ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ!!!

ΕΙΣ ΤΟΝ ΟΡΘΡΟΝ

 

 

Μετά τήν α’ Στιχολογίαν ψάλλομεν Καθίσματα οὗτως

Ἦχος πλ. α’. Τόν συνάναρχον λόγον

Ὡς πολύτιμον κόσμον τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ/, Ἱεράρχην Ματθαῖον ἀνευφημήσωμεν/, Ὀρθοδόξων θησαυρόν τόν ἀνέκλειπτον/, λόγοις ἐνθέοις γάρ αὐτός ἐξεπαίδευσεν ἡμᾶς/, σέβειν Χριστοῦ Ἐκκλησίαν/ καί παραμένειν τῆ Πίστει/ τῶν Ὀρθοδόξων, τήν ἀμώμητον.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τόν λειμῶνα τῶν λόγων τῶν θεοπνεύστων Γραφῶν/, τόν ἡμᾶς ὁδηγοῦντα πρός τήν εὐσέβειαν/, τόν ποικίλους πειρασμούς ὑπομείναντα/, κλεινόν Ματθαῖον, οἱ πιστοί, ὡς διδαχθέντες παρ’ αὐτοῦ,/ τιμήσωμεν κατά χρέος,/ πρεσβεύει γάρ τῶ Κυρίῳ, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Τῆς ψυχῆς μου τά πάθη τά πολυώδυνα/ καί σαρκός μου τάς νόσους ἐν τάχει ἴασαι/, τάς τοῦ νοός μου ἐκτροπάς στῆσον, Πανάμωμε/, καί ἐν γαλήνῃ λογισμῶν, εὐχάς προσφέρειν καθαράς, τῶ Βασιλεῖ τῶν ἁπάντων/, ἀξίωσον Θεοτόκε/ καί ἐξαιτεῖσθαι πταισμάτων ἄφεσιν.

Μετά τήν β’ Στιχολογίαν.
Ἦχος α’. Τόν τάφον σου Σωτήρ.

Ματθαῖε, ἐν οὐρανοῖς παρεστώς τῆ Τριάδι/, ἱκέτευε λαβεῖν ἐν ἡμέρᾳ τῆς δίκης/, ἡμᾶς τούς ὑμνοῦντας σε/ καί τιμῶντας τήν μνήμην σου/, χάριν, ἔλεος καί ἱλασμόν τῶν πταισμάτων/, ὅπως στόματι δοξάζωμεν καί καρδίᾳ/ Χριστόν τόν Θεάνθρωπον.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Ὀρθοδοξίας διδαχαῖς, ὥσπερ ἥλιος μέγας/, ἐφώτισας τήν γῆν/, κακοδοξίας δέ σκότος/, μακράν ἀπεδίωξας/, Ματθαῖε ἱερώτατε/, ὅθεν δεόμεθα τοῦ αἰωνίου ἡμᾶς σκότους/ ἐλευθέρωσον καί φωτισμοῦ σωτηρίας/ εὐχαῖς σου ἀξίωσον.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Ἀσπόρως τόν Χριστόν ἀπεκήυσας μόνῃ/, τό θαῦμα ὑπέρ νοῦν/, πῶς Παρθένος καί Μήτηρ/, διό Θεοτόκον Σε προσκυνοῦντες δοξάζωμεν/, Σύ γάρ τέτοκας τόν Βασιλέα τῆς Δόξης/, Ὅν δυσώπησον τοῦ εἰρηνεῦσαι τόν κόσμον/ καί σῶσαι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Μετά τόν Πολυέλαιον Καθίσματα,
Ἦχος δ’. Ταχύ προκατάλαβε.

Φωστήρ ὡς ὑπέρλαμπρος τῆς Ἐκκλησίας Χριστοῦ/, τόν κόσμον ἐφώτισας σαῖς ἱεραῖς διδαχαῖς/, Πατήρ ἡμῶν θειότατε/. Ἔτηξας τάς αἱρέσεις πάντων τῶν κακοδόξων/, ἔσβεσας τάς φλογώδεις τῶν βλασφήμων συγχύσεις/. Διό ὡς Ἀρχιθύτης τοῦ Χριστοῦ/, πρεσβεύεις νῦν ὑπέρ ἡμῶν.

Δόξα. Ὁ αὐτός.

Τριάδος γενόμενος τῆς Παναγίας ναός/, ἐν οἴκῳ ἁγίῳ σου τούς σέ τιμῶντας πιστῶς/ ἁγίασον, φώτισον/, πλήρωσον τάς αἰτήσεις καί παράσχου τάς λύσεις/, πάντων τῶν ἐπιόντων τοῦ Βελίαρ σκανδάλων/, Χριστόν ὑπέρ ἡμῶν ἐκδυσωπῶν, Ματθαῖε Ὅσιε.

Καί νῦν. Θεοτοκίον. Ὁ αὐτός.

Μονήν τήν ἁγίαν Σου τῆς Κερατέας, Ἁγνῆ/, ἧν Ματθαῖος ἀνέθηκε τῆ προστασίᾳ τῆ Σῆ/, ἀεί περιφρούρησον/ πάντων τῶν τοῦ Βελίαρ προσβολῶν καί σκανδάλων/ καί τῆς τῶν κακοδόξων θεηλάτου μανίας/, ἵνα τιμᾶται πάντοτε ἐν αὐτῆ τό Σόν, Παρθένε, ἅγιον ὄνομα.

Ὁ Κανών τοῦ Ἁγίου, οὗ ἡ ἀκροστιχίς, «ΑΝΤΩΝΙΟΣ ΜΑΤΘΑΙΩ ΤΟΝ ΥΜΝΟΝ ΠΡΟΣΦΕΡΕΙ», τῶν δέ Θεοτοκίων «ΠΑΝΑΓΙΑΣ». Μετά τῶν Θεοτοκίων εἰς στ’, ἡ δέ ἐπωδός «Ἅγιε τοῦ Θεοῦ πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν».

Ὠδή α’. Ἦχος πλ. δ’. Ὑγράν διοδεύσας.

Ἀρχήν νῦν ποιούμενος ἀνυμνεῖν/, ἀγῶνας, ἀσκήσεις, τήν ὁσίαν τε βιοτήν/, Ματθαίου τοῦ ἁγίου Ἱεράρχου/, τούτου τήν χάριν αἰτοῦμαι καί ἔλλαμψιν.

Νικήσας, Ματθαῖε, τό κοσμικόν/ καί ἀντίθεον πνεῦμα, ἀνεδείχθης ὡς ἀληθῶς/, φωστήρ Ὀρθοδόξων καί προστάτης/ καί τούτων φύλαξ, Πατήρ τε καί πρόμαχος.

Τήν Κρήτην, ὦ Πάτερ, τήν ἐπί γῆς/ κλεινήν σου πατρίδαν, τήν ἁγιότοκον καί λαμπράν/, εὐχαῖς σου ἀεί διατήρει/ εἰρηνικήν, εὐνομουμένην, Ὀρθόδοξον.

Ὠραῖος ἐδείχθη ὁ σός βλαστός/, Πανεύφημος κώμη τῆς Κισσάμου καί καλλονή/ ἐδείχθη Ματθαῖος ἐν τῶ ἀγῶνι/ τῶν Ὀρθοδόξων καί πρόμαχος Πίστεως.

Θεοτοκίον

Παναγία Παρθένε Μήτερ Θεοῦ/, Ὀρθοδόξων προστάτης, θλιβομένων καταφυγή/, πρεσβείαις Ματθαίου Ἱεράρχου/, Σήν ποίμνην, Μῆτερ, ἐν τῆ Πίστει τήρησον.

Ὠδή γ’. Οὐρανίας ἀψίδος.

Νοουμένων τῆς θέας κατηξιώθης, Ὅσιε/, τοῖς ἐρημικοῖς διατρίβων τόποις τοῦ Ἄθωνος/, εἰς ὅν ἠγώνισαι ἀσκητικῶς καί τήν χάριν/ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐδέχθης, Ἅγιε.

Ἵα ζωῆς καθορῶντες σῆς εὐωδέστατα, ἔνδοξε/, καί τήν ἐμμονήν σου τοῖς θεῖοις τοῦ Κυρίου προστάγμασιν/, ἅπας ὁ σύλλογος τῶν Ὀρθοδόξων καλεῖ σε/, δεικνύων ἡγέτην σέ ἐν τῶ Ἀγῶνι, Ὅσιε.

Ὁ στρατηλάτης Ματθαῖος φρούρια δύο ἀνήγειρε/, ἵνα τόν Ἀγῶνα στηρίξει, μονάς ἁγίας του/, τήν τοῦ Σωτῆρος λαμπράν καί ἐκείνην τῆς Θεοτόκου/, ἐν αἷς καί δοξάζεται ὡς τούτων πρόμαχος.

Σέ προβάλλονται πρέσβυν οἱ τῆ μονῆ σου προστρέχοντες/ τοῦ προσκυνῆσαι, Ματθαῖε, θήκην λειψάνων σου/, ἐξ ἧς προχέονται τοῖς προσιοῦσιν ἐν πίστει/, ψυχῶν τε καί σωμάτων ἰάσεις, Ἅγιε.

Θεοτοκίον

Αἰθέρος πλατυτέρα ἡ Σύ γαστήρ, Πάναγνε/, ἐδείχθη, Παναγία Παρθένε, Χριστός ὁ ἀχώρητος/ ἐν Σοί ἐσκήνωσεν, Ὅν καθικέτευε, Κόρη/, μετά τοῦ Ἱεράρχου ἐλεηθῆναι στούς δούλους Σου.

Ὠδή δ’. Εἰσακήκοα Κύριε.

Μεγαλώνυμε τοῖς πέρασι/, ἡ ὁσιακή σου μορφή τεθρύλληται/ καί νῦν πᾶντες ἐν τῶ στόματι/, τόν σόν ὄνομα προφέρουσιν.

Ἀπολαύοντες, Ὅσιε/, τῶν σῶν θαυμασίων, εὐχαριστήριον/ πάντες ψάλλομεν ἐφύμνιον/, οἱ τῆς σῆς τυχόντες ἀντιλήψεως.

Τανῦν ρεῖθρα θεόβρυτα/ καί τῶν ἰαμάτων βλύζεις νάματα/ καί ψυχῶν λύεις τά καύματα/, ἐνεργείᾳ, Πάτερ, τῆ τοῦ Πνεύματος.

Θεία ἡ σορός τῶν Λειψάνων σου/, τοῖς ἐν ἀσθενείαις ποικίλαις στένουσιν/, ἰατρεῖον ἀναδέδεικται/ καί ἰάσεων πηγή ὄντως ἀέναως.

Θεοτοκίον

Νομοθέτην καί Κύριον/, ὑπέρ νόμον, Κόρη, φύσεως τέξασα/ Τοῦτον καθικέτευε σῶσαι, Ἱεράρχου πρεσβείαις ἡμᾶς ἅπαντας.

Ὠδή ε’. Φώτησον ἡμᾶς.

Ἀληθῶς σε φρουρόν/ καί θερμόν ἀντιλήπτορα/, ἐν ποικίλοις εὕροιμέν σε πειρασμοῖς/, τῶν δεινῶν ἡμᾶς, Ματθαῖε, ἐξαιρούμενος.


Ἴασιν ψυχῶν/ καί σωμάτων δίδεις, Ἅγιε/, ἐνεργείᾳ σῶν θερμῶν ἱκεσιῶν/, τοῖς προστρέχουσι τῆ σκέπῃ σου, Πατήρ ἡμῶν.

Ὦ Ματθαῖε ἱερέ/ ἐκ κινδύνων ρύστης ἔνθεος/ ἀνεδείχθης καί νόσων ἰατρός/ διό ἡμᾶς πάσης βλάβης περιφρούρησον.

Θεοτοκίον

Ἄνασσα ἐκλεκτόν/ σκεῦος Πνεύματος με ἔργασαι/, τόν ὑπάρχοντα δοχεῖον πονηρόν/, τοῦ Ἱεράρχου πρεσβείαις, Παναμώμητε.

Ὠδή στ’. Τήν δέησιν ἐκχεῶ πρός Κύριον.

Ἐπέπεσαν ὡσεί κύνες ἄγριοι/, οἱ κακόδοξοι ἐχθροί ἐπί τήν σῆν ποίμνην/, καθιλακτοῦντες αὐτήν ἀτιθάσως/ καί εἰς Ἅδην ὠθοῦντες καί ἕλκοντες/, σπεῦσον Ματθαῖε οὖν ταῖς σαῖς λιταῖς καί ἀπό τούτων/ παμμιάρων χειρῶν αὐτήν ἐξάρπασον.

Μονιοί τά μάλλα ἄγριοι/, τήν ἄμπελον τήν τοῦ Χριστοῦ καταπατοῦσιν/, τῶν κακοδόξων αἱ ὀρδαί, Ἱεράρχα/, ἐπαπειλοῦντες Αὐτῆς τήν ἐρήμωσιν/, πλήν λύτρωσαι Αὐτήν σαῖς δυναταῖς/ πρός τόν Δεσπότην εὐχαῖς καί δέησεσιν.

Ναμάτων σε θυσαυρόν ἐπιστάμεθα/ καί πηγήν τῶν ἀγαθῶν, ὦ Ματθαῖε/, ἀσθενούντων ἰατρεύοντα πάθη καί ἐνεργείας δαιμόνων ἐλαύνοντα/, δεόμεθά σου οὖν θερμῶς/ ἐκ φθορᾶς καί πειρασμῶν ἡμᾶς λύτρωσαι.

Ὀρθοδόξων σε προστάτην κηρύττομεν/ καί φρουρόν τῆς Ἐκκλησίας ἁπάσης/, τῶν κακοδόξων διαλύοντα ὄχλον καί δυσεβῶν τάς φλυαρίας καθαίροντα/, διό πάντας νῦν τούς εὐσεβεῖς/, Ὀρθοδοξίᾳ στηρίξαι δεόμεθα.

Θεοτοκίον

Γαβριήλ τήν φωνήν, οἱ διά σοῦ σωζόμενοι/, Θεομήτωρ, Σοί βοῶμεν ἀσιγήτως/. Χαῖρε Δέσποινα κόσμου, χαῖρε κλίμαξ, χαῖρε Ἀδάμ καί τῆς Εὔας ἀνόρθωσις/, τοῦ Λόγου, χαῖρε, καί Θεοῦ/, τό εὐρύχωρον ὄντως παλάτιον.

Κοντάκιον. Ἦχος β’. Τοῖς τῶν αἱμάτων σου.

Τό ὁσιότητος, Πάτερ, ἀγώνισμα, ἐπιτυχῶς περατώσασα στέφανον, ἀξίως ἀμαράντινον εἴληφας, Ματθαῖε, ἐκ τῶν χειρῶν Χριστοῦ τοῦ Νυμφίου σου, ὑπέρ ἡμῶν Ὅν ἀεί καθικέτευε.

Ὁ Οἶκος

Ἑλλάδος ἁπάσης ποιμήν ἐντυγχάνων καί οἰκουμένῃ τά δῶρα τά τοῦ Πνεύματος φέρων, Ματθαῖε ἀξιάγαστε, ἡμᾶς διέσωζε ἀπό πάσης ἀνάγκης καί θλίψεως, σαῖς λιταῖς ταῖς ἐνθέρμοις πρός τόν Κύριο, ὑπέρ ἡμῶν Ὅν ἀεί καθικέτευε.

Συναξάριον

Τῆ 14η τοῦ αὐτοῦ μηνός μνήμη τοῦ Ἁγίοις Πατρός ἡμῶν Ματθαίου τοῦ Νέου Ὁμολογητοῦ, Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος.

Στίχοι

Ἔλαμψας, Πατήρ, ὡς ἀστήρ Ἐκκλησίᾳ,
Ἧ χαίρετε τῆ σῆ ἐν οὐρανῶ καταστάσει.
Δεκάτῃ τετάρτῃ Ματθαῖος ἐν οὐρανοῖς ἀνῆλθεν.

Ὠδή ζ’. Οἱ ἐκ τῆς Ἰουδαίας.

Νοός ἡμῶν τό σκότος/ καί παθῶν ἀτιμίας καί πάσης θλίψεως/, Ματθαῖε ταῖς λιταῖς σου/, λύεις καί διασώζεις/, διό καί ψάλλοντες κηρύττομεν/, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Πάτερ ὄντως ὑπάρχεις/ ἰσοστάσιος Ἀγγέλων, ἄνερ τρισόλβιε/, Ματθαῖε θεοφόρε/, βιώσας τήν ἐκείνων/ πολιτείαν, διό κραυγάζομεν/, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν Θεός/ εὐλογητός εἶ.

Ραθυμίας ἀτόπου/ καί δεινῆς ἁμαρτίας ταῖς ἱκεσίαις σου/, Ματθαῖε Λαυρεώτα/, διασώζεις τούς πίστει/ εἰς σέ προστρέχοντας/ καί ψάλλοντας ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Ὅσιε, ἀγῶνας/ ἐπί γῆς ἠγωνίσω καί ποθουμένου ἔτυχας/ καί νῦν ταῖς οὐρανίαις/ συνῶν χοροστασίαις/ περίφρούρει τούς μέλποντας, ὁ τῶν πατέρων ἡμῶν/ Θεός εὐλογητός εἶ.

Θεοτοκίον

Ἰατρός εἶ Παρθένε/ ἡ Θεόν σαρκωθέντα κόσμῳ κυήσασα/, παντοίων ἀλγηδόνων ἀπάλλαξον Σούς δούλους/ ταῖς τοῦ Ὁσίου δεήσεσιν/, ὅτι Σύ ὑπάρχεις τῆς Ἐδέμ θύρα, Εὐλογημένη.

Ὠδή η’. Τόν Βασιλέα τῶν οὐρανῶν.

Σαῖς πρεσβείαις/ αἱ τῶν ψυχῶν ἀρρωστίαι/ θεραπεύονται καί πάθη, τρισμάκαρ/, ὅθεν σέ τιμῶμεν, Ματθαῖε θεοφόρε.

Φῶς τό τοῦ Δεσπότου/, σέ προβαλλόμενοι πρέσβυν/ ἐλπίζομεν τυχεῖν, Ματθαῖε/, σαῖς πανευπροσδέκτοις πρός Κύριον πρεσβείαις.

Ἔλκη τῶν ψυχῶν ἡμῶν/ ἀποκάθαρον καί πάθη/ σῆ μεσιτείᾳ, θεοφόρε Ματθαῖε/, ἵνα σέ τιμῶμεν εἰς πάντας τούς αἰῶνας.

Θεοτοκίον

Ἄνασσα Ἁγνή/ ταῖς τοῦ Ὁσίου λιταῖς καί ἱκεσίαις/, τούς τηκομένους νόσοις παντίαις/ καθικετεύομεν Δέσποινα ἀπαλλαγῆναι.

Ὠδή θ’. Κυρίως Θεοτόκον.

Ρῶσιν καί εὐφροσύνην/ ἐμπλίζεις, ὦ Ματθαῖε/, τούς προσιόντας τῆ σορῶ τῶν λειψάνων σου/ καί ἐν τῆ μονῆ σου πίστει καταφεύγοντας.

Εἰρήνην οὐρανόθεν/, Ὅσιε τρισμάκαρ/, καταπεμφθῆναι δυσώπει, πανόλβιε/, τούς διανοίᾳ καθαρᾶ τελοῦντας τήν σήν μνήμην.

Ἱεράρχα σέ τιμῶμεν/, Ματθαῖε Κρήτης γόνε/ καί ἀσιγήτως τόν ὕμνον προσάγωμεν/, σύ γάρ τόν θρόνον τῶν κλεινῶν Ἀθηνῶν, Πάτερ, ἐκλέησας.

Θεοτοκίον

Σεπτή Κυρία κόσμου/, Μαρία Θεοτόκε/, ψυχάς ἡμῶν καταδρόσισον, Πάνσεμνε/, ρανίσιν Σοῦ ἐλέους καί σῶσον, Παναγία.

Ἐξαποστειλάριον. Ἐπεσκέψατο ἡμᾶς.

Ἐνασκήσας αὐστηρῶς, ἐν Ὄρει τῶ Ἁγίῳ, τῆ ἀσθενείᾳ τῆς σαρκός κατηγωνίσω τόν ἐχθρόν, διό στεφάνους ἔλαβες παρά Κυρίου, Ματθαῖε Ἱεράρχα.

Εἰς τούς Αἴνους, Στιχηρά Ἰδιόμελα.
Ἦχος α’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων.

Τοῦ Παρακλήτου τήν χάριν ἐλκύσας, Ὅσιε/, τῆ ἀσκήσῃ σου καθεῖλες μηχανάς τοῦ Βελίαρ/, πολιστής δέ ἐγένου ἐρημικῶν/ τόπων, Πατέρων ἐφάμιλλε/, διό τήν μνήμην σου ἄσμασιν καί ὠδαῖς/ ἀναμέλποντες τιμῶμεν σου.

Χαίρει ἐν σοί νῆσος Κρήτη, ἡ σέ γεννήσασα/ καί Κερατέας κώμη σούς ἀγῶνας κηρύττει/ καί Ἀθηνῶν Ἐκκλησία ἡ τοῦ Χριστοῦ μακαρίζει σε, Ἅγιε/, Ἱεροθέου τοῦ πρώτου τόν μιμητήν/ καί Διονυσίου τόν διάδοχον.

Ἡ τῆς Κισσάμου ἐπαρχία χορεύει, Ὅσιε/, ὡς μήτηρ καυχωμένῃ ἐπί τῆ θείᾳ σου δόξῃ/, Μονές δέ Κερατέας καί Κουβαρᾶ/, τούς σούς ἀγῶνας κηρύττουσιν/, τούτων ὑπάρχεις γάρ δόξα καί ἡ χαρά/, ἡμῶν δέ πρέσβης θερμός πρός Κύριον.

Περατωθέντος τοῦ ὕμνου ὅν σύ προσέφερων/, σοῦ δέομαι, Ἱεράρχα/, παντός κινδύνου φυλάττειν/, ψυχήν μου τήν ἀθλίαν καί τήν ζωήν/ τήν ἀγείρω πρεσβείαις σου/ τυχεῖν τῆς οὐρανίου, ἔνθα χορός Ἁγίων Πάντων ἀγάλλεται/, ἐν ὅ καί συγχορεύεις μετά χαρᾶς/, Ματθαῖε Ἅγιε.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Ἐκ Κρήτης ὡς ἄνθος εὐῶδες, τῆ Ἐκκλησίᾳ προσεφέρθης, Ματθαῖε Ὅσιε. Τῆς δέ ἀλήκτου ζωῆς τόν κλῆρον δεξάμενος, ὡς βραβεῖον τῶν ἀγώνων σου, νῦν ἐν οὐρανίοις θαλάμοις μετά τῶν τῶ θρόνῳ προκατόχων συναγάλλει. Μεθ’ Ἱεροθέου καί Διονυσίου, τῶν τοῦ Παύλου μαθητῶν, καί μετά πάντων τῶν ἐν Ἀθῆναις ἁγιασάντων καί ταῦτας ἁγιαζόντων. Διό εὐχαριστήριον ὠδήν σοί προσφέροντες, ἐν κατανύξῃ βοῶμεν, μή ἐπιλάθῃ, Ἅγιε, τῆς ποίμνης σου, ἀλλά πρέσβευε Κυρίῳ τοῦ σωθῆναι ἡμᾶς.

Καί νῦν. Θεοτοκίον
Δοξολογία Μεγάλη
Μεγαλυνάριον

Χαῖροις τῶν Ὁσίων ἡ καλλονή καί τῶν μοναζόντων τιμή, δόξα, καί στολισμός, χαῖροις τῆς πλάνης ὁ μέγας καθαιρέτης καί τῆς Ὀρθοδοξίας Ἄτλας ὁ σύγχρονος.

ΑΚΟΛΟΥΘΙΑ ΤΟΥ ΕΝ ΑΓΙΟΙΣ ΠΑΤΡΟΣ ΗΜΩΝ ΜΑΤΘΑΙΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΘΗΝΩΝ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ!!!

 

Ψαλλομένη τῆ 14η μηνός Μαΐου

Ποίημα Ἀντωνίου Μάρκου, ἐν Χανίοις καί ἔτει 1985, ἐπί τῆ συμπληρώσει 35ετίας ἀπό τῆς μακαρίας τοῦ ἁγ. Ματθαίου κοιμήσεως.

ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΣΠΕΡΙΝΟΝ

Εἰς τό «Κύριε ἐκέκραξα» ἱστῶμεν στίχους στ’ καί ψάλλομεν Στιχηρά προσόμοια.

Ἦχος α’. Τῶν οὐρανίων ταγμάτων

Δεῦτε Ὀρθόδοξοι πάντες πανηγυρίσωμεν/, ἐν τῆ σεπτῆ κοιμήσῃ Ἱεράρχου Ματθαίου/, τοῦ κοσμήσαντος τόν θρόνον τῶν Ἀθηνῶν/ καί δοχείου δειχθέντος τῆς Χάριτος/. Τοῦ θεαρέστως βαδίσαντος ἐπί γῆς/ καί εἰς οὐρανόν μετατεθέντος σήμερον.
Ἡ Κρήτη σύμπασα χαῖρει τῆ τελειώσῃ σου/, ὅτι αὐτή ἐφάνη ἐπί τῆς γῆς ἡ πατρίς σου/, συγχαίρει δέ καί ταύτῃ Χρυσοπηγῆς/ τό ἱερόν καί σεπτόν μοναστήριον/, ἐν ὅ εὐσέβειαν τό πρῶτον ἐκδιδαχθείς/ Ἀλεξανδρείᾳ ἐπορεύθης ὕστερον.

Ἀλεξανδρείας ὁ θρόνος, Πάτερ, σεμνύνεται/, ὡς Ἱεροσολύμων, ἐπί τῆ σῆ παρουσίᾳ/. Ἐκεῖ γάρ τήν σοφίαν τήν τοῦ Θεοῦ/, ἐν τῆ Σχολῆ τῆ τοῦ Σταυροῦ ἐμαθήτευσας/, Ἱερωσύνης ἐδέχθης τόν θησαυρόν/ καί ἐν τοῦ Κυρίου τόν Τάφον διηκόνησας.

Τῆς Θεοτόκου τό Ὄρος, Πάτερ, σ’ ἐδέξατο/, ὅτε τῶ Νεκταρίῳ τό σοφῶ ὑπετάγης/, ἀρνούμενος τόν κόσμον καί τά αὐτοῦ/ καί σπηλαίου δεικνύμενος κάτοικος/, ἐν ὧ ἀσκήσει τά πάθη καταβαλῶν/, οὐρανίων ἠξιώθης ἀντιδόσεων.

Τήν Ἐκκλησίαν στηρίζων, Ματθαῖε Ὅσιε/, μονάς ἀνήγειρας δύο, Σωτῆρος καί Θεοτόκου/, ἐν κώμῃ τῆς Κερατέας, ἐν οἷς πολλοί/ μονασταί καί μονάζουσαι/ ἤσκησαν, Πάτερ, μιμούμενοι τό σόν/ θεοφιλές τε καί ἅγιον παράδειγμα.

Ὡς ἀληθής Ἱεράρχης, Πάτερ, κηδόμενος/ τῆς σῆς Μητρός Ἐκκλησίας καί τοῦ λαχόντος ποιμνίου/, ἀνέδειξας ἀξίους ἱερουργούς καί ἀρχιθύτας, μακάριε/, ἐφ’ οἷς τήν δοθεῖσαν σοι διαδοχήν/, διά τῶν σῶν χειρῶν μετέδωκας.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Τεθεμελίωσαι, Πάτερ, ἐπί τήν πέτραν τῆς πίστεως, διό καί τό σόν πνευματικόν οἰκοδόμημα, ἐδείχθη στερρόν καί ἴσχυσεν τῶν κατ’ αὐτοῦ προσβολῶν τοῦ ἀντικειμένου. Αἱ μέν ὑπό σοῦ ἱδρυθεῖσαι μοναί, μεγάλα ἀνεδείχθησαν κέντρα Ὀρθοδοξίας τε καί ἀρετῆς καί συνεχίζουσι τά νῦν τήν ὑπό σοῦ τεθεῖσαν ἐν αὐτοῖς θεοφιλεστάτην παράδοσιν, τοῦ εἶναι ἐργαστήρια ἀρετῶν καί τελειώσεως ψυχῶν καί οὗτω δειχθῆναι ἐπί τῆς γῆς, Βασιλείας Θεοῦ καί Χάριτος κατοικητήρια. Τά δέ σά ἐν Κυρίῳ τέκνα, δι’ ὧν ἐρημίας εἰς πόλεις μετέτρεψας, τοῖς σοῖς ἑπόμενα ἴχνεσιν, τόν Κλῆρον τῆς Ἐκκλησίας τῶ ἀγῶνι ἐκόσμησαν, Ὁσίων τάγματα τοῖς ἔργοις ηὔφρανον, μαρτυρίαν Ὀρθοδοξίας τοῖς πᾶσιν ἔδωκαν καί ὁσιακῶς τόν βίον κατέλειπον. Ὅθεν, χαίρων ἐπί τῆ εὐλογίᾳ τοῦ σοῦ ἔργου, ὡς παρρησίαν ἔχων πρός Κύριον, πρέσβευε ὑπέρ ἡμῶν τῶν παραλειπομένων.

 

 

Καί νῦν. Θεοτοκίον

Εἴσοδος, τό Προκείμενον τῆς ἡμέρας καί τά Ὁσιακά ἀναγνώσματα

Εἰς τήν Λιτήν Στιχηρά Ἰδιόμελα.
Ἦχος α’

Ἡ Κρήτη σεμνύνεται, ὅτι αὐτῆς γέννημα τυγχάνεις, Ὅσιε. Καί μετ’ αὐτῆς συγχαίρει ὁ ταύτης πολιοῦχος Τίτος ὁ Ἀπόστολος, ὅτι ἐν τοῖς ἐσχάτοις χρόνοις, ἡ ὑπ’ αὐτοῦ εὐαγγελισθείσα γῆ, ἀνέδειξεν ἐν σοί μέγαν Ἅγιον. Καί σύν αὐτῶ συγχαίρουν Μᾶρκος καί Ἰάκωβος, ὅτι τάς Ἐκκλησίας αὐτῶν, ἐν Ἀλεξανδρείᾳ καί Ἱεροσολύμοις, τῆ σῆ παρουσίᾳ κατεκόσμησας καί ἐν αὐταῖς ἐδιδάχθης Ὀρθοδοξίαν σέβεσθαι καί ἀρετεῖν διώκειν. Πλήν πλέον ὅλων πρῶτον χαίρει τό τῆς Θεοτόκου Ἁγιώνυμον Ὄρος, ὅτι ἐν αὐτῶ ἤσκησας, φοιτῶν ἐν τῆ τῶν μοναχῶν πολιτείαν, ὧν τό τάγμα ὑπερβαλόντως ἐτίμησας. Σύν τοῖς Ἀποστόλοις οὖν, Πάτερ, ὡς εὐηγγελισάμενος ἀλήθειαν ἐν μέσῳ ἀποστασίας, πρέσβευε Χριστῶ τῶ Κυρίω, τοῦ σωθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν.

Ἦχος β’.

Τίς δυνήσεται, Ματθαῖε Ὅσιε, τούς σούς ἀγῶνας ἐν τῶ Ὄρει τῶ Ἁγίῳ διηγήσεται; Τίς ἤ μή τό σπήλαιον ὅ μάρτυς παρέστη τῆς σῆς ἀσκήσεως; Τοῦ σοῦ ἀειθαλοῦς ἐν τοῖς ὄμμασιν δακρύου, νηστείας τε καί χαμαικοιτίας τῆς συνεχοῦς, προσευχῆς τῆς ἐμπύρου καί ἀδιαλείπτου, δι’ ὧν ἀδαμάντινον τόν χαρακτήρα διεμόρφωσας, ταπείνωσιν ἐκτίσω τήν ὑψοποιόν καί τό σαρκός ὑπερορᾶν ψυχῆς τε καί πνεύματος ἔνεκα. Τίς δύναται ἀφηγήσασθαι ἤ μή ἡ ἅλυσος, δι’ ἧς ὡς χαλινῶ τῶ σῶ σώματι ἐδουλαγώγης καί ἐν τῶ σπηλαίῳ ἐκρεμάσω, ἀγρυπνῶν καί προσευχόμενος; Καί τά ἄψυχα μαρτυροῦσι περί τῆς σῆς ἁγιότητος, Ματθαῖε Πατήρ ἡμῶν, διό καί ἡμεῖς σοῦ δεόμεθα, μή παύεις ὑπέρ ἡμῶν ἱκετεύειν τόν Κύριον.

Ἦχος γ’.

Ἐπ’ ἐκκλησίαις τιμῶμεν σε, Ματθαῖε Πατήρ ἡμῶν, ἐξαιρέτως διά τούς σούς κατά τῆς κακοδοξίας ἀγῶνας, δι’ ὧν τῶ τῶν Ὁμολογητῶν τάγματι κατετάγης. Ὅτε γάρ, ἐν αἰῶνι τῶ ὀγδόῳ, ἡ τῶν Οἰκουμενιστῶν αἵρεσις ἀνεφάνη καί ἡ τοῦ Παπικοῦ Καλενδαρίου τῶ Πνεύματι βλασφημία ὑπ’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησίᾳ ἐπεβλήθη, σύ μετ’ ἄλλων, τοῦ Ἁγιωνύμου Ὄρους Πατέρων, τόν κατ’ αὐτῶν ἀγῶνα ἀνέλαβες. Τόν ὑπό τοῦτον δεινῶς χειμαζόμενον λαόν καθηκόντως ἐστήριξας καί διωγμούς ὑπέμεινας, ἐμμένων τῆ τῆς Πίστεως γνησιότητι. Καί τήν Ἐκκλησίαν στηρίζων, Ἧς τόν στολισμόν ἱεροσύλως, δυνάμει ἀλλοτρίᾳ, οἱ καινοτόμοι ἀφήρπασαν, μονάς ἵδρυσας, ἐν μέσῳ διωγμοῦ καί θυέλλης, ἅς ἡ γνησιότης τῆς Πίστεως καί ἡ ἐργασία τῶν ἀρετῶν, φωστῆρας ἀνέδειξεν τήν οἰκουμένην αὐγάζοντας, τῶ τῆς ἀληθείας φωτί. Ταῦτας καί ἡμᾶς, σαῖς λιταῖς ἀεί φύλαττε, Ματθαῖε Ὁμολογητά, καί τῶ Κυρίῳ ἱκέτευε τυχείημεν ἐλέους καί ἀφέσεως.

Ἦχος δ’.

Τούς σούς ἀγώνας ἐπιβραβεύουσα ἡ τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἔθηκέ σε ὡς λύχνον ἐπί τήν λυχνίαν, ἀνυψώσασά σε τῶ ἐπισκοπικῶ ἀξιώματι. Ὅ ἐξασκῶν, τά σά ποιμαντικά ἐπέδειξας χαρίσματα καί κατέστης τοῦ σοῦ ποιμνίου ἀληθῶς ποιμήν τε καί ἐπίσκοπος. Τῆ σῆ Ἀποστολική ὅντως πολιτείᾳ, Βρεσθένης καί Ἀθηνῶν τούς θρόνους κατεκόσμησας καί ἀνεδείχθης ἀληθῶς, Ἱεροθέου καί Διονυσίου ἄξιος διάδοχος. Ἐν μέσῳ δέ τῆς τῶν σχισματικῶν θυέλλης, Θεῶ πειθαρχῶν, τῶ σῶ ταπεινῶ ὕψωσας ἀναστήματι, τοῖς πάσιν κηρύττων τήν ἀπό τῆς Ἐκκλησίας τῶν Οἰκουμενιστῶν ἀποστασίαν, πάντας καλῶν εἰς ὑπακοήν Αὐτῆ, ἑαυτόν προσφέρων ὑπόδειγμα. Καί περί τοῦ μέλλοντος Αὐτῆς προνοῶν, ὡς ἀληθῆς Ποιμενάρχης, τῶ σῶ Ἀποστολικῶ ἀξιώματι ἑτέροις πατράσιν μετέδωκας, Ἀρχιερεῖς ἀναδείξας τοῦ ποιμνίου κηδόμενος. Ὑπέρ οὗ, Ματθαῖε Ἱεράρχα, Χριστόν ἱκέτευε, τυχεῖν ἐλέους καί ἀφέσεως.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Ὡς Ἱεράρχης, Ὅσιος, Ὁμολογητής καί Μάρτυς, τιμάσθω Ματθαῖος ὁ τῶν Ἀθηνῶν Ἀρχιεπίσκοπος. Ὡς Ἱεράρχης, ὅτι ἀληθῶς τό αὐτοῦ ποίμνιον, εἰς νομάς σωτηρίους ὡδήγησεν καί τοῦτο ἐδίδαξεν, Ὀρθοδοξίαν σέβεσθαι καί τιμᾶν. Ὡς Ὅσιος, ὅτι ἀσκητικῶς τόν βίον αὐτοῦ διήνυσε, σπήλαιον οἰκήσας καί ἐρημίαν πολίσας, μονάς ἱδρύων καί πατήρ μοναζόντων δεικνύμενος. Ὡς Ὁμολογητής, ὅτι Ἐκκλησίας τά δόγματα ἐστήριξεν, Ὀρθοδοξίας ὁμολογίαν πάσιν κηρύξας, ἐν μέσῳ λαίλαπος σχισματικῶν καί δεινοῦ κλείδωνος. Καί ὡς Μάρτυς, ὅτι τῆ προθέσῃ ὑπέρ ἀληθείας ἤλθησεν καί διωγμόν ὑπήνεγκεν καί ὅτι πόθος μαρτυρίου τήν ψυχήν αὐτοῦ διέκαιεν, ἕως τό ζήν ὁσιακῶς ἐξεμέτρησεν. Ταῦτα βραβεύων ὁ ἀγωνοθέτης Κύριος, διά μύρου εὐώδους τό αὐτοῦ σκήνωμα ἐτίμησεν καί θαυμάτων πηγήν τοῦτον ἀνέδειξεν καί τήν μακαρίαν αὐτοῦ ψυχήν εἰς οὐρανούς ἐδέξατο. Αὐτῶ, ὡς υἱοί τῶ πατρί, θερμῶς βοήσωμεν. Μή παύση, Πάτερ, ἱκετεύειν τόν Κύριον, ἐλεηθῆναι τάς ψυχάς ἡμῶν καί δοῦναι πάσιν ἡμῖν συγχώρησιν.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

Εἰς τόν Στίχον
Ἦχος β’. Ὅτε ἐκ τοῦ ξύλου σέ νεκρόν.

Ὅτε Λατινόφρονες δεινῶς, παμμίαρον γλῶτταν ἐκίνουν, κατά Χριστοῦ ἀναιδῶς καί τήν Ἐκκλησίαν Του σάλῳ ἐτάρρατον, τῆ αἱρέσει ὑπείκοντες οἰκουμενιζόντων, Λατίνων καλενδάριον Ταύτῃ εἰσάγοντες, τότε σύν ἑτέροις πατράσιν, τούτων ἐκεραύνωσεν τόλμην, Ματθαῖος ἐν τό Ὄρει, ὁ ἀοίδημος.

Λόγων τοῦ Κυρίου, ὡς σοφός κατενωτισθείς Ἱεράρχα, ἔργῳ ἠφάνισας τοῦ αἰῶνος τήν αἵρεσιν, ὡς ἀντιτάξας αὐτῆ τήν τοῦ Πνεύματος μάχαιραν καί φωνάς Πατέρων, διό βοῶμεν σοι, χαῖρε τῶν Ἀθηναίων τό κλέος καί Ἑλλάδος καύχημα ὄντως καί Ὁσίων θεῖον σεμνολόγημα.

Θλίψεις καί ποικίλους πειρασμούς, ὑπέρ τῆς ἀγάπης Κυρίου, Πάτερ, ὑπέμεινας καί διωγμούς ὑπήνεγκας, οἷα ποιμήν ἀληθής, Ἐκκλησίας στηρίζων ποίμνην τήν λογικήν, ταύτην καθοδήγησας πρός χλόην ἄφθαρτον καί νομάς σωτηρίους, διό συναγάλη ἐν τοῖς οὐρανοῖς μετ’ Ἀγγέλων καί Χριστοῦ τῶ βήματι παρίστασαι.

Δόξα. Ἦχος πλ. α’.

Ἐπέπεσεν ἡ τῶν καινοτόμων μανία ἐπί σέ Ματθαῖε Ἱεράρχα. Τά ἔργα γάρ αὐτῶν ἐκ τοῦ σκότους ὄντα, ὑπό τοῦ φωτός τῆς σῆς ὁμολογίας, ὡς πονηρά κατελέγχοντο. Διό, τοῦ διαβόλου αὐτοῖς συνεργοῦντος, κατά σοῦ καί τοῦ σοῦ ἔργου τρόποις ποικίλοις ἐκινήθησαν, διά διωγμοῦ τε καί πιέσεως καί συκοφαντίας. Ἀλλά τήν μῆνιν αὐτῶν ἀντιπαρῆλθες, ὡς ἐπί τῆς ἀληθείας ἑδραζόμενος καί ἔχων διά τοῦτο μετά σοῦ συμπολεμοῦντα τόν τῆς δόξης Κύριον. Καί νῦν μέν, σύ ἐν οὐρανοῖς μετ’ Αὐτοῦ συναγάλλει, ἐκεῖνοι δέ, ἅπαξ τοῦ τῆς Ἐκκλησίας φωτός στερηθέντες, ἐν τῶ τῆς αἱρέσεως σκότει κινούμενοι, ἀπό πτώσεως εἰς πτῶσιν ὁδηγοῦνται καί ἀπώλειαν. Ἀλλ’ ὡς Πατήρ φιλεύσπλαχνος καί περί τούτων πάντων πρέσβευε δεόμεθα ἀεί τῶ Κυρίῳ, τυχεῖν ἐλέους, φωτισμοῦ τε καί ἀφέσεως.

Καί νῦν. Θεοτοκίον.

«Νῦν ἀπολύεις», τό Τρισάγιον καί τό Ἀπολυτίκιον
(ποίημα Ἀδελφότητος Ἱ. Μ. Παναγίας Πευκοβουνογιατρίσσης)
Ἦχος α'. Τοῦ λίθου σφραγισθέντος

Ἀθηνῶν εἶ ποιμένας καί τῆς Κρήτης τό καύχημα, μοναζόντων τό κλέος, οἰκουμένης ἀγλάϊσμα, Ματθαῖε ἱερώτατε, σοφέ, ψυχῶν τε καί σωμάτων ἰατρέ, τῶν ἐν παντοίοις κινδύνοις καί πειρασμοῖς καταφυγή τε καί σκέπη καί ἀγαλλίαμα. Δόξα τῶ σέ δοξάσαντι Χριστῶ, δόξα τῶ σέ στεφανώσαντι, δόξα τῶ ἐν ἐσχάτοις τοῖς καιροῖς μυροβλύτην ἀναδείξαντι.

«ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ»

Ἐκδίδεται υπό του Αναγνώστου του Ιερού Μετοχιακού Ναού Αγίου Σπυρίδωνος, Μάρκου του Ευγενικού, Αγίου Πατρός Ματθαίου του Νέου Ομολογητού, Αγίων Πατέρων Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και Αγίας Βαρβάρας Καρέα Αττικής, εις τα πλαίσια της Γνησία Ορθοδόξου Ιεραποστολής και Φιλανθρωπίας της Ακαινοτομήτου Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας Κατακομβών και  διανέμεται με την ευλογία του Μητροπολίτου Μεσογαίας και Λαυρεωτικής κ. Κηρύκου εις τον Ιερόν Ναόν Αγίου Σπυρίδωνος Καρέα Αττικής (Λεωφ. Καρέα 56, τηλ. 210 7643909).

ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 1 – Μ. ΤΡΙΤΗ 2014

«Η ΟΣΙΑ ΚΑΣΣΙΑΝΗ Η ΥΜΝΟΓΡΑΦΟΣ»

Η Οσία Κασσιανή (ή Κασσία ή Ικασία ή Εικασία) η Υμνογράφος γεννήθηκε μεταξύ του 805 και του 810 μ.Χ. στην Κωνσταντινούπολη και έζησε στα χρόνια του βασιλιά Θεοφίλου (829 – 842 μ.Χ.).

Όταν μεγάλωσε συνδύαζε τη σωματική ομορφιά με την εξυπνάδα της. Τρεις βυζαντινοί χρονικογράφοι, ο Συμεών ο μεταφραστής, ο Γεώργιος Αμαρτωλός και ο Λέων ο Γραμματικός, αναφέρουν ότι έλαβε μέρος στην τελετή επιλογή νύφης για τον αυτοκράτορα Θεόφιλο, την οποία είχε οργανώσει η μητριά του Ευφροσύνη. Σε αυτή ο αυτοκράτορας επέλεγε τη σύζυγο της αρεσκείας του δίνοντας της ένα χρυσό μήλο. Θαμπωμένος από την ομορφιά της Κασσίας, ο νεαρός αυτοκράτορας την πλησίασε και της είπε: «Ως άρα δια γυναικός ερρύη τα φαύλα» «Από μία γυναίκα ήρθαν στον κόσμο τα κακά [πράγματα]», αναφερόμενος στην αμαρτία και τις συμφορές που προέκυψαν από την Εύα. Η Κασσία, ετοιμόλογη, του απάντησε: «Αλλά και δια γυναικός πηγάζει τα κρίττονα» «Και από μία γυναίκα [ήρθαν στον κόσμο] τα καλά [πράγματα]», αναφερόμενη στην ελπίδα της σωτηρίας από την ενσάρκωση του Χριστού μέσω της Παναγίας. Με βάση την παράδοση ο ακριβής διάλογος ήταν:

-          Εκ γυναικός τα χείρω.

-          Και εκ γυναικός τα κρείττω.

Ο εγωισμός του Θεόφιλου τραυματίστηκε με αποτέλεσμα να απορρίψει την Κασσιανή και να επιλέξει τη Θεοδώρα για σύζυγό του.

Οι επόμενες πληροφορίες που σώζονται για την Κασσιανή είναι ότι το 843 μ.Χ. ίδρυσε ένα κοινόβιο στα δυτικά της Κωνσταντινούπολης, κοντά στα τείχη της πόλης, του οποίου έγινε και η πρώτη ηγουμένη. Αν και πολλοί ερευνητές αποδίδουν την επιλογή της αυτή στην αποτυχία της να γίνει αυτοκράτειρα, μία επιλογή του Θεοδώρου του Στουδίτου αποδίδει διαφορετικά κίνητρα στην ενέργεια της αυτή. Διατηρούσε στενή σχέση με τη γειτονική Μονή Στουδίου, η οποία έμελλε να διαδραματίσει σημαντικό ρόλο στην επανέκδοση βυζαντινών λειτουργικών βιβλίων τον 9^ο και το 10^ο αιώνα μ.Χ., με αποτέλεσμα τη διάσωση των έργων της.

Με βάση την παράδοση ο αυτοκράτορας Θεόφιλος, συνεχίζοντας να είναι ερωτευμένος μαζί της, επιθυμούσε να την δει για μία τελευταία φορά πριν πεθάνει κι έτσι πήγε στο μοναστήρι όπου βρισκόταν. Η Κασσιανή ήταν μόνη στο κελί της γράφοντας το γνωστό τροπάριο της, που ψάλλεται στις Εκκλησίες το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, όταν αντιλήφθηκε την άφιξη της αυτοκρατορικής ακολουθίας. Τον αγαπούσε ακόμη αλλά πλέον είχε αφιερώσει τη ζωή της στο Θεό γι’ αυτό και κρύφτηκε, μη επιθυμώντας να αφήσει το παλιό της πάθος να ξεπεράσει το μοναστικό της ζήλο. Άφησε όμως το μισωτελειωμένο ύμνο πάνω σε ένα τραπέζι. Ο Θεόφιλος ανακάλυψε το κελί της και μπήκε σε αυτό ολομόναχος. Την αναζήτησε αλλά μάταια. Εκείνη τον παρακολουθούσε μέσα από μία ντουλάπα στην οποία είχε κρυφτεί. Ο Θεόφιλος στενοχωρήθηκε, έκλαψε και μετάνιωσε που για μία στιγμή υπερηφάνειας έχασε μία τόσο όμορφη και έξυπνη γυναίκα. Στη συνέχεια βρήκε τα χειρόγραφα της Κασσιανής επάνω στο τραπέζι και τα διάβασε. Μόλις ολοκλήρωσε την ανάγνωση κάθισε και πρόσθεσε ένα στίχο στον ύμνο. Σύμφωνα με την παράδοση ο στίχος αυτός ήταν «ων εν τω παραδείσω Εύα το δειλινόν, κρότον τοις ωσίν ηχηθείσα, τω φόβω εκρύβη». Φεύγοντας εντόπισε την Κασσιανή που κρυβόταν στην ντουλάπα αλλά δεν της μίλησε, σεβόμενος την επιθυμία της. Η Κασσιανή βγήκε από την κρυψώνα της μετά την αναχώρηση του αυτοκράτορα, διάβασε την προσθήκη του και στη συνέχεια ολοκλήρωσε τον ύμνο.

Η μεγάλη αυτή ποιήτρια, υμνογράφος και μελωδός της Εκκλησίας μας, η Αγία Κασσιανή, ταξίδεψε στην Ιταλία και την Κρήτη και κατέληξε στην Κάσσο, εκεί όπου ετελείωσε η επίγεια ζωή της. Μετά το θάνατό της, τοποθέτησαν το σώμα της σε μαρμάρινη λάρνακα και την έβαλαν σε παρεκλήσσιο, που ήταν αφιερωμένο στο όνομά της. Σώζεται σήμερα η λάρνακα και το βυζαντινό ψηφιδωτό του 9^ου αιώνα μ.Χ. Επίσης στο εκκλησάκι υπάρχει εντοιχισμένη πλάκα με σημείο του σταυρού και χρονολογία 890 μ.Χ. Κατά πληροφορίες, πάλι από την Κάσσο, τα οστά της Οσίας έχουν μεταφερθεί στην Ικαρία.

Παρόλο που την μνήμη της δεν την αναφέρει κανένας Συναξαριστής, οι Κάσιοι, από τη συγγένεια του ονόματός της με το νησί τους, καθιέρωσαν τη μνήμη αυτής την 7^η Σεπτεμβρίου και ο Γεώργιος Σασσός ο Κάσιος φιλοπόνησε και ειδική ακολουθία, που δημοσιεύθηκε στην Αλεξάνδρεια το 1889 μ.Χ. στο τυπογραφείο της «Μεταρρυθμίσεως». Το παράδοξο όμως είναι, ότι η ακολουθία αυτή αφιερώθηκε στον Πατριάρχη Αλεξανδρείας Σωφρόνιο, που ο ίδιος στην συνέχεια την έδωσε για εκτύπωση στον Μητροπολίτη Θηβαΐδας Γερμανό (την 1^η Σεπεμβρίου 1889 μ. Χ.) και έτσι, επισημοποιήθηκε κατά κάποιο τρόπο η αγιοποίηση της Κασσιανής από την Εκκλησία της Αλεξανδρείας, όπως το ποθούσαν οι κάτοικοι της Κάσου.

Η παρουσία της Κασσιανής έχει επισκιάσει τους υμνογράφους και μελωδούς της εποχής της, διότι αποτελεί την πλέον επιφανή γυναίκα μελωδό (έγραφε και τους ύμνους και τη μελωδία) στην ιστορία της βυζαντινής μουσικής. Έχοντας ιδιαίτερο ταλέντο, ευφυΐα, ευαισθησία και εκφραστικό πλούτο διακρίθηκε στον τομέα της μελουργίας (σ’ αυτό τη βοήθησε η μεγάλη μόρφωση, που η ευγενής καταγωγή της, της επέτρεψε να έχει). Γι’ αυτό και το έργο της είναι διαχρονικό και πάντα επίκαιρο, και συγκινεί ιδιαίτερα τον ορθόδοξο κόσμο.

Στην Κασσιανή αποδίδονται γύρω στα 45 έργα, από τα οποία τα 23 τουλάχιστον είναι χωρίς αμφιβολία δικά της, ενώ τα υπόλοιπα είναι αγνώστου προελεύσεως. Έχει επίσης μελοποιήσει κείμενα διαφόρων υμνογράφων. Από τα πιο γνωστά τροπάρια είναι το περίφημο «Κύριε, η εν πολλαίς αμαρτίαις περιπεσούσα γυνή», σε ήχο πλ. δ΄, που ψάλλεται στους ναούς το βράδυ της Μεγάλης Τρίτης, καθώς και οι ειρμοί από την Α΄ και Ε΄ ωδή του Κανόνος του Μεγάλου Σαββάτου «Κύματι Θαλάσσης». Το μεγαλύτερο μέρος του έργου της αποτελείται από στιχηρά για εορταζομένους Αγίους. Στην ίδια αποδίδεται και ο τετραώδιος κανόνας: «Άφρων γηραλέε», όπως και πολλά δοξαστικά, μεταξύ των οποίων και ένα περίφημο δοξαστικό των Χριστουγέννων, το «Αυγούστου μοναρχήσαντος», σε ήχο β΄. Η Κασσιανή ήταν μια εξαίρετη μορφή και το έργο της το διακρίνει ισχυρά πρωτοβουλία, βαθεία μόρφωσις, αυτοπεποίθησις και παρρησία. Πολύ συναίσθημα και βαθειά θεοσέβεια.

Μερικές σημαντικές επισημάνσεις για το Τροπάριο της Κασσιανής.

Αρκετοί πιστοί πιστεύουν (λανθασμένα) ότι η Κασσιανή ήταν αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα, και μιλώντας η Κασσιανή για την πόρνη γυναίκα του Ευαγγελίου βρίσκει ευκαιρία να μιλήσει για τον εαυτό της. Όπως όμως διαβάζουμε στον βίο της, από πουθενά δεν φαίνεται αυτό. Η Κασσιανή ήταν μία οσία μοναχή του Βυζαντίου, προικισμένη με καταπληκτικά ποιητικό ταλέντο. Αντί για τη βασιλική αλουργίδα προτίμησε το ταπεινό σχήμα της μοναχής και έγραψε πολλούς ύμνους.

Ποία λοιπόν είναι η πόρνη γυναίκα, για την οποία μιλάνε όλα τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης (βράδυ);

Στην ερώτηση αυτή, αρκετοί απαντούν (λανθασμένα) ότι αφού δεν είναι η Οσία Κασσιανή, τότε η αμαρτωλή και διεφθαρμένη γυναίκα θα πρέπει να είναι η Μαρία η Μαγδαληνή! Η αλήθεια όμως είναι ότι η Μαρία η Μαγδαληνή δεν υπήρξε διεφθαρμένη και πόρνη ποτέ. Ήταν μία ύπαρξη, που έπασχε, και την θεράπευσε ο Χριστός. Ο ευαγγελιστής Λουκάς λέγει χαρακτηριστικά για τη Μαρία τη Μαγδαληνή: « Ακολουθούσαν τον Ιησού οι δώδεκα μαθηταί και γυναίκες, μεταξύ των οποίων η Μαρία, που ονομαζόταν Μαγδαληνή ήταν λοιπόν δαιμονισμένη και ο Χριστός της έβγαλε τα δαιμόνια, όπως έβγαλε και τα δαιμόνια τόσων άλλων ανθρώπων.

Και τότε ποια είναι η πόρνη, που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, η πόρνη, για την οποία μιλάνε τα τροπάρια της Μεγάλης Τρίτης (βράδυ);

Η αμαρτωλή και διεφθαρμένη πόρνη, αυτή που άλειψε με μύρο τα πόδια του Χριστού, μας είναι άγνωστη, είναι ανώνυμη. Ακούσατε σε κανένα τροπάριο το όνομα της πόρνης; Διαβάσατε στον Ευαγγελιστή Λουκά, που περιγράφει τη σχετική σκηνή, να αναφέρει πουθενά το όνομά της; Όχι! Είναι χαρακτηριστικό, ότι οι Απόστολοι, ενώ δεν έκρυβαν τις δικές τους ατέλειες και πτώσεις, όταν μιλάνε για μεγάλους αμαρτωλούς που μετανοούν, δεν αναφέρουν το όνομά τους. Δεν θέλουν να τους διαπομπεύσουν.

Το Τροπάριο της Κασσιανής

Δοξαστικό των αποστίχων. Ήχος πλ.δ΄

«Κύριε, ἡ ἐν πολλαῖς ἁμαρτίαις περιπεσοῦσα Γυνή,
τὴν σὴν αἰσθομένη Θεότητα, μυροφόρου ἀναλαβοῦσα τάξιν,
ὀδυρομένη μύρα σοι, πρὸ τοῦ ἐνταφιασμοῦ κομίζει.
Οἴμοι! λέγουσα, ὅτι νὺξ μοι, ὑπάρχει, οἶστρος ἀκολασίας,
ζοφώδης τε καὶ ἀσέληνος, ἔρως τῆς ἁμαρτίας.
Δέξαι μου τὰς πηγὰς τῶν δακρύων,
ὁ νεφέλαις διεξάγων τῆς θαλάσσης τὸ ὕδωρ·
κάμφθητί μοι πρὸς τοὺς στεναγμοὺς τῆς καρδίας,
ὁ κλίνας τοὺς Οὐρανούς, τῇ ἀφάτῳ σου κενώσει·
καταφιλήσω τοὺς ἀχράντους σου πόδας,
ἀποσμήξω τούτους δὲ πάλιν, τοῖς τῆς κεφαλῆς μου βοστρύχοις·
ὧν ἐν τῷ Παραδείσῳ Εὔα τὸ δειλινόν,
κρότον τοῖς ὠσὶν ἠχηθεῖσα, τῷ φόβῳ ἐκρύβη.
Ἁμαρτιῶν μου τὰ πλήθη καὶ κριμάτων σου ἀβύσσους,
τίς ἐξιχνιάσει ψυχοσῶστα Σωτήρ μου;
Μὴ με τὴν σὴν δούλην παρίδῃς, ὁ ἀμέτρητον ἔχων τὸ ἔλεος»