΤΡΟΠΟΣ ΤΗΣ ΖΩΗΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΙΑΝΩΝ

Σταυρός δεν είναι μόνο ο τύπος ή το σύμβολο του Χριστού, αλλά είναι ο τρόπος ζωής των χριστιανών. (Όποιος δεν σηκώνει τον σταυρό του και δεν με ακολουθεί, δεν μπορεί να είναι μαθητής μου). Καλούμαστε δηλαδή να σταυρώσουμε τον παλαιό άνθρωπο, το αμαρτωλό Εγώ μας, τα αμαρτωλά και εγωιστικά πάθη, την φιλαυτία. Ο ίδιος ο Κύριος μας δίδαξε ότι στενή και τεθλιμμένη η οδός του Ευαγγελίου, και ότι η Βασιλεία του Θεού βιάζεται και βιασταί αρπάζουσιν αυτήν. Χωρίς ¨βία¨ στον εαυτό μας δεν υποχωρεί ο παλαιός άνθρωπος, δεν ξεριζώνονται τα πάθη. Με την νηστεία, την αγρυπνία, τις γονυκλισίες, την ορθοστασία και όλη την ευλογημένη ορθόδοξο άσκηση χαλιναγωγούνται τα πάθη και ο χριστιανός από σαρκικός γίνεται πνευματικός. Ασκείται να μη προσκολλάται εμπαθώς στους ανθρώπους και στα υλικά αγαθά. Να μη χρησιμοποιεί τον κόσμο καταναλωτικά, αλλά ευχαριστιακά.

 

ΑΝ ΑΓΑΠΑΣ ΤΟΝ ΚΥΡΙΟ … ΠΕΘΑΝΕ ΟΠΩΣ ΕΚΕΙΝΟΣ

 

Αν άγαπας τον Κύριό σου, πέθανε όπως Εκείνος. Σταύρωνε τον εαυτό σου, έστω κι αν δεν σε σταυρώνει κανείς. Και σταυρός είναι ο αγώνας έναντίον της κακίας και της ζήλειας σου. Σταυρώνεις το «εγώ» σου, όταν αρνείσαι να ικανοποιήσεις τις κακές επιθυμίες σου. Κρεμάς τον εαυτό σου στο σταυρό, όταν αφήνεις τον Θεό να κατευθύνει τη ζωή σου χωρίς τις δικές σου λογικές παρεμβάσεις. Πεθαίνεις σαν τον Κύριό σου, όταν υποτάσσεσαι στο θέλημά Του χωρίς τα ατέλειωτα «γιατί».

 

~ Άγιος Ιωάννης Χρυσόστομος

 

Ο ΣΤΑΥΡΟΣ ΣΥΜΒΟΛΟ ΑΓΑΠΗΣ ΚΑΙ ΘΥΣΙΑΣ

 

Για τους χριστιανούς ο σταυρός είναι και σύµβολο αγάπης και θυσίας. Το κατακόρυφο ξύλο συµβολίζει την αγάπη που πρέπει να έχουµε προς το Θεό. Κι η αγάπη του Θεού είναι τόσο µεγάλη, που έστειλε τον Υιό του κι έγινε θυσία για µας. Το οριζόντιο ξύλο του Σταυρού συµβολίζει την αγάπη που πρέπει να έχουµε προς τους συνανθρώπους µας. Εκείνος που αγαπά πραγµατικά το Θεό, αγαπά και τον πλησίον του.

 

 

«ΙΔΟΥ ΓΑΡ ΗΛΘΕ ΔΙΑ ΤΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ

ΧΑΡΑ ΕΝ ΟΛΩ ΤΩ ΚΟΣΜΩ».

 

Ενας Ρωσος ιερέας εγραφε μεταξύ αλλων: «Η χαρά του χριστιανού αγοράζεται με τον πόνο και τα παθήματα. Για να σωθεί ο άνθρωπος, ο Κύριός μας ανέβηκε στον Σταυρό. Και πέθανε. Μετά αναστήθηκε. Μετά ήρθε η χαρά. Είναι απαραίτητο να σηκώσουμε τον σταυρό μας».

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΠΟΥ ΕΓΙΝΕ ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ

 

ΣΤΗΝ ΠΑΝΑΓΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΥΣΙΩΤΙΣΣΑ

Επί Γερμανικής κατοχής, πήγε ένα γερμανικό στρατιωτικό απόσπασμα να κάψει την Ιερά μονή της Παναγίας της Προυσιώτισσας, που βρίσκεται στην Ευρυτανία.

Ο εκεί ηγούμενος, όταν είδε ότι ήθελαν να κάψουν το μοναστήρι, έπεσε μπροστά στον Γερμανό διοικητή και τον παρακαλούσε να μην το κάψει.

Ζήτησε από τον διερμηνέα να του πει τα εξής:

- Εδώ βρίσκουν έλεος και ανακούφιση πολλοί άνθρωποι. Και από το εξωτερικό και από το εσωτερικό. Εδώ γίνονται θαύματα καθημερινώς. Να μην κάψει τη μονή αυτή.

Ο Γερμανός διοικητής τον άκουσε με προσοχή και του είπε:

- Άμα κάνει και σε εμάς θαύμα η Παναγία, δεν θα κάψουμε το μοναστήρι.

Ο ηγούμενος συμφώνησε και παίρνει το καντήλι της Παναγίας, το ανεβάζει πάνω στο καμπαναριό (μιλάμε για πολύ μεγάλο ύψος) και αφήνει το καντήλι με το λάδι καιόμενο, να πέσει από εκεί. Και ως εκ θαύματος, το καντήλι έπεσε κάτω όρθιο, χωρίς να πάθει ζημιά, χωρίς να χυθεί το λάδι και χωρίς να σβήσει!!!

Μπροστά σε αυτό θαύμα, ο Γερμανός Διοικητής προστάζει μεταβολή στο απόσπασμα και φεύγουν από το μοναστήρι. Έτσι γλύτωσε το μοναστήρι.

Το βράδυ όμως, εμφανίζεται η Παναγία στον ηγούμενο και του λέει:

- Ποιός είσαι εσύ και ποιόν ερώτησες και έκανες με το καντήλι αυτό το πράγμα; Ποιός ερώτησε εσένα, αν θέλω εγώ, να καεί αυτό μοναστήρι; Εγώ έχω τη δύναμη, να το ξαναχτίσω. Θα επιτρέψω να καεί, για να ξεπαστρέψει η αμαρτία, από τους ανθρώπους που έρχονται εδώ. Ποιός είσαι εσύ;

Κόκκαλο ο ηγούμενος! Μαζεύτηκε σε μια γωνία και ζήτησε συγγνώμη, από την Παναγία μας.

Σε λίγες μέρες επιστρέφουν οι Γερμανοί και καίνε το μοναστήρι.

Και το θαύμα ποιό είναι;

Το μοναστήρι καταστράφηκε ολοσχερώς, δεν έμεινε τίποτα, στάχτυ τα πάντα. Μόνο η εικόνα της Παναγιάς της Προυσιώτισσας δεν κάηκε!

+ Δημήτριος Παναγόπουλος Ιεροκήρυκας

ΠΕΠΡΑΓΜΕΝΑ 2008 ΠΡΟΤΑΣΙΣ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΝ ΟΛΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

 

ΑΠΟ ΤΑ ΠΕΠΡΓΑΜΝΕΝΑ ΤΟΥ 2008

ΠΡΟΤΑΣΙΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΝ ΟΛΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Τό τελευταῖον προσκλητήριον ἔγγραφον μέ τό ὁποῖον τούς ἐκαλέσαμεν διά πολλοστήν φοράν, ἦτο τό ὑπ’ ἀριθμ. 483/15 Σεπτ. 2008 (π.ἡ.) ἔγγραφον. Αὐτήν τήν φοράν τό προσκλητήριον ἔγγραφον ἐγένετο καί διά λογαριασμόν ὅλων τῶν Ἀρχιερέων τῶν πέντε τοπικῶν Ἐκκλησιῶν μετά τῶν ὁποίων εἴμεθα ἡνωμένοι, ἤτοι ὑπό τῆς Πανορθοδόξως πλέον συγκροτηθείσης Ἱερᾶς Συνόδου. Τούς ἐκαλέσαμεν καί πάλιν διά νά συζητήσωμεν ἐπί τῶν θεμάτων τά ὁποῖα μᾶς χωρίζουν, μεταξύ τῶν ὁποίων εἶναι καί ἡ ἐκκλησιολογική παρέκκλισις τοῦ ὑπό τόν Πειραιῶς Νικόλαον φερομένου ὡς δῆθεν νέου Δ.Σ., ἡ ὁποία ὡς ἀνωτέρω εἴπομεν τούς ἐξέβαλε καί τυπικῶς καί οὐσιαστικῶς καί τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί τοῦ ἹΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ» (ΙΦΣΚΑΕ) καί ἑπομένως δέν δύνανται νά ἐκπροσωποῦν αὐτόν, Ἰδού τό τελευταῖον ἔγγραφον:

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210. 6020176.

Α.Π. 483 Ἐν Κορωπίῳ τῆ 15 Σεπτ. 2008 (π.ἡ.)

ΠΡΟΣ

τούς πρώην ἐν Χριστῶ Πατέρας καί Ἀδελφούς

κ.κ. Νικόλαον, Παχώμιον, Ταράσιον, Γαλακτίωνα, κλπ.

Θέμα: ΠΡΟΤΑΣΙΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΝ ΑΓΑΠΗΣ ΕΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΡΟΣ ΕΝΩΣΙΝ ΟΛΩΝ ΕΝ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ

Ἀγαπητοί,, ἡ ἐλαχιστότης μου, ἐκφράζων καί τούς κατά τόπους Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, α) Μπανκάου Ρουμανίας Κασσιανοῦ β) Βράντσεα Ρουμανίας Γεροντίου γ) Κένυας Ἀφρικῆς Ματθαίου, δ) Κιέβου Οὐκρανίας Σεραφείμ καί ε) Κιτίου καί πάσης Κύπρου Παρθενίου, χάριτι Χριστοῦ προάγομαι, ὅπως διά τῆς παρούσης ποιήσω ΠΡΟΤΑΣΙΝ – ΕΚΚΛΗΣΙΝ δι’ ἕναν σοβαρόν διάλογον Ἀγάπης ἐν Ἀληθεία, ἵνα ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ θεραπεύση δι’ ἡμῶν τά ἀπό μακροῦ χρόνου ἐκκρεμοῦντα λίαν σοβαρά θέματα, τόσον ἀπό ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ἐν γένει ἀπόψεως καί ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑΣ τοῦ ΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ, ὅσον καί ἰδιαιτέρως τά φλέγοντα θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ, ὡς καί αὐτό τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ.

Παρακαλοῦμεν, ὅπως ἐντός ἑνός μηνός ἀπό λήψεως παρούσης εὐαρεστηθῆτε νά μᾶς γνωρίσητε τάς ἐν τοῖς προκειμένοις θέμασι προθέσεις σας, πάντοτε μέ γνώμονα καί κριτήριον τήν διακονίαν πρός τήν Μητέρα Ἐκκλησίαν καί σωτηρίαν τῶν ψυχῶν μας.

Φρονοῦμεν καί πιστεύομεν ὅτι δέν ὑπάρχει χρόνος διά παραπλανητικάς προφάσεις, ἀλλ’ ἐπείγει ὅπως, ἐν ἀληθεῖ ταπεινώσει, ἀναλάβωμε τάς εὐθύνας μας ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, τοῦ πληρώματος Αὐτῆς, καί τῶν ἰδίων ἡμῶν ψυχῶν.

Διατελοῦμεν ἐν ἀγάπη Χριστοῦ καί ἀναμονῆ ἀπαντήσεώς σας.

Ἐλάχιστος ἐν Ἐπισκόποις

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς

Κήρυκος

Τό ἑπόμενον ἔγγραφον τό ὁποῖον τούς ἀπεστάλη ἦτο τό ὑπ’ ἀριθμ. 492/2/15.12.2008 ἐπί τοῦ ὁποίου καί πάλιν ἐσιώπησαν καί κατόπιν συνεκλήθη ἡ Πανορθόδοξος Σύνοδος ἡ ὁποία συνέταξε τό Κατηγορητήριον, καί ὥρισε δικάσιμον διά τήν 4ην Φεβρουαρίου 2009, ἐνῶ τούς ἔστειλε καί το ὑπ’ ἀριθμ. 498/2/15.1/2009.