ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ!!!

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

 

 

Μετά τήν α’ Στιχολογίαν ψάλλομεν Καθίσματα οὗτως

Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον λόγον

Ὡς πολύτιμον κόσμον τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ/, Ἱεράρχην Ματθαῖον ἀνευφημήσωμεν/, Ὀρθοδόξων θησαυρόν τόν ἀνέκλειπτον/, λόγοις ἐνθέοις γάρ αὐτός ἐξεπαίδευσεν ἡμᾶς/, σέβειν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν/ καί παραμένειν τῆ Πίστει/ τῶν Ὀρθοδόξων, τήν ἀμώμητον.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τόν λειμῶνα τῶν λόγων τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν/, τόν ἡμᾶς ὁδηγοῦντα πρός τήν εὐσέβειαν/, τόν ποικίλους πειρασμούς ὑπομείναντα/, κλεινόν Ματθαῖον, οἱ πιστοί, ὡς διδαχθέντες παρ’ αὐτοῦ,/ τιμήσωμεν κατά χρέος,/ πρεσβεύει γάρ τῶ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Τῆς ψυχῆς μου τά πάθη τά πολυώδυνα/ καί σαρκός μου τάς νόσους ἐν τάχει ἴασαι/, τάς τοῦ νοός μου ἐκτροπάς στῆσον, Πανάμωμε/, καί ἐν γαλήνῃ λογισμῶν, εὐχάς προσφέρειν καθαράς, τῶ Βασιλεῖ τῶν ἁπάντων/, ἀξίωσον Θεοτόκε/ καί ἐξαιτεῖσθαι πταισμάτων ἄφεσιν.

Μετά τήν β’ Στιχολογίαν.
Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.

Ματθαῖε, ἐν οὐρανοῖς παρεστώς τῆ Τριάδι/, ἱκέτευε λαβεῖν ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης/, ἡμᾶς τούς ὑμνοῦντας σε/ καί τιμῶντας τήν μνήμην σου/, χάριν, ἔλεος καί ἱλασμόν τῶν πταισμάτων/, ὅπως στόματι δοξάζωμεν καί καρδίᾳ/ Χριστόν τόν Θεάνθρωπον.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Ὀρθοδοξίας διδαχαῖς, ὥσπερ ἥλιος μέγας/, ἐφώτισας τήν γῆν/, κακοδοξίας δέ σκότος/, μακράν ἀπεδίωξας/, Ματθαῖε ἱερώτατε/, ὅθεν δεόμεθα τοῦ αἰωνίου ἡμᾶς σκότους/ ἐλευθέρωσον καί φωτισμοῦ σωτηρίας/ εὐχαῖς σου ἀξίωσον.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Ἀσπόρως τόν Χριστόν ἀπεκήυσας μόνῃ/, τό θαῦμα ὑπέρ νοῦν/, πῶς Παρθένος καί Μήτηρ/, διό Θεοτόκον Σε προσκυνοῦντες δοξάζωμεν/, Σύ γάρ τέτοκας τόν Βασιλέα τῆς Δόξης/, Ὅν δυσώπησον τοῦ εἰρηνεῦσαι τόν κόσμον/ καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Μετά τόν Πολυέλαιον Καθίσματα,
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Φωστήρ ὡς ὑπέρλαμπρος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ/, τόν κόσμον ἐφώτισας σαῖς ἱεραῖς διδαχαῖς/, Πατήρ ἡμῶν θειότατε/. Ἔτηξας τάς αἱρέσεις πάντων τῶν κακοδόξων/, ἔσβεσας τάς φλογώδεις τῶν βλασφήμων συγχύσεις/. Διό ὡς Ἀρχιθύτης τοῦ Χριστοῦ/, πρεσβεύεις νῦν ὑπέρ ἡμῶν.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τριάδος γενόμενος τῆς Παναγίας ναός/, ἐν οἴκῳ ἁγίῳ σου τούς σέ τιμῶντας πιστῶς/ ἁγίασον, φώτισον/, πλήρωσον τάς αἰτήσεις καί παράσχου τάς λύσεις/, πάντων τῶν ἐπιόντων τοῦ Βελίαρ σκανδάλων/, Χριστόν ὑπέρ ἡμῶν ἐκδυσωπῶν, Ματθαῖε Ὅσιε.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Μονήν τήν ἁγίαν Σου τῆς Κερατέας, Ἁγνῆ/, ἧν Ματθαῖος ἀνέθηκε τῆ προστασίᾳ τῆ Σῆ/, ἀεί περιφρούρησον/ πάντων τῶν τοῦ Βελίαρ προσβολῶν καί σκανδάλων/ καί τῆς τῶν κακοδόξων θεηλάτου μανίας/, ἵνα τιμᾶται πάντοτε ἐν αὐτῆ τό Σόν, Παρθένε, ἅγιον ὄνομα.

Ὁ Κανών τοῦ Ἁγίου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς, «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΑΤΘΑΙΩ ΤΟΝ ΥΜΝΟΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ», τῶν δέ Θεοτοκίων «ΠΑΝΑΓΙΑΣ». Μετά τῶν Θεοτοκίων εἰς στ’, ἡ δέ ἐπωδός «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».

Ὠδή α’. Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.

Ἀρχήν νῦν ποιούμενος ἀνυμνεῖν/, ἀγῶνας, ἀσκήσεις, τήν ὁσίαν τε βιοτήν/, Ματθαίου τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου/, τούτου τήν χάριν αἰτοῦμαι καί ἔλλαμψιν.

Νικήσας, Ματθαῖε, τό κοσμικόν/ καί ἀντίθεον πνεῦμα, ἀνεδείχθης ὡς ἀληθῶς/, φωστήρ Ὀρθοδόξων καί προστάτης/ καί τούτων φύλαξ, Πατήρ τε καί πρόμαχος.

Τήν Κρήτην, ὦ Πάτερ, τήν ἐπί γῆς/ κλεινήν σου πατρίδαν, τήν ἁγιότοκον καί λαμπράν/, εὐχαῖς σου ἀεί διατήρει/ εἰρηνικήν, εὐνομουμένην, Ὀρθόδοξον.

Ὠραῖος ἐδείχθη ὁ σός βλαστός/, Πανεύφημος κώμη τῆς Κισσάμου καί καλλονή/ ἐδείχθη Ματθαῖος ἐν τῶ ἀγῶνι/ τῶν Ὀρθοδόξων καί πρόμαχος Πίστεως.

Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε Μήτερ Θεοῦ/, Ὀρθοδόξων προστάτης, θλιβομένων καταφυγή/, πρεσβείαις Ματθαίου Ἱεράρχου/, Σήν ποίμνην, Μῆτερ, ἐν τῆ Πίστει τήρησον.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἀψίδος.

Νοουμένων τῆς θέας κατηξιώθης, Ὅσιε/, τοῖς ἐρημικοῖς διατρίβων τόποις τοῦ Ἄθωνος/, εἰς ὅν ἠγώνισαι ἀσκητικῶς καί τήν χάριν/ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐδέχθης, Ἅγιε.

Ἵα ζωῆς καθορῶντες σῆς εὐωδέστατα, ἔνδοξε/, καί τήν ἐμμονήν σου τοῖς θεῖοις τοῦ Κυρίου προστάγμασιν/, ἅπας ὁ σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων καλεῖ σε/, δεικνύων ἡγέτην σέ ἐν τῶ Ἀγῶνι, Ὅσιε.

Ὁ στρατηλάτης Ματθαῖος φρούρια δύο ἀνήγειρε/, ἵνα τόν Ἀγῶνα στηρίξει, μονάς ἁγίας του/, τήν τοῦ Σωτῆρος λαμπράν καί ἐκείνην τῆς Θεοτόκου/, ἐν αἷς καί δοξάζεται ὡς τούτων πρόμαχος.

Σέ προβάλλονται πρέσβυν οἱ τῆ μονῆ σου προστρέχοντες/ τοῦ προσκυνῆσαι, Ματθαῖε, θήκην λειψάνων σου/, ἐξ ἧς προχέονται τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει/, ψυχῶν τε καί σωμάτων ἰάσεις, Ἅγιε.

Θεοτοκίον

Αἰθέρος πλατυτέρα ἡ Σύ γαστήρ, Πάναγνε/, ἐδείχθη, Παναγία Παρθένε, Χριστός ὁ ἀχώρητος/ ἐν Σοί ἐσκήνωσεν, Ὅν καθικέτευε, Κόρη/, μετά τοῦ Ἱεράρχου ἐλεηθῆναι στούς δούλους Σου.

Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.

Μεγαλώνυμε τοῖς πέρασι/, ἡ ὁσιακή σου μορφή τεθρύλληται/ καί νῦν πᾶντες ἐν τῶ στόματι/, τόν σόν ὄνομα προφέρουσιν.

Ἀπολαύοντες, Ὅσιε/, τῶν σῶν θαυμασίων, εὐχαριστήριον/ πάντες ψάλλομεν ἐφύμνιον/, οἱ τῆς σῆς τυχόντες ἀντιλήψεως.

Τανῦν ρεῖθρα θεόβρυτα/ καί τῶν ἰαμάτων βλύζεις νάματα/ καί ψυχῶν λύεις τά καύματα/, ἐνεργείᾳ, Πάτερ, τῆ τοῦ Πνεύματος.

Θεία ἡ σορός τῶν Λειψάνων σου/, τοῖς ἐν ἀσθενείαις ποικίλαις στένουσιν/, ἰατρεῖον ἀναδέδεικται/ καί ἰάσεων πηγή ὄντως ἀέναως.

Θεοτοκίον

Νομοθέτην καί Κύριον/, ὑπέρ νόμον, Κόρη, φύσεως τέξασα/ Τοῦτον καθικέτευε σῶσαι, Ἱεράρχου πρεσβείαις ἡμᾶς ἅπαντας.

Ὠδή ε’. Φώτησον ἡμᾶς.

Ἀληθῶς σε φρουρόν/ καί θερμόν ἀντιλήπτορα/, ἐν ποικίλοις εὕροιμέν σε πειρασμοῖς/, τῶν δεινῶν ἡμᾶς, Ματθαῖε, ἐξαιρούμενος.


Ἴασιν ψυχῶν/ καί σωμάτων δίδεις, Ἅγιε/, ἐνεργείᾳ σῶν θερμῶν ἱκεσιῶν/, τοῖς προστρέχουσι τῆ σκέπῃ σου, Πατήρ ἡμῶν.

Ὦ Ματθαῖε ἱερέ/ ἐκ κινδύνων ρύστης ἔνθεος/ ἀνεδείχθης καί νόσων ἰατρός/ διό ἡμᾶς πάσης βλάβης περιφρούρησον.

Θεοτοκίον

Ἄνασσα ἐκλεκτόν/ σκεῦος Πνεύματος με ἔργασαι/, τόν ὑπάρχοντα δοχεῖον πονηρόν/, τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις, Παναμώμητε.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον.

Ἐπέπεσαν ὡσεί κύνες ἄγριοι/, οἱ κακόδοξοι ἐχθροί ἐπί τήν σῆν ποίμνην/, καθιλακτοῦντες αὐτήν ἀτιθάσως/ καί εἰς Ἅδην ὠθοῦντες καί ἕλκοντες/, σπεῦσον Ματθαῖε οὖν ταῖς σαῖς λιταῖς καί ἀπό τούτων/ παμμιάρων χειρῶν αὐτήν ἐξάρπασον.

Μονιοί τά μάλλα ἄγριοι/, τήν ἄμπελον τήν τοῦ Χριστοῦ καταπατοῦσιν/, τῶν κακοδόξων αἱ ὀρδαί, Ἱεράρχα/, ἐπαπειλοῦντες Αὐτῆς τήν ἐρήμωσιν/, πλήν λύτρωσαι Αὐτήν σαῖς δυναταῖς/ πρός τόν Δεσπότην εὐχαῖς καί δέησεσιν.

Ναμάτων σε θυσαυρόν ἐπιστάμεθα/ καί πηγήν τῶν ἀγαθῶν, ὦ Ματθαῖε/, ἀσθενούντων ἰατρεύοντα πάθη καί ἐνεργείας δαιμόνων ἐλαύνοντα/, δεόμεθά σου οὖν θερμῶς/ ἐκ φθορᾶς καί πειρασμῶν ἡμᾶς λύτρωσαι.

Ὀρθοδόξων σε προστάτην κηρύττομεν/ καί φρουρόν τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης/, τῶν κακοδόξων διαλύοντα ὄχλον καί δυσεβῶν τάς φλυαρίας καθαίροντα/, διό πάντας νῦν τούς εὐσεβεῖς/, Ὀρθοδοξίᾳ στηρίξαι δεόμεθα.

Θεοτοκίον

Γαβριήλ τήν φωνήν, οἱ διά σοῦ σωζόμενοι/, Θεομήτωρ, Σοί βοῶμεν ἀσιγήτως/. Χαῖρε Δέσποινα κόσμου, χαῖρε κλίμαξ, χαῖρε Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἀνόρθωσις/, τοῦ Λόγου, χαῖρε, καί Θεοῦ/, τό εὐρύχωρον ὄντως παλάτιον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Τό ὁσιότητος, Πάτερ, ἀγώνισμα, ἐπιτυχῶς περατώσασα στέφανον, ἀξίως ἀμαράντινον εἴληφας, Ματθαῖε, ἐκ τῶν χειρῶν Χριστοῦ τοῦ Νυμφίου σου, ὑπέρ ἡμῶν Ὅν ἀεί καθικέτευε.

Ὁ Οἶκος

Ἑλλάδος ἁπάσης ποιμήν ἐντυγχάνων καί οἰκουμένῃ τά δῶρα τά τοῦ Πνεύματος φέρων, Ματθαῖε ἀξιάγαστε, ἡμᾶς διέσωζε ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως, σαῖς λιταῖς ταῖς ἐνθέρμοις πρός τόν Κύριο, ὑπέρ ἡμῶν Ὅν ἀεί καθικέτευε.

Συναξάριον

Τῆ 14η τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος.

Στίχοι

Ἔλαμψας, Πατήρ, ὡς ἀστήρ Ἐκκλησίᾳ,
Ἧ χαίρετε τῆ σῆ ἐν οὐρανῶ καταστάσει.
Δεκάτῃ τετάρτῃ Ματθαῖος ἐν οὐρανοῖς ἀνῆλθεν.

Ὠδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Νοός ἡμῶν τό σκότος/ καί παθῶν ἀτιμίας καί πάσης θλίψεως/, Ματθαῖε ταῖς λιταῖς σου/, λύεις καί διασώζεις/, διό καί ψάλλοντες κηρύττομεν/, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Πάτερ ὄντως ὑπάρχεις/ ἰσοστάσιος Ἀγγέλων, ἄνερ τρισόλβιε/, Ματθαῖε θεοφόρε/, βιώσας τήν ἐκείνων/ πολιτείαν, διό κραυγάζομεν/, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεός/ εὐλογητός εἶ.

Ραθυμίας ἀτόπου/ καί δεινῆς ἁμαρτίας ταῖς ἱκεσίαις σου/, Ματθαῖε Λαυρεώτα/, διασώζεις τούς πίστει/ εἰς σέ προστρέχοντας/ καί ψάλλοντας ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Ὅσιε, ἀγῶνας/ ἐπί γῆς ἠγωνίσω καί ποθουμένου ἔτυχας/ καί νῦν ταῖς οὐρανίαις/ συνῶν χοροστασίαις/ περίφρούρει τούς μέλποντας, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Θεοτοκίον

Ἰατρός εἶ Παρθένε/ ἡ Θεόν σαρκωθέντα κόσμῳ κυήσασα/, παντοίων ἀλγηδόνων ἀπάλλαξον Σούς δούλους/ ταῖς τοῦ Ὁσίου δεήσεσιν/, ὅτι Σύ ὑπάρχεις τῆς Ἐδέμ θύρα, Εὐλογημένη.

Ὠδή η’. Τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.

Σαῖς πρεσβείαις/ αἱ τῶν ψυχῶν ἀρρωστίαι/ θεραπεύονται καί πάθη, τρισμάκαρ/, ὅθεν σέ τιμῶμεν, Ματθαῖε θεοφόρε.

Φῶς τό τοῦ Δεσπότου/, σέ προβαλλόμενοι πρέσβυν/ ἐλπίζομεν τυχεῖν, Ματθαῖε/, σαῖς πανευπροσδέκτοις πρός Κύριον πρεσβείαις.

Ἔλκη τῶν ψυχῶν ἡμῶν/ ἀποκάθαρον καί πάθη/ σῆ μεσιτείᾳ, θεοφόρε Ματθαῖε/, ἵνα σέ τιμῶμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Θεοτοκίον

Ἄνασσα Ἁγνή/ ταῖς τοῦ Ὁσίου λιταῖς καί ἱκεσίαις/, τούς τηκομένους νόσοις παντίαις/ καθικετεύομεν Δέσποινα ἀπαλλαγῆναι.

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Ρῶσιν καί εὐφροσύνην/ ἐμπλίζεις, ὦ Ματθαῖε/, τούς προσιόντας τῆ σορῶ τῶν λειψάνων σου/ καί ἐν τῆ μονῆ σου πίστει καταφεύγοντας.

Εἰρήνην οὐρανόθεν/, Ὅσιε τρισμάκαρ/, καταπεμφθῆναι δυσώπει, πανόλβιε/, τούς διανοίᾳ καθαρᾶ τελοῦντας τήν σήν μνήμην.

Ἱεράρχα σέ τιμῶμεν/, Ματθαῖε Κρήτης γόνε/ καί ἀσιγήτως τόν ὕμνον προσάγωμεν/, σύ γάρ τόν θρόνον τῶν κλεινῶν Ἀθηνῶν, Πάτερ, ἐκλέησας.

Θεοτοκίον

Σεπτή Κυρία κόσμου/, Μαρία Θεοτόκε/, ψυχάς ἡμῶν καταδρόσισον, Πάνσεμνε/, ρανίσιν Σοῦ ἐλέους καί σῶσον, Παναγία.

Ἐξαποστειλάριον. Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς.

Ἐνασκήσας αὐστηρῶς, ἐν Ὄρει τῶ Ἁγίῳ, τῆ ἀσθενείᾳ τῆς σαρκός κατηγωνίσω τόν ἐχθρόν, διό στεφάνους ἔλαβες παρά Κυρίου, Ματθαῖε Ἱεράρχα.

Εἰς τούς Αἴνους, Στιχηρά Ἰδιόμελα.
Ἦχος α’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τοῦ Παρακλήτου τήν χάριν ἐλκύσας, Ὅσιε/, τῆ ἀσκήσῃ σου καθεῖλες μηχανάς τοῦ Βελίαρ/, πολιστής δέ ἐγένου ἐρημικῶν/ τόπων, Πατέρων ἐφάμιλλε/, διό τήν μνήμην σου ἄσμασιν καί ὠδαῖς/ ἀναμέλποντες τιμῶμεν σου.

Χαίρει ἐν σοί νῆσος Κρήτη, ἡ σέ γεννήσασα/ καί Κερατέας κώμη σούς ἀγῶνας κηρύττει/ καί Ἀθηνῶν Ἐκκλησία ἡ τοῦ Χριστοῦ μακαρίζει σε, Ἅγιε/, Ἱεροθέου τοῦ πρώτου τόν μιμητήν/ καί Διονυσίου τόν διάδοχον.

Ἡ τῆς Κισσάμου ἐπαρχία χορεύει, Ὅσιε/, ὡς μήτηρ καυχωμένῃ ἐπί τῆ θείᾳ σου δόξῃ/, Μονές δέ Κερατέας καί Κουβαρᾶ/, τούς σούς ἀγῶνας κηρύττουσιν/, τούτων ὑπάρχεις γάρ δόξα καί ἡ χαρά/, ἡμῶν δέ πρέσβης θερμός πρός Κύριον.

Περατωθέντος τοῦ ὕμνου ὅν σύ προσέφερων/, σοῦ δέομαι, Ἱεράρχα/, παντός κινδύνου φυλάττειν/, ψυχήν μου τήν ἀθλίαν καί τήν ζωήν/ τήν ἀγείρω πρεσβείαις σου/ τυχεῖν τῆς οὐρανίου, ἔνθα χορός Ἁγίων Πάντων ἀγάλλεται/, ἐν ὅ καί συγχορεύεις μετά χαρᾶς/, Ματθαῖε Ἅγιε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Ἐκ Κρήτης ὡς ἄνθος εὐῶδες, τῆ Ἐκκλησίᾳ προσεφέρθης, Ματθαῖε Ὅσιε. Τῆς δέ ἀλήκτου ζωῆς τόν κλῆρον δεξάμενος, ὡς βραβεῖον τῶν ἀγώνων σου, νῦν ἐν οὐρανίοις θαλάμοις μετά τῶν τῶ θρόνῳ προκατόχων συναγάλλει. Μεθ’ Ἱεροθέου καί Διονυσίου, τῶν τοῦ Παύλου μαθητῶν, καί μετά πάντων τῶν ἐν Ἀθῆναις ἁγιασάντων καί ταῦτας ἁγιαζόντων. Διό εὐχαριστήριον ὠδήν σοί προσφέροντες, ἐν κατανύξῃ βοῶμεν, μή ἐπιλάθῃ, Ἅγιε, τῆς ποίμνης σου, ἀλλά πρέσβευε Κυρίῳ τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς.

Καί νῦν. Θεοτοκίον
Δοξολογία Μεγάλη
Μεγαλυνάριον

Χαῖροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή καί τῶν μοναζόντων τιμή, δόξα, καί στολισμός, χαῖροις τῆς πλάνης ὁ μέγας καθαιρέτης καί τῆς Ὀρθοδοξίας Ἄτλας ὁ σύγχρονος.