ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΟΣ

 

ΣΤΑΥΡΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ

(ΕΛΗΦΘΗ ΑΠΟ ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ)

Ορθοδοξία / Εορταστικοί λόγοι

Αρχιμ. Μάξιμος Κυρίτσης, Καθηγούμενος Ιεράς Μονής Αγίου Διονυσίου Ολύμπου

Σταυρός και Ανάσταση

15 Απριλίου 2020

Το μυστήριο του Σταυρού είναι το μεγαλύτερο μυστήριο του σύμπαντος κόσμου. Από ξύλο της πιο οδυνηρής καταδίκης, που οι Εβραίοι χρησιμοποιούσαν για τους βαρυποινίτες, έγινε ξύλο σωτη­ρίας από τότε που δέχθηκε το καθηλωμένο σώμα του Χριστού. Σταυρός και εσταυρωμένος έγιναν λέξεις ταυτόσημες. Προσωπο­ποιεί ο Σταυρός τον Εσταυρωμένο.

Μυστήριο ακατάληπτο, ανερμήνευτο, ανεξιχνίαστο. Από τη στιγμή που συντελέσθηκε η θυσία του Θεανθρώπου, πήρε τόση χάρη, ώστε έγινε «αγγέλων η δόξα και των δαιμόνων το τραύμα». Έγινετό «σημείον το θαυμαστόν και παράδοξον». Η χάρη και η δυ­ναμη του Σταυρού δεν οφείλεται στο σχήμα του, αλλά στο ότι είναι ο Σταυρός του Θεανθρώπου. Με τον Σταυρό διαλύθηκε η τραγω­δία της ελευθερίας του ανθρώπου. Νικήθηκε ο θάνατος με το να δοκιμάση ο Κύριος στην πιο οδυνηρή του μορφή τον δικό μας θάνατο. Συμφιλιωθήκαμε με τον Θεό Πατέρα, χαρίζοντας την άφε­ση των αμαρτιών μας. Στον Σταυρό αναδείχθηκε η απέραντη αγάπη του Θεού για μας. Με αυτόν μας ένωσε όλους σε ένα σώμα.

Με τον Σταυρό, με την «πεπληρωμένην ταπεινώσεως ύψωσιν», ύψωσε τη δική μας φύση, που «διά της ψευδούς υψώσεως και μα­ταίας οιήσεως» είχε καταβιβασθή μέχρις Άδου.

Ο Χριστός πάνω στον Σταυρό απεκάλυψε ότι είναι ο μόνος ευεργέτης, Σωτήρας και λυτρωτής. Ο σταυρικός θάνατος του Χρι­στού είναι ζωοποιός, έβαλε, δηλαδή, στον θάνατο ζωή, είναι και λυτρωτικός, διότι είναι εκούσιος. Πάσχει ως Βασιλεύς, όχι ως κα­τάδικος. «Βάπτισμα έχω βαπτισθήναι και πως συνέχομαι έως ου τε­λεσθή» (Λουκ. 12,50). Ο παθών είναι αναμάρτητος. «Τούτο ούν η του Θεού σοφία και δύναμις, το δι’ ασθενείας νικήσαι, το διά ταπει­νώσεως υψωθήναι και διά πτωχείας πλουτήσαι». Η δύναμη του Σταυρού φυγαδεύει τους δαίμονες. «Δειλοί γαρ ούτοι εισί και πάνυ τρέμοντες» (Μ. Αντώνιος). Ο Σταυρός διδάσκει την υπακοή στο θέλημα του Θεού με την οποία σώζεται ο άνθρωπος. «Καίπερ ων Υιός έμαθεν υφ’ ων έπαθεν την υπακοήν και τελειωθείς εγένετο τοις υπακούουσιν αυτώ πάσιν αίτιος σωτηρίας αιωνίου» (Εβρ. 5,8-9). Τέλος, ο Σταυρός γίνεται μέσον νάδούμετόν Θεό. Γίνεται ο Θεός διαφανής διά του σταυρού, όταν συσταυρωνόμαστε με Αυτόν διά της αγάπης σε Αυτόν.

Για τον χριστιανό ο Σταυρός δεν είναι εντροπή αλλά καύχηση. Ενθυμείται τη δικαίωση που πήρε από Αυτόν. Ενθυμείται την απαλλαγή από τα δεσμά του κόσμου, ο οποίος «εν τω πονηρώ κεί­ται». «Εμοί μη γένοιτο καυχάσθαι ειμή εν τω Σταυρώ του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, δι’ ου εμοί κόσμος εσταύρωται καγώ τω κόσμω» (Γαλ. 6,14).

Κεντρικό σημείο της διδασκαλίας του Ευαγγελίου είναι ο Σταυρός και η Ανάσταση του Κυρίου.

Ο Σταυρός παρ’ όλον που είναι λυτρωτικός για τον άνθρωπο, διότι τον συμφιλιώνει με τον Θεό, αν δεν υπήρχε η Ανάσταση του Χριστού δεν θα ολοκληρωνόταν η ανάπλαση του ανθρώπου «εις καινήν κτίσιν». Όπως διά του Σταυρού οι άνθρωποι γίνονται «σύμφυτοι του θανάτου αυτού», έτσι διά της Αναστάσεως θα γι­νουν «σύμφυτοι της αναστάσεως». Με τον Σταυρό καταργείται «το σώμα της αμαρτίας», διά της Αναστάσεως αιωνίζεται το αν­θρώπινο γένος. Όπως Εκείνος «ουκέτι αποθνήσκει, θάνατος αυτού ου κέτι κυριεύει», έτσι και ημείς «ζώμεν τω Θεώ» αιωνίως. Αυτά δόθηκαν στον άνθρωπο χαριστικά, από την αγάπη του Θεού. Με­γάλη ευεργεσία που χαρίζει την απελευθέρωση από την τρομοκρα­τία του θανάτου. Συνέπεια της Αναστάσεως του Χριστού είναι η ανάσταση των νεκρών. «Ει δε ανάστασις εκ νεκρών ουκέστιουδέ ο Χριστός εγήγερται» (Α’ Κορ. 15.13). Έργο με κολοσσιαία σημασία. Στη δημιουργία του ανθρώπου δόθηκαν τα χαρακτηριστικά του θείου πρωτοτύπου. Στην ανάπλαση διά της αναστάσεως δόθηκε ο ίδιος ο Υιός, «κοινωνών αμέσως μετά της ανθρωπίνης φύσεως» και εντός του πλαισίου της νέας κοινωνίας της Εκκλησίας, όπου επιτε­λούνται οι διαπροσωπικές σχέσεις του Χριστού και του ανθρώπου, εκεί βρίσκει «την δύναμιν της αναστάσεως αυτού», εφ’ όσον κοι­νωνεί «στα παθήματά Του», «συμμορφούμενος τω θανάτω αυτού», μέχρις ότου «καταντήσει εις την εξανάστασιν» Αυτού.

Η ολοκλήρωση του μυστηρίου της αναπλάσεως ολοκληρώνε­ται όχι με μια εξωτερική κοινωνία Χριστού και ανθρώπων, αλλά με την επενέργεια του Αγίου Πνεύματος, που ως τεχνουργός ουράνιος λαμβάνεται κατά το Άγιο Βάπτισμα.

Ο ορθολογικός άνθρωπος που έχει εμπιστοσύνη στην δική του σοφία που γέμει οίησης και υπερηφάνειας, αδυνατεί να προσεγγί­ση αυτό το μυστήριο. Επειδή δεν έχει εμπειρία αυτής της θείας σχέσεως το αντιμετωπίζει σκωπτικά, όπως οι αρεοπαγίτες σοφοί, οι υπερήφανοι Εβραίοι και οι σύγχρονοι διαφωτιστές. Γι’ αυτό μεθο­δεύονται κάθε τρόπο για να υποβαθμίσουν το γεγονός αυτό. Ενώ διά της κοινωνίας αυτής αναστέλλονται οι διασπάσεις των ανθρώπων και οι πιστοί, διά της αδελφοποιού αγάπης που είναι καρπός της αληθινής πίστεως στο «Εις Κύριος, μία πίστις, εν βάπτισμα», δη­μιουργούν ισχυρούς δεσμούς θεανθρώπινης ενότητος, η προ­σπάθεια των εχθρών της αναστάσεως βρίσκεται πάντοτε επί πο­δος. Ιδίως τις μεγάλες γιορτές του Πάσχα. Φέρουν μέσα τους το φορτίον του διασπαστικού αρχηγού του Άδου, ο οποίος από φθόνο θέλει να καταστρέψει το έργο του Θεού. Δεν γνωρίζουν ότι αυτός που δημιούργησε τον κόσμο, «επιδημήσας ενταύθα διά σαρ­κος» ως παντοδύναμος, έδεσε τον ληστή διάβολο και μας άρπαξε από την κατοχή του, που επί αιώνες δουλεύαμε σε αυτόν, έσβησε το χειρόγραφο των αμαρτιών μας διά του σταυρού και διά της αναστάσεως «εθριάμβευσε τον εχθρόν και κατήσχυνεν αυτόν αισχύνην αιώνιον» (Αγ. Νείλος).

Ένα τροπάριο του Μ. Σαββάτου διατρανώνει όλο αυτότό γε­γονός. «Σήμερον ο Άδης στένων βοά· συνέφερέ μοι ει τον εκ Μαρί­ας γεννηθέντα μη υπεδεξάμην· ελθών γαρ επ’ εμέ το κράτος μου έλυσε· πύλας χαλκάς συνέτριψε· ψυχάς ας κατείχον το πριν, Θεός ώνανέστησε…».

Ας ακολουθήσουμε, λοιπόν, «τοις ίχνεσιν αυτού» και όπως Εκείνος το δικό μας φύραμα ανέβασε στον ουρανό και το έκανε «ομόθεον και ομόθρονον τω Πατρί», έτσι και ο καθένας από μας να εντυπώσουμε την σταυροαναστάσιμη ζωή Του «ενημίν» και να εορτάσουμε στην μέλλουσα πραγματικότητα την αθάνατη και ανώλεθρη ζωή του.

Η ΑΛΛΗ ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

   

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΧΑΡΝΩΝ

ΙΕΡΟΝ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ

4ο ΧΙΛΙΟΜΕΤΡΟ ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΩΦ. ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΜΑΡΚΟΠΟΥΛΟΥ

ΤΚ. 194 00 ΚΟΡΩΠΙ ΤΗΛ. 210.6020176, 6977290326

 

Α.Π. 1045             Ἐν Κορωπιω 25 Δεκεμβριου  2024

 

 

Η ΑΛΛΗ ΟΔΟΣ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ

 

Γιατί ο Κύριός μας Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας; Είναι κι αυτό ένα μυστήριο, που ερμηνεύεται ως εξής: Ο Χριστός γεννήθηκε εκεί, για να εκπληρωθεί η προφητεία του Προφήτη Μιχαία: «Κι εσύ Βηθλεέμ, πόλη που κατοικεί η συγγένεια του

Εφραθά, παρ’ όλο που είσαι μια από τις πιο μικρές πόλεις του Ιούδα, Εγώ θα κάνω να προέλθει από σένα Εκείνος που θα γίνει άρχοντας του Ισραήλ» (Μιχ. 5, 2–3).

«Ιουδαία», σημαίνει «εξομολόγηση». «Βηθλεέμ», σημαίνει «οίκος άρτου». Αυτά, αλληγορικά, σημαίνουν πως όποιος αυτές τις άγιες μέρες θέλει να πάει στην Ιουδαία, δηλαδή στην ιερή εξομολόγηση, ας πάει και προς τη Βηθλεέμ· δηλαδή, ας πλησιάσει στο θυσιαστήριο όπου βρίσκεται ο Οίκος του Άρτου της Ζωής. Θέλω να πω μ’ αυτό ότι, όποιος θέλει να γιορτάσει επάξια τη Γέννηση του Χριστού, ας εξομολογηθεί και ας μεταλάβει. Αυτός είναι ο σκοπός της αγίας μας Εκκλησίας, που όρισε μέσω της νηστείας των Χριστουγέννων να προετοιμαστούμε για την εξομολόγηση και για τη θεία Μετάληψη.

Το λοιπόν Χριστιανοί, για να φθάσουμε στην πνευματική αυτή Βηθλεέμ της Ιουδαίας και για να βρούμε τον Βασιλιά τ’ ουρανού και της γης, ας ακολουθήσουμε τους τρεις εκείνους ευλαβικούς Μάγους. Εκείνοι, οδηγούμενοι από έναν Αστέρα που τους φανερώθηκε τότε στον ουρανό, τους έδειξε ακριβώς την οδό και τον τόπο που γεννήθηκε ο Χριστός. Κι εμείς τώρα έχουμε γι’ Αστέρα τον Λόγο του Θεού, το ιερό Ευαγγέλιο και τον Νόμο της Χάριτος. Λέει ο Προφήτης Δαβίδ: «Ο Νόμος Σου μου είναι λυχνάρι για να μπορώ να περπατάω και φως στα μονοπάτια μου» (Ψαλμ. 118, 105). Έχουμε στα πόδια μας αυτό το λυχνάρι, για να βλέπουμε πώς ακριβώς να περπατάμε· έχουμε αυτό το φως στους δρόμους μας για να μη χαθούμε μέσα στην πλάνη αυτής της μάταιης ζωής. Οι Μάγοι, σαν έφθασαν και είδαν εκείνο το Θείο Παιδίον μαζί με τη Μητέρα Του, τη Μαρία, έπεσαν καταγής με πολύ ευλάβεια και Το προσκύνησαν. Άνοιξαν τους θησαυρούς τους και Του χάρισαν τα Δώρα, που ήταν χρυσάφι, λιβάνι και σμύρνα. Μ’ ετούτα τα Δώρα ήθελαν να Τον αναγνωρίσουν, σα βασιλιά με το χρυσάφι, σα Θεό με το λιβάνι και σα θνητό άνθρωπο με τη σμύρνα. Έτσι λοιπόν κι εμείς· αφού πλησιάσουμε στην εξομολόγηση και τη θεία Μετάληψη για να βρούμε τον Χριστό, πρέπει να Του προσφέρουμε τρία δώρα: πρώτ’ απ’ όλα την καρδιά μας, η οποία πρέπει να είναι καθαρή σα το χρυσάφι, καθαρή από κάθε επιθυμία κι από κάθε αισχρό λογισμό. Δεύτερον, το πνεύμα μας, που πρέπει να είναι αναμμένο σα το λιβάνι, στην αγάπη του Θεού και του πλησίον· και, όπως το λιβάνι, να εκπέμπει με την ευλάβεια οσμή ευωδίας πνευματικής. Τρίτον, τη σμύρνα, που δηλώνει τη νέκρωση των παθών και της σαρκός με τη συντριβή και την κατάνυξη. Ή αλλιώς, ας Του προσφέρουμε επίσης κι αυτά τα τρία δώρα: χρυσάφι, δηλαδή την ελεημοσύνη· λιβάνι, δηλαδή την προσευχή· και σμύρνα, δάκρυα καυτά της μετανοίας. Αυτές είναι οι προετοιμασίες της αληθινής εξομολογήσεως και της άξιας Μεταλήψεως.

Οι Μάγοι, αφού προσκύνησαν τον Χριστό, δεν γύρισαν από τον ίδιο δρόμο απ’ τον οποίο ήρθαν στην αρχή, μονάχα άλλαξαν δρόμο κι αναχώρησαν για τη χώρα τους από μια άλλη οδό (βλ. Ματθ. 2, 12). Αυτό είναι το πιο αναγκαίο που πρέπει να κάνουμε κι εμείς. Όταν, λοιπόν, αυτές τις μέρες εξομολογηθούμε και μεταλάβουμε, δεν πρέπει να γυρίσουμε πάλι από την ίδια οδό που ήρθαμε πρώτα. Όχι. «Δι’ ἄλλης ὁδοῦ»: ν’ αλλάξουμε δρόμο, ν’ αλλάξουμε ήθη, ν’ αλλάξουμε ζωή. «Δι’ ἄλλης ὁδοῦ»: ας πάρουμε τον άλλο δρόμο της χριστιανικής αρετής· με λίγα λόγια, ας αφήσουμε εκείνη την οδό της κακής μας συνήθειας που μας έφερνε στην κόλαση. Ας περπατήσουμε μιαν άλλη οδό, την οδό μιας τέλειας διόρθωσης του βίου μας, που μας φέρνει στην αιώνια ζωή…

 

ΑΠΟ ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ ΚΕΡΝΙΤΖΗΣ

 ΚΑΙ ΚΑΛΑΒΡΥΤΩΝ ΗΛΙΑ ΜΗΝΙΑΤΗ 1669–1714

ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΜΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ (ΘΡΥΛΟΣ) ΕΥΡΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ 1971.

 

ΕΝΑΣ ΘΡΥΛΟΣ ΤΟΥ 19ου ΑΙΩΝΟΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟ ΨΕΜΜΑ, Ο ΟΠΟΙΟΣ (ΘΡΥΛΟΣ) ΕΥΡΕ ΤΗΝ ΠΛΗΡΗ ΕΦΑΡΜΟΓΗΝ ΤΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΨΕΥΔΕΝΩΣΙΝ ΤΟΥ 1971

 

Ένας θρύλος του 19ου αιώνα λέει ότι η Αλήθεια και το Ψέμα συναντήθηκαν κάποτε. το Ψέμα καλημέρισε την Αλήθεια της είπε: «Ωραία μέρα σήμερα». Η Αλήθεια για να βεβαιωθεί κοίταξε γύρω και τον ουρανό και όντως η μέρα ήταν ωραία. Περπάτησαν για λίγο ώσπου έφτασαν σε ένα μεγάλο πηγάδι γεμάτο νερό. Το Ψέμα βούτηξε το χέρι του στο νερό και γυρίζοντας στην Αλήθεια της είπε: «Ωραίο και ζεστό το νερό. Θες να κολυμπήσουμε μαζί»; Και πάλι η Αλήθεια ήταν καχύποπτη. Δοκίμασε όμως με το χέρι της το νερό και πράγματι ήταν ζεστό. Μπήκαν λοιπόν και οι δυο τους στο νερό και κολυμπούσαν για αρκετή ώρα, όταν ξαφνικά το Ψέμα, βγήκε από το πηγάδι, φόρεσε τα ρούχα της Αλήθειας και εξαφανίστηκε. Η Αλήθεια θυμωμένη βγήκε γυμνή τρέχοντας παντού ψάχνοντας για το Ψέμα να πάρει τα ρούχα της. Ο κόσμος που την έβλεπε γυμνή, γύριζε το βλέμμα του αλλού είτε από ντροπή είτε από θυμό. Η φτωχή Αλήθεια ντροπιασμένη γύρισε στο πηγάδι και χώθηκε εκεί για πάντα. Έκτοτε το Ψέμα γυρίζει ανενόχλητο ντυμένο σαν Αλήθεια ικανοποιώντας τα τερτίπια του κόσμου, ο οποίος με κανένα τρόπο δεν θέλει να δει τη γυμνή Αλήθεια.

 

ΚΑΙ ΕΝ ΣΧΟΛΙΟΝ ΕΠ ΑΥΤΟΥ

 

Μηπως το ιδιο δεν συμβαινει καί με το ψεμμα της επιστρεψασης Εξαρχιας το 1091; Αυτο το ψευδος δεν «περιφερεται» πεντηκοντα ολόκληρα χρονια (1971 - 2021) ανενοχλητο καί ντυμενο με τα "ρουχα" της αληθειας, (παρουσιαζεται δηλαδη ως αλήθεια περί των Ρωσων οτι δεν ωρθοδοξησαν, παραμενει ντροπιασμενη καί χωμενη μεσα στο "πηγαδι", (την ταπεινωσι καί την αφανεια), αφου ο κόσμος δεν θελει να βλεπει "γυμνη" την "αληθεια"; Και ποιο ειναι αυτο το ψεμμα: Το ψεμμα ειναι οτι δηθεν ωρθοδοξησαν οι Ρωσοι της Διασπορας καί "υπό τήν προυπόθεσιν αυτην εδεχθημεν την συγχωρητικην ευχην, προκειμενου να ενωθουμε - υποταχθουμε) στούς Φλωρινικους", ητοι την σωματοποιηθεισαν, το 1961, Ελληνικην Εκκλησιαν των ΓΟΧ", η οποία ωδηγησε την Εξαρχιαν μας εις τους Ρωσους, ως πρόβατα επί σφαγην. Καί ποια ειναι αυτη η αληθεια που την αποστρεφεται ο "κόσμος της απατης". Ειναι οτι η Εκκλησια του Χριστου η ακαινοτομητος Ορθοδοξος Εκκλησια καί μεσα από την δοκιμασια του 1971, παρα τις πτωσεις πολλων, εξηλθε νικητρια, καί δεν υπεταγη εις τούς παλαιοημερολογιτας οικουμενιστας Ρωσους της Διασπορας καί Ουνιτας Φλωρινικους η «σωματειοποιησαντας» την Εκκλησιαν. Πορευεται νικητρια, "ΖΩΣΑ ΚΑΙ ΕΛΕΥΘΕΡΑ", ως Εκκλησια πλέον Κατακομβων ...

ΑΓΙΟΣ ΙΓΝΑΤΙΟΣ Ο ΘΕΟΦΟΡΟΣ: ΑΛΛΟΤΡΙΑΣ ΔΕ ΒΟΤΑΝΗΣ ΑΠΕΧΕΣΘΑΙ, ΗΤΙΣ ΕΣΤΙΝ ΑΙΡΕΣΙΣ

ΑΝΑΓΝΩΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ "ΚΑΤΑΧΗΤΙΚΗΣ ΣΧΟΛΗΣ" "ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ο ΤΡΑΝΟΣ".

 Άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος: «Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

1 Ιουλίου 2024 σε ΑΡΘΡΟΓΡΑΦΙΑ, ΘΕΟΛΟΓΙΚΑ

Του ΝΙΚΟΥ Ε. ΣΑΚΑΛΑΚΗ, μαθηματικού

«Αλλοτρίας δε βοτάνης απέχεσθαι, ήτις εστίν αίρεσις»

(Ορθοδοξία, το φιλόϋλον πυρ και το φιλόθεον πυρ)

ΜΕΡΟΣ Ι΄

Όταν ομολογούμε την Πίστη μας (Ορθοδοξία) στηριζόμαστε, αναπόφευκτα, και στις παραδοθείσες εμπειρίες – διδασκαλίες του Θεοφόρου Ιγνατίου, όπως:

Α) «της συμφωνίας της προς τους αγίους φρόντιζε» (Προς Ήρωνα – Διάκονο Αντιοχείας, Ι, 27).

Β) «”Η πίστις μία, και το βάπτισμα εν” και μία η Εκκλησία, ην ιδρύσαντο οι άγιοι απόστολοι από περάτων εως περάτων, εν τω αίματι του Χριστού, οικείοις ιδρώσι και πόνοις» (Προς Φιλαδελφείς IV, 9-12).

Γ) «Εγώ γαρ και μετά την ανάστασιν εν σαρκί αυτόν οίδα πιστεύω όντα» (Σμυρναίοις ΙΙΙ, 15-16).

Ολόκληρη η ζωή του Αγίου είναι ερμηνεία της Αγίας Γραφής, ως αποδέκτης της πνευματικής διαθήκης των Αγίων Αποστόλων. Δεν υποχώρησε στην πίεση των αιρέσεων, στην πίεση της εύκολης ζωής, στην πίεση του Μαρτυρίου.

Τόνισε με απόλυτη κατηγορηματικότητα:

«όντες λίθοι (οι πιστοί) ναού Πατρός ητοιμασμένοι εις οικοδομήν Θεού Πατρός αναφέρονται εις τα ύψη δια της μηχανής Ιησού Χριστού, ος εστι Σταυρός, σχοινίω χρώμενοι τω πνεύματι τω Αγίω. Η δε πίστις ημών αναγωγεύς ημών, η δε αγάπη οδός η αναφέρουσα εις τον Θεόν».

Ως Ικρίων (σκαλωσιά) θεωρεί (ανωτέρω) τον Σταυρόν, δια του οποίου ανερχόμεθα στον ουρανό.

1^ο Σχόλιο: Χωρίς Σταυρική ζωή και νήψη, δεν υπάρχει βιωματική σύνδεση με τον Χριστό∙ δεν υπάρχει ανύψωση εκ γης προς ουρανόν∙ δεν υπάρχει Ομολογία.

Αν η σημερινή ομολογιακή κλίμακα του πληρώματος είναι χαμηλής στάθμης, αυτό οφείλεται και στην απομάκρυνση κλήρου και λαού από την ατμόσφαιρα της Αποστολικής εποχής – Εκκλησίας.

Έχουν «φροντίσει» οι οικουμενιστές Επίσκοποι να παρουσιάζουν «ξεθωριασμένη» την εικόνα της (τότε) Εκκλησίας. Ακούω συχνά να λένε (πλήθος πιστών), όταν τους ζητείται μια στοιχειώδης εναντίωση στον οικουμενισμό, σύμφωνα με τις διδασκαλίες των Πατέρων: «Ήταν άλλες εποχές. Τώρα να διαφυλάξουμε την ενότητα» Εννοούν άρνηση εκκλησιολογικής δράσης απέναντι στον οικουμενισμό!!

Σ’ αυτό το σημείο διαστροφής και παραποίησης του πνεύματος των Πατέρων φθάσαμε, επειδή η αμάθεια του πληρώματος «λιβανίζεται» από οικουμενιστές «ποιμένες» (τέλος σχολίου).

Ο Καρλ Γιάσπερς, τόνισε:

«Η ευθύνη για μια αδρανή συμπαράσταση, αποτελείται από βαθμίδες που αρχίζουν από τον απλό πολίτη και φθάνουν ως την ανθρωπότητα».

Από αυτές τις εκδοχές των βαθμίδων προστατεύει τον κάθε πιστό ο Ι. Χρυσόστομος, τονίζοντας την καθολικότητα της πνευματικής παρουσίας του Θεοφόρου Ιγνατίου, που δεν πρέπει ν’ αγνοεί (σήμερα) ο κάθε πιστός.

Ήτο μάρτυρας, επίσκοπος και Απόστολος∙ στις μέγιστες διαστάσεις των εννοιών τους.

Τονίζει, σχετικά, ο Ι. Χρυσόστομος, αναφερόμενος στις τρεις αυτές βαθμίδες ευθύνης του:

«Τίνα πρότερον ανυμνήσομεν; τον μάρτυρα ή τον επίσκοπον ή τον απόστολον; Τριπλούν γαρ στέφανον η του πνεύματος πλέξασα χάρις, ούτω την αγίαν εκείνην ανέδησε κεφαλήν∙ μάλλον δε πολλαπλούν», δηλ.: «Ποιόν να ανυμνήσωμεν πρώτο; το μάρτυρα ή τον επίσκοπο ή τον απόστολο; Γιατί η χάρη του πνεύματος έπλεξε τριπλό στεφάνι και μ’ αυτό στόλισε το άγιο εκείνο κεφάλι, και μάλιστα πολλαπλό» (P.G. 50, 587-596 – «Εις τον Άγιον Ιγνάτιον τον Θεοφόρον»).

Πρώτη, ειλικρινή, αυτοαναλυτική εικόνα, μας δίδει ο ίδιος στις επιστολές του.

Γράφει:

Α) «Ιγνάτιος, ο και Θεοφόρος… τη ούση εν Εφέσω της Ασίας, πλείστα εν Ιησού Χριστώ και εν αμώμω χαράν χαίρειν». Αναφέρεται ως «Θεοφόρος» τον «Χριστόν έχων εν στέρνοις».

Β) «Οίδα τις ειμί και τίσιν γράφω∙ εγώ κατάκριτος, υμείς κλεημένοι∙ εγώ υπό κίνδυνον, υμείς εστηριγμένοι».

Γ) «Προσεύχεσθε υπέρ της Εκκλησίας της εν Συρία, όθεν δε δεμένος εις Ρώμην απάγομαι, έσχατος ων των εκεί πιστών, ώσπερ ηξιώθην εις τιμήν Θεού ευρεθήναι» (Από την προς Εφεσίους Επιστολή του).

Δ) «Ουκ εστιν εν εμοί πυρ φιλόϋλον» (Προς Ρωμαίος).

2^ο Σχόλιο:

Υπάρχει μια θεωρητική δομή – συγκρότηση στο όνομα του Αγίου.

Στα Λατινικά «Ignis» σημαίνει φωτιά, πυρ, φλόγα∙ ήτο, θα λέγαμε, πυρφόρος, πλήρης εσωτερικής ζεστασιάς από την χάρι του Αγίου Πνεύματος.

Όταν ο διώκτης Τραϊανός (98 – 117 μ.Χ.) ρώτησε τον Άγιο «και τις εστί Θεοφόρος;», απάντησε:

«Ο Χριστόν έχων εν στέρνοις»∙ «Ο Χριστός κατοικούσε εις την καρδιά του∙ Είχε στήσει τον θρόνο του εις την καρδιά της καρδιάς του» (Αρχιμ. Σπυρ. Μπιλάλης) (Τέλος σχολίου).

3^ο Σχόλιο: Στις Επιστολές του διακρίνουμε αξονικές επιδιώξεις ποιμαντικής και εκκλησιολογικής φροντίδας∙ διαβάζουμε: «Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (Μαγνησιεύσιν ΧΙΙΙ).

Μέσα στους καπνούς της «σύγχρονης» εποχής, μέσα στον γδούπο από τις δίμορφες πτώσεις πολιτικών και «ποιμένων», δεν διαπιστώσαμε (ακόμη), εδώ στη Μητρόπολη Δημητριάδος, μια βούληση της Ακαδημίας Θεολογικών σπουδών (Βόλου), για μια θεολογικά επιβεβλημένη συνεδριακή αναφορά στον Άγιο Ιγνάτιο, ως Επίσκοπο, ως Μάρτυρα και ως Απόστολο της πρώτης (αρχαίας) Εκκλησίας.

Mια όμως τέτοια συνεδρία – προσκλητήριο, προσκρούει στην έννοια της οικουμενιστικής κινήσεως, θα δημιουργήσει αναταράξεις…!

Βλέπουμε, ότι με βαθύτερο υποβλητικό τρόπο «ξυπνούν» οι συνειδήσεις, όταν σημάνει συναγερμός για το περιβάλλον, για τις «πανδημίες» για τις μάσκες και τα εμβόλια…

Διαχρονικά, η φωνή του Αγίου Ιγνατίου, ισχύει ως νόμος πνευματικής ομοψυχίας στη βούληση του (ορθώς) εκκλησιολογικώς πράττειν και ως βοήθεια της πνευματικής αλληλεπίδρασης (των πιστών) στα όρια της Ορθοδοξίας.

«Σπουδάζετε ουν βεβαιωθήναι εν τοις δόγμασιν του Κυρίου και των Αποστόλων, ίνα πάντα, όσα ποιήτε, κατευοδωθή» (τέλος σχολίου).

Πιστεύω, ότι το μέτρο συμμετοχής ενός Ορθοδόξου πιστού στην Ομολογία Πίστεως κατά της παναιρέσεως του οικουμενισμού, σήμερα, αποτελεί και εκφράζει (νομοτελειακά) την επιθυμία του για την σωτηρία του, στην πέρα του τάφου ζωή. Εκεί η ζωή είναι δίκαιη για όλους! Συν Θεώ, στο επόμενο τελευταίο άρθρο, θα ασχοληθούμε με το αιώνιο πρότυπο (προς μίμηση) την Αποστολική Εκκλησία. (Συνεχίζεται)