ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΔΙΑ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 2005

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Α.Π. (ΕΠ) 17 ‘Εν Κορωπίῳ τῆ 22 Μαρτίου 2006 (Ε.Η.) (Ἁγίου Βασιλείου ‘Αγκύρας) ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΑΓΑΠΗΤΟΥΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΚΑΙ ΤΕΚΝΑ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ - ΕΝΟΡΙΤΑΣ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΑΓ. ΑΘΑΝΑΣΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ, ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΗΣ ΠΕΡΙΟΧΗΣ ΠΛΑΤΩΝΟΣ ΑΧΑΡΝΩΝ, ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ ΚΑΙ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ, ΣΧΕΤΙΚΩΣ ΜΕ ΤΟ ΣΧΙΣΜΑ ΤΟΥ 2005. Διά τῆς παρούσης ἐνημερωτικῆς μου ἐπιστολῆς, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίῳ πνευματικά, θά σᾶς ἐνημερώσω ἐν πολλῆ συντομία «διά τήν ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν τῶν ἁπάντων» ἡ ὁποία ἐπεδιώχθη τήν τελευταίαν αὐτήν δεκαετίαν εἰς τόν χῶρον τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας ‘Ορθοδόξου ‘Εκκλησίας καί νά σᾶς ἐπιστήσω τήν προσοχήν, ἐπί τοῦ θέματος τῆς ἐν τοῖς μυστηρίοις καί τῆ προσευχῆ ἐπικοινωνίαν τῶν ὀρθοδόξων μετά Κληρικῶν, οἱ ὁποῖοι διά συγκεκριμένων πράξεων ἤ ἐνεργειῶν, ἤ παραλείψεων ἔπυσαν ν΄’α εἶναι ὀρθόδοξοι καί κινοῦνται εἰς τόν χῶρον τῆς πλάνης καί τῆς κακοδοξίας. Ἕνα σύνηθες ἐρώτημα πολλῶν εἶναι τό ἑξῆς: «Πολύ καλά τά λέγετε, Σεβασμιώτατε, ὅσον ἀφορᾶ τήν ψευδοσύνοδον τοῦ κ. Νικολάου. Ἔχετε ἀπόλυτον δίκαιον, καί καλά ἐκάνατε καί διεκόψατε κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, ἀλλά εἶναι τόσον κακόν δι’ ἡμᾶς νά ἐκκλησιαζώμεθα καί εἰς τούς Ναούς των καί νά ἐξυπηρετούμεθα ὑπ’ αὐτῶν, ὅταν ὑπάρχη ἀνάγκη; Ἄλλωστε ἡμεῖς ἐνῶ δεχόμεθα καί ὑπογράφομεν τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς 14.5.2004, δέν δεχόμεθα ὅμως καί καταδικάζομεν τά αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα τῆς περί τόν κ. ΝΙκόλαον ψευδοσυνόδου, καί ἀγωνιζόμεθα, ὅσον δυνάμεθα, διά νά παραμείνωμεν ἀσάλευτοι ἐν τῆ πίστει». ‘Επ’ αὐτοῦ τοῦ θέματος ἔχουν γραφεῖ πολλά εἰς ἑκατοντάδας ἔγγραφα, τά ὁποῖα καλύπτουν χιλιάδας σελίδων. Δέν θά τά ἐπαναλάβω. Θά σᾶς ἐνημερώσω ὅμως διά τήν τελευταίαν ἐκκλησιαστικήν κρίσιν μέ πολλήν συντομίαν (ἐπιγραμματικά) καί ὅστις θέλει νά γνωρίση περισσότερα ἄς παρακολουθεῖ τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ» νκαί ἄς ἐνημερώνεται ἐκεῖθεν, ἤ ἄς παρακολουθεῖ τάε ὁμιλίας – συζητήσεις πού γίνονται τ΄λοσον στόν ?Αγιο Σπυρίδωνα Καρέα, κάθε Δευτέρα ἀπόγευμα, ὅσον καί ε΄’ις τόν Μητροπολιτικόν Ναόν «Αγίας Αἰκατερίνης καί τόν ‘Επισκοπικόν |» Αγίας Αἰκατερίνης. Ναί, ἀγαπητοί ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, τά τελευταῖα δέκα ἔτη, συνετελέσθη ἡ «ἡ ἀθεωτάτη μεταστοιχείωσις τῶν ἁπάντων». Ὅ,τι ἔγινε καί τήν περίοδο τῆς Εἰκονομαχίας (8ος αἰών). Μέ τήν διαφοράν ὅτι τότε μέν, ἐπολεμήθη ἕν δόγμα, τό δόγμα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, εἰς τάς ἡμέρας μας, ὅμως ἐπολεμήθη καί πολεμεῖται τό μυστήριον τῆς Ἐκκλησίας, εἰς τό ὁποῖον συμπεριλαμβάνονται ὅλα τά ἱερά δόγματα. Αἱ «πῦλαι τοῦ Ἅδου» εἰς τάς ἡμέρας μας, (κατά τούς Ἁγίους Πατέρας «πῦλαι τοῦ Ἄδου» εἶναι αἱ δυσώνυμοι αἱρέσεις), ἐδίωξαν τήν Ἐκκλησίαν, διά τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅσον οὐδέποτε ἄλλοτε εἰς παλαιοτέραν ἐποχήν. Οἱ πολέμιοι τῆς ‘Εκκλησίας, τά ξένα Κέντρα πού ἀνέλαβον νά ἀφανίσουν τήν ‘Εκκλησίαν, ἐπεδίωξαν νά ἀχρηστεύσουν τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν (Ἐκκλησιολογίαν) καί τήν ἀνόθευτον Ἀποστολικήν Διαδοχήν. Καί ἐπολέμησαν αὐτά τά δύο χαρακτηριστικά γνωρίσματα τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, διότι γνωρίζουν ὅτι ἄνευ αὐτῶν δέν «νοεῖται ‘Εκκλησία. Εἶναι γνωστόν, σᾶς τό ἔχομεν ἀναλύσει πολλάκις, κατά τάς ἀπογευματινάς ὁμιλίας καί ὅσοι παρακολουθεῖτε πρέπει νά τό γνωρίζετε, εἰς τήν ‘Ορθόδοξον Ὁμολογίαν (‘Εκκλησιολογίαν) συμπεριλαμβάνονται ὅλα τά δόγματα, καί αὐτή ἡ Ἀποστολική Διαδοχή, ἡ ὁποία δέν εἶναι δυνατόν νά χωρισθῆ ἀπό τήν Ὁμολογίαν, ὅπως χαρακτηριστικά διδάσκει ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος. Δι’ αὐτό καί τά ξένα Κέντρα ἐφρύαξαν κυρίως ἐναντίον ἐκείνων τῶν ὀρθοδόξων, οἱ ὁποῖοι ἀγωνίζονται νά διαφυλαχθῆ «ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως» αὕτη ἡ ἱεράς Παρακαταθήκη (τῆς Ὁμολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ἐλάβομεν διά τῶν ὁμολογιακῶν πράξεων καί τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1937 καί 1948 καί ἀλληλοδιαδόχως καί τῶν μέχρι τοῦ 1995 ὀρθοδόξων χειροτινιῶν. ‘Εχρησιμοποίησαν βέβαια πράκτορές των εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, διότι μόνοι των δέν ἠδύναντο νά κάμουν ἀπολύτως τίποτε. ‘Εχρησιμοποίησαν τούς ἀδελφούς Τσακίρογλου καί τόν κ. Δημ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι μέ τήν σειράν των παρέσυραν τούς ‘Αρχιερεῖς, εἰς σκευωρίας, βλασφημίας, παραχαράξεις, καί ἐπροπαγάνδισαν χωρίς ἐντροπήν τά πλέον ἀναίσχυντα ψεύδη, διά νά μήν ἀφήσουν τίποτα ὄρθιο. Τί νά πρωτοσημειώσωμεν ἀπό τό διωκτικόν μένος τῶν ‘τελευταίων τούτων πολεμίων καί διωκτῶν τῆς Ἐκκλησίας; Τήν βάρβαρον συμπεριφοράν τῶν πρώην ‘Αδελφῶν καί Συλλειτουργῶν, ἤ τάς ληστρικάς ἀντορθοδόξους, ἀδίκους, ἀνοήτους ἐν πολλοῖς ἀποφάσεις των; Τήν ἄνευ ὅρων καί ὁρίων φιλοδοξίαν τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἤ τήν ὑποκρισίαν τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί τοῦ κ. Κάτσουρα, οἱ ὁποῖοι μπροστά εἰς τήν προδδοσίαν δέν ἐδίστασαν νά καταπατήσουν ἱερά καί ὅσια; ‘Εξεμεταλλεύθησαν εἰς τό ἔπακρον τήν φιλοδοξίαν τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐξεματαλλεύθησαν καί τήν ἀδυναμίαν τοῦ γέροντος ‘Αρχιεπισκόπου, καί μετά ἀπό σειράν ληστρικῶν ἀποφάσεων, βλασφημιῶν καί τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, τούς ὡδήγησαν καί εἰς τήν ἱερόσυλον συμπαιγνίαν τῆς παραιτήσεως τοῦ ‘Αρχιεπισκόπου καί τῆς μοιχεπιβασίας τοῦ κ. Νικολάου, ἡ ὁποία ἦτο συνέχεια καί συνέπεια τῆς μετά τό 1997 - 1998 ὁμαδικῆς «Συνοδικῆς» συγκαλύψεως τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων, τῆς ἐνόχου σιωπῆς ἔναντι τῶν βλασφημιῶν τῶν Φλωρινικῶν κατά τῆς Ἀποστολικῆς μας Διαδοχῆς, τῆς ἀρνήσεως νά ἀντιμετωπίσουν τάς βλασφημίας κ. Β. Σακκᾶ καί τοῦ Μαξίμου, τῆς ἀθωώσεως τῶν «πέντε» καί ἑπομένως τῆς ἐνεργοποιήσεως τῆς καθαιρέσεώς των, τῆς ὑπαναχωρήσεως καί κηρύξεως «γυμνῆ τῆς κεφαλῆ» τῆς βλασφημίας, ὅτι ὅλοι προερχόμεθα ἀπό χειροθετημένους καί ὅτι τό 1971 ἐξηρτήθη ἡ Ἀποστολική μας Διαδοχή ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς, κλπ. Τά θέματα πού προέκυψαν καθ’ ὅλην τήν παρελθοῦσαν δεκαετίαν καί ὡδήγησαν εἰς τήν σχισματοαίρεσιν τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ κ. Νικολάου, δέν ἦσαν μόνον προσωπικῆς φύσεως, ὡς προπαγανδίζουν τινές, ( δέν ἦτο μόνον ἡ φιλοδοξία τοῦ Νικολάου, οὔτε ἡ ὑποκρισία τοῦ Κάτσουρα καί τῶν Τσακίρογλου), δέν ἦσαν μόνον διοικητικά, ὅπως πρός ἀποπροσανατολισμόν τοῦ ἁπλοϊκοῦ λαοῦ, ἰσχυρίζεται ὁ π. Εὐστάθιος. Τά πάντα βοοῦν ὅτι σκοπός τοῦ κινήματος τῆς προδοσίας, ἀπό τοῦ 1997 καί μέχρι σήμερον ἦτο ἡ φίμωσις τῆς ‘Ορθοδόξου Ὁμολογίας, καί ἡ ἀχρήστευσις τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, τήν ὁποίαν ὡμολόγει ΠΕΠΑΡΡΗΣΙΑΣΜΕΝΩΣ ἡ ἀκαινοτόμητος ΓΝησία ‘Ορθόδοξος Ἐκκλησία, (βλέπετε Διακηρύξεις Κυριακῆς ‘Ορθοδοξίας προηγουμένων ἐτῶν καί ἀγωνιστικά ἄρθρα εἰς τόν «ΚΗΡΥΚΑ», ὅταν ἦτο «ΚΗΡΥΞ ΓΝΗΣΙΩΝ ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ»), ὥστε νά παραδοθῆ εἰς τήν ΛΗΘΗΝ ὁ ἀγών ὑπέρ τῆς Ἀληθείας; Ναί εἶναι καί τά προσωπικά. Εἶναι καί οἱ προσωπικές ἀδυναμίες. Εἶναι καί τά διοικητικά, ἡ κατάλυσις τῆς Κανονικῆς Τάξεως; Ὅταν ὅμως αὐτά γίνονται ὅργανα εἰς τάς χεῖρας τῶν πολεμίων, διά νά περάσουν τά σχέδια τῆς προδοσίας, ὅταν αὐτά γίνονται τά μέσα διά τήν «ἀθεωτάτην μεταστοιχείωσιν τῶν πάντων» τότε τά πράγματα γίνται τραγικά. Τά ξένα Κέντρα, γνώριζαν τήν φιλοδοξία τοῦ Νικολάου, γνώριζαν ὅτι εἶναι πανέτοιμος νά προδώση τά πάντα, ἀρκεῖ νά τό κολακεύσης. Ἐγνώριζαν πολύ καλά, καί τήν ἄλλην μυστικήν προδοσίαν τοῦ 1974, ἡ ὁποία ὡδήγησε εἰς τό βλάσφημον καί προδοτικόν 54/76 ὑπέρ αὐτοῦ Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα. Καί ἦσαν βέβαιοι ὅτι ὡς «ἀναγνωρισμένος», βάσει τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971, ἦτο ὁ πλέον κατάλληλος, διά νά ὑπηρετήση καί ὁλοκληρώση τά σχέδια τοῦ Παλαιοημερολογικοῦ Οἱκουμενισμοῦ, τά ὁποῖα προσοχή, δέν εἶναι ἡ ἀφομοίωσις, ἡ διοικητική ἕνωσις, (μέ ἀποτέλεσμα νά φαίνεται ἡ προδοσία), δέν ἦτο ἡ φανερά ὑπαγωγή, τήν ὁποίαν οἱ πάντες ἔστω καί «διά τήν τιμήν τῶν ὅπλων», ὅπως λέγομεν, ἀλλά ἡ ΑΛΛΗΛΟΑΝΑΓΝΩΡΙΣΙΣ καί ἡ ΣΥΝΥΠΑΡΞΙΣ μετά τῶν οἰκουμενιστῶν, ὥστε μέσα ἀπ’ αὐτήν τήν συνύπαρξι νά προκύψη ὁ ἀφανισμός τῆς Ὀρθοδοξίας. Πράγματι, ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος ἀπεδείχθη διά μίαν ἀκόμη φοράν «ἄξιος» τῆς ἀποστολῆς του, «ἱκανός» νά παίξη τόν ρόλον τοῦ προδότου, τόν ὁποῖον τοῦ «ἀνέθεσαν» τά ξένα Κέντρα, καί τό 1974 – 1976 μέ τήν «μήνυσι» τοῦ νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη καί τό 1997-2005 μέσω τοῦ παρασυνοδικοῦ κατεστημένου. Διότι μέ ὅσα ἔπραξε ἤ ἁπλῶς ὑπέγραψε, ἤ ἐσκευώρησε, ἤ ἱεροσύλησε, ἤ κατεχράσθη ὅλα αὐτά τά χρόνια, ἠρνήθη καί προσωπικῶς καί «Συνοδικῶς», καί τήν Ὀρθοδοξίαν - Ὁμολογίαν, καί τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν, καί κατέλυσε τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔχει ξεπεράσει καί αὐτούς τούς νεωτεριστάς, νά ἔχη παρασύρη εἰς τήν προδοσίαν τήν πλειοψηφίαν τῶν ‘Αρχιερέων, ὅπως παρέσυρε παλαιότερον τούς «πέντε» εἰς τήν ἀπάτην τῆς δῆθεν «νεοεικονομαχίας»..Μόνον ἕνα δέν ἐπέτυχε, καί αὐτό ἴσως θά τοῦ τό χρεώσουν πολύ ἀκριβά τά ξένα Κέντρα, ὅτι δέν κατώρθωσε νά παρασύρη πάντας τούς ‘Αρχιερεῖς εἰς τήν προδοσίαν, τό ὅτι ἔμεινε ἔξω ἀπό τήν προδοσίαν ὁ Μεσογαίας Κήρυκος. Καί σᾶς ἐρωτῶ, ἀγαπητοί μου ἀδελφοί. Μετά ἀπό αὐτά, δέν πρέπει νά σᾶς ἀπασχολήσει ὅτι ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος καί οἱ περί αὐτόν ΙΕΡΟΣΥΛΟΥΝ καί ΠΑΙΖΟΥΝ ΜΕ ΤΑ ΑΓΙΑ; Πῶς ἔχετε άναπαυμένην τήν συνείδησίν σας νά ἐκκλησιάζεσθε εἰς τούς Ναούς των, καί νά «κοινωνεῖτε τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς καί βλασφήμοις»; Δέν γνωρίζετε ὅτι ἡ διακοπή κοινωνίας μεθ’ ἐνός βλασφήμου καί αἱρετικοῦ, καί ἡ καταδίκη τῶν αἱρετικῶν του φρονημάτων, εἶναι ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ; Διατί τήν ἀρνξεῖσθε; Τί ζητεῖ ἀπό ἡμᾶς ὁ Χριστός εἰς τούς ἐσχάτους αὐτούς καιρούς; Τόλμην καί παρρησίαν, Πίστιν καί Ὁμολογίαν καί ‘Αγῶνα θεάρεστον μέχρις ἐσχάτων, διά νά παραμείνωμεν, μέ τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ, μέχρι τελευταίας μας ἀναπνοῆς ἐντός τῆς Κιβωτοῦ καί νά ἀξιωθῶμεν τῆς αἰωνίου ζωῆς. Διατί δέν ἀνταποκρινόμεθα εἰς τό ἀκέραιον; Καί ἐπειδή ἴσως τινές δέν γνωρίζουν πῶς ἀκριβῶς ἔχουν τά πράγματα, ὅσον ἀφορᾶ τήν τελευταίαν ἀπόφασίν μου (ἔγγραφον 390/16.6.2005) νά διακόψω κοινωνίαν μετά τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Νικολάου, σᾶς γνωρίζω, ὅτι ἐξῆλθον ἐκ μέσου αὐτῶν» ἐξ ‘Αρχιερατικοῦ καθήκοντος, «ἵνα μή ἐξέλθω μετ’ αὐτῶν ἐκ τῆς σωστικῆς Κιβωτοῦ» τῆς ‘Εκκλησίας. Καί μετά τήν ἀπόφασίν μου ἐκείνην πάλιν ἐπεδίωξα τήν εἰρήνην, ἀλλά ματαίως, διότι ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου, δέν ἀπεδέχθη οὔτε τήν ὐπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 τελευταίαν «ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ», τήν ὁποίαν μέ πολλήν ἀγάπην καί ἐν ἀληθείᾳ διετύπωσα, ἐνῶ ἐπιμένει εἰς τά αἱρετικά του φρονήματα, ὅπως ἀποδεικνύεται περιτράνως καί ἀπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 «ἀπάντησίν» του, ἡ ὁποία ἄν θέλετε ἕν μικρόν σχόλιον ἀποτελεῖ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ, ΠΟΝΗΡΙΑΣ, ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ, καί ΑΥΤΟΚΑΤΑΔΙΚΗΣ του, νομίζω, ὅτι ἔχετε χρέος νά τοποθετηθεῖτε. Δέν νοεῖται περαιτέρω ἀναμονή. Εἰς τήν ἀπάντησίν των αὐτήν, ἐν γνώσει των πλέον, ΥΠΑΡΚΤΑ ΘΕΜΑΤΑ ΠΙΣΤΕΩΣ, τά ὁποῖα κατεπρόδωσαν γενναίως, καί τά ὁποῖα τούς ἐξέβαλον τῆς ‘Εκκλησίας, ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΩΜΕΝ, ἐνῶ προβάλλουν προπαγανδιστικά, παραχαράσσοντας τήν πραγματικότητα, ΕΝΑ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΑΝΥΠΑΡΚΤΟ ΘΕΜΑ, (τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη) τό ὁποῖον ἐσκευώρησαν οἱ ἴδιοι μετά τῶν Φλωρινικῶν, μέ ἀποτέλεσμα, ἡ συγκεκριμένη κατηγορία «ἐπί καινοτομία καί αἱρέσει» νά ἀποβαίνη ΟΛΟΚΛΗΡΩΤΙΚΑ ἐναντίον των καί ἐναντίον ὅλων ὅσων ἀποδέχονται τάς ἀποφάσεις των καί τούς ἀκολουθοῦν. Εἰδικός μελετητής ἐκ Ρωσίας ἔχει ἀναλύσει τό θέμα καί ἔχει ἀποδείξει βάσει τῆς Πατερικῆς Διδασκαλίας, ὅτι ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, μέ τήν εἰσήγησίν του ἐπί τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη (14.2.2002) ἀπεκάλυψε πέραν τῆς συνειδητῆς του συμμετοχῆς εἰς τήν σκευωρίαν (ὅπερ σημαίνει συμμετοχήν εἰς τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ) καί τά ἰδικά του αἱρετικά φρονήματα. Θά τελειώσω μέ ἕνα μικρό σχὀλιο ἐπί τῆς τελευταίας «ἀπαντήσεως» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου κ. Νικολάου εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου. Γράφει περί εἰρήνης, καί μοῦ ὑπενθυμίζει τούς λόγους ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου, ὁ ὁποῖος πράγματι καί πολύ σωστά λέγει, ὅτι «ἀνήκουν στόν Θεό καί βρίσκονται κοντά στά θεῖα, ὅσοι ἀποδέχονται καί ἐκτιμοῦν τό λαμπρό ἀγαιθό τῆς εἰρήνης καί ἀπεχθάνονται καί στενοχωροῦνται γιά τό ἀντίθετο, δηλαδή τήν διχόνοια. Στήν ἀντίθετη ὅμως παράταξι (τοῦ πονηροῦ) ἀνήκουν ὅσοι εἶναι ἐπιθετικοί στούς τρόπους καί προσπαθοῦν νά κατακτήσουν τήν ἐπιτυχία μέ παραδοξότητες καί καμαρώνουν γιά τήν καταισχύνη τους», μή ἐννοώντας ὅτι αὐτά ἰσχύουν γιά τόν ἴδιον καί τούς περί αὐτόν. Τά γράφει δέ αὐτά μή ἐννοώντας κἄν τί ἐννοεῖ ὁ ἅγιος ὅταν γράφει περί εἰρήνης, καί μή λαμβάνοντας ὑπ’ ὄψιν, ὅτι κατά τόν ἴδιον ἅγιον, ὑπάρχει καί «εἰρήνη» πού χωρίζει ἀπό τόν Θεό. «Κρείσσων ἐπαινετός πόλεμος εἰρήνης χωριζούσης Θεοῦ». Διά νά καταλάβετε ὅμως ποία εἶναι ἡ εἰρήνη διά τήν ὁποίαν ὁμιλεῖ ὁ ἅγιος, παραθέτω τί λέγει ὁ Ἅγιος ‘Ιωάννης ὁ Δαμασκηνός. Τό παραθέτω ἐν πρωτοτύπῳ καί ἐν μεταφράσει: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης οὐδέν ὑψηλότερον! δι’ ἥν νόμος καί προφῆται, δι’ ἥν Θεός ἄνθρωπος γέγονε, τοῦτο δέ τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστον ὄντως μυστήριον΄ ἥν ἦλθε Χριστός εὐαγγελίσασθαι, ἥν αὐτός Χριστός τοῖς οἰκείοις μαθηταῖς πρό τοῦ πάθους καί μετά τήν ἐκ τοῦ πάθους ἀνάστασιν ἐδωρήσατο΄ ἥν καί εἰς οὐρανούς ἀνιών μετά τῆς σαρκός αὐτοῦ, ὅθεν κατεληλύθει ἄσαρκος, ὡς κλῆρον τοῖς ‘Αποστόλοις καί δι’ αὐτῶν τῆ Ἐκκλησία κατέλιπεν. Εἰρήνη δέ ἐστίν ἡ ἐν τῶ ἀγαθῶ συμφωνία΄ τό γάρ κακῶς συμφωνοῦν, στασιάζειν μᾶλλον ἤ εἰρηνεύειν λεχθήσεται» (Ἁγίου Ἰωάννου τοῦ Δαμασκηνοῦ, PG 95, 65). Δηλαδή: «Τῆς ἐκκλησιαστικῆς εἰρήνης τίποτα δέν ὑπάρχειι ὑψηλότερο! Γι’ αὐτήν ὁ νόμος καί οἱ προφῆτες, γι’ αὐτήν ὁ Θεός ἄνθρωπος ἔγινε, αὐτό λοιπόν τό μέγα καί ἀνεξιχνίαστο πράγματι μυστήριο. Αὐτήν ἦλθε ὁ Χριστός νά εὐαγγελισθῆ. Αὐτήν ὁ Χριστός στούς μαθητές του πρό τοῦ πάθους Του καί μετά τήν Ἀνάστασή Του ἐδώρησε. Αὐτήν καί ὅταν ἀνέβηκε στούς οὐρανούς μέ τή σάρκα του, ἀπ’ ὅπου κατέβει ἄσαρκος, κληρονομιά στούς ἀποστόλους καί δι’ αὐτῶν στήν Ἐκκλησία του κατέλιπε. Εἰρήνη δέ εἶναι ἡ συμφωνία στό ἀγαθό. Γιατί τό νά συμφωνεῖ κανείς στό κακό, μᾶλλον διχοστασία παρά εἰρήνη θά ὀνομασθῆ». Δι’ αὐτήν τήν εἰρήνην ὁμιλοῦν οἱ ἅγιοι, τήν συμφωνία στό ἀγαθό, ἐνῶ ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου θέλει νά συμφωνήσωμεν εἰς τό κακόν, τό ὁποῖον δέν ὀνομάζεται εἰρήνη, ἀλλά ΣΧΙΣΜΑ. Οἱ ἅγιοι Πατέρες εἶναι πολύ αὐστηροί εἰς τό θέμα τῆς κοινωνίας μετά τῶν αἱρετικῶν καί σχισματικῶν: Δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι κοινωνοῦν μαζί των γράφει ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῃ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας πού εἶχαν μαζί τους» (P.G. 99, 1164A). Παρακαλῶ νά ἀκούσετε τί λέγει σχετικῶς καί ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός. Προσέξτε τήν προτροπήν του, διότι ἔχη πλήρη ἐφοαρμογήν καί εἰς τήν περίπτωσίν μας: «Πέπεισμαι... ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τοῦτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων». Τελειώνω μέ τά πολύ χαρακτηριστικά –προφητικά λόγια τοῦ στάρετς ‘Ανατόλιος ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας(+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνεια περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις. Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ. Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους. Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας. Θά μεταχειρίζωνται βίαν. Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς. Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...». ‘Ελπίζω καί εὔχομαι τά ἀνωτέρω νά σᾶς φανοῶν χρήσιμα. Διατελῶ ἐν ἀγάπη Χριστοῦ Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ