Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΕΚΦΡΑΣΕΩΣ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑΔΕΙΑ ΑΣΕΒΕΙΑΣ

Ὡς Ὀρθόδοξος κληρικός, ἀισθάνομαι χρέος συνειδήσεως νὰ ἐκφράσω δημοσίως τὴν βαθεῖαν ἀγανάκτησίν μου γιὰ τὸ κατάντημα ποὺ προβάλλεται ἀναισχύντως ὡς «ἔργον τέχνης» καὶ διαφημίζεται μὲ θράσος ὡς δήθεν προοδευτικὴ ἔκφρασις. Αὐτὸ ποὺ βλέπουμε δὲν εἶναι τέχνη. Εἶναι βεβήλωσις. Εἶναι περιφρόνησις τοῦ Ἱεροῦ. Εἶναι ἡ πνευματικὴ ἀθλιότης ποὺ φορᾷ κορνίζα γιὰ νὰ ἀποκτήσει ὑπόστασιν. Οἱ Ἅγιες Εἰκόνες τῆς Ὀρθοδοξίας δὲν εἶναι διακοσμητικὰ ἀντικείμενα, οὔτε ὕλη γιὰ ψυχολογικὰ πειράματα καὶ καλλιτεχνικὰ ἀπωθημένα. Εἶναι προσευχὴ αἰώνων. Εἶναι δάκρυ ἀνθρώπων ποὺ γονάτισαν ἐμπρός τους σὲ ὥρες ἀπόγνωσης. Εἶναι ἡ σιωπηλὴ μαρτυρία πίστεως ἑνὸς λαοῦ ποὺ ἔμαθε νὰ σηκώνει τὸν σταυρὸ του μὲ ἀξιοπρέπεια. Καὶ ὅμως, ἐν ὀνόματι μιᾶς δήθεν «ἐλευθερίας ἐκφράσεως», κάποιοι θεωροῦν ὅτι ἔχουν δικαίωμα νὰ χλευάζουν, νὰ ἐξευτελίζουν καὶ νὰ ποδοπατοῦν ὅ,τι γιὰ τοὺς ἄλλους εἶναι ἅγιον. Ἀς λεχθῇ καθαρὰ: Ἡ ἐλευθερία τῆς ἐκφράσεως δὲν εἶναι ἄδεια ἀσεβείας. Δὲν εἶναι ἄλλοθι βεβηλώσεως. Δὲν εἶναι δικαίωμα νὰ τραυματίζεις συνειδήσεις καὶ νὰ τὸ βαπτίζεις ἀνωτερότητα. Αὐτοῦ τοῦ εἴδους ἡ «τέχνη» δὲν εἶναι γενναία· εἶναι ἐπιλεκτικῶς προκλητική. Χτυπᾷ ἐκεῖ ποὺ νομίζει ὅτι δὲν θὰ ὑπάρξει ἀντίδρασις. Στρέφεται ἐναντίον τῆς Ὀρθοδοξίας διότι τὴ θεωρεῖ «ἀκίνδυνον» στόχον, γνωρίζοντας ὅτι οἱ πιστοὶ της δὲν ἀπαντοῦν μὲ βίαν, ἀλλὰ μὲ ὑπομονὴν καὶ προσευχήν. Ὅμως ἡ σιωπὴ δὲν εἶναι συναίνεσις. Καὶ ἡ ὑπομονὴ δὲν εἶναι ἀνοχή. Ἡ Ὀρθοδοξία δὲν εἶναι κατάλοιπον τοῦ παρελθόντος. Εἶναι πολιτισμός, ἦθος καὶ πνευματικὸ βάθος αἰώνων. Εἶναι ἡ μήτρα ἀπὸ τὴν ὁποίαν ἐγεννήθη καὶ ὁ αὐτὸς ὁ εὐρωπαϊκὸς πολιτισμὸς ποὺ σήμερα κάποιοι ἐπιχειροῦν νὰ γελοιοποιήσουν, νομίζοντας ὅτι ἔτσι ἀποδεικνύουν προοδευτικότητα. Καὶ κάτι ἀκόμη ὀφείλει νὰ λεχθῇ, ὄχι ὡς ἀπειλή, ἀλλὰ ὡς πνευματικὴ ἀλήθεια τῆς Ἐκκλησίας: Ὅποιος προσβάλλει τὸν Θεόν, ὅποιος συνειδητὰ βεβηλώνει τὰ Ἱερά Του, δὲν τραυματίζει τὸν Θεόν. Τραυματίζει τὸν ἴδιον του τὸν ἑαυτόν. Φορτώνεται μίαν κατάραν ἐσωτερικήν, μίαν πνευματικὴν νέκρωσιν ποὺ τὴν κουβαλᾷ μέσα του. Διότι ὁ Θεὸς δὲν ἐκδικεῖται· ὁ ἄνθρωπος αὐτοκαταδικάζεται ὅταν χλευάζει τὸ Ἅγιον. Ἡ βεβήλωσις δὲν φέρει φῶς· φέρει σκότος. Ὁ χλευασμὸς δὲν γεννᾷ ἐλευθερίαν· γεννᾷ κενόν. Καὶ τὸ κενόν, ὅσο κι ἂν στολισθῇ μὲ θεωρίες καὶ κορνίζες, παραμένει κενόν. Ἂν αὐτὸ ὀνομάζεται «πρόοδος», τότε πρόκειται γιὰ πρόοδον χωρὶς ψυχήν. Ἂν αὐτὴ εἶναι ἡ Εὐρώπη ποὺ ὀραματίζονται κάποιοι, τότε μιλοῦμε γιὰ Εὐρώπη ἀποκομμένη ἀπὸ τὶς ρίζες της. Καὶ ἂν αὐτὸ προβάλλεται ὡς τέχνη, τότε ἡ τέχνη ἔχει καταντήσει κραυγὴ πνευματικῆς πτωχείας. Ἡ πίστις μας δὲν ἔχει ἀνάγκη ἀπὸ ὑπερασπιστὲς γιὰ νὰ σταθῇ. Θὰ σταθῇ καὶ χωρὶς ἐμᾶς. Ἐμεῖς ὅμως ἔχουμε χρέος νὰ ὑψώνουμε λόγον, ὅταν τὸ Ἱερὸ βεβηλώνεται καὶ ἡ ἀσέβεια βαπτίζεται ἀρετή. Διότι τελικῶς: Ἡ προσβολὴ δὲν εἶναι τέχνη. Ἡ βεβήλωσις δὲν εἶναι ἐλευθερία. Καὶ ἡ ἀθλιότης, ὅπως κι ἂν βαπτισθῇ, παραμένει ἀθλιότης. Λυπάμαι πολύ!!! Κρίμα… Π. Νεκτάριος