ΥΠ' ΟΨΙΝ ΣΕΒ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ κ. ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ.
(Τα παρακάτω κείμενα, παρμένα από δύο βιβλία του αγίου Ιερομονάχου π. Ιγνατίου Μπέτση, ασκητικής μορφής την οποία όλως ιδιαιτέρως ευλαβείται ο Σεπτός Επίσκοπος Λαρίσης κ. Αμφιλόχιος, αποτελούν απάντηση εις αυτόν ο οποίος υποστηρίζει την γνώμη των συμβούλων του πως εμείς το 2019 μπορέσαμε και δεχθήκαμε ως Επίσκοπο τον <<Μητροπολίτη>> Πατρών κ. Ευστάθιον, ο οποίος ήταν χειροτονία του <<Αρχ/που>> κ. Νικολάου Μεσιακάρην, ανθρώπου καθηρημένου από την Πανορθόδοξον Ιεράν Σύνοδον).
<<Αφού τόλμησες και μπήκες κάτω από το ζυγό της ιερωσύνης, φρόντισε να είσαι άψογος και να διδάσκεις σωστά το λόγο της αληθείας (Β' Τιμ. 2,15), εργαζόμενος μέσω της ιερωσύνης για τη σωτηρία σου με φόβο και τρόμο (Φιλιπ. 2,12), γιατί ο Θεός μας είναι φωτιά που κατακαίει (Εβρ. 12, 29)>>.
<<Η επιτυχία της σωτηρίας γίνεται με την ταπείνωση και την αρετή, όχι με την ένδοξη ιερωσύνη, η οποία απαιτεί ζωή αγγελική. Ή λοιπόν γίνε απαθής όπως οι άγγελοι, με φρόνημα έξω από το κόσμο και τη σάρκα και έτσι ανέβαινε την ουράνια αυτή κλίμακα, ή συνειδητοποιώντας την ασθένειά σου, φοβήσου το ύψος της ιερωσύνης, απ' όπου το πέσιμο είναι μεγάλο για όσους δεν είναι ικανοί. Διάλεξε το δρόμο που ακολουθούν οι πολλοί, ο οποίος φιλιώνει με το Θεό όχι λιγότερο από την ιερωσύνη. Σ' αυτόν κι αν συμβεί να πέσεις, είναι εύκολο να μετανοήσεις και να σηκωθείς με το έλεος και τη χάρη του Θεού>>.
(Ιερομόναχος π. Ιγνάτιος, ΜΙΑ ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΟΣΙΑΚΗ ΜΟΡΦΗ)
ΑΠΟ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟΝ ΤΟΥ π. (αγίου) ΙΓΝΑΤΙΟΥ ΜΠΕΤΣΗ: << Απολογητική των Γ.Ο.Χ. Βρεσθένης Ματθαίος (Αι χειροτονίαι του). Αθήναι 1971>>.
Όταν θα ίδη, ( σ.σ. ο αναγνώστης) αναγινώσκων με ολίγην υπομονήν, εις τας σελίδας αι οποίαι ακολουθούν, τας ατελευτήτους οικονομίας της Εκκλησίας μας θα εκπλαγή μέχρι σημείου αφαντάστου ώστε ν' αναγκασθή να είπη: Ήμαρτον Κύριε! Έσφαλλα! Ύβριζα τους τιμίους σου εκπροσώπους Σου! Ύβριζα τους αρχιερείς σου!>>.
Δεν θα εκπλαγή όταν ιδή ότι λαϊκούς παντελώς τους εδέχθη η Εκκλησία ως Επισκόπους.
Διότι τι ήσαν δια την Ορθοδοξίαν αιρετικοί και δη καθηρημένοι Επίσκοποι; Τι άλλο ειμή απλώς λαϊκοί;
Και ως τοιούτους προστάζουν οι Ιεροί Κανόνες να τους δεχώμεθα! Η εν Σαρδική μάλιστα αγία Σύνοδος αναφέρει δύο επισκόπους (εις τον ιη' κανόνα της) με τα ονόματά των, τους οποίους προστάζει ότι επ' ουδενί λόγω πρέπει να τους δέχεται διαφοροτρόπως η Εκκλησία ειμή ως λαϊκούς!
Παρά ταύτα η Εκκλησία και εις την αρχαίαν εποχήν και εις τους μετέπειτα χρόνους εν τη πράξει εφήρμοζε μεγάλας οικονομίας! Ηναγκάζετο να παραβαίνη όταν το εύρισκε εύλογον τους κανόνας Της! Απέβλεπε εις το γενικώτερο καλό των τέκνων Της!.. Ούτω λοιπόν και τας δογματικώς ανυποστάτους χειροτονίας τας αναζωογονούσε και τας έκανε δογματικώς υπαρκτάς. Διότι ηναγκάσθη, ως ήδη ελέχθη, να δεχθή τελείως αιρετικούς, οι οποίοι ούτε μυστήρια έχουν ούτε ιερωσύνην έχουν χωρίς να τους αναχειροτονήση! Δηλαδή ηναγκάζετο να δεχθή κατ' ουσίαν τους λαϊκούς ως επισκόπους αφού οι επίσκοποι των αιρετικών δια ημάς τους ορθοδόξους είναι λαϊκοί.
Ιδού λοιπόν δία όχι τόσον μικρή απόδειξης!.
Διότι ο απλούς συλλογισμός ο οποίος γεννιέται θα ειπή:
Καλά, αφού η Εκκλησία έκανε τόσες οικονομίες και τόσης μάλιστα μεγάλης εκτάσεως ώστε τους αιρετικούς φερ' ειπείν αγγλικανούς επισκόπους, χωρίς να τους χειροτονή να τους δέχεται ως επισκόπους της Ορθοδοξίας...
Δογματικώς ανυπόστατος θεωρείται μία χειροτονία όταν η χειροτονία προέρχεται από αιρετικούς και επομένως δια ημάς θεωρείται ανύπαρκτος.
Αλλ' ας μην προχωρήσω άλλο! Ας σταματήσω και ας παρακαλέσω τους αδελφούς μου εν Χριστώ να δεχθούν το βιβλίον μου τούτο ωσάν μικρόν καρπόν της μεγάλης αγάπης και της βαθυτάτης ευγνωμοσύνης μου προς την Εκκλησίαν μας, την Εκκλησίαν που μας σώζει...
Ιγνάτιος Μπέτσης
Ιερομόναχος
Καψάλα-Καρυές
Άγιον Όρος
Μην ξεχνούμεν ότι και οι Θεόπνευστοι Πατέρες μας πολλάκις εχρησιμοποίουν αφ' ενός γνώμας αιρετικών ως του Ωριγένους κ.λπ. αφ' ετέρου δε και των Αρχαίων Ελλήνων και Ρωμαίων.
Όσοι ευρίσκουν τας σημειώσις μου κουραστικάς ή τας παραπομπάς ημπορούν να τας παραβλέπουν. Η αξία του κειμένου ουδόλως μειώνεται.
Ούτω π.χ. θα κατανοήση πρωτ' απ' όλα ότι άλλο <<παράβασις>> ενός Νόμου ή ενός Κανόνος και άλλο - εντελώς διαφορετικό πράγμα - <<κατάργησις>> και <<αθέτησις>> ή έστω <<διόρθωσις>> αυτού. Διότι Παράβασις σημαίνει ότι παραβαίνω τώρα προς στιγμήν και εν γνώσει μου έναν νόμον δια να προκύψη κάποιο καλό εις την Εκκλησίαν και επανέρχομαι εις την ισχύν του νόμου ευθύς αμέσως.
Δεν τον καταργώ! Τον παραβαίνω προς στιγμήν λόγω ανάγκης!
Κατ' ανάγκη η εισαγωγή θα έχη τρία σκέλη, προς εξέτασιν:
Την παράβασιν αυτήν καθ' εαυτήν, τον ρόλον της οικονομίας εις την ζωήν της εκκλησίας και τα εμπόδια τα οποία προξενεί ο ορθολογισμός, ιδία σήμερον, εις την κατανόησιν της ουσίας και του βάθους της Ορθοδοξίας!
Θα ιδή δηλαδή ο κάθε αδελφός δια να μην τρομάζη άλλη φορά όταν ακούη την λέξιν παράβασιν, ότι πρόκειται περί ενός πολύ συνηθισμένου πράγματος εις την ζωήν της Εκκλησίας!...
Κατ' ανάγκην όλοι γνωρίζωμεν - δια να είμεθα ειλικρινείς με τους εαυτούς μας - πόσες παραβάσεις κάνομεν καθημερινώς! . . Η παράβασις έχει ζυμωθή με την ζωήν μας δυστυχώς! . Αύτη - αύτη η αμαρτία τι άλλο είναι ειμή παραβάσεις νόμων γνωστών μας;
Όμως έχομεν τούτο το καλό. Αναγνωρίζομεν ότι είμεθα παραβάται, ότι είμεθα αμαρτωλοί! Δεν ζητώ την κατάργησιν του νόμου επειδή τον παρέβην όταν π.χ. έκλεψα, εσυκοφάντησα, εφόνευσα, αλλά ζητώ το έλεος του Θεού και ο νόμος να ισχύη: να μην φονεύομεν, να μην κλέπτωμεν, να μην συκοφαντούμεν κ.λπ.
Με άλλα λόγια η παράβασις είναι κάτι όχι απλώς το φυσικό, αλλά και το οποίον έχει δογματικήν κατοχύρωσιν! . . Θα είμαι παραβάτης σίγουρα! . Διότι δόγμα πίστεως είναι ότι <<ουδείς αναμάρτητος ειμή ο Θεός>>! . Πόσον άρα σφάλλουν κι εδώ μερικοί οι οποίοι λένε ότι δεν κάνω τίποτα, δεν λέω τίποτα, κακό δεν κάνω κ.λπ. ! . . Αγνοούν ότι η παράβασις και η αμαρτία είναι ζυμωμένη με αυτήν την ζωήν μας.
Όμως η εισαγωγή θ' αποδείξη κάτι άλλο το οποίον έχει μεγάλη σημασία. Καταδεικνύει πόσην ολίγην σημασίαν αποδίδει ο ίδιος ο Θεός εις τον νόμον Του ώστε να καταλήξη εις το τέλος, εις το Ευαγγέλιον της Χάριτος να είπη: << Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΕΓΙΝΕ ΔΙΑ ΤΟΝ ΝΟΜΟΝ ΑΛΛΑ Ο ΝΟΜΟΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΝΘΡΩΠΟΝ! . . .>> Και <<ουχ' ο άνθρωπος δια το Σάββατο αλλά το Σάββατο δια τον άνθρωπον>>.
Θα ιδούμεν λοιπόν πως ο ίδιος ο Θεός παραβαίνει τον νόμον Του, πως κατόπιν ο ίδιος ο Χριστός, και η Κυρία Θεοτόκος, και ο Απόστολος Παύλος και οι λοιποί Απόστολοι και οι Προφήται κ.λπ. ήσαν εν ολίγοις και εν πολλοίς παραβάται! . . .
Και δια να προλάβω πάλιν τυχόν υποψίες και δια ν' αποδείξω προχείρως - εις εκείνους οι οποίοι δεν θα καθίσουν με υπομονήν να διαβάσουν την εισαγωγήν - ερωτώ: <<Δεν ήταν ο Θεός παραβάτης του νόμου Του όταν π.χ. ενώ δίδη ως γενική ποινή και τιμωρία εις ολόκληρο το ανθρώπινο γένος τον θάνατον - γη ει και εις γην απελεύση! - εν τούτοις να κρατά ακόμα ζωντανούς δύο εκπροσώπους της ανθρωπίνης φύσεως τον ευάρεστον των Κυρίω γενόμενον Ενώχ και τον προφήτην Ηλίαν;
Δεν είναι ο Χριστός και οι Απόστολοί Του παραβάται του νόμου Του όταν, εν γνώσει Του, τους αφίνει να κόψουν τα στάχυα εν ημέρα Σαββάτου, δικαιολογών επί τη ευκαιρία και τον Δαυίδ και τους στρατιώτας του, οι οποίοι έφαγαν τας προσφοράς της προθέσεως τας οποίας δεν επετρέπετο να τας φάνε κατά τον Μωσαϊκόν νόμον ειμή μόνον οι ιερείς;
Δεν θα παραβή πάλιν τον νόμον του Μωϋσέως δηλαδή τον ιδικόν Του ο Χριστός, όταν αφίνη την αγάπην Του να εκδηλωθή απεριόριστα εις μίαν επ' αυτοφώρω συλληφθείσαν γυναίκα μοιχαλίδα; Δεν έπρεπε κατά τον νόμον να λιθοβοληθή, καθώς θα λιθοβοληθή αργότερα δι' άλλην αιτίαν ο πρωτομάρτυς Στέφανος;
Αυταί λοιπόν αι παραβάσεις αι οποίαι αρχίζουν από την Παλαιάν και τελειώνουν εις την Καινήν Διαθήκην με παραβάτην τον ίδιον τον Θεόν, τον Χριστόν κ.λπ. δεν έχουν γίνει φυσικά εις την τύχην χωρίς κανένα λόγον! . .
Πολλού γε, και δη!.
Αλλ' εάν και ένα ιώτα και μία κεραία έχουν την θέσιν των εις την Αγίαν Γραφήν πολύ περισσότερον έχουν την θέσιν των αι παραβάσεις αυταί αι καταγεγραμμέναι με τόσην σοφίαν εις την Ιεράν μας Γραφήν.
Κάποιος λοιπόν μυστικός και άρρητος και θείος σκοπός κρύβεται πίσω από τας παραβάσεις αυτάς. Ότι δηλαδή ο Θεός δεν ήθελε να μας κάνη δούλους άβουλους των νόμων Του άνευ διακρίσεως και εξαιρέσεων! .
Όχι
Αλλά θα παρουσιάζονται περιπτώσεις κατά τας οποίας θα χρειάζεται να ενεργούμεν με διάκρισιν και σύνεσιν. Και όταν θα βλέπωμεν ένα παραλυτικό και είναι ημέρα Σάββατο, και τώρα δια ημάς Κυριακή, και μας ζητήση να τον βοηθήσωμεν ολίγον δια να περιπατήση να μην προτρέξωμεν και του είπωμεν: <<λυπούμαι πολύ αδελφέ μου αλλά είναι Κυριακή και δεν ημπορώ να σε βοηθήσω!>>.
Όχι! Αλλά παντού και πάντοτε να ενεργούμε με διάκρισιν και ότι υπεράνω της ακριβείας του νόμου είναι η σωτηρία του αδελφού μου, η σωτηρία μιας ψυχής! . .
Διότι της κατ' Ανατολάς Αγίας Εκκλησίας ύψιστος και τελικός σκοπός δεν ετέθη η εφαρμογή μετ' απολύτου ακριβολογίας του νόμου και των κανόνων αλλ' η σωτηρία των πιστών, οι οποίοι είναι μέλη Χριστού.
Α! <<στενοκεφαλιά>> του αρχισυναγώγου! Ω στενοκεφαλιά των νομικών! Δικαίως θα συμβουλεύση τον μαθητήν του Τίτον ο Απόστολος Παύλος και τους χριστιανούς όλων των αιώνων όταν θα του γράψη με πολλήν την αυθεντικότητα και την χάριν!. <<Έρεις και μάχας νομικάς περιίστασο>>! Και θα προσθέση αμέσως: <<εισί γαρ ανωφελείς και μάταιοι! . .>>
Ανωφελείς, βλαβερές και μάταιες, ναι, αι υποδείξεις των ακριβολόγων του νόμου! .
Δια ημάς θα ισχύη το αθάνατο Κυριακόν λόγιον: <<Άρα ο άνθρωπος είναι κύριος και του Νόμου και του Σαββάτου>> ! . .
Και δεν ημπορούμεν παρά να ευγνωμονούμεν από την μια μεριά τον Κύριόν μας ο οποίος μας ελύτρωσε από την τυπικήν τυραννίαν του νόμου και από την άλλην τον Απόστολόν μας Παύλον ο οποίος εξ ίσου έδωκε κτυπήματα αλύπητα κατά της ξηράς και στείρας και άγονης προσηλώσεως εις τον Νόμον ! .
Θα παρουσιασθή όμως σύντομα η αφορμή να καταλάβη ο άνθρωπος ότι και η Εκκλησία θα ευρίσκεται υπεράνω των νόμων και των εντολών! .
Ο ίδιος ο Θεός δίνει τώρα το σύνθημα της μετά διακρίσεως παραβάσεως του νόμου όταν θα παρουσιάζεται ανάγκη!
Καλά ! Έγινε μία παράβασις ! Μα δεν εχάθηκε και ο κόσμος !
Εδώ ο ίδιος ο Θεός όπου ήτο Θεός και Νομοθέτης και Νομοδότης παραβαίνη τον νόμον Του και όχι δια πολλήν ανάγκην !
Κι εσείς άνθρωποι, άνθρωποι αδύνατοι και μικροί και εν μέσω πολλών παγίδων και πειρασμών ζώντες θέλετε να μην κάνετε παραβάσεις; Και μάλιστα εφ' όσον πρόκειται δια εκκλησιαστικήν ανάγκην;
Ε ! . . . ποιος δεν κατανοεί το άστοχον και αδικαιολόγητον του σάλου το οποίον εδημιουργήσαμεν χωρίς κανένα βαθύτερον σκοπόν;
Όλος αυτός ο σάλος θα ημπορούσε να συνοψισθή εις την θλιβεράν διαπίστωσιν του Κυρίου: <<το πρόβατο ή το βώδι το βγάζετε από τον λάκκον εν ημέρα Σαββάτου τον δε άνθρωπον δεν τον θεραπεύετε>> !
Όπως λένε οι σκεπτικισταί και δια τον λήστην.
Εσείς λέτε ότι δια να σωθή ένας άνθρωπος πρέπει να βαπτισθή! Ο ληστής πως εσώθη;
Ή πως σώνονται και μάρτυρες οι οποίοι δεν επρόλαβαν να βαπτισθούν;...
Ιδού η <<στενοκεφαλιά>> του ξηρού και άγονου ορθολογισμού η οποία δεν έχει καμμία σχέσιν με τον βαθύ πνευματικόν ορθόδοξον στοχασμόν !.
Οι ορθολογισταί δεν ημπορούν να εννοήσουν τον νόμον της χάριτος ουδέ την δύναμιν του Θεού η οποία δύναται και από τις πέτρες ν' αναστήση τέκνα του Αβραάμ !.
Η ΠΑΡΑΒΑΣΙΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ
Εάν είδαμε τόσον τον Παντοκράτορα Θεόν όσον και τον Υιόν και Λόγον Αυτού Κύριον Ισούν Χριστόν να παραβαίνουν τον Θεϊκόν Νόμον η Εκκλησία δια των εκπροσώπων της είτε μεμονωμένως είτε ως σύνολον εσημείωσε κι' αυτή αναριθμήτους παραβάσεις των Νόμων και των Κανόνων δια μέσου των 20 αιώνων της ζωής της.
Είναι φυσικά τόσαι πολλαί αι παραβάσεις αι οποίαι αρχίζουν ευθύς αμέσως από την σύστασίν της και συνεχίζονται συνεχώς μέχρις των ημερών μας ώστε δεν πρόκειται βεβαίως να καταγράψωμεν ένα τοσούτον μεγάλον αριθμόν παραβάσεων ο οποίος θ' απαιτούσε τόμους ολοκλήρους.
Ας αρκεσθώμεν λοιπόν εις μερικάς μόνον παραβάσεις τόσον όσον να καταδειχθή η γενική αυτή τακτική η οποία κατ' επανάληψιν ετονίσθη ότι εν τη προσπαθεία της η Εκκλησία να σώση το εμπιστευθέν εις αυτήν υπό του Κυρίου ποίμνιον έκανε και κάνει εν τη πράξει πολλάς οικονομίας θυσιάζουσα την ακρίβειαν του Νόμου εις την σωτηρίαν των ψυχών.
Υπεράνω δηλαδή της ακριβούς εφαρμογής των Νόμων έθετε τον αγιασμόν και την σωτηρίαν των ψυχών.
Η ακρίβεια επομένως του νόμου ετίθετο πάντοτε εις δευτέραν μοίρα.
Και πολύ ορθώς και καλώς έπραττε η Εκκλησία.
Διότι τελικώς η Ορθοδοξία δεν έπρεπε να παρουσιάζεται εις τα μάτια των πιστών αλλά και των κατηχουμένων ως μία ξηρά πινακοθήκη νόμων και κανόνων οι οποίοι θα έπρεπε πάση θυσία να εφαρμοσθούν άσχετα αν ιδιαίτεραι συνθήκαι και ανάγκαι θα επέβαλον ενίοτε την προς στιγμήν παρέκκλησιν εξ αυτών των νόμων και κανόνων.
Ας μην ασχοληθώμεν με το πλήθος των μικρών λεγομένων παραβάσεων αλλ' ας έλθωμεν να ίδωμεν πως αντιμετώπισεν τους αιρετικούς όταν εξεδήλωναν την επιθυμίαν να επιστρέψουν προς την ορθοδοξίαν.
Πως δηλαδή αντιμετώπισε τα μυστήρια των αιρετικών και κυρίως αυτά τα οποία την ενδιέφεραν το βάπτισμα και την ιερωσύνην.
Εκ πρώτης όψεως διαφωνίας θ' αντικρύση ο κάθε προσεκτικός αναγνώστης ως προς τον τρόπον της αποδοχής των αιρετικών.
Αυτό το πράγμα ίσως φαίνεται παράδοξον δια τον ορθολογιστικώς σκεπτόμενον Χριστιανόν ! Θα πη δεν υπάρχει ένας σταθερός τρόπος αποδοχής των αιρετικών; Όχι βέβαια! Δεν υπάρχει! Δεν ημπορούσε η Εκκλησία να κάνη ωρισμένα <<καλούπια>> - <<νόμους>> και μέσα εις αυτούς να κινείται με μίαν απόλυτον ακρίβειαν. Αυτό όπως έχωμεν πη θα το αποφύγη εις όλην την ζωήν της. Εάν έκανε τους νόμους τους έκανε δια να δεικνύουν την πορείαν της Εκκλησίας, να είναι η πυξίς της Εκκλησίας, αλλ' όμως είναι εκ των προτέρων βεβαία ότι απόλυτος ακρίβεια δεν θα τηρηθή.
Μερικοί ίσως βιασθούν να εξαγάγουν συμπεράσματα ότι δήθεν η Εκκλησία επλανήθη όταν ενεργούσε ούτως ή ούτως κ.ο.κ.
Αλλά ας πληροφορηθούν ότι το Πνεύμα το Άγιον εν Συνόδω γνησία ουδέποτε είναι δυνατόν να μην λαλήση τα συμφέροντα εις αυτήν.
<<Ου γαρ ήσαν (οι Πατέρες της εν Νικαία Συνόδου) οι λαλούντες αλλ' αυτό το Πνεύμα>>
Ο ιερός Δοσίθεος γράφει εις την ομολογίαν του:
<<Την καθολικήν Εκκλησίαν αδύνατον αμαρτήσαι ή όλως πλανηθήναι ή ποτέ το ψεύδος αντί της αληθείας εκλέξαι. Το γαρ Πανάγιον Πνεύμα αείποτε ενεργούν δια των πιστών διακονούντων αγίων Πατέρων και καθηγμένων πάσης οποιασούν πλάνης την Εκκλησίαν απαλλάσει>>.
Δεν επλανάτο λοιπόν η Εκκλησία όταν την βλέπομεν να εφαρμόζη π.χ. δύο μέτρα και δύο σταθμά δι' ένα και το αυτό ζήτημα. Αλλά διαφορετικά έκρινε ότι έπρεπε να ενεργήση την μια φορά και διαφορετικά την άλλη.
Ούτω φερ' ειπείν:
Των μεν Αρειανών, Μαρκιωνιστών και Καθαρών εθεώρει το βάπτισμα ως άκυρον. Εν τούτοις ο Μ. Βασίλειος μολονότι θεωρείται ως γνωστόν από τους αυστηροτέρους Πατέρας κατέληξε χάριν οικονομίας να δεχθή το βάπτισμα των Καθαρών.
Ομοίως η Α' εν Νικαία Οικουμενική Σύνοδος παρ' όλον ότι είχε ήδη το βάπτισμα των αιρετικών καταδικασθή υπό του συνόλου σχεδόν των μεγάλων Πατέρων ως των Γρηγορίου Ναζιανζηνού, Μεγάλου Αθανασίου, Μεγάλου Βασιλείου, κλπ. καθώς και υπό των προηγηθέντων Αποστολικών Κανόνων και Αποστολικών Διαταγών εν τούτοις εδέχθη το βάπτισμα των Νοβατιανών καθώς και τας χειροτονίας των.
Ομοίως και η Β' Οικουμενική Σύνοδος και μετά απ' αυτήν η πενθέκτη συμπεριφέρονται μετά μεγαλυτέρας διακρίσεως προς τους αιρετικούς και άλλων δέχονται το βάπτισμα και άλλων όχι !.
Ούτως π.χ. η Β' Οικουμενική Σύνοδος εδέχθη τους Αρειανούς, τους Μακεδονιανούς, τους Σαββατιανούς, τους Τετραδίτας και τους Απολλιναριστάς !
Η πενθέκτη ομοίως Σύνοδος εδέχθη πλην των ανωτέρω μνημονευθέντων και τους Νεστοριανούς τους Ευτυχιανιστάς, τους Σεβηριανούς και όλους τους άλλους τους ομοίους με αυτούς αιρετικούς !...
Ας ρίξωμεν μια ματιά εις τας τελευταίας Συνόδους.
Η Ελληνική Εκκλησία εδέχετο και μετά το σχίσμα των Λατίνων το βάπτισμά των ως έγκυρον μολονότι εν τη θεωρία είχον μεσολαβήσει τα φοβερά εκατέρωθεν αναθέματα.
<<Σύνοδος συνελθούσα εις Κων/λιν το 1484 εγκρίνει όπως η τοιαύτη τακτική της διακρίσεως συνεχισθή!>>.
(συνεχίζεται)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου