ΕΝΗΜΕΡΩΤΙΚΗ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΣΤΑΛΕΙΣΑ ΕΝ ΕΤΕΙ 2006 ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ ΕΙΣ ΣΥΔΝΕΥ ΑΥΣΤΡΑΛΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΤΟΤΕ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΑΤΑΣΤΑΣΕΩΣ

- Ιουλίου 18, 2024 «ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» Περιοδική ‘Ορθόδοξος ‘Εποικοδομητική Ἔκδοσις τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐκδότης: Ἐπίσκοπος Κήρυκος Στρογγύλη 194.00, Τ.Θ. 54. Κορωπί ‘Αττικῆς ΤΗΛ. 210.6020176, 210.6021467. Α.Π. 5 ‘Εν Κορωπίῳ τῆ 21.2.2006 (Ε.Η.) Καθαρή Δευτέρα Πρός τόν ἀδελφόν ‘Αντώνιον ‘Αντωνίου, Ὑπεύθυνον τοὺ ἐν Σύδνεϋ «Κέντρου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» ‘Αδελφέ ‘Αντώνιε, χαῖρε ἐν Κυρίῳ. Εὔχομαι ὑγείαν καί εὐλογίαν παρά Θεοῦ. Καλήν Τεσσαρακοστήν καί καλόν Πάσχα, πού σημαίνει διάβασιν – πέρασμα. Εἴθε νά μᾶς χαρίζη ὁ Θεός «πνεῦμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης», καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς μετανοίας καί ἀληθινῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Διαβιβᾶστε τίς εὐχές καί εὐλογίες στήν σύζυγόν σας Σταματίνα καί εἰς ὅλους τούς ἐκεῖ ὀρθοδόξους καί μέλη τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς. Ἡ παροῦσα ἀποστέλλεται δι’ ὑμῶν (καί παρακαλῶ νά τούς δώσετε ἀπό ἕνα ἀντίγραφο) καί εἰς τήν οἰκογένειαν τοῦ ἀδελφοῦ Κων/νου Μπαρμπαγιάννη, καί τήν ἀδελφή Ἀλεξάνδρα, πρός ἐνημέρωσίν των, ἀλλά καί μέ τήν εὐλογίαν, ἄν θέλουν ἄς γράψουν κάτι καί ἐλπίζω νά ἀξιοποιηθῆ εἴτε μέσα ἀπό τήν «Ὀρθόδοξο Πνοή», ἄν ὑπάρξη δυνατότης, εἴτε μέσω τοῦ «Γνώσεσθε τήν ‘Αλήθεια». Θά παρακαλέσω δέ νά διαβιβάσετε σέ ὅλους τίς θερμές μου εὐχαριστίες διά τήν ἀγάπην πού ἐπεδείξατε εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου κατά τήν εἰς Αὐστραλίαν ἐπίσκεψίν μου. Μέ συνεκίνησε ἰδιαιτέρως τό ἐνδιαφέρον ὅλων διά τήν ὀρθόδοξον ἱεραποστολήν. Τά ὅσα γράφονται εἰς τήν συνέχεια, εἶναι μία μικρή ἐνημέρωσις - ἀπάντησις πρός ἀδελφήν ἀπό τήν Κύπρο, ἡ ὁποία πρότεινε στούς ἱερεῖς τῆς Κύπρου (π. Μιχαήλ, π. Κυριάκο καί π. Ἀγαθοκλῆ) νά δεχθοῦν τήν «Ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως» καί νά ζητήσουν χειροτονία ‘Αρχιερέως διά τήν Κύπρο ἀπό τόν διαφυλάσσοντα αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ‘Επίσκοπον, ἤτοι τήν ἐλαχιστότητά μου. Ἡ ἀπάντησίς των ἦτο: «Δέν χρειάζεται νά κάνουμε καμμιά ὁμολογία, διότι ἔχουμε τήν Ὁμολογία τοῦ 1981 καί τοῦ 1983». Καί ἐνῶ σταμάτησαν νά μνημονεύουν τόν ψευδαρχιεπίσκοπο Νικόλαο, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀπ’ ὅ,τι ἔμαθα, δέν τούς ἐδέχθη ὅταν ἦλθαν πρό μηνός εἰς τήν ‘Ελλάδα, (καί δέν τόν μνημονεύουν, διότι δέν τόν θέλουν ὡς Τοπορητητή), ὅμως μαζεύουν ὑπογραφές νά ζητήσουν ἀπό τόν ἴδιο, νά τούς χειροτονήση ‘Επίσκοπο διά τήν Κύπρο. Ὅπερ σημαίνει ὅτι ἔχουν κοινωνία μέ ἕναν αἱρετικό ψευδαρχιεπίσκοπο, καί ἐπομένως κοινωνοῦν καί μέ τά αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα του καί πράξεις. Τά γράφω καί καί σέ σᾶς, διά νά ἐνημερωθῆτε ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια σ’ αὐτήν περίπτωσι, διότι πιθανόν ν’ ἀκούσετε καί σεῖς τά ἴδια ἀπό τόν π. Εὐστάθιο, ἤ ἀκομη καί ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὁπότε πρέπει νά γνωρίζετε, ἄν καί νομίζω, ὅτι ἀρκετά τό ἀναπτύξαμε τό θέμα, ὅταν ἤμουνα στήν Αὐστραλία. ‘Ιδού τί περίπου ἔγραψα: Πρῶτον: Ἡ ἐπίκλησις τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, ἐφ’ ὅσον παραμένουν εἰς πλήρη ‘Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τοῦ αἱρετικοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, δέν τούς καλύπτει, ἀλλά τούς ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, ὅτι ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ, σύνηθες φαινόμενο ὅσων δέν θέλουν νά ὁμολογήσουν εὐθαρςῶς καί εἰλικρινῶς τήν ‘Αλήιεα. Ἄλλωστε οἱ Ἱερεῖς τῆς Κύπρου, δέν διαθέτουν πλούσια ἀποθέματα σέ ὁμολογιακόν φρόνημα, ἀφοῦ ἔτσι ἔμαθαν ἀπό τόν ‘Επίσκοπο Κιτίου. Ὅταν τήν τελευταία φορά (πρό δύο ἐτῶν, ἄν θυμᾶμαι καλά) τούς συνήντησα, δέν ἄφησαν τήν ἐντύπωσι ὅτι ἔχουν ὁμολογιακόν φρόνημα. Αὐτό πού ἄφησαν ἐμμέσως νά ἐννοηθῆ, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ξεχωριστή αὐτοκέφαλη ἐκκλησία, δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ διαφορές ἐδῶ, ἡμεῖς ζητᾶμε ἐπίσκοπο ἀπό τήν Σύνοδο, καί ἄν δέν μᾶς ἱκανοποιήσει τό αἴτημα ἡ Σύνοδος νά δοῦμε ποῦ θά ἀποτανθοῦμε». Μοῦ ἄφησαν δηλαδή πολύ ἔντονα τήν ἐντύπωσι ὅτι δέν τούς ἀπασχολεῖ καθόλου τό ὁμολογιακό φρόνημα, καί οὔτε κἄν συζητοῦν διά «ὁμολογίες καί ἐκκλησιολογίες». ‘Αλλά καί ἄν κάνουν μιά Ὁμολογία, ἄν δέν εἶναι συνεπεῖς πρός αὐτήν, τί νόημα θά ἔχει; Διότι μία Ὁμολογία, ἡ ὁποία δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τήν ἀλήθειαν καί εἰς τήν πραγματικότητα, δέν εἶναι παρά ἕνας ΚΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ. Ὁμολογία ἔκανε καί ὁ πρώην Φλωρίνης τό 1950, καί μάλιστα μέ καταδίκη τῆς «περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» θεωρίας του, καί ὅλων τῶν σχετικῶν διακηρύξεών του, ὅμως αὐτή ἡ «Ὁμολογία» ἀπεδείχθη μία ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ἕνα ΔΟΛΩΜΑ διά τούς ἀφελεῖς. Δεύτερον: Αἱ ὁμολογίαι τοῦ 1981 καί 1983 τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ μέν πρώτη ἔγινε ἐξ’ ἀφορμῆς τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ Κιτίου ‘Επιφανίου, καί κατόπιν τῆς πιέσεως τήν ὁποίαν ἐξασκήσαμε ἡ ἐλαχιστότης μου καί ὁ θεολόγος ‘Ελευθέριος Γκουτζίδης, ἡ δέ δευτέρα ἦτο ἐπανάληψις τῆς προηγουμένης διά νά ἀντιμετωπισθῆ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗ ἡ νέα ληστρική ἐπίθεσις τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ‘Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν καί τότε νά μᾶς ἐξαρτήσουν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. ‘Ιδού τί εἶπε τήν 13/26.5.83, εἰς Πανελλαδικόν Συνέδριον τῶν Φλωρινικῶν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος των κ. Αὐξέντιος διά τό θέμα τῆς χειροθεσίας: «Ἀλλ’ ἐνῶ προέκοπτεν ὁ ἱερός ἡμῶν Ἀγών πρός ἑδραίωσιν καί κατίσχυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ μισόκαλος καί πειραστής πάντων, ἐμίσησε τήν ἑνότητα καί τήν ἀγαστήν συνεργασίαν ἡμῶν καί ἐνέσπειρε τήν διχόνοιαν καί τήν διαίρεσιν ἀπό τοῦ ἔτους μάλιστα 1937... Καί οὕτω ἀπεσχίσθησαν τῆς Ἐκκλησίας οἱ λεγόμενοι καί φερόμενοι ὡς παράταξις ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Προσφάτως δέ, καί ἕτεροι ἡμέτεροι Ἀρχιερεῖς ἀπεσχίσθησαν ἄνευ σοβαρᾶς αἰτίας καί λόγου. ΟΥΔΕΙΣ ΛΟΓΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ὑπεχρέωσεν αὐτούς νά ἀπομακρυνθοῦν τῆς Ἐκκλησίας των. Οἱ Ἱεροί καί Θεοφόροι Πατέρες διακελεύουν: «Περί βίου μή ἐρεύνα! Περί πίστεως ἀπόσχου». Πᾶς λοιπ΄πον ἕτερος λόγος διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ΑΝΕΔΑΦΙΚΟΣ, ΑΝΑΞΙΟΣ ΛΟΓΟΥ. Λόγοι μωροφιλοδοξιῶν καί σπουδαρχίας) δηλαδή ἡ μετά σφοδρᾶς ἐπιθυμίας καί διά παντός μέσου ἀπόκτησις ἀξιωμάτων) ὁδήγησαν αὐτούς εἰς τήν διάσπασιν.Περί αὐτῶν, δικαίως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφων πρός τόν μαθητήν του Τῖτον λέγει: «Εἰσίν πολλοί ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι, καί φρεναπάται, οὕς δεῖ ἐπιστομίζειν, οἵτινες ὅλους οἴκους άνατρέπουσιν διδάσκοντες, ἅ μή δεῖ, αἰσχροῦ κέρδους χάριν» (Τίτ. Α,10). Ἡμεῖς παρά ταῦτα, ἀνεξικάκως φερόμενοι καί πάντοτε πρόθυμοι πρός πᾶσαν δυνατήν συνεργασίαν, ἐπί τῆ βάσει τῶν ‘Ιερῶν Κανόνων καί Νόμων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεδι΄βξαμεν παντί σθένει καί τρόπῳ, τήν διατήρησιν τῆς ἑνότηος, χάριν τῆς εἰρήνης καί προὀδοου τοῦ Ἱεροῦ ¨ημῶν Ἀγῶνος. Ἀλλά εἰς μάτην ὁ ἀγών ἡμῶν! Διότι οἱ φερόμενοι ὡς ΜΑΤΘΑΙΚΟΙ, θεωροῦντες ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΠΗ ΤΗΝ ΥΦ’ ΕΝΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΩΝ, μετέβησαν εἰς Ἀμερικήν αἰτούμενοι τήν ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, παρά τῆς ἐν Ὑπερορίᾳ εὑρισκομένης Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυρίου Φιλαρέτου! Ὁπότε οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἐκπροσωποῦντες τήν παράταξιν Ματθαίου, εὑρεθέντες ἐν ἀπορία καί ἀμηχανία, ἤκουσαν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ρώσων τήν ΑΝΑΓΚΗΝ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΡΩΣΣΩΝ, ὅπως ἐπανέλθουν εἰς ΕΛΛΑΔΑ, ἵνα λάβουν τήν ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΥΧΗΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΜΩΝ. Οὗτοι ὅμως ἐπανελθόντες ἐν Ἑλλάδι, οὐχί μόνον δέν ὑπήκουσαν τοῖς κελεύσμασι τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων, ἀλλά πρός καθησύχασιντῶν ἐξαπτομένων πνευμάτων ἐν τῆ παρατάξει αὐτῶν, ἤρχισαν ἀδιάλλακτον πολεμικήν διά τε τῆς γραφίδος καί κηρυγμάτων, ἴσως καί παρά προσώπων μή εἰδότων καί μή κατεχόντων τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ περί τῆς ἀντικανονικότητος τῆς Συνόδου τῆς παρατάξεως Ματθαίου. Ἡμεῖς, ὅμως, διά τήν ἀγάπην τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσεπαθήσαμεν πολλάκις καί διά γραπτῶν ἡμῶν προτάσεων νά ἔλθωμεν εἰς ἑνότητα ἀγάπης μετά τῶν Ματθαιϊκῶν πρός θεραπείαν τῶν ἐν αὐτοῖς κακῶν. ‘Αλλά λόγοι, οὕς αὐτοί καί μόνον γνωρίζουν, ματαιώνουν πάντοτε καί ναυαγοῦν τά προτάσεις καί τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν πρός ἕνωσιν. Εὐχόμεθα πρός τήν παράταξιν ταύτην, ὅπως συνερχομένη ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρέψη εἰς τήν Κανονικήν ἡμῶν Ἐκκλησίαν». ( Βλέπε: «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ» (τεῦχος 10, Μάϊος -Ἰούνιος 1983) Τά ἴδια ὑπεστήριζε τότε καί ὁ Σακκαρέλλος μέσα ἀπό τόν «Ὀρθόδοξο Τύπο». Ἀμέσως τότε ἡ Ἱερά Σύνοδος πρέβη εἰς ἐκείνην τήν ἱστορικήν - ὁμολογιακήν ἀπάντησιν, τήν ὁποίαν τώρα οἱ Κύπριοι Ἱερεῖς ἐπικαλοῦνται, ὅτι κρατοῦν. Αὐτήν τήν καλήν Ὀμολογίαν ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν κράτησε μέχρι τό τό 1997, ἀφοῦ τό 1993 οἱ τρεῖς πού παρέμειναν τότε στήν ἀλήθεια, τήν ἐπανέλαβον, διά νά ἀντιμετωπίσουν τήν νέαν σχετικήν βλασφημίαν τῶν πέντε, τήν ὁποίαν ὑπεστήριξε πρῶτος ὁ Ἰερομ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου. Τρίτον: Μετά ὅμως τό 1997 νέα ληστρική ἐπίθεσις σημειώνεται κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί μάλιστα μέ μεγαλυτέραν σφοδρότητα. Καί αὐτή ἡ νέα ἐπίθεσις ξεκίνησε ἔξωθεν, ἀπό τά ξένα Κέντρα, ἀλλά πλέον εἰσῆλθε καί ἐντός τῶν τειχῶν. Ἔτσι αὐτό πού διεκήρυξε τό 1983 ὁ Αὐξέντιος τό 1983, ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ πολύ ἐντονώτερον, μετά τό 1997, ἀπό τούς Φλωρινικούς καί τούς Νεοημερολογίτας, ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ διά τῶν κ. Β. Σακκᾶ, ἀδελφῶν Τσακίρογλου, καί Κάτσουρα, καί μέ συντονιστάς τούς κ.κ. «Ἀχαίας» Καλλίνικον καί Σακαρέλλον, δηλαδή τά ἴδια Κέντρα πού ἔκαναν τήν ἐπίθεσι τοῦ 1983, ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ καί προπαγανδίζεται καί ἐντός τοῦ σώματος τῶν πιστῶν, ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΝ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΝ, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ (ΔΙΩΓΜΟΝ) ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΡΒΑΡΙΚΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΝ ΚΙΝΗΜΑ. Τό ἀποκορύφωμα αὐτῆς τοῦ κινήματος προδοσίας ἦτο ἡ ἱερόσυλος συμπαικτική καί διά λογαριασμόν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, διά νά προωθήση, ὡς «χειροθετημένος» (‘Απαλλακτικά Βουλεύματα) πιό γράηγορα καί πιό εὔκολα τούς στόχους τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ τελικός εἶναι ἡ ΠΛΗΡΗΣ ΥΠΟΤΑΧΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ, ἔστω καί ἄν κρατοῦν τό Παλαλαιόν. ‘Ιδού ἡ νέα πρόκλησις -ἐπίθεσις κατά τῆς «Ομολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς: 1) Ὁ Χρυσὀστομος Κιούσης ἀπέστειλε πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» εἰς τήν ὁποίαν ἀνανεώνει τήν περί «χειροθεσίας – χειροτονίας» βλασφημίαν τῶν Φλωρινικῶν. Ἡ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ αὐτή ἦλθε στά χέρια μας τό 1997. 2) Ὁ Φλωριναῖος «Πενταπόλεως» Καλλιόπιος τό ἴδιον ἔτος δημοσιεύει στά «Πάτρια» τό ‘Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 Πειραιῶς καί τό εἰς αὐτό βασιζόμενον 46/91 τῆς Δράμας, μέ σκοπό νά περάση τό μήνυμα ὅτι οἱ Ματθαιϊκοί ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ὑπό τοῦ Νόμου ὡς ἕλκοντες τήν ‘Αποστολικήν των Διαδοχήν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Τό περιεχόμενον τῶν ‘Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων τό εἴδαμε μετά τό 1997. 3) Ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς μέ ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους ἐπιστολάς ἐπροπαγάνδιζε ὅτι βάσει τῆς χειροθεσίας «σήμερα δέν ὑπάρχει διαφορά εἰς τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν μεταξύ Ματθαιϊκῶν καί Φλωρινικῶν». 4) Ὁ κ. Δ. Κάτσουρας καί οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου ἐπροπαγάνδιζαν αὐτάς τάς θέσεις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τήν παράλληλον προώθησιν τῆς θέσεως τοῦ μ. Μαξίμου ὅτι «βιάσθηκε ὁ ἅγιος Πατέρας τό 1937 καί ἀπεκήρυξε τόν Φλωρίνης», ἐνῶ οἱ ἴδιοι προώθησαν τήν παρωδίαν διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, βάσει τῆς ἀναγνωρίσεώς μας ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. 5) Ἡ περί τόν ‘Αρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν καί μετέπειτα τόν «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδος ἀπό τό 1998 ἐμφανῶς πλέον καλύπτουν τό νέον κίνημα καί δέν ἀπαντοῦν ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ, διότι σκοπός ἦτο ἡ ἀναγνώρισίς μας ἀπό τούς Φλωρινικούς καί τούς Νεοημερολογίτας. Ἡ νέα αὐτή ἐπίθεσις – πρόκλησις (1997 -2005) εἶχε ἕνα καί μοναδικό στόχο, νά περάση εἰς ὅλους τούς ‘Αρχιερεῖς, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, ἔστω καί διά τῆς σιωπῆς, ἡ χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἔννοιαν εἶχε ἡ πρότασις τῶν Φλωρινικῶν τό 1998, νά μή συζητήσουμε τά θέματα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου ἀπό τό 1937 ἕως τοῦ 1971, πράγμα τό ὁποῖον ἐμμέσως ἀπεδέχθησαν οἱ «ἡμέτεροι» Ἀρχιερεῖς, μή λαβόντες ὑπ’ ὄψιν τήν ἡμετέραν, ὡς Προέδρου τῆς ‘Επιτροπῆς πρότασιν νά ἐμμείνωμεν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου. Τέταρτον Καί ἐνῶ μέχρι τό 2003 ἐπίσημα τουλάχιστον σιωποῦν καί δέν ἐκδηλώνονται, ἐνῶ διώκουν αὐτούς πού καταδικάζουν αὐτήν τήν νέαν πρόκλησιν, τό 2003 συμβαίνει ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ἀπό τάς ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, καί γενικώτερα ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς «χειροθεσίας». Δηλαδή, ἐνῶ μέχρι τώρα καί ἀτομικῶς καί Συνοδικῶς ὡμολόγουν ὅτι τό 1971 δέν ἔγινε καμμία χειροθεσία, δέν ἐφηρμόσθη ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων κλπ., τό 2003, παραλλήλως καί μέ τήν περιγραφήν τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν, ΥΠΑΝΕΧΩΡΗΣΑΝ. Οὕτω ἐδήλωσαν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ»: Ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας: «Ἔκανα λάθος τό 1971», (δίχως νά ἐξηγήση ποτέ τί λάθος ἔκανε). Ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, δέν δέχεται νά πάρη ὁμολογιακήν θέσιν ἔναντι τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων. Ὁ ‘Αργολίδος Παχώμιος: «Ὁλοι ἔχουμε τήν χειροτονίαν ἀπό χειροθετημένους». Ὁ Περιστερίου Γαλακτίων: «Καί εἰς τήν ‘Αμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα διαβάστηκαν εὐχαί χειροτονίας. Ἤμουν παρόν ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διάβαζε τίς εὐχές τῆς χειροτονίας». Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος (μέσω τρίτων): «Ἡ χειροτονία του πέρασε ἀπό τήν χειροθεσία, τήν ὁποίαν ἀντίθετα μέ ἄλλους πάντοτε ὑπερασπίζονταν, καί θά χειροτονήση μαζί μέ τούς Ἕλληνας Ἀρχιερεῖς, Ἐπισκόπους γιά τήν Ρωσία, διά νά μεταδώση ἑκατονταπλάσια ἐκεῖνο πού ἔλαβε ἀπό τόν Φιλάρετο». (Μήν ποῦν, ὅτι σέ αὐτό ἀπήντησε ὁ Κιτίου μέσω τοῦ π. Ἀντωνίου Γαβαλᾶ, διότι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπάτη ἀπ’ αὐτό πού ἔκανε ὁ π. Ἀντώνιος). Παράλληλα πρός αὐτήν ὁμαδικήν ὑπαναχώρησιν καί συγχρόνως παρατηρεῖται καί ἡ ἱερόσυλος συμπαικτική καί διά λογαριασμόν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου διά νά ὑπηρετήση ἐκεῖνος πλέον ὡς ἀναγνωρισμένος ὑπό τοῦ Νόμου τό νέον κίνημα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μετά ἀπό αὐτήν τήν ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΝ ἀπό ἐκείνας τάς καλάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, τότε τί ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἔχουν, τί ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ κηρύττουν, τί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ ἰσχυρίζονται ὅτι διαφυλάττουν; Μέ τό νά ἐπικαλοῦνται ἑπομένως τάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί τοῦ 1983, καί παράλληλα νά ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ καί νά μήν ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥν τήν νέαν ληστρικήν ἐπίθεσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τάς ληστρικάς ἀποφάσεις πού ἐλήφθησαν ὑπό τῶν περί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον Ἀρχιερέων, εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ κινήματος, καί νά ἔχουν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, αὐτό σημαίνει, ἐπαναλαμβάνω, ὅτι «ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ», ἐνῶ τάσσονται μετά τῶν πολεμίων καί τῶν προδοτῶν τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι μετά τῶν Ἀρχιερέων τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Νικολάου, δηλαδή εἶναι πολύ χειρότεροι ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πλανῶνται χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται. Πέμπτον: Μέ τό σκεπτικόν τῶν Ἱερέων τῆς Κύπρου καί κάποιων ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὅτι «δέν χρειάζεται Ὁμολογία, γιατί αὐτό εἶναι σάν νά παραδέχωνται ὅτι δέν εἶχαν Ὁμολογία», ἡ ‘Εκκλησία δέν θά ἔπρεπε νά καθορίσει τό Συνοδικό τῆς ‘Ορθοδοξίας πού τό ἐπαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, οὔτε οἱ Ἅγιοι Μέγας Φώτιος, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, θά ἔπρεπε, νά προέβαινον εἰς νέαν διακήρυξιν τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, κάθε φορά πού οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦσαν νά παραπλανήσουν τούς ὀρθοδόξους, οὔτε ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Ματθαῖος, θά ἔπρεπε νά προέβαινε, μετά τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς τήν διακήρυξιν σειρᾶς Ὁμολογιακῶν διακηρύξεων. Ἕκτον: Τό ἐπιχείρημα τῶν ἰδίων Ἱερέων καί πολλῶν ἄλλων «τί μᾶς ἐνδιαφέρει ἐμᾶς τί λένε οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες», εἶναι ἐπίσης ἀστεῖο, διότι, ἐδῶ δέν πρόκειται γιά τό τί λένε οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες, ἀλλά περόκειται περί τοῦ χειροτέρου διωγμοῦ πού ἐνέσκυψεν. Διώκεται ἡ «Ομολογία, διώκεται ἡ ‘Αποστολική Διαδοχή, διώκεται δηλαδή ἡ ‘Εκκλησία, διώκεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, «ὅταν διώκεται ὁ Χριστός, (ἡ Ἐκκλησία) ἡ σιωπή εἶναι εἶδος ἀρνήσεως». Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής ταυτίζει τήν Καθολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν μέ τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, στηριζόμενος σέ ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο: «Ἐπί ταύτην τήν πέτραν (τήν ὁμολογίαν) οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν» Ὅταν λοιπόν πολεμεῖται ἡ Ὁμολογία καί τό ἄλλο βασικό γνώρισμα τοῦ Γνησίου Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἡ ‘Αποστολική Διαδοχή, πολεμεῖται ἡ ‘Εκκλησία, πολεμεῖται ὁ Χριστός. Καί ἄν σιωπήσουμε στίς βλασφημίες κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, εἴτε «δικοί μας ἄνθρωποι» τίς διατυπώνουν, εἴτε Φλωριναῖοι εἴτε Νεοημερολογῖται, τότε γινώμαστε καί ἡμεῖς συνένοχοι. Ὁ ἅγιος ὅμως Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει: «Μέγα τό τῆς σιωπῆς κρῖμα», καί «μή σιγήσωμεν ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα» (PG 99, 1076), ὁ δέ Ἅγιος Μελέτιος: «Τό σιγᾶν ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς ἀρνήσεως ἴδιον καί προδοσία πίστεως ἀληθινῆς» Ἕβδομον: Δυστυχῶς οἱ ἀγαπητοί Ἱερεῖς τῆς Κύπρου δέν θά ἔφθαναν εἰς αὐτό τό σημεῖο, ἐάν παρακολουθοῦσαν τήν «‘Ορθόδοξον Πνοήν» καί ἄφηναν καί τούς χριστιανούς νά ἐνημερώνωνται. ‘Αλλά, τουλάχιστον δέν διαβάζουν τί λέγουν οἱ Πατέρες διά τήν διακοπήν κοινωνίας, μέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ. Ἰδού τί λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95). Ὁ ἅγιος Κύριλλος ‘Αλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)»(ΜΑΝΣΙ, 4, 1096). Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δι’ ἐκείνους πού ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς λέγει: «’Εχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῃ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο(ἐχαρακτήρισε)». (P.G. 99. 1049 Α) Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός λέγει: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α). Οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον γράφουν: «Καῖ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐττόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399). Ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτο ἀκοινώνητον εἶναι». ( Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176). Τό Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέγει: «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325). ‘Εδῶ σημειώνω, ὅτι τοῦτο τὀ τελευταῖον ἰσχύει ὄχι μόνον διά τούς τότε Εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο γενικά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά καί διά τούς νεώτερους Εἰκονομάχους, τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται καί καταδικάζουν καί ἀναθεμάτισαν μάλιστα τήν διδασκαλία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά συγκεκριμάς ὀρθοδόξους (Βυζαντινάς) Εἰκόνας. Τοῦτο ἰσχύει ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον καί διά τήν περί τόν κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδον, διότι ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» καί τοῦ ἰδίου προσωπικῶς (τοῦ κ. Νικολάου) καί τῆς περί αὐτόν ψευδοσυνόδου εἶναι ἡ αὐτή μέ τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» τῶν ΠΕΝΤΕ πρώην Μητροπολιτῶν. Ὄγδοον ‘Εδῶ θέλω νά ὑπογραμμίσω, κάτι πού δέν εἶναι γνωστόν εἰς τούς πολλούς. Ὅτι ἄν οἱ πέντε ἔφθασαν σ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς πλάνης, ὥστε νά ἀναθεματίζουν ὀρθοδόξους Βυζαντινάς Εἰκόνας, τοῦτο ὀφείλεται πρωτίστως εἰς τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον. Εἶμαι εἰς θέσιν νά γνωρίζω ὅτι οἱ πέντε πρό τοῦ 1991 δέν εἶχαν τίς πλάνες ὅπως τίς ἀπεκάλυψαν ἐν μέρει μέ τά ὅσα πρόσθεσαν (πέραν τῶν ὅσων ἐν σχεδίω ὑπέδειξαν οἱ θεολόγοι) είς τήν Α, καί ἐξ’ ὁλοκλήρου μέ τίς Β΄ καί Γ’ αἱρετικάς ‘Εγκυκλίους των, ἀλλά παρεσύρθησαν ὑπό τοῦ Νικολάου, ὁ ὁποῖος ὅμως παρέμεινε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, διότι εἶχε ἄλλες σκοπιμότητες καί βλέψεις. Τοῦ πρότειναν οἱ πέντε νά πάη μαζί τους, καί θά τόν ἔκαναν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλά, ὅπως ἀφελῶς εἶπε δημόσια τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1976 «δέν πῆγα, διότι δέν τούς εἶχα ἐμπιστοσύνη...». Δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνη πώς θά τόν ἔκανα ‘Αρχιεπίσκοπο, ἐδῶ ὅμως, μαζί μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, θά γινόνταν ἀμέσως ‘Αντιπρόεδρος καί ἦτο πολύ εὔκολο νά ἱκανοποιήση τόν διακαῆ πόθο του. Μποροῦμε ἀπ’ αὐτό νά καταλάβουμε, γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός τό 1974 -1976 νά πέση, (ζητήσας νά ἀπαλλαγῆ βάσει τῆς χειροθεσίας κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκξουμενικῆς Συνόδου, καί μέ τήν πανηγυρικήν ἀποδοχήν τοῦ βλασφήμου Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος). Αὐτά δέν εἶναι προσωπικά θέματα τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ὅπως μοῦ εἶπε κάποτε ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων, στήν προσπάθειά του νά τόν καλύψη, ἀλλά εἶναι θέματα κοινά - ἐκκλησιαστικά, τά ὁποῖα εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν συμπλέκονται μέ τήν ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Ἔνατον Καί κάτι πού ἰσχύει ὄχι μόνο διά τήν Κύπρο, ἀλλά καί γενικώτερα. «Μία καί μοναδική λύσις ὑπάρχει. Ἐκεῖνος ἀπό τούς Κληρικούς ἤ ἀπό τούς λαϊκούς, ὁ ὁποῖος θέλει νά παραμείνη στήν Κιβωτό τῆς σωτηρίας, τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νά ΕΞΕΛΘΗ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΣΥΝΤΟΜΩΤΕΡΟΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ, κατά τό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφωρίσθητε καί ἀκαθἀρτου μή ἅπτεσθε, κάγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Δέν πρέπει νά ἐπηρεάζεται κανείς ἀπό τό ὅτι εἶναι ὀλίγοι αὐτοί πού ἐξέρχωνται καί πολλοί παραμένουν μαζί τους. Ὁ Χριστός εἶπε: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον»». ‘Αδελφέ Ἀντώνιε, καί λοιποί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ἀδελφές, μέλη τῆς ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς στήν Αὐστραλία, αὐτά περίπου ἔγραψα στήν Κύπρο, καί αὐτά μέ κάποια διασκευή, γράφω καί σέ σᾶς. Ἄν καί τά γνωρίζετε πολύ καλά, ὅμως σᾶς τά γράφω καί πρός ἐνημέρωσίν σας, καί πρός ἐμβριθεστέραν μελέτην τοῦ θέματος, καί διά νά ἀντιμετωπίζετε παρὀμοιες προπαγάνδες πού ἀκούονται καί ἐκεῖ στήν Αὐστραλία ἀπό τόν π. Εὐστάθιο, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά, ἀπ’ ὅτι ξέρω, κατευθύνει τούς τρεῖς ἱερεῖς τῆς Κύπρου. ‘Εν ὑστερογράφῳ: 1) Σᾶς ἀποστέλλω καί τό ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 ἔγγραφον τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ δῆθεν «ἀπάντησιν» εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 τελευταῖον ἰδικόν μου ἔγγραφον, ἤτοι εἰς τήν «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΣΙΝ, καί ἀν θέλετε ἀκοῦσε τό δικό μου σχόλιο: Ἀποτελεῖ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ, ΠΟΝΗΡΙΑΣ, ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ, ἀφοῦ τά ὑπαρκτά θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα γενναίως κατεπρόδωσεν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΔΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΩΜΕΝ, ἐνῶ προσπαθεῖ νά ἀποπροσανατολίση εἰς ἕνα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΘΕΜΑ, (τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη), ἤ μᾶλλον ἕνα θέμα διά τό ὁποῖον ἔνοχος εἶναι ὁ ἴδιος, ἀφοῦ καί εἰς αὐτό τό θέμα ἐπακολουθεῖ ἀπ’ ἀρχῆς εἰς βλασφημίας τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό κοινοῦ μετά τῶν «ἡμετέρων» προδοτῶν τό ΕΣΚΕΥΩΡΗΣΑΝ. Ἄν δέ ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν, καί ὅτι ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς σκευωρίας ἦτο καί παραμένει καί μέχρι σήμερα, καθαρά οἰκουμενιστικός, δηλαδή, νά περιθωριοποιηθοῦν οἱ ὑπερασπιζόμενοι τήν καθαράν Ὁμολογίαν, διά ΝΑ ΠΕΡΑΣΗ στούς Ἀρχιερεῖς ἡ ἐπί δῆθεν σχισματικῶν χειροθεσία καί εὐρύτερα ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ἐπί τῶ σκοπῶ νά ἀναγνωρισθοῦν καί ἀπό τούς Φλωρινικούς καί ἀπό τούς Νεοημερολογίτας. Καί ἐνῶ δέν πέρασε στήν ‘Εκκλησία τό κίνημα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἡ προπαγάνδα περί ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας, ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ὅμως καί κηρύσσονται πλέον καί ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ, καί ἐπιβαρύνουν τόν κ. Νικόλαο καί τούς περί αὐτόν, τά καταγγελθέντα θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ἀλλά καί αἱ βλασφημίαι τῶν Φλωρινικῶν καί τοῦ κ. Νικολάου, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦντες, συμπλέοντες καί συνεργαζόμενοι, νά «ἀποδείξουν» δῆθεν ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ κ. Γκουτζίδη εἶναι «ἀμάρτυρος», «καινοτομία», καί «αἵρεσις», ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΤΟΝ κ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ. Περιμένω τήν γνώμη σας γι’ αὐτήν τήν φαρισαϊκήν καί γέμουσαν «ἀκαθαρσίας» καί «πονηρίας» ἐπιστολήν - «ἀπάντησιν» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, διότι ἐγώ δέν νομίζω, ὅτι θά χρειασθῆ νά δώσω ἀπάντησιν, ἀλλά νά ἀντιγράψω τά «ΟΥΑΙ» τοῦ Χριστοῦ πρός τούς Φαρισαίους καί σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα βεβαίως ἰσχύουν διά τούς Φαρισαίους ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί διά τούς Φαρισαίους πού περιτριγυρἰζουν τώρα τόν κ. Νικόλαο. 2) Σᾶς ἀποστέλλω, ἐπίσης, τήν ‘Ενημέρωσι (Νο 68), μέ θέμα τήν «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ» τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, στήν ὁποία ἀναγράφει συνοπτικά τά θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα προκύπτουν ἀπό τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, τά ὁποῖα ΒΑΡΥΝΟΥΝ ἐπίσης τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, τόν ὁποῖον ἄμεσα ἀφοροῦν, ΒΑΡΥΝΟΥΝ ὅμως καί ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς, ἀφοῦ καί αὐτοί συνυπογράφουν τάς ληστρικάς καί ἀντορθοδόξους καί μέ οἰκουμενιστικήν σκοπιμότητα ἀποφάσεις. ‘Εδῶ πρέπει νά ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν, ἄν καί τό γνωρίζετε, ὅτι τό ‘Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 δέν εἶναι τῆς εὐθύνης τοῦ Δικαστοῦ, ὅπως δυστυχῶς «Συνοδικῶς» ἀπεφήσαντο οἱ ‘Αρχιερεῖς, προκειμένου νά καλύψουν τόν Πειραιῶς, διά τόν ὁποῖον εἶπον ὅτι δέν ἔχει αὐτός εὐθύνη. Ὁ δικαστής πῆρε μιά ἀπόφασι καί τόν ἀπάλλαξε βάσει τῶν στοιχείων πού κατέθεσε ὁ Πειραιῶς ὡς κατηγορούμενος. Ἡ εὐθύνη ὅλη εἶναι εἰς τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, διότι αὐτός, ἐνῶ μποροῦσε νά ἀποφύγη, καί ἐγνώριζε ὅτι ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δέν ἐφηρμόσθη, (ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἰς ἐπίσημον ἐπιστολήν του μαζί μέ τόν Κάλλιστο τό ἔγραψε ἐκείνη τήν ἐποχή), ἐν τούτοις προκειμένου νά μήν πάη φυλακή, προκειμένου νά μή συνεχισθῆ ἡ δίωξις του καί μαζί καί ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως ἐμμέσως τόν ἀπείλησεν ὁ δικαστής, τήν ΚΑΤΕΘΕΣΕ (αὐτήν τήν βλάσφημον ἀπόφασιν τῶν Ρώσων), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπαλλαγῆ βάσει αὐτῆς. Καί ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή, μετά τήν δημοσίευσιν τῶν ‘Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων (μετά τό 1995), πέρασε στά Δικαστικά χρονικά αὐτή ἡ ἀπόφασις καί δευτέρα ἀπόφασις, τάς ὁποίας ἐπικαλοῦνται τώρα οἱ Φλωρινικοί καί οἱ Νεοημερολογῖτες, διά νά μᾶς εἴπουν ὅτι «ἡ χειροτονία μας εῖναι ἀπό τούς Ρώσους οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοινωνία μαζί τους». Καί ἐφ’ ὅσον οἱ ‘Αρχιερεῖς δέν παίρνουν ὁμολογιακή θέσι ἐπ’ αὐτοῦ, ἀλλά καί σήμερα ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου ἀρνεῖται νά συζητήσωμεν τό θέματα αὐτά, ἰδού πῶς ὑπηρετοῦν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἰδού πῶς κατεστάθησαν βλάσφημοι καί προδόται τῆς Πίστεως. Μετ’ εὐχῶν καί εὐλογιῶν +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος