ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΟΠΟΥ ΕΧΕΙ Ο ΚΑΘΕ ΠΙΣΤΟΣ ΝΑ ΥΠΕΡΑΣΠΙΖΕΤΑΙ ΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΙΣΤΙΝ ΤΟΥ

<<Η μήτηρ ημών η κοινή ουχ ιμάτιον, αλλ' αδελφόν απώλεσεν. Έκλεψεν αυτόν ο διάβολος και κατέχει νυν εν τω Ιουδαϊσμώ (Οικουμενισμώ). Οίδας τον κεκλοφότα, οίδας τον κλαπέντα. Οράς εμέ, καθάπερ λύχνον, άπαντα της διδασκαλίας τον λόγον και πανταχού ζητούντα και κοπτόμενον, και συ έστηκας σιγών και ου καταγγέλλεις; Πως δε ουκ εν τοις εσχάτοις σε των εχθρών η Εκκλησία λογιείται και πολέμιον ηγήσεται και λυμεώνα;

Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει:

   <<Εάν ίδης την ρομφαίαν ερχομένην, και μη αναγγείλης τω αδελφώ σου, εκ ΣΟΥ ζητηθήσθω το αίμα αυτού>> (Πατρολογία Migne, Τόμος 94, σελ. 1239). Που θα πει: <<Αν δεις το δίστομο σπαθί να πέφτη στο κεφάλι του αδελφού σου και δεν τον προειδοποιήσεις, από ΣΕΝΑ θα ζητήσει ο Θεός το αίμα αυτού>>.

Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει:

   <<Κρείττων επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού. Και δια τούτο τον πραΰν μαχητήν οπλίζει το Πνεύμα, ως καλώς πολεμείν δυνάμενον>>.

Ο δε Ισαάκ ο Σύρος ωσαύτως:

   <<Πας ο δυνάμενος λέγειν την αλήθειαν και μη λέγων αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης εκκλησίας των ορθοδόξων η κρηπίς το γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον τι γαρ ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς>>.   

Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου επιστ. ΟΘ΄ προς Μονάζοντας:

   <<Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν είη, χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν>>.

Του αυτού:

   <<Έργον δε μοναχού, μηδέ το τυχόν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον, ίνα μη υπόδειγμα τοις λαϊκοίς προτιθέμενοι αιρέσεως και αιρετικής συγκοιννωνίας, της υπέρ αυτών απωλείας λόγον υφέξωσι>>.

(Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 1049 D)

Και αλλαχού:

   << Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ουκ έστιν ειπείν, εγώ τίς ειμί; Ιερεύς; αλλ' ουδαμού. Άρχων; και ουδ' ούτως. Στρατιώτης, και που; Γεωργός; και ουδ' αυτό τούτο. Πένης, μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και άφροντις;>>.

(Θεοδώρου Στουδίτου, P.G. 99, 1321 Β)

Του αυτού:

   <<Εις εαυτούς ουν γενώμεθα, ω αδελφέ, και απίδωμεν προς το φως της αληθείας και των ιερών κανόνων, ώσπερ και των δογμάτων εγκρατείς φαινόμεθα μάλιστα ημείς οι μονάζοντες, μάλιστα ημείς οι δοκούντες είναι τι. Ει γαρ το εν ημίν φως σκότος, το σκότος πόσον; και ει το άλας μωρανθήσεται εν τίνι αλιθήσθονται οι λαϊκοί;>>

  Σχόλιον: Τι απολογίαν θα δώσουν εις τον Πανάγιον Θεόν οι Μοναχοί της σήμερον, όταν βλέπουν τους Ορθοδόξους αδελφούς τους να πάσχουν και να διώκονται και εκείνοι αρκούνται στην προδοτική σιωπή;

  Ο δε Θείος και ιερός Νικόδημος ο Αγιορείτης, ωσαύτως λέγει εις τον <<Αόρατον Πόλεμον>>:

   <<Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και των παραδόσεων της εκκλησίαςμας τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπέρ αυτών, πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με έναν θυμόν ανδρείον και σταθερόν κατ' εκείνο το του Ιωήλ. Εκεί ο πραΰς έστω μαχητής>>.

  Επίσης ο αυτός άγιος αναφέρει:

  <<... του ιερέως και Ιεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων, και διάκονος και Μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες, δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματα εισί πάμπολλα...>>. 

(Όλα τα παραπάνω κείμενα είναι εγγεγραμμένα εις το βιβλίον: <<ΑΓΙΟΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΛΛΟΓΗ ΚΕΙΜΕΝΩΝ>>).