ΦΥΛΑΞΑΤΕ ΕΤΙ ΕΑΥΤΟΥΣ ΤΗΣ ΨΥΧΟΦΘΟΡΟΥ ΑΙΡΕΣΕΩΣ ΗΣ Η ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΑΛΛΟΤΡΙΩΣΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥ (Ε.Π. 99, 1257 C)

«ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» Περιοδική ‘Ορθόδοξος ‘Εποικοδομητική Ἔκδοσις τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐκδότης: Ἐπίσκοπος Κήρυκος Στρογγύλη 194.00, Τ.Θ. 54. Κορωπί ‘Αττικῆς ΤΗΛ. 210.6020176, 210.6021467. Α.Π. 6 Δευτέρα (μετά τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας) 28.2.2006 ... Χαῖρε ἐν Κυρίῳ. Εὔχομαι τήν κατ’ ἄμφω ὑγείαν καί τήν παρά Θεοῦ εὐλογίαν εἰς ὅλην σας τήν οἰκογένειαν. Σήμερα Δευτέρα 28.2.2006, ἀναπόλησα λίγο τήν χθεσινή Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἦταν πραγματικά καί τό πρωί καί τό ἀπόγευμα, μιά πολύ σημαντική ἡμέρα. Ἦτο πολύ ἐκφραστικός ὁ ὕμνος: «’Αστράπτει καί λάμπει ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ». Καί τήν ἔκαμε πιό σημαντική καί πιό λαμπρή καί ἑορτάσιμη τήν ἀτμόσφαιρα, τό γεγονός ὅτι μέσα ἀπό τήν διατράνωσι τῆς Ὁμολογίας μας, (αὐτό εἶναι τό κεντρικό νόημα τῆς ἑορτῆς) νοιώσαμε ὅλοι πιό κοντά στήν ἀλήθεια, νοιώσαμε πιό πολύ ὑπεύθυνοι, ὁ καθένας μας ξεχωριστά καί ὅλοι μαζί. Νοιώσαμε νά εἴμαστε μέσα στήν Κιβωτό, ἔστω μέ τούς ὀλίγους, μαζί μέ ὅλους τούς ἁγίους τῆς Πίστεως, τήν στιγμή πού ἄλλοι προτίμησαν τό «ὑποβρύχιον πλῆθος», τό πλῆθος δηλαδή πού πνίγηκε μέσα στά νερά τοῦ Κατακλυσμοῦ. Καί ἐκεῖ ἐμνήσθημεν καί ὅλων τῶν ἁπανταχοῦ τῆς γῆς Ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι μέ τήν καθαράν τους Ὁμολογίαν, παρίστταντο εἰς ἐκείνην τήν ἑορτάσιμη ἀτμόσφαιρα. Θέλησα λοιπόν νά κρατήσω ἕνα ἀπό τά μηνύματα τῆς ἑορτῆς, νά τό καταγράψω, νά σοῦ τό στείλω, διότι καταλαβαίνω ὅτι σέ βοηθοῦν στόν ἀγῶνα τῆς ἱεραποστολῆς πού κάμνεις ἐκεῖ στήν Κύπρο. Κράτησα, λοιπόν, μία προτροπή τοῦ ἁγίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτη, πού μέ κάποια διασκευή ἀκούσθηκε στήν ἐκδήλωσί μας, σάν προτροπή καί σάν προβληματισμός γιά τήν δική μας (Κληρικῶν καί λαϊκῶν) εὐθύνη ἀπέναντι στόν Θεό, ἀπέναντι στήν Ἱστορία, ἀπέναντι στήν Ἐκκλησία, τήν εὐθύνη πού ἔχουμε ὁ καθένας ὅταν ἐπιχειρεῖται ἀπό ἄλλους ἡ ἀλλοίωσις τῆς πίστεως. Γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Φυλάξατε ἔτι ἑαυτούς τῆς ψυχοφθόρου αἱρέσεως, ἧς ἡ κοινωνία ἀλλοτρίωσις Χριστοῦ» (P.G. 99, 1257 C) καί «Ὅταν ὁ λόγος εἶναι γιά τήν ἀλλοίωση τῆς πίστεως, δέν ἐπιτρέπεται νά λέη κάποιος: Ποιός εἶμαι ἐγώ; Μήπως εἶμαι ἱερεύς, ἤ ἄρχων, ἤ στρατιωτικός, ἤ γεωργός; Ἕνας πτωχός εἶμαι, πού μέ δυσκολία βγάζω τόν καθημερινόν μου ἄρτον. Συνεπῶς δέν ὑπάρχει γιά μένα κανένας λόγος καί φροντίδα γιά τό θέμα αὐτό. Οὐά (ἀπαντᾶ ὁ πατήρ), οἱ λίθοι θά διαμαρτυρηθοῦν καί σύ παραμένεις σιωπηλός καί ἀμέριμνος;» (PG 99, 1321 Β). Συνεπῶς τό μήνυμα εἶναι ὅτι τώρα πού προδίδεται ἡ πίστις ὁ χριστιανός ἐπ’ ούδενί πρέπει νά μένει ἀμέριμνος καί σιωπηλός, διότι «ἡ μετά τῶν κακοδοξούτων (καί ἐμμενόντων εἰς τήν κακοδοξίαν) κοινωνία δημιουργεῖ διακοπήν τῆς μετά τοῦ Χριστοῦ κοινωνίας». Διαβίβασε τάς ταπεινάς μου εὐχάς εἰς τόν π. Μιχαήλ, εἰς τόν Κυριάκον καί ὅλα τά παιδιά. Μετ’ εὐχῶν + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος