ΥΠΕΝΘΥΜΙΣΗ ΚΑΙ ΕΡΩΤΗΣΗ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΣΕΒ/ΤΟ ΛΑΡΙΣΗΣ κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟ.

  Από την ταπεινή θέση που κατέχω εγώ ο ασήμαντος μέσα εις την Εκκλησία του Χριστού, το μόνο που μου επιτρέπεται να κάνω είναι να υπενθυμίσω απλά στον Σεβ/το Μητροπολίτης Λαρίσης κ. Αμφυλόχιο, όλα εκείνα που είχαν γραφτεί στο περιοδικό <<Ορθόδοξος Πνοή>> τον Ιούλιο - Αύγουστο του 2009, σχετικά με την ΑΡΓΙΑ που εκείνος είχε θέσει ως τότε Ιερομ/χος στον π. Ιγνάτιο. Ιδού αυτά:

«…πόση δύναμιν ἔχει τό ἐπιτίμιον καί ὁ κανόνας

πού δίνει ὁ Πνευματικός!

Κάποιος Γέροντας ζοῦσε σέ κάποιο μέρος μαζί μέ τόν μαθητή του ὁ ὁποῖος ἦταν εὐλαβέστατος. Στό μονύδριό τους εἶχαν ζῶα γιά νά τούς ἐξυπηρετοῦν στίς διάφορες ἀνάγκες τους, ἀλλά κατέστρεφαν τά σπασμένα γεννήματα τῶν χωρικῶν, οἱ ὁποῖοι γειτόνευαν μέ τό Μονύδριον τοῦ Γέροντος. Οἱ χωρικοί ὕβριζαν τόν Γέροντα γιατί δέν μεριμνᾶ ὥστε τά ζῶα του νά μήν καταστρέφουν τά σπαρτά τους. Ἀφοῦ ἄκουσε αὐτά ὁ Γέροντας θύμωσε πάρα πολύ καί ἐκανόνισε τόν μαθητήν του λέγοντάς τον: «νά μή φάη ψωμί, ἄν δέν διώξη τό συντομώτερον, τά ζῶα τά ὁποῖα καταστρέφουν τά σπαρτά καί νά ἀσφαλίση τά μέρη γιά νά μήν ἐπιστρέψουν ξανά τά ζῶα καί συνεχίσουν τήν καταστροφή στά σπαρμένα χωράφια τῶν χωρικῶν.

Ὁ καλός μαθητής ἀμέσως ἔκαμε ὑπακοή στήν ἐντολή τοῦ Γέροντός του καί προσεπάθησε νά ἐκτελέση αὐτά πού τοῦ εἶπε ὁ Γέροντάς του.
Στό μεταξύ ὁ Γέροντάς του ἀπέθανεν, καί ἀφοῦ ἐπέστρεψεν ὁ μαθητής του τόν βρῆκε νεκρό καί θρηνοῦσε ἀπαρηγόρητα τήν στέρησιν τοῦ πνευματικοῦ του πατέρα ἀφ' ἑνός μέν καί ἀφ' ἑτέρου ἐνθυμεῖτο ὅτι εὑρίσκεται ὑπό ἐπιτίμησιν καί κανόνα.

Ἀφοῦ ἔθαψε τόν Γέροντά του, διηγήθηκε τό πρᾶγμα στούς ἁρμοδίους Γέροντες καί ἐζήτησε φάρμακον καί λύσιν ἀπό τόν κανόνα καί ἀπό τόν δεσμόν. Κανείς ὅμως δέν ἐτόλμησε νά ἰατρεύση τήν πληγήν του καί νά τόν λύση ἀπό τόν κανόνα τοῦ Γέροντά του. Καθένας παραιτεῖτο καί τόν ἔστελνε στόν μεγαλύτερόν του καί ἐπειδή κανένας δέν μπόρεσε νά τόν θεραπεύση καί μέ τήν συμβουλήν καί ἔγκρισίν των, ἀνεχώρησε ἀπ' ἐκεῖ καί πῆγε στήν Κωνσταντινούπολη στόν Πατριάρχη Γερμανό. Ἐξομολογήθηκε τό ζήτημα αὐτό πού τόν ἀπασχολοῦσε καί ζήτησε τήν βοήθειάν του, ὡς ὑπάρχοντος κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας. Δυστυχῶς ὅμως οὔτε παρ' αὐτοῦ ἔλαβε λύσιν καί θεραπείαν.

Τί ἔγινε λοιπόν μετά ἀπό αὐτά; Συναθροίσθηκε Σύνοδος καί ἐγένετο ἐξέτασις τῆς ὑποθέσεως. Παρουσιάσθηκε ὁ μαθητής εἰς τό μέσον τῆς Συνόδου καί ἐγένετο πρᾶγμα θαυμαστόν καί ἀξιόλογο. Πράγματι ἔγινε θεόπνευστον πρᾶγμα εἰς τούς τοιούτους ἀρχιερεῖς καί ὁμολογητάς γιατί κανείς τους δέν ἐτόλμησε, καθώς ἐπίσης καί ἡ συνανθροισθείσα Σύνοδος ἀπό τούς Ἀρχιερεῖς νά καταφρονήσουν τόν κανόνα τοῦ Γέροντος πού ἐδέσμευσε τόν μαθητή καί ξαφνικά ἀπέθανε».

Αὐτά ἄς τά ἀκούσουν ὅσοι περιφρονοῦν τούς πνευματικούς τους, καί τόν κανόνα πού τούς δίδει γιά τά ἁμαρτήματά των.

* * *

Ἐπίσης ἐπισυνάπτει ἀπό τό Συναξάριον τοῦ Μηναίου μηνός Ὀκτωβρίου τό κάτωθι:

«Τῆ αὐτῆ ἡμέρα 15η Ὀκτωβρίου, Μνήμη τῆς ἀθλήσεως Μοναχοῦ τινος καί Μάρτυρος, καί ὠφέλιμος διήγησις περί αὐτοῦ:
«Μοναχός τις ἦν ἐν σκήτει, ὑπείκων Πατρί ἐπί χρόνους τινάς. Οὗτος, φθόνω τοῦ μισοκάλου δαίμονος, τῆς ὑπακοῆς ἐκπεσών, ἐξῆλθε, χωρίς αἰτίας τινός ἐπιβλαβοῦς, ἀπό τῶν χειρῶν τοῦ Γέροντος, καταφρονήσας καί τοῦ ἐπιτιμίου, ἐπιτιμηθείς διά τήν τῆς ὑπακοῆς ἀθέτησιν. Κατελθών δέ ἐν Ἀλεξανδρεία τῆ πόλει, ἐκρατήθη παρά τοῦ ἐκεῖσε Ἄρχοντος, ἀποδυθείς καί τό Μοναχικόν σχῆμα, ὡς κατεπείγοντος αὐτόν θῦσαι τοῖς εἰδώλοις. Ὡς δέ οὐδόλως εἶχε τοῦτον καταπειθῆ, βουνεύροις μέν πρῶτον ἔτυψεν ἀφειδῶς· εἰθ' οὕτω τήν κεφαλήν αὐτοῦ ξίφει ἀποτιμηθῆναι προσέταξεν. Ὅν καί λαβόντες οἱ παριστάμενοι, ἀπέτεμον τήν κεφαλήν αὐτοῦ, τό σῶμα αὐτοῦ ἔξω τῆς πόλεως ρίψαντες τοῖς κυσί. Τοῦτον φιλόχριστοί τινες, νυκτός καταλαβούσης, ἀνελάβοντο, καί μύροις καί ὀθονίοις εἰλήσαντες, ἔθεντο ἐν γλωσσοκόμω, καί ἀπέθεντο ὡς Μάρτυρα ἐν τῶ τοῦ Ναοῦ Θυσιαστηρίω.

Ἐπιτελουμένης ουν τῆς θείας Μυσταγωγίας καί τοῦ Διακόνου ἀναβοῶντος τό, «Ὅσοι κατηχούμενοι προέλθετε, οἱ κατηχούμενοι προέλθετε» πάντων ὁρώντων, αὐτομάτως τό γλωσσόκομον ἐξήρχετο, ἄνευ ἀνθρωπίνης χειρός· καί ἔμενεν ἐν τῶ Νάρθηκι τῆς Ἐκκλησίας ἄχρι τῆς ἀπολύσεως· καί πάλιν αὐτομάτως εἰσερχόμενον ἴστατο ἐν ὦ προετυπώθη τόπω ἴστασθαι. Τοῦτο γινόμενον ἐξέπλητε τούς ὁρῶντας. Ὅπερ ἀναμαθών καί τις τῶν εὐδιακρίτων, ἐδεήθη τοῦ Θεοῦ περί τούτου, καί ταχεῖαν τήν λύσιν ἐδέξατο. Ἄγγελος γάρ ἐπιστάς, φησί πρός αὐτόν· Τί ἔκθαμβος γέγονας ἐπί τῶ γεγενημένω; οὐκ ἔλαβον οἱ Ἀπόστολοι τοῦ Χριστοῦ, ὡς οἶσθα, ἐξουσίαν τοῦ δεσμεῖν καί λύειν, καί ἐξ αὐτῶν πάλιν ἡ καθεξῆς μαθητεία τούτων; Οὗτος ουν ὁ τό αἷμα αὐτοῦ ὑπέρ Χριστοῦ ἐκχέας ἀδελφός, καί ἐν τῶ Θυσιαστηρίω μή συγχωρούμενος κεῖσθαι, τῆς Προσφορᾶς τελουμένης, ὑπό Ἀγγέλου διώκεται ἄχρι τοῦ Νάρθηκος. Τοῦ δεῖνος γάρ τοῦ συνασκητοῦ σου τῆς ὑπακοῆς ἐκπεσών, ὡς μαθητής αὐτοῦ γεγονώς, καί εὐλόγως δεσμευθείς ὑπ' αὐτοῦ, ἐκεῖθεν ἀπανίσταται δεδεμένος, καί ὡς μέν Μάρτυς, τόν στέφανον ἔλαβεν· ὡς δέ τόν δεσμόν ἔχων, οὐ συγχωρεῖται ἔνδον κεῖσθαι, τῆς Προσφορᾶς τελουμένης, εἰ μή ὁ δήσας λύσει αὐτόν.

Ταῦτα μεμαθηκώς ὁ θεῖος Πρεσβύτης λαβών τήν ράβδον ἀπῆλθε πρός τόν Ἀσκητήν· καί ἐξυφάνας αὐτῶ τό πᾶν τῆς ἱστορίας, συγκατῆλθε μετ' αὐτοῦ εἰς τήν Ἀλεξάνδρειαν καί τόν ναόν, ἐν ὦ τό λείψανον ἐναπέκειτο τοῦ Μάρτυρος, καταλαβόντες, καί τήν θήκην παρανοίξαντες τοῦ Μάρτυρος, τήν συγχώρησιν ὁμοῦ ἐποιήσαντο· καί τοῦτον κατασπασάμενοι, ἔστησαν εἰς δοξολογίαν· καί τῆς θείας Μυσταγωγίας τελεσθείσης, μεμένηκεν ὁ Μάρτυς ἀσάλευτος ἐν τῶ Θυσιαστηρίω κείμενος ἔκτοτε καί μέχρι τοῦ νῦν».

Και μετά από αυτά, απλά ερωτώ τον σεβαστό μου Επίσκοπο κ. Αμφιλόχιο: Σεβ/τε άγιε δέσποτα, αυτά σήμερα τα τηρήτε προς τον π. Παντελεήμων; 

Την ευχή σας!!!

                 

Προς αποφυγή παρεξηγήσεως δηλώνω πως τόσο το <<Σεβ/τε άγιε δέσποτα>> όσο και το <<Την ευχή σας>>, τα αναφέρω όχι για να ειρωνευτώ τον Σεβασμιώτατο, τον οποίο μάλιστα σέβομαι και εκτιμώ απόλυτα, αλλά επειδή ακόμη και σήμερα τον θεωρώ αναπόσπαστο μέλος της Ιεράς Συνόδου της Γνησίας Ορθοδόξου Εκκλησίας.