ΚΥΡΙΑΚΗ ΗΜΕΡΑ ΚΥΡΙΟΥ

 

 Το πρωί της Κυριακής. Πλημμυρισμένο από το φως του Θεού. Γεμάτο από χαρά και την ελπίδα της Αναστάσεως. Μυρωμένο με τα μύρα του Χριστού και στολισμένο με την υπερκόσμια χάρη του.

 Γιατί η Κυριακή είναι η ημέρα του Κυρίου. Η ημέρα του φωτός. Η μία των Σαββάτων. Η πρώτη ημέρα της εβδομάδος. Η γιορτή της Αναστάσεως.

 Κάθε Κυριακή η Εκκλησία μας ντύνεται τα αναστάσιμα ενδύματά της, ψάλλει τους αναστάσιμους ύμνους, θυμάται και γιορτάζει το συγκλονιστικό γεγονός της Αναστάσεως του Χριστού, που συνέτριψε τον θάνατο και χάρισε σ’ όλο τον κόσμο τη ζωή, την αιώνια και αληθινή. Γι’ αυτό και οι πιστοί Χριστιανοί, όπως όλο το χρόνο περιμένουμε το Πάσχα, έτσι όλη την εβδομάδα περιμένουμε την Κυριακή. Η Κυριακή νοηματίζει τη ζωή μας, γιατί τη Κυριακή νικιέται ο θάνατος. Η Κυριακή μας κρατάει στη ζωή!

 Για το λόγο αυτό, όταν το πρωί της Κυριακής ανοίξουμε τα μάτια μας, αισθανόμαστε ένα αλλιώτικο φως να μας πλημμυρίζει και τα ρυάκια μιας υπερκόσμιας χαράς να καταρδεύουν την ύπαρξή μας. Χρειάζεται όμως προσοχή για να κρατήσουμε και να διατηρήσουμε αυτή τη χαρά. Χρειάζεται να ζήσουμε σωστά το πρωί της Κυριακής από τις πρώτες του στιγμές.

 Πρώτα-πρώτα το πρωί της Κυριακής πρέπει να αρχίζει νωρίς για τον πιστό Χριστιανό. Πολλοί, επειδή η Κυριακή είναι ημέρα αργίας, βρίσκουν την ευκαιρία να ξεκουραστούν περισσότερο. Όλη την εβδομάδα, λένε, σηκωνόμαστε νωρίς για να προλάβουμε τις δουλειές μας. Μία Κυριακή μας μένει. Ευκαιρία για ξεκούραση.

 Εμείς όμως διαφορετικά θα σκεφτούμε. Αφού όλη την εβδομάδα σηκωνόμαστε νωρίς για τις εφήμερες υποθέσεις μας, δεν θα σηκωθούμε την Κυριακή, κατά την οποία με περισσότερη επιμέλεια έχουμε να εργασθούμε το πιο σπουδαίο έργο μας, τη σωτηρία της ψυχής μας; Ας κατακλιθούμε έγκαιρα το Σάββατο το βράδυ, ώστε και το σώμα να αναπαυθεί επαρκώς. Ας συμπληρώσουμε την ξεκούραση κάποιες άλλες ώρες κατά τη διάρκεια της Κυριακής. Όχι όμως το πρωί, τότε που η Εκκλησία μας καλεί να λατρεύσουμε τον Θεό και να γευθούμε το πολυτιμότατο δώρο της σωτηρίας μας.

 «Όρθρου βαθέως» έτρεξαν οι Μυροφόρες στον τάφο του Κυρίου την ημέρα της Αναστάσεώς του, την πρώτη εκείνη χριστιανική Κυριακή. Ο καθένας ας κάνει σύμφωνα με τις δυνάμεις του και τις υποχρεώσεις του. Δεν είναι το ίδιο για ένα νέο υγιή, που δεν έχει υποχρεώσεις, και για μία μητέρα πολύτεκνη, που πρέπει να σηκώσει και να ετοιμάσει τα μικρά της. Όλοι όμως όσο πιο νωρίς μπορούμε, και πάντοτε με την ψυχή μας πρόθυμη.

  Αυτό είναι το βασικό. Όχι από υποχρέωση ή απλώς για την τυπική εκπλήρωση ενός βασικού θρησκευτικού καθήκοντος. Δεν είναι ο εκκλησιασμός της Κυριακής απλώς ένα καθήκον, που η παράλειψή του επιβαρύνει με κάποιες ευθύνες. Είναι πρωτίστως ανάγκη της ψυχής, που η μη ικανοποίησή της μας στερεί τη χάρη του Θεού και τη χαρά του.

 Με πόθο λοιπόν, με ενθουσιασμό, με ιερή συγκίνηση ψυχής! Πώς έτρεξαν στον τάφο του Κυρίου οι Μυροφόρες, πριν ακόμη φέξει! Με πόση αποφασιστικότητα αψήφησαν όλους τους κινδύνους! Η αγάπη προς τον νεκρό, όπως νόμιζαν, Διδάσκαλο κυριαρχούσε στις ψυχές τους και τους οδηγούσε στο έργο τους.

 Εκείνες νόμιζαν ότι θα βρουν νεκρό τον Κύριο. Εμείς γνωρίζουμε ότι θα Τον συναντήσουμε Αναστημένο, αιώνιο νικητή του θανάτου. Και ακόμη ότι η νίκη του γίνεται και δική μας νίκη, η Ανάστασή Του εξασφαλίζει και τη δική μας ανάσταση σε ζωή καινή και αγία τώρα, ένδοξη και πανευτυχή στην αιωνιότητα. Με πόσο συνεπώς μεγαλύτερο πόθο πρέπει να ετοιμασθούμε και να τρέξουμε στην Εκκλησία, εκεί όπου ο αναστημένος Χριστός μας περιμένει να μας πλουτίσει με τα δώρα του, να μας δώσει την ειρήνη του και τη χαρά του, την παρηγοριά και την ελπίδα του, το φως και τη ζωή του!

 Για να κυριαρχήσει μέσα μας αυτός ο πόθος ας κατευθύνουμε ευθύς εξαρχής τη σκέψη μας στο νόημα της ημέρας. Ξημέρωσε Κυριακή. Ανοίξαμε τα μάτια μας. Δόξα σοι, Κύριε. Ξημέρωσε η μέρα σου. Μία μέρα όχι συνηθισμένη. Μία μέρα για τη Βασιλεία σου. Σ’ ευχαριστώ.

 Και κατόπιν η ετοιμασία. Μην αφήσουμε τον νου ν’ ασχοληθεί με τα συνήθη. Τι έγινε χθες στη δουλειά; Τι θα γίνει αύριο; Τι λογαριασμούς έχουμε να πληρώσουμε; Ποιες επισκέψεις έχουμε να κάνουμε; αυτά αργότερα. Τώρα ο νους και η καρδιά στα υψηλά, στα μεγάλα, στα αιώνια. «Άνω σχώμεν τας καρδίας», θα πει σε λίγο ο ιερεύς. Άνω σχώμεν τας καρδίας και το νου μας, ας πούμε κι εμείς μόλις ξυπνήσουμε.

  Να έχουμε υπ’ όψιν μας ότι αυτή την ανάσταση της ψυχής την πολεμάει κάποιος που θέλει να μας ρίχνει στα χαμηλά και να μας κρατάει στα αμαρτωλά. Αυτός ο προαιώνιος εχθρός μας, ο διάβολος, μπορεί από το πρωί να μας φέρει σκέψεις στο νου όχι μόνο αδιάφορες αλλά και αμαρτωλές. Για να μολύνει την ψυχή μας. Μην του δώσουμε δικαίωμα. Μην του δώσουμε, σημασία. Κάποιες φορές μπορεί να δημιουργήσει και αναστάτωση. Ιδίως στις οικογένειες που ετοιμάζονται για τον εκκλησιασμό, μπορεί να προκαλέσει καταστάσεις που δημιουργούν άσχημη ατμόσφαιρα, ταραχή και δυσθυμία. Ας είμαστε ετοιμασμένοι να τον αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά.

 Η ψυχή μας, η σκέψη μας, ο πόθος μας, όλη η ύπαρξή μας στον Θεό στραμμένα. «Ευφράνθην επί τοις ειρηκόσι μοι.Εις οίκον Κυρίου πορευσόμεθα», να πούμε με τον ιερό Ψαλμωδό (Ψαλ. ρκα΄ {121} 1).

 Ετοιμαζόμαστε σύντομα και ξεκινάμε. Οι καμπάνες χτυπούν. Ο γλυκός τους ήχος δονεί τις χορδές της ψυχής μας.

 Το πρωινό της Κυριακής είναι το καλύτερο στη ζωή μας. Αχνοφέγγει το φως της ανεσπέρου ημέρας της Βασιλείας του Θεού στα βάθη της ψυχής μας. 

π.Χ.Κ.