Ο ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ VILICIC ΑΠΕΚΗΡΥΞΕΝ ΤΗΝ ΦΛΩΡΙΝΙΚΗΝ ΠΑΡΑΤΑΞΙΝ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΧΩΡΗΣΕΝ ΕΙΣ ΤΗΝ ΓΝΗΣΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ Τήν Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πάντων (9 Ἰουνίου 2008 ἐ.ἡ.), εἰς τόν Μητροπολιτικόν Ἱερόν Ναόν Ἁγίου Δημητρίου Ἀχαρνῶν, ἐγένετο ἐπισήμως δεκτός ὁ ἱερομόναχος π. Παντελεήμων VILICIC Κροατικῆς καταγωγῆς. Οὗτος παιδιόθεν ἀνετράφη εἰς περιβάλλον Παπικῶν, τήν δέ Ὀρθοδοξίαν ἐγνώρισε μέσα ἀπό τήν μελέτην Ὀρθοδόξων βιβλίων. Ἐβαπτίσθη εἰς Ἅγιον Ὄρος ὑπό τοῦ Ἡγουμένου τῆς Μονῆς Γρηγορίου π. Γεωργίου Καψάνη. Ἐν συνεχεία προσεχώρησεν εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν τοῦ Χρυσοστόμου Κιούση, ἐμόνασεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν Ἁγίου Παντελεήμονος Πατρῶν, καί ἐχειροτονήθη Ἱερομόναχος ὑπό τοῦ «Ἀχαΐας» κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου. Μή ἀναπαυόμενος εἰς τούς Φλωρινικούς ἀνεζήτησεν τήν Ὀρθοδοξίαν εἰς τούς Νικολα?τας, ἀλλ' ἀμέσως διέκρινεν ὅτι ὁ Νικόλαος καί οἱ μετ' αὐτοῦ, ὅπως κατήντησαν, δέν ἔχουν καμμίαν σχέσιν μέ τήν Ὀρθοδοξίαν. Εἰς τήν συνέχειαν μελετήσας τά πάντα προσέφυγεν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἐγένετο δεκτός διά Λιβέλλου — Ὁμολογίας καί ἐχειροθετήθη ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Παραθέτομεν τήν ἀναλυτικήν του Ὁμολογίαν: « ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟW ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ VILICIC Πρός τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκον, Ἱερόν Ἐπισκοπεῖον Ἁγίας Αἰκατερίνης Τ.Θ. 54, 19400 Κορωπί Κοινοποίησις: 1) «Σεβασμιώτατον Ἀχαΐας» κ. Καλλίνικον, Ἱ. Μ. Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου, 200 05 Ἀθίκια. 2) «Ἱεράν Σύνοδον Ἐκκλησίας Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος», Κάνιγγος 32 106 82 Ἀθῆναι. Σεβασμιώτατε, Μητροπολίτα Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκε, Σᾶς ὑποβάλλω τόν «ΛΙΒΕΛΛΟΝ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», τόν ὁποῖον συνέταξα καί ἐκοινοποίησα εἰς τόν μέχρι πρό τινος Ἐπίσκοπόν μου «Ἀχαΐας κ. Καλλίνικον», διά τῆς ὁποίας τοῦ γνωρίζω καί τούς λόγους, διά τούς ὁποίους, βάσει τῶν Ἱερῶν Κανόνων ΙΕ’ τῆς ΑΒ’ Συνόδου καί 31 Ἁγίων Ἀποστόλων, διακόπτω τήν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν. ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Ἐλαχίστου ἐν Ἱερομονάχοις Παντελεήμονος Ἀποδέχομαι καί τιμῶ τάς Ἁγίας καί Οἰκουμενικάς Συνόδους καί τά ἐν αὐταῖς θεῖα τε, ὑπερφυῆ καί σωτήρια δογματισθέντα καί κηρυχθέντα παρά τῶν Ὁσίων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν, καί, οὕς ἡ Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία προσίεται, ἀποδέχομαι, καί οὕς ἀποστρέφεται, ἀποστρέφομαι, μετά δέ τῶν Ἁγίων Πατέρων τῆς Πρώτης ἐν Νικαία καί τῆς Ζ’ τό δεύτερον ἐν Νικαία, ὁμολογοῦμεν καί κηρύσσομεν. «Εἰ τις Ἐκκλησιαστικήν παράδοσιν ἔγγραφον ἤ ἄγραφον ἀθετεῖ ἀνάθεμα», «Ἅπαντα τά παρά τήν ἐκκλησιαστικήν ὑποτύπωσιν καί διδασκαλίαν καινοτομηθέντα ἤ μετά τοῦτα πραχθησόμενα, ἀνάθεμα ἔστω», καί «Ἡμεῖς τῆ ἀρχαία θεσμοθεσία τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατακολουθῶμεν, ἡμεῖς τούς θεσμούς τῶν Πατέρων φυλάττομεν, ἡμεῖς τούς προστιθέντας τί ἤ ἀφαιροῦντας ἐκ τῆς Ἁγίας Ἐκκλησίας ἀναθεματίζομεν». «Οὔτω φρονοῦμεν, οὔτω λαλοῦμεν, οὔτω κηρύσσομεν» Ἡ εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ — Ἡμερολογίου Ἑορτολογίου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος τό 1924 καί ἀμέσως μετά σέ πολλές ἄλλες τοπικές Ἐκκλησίες, καταδεικνύει τήν εἰσαγωγήν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ στόν χῶρο τῆς Ὀρθοδοξίας. Αὐτό τό νέο, Παπικόν Ἡμερολόγιον, ἤδη πολλές φορές ἔχει καταδικασθεῖ, ἀναθεματισθεῖ καί ἀπαγορευθεῖ ἀπό πολλάς Πανορθοδόξους Συνόδους. Μέ αὐτό ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία — Ἐκκλησία, ἔγινε σχισματοαιρετική, ἴδια μέ ἐκεῖνες τίς Ἐκκλησίες πού ἄν καί δέν δέχθηκαν τό νέο ἡμερολόγιο, ὅμως εἶχαν (καί ἔχουν) ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν καινοτόμων, πράγμα τό ὁποῖον ἀπαγορεύουν οἱ ἱεροί Κανόνες. Μόνον ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι ἀντέδρασαν (κλῆρος καί λαός) καί ὅσοι διέκοψαν ἐπικοινωνίαν μετά τῶν καινοτόμων, παρέμειναν καί συνέχισαν τόν δρόμο τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ (τῆς Μίας, Ἁγίας, Καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας). Τό 1935, τρεῖς Ἐπίσκοποι τῆς ἐπισήμου Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἀπέρριψαν τήν παπικήν καινοτομίαν καί δημοσίως ὡμολόγησαν ὅτι ἡ νεοημερολογιτική κρατική Ἐκκλησία μέ τήν εἰσαγωγή τοῦ Παπικοῦ Ἡμερολογίου ἔγινε σχισματική, τά δέ τελούμενα ὑπ' αὐτῆς μυστήρια εἶναι ἄκυρα, διό τά ὑπ' αὐτῶν βαπτιζόμενα παιδιά, ὅταν ἐπιστρέφουν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν πρέπει νά μυρώνωνται. Ἀμέσως οἱ τρεῖς ἐκεῖνοι Ἐπίσκοποι ἐχειροτόνησαν ἄλλους τέσσαρες Ἐπισκόπους. Ὕστερα ἀπ' αὐτά ἠκολούθησαν διωγμοί κατευθυνόμενοι ἀπό τήν κρατοῦσα Ἐκκλησία καί τήν κρατική ἐξουσία. Ἀργότερα μερικοί ἀπ' αὐτούς τούς Ἀρχιερεῖς ἐπέστρεψαν πάλιν εἰς τό νέον ἡμερολόγιον, ἐνῶ ὁ ἐπίσκοπος πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί οἱ σύν αὐτῶ ἤρχισαν νά κηρύττουν δημοσίως ὅτι ἡ Ἐκκλησία τοῦ νέου ἡμερολογίου δέν εἶναι σχισματική «ἐν ἐνεργεία», ἀλλά μόνον «ἐν δυνάμει». Ὁ Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ σύν αὐτῶ ἔμειναν πιστοί στήν πρώτην Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν του, τήν κηρυχθεῖσαν ἀμέσως ἀπό τό 1924 καί πλέον ἐπισήμως καί Συνοδικῶς τό 1935. Ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἔκανε μεγάλες προσπάθειες νά μεταπείση τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομον νά ἐπιστρέψη εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν τοῦ 1935, βάσει τῆς ὁποίας τόν ἐδέχθη ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ὡς Ἀρχιερέα πλήν εἰς μάτην. Βλέπων ὅτι ὁ πρ. Φλωρίνης παραμένει ἀμετακίνητος στίς δικές του νέες θεωρίες, τό 1937 διέκοψεν ἐκκλησιαστικήν ἐπικοινωνίαν μετ' αὐτοῦ. Ἐκτός ἀπό αὐτόν τόν κακόδοξον ὅρον περί «ἐν δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος», ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος εἶχε προβεῖ δι' ἐπισήμων ἐγγράφων του καί δημοσίως σέ ἐφημερίδες καί σέ ἄλλες αἱρετικές δηλώσεις, ὅπως: «Ἡμεῖς οἱ Γ.Ο.Χ. εἴμεθα μόνο μία φρουρά, ἡ ὁποία φυλάττει τό παραδοσιακό παλαιό ἡμερολόγιο μέσα στά πλαίσια τῆς κρατούσης Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος». Ὁ πρ. Φλωρίνης, ἔδωσεν ὑπόσχεσιν, ὅτι ποτέ δέν θά προβῆ εἰς χειροτονίας νέων ἐπισκόπων! Αὐτή τήν ὑπόσχεσιν τήν κράτησε μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του, διότι ὅπως ἔλεγε, δέν ἤθελε νά διαφύγη ὁ ἀγώνας ἀπό τόν ἔλεγχο, καί διά νά μή παραβιάση τήν «ἀξιοπρέπεια» τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας. Ἀκόμη εἶχε πεῖ ὅτι ἡ Σύνοδος (τῶν νεοημερολογιτῶν) ἔπρεπε νά ὁρίσει κάποιον μητροπολίτη νά «ὑποκριθῆ τόν ὁδηγό τῶν παλαιοημερολογιτῶν! Ἀπό τήν ἀλληλογραφία τους βλέπομεν ὅτι ὁ ἀείμνηστος Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος προσεπάθησε νά ἐπαναφέρη τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο στίς Ὀρθόδοξες θέσεις. Ἐζήτησε μόνο νά δημοσιεύσει τίς τρεῖς — τέσσερις ὁμολογιακές θέσεις τοῦ 1935, καί μέ αὐτάς θά ἐγίνετο ἡ ἕνωσις αὐτομάτως. Ἀντιθέτως βλέπομεν ἀπό ἐπιστολές τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου ὅτι συκοφαντοῦσε τόν Βρεσθένης Ματθαῖο ἤ τόν ἐπρόσβαλλε θεωρώντας τον ὡς πλανεμένον ἤ θεολογικῶς ἀγράμματον. Ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος καί οἱ μετ' αὐτοῦ ἀνεζήτησαν τήν συνεργασίαν καί τό σύμψηφον καί ἄλλων ὀρθοδόξων ἀρχιερέων στήν Ἑλλάδα καί ἐκτός Ἑλλάδος, ἀλλά δέν βρῆκαν ἀνταπόκρισιν. Καί ὅταν ἔφθασε σέ μεγάλη ἡλικία τό 1948 (σχεδόν 90 ἐτῶν), ἐξαντλημένος ἀπό τίς προσπάθειες, πιεζόμενος ἀπό τόν κλῆρο καί τόν λαό, ἐχειροτόνησε μόνος του ἄλλον ἐπίσκοπο, καί κατόπιν οἱ δύο μαζί ἐχειροτόνησαν τρίτον κ.λπ. Οἱ Κανόνες ὁρίζουν ὅτι εἰς τήν χειροτονίαν Ἐπισκόπου χρειάζεται νά παρίστανται τουλάχιστον τρεῖς ἤ δύο Ἐπίσκοποι, ὅμως, προβλέπουν ὅτι ἡ ὑφ' ἑνός χειροτονία εἶναι ἔγκυρος ὅταν γίνεται, ἐξ αἰτίας κάποιου διωγμοῦ ἤ καί ὅταν ὑπάρχει ἀδυναμία εὐρέσεως ἑτέρων ὀρθοδόξων ἐπισκόπων. Αὐτό δέν δηλώνει αὐθαρεσίαν, ἤ πρόκλησιν δημιουργίας σχίσματος. Ὅταν ἡ κατάστασις εἰρηνεύση, ἡ Ἐκκλησία δέχεται ἤ ἀπορρίπτει τέτοιες χειροτονίες. Στήν περίπτωσι τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, ἡ χειροτονία ἔγινε ἀπό ἀπόλυτη ἀνάγκη καί στόν δύσκολο καιρό τῶν διωγμῶν. Ἐπίσης ἀδυνατοῦσε νά εὕρη Ὀρθόδοξον ἐπίσκοπον στήν Ἑλλάδα ἤ στό ἐξωτερικό. Ἀμέσως μετά τήν κοίμησι τοῦ ἀοιδίμου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος ὑποκρινόμενος ἐδημοσίευσεν ὅτι ἀνακαλεῖ ὅλες τίς λανθασμένες δηλώσεις του, μαζί μέ τό «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» καί ὅτι ἐπιστρέφει στήν ὁμολογία τοῦ 1935. Διά ποῖο σκοπό ἐδήλωσε αὐτό εἰς αὐτήν τήν συγκεκριμένη στιγμή; Ὁ ἴδιος, ἔδωσε λίγο ἀργότερα τήν ἀπάντησι, ὅταν δήλωσε στήν Ἐφημερίδα «ΒΡΑΔΥΝΗ» (10.12.1950) ὅτι τό «σχίσμα προκάλεσαν οἱ παλαιοημερολογίτες καί ὅτι ἡ ἐπίσημη Ἐκκλησία ἔπρεπε νά ὁρίσει ἕνα μητροπολίτη διά νά ὑποκριθῆ τόν παλαιοημερολογίτη, διά νά μήν γίνη ζημιά στό κύρος τῆς Ἐκκλησίας καί στό γόητρο τῆς ἱεραρχίας…» καί μέ αὐτή τήν «Ὁμολογία» τήν ὁποία ποτέ δέν διέψευσε, τό 1955 ἀπεβίωσε, καί σύμφωνα μέ τήν ὑπόσχεσι, τήν ὁποία ἔδωσε στίς ἐκκλησιαστικές καί κοσμικές ἐξουσίες, ἄφησε τούς ὀπαδούς του χωρίς Ἐπισκόπους. Ὅταν μία φορά ἐρώτησαν τόν πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομο γιατί δέν χειροτονεῖ ἐπισκόπους, αὐτός εἶπε: «…καί ποιόν νά χειροτονήσω; ἔχετε ἐπισκόπους στήν Κερατέα»! Καί ὅμως αὐτοί ἀντί νά ἑνωθοῦν μέ αὐτούς τούς Ἐπισκόπους, ἔστειλαν τόν δικό τούς ἀρχιμανδρίτη (πρώην «Ματθαιϊκό») Ἀκάκιον Παπᾶ στήν Ἀμερική νά χειροτονηθῆ ἀπό ἐπισκόπους τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, γιά τίς ἀνάγκες τους στήν Ἑλλάδα. Καί ἔτσι ἀπροσδόκητα ἔκαναν ἕνα βῆμα μέ τό ὁποῖο περισσότερο ἐστερέωσαν καί (ὅπως καί σήμερα βλέπουμε) ἐσφράγισαν τό Φλωρινικό σχίσμα. Ὑπάρχουν ἐπίσημα ἔγγραφα τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς πού βεβαιώνουν τήν ἀπόρριψι τῆς αἰτήσεως διά τήν χειροτονία τοῦ Ἀκακίου Παπᾶ, καί ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἀκολουθεῖ τό Πάτριο Ἡμερολόγιο, θεωρεῖ τήν εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ὡς μεγάλο σφάλμα, ὅμως δέν ἔκοψε τήν ἐπικοινωνία οὔτε μέ τό Οἰκουμενικό Πατριαρχεῖο, οὔτε μέ τήν Ἑλληνική Ἀρχιεπισκοπή (τοῦ νέου ἡμερολογίου) στήν Ἀμερική, οὔτε ἀκόμη τούς θεωρεῖ ὡς σχισματικούς, καί διατηρεῖ πνευματικές σχέσεις καί κοινωνία μέ ὅλες τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες. Παρά ταῦτα τό ἔτος 1960 ὁ Ἀκάκιος Παπᾶς πῆγε στήν Ἀμερική γιά νά χειροτονηθῆ μυστικῶς ἀπό τόν Ἀρχιεπίσκοπο Σικάγου (Chicago) Σεραφείμ καί τόν Ρουμάνο νεοημερολογίτη Ἐπίσκοπο Θεόφιλο Ἰονέσκου. Ὁ τελευταῖος μέχρι τό τέλος τῆς ζωῆς του δέν παρεδέχθη ὅτι συμμετεῖχε στήν χειροτονία αὐτή. Ἐδῶ γεννιέται τό ἐρώτημα: Διατί οἱ Φλωριναῖοι ἐδέχθηκαν χειροτονία ἀπό Οἰκουμενιστές στήν Ἀμερική; Αὐτές οἱ χειροτονίες εἶναι ἀντικανονικές ἀπό ὁποιανδήποτε ἄποψι, εἴτε ζηλωτική (δηλ. Ὀρθόδοξη), εἴτε ἀπό τήν πλευρά τῶν ἐπισήμων Ἐκκλησιῶν (δηλ. Οἰκουμενιστῶν), διότι κατά τήν δική τους «Ὁμολογία» ἔπρεπε νά εἶχαν ὑποταχθεῖ στήν Ἑλλαδική (νεοημερολογιτική) Ἐκκλησία, ἡ ὁποία θά τούς παραχωροῦσε ἕναν ἐπίσκοπο διά νά τούς ὁδηγεῖ σάν παλαιοημερολογίτες ἐντός τῆς Κρατούσης Ἐκκλησίας, ὅπως κάποτε εἶχε προτείνει καί ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος. Ἀκριβῶς διά τούς παραπάνω λόγους, ἀλλά καί διότι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχαν κοινωνία μέ τίς νεοημερολογιτικές Ἐκκλησίες, ἡ δική τους αἴτησις πρός τήν Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, μέ πρόεδρο τόν Μητροπολίτη Ἀναστάσιο, εἶχεν ἀπορριφθεῖ. Ἐπίσης ὁ πρώην Ματθαιϊκός ἱερομόναχος Αὐξέντιος ἐχειροτονήθη μυστικῶς ἀπό τόν Ἀκάκιο Παπᾶ καί τόν ἐλθόντα ἀπό Νότια Ἀμερική Ἀρχιεπίσκοπο Χιλῆς Λεόντιο (τόν γνωστόν ὡς Λατινόφρονα), ἡ ὁποία «χειροτονία» διά τούς ἴδιους παραπάνω λόγους εἶναι ἐπίσης ἀντικανονική καί σχισματική. Ἐξ αὐτῶν τῶν βασικῶν γεγονότων ξεκάθαρα φαίνεται ὅτι ἡ σύνοδος τοῦ ἀρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Κιούση, ὅπως καί οἱ ἄλλες σύνοδοι αἱ ὁποῖαι ἐδημιουργήθησαν ἐπί τῆ βάσει τῶν ἀντικανονικῶν καί σχισματικῶν χειροτονιῶν τοῦ Σικάγου Σεραφείμ καί τῶν κακοδόξων φρονημάτων τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, εἶναι εἰς κατάστασιν σχίσματος. Ὅταν εἰς τόν θρόνον τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἀνέβη ὁ Μητροπολίτης Φιλάρετος, ἀντιπρόσωποι τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Κύπρου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἐπῆγαν τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, διά νά κηρύξουν καί στερεώσουν τήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν τῆς Διασπορᾶς εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν, καί νά συζητήσουν τά τῆς ἑνώσεως. Μέ αὐτόν τόν τρόπο ἤθελαν συγχρόνως νά ἐπιτύχουν καί ἕνωσι μέ τήν παράταξι τῶν Φλωριναίων στήν Ἑλλάδα. Οἱ ἱεράρχαι τῆς Ρωσικῆς Ἐκκλησίας τῆς Διασπορᾶς, ὅπως λέγεται, ἄκουσαν τήν Ὁμολογία Πίστεως τῶν ἀντιπροσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας μέ ἐνθουσιασμό καί ὁμόφωνα ἐδέχθησαν αὐτήν τήν ὁμολογίαν. Στό ἀντιφατικό Συνοδικό ἔγγραφο μέ τήν ὑπογραφή τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου φαίνεται ὅτι ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη τήν ἐγκυρότητα τῆς χειροτονίας τοῦ Ἐπισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου ἐν ἔτει 1948, διότι αὐτή ἡ χρῆσις τῆς ἐκκλησιαστικῆς οἰκονομίας διεπράχθη ἀπό ἀνάγκη διαφυλάξεως τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅμως διά νά ἱκανοποιηθῆ ἡ πλευρά τοῦ ἀρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ἡ ὁποία ἐσκανδαλίσθη ἀπό αὐτήν τήν Κανονικήν ὑπέρβασιν, ἀπεφάσισαν νά γίνη χειροθεσία, τήν ὁποίαν ἡ Ἐξαρχία παρουσίασε ὡς μία ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή, ἐνῶ παράλληλα στό συνοδικό ἔγγραφο ἀνέφεραν ὅτι: «…ἡ Ἱεραρχία ἥτις προέρχεται ἐκ τῶν τοῦ Ματθαίου χειροτονιῶν οὐδόλως δύνανται νά συγκριθοῦν μετά τῶν σχισματικῶν…». Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἀπόφασι τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας, ἡ ὑπό τούς τότε Κορινθίας Κάλλιστον καί Κιτίου Ἐπιφάνιον ἐξαρχία τοῦ 1971, τήν ἀπέκρυψεν ἀπό τούς ἐν Ἑλλάδι λοιπούς Ἀρχιερεῖς καί ἐδήλωνεν ὅτι δέν ἐδέχθησαν χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν, ἀλλά συγχωρητική εὐχή, καί ταύτην κατ' ἄκραν οἰκονομίαν, διά νά γίνη ἡ ἕνωσις ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν ἐν τῆ Ὀρθοδοξία. Ὅταν οἱ Φλωριναῖοι μέ ἀρχιεπίσκοπο τόν Αὐξέντιο ἔμαθαν ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος τῆς Διασπορᾶς ἐδέχθη ὡς ἔγκυρες τίς χειροτονίες τοῦ 1948, καί ἀνεγνώρισαν πλήρη τήν Ἀρχιερωσύνη στούς Ἐπισκόπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤρχισαν μία σκοτεινή προπαγάνδα ἐναντίον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία μέχρι σήμερον δέν ἔχει σταματήσει. Ἀπό τήν μελέτη τοῦ θέματος αὐτοῦ καί ἀπό ὅσα ἐκ τῶν ὑστέρων ἔγιναν γνωστά, προέκυψεν τό συμπέρασμα, ὅτι κατ' ἀκρίβεια δέν ὑπῆρχε ἀνάγκη διά οὐδεμία συγχωρητική εὐχή ἤ ἐπίθεσι χειρῶν. Ἁπλῶς ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς ἔπρεπε νά δεχθῆ τήν ἕνωσιν μέ ὁμόφωνη ὁμολογία πίστεως. Ὅμως, λίγο καιρό ἀργότερα ἦλθε στό φῶς ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς δέν εἶναι συνεπεῖς σέ ὅσα ὡμολόγησε ὁ Πρωθιεράρχης των, ὁ Φιλάρετος. Δηλαδή δέν ἔκοψαν τήν ἐπικοινωνίαν των μετά τῶν νεοημερολογιτῶν καί τῶν παλαιοημερολογιτῶν οἰκουμενιστῶν. Εἰς σύντομον χρονικόν διάστημα, ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγκάσθη νά κόψη τήν ἐπικοινωνίαν μαζί τους. Ἐδῶ θεωρῶ ἀνάγκη νά συμπληρώσω ὅτι ἕνας ἀπό τούς ἀντιπροσώπους τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας στίς Ἡνωμένες Πολιτεῖες τῆς Ἀμερικῆς, ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, ἐδήλωσε τό 1976, ὅτι τό 1971 στήν Ἀμερική ἐδέχθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν, καί ὅτι συνεπεία αὐτῆς τῆς «χειροθεσίας» ἀποκαταστάθηκε καί ἔγινε κανονικός ἀρχιερέας. Αὐτό ἐσήμαινε ὅτι κατεπάτησε καί ἀρνήθηκε τήν ἀρχιερωσύνη του, διά τοῦτο καί ἡ Ἱερά Σύνοδος τόν καθήρεσε τό 1977. Ἡ ἀλήθεια σ' αὐτή τήν περίπτωσι εἶναι ὅτι οἱ ἀντιπρόσωποι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας εἰς τήν Ἀμερική, μετά τήν ἐπιστροφή των εἰς τήν Ἑλλάδα, ἐδήλωσαν ὅτι τέτοια χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν δέν ἔγινε, ἀλλά ἁπλῶς μία τυπική ἐξωτερική πράξις συγχωρητικῆς εὐχῆς. Οἱ ὑπόλοιποι ἀπό τόν κλῆρο καί λαό, ἐθεώρησαν ὅτι δέν εἶναι ἀνάγκη νά λάβουν οὔτε αὐτήν τήν τυπικήν ἐξωτερικήν πράξιν, ἀσχέτως ἄν ἡ Ρωσική Ἐκκλησία τῆς Διασπορᾶς τό ἐζήτησε. Οἱ Ἐπίσκοποι, πρεσβύτεροι καί ὁ λαός τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἤξεραν καί ἐπίστευαν ὅτι ἡ δική τους Ὁμολογία εἶναι κατά πάντα Ὀρθόδοξη καί ὅτι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἡ ὁποία προέρχεται ἀπό τήν χειροτονία τοῦ ἀειμνήστου ἀρχιεπισκόπου Ματθαίου, εἶναι κατά πάντα ἔγκυρος ἡ δέ γνώμη καί δήλωσις τοῦ Κορινθίας Καλλίστου ἀντιμετωπίσθη ὡς προσωπική του ἐπιλογή πού δέν συμφωνεῖ μέ τήν Ὁμολογία τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ὅμως οἱ συγκρούσεις σχετικά μέ τά γεγονότα τοῦ 1971 δέν ἔπαυσαν. Κατά τό 1991—1993 ἐμφανίσθη ἕνα νέο κίνημα ὑποκινούμενο ἀπό τόν Ἀττικῆς Ματθαῖο καί τόν Θεσσαλονίκης Χρυσόστομον, τό ὁποῖον ἔλεγεν ὅτι πρέπει νά «καταδικασθῆ ἡ χειροθεσία διά νά εἰρηνεύση ἡ Ἐκκλησία». Αὐτό ἀπερρίφθη Συνοδικῶς, διότι ἐάν κατεδικάζετο ἡ ἀνύπαρκτη διά τήν Ἐκκλησίαν χειροθεσία, τοῦτο θά ἐσήμαινε ὅτι αὐτή πράγματι ἔγινε καί εἰς τούς ὑπολοίπους Ἐπισκόπους τῆς Συνόδου καί ἔτσι θά ἀφάνιζαν τήν ἀληθινή Ἀποστολική Διαδοχή, τήν ὁποίαν ἔλαβαν οἱ Ἐπίσκοποι καί οἱ Πρεσβύτεροι τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας ἀπό τόν Ἅγιο Βρεσθένης Ματθαῖο. Διά νά προχωρήση τό ἔργο τῆς προσβολῆς τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, αὐτοί οἱ δύο Ἐπίσκοποι ἄρχισαν νά πολεμοῦν τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, ὡς δῆθεν «Εἰκονομάχον». Εἰς τήν πολεμική τους αὐτή κατά τῆς δῆθεν «Εἰκονομαχίας» ἔπεσαν οἱ ἴδιοι στήν εἰκονομαχία, δογματίσαντες ἐπί τινων δυτικῆς προελεύσεως καί δυτικῆς θεολογίας εἰκόνων, ἐνῶ ἠμφισβήτησαν ὀρθόδοξες ἀρχαῖες εἰκόνες, αἱ ὁποῖαι ἐπροσκυνοῦντο περισσότερο ἀπό 1000 χρόνια στήν Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία. Ἔτσι οἱ πέντε πρώην μητροπολίτες τό 1995 ἀπεκόπηκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἐπέβαλον «ἀναθέματα» εἰς ὅσους δέν συμφωνοῦν μέ τήν κακόδοξη γνώμη τους. Πάλιν μετά τό 2005, ἐξέπεσαν καί βγῆκαν ἀπό τήν Ἐκκλησίαν κάποιοι, οἱ ὁποῖοι μέ δόλιο τρόπο ἐκινήθησαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, διότι δέν ἠμποροῦσαν οἱ ἴδιοι νά κρατήσουν τήν καθαρή καί ὀρθόδοξη ὁμολογιακή γραμμή. Συγκεκριμένα τό 1998 ἔγινε προσπάθεια νά ἐπαναληφθῆ ὁ ἐπίσημος διάλογος μεταξύ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί μιᾶς Φλωρινικῆς παρατάξεως ὑπό τόν ἀρχιεπίσκοπον Χρυσόστομον Κιούση, μέ σκοπό νά βρεθῆ τρόπος διά νά γίνη ἀλληλοαναγνώρισις. Πίσω ἀπό ὅλα αὐτά εἶναι ἡ πρόθεσις οἰκουμενιστικῶν κύκλων τῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος νά γίνη ἡ λύσις τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος» μέ ἐπικεφαλῆς τόν Ἀρχιεπίσκοπο Χριστόδουλο, μέ τήν ἕνωσιν ὅλων τῶν Παλαιοημερολογιτικῶν Παρατάξεων καί νά ἀναγνωρισθοῦν καί ἀπό τήν κρατοῦσα ἐκκλησία καί τό κράτος ὡς ἐπίσημη Ἐκκλησία τοῦ Παλαιοῦ ὑπαγομένης στόν Νεοημερολογιτισμόν. Αὐτή ἡ προσπάθεια ἐστηρίζετο εἰς τήν ἀρχήν ὅτι δῆθεν οἱ Φλωριναῖοι καί Ματθαιϊκοί ἔχουν τήν ἴδιαν πηγή Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, δηλαδή ἐκ τῶν Ρώσων τῆς Δισπορᾶς, οἱ μέν Φλωριναῖοι βάσει τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, οἱ δέ «Ματθαιϊκοί» διά τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ἡ ὁποία δῆθεν μετεδόθη καί εἰς τούς ἐν Ἑλλάδι Ἀρχιερεῖς. Αὐτό χαρακτήριζε τό νέο διάλογο τῶν Φλωρινικῶν κατά τήν περίοδο τήν ἀπό καί μετά τό 1997. Εἰς αὐτόν τόν διάλογον «ἀντέδρασαν τόσον ὁ ὀρθόδοξος θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης ὅσον καί οἱ Σεβ/τοι Μητροπολίται Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος καί Λαρίσης καί Τυρνάβου Πανάρετος καί οἱ μετ' αὐτῶν. Βλέποντας ὅτι μέ αὐτόν τόν τρόπον θά σταματήση ὁ διάλογος καί θά καταρρεύση ἡ ἐλπίδα τῆς ἑνώσεως (ὅπως τήν ἤθελεν ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός), οἱ ἐχθροί τῆς Ὁμολογίας διαστρέβλωσαν μίαν ἔκφρασιν τήν ὁποίαν ἀναποδείκτως ἐχαρακτήρισαν ὡς «καινοτομίαν» κ.λπ., διά νά συκοφαντήσουν τόν Μητροπολίτη Κήρυκο (ὁ ἐπίσκοπος Πανάρετος εἶχε ἀποβιώσει) διά δῆθεν αἴρεσι.(*) Βλέποντας ὅτι πίσω ἀπό ὅλα αὐτά στέκεται τό συμφέρον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί οἱ σύν αὐτῶ, ὄχι μόνο δέν ὑπετάχθηκαν, ἀλλά ἔβγαλαν στό φῶς ὅλες τίς ὑποχωρήσεις (ὑπαναχωρήσεις) πού ἔγιναν στήν διάρκεια ὅλων αὐτῶν τῶν ἐτῶν, σχετικά μέ τήν Ὁμολογία. Μέσα σ' αὐτές τίς ἀποκαλύψεις ἀναφέρονται ἡ προδοσία τοῦ τότε μητροπολίτου Πειραιῶς Νικολάου μέ τό 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ δικαστηρίου Πειραιῶς τό 1976, ἡ ἀντικανονική παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέα καί ἡ ταυτόχρονος ἐνεργός παραμονή του εἰς τόν βαθμό τοῦ ἐπισκόπου, οἱ βλάσφημες διπλωματικές καί προδοτικές ἐν πολλοῖς δηλώσεις περί δῆθεν χειροθεσίας καί ἐν Ἑλλάδι, ὡς τῶν Κιτίου Ἐπιφανίου, Ἀργολίδος Παχωμίου, Περιστερίου Γαλακτίωνος, κ.λπ. Μή ἠμπορώντας νά ἀπαντήσουν στίς βασικές αὐτές κατηγορίες, αὐτοί, αὐταρχικά καί χωρίς νά ἔχουν κανένα δικαίωμα, διότι ἐπανειλημμένως ἀπό τό 2001 ὁ Μητροπολίτης κ. Κήρυκος τούς κατήγγειλε καί ἐπισήμως τούς ἀπεκήρυξε τό 2005, αὐτοί τόν «κατεδίκασαν» σέ «ἀργία»! Καί ἐνῶ τούς ἐκάλεσε καί πάλιν εἰς διάλογον ἐπί ὅλων τῶν θεμάτων, αὐτοί μέ πνεῦμα αὐταρχικόν τό 2007 τόν «καθήρεσαν»! Ὅπως τό 1935 καί 1995 καί ἐδῶ εἶναι ξεκάθαρο, ὅτι δέν εἶναι καθηρημένος ἤ ἀναθεματισμένος ἐκεῖνος πού κρατεῖ τήν Ὀρθοδοξία, ἀλλά αὐτοί πού ὑπαναχωροῦν ἀπό τήν ἀληθινή Ὁμολογία καί τήν γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Τέτοιες ἀντικανονικές «καθαιρέσεις» δέν ἔχουν οὐσιαστικό ἀποτέλεσμα, ἀλλά ἔχουν συνέπειες εἰς βάρος αὐτῶν, οἱ ὁποῖοι ὑπογράφουν αὐτές τίς παράνομες πράξεις. Μετά ἀπό αὐτή τήν ψευδοκαθαίρεσι καί ἀφοῦ ἐπίστευσαν ὅτι ἔβγαλαν ἀπό τήν μέση ἕναν βασικόν ἀντίπαλον τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ τους οἰκουμενισμοῦ, ἐξέδωσαν μίαν Ἐγκύκλιον, ἀπό καιρό προσδοκωμένη, μέ τήν ὁποία ἤθελαν νά ποῦν: «Τώρα πού ἔφυγαν ἀπό τό μέσο τά ἐμπόδια ἄς κάνουμε τήν δουλειά μας». Δηλαδή μέ αὐτήν τήν Ἐγκύκλιον ἐξεπλήρωσαν εἰς τό ἀκέραιον τούς στόχους τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖοι ἐστόχευαν νά δώσουν ὑπόστασιν χειροθεσίας εἰς τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί ἔτσι, νά ἐξαρτηθῆ ἡ Ἀποστολική Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, νά γίνη ἕνωσις μετά τῶν Φλωρινικῶν βάσει αὐτῆς τῆς χειροθεσίας καί βάσει τοῦ Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος, καί ἔτσι νά ἐπέλθη ἡ «λύσις» τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ» κατά τίς ὑποδείξεις τοῦ ἀποθανόντος Χριστοδούλου. Αὐτή ἡ Ἐγκύκλιος ἄν καί στούς ἀπληροφόρητους στό πρῶτο βλέμμα φαίνεται καλή, στήν οὐσία εἶναι ἡ ἀποκορύφωσις τῆς προδοσίας. Εἰς αὐτήν πολλές φορές τονίζεται ὅτι ἀπορρίπτεται καί καταδικάζεται(!) ἡ χειροθεσία τοῦ 1971, ἡ ὁποία ὅμως ποτέ δέν ἔγινε! Ἡ ἰδία προσπάθεια, ἐκδηλώθηκε καί τό 1992-1993, ἀλλά καί τότε, ὅπως, ἤδη ἀνεφέρθη, δίκαια εἶχε ἀπορριφθεῖ καί κατηγγέλθη καί ἔγινε σαφές ὅτι μέ τήν «καταδίκη» τῆς μή γενομένης είς τήν Ἑλλάδα «χειροθεσίας» θά τήν ἐνεφάνιζαν ὡς νά ἔγινε! Ἡ προσπάθεια αὐτή τότε ἀπέτυχε. Τώρα ὅμως τό 2007 ἡ ἴδια προσπάθεια ἔγινε πραγματική πρᾶξι, ἀπό τούς Νικολα?τες! Ἔτσι ἐπιβεβαίωσαν αὐτό τό ὁποῖον ἐπεδιώκετο ἐπί τριάντα πέντε χρόνια, δηλαδή ἡ συγχωρητική εὐχή νά γίνη χειροθεσία κανονική καί οὐσιαστική καί ἑπομένως δέν ὑπάρχει βασικό ἐμπόδιο διά τήν ἕνωσί τους μέ τίς Φλωρινικές παρατάξεις καί γενικά τούς οἰκουμενιστές, ὄχι ἐπί τῆ βάσει τῆς ἀληθείας ἀλλά ἐπί τῆ βάσει τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971. Λαμβάνοντας ὑπ' ὄψιν τά ἀνωτέρω, ἀναγκάστηκα νά διακόψω πᾶσαν ἐπικοινωνίαν μετά τοῦ πρώην Ἐπισκόπου μου, βάσει τῶν Κανόνων 15 τῆς Πρώτης καί Δευτέρας Συνόδου τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί 31 τῶν Ἀποστόλων, καί νά προσφύγω εἰς τήν Κανονική Σύνοδο τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, τήν προεδρευομένην ὑφ' ὑμῶν τοῦ Σεβασμιωτάτου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Ἀθῆναι 9/13.6.2008 Ὁ Ἐλάχιστος ἐν Ἱερομονάχοις, Ἱερομόναχος Παντελεήμων Vilicic «…6. ὁ σπείρων φειδομένως φειδομένως (μέ τσιγουνιά) καί θερίσει, καί ὁ σπείρων ἐπ' εὐλογίαις ἐπ' εὐλογίαις καί θερίσει. Ἕκαστος καθώς προαιρεῖται τῆ καρδία, μή ἐκ λύπης ἤ ἐξ ἀνάγκης· ἱλαρόν γάρ δότην ἀγαπᾶ ὁ Θεός». (Β’ Κορινθ. Θ’ 6-7). *** (*) Σημ. «Ο.Π.»: Ἰδού ἡ ἔκφρασις ἐκ τῆς Ὁμιλίας τοῦ θεολόγου Ἐλευθ. Γκουτζίδη κατά τό 1997 εἰς τήν Θεσσαλονίκην: «…Δέν θά ὁμιλήσω σήμερα διά τήν πρώτην, ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον Ἐκκλησίαν, διότι αὕτη εἶναι ἡ τελεία Κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Εἶναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, τοῦ ΕΝΟΣ ΘΕΟΥ. Θά ὁμιλήσω ὅμως διά τήν ἀποκεκαλυμμένην ἐπί τῆς γῆς Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ…». Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΠΡΕΣΒΥΓΕΝΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ Ποῖος θά ἐφαντάζετο ὅτι ὁ Θεός θά ἐφύλαττεν εἰς τήν γείτονα Ρουμανίαν, ὄχι μόνον Ἐπισκόπους ἀλλά καί ὅτι μετά τάς εὐλογημένας ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ἤτοι τοῦ Σεβ/του Κένυας κ. Ματθαίου (27.4.2008), καί τοῦ Σεβ/του Κιέβου κ. Σεραφείμ (12.5.2008), θά ἠκολούθει ἡ ἐκλογή καί χειροτονία εἰς Μητροπολίτην Κιτίου ἑνός ἐκ τῶν ἀξίων γόνων τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἱερομονάχου π. Παρθενίου! Εἰς τήν συνέχειαν τά περί τῆς ἐκλογῆς καί χειροτονίας του. Η ΕΚΛΟΓΗ ΚΑΙ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦΙΛΕΣΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΙΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ Τήν 14/27 Ἰουλίου 2008, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων εἰς τόν Ἱ. Ν. Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ Κύπρου ἐγένετο ἡ εἰς Μητροπολίτην Κιτίου καί πάσης Κύπρου χειροτονία τοῦ ἐψηφισμένου π. Παρθενίου. Ὁ Θεοφιλέστατος π. Παρθένιος προέρχεται ἐκ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας καί ἦτο Κληρικός τοῦ Σεβ/του Βράντσεα κ. Γεροντίου. Ἡ χειροτονία αὕτη ὑπῆρξεν ἕν ἐκκλησιαστικόν γεγονός, τό ὁποῖον ἤδη κατεγράφη ὡς ἕν ἐκ τῶν πολλῶν σημαντικῶν γεγονότων τοῦ 2008 καί θά παραμείνη ἀνεξίτηλον εἰς τήν μνήμην τόσον τῶν Κυπρίων Ὀρθοδόξων, ὅσον καί τῶν πιστῶν τῆς Ρουμανίας, ἀλλά καί ὅλων τῶν ἀνά τήν Οἰκουμένην Ὀρθοδόξων, ἀφοῦ σύν τοῖς ἄλλοις, ἦτο ἡ πρώτη Ἐπισκοπική Χειροτονία Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου εἰς τήν Κύπρον μετά ἀπό τό Νεοημερολογιτικόν σχίσμα τοῦ 1924. Αἱ προηγηθεῖσαι ἄλλαι δύο χειροτονίαι, τοῦ μακαριστοῦ Τριμυθοῦντος Σπυρίδωνος ὑπό τοῦ Ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου (1948) καί τοῦ Κιτίου Ἐπιφανίου ἐπί Τοποτηρητοῦ τοῦ Ἀρχιεπισκοπικοῦ Θρόνου τοῦ μακαριστοῦ Θεσσαλονίκης Δημητρίου (1956), ἔλαβον χώραν εἰς τόν Ἑλλαδικόν χῶρον. Ἡ χειροτονία ἐτελέσθη ὑπό τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος κ. Κηρύκου, παρίσταντο δέ καί συμμετεῖχον ἐκ μέν τῆς Ὀρθοδόξου Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὁ Σεβ/τος Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, ἐκ δέ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κένυας ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κένυας κ. Ματθαῖος, διά συμψήφων δέ συμμετεῖχον καί οἱ Σεβ/τοι κ.κ. Κασσιανός καί Σεραφείμ. Ἄς σημειωθῆ ὅτι ἡ χειροτονία αὕτη ἐτελέσθη κατόπιν τῶν νομίμων καί κανονικῶν διαδικασιῶν, τῶν προβλεπομένων ὑπό τοῦ Καταστατικοῦ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου (Γ’ Οἰκουμενική Σύνοδος), καί κατά τά παραδεδομένα θέσμια, τά ὁποῖα ἀδιστάκτως, μόλις κατά τά προηγούμενα ἔτη, προσέβαλεν διά τῶν παρανόμων καί αὐταρχικῶν ἐπεμβάσεών του ὁ βλάσφημος καί παράνομος ψευδοαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος ὅστις ἀποτυχών, προεκάλεσεν σχίσμα! Προηγουμένως ἡ ἐκλογή τοῦ νέου Μητροπολίτου Κιτίου καί Ἐξάρχου πάσης Κύπρου, (Κανονικῶς καί κατά τά θέσμια τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου), ἐγένετο τό Σάββατον 6/19 Ἰουλίου εἰς τόν Καθεδρικόν Ναόν τῆς Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ Κύπρου, παρουσία τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, καί τοῦ Σεβ/του Κένυας κ. Ματθαίου. Ἅμα τῆ ἐκλογῆ τοῦ θεοφιλεστάτου π. Παρθενίου, τήν ἑπομένην, 7/20 Ἰουλίου 2008, τό Ἱερατικόν Συμβούλιον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἐνεχείρησεν εἰς τόν Σεβασμιώτατον Μητροπολίτην κ. Κήρυκον τήν κάτωθι πρόσκλησιν: «7/20 Ἰουλίου 2008 Πρός τήν Πανορθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Προεδρευομένην ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Σεβασμιώτατε εὐλογεῖτε Γονυκλινῶς ἀσπάζομαι ὑμετέραν δεξιάν. Κατόπιν ἐκλογικῆς διαδικασίας, ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη δυνάμει τοῦ Καταστατικοῦ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν Κύπρου, Πατρώων Παραδόσεων, ἐξελέγη ὡς νέος Μητροπολίτης Κιτίου καί Ἔξαρχος πάσης Κύπρου, πρός πλήρωσιν τοῦ κενωθέντος θρόνου, ὁ Θεοφιλέστατος π. Παρθένιος. Πρός τοῦτο σᾶς παρακαλοῦμε, ὅπως, ἐλλείψει Ἱερᾶς Συνόδου εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἀλλά καί καθότι ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου ἔχει πνευματικήν ἐπικοινωνίαν ἀποκλειστικά μέ τήν Πανορθόδοξον Ἱεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, σᾶς μεταφέρομεν τό αἴτημα τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἴνα ἡ Ἱερά Σύνοδος, ὅπως αὕτη θεία βουλῆ προέκυψεν ἐσχάτως, ἐπιληφθῆ τῆς χειροτονίας τοῦ ἐψηφισμένου πατρός Παρθενίου… Ἐκ τοῦ ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου Ὁ προεδρεύων Ἱερεύς π. Μιχαήλ Ἰωάννου» Κατόπιν τούτου ὁ Σεβασμιώτατος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, καί ἀφοῦ ἤδη εἶχεν ἀφιχθεῖ εἰς τήν Κύπρον καί ὁ Σεβ/τος κ. Γερόντιος μετά ἀντιπροσωπείας Κληρικῶν καί λαϊκῶν τῆς Ρουμανίας, τήν 13/27 Ἰουλίου 2008, συνεκάλεσεν ἐν Κύπρω τήν Ἱεράν Σύνοδον διά νά ἐπικυρώση τήν ἐκλογήν καί κυρίως ἐπιληφθῆ τῆς Ἱστορικῆς χειροτονίας τοῦ Θεοφιλεστάτου κ. Παρθενίου. Παραθέτομεν τό σχετικόν Πρακτικόν: «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Η ΟΠΟΙΑ ΣΥΝΗΛΘΕΝ ΤΗΝ 13/27 ΙΟΥΛΙΟΥ 2008 ΕΙΣ ΚΥΠΡΟΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΙΕΡΟΝ ΝΑΟΝ ΤΙΜΙΟΥ ΠΡΟΔΡΟΜΟΥ ΕΙΣ ΑΓΙΟΝ ΜΑΜΑ ΛΕΜΕΣΟΥ Εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, σήμερον 13/26 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 2008, ἡμέραν Σάββατον, καί ὥραν 10ην π.μ., κατόπιν τῆς ἀπό 7/20 Ἰουλίου 2008 αἰτήσεως τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τῆς ἀπό 11/27 Ἰουλίου 2008 προσκλήσεως τοῦ Προεδρεύοντος τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, συνεδριάσαμεν εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Τιμίου Προδρόμου εἰς Ἅγιον Μάμαν Λεμεσοῦ Κύπρου, οἱ Ἀρχιερεῖς: α) Ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἀντιπροσωπεύων καί τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Κιέβου κ. Σεραφείμ, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, β) Ὁ Σεβ/τος Ἐπίσκοπος Βράντσεα κ. Γερόντιος, τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας, ἀντιπροσωπεύων καί τόν Ἐπίσκοπον Μπακάου Μολδαβίας κ. Κασσιανόν, καί γ) Ὁ Ἐπίσκοπος Κένυας κ. Ματθαῖος, τοῦ κλίματος τοῦ πάλαι ποτέ ἐπ' Ὀρθοδοξία διαλάμψαντος Πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, καί ἐπελήφθημεν τοῦ κυρίου θέματος τῆς χειροτονίας τοῦ ἐκλελεγμένου π. Παρθενίου. Κατ' ἀρχάς ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐνημερώθη ἐπί τῆς ἀπό 6/19 Ἰουλίου 2008 ἐκλογῆς ὑπό τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, καθώς καί ἐπί τῆς ἀπό 7/20 Ἰουλίου 2008 ἐπιστολῆς τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, διά τῆς ὁποίας ἐγνωστοποιήθη ὅτι κατόπιν ἐκλογικῆς διαδικασίας ἡ ὁποία ἐπραγματοποιήθη δυνάμει τοῦ Καταστατικοῦ τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὡς νέος Μητροπολίτης Κιτίου καί Ἔξαρχος πάσης Κύπρου πρός πλήρωσιν τοῦ κενωθέντος Θρόνου, ἐξελέγη ὁ θεοφιλέστατος π. Παρθένιος. Ἐπίσης ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τήν ἐκ μέρους τοῦ ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου, ἀνταπόκρισιν εἰς τό Μήνυμα ἔχουσαν οὕτω: «Εὐγνωμόνως ἐνωτισθείς τό ἄγγελμα τῆς, Θεοῦ συγκαταβάσει, ἐκλογῆς μου ὡς Μητροπολίτου Κιτίου καί Ἐξάρχου πάσης Κύπρου, εὐχαριστῶ τήν Ἁγίαν καί Ἱεράν Σύνοδον ἐπί τῆ περί ἐμοῦ εὐμενεῖ κρίσει καί ψήφω. Αἰσθάνομαι βαρύ τό φορτίον τοῦτο, ἀλλά πεποιθώς εἰς τόν Θεόν, κλίνων τόν αὐχένα, ἀποδέχομαι τήν ἐκλογήν καί ἐξαιτοῦμαι τάς εὐχάς Ὑμῶν πρός τόν Οὐράνιον τῆς Ἐκκλησίας Δομήτορα καί Κυβερνήτην, ὅπως φωτίζη με, καθοδηγῆ καί ἐνισχύη πρός εὐδόκιμον ἐκπλήρωσιν τοῦ ἱερωτάτου καθήκοντος καί δικαίωσιν τῶν προσδοκιῶν τῆς χειμαζομένης σήμερον Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. 7/20 Ἰουλίου 2008. Ὑπογράφομαι ὁ ἐλάχιστος πάντων ἐψηφισμένος Μητροπολίτης Κιτίου Παρθένιος» Κατόπιν τούτων ἡ Ἱερά Σύνοδος ΕΝΕΚΡΙΝΕΝ τήν διαδικασίαν τῆς ἐκλογῆς καί ΑΠΕΦΑΣΙΣΕΝ τήν τέλεσιν τῆς χειροτονίας τοῦ ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Κιτίου καί Ἐξάρχου πάσης Κύπρου κ. Παρθενίου, τήν Κυριακήν 14/27 Ἰουλίου 2008 εἰς τόν Ἱερόν Ναόν Ὁσίας Ξένης Λεμεσοῦ Κύπρου. Κατά τήν συνεδρίασιν συνεζητήθη καί τό θέμα τῆς εἰς μεγαλόσχημον κουρᾶς τοῦ ἐψηφισμένου Μητροπολίτου, καθ' ὅσον ἐπ' αὐτοῦ ὑπάρχει διαφορετική ἀντιμετώπισις ὑπό τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν… Μέ σημεῖον ἀναφορᾶς τήν σημείωσιν τοῦ Α’ Κανόνος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τόν ιδ’ Κανόνα τῆς Ἀγκύρας, τήν ὑποσημείωσιν ἐπί τοῦ Κανόνος μγ’ τῆς ΣΤ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου καί τόν ιβ τῆς ἐν Ἁγία Σοφία Συνόδου, ἐγένετο συζήτησις ἐποικοδομητική καί ἐλήφθη ἀπόφασις ὅπως τηρηθῆ ἡ τυπική τάξις τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καί Κύπρου, καθ' ἥν οἱ Ἐπίσκοποι λαμβάνονται ἐκ τῆς τάξεως τῶν Μοναχῶν, τέλειος δέ Μοναχός εἶναι ὁ Μεγαλόσχημος. Ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐπίσης ἐπελήφθη καί συνεζήτησεν θέματα Πίστεως καί Ὁμολογίας, Συνοδικότητος καί τῶν ἀναγκαίων ἐνεργειῶν τῶν κατά τόπους ὀρθοδόξων Ἐκκλησιῶν καί τῶν κοινῶν τοιούτων, ὅπως αὐτά ἐξελίχθησαν ἀπ' ἀρχῆς τοῦ 2008 καί ὡδήγησαν εἰς τήν Ἁγίαν Ἕνωσιν καί τήν προκύψασαν Πανορθόδοξον Σύνοδον… Η ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, Ὁ Βράντσεα Γερόντιος Ὁ Κένυας Ματθαῖος καί οἱ δι' ἀντιπροσώπων συμμετέχοντες κ.κ. Μπακάου Κασσιανός, καί Κιέβου Σεραφείμ Ὁ Γραμματεύς Ὁ Κένυας Ματθαῖος» Η ΕΙΣ ΜΕΓΑΛΟΣΧΗΜΟΝ ΜΟΝΑΧΟΝ ΑΝΑΔΕΙΞΙΣ ΤΟΥ ΕΨΗΦΙΣΜΕΝΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ Κατόπιν τῆς σχετικῆς ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τήν 13ην/26ην Ἰουλίου 2008 ἐγένετο, κατά τό τυπικόν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος καί Κύπρου, ἡ εἰς Μεγαλόσχημον κουρά τοῦ ἐψηφισμένου Ἐπισκόπου κ. Παρθενίου. Τήν ἀκολουθίαν ἐτέλεσαν οἱ Σεβ/τοι Ἐπίσκοποι κ. κ. Γερόντιος καί Ματθαῖος, ἐνῶ τόν μεγαλόσχημον ἀνέλαβεν ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος. ἦτο μία πολύ κατανυκτική καί συγκινητική τελετή, ἡ ὁποία ἐφώτισεν τόν πνευματικόν χῶρον τοῦ ὑψηλοῦ μοναχικοῦ ἰδεώδους, καί προητοίμασεν διά τήν συμμετοχήν εἰς τόν γνόφον τοῦ μυστηρίου τῆς προσωπικῆς Πεντηκοστῆς, ἡ ὁποία θά ἐγίνετο μία ζῶσα πραγματικότης κατά τήν εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονίαν τοῦ ἐψηφισμένου Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου, τήν Κυριακήν 14/27 Ἰουλίου. Η ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΘΕΟΦ/ΤΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ ΕΙΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΚΙΤΙΟΥ Τοιαῦτα γεγονότα δέν περιγράφονται. Βιώνονται ἀπό ὅσους τά παρακολουθοῦν καί ἀντιλαμβάνονται τήν σημασίαν των, παραμένουν δέ ἀνεξίτηλα εἰς τήν μνήμην των καί μαρτυροῦνται ὡς βιώματα ἄλλης τάξεως, Πνευματικῆς. ἦτο πράγματι ἐμφανής ἡ συγκίνησις τόσον τῶν ἑκατοντάδων Κυπρίων, οἱ ὁποῖοι ἔσπευσαν νά παραστοῦν καί νά παρακολουθήσουν τήν χειροτονίαν τοῦ νέου Κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου Ποιμενάρχου των, ὅσον καί τῶν ἐκ τῆς Ρουμανίας προστρεξάντων Ὀρθοδόξων, ὅλοι δέ ἔκλαιον, διότι, οἱ μέν ἀπελάμβανον τόν ἄξιον γόνον τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας ὡς Μητροπολίτην των, οἱ δέ Ρουμάνοι πιστοί μέ πρῶτον τόν Ἐπίσκοπον κ. Γερόντιον διά τήν προσφοράν των εἰς τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ὁ ἴδιος ὁ κ. Γερόντιος συγκεκινημένος εἶπεν: «ἐσφίξαμε τήν καρδιά μας καί ἀπεφασίσαμε νά προσφέρωμεν τόν ἐκλεκτόν Κληρικόν μας, διότι ἐπιστεύσαμεν ἀπολύτως ὅτι αὐτό ἦτο τό θέλημα τοῦ Θεοῦ, εἰς τό ὁποῖον δέν εἴχομεν δικαίωμα νά ἐναντιωθῶμεν»!.. Τήν πρωίαν τῆς Κυριακῆς ὅλα ἦσαν ἕτοιμα, διά τό μεγάλο γεγονός, τό ὁποῖον ἐπρόκειτο νά ἀκολουθήση. Ἡ χαρά καί ἡ ἀγωνία ὅλων, ἀλλά καί ἡ ἐλπίδα ὅτι ὁ νέος των ποιμενάρχης θά δώση νέαν πνοήν εἰς τήν ἐκκλησιαστικήν ζωήν τῆς χειμαζομένης Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἦτο ἔκδηλος. Ὅταν δέ ὁ θεοφιλέστατος κ. Παρθένιος ἀπήγειλεν εἰς τά Ρουμανικά καί Ἑλληνικά τήν Ὁμολογίαν του, ἀλλά καί ὅταν ἠκούσθη ἡ ἐπίκλησις τῶν ἱερέων «…Κέλευσον κελεύσατε κέλευσον Δέσποτα Ἅγιε τόν νῦν προσφερόμενόν σοι», ὅλοι ἠσθάνοντο ὅτι κάποια μεγάλη ἀλλαγή συντελεῖται· ἡ τόσον δοκιμασθεῖσα Ἐκκλησία τῆς Κύπρου εἰσέρχεται εἰς νέαν περίοδον ἐντόνου Ὁμολογιακοῦ ἀγῶνος, διότι ὁ ὑποψήφιος εἶναι διακεκριμένος ὁμολογητής Κληρικός καί αὐστηρός τηρητής τῶν ἱερῶν Κανόνων, ἐνῶ ἔχει καί γνήσιον ὁμολογιακόν φρόνημα καί ζέοντα ἱεραποστολικόν ζῆλον. Ὅλοι ἐλπίζουν ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Κυρίου, ὁ νέος Μητροπολίτης Κιτίου, θά ἀναδειχθῆ ὁ ἱκανός οἰακοστρόφος καί θά κυβερνήση καί θά ὁδηγήση τό σκάφος τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου ἀπό τήν τρικυμιώδη θάλασσαν, τήν ὁποίαν προεκάλεσαν οἱ Νικολα?ται, εἰς τόν εὔδιον λιμένα τοῦ Χριστοῦ ἤ καί ἄν ἡ τρικυμία γίνη μεγαλυτέρα, ἐλπίζουν καί εἰς τήν μεγαλυτέραν ἐπέμβασιν τοῦ Χριστοῦ… Τά πάντα, καί αἱ συγκινήσεις καί τά κλάμματα καί τά δάκρυα ἐκορυφώθησαν, κατά τήν ὥραν τῶν ἐκ βαθέων ἐπιφωνήσεων ΑΞΙΟΣ — ΑΞΙΟΣ — ΑΞΙΟΣ, καί τάς ἐνδομύχους διαπύρους εὐχάς των, ὅπως ὁ νέος Ἐπίσκοπος τῆς Κύπρου ἀναδειχθῆ «ΑΞΙΟΣ» τῆς Κλήσεως καί τῆς Ἀποστολῆς του. Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ κ. ΚΗΡΥΚΟΥ Καί πάλιν «Πεντηκοστήν ἑορτάζομεν», διότι μία ἄλλη Πεντηκοστή λογίζεται ἡ χειροτονία τοῦ Ἐπισκόπου. Ὁ Ναός μας, ὅπως πάντοτε, ἀλλ' ὅλως ἰδιαιτέρως σήμερον, ἐλειτούργησεν ὡς ἕν ἄλλο «Ὑπερῶον» τῆς Πεντηκοστῆς. Παρόντες ἀοράτως οἱ Ἅγιοι Ἀπόστολοι καί οἱ τούτων Διάδοχοι, οἱ ὁποῖοι «ἐκοσμήθησαν» μέ τήν Χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καί διηκόνησαν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, μέ τήν Ἀρχιερατικήν των Διακονίαν. Εἴμεθα παρόντες καί ἡμεῖς ἴνα δι' ἡμῶν ἡ χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος ἀναδείξη ἕναν ἀκόμη γνήσιον Διάδοχον τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων! Ἤδη τό ὑπό τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος διά τῆς ἐπιθέσεως τῶν ἐμῶν χειρῶν, τελεσμένον τοῦτο μυστήριον ἐστήρικται ἐπί τῆς Καλῆς Ὁμολογίας τῆς Πίστεως, τήν ὁποίαν ὡμολόγησεν πρό τῆς χειροτονίας του ὁ Ἐπίσκοπος. Ἡ θεία Λειτουργία, κατά τήν διάρκειαν τῆς ὁποίας ἐτελεσιουργήθη τό μυστήριον τῆς χειροτονίας, εἶναι «Σύναξις καί ἕνωσις οὐρανοῦ καί γῆς»! Μέσα εἰς τόν γνόφον τοῦ μυστηρίου, κατῆλθεν ὁ Χάρις, «ἡ τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα», «καί ἐπλήρωσε τόν οἶκον», τοῦτον. Καί ὁ μέν Ἐπίσκοπος ἔλαβεν τήν Ἀρχιερατικήν Χάριν, «ὡς δρόσον Ἀερμών ἐπί τά ὅρη Σιών», ἡμεῖς δέ ἐβιώσαμεν χαράν ἀνεκλάλητον, διότι ἡ Αὐτοκέφαλος Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, μετά ἀπό ὀρφάνειαν καί δοκιμασίαν τριῶν ἐτῶν καί ἀφοῦ ἐπέπεσον ἐπ' αὐτῆς «λῦκοι βαρεῖς», ἀπέκτησεν τόν ποιμένα της, καί ἐλπίζομεν, ὅπως χάριτι Χριστοῦ διαφυλαχθῆ καί προχωρήση νικῶσα παρά τά βαρέα τραύματα ἐκ τῆς πτώσεως καί ἀποσχίσεως τινῶν. Ἡ σημερινή ἡμέρα εἶναι ἕνα θαῦμα τοῦ Θεοῦ. Τοῦτο τό γεγονός, δηλαδή ὅτι ἐμερίμνησεν καί ἀνέδειξεν ποιμέναν διά τήν Αὐτοκέφαλον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, εἶναι «σημεῖον» ὅτι ὁ Ποιμήν ὁ οὐράνιος δέν ἐγκατέλειψεν τήν ποίμνην του. Τήν ἄφησεν ὀλίγον καιρόν ἴνα δοκιμάση αὐτήν, ὅσον ἠδύνατο νά ἀντέξη τούς πειρασμούς, καί πάλιν ὡδήγησεν αὐτήν εἰς ἀναψυχήν. Τῆς ἔδωσεν Κανονικόν καί Ὀρθόδοξον Ποιμένα, ἱκανόν Κυβερνήτην, ἄξιον Ποιμενάρχην, «ὀρθοτομοῦντα τόν λόγον τῆς Ἀληθείας». Ἐχάρισεν ὁ Θεός ἀληθινόν ποιμένα, αὐτόν ὁ ὁποῖος ἔχει τήν διάθεσιν καί τήν προαίρεσιν νά ὁμολογήση καί νά διακηρύξη τήν ἀλήθειαν. Τοιοῦτον καλόν ποιμένα καί οἰακοστρόφον ἐχρειάζετο, ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, διά νά ὁδηγήση τό σκάφος Της εἰς εὔδιον λιμένα. Ἤκουσεν ὁ Θεός τούς στεναγμούς τῶν πενήτων καί ἀνέλαβεν τήν ὀρφάνειάν των, «Τίς Θεός μέγας ὡς ὁ Θεός ἡμῶν, Σύ εἶ ὁ Θεός, ὁ ποιῶν θαυμάσια μόνος»! Σήμερον ὅμως προβάλλει ἔμπροσθεν ὅλων μας, καί ἰδιαιτέρως ἡμῶν τῶν Ἀρχιερέων, τό χρέος νά στηρίξωμεν τόν νέον Ἐπίσκοπον, μέ τήν ἀγάπην, τόν σεβασμόν καί τάς προσευχάς μας. Εἰς τόν αἴροντα τόν Σταυρόν τῆς Ἀρχιερωσύνης, Σεβ/τον κ. Παρθένιον, πρέπει ὅλοι νά γίνωμεν Κυρηναῖοι, διότι ὁ δρόμος του εἶναι καί ἰδικός μας δρόμος. Εἶναι κοινός ὁ δρόμος τοῦ Γολγοθᾶ, ὅπως καί ἡ Ἀνάστασις. Ἐκκλησία εἶναι τό Σταυρωμένον καί Ἀναστημένον Σῶμα τοῦ Χριστοῦ. Ἰδιαιτέρως Σεῖς τά πιστά μέλη τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μέ πρώτους τούς ἀξίους Ἱερεῖς σας, γίνατε Κυρηναῖοι τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου σας κ. Παρθενίου. Καί τά νῦν, Σεβ/τε Κιτίου κ. Παρθένιε. «Μηδείς σου τῆς νεότητος καταφρονείτω». Ἐφ' ὅσον «παρέθεσες σεαυτόν καί ἅπαντα τά κατά σέ τῶ Θεῶ καί τῶ λόγω τῆς χάριτος αὐτοῦ…» καί ἐδέχθης νά σηκώσης ἐπί τῶν ὤμων σου τήν Ἀρχιερατικήν Χάριν καί Διακονίαν, ἀνάχθητι εἰς τό πέλαγος τῆς νέας σου διακονίας μέ νεανικήν ζέσιν καρδίας. Πρωταρχικός σου σκοπός, ἄς εἶναι ἡ κατά τό δυνατόν πληρεστέρα ἐπιτέλεσις τοῦ ἱεροῦ Ἐπισκοπικοῦ σου χρέους καί ἡ καλή διακονία τοῦ λαοῦ τοῦ Θεοῦ. Τό ἀνατιθέμενον εἰς σέ σήμερον ποίμνιον, ὁ φιλόχριστος καί φιλακόλουθος λαός τῆς μαρτυρικῆς Κύπρου, θά εὔχεται καί θά προσεύχεται δι' Ὑμᾶς τόν Ἐπίσκοπον καί ποιμένα του. Καί οἱ Ἅγιοι τῆς Κύπρου, Ἀπόστολοι, Ἱεράρχαι, Ὁμολογηταί, Ὅσιοι καί τό νέφος τῶν Μαρτύρων καί τῶν Νεομαρτύρων, θά σέ ἐνισχύουν. Τέλος καί ἡ ἐλαχιστότης μου εὔχομαι καί ἀείποτε θά προσεύχωμαι, ἡ Χάρις τοῦ Παναγίου Πνεύματος νά σέ περιφρουρῆ, νά «θεραπεύη τά ἀσθενῆ καί τά ἐλλείποντα νά ἀναπληροῖ», νά Σᾶς ἐνδυναμώνη εἰς τήν προκειμένην Ἀρχιερατικήν διακονίαν καί Σᾶς ἀξιώνη ἔργων ἀγαθῶν καί εὐαρέστων εἰς τόν Θεόν. Ἰδιαιτέρως εὐχόμεθα καί θά προσευχώμεθα νά Σᾶς φυλάττη εἰς τήν καλήν Ὁμολογίαν, ἡ ὁποία ἀποτελεῖ τό θεμέλιον τῆς γνησίας Ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς τοῦ Ἐπισκόπου καί νά σᾶς ἀξιώση μαζί μέ τά πνευματικά σας Τέκνα, τῆς οὐρανίου Βασιλείας, διά νά εἴπητε εἰς τόν Δεσπότην Χριστόν: «Ἰδού ἐγώ καί τά παιδία ἅ μοι ἔδωκεν ὁ Θεός». Πάντα Ἄξιος». Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ κ. ΓΕΡΟΝΤΙΟΥ «Σεβασμιώτατοι Ἱεράρχαι, Τιμιώτατοι Ἱερεῖς καί εὐσεβές πλήρωμα τῆς Ἐκκλησίας. Δι' εὐνοήτους λόγους ἀδυνατῶ νά ὁμιλήσω ἐτούτη τήν στιγμή, ἐνῶ θά κάνω κουράγιο διά μόνον ὀλίγα τινά, τά ὁποῖα θέλω νά ἐνσωματώσω εἰς τήν παροῦσαν μεγάλην τελετήν τοῦ μυστηρίου τῆς ἀναδείξεως εἰς Μητροπολίτην Κιτίου τοῦ Πνευματικοῦ μου υἱοῦ καί γόνου τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας κ. Παρθενίου, διότι θέλω νά σᾶς καταστήσω ὑπευθύνους συνεργάτας καί ἀρωγούς εἰς τό ἔργον τοῦ Ἐπισκόπου σας. Τόν μῆνα Ἰανουάριον, εἶχον ἀκούσει, γιά τήν στενοχώρια σας (τό πρόβλημά σας), ὅτι δέν ἔχετε Ἐπίσκοπο, ἐδῶ στή χώρα σας καί ἡ Ἐκκλησία ἐδοκιμάζετο ὅσον καμμίαν ἄλλην φοράν. Τότε ἐμεῖς ἀπό τή Ρουμανία, μιά χώρα τήν ὁποία μπορεῖ νά μήν τή γνωρίζετε, ἀκούοντας τό πρόβλημα τό ὁποῖο ἔχετε, ἤλθαμε μέ ἀνθρωπιστική καί πνευματική βοήθεια. Ἡ βοήθεια πού μποροῦμε νά προσφέρουμε, ἐμεῖς οἱ Ρουμάνοι, μέσα ἀπό τή φτώχεια μας, ἦταν νά σᾶς φέρουμε ἐδῶ ἕνα ἱερομόναχο μέ τό ὄνομα Παρθένιος. Τόν ἱερομόναχο αὐτό θά τόν ἀφήσουμε ἐδῶ, γιά νά σᾶς βοηθᾶ στό πρόβλημά σας καί νά λειτουργῆ πλέον ὡς Ἐπίσκοπος ἐδῶ στή χώρα σας, μέ τή σύμφωνο γνώμη σας. Τήν νεότητά του θά ἀναπληρώσετε Σεῖς, Κλῆρος καί Λαός τῆς Κύπρου, ἐνῶ καί ὅλοι οἱ ἀπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθόδοξοι Κληρικοί καί Λαϊκοί ὁμοίως θά προσευχώμεθα. Ἡ ἐλαχιστότης μου γνωρίζω ὅτι εἶναι ἀγωνιστής, διότι ἀπό παιδί τόν ἔχω διδάξει, καί τούτη τήν ὥρα τόν παρακαλῶ ὅπως ὁ βίος καί ἡ ποιμαντορία του εἶναι κατά Θεόν, ὥστε οὐδείς τῆς νεότητος αὐτοῦ νά καταφρονήση. Στά 20 του χρόνια ἦταν ἱερεύς, στά 30 χρόνια ἔγινε πρωτοσύγκελλος καί τώρα ἔγινε Ἐπίσκοπος. Τόν ἐγκαθιστοῦμε Ἐπίσκοπον ἐδῶ στή χώρα σας, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι σᾶς ἀφήνομεν ἕναν ἄνθρωπον, ὁ ὁποῖος ἀναλαμβάνει τήν εὐθύνη νά φέρη τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου πιό μπροστά. Ὡστόσον ὅταν ὁ Κύριος οἰκονομήση ἕτερον γηγενῆ Ἐπίσκοπον διά τήν Κύπρον, τότε ὁ Σεβ/τος κ. Παρθένιος θά δύναται νά ἐπανέλθη εἰς τό «σπίτι» του, ἀφοῦ ἡ Ἱεραποστολή του θά ἔχη ἐπιφέρει τούς πνευματικούς της καρπούς καί ἀποτελέσματα. Συγχωρεῖστε τούτη τήν διατύπωσι, διότι γνωρίζω ὅτι ὁ Σεβ/τος κ. Παρθένιος σήμερον «ἐνυμφεύθη» τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, εἰς τήν ὁποίαν πλέον θά ἀνήκη καί ἐν τῶ νῦν καί ἐν τῶ μέλλοντι αἰῶνι, δηλαδή εἰς τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν… Ζητῶ συγγνώμην διότι δέν αἰσθάνομαι ἱκανός νά ὁμιλήσω περισσότερον, ἀλλά μόνον νά εὐχαριστήσω τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς κ.κ. Κήρυκον καί Ματθαῖον, τόν π. Μιχαήλ καί ὅλους ἐσᾶς τούς ἐν Χριστῶ Ἀδελφούς τῆς Κύπρου, τούς ὁποίους ἤθελα νά διαβεβαιώσω ὅτι ἡ μαρτυρική μεγαλόνησος εἶναι ἄξια σωτηρίας. Ἄξιος, Ἄξιος, Ἄξιος. Ἀμήν Ὁ Ἐπίσκοπος Βράντσεα ΓΕΡΟΝΤΙΟΣ» Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΚΕΝΥΑΣ κ. ΜΑΤΘΑΙΟΥ Σεβασμιώτατοι Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, Τίμιον Πρεσβυτέριον, Μοναχικά Τάγμα, Λαέ τοῦ Θεοῦ περιούσιε τῆς θεοσώστου Μητροπόλεως ΚΙΤΙΟΥ, «Ἐπεσκέψατο ὁ Θεός τόν ὀνειδισμόν ὑμῶν»! Μεγάλην συγκίνησιν προξενεῖ τό σημερινόν γεγονός τῆς ἀναδείξεως τοῦ Σεβ/του κ. Παρθενίου ὡς Ποιμενάρχου τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας Κιτίου. ἦρθε ὁ Πανοικτίρμων νά σᾶς ἀνταμείψη διά τούς ὀνειδισμούς, τάς ταλαιπωρίας, τάς κακουχίας, τάς ὁποίας σεῖς ἀλλά καί ὅλοι ὑπέστημεν μετά τό σχίσμα, πού ἐπροξενήθη μέ τήν παρανομίαν τῶν ἀποστατῶν. Εὑρισκόμεθα εἰς τό σημερινόν ἐκκλησιαστικόν στάδιον, διότι προτιμήσαμε τήν «ἀγαθήν μερίδα», ἡ ὁποία εἶναι ἡ ἀνόθευτος Ὀρθόδοξος Ὁμολογία. Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κιτίου κ. Παρθένιε. Εὔχομαι ἡ ἐν πρεσβείαις ἀκοίμητος Θεοτόκος νά φρουρῆ καί νά σκέπη τήν ποιμαντορίαν σας. Ἡ πίστις μας εἶναι ἡ ἀλήθεια καί ὅποιος βαδίζει αὐτήν τήν ὁδόν τῆς ἀληθείας θά ἔχη τήν νίκην, ἡ ὁποία νικᾶ τό σκότος τῆς ἀπιστίας, τῆς αἱρέσεως καί καθιστᾶ τόν ἄνθρωπο δοχεῖον ἐκλεκτόν καί σκεῦος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. Ὅλοι ἡμεῖς οἱ νεώτεροι Ἐπίσκοποι ἄς φροντίσωμεν πάντα νά εἴμεθα τηρηταί τῶν προσταγμάτων τοῦ Θεοῦ καί τῆς παρακαταθήκης τῶν Πατέρων μας, νά φυλάσσωμεν τήν καλήν μαρτυρίαν τῆς πατρώας εὐσεβείας, εἰς τάς ἐπαρχίας τάς ὁποίας ἐκλήθημεν νά διαποιμάνωμεν. Ἄς κρατῶμεν ἀπορεγκλίτως τήν ὀρθήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως, διότι αὐτή θά μᾶς τοποθετῆ πάντοτε ἐπί τήν «ἀσάλευτον πέτραν τῆς Πίστεώς» μας. Ἀγαπητοί ἀδελφοί τῆς Κύπρου, ἦλθεν ἡ ὥρα νά παραλάβετε καί νά ἀπολαύσετε τόν Ποιμενάρχη σας, διότι γνωρίζετε καλά ὅτι ὁ σκοπός διά τόν ὁποῖον ἀγωνισθήκαμε ὁμοθυμαδόν ἦταν ἡ σημερινή κατάληξις. Ἐπιτρέψατέ μου νά ζητήσω τήν ἄδειά σας, διότι ἐγώ πλέον πρέπει νά εἴπω τό «Νῦν ἀπολύεις τόν δοῦλόν Σου Δέσποτα», ἀφοῦ πρέπει νά γυρίσω εἰς τήν πατρίδα μου, τήν Κένυαν, ὅπου καί ἡ λαχοῦσα εἰς ἐμέ Μητρόπολις, γιά νά ἀναστηλώσωμεν ἐκεῖ τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν. Ἀμήν. Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ π. ΜΙΧΑΗΛ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΟΥ ΙΕΡΑΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ «Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα μας κ. Παρθένιε. Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς κ.κ. Κήρυκε, Γερόντιε καί Ματθαῖε. Αἰδεσιμώτατοι καί Παν/τοι Συμπρεσβύτεροι καί Διάκονοι. Δέν εὑρίσκω λόγους καταλλήλους νά ἐκφράσω τήν μεγάλην χαράν, διά τήν ἐξαίρετον εὐλογίαν τοῦ Θεοῦ πρός ἡμᾶς. Τό ἀπό τριετίας ἀπορφανισθέν καί τραυματισθέν ποίμνιον τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐνῶ «διῆλθε διά πυρός καί ὕδατος», σήμερον ὁ Κύριος «ἐξήγαγεν αὐτό εἰς ἀναψυχήν». Τί ἀνταποδώσωμεν τῶ Κυρίω περί πάντων τῶν γεγενημένων τούτων; Ἐκ μέρους τοῦ Ἱερατικοῦ Συμβουλίου τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί τοῦ μαρτυρικοῦ ὀρθοδόξου λαοῦ μας, ἐπιθυμῶ νά ἐκφράσω ἐκ βάθους καρδίας τήν ὀφειλομένην εὐχαριστίαν καί δοξολογίαν εἰς τόν Πανάγαθον Θεόν. Εἰ καί ἀνάξιοι ὄντες ἠξιώθημεν σήμερον νά «ἴδωμεν διά τῆς πίστεως τό φῶς τό ἀληθινόν» καί νά βιώσωμεν ἀληθινά τήν παρουσίαν τοῦ Θεοῦ, μέ τήν κάθοδον τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἐπί τοῦ χειροτονηθέντος Ἐπισκόπου μας. Μᾶς ἀξίωσε, λέγω, νά «ἴδωμεν» «τόν ἥλιον τῆς δικαιοσύνης» τόν Χριστόν, νά «κλίνη τό ο<182>υς» καί εἰς ἡμᾶς, «νά ἀκούη τάς προσευχάς τῶν πενήτων» καί νά ἀναλαμβάνη ὁ ἴδιος τήν διευθέτησιν τῶν Ἐκκλησιαστικῶν μας πραγμάτων, ἀποστέλλοντάς μας ἕναν πράγματι ἄξιον Ἐπίσκοπον καί Ποιμένα. Εἴμεθα βέβαιοι καί ἐλπίζομεν Σεβασμιώτατε κ. Παρθένιε ὅτι ὡς Μητροπολίτης μας θά ἐπισκοπῆτε ἀξίως τῆς κλήσεως εἰς τό Ἀρχιερατικόν τοῦτο λειτούργημα. Σᾶς ἐγνωρίσαμε τούς τελευταίους ἑπτά μῆνας, ἠκούσαμε περί τῆς ἐκ νεότητός σας «καλῆς ἀνατροφῆς» καί διακονίας, εἴδομεν τό ταπεινόν καί ὁμολογιακόν σας φρόνημα, ἀλλά καί τήν ἀφοσίωσίν σας εἰς τήν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν Κανόνων. Σᾶς ἐζητήσαμεν νά γίνετε Ἐπίσκοπός μας καί ὁ «Κύριος ἀντελάβετο ἡμῶν», δηλαδή μᾶς ἤκουσε καί μᾶς ἔδωσε τό ποθούμενον. Τόν εὐχαριστοῦμεν καί δοξολογοῦμεν τό Ὄνομά Του, ἀλλά παράλληλα δίδομεν καί τήν ὑπόσχεσιν ὅτι θά σᾶς ὑπακούωμεν ὡς τόν Κύριον, διότι ὁ ἴδιος ὁ Κύριος μᾶς τό ζητεῖ καί διότι σεῖς θά ἴστασθε δι' ἡμᾶς «ὡς λυχνία» ἐπί τόν λυχνοστάτην, «εἰς τύπον», ἀλλά καί «εἰς τόπον Χριστοῦ», κατά τούς Πατέρας. Εὐχαριστίας ὀφείλομεν καί εἰς ὑμᾶς, Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς κ.κ. Κήρυκε, Γερόντιε καί Ματθαῖε, οἱ ὁποῖοι ὡς μέλη τῆς ἐνταῦθα συνεδριάσεως Πανορθοδόξου Συνόδου, ἀπεδέχθητε εὐχαρίστως τό αἴτημά μας καί ἀναδείξατε μέ τήν ἐπίκλησιν τῆς χάριτος τοῦ Ἁγίου Πνεύματος τόν Ἐπίσκοπον καί ποιμένα μας, τόν ὁποῖον προηγουμένως μετά ἀπό μεγάλον ἀγῶνα ἀνέδειξεν ἡ ψῆφος τοῦ Κλήρου καί τοῦ λαοῦ τῆς Κύπρου, σύμφωνα μέ τά παραδοθέντα καί διατηρηθέντα ἀπό αἰῶνας ἐκκλησιαστικά καί Κανονικά θέσμια. Ἔτσι μᾶς ἐδώσατε τήν δυνατότητα καί τήν χαρά νά εἴμεθα καί εἰς αὐτό τό θέμα «ἑπόμενοι τοῖς πατράσιν ἡμῶν» καί «μή μεταίροντες ὅρια αἰώνια, ἅ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν», ὅπως δυστυχῶς ἔπραξαν ἄλλοι, παραβιάσαντες τήν Κανονικήν τάξιν, διό, καί δι' αὐτόν τόν λόγον, ἀλλότριοι τῆς Ἐκκλησίας ἐγένοντο. Προπάντων εὐχαριστοῦμεν τούς Σεβασμιωτάτους Ἀρχιερεῖς τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, τόν πολυσέβαστον Γέροντα Ἐπίσκοπον Μπακάου κ. Κασσιανόν καί τόν δραστήριον ἐπίσης Ἐπίσκοπον Βράντσεα κ. Γερόντιον, διότι ἀπεδέχθησαν τό αἴτημά μας. Εἶναι μεγάλη θυσία νά ἀποστείλη μία τοπική ἐμπερίστατος καί χειμαζομένη Ἐκκλησία, εἰς βοήθειαν ἄλλης ἐπίσης χειμαζομένης Ἐκκλησίας, ἕναν δραστήριον, ἄξιον καί ἀγαπητόν της Κληρικόν. Τούς εὐχαριστοῦμεν θερμῶς καί τούς βεβαιώνομεν ὅτι ὅπως ἦτο ἀγαπητός εἰς τήν Ρουμανίαν ὡς Ἱερομόναχος ὁ π. Παρθένιος, ἔτσι θά εἶναι καί εἰς ἡμᾶς ἀγαπητός, ὡς Ἐπίσκοπός μας, χωρίς νά παύη νά εἶναι καί δικός τους ἐν Ἀρχιερεῦσιν ἀδελφός καί συνεργάτης εἰς τό εὐρύτερον ἔργον τῆς Ἱεραποστολῆς. Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κιτίου κ. Παρθένιε, Σᾶς εὐχαριστοῦμεν, διότι χωρίς τό ἰδικόν σας «γενηθήτω», δέν θά ἠμπορούσαμε σήμερα νά ἀπολαύσωμεν αὐτήν τήν πνευματικήν χαράν καί νά ἐλπίζωμεν τά κρείττονα μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ. Σᾶς εὐχαριστοῦμεν, διότι παρά τάς ἀρχικάς ἐπιφυλάξεις σας, ἐν τέλει ἐδέχθητε τήν πρόσκλησιν τῆς Αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου καί ἤλθετε εἰς βοήθειαν. Καί ὅπως «ὁ κήρυξ τῶν Ἐθνῶν» Ἀπόστολος Παῦλος, ἤκουσεν τήν φωνήν «διαβάς εἰς Μακεδονίαν βοήθησον ἡμῖν», καί ἐπέρασεν εἰς Μακεδονίαν καί ἐκήρυξεν τόν λόγον τοῦ Θεοῦ, παρομοίως καί σεῖς ἠκούσατε τήν ἀγωνιώδη κραυγήν μας, καί ἐλθόντες εἰς Κύπρον ἀναλάβατε ἔργον θεῖον. Ὑποσχόμεθα ὅτι μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ καί τήν δικήν σας εὐχήν, ὅλοι ἐμεῖς οἱ Κύπριοι θά εἴμεθα οἱ «Κυρηναῖοι», διά νά ἐλαφρύνωμεν κατά τήν δύναμίν του ἕκαστος τόν ἰδικόν σας Σταυρόν πρός τόν Γολγοθᾶν, ὁ ὁποῖος εἶναι καί σταυρώσιμος, ἀλλά καί ἀναστάσιμος. Ὁ Σταυρωθείς καί Ἀναστάς Χριστός, τοῦ Ὁποίου εἰς τό σημεῖον τοῦτο ἀκολουθήσατε τά ἴχνη, ἀφοῦ καί ἐσεῖς ἐσταυρώσατε τό ἴδιον θέλημα καί ἤρατε τόν Σταυρόν τῆς θυσίας, εἴθε νά σᾶς ἀξιώνη νά πορεύεσθε ἐν πραότητι καί δικαιοσύνη καί ἐργαζόμενος μέ ζῆλον καί αὐταπάρνησιν τάς ἐντολάς τοῦ Θεοῦ. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ ἡ «πάντοτε τά ἀσθενῆ θεραπεύουσα καί τά ἐλλείποντα ἀναπληροῦσα» νά σᾶς ἐνδυναμώση εἰς τό δύσκολον ἔργον, καί νά σᾶς καθιστᾶ πάντοτε ἄξιον ποιμένα καί διδάσκαλον τῆς τοπικῆς μας Ἐκκλησίας. Πάντα ΑΞΙΟΣ»! ΑΙ ΒΙΩΜΑΤΙΚΑΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΤΟΥ ΖΗΛΩΤΟΥ ΠΡΕΣΒΥΤΕΡΟΥ π. ΝΙΚΟΛΑΟΥ Λαός Ἀγαπητός — Λαός Χριστιανός Ἤρθαμε σήμερα ἀπό μακρυά γιά νά εἴμαστε ὅλοι μαζί, σᾶς ἀγαποῦμε καί μᾶς ἀγαπᾶτε γιατί εἴμαστε ὅλοι ἀδελφοί Χριστιανοί. Ξυπνᾶτε μέσα σας, ξυπνᾶτε μέσα μας τό κάλεσμα στό σταυρό γιά μᾶς. Μήν μένετε ἀδρανεῖς, μήν κοιτᾶτε, μόνο κλαῖτε σήμερα γιά σᾶς καί ἀναστενάζετε γιά μᾶς. Λαός Χριστιανός — Λαός — Ἀγαπητός. Πατέρας Υἱός καί Ἅγιο Πνεῦμα, εἶδαν ἀπό ψηλά τήν στεναχώρια σας, Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Σκεφτεῖτε καθαρά, γιά μία στιγμή τώρα, ἀπό τό ράφι νά σηκώσετε τήν Ἁγία Γραφή, ἀπό τά στήθη τό σταυρό νά προσκυνήσετε. Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Ἀγαπᾶτε τό Χριστό καί τή Μητέρα αὐτοῦ, δοξάστε τούς Ἁγίους καί τιμᾶτε τούς ἥρωες, ἐπειδή μόνο ἡ θυσία τους μᾶς ὡδήγησε στή σωτηρία. Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Σκεφτεῖτε ὅτι αὔριο μπορεῖ νά μᾶς καλέση στήν κρίση, ἐλευθερῶστε τίς ψυχές σας ἀπό κάθε τι κακό, στεναχώρια. Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Εἴδαμε τό πρόβλημά σας καί ἤδη ἔχει γλυκανθεῖ, ἀλλά θά μιλήσουμε καί γιά τό δικό μας πρόβλημα, Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Ὁ Ἀβραάμ μέ τόν υἱόν του Ἰσαάκ γιά τή θυσία μόνος πηγαίνει, τό μαχαίρι ψηλά ἐσήκωσε. Λαός Χριστιανός — Λαός Ἀγαπητός. Αὐτός ἐπέστρεψε μέ τόν ἀγαπητόν υἱόν βασιζόμενος εἰς τόν Θεόν, ἀλλά ἐμεῖς ἔρημοι καί κενοί τώρα κλαῖμε καί ἀναστενάζουμε, οὔτε ἐκεῖνος, οὔτε ἐμεῖς, οὔτε ἐσεῖς δέν ζυγίζουμε καί δέν δικάζουμε ὅλους αὐτούς πού ὕβριζαν τόν Χριστόν «Ἄρον ἄρον σταύρωσον αὐτόν». Νά ἀγαπᾶτε τόν Ἐπίσκοπό σας ὅπως τόν ἀγαπήσαμε καί ἐμεῖς, νά τόν ἀκοῦτε γιατί ἀπό σήμερα ἐπωμίζεται ἕνα βαρύ φορτίο, ξενητεύτηκε ἀπό τή χώρα του, ἐγκατέλειψε τά ἀδέλφια του καί στούς ὤμους τό Σταυρό φορτώθηκε κοιτάζοντας τό Θεό μέ ἀγάπη καί ἐλπίζοντας, Λαός ἀγαπητός — Λαός Χριστιανός. Τό Θεό ν' ἀκοῦτε μέ καλά ἔργα νά τόν τιμᾶτε. Ἐμεῖς σίγουρα δέν θά ξεχάσουμε τόν ἄνθρωπό μας, ἀπό μακριά θά τόν σκεφτόμαστε καί θά σᾶς σκεφτόμαστε καί θά δακρύζουμε μαζί σας. Λαός ἀγαπητός — Λαός Χριστιανός. Ἱερεύς Νικόλαος Η ΠΡΟΣΦΩΝΗΣΙΣ ΤΟΥ ΝΟΜΙΚΟΥ κ. ΧΑΡΑΛΑΜΠΟΥΣ ΙΩΑΝΝΟΥ Σεβασμιώτατε Μητροπολίται Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κύριε Κήρυκε, Βράντσεας κύριε Γερόντιε, Κένυας κύριε Ματθαῖε καί Σεβασμιώτατε Μητροπολίτα Κιτίου κύριε Παρθένιε. Εἶναι δύσκολο νά περιγραφῆ ἡ εὐφροσύνη καί ἡ χαρά, τήν ὁποίαν σύσσωμον τό ποίμνιον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου βιώνει σήμερον. Ἡ χειροτονία τοῦ Πατρός Παρθενίου, εἰς Ἐπίσκοπον διά τήν πλήρωσίν του ἐπί τρία ἔτη χηρεύοντος θρόνου τῆς Ἱ. Μητροπόλεως Κιτίου, ἀποτελεῖ τό ἐπιστέγασμα τῆς συνεχοῦς προσπαθείας ὅλων τῶν εὐσεβῶν χριστιανῶν τῆς Κύπρου, ἀλλά κυρίως τῶν ἐνοριακῶν ἐπιτροπῶν σέ συνεργασία μέ τόν Ἱερόν Κλῆρον τῆς Ἐκκλησίας μας καί τούς Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς μέ πρῶτον τόν Σεβ. Μητροπολίτην κ. Κήρυκον. Πραγματικά ἀδυνατῶ νά κρύψω τήν συγκίνησι καί τήν χαρά μου διότι ὄχι μόνο οἱ καθημερινές καί ἐπίπονες προσπάθειες ὅλων τῶν ἐνοριακῶν ἐπιτροπῶν ἀπέδωσαν καρπούς ἀλλά, διότι πιστεύω πραγματικά ὅτι ὁ χειροτονηθείς σήμερον Ἐπίσκοπος ἔχει τίς ἱκανότητες καί τόν πνευματικό ζῆλο νά ἀναλάβη τό τιμόνι τοῦ Σκάφους τῆς Ἐκκλησίας μας καί πάντα μέ ὁδηγό τόν Κύριον ἡμων Ἰησοῦ Χριστό νά τό ὁδηγήση κοντά του, καθοδηγώντας καί νουθετώντας τόσο ἡμᾶς ὅσο καί τά παιδιά μας. Σεβασμιώτατε κ. Παρθένιε, Νά εἶστε βέβαιος ὅτι εἰς τό δύσκολον, ἐπίπονον καί πολύπλευρον ἔργον τό ὁποῖον ἀναλαμβάνετε σήμερον, θά ἔχετε πάντοτε στήριγμα καί ἀρωγό στό πλευρό σας τάς ἀπανταχοῦ τῆς Μεγαλονήσου ἐνοριακάς ἐπιτροπάς. Αἱ ἐνοριακαί ἐπιτροπαί συγκροτοῦνται ἀπό πρόσωπα, τά ὁποῖα ἐκλέγονται σέ τακτικά χρονικά διαστήματα ἄμεσα ἀπό τό ποίμνιο. Ἐκλέγονται δέ πάντοτε πρόσωπα, τά ὁποῖα εἶναι ἀφοσιωμένα καί ἕτοιμα νά ἀφιερωθοῦν (γιά τό χρονικό διάστημα πού ἐκλέγονται) στό ἔργο καί τά καθήκοντα πού καλοῦνται νά ὑπηρετήσουν. Εὔχομαι καί ἐλπίζω, ὄντας ὅμως ἀρκετά βέβαιος, ὅτι οἱ κατά καιρούς ἐκλεγμένοι ἀντιπρόσωποι τοῦ λαοῦ θά συνεργάζονται μαζί σας καί ἐσεῖς μαζί τους σέ πνεῦμα χριστιανικό, Κανονικό, ἀλλά καί ἔντιμο, πνεῦμα ἀγάπης καί ἑνότητος διά τήν πρόοδον καί καρποφορίαν τῆς Ἐκκλησίας μας στόν πνευματικό της ἀγώνα. Εἴθε ὁ Θεός νά σᾶς ἐνδυναμώνη καί νά σᾶς στερεώνη σέ κάθε βῆμα καί ἐνέργειά σας ὡς Πατρός, Ποιμένος καί Ἐπισκόπου. Χαράλαμπος Ἰωάννου Διά τάς Ἐνοριακάς Ἐπιτροπάς Ἐνοριῶν Κύπρου Η ΟΜΙΛΙΑ ΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΗΝΗΘΕΝΤΟΣ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΙΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ Σεβασμιώτατοι Ἀρχιερεῖς, Ἅγιοι Πατέρες, Συλλειτουργοί καί ἀγαπητοί ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί ἀλλά καί τέκνα ἐν Κυρίω ἀγαπητά. Μίλησαν οἱ Σεβ/τοι Ἀρχιερεῖς, γιά τήν μεγάλη χαρά, τήν ὁποίαν βιώνει σήμερα τό σῶμα τῆς Ἐκκλησίας. Εἶναι μιά χαρά, τήν ὁποίαν ἐπί 80 χρόνια ἡ Ὀρθόδοξος Ἀληθινή Ἐκκλησία τῆς Κύπρου δέν ἔχει ξαναζήση, ἀφοῦ μετά τήν κατά τό 1924, ἡμερολογιακήν Παπικήν καί Οἰκουμενιστικήν καινοτομίαν, δέν ἔχει εἰς τήν Κύπρον γίνει καμμιά χειροτονία Ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου, ἐνῶ κατά τό εὐλογημένον τοῦτο ἔτος 2008, εἴχαμε τήν μεγάλην εὐλογίαν νά ζήσουμε τρεῖς χειροτονίας Ἐπισκόπων. Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, τήν ἡμέρα τῆς χειροτονίας του, εἶχε πεῖ: «Εἶναι ἀλήθεια αὐτά πού συνέβησαν σήμερον; Μήπως ζοῦμε μέσα σέ ὄνειρο;». Τήν ἰδίαν ἐρώτησιν ἔχουμε καί ἡμεῖς σήμερα, διότι πράγματι τό γεγονός εἶναι Μοναδικόν καί μέγιστον! Ὅταν μοι ἐπροτάθη νά ἀποδεχθῶ τήν Ἀρχιερωσύνην καί νά ἐγκατασταθῶ εἰς τήν μαρτυρικήν Κύπρον δέν πίστευα ὅτι θά ἐξελίσσοντο ἔτσι σύντομα τά πράγματα, ὥστε σήμερα νά μέ ἀξιώση ὁ Θεός καί νά μέ ἀναδείξη Ἐπίσκοπον εἰς τήν πρεσβυγενῆ Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ἐδῶ ἔχει πραγματοποιηθεῖ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ πού λέγει, ὅτι τό θέλημά μου (δηλαδή τό θέλημα τοῦ Θεοῦ) δέν εἶναι τό ἴδιο μέ τό θέλημά σας. Ἐάν ἡ Ἀρχιερωσύνη, θά μοῦ ἔδινε δόξα καί τιμή, θά ἔπρεπε νά εὐχαριστήσω αὐτούς πού μέ ἐτίμησαν μέ τήν ψῆφο τους καί μέ ἔχουν ἐκλέξει, ἀλλά ἡ Ἀρχιερωσύνη δέν εἶναι κάθισμα διά νά ξεκουράζεσαι. Εἶναι ἕνας Σταυρός τόν ὁποῖον σήμερα μέ καλεῖτε νά ἄρω ἐπί τοῦ ὤμου μου καί νά βαδίσω πρός τόν Γολγοθᾶν. Τοῦτο τό ἰσόβιον ἔργον μοι ἀνεθέσατε σήμερον! Αἰσθάνομαι πολύ ἀνεπαρκής ἐνῶ συγκλονίζομαι καί διότι συνειδητοποιῶ ὅτι ἐξεριζώθην ἀπό τήν ἀγαπημένη μου Πατρίδα καί τήν μαρτυρικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ρουμανίας, ἀλλ' ὅλον τοῦτο αὐτομάτως γίνεται ἐλαφρόν διότι ὡς Κληρικός καί νῦν ὡς Ἐπίσκοπος συνειδητοποιῶ ὅτι ἡ Ἐκκλησία εἶναι Ὑπερεθνική, εἶναι Μία!.. Ἐκεῖνο τό ὁποῖον πλέον προβάλλει ἔμπροσθέν μου ὡς Ἐπισκόπου καί Ποιμένος εἶναι ὅτι πρέπει νά ἀγρυπνῶ καί νά ἐποπτεύω οὕτως ὥστε νά μή χαθῆ κανέν λογικόν πρόβατον! Εἰς αὐτό τό ἔργον μου ζητῶ τήν προσευχήν καί τήν συνέργειά σας, ὥστε νά ἐπιτελέσω τήν διακονία μου, ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία καί σέ σᾶς τούς πιστούς σύμφωνα μέ τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ. Δέν ἦλθον εἰς τήν Κύπρο νά καθοδηγήσω ἕναν ξένον λαόν, διότι πλέον καί ἡ Κύπρος ἔγινε Πατρίς μου… Διακονία μου! Ἄλλωστε εἶναι γνωστόν ὅτι τό Ρουμανικόν ἔθνος ἤτανε καί εἶναι ἕνας λαός πού γνωρίζει νά ἀγαπᾶ τήν ταπείνωσιν καί δέν ἔχει σάν ἐπιθυμία του, νά κυβερνήση ἕνα ἄλλο ἔθνος. Ὅμως τώρα πού εὑρισκόμαστε στό τέλος τῶν αἰώνων, ὁ Θεός θέλει νά συγκεντρώση τά ἀπομεινάρια τῶν ἀληθινῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, τό «λεῖμμα τῆς Χάριτος», ὡς ἔχει γραφεῖ στίς Προφητεῖες. Γνωρίζοντας τήν ἐπιθυμίαν (τήν ἀνάγκην) τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, νά ἀποκτήση Ἐπίσκοπον, ἡ Ἀληθινή Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἀπεφάσισε νά ἁπλώση χεῖρα βοηθείας στήν Κύπρο, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι καί αὐτοί θά ἔχουν γιά στήριγμά τους τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἐάν παραστῆ ἀνάγκη. Δέν πρέπει λοιπόν νά ἐκληφθῆ ἄλλως πως τό γεγονός ὅτι ἕνας Ρουμάνος Κληρικός ἐπελέγη νά σᾶς ποιμάνη καί ἐποπτεύση τήν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, ἀφοῦ εἰς τό ἔργον αὐτό πιό πάνω ἀπό τόν Ἐπίσκοπο, τόν Κλῆρο καί τόν πιστό Λαό εἶναι ὁ Χριστός! Δέν πρέπει λοιπόν νά θεωρηθῆ ὡς μειονεκτικόν ἀφοῦ ἄλλωστε ἡ Ἐκκλησία μᾶς ἔχει καταστήσει ὅλους ἐμᾶς «ΕΝ ΑΓΙΟΝ ΕΘΝΟΣ»! Ἀδελφούς ἐν Χριστῶ. Εἰς τήν Ἐκκλησίαν δέν ὑπάρχει καμμία διάκρισις ἀπό αὐτάς, τάς ὁποίας ἀναγνωρίζει ὁ κόσμος. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔχει τήν ἴδια «ἡλικία», ὅπως τῆς Ἑλλάδος καί τῆς Κύπρου. Οἱ μέν Ἕλληνες ἔχουν διδαχθεῖ ἀπό τόν Ἀπόστολο Παῦλο, ἀλλά καί οἱ Ρουμάνοι ἔχουν διδαχθεῖ ἀπό τόν Ἀπόστολο Ἀνδρέα τόν Πρωτόκλητο. Εἰς τήν πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρουμανίας ἔστειλε σάν ἐκπρόσωπόν της ἕναν Ἐπίσκοπο. Εἰς τά Πρακτικά τῆς Συνόδου εἶναι γραμμένο, ὅτι οἱ Ἅγιοι Πατέρες, εἶχαν ξαφνιαστεῖ ἀπό τήν δύναμιν τῆς Πίστεώς του, δηλαδή ἐθαύμασαν τήν δυνατήν Πίστιν του. Ἐάν ἡ κάθε μία ἀπό τάς τοπικάς μας Ἐκκλησίας, αἱ ὁποῖαι ἐξωτερικῶς ἔχουν ἑνωθεῖ τό 2008, ὅμως οὐσιαστικῶς — μυστικῶς ἦσαν ἀείποτε ἡνωμέναι διότι τάς ἥνωνεν ὁ Εἷς Χριστός, ἡ μιά ΠΙΣΤΙΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑ! Τώρα θά συμπληρώνη ἡ μία τήν ἄλλη, μέσω τῆς ὑπακοῆς εἰς τό θέλημα τοῦ Χριστοῦ τόσον τῶν Ἐπισκόπων καί Κληρικῶν ὅσον καί τοῦ πιστοῦ Λαοῦ. Θά συμπληρώνη ἡ μία τήν ἄλλη καί ὅλας θά τάς Ἐπισκοπῆ, Ἁγιάζη καί κατευθύνη ὁ Χριστός, ὡς τήν Μίαν Ἁγίαν καί Καθολικήν Του Ἐκκλησίαν. Ξέρουμε, πώς αὐτή ἡ Ἑνότης καί ἡ Ὁμολογία θά ἐγείρη τάς δυνάμεις τοῦ σκότους, διό ἐνδεχομένως νά ἔχωμεν πειρασμούς καί δοκιμασίες, ἀλλ' ὅμως ἐάν βοηθᾶ ὁ ἕνας τόν ἄλλο, καί ἐάν τοποθετήσωμεν ὅλη τήν ζωή μας (ὕπαρξί μας) κάτω ἀπό τόν Σταυρό τοῦ Χριστοῦ, τότε τό αἷμα, τό Ὁποῖο ρέει ἀπό τάς πληγάς τοῦ Κυρίου, θά μᾶς δώση δύναμιν καί ὑπομονήν γιά νά μποροῦμε νά ξεπεράσωμεν ὅλα τά ἐμπόδια, ὅπως συνέβη ἄλλωστε ἀπό τό 1924 καί μέχρι σήμερα. Ἡ Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, μέ τήν ἀπόφασιν τῆς Γ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, εἶναι Αὐτοκέφαλη, ὅμως εἰς τίς ἡμέρες μας χρειαζόμαστε τόν διάλογο καί τήν ἀλληλοβοήθεια, καί μέσα σ' αὐτό τό πνεῦμα ἔγινε ἡ ἕνωσις τῆς Ἐκκλησιῶν μας (Ἑλλάδος, Ρουμανίας, Ρωσίας καί Κύπρου καί Κένυας), οἱ ὁποῖες, ὅπως τό ἐτόνισα, ἦσαν πάντοτε ἑνωμέναι εἰς τό ἕν σῶμα τοῦ Χριστοῦ, δυνάμει τῆς κοινῆς Ὁμολογίας των. Γι' αὐτό ὁσάκις παρίσταται ἀνάγκη, νά ληφθῆ κάποια σημαντική ἀπόφασις, θά συνομιλοῦμε διά τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ μεθ' ὅλων τῶν Ὀρθοδόξων Τοπικῶν Ἐκκλησιῶν ὅπως ἤδη ἐγένετο προσφάτως. Πρέπει δέ νά δίνουμε ἰδιαίτερη προσοχή καί στίς γνῶμες τῶν Γερόντων, εἰς τούς ὁποίους πάντοτε ἡ Ἐκκλησία ἔχει ἐμπιστοσύνη. Ἐπίσης θέλω νά ἀναφέρω, ὅτι, ὅπως οἱ Χριστιανοί στηρίζονται εἰς τάς εὐχάς τῶν Ἱερέων, ἔτσι καί οἱ Ἱερεῖς στηρίζονται εἰς τάς προσευχάς τῶν πιστῶν, δηλαδή ἔχομεν ἀνάγκην καί τῶν ἰδικῶν σας προσευχῶν, νά ζητᾶτε ἀπό τόν Σωτῆρα νά μᾶς δίνει σύνεσιν καί σοφίαν διά νά καθοδηγήσουμε τό ποίμνιον, τό ὁποῖον μᾶς ἐνεπιστεύθη ὁ Κύριος, εἰς τήν σωτηρίαν. Νά γνωρίζετε ὅλοι ὅσοι παρευρίσκεσθε σήμερα ἐδῶ, ἀλλά καί αὐτοί πού ἀπουσιάζουν, οἱ ὁποῖοι ὅμως θά πληροφορηθοῦν διά τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας πού γίνεται, ὅτι ἐάν τό ἔργον αὐτό ἔχει φθάσει σ' αὐτό τό εὐλογημένον σημεῖον, τοῦτο ὀφείλεται εἰς τό γεγονός τοῦ σεβασμοῦ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τῶν Ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν καί εἰς τήν Καθαράν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως. Ὅσοι δέν σέβονται τό Ἱερόν Πηδάλιον καί δέν κρατοῦν τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως, αὐτοί, ὅποιοι καί ἄν εἶναι, ἀποβαίνουν ἐχθροί τῆς Ἐκκλησίας καί ἑπομένως εἶναι καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ! Σήμερα πού τό Πηδάλιον εὑρίσκεται σέ ὅλα τά βιβλιοπωλεῖα, ὁ Ἐπίσκοπος ἀλλά καί ὁ Ἱερέας πού δέν τό ἔχει στό σπίτι του, τολμῶ νά εἰπῶ ὅτι δέν εἶναι σωστός Χριστιανός. Τό Πηδάλιον εἶναι τό τιμόνι καί ὁ ὁδηγός τῆς Ἐκκλησίας! Σ' αὐτό εἶναι γραμμένοι ὅλοι οἱ Νόμοι τῆς Ἐκκλησίας! Ἄν εἰς τό ὄνομα τοῦ Χριστοῦ οἱ Ἅγιοι μετεκίνησαν ὄρη, ἀνέστησαν νεκρούς, ἐπήγασαν ὕδωρ ἐκ τῆς πέτρας, δαίμονες ἐφυγαδεύθησαν, πόσον περισσότερον ἡμεῖς σήμερον, πού ἡ ἀποστασία ἐκορυφώθη, ὀφείλουμε νά ἀκολουθοῦμε πιστά τούς Ἁγίους Πατέρας καί νά ὑποτασσώμεθα τῶ Θεῶ; Ἐμεῖς σήμερα εἴμαστε χριστιανοί, χάρις στούς γονεῖς μας, τούς παπποῦδες μας, τούς Ἱερεῖς καί Ἀρχιερεῖς πού ζήσανε πρίν ἀπό ἐμᾶς, οἱ ὁποῖοι ἐσεβάστηκαν τούς Ἱερούς Κανόνες καί ἐφύλαξαν τήν Ὁμολογίαν μέ πᾶσαν ἀκρίβειαν καί φόβον Θεοῦ, ὥστε κάποιοι καί νά ἔχουν θυσιαστεῖ δι' αὐτά. Στίς ἡμέρες μας, ὑπάρχουν πολλές «Ἐκκλησίες» πού ὀνομάζονται «Ὀρθόδοξες», ἀλλά στήν πραγματικότητα, εἶναι μακρυά ἀπό τήν Ὀρθοδοξία. Δέν πρέπει νά ξεχνᾶμε ὅτι ὅπως ὁ Χριστός εἶναι ἕνας, ἔτσι καί ἡ Ἐκκλησία καί ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι μία. Ὁ Χριστός χαρίζει τήν Σωτηρία μόνο εἰς αὐτούς πού εὑρίσκονται μέσα στήν Ἐκκλησία Του. Πρίν κλείσω αὐτήν τήν πρώτην ταπεινήν ὁμιλίαν μου, ζητῶ νά προσευχηθοῦμε ὅλοι μαζί καί νά παρακαλέσωμεν τόν Σωτῆρα, νά μᾶς κρατήση καθαρούς στό σῶμα καί τήν ψυχή, διά νά ἔχωμεν τήν Χάριν Του καί διά νά κερδίσωμεν τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Εὐχαριστοῦμεν ὅλους, γιά τήν καλή θέλησιν καί τόν κόπον, εἰς τόν ὁποῖον ὑπεβλήθητε διά νά παρευρεθῆτε εἰς αὐτό τό γεγονός (τῆς χειροτονίας), ὁ δέ Σωτῆρας Χριστός, νά σᾶς χαρίζη ὅ,τι χρειάζεσθε σωματικῶς καί ψυχικῶς διά τήν σωτηρία σας. Εὐλογεῖτε καί νά μέ συγχωρήσετε! Ὁ Κιτίου Παρθένιος ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ ΣΗΜΕΙΩΜΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΤΙΟΥ κ. ΠΑΡΘΕΝΙΟΥ Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου καί ἔξαρχος πάσης Κύπρου κ. Παρθένιος ἐγεννήθη εἰς τήν πόλιν Μπερέστι τῆς ἐπαρχίας Γκαλάτσι τῆς Ρουμανίας, τήν 29 Ἰουνίου 1977, μνήμη τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων Πέτρου καί Παύλου, διό καί κατά τήν βάπτισίν του ἔλαβε τό ὄνομα Πέτρος. Τό ἅγιον Βάπτισμα ἔλαβεν ἀπό τόν ἀείμνηστον Ἐπίσκοπον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ρουμανίας Κλήμεντα. Τά πρῶτα ἐγκύκλια γράμματα ἔμαθεν εἰς τήν γενέτειράν του, εἰς δέ τήν πόλιν Τεκούκι ἐτελείωσεν τό Λύκειον. Οἱ γονεῖς του καί οἱ παπποῦδες του διεκρίνοντο διά τούς ἀγῶνες των ὑπέρ τῆς πατρώας εὐσεβείας, οἱ δέ πνευματικοί του γονεῖς τοῦ ἐνέπνευσαν τήν ἀγάπην εἰς τά πνευματικά καί τήν μοναχικήν τάξιν. Μόλις 18 χρόνων εἰσῆλθεν εἰς τήν Ἱεράν Μονήν τῶν Ἁγίων Ἀγγέλων τῆς ἐπαρχίας Βράντσεα. Ἡ περιοχή διεκρίνετο διά τά πολλά ἑλληνικά μοναστήρια καί τίς σκῆτες — μετόχια τοῦ Ἁγίου Ὄρους. Διά τοῦτο ἐκεῖ εἰς τήν Ἱεράν Μονήν, εἶχεν τήν δυνατότητα νά ἔρχεται εἰς ἐπαφήν μέ τόν Ἑλληνικόν καί ἁγιορειτικόν Ὀρθόδοξον μοναχισμόν. Αὐτό ἴσως ἦτο καί ἡ αἰτία νά ἀγαπήση τήν Ἑλληνική γλῶσσαν καί νά προσπαθήση νά μάθη Ἑλληνικά. Ὁ προπάππος του καί ὁ παπποῦς του, ἀλλά καί οἱ γονεῖς του, ἀπό τήν εἰσαγωγήν τοῦ νέου Ἡμερολογίου εἰς τήν Ρουμανίαν, ὑπῆρξαν πιστοί ἀγωνισταί καί Ὁμολογηταί τῆς Πίστεως, διό ὑπέστησαν διωγμούς καί φυλακίσεις. Τόν προπάππον του, δι' αὐτόν τόν λόγον τόν κατήγγειλαν εἰς τήν Ἀστυνομίαν, μέ ἀποτέλεσμα νά εἰσέλθουν βιαίως εἰς τήν οἰκίαν του, νά τοῦ κατάσχουν τά βιβλία καί τίς εἰκόνες καί νά τόν φυλακίσουν. Ἀλλά καί οἱ ἱερεῖς, ἀπό τούς ὁποίους ἔλαβεν ὁ Σεβ/τος καί προηγουμένως οἱ γονεῖς του καί τήν πνευματικήν κατάρτισιν καί ἐστερεώθησαν, ἦσαν πολύ αὐστηροί. Ἀναφέρομεν τόσον τόν μακαριστόν Ἱερομόναχον π. Γαμαλιήλ, ὅσον καί τόν ἐπίσης μακαριστόν π. Μηνᾶ, ὅστις ἐσφράγισεν τήν προσωπικότητα τοῦ σημερινοῦ Μητροπολίτου Παρθενίου. Ὁ π. Μηνᾶς εἶχεν προτείνει εἰς τόν μακαριστόν Σεβ/τον Κλήμεντα νά τόν χειροτονήση εἰς Ἱεροδιάκονον, ὁ ὁποῖος ναί μέν συνεφώνησεν, ἀλλά δέν ἐπρόλαβεν διότι ἦτο ἀσθενής καί ἐκοιμήθη (1998). Τήν εἰς διάκονον καί πρεσβύτερον χειροτονίαν του ἐτέλεσεν ὁ Σεβ/τος Κασσιανός τήν 16 Νοεμβρίου 1998, τήν δέ 19 Ἀπριλίου 2008, ἡμέραν τοῦ συλλειτούργου ἐπί τῆ ἁγία Ἑνώσει τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος Ρουμανίας, Κύπρου, Ρωσίας καί Κένυας, ὁ Σεβ/τος κ. Γερόντιος τόν ἐχειροθέτησεν εἰς Πρωτοσύγκελλον καί τοῦ ἔδωσε τό ὀφφίκιον τοῦ Ἀρχιμανδρίτου. Τήν 6ην Ἰουλίου 2008 ψήφω Κλήρου καί Λαοῦ ἐπροτάθη διά πλήρωσιν τῆς κενῆς Μητροπολιτικῆς ἕδρας Κιτίου. Τήν 13ην Ἰουλίου ἐκάρη εἰς μεγαλόσχημον Μοναχόν, ἐνῶ τήν ἑπομένην ἡμέραν 14 Ἰουλίου 2008, Κυριακήν τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἐτελέσθη ἡ εἰς Ἐπίσκοπον χειροτονία του ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, παρισταμένων καί τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Βράντσεα κ. Γεροντίου καί Κένυας κ. Ματθαίου, ἐχόντων καί τό σύμψηφον τῶν Σεβ/των Μπακάου κ. Κασσιανοῦ καί Κιέβου κ. Σεραφείμ. Ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ νά τόν ἐνισχύη εἰς τό δύσκολον ἔργον τό ὁποῖον ἐκλήθη νά ἐπιτελέση. * * * Ὁ Διευθυντής τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ» καί ἡ Συντακτική Ἐπιτροπή, μετά τάς ταπεινάς συγχαρητηρίους εὐχάς μας πρός τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Κιτίου κ. Παρθένιον, ἀλλά καί τούς πρό αὐτοῦ μόλις χειροτονηθέντας, Σεβ/τον Μητροπολίτην Κένυας κ. Ματθαῖον, καί τόν Σεβ/τον Μητροπολίτην Κιέβου κ. Σεραφείμ, δίδομεν τόν λόγον εἰς τόν Ἀπόστολον Παῦλον, διά νά ὁμιλήση Αὐτός πρός τούς νέους Σεβ/τους Ἀρχιερεῖς μέσω τῆς πρός τόν μαθητήν του Τῖτον ἐπιστολῆς του: «Α’….4. Τίτω γνησίω τέκνω κατά κοινήν πίστιν· χάρις, ἔλεος, εἰρήνη παρά Θεοῦ Πατρός καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν. 5. Τούτου χάριν κατέλιπόν σε ἐν Κρήτη, ἴνα τά λείποντα ἐπιδιορθώση, καί καταστήσης κατά πόλιν πρεσβυτέρους, ὡς ἐγώ σοι διεταξάμην, 6. «εἴ τίς ἐστιν ἀνέγκλητος, μιᾶς γυναικός ἀνήρ, τέκνα ἔχων πιστά, μή ἐν κατηγορία ἀσωτίας ἤ ἀνυπότακτα, 7. δεῖ γάρ τόν ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι ὡς Θεοῦ οἰκονόμον, μή αὐθάδη, μή ὀργίλον, μή πάροινον, μή πλήκτην, μή αἰσχροκερδῆ, 8. ἀλλά φιλόξενον, φιλάγαθον, σώφρονα, δίκαιον, όσιον, ἐγκρατῆ, 9. ἀντεχόμενον τοῦ κατά τήν διδαχήν πιστοῦ λόγου, ἴνα δυνατός ἧ καί παρακαλεῖν ἐν τῆ διδασκαλία τῆ ὑγιαινούση καί τούς ἀντιλέγοντας ἐλέγχειν. 10. Εἰσί γάρ πολλοί καί ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι καί φρεναπάται, μάλιστα οἱ ἐκ περιτομῆς, 11. οὕς δεῖ ἐπιστομίζειν, οἴτινες ὅλους οἴκους ἀνατρέπουσι διδάσκοντες ἅ μή δεῖ αἰσχροῦ κέρδους χάριν… Β’. 1. Σύ δέ λάλει ἅ πρέπει τῆ ὑγιαινούση διδασκαλία. 2. Πρεσβύτας νηφαλίους εἶναι, σεμνούς, σώφρονας, ὑγιαίνοντας τῆ πίστει, τῆ ἀγάπη, τῆ ὑπομονῆ. 3. Πρεσβύτιδας ὡσαύτως ἐν καταστήματι ἱεροπρεπεῖς, μή διαβόλους, μή οἴνω πολλῶ δεδουλωμένας, καλοδιδασκάλους, 4. ἴνα σωφρονίζωσι τάς νέας φιλάνδρους εἶναι, φιλοτέκνους, 5. σώφρονας, ἁγνάς, οἰκουρούς, ἀγαθάς, ὑποτασσομένας τοῖς ἰδίοις ἀνδράσιν, ἴνα μή ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ βλασφημῆται, 6. τούς νεωτέρους ὡσαύτως παρακάλει σωφρονεῖν, 7. περί πάντα σεαυτόν παρεχόμενος τύπον καλῶν ἔργων, ἐν τῆ διδασκαλία ἀδιαφθορίαν, σεμνότητα, ἀφθαρσίαν, 8. λόγον ὑγιῆ, ἀκατάγνωστον, ἴνα ὁ ἐξ ἐναντίας ἐντραπῆ μηδέν ἔχων περί ἡμῶν λέγειν φαῦλον. Γ’….3. ἦμεν γάρ ποτε καί ἡμεῖς ἀνόητοι, ἀπειθεῖς, πλανώμενοι, δουλεύοντες ἐπιθυμίαις καί ἡδοναῖς ποικίλαις, ἐν κακία καί φθόνω διάγοντες, στυγητοί, μισοῦντες ἀλλήλους· 4. ὅτε δέ ἡ χρηστότης καί ἡ φιλανθρωπία ἐπεφάνη τοῦ σωτῆρος ἡμῶν Θεοῦ, 5. οὐκ ἐξ ἔργων τῶν ἐν δικαιοσύνη ὦν ἐποιήσαμεν ἡμεῖς, ἀλλά κατά τόν αὐτοῦ ἔλεον ἔσωσεν ἡμᾶς διά λουτροῦ παλιγγενεσίας καί ἀνακαινώσεως Πνεύματος Ἁγίου, 6. οὖ ἐξέχεεν ἐφ' ἡμᾶς πλουσίως διά Ἰησοῦ Χριστοῦ τοῦ σωτῆρος ἡμῶν, 7. ἴνα δικαιωθέντες τῆ ἐκείνου χάριτι κληρονόμοι γενώμεθα κατ' ἐλπίδα ζωῆς αἰωνίου. 8. Πιστός ὁ λόγος· καί περί τούτων βούλομαί σε διαβεβαιοῦσθαι, ἴνα φροντίζωσι καλῶν ἔργων προ?στασθαι οἱ πεπιστευκότες τῶ Θεῶ, ταῦτά ἐστι τά καλά καί Ὠφέλιμα τοῖς ἀνθρώποις· 9. μωράς δέ ζητήσεις καί γενεαολογίας καί ἔρεις καί μάχας νομικάς περι?στασο· εἰσί γάρ ἀνωφελεῖς καί μάταιοι, 10. αἱρετικόν ἄνθρωπον μετά μίαν καί δευτέραν νουθεσίαν παραιτοῦ, 11. εἰδώς ὅτι ἐξέστραπται ὁ τοιοῦτος καί ἁμαρτάνει ὤν αὐτοκατάκριτος…». *** ΘΕΡΜΑΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙΝ ΘΕΡΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΣ ΠΡΟΣ ΑΠΑΝΤΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕΝ θερμῶς τάς κυρίας καί ἐν Χριστῶ Ἀδελφάς ἐκ τῆς Ἐνορίας Γενεθλίου τοῦ Τιμίου Προδρόμου Λαρίσης, διότι ἔσπευσαν νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τήν πρώτην ΕΚΚΛΗΣΙΝ μας πρός οἰκονομικήν ἐνίσχυσιν τοῦ Ἱεραποστολικοῦ ἔργου τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ». Ἡ Διεύθυνσις τῆς «Ο.Π.» καί ἡ Συντακτική ἐπιτροπή, καί ἀπό τῆς θέσεως αὐτῆς, μαζί μέ τάς εὐχαριστίας των εὔχονται ὅπως ὁ Κύριος, ὁ Ὁποῖος εἶδεν τήν ἐν κρυπτῶ σημαίνουσαν προσφοράν των, νά τάς παράσχη τήν πρός «ἰλαρούς δότας» χάριν Του (Β’ Κορινθ. Θ’ 6-7). Ὑπενθυμίζομεν ὅτι ὅλοι εἰς τήν δύσκολον αὐτήν ἐποχήν ἀντιμετωπίζομεν «οἰκονομικόν πρόβλημα», ὅμως ἡ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», κατόπιν τῶν δύο σχισμάτων καί τῶν ἐναπομεινάντων ὀλίγων πιστῶν, ἀντιμετωπίζει ἰδιαιτέρως ὀξύ οἰκονομικόν πρόβλημα. Ἄν λάβωμεν ὑπ' ὄψιν μας ὅτι παλαιότερον ὁ «ΚΗΡΥΞ» ἐνισχύετο ἀπό τό σύνολον τῶν Ὀρθοδόξων καί ἐκυκλοφόρει μόλις εἰς 32 σελίδας,ἡ δέ «ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ», μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, κυκλοφορεῖ τακτικῶς ἀνά δίμηνον εἰς 100 περίπου σελίδας, τότε ὁ καθείς ἀντιλαμβάνεται τό πρόβλημα. Ὅθεν οἱ ὀλίγοι ἀλλά πιστοί, δεῦτε ἐκ τοῦ ὑστερήματος νά συμμετάσχωμεν ὅλοι εἰς τήν Ἱεραποστολήν, ἡ ὁποία ἐνεργεῖται διά τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ». ΕΚ ΤΗΣ ΔΙΕΥΘΥΝΣΕΩΣ ΤΗΣ «Ο.Π.» «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΔΙΔΑΚΤΟΡΙΚΗΣ ΔΙΑΤΡΙΒΗΣΤΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΑΔΟΣ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ ΠΑΡΑΣΚΕΥΑ·Ι·ΔΗ» Ὑπό τοῦ Θεολόγου ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ (3ον) ΚΕΦΑΛΑΙΟΝ Γ’ Η ΑΠΟΣΙΩΠΗΣΙΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΙΔΗΣΕΩΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΩΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ (Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου) Ὁ διδάκτωρ κ. Παρασκευα?δης 'ᾶραγε εἶδεν τούς κώδικας, ἐπεσκέφθη τάς βιβλιοθήκας τῆς Μονῆς τοῦ Ὄρους Σινᾶ, ἐζήτησεν τά ἀνωτέρω περιοδικά, τά ὁποῖα πρό 103 ἐτῶν ἔχουν δημοσιεύσει τάς ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων καταδικαστικάς ἀποφάσεις κατά τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου; Ἀσφαλῶς πρέπει νά γνωρίζη πάντα ταῦτα πλήν ὅμως τά ἀγνοῆ ἤ τά ὑποβαθμίζει, διότι δέν ἐξυπηρετοῦν τήν «ἐπιστημονικήν» ἀπάτην του, διό ἀρκεῖται εἰς τά φληναφήματα καί χονδροειδῆ ψεύδη τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου! Τό χείριστον ὅμως ἐν προκειμένω δέν εἶναι, ὅτι ὁ συγγραφεύς ἀποκρύπτει ἤ διαστρέφει τήν ἀλήθειαν, ἀλλά ὅτι βλασφημεῖ κατά τῶν Ἁγίων αὐτῶν Συνόδων καί ἰδιαιτέρως κατά τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1593, προκειμένου νά μειώση τό κῦρος τῶν ἀποφάσεων Αὐτῶν. Ἐπειδή γνωρίζει, ὅτι τά ἐπιχειρήματά του εἶναι «χιλιοειπωμένα», ὑπό τῶν προηγουμένων αὐτοῦ ἀμυντόρων τῆς καινοτομίας καί δέν ἔπεισαν οὐδέναν, ἐσκέφθη ὡς προείπομεν, νά θέση «ἀσφαλιστικήν δικλεῖδα», καθ' ἥν, μολονότι ἡ Σύνοδος τοῦ 1593, κατεδίκασεν τήν καινοτομίαν, ἡ ἀπόφασίς της δέν ἔχει δά καί τόσον μεγάλο κῦρος, διότι, ἡ Σύνοδος αὕτη, «δέν ὑπῆρξεν Οἰκουμενική»! Ἐπί τῆς ἀνωτέρω ἀτυχεστάτης θέσεώς του παρατηροῦμεν: α) Ὁ συγγραφεύς, ὑπό τοῦ «λογικοκρατικοῦ» πνεύματος φερόμενος καί ὑπό τῆς οἰκουμενιστικῆς δεοντολογίας πιεζόμενος, βλασφημεῖ τό Ἅγιον Πνεῦμα τό λαλῆσαν καί ἐν Αὐτῆ τῆ Ἁγία Συνόδω, ἡ Ὁποία ἑπομένη ταῖς προηγουμέναις Ἁγίαις Συνόδοις, Οἰκουμενικαῖς καί Τοπικαῖς, ἐκφράζει διά τῶν Ἁγίων Αὐτῆς ἀποφάσεων, τό ἕν καί ἀναλλοίωτον πνεῦμα τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ Σύνοδος Αὕτη, ὡς σύμφωνος ο<182>υσα τῆ Ἁγία Παραδόσει, εἶναι Ὀρθόδοξος Σύνοδος, καί δι' Αὐτῆς ὡμίλησεν τό Ἕν καί τό Αὐτό Ἅγιον Πνεῦμα. β) Ὁ κ. Χριστόδουλος ἐκφράζει καί τήν νεωτερίζουσαν ἐκείνην ἄποψιν, ἥτις διακρίνει τάς Ἁγίας Συνόδους εἰς Οἰκουμενικάς καί Τοπικάς, οὐχί μόνον ἐξ ἐπόψεως ἐξωτερικῆς — τυπικῆς, ἀλλά καί οὐσιαστικῆς, ὅπερ ἀπαράδεκτον ἐξ Ὀρθοδόξου ἀπόψεως. Ἐν προκειμένω ὅμως, ἡ Σύνοδος αὕτη τοῦ 1593, δέν εἶναι ἔστω Τοπική ὡς κακῶς τήν ἐννοεῖ ὁ κ. Χριστόδουλος ἀλλ' εἶναι Πανορθόδοξος καί δέν δύναται νά ἀμφισβητηθῆ, ὅτι καί δι' Αὐτῆς, ὡμίλησεν ἡ ἀνά τήν οἰκουμένην Καθολική τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, ἐνῶ καί ἐξ ἀπόψεως συμμετοχῆς Πατριαρχῶν καί Ἐπισκόπων, καί ἐξ ἀπόψεως θεμάτων, ἡ Σύνοδος αὕτη εἰς τήν συνείδησιν τῶν Ὀρθοδόξων ἔχει λάβει τήν θέσιν μεγάλης Πανορθοδόξου Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Ἰδού τί γράφει εἰς τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» σελίς 4, ὁ κλεινός Πατριάρχης Ἱεροσολύμων Δοσίθεος: «Τέσσαρα μεγάλα θηρία ἐγέννησεν ὁ ΙΣΤ’ αἰών: Τήν αἴρεσιν τοῦ Λουθήρου, τήν αἴρεσιν τοῦ Καλβίνου, τήν αἴρεσιν τῶν Γιεζουβιτῶν, (Ἰησουιτῶν. Τάγμα θανάτου τοῦ Πάπα. Σκοπός του ἡ διάδοσις τοῦ Παπισμοῦ καί ἡ ὑποταγή ὅλων ὑπό τόν Πάπα) καί τήν αἴρεσιν τοῦ Νέου Καλενδαρίου· (Σ.σ. ἡμερολογίου). Καί κατά μέν τῶν αἱρέσων Λουθήρου καί Καλβίνου ἔγραψαν οἱ… κατά δέ τῆς αἱρέσεως τοῦ Νέου Καλενδαρίου ἀπεφάνθη ἡ ἐν Κων/πόλει μεγάλη Οἰκουμενική Σύνοδος τῶ 1593». Ὁ κλεινός Δοσίθεος, ἔχει σαφῶς διάφορον γνώμην ἀπό τόν κ. Χριστόδουλον, διό καί τήν Σύνοδον ταύτην χαρακτηρίζει ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΝ καί τήν καινοτομίαν ἐπίσης ὀρθῶς χαρακτηρίζει, ὡς πράγματι εἶναι, ΑΙΡΕΣΙΝ! Ὑπάρχει βεβαίως διαφορά μεταξύ τοῦ διδάκτορος κ. Χριστοδούλου καί τοῦ Πατριάρχου Δοσιθέου καί αὕτη εἶναι ὅτι ὁ κλεινός Δοσίθεος ἦτο ἀκραιφνής Ὀρθόδοξος καί ὄχι Οἰκουμενιστής, ὡς ἀποδεικνύεται ὁ κ. Χριστόδουλος, ὅστις διά τοῦτο καί τήν μελέτην του, ἐκ τῶν προτέρων, περιώρισεν ἐντός τῶν στεγανῶν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. Ὁ κ. Χριστόδουλος, ὡς προελέχθη, ἀναγνωρίζει, ὅτι ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τό 1583 ἀπεδοκίμασεν τήν Παπικήν Καινοτομίαν, διότι τότε ὑπῆρχον μεταξύ ἄλλων καί λόγοι Παπικῆς προπαγάνδας (Οὐνία) καί οὕτω ἐδικαιολογεῖτο ἡ «δυσπιστία καί ἡ σώφρων ἐπιφυλακτικότης τῶν Ὀρθοδόξων ἔναντι τῆς Δύσεως». Ἐρωτᾶται ὅμως ὁ κ. Παρασκευα?δης: Αὕτη ἡ «δυσπιστία» καί ἡ «σώφρων ἐπιφυλακτικότης», πῶς καί διατί ἐξηφανίσθη κατά τό 1924; Πῶς καί διατί ἐξηφανίσθη καί ἀπό τόν κ. Χριστόδουλον σήμερον; Ἐξέλιπον μήπως οἱ λόγοι τῆς ἐπιφυλακτικότητος ἤ τῆς δυσπιστίας ἤ ἡ προπαγάνδα ἤ ἡ Οὐνία; Τοὐναντίον, ὑπέρ ποτέ ἄλλοτε, ὑφίστανται σήμερον! Τότε διατί ἤλλαξεν ἡ στάσις ὅλων αὐτῶν ἔναντι τῆς Δύσεως καί γενικῶς εἰπεῖν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἤ μᾶλλον τῆς Ὀρθοδοξίας; Διότι ἐφυγαδεύθη ἐξ αὐτῶν ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις καί ἔλαβεν τήν θέσιν αὐτῆς ἡ οἰκουμενιστική τοιαύτη; Ἐάν ὁ κ. Χριστόδουλος ἦτο φορεύς τοῦ πνεύματος τῶν Πατέρων, δέν θά ἐφρόνει, ὡς ὁ Μασῶνος Πατριάρχης Κων/πόλεως Βασίλειος ὁ Β’, ὅτι δηλαδή: «Ἡ κατά τοῦ Γρηγοριανοῦ Ἡμερολογίου στάσις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας προελθοῦσα ἐκ λόγων ἀξιοχρέου μερίμνης ὑπέρ τοῦ ποιμνίου διά τάς τότε περιστάσεις, οὐδαμῶς ἐνέχει, οὐδέ δύναται νά ἐνέχη τήν σημασίαν ἀπαγορεύσεως εἰς τό διηνεκές οἱασδήποτε ἡμερολογιακῆς μεταβολῆς, ὡς ἀποκλειομένης δῆθεν ὑπό τῶν Ἱερῶν Κανόνων»! Ἐάν, ἑπομένως, ὁ κ. Χριστόδουλος δέν ἐνεφορεῖτο ὑπό τοῦ οἰκουμενιστικοῦ πνεύματος τῆς ἀρνήσεως τῆς Ὀρθοδοξίας, δέν θά ἠμφισβήτει τό κῦρος τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων καί δέν θά ἐγίνετο συνήγορος τῆς αἱρέσεως τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.Ἐάν ὁ κ. Χριστόδουλος δέν ἐφρόνει τά τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, δέν θά ἐπεδίδετο εἰς τήν συγγραφήν τοσούτων σελίδων μέ μοναδικόν σκοπόν νά παρουσιάση, ὅτι δῆθεν ὁ Νεοημερολογιτισμός δέν εἶναι θέμα ἐκκλησιαστικόν, ἀλλ' ἀστρονομικόν καί ὅτι ἀποτελεῖ «συμφυές γνώρισμα τῆς Ὀρθοδοξίας», ὡς Ἐκκλησίας τῆς «ἐλευθερίας»… (Αὐτόθι σελ. 146). ΕΤΕΡΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑΔΙΚΗΣ ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ (Ἐκ τοῦ Α’ τόμου τῶν «Ἐκκλησιολογικῶν Θεμάτων», Ἀθῆναι 1980, σελ. 48) Μιά ἐκ τῶν σοβαρῶν καινοτομιῶν τοῦ Παπισμοῦ ὑπῆρξεν καί ἡ κατά τό ἔτος 1582 ἀλλαγή τοῦ παλαιοῦ Ἰουλιανοῦ ἡμερολογίου διά τοῦ νέου Παπικοῦ — Γρηγοριανοῦ. Τό νέον ἡμερολόγιον Ὠνομάσθη «Γρηγοριανόν» ἐκ τοῦ ὀνόματος τοῦ εἰσηγητοῦ αὐτοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ’.(10) Οὗτος, ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ’,(11) ὡς μή ὤφειλεν, ζητῶν τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, μᾶλλον ἀρεσκόμενος εἰς τάς καινοτομίας, ἠσέβησεν κατά τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, οὐδόλως λαβών ὑπ' ὄψιν του, τάς περί τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα, διατάξεις αὐτῆς, οὐδέ τόν 7ον Ἀποστολικόν κανόνα, οὐδέ τόν 1ον τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου. Πῶς ἠδύνατο ὅμως νά σεβασθῆ τόσον τήν παραδοθεῖσαν ἑορτολογικήν τάξιν ὅσον περισσότερον καί τάς ἀποφάσεις τῶν Ἁγίων Συνόδων ὅταν, ὡς εἴδομεν, εἶχεν παραχαράξει καί εἶχεν ἀρνηθῆ αὐτό τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ; Παραλλήλως πρός τήν εἰς τήν Δύσιν ἀντικατάστασιν τοῦ Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου, ὁ ἴδιος Πάπας Γρηγόριος, ἐπιχειρεῖ τήν εἰσαγωγήν αὐτοῦ καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τό αὐτό ἔτος, 1582, Παπική πρεσβεία ἀποσταλεῖσα πρός τόν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως Ἱερεμίαν τόν Β’, εἰσηγεῖται τό νέον Γρηγοριανόν ἡμερολόγιον καί ζητεῖ τήν ἐφαρμογήν του. Εἰς τό θέμα τοῦτο ἐπεμβαίνει καί ὁ δόγης τῆς Ἑνετίας Νικόλαος Δαπόντε ὡς καί ἄλλοι παράγοντες, ἀλλ' ἅπαντες προσέκρουσαν εἰς τήν ἄρνησιν τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου, ὅστις μετά βδελυγμίας ἀπορρίπτει τήν καινοτομίαν τῆς Δύσεως. Πρέπει ἐνταῦθα νά εἴπωμεν ὅτι ἡ ἐκ μέρους τοῦ Παπισμοῦ, ἀλλαγή τοῦ ἡμερολογίου καί ἑπομένως καί τοῦ ἑορτολογίου, ὑπῆρξεν εὐνοϊκή διά τήν ὑπό τῆς προσηλυτιστικῆς προπαγάνδας τῆς Παπικῆς Οὐνίας δοκιμαζομένην τότε Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ηὐνόησεν τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, διότι ἔπαυσεν πλέον Αὕτη νά συνεορτάζη μετά τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Παπικῆς «ἐκκλησίας», ἐπελθούσης οὕτω καί σοβαρᾶς ἐξωτερικῆς διαφοροποιήσεως ἐπί τῆς λατρείας. Τοῦτ' αὐτό ὅμως εἶχεν δυσμενέστατον ἀποτέλεσμα διά τόν Παπισμόν, (ὅπερ βεβαίως δέν ἤλπιζεν), διότι ἡ ἀλλαγή εἰς τόν Παπισμόν, λόγω τῶν ἐν ἑτέρω χρόνω ἑορτῶν, ὄχι ἁπλῶς δέν διηυκόλυνεν πλέον τήν διάβρωσιν τοῦ ὀρθοδόξου φρονήματος τῶν ὀρθοδόξων, ὑπό τῆς Παπικῆς Οὐνίας, ἀλλά καί τό παπικόν σχίσμα καθίστατο ἐμφανέστερον. Ἕνεκα τούτου παρατηρεῖται συνεχής ἐμμονή τῶν Παπῶν, ὅπως ἡ ἑορτολογική διαφορά καί τό χάσμα, ἐξαλειφθοῦν διά τῆς ἐπιβολῆς τοῦ νέου Γρηγοριανοῦ καί εἰς τήν ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Εἰς ταύτην ὅμως τήν πείσμονα ἐμμονήν τῶν Παπῶν, ὑψώθη ἡ σθεναρά ἀντίστασις τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ἡ ὁποία καί διά Πανορθοδόξων Συνόδων ἀπεφάνθη καί κατεδίκασεν τό Γρηγοριανόν Ἡμερολόγιον καί ἀπέκλεισεν τήν εἰσαγωγήν του δι' ἀναθέματος. Δηλαδή, ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἰδοῦσα τήν καινοτομίαν τοῦ Νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου και κατανοήσασα πρό πολλοῦ τόν ἐκ τῆς Δύσεως μέγαν κίνδυνον, ἐνήργησεν κεραυνοβόλως καί ἀπέκρουσεν τήν καινοτομίαν, τήν ὁποίαν ὁ Παπισμός παντί τρόπω, ἐπεχείρει νά ἐπιβάλη καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Αὕτη ἐχομένη στερρῶς τῶν Ἱερῶν παραδόσεων καί τῶν Ἱερῶν κανόνων, καί ἑδραζομένη ἐπί τῶν πηγῶν τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, ἡ Ὀρθόδοξος τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία, κατέκρινεν καί κατεδίκασεν εἰς Πανορθοδόξους Συνόδους τήν ἐν λόγω καινοτομίαν, διότι δι' αὐτῆς ἐπεχειρεῖτο: 1. Καταπάτησις καί ἀθέτησις Ἐκκλησιαστικῆς Ἑορτολογικῆς παραδόσεως τότε 1.600 ἐτῶν, σήμερον δέ 2.000. 2. Καταπάτησις τῶν περί τῆς Ἁγίας Ἑορτῆς τοῦ Πάσχα διατάξεων τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, καταπάτησις τοῦ 7ου Ἀποστολικοῦ Κανόνος καί τοῦ 1ου τῆς ἐν Ἀντιοχεία Συνόδου ὡς καί τῶν σχετικῶν πρός τούς ἀνωτέρω περί τοῦ μή συνεορτάζειν μετά αἱρετικῶν. 3. Διατάραξις τοῦ ἑορτολογίου καί τῆς λατρευτικῆς τάξεως, καθόσον ἡ καινοτομία ὡρμᾶτο οὐχί ἐξ Ἐκκλησιαστικῶν λόγων, οὐδεμίαν δέ λατρευτικήν ἤ ἄλλην τινά ἀνάγκην ἐθεράπευεν ἐν τῆ Ἐκκλησία, παρά, σύν τοῖς ἄλλοις, ἤνοιγεν τήν εἴσοδον καί εἰς τόν Οἰκουμενισμόν. 4. Ἀπετέλει, ἡ καινοτομία καθαράν ἐνασχόλησιν περί τήν ἀκρίβειαν τοῦ χρόνου, ἥν οὐκ οἶδεν ἡ Ἐκκλησία. Πρός τούτοις διαπιστώσασα τότε ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία: α) Τήν ἐμμονήν τοῦ Παπισμοῦ ὅπως παντί τρόπω εἰσαγάγη τήν ἡμερολογιακήν καινοτομίαν εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. β) Τό γεγονός ὅτι ἐξ αὐτῆς τῆς Παπικῆς Καινοτομίας ἐπῆλθεν αἰσθητή καί ἐξωτερική διαφοροποίησις μεταξύ τοῦ Παπισμοῦ καί τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον ἀφορᾶ τήν λατρευτικήν τάξιν καί ζωήν, δηλαδή διά τοῦ νέου ἡμερολογίου ὁ Παπισμός ἀπεμακρύνθη καί δέν συνεορτάζει μετά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἕνεκα τούτου ἐπλήττετο ἡ προσηλυτιστική δρᾶσις τῆς ἀδιστάκτου Οὐνίας, ἡ ὁποία τόν 16ον αἰῶνα ἐμάστιζεν κυριολεκτικῶς τήν ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξίαν. γ) Καθίστανται ἐμφανέστεραι αἱ κακοδοξίαι τῆς Δύσεως καί συνειδητοποιοῦνται ὑπό τοῦ Ὀρθοδόξου πληρώματος, τοῦ σχίσματος οὕτω πλέον αἰσθητοῦ γενομένου. δ) Δι' ὅλων τῶν ἀνωτέρω ἐνισχύεται καί διαφυλάσσεται ἡ ὀρθόδοξος συνείδησις τοῦ πληρώματος τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διά ταῦτα πάντα καί ἴνα ἀνακόψη διά παντός τήν ὁρμήν τῆς Δύσεως καί προφυλάξη τήν ἀκαινοτόμητον πίστιν τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί Ἁγίων Πατέρων τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, ἐκ τῶν μιασμάτων τῆς Παπικῆς λεγομένης «ἐκκλησίας», ἐνήργησεν ἀποφασιστικῶς καί ἀπέκρουσεν τήν Παπικήν Κανοτομίαν διά πράξεων Πανορθοδόξων Συνόδων. Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξος Σύνοδος ἐπί Ἱερεμίου τοῦ Β’ ἐν ἔτει 1583 Εἰσαγαγών τήν καινοτομίαν εἰς τήν Δύσιν ὁ Πάπας Γρηγόριος ἐφρόντισεν, ὡς εἴπομεν, ὅπως εἰσαγάγη τήν καινοτομίαν ταύτην, ἡ ὁποία ὡς αἴρεσις χαρακτηρίζεται ὑπό τοῦ κλεινοῦ Δοσιθέου, καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Τό ἔτος 1583 ἀπεστάλη πρός τόν τότε Πατριάρχην Κων/πόλεως Ἱερεμίαν τόν Β’, ἐπιτροπή ἀποτελουμένη ἐκ τῶν: Μιχαήλ ἐπάρχου Κερκυραίου καί Ἰωάννου Βοναφέως Ζακυνθίου, μέ πλούσια μάλιστα δῶρα, προκειμένου νά πείσουν τόν Πατριάρχην ἴνα ἀποδεχθῆ τήν καινοτομίαν, ἀλλ' οὐδέν ἐπέτυχον. Μετά τούς πρέσβεις τούτους, διά τόν αὐτόν σκοπόν, ἀπεστάλη πρός τόν Πατριάρχην ὑπό τοῦ Πρίγκηπος τῆς Ἑνετίας Νικολάου Δαπόντε ὁ ἐπιφανής Μουρεζίνης, ἀλλά καί οὗτος οὐδέν ἐπέτυχεν. Μετά ταῦτα ὁ Πατριάρχης Ἱερεμίας συνεκάλεσεν τήν Πανορθόδοξον Σύνοδον τοῦ ἔτους 1583, εἰς ἥν ἔλαβον μέρος καί οἱ Πατριάρχαι Ἀλεξανδρείας Σίλβεστρος καί Ἱεροσολύμων Σωφρόνιος ὡς καί ἱκανός ἀριθμός Ἀρχιερέων. Ἡ Σύνοδος αὕτη ἐπελήφθη τοῦ κινδύνου, ὅστις προήρχετο ἐκ τῆς Παπικῆς ἐν γένει προπαγάνδας καί τῶν κακοδοξιῶν της, κυρίως ὅμως προέβη εἰς τήν καταδίκην τῆς Γρηγοριανῆς Καινοτομίας τοῦ Νέου Ἡμερολογίου, θέσασα οὕτω φραγμόν εἰς τήν ἀκατάσχετον ὁρμήν τῆς Δύσεως, ὅπως εἰσαγάγη τοῦτο καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Ἡ ἀπόφασις τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1583 Παραθέτομεν κατωτέρω τό ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ 1583 ἐκδοθέν Σιγγίλιον, τό ὁποῖον καί ἀπεστάλη ὑπό τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου τοῦ Β’ εἰς ἁπάσας τάς Ὀρθοδόξους Ἐκκλησίας: «Σιγγίλιον Πατριαρχικῆς διατυπώσεως Ἐγκυκλίου τοῖς ἁπανταχοῦ Ὀρθοδόξοις Χριστιανοῖς εἰς τό μή παραδέχεσθαι τό νεώτερον Πασχάλιον ἤ Καλενδάριον τοῦ καινοτομηθέντος μηνολογίου, ἀλλ' ἐμμένειν τοῖς ἅπαξ καί καλῶς διατυπωθεῖσι παρά τοῖς Ἁγίοις 318 (τριακοσίοις δέκα ὀκτώ) Θεοφόροις Πατρᾶσι τῆς Ἁγίας Οἰκουμενικῆς Πρώτης Συνόδου μετ' ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος. Πᾶσι τοῖς ἐν Τριγοβυστίω καί ἁπανταχοῦ Χριστιανοῖς γνησίοις τέκνοις τῆς Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ καθολικῆς καί Ἀποστολικῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἀνατολῆς, Χάρις εἴη καί εἰρήνη καί ἔλεος παρά Θεοῦ Παντοκράτορος. Οὐ μικρά τε ζάλη τήν παλαιάν κιβωτόν κατέλαβεν, ὅτε σφοδρῶς κλυδωνιζομένη ἐφέρετο ἐπί τῶν ὑδάτων· καί εἰ μή Κύριος ὁ Θεός μνησθείς τοῦ Νῶε εὐδόκησε κοπᾶσαι τό ὕδωρ οὐδεμία ἐλπίς σωτηρίας αὐτῆ ἧν. Οὕτω καί τήν Νέαν Κιβωτόν τῆς καθ' ἡμᾶς Ἐκκλησίας, ἐπεί ἄσπονδον πόλεμον οἱ κακόδοξοι ἤγειραν καθ' ἡμῶν κατά τούτων καί ἡμεῖς τόν παρόντα τόμον ἐγκαταλιπεῖν ἔγνωμεν, ὅπως τοῖς τούτω γεγραμμένοις ἔχετε κατά τῶν τοιούτων ἀσφαλεστέρως τήν ὑμετέραν Ὀρθοδοξίαν συνηγορεῖν. Ἀλλ' ἴνα μή τοῖς ἁπλουστέροις φορτικόν εἴη τό Σύγγραμμα ἁπλῆ διαλέκτω πᾶσαν ὑμῖν τήν ὑπόθεσιν καταρτίσαι ἔγνωμεν ἥτις ἔχει οὑτωσί εἰς ἁπλῆν διάλεκτον: Ἀπό τήν παλαιάν Ρώμην ἤλθασι τινές, ὁποῦ ἔμαθον ἐκεῖ νά λατινοφρονοῦσι, καί τό κακόν εἶναι πώς ἀπό Ρωμαῖοι τῆς Ρούμελης γεννήμματα καί θρέμματα ὄντες, ὄχι μόνον ἤλλαξαν τήν πίστιν των, ἀλλά καί πολεμοῦσι τά ὀρθόδοξα δόγματα καί ἀληθινά τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας, ὅπου μᾶς παρέδωκεν αὐτός ὁ Χριστός καί οἱ Θεῖοι Ἀπόστολοι καί αἱ Ἅγιαι Σύνοδοι τῶν Ἁγίων Πατέρων. Ὅθεν τούτους ὡς σεσηπότα μέλη ἀποκόπτοντες ὁρίζομεν:… Ζ. Ὅποιος δέν ἀκολουθεῖ τά ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, καθώς αἱ ἑπτά Ἅγιαι Οἰκουμενικαί Σύνοδοι ἐθέσπισαν καί τό Ἅγιον Πάσχα καί τό Μηνολόγιον καλῶς ἐνομοθέτησαν νά ἀκολουθῶμεν καί θέλει νά ἀκολουθῆ τό νεοεφεύρετον Πασχάλιον καί Μηνολόγιον τῶν ἀθέων ἀστρονόμων τοῦ Πάπα, καί ἐναντιώνεται εἰς αὐτά ὅλα, καί θέλει νά ἀνατρέψη καί νά χαλάση τά πατροπαράδοτα δόγματα καί ἔθιμα τῆς Ἐκκλησίας, ἄς ἔχει τό ἀνάθεμα καί ἔξω τῆς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίας, καί τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως ἄς εἶναι. Η. Ἐσεῖς δέ οἱ εὐσεβεῖς καί Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί, μένετε ἐν οἷς ἐμάθετε καί ἐγεννήθητε· καί ὅταν τό καλέση ὁ καιρός καί ἡ χρεία, καί αὐτό τό αἷμα σας νά χύσετε διά νά φυλάξετε τήν Πατροπαράδοτον Πίστιν καί ὁμολογίαν σας· καί φυλάγεσθε ἀπό τῶν τοιούτων καί προσέχετε, ἴνα ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σᾶς βοηθεῖ ἅμα καί ἡ εὐχή τῆς ἡμῶν μετριότητος εἴη μετά πάντων ὑμῶν, Ἀμήν. Ἔτους ἀπό Θεανθρώπου αφπγ (1583) Ἰνδικτιῶνος ΙΒ’ Νοεμβρίου Κ’. Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ὁ Ἱεροσολύμων ΣΩΦΡΟΝΙΟΣ Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ Καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς τῆς Συνόδου παρόντες» Αὕτη εἶναι ἡ μεγίστης ἱστορικῆς σημασίας πρώτη καταδικαστική ἀπόφασις τοῦ νέου Παπικοῦ Ἡμερολογίου ὑπό τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Ἡ πρός τόν Πάπαν ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου Ἐξεχούσης σημασίας τυγχάνει καί ἡ ἐπιστολή, ἡ ὁποία προσυπογράφεται ὑπό τοῦ Πατριάρχου Κων/πόλεως Ἱερεμίου καί τοῦ Ἀλεξανδρείας Σιλβέστρου, πρός τόν ἴδιον τόν Πάπαν. Παραθέτομεν κατωτέρω ἀποσπάσματα ἐξ αὐτῆς: «…Τά γάρ ἀρχαῖα ἤθη, κρατείτω ὥρισαν (οἱ κανόνες), ὅς δέ βιάζει παρ' ἐνορίας ἐστί καί ἔξω τῆς διδαχῆς τοῦ Χριστοῦ· αὐτός εἶπεν ἀπελθόντες μαθητεύσατε οὐχί βιάσετε… Ἀλλ' ἔδει καί τούς ὑφ' ἑαυτόν ἑσπερίους μή νέα καί πρόσφατα διδάσκειν σκανδάλου πρόξενα, ἀλλά τήν Χριστοῦ διδαχήν, Ἁγίων Ἀποστόλων, τῶν Ἱερῶν Συνόδων καί ὅσα τοῦ Θείου Πνεύματος εἰσί. Δεύτερον καί ὑφηγούμεθα παντί Χριστιανῶ ὀρθοδόξω βουλομένω ὡς οὐκ ἔστιν ἀσύστατον τό παρ' ἡμῖν Πασχάλιον, ἀλλ' ὡς ἀκόλουθον τοῖς ὁρισθεῖσι τῶν Ἁγίων Πατέρων μένει ὀρθόν, καί εἰς αἰῶνας σταθερόν διαμενεῖ, ἕως οὗ φυλάττει τήν τάξιν, ἥν ἔλαχεν, ἀπαρασάλευτον, ἀρίστως ἐσκεμμένοις τοῖς Θείοις Πατρᾶσιν, ὦν οὐδείς τῶν νῦν οὔτε τήν ἐπιστήμην οἶδεν τῆς ἀστρονομίας, κατ' ἐκείνους τούς ἀρίστους, οὔτε τόν ἁγιασμόν ἔχει πλήν, εἰ μήπου δοκήσει, τά δέ ἄλλα ἐστίν τῆς ἀληθείας μακράν… Ὅθεν οὐδείς ὅλως νομισάτω ὅτι τούς παναρίστους ἐκείνους Θείους Πατέρας διέλαθε τό δοκοῦν τοῦτο λάθος, ἴνα παρά τῶν νῦν ἀστρονόμων τύχη βελτίονος διορθώσεως· χάριτι γάρ Χριστοῦ, ἀπό τῆς Α’ Συνόδου καί ἕως τοῦ νῦν ἀεί τό Πάσχα Ἱερόν μετά τό Νομικόν γίνεται καί ἐν Κυριακῆ, καί σύγχυσιν τινά οὐκ ἔγνωμεν ἴνα εἰς διόρθωσιν ἀναστῶμεν καλῶς καί γάρ διετυπώθη τοῖς Ἁγίοις Πατρᾶσι καί αἰωνίως διαμένει ἄπταιστον… Βέλτιον ὅ ἧν αὐτοῖς μή καινοτομεῖν καί τοιαῦτα μεταποιεῖν καί ταῖς Ἐκκλησίαις Χριστοῦ στάσεως οὐ μετρίας γίνεσθαι προξένοις. Ὅθεν εὔλογος λογίζεται ὡς τοῖς ἀντεχομένοις τά καλῶς ὁρισθέντα τοῖς ἱεροαγίοις πατρᾶσι, ποιεῖν ἔργον οὐ μόνον λελογισμένον ἀλλά καί θεῖον…». Ἔτος ἀπό Θεανθρώπου αφπγ’ Νοεμβρίου Κ’ Ἰνδικτῶνος ιβ’. Ὁ Κωνσταντινουπόλεως ΙΕΡΕΜΙΑΣ Ὁ Ἀλεξανδρείας ΣΙΛΒΕΣΤΡΟΣ» Περί τῆς ἐπιστολῆς ταύτης κρίνεται σκόπιμον νά ἀναφερθῆ καί ἡ γνώμη τοῦ τότε Ἀρχιμανδρίτου καί Καθηγητοῦ ἐν τῶ Πανεπιστημίω Ἀθηνῶν, μετέπειτα δέ μεταρρυθμιστοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, τήν ὁποίαν περιλαμβάνει εἰς τόν «Ἐκκλησιαστικόν Κήρυκα», φύλλον 136 τοῦ 1918. Ἰδού ἐπί λέξει: «Ἡ ἐπιστολή αὕτη τοῦ Πατριάρχου (Ἱερεμίου τοῦ Β’), χαρακτηρίζει ὡς ἄριστα τήν θέσιν ἥν εὐθύς ἀμέσως κατέλαβεν ἡ Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπέναντι τῆς Γρηγοριανῆς τροποποιήσεως τοῦ ἡμερολογίου. Θεωρεῖται αὕτη ὑπ' αὐτῆς ὡς μία τῶν πολλῶν καινοτομιῶν τῆς Πρεσβυτέρας Ρώμης, παγκόσμιον σκάνδαλον καί αὐθαίρετος τῶν ἐκκλησιαστικῶν παραδόσεων καταπάτησις». Ἡ πρός τόν Δόγην τῆς Ἑνετίας Ἐπιστολή τοῦ Ἱερεμίου Λίαν σημαντική τυγχάνει καί ἡ ἐπιστολή τοῦ Πατριάρχου Ἱερεμίου, ἡ ὁποία ἀπεστάλη πρός τόν Δόγην τῆς Ἑνετίας Νικόλαον Δαπόντε, ὁ ὁποῖος, ὡς προείπομεν, ἐπενέβη τῆ ἐπιθυμία τοῦ Πάπα, ἴνα πείση τόν Πατριάρχην περί τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ νέου ἡμερολογίου καί εἰς τήν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν. Παραθέτομεν καί τήν ἐπιστολήν ταύτην: «Ἱερεμίας Ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης Οἰκουμενικός Πατριάρχης. Γαληνότατε Πρίγκηψ τῶν κλεινῶν Βενετῶν, κύριε κύριε Νικόλαε Νταπόντε, υἱέ ἀγαπητέ κατά πνεῦμα τῆς ἡμῶν μετριότητος, χάριν, εἰρήνην, ἔλεος καί πᾶν ἀγαθόν καί σωτήριον ἐπευχόμεθά σοι ἀπό Θεοῦ παντοκράτορος καί Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὁ ἐνταῦθα περιφανέστατος Βα?ουλος κύριος Τζουάν Φραντζέσκος Μουρεζίνης ἐμφανισθείς σωματικῶς, ἠξίωσεν ἡμᾶς, ὡς ἀπό τῆς σῆς γαληνότητος καί πάσης τῆς μεγαλοπρεποῦς Ἀριστοκρατίας, ἴνα πρόβλεψίν τινα οἰκονομήσωμεν, δι' ἧς τῆς νέας διορθώσεως γεγονυίας δυνηθῆ ἡ Ἐκκλησία τῆς παλαιᾶς καί νέας Ρώμης συνεορτάζειν ἕνεκα τῆς ἑπομένης εἰρήνης, τῶν χριστιανῶν. Καί ἐπειδή ἤκουσε παρ' ἡμῶν, ὅτι οὐ δυνατόν ἡμῖν γενέσθαι ἐν μέρει τά κωλύοντα διηγησαμένων, ὡς φιλόχριστον, ὄντα σέ καί φιλέλληνα καί ὡς τήν ἀρχήν ὑμῶν φιλοῦσα τούς Γραικούς, τῶν ἄλλων πλέον χριστιανικῶν ἀρχῶν γράψαι πρός σέ ἐκρίναμεν διά τήν θείαν εἰρήνην· οὐ γάρ ἀγνοοῦμεν, ὅσα σκάνδαλα ἔχουσι γενέσθαι διά τά νέα τοῦτα ὡρολόγια. Ἄξιον τό νῦν κρίνομεν οἰκονομίαν τινα γενέσθαι ἥν μέν ἐγώ πᾶσι διά γραμμάτων ὁρίσω καί μᾶλλον εἰς Κρήτην καί τάς λοιπάς νήσους· ἡ δέ Γαληνότης σου ἐπινεύσοι καί προστάξοι… Τήν αὐθεντίαν ἐχέτωσαν οἱ τῶν θείων Πατέρων κανόνες καί οἱ τῶν εὐσεβῶν βασιλέων νόμοι καί οὐχί οἱ ἀστρονόμοι ὦν τά τοιαῦτα συμβούλια ἀσθενῆ τινα, ὡς δοκεῖ, εὑρόντες λαβήν, αἰνιττομένων τοῖς θείοις Πατρᾶσι καί φυλαχθεῖσαν ἀναμάρτητον ἕως τήν σήμερον. Εἰ γάρ καί ὁ χρόνος καί ἡ τῶν φωστήρων κίνησις περί τήν ἡμέραν τοῦ Πάσχα ἀνωμαλίαν τινά ποιεῖ, τῆ εὐσεβεία γε μήν, οὐδ' ὅπως ο<182>υν τοῦτο λυμαίνεται. Ὅθεν οὐδέν μετατρέπειν δεῖ τόν τῶν ἁγίων Πατέρων κανόνα καί καινοτομεῖν καί εἰς αἰτίαν στάσεως τάς Χριστοῦ Ἐκκλησίας κινεῖν. Εἴπερ ἀληθεία καί θείω πνεύματι περί ἀναγκαίων κυρίως ἐσκόπουν, πολλά ἄλλα εἰσί ψυχωφελῆ καί σωτήρια καί οὐχί τά παίγνια τῶν ὡρολογίων τούτων οὐδέν ὄντων. Δώη ο<182>υν Κύριος ὁ Θεός εἰρηναίαν κατάστασιν ἅπασι τοῖς χριστιανοῖς τῆ τε Γαληνότητί σου καί παντί σου τῶ ὑπηκόω, ὑγείαν σωτηρίαν καί μετά τῶν παρόντων εὐτυχῶν ἀγαθῶν καί τῶν ἐπουρανίων καλῶν τήν ἀπόλαυσιν τῆ χάριτι αὐτοῦ· οὗ δή ἡ χάρις καί τό ἄπειρον ἔλεος καί ἡ εὐχή καί ἡ εὐλογία τῆς ἡμῶν μετριότητος, εἴη μετά τῆ σῆς γαληνότητος, πᾶν καταθύμιον δηλούσης, καί ἐκπληρουμένου ὡς δυνατόν. 'Εν μηνί Φεβρουαρίω Ἰνδικτιῶνος ια’» Αἱ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἐπί Ἱερεμίου Β’ ἐν ἔτει 1587 καί 1593 Ὁ Ἱστορικός Βαφείδης εἰς τήν συνέχειαν τοῦ ἰδίου ἔργου του μνημονεύει καί τήν Σύνοδον τοῦ 1587 λέγων: «Ὁμοίως κατά τό ἔτος 1587 συνεκροτήθη Σύνοδος ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἧ παρόντων Ἱερεμίου τοῦ Β’, Μελετίου Πηγᾶ καί Ἱεροσολύμων Σωφρονίου κατεκρίθη τοῦ ἡμερολογίου ἡ διόρθωσις ὡς ἐπισφαλής καί οὐκ ἀναγκαία, πρόξενος δέ πολλῶν κινδύνων». (Φιλ. Βαφείδου Ἐκκλησιαστική Ἱστορία, Τόμος 3ος, σελ. 124-1250). Σημαντικωτέρα ὅμως ὑπῆρξεν ἡ Σύνοδος τοῦ 1593, τήν ὁποίαν, ὡς εἴδομεν, ὁ ἴδιος ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ρητῶς κατονομάζει καί δέχεται ὅτι ἀπέκρουσεν καί κατεδίκασεν τήν Παπικήν καινοτομίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου. Παραθέτομεν τήν καταδικαστικήν ἀπόφασιν τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τοῦ 1593: «Πρᾶξις συνοδική, ἐν ἧ καί ἀποβολή τοῦ νέου καλενταρίου ἤτοι τῆς περί τό Πάσχα λατίνων καινοτομίας Τῆς ἁγίας καί ἱερᾶς μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ συναχθείσης ἐν τῶ ναῶ τῆς ὑπεραγίας δεσποίνης ἡμῶν Θεοτόκου καί παμμακαρίστου ἀειπαρθένου Μαρίας τῆς ἐπωνομασθείσης παραμυθίας, ἐν Κωνσταντινουπόλει, ἐν ἡμέραις τοῦ εὐσεβεστάτου καί θεοστέπτου βασιλέως Μοσκόβου καί Αὐτοκράτορος πάσης Ρωσίας Θεοδώρου Ἰωάννου, προκαθεζομένων τῶν ἁγιωτάτων ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν, τοῦ τε Παναγιωτάτου Ἱερεμίου Ἀρχιεπισκόπου Κωνσταντινουπόλεως νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου τοῦ τε Μακαριωτάτου Μελετίου Πάπα καί Πατριάρχου τῆς μεγάλης πόλεως Ἀλεξανδρείας, καί κριτοῦ τῆς οἰκουμένης καί τόν τόπον ἐπέχοντος τοῦ Παναγιωτάτου Ἰωακείμ, θεουπόλεως τῆς μεγάλης Ἀντιοχείας, καί πάσης Ἀνατολῆς, καί τοῦ Παναγιωτάτου Σωφρονίου, Πατριάρχου τῆς ἁγίας πόλεως Ἱερουσαλήμ, καί πάσης Παλαιστίνης, ἐνδημοῦντος τοῦ λαμπροτάτου Γρηγορίου Ἀθανασίου, πρέσβεως, τοῦ προρρηθέντος θεοσεβεστάτου βασιλέως, συνοδευόντων καί τῶν Πανιερωτάτων ἀρχιερέων ἐκ πάσης ἐπαρχίας τῆς ἀνατολικῆς ἐκκλησίας τῶν Ὀρθοδόξων… Ἐπειδή τοίνυν τό τέλειον εἴληφεν ἡ τῶν Ὀρθοδόξων Ἐκκλησία, οὐ μόνον κατά τά τῆς θεογνωσίας καί εὐσεβείας δόγματα, ἀλλά καί κατά τήν ἱεράν τῶν ἐκκλησιαστικῶν πραγμάτων κατάστασιν, δίκαιον ἐστί καί ἡμᾶς πάντα νεωτερισμόν τῶν τῆς Ἐκκλησίας περιβόλων περιορίζειν, εἰδότες ὑπαιτίους γεγονέναι ἀεί τούς νεωτερισμούς, τῆς τῶν Ἐκκλησιῶν συγχύσεώς τε καί διαστάσεως, ἀλλά τοῖς ὅροις ἔπεσθαι τῶν ἁγίων Πατέρων, τά παρ' αὐτῶν δογματισθέντα ἀπαράτρωτα, δίχα προσθήκης ἡστηνοσοῦν, καί χωρίς ἀφαιρέσεως ἐνστερνιζομένους κατά τόν πρῶτον τῆς οἰκουμενικῆς ἑβδόμης Συνόδου κανόνα… Κανών ὄγδοος. Ἀσάλευτον διαμένειν βουλόμεθα τό τοῖς πατρᾶσι διορισθέν περί τοῦ ἁγίου καί σωτηρίου Πάσχα· ἔχει δέ οὕτως: «Ἅπαντας τούς τολμῶντας παραλύειν τούς ὅρους τῆς ἁγίας καί οἰκουμενικῆς μεγάλης συνόδου, τῆς ἐν Νικαία συγκροτηθείσης ἐπί παρουσία τῆς εὐσεβείας τοῦ θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς Ἐκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδιδαγμένα· καί ταῦτα εἰρήσθω περί τῶν λαϊκῶν, εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς Ἐκκλησίας ἐπίσκοπος, ἤ πρεσβύτερος, ἤ διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπί διαστροφῆ τῶν λαῶν καί ταραχῆ τῶν Ἐκκλησιῶν ἰδιάζειν καί μετά τῶν Ἰουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ἁγία Σύνοδος, ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς Ἐκκλησίας»· δεῖ γάρ στοιχεῖν τῶ τῶν πατέρων κανόνι μέχρι καί σήμερον Θεοῦ χάριτι· ὅν καθό δή καί τά λοιπά, ἡ Θεοῦ Ἐκκλησία διαφυλάττει.(12) Ζρα’ Φεβρουαρίου 16» Ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει Πανορθόδοξος Σύνοδος ἐπί Πατριάρχου Ἀνθίμου ἐν ἔτει 1848 Τόν ἐκ τῆς Δύσεως συνεχῆ κίνδυνον μαρτυρεῖ καί ἡ Ἐγκύκλιος τῆς Συνόδου τοῦ 1848, συγκληθείσης ἐν Κωνσταντινουπόλει, τήν ὁποίαν προσυπογράφουν οἱ Πατριάρχαι: 1) Κωνσταντινουπόλεως ΑΝΘΙΜΟΣ, 2) Ἀλεξανδρείας ΙΕΡΟΘΕΟΣ, 3) Ἀντιοχείας, ΜΕΘΟΔΙΟΣ, 4) Ἱεροσολύμων ΚΥΡΙΛΛΟΣ, ὡς καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι. Κατωτέρω παραθέτομεν ἀπόσπασμα ἐξ αὐτῆς: «Κρατῶμεν τῆς ὁμολογίας, ἥν παρελάβομεν ἄδολον παρά τηλικούτων ἀνδρῶν ἀποστρεφόμενοι πάντα νεωτερισμόν ὡς ὑπαγόρευμα τοῦ Διαβόλου. Ὁ δεχόμενος νεωτερισμόν κατελέγχει ἐλλιπῆ τήν κεκηρυγμένην ὀρθόδοξον πίστιν. Ἀλλ' αὕτη πεπληρωμένη ἤδη ἐσφράγισται μή ἐπιδεχομένη μήτε μείωσιν, μήτε αὔξησιν, μήτε ἀλλοίωσιν, ἥν τινα καί ὁ τολμῶν ἤ πρᾶξαι ἤ συμβουλεῦσαι, ἤ διανοηθῆναι τοῦτο, ἤδη ἠρνήθη τήν πίστιν τοῦ Χριστοῦ, ἤδη καθυπεβλήθη εἰς τό αἰώνιον ἀνάθεμα διά τό βλασφημεῖν εἰς τό Πνεῦμα τό Ἅγιον ὡς μή ἀρτίως λαλῆσαν ἐν ταῖς Γραφαῖς καί Οἰκουμενικαῖς Συνόδοις. Τό φρικτόν τοῦτο ἀνάθεμα, ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Χριστῶ ἀγαπητά, οὐκ ἐκφωνοῦμεν ἡμεῖς σήμερον, ἀλλ' ἐξεφώνησαν τοῦτο αἱ ἑπτά Οἰκουμενικαί Σύνοδοι, ὁ χορός τῶν Θεοφόρων Πατέρων. Ἅπαντες ο<182>υν οἱ νεωτερίζοντες ἤ αἱρέσει ἤ σχίσματι ἑκουσίως ἐνεδήθησαν κατά τόν ψαλμωδόν, κατάραν ὡς ἱμάτιον, κἄν τε Πάπαι, κἄν τε Πατριάρχαι, κἄν τε λαϊκοί, κἄν τε κληρικοί, κἄν Ἄγγελος ἐξ οὐρανοῦ». ΑΝΘΙΜΟΣ ἐλέω Θεοῦ Ἀρχιεπίσκοπος Κων/πόλεως Νέας Ρώμης καί Οἰκουμενικός Πατριάρχης. ΙΕΡΟΘΕΟΣ ἐλέω Θεοῦ Πάπας καί Πατριάρχης Ἀλεξανδρείας καί πάσης Αἰγύπτου. ΜΕΘΟΔΙΟΣ ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἀντιοχείας. ΚΥΡΙΛΛΟΣ ἐλέω Θεοῦ Πατριάρχης Ἱεροσολύμων καί αἱ περί αὐτούς Ἱεραί Σύνοδοι». Ἰδού ἡ Ὀρθόδοξος συνείδησις καί πρᾶξις τῆς Ἐκκλησίας ἔναντι τῆς Παπικῆς ἡμερολογιακῆς καινοτομίας τοῦ Παπισμοῦ! Ἐξ ὅλων αὐτῶν προκύπτει ὅτι ἡ Παπική καινοτομία εἶναι θέμα Ὀρθοδοξίας καί ὄχι ἀστρονομικόν. Ἄς παρακολουθήσωμεν ὅμως εἰς τό ἑπόμενον κεφάλαιον πῶς παρεμερίσθησαν τά ἀνωτέρω καί ἐπεβλήθη ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐνῶ τάς πολλαπλᾶς ἀνακινήσεις τοῦ Ἡμερολογιακοῦ θέματος παραλείπομεν ἀναφέροντες μόνον τάς ἐν ἔτει 1827 ἀντιρρήσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀγαθαγγέλου καί τάς ἐν ἔτει 1895 ἀπαγορεύσεις τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου Ἀνθίμου τοῦ Ζ’ περί συζητήσεως τοῦ Ἡμερολογιακοῦ θέματος. Ταῦτα ὡς καί λοιπά διαβήματα καί σχετικάς μελέτας ἐπί τοῦ Ἡμερολογιακοῦ ζητήματος δύναται νά εὕρη τις καί εἰς τό μνημειῶδες ἔργον: «Ἡ πραγματική Ἀλήθεια περί τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ ἡμερολογίου», Σωφρονίου Εὐστρατιάδου. (Ἐλευθ. Γκουτζίδη Ἐκκλησιολογικά Θέματα, Τόμος Α’ 1980 σελ. 48-63). (Συνεχίζεται) *** (10) Ὁ ὑπολογισμός τοῦ Νέου ἡμερολογίου ἐγένετο ὑπό τοῦ ἐκ Καλαβρίας ἀστρονόμου Λίλιο, ἐφηρμόσθη δέ εἰς τήν Δύσιν τόν Φεβρουάριον τοῦ 1582. (11) Πρόκειται περί τοῦ πάπα τοῦ ὑπαιτίου τῆς αἱματηρᾶς «νυκτός τοῦ Ἁγίου Βαρθολομαίου»! (12) Ἰδέ τήν ἀπόφασιν ὁλόκληρον εἰς Κ. Ν. ΣΑΘΑ «Βιογραφικόν Σχεδίασμα περί τοῦ ΠΑΤΡΙΑΡΧΟΥ ΙΕΡΕΜΙΟΥ τοῦ Β’», ἔκδοσις Πουρνάρα, Θεσσαλονίκη 1973, σελ. 82-92. ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΑΓΙΟΡΕΙΤΗΝ κ. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΝ ΤΖΑΝΗΝ ὅστις φέρεται ὡς «Μητροπολίτης Θηβῶν καί Λεβαδείας» Ἐπιμέλεια στήλης ὑπό Ἐλευθερίου Γκουτζίδη 3ον ΙΙ. ΕΙΣΑΓΩΓΙΚΟΝ — ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ (Συνέχεια ἐκ τοῦ τεύχους Μάϊος -Ἰούνιος σελ. 260) ι) Καί παράγοντες τῆς Ἐκκλησίας! 12. Ὁ Ἐπίσκοπος κ. Ματθαῖος ἀποδεχθείς κατ' ἀρχάς τόν ἐπίσημον διορισμόν του εἰς τήν ἀνακριτικήν ἐπιτροπήν, κατόπιν, μέ τήν πρόφασιν ὅτι δέν ὡρίσθη ὁ ἴδιος Πρόεδρος τῆς ἀνακριτικῆς Ἐπιτροπῆς, ἀλλά παρέμεινεν ὁ Ἐπίσκοπος κ. Νικόλαος, «καταγγέλλει καί παραιτεῖται». Οὕτω δέν συμβάλλει εἰς τήν ὁλοκλήρωσιν τοῦ ἀνακριτικοῦ ἔργου, ἀλλά καί ὑβρίζει καί ἀσεβεῖ κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ἐνθαρρύνας οὔτω τούς στασιαστάς κληρικούς, μοναχούς καί λαϊκούς, τούς προσκειμένους καί συμπορευομένους μετ' αὐτοῦ, οἱ ὁποῖοι ἤρχισαν ἤδη νά ἐκδηλώνωνται ὡς Ὠργανωμένη ὁμάς ἐντός καί ἐκτός Συνόδου. Ἀποκαλυπτικόν ἐν προκειμένω εἶναι τό σχετικόν, ἀπό 2.2.1993, ἔγγραφον τοῦ πρώην Ἀττικῆς Ματθαίου ὑπό τόν τίτλον «ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ — ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ» καθώς καί τό ἀπαντητικόν τοῦ προέδρου τῆς Ἀνακριτικῆς Ἐπιτροπῆς Σεβασμιωτάτου κ. Νικολάου ὑπ' ἀριθμ. 61/12.2.1993. 13. Ἤδη ὅμως ἀπό τοῦ θέρους τοῦ 1992 ἐκ τῆς πλευρᾶς τῶν κ.κ. Ματθαίου καί Χρυσοστόμου, ἤρχισεν νά γίνεται λόγος περί «δευτέρας Ἐγκυκλίου». Σχέδια αὐτῆς ἤρχισαν νά ἐμφανίζωνται ἤδη πρό τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1992, ἐνῶ τήν 23.2.1993, παρουσιάζεται εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον, τό τελικόν σχέδιο τῆς ὁμάδος τοῦ Ματθαίου καί ὑπό τό κράτος βίας καί ἀπειλῶν ἀπαιτεῖται νά ὑπογραφῆ ὑπό τῶν Ἀρχιερέων. Ἡ Ὠμή βία -τρομοκρατία ἔλεγε, «ὅποιος δέν τό ὑπογράψει κηρύσσεται εἰκονομάχος». Οὔτε τότε οὔτε καί κατόπιν ἔγινε γνωστόν ποῖος ἤ ποῖοι συνέθεσαν τό προβληθέν ἐκεῖνο ἄκρως αἱρετικώτατον σχέδιον, ἐνῶ εἶναι ἀρκετόν ὅτι τό εἰσηγοῦνται τά συγκεκριμένα πρόσωπα… Ἡ ἐν λόγω συνεδρίασις, μετά μικρᾶς διακοπῆς, διήρκησεν ὁλόκληρον τήν ἡμέραν καί διά νά ἀποφευχθῆ τό σχῖσμα, κατέληξεν εἰς τό νά ὑπογραφῆ τό σχέδιον, ἀλλά ὑπό τήν προϋπόθεσιν νά μελετηθῆ καί νά βελτιωθῆ καί νά τεθῆ τό τελικό κείμενον ὑπ' ὄψιν ὅλων τῶν Ἐπισκόπων, πρός ὑπογραφήν. Ἀντί τούτου, ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἀγνοήσας τά πάντα καί καταχρώμενος αὐτάς τάς «ὑπογραφάς», προέβη πραξικοπηματικῶς εἰς δημοσίευσιν τοῦ σχεδίου, ὡς δῆθεν «β’ ἐγκυκλίου», χωρίς τήν ἐγκρισιν τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, παρά μόνον μέ τήν ἔγκρισιν τῆς ὁμάδος τῶν περί τόν κ. Ματθαῖον Ἐπισκόπων, ἤτοι τῶν Μεσσηνίας Γρηγορίου, Φθιώτιδος Θεοδοσίου, Κοζάνης Τίτου καί Θεσσαλονίκης Χρυσοστόμου. 14. Κατά τῆς πραξικοπηματικῆς ἐνεργείας τοῦ κ. Ματθαίου ἐξεδηλώθησαν μέ συγκεκριμένας ἐνεργείας ὁ Μακαριώτατος Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ὁ Μητροπολίτης Κιτίου Ἐπιφάνιος, ὁ Μητροπολίτης Πειραιῶς Νικόλαος καί ὁ Ἀρχιγραμματεύς π. Κήρυκος, οἱ ὁποῖοι καί ἦραν τάς ὑπογραφάς των ἐκ τοῦ κειμένου, τό ὁποῖον ὑπό τήν ἀπειλήν τοῦ σχίσματος εἶχεν ὑπογραφεῖ ὡς σχέδιον πρός μελέτην καί διόρθωσιν, τοῦ Μητροπολίτου Ἀργολίδος τηρήσαντος, πρό τῆς ἀπειλῆς τοῦ σχίσματος, στάσιν μετριοπαθῆ. 15. Παρέλκει ἴσως, ἀλλά διά τήν ἱστορίαν, πρέπει νά σημειωθῆ ὅτι οἱ πέντε Ἐπίσκοποι ἤρχισαν νά μήν τηροῦν καί τά πλέον ἀπαραίτητα προσχήματα καλῆς συμπεριφορᾶς, ἀλλ' ὅλως ἀήθως, νά ἀπειλοῦν καί ὑβρίζουν, ἰδιαιτέρως τόν Προκαθήμενον, ἐνῶ ἤρχισαν, ἀπό τόν Μάϊον τοῦ 1993, νά μήν ὑπογράφουν καί τά Πρακτικά τῶν συνεδριάσεων τῶν Συνόδων, εἰς τάς ὁποίας ὅμως καί ἦσαν παρόντες καί συμμετεῖχον, καί ἐποίουν κοινῶς τά «ἄνω κάτω»! Μάλιστα ὁ Μητροπολίτης Κοζάνης κ. Τίτος, διέκοψεν καί τόν ἐν Χριστῶ ἁσπασμόν μετά τοῦ Μακαριωτάτου Προέδρου καί ἀπεχώρει αὐθαιρέτως τῶν συνεδριάσεων, ἀσεβῶν καί πρός τό Σῶμα ἀλλά καί πρός αὐτόν τοῦτον τόν Ἱερόν Θεσμόν τῆς Συνόδου, καί πρός τόν ἑαυτόν του. Ταῦτα δέ πάντα, διά τόν λόγον ὅτι ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καί οἱ λοιποί Ἀρχιερεῖς, εἶχον ἄρει τάς ὑπογραφάς των ἐκ τοῦ σχεδίου τῆς καταφώρως αἱρετικῆς «β’ ἐγκυκλίου»! 16. Αἱ σελίδες τῆς ἱστορίας, αἱ ὁποῖαι γράφονται, κατά τό χρονικόν διάστημα ἀπό τόν Μάρτιον τοῦ 1993 μέχρι καί τό θέρος τοῦ 1994, εἶναι ἐξαιρετικά μελαναί. Ἀπροκαλύπτως καί ἐκ προθέσεως πλέον οἱ πέντε, ἔργω καί λόγω, διασαλεύουν τήν Κανονικήν τάξιν, ἀφίστανται τῆς Ὀρθοδοξίας, διασποῦν τήν ἑνότητα, νεκρώνουν κάθε μορφήν ἀγῶνος τῆς Ἐκκλησίας, ἐνῶ ἐνσπείρουν πλάνας, καλλιεργοῦν καί αὐξάνουν τήν μισαλλοδοξίαν, ἁπλῶς δέ διατηροῦν εἰσέτι ἀκήρυκτον τό σχῖσμα των. Χαρακτηριστικόν καί ἀξιοσημείωτον εἶναι τό γεγονός, ὅτι ὁ Μητροπολίτης Ἀττικῆς κ. Ματθαῖος, τόν Ὀκτώβριον τοῦ 1993, ἐμφανίζεται ἐν Συνόδω, νά δηλώνη ὅτι δέν τόν ἐκφράζει ἡ ὁμόφωνος ΑΠΟΦΑΝΣΙΣ τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱεραρχίας (Β’ Συνεδρία 19.8.1981)(27) ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» διότι, ὡς ἰσχυρίσθη δικαιολογούμενος, «αὐτήν τήν ἔγραψεν ὁ θεολόγος κ. Γκουτζίδης». Κατόπιν τῆς δηλώσεώς του ταύτης, κατά τήν ἰδίαν στιγμήν, ὁ Ἐπίσκοπος ἀπεκηρύχθη ὑπό τοῦ θεολόγου ὡς αἱρετικός καί βλάσφημος, μεθ' ὅ ἠκολούθησεν τό ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10.1993 ἔγγραφον τοῦ κ. Ματθαίου ὑπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΤΟΠΟΙΗΣΙΣ…»,(28) μέ τό ὁποῖον «ἀφορίζει» τόν θεολόγον!.. Ὡσαύτως, χαρακτηριστικόν εἶναι καί τό γεγονός ὅτι διά τόν αὐτόν λόγον καθώς καί διά τήν β’ λεγομένην ἐγκύκλιον, ἀπετειχίσθη ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς, πρᾶξις ἡ ὁποία, ἀσχέτως πῶς τήν ἐθεώρησεν ἕκαστος, ἔθεσεν πολλούς πρό τῶν εὐθυνῶν των, τόσον ἐπί τῆς προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας», ὅσον καί ἐπί τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου» τῶν πέντε. Βεβαίως διά τήν ἐνέργειάν του αὐτήν ὁ διακεκριμένος Ἱερομόναχος ἐτέθη ὅλως ἀντικανονικῶς καί ἀδίκως καί καθαρά ληστρικῶς, ὑπό ἀργίαν, ἡ ὁποία ὅμως ὡς ἀντικανονική ἤρθη κανονικῶς, ἀφοῦ καί ὁ Ἱερομόναχος π. Ἀμφιλόχιος ἦρεν τήν ἀποτείχισίν του μόνον ἐκ τῶν Ἐπισκόπων ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι δέν ἀπεδέχοντο τήν προπαγάνδα περί «χειροθεσίας» καί ἀπέρριπτον καί τήν λεγομένην «β’ Ἐγκύκλιον» τῶν πέντε. 17. Τήν 10.6.1994 συνεκλήθη ἡ Ἱερά Σύνοδος μέ ἀντικείμενον τήν λεγομένην «β’ ἐγκύκλιον», κατόπιν δέ τοῦ ἀδιεξόδου, τό ὁποῖον προέκυψεν, ἀπεφασίσθη νά γνωματεύσουν περί αὐτῆς οἱ Θεολόγοι τῆς Ἐκκλησίας. Τοῦτο ὑπῆρξεν μία ἐλπίς εἰρηνεύσεως καί ἀποκαταστάσεως τόσον τῆς Κανονικῆς Τάξεως, ὅσον καί τῆς σαλευθείσης εἰρήνης καί ἑνότητος εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐνῶ ἀνεμένετο πλέον καί ἡ ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας τελική ἀντιμετώπισις, τοῦ ἀπό 23.2.1993 σχεδίου τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου». 18. Τήν 13.7.1994 συνεδρίασεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας μέ ἀποκλειστικό θέμα τήν μελέτην τῶν Γνωματεύσεων τῶν Θεολόγων. Κατ' αὐτήν ἐφάνη ὅτι παρεκάμφθη ὁ σκόπελος, διότι διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 2772/13.7.1994 ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱ. ὑπεγράφη τό κάτωθι κείμενον: «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ Ἀρ. Πρ. 2772/13.7.1994 Ἐν Ἀθήναις σήμερον τήν 13ην Ἰουλίου 1994 συνῆλθεν ἡ Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἱεραρχίας ὑπό τήν προεδρίαν τοῦ Μακ/του Ἀρχιεπισκόπου Ἀθηνῶν καί πάσης Ἑλλάδος κ. Ἀνδρέου καί παρόντων τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου, Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Ματθαίου, Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, Ἀργολίδος κ. Παχωμίου, Φθιώτιδος κ. Θεοδοσίου, Σερβίων καί Κοζάνης κ. Τίτου, καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου, ὡς καί τοῦ Ἱερέως π. Εὐσταθίου Τουρλῆ, ὡς ἀντιπροσώπου τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Κιτίου κ. Ἐπιφανίου, παρόντος καί τοῦ Ἀρχ/τεως Ἀρχιμ. π. Κηρύκου Κοντογιάννη. Κατ' ἀρχήν ἀνεγνώσθησαν αἱ γνωμοδοτήσεις τῶν θεολόγων τῆς Ἐκκλησίας καί ἔγινε μακρά συζήτησις ἐπ' αὐτῶν. Ἐν συνεχεία, κατόπιν προτάσεως, τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Ἀττικῆς κ. Ματθαίου, ἀπεφασίσθη ὁμοφώνως, ὅπως χωρίς νά γίνη λόγος περί τῆς ἐξεταζομένης Ἐγκυκλίου, συνταχθῆ νέα ἐγκύκλιος, εἰς τήν σύνταξιν τῆς ὁποίας θά κληθοῦν οἱ θεολόγοι εἰς πρώτην κοινήν συνεδρίασιν τήν Τρίτην 24 Αὐγούστου 1994, παρουσία τῶν Σεβ. Ἀρχιερέων Ἀττικῆς καί Μεγαρίδος κ. Ματθαίου, Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου καί Θεσσαλονίκης κ. Χρυσοστόμου. (Ἕπονται αἱ ὑπογραφαί ὅλων τῶν Ἀρχιερέων) Ἡ χαρά καί ἡ ἀνακούφισις δέν διήρκεσεν ἐπί πολύ, διότι τήν 23.7.1994 ἔφθασεν εἰς τά Γραφεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου ἡ περιβόητος «Διευκρίνισις» τῶν πέντε Ἐπισκόπων, ἡ ὁποία ἔφερεν ἡμερομηνίαν 13.7.1994 καί τήν ὁποίαν ὑπέγραφον ὡς «τά μέλη τῆς Ἱερᾶς Συνόδου»! Μέ αὐτήν ὑπανεχώρουν καί ἀνέτρεπον τήν προηγουμένην ὁμόφωνον ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱεραρχίας (2772/13.7.1994). Ἡ ἐνέργεια αὕτη ἀπέδειξεν ὅτι οἱ πέντε δέν ἦσαν ἐλεύθεροι νά ἀποφασίζουν καί ὅτι ὄπισθεν αὐτῶν ἴσταντο ἄλλα πρόσωπα, τά ὁποῖα ἦσαν εἰς θέσιν νά ἐπιβάλουν τό θέλημά των. Ἐν προκειμένω ἐπέβαλον εἰς τούς πέντε νά ἐνεργήσουν τήν δευτέραν συνωμοτικήν — πραξικοπηματικήν των ἐνέργειαν, διά τῆς ὁποίας οὐσιαστικῶς ἐστασίασαν κατά τῆς ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὑπογράφοντες, οἱ στασιασταί, ὡς «ΤΑ ΜΕΛΗ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ». Ἡ ἐνέργεια αὕτη, ὡς πρᾶξις, μέ τήν ὁποίαν διεσαλεύθη ἡ Κανονική Τάξις καί ἐξυβρίσθη καί εὐτελίσθη ἡ Ἱ. Σύνοδος, ὁ ὑπέρτατος οὗτος Ἐκκλησιαστικός θεσμός, ἀποτελεῖ συνέχειαν καί ἐξέλιξιν ὅλων ἐκείνων τῶν πραξικοπηματικῶν — φατριαστικῶν ἐνεργειῶν, αἱ ὁποῖαι προηγήθησαν, ἤτοι: α) Ἡ ἐπίθεσις κατά τῆς ὁμοφώνου ἀποφάσεως τῆς Ἱ. Σ. τῆς Ἱ. τῆς 19.9.1991 καί β) Ἡ αὐθαίρετος δημοσίευσις τοῦ πρός μελέτην καί διόρθωσιν σχεδίου τῆς λεγομένης «β’ ἐγκυκλίου», ἀπό 23.2.1993. Παρά τάς ἀντιδράσεις καί παρά τά προσκόμματα τῶν θεολόγων τῶν προσκειμένων εἰς τήν πλευάν τῶν «5», ἐπραγματοποιήθησαν καί δή ἀποτελεσματικῶς καί ἐποικοδομητικῶς, αἱ συνάξεις τῶν θεολόγων(29) πρός μελέτην τοῦ θέματος καί σύνταξιν τῆς νέας Ἐγκυκλίου, ὡς προεβλέπετο ἀπό τήν ὑπ' ἀριθμ. 2772/13.7. 1994 Ἀπόφασιν τῆς Ἱ. Συνόδου. Ὅταν ὅμως οἱ «5» διεπίστωσαν, ὅτι ἡ «ἐπιχειρηματολογία» τῶν θεολόγων των προσέκρουσεν εἰς τήν Θεολογικήν καί Πατερικήν τεκμηρίωσιν, ἡ ὁποία προεβάλλετο ὑπό τῶν θεολόγων, τῆς πλευρᾶς τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, τότε διέκοψαν μονομερῶς τήν συμμετοχήν τῶν θεολόγων των εἰς τάς συνάξεις καί ἔθεσαν ἀμέσως εἰς ἐφαρμογήν τό σχέδιον τοῦ Πραξικοπήματός των, τό ὁποῖον ἀπό καιροῦ ἐμεδόδευον.(30) Τά πραξικοπήματα αὐτά ἦσαν τό προανάκρουσμα τοῦ κατά Μάϊον — Ἰούνιον 1995, τελικοῦ ὀλεθρίου πραξικοπήματός των. Τά γεγονότα τοῦ 1994 ἐκτίθενται, μέ κάθε λεπτομέρειαν καί μέ ἀδιάσειστα ντοκουμέντα — ἐπίσημα κείμενα, εἰς τήν Ἱστορικήν Ἔκδοσιν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου κ. Ἀνδρέου, ὑπό τόν τίτλον «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ ΟΤΙ ΑΙ ΗΜΕΡΑΙ ΠΟΝΗΡΑΙ ΕΙΣΙΝ». Ἀθῆναι Νοέμβριος 1994. ιβ) Εἰς τήν τελικήν εὐθεῖαν πρός ἐκκλησιαστικόν πραξικόπημα Ὁ Ἐπίσκοπος Ματθαῖος ἔχει πλέον συνειδητοποιήσει, ὅτι ὅλα τά σχέδια, τά ὁποῖα εἶχε σχεδιάσει, ὥστε δι' αὐτῶν νά φθάση νά ἐλέγχη τήν πορείαν τῆς Ἐκκλησίας, ἀπέτυχον. Κατόπιν τούτου ἦτο ἁπλῶς θέμα χρόνου καί συνθηκῶν, νά πλήξη τήν Ἐκκλησία μέ ἕν σχῖσμα! Ἐν προκειμένω διά νά ἐλαχιστοποιήση τό ποσοστόν τῶν πιστῶν (κληρικῶν καί Λαϊκῶν), τό ὁποῖον θά παρέμενεν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, ἐπεδίωξεν νά περιέλθουν εἰς τόν ἔλεγχόν του καί τά νομικά πρόσωπα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά καί εἰς αὐτό ἀπέτυχεν! α) Ἐπεδίωξεν κατά τήν Γενικήν Συνέλευσιν τοῦ ΙΦΣΚΑΕ(31) (1/14.12.1994), νά διαγράψη μέλη τινά, ὥστε εἰς τάς ἀρχαιρεσίας αἱ ὁποῖαι θά ἠκολούθουν ἀμέσως, νά ἔχη τήν πλειοψηφίαν ὥστε νά ἐλέγχη τό Διοικητικόν Συμβούλιον τοῦ ΙΦΣΚΑΕ. Παρά τήν ὁλοήμερον μάχην, τήν ὁποίαν ἔδωκε μέ τό περιβάλλον του εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν τῶν μελῶν τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε. κατά τήν 1/14.12.1994, καί παρά τά ἀκατανόμαστα ἔκτροπα κλπ., δέν ἐπέτυχεν οὔτε διαγραφή μελῶν, οὔτε τήν ματαίωσιν τῶν ἀρχαιρεσιῶν. Ἀντιθέτως δέ σκοτισθείς καί ὁ ἴδιος καί ὁλόκληρος ἡ παραφερομένη ὁμάς του (περίπου 15), ἐν καταφανεῖ ἀπογνώσει, ἀπεχώρησαν ἐν χορῶ, ὑβρίζοντες, βλασφημοῦντες καί ἀπειλοῦντες μέ δικαστήρια. Οὕτω ὁ κ. Ματθαῖος ἐφαντάζετο ὅτι θά διέλυεν τήν Γενικήν Συνέλευσιν, ἀλλά, πρός μεγάλην του ἀπογοήτευσιν, οὐδείς ἐδειλίασεν ἐκ τῆς ἀπομεινάσης πλειοψηφίας, ἡ ὁποία ὡλοκλήρωσεν Κανονικῶς καί Νομοτύπως τάς ἐργασίας της μέχρι τέλους, ἀναδείξασα καί νέον Δ.Σ. β) Πράγματι, ὁ κ. Ματθαῖος μέ τήν ὁμάδα του, προσέφυγεν εἰς τά δικαστήρια ἐπιδιώξας νά ἀκυρώση τήν Γενικήν Συνέλευσιν (τοῦ Δεκεμβρίου τοῦ 1994) καί ἑπομένως καί τάς ἀρχαιρεσίας. Ἀπέτυχεν ὅμως καί εἰς τάς προσφυγάς του εἰς τά δικαστήρια, ἀφοῦ παρά τούς ἀπεγνωσμένους ἀγῶνας, ΟΡΚΟΥΣ καί ΨΕΥΔΟΡΚΙΑΣ(32) τῶν Κληρικῶν του, ἔχασεν καί τά δύο δικαστήρια, (Ἀσφαλιστικά καί Τακτικήν ἀγωγήν), ὁπότε μή ἔχων ἄλλην ἐπιλογήν, ἐκήρυξεν τό σχῖσμα του, κοινοποιῶν τήν 9.6.1995 τό ὑπ' ἀριθμ. 95/15.5.1995 ἔγγραφον. Περί αὐτοῦ καί τῶν λοιπῶν πραξικοπηματικῶν ἐνεργειῶν τοῦ ἰδίου καί τῆς ὁμάδος του γίνεται λόγος εἰς τό Β’ Μέρος τοῦ παρόντος, εἰς τό ὁποῖον ἀναλύονται καί ἐλέγχονται, ὑπό τό φῶς τῆς Ὀρθοδοξίας καί τά βλάσφημα καί αἱρετικά των φρονήματα, ὅπως αὐτά προκύπτουν ἐκ τῶν δημοσιευθέντων ἐπισήμων κειμένων των. Ἐνταῦθα κλείεται τό Α’ Μέρος, τό ἱστορικόν τοῦ κινήματος τῶν πέντε, τό ὁποῖον εἶχεν ὡς σκοπόν νά φανῆ ὅτι ὁ ἀπό τήν ἑπομένην τῆς 10.3.1924 ἀρξάμενος διωγμός κατά τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὑπῆρξεν ἀδιάκοπος, κατά δέ τήν δεκαετίαν τοῦ 1990, κορυφώνεται καί ὑλοποιεῖται ἀπό τό κίνημα τῶν πρ. πέντε Μητροπολιτῶν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί πάντως πρός μεγίστην καί ἀποκλειστικήν ἐξυπηρέτησιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ! (Συνεχίζεται) *** (27) Κατ' αὐτήν ἐξεδικάσθη ἡ ἀπό τό 1977 καταγγελία τῶν θεολόγων Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί Μηνᾶ Κοντογιάννη (νῦν Μητροπολίτου Κηρύκου), κατά τῆς Ἐξαρχίας. Κατ' αὐτήν ἐξητάσθη ἡ ὅλη ὑπόθεσις ἀπό τοῦ Σεπτεμβρίου 1971 μέχρι καί τό 1981, καί ὁμοφώνως ἡ Ἱερά Σύνοδος ἀπεφάνθη ὅτι οὐδέποτε ἡ Ἱερά Σύνοδος ἐδέχθη χειροθεσίαν ἡ δέ Ἐξαρχία ὑπῆρξεν ρητή καί κατηγορηματική ὅτι ἐδέχθη συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην ἐνήργησεν. (28) Δι' αὐτοῦ ἀντικανονικῶς καί ἀκύρως, ἐν τῆ ἀπογνώσει του, ἐπέβαλεν εἰς τόν Θεολόγον Ἐλ. Γκουτζίδη «τήν ποινήν τοῦ ἐπί τριετίαν ἀφορισμοῦ ἐκ τῆς θείας κοινωνίας καί τήν ἀπαγόρευσιν, ἐπίσης ἐπί τριετίαν, νά ὁμιλῆ».<Φ255ΜΙ> Περιττόν νά λεχθῆ ὅτι ἐπρόκειτο περί μιᾶς τελείως ἀνοήτου ἐνεργείας, ἥτις ἦτο ἁπλῶς ἀποκαλυπτική τῆς ἀμηχανίας καί ἀδυναμίας τοῦ ἀνδρός. (29) Εἰς τάς ὁποίας, κατ' ἀπαίτησιν τῶν πέντε, δέν ἐπετρέπετο νά συμμετέχη ὁ θεολόγος Ἐλ. Γκουτζίδης!.. (30) Τό αἴτημα νά συνεχισθοῦν μέ ἀνοικτάς πύλας, αἱ θεολογικαί συνάξεις παραμένει καί εἶναι ἀπαίτησις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. (31) Ὁ «ΙΕΡΟΣ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΣ ΣΥΝΔΕΣΜΟΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ» τῆς Ἐκκλησίας, εἶναι τό ἕνα ἐκ τῶν δύο Νομικῶν Προσώπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. (32) Πρόκειται περί τρομακτικῶν ψευδορκιῶν, κληρικῶν τοῦ κ. Ματθαίου, οἱ ὁποῖοι, ὑπερέβησαν κάθε ψευδορκίαν τῶν ἁπλῶν ἀνθρώπων! ΦΛΕΓΟΝΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ(*) «Μῦθοι καί ἀλήθειες γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν Τοῦ Πολιτικοῦ Ἐπιστήμονος κ. Κωνσταντίνου Χολέβα (Ἀντίβαρο αντιβαρο.γρ) Τετάρτη 6 Αὐγούστου 2008 Περί τά τέλη Ἰουλίου τ.ἔ. μία Ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων προκάλεσε συζητήσεις καί ἀντιδράσεις ἀπό τόν ἐκκλησιαστικό καί τόν ἐκπαιδευτικό χῶρο. Ἐνῶ μέχρι σήμερα ἀπηλλάσσοντο ἀπό τά Θρησκευτικά οἱ ἀλλόθρησκοι καί οἱ ἑτερόδοξοι μαθητές, ἄν βεβαίως τό ἤθελαν, ἡ νέα Ἐγκύκλιος ὁρίζει ὅτι ὁ ὁποιοσδήποτε μπορεῖ νά ἀπαλλαγεῖ μέ μία ἁπλῆ δήλωση τῶν γονέων, χωρίς νά ἐξηγεῖ τούς λόγους, καί τοῦτο διότι «εἶναι ἀπαίτηση τῆς Εὐρ. Ἑνώσεως». Τίς ὦρες πού γράφονται αὐτές οἱ γραμμές ἀναμένεται διευκρινιστική Ἐγκύκλιος τοῦ Ὑπουργείου, ὅμως ἤδη ἄνοιξε ὁ ἀσκός τοῦ Αἰόλου. Πολλοί Ἕλληνες ἀνησυχοῦν, διότι βλέπουν μία σειρά κτυπημάτων κατά τῆς ἐθνικῆς, θρησκευτικῆς καί πολιτιστικῆς μας ταυτότητος ξεκινῶντας ἀπό τόν ἀποτυχημένη εὐτυχῶς ἀπόπειρα ἀφελληνισμοῦ τῆς Ἱστορίας στήν ΣΤ’ Δημοτικοῦ, περνῶντας ἀπό τήν ἐμφανῆ γλωσσική ἔνδεια τῶν νέων, προχωρῶντας πρός τήν ὑποβάθμιση τῶν Ὀρθοδόξων Θρησκευτικῶν καί…μή χειρότερα! Σχετικῶς μέ τό θέμα τῆς ἀπαλλαγῆς μαθητῶν ἀπό τά Θρησκευτικά μέ ἁπλῆ δήλωση τῶν γονέων ἔχω τίς ἀκόλουθες παρατηρήσεις: Α) Δέν μπορῶ νά δεχθῶ ὅτι εἶναι εὐρωπαϊκή ἐντολή νά μήν ἀποκαλύπτονται γραπτῶς οἱ λόγοι ἀπαλλαγῆς ἀπό τά θρησκευτικά. Ἄν ἴσχυε αὐτό, τότε θά ἔπρεπε ἡ Εὐρ. Ἕνωση καί ἡ πολυπράγμων Ἀρχή Προστασίας Προσωπικῶν Δεδομένων νά εἶχαν πρό πολλοῦ διαμαρτυρηθεῖ γιά τήν ἀπαλλαγή τῶν Μουσουλμάνων τῆς Θράκης ἀπό τίς ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια καί ΤΕΙ, ἡ ὁποία γίνεται μέ ρητή δήλωση τοῦ θρησκεύματός τους. Ὅταν οἱ μαθητές καί οἱ μαθήτριες τῆς Γ’ Λυκείου συμπληρώνουν τό ἔντυπο συμμετοχῆς στίς Πανελλήνιες ἐξετάσεις, ὑπάρχει καί ἕνα τετραγωνάκι τό ὁποῖο ἐρωτᾶ: Εἶσθε μέλος τῆς μουσουλμανικῆς μειονότητος; Ὅποιος ἀπαντήσει ΝΑΙ, ἀπαλλάσσεται ἀπό τό ἄγχος τῶν ἐξετάσεων καί οἱ γονεῖς του ἀπαλλάσσονται ἀπό τά ἔξοδα τῶν Φροντιστηρίων. Οἱ Μουσουλμανόπαιδες εἰσάγονται σέ ὅποια Σχολή θέλουν μέχρι ποσοστοῦ 0,5 % ἐπί τοῦ συνολικοῦ ἀριθμοῦ εἰσακτέων. Μέ τόν ἴδιο τρόπο διορίζονται σέ Δημόσιες ὑπηρεσίες ἐκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ. Πρόκειται γιά σαφῆ περίπτωση δημοσίας δηλώσεως θρησκεύματος ἐπί δημοσίου ἐγγράφου. Αὐτό δέν ἐνοχλεῖ τούς προστάτες τῶν Προσωπικῶν Δεδομένων στήν Ἑλλάδα καί στήν Εὐρώπη; Μόνον τά Ὀρθόδοξα Θρησκευτικά τούς ἐνοχλοῦν; Β) Ἐκεῖνο, τό ὁποῖο προσωπικά μέ προβληματίζει εἶναι ὅτι τό μέτρο ἐφαρμόζεται στήν Ἑλλάδα μέ τρόπο λανθασμένο, διότι οἱ μαθητές πού ἀπαλλάσσονται ἀπό τά θρησκευτικά βγαίνουν στήν αὐλή καί παίζουν μπάσκετ κ.λπ. Ἄρα δημιουργεῖται ἕνα κίνητρο «τεμπελιᾶς», τό ὁποῖο ἴσως Ὠθήσει ἀκόμη καί μαθητές Ὀρθοδόξους νά ζητοῦν ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα αὐτό. Ἀντιθέτως στήν Ἰσπανία καθώς καί στά λεγόμενα Εὐρωπαϊκά Σχολεῖα, δηλαδή τά σχολεῖα πού χρηματοδοτεῖ ἡ Εὐρ. Ἕνωση γιά τά παιδιά τῶν ὑπαλλήλων της, τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (ὁμολογιακό καί ὄχι θρησκειολογικό) ἔχει ὡς ἐναλλακτική λύση ἕνα μάθημα Ἠθικῆς ἤ Φιλοσοφίας, τό ὁποῖο ἐξετάζεται, βαθμολογεῖται καί συνήθως εἶναι δυσκολότερο ἀπό τά θρησκευτικά. Πρέπει, λοιπόν, καί στήν χώρα μας νά ἰσχύσει τό ἐναλλακτικό μάθημα γιά ὅσους ἀπαλλάσσονται ἀπό τά θρησκευτικά. Γ) Ἡ δικαιολογία ὅτι τό μάθημα ἔχει κατηχητικό χαρακτῆρα καί ὅτι ἡ Κατήχηση εἶναι ἔργο μόνο τῆς Ἐκκλησίας δέν εὐσταθεῖ. Τά σημερινά βιβλία Θρησκευτικῶν κατόπιν ὑποδείξεως τοῦ Παιδαγωγικοῦ Ἰνστιτούτου δίνουν ἔμφαση σέ μία ἐγκυκλοπαιδική — κοινωνιολογική προσέγγιση ἐμπλουτισμένη μέ κάποια στοιχεῖα Ὀρθοδοξίας καί πόρρω ἀπέχουν τῆς Κατηχήσεως. Ἐξ ἄλλου σέ μία εὐνομούμενη πολιτεία τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἐξυπηρετεῖ εὐρύτερους παιδαγωγικούς καί κοινωνικούς σκοπούς καί θά ἔπρεπε ἡ ἴδια ἡ Πολιτεία νά τό προστατεύει καί νά τό ἀξιοποιεῖ ὡς μέσον ἠθικοποιήσεως καί κοινωνικοποιήσεως τῶν πολιτῶν της. Σέ μία ἐποχή διαφθορᾶς καί σκανδάλων μόνο ἕνα μάθημα Θρησκευτικῶν βασισμένο στήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική Πίστη μπορεῖ νά δώσει πρότυπα ἀλληλεγγύης, αὐτοθυσίας, ἀνθρωπισμοῦ καί ὑπερβάσεως τοῦ ἀτομισμοῦ. Ἡ διδασκαλία τοῦ Εὐαγγελίου καί τῶν Πατέρων, τό μαρτύριο καί ἡ μαρτυρία τῶν Ἁγίων, ἡ ἐθνική καί παιδευτική προσφορά τοῦ Πατροκοσμᾶ, εἶναι ἀπαραίτητα διδάγματα γιά νά μαλακώσει ἡ ἀγχωμένη ψυχή τῶν νέων μας. Μέ τήν στήριξη τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν καί μέ μία γενικότερη ἀναβάθμιση τῆς Ἀνθρωπιστικῆς Παιδείας (Ἀρχαία Γραμματεία, Ἱστορία, διδασκαλία σοβαρῶν καί ὄχι περιθωριακῶν Λογοτεχνῶν) θά δημιουργήσουμε μία κοινωνία μέ ἀρχές καί ἀξίες καί θά πλάσουμε νέους μέ δημοκρατικό ἦθος, κοινωνική ὑπευθυνότητα καί ὑγιῆ πατριωτισμό μακρυά ἀπό ρατσισμούς καί μισαλλοδοξίες. Δ) Γιά ὅσους ἀναζητοῦν νομικά ἐπιχειρήματα γιά τό ἐν λόγω ζήτημα θυμίζω τό ἄρθρο 1, παράγραφος 3 τοῦ ἰσχύοντος Συντάγματος. Ἡ διάταξη αὐτή ἡ ὁποία ΔΕΝ ἀναθεωρεῖται, ἀναφέρει ὅτι «ὅλες οἱ ἐξουσίες πηγάζουν ἀπό τόν Λαό, ὑπάρχουν ὑπέρ τοῦ Λαοῦ καί τοῦ Ἔθνους καί ἀσκοῦνται ὅπως ὁρίζει τό Σύνταγμα». Βλέπουμε ὅτι οἱ ἐξουσίες ὑπάρχουν, δηλαδή πρέπει νά λειτουργοῦν, ὄχι μόνον ὑπέρ τοῦ Λαοῦ, ἀλλά καί τοῦ Ἔθνους. Τό Ἔθνος ἔχει διάσταση γεωγραφική (Κύπρος, Β. Ἤπειρος, Ἀπόδημοι κ.ἄ.) καί διάσταση ἱστορική — πολιτιστική. Δηλαδή περιλαμβάνει τό ὅμαιμον, τό ὁμόγλωττον, τό ὁμόθρησκον καί τά ὁμότροπα ἤθη κατά τόν κλασσικό ὁρισμό τοῦ Ἡροδότου. Ὅλες, ἑπομένως, οἱ κρατικές λειτουργίες καί πρωτίστως ἡ Παιδεία ὀφείλουν νά στηρίζουν καί νά ἀναδεικνύουν τήν ἱστορική μας συνείδηση, τήν διαχρονική πορεία τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, τήν Ὀρθόδοξη Χριστιανική κληρονομιά καί τήν πολιτιστική μας ταυτότητα. Εἶναι δέ ὑποχρέωση κάθε δημοκρατικοῦ πολίτη νά ἀπαιτεῖ μέ κάθε νόμιμο μέσο τήν πιστή τήρηση τοῦ Συντάγματος. ΙΔΟΥ ΤΙ ΟΡΙΖΕΙ ΤΟ ΣΥΝΤΑΓΜΑ (Περί τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν) ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ — ΑΣΠΕ (Ἀνώτατη Συνομοσπονδία Πολυτέκνων Ἑλλάδος) www. aspe. gr Α.Π. 291 Ἀθήνα, 6.8.2008 Ἀξιότιμο κύριο Εὐρυπίδη Στυλιανίδη Ὑπουργό Ἐθνικῆς Παιδείας καί Θρησκευμάτων Ἀ. Παπανδρέου 37, 15180 Μαροῦσι ΘΕΜΑ: «Μετρατροπή τῶν θρησκευτικῶν σέ προαιρετικό μάθημα». Κύριε Ὑπουργέ, Ἡ νέα Ἐγκύκλιος τοῦ ΥΠΕΠΘ (μέ βάση τήν Ἐγκ. Γ2/61723-13.6.2002), ἡ ὁποία ἀπαλλάσσει τούς μαθητές ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν καί τό καθιστᾶ πρακτικά προαιρετικό, δημιουργεῖ θλίψη, ἀπορία καί ἀγανάκτηση. Α) Τό Ὑπουργεῖο παραβιάζει ἀσύστολα τήν παράγραφο 2 τοῦ ἄρθρου 16 τοῦ Συντάγματος πού ἀναφέρει κατά λέξη: «Ἡ παιδεία ἀποτελεῖ βασική ἀποστολή τοῦ Κράτους καί ἔχει σκοπό τήν ἠθική, πνευματική, ἐπαγγελματική καί φυσική ἀγωγή τῶν Ἑλλήνων, τήν ἀνάπτυξη τῆς ἐθνικῆς καί θρησκευτικῆς συνείδησης καί τή διάπλασή τους σέ ἐλεύθερους καί ὑπεύθυνους πολίτες». Πώς ἀναπτύσσεται ἡ θρησκευτική συνείδηση, ὅπως ἐπιτάσσει τό Σύνταγμα, ὅταν τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν γίνεται προαιρετικό καί στήν οὐσία ἀχρηστεύεται; Β) Τό Ὑπουργεῖο παραβιάζει ἀσύστολα τόν Ν. 1566/1985 (Δομή καί λειτουργία τῆς πρωτοβάθμιας καί δευτεροβάθμιας ἐκπαίδευσης καί ἄλλες διατάξεις) ὅπου στό ἄρθρο 1 ὁρίζεται ὁ σκοπός τῆς παιδείας καί ρητά ἀναφέρει ὅτι οἱ μαθητές πρέπει: «α) Νά γίνονται ἐλεύθεροι, ὑπεύθυνοι, δημοκρατικοί πολίτες, νά ὑπερασπίζονται τήν ἐθνική ἀνεξαρτησία, τήν ἐδαφική ἀκεραιότητα τῆς χώρας καί τή δημοκρατία, νά ἐμπνέονται ἀπό ἀγάπη πρός τόν ἄνθρωπο, τή ζωή καί τή φύση καί νά διακατέχονται ἀπό πίστη πρός τήν πατρίδα καί τά γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης. Ἡ ἐλευθερία τῆς θρησκευτικῆς τους συνείδησης εἶναι ἀπαραβίαστη». Πώς θά «διακατέχονται ἀπό… τά γνήσια στοιχεῖα τῆς ὀρθόδοξης χριστιανικῆς παράδοσης» ὅταν ἡ ἡγεσία τοῦ Ὑπουργείου παιδείας φροντίζει νά μήν τά διδαχθοῦν ποτέ; Διότι νομίζετε ὅτι στό σημερινό ἐκπαιδευτικό σύστημα τῆς ἥσσονος προσπαθείας, ὑπάρχει μαθητής πού νά θέλει νά ταλαιπωρεῖται μέ ἐξετάσεις σέ ἕνα ἀκόμη μάθημα, ἐνῶ μπορεῖ νά τό ἀποφύγει; Γ) Ἡ ἀπόφαση σας προῆλθε, κατά δήλωση τοῦ Ὑπουργείου, «Ὕστερα ἀπό τήν ὑποβολή ἐρωτημάτων σχετικά μέ τό θέμα τῆς ἀπαλλαγῆς τῶν μαθητῶν τῆς Δευτεροβάθμιας Ἐκπαίδευσης ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν». Δηλαδή, ἐάν ἄλλοι μαθητές ἤ γονεῖς θεωρήσουν ὅτι δέν τούς ἀφορᾶ ἡ ἐπανάσταση τοῦ 1821 ἤ τά ἄλλα μεγάλα γεγονότα τῆς Πατρίδας μας καί δέν ἐπιθυμοῦν νά τήν διδάσκονται λόγω ἀντίθετης ἰδεολογίας, τό Ὑπουργεῖο τῆς λεγομένης Ἐθνικῆς Παιδείας θά σπεύσει «κατόπιν ὑποβολῆς σχετικῶν ἐρωτημάτων» νά καταστήσει καί τό μάθημα τῆς Ἱστορίας προαιρετικό; Ἀπ' ὅ,τι φαίνεται ἐκεῖ πᾶμε. Τό ἴδιο θά συμβεῖ καί γιά τό μάθημα τῆς Γεωγραφίας γιά ὅσους δέν τούς ἐνδιαφέρουν τά βουνά καί οἱ ποταμοί τῆς Ἑλλάδος; Δ) Τό Ὑπουργεῖο διατυμπανίζει ὡς στόχο του τήν διαπολιστική ἐκπαίδευση καί τήν ἀλληλοκατανόηση τῶν Ἑλληνικῆς καταγωγῆς μαθητῶν μέ τούς ἀλλοδαπούς. Πώς συμβάλλει στόν στόχο αὐτό ἡ περιθωριοποίηση τοῦ μαθήματος μέσω τοῦ ὁποίου οἱ ἀλλοδαποί μαθητές ἔρχονται σέ ἐπαφή καί κατανοοῦν πολλά, ἄν ὄχι ὅλα, τά ἤθη, τά ἔθιμα καί τίς παραδόσεις τῆς χώρας στήν ὁποία διαμένουν ἤ πολύ περισσότερο θέλουν νά γίνουν πολίτες της; Ἐπειδή ἡ ἀπόφαση τοῦ Ὑπουργείου παραβιάζει κατάφορα τό Σύνταγμα καί τήν κείμενη νομοθεσία ἀλλά καί δέν ἀντέχει σέ καμμία σοβαρή κριτική, ἀναμένουμε τήν ἄμεση ἀνάκληση τόσο αὐτῆς ὅσο καί τῆς προγενέστερης ἐγκυκλίου (Γ2/61273-13.6.2002). Ἡ ἐμμονή στήν τήρησή της παρά τήν παντελῆ ἔλλειψη ἐπιχειρημάτων στήριξής της καί τήν προκλητική της παρανομία ὁδηγεῖ σέ πολύ σοβαρά ἐρωτήματα γιά τό ρόλο καί τό σκοπό της. Γιά τήν ΑΣΠΕ Ὁ Πρόεδρος Ὁ Γεν. Γραμματέας Βασίλειος Θεοτοκάτος Ἐμμανουήλ Χρυσόγελος * * * ΑΛΛΑΓΗ ΠΛΕΥΣΗΣ ΤΟΥ ΥΠΟΥΡΓΕΙΟΥ ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΑΣ ΑΝΤΙΔΡΑΣΕΙΣ Ὅπως ἔγινε γνωστόν κατόπιν τῶν μεγάλων ἀντιδράσεων, τό ΥΠ.Ε.Π.Θ., μέ νέαν διευκρινιστική ἐγκύκλιό του (26.8.2008), ξεκαθαρίζει πώς ἡ ὑποχρεωτικότητα τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν δέν ἄλλαξε…! Σέ σχετικό δημοσίευμά της ἡ ἐφημερίδα «Τό Παρόν» (31.8.2008) σημειώνει μεταξύ ἄλλων: «…Ἤδη ἀπό τήν Δευτέρα (25/8) μέ τίς ἀπαντήσεις πού εἶχε δώσει ὁ ὑπουργός Παιδείας στό πλαίσιο τῆς ἐπίσκεψής του στό ΠΕΚ Φιλοθέης εἶχε διαφανεῖ ἡ κατεύθυνση πού θά ἔπαιρναν τά πράγματα. «Καί ὑποχρεωτικά παραμένει ὁ χαρακτήρας τοῦ μαθήματος καί ἰσχύουν ὅλα ὅσα ἴσχυαν καί στήν πρώτη καί στή δεύτερη βαθμίδα», τόνισε ὁ κ. Στυλιανίδης καί κατέστησε σαφές ὅτι τό μόνο πού διαφοροποιεῖται ἀφορᾶ τό ὅτι «στήν ὑπεύθυνη δήλωση πού κάνει ὁ κηδεμόνας τοῦ παιδιοῦ ἐπικαλεῖται λόγους συνείδησης διότι ἡ ἐγκύκλιος ἀφορᾶ τούς ἀλλόδοξους καί τούς ἀλλόθρησκους καί δέν ὑποχρεοῦται νά ἀναγράφει λεπτομέρειες γιά τούς λόγους συνείδησης». Ἀκολούθησε δέ ἡ ἑξῆς στιχομυθία: Αὐτό ἀφορᾶ καί τούς ὀρθόδοξους, ὅμως; Ὑπουργός: Ὄχι, δέν ἀφορᾶ τούς ὀρθοδόξους. Οἱ ὀρθόδοξοι δέν μποροῦν νά ἀπαλλαγοῦν; Ὑπουργός: Δέν ἀφορᾶ τούς ὀρθοδόξους. Ὅταν ἐπικαλούμεθα λόγους συνείδησης, σημαίνει ὅτι εἴμαστε ἄθεοι ἤ ἀνήκουμε σέ ἄλλο δόγμα…. Τήν ἴδια ὥρα τό Ὑπουργεῖο Παιδείας ἀνακοίνωσε καί τούς τρόπους ἀπασχόλησης ὅσων μαθητῶν δέν θά παρακολουθοῦν τή διδασκαλία τοῦ μαθήματος Θρησκευτικῶν. Συγκεκριμένα στήν ἐγκύκλιο ὑπ' ἀριθμ. πρωτ. Φ1219771/51/ 109744/ 26.8.2008, ἀναφέρεται ὅτι ὅσοι: Ι>«…ἀπαλλάσσονται ἀπό τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν γιά λόγους συνείδησης, κατά τήν ὥρα διδασκαλίας τοῦ συγκεκριμένου μαθήματος παρακολουθοῦν ὑποχρεωτικά τή διδασκαλία διαφορετικοῦ διδακτικοῦ ἀντικειμένου σέ ἄλλο τμῆμα τῆς ἴδιας τάξης. Ι>Στήν περίπτωση πού ἡ συγκεκριμένη τάξη λειτουργεῖ μόνο μέ ἕνα τμῆμα, οἱ μαθητές αὐτοί παρακολουθοῦν ἐκπαιδευτικό πρόγραμμα πού καθορίζεται γιά τόν σκοπό αὐτό ἀπό τόν Σύλλογο Διδασκόντων τοῦ Σχολείου. Γιά μέν τούς ἀλλοδαπούς τό πρόγραμμα ἀφορᾶ στό μάθημα τῆς ἑλληνικῆς γλώσσας, γιά δέ τούς ὑπόλοιπους μάθημα ἀνάλογο μέ τίς μαθησιακές τους ἀνάγκες»…. «Ἱερά» ἀγανάκτηση τοῦ ΣΥΝ! Ἡ ὀργισμένη ἀντίδραση τοῦ Συνασπισμοῦ περί ὑπαναχώρησης τῆς κυβέρνησης πρό τῶν πιέσεων καί περί ἐμμονῆς τῆς Ἱεραρχίας, ὅπως λέει, σέ μία ἀναχρονιστική καί σκοταδιστική θέση, μακριά ἀπό ὁποιαδήποτε σύγχρονη ἐκπαιδευτική ἀντίληψη, εἶναι ἐνδεικτική καί μᾶλλον ἐπιβεβαιώνει τή στροφή καί τή διορθωτική πορεία τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας στό θέμα τῆς ὑποχρεωτικότητας τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Ἡ ὀξύτητα τῆς ἐπίθεσης ἀποδεικνύει ὅτι προφανῶς δέν πέρασε ἡ ἀρχική θέση πού ὑποστήριζε διακαῶς τό συγκεκριμένο κόμμα γιά τή μετατροπή τοῦ μαθήματος τῶν Θρησκευτικῶν ἀπό ὑποχρεωτικό σέ ἐπιλογῆς, δηλαδή προαιρετικό». Η ΑΠΟΨΙΣ ΜΑΣ: Νά γίνη καί πάλι Ὁμολογιακό ἀντί γιά Θρησκειολογικό τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἐφ' ὅσον ὑπάρχει ἡ δυνατότητα ἀπαλλαγῆς ἀπό αὐτό διά λόγους συνειδήσεως… Ἄς βάλουμε ἐπιτέλους τέλος στόν σύγχρονο γενιτσαρισμό! Καθ' ἡμᾶς, κατόπιν ὅλων τῶν ἀνωτέρω, προκύπτουν τά κάτωθι ἐρωτήματα — διαπιστώσεις: 1. Δικαιολογεῖται ἡ ἐπίκληση «λόγων συνειδήσεως» γιά τήν ἀπαλλαγή ἀπό τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν, ἀπό τήν στιγμή πού διά νά μήν ὑπάρξουν τέτοιου εἴδους προβλήματα, τό ἑλληνικό κοινοβούλιο ψήφισε τό 2001, καί εἶναι ἤδη νόμος τοῦ κράτους, τό νέο ἀναλυτικό πρόγραμμα ΔΕΠΠΣ (Διαθεματικό Ἑνιαῖο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδῶν), βάσει τοῦ ὁποίου τό μάθημα ἀπό Ὁμολογιακό μετατράπει σέ Θρησκειολογικό; Μεταξύ ἄλλων ὁρίζεται πώς στόχος τοῦ μαθήματος εἶναι ἡ Ι>«ἐπίγνωση τῆς ὕπαρξης διαφορετικῶν ἐκφράσεων τῆς θρησκευτικότητα». Μέ βάση τό Νόμο λοιπόν, στό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἀπό τό 2001 ὑποχρεωτικά πλέον διδάσκεται καί τό… Ἰσλάμ, ὁ Βουδισμός κ.λπ. «Ὁλόκληρος Νόμος φτιάχτηκε καί ὁλόκληρα Ἀναλυτικά Προγράμματα ἄλλαξαν, ἀκριβῶς γιά νά πάψει τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν νά ἔχη ὁμολογιακό χαρακτήρα καί νά γίνει ἕνα «κανονικό» μάθημα, πού νά μποροῦν νά τό παρακολουθοῦν ὅλοι οἱ μαθητές (καί οἱ ἀλλοδαποί, καί οἱ ἀλλόδοξοι καί οἱ ἄθεοι) καί ἄρα νά μήν ὑπάρχη ἀνάγκη νά ἐξαιρεῖται κανείς» («Περί Θρησκευτικῶν» τοῦ Ν. Ράπτη 16.8.2008 αντιβαρο.γρ) «Τά σημερινά βιβλία Θρησκευτικῶν, δίνουν ἔμφαση σέ μία ἐγκυκλοπαιδική — κοινωνιολογική προσέγγιση ἐμπλουτισμένη μέ κάποια στοιχεῖα Ὀρθοδοξίας καί πόρρω ἀπέχουν τῆς Κατηχήσεως» (βλ. στό παρόν τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 354). 2. Παραμένει καί τό ἐρώτημα: Πῶς θά ἐπιτευχθῆ ὁ στόχος πού διατυμπανίζει τό Ὑπουργεῖο Παιδείας, δηλαδή ἡ ἀλληλοκατανόηση τῶν Ἑλληνικῆς καταγωγῆς μαθητῶν μέ τούς ἀλλοδαπούς; Διά τῆς ἀπαλλαγῆς ἐκ «τοῦ μαθήματος μέσω τοῦ ὁποίου οἱ ἀλλοδαποί μαθητές ἔρχονται σέ ἐπαφή καί κατανοοῦν πολλά, ἄν ὄχι ὅλα, τά ἤθη, τά ἔθιμα καί τίς παραδόσεις τῆς χώρας στήν ὁποία διαμένουν ἤ πολύ περισσότερο θέλουν νά γίνουν πολίτες της;» (βλ. στό παρόν τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 356). 3. Αὔριο τά παιδιά μας, δεδομένου καί τοῦ ὅτι δέν τούς ἐπιτρέπεται νά δηλώνουν Χριστιανοί Ὀρθόδοξοι ἐλέω τῆς Ἀρχῆς Προσωπικῶν Δεδομένων…, μήπως θά τούς προτρέπουν νά δηλώνουν Μουσουλμάνοι, γιά νά ἐπωφεληθοῦν ὑπό τῶν σχετικῶν διατάξεων τῶν Ἑλληνικῶν Νόμων;! Ὑπενθυμίζουμε πώς προβλέπεται ἡ «ἀπαλλαγή τῶν Μουσουλμάνων τῆς Θράκης ἀπό τίς ἐξετάσεις στά Πανεπιστήμια καί ΤΕΙ, ἡ ὁποία γίνεται μέ ρητή δήλωση τοῦ θρησκεύματός τους…»(!!!). Ἐπίσης «Οἱ Μουσουλμανόπαιδες εἰσάγονται σέ ὅποια Σχολή θέλουν μέχρι ποσοστοῦ 0,5 % ἐπί τοῦ συνολικοῦ ἀριθμοῦ εἰσκτέων. Μέ τόν ἴδιο τρόπο διορίζονται σέ Δημόσιες ὑπηρεσίες ἐκτός διαδικασίας ΑΣΕΠ…» (βλ. στό παρόν τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 353 καί 365). Ἄς βάλουμε ἐπιτέλους ἕνα τέλος σέ αὐτόν τόν «ἐκσυγχρονισμένο» γενιτσαρισμό! Τό μάθημα τῶν θρησκευτικῶν ἐπιβάλλεται νά ἀποκτήση καί πάλι χαρακτήρα Ὁμολογιακό, ὡς συμβαίνει καί «στήν Ἱσπανία καθώς καί στά λεγόμενα Εὐρωπαϊκά Σχολεῖα, δηλαδή τά σχολεῖα πού χρηματοδοτεῖ ἡ Εὐρ. Ἕνωσης γιά τά παιδιά τῶν ὑπαλλήλων της», ὅπου τό «ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΟ», ἐπαναλαμβάνω μετ' ἐπιφάσεως, «μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν ἔχει ὡς ἐναλλακτική λύση ἕνα μάθημα Ἠθικῆς ἤ Φιλοσοφίας…» (βλ. στό παρόν τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 354). Ἄς διδάσκωνται λοιπόν κάτι ἀνάλογο ἤ θρησκειολογικό μάθημα ὅσοι ἐπικαλεσθοῦν «λόγους συνειδήσεως» ἔναντι τοῦ Ὁμολογιακοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν. Ἡ Ὀρθοδοξία δέν ἐπιβάλλεται παρά τήν θέλησίν μας…, οὔτε θά ἐπιτρέψουμε ὅμως εἰς οὐδένα τήν ἀπορθοδοξοποίησιν τῶν παιδιῶν μας. Ἄς παύσουν κάποιοι ἀφελῶς ἤ πονηρά νά ἐπικαλοῦνται τά πρόστημα πού θά μᾶς ἐπιβάλη ἡ Εὐρ. Ἕνωσις ἄν δέν περιθωριοποιήσουμε τά θρησκευτικά… Ἄς ἐνεργήσουμε κατά τό ἀνωτέρω παράδειγμα τῆς Εὐρ. Ἕνωσης, καί σ' αὐτόν τόν τόπο, ὅπου ἔχει μιά ἰδιαίτερη σχέσι μέ τήν Ὀρθοδοξία… Εἶναι γνωστό πώς ἄν καί οἱ Ρωμαῖοι κατέκτησαν μέ τό σπαθί τόν ἀρχαῖον Ἑλληνικόν κόσμον, ὁ Χριστιανισμός μέ ὄχημα τό ἀρχαῖο Ἑλληνικό πνεῦμα, κατέκτησε τήν Ρωμαϊκή αὐτοκρατορία… «Πρέπει καί πάλι νά κατανοήσουμε βιωματικά καί ἔμπρακτα ὅτι τά σύνορά μας δέν εἶναι μόνο αὐτά τῆς Θράκης, τῆς Μακεδονίας, τοῦ Αἰγαίου καί τῆς Κύπρου. Τά σύνορά μας βρίσκονται καί στίς ἀντιλήψεις μας, στήν παράδοσή μας καί στήν παιδεία μας…» («Πάλι δικά μας θᾶναι» τοῦ Δ. Μαυρίδη 29.7.2008 αντιβαρο.γρ). Δυστυχῶς αὐτά τά πνευματικά σύνορα βάλλονται περισσότερο ἀπό τά γεωγραφικά μας σύνορα καί μάλιστα ἀπό τούς ἰδίους τούς συμπατριώτας μας, οἱ ὁποῖοι ὡς πρόοδον καί ἐκσυγχρονισμόν ἀντιλαμβάνονται τήν ρῆξιν μέ τήν ἑλληνορθόδοξη πολιτισμική μας ταυτότητα… Τό ὅλο πνεῦμα τῆς προσπάθειας περιθωριοποίησης τοῦ μαθήματος τῶν θρησκευτικῶν ἐντάσσεται στό ἴδιο πλαίσιο μέ τό πνεῦμα ἐκείνων πού προωθοῦσαν καί ἐστήριζαν τό ἀνιστόρητο βιβλίο Ἱστορίας τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ, τό ὁποῖον εἶχε τό θάρρος ὁ Ὑπουργός κ. Εὐρυπίδης Στυλιανίδης, νά ἀποσύρη… Τώρα, στήν προσπάθειά του νά κρατήση κάποιες ἰσορροπίες.., δέν ἀπέφυγε καί πάλι τήν ὀργή τῶν λειτουργούντων ὡς ξένων πρός τήν πολιτιστική ταυτότητα τοῦ τόπου μας, συμπατριωτῶν μας, ὅπως ἐφάνη ἀπό τήν «Ὠργισμένη ἀντίδραση τοῦ Συνασπισμοῦ…», (βλ. εἰς τό παρόν Τεῦχος τῆς «Ο.Π.» σελ. 357), ὅπου ἀνήκει καί ἡ συγγραφέας τοῦ ἀνιστορήτου βιβλίου ἱστορίας τῆς ΣΤ’ Δημοτικοῦ, κ. Μ. Ρεπούση. Μήπως χρειάζεται μεγαλύτερη ἀποφασιστικότητα ἔναντι τῆς εὐρυτέρας «ὁμάδος» Ρεπούση, ἡ ὁποία συνεχίζει νά ἀλωνίζη εἰς τόν χόρον τῆς ἐκπαίδευσης;… (Σχετικάς ἐκτενεῖς ἀναφοράς διά τό ἀνιστόρητον βιβλίο τῆς Ἱστορίας τῆς Μ. Ρεπούση καί τῶν προωθούντων τό πνεῦμα της, πραγματοποιήσαμε καθ' ὅλο τό 2007 ἀπό τῶν στηλῶν τῆς «Ο.Π.». Βλέπετε εἰς τόν ἐν λόγω Τόμον, ἀλλά καί εἰς τό τεῦχος Μαρτίου — Ἀπριλίου τοῦ 2008, σελ. 75-177 ἐνῶ ἕπεται καί συνέχεια…). Χ.Γ. ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΑΜΜΑΚΕΔΟΝΙΚΕΣ ΕΝΩΣΕΙΣ ΤΗΣ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑΣ (Ἀμερικῆς, Αὐστραλίας, Καναδᾶ, Εὐρώπης, Ἀφρικῆς) 30 Ἰουνίου 2008 Πρός κ. Κώστα Καραμανλῆ Πρωθυπουργό τῆς Ἑλληνικῆς Δημοκρατίας Ἐξοχότατε κύριε πρωθυπουργέ, Ἡ ἐξέλιξη τῶν γεγονότων σχετικά μέ τίς συζητήσεις γιά τό θέμα τοῦ ὀνόματος τῆς ΠΓΔΜ μᾶς προξενοῦν ἀνησυχία, ἰδιαίτερα οἱ δηλώσεις τοῦ εἰδικοῦ μεσολαβητῆ, κ. Νιμετζ, στήν ἠλεκρονική μορφή τῆς γνωστῆς ἐφημερίδας Ἔθνος: «Τό θέμα τῆς ταυτότητος πηγάζει ἀπό τόν ἴδιο τό λαό». Ὅσον ἀφορᾶ τόν Ἑλληνισμό ἡ Μακεδονία εἶναι μιά ἑλληνική ἐπαρχία. Ἐπί πλέον ἡ ταυτότητα τοῦ Μακεδόνα ἀνήκει ἀποκλειστικά στόν ἑλληνικό πληθυσμό τῆς Μακεδονίας τῆς Ἑλλάδας γιά χιλιάδες χρόνια. Ὁποιαδήποτε τυχόν ἀναφορά ἀπό τόν κύριο Νιμετζ περί «Μακεδονικοῦ» ἔθνους καί «Μακεδονικῆς» γλώσσας πού πρέπει νά ἀναγνωριστοῦν διεθνῶς καί νόμιμα, συμπεριλαμβανομένων τῆς Ἑλλάδας καί τοῦ Συμβουλίου Ἀσφαλείας, ἀντιπροσωπεύει τήν πιό μεγάλη ἀπειλή ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας. Ἀποτελεῖ ἕναν θανάσιμο κίνδυνο πολύ χειρότερο ἀπό τήν ὕπαρξη μιᾶς χώρας βόρεια τῆς Μακεδονίας τῆς Ἑλλάδας, ἡ ὁποία θά φέρει κάποια παραλλαγή τοῦ ὀνόματος «Μακεδονία». Ἡ ἀποδοχή ἐκ μέρους τῆς Ἑλλάδος τῆς ἰδέας τῆς σύνθετης ὀνομασίας, εἶναι ἰδιαίτερα ἀτυχής καί ἐπικίνδυνη διότι ἀκριβῶς παραβλέπει τό ἐπακόλουθο τῆς ἀναγνώρισης τῶν στοιχείων τοῦ «Μακεδονικοῦ» ἔθνους καί «Μακεδονικῆς» γλώσσας. Ὅπως ἔδειξαν οἱ τελευταῖες ἐξελίξεις ὅπου ἡ Σκοπιανή πλευρά θέτει θέμα «Μακεδονικῆς» μειονότητας, ἀποζημιώσεως καί ἐπαναφορά τῶν πολιτικῶν προσφύγων, ἡ ὑποχωρητικότητα τῆς Ἑλλάδος ἀποδεχόμενη τή σύνθετη ὀνομασία καί ἀποκαλώντας τους «οἱ φίλοι μας τά Σκόπια», ὄχι μόνον δέν ἔχει προωθήσει τίς θέσεις τοῦ Ἑλληνισμοῦ, ἀλλά μᾶς ὁδηγεῖ σέ ἕνα πολύ ἐπικίνδυνο νομικό πρόβλημα, τό ὁποῖο ἄν δέν χειριστεῖ ἡ Ἑλλάδα σωστά, θά ἔχει καταστροφικές συνέπειες. Εἶναι προφανές ὅτι μόλις γίνει διεθνῶς ἀποδεκτό τό «Μακεδονικό» ἔθνος, θά ἀνοίξει αἰτήματα γιά ὁποιεσδήποτε ἀξιώσεις ἐναντίον τῆς Ἑλλάδας καί τῆς Μακεδονικῆς ἐπαρχίας της. Πώς εἶναι δυνατόν νά ὑποστηρίξουμε σέ ὁποιονδήποτε, συμπεριλαμβανομένων καί τῶν διεθνῶν δικηγόρων, ὅτι τό «Μακεδονικό» ἔθνος πού ἐμεῖς ἔχουμε ἀναγνωρίσει εἶναι ἀνεξάρτητο ἀπό τή Μακεδονία τῆς Ἑλλάδας καί ἔτσι δέν θά ἔπρεπε νά ἔχει καμμία ἱστορική, γεωγραφική, γλωσσική, ἐδαφική καί οἰκονομική ἀξίωση. Πώς θά ἀποκαλοῦμε πλέον τούς ἀνθρώπους τούς ὁποίους μέχρι τώρα τούς ὀνομάζαμε «Σκοπιανούς»; Τό στρατό τους θά τόν ἀποκαλοῦμε «Μακεδονικό» στρατό; Πρέπει ἐπίσης νά ἀναφερθοῦμε καί στό ζήτημα τῆς σχισματικῆς, παράνομης ἐκκλησίας τῆς ΠΓΔΜ σέ περίπτωση πού οἱ Σλάβοι τῆς χώρας αὐτῆς ἀναγνωριστοῦν ὡς «Μακεδονικό» ἔθνος. Ἡ Ἑλληνική Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καί ὁ Ἑλληνικός λαός θά ὑποχρεωθοῦν νά ἀποκαλοῦν τήν ἐκκλησία τῆς ΠΓΔΜ ἀπό τώρα καί στό ἑξῆς «Μακεδονική» Ἐκκλησία; Μόλις καθιερωθεῖ ἕνα «Μακεδονικό» ἔθνος ἐπίσημα καί νόμιμα, ἀσφαλῶς θά εἶναι σέ θέση νά διεκδικήσει ὅλες τίς ὀρθόδοξες ἐκκλησίες στήν Ἑλληνική Μακεδονία γιά νά εἶναι κάτω ἀπό τήν ἁρμοδιότητα ποιᾶς ἄλλης, μά φυσικά τῆς «Μακεδονικῆς» Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Τελικά γιατί νά ὑπάρχουν Ἕλληνες στή Μακεδονία, ὅταν ὑπάρχει τό «Μακεδονικό» ἔθνος; Ἀναφερόμαστε καί τονίζουμε μέ ἔμφαση ὅτι ἡ Μακεδονία εἶναι σήμερα ὅρος καθαρά γεωγραφικός καί ὄχι ἐθνολογικός. Ἔθνος Μακεδονικό ἰδιαίτερο δέν ὑπῆρξε ποτέ, ἐφ' ὅσον οἱ ἀρχαῖοι Μακεδόνες, μαζί μέ τά ἄλλα Ἑλληνικά φύλα, χωνεύτηκαν μέσα στό μεγάλο Ἑλληνισμό τῶν ἀλεξανδρινῶν, ρωμαϊκῶν καί βυζαντινῶν χρόνων, οὔτε σήμερα εἶναι δυνατόν νά διανοηθεῖ. Τό πεπρωμένο τῆς Ἱστορίας ἦταν νά βρεθεῖ σήμερα τό ἔδαφος τῆς ἀρχαίας Μακεδονίας μοιρασμένο στούς Ἕλληνες, Σλάβους καί Βουλγάρους, καί προσαρτημένο μέ σειρά διεθνῶν συνθηκῶν στά τρία ἀντίστοιχα βαλκανικά κράτη. Ἡ Ἑλλάδα, στερημένη ἀπό ἰσχυρούς ἐθνικούς προστάτες, ὄχι μόνο χρειάστηκε νά ποτίσει μέ ἑλληνικό αἷμα κάθε σπιθαμή ἐδάφους ἑλληνικοῦ πού ἀπελευθέρωσε διαδοχικά ἀπό τόν τουρκικό ζυγό, ὄχι μόνο δέν εἶδε νά ἀναγνωρίζονται στό ἀκέραιο σέ καμμιά συνθήκη εἰρήνης τά ἐθνικά καί πολύ λιγότερο τά ἱστορικά δίκαιά της, ὄχι μόνο βρέθηκε ἀναγκασμένη νά δεχθεῖ μέσα στά στενά σύνορα τοῦ ἐλεύθερου ἐδάφους της τά πλήθη τῶν ξεριζωμένων ἀπό τίς πανάρχαιες ἑστίες τους τέκνων της, ἀλλά καί μέ ἄφθαστο πνεῦμα πολιτικοῦ ρεαλισμοῦ ἀποδέχθηκε τή σημερινή παγιοποίηση τῶν συνόρων της πρός τίς γειτονικές σλαβικές καί ἄλλες ἐπικράτειες. Στό γεωγραφικό χῶρο τῶν Βαλκανίων, ἡ Μακεδονία δέν ἦταν ποτέ διαιρημένη ἀνάμεσα σέ Ἑλληνική καί μή Ἑλληνική περιοχή ἡ ὁποία ἀνῆκε σέ ἄλλους λαούς, ἀνεξάρτητα ἀπό τά γεωγραφικά ὅριά της τά ὁποῖα διέφεραν ἀνά τούς αἰῶνες. Διαφωνοῦμε σθεναρά μέ τή θέση τήν ὁποία ἐξέφρασε ἡ κυρία Μπακογιάννη στό Wαλλ Στρεετ Ξοωρναλ καί τίς αὐθαίρετες καταχωρήσεις τοῦ κυρίου Ταμβάκη στόν διεθνῆ τύπο, παρουσιάζοντας τή Μακεδονία σάν μιά ἔννοια καί χῶρο ὁ ὁποῖος ἦταν πάντοτε διαιρεμένος. Ἐπιθυμοῦμε ἐπίσης νά σημειώσουμε ὅτι κατά τή διάρκεια τῆς Ὀθωμανικῆς Αὐτοκρατορίας δέν ὑπῆρξε καμμία χρήση τοῦ ὅρου Μακεδονία (δηλαδή ἡ ἀρχαία γεωγραφική Μακεδονία). Ἡ Μακεδονία ὑπῆρχε μόνον σέ δύο Βιλαέτια, τό Βιλαέτι τῆς Θεσσαλονίκης καί τό Βιλαέτι τοῦ Μοναστηρίου (Βιτολα). Τό Βιλαέτι τοῦ Κοσσυφοπεδίου ποτέ δέν συμπεριλήφθηκε στή γεωγραφική Μακεδονία καί ἡ πόλη τῶν Σκοπίων (σημερινή πρωτεύουσα τῆς ΠΓΔΜ) μαζί μέ τήν γύρω περιοχή ὑπαγόταν σ' αὐτό τό Βιλαέτι, τοῦ ὁποίου ἦταν καί πρωτεύουσα. Τά ποσοστά τά ὁποῖα ἀναφέρθηκαν σέ ὁρισμένες δημόσιες καταχωρήσεις ἐκ μέρους τῆς κυβέρνησης πώς ἡ «Ἑλλάδα ἔλαβε τά 52 %, ἡ ΠΓΔΜ 38 %, καί ἡ Βουλγαρία 10 %» εἶναι λανθασμένα. Δέν ἀντιστοιχοῦν στήν γεωγραφική Μακεδονία, τήν μόνη ὑπαρκτή ἔννοια Μακεδονίας διά τήν ὁποία πρέπει νά συζητοῦμε, ἀλλά στήν περιοχή τῶν δύο Βιλαετιῶν Θεσσαλονίκης καί Μοναστηρίου πού ἐλευθερώθηκε τό 1912 ἀπό τούς τέσσερις συμμάχους (Ἑλλάδα, Σερβία, Βουλγαρία καί Μαυροβούνιο). Τέτοια φόρμουλα θά ἦταν σωστή ἐάν τό κράτος τῶν Σκοπίων ὑπῆρχε τό 1913. Ἡ γεωγραφική Μακεδονία ἀποτελοῦσε μέρος μόνο τῆς περιοχῆς τῶν δύο Βιλαετιῶν, καί στήν πραγματικότητα ἡ Ἑλλάδα ἔλαβε 70 % αὐτῆς, ἐνῶ τό ὑπόλοιπο 30 % παραχωρήθηκε στή Σερβία καί τή Βουλγαρία. Νά σημειωθεῖ ὅτι ἀπό τό ἔδαφος τῆς σημερινῆς ΠΓΔΜ, τά 3/5 δέν ἀνῆκαν ποτέ στή γεωγραφική Μακεδονία! Ἡ ἀποδοχή τῆς ἔννοια «Μακεδονικοῦ» ἔθνους, μέ «Μακεδονική» ἐθνότητα καί γλῶσσα σέ ἀνταλλαγή μιᾶς μικρῆς τροποποίησης τοῦ ὀνόματος τῆς ΠΓΔΜ, θά σημάνει ὅτι, ἐμεῖς, μέ τό δικό μας χέρι βάζουμε ἕνα τέλος σέ τρεῖς χιλιάδες χρόνια Μακεδονικοῦ Ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ καί κουλτούρας. Τέτοια ἐνέργεια θά σημάνει ὅτι προσποιούμαστε νά ἀγνοοῦμε πώς δημιουργήθηκε τό «Μακεδονικό» ἔθνος καί ἡ «Μακεδονική» γλῶσσα ἀπό τό κομμουνιστικό καθεστώς τῆς Γιουγκοσλαβίας, καί πώς ἐπεβλήθη στό λαό τῆς νότιας περιοχῆς τῆς χώρας αὐτῆς. Θά σημάνει τήν ἐπιδείνωση τῶν σχέσεων τῆς Ἑλλάδος μέ τή Βουλγαρία, διότι καί ἡ γείτων αὐτή χώρα ἀντιμετωπίζει προβλήματα μέ τήν ἐθνικότητα καί γλῶσσα τῆς ΠΓΔΜ, ἡ ὁποία μάλιστα δέν παύει νά τούς ὑπενθυμίζει ὅτι οἱ ρίζες τῆς ἐθνικότητας καί τῆς γλώσσας τους εἶναι στοιχεῖα βουλγαρικά. Τά μέλη τῶν Παμμακεδονικῶν Ἑνώσεων ἀνά τήν ὑφήλιο τονίζομε πώς παραμένουμε στίς ἀποφάσεις τῆς ὁλομέλειας τῶν Παμμακεδονικῶν Συνεδρίων, καί δέν δεχόμαστε ὄνομα γιά τή γειτονική χώρα πού θά περιέχει τόν ὅρο «Μακεδονία», ἤ παράγωγα τοῦ ὅρου. Ζητοῦμε ἀπό τήν Ἑλληνική κυβέρνηση νά ἀποσαφηνίσει διεθνῶς καί μέ τόν πλέον ἐπίσημο καί νομικά δεσμευτικό τρόπο ὅτι δέχεται τούς ὅρους Μακεδόνας/Μακεδονικό ὡς στοιχεῖα ἀνήκοντα τοῦ Ἑλληνισμοῦ τῆς Ἑλληνικῆς ἐπαρχίας τῆς Μακεδονίας. Ἐπί πλέον δέν ἀποδέχεται καθ' οἱονδήποτε τρόπο τήν ἐθνολογική ὀνομασία «Μακεδονίας» γιά τούς Σλάβους. Μέ πατριωτικούς χαιρετισμούς. Παμμακεδονική Ἕνωση Ἀμερικῆς — Νίνα Γκατζούλη, Ὕπατη Πρόεδρος. Παμμακεδονική Ἕνωση Αὐστραλίας — Δημήτρης Μηνᾶς, Πρόεδρος. Παμμακεδονική Ἕνωση Καναδᾶ — Χαράλαμπος Μουτουσίδης, Πρόεδρος. Παμμακεδονική Ἕνωση Εὐρώπης — Ἀρχιμανδρίτης Παντελεήμων Τσορματζόγλου, Πρόεδρος. Μακεδονικά Τμήματα Ἀφρικῆς — Δημήτριος Βουγιουκλῆς, πρώην Πρόεδρος. Κοινοποίηση πρός Ἑλληνικό Κοινοβούλιο καί Μέσα Μαζικῆς Ἐνημέρωσης. «Τά ἑλληνικά ἱστορικά καί σημερινά δίκαια στήν ἐπικράτεια τῆς ΦΥΡΟΜ Η ΠΕΛΑΓΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ Τοῦ ΑΘΑΝ. Ν. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ Καθηγητοῦ Πανεπιστημίου Προέδρου Ι.Ε.Θ.Π. Ὁ πρωθυπουργός τῶν Σκοπίων καί ὁ ἐπί τῶν ἐξωτερικῶν ὑπουργός του, δι' ἐπιστολογραφίας, θέτουν αἰτήματα ἔναντι τῆς Ἑλλάδος, πέραν τοῦ προβλήματος τῆς ὀνομασίας: α) Θέλουν ἀναγνώριση μειονότητας στήν Ἑλλάδα, β) Ζητοῦν περιουσίες Σλαβομακεδόνων, γ) Ἐμμένουν στήν ὀνοματική ἀλλοίωση τῆς ἱστορικῆς καί σημερινῆς Μακεδονίας, ὡς γεωγραφικῆς περιοχῆς τῆς Βορείου Ἑλλάδος, ὡς «Μακεδονίας τοῦ Αἰγαίου», δ) Ἐπιμένουν στό σφετερισμό μέρους τῆς ἑλληνικῆς ἱστορίας τῆς περιόδου Φιλίππου — Μ. Ἀλεξάνδρου, μέ διαφόρους, μέχρι καί φαντασιώσεως, τρόπους, ε) Δηλοποιοῦν τήν ἀνάγκη ἀναγνωρίσεως τῆς «Μακεδονικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας», πού ἀρνοῦνται τόσοι Σέρβοι καί Ἕλληνες ἀρχιερεῖς, στ) Ἐμφανίζονται ἀμύντορες τῶν εὐρωπαϊκῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, ὡς δάσκαλοι εὐρωπαϊκῆς συμπεριφορᾶς πρός τήν Ἑλλάδα, ὡς μή σεβόμενη τάχα τίς εὐρωπαϊκές ἀρχές καί ἀξίες ἴσων δικαιωμάτων σέ ὅλους τούς πολίτες τῆς κ.ο.κ. Αὐτά εἶναι κάποια κύρια. Ἐμεῖς, μέ ἀφορμή τ' ἀνωτέρω καί μέ βάση τίς ἐπιτόπιες ἔρευνές μας, μέ εἰδικούς ἐρευνητές στό γεωγραφικό διαμέρισμα τῆς Πελαγονίας, ἐντός τῆς ἐπικράτειας τῶν Σκοπίων, ἄμεσα πέραν τῶν ἑλληνικῶν συνόρων, μέ ἕδρα τό ἱστορικό Μοναστήρι στό τρίγωνο Μοναστήρι, Ἀχρίδα, Κρούσοβο σέ ἀνύποπτο χρόνο (1993-1998), ἐπιθυμοῦμε ὡς Ἕλληνες πολίτες νά θέσουμε κάποια αἰτήματα, ζητήματα καί ἐρωτήματα στούς κ.κ. Γκροέφσκι καί Μιλόσοσκι: Α) Τί μέτρα λαμβάνονται ἀπό τήν κυβέρνηση τῶν Σκοπίων γιά τήν ἀποκατάσταση τῶν ἱστορικῶν καί σημερινῶν ἑλληνικῶν δικαίων στή χώρα, ἴδια στήν Πελαγονία, μέ ἕδρα τό Μοναστήρι (Μπίτουλα); Ἐπί κομμουνισμοῦ χιλιάδες αὐτόχθονες Ἕλληνες γιά λόγους οἰκογενειακούς καί κοινωνικούς καί συναισθηματικούς παρέμειναν στά σπίτια τους καί στίς δουλειές τους. Ἀπ' αὐτούς ἄλλοι βασανίστηκαν ἤ ἐκκαθαρίστηκαν ὡς «προδότες Ἕλληνες» ἤ ἀναγκάσθηκαν ν' ἀλλάξουν τά ἐπίθετα καί τά ὀνόματά των, ὥστε ἀπό Ἕλληνες νά πειθαναγκαστοῦν νά αὐτοπροσδιοριστοῦν ὡς «Μακεδόνες». Σήμερα, ὑπό διάφορες μορφές, οἱ ἄνθρωποι αὐτοί πού οἱ ἀπόγονοί τους ἀνέρχονται σέ περίπου 200.000, μέ ὁμολογία ἀπογόνων καί μέ δικές μας ἔρευνες ἐπιτόπου. Διαθέτουμε καταστάσεις τῶν οἰκογενειῶν αὐτῶν. Τί μέτρα σκέπτεται ἡ σημερινή ἡγεσία τῶν Σκοπίων νά λάβει, ἠθικῆς, ὑλικῆς καί ἐθνικῆς ἀποκαταστάσεως των πολιτῶν αὐτῶν, ἀπογόνων ἤ ἐπιζώντων ἀπό τότε ἀκόμη; Β) Ποιά ἡ τύχη τῶν μεγάλων περιουσιακῶν στοιχείων τῶν προσφύγων Ἑλλήνων τῆς Πελαγονίας στήν Ἑλλάδα στίς κοινότητές τους στό Μοναστήρι, Κρούσοβο καί ἀλλοῦ της ἐπικράτειας τῆς ΦΥΡΟΜ; Τά ἐπιτόπου ἀρχοντόσπιτά τους, σπουδαῖα καί μοναδικά νεοκλασικά κτίρια, στό Μοναστήρι καί στό Κρούσοβο, ἐξακολουθοῦν εὐτυχῶς νά εἶναι οἱ ζωντανοί μάρτυρες ἑνός μνημειώδους ἐγγύς ἑλληνικοῦ παρελθόντος. Τό Μοναστήρι στίς ἀρχές καί στά μέσα τοῦ 20οῦ αἰώνα εἶχε φήμη ἀξιόλογου κέντρο ἑλληνικοῦ πολιτισμοῦ. Καλεῖτο γι' αὐτό ὡς ἡ «Ἀθήνα τοῦ Βορρᾶ», κ. πρωθυπουργέ τῶν Σκοπίων. Ὑπό κάποιες ἄλλες διεθνεῖς συνθῆκες, ὅταν χαράσσονταν τά σύνορα τῆς Ἑλλάδος πού βορρά, μετά τούς Βαλκανικούς Πολέμους, θά μποροῦσε καί ἦταν ἀδικία ἡ ἑλληνικωτάτη ἐκείνη πόλη νά εἶναι ἐντός τῶν ἑλληνικῶν συνόρων, ὡς ἀπέχουσα μόλις κάποια λίγα χιλιόμετρα ἀπό τήν ἑλληνική μεθόριο, λίγο πιό πάνω ἀπό τή Φλώρινα. Προσκυρώθηκε στούς Σέρβους, ἀφοῦ τότε Σλαβομακεδόνες γιά νά πολεμήσουν καί νά διεκδικήσουν ἴδια πατρίδα δέν ὑπῆρχαν. Οἱ ἐντόπιοι ἐκεῖ σλαβόφωνοι ἦταν βουλγαρίζοντες, νοσταλγοί μιᾶς μεγάλης Βουλγαρίας, σύμφωνα μέ τίς ἐπίστημες διεθνεῖς ἀπογραφές καί στατιστικές. Σεῖς ἀρχίζετε πολιτικά — ἐθνικά νά ἐκκολάπτεσθε τό 1944 καί κρατικά μόλις τό 1993, χωρίς ἀκόμα νά ἔχετε ἀποκτήσει τό πρέπον διεθνῶς ὄνομα γιά τό κράτος σας. Καί τοῦτο γιατί αὐτό στήθηκε τεχνηέντως, στή βάση πολιτικῶν, τῆς Γ’ Κομμουνιστικῆς Διεθνοῦς, σκοπῶν. Τώρα, ὅμως, καλεῖται νά ὑπάρξει μέ τά ἀντικειμενικά δεδομένα τῆς διεθνοῦς κοινότητος καί μέ τή συνειδητή πρακτική μάλιστα ὑποστήριξη τῆς Ἑλλάδος, ἀλλά ὄχι εἰς βάρος της, οὐδ' ἐπ' ἐλάχιστο, μάλιστα. Γ) Ὁ ὀρθόδοξος καθεδρικός ναός τοῦ Ἁγίου Δημητρίου Μοναστηρίου, στό κέντρο τῆς ἱστορικῆς πόλεως, κτίσθηκε μέ χρήματα δωρεές καί χορηγίες καί ἐργασία τῶν Ἑλλήνων πολιτῶν τοῦ Μοναστηρίου καί τῶν περιχώρων καί ἀποδήμων. Εἶναι περιουσία τοῦ ἑλληνορθόδοξου γένους καί πολιτισμοῦ…. Ἀπό πού καί ὡς πού ὁ ἐπίσκοπος Σκοπίων Στέφανος, ἀναγνωριζόμενος μόνο ἀπό τήν κυβέρνησή σας, ἀλλά ἀπορριπτόμενος ἀπό ὅλο τόν κόσμο τῆς Ὀρθοδοξίας, θεωρεῖ ὅτι τοῦ ἀνήκει ἡ ἐκκλησία τοῦ Ἁγίου Δημητρίου; Φυσικά, ὁ ἀντικανονικός αὐτός ἐπίσκοπος Σκοπίων θεωρεῖ ὅτι καί ἡ Θεσσαλονίκη τοῦ ἀνήκει ἐκκλησιαστικά, οὔτως τήν θεωρεῖ ὑπό ἑλληνική, τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, κατοχή. Περιμένει τά Σκόπια νά ἀπελευθερώσουν τή Θεσσαλονίκη, ἡ «Μακεδονία τοῦ Βαρδάρη» νά ἀπελευθερώσει τή «Μακεδονία τοῦ Αἰγαίου». Δ) Τό ἱστορικό νεκροταφεῖο «Ἡράκλεια» τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων «τῆς Ὀρθοδόξου Ἑλληνικῆς Κοινότητος Μοναστηρίου», ὅπου τά ὀστά διαπρεπῶν καί ἁπλῶν ἑλληνικῶν οἰκογενειῶν καί τῶν μέχρι σήμερα ἀπογόνων των, μέ μεγάλη ἱστορία καί προσφορά στήν Ἑλλάδα καί στήν Εὐρώπη, τίνος ἰδιοκτησία καί περιουσία εἶναι; Καί πώς τό προσέχει ἡ πολιτεία καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Σκοπίων; Οἱ σταῦλοι ζώων εἶναι καθαρότεροι. Ἡ κατάσταση θυμίζει καί σαφῶς ὄχι ἁπλᾶ ὑπονοεῖ, ἀλλά ἐννοεῖ τό ἀνθελληνικό καί ἀφελληνιστικό μένος σας. Ε) Γιατί, ἀλήθεια, διώκετε τόν Ἀρχιεπίσκοπο ἀχρίδος Ἰωάννη, Σλαβομακεδόνα μάλιστα τό γένος, καί τούς κληρικούς καί πιστούς του στή χώρα; Ἐπειδή δέν συμφωνεῖ μέ τόν ἀντικανονικό καί σχιχσματικό δικό σας Στέφανο, ὡς φερέφωνο καί ὑπάλληλό σας; Αὐτή εἶναι ἡ εὐρωπαϊκή κουλτούρα καί συμπεριφορά σας ἔναντι ὅλων τῶν πολιτῶν; Μᾶς δίνετε καί ἀπό πάνω καί μαθήματα δημοκρατίας στήν Ἑλλάδα. ΣΤ) Γιατί τούς Ἑλληνόβλαχους τοῦ Κρουσόβου καί ἄλλων πόλεων ἔχετε πολιτογραφήσει ἁπλᾶ ὡς Βλάχους μόνο, ἄλλης φυλῆς καί γένους πολίτες, μέ σκοπό τόν ἀφελληνισμό τῶν ριζῶν τους; Οἱ πολιτικές αὐτές τέθηκαν σέ ἐφαρμογή ἀκόμη ἐπί Τίτο -Κολισέφσκι κ.λπ. Ἐσεῖς δέν θά διορθώσετε τό ἱστορικό καί φυλετικό αὐτό λάθος, ὡς σωστοί δημοκράτες, ὑποψήφιοι Εὐρωπαῖοι μάλιστα; Ἤ μήπως ἀγνοεῖτε ὅτι οἱ Βλάχοι εἶναι κατ' ἐξοχήν φορεῖς, γεννήματα καί θρέμματα, τοῦ Οἰκουμενικοῦ Ἑλληνικοῦ Πολιτισμοῦ; Τά λαμπρότερα κτίρια — μνημεῖα τῶν Ἀθηνῶν, Θεσσαλονίκης, Ἰωαννίνων, Μοναστηρίου, Κρουσόβου, Κων/πολης, Βιέννης καί ἄλλων πόλεων τῆς κεντρικῆς Εὐρώπης εἶναι ἔργα αὐτῶν τῶν Βλάχων. Πρόσφατα σᾶς ἔγιναν παρατηρήσεις ἀπό τήν Ε.Ε. γιά τίς ἀνισότητες πού ἐφαρμόζετε καί ἔναντι ἀκόμη τῶν δυστυχῶν Ρωμᾶ καί ἄλλων μειονοτήτων. Γιά νά μή μιλήσουμε φυσικά γιά τή συμπεριφορά σας ἔναντι τῆς μεγάλης ἀλβανικῆς ἐθνότητας στή χώρα μας. Γιά ὅλα τά παραπάνω, κύρια ἔναντι τῆς διωκτικῆς πολιτικῆς ὡς πρός τά ἱστορικά καί σημερινά δίκαια τοῦ Μακεδονικοῦ Ἑλληνισμοῦ στήν Πελαγονία ἀκόμη καί ὁ ἀνθέλληνας Κισσινγερ σᾶς δήλωσε ὅτι ἱστορικά Μακεδονία = Ἑλλάδα μέσα ἀπό τά σημερινά κατάλοιπά του ἐκεῖ σέ πολίτες διωκόμενους, σέ μνημεῖα, σέ κτίρια κ.λπ., σᾶς παραπέμπω γιά περισσότερες λεπτομέρειες στή δημοσιευθεῖσα ἀνακοίνωσή μου σέ συνέδριο, μέ τίτλο «Πελαγονία μιά ἄλλη Ἑλλάδα», τοῦ 1996, στά σχετικά πρακτικά, σελ. 296-328, μέ τίτλο «Σημερινά ἑλληνικά ἐπιγραφικά κ.λπ. κατάλοιπα στό Μοναστήρι Πελαγονίας». (Ἀναδημοσίευση ἀπό τήν ἐφημερίδα «Ἀπογευματινή» 10.9.2008) ΤΡΑΓΙΚΑΙ ΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ 3ον Μέρος Μέ τό ἐν λόγω θέμα ἀσχοληθήκαμε καί εἰς τά τεύχη 177 καί 178 τοῦ 2007. Ἐπειδή ὅμως αἱ ἀρνητικαί ἐξελίξεις εἰς τήν Θράκη συνεχίζονται, (δυστυχῶς), λόγω στενότητος τοῦ ἐντύπου μας δέν ἠδυνήθημεν νά τάς ἐκθέσωμεν), μέ ἀρκετή καθυστέρησι ἀναδημοσιεύομεν κατ' ἀρχάς τό ἀκόλουθο κείμενον ἐκ τῆς ἐφημερίδος «Τό Παρόν» (2.3.2008) καί θά ἐπανέλθουμε εἰς τό ἑπόμενο τεῦχος. «ΟΙ ΣΥΝΕΧΕΙΣ ΥΠΟΧΩΡΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΑΝΟΙΓΟΥΝ ΤΗΝ ΟΡΕΞΗ ΤΩΝ ΤΟΥΡΚΩΝ (Ξυλοδαρμός, τρομοκρατία καί ἀπειλές κατά Ἑλληνίδας Δασκάλας) «Ὁρισμένοι δέν θέλουν νά τό παραδεχθοῦν. Ὅμως καθημερινά, ἐδῶ καί δεκαετίες, τό παρακράτος τοῦ τουρκικοῦ προξενείου στή Θράκη ἑδραιώνεται ὅλο καί περισσότερο. Τό θλιβερό καί ἐθνικά ἐπικίνδυνο αὐτό φαινόμενο συνεχῶς ἐπεκτείνεται καί ἀποδεικνύεται, ὅπως μαρτυροῦν συγκεκριμένα γεγονότα, παρά τίς κατά καιρούς σοβαρές παροχές τῶν ἑλληνικῶν κυβερνήσεων πρός τή μουσουλμανική μειονότητα τῆς Θράκης, τήν ἴδια ὥρα πού ἡ ἑλληνική ἐθνική μειονότητα τῆς Τουρκίας ἐξοντώνεται συστηματικά. Νά θυμηθοῦμε ὁρισμένες παροχές; Κατάργηση κάθε μέτρου πού θά μποροῦσε νά χαρακτηριστεῖ ὡς «περιοριστικό» στίς περιοχές τῆς Θράκης ὅπου κατοικοῦν μουσουλμάνοι. Καθ' ὑπέρβασιν καί εἰς βάρος τῶν χριστιανῶν, εἰσαγωγή μουσουλμάνων στά ἐκπαιδευτικά ἱδρύματα τῆς χώρας. Ἐλεύθερη διακίνηση καί μεταφορά περιουσιακῶν στοιχείων τῶν μουσουλμάνων στήν Τουρκία. Ἀνεξέλεγκτη ἀγορά ἀκινήτων ἀπό μουσουλμάνους μειονοτικούς στήν περιοχή τῆς Θράκης, μέ βεβαία ἐπιδότηση ἀπό τό τουρκικό προξενεῖο. Λειτουργία «μειονοτικῶν σχολείων» μέ δασκάλους, χριστιανούς καί μουσουλμάνους, πού διαθέτει τό ὑπουργεῖο Ἐθνικῆς Παιδείας καί θρησκευμάτων ἀλλά καί «ἰδιωτικούς», πού τούς πληρώνει τό τουρκικό προξενεῖο. Λέγεται ὅτι πρόκειται γιά «εἰδικά ἐκπαιδευμένους» στήν Τουρκία προπαγανδιστές, πού ἀσχολοῦνται περισσότερο μέ τήν ποδηγέτηση, τήν «καθοδήγηση» καί τήν κατατρομοκράτηση (ὅσων δέν πειθαρχοῦν) τοῦ μουσουλμανικοῦ πληθυσμοῦ καί πολύ λιγότερο ἕως καθόλου μέ τή μόρφωση τῶν παιδιῶν. Μέ τόν πρόσφατο νόμο περί Βακουφίων, διαχειρίζονται, ὅπως θέλουν, τήν περιουσία τῶν θρησκευτικῶν τους ἱδρυμάτων, ὅταν οἱ Τοῦρκοι ἔχουν κατάσχει ἤ ἔχουν καταστρέψει τό μεγαλύτερο μέρος τῶν χριστιανικῶν ναῶν καί περιουσιῶν στήν Τουρκία. Κατασκευή ἔργων ὑποδομῆς καί ἀνάπτυξης περισσότερων ἀπ' ὅ,τι στά χριστιανικά χωριά. Οἱ χειρονομίες ὅμως αὐτές καλῆς θέλησης τῆς ἑλληνικῆς πολιτείας φαίνεται ὅτι ἐκλαμβάνονται (μέ τήν ἀνάλογη ἐνθάρρυνση τοῦ προξενείου) ὡς ἀπόδειξη ἑλληνικῆς ἀδυναμίας καί ὑποχωρητικότητας. Ἔτσι, ὀργανωμένες ὁμάδες μουσουλμάνων προχωροῦν σέ συνεχεῖς προκλήσεις πού προσβάλλουν τό ἑλληνικό κράτος, ἀμφισβητοῦν τήν ἐθνική μας κυριαρχία, προκαλοῦν δικαιολογημένη ἀγανάκτηση καί ἀνησυχία στόν χριστιανικό πληθυσμό, ἀποθρασύνουν τούς ἐγκαθέτους τοῦ προξενείου καί ὅλα αὐτά μέ τήν ἀνοχή ὁρισμένων χριστιανῶν πολιτικάντηδων, πού ψηφοθηροῦν μέ τή σιωπή τους ἤ πολλές φορές καί τήν ἐμφανῆ, προκλητική ὑποστήριξη τῶν παρακρατικῶν. Θέλετε μερικά παραδείγματα; Παρά τίς ἀπορριπτικές δικαστικές ἀποφάσεις, ἔχουν ἱδρυθεῖ καί δροῦν φανερά δεκάδες «τουρκικοί σύλλογοι», προβάλλοντας τά μέλη τους ὡς «τούρκους μειονοτικούς». Ἡ πιό πρόσφατη καί πιό προκλητική εἶναι ἡ περίπτωση τῆς «Συμβουλευτικῆς Ἐπιτροπῆς τοῦ Τουρκικῆς Μειονότητας Δυτικῆς Θράκης» πού στίς 19.1.2008 ἐξέλεξε τόν ἐν ἐνεργεία βουλευτή τοῦ ΠΑΣΟΚ Τσέζιν Πανταζῆ καί ἀντιπροέδρους τόν πρώην βουλευτή τῆς ΝΔ Ἰλχάν Ἀχμέτ καί τήν ὑποήφια ὑπερνομάρχη (ΠΑΣΟΚ) Γκιούλ Μπεϊάζ Καραχασάν. Ἡ Τουρκική Μειονοτική Κίνηση γιά τά Ἀνθρώπινα καί Μειονοτικά Δικαιώματα, ὑπό τήν καθοδήγηση τοῦ γνωστοῦ (αὐτο-αποκαλούμενου) τούρκου δημοσιογράφου Δεδε, σέ ἀνακοίνωσή της (24.2.2008) ἰσχυρίζεται ὅτι «οἱ γονεῖς τῶν παιδιῶν στό Μεγάλο Δέρειο Ἕβρου καί ὅλη ἡ κοινότητα ἐπιθυμοῦν τά παιδιά τους νά ἀποκαλοῦνται τουρκάκια». Στήν ἴδια ἀνακοίνωση, καταγγέλλεται ἡ δασκάλα κ. Χαρά Νικολοπούλου ὅτι ἐπηρεάζει τούς μαθητές καί «ἐνῶ τό πρωί φεύγουν ἀπό τό σπίτι γιά τό σχολεῖο μέ τουρκική ταυτότητα, ἐπιστρέφουν τό μεσημέρι χωρίς αὐτήν». Γι' αὐτό ζητᾶ τήν ἀπομάκρυνση τῆς δασκάλας (τό πέτυχαν σήμερα γιά νά ἀποδειχθεῖ γιά μιά ἀκόμη φορά ότι πραγματική κρατική ἐξουσία στήν περιοχή εἶναι τό τουρκικό προξενεῖο καί ὄχι τό ἑλληνικό κράτος). Τήν 7.1.2008 ὁ ψευτομουφτής Ξάνθης Χασάν Μέτε, συνοδευόμενος ἀπό ἀντιπροσωπεία τῆς Ὁμοσπονδίας Τούρκων Δυτικῆς Θράκης εἶχε ἐπίσημη συνάντηση (καί ἀναγνώριση) στό Ντίσελντορφ μέ τόν ἀντιπρόεδρο τοῦ Κοινοβουλίου Ὁμοσπονδιακῶν Κρατῶν κ. Ὄλιβερ Κέιμις, στόν ὁποῖο «κατήγγειλε τούς τραυματισμούς τῶν δικαιωμάτων τῆς (τουρκικῆς) μειονότητας». Πρόσφατα ὁ Τοῦρκος ΥΠΕΞ, μιλῶντας δημόσια στήν Κομοτηνή ἐνώπιον μαθητῶν καί γονέων, τούς προέτρεψε: «Νά λέτε μέ ὑπερηφάνεια ὅτι εἶστε Τοῦρκοι. Μή φοβᾶστε Ἐμεῖς (ἡ Τουρκία) εἴμαστε ἐδῶ». Καί τό πιό πρόσφατο καί σοβαρό: Οἱ «σκληροί» στό χωριό Μεγάλο Δέρειο Ἕβρου, σέ συνεργασία μέ τόν ἑλληνικῆς καταγωγῆς δήμαρχο κ. Πολιλιό, κατόρθωσαν ὕστερα ἀπό ἕνα πεντάμηνο πιέσεων, ξυλοδαρμοῦ, τρομοκρατίας καί ἀπειλῶν νά ἐκδιώξουν τή δασκάλα Χαρά Νικοπούλου, διότι μέ τή συμπεριφορά της μείωσε τήν «ἐπιρροή» τοῦ τουρκικοῦ προξενείου στό χωριό, ὅπως ἐγράφη στόν θρακικό καί πανελλήνιο Τύπο. Ποιό ἦταν τό ἔγκλημα τῆς δασκάλας; Διέμενε μόνιμα στό χωριό ἀντί νά παραμένει 2-3 ὦρες τήν ἡμέρα, ὅπως οἱ ἄλλοι συνάδελφοί τους. Ἔτσι δημιουργοῦσε «κακό παράδειγμα» καί ἠθική ὑποχρέωση γιά ὅλους τούς κρατικούς λειτουργούς τῆς περιοχῆς πού παίρνουν, σημειωτέον, «εἰδικό ἐπίδομα» διαμονῆς σέ δυσμενεῖς καί δυσπρόσιτες περιοχές. Ἐργαζόταν πολύ πέραν τῶν ὑποχρεώσεών της. Δημιούργησε, χωρίς νά ὑποχρεοῦται, μιά μαθητική χορωδία καί βοηθοῦσε ὑπερωριακά, ἐντελῶς δωρεάν, τά παιδιά πού εἶχαν δυσκολία μάθησης, μέ πρόσθετη διδασκαλία. Διοργάνωνε ἐκδρομές τῶν μαθητῶν σέ Ἀθήνα, Θεσσαλονίκη κ.λπ. ὥστε νά γνωρίσουν τά παιδιά καί τή λοιπή Ἑλλάδα. Δίδασκε Ἱστορία καί διοργάνωνε ἑορτές καί παρελάσεις γιά ἱστορικά γεγονότα «ἀπαγορευμένα», ὅπως ἡ ἐπέτειος τῆς 25ης Μαρτίου. Ὅταν δέν καρποφόρησαν οἱ «προειδοποιήσεις» καί οἱ ἀπειλές, τῆς ἔσπασαν τό χέρι καί ἀπαγόρευσαν σέ γονεῖς καί μαθητές νά πάρουν μέρος σέ εἰδική ἐκδήλωση πρός τιμήν τους, τήν 29.2.2008 στήν αἴθουσα τῆς ἀρχαιολογικῆς ἑταιρείας, μέ τήν ἀπειλή: «Ἄν θά πᾶτε στήν ἐκδήλωση, νά μήν ξαναπατήσετε στό χωριό. Οὔτε στό νεκροταφεῖο δέν θά σᾶς θάψουμε ὅταν πεθάνετε». Μέ αὐτές τίς «δημοκρατικές» μεθόδους ἀνάγκασαν τή δασκάλα νά ζητήσει τή μετάθεσή της. Βοηθός στήν «ἡρωική» αὐτή πράξη καί ὁ Ἕλληνας δήμαρχος πού, ὅπως λέγεται, ἐκλέγεται κυρίως μέ μουσουλμανικές ψήφους.(*) Ἀλήθεια, θυμᾶται κανείς ἀπό τούς Ἕλληνες προύχοντες τῆς Θράκης (ὅλων τῶν κομμάτων) ὅτι κάπως ἔτσι ξεκίνησαν τά γεγονότα τοῦ Κοσόβου;». («Τό Παρόν» 2.3.2008 σελ. 22). *** (*) Τήν παροῦσα στήλη ἐπιμελεῖται καί παρουσιάζει ὁ Συνεργάτης τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ» κ. Χρῆστος Ἐλ. Γκουτζίδης. (*) Σημ. «Ο.Π.»: Τελικῶς ἡ Δασκάλα παρέμεινεν, ἀντιμετωπίζοντας νέα προβλήματα ἀπό τόν Δήμαρχο… Ἡ ἰδία πάντως δηλώνει μεταξύ ἄλλων: «Μένουμε ἐδῶ γιατί πιστεύουμε στήν Ἑλλάδα καί ἀγαπᾶμε τήν Πατρίδα μας». ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ ΔΙΩΚΕΤΑΙ Ο ΧΡΙΣΤΟΣ ΚΑΙ Η ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ Τοῦ Διευθυντοῦ τῆς «Ο.Π.» ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΥ ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ Μέ τόν ἴδιον τίτλον προηγήθησαν δύο ἄλλα ἄρθρα, ἐκ τῶν ὁποίων τό μέν πρῶτον ἐδημοσιεύθη εἰς τό τεῦχος τῶν μηνῶν Νοεμβρίου — Δεκεμβρίου 2007 σελ. 371 κ.ἑ., τό δέ δεύτερον εἰς τό τεῦχος τῶν Ἰανουαρίου — Φεβρουαρίου 2008 σελ. 25 κ.ἑ. Ἀμφότερα, ὅπως καί τό παρόν, ἔχουν ὡς αἰτίαν τήν διωκτικήν μανίαν τῶν βλασφήμων καί αἱρετικῶν, πρ. Πειραιῶς κ. Νικολάου Μεσσιακάρη καί πρ. Ἀργολίδος κ. Παχωμίου. Οὗτοι, ὡς νά ἀπώλεσαν καί τό τελευταῖον ἴχνος αἰδοῦς, ἀλλά πρό πάντων χωρίς ἴχνος ὀρθοδόξου Χριστιανικῆς συνειδήσεως, ἀνέλαβον νά κατασκάψουν καί «κατεδαφίσουν» ἐκ θεμελίων τήν Ἐκκλησίαν, προσβάλλοντες τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ(*) ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΠΟ ΤΟ 1924 ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, κατά τήν ὁποίαν, ἡ μέν Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, κατά τό 1924, κατέστη σχισματοαιρετική καί δέν ἀναγνωρίζονται τά ὑπό τῶν κληρικῶν αὐτῆς τελούμενα «μυστήρια», τό δέ λεῖμμα τῆς χάριτος, τό παραμείναν πιστόν καί ἀμετακίνητον εἰς τήν ἐν γένει Ὀρθοδοξίαν, ἀποτελεῖ καί ἐκφράζει τήν ἐν Ἑλλάδι Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἡ ὁποία ἀδιακόπως συνεχίζει τό λυτρωτικόν ἔργον τοῦ Χριστοῦ. Πλέον, οὔτε ὁ Νεοημερολογιτισμός, οὔτε ὁ Παπισμός, οὔτε ἡ Ἑβραιομασονία, οὔτε αὐτός ὁ Οἰκουμενισμός πολεμοῦν εὐθέως τήν Ἐκκλησίαν, ἀφοῦ μετά τόν Νεοημερολογιτισμόν, διαδοχικῶς αὐτό τό ἔργον ἀνέλαβον ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος, (1937), μετά ἀπ' αὐτόν ὁ τότε Ἀττικῆς Ματθαῖος (1991-1995) μετά τῶν λοιπῶν τεσσάρων Ἐπισκόπων, φθίνοντος δέ τοῦ 20οῦ αἰῶνος καί ἀνατέλλοντος τοῦ 21ου οἱ πρ. Πειραιῶς κ. Νικόλαος, μετά τοῦ πρ. Ἀργολίδος κ. Παχωμίου καί ἑτέρων δύο — τριῶν(;) ὁμοίων των, ὡς καί τῶν ἐπικουρικῶς ἄρτι ἀναδειχθέντων ἐπίσης τριῶν — τεσσάρων, καθ' ἡμᾶς, ψευδεπισκοπαρίων των! Ὁ μέν πρώην Ἀργολίδος μέ τήν ἀπό τό 1974, γνωστήν «ἐξομολογητικήν του Ἐπιστολήν», ὁ δέ πρώην Πειραιῶς μέ τό ὑπ' ἀριθμ. 54/76 Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ Συμβουλίου Πλημμελειοδικῶν, καθ' ὅλας τάς παρελθούσας δεκαετίας, κρυφίως κατέσκαπτον τά θεμέλια καί ἐσυσσώρευον τάς ἐκρηκτικάς των ὕλας, τάς ὁποίας μετά διετῆ μελέτην καί τακτοποίησιν ἐπυροδότησαν, τήν 28ην Νοεμβρίου 2007! Καί τό ἀποτέλεσμα ἐκ τῆς μεγάλης αὐτῆς «ἐκρήξεως»;(*) Ἠνοίγη μέγας βόθρος (κρατήρ), ὁ ὁποῖος ὅμως οὐδόλως ἠδυνήθη νά θίξη τήν Ἐκκλησίαν, ὡς ἐφαντάζοντο, ἀλλά μέσα εἰς τόν μέγαν λάκκον, τόν ὁποῖον ἤνοιξαν, ἔπεσαν οἱ ἴδιοι μεθ' ὅλων τῶν ψευδεπισκόπων των! Οὗτοι πλέον ἀδυνατοῦν νά ἐξέλθουν, ἐνῶ πνίγονται ὡς φαίνεται καί ἐκ τοῦ κονιορτοῦ καί τῶν δηλητηρίων ἐκ τῆς μεγάλης ἐκρήξεώς των!.. Ἄλλη ἀφορμή διά νά ἀνοιγῆ αὐτή ἡ στήλη ὑπῆρξεν καί ἡ παράλληλος μέ τήν «μεγάλην ἔκρηξίν των» (νόει τήν ὑπ' ἀριθμ. 3280 ἀπό 28.11.2007 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΤΩΝ»), καί ἡ «καθαιρετική» των πράξις, μέ τήν ὁποίαν ἠθέλησαν νά «δολοφονήσουν» τόν Ὀρθόδοξον Μητροπολίτην τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας κ. Κήρυκον! Δηλαδή ταυτοχρόνως μέ τήν «Ἐγκύκλιόν» των, ἐξέδωκαν καί τήν ὑπ' ἀριθμ. 3282/28.11.2007 «καθαιρετικήν» πρᾶξιν των κατ' αὐτοῦ!.. ΤΙ ΠΡΟΣΕΔΟΚΩΝ ΟΙ ΕΠΙΟΡΚΟΙ ΜΕ ΑΥΤΑΣ ΤΑΣ ΔΟΛΙΑΣ ΕΠΙΧΕΙΡΗΣΕΙΣ ΤΩΝ Μέ ὅλα αὐτά ἐπίστευον ὅτι θά συνέτριβον καί θά ἐξεθεμελίωνον τήν Ἐκκλησίαν, συντρίβοντες καί ἐξαλείφοντες μέ τάς καθαρῶς ΑΝΟΗΤΟΥΣ «ἀποκηρύξεις» καί «καταδίκας» τῆς δῆθεν «χειροθεσίας» καί ἐν Ἑλλάδι (εἰς τήν Ἱεράν Σύνοδον), ἀγνοοῦντες οἱ «τλήμονες» (= δυστυχεῖς) ὅτι ὄχι τό κίνημά των ἀλλ' «οὐδέ αἱ πύλαι τοῦ Ἅδου», οὐδέ αὐτός τοῦτος ὁ Ἀντίχριστος δέν θά δυνηθῆ νά προσβάλη καί ΚΑΤΙΣΧΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ! Ἐπίστευον ὅτι κατόπιν αὐτῆς τῆς περί ἀποκηρύξεως καί καταδίκης τῆς ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΥ διά τήν Ἐκκλησίαν «χειροθεσίας», θά τήν καθίστων ΥΠΑΡΚΤΗΝ(!) καί θά διέκοπτον τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί οὔτω «ὡς ἐκλείπει καπνός» θά ἐξέλιπεν καί ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ΟΜΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καθ' ἥν ὁμολογεῖται ὅτι Αὕτη ἀπό τό 1924 ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος! Αὐτά προσεδόκουν οἱ ταλαίπωροι! Παραλλήλως καί μέ τήν ΑΚΥΡΟΝ διά τήν Ἐκκλησίαν καί ἀνυπόστατον καθαιρετικήν των πρᾶξιν (3282/28.11.2007) κατά τοῦ Κανονικοῦ καί Ὀρθοδόξου Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, ἐφαντάσθησαν ὅτι θά καθίστων εὐαλώτους καί εὐκολοπροσβλήτους τάς τυχόν ὑπ' αὐτοῦ, Ἐπισκοπικάς Χειροτονίας καί ἔτσι ἡ Ἀποστολική Διαδοχή θά ἦτο ἀνενεργός ἤ καί ἀνύπαρκτος! Διά ποίους λόγους οἱ ἄνθρωποι αὐτοί ἀπώλεσαν τό ἡγεμονικόν τοῦ νοός καί ἔφθασαν εἰς αὐτό τό κατάντημα, οἱ πρ. Πειραιῶς καί πρ. Ἀργολίδος ἀπό τό 1974 καί 1976, ὅλοι δέ μαζί ἐτάφησαν τήν 28ην Νοεμβρίου 2007, δέν θά μᾶς ἀπασχολήση, διότι δέν νοεῖται νά γίνωμεν κριταί εἰς ὅ,τι ἀφορᾶ τούς ἰδίους προσωπικῶς, ἐνῶ καθηκόντως ὀφείλομεν νά εὐχώμεθα καί προσευχώμεθα διά τήν μετάνοιάν των, διότι, ναί μέν Ἐπίσκοποι πλέον δέν ξαναγίνονται, ἀλλά τήν σωτηρίαν των, βάσει τῶν ὑπό τῆς Ἐκκλησίας προβλεπομένων προϋποθέσεων, δέν δικαιοῦται νά τήν ἀποκλείση οὐδείς. Πρός αὐτήν τήν κατεύθυνσιν ἀποβλέπει καί ἡ παροῦσα τρίτη συνέχεια. Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΗΣ ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ. ΔΙΑΤΙ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΑΚΥΡΩΣ, «ΚΑΘΗΡΕΣΑΝ» ΤΟΝ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΚΗΡΥΚΟΝ; Πρῶτος, ὅπως προεγράφη, ὁ πρ. Φλωρίνης, ἀμέσως μετά τό 1935, εἶχεν ἀναλάβει νά προσβάλη τήν Ὁμολογίαν — Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μή δυνηθείς ὅμως προεκάλεσεν τό 1937 τό ὁμώνυμον σχίσμα του. Οὗτος ὡς σχισματικός καί πρίν ἀποθάνη, ἐπενόησεν καί συνέταξεν σχέδιον — μελέτην, πῶς εἰς τήν κατάλληλον περίπτωσιν θά προσβληθῆ ἡ γνησία καί ἀδιάκοπος Ἀποστολική Διαδοχή, τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τήν ὁποίαν αὐτός μετά τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου μετέδωκαν διά τῶν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΝΟΝΙΚΩΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ τοῦ Μα?ου τοῦ 1935, καί τήν ὁποίαν (Α.Δ.) διέσωσεν ΚΑΤ' ΑΠΟΛΥΤΟΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΔΕΟΝΤΟΛΟΓΙΑΝ, μέ τάς Ἐπισκοπικάς χειροτονίας τοῦ 1948 ὁ ἀοίδιμος ὁμολογητής Ἐπίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος. Τό σχέδιον αὐτό τοῦ πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἐφηρμόσθη τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971 εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους μας, οἱ ὁποῖοι Ἱεραποστολικῶς μετέβησαν τότε εἰς τήν Ἀμερικήν καί ἦλθον εἰς ἐπικοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς. Ἀπολύτως ὑποχειρία ἡ Ρωσική Σύνοδος τῶν ἰσχυρῶν παρασυνοδικῶν της παραγόντων ἀλλά καί τῶν Φλωρινικῶν καί τῆ συνεργασία καί μετά τοῦ Πρωθιερέως μας Εὐγενίου Τόμπρου, ὑπέγραψεν «ἀπόφασίν» των, ἄκρως ἀντιφατικήν καί πάντως εἰς ἐφαρμογήν τοῦ σχετικοῦ Σχεδίου — Μελέτης τοῦ πρ. Φλωρίνης. Τά «ἐπιτεύγματά» των ὅμως ἦσαν μηδαμινά καί οὐσία ΜΗΔΕΝΙΚΑ, διότι τήν χειροθεσίαν, τήν ὁποίαν προέβλεπεν ἡ ἀπόφασις καί ἐγένετο εἰς τούς δύο Ἐπισκόπους τῆς Ἱεραποστολικῆς Ἐξαρχίας μας, οὗτοι ἐπιστρέψαντες εἰς τήν Ἑλλάδα τήν ἀπέκρυψαν ἀπό τήν Ἱεράν Σύνοδον, δηλώσαντες ὅτι ἐδέχθησαν ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν κ.λπ. Μετά τά κανονικά καί ὀρθόδοξα διαβήματα τῆς Ἱ. Συνόδου ἡ μέν ἀπόφασις οὐσία ἀπερρίφθη καί οὐδέποτε ἐξετελέσθη, ἡ δέ ἕνωσις καί κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου διεκόπη. Ἀμέσως μετά ταῦτα ἠκολούθησεν ἡ νέα δήλωσις τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου, καθ' ἥν τό 1971 εἰς τήν Ἀμερικήν, δέν ἐδέχθη, ὅπως ἀρχικῶς εἶχεν δηλώσει, συγχωρητικήν εὐχήν ἀλλά χειροθεσίαν ὡς ἐπί σχισματικοῦ καί ἐζήτει, βάσει αὐτῆς, ἕνωσιν μετά τῶν Φλωρινικῶν. Διά τόν λόγον αὐτόν ὁ Κάλλιστος καθηρέθη τό 1977. Ἠκολούθησαν σπασμωδικαί προσπάθειαι νά περάση σιωπηρῶς ἡ περί χειροθεσίας προπαγάνδα καί εἰς τήν Ἑλλάδα, δηλαδή ἡ συγχωρητική εὐχή, τήν ὁποίαν ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος τό 1971, νά «μεταστοιχειωθῆ — μεταλλαγῆ» εἰς «χειροθεσίαν»! Ἀναφέρομεν τήν σημαντικωτέραν προπαγάνδα ἐκ τῶν ἔσω. Κατ' αὐτήν ὑπό τοῦ Ἀττικῆς Ματθαίου ἐπροπαγανδίζετο ὅτι «μετά τήν χειροθεσίαν εἰς τήν Ἀμερικήν μᾶς ἀναγνωρίζουν ὅλοι καί κερδίζομεν εἰς τά δικαστήρια»! Ἐπίσης ἐπεδιώχθη ἡ «Ἀναγνώρισις τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Παλαιοῦ» ὑπό τήν σιωπηράν προϋπόθεσιν ὅτι «ἐχειροθετήθησαν ὅλοι οἱ Ἐπίσκοποι τό 1971»! Ἠκολούθησεν τό 54/76 «Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα» ὑπέρ τοῦ μηνυθέντος δι' ἀντιποίησιν ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργήματος Πειραιῶς Νικολάου (1976), ἡ «Ἐξομολογητική Ἐπιστολή» τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου (1974), ἡ ἄκρως Ἀπατηλή καί Δολία προπαγάνδα περί «καταδίκης τῆς χειροθεσίας διά νά ἡσυχάση ἡ Ἐκκλησία»(!), καί τά ἐσωτερικά κινήματα ἐπισκόπων μας, τά ὁποῖα κατέληξαν εἰς μείζονας Σχισματοαιρέσεις(!), τοῦ «Ἀττικῆς» Ματθαίου (1991-1995), καί τελευταίως τῶν Πειραιῶς καί Ἀργολίδος! Τοῦτο τό τελευταῖον ὑπέβοσκεν ἀπό τό 1974 καί 1976, ἀπεκαλύφθη μόλις ἀνατέλλοντος τοῦ 21ου αἰῶνος, ἐξερράγη δέ τήν 28.11.2007 μέ τήν 3280 «ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ» τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ πρ. Πειραιῶς κ. Νικολάου. Προσοχή! πρέπει νά γίνη σαφές καί νά συνειδητοποιηθῆ ὅτι ὅλος ὁ διωγμός ὅλα τά πυρά μετά τό 1935 καί ἰδιαιτέρως μετά τό 1948 εἶναι ἐστραμμένα κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν Ἀδιάκοπον καί Ἀνόθευτον κατέχει ἡ Ἐκκλησία διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948! Παρά τάς ἀλλεπαλλήλους καθαρῶς σατανικάς μεθοδείας καί ἐπιθέσεις κατ' αὐτῆς (τῆς Α.Δ.), αὕτη ἔμεινεν ΓΝΗΣΙΑ ΚΑΙ ΑΝΟΘΕΥΤΟΣ, διότι πάντοτε εὑρέθησαν Ἐπίσκοποι, οἱ ὁποῖοι τήν ἐφύλαξαν καί τήν μετέδωκαν!.. Μέ τό τελευταῖον βλάσφημον καί ἐκκλησιόμαχον κίνημα τῶν «Πειραιῶς» κ. Νικολάου καί «Ἀργολίδος», κ. Παχωμίου, ἐνῶ ἐφαντάζοντο ὅτι θά πλανήσουν ἤ φιμώσουν ὅλους τούς ἐπισκόπους καί θά τούς καταστήσουν ἐπιόρκους καί ἐσχάτους προδότας, πάλιν ἀπέτυχον, ὄχι διότι ὑστέρησαν εἰς τάς σατανικάς μεθοδείας των, ἀλλά διότι μικροί καί ἀσθενικοί οἱ ὑπέρμαχοι τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ὁμολογίας — Ἐκκλησιολογίας, προεκάλεσαν τήν ἐπέμβασιν τοῦ Θεοῦ. Ὅταν λοιπόν, οἱ δύο ἀνωτέρω ἐπίορκοι Ἀρχιερεῖς ἐπείσθησαν ὅτι ΕΙΣ Ἐπίσκοπος μετ' εὐαρίθμων κληρικῶν καί τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ, ἀνθίστανται καί ὄχι μόνον δέν παρασύρονται ὑπό τῶν κινηματιῶν τῆς ἐσχάτης προδοσίας, ἀλλά καί ΚΑΤΕΛΕΓΧΟΥΝ τήν ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ των, τότε ἔσπευσαν νά «καθαιρέσουν» τόν παραμένοντα πιστόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ὥστε νά ἔχουν ἀκόμη ἕναν σαθρόν λόγον νά διαβάλλουν καί πολεμοῦν τήν ὑπ' αὐτοῦ ἀναμενομένην καί ἐπί θύραις ο<182>υσαν χειροτονίαν νέου Ἐπισκόπου. Ἔτσι οἱ ΚΑΘΗΡΗΜΕΝΟΙ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΙ, ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΙ καί ΑΠΟΚΕΚΗΡΥΓΜΕΝΟΙ ΩΣ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΙ κ. κ. Νικόλαος καί Παχώμιος μέ τούς ὁμοίους των ψευδεπισκόπους, τήν 28ην Νοεμβρίου 2007 ὑπέγραψαν καί τήν ὑπ' ἀριθμ. 3282 «καθαιρετικήν πρᾶξιν των» κατά τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, ἀδιαφοροῦντες ἤ καί ἀγνοοῦντες ὅτι αἱ «κροτίδες» των, μόνον ἐπαίσχυντον θόρυβον προεκάλεσαν καί «ἐκώφαναν» τούς ἰδίους, ἐνῶ ἡ ἄκυρος καί πάντη ἀνυπόστατος ἀλλά καί ἀνόητος πράξις των ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν ἐσκοτισμένων κεφαλῶν των. ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ; Οὐδείς, ἐπαναλαμβάνομεν, ἔχει δικαίωμα νά κρίνη ὡς πρόσωπα τούς συγκεκριμένους ἐκκλησιομάχους Νικολα?τας, πλήν ὅμως αἱ πράξεις των καί κρίνονται καί ἀντιμετωπίζονται ὡς ΒΔΕΛΥΓΜΑ, τό ὁποῖον ἔπληξεν τήν Ἐκκλησίαν μέ τάς βαρυτέρας τῶν ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ — ΠΡΟΔΟΣΙΩΝ! Ὅπως «ἐλάκτισαν πρός κέντρα» οἱ Νικολα?ται, δέν «ἐλάκτισαν», οὔτε οἱ πέντε, οὔτε ὁ Κάλλιστος, οὔτε ὁ πρ. Φλωρίνης, οὔτε ὁ Νεοημερολογιτισμός. Οὗτοι ἀποτελοῦν τό κακόν συμπίλημα ὅλων αὐτῶν, διό τά «λακτίσματά» των, ἀποτελοῦν τό ΒΔΕΛΥΓΜΑ ΤΗΣ ΕΡΗΜΩΣΕΩΣ! Ὅσον ὅμως μέγα ὑπῆρξεν καί ὑπάρχει τοῦτο τό βδέλυγμα, τόσον μεγάλη ὑπῆρξεν καί ὑπάρχει ἡ ἐπέμβασις τοῦ Θεοῦ! Ἤθελον οἱ ἐσκοτισμένοι νά μολύνουν, ἀκυρώσουν καί ἐξαλείψουν τήν Γνησίαν καί Ἀδιάκοπον ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί μέσω αὐτῆς νά ἐκλείψη καί ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας! Ἤθελον νά παρεμποδίσουν τήν ἐπί θύραις ο<182>υσαν Ἐπισκοπικήν Χειροτονίαν, ἀκριβῶς διά τόν ἴδιον λόγον, τήν ἐξάλειψιν τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ! Ὅθεν ἀφοῦ προληπτικῶς καί ὑποκριτικῶς ἠμφισβήτησαν τό Ὁμολογιακόν καί ἱστορικόν ΣΥΜΨΗΦΟΝ τοῦ μακαριστοῦ Ἐπισκόπου Παναρέτου, ἐκήρυξαν ὡς δῆθεν «αἱρετικόν» τόν Ὀρθόδοξον καί Κανονικόν Ἐπίσκοπον Κήρυκον καί τόν «καθήρεσαν»(!!!), διά νά ἔχωσιν ἀπατηλά ἐπιχειρήματα ὥστε νά διαβάλλουν, καί νά πολεμοῦν τάς ἐπί θύραις ἐπισκοπικάς χειροτονίας, ὡς δῆθεν «ἀκύρους» καί ὡς παρ' «αἱρετικοῦ» καί «καθηρημένου»! Ἄν αὐτά δέν εἶναι καθαρῶς σατανικαί ὑπαγορεύσεις πρός ἐσκοτισμένους καί δεινῶς ἐκπεσόντας καί συντριβέντας Σχισματοαιρετικούς ψευδεπισκόπους, τί ἄλλο μπορεῖ νά εἶναι; Οὐαί αὐτοῖς, διότι ὁ Κύριος, ὡς Κεφαλή τῆς Ἐκκλησίας Του, εἰς τό φαινομενικόν ἀδιέξοδον, ἔδωκεν ἄνωθεν τήν λύσιν πολύ ἀνωτέραν καί ἁγιωτέραν τοῦ Ὁμολογιακοῦ Συμψήφου, μέ τήν ὁποίαν συνέτριψεν τά σχέδια καί τό προδοτικόν βδέλυγμα τῶν Νικολαϊτῶν. Ναί, ὅ,τι ἔγινεν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν, μόλις φθίνοντος τοῦ 2007 καί ἀνατέλοντος τοῦ 2008, μόνον ὡς ἄνωθεν θεία ἐπέμβασις καί ὡς θαῦμα λογίζεται. Προκαλοῦμεν ἤ καλύτερον παρακαλοῦμεν πάντα ἐχέφρονα νά διερωτηθῆ καί προβληματισθῆ ἐάν ὑπῆρξέν ποτε, ἄλλο τόσον ἐσκοτισμένον κίνημα εἰς τήν ἱστορίαν τῆς Ἐκκλησίας, ὡστόσον ἡμεῖς τούς θεωροῦμεν ὡς παραπλησίως τῶν Βογομίλων(*) καθώς καί ἑτέρων μεγάλων αἱρετικῶν ἐστῶτας! ΤΟ ΘΑΥΜΑ Ἐλυπεῖτο καί ἐπενθοῦσε ὁ Προφήτης Ἠλίας, ὅτι ἔμεινε μόνος μονώτατος, καί ὁ Θεός τοῦ ἀποκαλύπτει ὅτι δέν εἶναι μόνος του, διότι ἡ πρόνοιά του ἔχει φυλάξει ἄλλας ἑπτά χιλιάδας πιστούς, οἱ ὁποῖοι δέν ἔκλιναν γόνυ τῶ Βαάλ! «…Καί ἰδού πρός αὐτόν φωνή καί εἶπε· τί σύ ἐνταῦθα Ἠλιοῦ; Καί εἶπεν Ἠλιοῦ. Ζηλῶν ἐζήλωσα τῶ Κυρίω παντοκράτορι, ὅτι ἐγκατέλειπον τήν διαθήκην σου οἱ υἱοί Ἰσραήλ· τά θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν, καί τούς προφήτας σου ἀπέκτειναν ἐν ρομφαία, καί ἀπολέλειμμαι ἐγώ μονώτατος καί ζητοῦσι τήν ψυχήν μου λαβεῖν αὐτήν· Καί εἶπε Κύριος πρός αὐτόν· Πορεύου καί ἀνάστρεφε εἰς τήν ὁδόν σου… Καί καταλείψεις ἐν Ἰσραήλ ἑπτά χιλιάδας ἀνδρῶν, πάντα γόνατα ἅ οὐκ ὤκλασαν τῶ Βάαλ καί πᾶν στόμα ὅ οὐ προσεκύνησεν αὐτῶ…». (Γ Βασιλειῶν ΙΘ’ 14, 15 καί 18). Οὕτω πως καί εἰς τάς ἡμέρας μας ἐνῶ ἐλυπούμεθα διότι ἐπιστεύομεν ὅτι ἔμεινεν μόνος μονώτατος ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος, ὅτε ἡ λύπη ἡμῶν ἐκορυφώθη, τότε ὁ Θεός ἀπεκάλυψεν ὅτι εἰς τήν γειτονικήν Ρουμανίαν ἐφύλαττεν δύο Ὀρθοδόξους Ἀρχιερεῖς καί δέκα περίπου Ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι παρά τούς σκληρούς διωγμούς, παρά τήν περιθωριοποίησίν των, ἐφύλαξαν τήν Ὁμολογίαν τῆς Πίστεως καί δέν ἐκοινώνησαν μέ τά βδελύγματα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἀλλά καί τήν παράλληλον πρός τήν ἐν Ἑλλάδι σχισματοαιρετικήν Φλωρινικήν Παράταξιν τῆς Ρουμανίας, (σήμερον ὑπό τόν «Μητροπολίτην» κ. Βλάσιον)! Ἀκόμη καί ὅτε ἐπί ἔτη δέν ἠδύναντο νά ἔχουν μυστηριακήν ζωήν, διότι ἐπί 4-5 ἔτη ἐστεροῦντο παντελῶς Ἱερέων (εἶχον ἀποθάνει καί ἐκλείψει οἱ Ὀρθόδοξοι Κληρικοί των), παρέμεινον ἀβάπτιστα καί τά τέκνα των!.. Τήν τοιαύτην ὁμολογίαν καί συνέπειαν, αὐτῶν τῶν Ὁμολογητῶν τῆς Ρουμανικῆς Ἐκκλησίας, ἄθλιοι τύποι, κατ' αὐτάς τάς ἡμέρας, διέστρεψαν, ἐκατηγόρησαν καί ἐσυκοφάντησαν ὡς δῆθεν, κατ' ἀπομίμησιν τοῦ Προτεσταντισμοῦ, «κατάργησιν» τῶν μυστηρίων!!! Ὁποία τόλμη! Ὁποία κακοήθεια καί σκοτισμός! Τό θαῦμα πλέον εἶναι τοῖς πᾶσι γνωστόν! Τοῦτο ἤρχισεν νά συντελῆται ἀπό τόν Ἰανουάριον 2008 εἰς τήν Ρουμανίαν («Ο.Π.» Ἰανουάριος — Φεβρουάριος 2008 σελ. 7 κ.ἑ.), ἔλαβεν τάς πραγματικάς του διαστάσεις εἰς τήν Ἑλλάδα τόν Φεβρουάριον 2008 («Ο.Π. Μάρτιος — Ἀπρίλιος 2008 σελ. 123 κ.ἑ.) καί ὡλοκληρώθη εἰς τήν Ρουμανίαν, τήν Παρασκευήν καί Σάββατον τῆς Διακαινησίμου 2008 («Ο.Π.» Μάιος — Ἰούνιος 2008 σελ. 195 κ.ἑ.) καί ἔκτοτε, μέ τήν χάριν τοῦ Θεοῦ λαμβάνει περαιτέρω διατάσεις… *** (*) Ταύτην ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία κέκτηται διά καί ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948. (*) Ὡς τοιαύτη ὑπονοεῖται ἡ «μνημειώδης» διά τήν ὑποκρισίαν καί ΑΠΑΤΗΝ Ἐγκύκλιός των, Α.Π. 3280/28.11.2007, περί τῆς ὁποίας ἐγένετο εἰδικός λόγος εἰς τό Τεῦχος τοῦ Μαρτίου — Ἀπριλίου 2008 σελ. 101 κ.ἑ. (*) Βόγον μέν γάρ ἡ τῶν Βουλγάρων γλῶσσα καλεῖ τόν Θεόν, Μίλον δέ τό ἐλέησον. Εἴη δ' ἄν Βογόμιλος κατ' αὐτούς ὁ τοῦ Θεοῦ τόν ἔλεον ἐπισπώμενος» (ΠΓ 130, 1289-1332). Οὗτοι οἱ παναιρετικοί καί δυσώδεις Βογόμιλοι ἀποτελοῦντες συμπίλημα πολλῶν αἱρέσεων (Παλικιανῶν, Μεσσαλιανῶν…) ἐνεφανίζοντο ἰδιαιτέρως «ζηλωταί» πλήν ἦσαν ἄκρως σκοταδισταί! Ἐνδεικτικῶς ἀναφέρομεν ὅτι ἐβλασφήμουν καί ἐμίσουν τόν Σταυρόν τοῦ Χριστοῦ εἰδωλοποίουν δέ τήν Ἁγίαν Τριάδα, ἐνῶ προηγουμένως τήν κατήργουν! Παραθέτομεν ἐκ τῆς ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΠΑΝΟΠΛΙΑΣ τοῦ Εὐθυμ. Ζυγαβηνοῦ σχετικόν ἀπόσπασμα εἰς τό ὁποῖον μαρτυρεῖ ὅτι οἱ τοιοῦτοι ἔλεγον πώς ἔβλεπον καί εἰς τά ὄνειρά των ἀλλά καί ἐν ἐγρηγόρσει ἐφαντάζοντο καί ἐσχημάτιζον τήν Ἁγίαν Τριάδα: «κγ’ Λέγουσιν οὐκ ὄναρ μόνον πολλάκις, ἀλλά καί ὕπαρ βλέπειν τόν Πατέρα μέν ὡς γέροντα βαθυγένειον, τόν δέ Υἱόν, ὡς ὑπηνήτην ἄνδρα, τό δέ Πνεῦμα τό ἅγιον, ὡς λειοπρόσωπον νεανίαν,<Φ255ΜΙ> τῶν δαιμόνων εἰς τά εἴδη ταῦτα ραδίως μετασχηματιζομένων καί ἐξαπατώντων αὐτούς…» (ΠΓ 130 σελ. 1320Β). Καί οἱ σύγχρονοι ὅμοιοι πρός αὐτούς ἐν πολλοῖς (βογόμιλοι), ἐφαντάσθησαν ἀεροπόρον εἰς τούς αἰθέρας νά βλέπη καί νά φωτογραφίζη τήν Ἁγίαν Τριάδα!!! ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΑ ΤΕΥΧΟΥΣ 1) ΑΠΟ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗΝ ΤΗΣ ΒΗΘΛΕΕΜ ΜΕΧΡΙ ΣΗΜΕΡΟΝ 275 α) Τί προσεδόκων μέ αὐτάς τάς ἐπιχειρήσεις των 276 β) Ἡ ἱστορία τῆς σκευωρίας κατά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς 277 γ) Βδέλυγμα ἐρημώσεως; 279 δ) Τό θαῦμα! 280 2) Η ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ ΕΙΣ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΚΥΠΡΟΥ α) Ἡ ἐκλογή καί χειροτονία τοῦ Ἀρχιμ. Παρθενίου εἰς Μητροπολίτην Κιτίου καί ἐξάρχου πάσης Κύπρου 281 β) Αἱ προσφωνήσεις τῶν Σεβ. κ.κ. Κηρύκου, Γεροντίου καί Ματθαίου καί τοῦ π. Μιχαήλ 286 γ) Ἡ ὁμιλία τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κιτίου κ. Παρθενίου καί βιογραφικόν του 297 3) Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ/ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ 304 4) Ο ΠΑΝ/ΤΟΣ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΣ π. ΠΑΝΤΕΛΕΗΜΩΝ VILICIC ἀπεκήρυξεν τήν Φλωρινικήν Παράταξιν καί προσεχώρησεν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν 314 5) Η ΥΠ' ΑΡΙΘΜ. 94/10.7.2008 ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΠΑΝ/ΤΟΥ ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ π. Ἀμφιλοχίου πρός τό πρώην πνευματικόν του τέκνον κ. Ἰγνάτιον Δάσσιον 323 6) ΑΠΟ ΤΟ ΕΟΡΤΟΛΟΓΙΟΝ Ἐπιμνημόσυνος ἐκδήλωσις εἰς Κύπρον. Αἱ Κατασκηνώσεις Κύπρου 332 Τά Ὀνομαστήρια τοῦ Σεβ/του Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου καί ἀπό τήν πανήγυριν τῆς κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου 333 7) ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ… Ἡ ἀποσιώπησις τῆς πράξεως καί συνειδήσεως τῆς Ἐκκλησίας 334 8) ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ ΚΑΙ ΑΛΗΘΕΙΑ… Εἰσαγωγικόν ἱστορικόν 345 9) Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ Γ’ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ (Τελευταῖον) 350 10) ΦΛΕΓΟΝΤΑ ΕΘΝΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ 358 α) «Μῦθοι καί ἀλήθειες γιά τό μάθημα τῶν Θρησκευτικῶν (κ. Κ. Χολέβα) 353 β) Ἰδού τί ὁρίζει τό Σύνταγμα (Ἀν. Συν. Πολυτέκνων Ἑλλάδος) 355 γ) Ἀλλαγή πλεύσης τοῦ Ὑπουργείου Παιδείας 356 δ) Η ΑΠΟΨΙΣ ΜΑΣ 358 11) ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΟΝ ΠΡΩΘΥΠΟΥΡΓΟ 360 12) Η ΠΕΛΑΓΟΝΙΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΑΛΛΗ ΕΛΛΑΔΑ 363 13) ΤΡΑΓΙΚΑΙ ΑΙ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΣΤΗ ΘΡΑΚΗ ΜΕΡΟΣ 3ον 365 Η ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΕΠΙ ΤΟΥ Γ’ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ: «Η ΔΙΑΣΠΑΣΙΣ ΤΩΝ Γ.Ο.Χ. ΚΑΤΑ ΤΟ 1937» (Συνέχεια ἐκ τοῦ προηγουμένου τεύχους) ΜΕΡΟΣ ΙΑ’ (τελευταῖον) ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 1937 ΑΠΟ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ — ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΠΟΨΕΩΣ Τό Σχίσμα εἰς τόν Ἀγῶνα τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τό ὁποῖον τυπικῶς ἐκηρύχθη τόν Ἰούλιον τοῦ 1937, εἰς τήν οὐσίαν ὑφίσταται καί προηγουμένως, ἀρχήν λαβών ἀπό τό τέλος τοῦ 1935, ὅτε ἐπεχειρήθη ἀφ' ἑνός ἡ διάλυσις τῆς «ΚΟΙΝΟΤΗΤΟΣ» καί ἀφ' ἑτέρου, ἐξεδηλώθη ἡ παρέκκλισις τῶν δύο Ἀρχιερέων, Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ἐκ τῆς Ὁμολογίας Ἐκκλησιολογίας τοῦ Μα?ου 1935. Λόγοι προσωπικοί ἤ ἐγωισμός ἤ ἰδιοτέλεια ἤ οἰκονομικοί λόγοι δέν προκύπτει ἐκ τῶν κειμένων καί τῶν γεγονότων ὅτι ἀπετέλεσαν αἰτίαν ἤ καί ἀφορμήν διά τήν πρόκλησιν τοῦ σχίσματος. Ἡ ἐν τῶ παραρτήματι τοῦ «ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ» τῆς 10.1.1936 μνημονευόμενη οἰκονομική ἀντιδικία δέν ἀπετέλεσεν οὐσιαστικόν λόγον ἡ ἀφορμήν, διότι ἡ ὑφαρπαγή τῶν οἰκονομικῶν, ἡ προσωρινή παραίτησις τοῦ Συμβουλίου τῆς Κοινότητος, ὡς καί ἡ παῦσις τοῦ προσωπικοῦ, καί διακοπή τοῦ ΚΗΡΥΚΟΣ διά λόγους οἰκονομικούς, ἀποτέλεσαν μόνον πρόσκαιρον κρίσιν 3-4 μηνῶν, Ἰανουάριος — Ἀπρίλιος 1936. Μεθ' ὅ ἐγείρονται καθαρά λόγοι Πίστεως καί Ὁμολογίας, οἱ ὁποῖοι δέν ἐξεπεράσθησαν, ἀλλά κατέληξαν εἰς τήν ἐπισημοποίησιν τοῦ ἀκηρύκτου, μέχρι τόν Ἰούλιον τοῦ 1937, σχίσματος. Οὐσιαστικός καί μοναδικός λόγος τοῦ σχίσματος ὑπῆρξεν ἡ περί «δυνάμει» θεωρία, ἡ ὁποία ἐξεδηλώθη ἐν τοῖς κηρύγμασι καί ἐν τῆ πράξει παρά τῶν δύο ἐπιστρεψάντων Ἀρχιερέων, Δημητριάδος καί πρώην Φλωρίνης. Ἐκ τῶν ἀδιαψεύστων κειμένων, καί τῶν γεγονότων προκύπτει ὅτι ὁ εἰσηγητής τῆς θεωρίας «περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νοεημερολογιτικοῦ Σχίσματος», πρ. Φλωρίνης, ὡδηγήθη εἰς αὐτήν ἐκ τοῦ γεγονότος ὅτι ὁ Χρυσοστόμος Παπαδόπουλος καί ἡ μετ' αὐτοῦ πλειονότης τῆς Ἱεραρχίας, δέν ἐπτοήθησαν ἐκ τῆς προσχωρήσεώς των εἰς τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀλλ' ἀπεμόνωσαν αὐτούς ὡς πραξικοπηματίας καί ἐκ τῶν πραγμάτων δέν ἐξηναγκάσθησαν νά ἐπαναφέρουν τό Παλαιόν Ἡμερολόγιον. Τό γεγονός τοῦτο, δηλαδή ὅτι ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παραμένει πανίσχυρος ἀπό πάσης ἀπόψεως καί ἐλέγχει πλήρως τά Ἐκκλησιαστικά πράγματα, ἐνισχύεται δέ καί ἀπό τά Πατριαρχεῖα, ὥστε νά διατηρήση τήν καινοτομίαν, ἡ ὁποία εἶχεν ἀνέκαθεν ἰσχυρόν Οἰκουμενιστικόν ἔρεισμα, ὡδήγησεν εἰς δειλίαν τούς ἐν λόγω Ἱεράρχας καί ἤρχισαν νά χαράσσουν συμβιβαστικήν ὁδόν πρός τόν Νεοημερολογιτισμόν, μή σιωπῶντες βεβαίως, ὅτι ἡ ἐπαναφορά τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου εἶναι ἐπιτακτικόν αἴτημα τῆς Ὀρθοδοξίας. Οὔτω συλλαμβάνουν καί διατυπώνουν τήν ἄποψιν ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία τελεῖ ἐν ὑποδικία διά τήν ἀντικανονικήν εἰσαγωγήν τῆς καινοτομίας καί παρέπεμψαν αὐτήν εἰς τήν ἀμέσως ἐπικειμένην νά συναχθῆ πανορθόδοξον Σύνοδον. Τήν ἰδέαν ταύτην ἐπέβαλον καί ἐνίσχυσαν εἰς τόν πρώην Φλωρίνης οἱ Πατριάρχαι, τούς ὁποίους ἐπεσκέφθη ἀμέσως μετά τήν ἐπιστροφήν του ἐκ τῆς Ἐξορίας. Τό ὅλον ἐγχείρημα τοῦ Μα?ου τοῦ 1935, πλέον ἐπιχειροῦν νά στηρίξουν Κανονικῶς εἰς τόν ΙΕ’ Κανόνα τῆς ΑΒ’ Συνόδου, διό διακηρύσσουν ὅτι τήν Καινοτομήσασαν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀναγνωρίζουν ὡς Κανονικήν Ἐκκλησίαν μεθ' ἧς ὅμως δέν ἐπικοινωνοῦν ἄρχρις ἐκδικάσεως τοῦ Ἐκκλήτου αὐτῶν, ὑπό τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου. Τοῦτο ὅλον προέκυψεν εἰς τόν πρ. Φλωρίνης ἀμέσως μετά τήν ἐπιστροφήν του ἐκ τῆς Ἐξαρχίας καί τάς ἐπισκέψεις του εἰς τά Πατριαρχεῖα. Μέχρι τότε (τῆς ἐκδικάσεως), δέν τίθεται λόγος περί μή ἀναγνωρίσεως μυστηρίων, ἡ δέ Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἐντός τῆς καινοτόμου ὡς φρουρά καί διαμαρτύρησις κατά τῆς καινοτομίας. Ταῦτα συνιστοῦν τήν ἐκ διαμέτρου ἀντίθετον ὁμολογίαν καί πορείαν ἔναντι τῆς ἀρχικῆς βάσει τῆς ὁποίας ἐγένοντο δεκτοί ὑπό τῆς Ἐκκλησίας. Συγκεκριμένως μέ τήν νέαν των «ὁμολογίαν» διακηρύσσουν ὅτι: α) Ἡ οὐσία σχισματική Νεοημερολογιτική Ἱεραρχία, εἶναι, ἄχρις ἐκδικάσεώς της δυνάμει σχισματική, ἑπομένως μέχρι τότε εἶναι Κανονική Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου καί Ταμειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος. Τοῦτο εἶναι ὁ ἀντίπους τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1935. β) Ἡ πρᾶξις τῆς ὑπ' αὐτῶν χειροτονίας Ἐπισκόπων ἔβλαψε τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, δι' ὅ μέχρι λήξεως τοῦ ὅλου θέματος δέν θά προβοῦν εἰς παρομοίαν ἐνέργειαν. γ) Οἱ Γ.Ο.Χ. δέν ἀποτελοῦν Ἐκκλησίαν, ἀλλά ἀνήκουν εἰς τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Νέου Ἡμερολογίου καί διαμαρτύρονται καί καταγγέλλουν τήν καινοτομίαν. δ) Τό δεδικασμένον τῆς Παπικῆς καινοτομίας ὑπό τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων «δέν ἀφορᾶ τήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος ἀλλά τούς Λατίνους, οἱ ὁποῖοι ἔθεσαν σέ ἐφαρμογή ὁλόκληρον τήν καινοτομίαν ἐνῶ ὁ Ἀρχιεπίσκοπος (Χρ. Παπαδόπουλος καί ἡ Ἱεραρχία του) παρέλαβεν ἐκ τῆς Παπικῆς Ἡμερολογιακῆς Καινοτομίας μόνον τό ἥμισυ, τό ἀφορῶν εἰς τάς ἀκινήτους ἑορτάς, ἐνῶ διετήρησεν τό Παλαιόν διά τό Πάσχα καί τάς κινητάς ἑορτάς. Ἐκ τῶν ἀνωτέρω προκύπτει ὅτι οἱ δύο Ἀρχιερεῖς δέν κακοδοξοῦν ὑπό τήν στενήν ἔννοιαν, ἀλλά ἀνακαλοῦν ὁλόκληρον ἤ ἀρνοῦνται τήν, (τήν μόλις κατά τό 1935), προτέραν Ἐκκλησιολογικήν θέσιν των. Ἡ ἐπίκλησις τοῦ ΙΕ’ Κανόνος καί τό ἔκκλητον αὐτῶν τούς διαστέλλει ριζικά ἀπό τήν Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τήν ὁποίαν ὡμολόγησαν τό 1935 καί τούς τοποθετεῖ ἐντός τῆς Καινοτόμου Ἐκκλησίας. Ὅμως οἱ δύο Ἀρχιερεῖς δέν ἐπέδειξαν συνέπειαν καί ὡς πρός τήν ἐπίκλησιν τοῦ ΙΕ’ Κανόνος καθώς καί τό Ἔκκλητον, διότι διετήρησαν ἅπαντα τά γνωρίσματα ἰδιαιτέρας Ἐκκλησίας, ἤτοι: Ἀπεκαλοῦντο Ἱερά Σύνοδος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. μέ Ἀρχιεπίσκοπον ἤ Πρόεδρον, εἶχον ἰδίαν διοίκησιν καί ὀργάνωσιν, ἐνῶ ἦσαν καί ἐνεργεία καθηρημένοι ὑπό τῆς δυνάμει σχισματικῆς Ἐκκλησίας των! Ἡ πτῶσις ἐκ τῆς ὁμολογίας καί οἱ ἐκ τοῦ προχείρου «Θεολογικοκανονικοί» μηχανισμοί ἀμύνης τῶν δύο καί ἔναντι τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. δημιούργησαν ἀδιέξοδα, τά ὁποῖα ποτέ δέν ἐξεπεράσθησαν μέχρι σήμερον. Οἱ τοιοῦτοι ἀντικανονικοί καί μή θεολογικοί μηχανισμοί ἄφησαν ἐκθέτους τούς δύο Ἀρχιερεῖς καί ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἔναντι τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., τήν ὁποίαν ἐβλασφήμησαν, διότι ἀναγνωρίζοντες ὡς Ὀρθόδοξον Κανονικήν Ἐκκλησίαν τήν οὐσία Σχισματοαιρετικήν Νεοημερολογιτικήν Ἐκκλησίαν, ἠρνήθησαν τήν Ὀρθόδοξον καί Κανονικήν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος, ἡ ὁποία πρός διάκρισιν, ἤδη ἀπό τό 1924, υἱοθέτησεν τόν χαρακτηρισμόν ὡς Ἐκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. Ἑλλάδος. Ἑπομένως οἱ δύο Ἐπίσκοποι εἰς τήν οὐσίαν δέν κακοδοξοῦν ἐπί ἑνός Δογματικοῦ Θέματος, ἀλλά ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἐξ αὐτῆς ταύτης τῆς ἀρνήσεως Αὐτῆς καί ἀναγνωρίσεως τῆς καινοτόμου καί οὐσία Σχισματοαιρετικῆς Νεοημερολογιτικῆς Ἑλλαδικῆς Ἐκκλησίας. Τό κακόν ἐν προκειμένω εὑρίσκεται ὅτι ἐπισήμως καί τυπικῶς δέν εἰσῆλθον ὡς ὤφειλον εἰς τήν καινοτόμον Ἐκκλησίαν, ἀλλά παρέμεινον ἐκτός Αὐτῆς διά νά σχίσουν τήν Ἐκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τό πρόσχημα ὅτι προφυλάσσουν τούς Γ.Ο.Χ. ἐξ ἀκραίων καί ἀντιδεοντολογικῶν ἐνεργειῶν. Δηλαδή παραμένουν εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά καταργήσουν τήν ἀπό τό 1924 Ἐκκλησιολογίαν — Ὁμολογίαν, ἀφοῦ αὕτη «ἀποτελεῖ ἀκραίαν θέσιν», καί οὕτω νά «γεφυρώσουν τό Σχίσμα τοῦ 1924»! Ὅθεν ἀποκηρύσσοντες τούς ἐν λόγω δύο Μητροπολίτας τόν Ἰούνιον τοῦ 1937 οἱ Ἐπίσκοποι Βρεσθένης Ματθαῖος καί Κυκλάδων Γερμανός, εἶχον λόγους καθαρά δογματικούς Ἐκκλησιολογικούς. Ἐκ τούτου προκύπτει ὅτι τό ὑπό τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ καί πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου Σχίσμα, ξεπερνᾶ τά ὅρια ἑνός Σχίσματος μέ κανονικούς — διοικητικούς λόγους, ἀφοῦ ἐν προκειμένω λόγοι καθαρῶς Δογματικοί ἐστάθησαν αἰτία καί ἀφορμή τοῦ ἐν ἔτει 1937 προκυψάντος Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὁ εἰσηγητής ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΧΡ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗΣ θεολόγος Καθηγητής Η ΕΝΘΡΟΝΙΣΙΣ ΤΟΥ ΣΕΒ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΙΕΒΟΥ κ. ΣΕΡΑΦΕΙΜ ΕΙΣ ΤΑ ΚΑΡΠΑΘΙΑ ΟΡΗ ΤΗΣ ΟΥΚΡΑΝΙΑΣ Κατόπιν ἀποφάσεως τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων ἡ ἐνθρόνισις τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κιέβου κ. Σεραφείμ, συνεδυάσθη καί μέ ἄλλας ἐκκλησιαστικάς ἐκδηλώσεις, ὅπως τά Ἐγκαίνια τοῦ ἑορτάζοντος (27 Ἰουλίου) Ἱ. Ν. τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος εἰς τό Ἡσυχαστήριον, παρά τό Χούστ τῶν Καρπαθίων ὁρέων, ὅπου διαμένει καί ἔχει τήν ἀφετηρίαν τῆς ἱεραποστολικῆς του δράσεως εἰς Οὐκρανίαν, Ρωσίαν καί Λευκορωσίαν ὁ Σεβ/τος, Μητροπολίτης Σεραφείμ, καθώς καί τόν ἑορτασμόν τῆς ἐπετείου τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ — βαπτίσεως τῶν Ρώσων ἐπί Μεγάλου Βλαδιμήρου (988). Πρός τοῦτο, τήν Τρίτην 23ην Ἰουλίου, μετέβησαν εἰς Οὐκρανίαν διά νά λάβουν μέρος εἰς τάς ἀνωτέρω ἐκκλησιαστικάς ἐκδηλώσεις ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, ὁ Σεβασμιώτατος Βράντσεα κ. Γερόντιος μέ 10μελῆ ἀντιπροσωπεία ἐκ Ρουμανίας, καί ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης Κιτίου κ. Παρθένιος μέ 28μελῆ ἀντιπροσωπείαν ἀπό Κύπρον. Χρέη διερμηνέων ἀνέλαβον ὁ ἰατρός κ. Χρῆστος Τριανταφυλλίδης καί ἡ ἀδ. Ξένη (Ρωσίδα διαμένουσα εἰς Κύπρον), καί ὁ ἀδ. Ἀντώνιος ἐκ Κύπρου διά τήν Ρουμανικήν. Ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος ἔφθασεν εἰς Κίεβον ἀεροπορικῶς τήν Τρίτην 23 Ἰουλίου, μετά τοῦ διερμηνέως του καί συνηντήθη μετά τοῦ Σεβ/του Κιτίου κ. Παρθενίου καί τοῦ π. Μιχαήλ, ὡς καί μεγάλου ἀριθμοῦ εὐλαβῶν ἀδελφῶν Κυπρίων. Τό ἀπόγευμα τῆς ἑπομένης, ὅλοι ὁμοῦ ἀνεχώρησαν διά τά Καρπάθια ὅρη. ἦτο μία διαδρομή 16 ὡρῶν. Τό Ἡσυχαστήριον εὑρίσκεται εἰς ὑψόμετρον, εἰς δάση μέ πανύψηλα δένδρα, ἀπεράντους δασικάς ἐκτάσεις μέ πλουσίαν βλάστησιν. Νομίζεις ὅτι διέρχεσαι παραδεισένια τοπία. Οἱ προσκυνηταί ἐχρειάσθη νά βαδίσουν περίπου 20 λεπτά εἰς δυσβάτους δρόμους, εἰς πανέμορφα ὅμως τοπία. Τά συναισθήματα ἐκορυφώθησαν κατά τήν ὑποδοχήν μας εἰς τό ἡσυχαστήριον. Οἱ ἀσκητικές μορφές τῶν ἡσυχαστῶν καί ἡ ψαλμωδία των ἐδημιούργησαν ζωηρά καί οὐράνια βιώματα εἰς τούς προσκυνητάς. Οἱ Ρουμάνοι ἀδελφοί, ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον, ἦλθαν τήν μεθεπομένην, 25ην Ἰουλίου. Τήν 26ην Ἰουλίου (τῆς Ἁγίας Παρασκευῆς) ἐτελέσθη θεία Λειτουργία ὑπό τῶν ἱερέων π. Μιχαήλ (Κυπρίου) καί π. Νικολάου (Ρουμάνου), ἐνῶ ἐχοροστάτησαν οἱ Σεβ. Ἀρχιερεῖς κ.κ. Σεραφείμ, Κήρυκος, Γερόντιος καί Παρθένιος. Κατ' αὐτήν ἐμνημονεύθη καί ὁ π. Θεοδόσιος τοῦ Καυκάσου, ὁ ὁποῖος τιμᾶται ὑπό τοῦ Ρωσικοῦ λαοῦ ὡς ἅγιος, ἐπί τῆ συμπληρώει 60 ἐτῶν ἀπό τήν κοίμησίν του. Τά Ἐγκαίνια τοῦ Ἱ. Ν. Ἁγίου Παντελεήμονος, ἐτελέσθησαν τήν 27ην Ἰουλίου, ἑορτήν τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ὡμίλησεν ὁ Σεβ/τος κ. Σεραφείμ, ὅστις ἀνεφέρθη εἰς τήν μεγάλη σημασίαν τοῦ γεγονότος, διότι τά ἐγκαίνια τοῦ Ἱ. Ναοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος, ἡ ἐνθρόνισις καί ἡ παράλληλος Σύναξις τῶν Ἀρχιερέων τῆς ἀπανταχοῦ Ὀρθοδοξίας, συνέπεσεν μέ τήν ἐπέτειον τῶν 1020 ἐτῶν ἀπό τοῦ ἐκχριστιανισμοῦ τῶν Ρώσων, τό 988, ἐνῶ ἡ τελετή τῆς Ἐνθρονίσεως ἡ ἀνάγνωσις τῆς σχετικῆς Πράξεως ἐγκαθιδρύσεως καί ἡ παράδοσις τῆς Ποιμαντορικῆς ράβδου εἰς τόν Σεβ. Μητροπολίτην Κιέβου κ. Σεραφείμ, ἐγένετο ὀλίγον πρό τῆς Φήμης τῶν Ἀρχιερέων. Εἰς τό τέλος τῆς θείας Λειτουργίας, πάλιν ὡμίλησεν ὁ Σεβ/τος κ. Σεραφείμ, ὅστις ἀνεφέρθη εἰς τόν ἅγιον Παντελεήμονα, καί ἐτόνισεν ὅτι ἡ μαρτυρία του καί ἡ ὁμολογία του πρέπει νά γίνουν παραδείγματα πρός μίμησιν ἀπό ὅλους μας, προπάντων δέ ἀπό τούς νέους. Εἰς τό τέλος ὁ Μητροπολίτης ἐδέχθη τάς εὐχάς ὅλων καί τούς εὐχαρίστησεν διά τήν ἀγάπην των, ἡ ὁποία τούς ἐπέβαλεν εἰς τοσαύτην ταλαιπωρίαν καί τούς παρεκάλεσεν ὅπως πάντοτε ὅλοι εὐχώμεθα ὑπέρ ἀλλήλων. Τό ἀπόγευμα ἐπραγματοποιήθη ἐκδρομή — ἐπίσκεψις εἰς τήν περίφημον «ΛΙΜΝΗΝ», ἕνα ἀπό τά πλέον θαυμάσια τοπία τῆς Οὐκρανίας. Τήν ἑπομένην, Κυριακήν 28 Ἰουλίου, ἁγίας Εἰρήνης Χρυσοβαλάντου, ἐτελέσθη Συνοδικόν Συλλείτουργον, ἐγένοντο ὁμιλίαι — προσφωνήσεις, ἠκολούθησεν δέ συνεδρίασις τῶν Σεβ/των Ἀρχιερέων Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου, Βράντσεα κ. Γεροντίου, Κιέβου κ. Σεραφείμ καί Κιτίου κ. Παρθενίου, εἰς τάς ὁποίας συμμετέσχον καί οἱ Ἱερεῖς π. Νικόλαος καί π. Μιχαήλ ἐκπροσωποῦντες τούς Σεβ/τους κ.κ. Κασσιανόν καί Ματθαῖον ἀντιστοίχως. Μεταξύ τῶν θεμάτων, τά ὁποῖα συνεζητήθησαν προπαρασκευαστικῶς ἦσαν, ἡ προετοιμασία διά μίαν ἀναλυτικωτέραν κοινήν Ὁμολογίαν, καί ἡ ἐν ἀγάπη καί ἀληθεία ἀλλά καί κανονικῆ Τάξει ἀντιμετώπισις τῶν κατά τόπους εἰδικῶν καταστάσεων, μέ τό θέμα ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, καθώς καί ἰδιαιτέρως αἱ ὑφιστάμεναι σχισματικαί καταστάσεις. Ἕτερον θέμα συναφές μέ τό ἀνωτέρω ἦτο τό θέμα τῶν συγχρόνων τριῶν ὁμολογητῶν καί συνασκητῶν, οἱ ὁποῖοι κατά μίαν περίοδον, περί τάς ἀρχάς τοῦ 20οῦ αἰῶνος συνέζησαν εἰς τά Ἱεροσόλυμα, ἤτοι, τῶν, Ἰωάννου τοῦ Ρουμάνου, Θεοδοσίου τοῦ Καυκάσου καί Ματθαίου Ἀθηνῶν. Τήν ἰδίαν ἡμέραν οἱ ὑπό τόν Σεβ/τον κ. Γερόντιον Ρουμάνοι, ἀνεχώρησαν διά Ρουμανίαν, ἐνῶ οἱ ἐξ Ἑλλάδος καί Κύπρου ἐπέστρεψαν εἰς Κίεβον, ἀφοῦ ἐπεσκέφθησαν τήν μεγάλην καί ὀνομαστήν Λαύραν Ποτσάγιεβο καί ἄλλα προσκυνήματα, καί ἐκεῖθεν ἀνεχώρησαν ἀεροπορικῶς διά τήν Ἑλλάδα καί Κύπρον ἀντιστοίχως. Αἱ ἄρισται ἐντυπώσεις ἐκφράζονται διά τῶν παρατιθεμένων σχετικῶν κειμένων ὡς κατωτέρω: Ἡ κ. Μαρία — Ἰβάνοβιτς Κοπατζίσκ, τῆς ὁποίας ἡ ἐξυπηρέτησις καί ἡ θυσία εἰς ὅλον τό ταξίδι ἦτο ἀνεπανάληπτος, ἐσημείωσεν: «Στό μοναστήρι τοῦ Ἁγίου Πανταλεήμονος πραγματοποιήθηκε μεγάλο γεγονός. Πρώτη φορά στά τελευταῖα περίπου 100 χρόνια, στήν περιοχή τῆς Ρωσίας ἀποκαταστάθηκε ἡ Ἀποστολική Διαδοχή μέ τήν χειροτονία καί τόν ἐνθρονισμό τοῦ Σεβ/του Σεραφείμ στήν Μητρόπολι τοῦ Κιέβου καί ὅλης τῆς Ρωσίας. Ἔτσι ἔγιναν τά Ἐγκαίνια τῆς Ἁγίας Τράπεζας στήν μικρή Ἐκκλησία στό ψηλό βουνό. Ἐκείνην τήν ἡμέρα, ὅταν γινόντουσαν ὅλα αὐτά, ἐνόμιζα ὅτι ζοῦσα ἕνα ὄνειρο. Δέν μποροῦσα νά πιστέψω, ὅτι σ' αὐτήν τήν μικρή Ἐκκλησία γινόντουσαν τόσο μεγάλα καί σημαντικά γεγονότα. Νά βρίσκωνται συγκεντρωμένοι 4 Ἀρχιερεῖς ἀπό ἀντίστοιχες τοπικές Ἐκκλησίες, καί ἐπισκέπτες ἀπό τήν μακρυνή Κύπρο καί τήν κοντινή Ρουμανία καί ἀπό τήν Ἑλλάδα καί νά γίνεται μιά τόσο πανηγυρική θεία Λειτουργία σέ 3 γλῶσσες!.. Βεβαίως αὐτό συμβαίνει σπάνια. Γιά μένα αὐτό τό γεγονός πού ἔγινε ὕστερα ἀπό τόν σκληρό διωγμό τῶν ἀντιχρίστων κατά τῆς Πίστεως, εἶναι ἕνα θαῦμα. Καί εἶναι καί μία ἀπόδειξις ὅτι καί οἱ πῦλες τοῦ ἅδου δέν θά μπορέσουν νά ἀφανίσουν τήν Ἐκκλησία. Ὅσο καί νά προσπαθοῦν αἱ δυνάμεις τοῦ σκότους νά καταστρέψουν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, τόσον αὐτή μεγαλουργεῖ. Ὁ Θεός δέν μᾶς ἀφήνει. Καί στίς μέρες μας ἔστειλε πλούσιο τό μέγα ἔλεός Του. Τό ἔστειλε στά πρόσωπα τῶν ἀληθινῶν ποιμένων μας, Σεβ. Κηρύκου, Σεβ. Παρθενίου, Σεβ. Γεροντίου καί Σεβ. Σεραφείμ. Εὐχαριστοῦμε ἀπό τό βάθος τῆς καρδιᾶς μας τόν Κύριο γιά ὅλες τίς εὐλογίες πού στέλνει σέ μᾶς τούς ἁμαρτωλούς». * * * Καί ἡ ἀδελφή Ἑλένη ἐκ Κύπρου ἔγραψεν: «Μέγας εἶσαι Κύριέ μας καί θαυμαστά τά ἔργα σου»!!! Πρίν 3 μῆνες εἶχα τήν εὐκαιρία νά ζήσω ἀπό κοντά τήν χειροτονία τοῦ Σεβασμιωτάτου Σεραφείμ καί νά αἰσθανθῶ μία ἀπερίγραπτη χαρά. Μία χαρμόσυνη πνευματική ἔξαψη ἄγνωστη σέ μένα… Ὕστερα μέ τό πού ἄκουσα, ὅτι θά πᾶμε γιά τήν ἐνθρόνιση τοῦ Σεβ. Σεραφείμ στά Καρπάθια, ἐσκίρτησεν ἀπό μεγαλύτερη χαρά ἡ ψυχή μου. Δέν τό σκέφτηκα πολύ. Θέλησα νά ξανανιώσω τήν χαρά τῆς θεϊκῆς παρουσίας… Τελικά πῆγα καί ἐκεῖ βρέθηκα σέ ἕνα πιό ὁρμητικό χείμαρο συναισθημάτων… Ἡ πτώχεια τῶν ἀνθρώπων σέ ὑλικά ἀγαθά! Ἡ ἀνέχεια! Οἱ δυσκολίες! Ἀλλ' ὁ πλοῦτος τῆς ἀγάπης των μεγάλος. Τριάντα ἄτομα καθημερινή φιλοξενία στό Κίεβο! Ἡ Ἐκκλησία μέσα στό σπίτι τους, χωρίς Ἱερέα, καί ὅμως νά τούς βλέπης ἀληθινούς καί γνήσιους τηρητάς τῶν καθηκόντων τους. Καί οἱ κατακόμβες (Πετσέρσκαγια Λαῦρα) πού περπατιόντουσαν μέ δυσκολία! Μέσα σ' αὐτές ἄνθρωποι σάν κι ἐμᾶς, ἔζησαν ἐκεῖ γιά χρόνια, χωρίς τά ἀπαραίτητα γιά τήν συντήρησί τους. Χωρίς φα? καί χωρίς νερό μέ τό ἔλεος καί τήν ἀγάπη τοῦ Θεοῦ. Νά καί τό μοναστήρι (σκήτη) τοῦ Ἁγίου Παντελεήμονος. Ἐκεῖ παρ' ὅλον πού συναντηθήκαμε γιά πρώτη φορά μέ ἀνθρώπους ἄγνωστους, νοιώθαμε τόσο κοντινοί καί τόσο γνωστοί. Μᾶς ἕνωνε ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ, ἡ κοινή Πίστις, ὁ ἴδιος ἀγώνας. Τό Ἐκκλησάκι γύρω στά 8 ἐπί 6 σέ πραγματικές διαστάσεις. Κατά τήν ὥραν ὅμως τῶν Ἐγκαινίων καί τοῦ Μυρώματος καί τήν πρώτη θεία Λειτουργία ἐπῆρε διαστάσεις οἰκουμενικάς. Τά μάτια μας δέν προλάβαιναν νά ἀπολαμβάνουν. Οὔτε τίς διαστάσεις, οὔτε τά χρώματα, οὔτε τίς γλῶσσες στήν ψαλμωδία, ἕνας συνδυασμός πού ἦτο πρωτόγνωρος!.. Καί ὁ τρόπος πού ἔστεκαν στήν Ἐκκλησία οἱ πιστοί!.. Εὐλογημένη ταπείνωσις… Μπροστά οἱ 4 «καπετάνιοι» μας, ὁ καθένας διαφορετικός σέ ὄψη, ἀλλά μέσα στό φῶς τῆς ἀναστάσιμης Λειτουργίας, ἐφαίνοντο ὅλοι τό ἴδιο. Καί οἱ φωνές τους, καί τά μηνύματα τῶν λόγων των ὅλο καί πιό ἀποφασιστικές. Ἐβίωσα καί ἐγώ, μέ τίς εὐχές των βέβαια, τό μεγαλεῖον τῆς Χάριτος τοῦ Θεοῦ, τήν δύναμι τῆς Ὁμολογίας, τό οἰκουμενικόν μήνυμα τῆς Ὀρθοδοξίας. Καί ὅταν ἦλθε ἡ ὥρα τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ, ἤλθαμε τόσο κοντά μέ τούς Ρουμάνους, τούς Ρώσους καί τούς Ἕλληνας ἀδελφούς μας, ὥστε τά δάκρυα στά μάτια ἐκυλοῦσαν ὡς ἕνα μαρτύριο τῆς χαρμολύπης πού μᾶς ἀγκάλιαζε καί ἐπεσφράγιζε τήν ἑνότητά μας στήν ἀληθινή Πίστι. Οἱ πιστοί τῆς Ρωσίας εἶναι ἄξιοι πρός μίμησι. Πτωχοί, καταφρονεμένοι, κατατρεγμένοι, ὅλα αὐτά τά τελευταῖα χρόνια, ἀλλ' εὐλογημένοι ἀπό τόν Θεό, γίνονται λαμπάδες φωτεινές». * * * Ἐκ μέρους τῆς νεολαίας τῆς Οὐκρανίας καί Ρωσίας ἐγράφη: «Ἡ συνάντησίς μας εἰς τά Καρπάθια ὅρη μέ τούς ἐπισκέπτες — προσκυνητές ἀπό τήν Κύπρο, τήν Ἑλλάδα καί τήν Ρουμανία, μᾶς προκάλεσεν ἀξέχαστες ἐντυπώσεις. Αὐτές τίς μέρες πού περάσαμε μαζί, νοιώσαμε τόν ἑαυτό μας σάν ἕνα κομμάτι ἀπό μιά μεγάλη οἰκογένεια, στήν ὁποία συνδεόμαστε μέ τήν ἀληθινή πίστη στόν Θεό. Εἴχαμε τήν ἰδιαίτερη χαρά καί εὐτυχία ὅτι τίποτα δέν ἦταν ἐμπόδιο στό νά ἐπικοινωνήσουμε, νά γνωριστοῦμε καί νά συνδεθοῦμε μεταξύ μας. Οὔτε ἡ διαφορά τῆς ἡλικίας, οὔτε οἱ γλῶσσες τίς ὁποῖες δέν γνωρίζαμε ἐστάθησαν ἐμπόδιο. Δέν θέλουμε καθόλου νά χωρισθοῦμε καί μόνο ἡ ἐλπίδα ὅτι αὐτή ἡ συνάντησί μας δέν θά εἶναι ἡ τελευταία, μᾶς καθησυχάζει. Εὐχόμαστε στούς φίλους καί ἀδελφούς μας ἰσχυρή πίστη, καί ὁ Θεός νά μᾶς χαρίση τήν σωτηρία μας. Ὁ Θεός νά μᾶς εὐλογῆ ὅλους γιά κάθε καινούργια ἀρχή καί ἐργασία. Εἴμαστε πραγματικά ἐνθουσιασμένοι. Μέ τίς εὐχαριστίες καί ἀγάπη στόν Χριστό Ἡ νεολαία τῆς Οὐκρανίας καί Ρωσίας» * * * Τέλος ἡ ἐκ Κύπρου ἀδελφή Χρυσάνθη Σταύρου ἐν Κιέβω εὑρισκομένη «ἐξομολογεῖται»: «Κίεβο 2008 Ξεκινώντας γιά τό ταξίδι — προσκύνημα στήν Οὐκρανία δέν ἤμουν καθόλου προετοιμασμένη γιά τό τί θά ἀκολουθοῦσε. Πάντα πρίν ἀπό κάθε ταξίδι κάνω πρῶτα μιά εἰκονική ἐπίσκεψη μέσω διαδικτύου καί βρίσκω χρήσιμες συμβουλές, πληροφορίες καί τά ἀξιοθέατα στό μέρος πού πρόκειται νά ἐπισκεφτῶ. Ἀκολούθησα τήν ἴδια διαδικασία, κι αὐτή τή φορά, ἀλλά ἔπεσα ἔξω. Τά ἀξιοθέατα δέν βρίσκονταν στίς πόλεις καί τά βουνά ἀλλά ἀξιοθέατα ἦταν οἱ ἴδιες οἱ καρδιές τῶν ἀνθρώπων. Ἀρχίζοντας ἀπό τό Κίεβο «τήν πόλη πού βρίσκεται μέσα σέ πάρκο» λάβαμε τά πρῶτα μηνύματα βαθιᾶς πίστης πού θά συναντούσαμε ἐπανειλημμένα στό ταξίδι μας. Μᾶς ὑποδέχτηκαν θερμά οἱ πιστοί τῆς Ἐκκλησίας τῶν κατακομβῶν στήν ἐνορία τοῦ Κιέβου, σ' ἕνα οἰκογενειακό ἐκκλησάκι, στήν αὐλή τῆς κυρίας Γκαλίνας πού μᾶς φιλοξενοῦσε, ὅπου τίποτα δέν μαρτυροῦσε τήν ὕπαρξή του. Καθ' ὅλη τήν διάρκεια τῆς παραμονῆς μας, ἡ κυρία μέ τό λευκό μαντήλι καί τήν μεγάλη καρδιά ἦταν ἡ ξεναγός μας, ἡ οἰκοδέσποινα πού μᾶς φιλοξενοῦσε στό τραπέζι της καί μᾶς πρόσφερε ὅλα τ' ἀγαθά. Στό Κίεβο ἐπισκεφτήκαμε τήν μεγάλη Λαύρα Πετσέρσκαγια μέ τά σπήλαια τοῦ ἀσκητισμοῦ καί τίς ἐπιβλητικές ἐκκλησίες. Διαβήκαμε τίς στοές ὅπου ἔζησαν δεκάδες Ἅγιοι. Ἔνιωσα δέος καί κατάνυξη σ' αὐτούς τούς ἱερούς χώρους ὅπου τόσοι ἄνθρωποι πολέμησαν τόν διάβολο, μέ μόνο ὅπλο τήν προσευχή τους. Ἀπό ἐκεῖνες τίς στιγμές ἄρχισα νά προβληματίζομαι ἔντονα γιά τή ζωή πού κάνω καί τήν δῆθεν πίστη μου. Συνειδητοποίησα τόν ἀγώνα πού χρειάζεται ἡ σωτηρία τῆς ψυχῆς καί ἀναρωτήθηκα τί κάνω γι' αὐτό; Φτάνοντας στά Καρπάθια Ὄρη φτάσαμε στό ἀποκορύφωμα τῆς ψυχικῆς ἀνάτασης. Σ' αὐτό συνέβαλαν ἡ φύση πού ἁπλόχερα ὁ Θεός χάρισε στούς ἀνθρώπους, ἡ βροχή πού ἦρθε νά μᾶς λυτρώση ὡς οὐράνια εὐλογία, τό μεγαλεῖο τῆς ψυχῆς τῶν ἀνθρώπων πού μέ αὐταπάρνηση καί ζῆλο κατέφθαναν στόν ναό νά προσευχηθοῦν. Ἔνιωσα ντροπή πού ἔχω τήν Ἐκκλησία λίγα μέτρα ἀπό τό σπίτι μου καί τήν ἀγνοῶ ἤ τήν ἀποφεύγω καί κωλυσιεργῶ μέ κάθε τρόπο. Δέ θά ξεχάσω τήν Μαρία πού ταξίδεψε τόσα χιλιόμετρα μέ τό παιδί στήν ἀγκαλιά, ν' ἀνηφορίζη πρώτη τό βουνό γιά νά φτάση μιά ὥρα ἀρχύτερα στήν ἐκκλησία. Δέ θά ξεχάσω τόν Σεργκέι πού ταξίδεψε μέρες γιά νά ἔρθει στήν ἐκκλησία, πού ἦταν ἄθεος καί μόλις γνώρισε τόν Χριστό ἐγκατέλειψε καριέρα καί δόξα γιά νά ἀφιερωθῆ σ' Αὐτόν. Μέσα ἀπό τά βιώματα ἐκείνων τῶν ἡμερῶν ἄναψε ἡ φλόγα πού σιγόκαιγε μέσα μου, ἔκανα τόν ἀπολογισμό μου καί ἐπαναπροσδιόρισα τήν πορεία μου.(*) Ἄνθρωποι ἁπλοῖ, σεμνοί καί ταπεινοί μέ μεγάλη ἀγάπη στό Θεό, χωρίς ἐπιδιώξεις καί φιλοδοξίες, μέ μόνη ἔγνοια τή σωτηρία τῆς ψυχῆς τους. '‘Ισως αὐτή ἡ κοινή ἐπιδίωξη μᾶς ἔκανε νά συνεννοούμαστε χωρίς νά ξέρουμε τή γλῶσσα, μιλούσαμε τήν κοινή γλῶσσα τῆς ἀγάπης τοῦ Χριστοῦ. Εἴθε ὁ Μεγαλοδύναμος Θεός νά μᾶς φωτίζη νά ἀκολουθοῦμε πάντα τόν δρόμο του καί ὄχι περιπτωσιακά!..». (Ἀμήν γένοιτο). * * * Καί ὁ π. Μεθόδιος, στέλεχος τῆς Ἐκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τοῦ Κιέβου, καί κτήτωρ τοῦ Ἱεροῦ Ναοῦ Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Θεολόγου, γράφει εἰς ἐπιστολήν του, τήν ὁποίαν παρέδωσε ἐν πολλῆ συγκινήσει εἰς τούς ἐπισκέπτας — προσκυνητάς: «Κίεβο, Αὔγουστος 2008 Ἀγαπητοί ἀδελφοί καί ἀδελφές ἐν Χριστῶ, Συγχωρέστε με γιά τά γράμματά μου γιατί γράφω μέ χέρι ἄρρωστο, εἶχα πάθει ἐγκεφαλικό. Τώρα εἶμαι λίγο καλύτερα. Ὅλα τά ἔχω πάθει γιά τίς ἁμαρτίες μου. Ἡ ἐπικοινωνία μεταξύ μας εἶναι δύσκολη λόγω γλώσσας. Χαίρομαι πού σᾶς βλέπω ὅλους καί δοξάζω τόν Θεό πού δέν μᾶς ἐγκατέλειψε καί ἤρθατε σέ ἐμᾶς τούς ἁμαρτωλούς καί Τόν παρακαλῶ γιά σᾶς νά σᾶς βοηθήση νά ξανάρθετε. Συνέλαβαν τόν πατέρα μου τό 1937, ὅταν ἤμουν δέκα χρόνων. Τόν ἔβαλαν στή φυλακή γιά ἕξι χρόνια γιά νά ἀρνηθεῖ τόν Θεό, ὅμως δέν Τόν ἀρνήθηκε. Τόν μετέφεραν σέ μία πόλη τῆς Σιβηρίας ὅπου καί ἀπέθανεν. Εἶχε ἀδελφή καί ἀδελφό καί δέκα παιδιά στή Σιβηρία καί μέ πάρα πολλή δυσκολία κράτησαν τήν πίστη τους. Ἡ γυναίκα μου πέθανε ἐκεῖ κι ἐγώ ἀκόμα ζῶ καί εἶμαι ἁμαρτωλός. Ἡ ὑγεία μου ἀδυνατεῖ, πάρε με Κύριε, δέξου με καί συγχώρα τίς ἁμαρτίες μου. Τό καλόν μήν τό ξεχάσετε ποτέ στή ζωή σας. Θέλω νά σᾶς γράψω πολλά. Σηκώθηκα τήν νύκτα διά νά σᾶς γράψω, ἀγαπητοί μου ὁμολογητές, πού μᾶς ἐπισκεφτήκατε καί δώσατε χαρά στίς ψυχές μας ὅτι δέν μᾶς ξέχασε ὁ Θεός. Σᾶς εὐχαριστῶ καί σᾶς γράφω ὅτι σᾶς ἀγαπῶ καί σᾶς παρακαλῶ νά κάνετε προσευχή νά συγχωρέση ὁ Θεός τίς ἁμαρτίες μου. Οἱ γονεῖς μου μέ συμβούλευαν νά παραμείνω στήν παρθενική ζωή. Οἱ καιροί εἶναι πολύ δύσκολοι γιά τά παιδιά νά κρατηθοῦν στό δρόμο τοῦ Θεοῦ. Ὁ Θεός νά σᾶς φωτίζη καί νά σᾶς ὁδηγῆ. Μοῦ ἔχετε δώσει μεγάλη δύναμη πού ἤρθατε. Παρακαλῶ τόν Θεό νά μᾶς δυναμώνη καί νά μᾶς ἑνώνη μέ τό Πανάγιο Πνεῦμα καί νά μᾶς βοηθήση νά βρεθοῦμε ὅλοι στόν Παράδεισο. Ἀμήν. Μοναχός Μεθόδιος» *** (*) Σημ. «Ο.Π.»: Αὐτό πρέπει νά κάνουμε καθημερινῶς ὅλοι μας… ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΑΙ ΤΥΡΝΑΒΟΥ Ἱερόν Ἡσυχαστήριον Ἁγ. Ἀποστόλων -Τιμίου Σταυροῦ Σ. Σ. Ραψάνης Λαρίσης 40007 Α.Π. 94 10 Ἰουλίου 2008 (Π.Η.) ΙΕΡΟΜΟΝΑΧΟΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Πρός τό πρώην πνευματικόν μας τέκνον καί ἤδη ἐκπεσόν τῆς Ὁμολογίας του καί αὐτοαποβληθέν τῆς Ἐκκλησίας Ἱερομόναχον κ. Ἰγνάτιον Δάσσιον Πρώην Πνευματικόν μου τέκνον κ. Ἰγνάτιε, ὁ Κύριος νά μᾶς ἐλεήση. Ἔλαβον γνῶσιν καί τῆς δευτέρας Ἀγωγῆς σου, ἡ ὁποία ὁμοίως στρέφεται κατά τῶν ἰδίων Προσώπων καί κατά τῆς ἐλαχιστότητός μου, τοῦ πρώην Γέροντος καί Πνευματικοῦ σου πατρός, καί ὡς ἦτο ἑπόμενον ἐλυπήθην, διότι καί αὕτη ἔχει ὡς πραγματικήν αἰτίαν τό γεγονός ὅτι διά τῆς «Δευτέρας Δημοσίας ἀπαντήσεώς μας ἐπί τοῦ ἀκύρου χαρτίου σας, περί δῆθεν καθαιρέσεώς μας», («Ο.Π.» Ἰαν — Φεβρ. 2008), ἐδόθη περαιτέρω ἡ δέουσα ἀπάντησις εἰς τάς ψευδοαργίας καί ψευδοκαθαιρέσεις, αἱ ὁποῖαι ἀποκαλύπτονται καί κατελέγχονται ὡς εἰδεχθεῖς ἱερόσυλοι πράξεις. Δι' αὐτάς τάς πράξεις σας μέ διακατέχει βαθυτάτη θλίψις ἰδιαιτέρως αὐτή τήν ὥρα πού ἀπευθύνομαι πρός σέ, (τό πρώην πνευματικόν μου τέκνον, τό ὁποῖον μετά πολλῆς φροντίδος, ὑπομονῆς καί ἀγάπης προσεπάθησα καί ἤλπιζον νά ἀναστήσω ἐν Χριστῶ), ἐπί ἑνός τοσοῦτον σημαντικοῦ θέματος, ὡς ἡ προσφυγή σου εἰς τά κοσμικά δικαστήρια, καί μάλιστα μέ τήν ἀξίωσιν ὑπερόγκων χρηματικῶν ποσῶν, πρός δῆθεν «ἱκανοποίησιν» καί «ἀποκατάστασιν» τῆς «τιμῆς καί ὑπολήψεώς σου»! Τό γεγονός τοῦτο, κατ' ἐμέ, ἴσως ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα, ἀλλά καί τήν φυσικήν συνέπειαν, ἀλλεπαλλήλων πτώσεών σου, κυρίως εἰς θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ. Δέν ἔπαυσα, καθ' ὅλην τήν παρελθοῦσαν τετραετίαν, ἀλλά καί δέν θά παύσω εὐχόμενος τόσον ὑπέρ σοῦ, π. Ἰγνάτιε, ὅσον καί ὑπέρ τῶν ἑτέρων δύο πνευματαδέλφων σου, (ἐπίσης πρώην πνευματικῶν μου τέκνων), οἱ ὁποῖοι σέ ἠκολούθησαν εἰς τήν πτῶσιν σου, ὅπως εὐδοκήση ὁ Κύριος νά ἴδετε φῶς ἐπιγνώσεως πρός ἐπιστροφήν, εἰς τήν προτέραν ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΣΑΣ καί εἰς τούς κόλπους τῆς Γνησίας μητρός Ἐκκλησίας, ἐκ τῆς ὁποίας αὐτοαπεβλήθητε, ἕνεκα τῆς κατ' Αὐτῆς προδοσίας σας, ἀλλά καί κυνηγῶντες δόξας, τιμάς, ὀφίκια καί… «ἀργύρια»(!), τά ὁποῖα παρέρχονται καί δέν μένει τίποτε μέ τήν παρέλευσιν τοῦ βίου τούτου. Διά τῆς παρούσης μου, ὡς πρώην Πνευματικός σου Πατήρ καί Γέροντας, θά ἤθελα νά σοῦ ἐπιστήσω τήν προσοχήν εἰς ἐλάχιστα πλήν συγκεκριμένα σημεῖα, τά ὁποῖα καί εἰς τάς δύο Ἀγωγάς σου ἐπικαλεῖσαι, μέ τήν ἐλπίδα ὅτι, ἔστω καί κατ' αὐτήν τήν ἐσχάτην ὥραν, θά συνειδητοποιήσης πόθεν ἐξέπεσες, καί εἰς ποίαν δεινήν θέσιν ἔφερες ἑαυτόν. Νά ἴδης τόν ἔμπροσθέν σου πνευματικόν κρημνόν καί ἀπώλειαν, καί ἀνανήψης, φειδόμενος τῆς ἀθανάτου ψυχῆς σου καί τῆς ἱερωσύνης σου, τήν ὁποίαν αὐτός ὁ ἴδιος ἐξύβρισες καί ἐν τέλει ἀπεμπολεῖς, ἀκολουθῶν καί συντασσόμενος μετά αἱρετικῶν, οἱ ὁποῖοι δολίως καί φαρισαϊκῶς πολεμοῦν τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ διά τῆς γνωστῆς ἐπιχειρήσεως νά προσβάλουν τήν γνησίαν καί ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Ἐλάχιστα ἀλλά συγκεκριμένα Εἰς τήν 1ην καί 2αν σελίδα καί τῆς δευτέρας Ἀγωγῆς σου,<Φ1676Π255> γράφεις πάλιν ὅτι ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος δῆθεν τελεῖ ἐν ἀργία καί ὡς ἐκ τούτου ἐξέπεσεν τοῦ θρόνου του! Γράφεις ἀκριβῶς: «ἐν ἀργία τελοῦντος καί ἐκπεσών τοῦ θρόνου» (σελ. 1), καί πάλιν: «τελών ἐν ἀργία καί ἔχων ἐκπέσει ἐκ τοῦ θρόνου» (σελ. 2). Δυστυχῶς δι' ὅλους ὑμᾶς δέν εἶναι ἀληθῆ ὅσα ἰσχυρίζεσθε, διότι οὔτε ὁ Σεβ/τος Μητροπολίτης κ. Κήρυκος, οὔτε ἡ ἐλαχιστότης μου, οὔτε ὁ π. Μιχαήλ, οὔτε ἄλλος τις τελεῖ ὑπό «ἀργίαν» ἤ «καθαίρεσιν» ἤ καί… «ἀφορισμόν»(!) διότι τοιαῦται πράξεις — ἀποφάσεις ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ὅπως εἶσθε σεῖς, οἱ ὁποῖοι βλασφημεῖτε καί διώκετε τήν Ἐκκλησίαν, δέν νομιμοποιοῦνται καί οὐδεμίαν ἰσχύν ἔχουν, ἀλλ' ὡς ἀπολύτως ΑΚΥΡΟΙ καί ΑΝΥΠΟΣΤΑΤΟΙ λογίζονται, ἐνῶ ἀπό τήν ὥραν, καθ' ἥν διενοήθητε καί τάς διεπράξατε αὗται ΕΠΕΚΑΘΗΣΑΝ ἐπί τῶν ἐσκοτισμένων κεφαλῶν ὑμῶν τῶν ἰδίων. Συνειδητοποιεῖς, π. Ἰγνάτιε, πόσας, τοιαύτας «καθαιρέσεις» ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ, ἀπ' ἀρχῆς καί μέχρι σήμερα, ἀντιμετώπισεν ἡ Ἐκκλησία; Ὅλαι αἱ τοιαῦται πράξεις, ἀπό τῶν Ἀρειανῶν μέχρι καί τῶν ἰδικῶν σας, οὐδόλως ἤγγισαν τούς Ὀρθοδόξους ἐνῶ ἐπεκάθησαν ὡς ὄρνεα ἐπί τῶν κεφαλῶν τῶν πάσης φύσεως σχισματοαιρετικῶν. Ὡστόσον ἐπρόσεξα ὅτι οὔτε εἰς τήν Α’ Ἀγωγήν σου οὔτε εἰς τήν Β’, ἡ ὁποία εἶναι ὡς «φωτοτυπία» τῆς πρώτης, δέν ἀναφέρεις τάς «καθαιρετικάς» σας ἀποφάσεις κατ' οὐδενός! Δέν γνωρίζω ἄν σκοπίμως ἤ ὄχι ἀποσιωπᾶς τό δι' ὑμᾶς μεῖζον θέμα, καί συγκεκριμένως τήν ὑφ' ὑμῶν «καθαίρεσιν» κατά τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου κ. Κηρύκου, ἡ ὁποία, ἐν μηνί Μα?ω 2008 (κατάθεσις τῆς Β’ Ἀγωγῆς σου), ἔχει ἤδη ἑξάμηνον ἱστορίαν, ἐνῶ ἀναφέρεσαι εἰς τό ἔλασσον, δηλαδή τήν ὑπό τοῦ κ. Νικολάου καί τῆς ὑπ' αὐτόν «σαθρᾶς συμμορίας» ἐπιβληθεῖσαν εἰς τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον «ἀργίαν» καί ἐρωτῶ: Ποῖος, ἔθεσεν εἰς «ἀργίαν», ἀλλά καί «καθήρεσεν» τόν Σεβ/τον κ. Κήρυκον; Ὁ κ. Νικόλαος, ὁ κατά τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΔΙΑΔΟΧΗΣ βλάσφημος καί πνιγόμενος εἰς αἱρέσεις καί πλάνας, ὡς καί ὅλοι οἱ ἀκολουθοῦντες αὐτόν, καί ἰδιαιτέρως σεῖς οἱ νεώτεροι, οἱ ὁποῖοι ὡμοιώθητε μέ αὐτούς, καί τῶν ὁποίων, ὁ Σεβ/τος κ. Κήρυκος, ἀπό τόν Ἰούνιον τοῦ 2005 διέκοψεν τό μνημόσυνον καί σᾶς ἀπεκήρυξεν. Μέ ποῖον δικαίωμα ἤ ποίαν ἰδιότητα, ὁ ὑπό τῶν 5 καθηρημένος(*) καί σχισματοαιρετικός Νικόλαος καί ἡ ὑπ' αὐτόν ὁμάς ἠδύνατο νά θέση εἰς «ἀργίαν» Ὀρθοδόξους καί Κανονικούς Κληρικούς, οἱ ὁποῖοι, ἤδη, τούς εἶχον ΑΠΟΚΗΡΥΞΕΙ καί μάλιστα διά λόγους ΠΙΣΤΕΩΣ καί ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ; Εἰς τί διαφέρει ὁ κ. Νικόλαος ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὅστις τά αὐτά ἔπραξεν τό 1935; Μήπως ὑπονοεῖτε ὅτι ὀφείλομεν νά ἀναγνωρίσωμεν καί ἐκείνην τήν καθ' ὅλα ὁμοίαν ἄκυρον πράξιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ; Ὅθεν προκύπτετε, ὡς νά δέχεσθε καί τήν «καθαιρετικήν» πράξιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ κατά τοῦ Ἀοιδίμου Ὁμολογητοῦ πατρός Ματθαίου, δι' αὐτό μετεποιήσατε τήν γνωστήν ἐν Ἑλλάδι συγχωρητικήν εὐχήν εἰς χειροθεσίαν σας!.. «Οὐαί ὑμῖν… ὑποκριταί»! Πάντως τό ἄρθρον τῆς «Ο.Π.», (Ἰανουάριος — Φεβρουάριος 2008, σελ. 25), δέν ἀπευθύνεται πρός σέ, ἄλλα πρός τόν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΝ κ. Νικόλαον, τόν ὁποῖον βαρύνουν αἱ ἐπανειλημμένως καταγγελθεῖσαι καί δημοσιευθεῖσαι γνωσταί αἱρέσεις καθώς καί βλασφημίαι του κατά τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ του ΔΙΑΔΟΧΗΣ. (Βλέπε «Ἀπαλλακτικό του Βούλευμα 45/76, Ἐπιστολάς πρ. Ἀργολίδος, ἀπό 1974 καί 2004, καί… τήν Σατανικήν σας Ἐγκύκλιον 3280/2007). Βεβαίως τό ἐν λόγω ἄρθρον ἔχει τήν προέκτασίν του καί εἰς ὅσους τόν ἀκολουθοῦν, διό καί ὀρθῶς χαρακτηρίζονται καί αὐτοί ὡς ψευδεπίσκοποι καί ψευδεπισκοπάρια. Ναί, ἐχαρακτηρίσθητε ὡς ψευδεπισκοπάρια ὅλοι σεῖς οἱ νεώτεροι «ἐπίσκοποι», διότι, καθ' ἡμᾶς, στερεῖσθε τῶν πρός Ἀρχιερατείαν προσόντων, ἀλλά καί τινες εἰσιν μειωμένης προσωπικότητος, βαρύνονται μέ κωλύματα, ἤ ὅπως σύ π. Ἰγνάτιε διετέλεις καί διατελεῖς ἐν ἀργία. Ἐπί πᾶσι τούτοις, αἱ «χειροτονίαι» ἔλαβον χώραν ἐν μέσω θυέλλης ἀντεγκλήσεων «Ἀνάξιος, Ἄξιος», ξυλοδαρμῶν καί αἱμάτων καί ἀστυνομικῶν… Ἰδιαιτέρως σύ π. Ἰγνάτιε, ἐν ἀργία εὑρισκόμενος, (καί τήν ἀργίαν τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ, οὔτε Οἰκουμενική Σύνοδος δύναται νά λύση), προσεχώρησες εἰς τήν σχισματοαιρετικήν σύνοδον τοῦ Νικολάου, τήν ὁποίαν ἐπί μακρόν χρόνον ἐφέρεσο ὅτι ἀπέρριπτες, ἀφοῦ δέ προσεχώρησες, ἀμέσως, εἰς διάστημα μόλις 9 μηνῶν, ἔλαβες ὅλα τά ὀφφίκια καί ἀξιώματα μέ ἀντάλλαγμα πρός αὐτούς, καί πρωτίστως πρός τόν πρ. Ἀργολίδος κ. Παχώμιον, τήν πολεμικήν σου κατά τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ σου Πατρός, τῆς Ἀδελφότητός μας καί τῆς Τοπικῆς Ἐκκλησίας τῆς Λαρίσης, καί γενικῶς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Της. Πέραν ὅλων αὐτῶν πρέπει νά γνωρίζης ἀσφαλῶς ποῖοι καί πῶς σᾶς ἐξέλεξαν δι' ἐπισκοποποίησιν, ἀλλά καί διατί σᾶς ἐπισκοποποίησαν! Ἄν παρ' ἐλπίδα τά ἀγνοῆς νά ἐρωτήσης τόν Σεβ/τον κ. Γαλακτίωνα, διότι Αὐτός τά γνωρίζει πολύ καλά καί πρός μεγίστην τιμήν του τά ἔχει καταγγείλει!.. Εἰς τήν σελ. 4 τῆς Ἀγωγῆς σου γράφεις: «Καί τοῦτο διότι πῶς μποροῦν νά θεωρηθοῦν οἱ ἐκφράσεις «ἀσεβής συμμορία», «ψευδεπισκοπάρια», «ὑποκριτής» κ.λπ. γιά τίς ὁποῖες οὐδέποτε ἔχω δώσει τήν παραμικρή ἀφορμή καί οἱ ὁποῖες μοῦ ἀποδίδονται συνεχῶς, χωρίς νά δικαιολογοῦνται κατ' ἐλάχιστον, ὥστε νά ἔχει ὁ ἀναγνώστης τήν δυνατότητα νά σχηματίσει προσωπική γνώμη; Ἐκφράσεις βαρύτατες καί ἱκανές νά κλονίσουν τόσο τόν ἀποδέκτη τους ὅσον καί τούς πολλούς ἀναγνώστας τοῦ ἐντύπου, οἱ ὁποῖοι ἀπό ἐμένα θά λάβουν εὐλογία καί καθοδήγηση γιά τόν θρησκευτικό τους βίο» (σελ. 4). Πῶς ἐτόλμησες, ταλαίπωρε π. Ἰγνάτιε, νά γράψης ὅτι «οὐδέποτε ἔχεις δώσει τήν παραμικρή ἀφορμή» διά νά εἰπωθοῦν αἱ ἐκφράσεις «ἀσεβής», «ὑποκριτής» κ.λπ.; Λησμονεῖς ὅτι καθ' ὅλον τό διάστημα ἀπό τό 1990 ἕως 2005, εὑρισκόμενος ὑπό τό ἐπιτραχήλιόν μου ὑπεκρίνεσο ὡς παλαιός Φαρισαῖος, προσποιούμενος τόν καλόν καί τόν ἥσυχον, ἐνῶ συνεβουλεύεσο καί συνεννοεῖσο μέ τά πρόσωπα πού σέ «ἐξέλεξαν καί σέ ἀνέδειξαν εἰς «ἐπισκοπάριον» των; Λησμονεῖς ὅτι κρυφίως, ὑπούλως καί πανούργως ἐμελέτας κατά τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ἀλλά καί κατά τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ σου; Πόσας φοράς προσεπάθησα νά σέ βοηθήσω καί δέν ἠθέλησες, προκρίνας τάς συμβουλάς καί διαβολάς τοῦ ἀπό πολύ ἐνωρίς ἐπηρεάζοντός σε γνωστοῦ ψευδοκαλογήρου; Τολμᾶς, λοιπόν, νά ἰσχυρίζεσαι «ὅτι οὐδέποτε ἔδωσες τήν παραμικρά ἀφορμή» διαγράφων ἀπό τήν μνήμην σου ὅτι εἰς τά τακτικά ὀλισθήματά σου, σέ παρετήρουν, σέ ἐνουθέτουν καί σέ ἐκανόνιζον ὡς φιλόστοργος πατήρ, λίαν ἐπιεικῶς, παίρνων τό μεγαλύτερον βάρος τῆς ἐνοχῆς σου ἐπάνω μου, μόνον καί μόνον διά νά σοῦ δώσω εὐκαιρίαν νά διορθώσης! Ξεχνᾶς ὅτι σύ πάντοτε ὑπεκρίνεσο καί πάντοτε «ὡς ὁ δόλιος Ἰούδας οὐκ ἠβουλήθης συνιέναι»; Ἰδιαιτέρως πρέπει νά ἐνθυμῆσαι τήν γεμάτην χολήν καί ἀχάριστον ἐπιθετικότητα ἀπάντησίν σου εἰς μίαν γεμάτην πατρικήν ἀγάπην καί ἀγωνίαν παρατήρησίν μου πρός διόρθωσίν σου, κατά τήν διαμονήν μας, ὡς ἐξορίστων, εἰς τά Φάρσαλα!.. Τό ἐνθυμοῦμαι πολύ καθαρά, π. Ἰγνάτιε, διότι ἔβλεπον νά δίδης χώραν εἰς τούς δαίμονας νά σέ πολεμοῦν, ἤλπιζον ὅμως ὅτι θά σέ ἠξίωνεν ὁ Κύριος νά ἀποβάλης ὅλα τά αἴτια ἐκείνης τῆς συμπεριφορᾶς σου… Δυστυχῶς ὅμως ἐκείνη ἡ κατάστασίς σου δέν διωρθώθη, ἀλλά σύν τῶ χρόνω, οἱ ἴδιοι γνωστοί παράγοντες σέ ὡδήγησαν εἰς τό νά πολεμήσης καί τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί νά προκαλέσης σχίσμα εἰς τήν Ἀδελφότητά μας καί τήν Τοπικήν Ἐκκλησίαν τῆς Λαρίσης, τό ὁποῖον οὔτε μέ αἷμα μαρτυρικόν δέν συγχωρεῖται! Ὄχι μόνον πολεμεῖς τήν Ἐκκλησίαν κι ἐτάχθης ἀνταρτικῶς εἰς τόν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΟΝ Νικόλαον καί ὅλην τήν «σαθράν συμμορίαν» του, ἀλλά κατά τήν περίοδον ἀπό Νοεμβρίου 2005 ἕως καί Αὐγούστου 2006, ἐπεχείρησες μέ βίαν νά καταλάβης τά ἐλαιοπερίβολα τοῦ Ἱερ/χου Θωμᾶ Γκαραγκούνη, τά ὁποῖα ὁ Μακαριστός διά τῆς ὑπ' ἀρ. 17031 Δημοσίας Διαθήκης του, εἶχεν διαθέσει εἰς τόν Φιλανθρωπικόν Σύλλογον «ΟΙ ΑΓΙΟΙ ΑΠΟΣΤΟΛΟΙ — ΤΙΜΙΟΣ ΣΤΑΥΡΟΣ», καί εἰς τήν ὑπηρεσίαν τῆς τοπικῆς Ἐκκλησίας. Μετῆλθες πλείστας ὅσας δολιότητας διά νά ΕΚΒΑΛΗΣ ἐκεῖθεν καί τόν Γέροντά καί Πνευματικόν σου (τήν ἐλαχιστότητά μου), ὡς καί τόν πνευματάδελφόν σου, μοναχόν Θεόδωρον, μέ σκοπόν νά διώξης καί τοιουτοτρόπως τήν ἀλήθειαν, ἡ ὁποία καί δι' ἡμῶν τῶν ἐλαχίστων ὁμολογεῖται. Ἐν τέλει δέ, μόλις τόν Ἀπρίλιον 2007, ἐκ τῶν πραγμάτων ἀναγκασθείς, ἀπεχώρησες ἐκεῖθεν μέ πολλούς καρπούς ἀδικίας εἰς τάς χείρας σου, διότι ἀφήρεσες ἀντικείμενα μή ἀνήκοντα ἀποκλειστικῶς εἰς σέ (μηχανουργικά ἐργαλεῖα, τρόφιμα, ποσότητα ἐλαιολάδου 400 κιλῶν, δῶρον τοῦ Φ.Σ. πρός ὅλην τήν Ἀδελφότητα κ.λπ.). Ἥρπασες ἀκόμη καί τόν Γεωργικόν Ἑλκυστῆρα καί ὅλα τά παρελκόμενά του, τά ὁποῖα ἠγοράσθησαν ἐπ' ὀνόματι τοῦ Συλλόγου, (χωρίς τήν παραμικράν συμμετοχήν σας), διά τήν καλλιέργειαν τῶν 3 ἐλαιοπεριβόλων. Αὐτά καί μέχρι σήμερον τά κατακρατεῖτε παρανόμως! Εἰπέ μοι ὅμως, π. Ἰγνάτιε: Πῶς σύ, ὁ ἔχων ἰδιαιτέρως ὑψηλά τήν τιμήν καί τήν ὑπόληψίν σου, κατεδέχθης νά οἰκειοποιηθῆς ἀλλότρια ἀντικείμενα καί μάλιστα ὄχι ἰδιαιτέρως ὑψηλῆς ἀξίας; Βεβαίως, μέ τάς δύο Ἀγωγάς σου πλέον δέν ἀσχολεῖσαι μέ τήν ἁρπαγήν εὐτελῶν ἀντικειμένων, διότι ἤδη ἡ προσήλωσίς σου εἰς τόν Μαμωνᾶν, σέ ἔκαμε νά φαντάζεσαι ὅτι εὑρίσκεσαι εἰς λίμνας καί ποταμούς χρυσοῦ. Ὁ Κύριος νά γίνη ἴλεως καί νά σέ σώση π. Ἰγνάτιε. Διά τόν χρυσόν, λοιπόν, ὄχι ἁπλῶς «ἀνταρτεύεις» ἀλλά συνεχίζεις σκληρός καί ἀμετανόητος μή ὑπολογίζων οὔτε ὅτι εἶσαι βαπτισμένος, οὔτε Χριστιανός, καί ὅτι ἔδωκες καί τήν ὑπόσχεσιν τοῦ Μοναχοῦ! Αὐτό εἶναι τό ἦθος σου τό Χριστιανικόν, τό Μοναχικόν, τοῦ Κληρικοῦ! Μίσος μάταιον καί ἄδικον, ἐκδίκησις καί ἀργύρια! Καταφανής πλέον σκοπός σου τά «ἀργύρια» ὁ χρυσός καί ὄχι ὁ Χριστός! Ποῖον μιμεῖσαι π. Ἰγνάτιε; Καί ὁ ἄσωτος ἐκεῖνος τῆς παραβολῆς δέν συμπεριεφέρθη ἔτσι εἰς τόν Πατέρα του. Δέν τόν ἐμίσησε, δέν τόν ἐπῆγεν εἰς τά δικαστήρια! Εἴθε Ἐκεῖνος ὁ Πατέρας, ὁ ὁποῖος εἶναι καί ΠΑΤΗΡ ὅλων μας, νά μήν ὀργισθῆ, ἀλλ' ὥσπερ τόν ἄσωτον υἱόν τῆς παραβολῆς, ἔτσι καί ἐσένα καί τούς πνευματαδέλφους σου νά σᾶς φέρη εἰς ἑαυτόν καί νά σᾶς ὁδηγήση εἰς μετάνοιαν καί ἐπιστροφήν. Πρόσεχε π. Ἰγνάτιε, (προσέχετε ὅλοι), διότι ὁ Μαμμωνᾶς εἶναι μεγάλος πειρασμός, διά δέ τούς Μοναχούς εἶναι θάνατος πρίν ἀπό τόν θάνατον. Πρόσεχε, π. Ἰγνάτιε, διότι, ὅπως ἡ ἐλαχιστότης μου ἐκτιμῶ, οὔτε τίς 500.000 τῆς Α’ ἀγωγῆς εἶναι δυνατόν νά λάβης καί νά ἀπολαύσης, οὔτε πολύ περισσότερον τό 1.000.000 εὐρώ(!) ἐκ τῆς Β’ ἀγωγῆς σου, ἐνῶ ἀκόμη καί τό 1 εὐρώ, τό ὁποῖον διατίθεται διά τάς δικαστικάς αὐτάς ὑποθέσεις, ὡς κεραυνός θά ἐπιπέση ἐπί τῆς κεφαλῆς σου. Αὐτή εἶναι ἡ ἀκτημοσύνη σου ὡς Μοναχοῦ, δηλαδή ἡ χρυσοθηρία; Σέ ἐνώχλησε ἡ λέξις «Χριστέμπορος» καί «Χριστεμπορία» καί δέν κατανοεῖς ὅτι μέσα ἀπό τάς δύο Ἀγωγάς σου προκύπτεις ὡς ὁ πιό ἀδίστακτος θηρευτής ἀργυρίων καί ὅτι «τήν πᾶσαν ἐλπίδα σου ἐπί τά ΕΥΡΩ ἀνέθηκας;». Σέ παρακαλῶ ἰδέ ποῦ σέ ὡδήγησεν ἡ ὑποκρισία σου, ἡ ἀνειλικρίνειά σου, ἡ ἀνταρσία σου, ἡ ὑπεροψία σου, αἱ συκοφαντίαι σου περί «ἀμαρτύρου» καί ἡ ὑπερεκτίμησις τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς σου; Δυστυχῶς σέ ὡδήγησαν εἰς αὐτήν τήν μεγίστην ΠΤΩΣΙΝ ἐκ τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ σου καί ΑΥΤΟΕΞΕΒΛΗΘΗΣ τῆς Ἐκκλησίας. Τό δέ ὅλον κακόν δέν περιώρισες μόνον εἰς τόν ἑαυτόν σου, ἀλλά παρέσυρες καί τούς δύο πνευματαδέλφους σου. Ὥστε δέν σοῦ ἔφταναν τά πεντακόσιες χιλιάδες (500.000) εὐρώ, διό μέ τήν δευτέραν Ἀγωγήν σου ζητᾶς ἄλλο ἕνα ἑκατομμύριο (1.000.000)!!! Κατόπιν ὅλων αὐτῶν ἐπέτρεψες εἰς τόν ἑαυτόν σου νά «δικάσης», «καταδικάσης» καί «καθαιρέσης»(*) τόν πρώην Γέροντα καί Πνευματικόν σου σύν τοῖς λοιποῖς, καί μέ τήν κατηγορίαν, ὅτι «προσέφυγεν μέ τόν Φ.Σ. εἰς τά δικαστήρια», ἐνῶ σύ χωρίς κανένα δισταγμόν καί ἀποκλειστικῶς πρός πλουτισμόν (ἤ ἐκφοβισμόν νά παύσωμεν νά ὁμολογοῦμεν τήν Πίστιν εἰς τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν του), προσέφυγες εἰς τά Δικαστήρια καί ἀπαιτεῖς μέσω αὐτῶν ὑπέρογκα ποσά διά τήν «ἀποκατάστασιν τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς σου»; Ταῦτα, ἐνῶ σύ καί ἡ ψευτοσύνοδός σου, ἄκουσον — ἄκουσον,… μέ «καθήρεσεν» καί διά τόν λόγον ὅτι συμμετέχω εἰς τό Δ.Σ. τοῦ Συλλόγου, ὁ ὁποῖος ὡς Νομικόν πρόσωπον προσέφυγεν εἰς τήν Δικαιοσύνην καί δι' ἀποφάσεώς της ἐξεβλήθητε τοῦ ἀκινήτου!.. Πόσαι καθαιρέσεις πρέπει νά κινηθοῦν ἐναντίον σου; Παρ' ὅλα αὐτά σύ τολμᾶς καί εἰσέρχεσαι εἰς τό Ἅγιον Βῆμα!.. Σύ ἀντιποιεῖσαι τόν… Ἐπίσκοπον!!! Ὡς τοιοῦτος «Ἐπίσκοπος» τολμᾶς καί λέγεις ὅτι μέ τάς λέξεις «ἀσεβής», «ὑποκριτής», «Ἐπισκοπάριον» κ.λπ. «προσεβλήθη ἡ τιμή καί ὑπόληψίς σου»! Ποία ὑπόληψίς σου; Ποία προσωπικότης σου; Ποία ἠθικοκοινωνική σου ὑπόστασις; Αὐτήν τήν ὁποίαν προσδοκᾶς νά σοῦ προσδώσουν τά Δικαστήρια μέ τό ἕνα ἑκατομμύριο πεντακόσιες χιλιάδες εὐρώ, τά ὁποῖα ζητεῖς; Οὔτε ὁ Ἰούδας, π. Ἰγνάτιε δέν διενοήθη ὅσα σύ διενοήθης καί πράττεις!.. Ἰδού ποῦ ἔφθασες μέ τήν ἀπόρριψιν τοῦ Γέροντός σου καί ὅλων τῶν χρηστῶν καί καλῶν, τά ὁποῖα διά τοῦ παραδείγματός του ἐπί τόσα ἔτη, σοῦ ἐδίδαξε, διά νά ἀκολουθήσης τάς «Μαξιμείους» θεωρίας, αἱ ὁποῖαι σέ ἐξώθησαν καί εἰς τά πολιτικά δικαστήρια! Βεβαίως αὐτά καί πλείονα τούτων, ὅσον καί ἄν τό ἀπεύχομαι, θέλουσιν ἀκουσθεῖ εἰς τήν αἴθουσαν τοῦ δικαστηρίου! Ἐκεῖ θά γίνη τοῖς πᾶσι γνωστόν, ποῖον τό ἀντίκρυσμα τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεώς σου καθώς καί τῆς ἠθικοκοινωνικῆς σου ὑποστάσεως! Τότε θά γίνη εἰς ὅλους καταφανές καί «ποῖος θέτει εἰς κίνδυνον τήν πίστιν» (ἀρ. 920 Α.Κ.). Ποῖος «ζημιώνει τόν ἄλλον παράνομα καί ὑπαίτια» (ἀρ. 914 Α.Κ.). Ποῖος «ζημιώνει ἄλλον κατά τρόπον ἀντίθετο στά χρηστά ἤθη» (σελ. 6 τῆς ἀγωγῆς). * * * Εἰς τήν σελ. 5 τῆς ἀγωγῆς σου γράφεις ὅτι: «…ἀπό τούς χαρακτηρισμούς καί τά ὑπονοούμενα πού χρησιμοποιοῦνται, οἱ ὁποῖοι εἶναι ψευδεῖς, ἐξυβριστικοί, συκοφαντικοί καί μειωτικοί, ἔχει προσβληθεῖ τόσο ἡ τιμή καί ἡ ὑπόληψίς μου ὅσο καί ἡ προσωπικότητα καί ἡ ἠθικοκοινωνική μου ὑπόστασις ὡς Μητροπολίτου καί ἀτόμου»! Σέ παρακαλῶ, π. Ἰγνάτιε, διατί τόση ἀλλοτρίωσις; Εἶσαι Χριστιανός ἤ ὄχι; Πιστεύεις εἰς τόν Χριστόν ἤ ὄχι; Προσπαθεῖς νά μιμηθῆς τούς Πατέρας, οἱ ὁποῖοι ἔγιναν μιμηταί τοῦ Χριστοῦ ἤ ἔχεις ἄλλα πρότυπα; (Α’ Κορ., ΙΑ’ 1, Ἐφ. Ε’ 1). Ὁ Χριστός μας, ΑΝΑΜΑΡΤΗΤΟΣ ΩΝ, Θεός ἀληθινός, ἡ Αὐτοαλήθεια, ἐσυκοφαντήθη μέ τήν βλάσφημον συκοφαντίαν ὅτι τά πάντα ποιεῖ «ἐν τῶ ἄρχοντι τῶν δαιμόνων» καί εἰς τό πραιτώριον ἐξυβρίσθη ὅσον οὐδείς ἐν τῆ ἱστορία! Ποία ἡ ἀντίδρασίς Του ἔναντι ὅλων αὐτῶν ἀκόμη καί ἐπί τοῦ Σταυροῦ; «Πάτερ ἄφες αὐτοῖς οὐ γάρ οἴδασι τί ποιοῦσι»! ΕΣΥ ΟΥΤΕ ΕΞΥΒΡΙΣΘΗΣ ΟΥΤΕ ΕΣΥΚΟΦΑΝΤΗΘΗΣ, ΟΥΤΕ ΚΑΝΕΙΣ ΔΙΕΝΟΗΘΗ ΝΑ ΜΕΙΩΣΗ ΤΗΝ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ ΣΟΥ, ΟΥΤΕ ΤΗΝ ΗΘΙΚΟΚΟΙΝΩΝΙΚΗ ΣΟΥ ΥΠΟΣΤΑΣΙΝ ΩΣ ΚΛΗΡΙΚΟΥ καί ὅμως τοποθετήσας ἑαυτόν εἰς τόν ἀντίποδα τοῦ Χριστοῦ ζητεῖς νά πίης καί τό αἷμα τῶν Πατέρων καί Ἀδελφῶν σου!.. Μά δέν ὑπάρχει ἔστω καί εἷς ἐκ τοῦ στενοῦ σου περιβάλλοντος, ὅστις νά σοῦ ἐπιστήση τήν προσοχήν! Δυστυχῶς «πάντες ἐξέκλιναν, ἅμα ἠχρειώθησαν· οὐκ ἔστι ποιῶν χρηστότητα, οὐκ ἔστιν ἕως ἑνός;» (Ρωμ. Γ’ 12). Μετά ἀπ' ὅλα αὐτά πολύ φοβοῦμαι μήπως σέ ἐνοχλεῖ καί τό θεῖον καί Ἱερόν Εὐαγγέλιον, σέ ἐνοχλεῖ ὁ ἴδιος ὁ Κύριος καί μέ ὅσα κατελόγισεν δι' ἐκείνων τῶν «Οὐαί ὑμῖν…» πρός τούς ὑποκριτάς καί δολίους Γραμματεῖς καί Φαρισαίους… Δυστυχῶς οἱ χαρακτηρισμοί, οἱ ὁποῖοι τόσον σέ ἠνώχλησαν μόλις καί κατ' ἐλάχιστον ἀποδίδουν τήν θλιβεράν πραγματικότητα. Ὡστόσον ὅμως ἐρωτῶ: Εἶναι κακαί αἱ λέξεις, ὅταν δι' αὐτῶν περιγράφονται κακαί πράξεις καί συμπεριφορά; Ὅταν δι' αὐτῶν κατελέγχεται ἡ κατά τῆς Ἐκκλησίας προδοσία; Δυστυχῶς αἱ κακαί πράξεις καί ἡ Προδοσία προσβάλλουν θίγουν καί ἀτιμάζουν, ὄχι ὁ ἔλεγχος πρός διόρθωσιν. Γνωρίζεις πώς ἀποτελεῖ ἀναμφισβήτητον ἀλήθειαν τό γεγονός ὅτι, διά τοῦ ἐπισήμου Δημοσιογραφικοῦ Ὀργάνου τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς «ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΝΟΗΣ», ἀσκεῖται ἀντικειμενική κριτική καί ἔλεγχος ἐπί Ἐκκλησιαστικῶν θεμάτων μέ τόν διττόν σκοπόν, ἀφ' ἑνός νά πρυτανεύση καί διακηρυχθῆ ἡ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ, ἔναντι τῶν «πυλῶν τοῦ Ἅδου», αἱ ὁποῖαι ἠνοίγησαν καί προσπαθοῦν νά τήν καταπνίξουν καί ἀφ' ἑτέρου νά διαφυλαχθῆ καί διασφαλισθῆ τό Ὀρθόδοξον Ποίμνιον, τό ὁποῖον, ἀπό τάς αὐτάς «ἀνοικτάς πύλας τοῦ Ἅδου», κινδυνεύει νά καταποθῆ. Μήπως σέ ἐνοχλεῖ καί ὁ Ἀπόστολος, ὁμιλῶν περί «λύκων βαρέων μή φειδομένων τοῦ ποιμνίου»; Μήπως καί ὁ μέγας θησαυρός τῶν συγγραμμάτων τῶν Ἁγ. Πατέρων, οἱ ὁποῖοι παρομοίως καί μέ βαρυτάτους καί σκληρούς χαρακτηρισμούς στηλιτεύουν τούς Ὠργανωμένους αἱρετικούς καί πολεμίους τῆς Ἐκκλησίας καί ὡς «σαθράς συμμορίας» <Φ255Β>τάς χαρακτηρίζουν; Μήπως καί αὐτά σᾶς ἐνοχλοῦν; Μήπως προτίθεσθε νά ΕΝΑΓΑΓΕΤΕ καί τόν Χριστόν καί ὅλους τούς Ἁγίους; * * * Τό ὄνομα Ἰγνάτιος, σοῦ τό προσέδωσα ὡς τό Μοναχικόν σου ὄνομα, μέ τήν ἐλπίδα καί προσδοκίαν ὅτι θά μιμηθῆς τάς ἀρετάς τοῦ Ἁγίου, ὅστις ἐθεώρει ὅτι «θάνατος γάρ ἐστίν ἡ ἄνευ Χριστοῦ ζωή». Δυστυχῶς, ἐνῶ μέχρι σήμερον δέν ἐμιμήθης τόν Ἅγιον Ἰγνάτιον, ἤδη προκύπτει ὅτι σύ ὅλως τοὐναντίον θεωρεῖς ὅτι «θάνατός ἐστιν ἡ ἄνευ χρυσοῦ ζωή»! Δέν νομίζω ὅτι ὑπερβάλλω, διότι διά τῶν ἀγωγῶν σου πράγματι ἀνταλλάσσεις τόν Χριστόν μέ τόν χρυσόν! Ἐκεῖνος ἔγραφεν ὅτι ἦτο «δεδεμένος δέκα λεοπαρδάλεις (στρατιώταις) οἱ καί εὐεργετούμενοι χείρους γίνονται», ἐνῶ ὅλοι σεῖς ἐν προκειμένω, ὡς «λεοπαρδάλεις» ἐστράφητε ἐναντίον καί τοῦ Πνευματικοῦ σας πατρός κι εὐεργέτου! Ὁμοίως ἤλπιζον ὅτι θά μιμηθῆς καί τόν μακαριστόν Ἱερ/χον Ἰγνάτιον Μπέτσην, διά τόν ὁποῖον πολλά σᾶς ἐδιηγούμην περί τῶν ἀρετῶν καί χαρισμάτων του, καί ὅτι ἐμέ ἀρκετά ἐβοήθησεν εἰς τόν πνευματικόν μου βίον. Σεῖς ὅμως δυστυχῶς ἐσκληρύνατε τάς καρδίας σας καί μᾶλλον ἐδυσφορεῖτε καί εἰς τό ἄκουσμα τοῦ ὀνόματός του. * * * Πολλά ἀκόμη θά ἠδυνάμην νά γράψω, π. Ἰγνάτιε, καθ' ὅτι, αἱ ἀφορμαί, τάς ὁποίας ἔδωκες κατά τήν ὑπό τήν πνευματικήν μου καθοδήγησιν 15ετῆ πορείαν σου, εἶναι πάρα πολλαί! Θά ἀναφερθῶ μόνον εἰς τήν στάσιν σου εἰς τήν περί «Ἀνάρχου Ἐκκλησίας», κατασκευασθεῖσαν σκευωρίαν. Ὁπωσδήποτε ἐνθυμεῖσαι τούς φανταχτερούς ἰσχυρισμούς σου ὅτι διαθέτεις στοιχεῖα περί τοῦ δῆθεν «ἀμαρτύρου» καί «καινοτομίας» τῆς γνωστῆς διατυπώσεως τοῦ θεολόγου κ. Ἐλευθερίου, καί τήν ὑπόσχεσίν σου ὅτι τό ταχύτερον θά τά περιλάβης εἰς ἐπίσημον σχετικόν πόνημά σου! Πολλάκις σοῦ τό ὑπενθύμισα, ἀλλ' ἰδού, παρῆλθον τόσα ἔτη καί ὄχι μόνον δέν τά προσεκόμισες, ἀλλ' οὔτε λόγος θεολογικός καί ὁμολογιακός δέν ἠκούσθη ἀπό τά χείλη σου!.. Ἀντιθέτως συνετάγης μέ τούς συνειδητούς ὄντως σκευωρούς καί συκοφάντας καί αἱρετικούς, Νικόλαον καί τούς περί αὐτόν, ὡς καί τούς Μάξιμον, Δημήτριον, καί τούς Φλωρινικούς Ἀθανάσιον καί Καλλίνικον, οἱ ὁποῖοι, διά νά καλύψουν τάς ἰδικάς των βλασφημίας κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησιολογίας καί Τριαδολογίας, καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἐσυκοφάντησαν μέ τά περί δῆθεν «ἀμαρτύρου» καί «καινοτομίας»! Δυστυχῶς ἐπί τῆ βάσει αὐτῶν τῶν συκοφαντιῶν των, προέβητε καί εἰς «καθαιρέσεις»! Ἰδού νά τά προσκομίσης τώρα, ἤ ἔστω καί εἰς τήν ἀκροαματικήν, νά καταθέσης τό πόνημά σου, διότι κανείς δέν μπορεῖ νά ἀποκλείση τό Δικαστήριον νά ὑπεισέλθη καί εἰς τό Θεολογικόν μέρος, διότι ἀποκλειστικῶς εἰς αὐτό ἀναφέρονται ὅλα τά δημοσιεύματά μας εἰς τήν «Ὀρθόδοξον Πνοήν» καί ὅλη ἡ τόσον μεγάλη Γραμματολογία τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη καί αὐτή εἶναι ἡ ΜΟΝΑΔΙΚΗ ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΠΡΟΣΦΥΓΗΣ ΣΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ ΔΙΚΑΙΟΣΥΝΗΝ! Διανοεῖσαι, τοὐλάχιστον ἐσύ, ποῖον ἀδίκημα διέπραξες μέ τάς συκοφαντίας, περί δῆθεν «ἀμαρτύρου», «καινοτομίας» καί «κακοδοξίας Ἐκκλησιολογικῆς καί Τριαδολογικῆς» καί μάλιστα ἀδίκημα ἐκ προθέσεως καί συγκεκριμένου σκοποῦ; Διανοεῖσθε καί ὅλοι σεῖς, οἱ ὁποῖοι καί δι' αὐτόν τόν λόγον συνεκροτήσατε ὄντως «ΣΑΘΡΑΝ ΣΥΜΜΟΡΙΑΝ», (Η’ Ὠδή Κανόνος Β’ Κυριακῆς τῶν Νηστειῶν), διανοεῖσθε ὁποῖα πραγματικά ἐγκλήματα διεπράξατε κατά τῆς τιμῆς καί ὑπολήψεως, προσωπικότητος, καί ἠθικοκοινωνικῆς ὑποστάσεως, τοῦ κατηξιωμένου θεολόγου καθηγητοῦ, καί ἐπί τέσσαρας δεκαετίας πρώτου θεολογικοῦ συμβούλου καί ἐργάτου τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, τοῦ κ. Ἐλευθερίου Γκουτζίδη; * * * Βέβαια καί ἡ Β’ ἀγωγή σου ἐπιτρέπει νά γράψη κανείς καί ἄλλα πολλά, πλήν ἐπειδή ἤδη ἐβάρυνον αὐτή τήν ἐπιστολήν μου, θά περιορισθῶ μόνον εἰς τήν μόλις κατά τόν Φεβρουάριον 2004 δολίαν ἐκείνην πράξιν σου, κατά τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου μας κυροῦ Παναρέτου. Δηλαδή τήν ὑποκλοπήν τῆς ὑπογραφῆς τοῦ βαρέως τότε ἀσθενοῦντος μακαριστοῦ Μητρ/του Λαρίσης.(*) Σοῦ ὑπενθυμίζω τόν φοβερόν δόλον σου, ὅτι κατόπιν συνεννοήσεως μετά τῆς «σαθρᾶς συμμορίας» σου, ἐπεχείρησες μέ ἐκεῖνο τό ἔγγραφον, Α.Π. 72/20/10-2/11.2004, κυριολεκτικῶς ἐν ψυχρῶ καί ἀπό κοινοῦ, νά τόν ΔΟΛΟΦΟΝΗΣΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΩΣ, δηλαδή Ὁμολογιακῶς καί ὑπό τήν εὐρεῖαν ἔννοιαν καί ΗΘΙΚΩΣ! Διότι κατόπιν ἐκείνης τῆς ὑπογραφῆς του, θά ἐνεφανίζατε τόν Ὁμολογητήν Μητροπολίτην μας, ὅτι, μόλις ὀλίγον πρό τῆς κοιμήσεώς του, δῆθεν ἀνεγνώρισεν τήν ἐσχάτην ἱεροσυλίαν περί παραιτήσεως τοῦ Ἀρχ/που Ἀνδρέου καί τόν αἱρεσιάρχην καί ματαιόφρονα Νικόλαον ὡς Ἀρχ/πον! Τοῦτο ἀποτελεῖ τό ἀποκορύφωμα τῆς δολιότητος, εἰς τό ὁποῖον ὅμως ΑΠΕΤΥΧΑΤΕ, καθ' ὅτι ὁ Μακαριστός, μόλις ἐσυνειδητοποίησεν ποῦ ἡ «ἀγάπη» σας τόν ὡδήγησεν, ἤνοιξεν διάπλατα τούς ὀφθαλμούς του, ὕψωσεν τάς χείρας του, καί ἀνεφώνησεν τήν Ὁμολογίαν του: «Ὄχι, δέν τόν ἀναγνωρίζω! Μένω σέ ὅσα εἶπα κι ἔγραψα. Δέν ἀναγνωρίζω τόν ψευδαρχιεπίσκοπο Νικόλαο». Καί συνέχισε: «Τώρα γράψε αὐτά καί δός μου νά ὑπογράψω». Τελευταῖον θά σοῦ ὑπενθυμίσω τήν ἄλλην πραγματικήν δολοφονικήν σου ἀπόπειραν, τήν ὁποίαν διενοήθης καί ἐμεθόδευσες κατά τοῦ Γέροντός σου (τῆς ἐλαχιστότητός μου), συνεπικουρούμενος ὑπό τοῦ Μοναχοῦ Ἀγαθαγγέλου. Τόν Νοέμβριον τοῦ 2006 ἔφερες εἰς τό κατάλυμά μας ἐκεῖνον τόν ταλαίπωρον νέον ἐκ Ραψάνης καί ἀφοῦ ἀρχικῶς σεῖς οἱ δύο εἰσεβάλατε ἐκ τό κελλίον μου, (ἠκολούθησεν κατόπιν καί ὁ Μοναχός Ἀγαθάγγελος), ἐκεῖνος ὁ δυστυχής νέος, (ἀσφαλῶς κατ' ἐντολήν σας, ἴνα μή σεῖς «μιανθῆτε»!..), μέ ἥρπασεν, μέ ἀνεσήκωσεν καί κρατώντας με, σχεδόν ὁλόκληρον μετέωρον, ἔξω ἀπό τό ἀνοικτόν παράθυρον ἠπείλει νά μέ πετάξη εἰς τόν γκρεμόν! Ταῦτα ὑπό τά εἰρωνικά καί γεμάτα ἱκανοποίησιν βλέμματά σου! Ὅτε δέ ὁ Μοναχός Θεόδωρος προσεπάθησε νά μέ ἀποσπάση ἀπό τά βέβηλα χέρια του, (τά ἐνεργοῦντα ἀντί τῶν ἰδικῶν σας), ἐδέχθη καί ὁ ἰδιος τήν ἰδίαν βάρβαρον ἐπίθεσιν!.. Αὐτός εἶσαι π. Ἰγνάτιε καί παῦσε ἀδιάντροπα νά ὁμιλῆς διά τιμήν καί ὑπόληψιν καί δή «Μητροπολιτικήν». Ἀλλοίμονον ἄν τοιοῦτοι ἦσαν οἱ «Μητροπολῖται»! Τότε οὐδέν χεῖρον τῶν Μητροπολιτῶν, ὅπως γράφει ὁ ἱερός Χρυσόστομος! Παῦσε λοιπόν νά ἀντιποιῆσαι τήν ἐπισκοπικήν ἰδιότητα καί μή ξαναπλησιάσης τό θυσιαστήριον, διότι τό βεβηλώνεις. Γράφων τά ἀνωτέρω, π. Ἰγνάτιε, πρόθεσις καί σκοπός μου εἶναι ἁπλῶς νά σοῦ ἐπιστήσω τήν προσοχήν, καθ' ὅτι, ἀσχέτως μέ τήν περαιτέρω πορείαν σου, θά κριθῆς καί ἀπό τήν Ἐκκλησίαν καί ἀπό τόν καρδιογνώστην Κύριον, ὅπως ἐξ ἄλλου καί ὅλοι μας. Τά γράφω δέ παραλλήλως μέ τήν προσευχήν πού κάνω δι' ὑμᾶς, ἀλλά καί διά τήν ἐλαχιστότητά μου, διότι ἐπί τόσα ἔτη δέν μέ ἠξίωσεν ὁ Κύριος νά ἔχω τήν πνευματικήν χαράν καί ἱκανοποίησιν ὅτι «ἐγεννήθης ἄνωθεν» καί ὅτι «ἐμορφώθη Χριστός εἰς τήν καρδίαν σου». Ἐφ' ὅσον ὅμως ἀναπνέωμεν, ἄς βιασθῶμεν, διότι Ἐκεῖνος περιμένει τήν ἐπιστροφήν μας, ἐνῶ θά πολεμήση ὁ ἴδιος τούς πολεμοῦντας τήν Ἐκκλησίαν Του… Ὁ πρώην Πνευματικός σου Πατήρ καί Γέροντας(Τ.Υ.) Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς *** (*) Σημ. «Ο.Π.»: «Καθαιρετική» πρᾶξις 95/1995 τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν. (*) Σημ. «Ο.Π.»: Βλέπε τήν ὑπ' ἀριθμ. 3285/24.4.2008 σχετικήν «καθαιρετικήν ἀπόφασιν» τήν ὁποίαν ὑπογράφουν ὁ π. Ἰγνάτιος καί ὁ π. Βαρθολομαῖος Σελητσανιώτης, ὁ μέν ὡς «Λαρίσης καί Τυρνάβου», ὁ δέ ὡς «Γραμμ. Ἱερομ. Φίλιππος», εἰς τό Τεῦχος τῆς Ὀρθοδόξου Πνοῆς Μαρτίου — Ἀπριλίου 2008 σελ. 140 κ.ἑ. (*) Σημ. «Ο.Π.»: Ἐπ' αὐτοῦ τοῦ θέματος γίνεται λόγος καί εἰς τά προηγούμενα τεύχη τῆς «Ο.Π.» Α. Τ. 180/2008 σελ. 157-158 καί Α. Τ. 181/2008 σελ. 246, ἀλλά καί εἰς προηγούμενα τεύχη.