ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ ΤΗΣ ΠΑΡΑΚΟΗΣ!

 

(Εκ του βίου του Αγίου Ευθυμίου)

 Εις την Λαύραν του Οσίου πατρός ημών Ευθυμίου ήτο κάποιος αδελφός, που κατήγετο από τηνΑσίαν και ωνομάζετο Αυξέντιος ήτο δε κατάλληλος να περιποιήται τους ημιόνους.

 Αυτός λοιπόν ο Αυξέντιος προετρέπετο από τον Δομετιανόν, τον οικονόμον της Μονής, να αναλάβη αυτό το διακόνημα, αλλ' αυτός ανέβαλλε και δεν υπήκουεν. Επειδή όμως το διακόνημα αυτό ήτο αναγκαίον και χρήσιμον, παίρνει μαζί του ο οικονόμος τους πρεσβυτέρους Ιωάννην και Κυρίωνα, και ηξίωνε και πάλιν από τον Αυξέντιον, μαζί με τους δύο πρεσβυτέρους, να αναλάβη το διακόνημα. Αφού και έτσι δεν υπήκουσεν, και αφού πλέον επέρασεν το Σάββατον, ότε, και επετρέπετο να συναντήσουν τον Μεγάλον ευθύμιον, τα αναφέρει όλα ο οικονόμος εις τον Άγιον. Ο Μέγας Ευθύμιος τότε στέλλει αμέσως και καλεί τον Αυξέντιον και τον συμβουλεέυει να υπακούη και να μη είναι ανυποχώρητος και απείθαρχος, ακολουθών μόνον το ιδικόν θέλημα και αρνούμενος υπηρεσίαν, η οποία είναι χρήσιμος δι' όλους τους αδελφούς.

 Ο Αυξέντιος όμως ούτε εις τας παρακλήσεις του Ευθυμίου υπήκουσεν, αλλ' ούτε και το πρόσωπόν του εσεβάσθη. Εξηκολούθη λοιπόν να επιμένη και να επικαλήται διαφόρους προφάσεις, δια να αποδείξη ως ορθόν το θέλημά του. Ούτως άλλοτε μεν ισχυρίζετο ότι είναι ξένος και δεν γνωρίζει να ομιλή την γλώσσαν του τόπου, άλλοτε ότι εφοβείτο τας επιβουλάς της σαρκός και τας διαφόρους τέχνας του πειρασμού - μήπως έλεγε, με εύρη ο πονηρός μακράν από την επίβλεψίν σας και με καταβάλη και με καταστήση όργανον της κακίας του. - Ακόμη - ισχυρίζετο ο Αυξέντιος - φοβούμαι, μήπως συνηθίσω εις τας φροντίδας και τους θορύβους και έτσι πλέον παραμείνω ξένος και αδιάφορος προς την ησυχίαν και την γαλήνην της ψυχής. Αυτά λοιπόν έλεγε και προέβαλλε την βλάβην της ψυχής, ως ικανήν να μεταπείση τον Μ. Ευθύμιον.

Εις αυτάς τας δικαιολογίας ο Μέγας Ευθύμιος του απήντησε:

- Τέκνον μου, ημείς θα παρακαλέσωμεν τον Θεόν ώστε να μη σε βλάψη τίποτε και, λόγω της υπακοής που θα επιδείξης, να μη κυριεθύς από κανένα κακόν, εξ όσων φοβείσαι. Διότι φωνή του Θεού είναι αυτή που λέγει <<δεν ήλθον να υπηρετηθώ, αλλά να υπηρετήσω>> (Ματθ. κ', 28) και ότι <<δεν εκτελώ το θέλημα το ιδικόν μου, αλλά το θέλημα του Πατρός, που με απέστειλεν εις τον κόσμον>> (Ιαν. ε', 30).

 Παρά ταύτα ο Αυξέντιος περισσότερον επέμενε και ουδόλως υπεχώρει. Δι' αυτό και ο άγιος Ευθύμιος του ωμίλησεν αυστηρώς πλέον.

- Ημείς, τέκνον μου, του είπε, σε συνεβουλεύσαμεν εκείνο, που θα ήτο και δια δε ωφέλιμον. Συ όμως επιμένων εις την ανηπακοήν, θα γνωρίσης, εντός ολίγου, ποίος είναι ο καρπός της απειθαρχίας.

 Δεν είχε προφθάσει μα τελειώση τους λόγους του ο Μέγας Ευθύμιος και αμέσως ο Αυξέντιος, δεν γνωρίζω από ποίαν αιτίαν, ήρχισε να τρέμη και πίπτει εις την γην αξιοδάκρυτος δια την συμφοράν του.

 Όσοι λοιπόν εκ των αδελφών της Λαύρας παρευρίσκοντο, συνεκινήθησαν από την ελεεινήν κατάστασιν του Αυξεντίου και παρεκάλουν τον άγιον Ευθύμιον, τον ικέτευον και εδέοντο επιμόνως να βοηθήση τον αδελφόν, ο οποίος είχε πέσει κάτω, υφιστάμενος πικράν την τιμωρίαν της παρακοής.

 Ο άγιος Ευθύμιος εφάνη πρόθυμος να δεχθή τας παρακλήσεις και να προσφέρη την βοήθειάν του προς ένα τόσον απειθή και ανυπάκουον αδελφόν. Αφού λοιπόν έπιασε τον Αυξέντιον από τα χέρια, τον εσήκωσεν, ενώ ακόμη εκείνος έτρεμε και έφερεν εις όλα τα μέλη του την τρεμούλαν ως τιμωρίαν δια την παρακοήν του. Μετά αντί δια φάρμακον αποτελεσματικόν, τον σημειώνει με το σημείον του Σταυρού, απαλάσσει τον άνθρωπον από το πάθος και αμέσως τον παρουσιάζει και πάλιν υγιή.

 Όταν συνήλθεν ο Αυξέντιος, και ενεθυμήθη την παρακοήν του, αντελήφθη δε καλώς το κακόν το οποίον τον είχεν εύρει και εννόησεν ότι τούτο ήτο αποτέλεσμα της απειθείας του. Αμέσως λοιπόν πίπτει εμπρός εις τον άγιον Ευθύμιον, αφ' ενός μεν δια να του ζητήση συγγνώμην δι' όσα έπραξεν, αφ' ετέρου δε να τον παρακαλέση να τον ασφαλίση, με τας ευχάς του, δια το μέλλον. Ο άγιος Ευθύμιος αμέσως τον συγχωρεί και τον εξησφάλισε, δια της προσευχής του, εις το μέλλον. Τότε ο Αυξέντιος, χωρίς αναβολήν, αναλαμβάνει την φροντίδα των ημιόνων.

 Έτσι η παιδαγωγούσα τιμωρία του Κυρίου, όπως λέγει και η Αγία Γραφή, ανοίγει τα αυτιά του ανθρώπου, και του βάζει μυαλό. Και αυτός, που έσφαλλε, πριν να ταπεινωθή, με απείθειαν, μετά την ταπείνωσιν της εκ Θεού τιμωρίας, ανεδείχθη πρόθυμος εις την υπακοήν.