ΕΩΣ ΘΑΝΑΤΟΥ ΑΓΩΝΙΣΑΙ ΥΠΕΡ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

"ΑΔΕΛΦΟΙ ΠΟΤΕ ΘΑ ΣΥΝΕΛΘΩΜΕΝ ΑΠΟ ΤΗΝ ΜΕΘΗΝ" (ΑΓΙΟΣ ΓΡΗΓΟΡΙΟΣ Ο ΘΕΟΛΟΓΟΣ) ΗΤΑΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΟΜΙΛΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΤΟΥ ΕΤΟΥΣ 1995. «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ» ΕΠΑΝΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΩΣ ΠΑΡΑΡΤΗΜΑ ΤΟΥ «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ» Ἡ ἐπανέκδοσις τῶν παλαιῶν τευχιδίων γίνεται μερίμνη τῆς Ἱεραποστολικῆς ‘Αδελφότητος Διακονισςῶν «Η ΑΓΙΑ ΦΙΛΟΘΕΗ» τοῦ Μητροπολιτικοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Δημητρίου (Μητροπολίτου Χρυσάνθου 10, Περιοχή Ἁγίου Ἀθανασίου, ‘Αχαρναί) Τηλ. 210.2466057 ῎Ετος ΙΑ' ᾿Αριθμ. Φύλλου : 262 Μάρτιος 1995 ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1995 Σημείωσις: Τό παρόν ῾Ιεραποστολικόν καί ᾿Εποικοδομητικόν Φυλλάδιον, ἐξεδόθη ὑπό τοῦ τότε ᾿Αρχιμ. (νῦν Μητροπολίτου) Κηρύκου Κοντογιάννη, Πρωτοσυγκέλλου τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν, ἀπό τήν Διεύθυνσιν τοῦ Πνευματικοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ Κέντρου, Μπότσαρη 8, 121 31 Περιστέρι, ᾿Αθῆναι, ἐν ἔτει 1995, τότε δηλαδή πού τό Κέντρον ἦτο πραγματικά Κέντρο Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ τώρα τό ἔχουν μετατρέψει σέ Κέντρο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Τό παρόν ἐδημοσιεύθη καί μετά τό 1995 εἰς βελτιωμένην ἔκδοσιν). ΑΣ ΑΓΩΝΙΣΘΩΜΕΝ. Ο ΕΧΘΡΟΣ ΕΙΣΗΛΘΕΝ ΕΝΤΟΣ ΤΩΝ ΠΥΛΩΝ. ΤΑ ΨΕΥΔΗ, ΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΑΙ ΚΑΙ ΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΙ ΕΦΕΡΑΝ ΤΟΝ ΔΙΧΑΣΜΟΝ "᾿Αδελφοί πότε θά συνέλθωμεν ἀπό τήν μέθην" (Γρηγ. Θεολόγος) (῾Ομιλία ἐκφωνηθεῖσα εἰς τό ᾿Εκκλησ. Πνευμ. Κέντρον τήν Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας 27-2-95, κατά τήν ἀπογευματινήν ἑόρτιον ἐκδήλωσιν, ὑπό τοῦ ᾿Αρχ/του Κηρύκου Κοντογιάννη, Πρωτοσυγκέλου - ᾿Αρχ/τέως τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου) Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, Τίμιον Πρεσβυτέριον, ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. "Πρέπει νά ζῆς καθώς πιστεύεις. Καί τότε εὐχαρίστει τόν Θεόν διά τρία πράγματα. Πρῶτον πῶς εἶσαι χριστιανός καί ὄχι ἄπιστος. Δεύτερον ὀρθόδοξος καί ὄχι αἱρετικός. Καί τρίτον χριστιανός ὀρθόδοξος, τόσον κατά τήν πίστιν, ὅσον καί κατά τήν ζωήν. ῎Οχι κατά τήν πίστιν μόνον". Αὐτά γράφει ὁ γλαφυρός ἱεροκήρυξ ᾿Ηλίας Μηνιάτης. Καί ὁ ῾Ιερός Φώτιος τονίζει ὅτι: "῾Ο βίος τῇ πίστει συμφθέγγεται". ᾿Εκ τούτων φαίνεται καί τό χρέος ὅλων ἡμῶν τῶν ὀρθοδόξων νά εἴμεθα ὀρθόδοξοι καί κατά τό φρόνημα καί κατά τήν ζωήν. "Φρονοῦντες καί πράττοντες " τά τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Κάμνοντες δηλ. τήν ᾿Ορθοδοξία κανόνα ζωῆς μέσα εἰς τάς συγχρόνους κοινωνίας. Μὄνον ἔτσι δυνάμεθα νά ὡμιλῶμεν περί ᾿Ορθοδοξίας, τόν θρίαμβο τῆς ὁποίας ἑορτάζομεν σήμερον, καί μόνον ἔτσι δυνάμεθα νά λεγώμεθα καί νά εἴμεθα ὀρθόδοξοι χριστιανοί. Δι᾿ αὐτό καί δέν χρειάζεται σήμερον νά πλέξωμεν ἐγκώμια καί νά θριαμβολογήσωμεν. ῞Ενα μόνον χρειάζεται. ῾Η αὐτογνωσία. Νά ἐξετάσωμεν δηλ. κατά πόσον εἴμεθα σύμφωνοι μέ τόν ἀνωτέρω κανόνα. Νά συμπροβληματισθῶμεν, διά τό ποῦ πορευόμεθα. Νά περιπτυχθῶμεν τόν ἀτίμητον θησαυρόν μας, "τήν θεοπρεπεστάτην καί ἁγιοφόρον" ᾿Ορθοδοξίαν, ὅπως ὀνομάζει τήν ὀρθόδοξον πίστιν ὁ ῞Αγιος ᾿Ιγνάτιος ὁ Θεοφόρος. Νά ἀκούσωμεν τόν λόγον της καί νά ἀκολουθήσωμεν τήν ὁδόν της, ἡ ὁποία εἶναι ὁδός πίστεως, ἀληθείας καί δικαιοσύνης καί νά βαδίσωμεν οὕτω "᾿ἐν πνεύματι καί ἀληθείᾳ", "ἐπιτελοῦντες ἁγιωσύνην ἐν φόβῳ Θεοῦ". Καί θά τό ἐπιτύχωμεν αὐτό, ἐάν κατανοήσωμεν, ὅτι ᾿Ορθοδοξία σημαίνει ἀγών, μαρτύριον, θυσία, Σταυρός. ῞Οτι ἡ ᾿Ορθοδοξία "τά στίγματα τοῦ Κυρίου ᾿Ιησοῦ ἐν τῷ σώματι βαστάζει". Οἱ Θεηγόροι ὁπλῖται παρατάξεως Κυρίου, οἱ Φώτιοι, οἱ Στουδῖται, οἱ Δαμασκηνοί, οἱ Εὐγενικοί καί τόσοι ἄλλοι αὐτόν τόν δρόμον μᾶς καλοῦν νά βαδίσωμεν. Τόν τῆς πίστεως καί τῶν ἔργων. Μᾶς καλοῦν νά σταθῶμεν εἰς τάς ἐπάλξεις ὁποιαδήποτε θυσία καί ἄν ἀπαιτηθῆ. "Θεός γάρ τό κινδυνευόμενον" σήμερον. Μᾶς καλοῦν νά μείνωμεν "πιστοί ἄχρι θανάτου", κάτω ἀπό τήν σημαίαν τῆς ἀμωμήτου ἡμῶν πίστεως. Μᾶς καλοῦν νά σταθῶμεν μέ φόβον Θεοῦ καί μέ πνεῦμα συνέσεως καί μέ ἀγάπην καί ταπείνωσιν νά βαδίσωμεν τήν μαρτυρικήν ὁδόν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Αλλά καί καί ἀκόμη χρειάζεται νά εἴπωμεν: ῞Οτι δέν ὑπάρχουν χρονικά περιθώρια. Διότι ὁ ἐχθρός τῆς ᾿Ορθοδοξίας εὑρίσκεται ἤδη πρό τῶν πυλῶν. ῎Η μᾶλλον εἰσῆλθε ἐντός τῶν πυλῶν. Δρᾶ καί κινεῖται ἀνάμεσά μας. Καί χρειάζεται νά τό συνειδητοποιήσωμεν, διά νά βαδίσωμεν μέ μεγαλυτέραν ἐγρήγορσιν τήν μαρτυρικήν ὁδόν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Δέν ὑπερβάλλομεν. ῾Ο ἐχθρός κρατεῖ εἰς τά χέρια του ὅλα τά νήματα καί κατευθύνει ὅλες τίς πτυχές τῆς ζωῆς τῶν σημερινῶν ἀνθρώπων καί τῶν κοινωνιῶν γενικώτερον. ᾿Επηρεάζει τά πάντα. ᾿Επιφέρει σκοπίμως σύγχυσιν. Προκαλεῖ χαλάρωσιν τοῦ θρησκευτικοῦ συναισθήματος. ᾿Απαμβλύνει τό ὀρθόδοξον φρόνημα. Δημιουργεῖ τόν συγκρητισμόν. Φέρνει τόν Οἰκουμενισμόν. ᾿Επιβάλλει τόν νεοημερολογιτισμόν. Καί ἐπί 70 ὁλόκληρα χρόνια ἐργάζεται τήν καταστροφήν τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Καί ἔτσι καλλιεργεῖ καί προετοιμάζει τόν δρόμον τοῦ ἀντιχρίστου. Οἱ προεκτάσεις καί οἱ ἐξελίξεις εἶναι τρομακτικές. Διότι ἐπιχειρεῖ τήν "ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν τῶν πάντων", ὥστε νά κυριαρχήση εὐκολώτερον τό θηρίον τό "ἀναβαῖνον ἐκ τῆς θαλάσσης". Τά τελευταῖα χρόνια κατώρθωσε νά ὑποτάξη τά πάντα εἰς τό ἀντίχριστον θηρίον τῆς Ρώμης καί ἐφέτος ἑτοιμάζεται νά βεβηλώση τό ἱερό νησί τῆς Πάτμου, ἐπί τῇ ἐπετείῳ τῶν 1900 ἐτῶν ἀπό τῆς συγγραφῆς τοῦ βιβλίου τῆς ᾿Αποκαλύψεως. Καί διά τό 2000 ἑτοιμάζεται νά μολύνη τό "Θεοβάδιστον ῎Ορος Σινᾶ", μέ τάς Οἰκουμενιστικάς πανθρησκειακάς ἐκδηλώσεις, διά νά τοποθετήση "ἐν τόπῳ ἁγίῳ" (Ματθ. 24,15) τό "βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως" τόν ἀντίχριστον Πάπαν, κάτω ἀπό τήν ἀρχηγίαν τοῦ ὁποίου ἐπιδιώκουν νά ἑνωθοῦν οἱ τρεῖς μονοθεϊστικές θρησκεῖες, (Χριστιανισμός, Μουσουλμανισμός- ᾿Ιουδαϊσμός) διά νά συνεχισθῆ αὐτή ἡ ἀντίχριστος ἕνωσις καί μέ τάς λοιπάς θρησκείας. Καί διά νά ἐπιτύχη τά ἀντίχριστα σχέδιά του λαμβάνει τά ἀπαραίτητα μέτρα. "Διαλῦστε τούς παλαιοημερολογίτας" λέγει ὁ ἀντίχριστος Πάπας τῆς Ρώμης. Καί ὁ ἀντίχριστος τοῦ Φαναρίου ἀπό τό Σαμπεζύ δίνει τήν ἐντολήν: "ἀφομοιῶστε τους", "ὑποτάξτε τους" καί ἐάν δέν τό ἐπιτύχετε "διαλῦστε τους","ἀφανῖστε τους", διότι αὐτοί εἶναι τό μόνον ἐναπομεῖναν ἐμπόδιον πού βάζει φρένο στά σχέδιά μας". ῎Ετσι κατώρθωσε νά εἰσέλθη ἐντός τῶν πυλῶν. Καί ἄρχισε νά ἐργάζεται καί νά προωθῆ τήν παλαιάν καί ἀποτελεσματικήν μέθοδον τοῦ "διαίρει καί βασίλευε". Καί ἐκεῖνο πού δέν ἠδυνήθη νά ἐπιτύχη τά 70 χρόνια πού πέρασαν, ἐκεῖνο πού δέν ἠδυνήθη νά κάνη τό 1931, τό 1937, τό 1950, τό 1971, τό ἐπιχειρεῖ καί πάλιν τώρα. ῎Ετσι μόλις ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας πρό 4 ἐτῶν, ἀγωνιῶν διά τό μέλλον τοῦ ῾Ιεροῦ ἀγῶνος, ἐπρότεινε νά δοθῆ δυναμική ἀπάντησις στά τεκταινόμενα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέ τήν συγκρότησιν 12μελοῦς Συνόδου, μέ τήν τέλεσιν τοῦ ῾Αγίου Μύρου, μέ τήν Συνοδικήν καταδίκην τοῦ νεοημ-οἰκουμενισμοῦ, μέ τήν προώθησιν τῆς ῾Ιεραποστολῆς εἰς ὅλας τάς χώρας τοῦ ἐξωτερικοῦ, τότε ἤρχισεν ὁ ἐσωτερικός κλύδων. Τότε ἠγἐρθη σφοδρά θύελλα πού ἐπί 5 ἔτη ἀπειλεῖ νά ἀφανίση τό πᾶν. Τότε ἤρχισεν ὁ πόλεμος κατά τῶν Θεολόγων τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Τότε ἤρχισε νά διαδίδεται καί ἡ πλάνη περί δῆθεν Εἰκονομαχίας. Τότε ἐπεδιώχθη ἡ συρρίκνωσις τοῦ ἀγῶνος καί ἐπετεύχθη ὁ κατασκανδαλισμός τῶν πιστῶν. Εἶναι τό θέμα πού ἐπί 5 ἔτη μᾶς κατατρύχει καί μᾶς ταλαιπωρεῖ. Καί δέν θά ἦτο σκόπιμον νά τό θίξωμεν σήμερον, Κυριακήν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἀλλά, δυστυχῶς, οἱ περιστάσεις τό ἀπαιτοῦν. Διότι δι᾿ ὅλων αὐτῶν διώκεται ὁ Χριστός. Διότι δι᾿ αὐτῶν πολεμεῖται ἡ ᾿Εκκλησία. Διότι δι᾿ αὐτῶν κλυδωνίζεται τό σκάφος καί χάνονται ψυχαί. Δέν θά ἀσχοληθῶμεν εἰς βάθος μέ τό θέμα αὐτό. Θά τό παρουσιάσωμεν μόνον. ᾿Επί 4ετίαν ὅλην μέ ψεύδη καί μέ συκοφαντίας, ὅτι δῆθεν ὑπάρχει εἰκονομαχία, καί μέ ψευδεῖς κατηγορίας, ὅτι δῆθεν ὑπάρχει αἵρεσις, κατετάραξαν τινές τό ὀρθόδοξον πλήρωμα. ᾿Εν ὀνόματι τῆς ῾Ιερᾶς Παραδόσεως, καί στηριζόμενοι εἰς τήν ἄγνοιαν καί τήν ἀμάθειαν τῶν ἁπλοϊκῶν, διέδωσαν πλάνας, ἐδημιούργησαν ψευδεῖς κατηγορίας, καί "ἔθυσαν καί ἀπώλεσαν". Εἶπον: "Αἱρετικός ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος", "προδότης ὁ Πρωτοσύγκελλος", "Εἰκονομάχος καί αἱρετικός ὁ κ. Γκουτζίδης". Δέν ἔμεινε κανείς... Πάντες ἔλαβον μίαν θέσιν εἰς τήν ὑποτιθεμένην "Εἰκονομαχίαν". ᾿Αλλά ποίαν Εἰκονομαχίαν· ᾿Ιδού τί μᾶς λέγουν ἐπί 4 ἔτη: "Εἶσθε Εἰκονομάχοι, διότι δέν καταδικάζετε, ὡς αἱρετικάς ἤ ῾Εβραϊκάς τινάς Εἰκόνας " τάς ὁποίας ὅμως τούς ἀπαντῶμεν, εἶχεν ἡ ᾿Εκκλησία ἐν χρήσει ἐπί 1500 ἔτη, ἐνῶ κατ᾿ αὐτούς αὐταί εἶναι "αἱρετικαί" καί "῾Εβραϊκαί". Αὐτό εἶναι τό "ἔγκλημά" μας. Αὐτή ἡ "αἵρεσίς" μας, αὐτή εἶναι ἡ "πλάνη" μας. ῎Ετσι μέ πυροδοτικά συνθήματα "αἱρετικοί", "Εἰκονομάχοι", "προδόται" καί μέ δημαγωγικούς τρόπους κατώρθωσαν μερικοί νά φανατίσουν τόν λαόν. Διήρεσαν τάς ἐνορίας καί τάς Μονάς. Φανάτισαν τούς ἁπλοϊκούς. Χώρισαν τό ποίμνιο.᾿Απείλησαν. Προσέφυγαν καί εἰς τήν ἁγιομάχον Μαγδαληνήν, τῆς ἔδωσαν ὑλικό νά γράψη καί ἐν συνεχείᾳ διέσπειραν εἰς τά 4 σημεῖα τοῦ ὁρίζοντος τό βλάσφημον βιβλίον της "Αἵρεσις Εἰκονομαχίας στήν παράταξι τῶν Ματθαιϊκῶν", τοῦ ὁποίου δέν ὑπάρχει ἀθλιώτερον κατασκεύασμα, μέσα εἰς τό ὁποῖον χαρακτηρίζεται (ἄκουσον, ἄκουσον) "ἄθεος" ὁ ῾Ηγούμενος τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς π. Στέφανος, "῾Εβραῖος", ὅποιος προσκυνεῖ ῾Ιεράς Εἰκόνας παραδεδομένας ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας, πολέμιοι τῆς ᾿Εκκλησίας, ὅσοι τολμήσουν νά εἴπουν ὅτι ἡ ἐκ τάφου ῎Εγερσις εἶναι νεωτέρα Εἰκόνα καί βλάσφημος καί αἱρετικός, ὅποιος ἀκολουθεῖ τόν Μακαριώτατο ᾿Αρχ/πο. Καί ἔτσι οἱ ἀντίχριστοι τῆς Ρώμης καί τοῦ Φαναρίου χαίρονται, διότι ἐπέτυχον τοῦ σκοποῦ των. ᾿Αλλά δέν θά ἡσυχάσουν, νά εἶσθε βέβαιοι, ἐάν δέν φύγουν ἀπό τήν μέση ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχ/πος καί οἱ Θεολόγοι τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Δηλαδή ἡ αἵρεσις τῆς γνωσιμαχίας, ἡ πλάνη καί ὁ διωγμός κατά τῆς ᾿Εκκλησίας, σέ ὅλο τους τό μεγαλεῖο. Καί ἔρχονται τώρα τινές, πού ἐνῶ ἀρνοῦνται νά καταδικάσουν τάς βλασφημίας τοῦ π. Εὐθυμίου, ὅτι "δῆθεν μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας" καί "ὅτι ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός" κλπ. νά μᾶς λέγουν: "εἶσθε εἰκονομάχοι, διότι δέν καταδικάζετε τήν Εἰκονομαχίαν". Καί εἰκονομαχίαν καί αἵρεσιν θεωροῦν, ἐπαναλαμβάνω, τό νά δέχεται κάποιος καί νά προσκυνᾶ ῾Ιεράς Εἰκόνας, αἱ ὁποῖαι εἰσῆλθον ἀπ᾿ ἀρχῆς εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Τότε, ἀγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί, θά πρέπει νά καταδικάσωμεν καί τούς ῾Αγίους Πατέρας καί τήν ᾿Εκκλησίαν. Δηλώνομεν κατηγορηματικῶς, ὅτι ἡ Ποιμαντορική ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1992 (ἡ Α') ὁμιλεῖ διά τάς ῾Ιεράς Εἰκόνας, τάς παλαιοτέρας καί τάς νεωτέρας, ὅτι ἅπασαι προσκυνοῦνται ἀδιακρίτως τεχνοτροπίας, οὐδαμοῦ ὅμως καταδικάζει ὡς αἱρετικάς ἤ ῾Εβραϊκάς, αὐτάς τάς ὁποίας αὐτοί θέλουν νά τάς καταδικάσωμεν ὡς τοιαύτας, διά νά μήν εἴμεθα δῆθεν εἰκονομάχοι. Δι᾿ αὐτό τοιαύτας καταδίκας οὐδέποτε θά δεχθῶμεν, διότι οἱ πρῶτοι πού πρέπει νά καταδικασθοῦν θά πρέπει να εἶναι αὐτοί πού σήμερα φωνάζουν κατά τῆς δῆθεν εἰκονομαχίας. Βέβαια μπορεῖ μέ τά ψεύδη καί τάς συκοφαντίας νά πέρασε τό μήνυμα, ὅτι δῆθεν ὑπάρχει αἵρεσις καί εἰκονομαχία. ῞Ομως ἄς εἶναι βέβαιοι πώς θά παραχωρήση ὁ Θεός τοιαύτην πτῶσιν εἰς αὐτούς, ὥστε οἱ ἴδιοι θά ἀναγκασθοῦν εἰς τό τέλος νά ζητήσουν συγγνώμη. Καί ἰδού: Τά τελευταῖα γεγονότα, αὐτό ἀποδεικνύουν. ῞Οτι περιέπεσαν εἰς ἀδόκιμον νοῦν καί δέν γνωρίζουν τί λέγουν καί τί πράττουν. ᾿Ιδού τά νέα γεγονότα. Τά φοβερώτερα ὅλων. ῾Η προσφυγή 5 ᾿Αρχιερέων καί 3 ῾Ιερέων εἰς τά κοσμικά δικαστήρια κατά τοῦ ῾Ιεροῦ Φιλανθρωπικοῦ Συνδέσμου. Καί τό ἔτι χειρότερον. ῾Ο χαρακτηρισμός τοῦ ῾Ιεροῦ Συνδέσμου ἀπό ἕναν ἐξ αὐτῶν τῶν ᾿Αρχιερέων, ὡς ἀντιχρίστου. Καί τό ἀκόμη χειρότερον. Οἱ ὄρκοι καί οἱ ψευδορκίες πού ἔγιναν εἰς τό δικαστήριον. Τό καταγγέλλω. ῎Ημουν παρών καί αὐτήκοος μάρτυς, ὅτι "ὤμοσαν εἰς τήν ῾Ιερωσύνην των δύο ῾Ιερεῖς ὁ π. Κοσμᾶς καί ὁ π. Δανιήλ. Καί τό ἔτι φοβερώτερον. ῾Η ὁμολογία τοῦ Θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη καί ἡ ἄρνησίς του νά ὀρκισθῆ θεωρῆται, μέ προχθεσινό σημείωμα πρός τό Πρωτοδικεῖον τῶν 5 ᾿Αρχιερέων καί 3 ῾Ιερέων, ὡς παράβασις τοῦ Κ. Πολιτ. Δικονομ. καί δι᾿ αὐτό δέν πρέπει νά γίνη δεκτή ἡ "ἀνωμοτί" κατάθεσίς του... Τό φαντάζεσθε! Τό περιμένατε ποτέ αὐτό; ῾Ο ῞Αγιος Πατέρας ἔχασε τήν ᾿Ανάληψι στό Παγκράτι διά νά μή δοθῆ ἕνας ὄρκος. Καί τώρα φτάνουν σέ τέτοιο σημεῖο; Παραχώρησις Θεοῦ. Διά νά καταλάβη ὁ κόσμος ποιοί φωνάζουν διά παραδόσεις, διά ᾿Ορθοδοξία καί διά εἰκονομαχίας καί αἱρέσεις. ῾Υπάρχουν καί ἀκόμη χειρότερα. ᾿Ακοῦστέ τα. Εἰς τό ἔγγραφον πού ἔστειλαν πρό δύο ἡμερῶν οἱ 4 ἐξ αὐτῶν ᾿Αρχιερεῖς στό Πρωτοδικεῖο ᾿Αθηνῶν γράφουν: "῾Ο Σύνδεσμος διηρέθη σέ δύο παρατάξεις στούς εἰκονομάχους καί σέ μᾶς τούς εἰκονολάτρας". Δηλαδή χαρακτηρίζουν ἑαυτούς εἰκονολάτρας. Ξέρουν τί γράφουν; ῎Η ἐσκοτίσθησαν παντελῶς; Εἰκονολατρεία σημαίνει εἰδωλολατρεία. Δέν γνωρίζουν ὅτι εἰς τάς ῾Ιεράς Εἰκόνας δέν ἀποδίδεται λατρευτική, ἀλλά τιμητική προσκύνησις; Τότε τί ἀγῶνα κάμνουν ὑπέρ τῶν Εἰκόνων; ᾿Αγωνίζονται διά τήν "εἰκονολατρείαν".Τό μόνο πού ἔχομεν νά τούς εἰπωμεν καί νά τούς παρακαλέσωμεν. Νά σταματήσουν νά λέγουν αἱρετικά πράγματα καί νά ἐκθέτουν τούς ἑαυτούς των. Νά προσέχουν τί γράφουν καί τί διαδίδουν. Καί πάντως νά ἀνακαλέσουν, διότι ἄλλως θά παύσωμεν νά τούς θεωρῶμεν ᾿Ορθοδόξους. Πρέπει νά ξεκαθαρίσωμεν ὅμως καί ἡμεῖς τήν θέσιν μας καί πρέπει νά εἴμεθα σαφεῖς. Σέ ὅσους φωνάζουν περί δῆθεν "εἰκονομαχίας" τούς ἀπαντῶμεν. Δέν ὑπάρχει εἰκονομαχία. Τά πραγματικά αἴτια τοῦ σάλου εἶναι ἄλλα. Εἶναι ἡ ἐντολή τοῦ Πάπα. "Διαλῦστε τούς ΓΟΧ", ἡ ὁποία ἐδόθη πρό 10 περίπου ἐτῶν. Τά ὅσα ἄστοχα, μέχρι καί ἀντορθόδοξα διετυπώθησαν ἔχουν ἀνακληθῆ, καί ὅτι ἄλλο ἀποδειχθῆ βάσει τῆς διδασκαλίας τῶν ῾Αγίων Πατέρων θά καταδικασθῆ, ᾿Επαναλαμβάνομεν, ὅμως, ὅτι, μετά τήν ἀποδοχήν τῆς Α' ᾿Εγκυκλίου, μέ τά λάθη της, τά ὁποῖα δεόντως ἐπεσημάνθησαν, ἀλλά οἰκονομίας χάριν, ἀπεδείχθη, ὅτι "οὔτε ὑπῆρξε, οὔτε ὑπάρχει εἰκονομαχία". Καί ἐάν πρός στιγμήν δεχθῶμεν (ὑπόθεσιν καμνομεν,) ὅτι ὑπῆρχε εἰκονομαχία, τότε οἱ πρῶτοι πού πρέπει νά καταδικασθοῦν ὡς εἰκονομάχοι καί αἱρετικοί καί νά κάμουν λίβελλο, θά εἶναι αὐτοί πού φωνάζουν διά δῆθεν εἰκονομαχίαν. Καί τό γνωρίζουν καλά αὐτό. Πάντως δι᾿ αὐτούς πού ἐπί 5 χρόνια τώρα δέν σταματοῦν νά κλυδωνίζουν τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ μέ τά ψεύδη των καί τά ἀθεολόγητά των ἐπαναλαμβάνομεν τό τοῦ Μ. Βασιλείου: "Τήν ἀσέβειαν αὐτῶν στενάξω ἤ τήν ἀμαθίαν βδελύξομαι" Διά τί νά κλάψωμεν περισσότερον, διά τήν ἀσέβειά των ἤ διά τήν ἀμάθειά των; Διότι, ὅταν τινές φθάνουν εἰς τό σημεῖον νά πιστεύουν, ὅτι Εἰκόνες (πού εἰσῆλθαν ἀπ᾿ ἀρχῆς στήν ᾿Εκκλησία) εἶναι "αἱρετικές" καί "῾Εβραϊκές" ἤ "αἱρετικόν καί καινοφανές φρόνημα" ἤ ὅταν λέγουν "ἀφήσανε τόν Χριστόν στόν ῎Αδη", ἤ "ἀφῆστε τήν Π.Δ. διά τούς ῾Εβραίους" ἤ ὅτι εἶναι "Εἰκονολάτρες", τότε δέν πρόκειται πλέον περί πλάνης, ἀλλά καί περί φοβερᾶς ἀσεβείας ἀλλά καί περί τρομερᾶς ἀμαθείας. Σ᾿ αὐτό τό σημεῖο νομίζω ὅτι ἁρμόζει νά ἐπαναλάβωμεν τό τοῦ ῾Αγ. Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, λεχθέν πρός πεπλανημένους τῆς ἐποχῆς του: "Πότε, ἀδελφοί, θά συνέλθωμεν ἀπό τήν μέθην;". ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί Τέσσαρα ἔτη ἐπέρασαν μέ τήν ἐκτόξευσιν ἐναντίον ἀλλήλων ψεύδῶν συκοφαντιῶν, πλανῶν καί βλασφημιῶν. ῎Αν εἶναι δυνατόν νά εἶναι αὐτή ἡ ὁδός τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῎Οχι καμμίαν σχέσιν δέν ἔχουν αὐτά μέ τήν ᾿Ορθοδοξίαν. Εἶναι ἀλλότρια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Τό μόνο πού ἀποδεικνύουν , εἶναι ὅτι δι᾿ αὐτῶν συντελεῖται ὁ μεγαλύτερος διωγμός κατά τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Δι᾿ αὐτό καί ὁ ἀγώνας πού διεξάγεται σήμερον εἶναι ἀγών ὑπέρ τῆς ὀρθοδοξίας, ὑπέρ τῆς ἀληθείας καί ὑπέρ τῆς δικαιοσύνης. Καί δέν πρέπει νά σταματήση. "Διά Σιών οὐ σιωπήσομαι καί διά ῾Ιερουσαλήμ οὐκ ἀνήσω". Πρέπει μάλιστα ἀπό σήμερα νά γίνη σκληρότερος. Ναί νά γίνη σκληρότερος. ῞Οσον ἀφορᾶ διά τό τί θέσι θά πάρωμεν διά τά ψεύδη καί τάς κατηγορίας, ὅλων αὐτῶν, ἄς ἀκούσωμεν τόν ῾Ιερόν Χρυσόστομον, ὁ ὁποῖος μᾶς λέγει: "Δέν πρέπει νά ἀγωνιοῦν καί νά τρέμουν αὐτοί πού ψευδῶς κατηγοροῦνται, ἀλλά αὐτοί πού ψευδῶς κατηγοροῦν, διότι δέν εἶναι ὐποχρεωμένοι νά ἀπολογοῦνται ὅσοι κακῶς καί ἀδίκως κατηγοροῦνται, ἀλλά ὅσοι κακῶς καί ἀδἰκως κατηγοροῦν. Καί αὐτοί εἶναι πού πραγματικά κινδυνεύουν". Τώρα, ἀφοῦ εἴδομεν, ὅτι ὅλα αὐτά δέν μπορεῖ νά ἔχουν σχέσι μέ τήν ᾿Ορθοδοξία καί ὅτι, ὅσοι λέγουν καί πράττουν ταῦτα, θά πρέπει νά ἀναζητήσουν τήν ὁδόν τῆς μετανοίας, ἄς ἴδωμεν ποία εἶναι ἡ ἐνδεδειγμένη ὁδός τῆς ᾿Ορθοδοξίας, τήν ὁποίαν ὀφείλομεν ἡμεῖς νά βαδίσωμεν. ᾿Αλλά τό θέμα τοῦτο θά ἀναπτύξη ὁ ἀγαπητός ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί ἐκλεκτός συνεργάτης εἰς τόν ῾Ιερόν ᾿Αγῶνα κ. Δημ. Κάτσουρας. Διά τά ὅσα δέ συμβαίνουν σήμερα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν μας καί διά τά ὁποῖα ὡμιλήσαμεν ἀνωτέρω, θά ἀναφέρω ἐν κατακλεῖδι ὀλίγα τινά, τά ὁποῖα ἄς λάβουμε ὑπ᾿ ὄψιν μας. Μᾶς λέγει ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ: "Μή φοβοῦ,ἀλλά λάλει καί μή σιωπήσης" διότι "καιρός τοῦ λαλεῖν, καί οὐ τοῦ σιγᾶν" καί διότι "ἐν τῷ καιρῷ τούτῳ, ἐν ὧ ὁ Χριστός διώκεται, τό σιωπῆσαι ἐστίν προδοσία τῆς ἀληθείας". Θά τελειώσω δέ μέ τό σύνθημα τῆς Σοφίας Σειράχ: "῞Εως θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας, καί Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ σοῦ" (Σοφ. Σειράχ Δ, 28). Καί μέ τήν προσευχήν "Στήριξον ᾿Ορθοδοξία τήν ᾿Εκκλησίαν σου Χριστέ". ΑΜΗΝ. Εἰς τό τέλος τοῦ φυλλαδίου προσετίθετο καί τό ἑξῆς ἀπόσπασμα ἀπό ὁμιλίαν τοῦ ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «῎Ας ἀκοῦνε οἱ εἰδωλολάτρες, ἄς ἀκοῦνε οἱ ᾿Ιουδαῖοι, τά κατορθώματά μας καί τήν πρώτη θέση, τήν ὁποία κατέχει ἡ ᾿Εκκλησία, ἀλλά ποτέ δέν τήν νίκησαν; πόσοι τύραννοι; Πόσοι βασιλεῖς; ῾Ο Αὔγουστος, ὁ Τιβέριος, ὁ Γάϊος, ὁ Κλαύδιος, ὁ Νέρων, ἄνθρωποι, τούς ὁποίους τιμοῦσαν διά τήν μόρφωσή τους, ἄνθρωποι, οἱ ὁποῖοι ἦσαν δυνατοί, πολέμησαν τόσο πολύ τήν ᾿Εκκλησία, ἐνῶ ἐκείνη βρισκόνταν ἀκόμη εἰς τήν ἀνάπτυξη της, καί ὅμως δέν τήν ξερίζωσαν. Καί ἐκεῖνοι πού τήν πολέμησαν δέν ἀκούονται πιά καί ὅλοι τούς ἔχουν λησμονήσει, ἐνῶ ἡ ᾿Εκκλησία, πού πολεμήθηκε ὑψώνεται πάνω ἀπό τόν οὐρανό. Πραγματικά νά μή δῆς αὐτό ὅτι δηλαδή ἡ ᾿Εκκλησία βρίσκεται εἰς τήν γῆ, ἀλλά ὅτι ἔχει τό πολίτευμά της εἰς τόν οὐρανό. ᾿Από ποῦ φαίνεται αὐτό; Τό ἀποδεικνύουν τά πράγματα. Πολεμήθηκαν ἕνδεκα μαθητές, καί ἡ οἰκουμένη πολεμοῦσε· αὐτοί ὅμως πού πολεμήθηκαν νίκησαν, ἐνῶ αὐτοί πού πολέμησαν, ἀφανίστηκαν. Τά πρόβατα νίκησαν τούς λύκους. Εἶδες ποτέ βοσκό νά στέλνη τά πρόβατα ἀνάμεσα εἰς τούς λύκους, ὥστε τρέχοντας νά μήν ἠμποροῦν νά σωθοῦν; Ποιός βοσκός τό κάνει αὐτό; ῾Ο Χριστός ὅμως τό ἔκανε, διά νά σοῦ δείξη ὅτι τά κατορθώματα δέν γίνονται σύμφωνα μέ τήν φυσική ἀκολουθία τῶν πραγμάτων, ἀλλά κατά τρόπο ὑπερφυσικό. Γιατί ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ριζωμένη ἀπό τόν οὐρανό. ᾿Αλλά ἴσως ὁ εἰδωλολάτρης μέ κατηγορεῖ γιά ἀνοησία· ἄς περιμένη ὅμως τήν ἀπόδειξη ἀπό τά πράγματα καί ἄς μαθαίνη τήν δύναμη τῆς ἀλήθειας, πώς δηλαδή εἶναι εὐκολώτερο νά σβηστῆ ὁ ἥλιος, παρά νά χαθῆ ἡ ᾿Εκκλησία». ῾Αγ. ᾿Ιωάν. Χρυσοστόμου

Μία σύντομος ἐνημέρωσις περί τοῦ σχίσματος τοῦ 2005 (τῶν Νικολαϊτῶν) μέ ἀφορμήν τήν ἀπό 24.6.2007 Ἀπόφασιν τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου.

Θέμα: Μία σύντομος ἐνημέρωσις περί τοῦ σχίσματος τοῦ 2005 (τῶν Νικολαϊτῶν) μέ ἀφορμήν τήν ἀπό 24.6.2007 Ἀπόφασιν τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ 4ο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΩΦ. ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ ΤΚ. 194 00 ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ. 210.6020176, 6977290326 Α.Π. 1053 ΚΟΡΩΠΙ ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΟΥ ΘΩΜΑ 2025 ΑΠΟ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟΝ ΕΓΓΡΑΦΩΝ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΕΩΣ ΑΝΤΕΓΡΑΨΑ ΚΑΙ ΠΑΡΑΘΕΤΩ ΕΙΣ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ ΜΟΥ «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» ΤΗΝ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 47/27 ΙΟΥΝΙΟΥ 2007 ΣΤΑΛΕΙΣΑΝ ΤΟΤΕ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΙΕΡΕΙΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗΣ ΜΟΥ ΠΡΟΣ ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ ΑΥΤΩΝ ΕΠΙ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΤΟΥ 2005. ... Η ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΑΥΤΗ ΕΣΤΑΛΗ ΕΙΣ ΑΠΑΝΤΗΣΙΝ ΕΠΙ ΤΗΣ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 47/27.6.2007 ΑΠΟΦΑΣΕΩΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΛΗΣΕΩΣ ΑΥΤΩΝ ΝΑ ΚΑΤΕΛΘΩ ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ ΔΙΑ ΝΑ ΝΑ ΒΟΗΘΗΣΩ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΚΛΟΓΗΝ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΤΗΣ ΑΥΤΟΚΕΦΑΛΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ... ΠΑΡΑΤΙΘΕΤΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΟΝ ΤΟ ΕΓΓΡΑΦΟΝ: ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057 Α.Π. 47 ‘Εν Κορωπίῳ τῆ 27 Ιουνιου 2007 Θέμα: Μία σύντομος ἐνημέρωσις περί τοῦ σχίσματος τοῦ 2005 (τῶν Νικολαϊτῶν) μέ ἀφορμήν τήν ἀπό 24.6.2007 Ἀπόφασιν τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου. Αἰδεσιμώτατοι καί Πανοσιολογιώτατοι Πατέρες καί ἀγαπητέ ἀδελφέ κ. Χαράλαμπε χαίρετε ἐν Κυρίω. Ἔλαβα καί ἀνέγνωσα τήν ἀπό 24.6.2007 ἀπόφασιν τοῦ Ἱερατικοῦ σας Συμβουλίου καί πέραν τῶν ὅσων ἐσημείωσα ἐν πολλῆ συντομία εἰς τήν ὑπ’ ἀριθμ. 441/27 Ἰουνίου 2007 ἀπάντησίν μου εἰς τό ἀνωτέρω ἔγγραφόν σας, ὑπογραμμίζω καί γραπτῶς, ὅσα ἐν συνόψει καί προφορικῶς σᾶς εἶπον κατά τήν συνάντησιίν μας εἰς τόν ἱερόν Ναόν Ἁγίου Σπυρίδωνος Ἀραδίππου εἰς Κύπρον, ὥστε νά ἔχετε μίαν κατά τό δυνατόν πλήρη εἰκόνα τῆς σημερινῆς ἐκκλησιαστικῆς πραγματικότητος. Τό πρόβλημα αὐτό μετά τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν Ἀρχιερέων, ἤρχισε νά ἐκδηλοῦται μετά τό 1997, ὅτε ἐνεφανίσθη μία ἀλλαγή εἰς τήν στάσιν των ἔναντι τῆς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. ‘Εκ τῶν ἐνεργειῶν των προέκυψαν ὡς συνεχισταί τοῦ κινήματος τῶν «πέντε», τό ὁποῖον ὡς γνωστόν κατέληξεν εἰς τό σχίσμα τοῦ 1995. Οἱ πρωτεργάτες τοῦ ἐν λόγω σχίσματος (πρ. Ἀττικῆς Ματθαῖος Μακρῆς καί ὁ Ἱερομ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου) ἐπεδίωκον τήν προσβολήν καί ἐξάρτησιν, ἐκ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ, τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς μας μέ τά περί χειροθεσίας τεχνάσματά των..., τά ὁποῖα ὅμως προσέκρουσαν εἰς τήν ὁμολογιακήν στάσιν συγκεκριμένων προσώπων καί διά τήν παραπλάνησιν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας καλλιέργησαν τεχνηέντως «θέμα Εἰκόνων». Μετά τό σχίσμα τοῦ 1995, καί πιό συγκεκριμένα μετά τό 1997-9, οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί, ἤρχισαν νά ἀρνοῦνται νά ἐφαρμόσουν τάς κατά τῶν «πέντε» ἀποφάσεις τῆς Ἱεραρχίας (1995 καί 1997), ἐνῶ, ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ 1998, μέ προκλητικόν – πραξικοπηματικόν τρόπον, προώθησαν τήν μετά τῶν Φλωρινικῶν συμφωνηθεῖσαν καί ἀπό κοινοῦ ἐπιδιωχθεῖσαν παρωδίαν θεολογικοῦ διαλόγου, διά τῆς ὁποίας ἐπεδιώχθη ἕνωσις μετ’ αὐτῶν, ἀλλά καί μετά τῶν «πέντε», μέ δεδομένον ὅτι δῆθεν ἡ Ἐκκλησία, τό 1971, ἐδέχθη χειροθεσίαν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀναφέρεται εἰς τήν ἐπιστροφήν σχισματικῶν! Παρενθετικῶς πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι εἰς αὐτήν τήν παγίαν προσπάθειαν προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, (τήν ὁποίαν ἡ ‘Εκκλησία ἔχει ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 καί ἑπομένως ἐκ τῆς πρό τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος Ἱεραρχίας τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος), εἶχον προηγηθεῖ ἀπό τό 1971 οἱ π. Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος, π. Εὐγένιος Τόμπρος καί οἱ Ἐπίσκοποι πρ. Κορινθίας Κάλλιστος (καθηρέθη τό 1977) καί Κιτίου Ἐπιφάνιος (τά σχετικά βλάσφημα κείμενα του 1997-80 τά ἀνεκάλεσε κατά τήν Σύνοδον τοῦ 1981, ἀλλά δυστυχῶς ἐπανῆλθε τό 2004). Κατά τήν περίοδον 1980-95 ἐπεχείρησαν νά περάσουν τήν λεγομένην χειροθεσίαν οἱ πρ. Ἀττικῆς Ματθαῖος καί ὁ Ἱερομόναχος Εὐθύμιος, οἱ ὁποῖοι κατέληξαν εἰς τό σχίσμα τοῦ 1995. Ἡ ἀντιμετώπισις, λοιπόν, τοῦ ἐν λόγῳ σχίσματος παρεκωλύθη ὑπό τῶν ἡμετέρων, οἱ ὁποῖοι ἤρχισαν ἐπίσης νά ἀμφισβητοῦν καί τά αἴτια του. Τελικῶς διά στόματος τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, διεκήρυξαν (ἀρχάς τοῦ 2002) ὅτι δῆθεν «τό σχίσμα τοῦ 1995 δέν ἔχει σχέσιν μέ τήν Ἐκκλησιολογίαν καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἀλλά μέ δύο τρεῖς Εἰκόνες», φέροντες εἰς τραγικήν ἀντίφασιν τόν γέροντα Ἀρχιεπίσκοπον μέ τά προγενέστερα κείμενα τοῦ ἰδίου, ἀλλά καί τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῶν Κληρικολαϊκῶν Συνάξεων...! ‘Εν τῶ μεταξύ, ἄν καί οἱ «πέντε» εἰς τήν προσπάθειάν των νά στηρίξουν τά περί «νεοεικονομαχίας» ἐκήρυξαν μεγάλας πλάνας..., οἱ ἡμέτεροι ἤρχισαν νά δηλώνουν ὅτι ἔχουν «τό ἴδιο πιστεύω» μέ τούς «πέντε» καί ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ τεχνητοῦ «θέματος Εἰκόνων»....! Ἔτσι ἤρχισαν νά ὑπεκφεύγουν κάθε Ὁμολογίαν Πίστεως, κατά δέ τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ἤρχισαν νά μή διακηρύσσουν, ὡς ἄλλοτε, τήν ἀπό τό 1971 ἀλήθειαν, δηλαδή ὅτι ἀσχέτως μέ τήν παγίδευσιν ἤ μή τῶν δύο ‘Αρχιερέων τῆς ‘Εξαρχίας εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971, ἐν Ἑλλάδι οὐδεμία «χειροθεσία» ἐγένετο, ἀλλά τό μόνον τό ὁποῖον ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ἦτο μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία καί αὐτή ἐγένετο δεκτή, κατ’ ἀκροτάτην «οἰκονομίαν», καί ὑπό ὅρους, καί ἐφ’ ὅσον δέν καθάπτετο τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 (δηλαδή κατά ἄλλην διατύπωσιν ἐφ’ ὅσον οὔτε προσέθεσε, οὔτε ἀφήρεσε ἀπό τήν χάριν τῆς Ἀρχιερωσύνης τῶν ΄Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948). Μετά, λοιπόν, τό 1997-99 ἤρχισαν, διά τῆς ὅλης στάσεώς των, ἐμμέσως νά ὑπαναχωροῦν καί νά δέχωνται τήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν ὡς «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν»! Διά τά γενόμενα τό 1971,συστηματικός λόγος γίνεται εἰς τήν «Ο.Π.» Σεπτεμβρίου - Ὀκτωβρίου 2006, Τόμος 17ος, σελ. 285 -324 καί εἰς τήν «Ο.Π». Σεπτεμβρίου 2003, Τόμος 14ος, εἰς τό ‘Αφιέρωμα διά τάς χειροτονίας τοῦ 1948). Ἕνα ἄλλο, ἐπίσης σημαντικό θέμα, τό ὁποῖον προέκυψεν εἰς τήν προσπάθειάν των νά ἐπιβάλουν τήν προδοσίαν, ἦτο ἡ κατάλυσις κάθε ἐννοίας Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἀλλά καί αἱ πρωτοφανεῖς ἐνέργειαι – σκευωρίαι των προκειμένου νά φιμώσουν, συκοφαντήσουν καί διώξουν, ὅσους ἀντέδρων καί ἐζήτουν καθαράν Ὁμολογίαν...! «Ἐκινήθησαν μεθοδικά εἰς τά πλαίσια τῆς «ἀποκάθαρσης», τήν ὁποίαν συνέστησεν ὁ κ. Χριστόδουλος δι’ ὅσους δημιουργοῦν προσκόμματα εἰς τήν ὑλοποίησιν τῆς προτάσεως τοῦ ἰδίου, περί «σχηματισμοῦ μιᾶς ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος», τῆς ὁποίας οἱ κληρικοί θά εἶναι δῆθεν «κανονικοί», τῶν μέν Φλωρινικῶν ὡς προερχομένων διά τῶν «χειροτονιῶν» ὑπό τοῦ Ρώσου Σεραφείμ κατά τό 1960-1961, τῶν δέ ἡμετέρων διά τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» τῶν ‘Επισκόπων μας κατά τό 1971 ὡς σχισματικῶν. Ἔτσι καί οἱ «δύο» θά προέρχωνται, μέσω τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἀπό τόν ἴδιο τόν Νεοημερολογιτισμό, μετά τοῦ ὁποίου οἱ Ρῶσοι εἶχον κοινωνίαν.... ! Τόν σχηματισμό, λοιπόν, αὐτῆς τῆς «ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος», ἐπιθυμεῖ καί μεθοδεύει ὁ κ. Χριστόδουλος, διά νά ἐπιτύχη, ὡς εὐθαρσῶς ἀναφέρει, ἕνα «διάλογον» ὄχι ἐπί τῆς οὐσίας τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, ἀλλά πρός ἀνεύρεσιν τρόπου ὑπαγωγῆς αὐτῆς τῆς «ἐνιαίας παλαιοημερολογιτικῆς ὁμάδος» εἰς τήν δῆθεν «Μητέρα ‘Εκκλησία», δηλαδή τόν Νεοημερολογιτισμό...! Ἔτσι αὐτή ἡ «ἐνιαία καί μεγάλη παλαιοημερολογιτική ὁμάς», ὅπως ἐκήρυττεν ὁ πρ. Φλωρίνης, θά μπορεῖ «εἰς τά ὅρια τά κανονικά...» νά διαμαρτύρεται ὅσο θέλει ἔναντι τῆς «Μητρός της Ἐκκλησίας», δηλαδή ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ – Οἰκουμενισμοῦ, διατηρώντας βέβαια καί «ὅσο παλαιό ἡμερολόγιο ἐπιθυμεῖ» διά νά ἐξαπατῶνται οἱ ἁπλοϊκοί ἱκανοποιούμενοι ὅτι ἀκολουθοῦν τό παλαιόν ἤ ἄλλως τό πάτριον..., ἐνῶ θά εὑρίσκωνται ὡς δεκατριμερῖται παλαιοημερολογῖται ἐντός τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ». (Ἀπόσπασμα ἀπό τό ἀφιέρωμα εἰς τάς χειροτονίας τοῦ 1948 «Ο.Π.» Σεπτ. 2003, τόμος 14ος, σελ. 381). Ὅπως ἀντιλαμβάνεται ὁ καθείς, ὅταν διά τῆς Ὁμολογίας μας κηρύσσωμεν ὡς σχισματικούς τούς Νεοημερολογίτας, δέν εἶναι δυνατόν εἰς τήν συνέχεια νά ἐξαρτῶμεν τήν Ἀποστολικήν μας Διαδοχήν ἀπ’ αὐτῶν καί νά συνεχίζωμε νά τούς ἀντιμετωπίζωμεν ὡς σχισματικούς! Εἰς αὐτήν τήν τραγικήν ἀντίφασιν προσεπάθησαν νά μᾶς φέρουν οἱ πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί μέ τήν, μετά ἀπό 33 ἔτη, κακοήθη ὑπαναχώρησίν των ἐπί τῆς ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς. Ταῦτα δέ ἀποκλειστικῶς διά νά καταστήσουν ἐν τῆ πράξει κενόν λόγον τήν Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ’ ἥν ἡ Ἱεραρχία τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ τό 1924 κατέστη ἐνεργείᾳ σχισματική, ἐνῶ τό πιστόν λεῖμμα πού ἠρνήθη τήν καινοτομίαν, ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς ἐν Ἑλλάδι Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Εἰς αὐτήν τήν τραγικήν ἀντίφασιν ἔχουν εὑρεθεῖ πρό πολλοῦ οἱ Φλωρινικοί, καθ’ ὅσον ἀπό τήν μία ὑποκρινόμενοι δηλώνουν πώς ἀποδέχονται τήν Ὁμολογίαν τοῦ 1935, καί ἀπό τήν ἄλλη καυχῶνται διότι ἔχουν, τήν «χειροτονία» ὑπό τῶν Ρώσων...! Ἔτσι ὁ κ. Χριστόδουλος ἐπιδιώκει τήν «λύσιν» τοῦ δῆθεν παλαιοημερολογιτικοῦ προβλήματος, ἐπιδιώκει ἔστω καί ἐμμέσως νά ἀποτελέσουμε ἐν τῆ πράξει μέρος τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος, ὡς εἶναι γνωστόν, ἐπεβλήθη ἀντικανονικῶς ἐν ἔτει 1924 ὑπό τοῦ πνεύματος τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. καί δι’ αὐτό τόν χαρακτηρίζουμε ὡς Νεοημερολογιτισμό – Οἰκουμενισμό. Μἐ αὐτήν, λοιπόν, τήν σκοπιμότητα, τόσον ὁ Κιτίου Ἐπιφάνειος, ὅσον καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, ἀπέφευγον νά πάρουν σαφῆ θέσιν κατά τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», κατόπιν δέ τῶν σχετικῶν ἐκκλήσεων, ἰσχυρίσθησαν, διπλωματικῶς πλήν, ἰδιαιτέρως, παραπλανητικῶς καί αὐθαιρέτως, ὅτι τά τοιαῦτα εἶναι δῆθεν αύτονόητα! «ΟΜΩΣ - ὅπως σημειώνεται εἰς τήν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» τοῦ 2003 εἰς τήν Λάρισαν, - «ΟΥΤΕ Η ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ΟΥΤΕ Η ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗ ΔΙΑΔΟΧΗ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΝΟΗΤΑ, ΟΤΑΝ ΑΜΦΟΤΕΡΑ ΑΜΦΙΣΒΗΤΟΥΝΤΑΙ ΚΑΙ ΕΠΙΧΕΙΡΗΤΑΙ Η ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΩΝ ΜΕ ΣΑΤΑΝΙΚΑΣ ΜΕΘΟΔΟΥΣ, ΟΠΩΣ μέ τήν παρωδία τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου..., τήν προσπάθεια ἀποχρωματισμοῦ τῆς δογματικῆς αἰτίας καί φύσεως τοῦ σχίσματος τῶν «πέντε».., τήν μή ἀντιμετώπισιν τῶν ᾽Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων 54/76 καί 46/91, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων νεωτέρων δικαστικῶν ἀποφάσεων, διά τῶν ὁποίων βλασφημεῖται ἡ ᾽Εκκλησιολογία καί ἡ ᾽Αποστολική Διαδοχή, ἔτι δέ καί τά «στοιχεῖα», τά ὁποῖα (ἡμέτεροι καί ξένοι) δηλώνουν ὅτι ἔχουν, (περί τῆς «χειροθεσίας») ἐνῶ ἄλλοι καί ἐπιστολιμαίως προπαγανδίζουν περί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας». Ἡ ΠΕΡΑΙΤΕΡΩ ΣΙΩΠΗ ΚΑΙ ΜΗ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΛΟΓΩ ΘΕΜΑΤΩΝ, ΔΕΝ ΣΥΜΦΩΝΕΙ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΕΡΧΕΤΑΙ ΚΑΙ ΕΙΣ ΣΚΛΗΡΑΝ ΑΝΤΙΘΕΣΙΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠ’ ΑΡΧΗΣ ΚΑΙ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ, ΔΕΔΗΛΩΜΕΝΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΠΡΩΤΙΣΤΩΣ ΑΥΤΩΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΗΝ ΤΟΙΑΥΤΗΝ ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, ΔΙΟΤΙ «ΕΙΣ ΤΑ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΕΝ ΧΩΡΕΙ ΣΥΓΚΑΤΑΒΑΣΙΣ» (Ο.Π. Τόμος 14ος 2003, σελ. 70 -71). Ἡ προδοσία των, τελικῶς, ἐκορυφώθη τό 2003, ὅτε εὐθέως ὑπανεχώρησαν ἔναντι τῆς ἄλλοτε καλῆς των Ὁμολογίας, ὑποστηρίζοντες «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», μετά ἀπό 33 ἔτη, (ὁ Κιτίου ‘Επιφάνιος μέσω τρίτου, ὁ Περιστερίου Γαλακτίων προφορικῶς ἐνώπιον τοῦ ἐκκλησιάσματος καί ὁ Ἀργολίδος Παχώμιος γραπτῶς), ὅτι δῆθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη τά γενόμενα εἰς τήν Ἀμερικήν τό 1971 ὡς «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν», καί μάλιστα πανηγυρικῶς, καί ἑπομένως (κατά τόν Ἀργολίδος) «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους», μᾶς εἰρωνεύετο δέ «πῶς εἶναι δυνατόν ἡμεῖς νά ἀποτελοῦμεν έξαίρεσιν...»! Διά νά ἐξαπατοῦν δέ τούς ἀφελεῖς ἔλεγον ὅτι ἔχουν τήν χειροτονίαν ἀπό τόν Ἅγιο Πατέρα τό 1948, ἀλλά πέρασε καί ἀπό τόν «ἅγιο» Φιλάρετο τό 1971 !!! Ἠρνήθησαν, λοιπόν, τήν Ἀρχιερωσύνην των καί ἐβλασφήμησαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος! Παραλλήλως πρός τούς ἀνωτέρω ‘Αρχιερεῖς καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας παραιτούμενος τόν Φεβρουάριο τοῦ 2003, διά πρώτην φοράν δηλοῖ, ὅτι «ἔγινε λάθος τό 1971»! Ἐρωτηθείς δέ ἐπανειλημμένως ἠρνήθη μέχρι τέλους νά προσδιορίση τό «λάθος», ἀλλά καί παραιτούμενος «ὥριζεν» ὡς διάδοχόν του(!) τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, ὁ ὁποῖος εἶχεν ἀποδεχθεῖ πανηγυρικῶς, τό βλάσφημον Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, διά τοῦ ὁποίου ἀναγνωρίζεται ὡς «κανονικός καί ἔγκυρος» Ἀρχιερεύς κατόπιν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, πλήν τό ἀπέκρυπτεν ἐπιμελῶς. Χαρακτηρίζω, λοιπόν, τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον ὡς ψευδαρχιεπίσκοπον, ἀλλά καί τήν παραίτησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ὡς ἱερόσυλον συμπαιγνίαν, ὄχι μόνον διότι καί ἡ παραίτησις καί ἡ ἐκλογή πάσχουν ἀπό Κανονικῆς ἀπόψεως, ἀλλά καί διότι ἐξυπηρέτησαν ἕνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν προώθησιν τῶν προαναφερθέντων σχεδίων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ὅταν, λόγω τῆς κρισιμότητος τῶν καιρῶν, μετά ἀπό πολλάς ἐνστάσεις καί διαμαρτυρίας μας, ἀλλά καί παρακλήσεις καί διαβήματα νά διακηρύξωμεν, καθαράν τήν Ὁμολογίαν μας, δηλαδή τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὡς καί τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, προσκρούσαμε εἰς τήν σκληράν ἄρνησίν των καί τήν ἐμμονήν των εἰς τήν μετά τό 1997 ἐκδηλωθεῖσαν προδοσίαν των, ἀπεκηρύξαμε (μέ τό ὑπ’ ἀριθμ. 390/16.6.2005 Ἀρχιερατικόν μας ἔγγραφον) τήν φατριαστικήν ὁμάδα τῶν πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφῶν μας, ὡς ἀρνητῶν τῆς Ἀρχιερωσύνης των. Ἡ ἀντίδρασίς των ἦλθε, κατ’ ἀρχάς, δι’ ἑνός «Ἀνακοινωθέντος» («Ο.Π.» ‘Ιουλίου 2005, τόμος 16ος), διά τοῦ ὁποίου ἔλεγον ὅτι μᾶς ἔθεσαν εἰς «ἀργίαν»(!), ἐνῶ διά τοῦ ἰδίου ἀνυπογράφου «Ἀνακοινωθέντος» των, πάλιν ἐδήλουν ὅτι δῆθεν δέν παρεξέκλιναν ποτέ ἀπό τήν Ὁμολογίαν καί τάς ἀπ’ ἀρχῆς τοποθετήσεις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τῆς λεγομένης «χειροθεσίας»! Ταῦτα, ἐνῶ ποτέ δέν διώρθωσαν, ἤ δέν ἀνεκάλεσαν, τίποτα ἐκ τῶν ὅσων ἐνήργησαν ἤ «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ἐκήρυξαν προφορικῶς καί γραπτῶς, εἰς τά πλαίσια τῆς ἀπεγνωσμένης των προσπαθείας νά παρουσιάσουν τήν «συγχωρητικήν εὐχήν» ὡς πράξιν, τήν ὁποίαν ἡ ‘Εκκλησία ἔκαμε δεκτήν ὡς δῆθεν «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν»! Τήν ἰδίαν ὑποκριτικήν στάσιν τηροῦσε ἄλλοτε καί ὁ πρώην Φλωρίνης, ὁ ὁποῖος ἀνησυχῶν, διότι δέν εἶχε κατορθώσει τό 1937 νά ἐλέγξη ὁλόκληρο τό πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας, ἀλλά καί διά τό ὅτι ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος ἐπροχώρησεν εἰς τήν ἀνασυγκρότησιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐδήλωσε μετά τάς χειροτονίας τοῦ 1948, ὅτι ποτέ δέν παρεξέκλινε τῆς καλῆς Ὁμολογίας τοῦ 1935, παρότι τά ἴδια τά κείμενα καί τά ἔργα του τόν διέψευδον. Τελικῶς μετά τήν κοίμησιν τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τό 1950, ἔφθασεν εἰς τό σημεῖον, δῆθεν νά ἀνακαλέση τήν θεωρίαν του περί «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος», ἀλλά παρέμεινε εἰς τό σχίσμα, τό ὁποῖον προεκάλεσε διά τῆς ἐν λόγῳ θεωρίας, συνέχισε δέ νά συνεργάζεται μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ διά τήν ὑπαγωγήν τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας εἰς αὐτόν. Τέλος εἶναι αὐτός πού ἐπρότεινε διά τούς διαδόχους τοῦ Ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τήν «χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν» προκειμένου νά γίνουν δεκτοί ὑπό τῆς παρατάξεώς του! Ἰδού τίνος τό ἔργον συνεχίζει ἀπό ὅλας τάς ἀπόψεις, ἡ περί τόν κ. Νικόλαον βλάσφημος ὁμάς. Ἰδού τί μᾶς ἐχώρισεν καί μᾶς χωρίζει. Εἰδικώτερον διά τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον τά πράγματα εἶναι ἀκόμη πιό σοβαρά. Τόν ἐπιβαρύνουν καί ἄλλα προσωπικά του βλάσφημα καί αἱρετικά φρονήματα, διά τά ὁποῖα ὅμως ἐπειδή τά καλύπτουν οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, εὐθύνονται καί αὐτοί. Πρόκειται διά τά φράγκικα φρονήματα τῶν «πέντε», οἱ ὁποῖοι, δυτικάς εἰκόνας, αἱ ὁποῖαι ἀπηχοῦν τό δυτικόν πνεῦμα – «θεολογίαν», τάς ἀνήγαγον εἰς αὐθεντικάς εἰκόνας τῆς Ὀρθοδοξίας, ἐνῶ κατεδίκασαν καί ἀναθεμάτισαν τάς πράγματι Ὀρθοδόξους Βυζαντινάς Εἰκόνας! Ἔφθασαν εἰς τό ἔσχατον σημεῖον τῆς πτώσεως νά «ἀναθεματίσουν» καί τήν σχετικήν δογματικήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας τήν διατυπωθεῖσαν ὑπό τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου! Δι’ ὅλα αὐτά ἔχει καταγγελθεῖ Κανονικῶς, πλήν ὅμως οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς καί πάλιν τόν ἐκάλυψαν καί τόν καλύπτουν. Τόν ἐπιβαρύνουν καί τά αἱρετικά οἰκουμενιστικά φρονήματα, εἰς τά ὁποῖα ὑπέπεσε είς τήν προσπάθειάν του (προσπάθειαν τῶν ξένων Κέντρων) νά ἀποδείξῃ ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη περί τῆς κοινωνίας τῶν Τριῶν Προσώπων τοῦ Ἐνός Θεοῦ, ὡς «πρώτης, ἀνάρχου, αἰωνίας καί ἀοράτου Ἐκκλησίας», εἶναι δῆθεν ΑΙΡΕΤΙΚΗ. Εἶναι χαρακτηριστικόν ἐν προκειμένῳ, ὅτι διά τῆς ἀπό 14.2.2002 σχετικῆς Εἰσηγήσεώς του, ἡ ὁποία «ἐνεκρίθη» καί ὑπό τῶν ἄλλων Ἀρχιερέων, εἰς τήν προσπάθειάν του νά ἀποδείξῃ τό δῆθεν αἱρετικόν τῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη, ἐκήρυξε τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ κατά τήν ἰδικήν του καί τῶν σύν αὐτῶ ἀντίληψιν περί Ἐκκλησίας, «Αὕτη ἦτο κάποτε διηρημένη ἤ δύναται κάποια στιγμή εἰς τό μέλλον νά διαιρεθῆ»! Διά τό θέμα αὐτό ἐκάναμε εἰδικόν λόγον εἰς τήν τελευταίαν ὑπ’ ἀριθμ. 421/25.12.2006 ἐπιστολήν μας. («Ο.Π.» Νοε. – Δεκ. 2006, σελ. 352 κ.ἑξ.). Κλείνοντας θά πρέπει νά σημειώσουμε ὅτι ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος καί οἱ σύν αὐτῶ Ἀρχιερεῖς, λόγῳ τοῦ ὅτι δυστυχῶς δέν ἔχουν τήν ἀνάλογον ἀκαδημαϊκήν, ἀλλ’ οὔτε καί τήν ἐμπειρικήν θεολογικήν κατάρτισιν, ἀλλά καί δι’ ἄλλους λόγους (ὡς τῆς ματαιοφροσύνης καί τῆς ἐμπορίας) εὐκόλως ἄγονται καί φέρονται ὑπό τῶν ξένων Κέντρων, μέσω τῶν ἐγκαθέτων των, οἱ ὁποῖοι δέν εἶναι ἄλλοι ἀπό τούς κινουμένους ἐν τῶ παρασκηνίῳ παράγοντας τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου, ἤτοι τῶν Ἀδελφῶν Μαξίμου, Στεφάνου καί Νεοφύτου Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, ἀλλά καί τῶν γνωστῶν ἀπό τήν δεκαετία τοῦ 1970 παραγόντων τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέ πρῶτον τόν τότε πρεσβύτερον καί κατόπιν «λαϊκόν» κ. Βασίλειον Σακκᾶν, ἐν Ἑλλάδι δέ τούς Ἀθανάσιον Σακαρέλλον, καί τόν Φλωρινικόν «Ἀχαϊας» Καλλίνικον Σαραντόπουλον. Εἰς τό ὅλον ἐγχείρημα συνέβαλον πολλοί ...., Αἱ κατά τῆς ‘Εκκλησίας ἀσέβειαι – βλασφημίαι, ὡς ἡ ἄρνησις τῆς γνησίας καί ἀδιακόπου Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948, καί ὡς ἐκ τούτου καί ἡ ἄρνησις τῆς Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τούς ἔφερεν εἰς τήν θέσιν τήν ὁποίαν ὁρίζει ὁ ΞΒ Κανών τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων: «Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀνθρώπινον ... ἀρνήσηται τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ (ἤτοι τήν ἱερωσύνην του καί ἀρχιερωσύνην του) καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ ὡς λαϊκός δεχέσθω». Δυστυχῶς οἱ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, δέν ὑπέπεσαν ἁπλῶς εἰς μίαν θεολογικήν πλάνην, οὕτως ὥστε, ἐάν μετανοήσουν νά δύνανται δι’ Ὁμολογίας νά ἀποκατασταθοῦν εἰς τάς θέσεις των, ἀλλά ἠρνήθησαν τήν Ἀποστολικήν των Διαδοχήν, ἤτοι τήν Ἀρχιερωσύνην των, ὅπερ μεῖζον. Κατά δέ τήν παγίαν πρᾶξιν τῆς Ἐκκλησίας, οἱ ἀρνούμενοι τήν Ἀρχιερωσύνην των, ὡς οἱ ἐν λόγῳ πρώην ἐν Χριστῶ ἀδελφοί, ἀκόμη καί ἄν μετανοήσουν, καί γίνουν δεκτοί εἰς τό Σῶμα Αὐτῆς, δέν ἀποκαθίστανται ὡς Ἀρχιερεῖς, ἀκόμη καί ἄν χύσουν τό αἷμά των διά τήν καθαράν Ὁμολογίαν των καί τιμηθοῦν καί ὡς μάρτυρες. (Σχετικόν παράδειγμα ἀποτελεῖ ἡ περίπτωσις τοῦ πρώην Πειραιῶς Ἀνθίμου Χαρίση, τόν ὁποῖον οὐδέποτε ἀπεκατέστησε ἡ Ἱερά Σύνοδος εἰς τό ἀξίωμα τῆς ‘Αρχιερωσύνης, διότι ἀκριβῶς τήν εἶχεν ἀρνηθεῖ). *** Δεδομένου ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐπιστολήν μου ἀναφέρομαι συνοπτικῶς εἰς τήν μετά τό 1997 ἐκδηλωθεῖσαν προδοσίαν, χωρίς νά θίξω μάλιστα ὅλα τά θέματα, σᾶς ἀποστέλλω ἕναν Τόμον ὑπό τόν τίτλον «ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 2005 ΥΠΟ ΤΩΝ ΑΡΝΗΘΕΝΤΩΝ ΤΗΝ ΑΡΧΙΕΡΩΣΥΝΗΝ ΤΩΝ ΠΡΩΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΩΝ», εἰς τόν ὁποῖον περιλαμβάνονται ὡρισμένα κείμενα, τά ὁποῖα ἀναφέρουν ἐπακριβῶς τούς λόγους Πίστεως, δηλαδή τήν ἄρνησιν τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἕνεκα τῶν ὁποίων ἠναγκάσθημεν νά διακόψωμεν κοινωνίαν μετά τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου καί τῆς ὁμάδος του καί νά «ἐξέλθωμεν ἐκ μέσου αὐτῶν». Εἰς αὐτόν τόν Τόμον περιλαμβάνονται τά ἑξῆς κείμενα: 1) Μητροπολίτου Κηρύκου. «Ἀνοικτή Δημοσία πρόσκλησις διά τήν ἐν Χριστῶ καί τῆ ᾽Εκκλησία Του ἕνωσιν». (Α.Π. 401/26.10.2005, «᾽Ορθόδοξος Πνοή» Νοέμβριος 2005, τόμος 16ος, σελ. 403-412). Ἀναφέρονται 13 θέματα Πίστεως μέ τάς σχετικάς παραπομπάς διά τήν περαιτέρω μελέτην αὐτῶν. 2) «Διπλοῦν Πένθος ἐπί τῆ ἐκδημία τοῦ πρώην Αρχιεπισκόπου Ανδρέου». 1ον καί 2ον Μέρος («Ο.Π.»᾽Οκτωβρίου καί Νοεμβρίου 2005, τόμος 16ος). Πρόκειται διά ἀφιέρωμα, τό ὁποῖον ἐπιμελήθη ὁ συνεργάτης μας κ. Χρῆστος Γκουτζίδης, εἰς τό ὁποῖον γίνεται ἀναφορά εἰς τήν ῾Ομολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου Ἐκκλησίας καί ἀναπτύσσεται ἐν συντομία ἡ ἐξέλιξις τῆς προδοσίας μετά τό 1997. Παρατίθενται σημαντικά ἀποσπάσματα ἄρθρων καί ἐπιστολῶν, τά ὁποῖα δεικνύουν τόν τρόπο λειτουργίας τῆς Ἱ. Συνόδου, ἀλλά καί τόν ρόλο τόν ὁποῖον διεδραμάτισαν συγκεκριμένα πρόσωπα. Ἐπίσης ἀναφέρονται καί προτάσεις διά τήν κατά Θεόν ἐπίλυσιν τῆς κρίσεως, αἱ ὁποῖαι ὅμως ἠγνοήθησαν. 3) Ἡ ἀπό 20.8.1974 ἀποκαλυπτική «Ἐξομολογητική ἐπιστολή» τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, τήν ὁποίαν ἔφερεν εἰς φῶς μετά ἀπό περίπου 30 ἔτη. Ἡ ἐπίσης ἀποκαλυπτική ἐπιστολή τοῦ ἰδίου πρός τήν ἐλαχιστότητά μου, τόν Ἰούλιο τοῦ 2004, καθώς καί αἱ σχετικαί δηλώσεις τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος («Ο.Π.». Μαίου-Ἰουνίου, Ἰουλ – Αὐγ. καί Σεπτ - ‘Οκτ. 2006, τόμος 17ος). Πρόκειται δι’ ἀποσπάσματα ἐκ τῆς στήλης τῆς «Ο.Π.» «’Εξέπεσον καί συντρίβησαν...», ἐκ τῶν ὁποίων προκύπτει ἀνάγλυφα ἡ ἰδιαίτερα προκλητική προσπάθεια νά παρουσιασθῆ ἡ ἐν «Ελλάδι συγχωρητική εὐχή ὡς δῆθεν πρᾶξις «χειροθεσίας»! 4) Τό 54/76 Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς καί ἡ «χειροθεσία» («Ο.Π.» Αὔγουστος 2005, τόμος 16ος, σελ. 259-287). 5) Συνοπτική παρουσίασις τῆς ἐπιχειρηθείσης παρωδίας Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν τό 1997-99 (‘Απόσπασμα ἀπό τόν πρόλογο τῆς ἐκδόσεως «ΟΤΑΝ Ο ΚΗΡΥΞ ΗΤΟ ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ», Νοέμβριος 2003, καί ἀπό τήν «Ο.Π., τόμος 13ος 2002, σελ. 28). 6) Ἐκ τῆς στήλης «Περί τοῦ σχίσματος τοῦ 1924 καί τῆς στάσεως τοῦ Νεοημ. – Οἰκουμενισμοῦ ἔναντι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», («Ο.Π», Τόμος 11ος, 12ος καί 13ος) παραθέτουμε κάποια ἀποσπάσματα πού δεικνύουν ὅτι κατά τήν περίοδο 1997-2003, εὑρίσκετο εἰς ἐξέλιξιν «γενική ἐκστρατεία», πρός ἐπίτευξιν τῆς διαχρονικῆς προσπαθεἰας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ νά ὑπαγάγη ὑπ’ αὐτόν καί ἀφομοιώση τό πλήρωμα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τοῦτο ἄλλωστε εἶχε θέσει εἰς προτεραιότητα κατά τόν ἐνθρονιστήριον λόγον του ὁ κ. Χριστόδουλος, ἀλλά εἰς τήν συνέχεια φέρεται νά ἔχει δηλώση ὅτι τό ἐγχείρημά του προσκρούει εἰς «δύο πρόσωπα τῶν Ματθαιϊκῶν...» («Ο.Π» Τόμος 12ος, σελ. 111 καί 13ος σελ. 159). 7) Συνοπτική παρουσίασις τῶν κυριωτέρων ἐκ τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ Σεβ/του «Πειραιῶς»» κ. Νικολάου («Ο.Π.» Μάϊος 2004, τόμος 15ος, σελ. 212-214). 😎 Καταγγελίαι κατά τοῦ Σεβ/του «Πειραιῶς» κ. Νικολάου («Ο.Π.» Ἀπρίλιος 2004, τόμος 15ος, σελ. 123-154). Ἀγαπητιοί Πατέρες, ἐνδεχομένως νά προκύψουν καί ἄλλα ἐρωτήματα, εἰς τά ὁποῖα εὐχαρίστως θά προσπαθήσω μέ τούς συνεργάτας μου νά ἀνταποκριθῶ. Μετά πατρικῶν εὐχῶν καί εὐλογιῶν πρός Ὑμᾶς καί τήν εὐλαβεστάτην Πρεσβυτέραν καί τά τέκνα ὑμῶν. + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΤΑ ΑΘΕΑ ΓΡΑΜΜΑΤΑ

«”Τα άθεα γράμματα παραμέρισαν τους αγίους και τους αγωνιστές και βάλανε στο κεφάλι του Έθνους ξένους και άπιστους γραμματισμένους, που πάνε να νοθέψουνε τη ζωή μας. Τ’ άθεα γράμματα κόψανε το δρόμο του έθνους και τ’ αμποδάνε να χαρεί τη λευτεριά του. Είναι ντροπή μας, ένα γένος που με το αίμα του πύργωσε τη λευτεριά του, που περπάτησε τη δύσκολη ανηφοριά, να παραδεχτή πώς δεν μπορεί να πορπατήσει στον ίσιο δρόμο άμα ειρήνεψε, κι ότι δεν ξέρουμε εμείς να συγυρίσουμε το σπίτι, που με το αίμα μας λευτερώσαμε, άλλά ξέρουν να το συγυρίσουν εκείνοι που δεν πολέμησαν, εκείνοι που δεν πίστευαν στον αγώνα, εκείνοι που πάνε να μας αποκόψουνε από τον Χριστό, και πασχίζουνε να μας ρίξουνε στη σκλαβιά άλλων αφεντικών, που ‘ναι πιο δαιμονισμένοι από τους Τούρκους. Γιατί κι εκείνα που εσεβάστηκεν ο Τούρκος, τ’ άθεα γράμματα τα πετάνε και πάνε να τα ξερριζώσουνε.Αφανίζουνε τα μοναστήρια, πομπεύουνε τους καλογέρους και τις καλόγριες, κλέβουνε τ’ άγια δισκοπότηρα και τα πουλούνε γι’ ασήμι που θα στολίσει τις βρωμογυναίκες. Αρπάζουνε τ’ άγια των αγίων και τα βάζουνε κάτω από τα πόδια της εξουσίας τους, που τα ορίζει κατά τα νιτερέσια της. Τ’ άθεα γράμματα υφαίνουνε το σάβανο του Γένους. Αυτά λοιπόν τα γράμματα θα μάθουνε τα παιδιά μας; Κι αν ακόμα συναχτούν όλοι οι άθεοι γραμματισμένοι και στυφτούνε σαν το λεμόνι, δεν θα πετύχουν να γράψουν μια αράδα που ν’ αξίζει μια γραμμή από τα ευαγγέλια. Αλλά τι λέω μια αράδα; Ούτε μία λέξη που να μοιάζει με μία του Θεοτοκικού αυτού βιβλίου. Γιατί κάθε τι εκεί μέσα είναι λόγος Κυρίου, είναι σοφία ορθή, και τα όσα λέει το χτίσμα δεν γίνεται να φτάσουν τον λόγο του Πλάστη.Αντίς να μαθαίνουνε στα παιδία μας απ’ τ’ άγια συναξάρια το πώς ζήσανε οι άγιοι της χριστιανοσύνης και το πώς μαρτυρήσανε γιά τήν αγάπη του Χριστού, τους μαθαίνουνε τήν ιστορία του κολασμένου κόσμου. Γιατί δυο λογιών είναι και οι ιστορίες. Είναι η αγιασμένη και η κολασμένη ιστορία. Αδιάκοπα φανερώνουμε την κολασμένη εικόνα του κόσμου και σιγά-σιγά καταφέραμε να πιστέψουμε πώς η εικόνα αυτή είναι η γνήσια εικόνα του ανθρώπου και πως όξω απ’ αυτήν άλλη ζωή δεν εστάθη. Όλα τούτα είναι άτιμα ψέματα, είναι τα ζιζάνια που σπέρνουνε στον αγρό του Κυρίου τ’ άθεα γράμματα. Μας μιλάνε για τους αρχαίους. Κι εγώ ο ταπεινός και αγράμματος κήρυκας του λόγου του Χριστού μας σας λέγω πώς κανένας αρχαίος δεν ξεπερνά σε παλικαριά, σε μεγαλείο και σε δόξα τον Άγιο Κοσμά, τους μάρτυρες και τους μεγάλους ασκητάδες. Γιατί αν εκείνοι πεθάνανε γιά μια πατρίδα, ο Άγιος Κοσμάς μαρτύρησε για μιαν Ελλάδα του Χριστού, και όχι γιά μιαν Ελλάδα δουλωμένη στον αντίχριστο”». Χριστόφορος Παπουλάκος

ΔΙΑΤΙ ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΝΙΚΟΛΑΙΤΩΝ

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. Ε/61 Ἐν Κορωπίω Ἀπρίλιος 2008 (Ε.Η.) ΗΡΩΤΗΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΔΙΑΤΙ ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΜΕΤΑ ΤΗΣ ΠΕΡΙ ΤΟΝ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» κ. ΝΙΚΟΛΑΟΝ ΦΑΤΡΙΑΣ ΚΑΙ ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ Ἀγαπητέ μοι πάτερ, χαῖρε ἐν Κυρίω. Εἰς ἀπάντησιν ἐπί σχετικοῦ ἐρωτήματός σας, σᾶς γνωρίζομεν ἐν πολλῆ συντομία τούς λόγους διά τούς ὁποίους τήν 16.6.2005 ΔΙΕΚΟΨΑΜΕΝ ΠΑΣΑΝ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ» μετά τῆς περί τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον φατρίας καί διεγράψαμεν τά ὀνόματα αὐτοῦ καί τῶν περί αὐτόν Ἐπισκόπων ἀπό τά Δίπτυχα τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί «ΠΟΙΑ Η ΓΝΩΜΗ ΜΑΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ΔΙ’ ΗΣ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΕΙ ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΤΟΥ 1971». Α΄ Ὡς γνωστόν, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1971, ὅταν ἡ τριμελής Ἐξαρχία (Κορινθίας Κάλλιστος, Κιτίου Ἐπιφάνιος καί Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος) ἐπέστρεψεν ἐξ’ Ἀμερικῆς, ὅπου μετέβη χάριν τῆς Ἱεραποστολῆς, ὅπως ἀποδεικνύουν τά ὑπάρχοντα ἔγγραφα, καί διά νά ἔλθουν εἰς συζήτησιν καί ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς ἐν Διασπορᾶ Συνόδου, ΩΜΟΛΟΓΗΣΕΝ «ἐν Ἐπιτραχηλίῳ καί ὠμοφορίῳ», ὅτι οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου ἐπί τῶν Ἀρχιερέων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου, καί ὅτι ἐγένετο ἁπλῶς μία ἐξωτερική τυπική πράξις, (συγχωρητική εὐχή), ἀφοῦ προηγουμένως ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν Ὁμολογίαν – Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἐδήλωσαν δέ ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐξωτερικήν τυπικήν πράξιν οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς προέβησαν κατ’ οἰκονομίαν, διά νά ἀφαιρέσουν ἀπό τούς Φλωρινικούς τήν πρόφασίν των (ἤτοι τό «ὑφ’ ἑνός» διά τήν μή ἐπιστροφήν των εἰς τήν Ἐκκλησίαν. Αὐτήν τήν ἐξωτερικήν τυπικήν πρᾶξιν ἐδέχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας. Μέχρις ὅτου δημοσιευθῆ ὑπό τῶν Φλωρινικῶν εἰς τά «Χαρμόσυνα μηνύματα» (ὑπό τοῦ μον. Βίκτωρος) καί εἰς τόν «Κήρυκα Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων» (ὑπό τοῦ Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου), εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ἡ ἀντιφατική ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, εἰς τήν ὁποίαν ἀνεφέρετο καί ὁ Η΄ Κανών τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἦτο παντελῶς ἄγνωστος, δεδομένου ὅτι ἡ Ἐξαρχία διά τούς ἰδικούς της λόγους τήν ἀπέκρυψεν. Ὅλοι (Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς καί ὅσοι ἐκ τοῦ πιστοῦ πληρώματος παρηκολούθουν τά ἐκκλησιαστικά θέματα) εἶχον πιστεύσει καί ἀποδεχθεῖ τήν δήλωσιν - Ὁμολογίαν τῆς Ἐξαρχίας, ὅτι οὐδεμία χειροθεσία ἐγένετο, ἀλλ’ ὅτι εἲς Ἀμερικήν ἔγινεν ἕν μέγα θαῦμα, ἀφοῦ μέ τήν ἀποδοχήν ἐκ μέρους τῶν Ρώσων τῆς Ὁμολογίας τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ Ὀρθοδοξία «ἔφυγε ἀπό τά τέσσαρα ντουβάρια τῆς Κερατέας» καί μετεδόθη πλέον εἰς τά πέρατα τῆς Οἰκουμένης, ὅπως χαρακτηριστικά ἔλεγε ὁ συνωδεύσας τήν Ἐξαρχίαν καί ὅπως ἀπεδείχθη, ὀ μέγας ὑποκριτής Ἀρχιμανδρίτης Καλλιόπιος Γιαννακουλόπουλος. Μετά τήν δημοσίευσιν τῆς ἀποφάσεως, (σημείωσις: παραμένει τό ἐρώτημα διατί δέν τήν ἐκοινοποίησαν πρίν τό πανηγυρικόν συλλείτουργον τῆς 28.10.1971, τό ὀποῖον ἔγινε διά τήν ἔνωσιν εἰς τόν Ἰερόν Ναόν Κοιμήσεως Θεοτόκου Καλλιθέας;) ἤρχισαν οἱ πάντες νά ἀνησυχοῦν καί νά διαμαρτύρωνται. Δέν εἴμεθα εἰς θέσιν νά γνωρίζωμεν, ἅν οἱ Ἀρχιερεῖς ἐγνώριζον τήν ἀπόφασιν πρίν τό συλλείτουργον. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, οὐδέποτε διευκρίνισεν αὐτήν τήν λεπτομέρειαν, οὔτε καί οἱ ἄλλοι Ἀρχιερεῖς. Μόνον ἐν ἔτει 1981, κατά τήν μεγάλην ἐκείνην Σύνοδον, κατά τήν ὁποίαν συνεζητήθη τό θέμα, ἐρωτηθείς ὑπ’ ἐμοῦ, περιωρίσθη νά εἴπει, ὅτι ὅταν τό 1971 τοῦ ἔδειξαν τήν Ἀπόφασι καί τήν ἀνέγνωσε εἶπεν: «Μέ αὐτήν θά μᾶς κατηγορήσουν ὅτι βγάζουμε παράνομο τόν ἅγιο Πατέρα». Ὁ θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, ὁ ὁποῖος ἐκλήθη εἰς τάς τότε, (ἤτοι μετά τήν ἐπιστροφήν των καί πρό τοῦ συλλειτούργου) συνεδριάσεις, δηλώνει ὅτι πρίν τήν δημοσιεύσουν οἱ Φλωρινικοί, οὔτε ὁ ἴδιος τήν ἐγνώριζε. Εἶμαι αὐτήκοος μάρτυς, ὅτι ὅταν τό βράδυ τῆς ἐπιστροφῆς τῆς Ἐξαρχίας, ὁ θεολόγος κ. Ἐλευθέριος Γκουτζίδης, τούς ἐζήτησε γραπτά ντοκουμέντα, δι’ ὅ,τι ἔγινε στήν Ἀμερική, καί δι’ ὅσα εἶπον ὅτι ἀπεφάσισαν οἱ Ρῶσοι, τοῦ ἀπήντησεν ὁ Καλλιόπιος, ὅτι τήν Ἀπόφασιν – Ἐγκύκλιον θά τήν ὑπογράψουν οἱ Ρῶσοι Ἐπίσκοποι, κατά τήν ἑπομένην συνεδρίασιν, καί θά μᾶς τήν ἀποστείλουν. Καί ὅταν ἐπέμενε ὅτι τόσον σοβαρά θέματα ἀπαιτοῦν γραπτά «σκρίπτα», τότε ἐδέχθη πάλιν τήν παρατήρησιν τοῦ Καλλιοπίου: «Μήν ἀσεβεῖς, παιδί μου. Δέν ἔχεις ἐμπιστοσύνην σέ δύο ’Αρχιερεῖς;» Β΄ Τινές τῶν Ἀρχιερέων ἀντέδρασαν τότε καί δι’ αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν, τήν ὀποίαν ἐδέχθησαν ἐν Ἀμερικῆ οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας. Ἀντέδρασαν καί πρό τοῦ συλλειτούργου τῆς ἑνώσεως καί μετά ἀπό αὐτό. Ἀντέδρασαν, διότι ἄλλα εἶπεν ἡ Ἐξαρχία κατά τήν ἐπιστροφήν της καί ἄλλα ἠκούοντο παρά τῶν Φλωρινικῶν καί τινῶν Ἀρχιερέων τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς. Ἡ πρώτη δήλωσις τοῦ Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἐδημοσιεύθη μετά τό συλλείτουργον καί πριν δημοσιευθεῖ ἡ ἀπόφασις ὑπό τοῦ Βίκτωρος Ματθαίου, ἦτο διαμαρτυρία κατά τῶν Ρώσων Ἐπισκόπων, διότι δέν ἔκαμαν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν εἰς τούς Ματθαιϊκούς Ἐπισκόπους, ἀλλά ἀνεγνώρισαν τήν χειροτονίαν των. Ἑτέρωθεν ἄλλοι Φλωρινικοί διέδιδον ὅτι ἔγινε κανονική χειροθεσία, ὁ δέ Ἐπίσκοπος Μανχάταν τότε καί κατόπιν Μητροπολίτης τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς Λαῦρος, ἐλθών εἰς Ἑλλάδα (Ἅγιον Ὄρος) διέδωσεν ὅτι τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐδέχθησαν μέ χειροτονίαν, γεγονός τό ὁποῖον κατέγραψαν τότε καί ἐκκλησιαστικαί Ἐφημερίδες τοῦ νέου Ἡμερολογίου. Οἱ ἐν Ἑλλάδι ἀντιδράσαντες Ἀρχιερεῖς, ἐφ’ ὅσον ἡ Ἐξαρχία τούς ἐδήλωσεν ὅτι δέν ἔγινε κἄν χειροθεσία (ὁ π. Εὐγένιος μάλιστα ἀπείλησε τά ἔντυπα τοῦ νέου Ἡμερολογίου μέ μήνυσι ἐνώπιον τῶν Δικαστηρίων), ἀλλά μία συγχωρητική εὐχή, προμηθούμενοι διά τήν ἐνότητα, δέν ἐπέμειναν εἰς τάς ἀντιδράσεις των. Ἀλλά καί οἱ Ἱερεῖς, ἀντέδρασαν καί δέν ἐδέχθησαν, οὔτε αὐτήν τήν τυπικήν ἐξωτερικήν πράξιν τῆς συγχωρητικῆς εὐχῆς, πλήν δύο ἤ τριῶν. Ἠ ἐπίσημος ἐνημέρωσις πάντως πρός τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς, διά τό τί ἔγινε εἰς τήν Ἑλλάδα, ὅπως ἀποδεικνύεται ἀπό δύο ἐπιστολάς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἦτο ὅτι εἰς τήν Ἑλλάδα οὔτε αὐτή ἡ τυπική συγχωρητική εὐχή ἀνεγνώσθη. Ἡ ἐν ἔτει 1974 ἐπιστολή τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται εἰς τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα, κάμνει λόγον διά μή ἐφαρμογήν τῆς ἀποφάσεως εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς. Παραπονεῖται, δηλαδή ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέα, διότι ἡ Ἐξαρχία δέν συνεμορφώθη πλήρως πρός τήν ἀπόφασιν τῆς Συνόδου. Δηλαδή ὅτι δέν ἀνέγνωσαν τήν εὐχήν τῆς χειροθεσίας εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς. Ὑπάρχει καί ἐτέρα ἐπιστολή τοῦ ἰδίου, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται αὐτήν τήν φοράν πρός τόν Μητροπολίτην Κιτίου Ἐπιφάνιον, εἰς τόν ὁποῖον πάλιν ἐκφράζει τό ἴδιον παράπονον, μέ τήν διαφοράν ὅτι εἰς αὐτήν τήν ἐπιστολήν (τοῦ 1979) τήν χειροθεσίαν τήν ὀνομάζει συγχωρητικήν εὐχήν. Τό ἐρώτημα εἶναι, πῶς ἐγνώριζεν ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ὅτι δέν ἀνεγνώσθη ἐν Ἑλλάδι ἡ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗ ΕΥΧΗ εἰς τούς ὑπολοίπους Ἀρχιερεῖς καί Ἱερεῖς, ἐάν δέν τόν εἶχεν ἐνημερώσει ἡ ἰδία ἡ Ἱερά Σύνοδος. Ἀπό τήν ἐπιστολήν τοῦ 1974, προκύπτει, ὅτι τοῦτο ἐπληροφορήθη παρά τῶν Φλωρινικῶν. Ἡμεῖς πιστεύομεν, ὅτι τήν πληροφορίαν αὐτήν ἔσχε καί παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ ὁποία μόλις ἠκούσθησαν αἱ πρῶται διαμαρτυρίαι Ἀρχιερέων καί Ἱερέων, καί κυρίως μόλις ἐκυκλοφόρησεν ἡ ἀποκρυβεῖσα Ἀπόφασις τῆς Συνόδου, ἐνημέρωσεν τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον περί τῶν ἀντιδράσεων αὐτῶν, αἱ ὁποῖαι πράγματι ἐκορυφώθησαν ἐπί τῆ δημοσιεύσει τῆς Ἀποφάσεως ὑπό τῶν Φλωρινικῶν («Χαρμόσυνα Μηνύματα» ὑπό Βίκτωρος), καί ὑπό τοῦ π. Εὐγενίου («Κήρυξ Ἐκκλησίας Ὀρθοδόξων»). Δηλαδή, μόλις ἐδημοσιεύθη ἡ Ἀπόφασις, αἱ ἀντιδράσεις, ὡς εἴπομεν, ἐκορυφώθησαν, διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐζήτησε παρά τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς νά διευκρινίσουν καί περί τῆς Ὁμολογίας των καί περί τί εἴδους χειροθεσίαν ἔκαμαν εἰς τούς δύο Ἀρχιερεῖς εἰς Ἀμερικήν. Καί οὐσιαστικά εἰς αὐτάς τάς ἐπιστολάς εἶναι σαφής ἡ ἄρνησις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά ἀποδεχθῆ τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τήν ὁποίαν εὐθύς οἱ πάντες τήν ἐχαρακτήρισαν ὡς ἀντιφατικήν. Ἡ ἀπάντησις εἰς αὐτάς τάς ἐπιστολάς τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐδόθη μέ τάς δύο ὡς ἄνω ἀναφερομένας ἐπιστολάς τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, τάς ὁποίας, παραλλήλως μέ τάς ἀπ’ ἀρχῆς δηλώσεις τῆς Ἐξαρχίας, ἐχρησιμοποίησεν ἡ Ἱερά Σύνοδος διά νά διατυπώση ἐν ἔτει 1981 τήν ἐπίσημον ΑΠΟΦΑΝΣΙΝ – ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ της, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα αὐτό τῆς χειροθεσίας. Ὑπάρχουν καί ἄλλα κείμενα ἐκ μέρους τῶν Ρώσων τά ὁποῖα εἶναι ἐν πολλοῖς ἀντιφατικά καί δέν διευκρινίζουν σαφῶς τί τέλος πάντων ἔγινε. Τό 1976 ὁ Κορινθίας Κάλλιστος ὑπανεχώρησε ἀπό τήν δήλωσιν του ὅτε ἐπέστρεψεν ἐξ’ ‘Αμερικῆς, ἀκόμη καί ἀπό τάς θέσεις τάς ὁποίας ἐπισήμως διετύπωσε μετά τήν β΄ (1974) μετάβασίν του (μετά τοῦ Πειραιῶς Νικολάου αὐτήν τήν φοράν), ἤτοι ἐδήλωσεν ὅτι ἐδέχθη χειροθεσία ὡς πρώην σχισματικός. ‘Ηκολούθησεν ἡ καθαίρεσις τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, ὡς ἀρνητοῦ τῆς Ἀρχιερωσύνης του. Αὐτή ἡ ἱεροσυνοδική πράξις (τῆς καθαιρέσεως τοῦ Καλλίστου), καθώς καί αἱ δύο προαναφερθεῖσαι ἐπιστολαί τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου, ἦσαν τά βασικά ντοκουμέντα, ὥστε νά ΔΟΘΗ τό 1981 καί ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ἡ ἐπίσημος ΑΠΑΝΤΗΣΙΣ εἰς τό ψεῦδος τοῦ Ἐπισκόπου τῶν Ρώσων Μανχάταν Λαύρου, ὅτι δῆθεν τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐχειροτόνησαν ἐξ’ ὑπαρχῆς, καί τῶν Φλωρινικῶν, ὅτι τούς ἐδέχθησαν (τούς δύο Ἀρχιερεῖς) ὡς πρώην σχισματικούς. ‘Εν τέλει ἡ ἐπίσημος ἀπόφασις - ἀπόφανσις τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐν ἔτει 1981 ἦτο ὅτι εἰς τήν Ἀμερικήν δέν ἔγινε χειροθεσία, ἀλλά μία συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ὄμως, κατά τήν μαρτυρίαν τῶν δύο ἀνωτέρω ἐπιστολῶν τοῦ Μητροπ. Φιλαρέτου δέν ἐφηρμόσθη εἰς τήν Ἑλλάδα. Ἐπίσης δι’ αὐτῶν τῶν δύο ντοκουμέντων (τῆς καθαιρέσεως τοῦ Καλλίστου καί τῶν δύο ἐπιστολῶν τοῦ Φιλαρέτου), ἐδόθη καί ἀποστομωτική ἀπάντησις εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι «παπαγάλους» (Φλωρινικούς καί Νεοημερολογίτας) οἱ ὁποῖοι ἐπανελάμβανον τά ἴδια, καί βάσει αὐτῶν καί τῶν δηλώσεων πάλιν τοῦ Σεβ. κ. Ἐπιφανίου, καί ΔΙΕΜΟΡΦΩΘΗ περαιτέρω καί ἡ ΕΠΙΣΗΜΟΣ ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ – ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἐπί τοῦ θέματος. Ἀκριβῶς αὐτά τά τρία ντοκουμέντα (τήν καθαιρετικήν ἀπόφασιν κατά τοῦ Καλλίστου καί τάς δύο ἐπιστολάς τοῦ Φιλαρέτου) ἐχρησιμοποίησαν οἱ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς καί δή ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος καί ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, διά νά πείσουν καί ἐμέ, ὅτι ΔΕΝ ΥΦΙΣΤΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑ ΔΙΑ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ, καί ἑπομένως δέν πρέπει νά ἀρνηθῶ τήν χειροτονίαν. Διότι εἶχα δηλώσει, ὅτι ἐάν δέν δοθῆ ἐπίσημος ἀπάντησις εἰς τά ψεύδη τῶν Φλωρινικῶν δέν δύναμαι νά δεχθῶ χειροτονίαν παρ’ αὐτῶν. Αὐτή οὐσιαστικά ἦτο ἡ ἀπάντησις τῶν Ἀρχιερέων καί εἰς τήν πρότασίν μου, τοῦ 1972 (βλ. τήν χειρόγραφον περί χειροθεσίας μελέτην μου τοῦ 1972 τήν ὁποίαν κυκλοφοροῦν παραπληροφοροῦντες καί ψευδόμενοι οἱ Νικολαῖται) καθ’ ἥν ἐζήτησα πράγματι νά «καταδικάσουν τήν χειροθεσίαν». Γ΄ Πράγματι τό 1971-72 ὡς φοιτητής τῆς θεολογίας εἶχον ἄγνοιαν πολλῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων, ἤκουα ὅμως τά λεγόμενα περί χειροθεσίας, καί ἠθέλησα νά μελετήσω τό θέμα. Δέν ἐγνώριζα κἄν τί εἶναι αὐτή ἡ χειροθεσία. Μἀλιστα, ὅταν ἤκουσα, ὅτι ὁ Ἐπίσκοπος τῶν Ρώσων Μανχάταν Λαῦρος ἐλθών εἰς Αγιον Ὄρος εἶπεν ὅτι τούς Ματθαιϊκούς τούς ἐχειροτόνησαν, ἀνησύχησα καί ἠναγκάσθην νά ἐρευνήσω τό θέμα, πράγμα τό ὁποῖον μέ ὡδήγησε εἰς τό νά πληροφορηθῶ ὅτι ἡ χειροθεσία κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἱκουμενικῆς εἶναι χειροθεσία ἐπί σχισματικῶν. Ἔγραψα τότε μίαν σύντομον ἐργασίαν, ἡ ὁποία εἶχε τήν ἔννοιαν τῆς διαμαρτυρίας. Εἰς αὐτήν ἔχων ὑπ’ ὄψιν τήν ἀποκρυβεῖσαν κατ’ ἀρχήν καί ὑπό τῶν Φλωρινικῶν ἐν συνεχεία δημοσιευθεῖσαν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων, καί κατ’ ἐπέκτασιν ἔχων ὑπ’ ὄψιν ὅτι ἡ χειροθεσία αὕτη ἐγένετο μόνον εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους, δέν ἐγένετο ὅμως δεκτή ὑπό τῶν λοιπῶν Ἐπισκόπων ἐν Ἑλλάδι, ἐπρότεινα πράγματι νά καταδικασθῆ ἡ χειροθεσία. Τοῦτο σημαίνει, ὅτι ἔπρεπε οἱ ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι δέν ἐδέχθησαν χειροθεσίαν, νά δικάσουν τούς δύο Ἀρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν ἐν Ἀμερικῆ χειροθεσίαν, ὅπως προβλέπει ἡ ἀπόφασις, ἤτοι κατά τόν Η΄ Κανόνα. Ἡ ἀπάντησις ὅμως ἐπ’ αὐτοῦ ἐκ μέρους τῶν Ἀρχιερέων ἦτο ἡ ἑξῆς: «Τί νά δικάσωμεν καί τί νά καταδικάσωμεν, ἀφοῦ κατά τήν δήλωσίν των οἱ δύο Ἀρχιερεῖς τῆς Ἐξαρχίας δέν ἐδέχθησαν καμμίαν χειροθεσίαν, ἀλλά μίαν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία δέν ἔθιγε τό μυστήριον τῆς χειροτονίας». Ἐν τῶ μεταξύ τό 1974 ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας εἰς τό βιβλίον του «Ἀποκατάστασις τῆς Ἀληθείας» ἔγραψεν καί ἐπισήμως διεκήρυξε ὅτι εἰς Ἀμερικήν οὐδεμίαν χειροθεσίαν ἐδέχθησαν οἱ Ἀρχιερεῖς, ἀλλά μίαν συγχωρητικήν εὐχήν. Τό δέ ἑπόμενον ἔτος 1975 μοί ἀνετέθη (εἰς μίαν σύντομον ἄδειαν ἐκ τῆς στρατιωτικῆς μου θητείας) νά συντάξω ἐπί τῆ βάσει σχετικῆς Ἱεροσυνοδικῆς ἀποφάσεως, τό τελικόν κείμενον τό ὁποῖον θά ἀπεστέλλετο εἰς τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς περί τῆς διακοπῆς τῆς μετ’ αὐτῶν ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας, ὅπερ ἔπραξα συνεργασθείς μετά τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη. Εἰς τό τελικόν σχέδιον, τό ὁποῖον τούς παρέδωσα, εἶχα σημειώσει διά τήν ἀπόφασιν τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ὅτι «ταύτην ὡς ἀντικανονικήν, ἀντορθόδοξον καί ἄκυρον οὐδέποτε παρεδέχθημεν», ἀλλά καί ὅταν ἐδημοσιεύθη τό ἔγγραφον πρός τούς Ρώσους, διεπίστωσα ἐν Ἀλεξανδρουπόλει ὅπου ὑπηρέτουν τήν στρατιωτικήν μου θητείαν, ὅτι τό σημεῖον αὐτό ἔλειπεν. Ὅταν ἀργότερα ἠρώτησα διατί ἀπάλειψαν αὐτήν τήν διατύπωσιν μοῦ ἀπήντησαν οἱ τότε ἀποτελοῦντες τήν Ἐνδημοῦσαν Ἀρχιερεῖς, διά στόματος τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου, ὅτι «βάσει αὐτῆς τῆς ἀποφάσεως μᾶς ἀναγνωρίζουν τά δικαστήρια». Ἀνεφέρετο προφανῶς εἰς τήν μήνυσιν τοῦ Νεοημερολογίτου Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη, κατά τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς κ. Νικολάου, καί εἰς τήν ἔκδοσιν τοῦ ἀθωωτικοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος. Τό ἔτος 1978, λόγω τῆς ὑπαναχωρήσεως τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί ὅσων ἄλλων ἐλέγοντο καί ἠκούοντο ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς χειροθεσίας, καί προπάντων διότι καί μετά τήν καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου συνέχιζε ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος νά προβάλλει ἀμφιβολίας διά τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ἐπεκαλεῖτο στοιχεῖα πρός δικαίωσιν τῆς χειροθεσίας, τότε εἰς κοινόν ἔγγραφον μετά τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἐμηνύσαμεν τήν Ἐξαρχίαν τοῦ 1971, δι’ ὑπέρβασιν καθηκόντων, καί ἐζητήσαμεν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου νά λάβη θέσιν καί νά διατυπώση δημοσίως τήν Ὁμολογίαν της, ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας. Καί τότε καί μόνον τότε ἐδέχθημεν νά χειροτονηθῶμεν, ὅταν δηλαδή ἐλάβομεν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τήν ἐπ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, ὅτι δηλαδή τό 1971 εἰς Ἀμερικήν δέν ἐγένετο ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑ ΕΠΙ ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΩΝ, ΩΣ ΔΙΑΔΙΔΟΥΝ ΟΙ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΙ, ΟΙ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΑΙ ΚΑΙ ΤΙΝΕΣ ΤΩΝ ΡΩΣΩΝ, ΑΛΛΑ ΜΙΑ ΤΥΠΙΚΗ ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΠΡΑΞΙΣ ΥΠΟ ΤΗΝ ΕΝΝΟΙΑΝ ΤΗΣ ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΣ ΕΥΧΗΣ, ΚΑΙ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΙΝ ΟΤΙ Η ΡΩΣΙΚΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΩΡΘΟΔΟΞΗΣΕΝ ΚΑΙ ΕΚΕΡΔΗΘΗ ΤΟ ΜΕΙΖΟΝ, ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΔΙΑ ΝΑ ΑΦΑΙΡΕΘΗ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΦΛΩΡΙΝΙΚΟΥΣ Η ΠΡΟΦΑΣΙΣ ΤΟΥ ΥΦ’ ΕΝΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΙΣΤΡΕΨΟΥΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΑΠΟ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑΝ ΑΠΕΚΟΠΗΣΑΝ ΤΟ 1937. Τό 1983, ἐπειδή καί πάλιν οἱ Φλωρινικοί, διά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου, ἀλλά καί οἱ Νεοημερολογῖται μέσω τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου» διά τοῦ Σακαρέλλου, ἐπανελάμβανον τά περί χειροθεσίας ἐπί σχισματικῶν – χειροτονίαν τῶν δύο Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπανέλαβε διά μεγάλης καί ἱστορικῆς Ἐγκυκλίου τήν ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἐπί τοῦ θέματος. Τό 1991-1992 ἕως τό 1997, ὅταν ἀφ’ ἑνός οἱ Φλωρινικοί διά στόματος τοῦ Προέδρου τῆς Ἐπιτροπῆς των ἐπί τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου τοῦ «Ὁἰνόης» Ματθαίου εἶπον ὅτι μᾶς ἀναγνωρίζουν βάσει τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, διά τῆς ὁποίας ἀπεκατεστάθη τό σχίσμα τοῦ 1937 καί ἔγιναν Κανονικαί αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948, ἀφ’ ἑτέρου ὁ Ἱερομόναχος Εὐθύμιος ἐδήλωσεν δι’ Ἐγκυκλίου του Ἐπιστολῆς, τήν ὁποίαν υἱοθέτησαν καί οἱ πέντε, ὅτι «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας», «ἐπταίσαμεν οὐχί ὡς ἄτομα ἀλλά ὡς ἐκκλησία», «ἐξεφύγομεν τῆς γραμμῆς πλεύσεως τοῦ ἁγίου Πατρός», τότε οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς (Ἀνδρέας, Νικόλαος, καί Παχώμιος) ἐπανέλαβον τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἰδιαιτέρως ὅμως ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἔγραψε δι’ ἄλλην μίαν φοράν καί ξεκάθαρα ὅλην τήν ἀλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος. Δ΄ Ἀπό τό 1998 καί μέχρι σήμερον, εἰς τά πλαίσια τῆς «λύσεως τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τάς προτάσεις τοῦ κ. Χριστοδούλου, ἤτοι μέ «τήν ἕνωσιν μετά τῆς ἰσχυροτέρας παρατάξεως, ἤτοι τοῦ Χρυσοστόμου Κιούση» καί τήν ἐν συνεχείᾳ ἀναγνώρισιν τῶν Κληρικῶν τῶν παλαιοημερολογιτῶν, τῶν ὁποίων αἱ χειροτονίαι προέρχονται ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, εἴτε διά «τῶν χειροτονιῶν τῶν Φλωρινικῶν» τοῦ 1960, εἴτε διά τῶν «χειροθεσιῶν τῶν Ματθαιικῶν» τοῦ 1971, καί τήν ὑπαγωγήν ὅλων αὐτῶν ὑπό τόν κ. Χριστόδουλον, ἔστω καί ὡς παλαιοημερολογιτῶν, διεπιστώθη σταδιακή ἄμβλυνσις τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος, καί διείσδυσις εἰς τόν χῶρόν μας ἐπιδράσεων παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, αἱ ὁποῖαι καταφαίνεται κυρίως εἰς τήν ἀρνησιν τῶν Ἀρχιερέων νά λάβουν θέσιν, παρά τό γεγονός ὅτι ἐγκαίρως ἐπεσημάναμεν τόν κίνδυνον. Ε΄ Ἐξ’ ὅλων αὐτῶν διαπιστώσαμεν ὅτι σκοπός τοῦ νέου κινήματος, ἦτο ἡ προσβολή τῆς μέχρι τοῦδε καλῆς Ὁμολογίας τῆς Ἱερᾶς Συνόδου καί τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἀνόθευτον καί γνησίαν ἐλάβομεν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995, διά τῆς ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδοχῆς τῆς χειροθεσίας ὡς ἐπί σχισματικῶν, ὥστε νά γίνη πραγματικότης τό ἀποτυχόν τό 1971 καί μέχρι σήμερον σχέδιον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ τῆς ΕΞΑΡΤΗΣΕΩΣ τῶν χειροτονιῶν μας καί τῆς Ὁμολογίας μας ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, διά τήν «λύσιν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ». Διά τοῦτο καί ΑΝΕΛΑΒΟΜΕΝ σκληρόν Ἀγῶνα, πεποιθότες ὅτι εἰς αὐτόν τόν Ἀγῶνα θά συμπαραταχθοῦν καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς, ἤτοι ἐζητήσαμεν, μαζί καί μέ ἄλλους Ἀρχιερεῖς, δι’ ἐγγράφων καί προφορικῶν διαμαρτυριῶν, παρακλήσεων, καταγγελιῶν, ἐνστάσεων κλπ. νά ὁμολογήση ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν καλήν Ὁμολογίαν, ὡς τήν ὡμολόγει μέχρι σήμερον. Δυστυχῶς διεψεύσθημεν, διότι ἡ πλειοψηφία τῶν Ἀρχιερέων ὄχι μόνον δέν ἔλαβον ὁμολογιακήν στάσιν, ἀλλά διά πράξεων, ἐνεργειῶν καί παραλείψεων, ἤτοι «γράμμασι καί πράγμασιν» ἄφησαν νά ἐννοηθῆ, ὅτι ἤδη πρό πολλοῦ εἶχον «μυηθῆ» εἰς τό νέον κίνημα προδοσίας. Ὁ Μακαριώτατος εἶπε χαρακτηριστικά τό 1998 πρός ἐμέ καί τόν κ. Ἐλευθ. Γκουτζίδην. «Τούς εἶπα (τούς Τσακίρογλου καί Κάτσουρα) νά κάνουν ὅ,τι θέλουν». Καί ὄχι μόνον αὐτό, ἀλλά, ἐνῶ μέχρι ἵστατο εἰς τάς ἐπάλξεις τοῦ ἀγῶνος διά τήν Ἀλήθεια, καί τήν καλήν Ὁμολογίαν καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν, ἐν ἔτει 1998 καί μέχρι τῆς ἐκδημίας του ἔδωσε τόν ἑαυτόν του (τήν ὑπογραφήν του) εἰς τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου καί τόν κ. Κάτσουρα, νά τήν χρησιμοποιήσουν κατά τάς ὀρέξεις των, (ὀρέξεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ), μέ ἀποτέλεσμα νά τόν ἔχουν μέχρι τέλους τῆς ζωῆς του καί πρό καί μετά τήν ἱερόσυλον παραίτησιν «σημαιοφόρον» εἰς τάς βαρβαρικάς διωκτικάς ἐνεργείας καί ἀποφάσεις των, τάς ὁποίας ἐπαρουσίαζον ὡς Ἱεροσυνοδικάς. Δ΄ Ἀλλά καί οἱ ὑπόλοιποι Ἀρχιερεῖς τῆς σημερινῆς φατρίας τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, ὑπανεχώρησαν βλασφήμως εἰς τό θέμα τοῦτο τῆς χειροθεσίας. Σημειώνομεν τήν ὑπαναχώρησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ὅτι «ἔγιναν ἀνθρώπινα λάθη εἰς τό θέμα τῆς χειροθεσίας», χωρίς νά διευκρινίζη τί λάθη ἔγιναν, τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου μέσω τρίτων, ὅτι ἡ «χειροτονία του πέρασε ἀπό τόν ἅγιο Φιλάρετο μέ τήν χειροθεσία τοῦ 1971», τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ὅτι «τό 1976 ἠθωώθημεν πανηγυρικῶς διότι ἐκάναμε ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», (ἐνῶ ἀποδεικνύεται ὅτι ἡ καλή του Ὁμολογία ἔγκειτο εἰς τό νά καταθέση τά περί χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενισκῆς Συνόδου), τοῦ «Ἀργολίδος» Παχωμίου, ὅτι «προερχόμεθα ὅλοι ἀπό χειροθετημένους», τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, ὅτι «καί εἰς Ἀμερικήν καί εἰς Ἑλλάδα, ἀνεγνώσθησαν εὐχαί χειροτονίας». Πέραν τούτου ἠρνήθησαν «Συνοδικῶς» (φατριαστικῶς) καί ἀπέρριψαν τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» καί ΔΕΝ ΕΛΑΒΟΝ ΘΕΣΙΝ, ὅπως τούς ἐζητήσαμεν δι’ ἐπισήμου ἐγγράφου ἐπί τῆς «ΠΕΡΙΓΡΑΦΗΣ τῆς Ἱερᾶς Μονῆς Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν Μασσαχουσέτης», σύμφωνα μέ τήν ὁποίαν τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς Ἀμερικήν ἐπί τῶν Ἐπισκόπων Καλλίστου καί Ἐπιφανίου ἐγένετο χειροθεσία – ἀναχειροτονία, ἀνεγνώσθησαν δέ καί εὐχαί χειροτονίας κλπ», ἡ ὁποία (περιγραφή) ἐδημοσιεύθη παράλληλα μέ τάς ἰδικάς των ἀπό 2003 -2004 παρομοίας ὡς ἄνω δηλώσεις, Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἣμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος ΗΝΑΓΚΑΣΘΗΜΕΝ ΝΑ ΔΙΑΚΟΨΩΜΕΝ ΠΑΣΑΝ ΜΕΤ’ ΑΥΤΩΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΝΑ ΔΙΑΓΡΑΨΩΜΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΑΠΟ ΤΑ ΔΙΠΤΥΧΑ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί νά δηλώσωμεν, ὅτι ἄν χρειασθῆ καί μόνος, ὅπως ἔπραξε ὁ ὁμολογητής Ἱεράρχης Ματθαῖος, θά συνεχίσωμεν τόν ΑΓΩΝΑ ὑπέρ τῆς καθαρᾶς Ὁμολογίας – Ἐκκλησιολογίας, καί τῆς ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅπως ταύτην παρελάβομεν ἅπαντες οἱ Ἀρχιερεῖς τῆς Γνησίας ‘Ορθοδόξου Ἐκκλησίας παρά τοῦ ὁμολογητοῦ Ἱεράρχου Ματθαίου τό 1948 καί προηγουμένως ἀπό τούς τρεῖς Ἀρχιερεῖς τό 1935, οἱ ὁποῖοι πάλιν εἶχον τήν Ἀρχιερωσύνην ἀπό Ἀρχιερεῖς Ὀρθοδόξους πρό τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος. Τό γεγονός, ὅτι ἐν ἔτει 2007 ἔφθασαν εἰς τό σημεῖον νά «καταδικάσουν» τἠν χειροθεσίαν τοῦ 1971, ἀποδεικνύει, ὅτι δέν παρεξέκκλιναν καθόλου ἀπό τήν ὑπαναχώρησίν των, τοῦ 2003, ἀλλά καί ἐπιστοποίησαν αὐτήν τήν ὑπαναχώρησιν ἔτι πλέον μέ αὐτήν τήν καταδίκην, δεδομένου ὅτι αὐτό τό ὁποῖον Συνοδικῶς ἐθεώρουν ἀνυπόστατον, ἄκυρον, καί ὡς μή γενόμενον, τώρα μέ τήν καταδίκην τό ἐπιστοποίησαν, τό ἐπιβεβαίωσαν, τοῦ ἔδωσαν ὑπόστασιν. Δηλαδή ἐπιβεβαίωσαν αὐτό τό ὁποῖον ἐδήλωσαν τό 2003 καί εἰς τό ὁποῖον ἐπιμένουν μέχρι σήμερον, ὅτι «ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους», καί ἑπομένως ὀφείλουν οἱ Φλωρινικοί καί οἱ Νεοημερολογῖται, ενώπιον των οποίων εθεσαν τους εαυτούς των εν υποδικία, νά μᾶς ἀναγνωρίζουν. Καλή, ἐκ πρώτης ὄψεως εἶναι ἡ Ὁμολογία των ὅτι ἔχουν τό κῦρος ἀπό τάς χειροτονίας τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ἀλλά αὐτήν τήν Ὁμολογίαν τήν ἀκυρώνουν μέ τήν καταδίκην τῆς χειροθεσίας, διότι μέ τήν καταδίκην τῆς χειροθεσίας ἐπιστοποίησαν ἐγγράφως καί «Συνοδικῶς» καί «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ», ὅτι εἶναι βλάσφημοι κατ’ αὐτῆς τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς. Καί βλασφημία κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς σημαίνει ἄρνησιν τῆς Ἀρχιερωσύνης, ὁ δέ ἀρνούμενος τήν Ἀρχιερωσύνην του, ἔστω καί πρός καιρόν, δέν δύναται, κατά τούς Ἱερούς Κανόνας νά τήν ἐπανακτήση, δέν δύναται δηλαδή νά ἐπανέλθη εἰς τήν Ἀρχιερωσύνην, ἔστω καί ἄν μετανοήση. Πρός Κύριον εὐχέτης + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

Η ΜΝΗΣΙΚΑΚΙΑ

Ἡ μνησικακία, λέει ὁ Ὅσιος Ἰωάννης της Κλίμακος, ντροπιάζει τήν προσευχή «Πάτερ ἡμῶν…», τήν ὁποία μᾶς δίδαξε ὁ Χριστός. Διότι ἀναφερόμαστε προς τόν Θεόν, παρακαλώντας: «και ἄφες ἡμῖν τα ὀφειλήματα ἡμῶν, ὡς καί ἡμεῖς ἀφίεμεν τοῖς ὀφειλέταις ἡμῶν…» δηλαδή συγχώρησε τίς ἁμαρτίες μας, ὅπως κι ἐμεῖς συγχωροῦμε αὐτούς πού μᾶς ἔβλαψαν, καθ’ ἥν στιγμήν ἐμεῖς οὔτε τούς ἄλλους συγχωροῦμε, οὔτε λησμονοῦμε τό κακό, πού μᾶς ἔκαναν. Ὁ ἄνθρωπος, πού διατηρεῖ μνησικακία καί δέν συγχωρεῖ ἐνθυμούμενος τό κακό πού τοῦ ἔκαναν, ὁμοιάζει μέ ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος διατηρεῖ μέσα του ἕνα φίδι, πού περιφέρει στήν ψυχή του τό θανατηφόρο δηλητήριο. Ἄν θέλει νά θεραπευτεῖ καί νά βάλει τέλος στήν μνησικακία, τότε πρέπει νά φέρει στό μυαλό του τά ἄχραντα πάθη τοῦ Χριστοῦ, ὥστε νά ντραπεῖ μέ τήν ὑπερβολική ἀνεξικακία τοῦ Κυρίου πρός τούς σταυρωτές Του καί νά προβεῖ στή συγχώρηση τῶν ἀνθρώπων, πού τόν ἔβλαψαν. Ἐκεῖνος πού μνησικακεί καί νομίζει, πώς πορεύεται καλά, μοιάζει μέ αὐτόν πού ονειρεύεται ὅτι τρέχει! (Fdimitrios Athanasiou)

Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1973 ΕΠΙΣΚΕΨΙΣ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΕΝΕΥΗΝ

ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΚΑΙ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΑΡΙΘΜ. 51 ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΠΕΣΕ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΑΓΙΔΑ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΗΔΗ ΑΠΟ ΤΟ 1973 ΥΠΟ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΙΕΡΕΩΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ Εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» τ. 51, ἡ ὁποία ἐκυκλοφορήθη τόν Ἰούνιο τοῦ 2006, καί τήν ὁποίαν δημοσιεύομεν καί εἰς τήν ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ τῆς ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἀναγνωστῶν, κατεγράφησαν δύο πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, τά ὁποῖα ἀφ’ ἐνός ἀποκαλύπτουν τόν κ. Βασίλειο Σακκᾶ, τόν ἀπ’ ἀρχῆς εἰσηγητή τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τό κίνημα τοῦ ὁποίου ἐπαγίδευσε καί τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα (καί ἄλλους Ἀρχιερεῖς) ἤδη ἀπό τό 1973, καί ἀφ’ ἐτέρου ἑρμηνεύουν διατί ὁ ἴδιος ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας (καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς) ἀπεδείχθησαν καί κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν, τόσον εὐάλωτοι εἰς τό κίνημα αὐτό τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τό ὁποῖον, καί πάλιν κατηύθυνε καί κατευθύνει ἐκ τῶν παρασκηνίων ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς, συνεπικουρούμενος καί ὑπό τοῦ κ. Ἀθαν. Σακαρέλλου καί λοιπῶν πρακτόρων τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τόν χῶρον τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου. Ὅσοι λοιπόν θέλουν νά ἐνημερωθοῦν ἀς ἴδουν ἀφ’ ἑνός αὐτά τά ντοκουμέντα τά ὁποῖα καταγράφονται εἰς τήν «ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ» Νο 51, καί ἀς ἀναζητήσουν καί τό «ἀνώνυμον» τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, τό ὁποῖον ἐκυκλοφόρησε περί τό 1997, (ἐν συνδυασμῶ καί μέ ἄλλα σχετικά ντοκουμέντα), καί τό ὁποῖον εἶναι ἡ ἀπαρχή τῆς ἐκκλησιαστικῆς κρίσεως κατά τήν τελευταίαν δεκαετίαν. Παραθέτομεν τήν ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΝ Νο 51, ὅπως αὕτη κατεγράφη τόν Ἰούνιο τοῦ 2006. Η ΕΝ ΕΤΕΙ 1973 ΜΥΣΤΙΚΗ ΠΡΟΔΟΣΙΑ ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΑΝΔΡΕΑΣ ΕΝ ΕΤΕΙ 1973 ΜΕΤΕΒΗ ΕΙΣ ΓΕΝΕΥΗΝ ΤΗΣ ΕΛΒΕΤΙΑΣ ΟΠΟΥ ΚΑΙ ΕΠΕΥΛΟΓΗΣΕ ΕΓΓΡΑΦΩΣ ΚΑΙ ΙΔΙΟΧΕΙΡΩΣ ΤΟΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΝ ΤΟΥ κ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ ΣΑΚΚΑ Ὁ Μέγας Φώτιος τά ἐκτός τῆς Μίας, Ἁγίας Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς ‘Εκκλησίας συνέδρια ὀνομάζει «Συναγωγάς πονηρευμένων» καί «Συνόδους ἀθετούντων». Ἰδού τί ἀκριβῶς λέγει: «Μία ἐστίν ἡ τοῦ Χριστοῦ Καθολική καί ‘Αποστολική Ἐκκλησία, οὐ πλείους οὐδέ δύο. Συναγωγαί πονηρευομένων εἰσί τά παρά ταύτην συνέδρια καί σύνοδος ἀθετούντων΄ οὕτω φρονοῦμεν οἱ ἀληθινοί χριστιανοί, οὕτω πιστεύομεν, οὕτω κηρύττομεν». (Μεγάλου Φωτίου, Κατά Θεοσπασχιτῶν, ἐπιστολή 284, στίχ. 375, Epistolae et Amphilochia, B. Laoyrdaw et. L. cr. Westerink, σελ. 14, Λειψία 1985. Ἡ παραπομπή εἰς τό βιβλίον: Ἁγιορειτῶν Πατέρων ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗ ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ, Ἅγιον Ὄρος 1997, σελ. 115). Αὐτήν ὅμως τήν γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν ὁμολογοῦμε καί ἐν τῶ Συμβόλῳ τῆς Πίστεώς μας, ἠθέτησεν πρῶτον τό Πατριαρχεῖον Κων/λεως μέ τήν οἰκουμενιστικήν παναιρετικήν Ἐγκύκλιον τοῦ 1920, ἡ ὁποία ἀπευθύνεται «πρός τάς ἁπανταχοῦ Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ», ὅπως ἀποκαλεῖ τάς ἁπανταχοῦ αἱρέσεις, ὁ νεοημερολογιτισμός μέ τήν ἐφαρμογήν τῆς Ἐγκυκλίου διά τῆς ἀποδοχῆς τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου. Δυστυχῶς σήμερον ἐκτός ἀπό τό Πατριαρχεῖον τῆς Κων/λεως καί τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καί τάς ἁπανταχοῦ κατ’ ὄνομα Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας, τήν ὀρθόδοξον ταύτην διδασκαλίαν, ἀθετοῦν καί ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐνῶ ἐτάχθησαν φύλακες τῶν ἱερῶν παραδόσεων, ἐνῶ ἀνεδείχθησαν ὁμολογηταί τῆς Πίστεως καί άγωνισταί κατά τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, διά λόγους, τούς ὁποίους γνωρίζει μόνον ὁ Κύριος, ἐξέκλιναν τῆς ὀρθῆς Πίστεως καί κατήντησαν «γνήσιοι» ὁπαδοί καί «διαπρύσιοι» κήρυκες τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ἔχει γραφεῖ πολλάκις καί εἶναι γνωστόν εἰς ὅσους παρακολουθοῦν τόν ἀγῶνα ὑπέρ τῆς Ἀληθείας καί τόν ζοῦν ἀπό κοντά, ὅτι ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς, ἀπό τό 1997, ἐνεργῶν προφανῶς κατ’ ἐντολήν ὑπερκειμένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων καί ἐν συνεργασία καί μετά τῶν ἄλλων γνωστῶν πρακτόρων τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐνήργησαν ἀπό μέσα, ΕΠΕΧΕΙΡΗΣΕΝ, μέ μίαν ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, τήν ὁποίαν εἰς τήν συνέχειαν ἐκυκλοφόρησεν ἐπωνύμως, ΝΑ ΕΠΙΒΑΛΗ εἰς τούς Ὀρθοδόξως ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας φρονοῦντας καί ὁμολογοῦντας Ἀρχιερεῖς, τήν θεωρίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καθ’ ἥν μετά τό 1971, ἤτοι μετά τήν ἕνωσιν μετά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν ἐν Ἑλλάδι, δέν τήν ἐκφράζουν μόνον οἱ λεγόμενοι «Ματθαιϊκοί», ἀλλά καί οἱ λεγόμενοι «Φλωρινικοί». Διά τοῦτο εἰς τήν ἐν λόγῳ ἀνώνυμον ἐπιστολήν του, ἐπικαλούμενος τήν λεγομένην χειροθεσίαν τοῦ 1971 καί τήν ἕνωσιν μέ τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, θέτει τό ἐρώτημα: «Ποία διαφορά ὑπάρχει σήμερον μεταξύ τῶν Ματθαιϊκῶν καί τῶν Φλωρινικῶν εἰς τό θέμα τῶν χειροτονιῶν;». Ἡ ἀνώνυμος αὕτη ἐπιστολή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, ἐκυκλοφόρησεν εἰς τά πλαίσια τῶν σημερινῶν στόχων τοῦ νεοημερολογιτικοῦ καί παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἤτοι τῆς ἑπιδιωκομένης ἑνώσεως ὅλων Παλαιοημερολογιτῶν βάσει τῆς δῆθεν «κοινῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς» καί «πέραν ἀπό Ἐκκλησιολογίες καί Ἀποστολικές Διαδοχές», καί τῆς ὑπαγωγῆς των ὡς δεκατριμεριτῶν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἔστω καί μέ τήν ἔννοιαν τῆς «συνυπάρξεως» κατά τά οἰκουμενιστικά πρότυπα τῆς Παναιρετικῆς Ἐγκυκλίου τοῦ 1920. Ἡ ἐπιστολή αὕτη ἐν τέλει ἀπετέλει «μοχλόν πιέσεως» πρός τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, ὥστε νά «ἀναγκασθῆ» νά δηλώση ἐπισήμως καί νά ἐπισημοποιήση τήν προδοσίαν, τήν ὀποίαν ὑπέγραψε μυστικῶς καί ἀνεπισήμως, ἰδία χειρί, ἐν ἔτει 1973, εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας. Τί εἶναι αὐτή ἡ προδοσία τοῦ 1973; Εἶναι ἡ ἐκ μέρους τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου ἀποδοχή τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ. Παρατίθενται τρία πολύ σημαντικά ντοκουμέντα, ἐκ τῶν ὀποίων καταφαίνεται ὅτι εἰς τήν προσπάθειαν νά περάση εἰς τήν Ἐκκλησίαν ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός (ἤτοι ἡ πλήρης ἐξάρτησις ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καί ἡ συνύπαρξις «Φλωρινικῶν» καί «Ματθαιικῶν» ὡς δύο κλάδων τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας) ἐπρωτοτάστησεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί ἄλλοι Ἀρχιερεῖς, προδώσαντες ἐν ἔτει 1973 μυστικῶς τήν Ὁμολογίαν - Ἐκκλησιολογίαν των καί τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν των Διαδοχήν. Ἐξ’ αὐτῶν καταφαίνεται διατί ἀπό τό 1998 ἕως τό 2003 -2005 ἠρνήθη ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τάς ἐκδηλώσεις τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, (Δηλώσεις Φλωρινικῶν, Σακκᾶ, Ἀπαλλακτικά Βουλεύματα κλπ.), διατί τἀ μυστικά των βλάσφημα περί χειροθεσίας φρονήματα τά ΑΠΕΚΑΛΥΨΑΝ μόλις τό 2003, καί διατί ἔφθασαν μέχρι καί τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως. Δηλαδή, ἡ προδοσία ἡ ὁποία ἔγινε ἐν κρυπτῶ τό 1973, τά τελευταῖα ἔτη (ἀπό τό 1997 καί ἐν συνεχείᾳ) κηρύσσεται ἐπισήμως, ἤτοι «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ». Ἀλλά διά νά κατανοήσωμεν καλύτερον τήν προδοσίαν τοῦ 1973 εἰς τήν Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, ἤτοι διά νά ἐννοήσωμεν τί ὑπέγραψεν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας τήν 12.11.1973, μεταβάς εἰς Γενεύην τῆς Ἑλβετίας, παραθέτομεν ἕν ἀπόσπασμα ἀπό τήν ἀπό 17.7.1973 ἐπιστολήν τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν τότε ἱερομόναχον Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τόν ὁποῖον περιγράφει τήν «Ὁμολογίαν» τῆς τότε ὑπ’ αὐτοῦ ἱδρυθείσης «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος τῶν ΓΟΧ., Ἡ ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ἤτοι περιγράφει τόν παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν του, ὑπεραμύνεται αὐτοῦ, καί τόν προπαγανδίζει. Γράφει λοιπόν ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς: «... ’Εφ’ ὅσον ἡ ἀδελφότης διατείνεται ὅτι ἑδράζεται ἐπί καθαρῶς πνευματικῆς βάσεως ὀφείλει ν’ ἀποδεχθεῖ τάς ἀναγνωρίσεις τοῦ 1969 καί 1971, (σ.σ. ἐννοεῖ τήν ἐν ἔτει 1969 ἀναγνώρισιν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς τῶν Φλωρινικῶν καί τήν ἔτει 1971 «χειροθεσίαν» ἐπί τῶν Ματθαιϊκῶν Ἐπισκόπων Κορινθίας Καλλίστου καί Κιτίου Ἐπιφανίου) ἀπό θέσεως καθαρά Ὁμολογίας πίστεως καί οὐχί ἀπό θέσεως ἐκκλησιαστικῆς διοικήσεως... Ἡ ἡμετέρα ἀδελφότης τυγχάνει προσωρινοῦ χαρακτῆρος πρός ἐξυπηρέτησιν τῶν ἐν Διασπορᾶ ΜΕΜΟΝΩΜΕΝΩΝ γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἕνεκα τῆς ἐπικρατήσεως συγχύσεως καί χαλεπότητος τῶν καιρῶν, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ., ἥτις καί ἤθελεν ἐκδώσει ἰδίαν ἐπίσημον Ὁμολογίαν Πίστεως ... Διά τόν λόγον δέ αὐτόν εἰς τήν ἡμετέραν Ὁμολογίαν Πίστεως ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΩΝ, ΑΛΛΑ ΧΩΡΙΣΜΟΣ ΤΩΝ ΕΥΘΥΝΩΝ. .... Τό 1969 ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος διά τῆς δημοσιευθείσης πράξεώς του, ἀνεγνώρισε ἐμπράκτως καί οὐχί ψιλῶ ρήματι καί ἀφορολογήτω μόνον, τήν ὕπαρξιν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλληνικῆς Ἐπικρατείας Καινοῦ Θυσιαστηρίου, Καινῆς Ἐκκλησίας ... Ἄσχετον, λοιπόν, ἐάν τινές ήθέλησαν νά ἀποδώσουν εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακόν χαρακτῆρα (ὅνπερ οὔτε κἄν διενοήθη ποτέ ὁ Μητροπολίτης ἡμῶν Κος Φιλάρετος) ὀφείλει ἡ πράξις αὕτη νά γίνη ἀποδεκτή ἀπό ἀμφοτέρας τάς παρατάξεις, ὡς ΕΜΠΡΑΚΤΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, ὡς καταδίκη τῶν κακοδόξων καινοτόμων καί ἀποβολή τῶν Ἱερωνυμικῶν, τῶν Μεταξακιανιστῶν, τῶν Ἀθηναγοριανῶν καί λοιπῶν κακοδόξων καί αἱρετικῶν. Θά ἦτο βλάβη τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἀνά τόν κόσμον, ἐάν ἀποδοθῆ εἰς τήν πρᾶξιν τοῦ 1969 παραταξιακός χαρακτήρ καί παρερμηνεία τῶν ἐνεργειῶν τῆς Ἁγίας ἡμῶν Συνόδου. Ἡ ἐν ἔτει 1971 ἀναγνώρισις ἀποτελεῖ δεύτερον σταθμόν καί ἐπισφράγισιν τῆς πρώτης πράξεως καί ἐμμονήν εἰς τό ἔμπρακτον τῆς Ὁμολογίας. Οὐχί δύο Ἐκκλησίας ἀνεγνώρισεν ὁ ἱερός ἡμῶν Προκαθήμενος, ἀλλά τήν γνησίαν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν ἐπανειλημμένως ἀναγνωρίζει, οὐχί δικέφαλον τέρας τόν Χριστόν βλασφημῶν, ἀλλά μέ δύο μαρτυρίας τήν μίαν καταγγέλλων πραγματικότητα, καί διττῶς ἀποσκορακίζων τούς καινοτόμους τοῦ σώματος τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας.... ‘Εξυπακούεται ὅτι δέν εἶναι δυνατόν νά συνυπάρχουν ἀτελευτήτως δύο ἱεραρχίαι εἰς τόν χῶρον τῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας, αὐτά ὅμως εἶναι ζητήματα ἅτινα ἀναφέρονται εἰς τήν Ἱεραρχίαν καί δέν εἶναι τῆς ἁρμοδιότητος τῆς ἀδελφότητος νά ἀσχοληθῆ. Διό καί εἰς τήν Διασποράν ὅταν μᾶς ἐρωτοῦν νά τούς ἐξηγήσωμεν τήν διαφοράν μεταξύ «Αὐξεντιανῶν» καί «Ματθαιϊκῶν» τούς παροτρύνομεν νά ἡσυχάζουν καί νά σέβωνται τούς ΓΟΧ ἅπαντας, διότι ἄνευ τῶν ἀγώνων τῶν Γ.Ο.Χ. τά πράγματα θά ἦσαν διαφορετικά σήμερον, πλήν τά διοικητικά δέν ἀνήκει εἰς ἡμᾶς νά ἀποφανθῶμεν.... Ἡ ἡμετέρα Ὁμολογία πίστεως προσυπεγράφη ἐκ μέρους Ἀρχιερέων, Ἱερῶν Μονῶν καί Κοινοτήτων, δέν ἔχομεν τό δικαίωμα νά ἐπιφέρωμεν ἀλλοιώσεις ἐπ’ αὐτῶν ἐν συνεχεία μεμονωμένων ὑποδείξεων, πρό τῆς κρίσεως ταύτης ὑπό μείζονος Συνόδου. Ὅθεν λοιπόν παρακαλοῦμεν νά μᾶς ἐνισχύσητε ἠθικῶς διά τῆς εὐλογίας τοῦ Μακαριωτάτου κ.κ. Ἀνδρέου καί νά μᾶς ὑπερασπίσετε κατά τῶν ἀντικειμένων, καί πιεζόντων ἡμᾶς εἰς ἄμβλυνσιν τῆς ὁμολογίας μας... Ἐάν ὁ Μακαριώτατος Κος Κος Ἀνδρέας, ἐπιθυμεῖ, δυνάμεθα ν’ ἀποστείλωμεν ἔγγραφον βεβαίωσιν ἐν ἧ νά δηλοῦμεν ὅτι τήν ἀναγνώρισιν τοῦ 1969 ἀντιλαμβανόμεθα «ὁμολογιακῶς» έν εὐρείᾳ ἐννοίᾳ καί οὐχί παραταξιακῶς, ἤ ἐν στενῆ ἐννοία κατά τήν ἐκκλησιαστικήν διοίκησιν...». Ἄς ἴδωμεν τώρα αὐτουσίαν καί τήν ἀπό 29.7.1973 ἀπάντησιν - ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου πρός τόν πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν, διά τῆς ὁποίας ἀναγνωρίζει ἐπισήμως τήν ἀνωτέρω «Ὁμολογίαν Πίστεως» τῆς ἐν Γενεύη «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», ὅπως αὕτη περιγράφεται εἰς τό Καταστατικόν αύτῆς καί τῆς ὁποίας δύο βασικαί θέσεις, ἐπαναλαμβάνομεν, εἶναι ἡ μή καταδίκη τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἱκουμενισμοῦ, μέχρι συγκλήσεως πανορθοδόξου Συνόδου, ἁπλῶς ὁ διαχωρισμός εὐθυνῶν, καί δεύτερον ἡ ἀναγνώρισις καί τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν Ματθαιϊκῶν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον, ὡς ἀπόδειξις Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας τῶν Ρώσων. Ἰδού λοιπόν τί γράφει ἀπαντῶν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας πρός τόν τότε Πρεσβύτερον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας κ. Βασίλειον Σακκᾶν: «Πρός τόν πατέρα Βασίλειον Σακκᾶν «Διεθνής ‘Αδελφότης τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ἐν Γενεύη, Ἡ Παραδοθεῖσα Πίστις». ‘Αγαπητέ μοι πάτερ Βασίλειε, εὔχομαι ὁ Κύριός μας καί Θεός νά σᾶς προστατεύη εἰς τήν ἐκτέλεσιν τῶν καθηκόντων τῆς Διεθνοῦς ‘Αδελφότητος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν «Η Παραδοθεῖσα Πίστις», καί νά σᾶς φυλάττη διά τῆς Χάριτός Του ἀπό πάντα ὁρατόν καί ἀόρατον κίνδυνον, ὥστε νά ἐργάζεσθε ἐπιτυχῶς πρός δόξαν Του καθοδηγοῦντες τάς ψυχάς καί κατηχοῦντες αὐτάς εἰς τήν ἀληθινήν καί ἀκαινοτόμητον πίστιν, μέ ταπείνωσιν, ὑπακοήν, ἀνιδιοτέλειαν, ἀγάπην καί φόβον Θεοῦ. Νά ἔχετε καί τήν ἰδικήν μου εὐλογίαν καί νά σᾶς φωτίζη ὁ Παράκλητος εἰς πᾶν ἔργον ἀγαθόν διά πρεσβειῶν τῆς Ὑπερευλογημένης Δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου, τοῦ Προστάτου σου Ἁγίου Βασιλείου τοῦ Μεγάλου, τοῦ προστάτου τῆς Ἀδελφότητος Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ καί πάντων τῶν Ἁγίων Ἀμήν. Μέ ἀγάπην Χριστοῦ. ΑΝΔΡΕΑΣ ‘Αρχιεπίσκοπος τῶν Γ.Ο.Χ. ‘Αθηνῶν καί Πάσης Ἑλλάδος. (τίθεται ὑπογραφή)», καί Δέν ἔφθανεν ὅμως αὐτή ἡ ἐπιστολή – εὐλογία, ἔπρεπε νά μεταβῆ καί εἰς τήν Γενεύην, νά λάβη αὐτοπροσώπως μέρος καί εἰς τἠν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς Διεθνοῦς Ἀδελφότητος «Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ», νά ἐγκρίνη καί νά ὑπογράψη καί ἰδία χειρί τό Καταστατικόν – Ὁμολογίαν τῆς Διεθνοῦς αὐτῆς οἰκουμενιστικῆς Ἀδελφότητος, νά ἐγκρίνη τήν ἐκλεγεῖσαν Ἐπιτροπήν, καί νά ἀναθέση εἰς τόν Πρεσβύτερον Βασίλειον Σακκᾶν τό ἔργον τῆς προωθήσεως «Διεθνῶς» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό ἀκριβῶς ἀποδεικνύει τό ἀπό 12.11.1973 ἔγγραφον τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τό ὁποῖον ὑπογράφει ἐν Γενεύῃ Ἐλβετίας. Ἰδού τί ὑπογράφει ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας μετά τήν συμμετοχήν του εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς ἐν λόγῳ «Διεθνοῦς Ἀδελφότητος»: «Γενεύη τῆ Λ Ὀκτωβρίου (12.11.1973). Μνήμη τῶν Ἁγίων Μαρτύρων Ζηνοβίου καί Ζηνοβίας. Πρός τήν Διεθνήν Ἀδελφότητα τῶν Γνησίων ‘Ορθοδόξων Χριστιανῶν «Η ΠΑΡΑΔΟΘΕΙΣΑ ΠΙΣΤΙΣ» ἐν Γενεύη Ἑλβετίας. Ὁ ὑπογεγραμμένος ἐλέῳ Θεοῦ, ΑΝΔΡΕΑΣ, Ἀρχιεπίσκοπος Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν ΕΠΕΥΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν σημερινήν Γενικήν Συνέλευσιν τῆς Ἀδελφότητος, τό ψηφισθέν Καταστατικόν τῆς διοικήσεως αὐτῆς τήν ἐκλεγεῖσαν Ἐπιτροπήν ἀποτελουμένην ἐκ τῶν α) Τοῦ Κου Φραγκίσκου – Παύλου Μανιέν, ὡς Προέδρου β) Τῆς πρεσβυτέρας Μιχαηλίας Σακκᾶ, ὡς Γραμματέως, γ) Τοῦ Κου Ἰωάννου – Παύλου Ντυμπισιών, ὡς Ταμίου δ) Τῆς Κας Σταυροῦλας Φίστερ, ὡς Διοικητικοῦ Συμβούλου, καθώς καί τῶν α) Ἱερομονάχου ‘Οσίου, ὡς Πνευματικοῦ Συμβούλου β) Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ ὡς Συντονιστοῦ καί προσωρινοῦ Ἐπιτηρητοῦ, ὅπως ἅπαντες οἱ προαναφερθέντες ἀκωλύτως, καί μέ φόβον Θεοῦ, ἀσκῶσι τά καθήκοντά των διά τήν πνευματικήν καί ὑλικήν πρόοδον τῆς Ἀδελφότητος. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος ‘Αθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος ΑΝΔΡΕΑΣ. Τίθεται ὑπογραφή» Αὐτά τά κείμενα – ντοκουμέντα τά εὕρομεν εἰς τό Ἀρχεῖόν τῆς Μητροπόλεως.[1]. Καί ἐξ’ αὐτῶν τῶν κειμένων διεπιστώσαμεν καί διεβεβαιώθημεν ὅτι ἡ μετά τό 1997 προσπάθεια τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, δέν εἶναι σημερινή. Δέν προέκυψεν τό 1997 ὡς κεραυνός ἐν αἰθρία, ἀλλά ἐξεκίνησεν εὐθύς μετά τό 1971, μέ τήν εὐλογίαν μάλιστα τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, καί προηγουμένως τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου, τοῦ Κορινθίας Καλλίστου, καί δέν γνωρίζομεν καί ποίου ἄλλου Ἀρχιερέως. Τοῦτο, ἀγαπητοί ἀδελφοί, εἶναι φοβερόν καί ἀκουόμενον. Τό φοβερόν ἐν προκειμένω εἶναι ὅτι ἡ προσπάθεια αὐτή τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ νά ἐπιβάλη τόν παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ἔσχεν τήν συγκατάθεσιν καί τήν «εὐλογίαν» καί τήν ὁμόφωνον γνώμην τοῦ ἰδίου τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, ὁ ὁποῖος ἀπό τό 1973, ἴσως καί παλαιότερον, τόν ἐπευλόγησεν, τόν ἐστήριξεν, καί τόν ἐτροφοδότησεν, μεταβαίνων μάλιστα πρός τοῦτο καί εἰς Γενεύην, ὅπου ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, Πρεσβύτερος τότε τῆς Ρωσικῆς Διασπορᾶς ἵδρυσε «Διεθνῆ Ἀδελφότητα τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν», κάτι δηλαδή παράλληλον πρός τό «Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν Ἐκκλησιῶν» τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παναιρετικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Αὕτη (ἡ «Διεθνής ἀδελφότης»), ἐνῶ παρουσιάζετο ὡς Όρθόδοξος, ἀπό τό ἴδιον τό Καταστατικόν της (τό ὁποῖον ἐπίσης ἔχομεν εἰς χεῖράς μας) καί ἀπό τήν Ὁμολογίαν (τήν ὁποίαν ὑπέγραψαν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί 4-5 Ἀρχιερεῖς), ἦτο ἕν οἰκουμενιστικόν (παλαιοημερολογιτικόν) κατασκεύασμα, μέ σκοπόν νά προπαγανδίση διεθνῶς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν. Τό θεωρητικόν καί θεολογικόν ὑπόβαθρον τῆς «Διεθνοῦς αὐτῆς Ἀδελφότητος», ὅπως προκύπτει ἀπό τό Καταστατικόν καί ἀπό τά δημοσιευθέντα κείμενα τοῦ κ. Βασιλείου Σακκᾶ, εἶναι ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός. Βασικαί θέσεις τοῦ Καταστατικοῦ - Ὁμολογίας εἶναι: α) Ἡ μή καταδίκη τῆς Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας, ἁπλῶς ἡ διαχώρισις τῶν εὐθυνῶν, μέχρι συγκλήσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, καί β) Ἡ κατά τό ἔτος 1969 καί 1971 ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ τῶν Παλαιοημερολογιτῶν τῆς Ἑλλάδος (Φλωρινικῶν καί Ματθαιϊκῶν) δύο κλάδων ἑνός καί τοῦ αὐτοῦ σώματος, ἤτοι τῆς Μιᾶς ἐν Ἑλλάδι Ἐκκλησίας εἶναι ἐνέργεια Ὁμολογιακή ἐκ μέρους τῶν Ρώσων. Αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ἐνέκρινεν, ἐπευλόγησεν καί ὑπέγραψεν ἰδία χειρί ὁ τότε Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος κ. ‘Ανδρέας, μεταβαίνων μάλιστα μυστικά καί εἰς τήν Γενεύην. Ἔτσι ἐνεργοῦν πάντοτε τά ξένα Κέντρα, μυστικά, ἀθόρυβα καί ἀποτελεσματικά ... Ἀναλογίζομαι εἰς πόσα παρόμοια ἔγγραφα ἔχει βάλει τήν ὑπογραφήν του, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, καί παλαιότερον καί κατά τήν τελευταίαν 8ετίαν, ἐκτός ἀπό αὐτά, τά ὁποῖα ἦλθον εἰς τό φῶς τῆς δημοσιότητος, καί τά ὁποῖα ἀσφαλῶς θά χρησιμοποιήσουν εἰς τήν συνέχειαν οἱ γνωστοί πράκτορες τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, διά νά τόν παρουσιάσουν ὡς συνειδητόν θιασώτην τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος βεβαίως κατ’ αὐτούς εἶναι ἡ ... «γνησία Ὀρθοδοξία». Εἶναι λυπηρόν, ὅτι ἐνῶ προσεπαθήσαμεν πολλάκις ἐπί σειράν ἐτῶν καί μέχρι τέλους νά βοηθήσωμεν τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν, νά ἀντιμετωπίση ὁμολογιακῶς τήν ἀπό τοῦ 1998 νέαν ληστρικήν ἐπίθεσιν τῶν δυνάμεων τοῦ σκότους κατά τῆς Ἐκκλησίας, οὗτος «οὐκ ἠβουλήθη συνιέναι», διότι ἦτο ἀπό ἐτῶν ἠχμαλωτισμένος εἰς τήν «Βαβυλώνειον αἰχμαλωσίαν» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ὁ ὁποῖος προεξετάθη καί εἰς τούς Τσακίρογλου καί τόν Κάτσουρα καί δι’ αὐτῶν καί εἰς ἄλλους πολλούς. Εἶναι λυπηρόν, διότι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας ἐπῆρεν μαζί του καί αὐτήν τήν προδοσίαν (τοῦ 1973), τήν ὁποίαν μέχρι σήμερον ἐκράτησε μυστικήν, ἐνῶ ἐπισήμως καί μέ δημόσια ἔγγραφα καί διά λογαριασμόν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἐπί τῶν ἰδίων θεμάτων ἀπήντα μέχρι τό 1997 κατά πάντα ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ καί ΠΕΠΑΡΡΗΣΙΑΣΜΕΝΑ. Εἶναι λυπηρόν ὅτι καί ὁ τότε Πειραιῶς Νικόλαος, ἐπρόδωσεν, τό ἔτος 1974, καί ἐκράτησε μυστικήν τήν προδοσίαν του τῆς 28.10.1974, ἡ ὁποία ὡδήγησεν εἰς τήν «πανηγυρικήν ἀποδοχήν» τοῦ βλασφήμου κατά τῆς Ὁμολογίας - Ἐκκλησιολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς ὑπέρ αὐτοῦ ἐκδοθέντος 54/76 ‘Απαλλακτικοῦ Βουλεύματος. Δέν δυνάμεθα νά μήν μνημονεύσωμεν ἐνταῦθα καί τήν «ΑΠΟΦΑΣΙΝ – ΔΗΛΩΣΙΝ - ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ» (τοῦ 1974) τῶν λαϊκῶν μελῶν τῆς Ἐπισκοπικῆς περιφερείας Πειραιῶς, τήν ὁποίαν ἐδημοσιεύσαμεν εἰς τό «Γνώσεσθε τήν ‘Αλήθειαν», τεῦχος 14ον, Μαίου 2006 εἰς τήν ὁποίαν ἀναφέρεται: «Ἀποκηρὐσσομεν ἀπό τοῦδε πάντα Κληρικόν ... ὅστις ἤθελεν ποτέ λιποψυχήσει καί δεχθῆ ἀντικανονικάς καί παρανόμους ἀποφάσεις τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἱεραρχίας, ἔστω καί ἄν εἶναι μέλος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ἤ καί αὐτός οὗτος ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος ἡμῶν ἤ καί ὀ Σεβ. ‘Επίσκοπος ἡμῶν κ.κ. ΝΙΚΟΛΑΟΣ, καθώς καί πάντα Κληρικόν, ὅστις ἤθελεν τυχόν ποτέ ἐμφανισθεῖ ὑπό τόν τίτλον τῆς Ὀρθοδοξίας, ὡς δῆθεν Κεφαλή ἡμῶν καί μή συνεχίζων τήν γραμμήν ἥν ἐχάραξεν ὁ ἐν μακαριστοῖς Ἀρχιεπίσκοπος ἡμῶν Κυρός Ματθαῖος, καί πάντα μή ὑπακούοντα εἰς τά κελεύσματα τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου...»; Καί διερωτώμεθα: Μήπως ὁ συντάκτης τοῦ κειμένου ἐγνώρισε κάτι ἀπό τήν ἐν ἔτει 1973 προδοσίαν τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου καί τήν ἐν ἔτει 1974 προδοσίαν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου; Υ.Γ. Ἀντί Παραρτήματος παραθέτομεν συνημμένως καί ἐν φωτοτυπία: α) Τήν ἐπιστολήν τοῦ τότε Πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ πρός τόν Ἀρχιμ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, εἰς τήν ὁποίαν σημειωθήτω ἀναγράφει ἰδία χειρί ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος τήν ἡμερομηνίαν 17 Ἰουλίου 1973, ὅπερ σημαίνει ὅτι ἐνημερώθη ἐπ’ αὐτῆς καί τήν ἐγνώριζεν, β) Τήν ἀπό 27/7/1973 ἰδιόχειρον ἀπάντησιν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου πρός τόν Βασίλειον Σακκᾶν καί γ) Τήν ἀπό Λ΄Ὀκτωβρίου (12.11.1973 ἐν Γενεύη ὑπογραφεῖσαν ἄλλην ἐπιστολήν τοῦ Ἀρχιεπισκόπου. Καί «ὁ νοῶν νοείτω», διατί καί μετά τό 1997 ἔπεσεν εἰς τήν πλεκτάνην τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ καί τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ του Οἰκουμενισμοῦ. [1] Αὐτό τό μικρόν τό ὁποῖον ἠδυνήθημεν νά περισυλλέξωμεν μετά τήν βάρβαρον καί ἐγκληματικήν ἐνέργειαν ὑπό τοῦ παρανόμως καταλαβόντος τήν θέσιν τοῦ Ἀρχιγραμματέως ἱερέως Δημητρίου Τσαρκατζόγλου τῆς κατακρατήσεως τοῦ Ἀρχείου τοῦ Ἀγῶνος, τό ὁποῖον σημειωθήτω μετά πολλοῦ κόπου καί ἐπιμελείας συνελέξαμεν διά νά καταγράψωμεν ἐν καιρῶ τήν ἱστορίαν τοῦ Ἀγῶνος, καί τό ὁποῖον πλέον ὡς σύγχρονοι πράγματι μεσσαιωνισταί καί βάρβαροι ἱεροεξετασταί καί αἱρετικοί γνωσιομάχοι κατέστρεψαν καί τό ἠχρήστευσαν, ἀρνηθέντες νά μᾶς παραδώσουν ἀκόμη καί ἀντίγραφα τῶν προσωπικῶν μας ἐγγράφων) ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2007 Αναρτήθηκε από ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Η ΑΚΡΙΒΗΣ ΤΗΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ

ΘΕΜΑ: ΑΠΑΡΑΙΤΗΤΟΣ Η ΤΗΡΗΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ

Αντι προλόγου:

"Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, μέ συγκλονίζουν βαθύτατα τά λόγια τοῦ Α᾿ Κανόνος τοῦ ἁγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, τά ὁποῖα παραθέτω: "῞Εκαστα τῶν καθ᾿ ἡμᾶς πραγμάτων, ὅταν εὐθύ φέρηται κανονικῆς εὐταξίας, οὐδένα μέν ἡμῖν ἐντίκτει θόρυβον, ἀπαλλάττει δέ καί τῆς παρά τινων δυσφημίας, μᾶλλον δέ καί τάς παρά τῶν εὖ φρονούντων εὐφημίας ἡμῖν προξενεῖ".

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ

194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣΤΗΛ. 210.6020176, 210 2466057

Α.Π. 81 ᾿Εν Κορωπίῳ τῆ 23-9-1999 (Ε.Η.)

ΠΡΟΣ

Τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέαν, Πρόεδρον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, καί τούς Σεβασμιωτάτους ᾿Αρχιερεῖς.

Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε. Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί.

Σύν τῷ ἀσπασμῷ τῆς ἀγάπης καί τῆς εἰρήνης εὔχομαι, ὅπως ὁ Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν.

᾿Εν συνεχείᾳ τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 78)10-9-1999 (Ε,Η.) ἡμετέρας ἐπιστολῆς, αὖθίς τε καθηκόντως ἅμᾳ καί λίαν φιλαδέλφως, ἐπανέρχομαι ἐπί τοῦ φλέγοντος θέματος τῆς ἀτυχεστάτης, κατά τήν ἐμήν πεποίθησιν, καί κατάφωρα ἀντικανονικῆς ἐνεργείας (ὑπ᾿ἀριθμ. 15)7-9-1999 Ε.Η. ) τοῦ Σεβασμιωτάτου ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου.

᾿Αποκλειστικόν καί μοναδικόν κίνητρον καί ταύτης τῆς πρωτοβουλίας μου, εἶναι ἡ ἀγάπη πρός τόν ἐν Χριστῷ ἀδελφόν, καθώς καί τό ἐνδιαφέρον καί ἡ ἀγωνία μου διά τήν εἰρήνην καί τήν ἑνότητα τῆς ᾿Εκκλησίας, τά ὁποῖα ἀπαιτοῦν ἀγάπην καί προσήλωσιν εἰς τούς ῾Ιερούς Κανόνας καί τήν ἐν γένει Κανονικήν τάξιν.

Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, μέ συγκλονίζουν βαθύτατα τά λόγια τοῦ Α᾿ Κανόνος τοῦ ἁγίου Κυρίλλου ᾿Αλεξανδρείας, τά ὁποῖα παραθέτω: "῞Εκαστα τῶν καθ᾿ ἡμᾶς πραγμάτων, ὅταν εὐθύ φέρηται κανονικῆς εὐταξίας, οὐδένα μέν ἡμῖν ἐντίκτει θόρυβον, ἀπαλλάττει δέ καί τῆς παρά τινων δυσφημίας, μᾶλλον δέ καί τάς παρά τῶν εὖ φρονούντων εὐφημίας ἡμῖν προξενεῖ".

Διά τοῦτο θερμῶς παρακαλῶ ῾Υμᾶς, ῞Αγιοι ᾿Αδελφοί, διά τήν ἀγάπην τοῦ Χριστοῦ μας, νά συμβάλωμεν ἅπαντες, ὥστε νά ἐξέλθῃ ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός ἐκ τοῦ συγκεκριμένου ἀδιεξόδου καί οὕτω περισωθῆ καί τό ᾿Επισκοπικόν του κῦρος, ἀλλά καί νά διαφυλαχθῆ μέ τήν Χάριν τοῦ Κυρίου, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότης ἐν τῇ χειμαζομένῃ σήμερον ᾿Εκκλησίᾳ.

᾿Εσκέφθην πολύ ἄν πρέπει νά ἐπανέλθω, ἤ νά σιωπήσω, μετά τήν πρώτην μου ἐπιστολήν. Τό φοβερόν, ὅμως, λόγιον: "ρύσασθε ἀδικούμενον ἐκ χειρός ἀδικοῦντος" (Σοφία Σειράχ δ, 9) μέ ἠνάγκασε νά ἐπανέλθω, διότι, κατά τούς ῾Αγίους Πατέρας, ἡ σιωπή ὅταν καταφρονῆται ἡ Κανονική ᾿Εκκλησιαστική τάξις κλπ. εἶναι σύμπραξις καί συνενοχή. Κατά τόν ῞Αγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην: "φοβερόν τό τῆς σιωπῆς κρῖμα" (MIGNE τ. 99, σελ. 1076) καί κατά τόν ῞Αγιον Γρηγόριον Παλαμᾶν ἡ σιωπή εἰς τοιαύτας περιπτώσεις εἶναι "τρίτον τῆς ἀθεΐας εἶδος" (Γρηγορίου Παλαμᾶ, Συγγράμματα Β, σελ 482). ῾Ωσαύτως "ὁ δυνάμενος κωλῦσαι (ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος δύναται νά ἐμποδίσῃ τήν ἀδικίαν) καί μή κωλύων, αὐτός ἐστίν ὁ ποιῶν" (Παροιμιαστής. ἐν Πηδαλίῳ σελ. 384), ἐνῶ ὁ ῾Ιερός Χρυσόστομος λέγει: "τοῦ πλημμελοῦντος ὁ τήν ἁμαρτίαν ἐπαινῶν (ἐν προκειμένῳ τήν παρανομίαν τῆς ἀνικανονικότητος) χαλεπώτερος πολύ" (MIGNE. τ. 60, σελ. 423).

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι.

῾Η ἐνέργεια τοῦ Σεβ)του ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κ. Παναρέτου κατά τήν ἐμήν ταπεινότητα, δέν θεωρεῖται ἁπλῶς ἄκυρος καθ᾿ ἑαυτήν, ὡς, ἀπό πάσης ἀπόψεως, ἀντικανονική ἀλλά καί ἀποβαίνει εἰς βάρος τοῦ ἀποφασίσαντος. Αὐτό λέγει ἡ πρᾶξις τῆς ᾿Εκκλησίας. Πρός βεβαίωσιν δέ τῶν ἀνωτέρω ἀναφέρω περίπτωσιν ἀπό τά Πρακτικά τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἔνθα οἱ ῞Αγιοι Πατέρες λέγουν: "῾Ημεῖς ἀναγκαίως συνεδριάσαντες ἐν τῇ μεγάλῃ ᾿Εκκλησίᾳ ὑπέρ τούς διακοσίους ᾿Επισκόπους ὄντες μιᾷ καί δευτέρᾳ καί τρίτῃ κλήσει ἐν ἡμέραις δυσίν κεκλήκαμεν αὐτόν (τόν ᾿Αντιοχείας ᾿Ιωάννην) ἀπολογήσασθαι..." (MANSI 4, 1336). ᾿Εδῶ πρώτιστα βλέπομεν, ὅτι διά νά ληφθῇ ὁποιαδήποτε ἔγκυρος καί δικαία ἀπόφασις, εἶναι ἀναγκαία, βασική Κανονική ᾿Αρχή ἡ συγκρότησις Κανονικοῦ καί ἁρμοδίου δικαστηρίου, ἀλλά καί ἡ κλῆσις καί ἡ ἀπολογία τοῦ κατηγορουμένου .

῾Ο ῞Αγιος Γρηγόριος Νύσσης διαμαρτυρόμενος, διότι κατεκρίθη ἄνευ τηρήσεως τῆς κανονικῆς τάξεως, λέγει χαρακτηριστικά: ῾Υποτιθέσθω ὅτι ἡ κατηγορία εἶναι ἀληθής, ὅμως "ποῖον συνέστη καθ᾿ ἡμῶν κριτήριον ἐπί τοῖς γενομένοις ἤ ὑπονοουμένοις; Τίς ἀπόδειξις τήν ἀδικίαν ἀπήλεγξεν (κατήλεγξεν); Τίνες Κανόνες καθ᾿ ἡμῶν ἀνεγνώσθησαν;". (Γρηγ. Νύσσης, MIGNE, 46, 1008). ᾿Ενταῦθα ὁ ἅγιος λέγει, ὅτι ἔπρεπε ἡ ὑπόθεσίς του νά ἐκδικασθῇ ἐνώπιον κανονικοῦ δικαστηρίου, εἰς τό ὁποῖον θά ἔπρεπε νά ἐκαλεῖτο, νά ἦτο παρών, νά ἤκουε τό ἀληθές ἤ ψευδές κατηγορητήριον, καί νά ἀνεγινώσκοντο καί οἱ Κανόνες τούς ὁποίους ὑποτίθεται, ὅτι κατεπάτησεν. Ταῦτα εἶναι οὐσιώδη στοιχεῖα διά τήν κανονικήν ἐκκλησιαστικήν κρίσιν. Διά τοῦτο πάντοτε εἰς κάθε κανονικόν ἐκκλησιαστικόν δικαστήριον ἀναγινώσκονται οἰ ῾Ιεροί Κανόνες οἱ σχετικοί μέ τήν ἐκδικαζομένην ὑπόθεσιν. Αὐτό ἔκαμνον πάντοτε οἱ ῞Αγιοι Πατέρες καί εἰς τάς Οἰκουμενικάς Συνόδους. ᾿Απαραίτητον νά διευκρινισθῇ ἐνταῦθα, ὅτι ἡ ὁποιαδήποτε ἀπόφασις, ἡ ληφθεῖσα ἀπό μή ἁρμόδιον Κανονικόν Δικαστήριον, ἔστω καί ἄν ἐνδεχομένως ἐτηρήθη τυπικά ἡ κανονική τάξις, πολλῷ μᾶλλον, ὅταν δέν ἐτηρήθη, ὅπως ἐν προκειμένῳ, ἀποβαίνει ἄκυρος καί ἀνενεργός μηδόλως παραβλάπτουσα τόν "τιμωρούμενον" Κληρικόν. Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς Δ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι κατηγορηματικοί: "Τόν ἐν τῇ κρίσει μή παρόντα κατά μηδένα τρόπον βλάπτεσθαι ὑπό τῆς ἐξενεχθείσης κατ᾿ αὐτοῦ ψήφου δοκιμάζομεν" (Πρακτικά Δ' Οἰκουμ. Συνόδου, MANSI 7, 268). Καί πάλιν "Τά κατά ἀπόντος γενόμενα ἀργείτω· ταῦτα πάντες λέγομεν· οὐδείς ἀπόντα κατακρίνει" (MANSI 7, 205). Δηλαδή καμμίαν συνέπειαν δέν ἔχει ἡ ἀπόφασις εἰς τόν οὕτω "τιμωρηθέντα" Κληρικόν.

Τήν ἀντικανονικήν ἐνέργειαν τοῦ Σεβ)του ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κ. Παναρέτου κατακρίνει καί καθιστᾶ ἄκυρον, ἐκτός τῶν ἄλλων, καί ὁ ΟΔ ᾿Αποστολικός Κανών, ὁ ὁποῖος ὁρίζει ἀναγκαίαν προϋπόθεσιν διά τήν δίκην Κληρικοῦ τήν τριττήν Κλήτευσιν καί τήν ἀπολογίαν: "Ταῦτα μετά μίαν καί δευτέραν καί τρίτην παράκλησιν τοῦ ᾿Επισκόπου γινέσθω". Τριττή κλῆσις, ἐπαναλαμβάνομεν, ὄχι ὑπό τοῦ οἱουδήποτε, ἀλλά ὑπό τοῦ Κανονικοῦ καί ἁρμοδίου ἐν προκειμένῳ ᾿Επισκόπου.

Κατά τόν ΛΓ' ᾿Αποστολικόν, ἐάν ἕνας Κληρικός μεταβῇ εἰς ἄλλην ξένην ᾿Επισκοπήν, χωρίς νά ἔχῃ τά ἀπαραίτητα συστατικά γράμματα, καί ἐνδεχομένως δέν εἶναι "κήρυκας τῆς ἀληθείας", ὁ ᾿Επίσκοπος τὴς ᾿Επαρχίας αὐτῆς, τό μόνον δικαίωμα, τό ὁποῖον κανονικῶς κέκτηται, εἶναι νά ἀπαιτήσῃ τήν ἀπομάκρυνσιν αὐτοῦ, ἀφοῦ τόν φιλοξενήσῃ καί τοῦ δώσῃ καί τά ναῦλα νά ἀναχωρήσῃ. Δέν ἔχει καμμίαν ἄλλην διοικητικήν ἤ πνευματικήν κανονικήν ἐπ᾿ αὐτοῦ ἁρμοδιότητα καί δικαίωμα. Τό δικαίωμα τοῦ κατηγορεῖν καί κρίνειν καί ἀποφασίζειν ἕνας ᾿Επίσκοπος τό ἔχει μόνον διά τούς ὑπ᾿ αὐτόν Κληρικούς, τούς Κληρικούς τῆς ᾿Επισκοπῆς του. Καί αὐτοῦ, ὅμως, (δηλαδή τοῦ κανονικοῦ οἰκείου ᾿Επισκόπου) ἡ κρίσις θεωρεῖται ἔγκυρος μόνον ἐάν οὗτος ἀκολουθήσῃ ἀπολύτως τήν Κανονικήν διαδικασίαν, ἤτοι κατηγορητήριον, σύστασις δικαστηρίου, τριττή κλήτευσις, ἀπολογία, ἀνάγνωσις ῾Ιερῶν Κανόνων ἐν δικαστηρίῳ, κλπ. Αὐτά ἰσχύουν ἀμεταθέτως πάντοτε εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί δέν δικαιολογεῖται ἀμάθεια ἤ ἀπειρία. "Εἰ μέν γάρ ἐναντίον τοῖς Κανόσιν ἐπίσκοπος ἐνέγκη ψῆφον (ἀπόφασιν) τιμωρηθήσεται, ἤγουν καθαιρεθήσεται, μή δυνάμενος προβάλλεσθαι ἀμάθειαν ἤ ἀπειρίαν· οὐ γάρ συγγνωστέος ἔσται λέγων μή εἰδέναι τούς Κανόνας, οὕς ἀναγκάζεται διά γλώττης ἔχειν ἀεί" (Βαλσαμῶνος, Σ.Ι.Κ.,τόμος Γ', σελ. 335). Οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου εἶναι κατηγορηματικοί. Διατάσσουν, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἐπέβαλον παρανόμως ποινήν ἐναντίον κάποιου, χωρίς νά τηρηθῇ ἡ Κανονική τάξις νά τιμωροῦνται μέ τήν ἴσην ποινήν. Καί εἰς αὐτήν πάλιν, ὅμως, τήν περίπτωσιν οἱ ἀντικανονικῶς ἐπιβαλόντες ποινήν καλοῦνται καί ἐκδικάζονται Κανονικῶς διά νά εἶναι ἔγκυρος ἡ κατ᾿ αὐτῶν ποινή. ᾿Εν προκειμένῳ οἱ Πατέρες τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐκάλεσαν τρεῖς φοράς, ὅπως ἀναφέραμε ἀνωτέρω, τόν ᾿Αντιοχείας ᾿Ιωάννην καί τούς σύν αὐτῷ, οἱ ὁποῖοι συνεκρότησαν τό "᾿Αποστατικόν Συνέδριον" καί παρανόμως κατεδίκασαν μέ "καθαίρεσιν" Αὐτούς (δηλ. τούς Πατέρας τῆς ῾Αγίας Γ' Συνόδου). ᾿Αφοῦ λοιπόν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες ἐκάλεσαν τρίς τούς παρανόμως ἐπιβαλόντας τήν ψευδοκαθαίρεσιν, "ἀπολογήσασθαι καί τάς αἰτίας εἰπεῖν, ἐφ᾿ αἷς τό τῆς Καθαιρέσεως συνέθεσαν χαρτίον καί οὐκ ἐθάρρησαν ἐλθεῖν", τότε: "ἀγανακτήσαντες τοίνυν εἰκότως, ἐβουλευσάμεθα μέν τήν ἴσην κατ᾿ αὐτοῦ καί τῶν ἄλλων ψῆφον ἐξενεγκεῖν ἐννόμως, ἥν αὐτός (ὁ ᾿Αντιοχείας ᾿Ιωάννης) παρανόμως κατά τῶν ἐπ᾿ οὐδενί κατεγνωσμένων ἔθετο". Καί συνεχίζουν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες: "αὐτούς ἀκοινωνήτους ποιήσαντες καί περιελόντες (ἀφαιρέσαντες) αὐτῶν πᾶσαν ἐξουσίαν" (MANSI 4, 1336), δηλαδή τούς κατεστήσαμεν ἀκοινωνήτους καί ἀφηρέσαμεν ἀπό αὐτούς πᾶσαν ἐξουσίαν.

Βλέπομεν, Μακαριώτατε καί Σεβ)τοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ὅτι οἱ Πατέρες "ἀγανακτήσαντες" κατά τοῦ ᾿Αποστατικοῦ ἐκείνου Συνεδρίου, ἐπέβαλον κανονικῶς εἰς αὐτούς τήν ἴσην ποινήν, δηλαδή τήν Καθαίρεσιν. ᾿῾Ημεῖς τί ἐκἀναμε διά τούς ὁμοίως άποστατήσαντας πέντε πρώην Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ὡσαύτως ἐνήργησαν παρανόμους πράξεις; ᾿Αμφιβάλλομεν, ὅτι ἀπολύτως παρόμοιον εἶναι καί τό "᾿Αποστατικόν συνέδριον" τῶν πέντε τούτων πρώην Μητροπολιτῶν; Τί ἐποίησαν καί οὗτοι; ᾿Εξῆλθον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί ἀναρμοδίως, καί ἀντικανονικῶς (χωρίς νά εἶναι ἁρμόδιον δικαστήριον, χωρίς κλήσεις, χωρίς ἀπολογίας κλπ) ἐπέβαλον "ἀργίας" καί ἀπεφάσισαν "καθαιρέσεις"!!! Καί τότε μέν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες τῆς Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἐφήρμοσαν, ὅπως εἴδομεν, τήν Κανονικήν τάξιν, τούς ἐκάλεσαν τρίς καί ἐν τέλει "ἀγανακτήσαντες" ἐπέβαλαν ἐρήμην τήν "ἴσην ποινήν" εἰς αὐτούς. ῾Ημεῖς, ὅμως, διατί ἐπί τόσα ἔτη δέν "ἀγανακτήσαμεν"; Διατί δέν ἐπεβάλαμε τήν "ἴσην ποινήν" εἰς αὐτούς ἀλλά "ἀγανακτοῦμε", ἐναντίον ἐκείνων πού μᾶς ὑπενθυμίζουν καί μᾶς ἐπισημαίνουν αὐτήν τήν σοβαράν παράλειψίν μας; Διατί ἐν προκειμένῳ δέν ἠκολουθήσαμεν ἀκόμη τό παράδειγμα τῆς ῾Αγίας Γ' Οἰκουμενικῆς Συνόδου[1];

Αὐτή εἶναι ἡ ἀγωνία μου καί ὁ αὐτοέλεγχός μου πού μέ ἠνάγκασαν νά ἐπανέλθω, διότι αἱ παραλείψεις εἰς θέματα Κανονικῆς τάξεως κατά τούς ῾Αγίους Πατέρας, καί χαρακτηριστικῶς κατά τόν ῞Αγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, λογίζονται παρά Θεοῦ ὡς "ἀδιαφορία καί τῶν Κανόνων καταφρόνησις μᾶλλον δέ Θεοῦ, παρ᾿ οὗ ἐδόθησαν" οἱ Κανόνες. (MIGNE, 99, 996), καταλήγουν δέ νά εἶναι καί "βλασφημία κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος" κατά τόν ἴδιον, πάλιν, Πατέρα.

Αὖθις, ὡς ἐλάχιστος ῾Υμῶν ἐν Χριστῷ ἀδελφός καί Συλλειτουργός, παρακαλῶ νά ἐξετάσωμεν εἰς βάθος ἑαυτούς, νά ἐρευνήσωμεν καί νά ἴδωμεν ποῖα τά κίνητρα καί τά ἀποτελέσματα ἐκ τῆς ἀτυχοῦς αὐτῆς ἐνεργείας τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ, άλλά καί ὅλων τῶν ἰδικῶν μας κοινῶν παραλείψεων, καί ἄς συμπαρασταθῶμεν μέ τάς προσευχάς μας, ὥστε ὅ,τι ἀτυχῶς καί ἐκ συναρπαγῆς ἤ ἄλλων λόγων ἐνήργησε, νά τό θεραπεύσῃ, νά τό θεραπεύσωμεν ὁμοῦ, διότι σήμερον παρεσύρθη ὁ ἐν Χριστῷ ἀδελφός, αὔριον, μή γένοιτο, ἴσως καί ἡμεῖς, διότι, ὡς σάρκα φοροῦντες καί τῷ κόσμῳ οἰκοῦντες, εὑρισκόμεθα πάντοτε εἰς τόν αὐτόν κίνδυνον νά παρασυρθῶμεν καί νά πλανηθῶμεν. ῞Οθεν ἐν ἀληθεῖ ἀγάπῃ ἄς ἐνεργήσωμεν τά πάντα κατά τήν Κανονικήν Τάξιν, ἵνα μή ὡς "καταφρονηταί" τοῦ Θεοῦ, κατά τόν ῞Αγιον Θεόδωρον τόν Στουδίτην, θεωρηθῶμεν.

῾Ημεῖς μέ πολλήν ἀγάπην θερμῶς παρακαλοῦμεν τόν Σεβασμιώτατον ἐν Χριστῷ ἀδελφόν, ὡς "τρώσας" τήν κανονικήν τάξιν καί τό δίκαιον, αὐτός "καί ἱάσεται" τό τραῦμα, διά νά μείνῃ ἄτρωτος ἡ ἀγάπη, ἡ εἰρήνη καί ἡ ἑνότης εἰς τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας. Διαφορετικά κατόπιν τῶν ἀνωτέρω ἡ ῾Ιερά Σύνοδος εἶναι ὑποχρεωμένη νά ἐφαρμόσῃ τήν Κανονικήν Τάξιν, διότι ὅπως ἀνέφερα εἰς τήν ἀρχήν τοῦ παρόντος, ὅταν τηρῆται ἐν ἀγάπῃ ἡ Κανονική Τάξις οὐδείς "θόρυβος" συμβαίνει, οὐδεμία "δυσφημία" ἀκούεται, ἀλλά μᾶλλον "εὐφημία" (ἔπαινος) "παρά τῶν εὖ φρονούντων", δηλαδή ἀπό ἐκείνους πού "εἶναι στά λογικά" τους καί σκέπτονται σωστά.

Αὖθις ἀσπάζομαι ῾Υμᾶς ἐν Χριστῷ ᾿Ιησοῦ

῾Υμέτερος ἀδελφός καί συλλειτουργός

᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΚΗΡΥΚΟΣ

--------------------------------------------------------------------------------

[1] ῾Η ἐλαχιστότης μου δέν ἀπαλάσσεται τῆς εὐθύνης διά τήν καθυστέρησιν τῆς καταθέσεως τοῦ Πορίσματος τοῦ ᾿Ανακριτοῦ ἐπί τοῦ Συνοδικοῦ Κατηγορητηρίου κατά τῶν πέντε πρώην Μητροπολιτῶν. Εἶναι βεβαίως γνωστόν εἰς τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, κατόπιν τῆς σχετικῆς ἐνημερώσεως τοῦ Σεβασμιωτάτου ᾿Ανακριτοῦ Σεβ. ᾿Αργολίδος κ. Παχωμίου, ὅτι ἡ Κανονική διαδικασία τῆς τριττῆς Κλητεύσεως ἔχει ἤδη πρό πολλοῦ ὁλοκληρωθεῖ. ῞Ομως δέν ἔφθασαν ἀκόμη ἐκ μέρους τῶν θεολόγων αἱ αἰτηθεῖσαι παρά τοῦ ᾿Ανακριτοῦ Γνωμοδοτήσεις-Μαρτυρίαι ἐπί τοῦ Συνοδικοῦ Κατηγορητηρίου, τό ὁποῖον τούς ἐκοινοποιήθη, πλήν τῆς Γνωμοδοτήσεως-Μαρτυρίας τοῦ θεολόγου Καθηγητοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη. ᾿Αφ᾿ ἐτέρου ὀφείλω νά σημειώσω, ὅτι εἰς τήν καθυστέρησιν συνέβαλε καί τό γεγονός, ὅτι "προπαγανδίζονται" ἀπόψεις τινές, ὅπως: "Δέν μποροῦμε νά καταδικάσουμε τούς πέντε, διότι προηγουμένως πρέπει νά καταδικάσουμε τάς αἵρέσεις των", ἤ: "Δέν πρέπει νά καταδικάσουμε τούς πέντε, διότι ἔχουμε τά ἴδια φρονήματα μέ αὐτούς μέ τούς ὁποίους πρέπει νά ἑνωθοῦμε", καί τέλος: "Δέν πρέπει νά καταδικάσουμε τούς πέντε, διότι τώρα κάμνουμε θεολογικό Διάλογο μέ τούς Φλωριναίους, οἱ ὁποῖοι κάλεσαν στόν Διάλογο καί τούς πέντε". ῎Ηδη, ὅμως, γνωρίζουμε πολύ καλά, ὅτι οἱ Φλωριναῖοι μέ τό διάλογο ἀποβλέπουν σέ μία ἕνωσι τύπου Καλλίστου. ῎Αλλωστε ἔχουν πολλάκις δηλώσει, ὅτι: "ἀναγνωρίζουν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν εἰς ἡμᾶς ἀπό τό 1971". Παραλλήλως κάποιοι ἡμέτεροι προωθοῦν τήν ἕνωσιν τύπου: "Νά δώσουμε τά χέρια μέ μιά κοινή ὁμολογία",. Αὐτά συστηματικῶς προπαγανδίζονται καί ἐπειδή προτίθεμαι, κατά ᾿Αρχιερατικόν καθῆκον, ὡς ὑπεύθυνος τῆς ᾿Επιτροπῆς διά τόν Θεολογικόν Διάλογον, νά εἰσηγηθῶ ἐπί τοῦ θέματος τούτου εἰς τήν ῾Ιεραρχίαν, ἐπί τοῦ παρόντος ὑπογραμμίζω μόνον τοῦτο. ᾿Εκτιμῶ πώς ὅσα συμβαίνουν ἐσχάτως στόν ᾿Εκκλησιαστικό μας χῶρο, ἀντικανονική ἀργία κατά τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου, κάλυψις τῶν "πέντε", προσπάθεια δυσφημήσεως τοῦ θεολόγου κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη (ὅμοια μέ ἐκείνη τῶν "πέντε"), κ.ἄ. ἔχουν σκοπό τήν ἄπρόσκοπτον προώθησιν καί δημιουργίαν ἑνός "παλαιοημερολογιτικοῦ σχήματος", εἰς τό ὁποῖον θά συμμετέχουν οἱ Φλωριναῖοι, οἱ "πέντε", οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς κλπ. καί ὅσοι ἀπό τούς ἰδικούς μας δέν ἀντιληφθοῦν τήν προδοσία καί ἐνταχθοῦν εἰς αὐτό, τό ὁποῖον σημειωτέον, μέσω ἰδικῶν του "ὀργάνων" καί "μεθοδεύσεων" προωθεῖ ὁ νεοημερολογίτης ᾿Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος. Δι αὐτό ἐπιμελῶς μερικοί συστήσουν: "Μή μιλᾶτε ἄσχημα γιά τούς πέντε", "Μή τούς κατηγορῆτε". "Μή κατηγορῆτε τούς Φλωριναίους, διότι ὅσον οὕπω θά τά βροῦμε". κλπ. Αὐτά καταθέτω καί εὔχομαι νά διαψευσθῶ.