ΕΙΔΟΝ ΤΟΝ ΑΣΕΒΗ ΥΨΟΥΜΕΝΟΝ ΚΑΙ ΕΠΑΙΡΟΜΕΝΟΝ ΩΣ ΤΑΣ ΚΕΔΡΟΥΣ ΤΟΥ ΛΙΒΑΝΟΥ ΚΑΙ ΠΑΡΗΛΘΟΝ ΚΑΙ ΙΔΟΥ ΚΑΙ ΟΥΚ ΗΝ ΚΑΙ ΕΖΗΤΗΣΑ ΑΥΤΟΝ ΚΑΙ ΟΥΧ ΕΥΡΕΘΗ Ο ΤΟΠΟΣ ΑΥΤΟΥ (ΨΑΛΜ. 36, 35=36)

"Εἶδον τὸν ἀσεβῆ ὑψούμενον καὶ ἐπαιρόμενον ὡς τὰς κέδρους τοῦ Λιβάνου· καὶ παρῆλθον, καὶ ἰδοὺ οὐκ ἦν· καὶ ἐζήτησα αὐτὸν, καὶ οὐχ εὑρέθη ὁ τόπος αὐτοῦ" (Ψαλ. 36,35-36). Μέσα σε δύο μόνο στίχους, ο σπουδαίος ψαλμωδός Δαυίδ αποδίδει ένα μεγάλο και σημαντικό νόημα. Περιγράφει την προσωρινή και φαινομενική δόξα των ασεβών ανθρώπων, αλλά και την τραγικότατη κατάληξή τους. Ο προφήτης Δαυίδ λέει, συγκεκριμένα, ότι είδε τον ασεβή να υψώνεται, να φαίνεται ισχυρός και μεγαλόπρεπος, όπως οι κέδροι του Λιβάνου, που ήταν σύμβολο δύναμης, μεγαλείου και σταθερότητας. Στη συνέχεια, όμως, ο ασεβής εξαφανίστηκε, ώστε όταν προσπάθησε ο ψαλμωδός να τον ξαναβρεί, ούτε ο ίδιος ο ασεβής υπήρχε, ούτε και ο τόπος του. Η παρουσία του είχε διαγραφεί παντελώς, σαν να μην υπήρξε ποτέ. Μπορεί αρχικά να φαινόταν σαν δέντρο μεγάλο, σαν οικοδόμημα ψηλό, αλλά δεν είχε ούτε ρίζες, ούτε θεμέλια γερά. Εδώ φαίνεται η ματαιότητα και η παροδικότητα της αλαζονείας, της κακίας και της ασέβειας. Οι ασεβείς μπορεί να φαίνονται για λίγο πανίσχυροι και σπουδαίοι, όμως στο τέλος χάνονται και τίποτα από αυτούς δεν μένει. Η υπεροχή τους είναι απλά στιγμιαία και έχει προδιαγεγραμμένο τέλος. Γι' αυτό και δεν υπάρχει κανένας λόγος να αισθανόμαστε ότι απειλούμαστε από τέτοιου είδους "επιτυχίες" των ασεβών, καθώς πρόκειται για πρόσκαιρες και μάταιες δόξες, τις οποίες η δικαιοσύνη του Θεού στο τέλος θα εκμηδενίσει. Ο Θεός βλέπει, ξέρει και περιμένει και έρχεται η στιγμή που αποδίδει τη δικαιοσύνη Του. Σε αντίθεση με τους ασεβείς, που υπηρετούν την αδικία και το ψεύδος, οι ευσεβείς και δίκαιοι θα απολαύσουν την ευλογία του Θεού και η μνήμη τους θα μένει στους αιώνες. Στον ίδιο ψαλμό, λίγο πιο πάνω, ο Δαυίδ μάς δίνει τη μαρτυρία του από την προσωπική του εμπειρία στη ζωή, σχετικά με την ευλογία που απολαμβάνουν οι δίκαιοι: "νεώτερος ἐγενόμην καὶ γὰρ ἐγήρασα καὶ οὐκ εἶδον δίκαιον ἐγκαταλελειμμένον, οὐδὲ τὸ σπέρμα αὐτοῦ ζητοῦν ἄρτους (Ψαλ. 36,25). Δηλαδή, "υπήρξα νέος και τώρα γέρασα και ουδέποτε είδα δίκαιο άνθρωπο εγκαταλελειμμένο από τον Θεό, αλλά ούτε και τους απογόνους του να ζητιανεύουν για ψωμί". Δηλαδή, όσοι ζουν ενάρετα και σύμφωνα με τον Νόμο του Θεού, έχουν πάντοτε την ευλογία και προστασία από τον Θεό και η θεία πρόνοια δεν εγκαταλείπει ούτε αυτούς, αλλά ούτε και τους απογόνους τους. Παρόλες τις δοκιμασίες, ο δίκαιος δεν παλεύει ποτέ μόνος, ακόμη και αν όλοι τον εγκαταλείψουν, αλλά τον σκεπάζει πάντα η Χάρις του Θεού και του χαρίζει ό,τι χρειάζεται. Ο άρτος, είτε ως υλικό αγαθό, είτε ως πνευματική ευλογία, χαρίζεται πλούσια από τον Θεό στους δίκαιους και στους απογόνους τους, είναι διαρκής και χωρίς τέλος. Γι' αυτό, ας αγωνιστούμε να ζούμε με ευσέβεια και να τηρούμε το θέλημα του Θεού, γιατί μόνο όσοι μένουν κοντά στον Χριστό και στην Αλήθεια Του θα μείνουν ενωμένοι με τη θεία Χάρη, σε αυτή αλλά και την αιώνια ζωή.