<<Η μήτηρ ημών η κοινή ουχ ιμάτιον, αλλ' αδελφόν απώλεσεν. Έκλεψεν αυτόν ο διάβολος και κατέχει νυν εν τω Ιουδαϊσμώ (Οικουμενισμώ). Οίδας τον κεκλοφότα, οίδας τον κλαπέντα. Οράς εμέ, καθάπερ λύχνον, άπαντα της διδασκαλίας τον λόγον και πανταχού ζητούντα και κοπτόμενον, και συ έστηκας σιγών και ου καταγγέλεις; Πως δε ούκ εν τοις εσχάτοις σε των εχθρών η Εκκλησία λογιείται και πολέμιον ηγήσεται και λυμεώνα;
Ο Άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός λέει:
<<Εάν ίδης την ρομφαίαν ερχομένην, και μή αναγγείλης τω αδελφώ σου, εκ ΣΟΥ ζητηθήσθω το αίμα αυτού>> (Πατρολογία Migne, Τόμος 94, σελ. 1239). Που θα πει: <<Αν δεις το δίστομο σπαθί να πέφτη στο κεφάλι του αδελφού σου και δεν τον προειδοποιήσεις, από ΣΕΝΑ θα ζητήσει ο Θεός το αίμα αυτού>>.
Ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος αναφέρει:
<<Κρείτον επαινετός πόλεμος ειρήνης χωριζούσης Θεού. Και δια τούτο τον πραΰν μαχητην οπλίζει το Πνεύμα, ως καλώς πολεμείν δυνάμενον>>.
Ο δε Ισαάκ ο Σύρος ωσαύτως:
<<Πας ο δυνάμενος λέγειν την αλήθειαν και μη λέγων αυτήν, κατακριθήσεται υπό του Θεού. Και ταύτα ένθα πίστις εστί το κινδυνευόμενον και της όλης εκκλησίας των ορθοδόξων η κρηπίς τον γαρ εφησυχάζειν εν τοις τοιούτοις αρνήσεως ίδιον τι γαρ ελέγχειν ομολογίας ειλικρινούς>>.
Αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου επιστ. ΟΘ' προς Μονάζοντας:
<<Ου μόνον ει βαθμώ τις και γνώσει προέχων έστω, οφείλει διαγωνίζεσθαι λαλών και διδάσκων τον της Ορθοδοξίας λόγον, αλλά γαρ και ει μαθητού τάξιν επέχων είη, χρεωστεί παρρησιάζεσθαι την αλήθειαν και ελευθεροστομείν>>.
Του αυτού:
<<Έργον δε μοναχού, μηδέ το τυχόν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον, ίνα μη υπόδειγμα τοις λαϊκοίς προτιθέμενοι αιρέσεως και αιρετικής συγκοινωνίας, της υπέρ αυτών απωλείας λόγον υφέξωσι>>.
Και αλλαχού:
<<Ώστε ότε περί πίστεως ο λόγος, ούκ εστίν ειπείν, εγώ τις ειμί; Ιερεύς; αλλ' ουδαμού. Άρχων; και ουδ' ούτως. Στρατιώτης, και που; Γεωργός; και ουδ' αυτό τούτο. Πένης, μόνον την εφήμερον τροφήν ποριζόμενος. Ουδείς μοι λόγος και φροντίς περί του προκειμένου. Ουά, οι λίθοι κράξουσι, και συ σιωπηλός και αφροντίς;>>
Του αυτού:
<<Εις εαυτούς ουν γενώμεθα, ω αδελφέ, και απίδωμεν προς το φως της αληθείας και των ιερών κανόνων, ώσπερ και των δογμάτων εγκρατείς φαινόμεθα μάλιστα ημείς οι μονάζοντες, μάλιστα ημείς οι δοκούντες είναι τι. Ει γαρ το εν ημίν φως σκότος, το σκότος πόσον; και ει το άλας μωρανθήσεται εν τινί αλισθήσονται οι λαϊκοί;>>
Ο δε Θείος και ιερός Νικόδημος ο Αγιορείτης, ωσαύτως λέγει εις τον <<Αόρατον Πόλεμον>>:
<<Εάν όμως ο λόγος και η υπόθεσις είναι περί πίστεως και των παραδόσεων της εκκλησίας μας τότε και ο πλέον ειρηνικός και ήσυχος πρέπει να πολεμή υπερ αυτών, πλην όχι με ταραχήν της καρδίας, αλλά με έναν θυμόν ανδρείον και σταθερόν κατ' εκείνο το του Ιωήλ. Εκεί ο πραΰς έστω μαχητής>>.
Επίσης ο αυτός άγιος αναφέρει:
<<... τους ιερέως και ιεράρχου ατακτούντων και κακώς φρονούντων, και διάκονος και Μοναχός ευτακτούντες και ορθώς φρονούντες, δύνανται νουθετήσαι και ευτακτήσαι αυτούς, καθώς τα παραδείγματα εισί πάμπολλα...>>.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου