Ο ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ.

 
ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ
ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ
ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ (ΣΤΑΜΑΛΑ) 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ
ΤΗΛ. 210.6020176, 210 2466057

Α.Π. 1Α Ἐν Κορωπίῳ τῆ 9.5.97


ΟΜΙΛΙΑ - ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ
ΔΙΑ ΤΟ ΣΤ' ΙΕΡΑΤΙΚΟ ΣΥΝΕΔΡΙΟ ΕΙΣ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΜΕΤΑΜΟΡΦΩΣΕΩΣ ΤΟΥ ΣΩΤΗΡΟΣ

ΘΕΜΑ: Η ΑΛΗΘΕΙΑ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ Ο ΕΠΙΔΙΩΚΟΜΕΝΟΣ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟΣ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ.

Μακαριώτατε, Σεβασμιώτατοι, Τιμιώτατοι Πατέρες, ᾿Αγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί. ῞Οσον ὁ Οἰκουμενισμός, ἡ σύγχρονη αὐτή παναίρεσις ἰσοπεδώνει τήν ᾿Ορθοδοξία καί τήν αἵρεσι, τό φῶς καί τό σκοτάδι, τήν ἀλήθεια καί τό ψεῦδος, καί σ᾿αὐτή τήν ἰσοπέδωσι προσπαθεῖ νά παρασύρῃ τούς ὀρθοδόξους καί χάνονται ψυχές, τόσον ἐμεῖς οἱ ᾿Ορθόδοξοι, προπάντων οἱ Κληρικοί καί ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά ὁμιλοῦμε διά τήν ἀλήθεια καί νά στηλιτεύουμε τό ψεῦδος, ἀλλά καί νά εἴμεθα "ἕτοιμοι ἀεί πρός ἀπολογίαν παντί τῷ αἰτοῦντι ἡμᾶς λόγον περί τῆς ἐν ἡμῖν ἐλπίδος" (Α' Πέτρ. γ, 15), δηλ. περί τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί νά ἔχουμε ἀγωνιστικότητα ἕως θανάτου ὑπέρ τῆς ἀληθείας κατά τό "ἕως τοῦ θανάτου ἀγώνισαι περί τῆς ἀληθείας" (Σοφ.Σειρ.δ,28).

ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ - ΨΕΥΔΟΣ ΚΑΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ

Πρίν εἰσέλθουμε ὅμως στό θέμα μας θά ποῦμε μερικές σκέψεις περί τῆς σχέσεων τῶν δύο ἐννοιῶν ἀληθείας καί ᾿Ορθοδοξίας, διά νά ἀναφερθοῦμε στήν συνέχεια διά τήν σχέσι ψεύδους καί αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.῞῾Ο ἅγιος ᾿Ισαάκ ὁ Σύρος λέγει, ὅτι "ἀλήθεια εἶναι ἡ κατά Θεόν αἴσθησις". ῾Ο ἄνθρωπος στήν ἀναζήτησι τῆς ἀληθείας πρέπει νά ἐπιδιώκῃ τήν αἴσθησιν τοῦ Θεοῦ διότι εἰςτήν αἴσθησι τοῦ Θεοῦ ὑπάρχει ἡ γνῶσις τῆς ἀληθείας. ῾Η ἀλήθεια συνδέεται μέ τά δόγματα τῆς ἀληθείας. Οἱ πραγματικοί χριστιανοί πρέπει νά εἶναι ἐρασταί τῶν δογμάτων τοῦ Χριστοῦ, δηλ. τῶν ἀληθειῶν τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ᾿Αλήθεια κατά τόν Μάρκον τόν ᾿Ερημίτην εἶναι ἡ "κατ ᾿ἐλπίδα νοερά πίστις", ἡ "ἐλπιζομένων ὑπόστασις" κατά τάς Γραφάς. ῾Ο Χριστός ἀπεκάλυψε τήν ἀλήθεια, τήν ὁποίαν παρέλαβεν ἡ ᾿Εκκλησία καί ἑρμήνευσε ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΤΟ ΨΕΥΔΟΣ

῾Η πλάνη καί ἡ αἵρεσις, δηλ. τό ψεῦδος εἶναι ἀπόκλισις ἀπό τήν ἀλήθεια. Εἶναι ἐφευρήματα τοῦ διαβόλου. Εἶναι ἀνταρσία πρός τόν Θεόν. Οἱ αἱρετικοί ἐκλέγουν ἕνα μέρος τῆς ἀληθείας, τό ἀπολυτοποιοῦν καί μέ αὐτό τόν τρόπο δέν παρεκκλίνουν μόνον ἀπό τήν μοναδική ὁδό τῆς ἀληθείας, ἀλλά καί γίνονται ἀντίπαλοι καί ἐχθροί αύτῆς. Διδάσκουν τό ψεῦδος. ῾Η ἄγνοια τῆς ἀληθείας καί ἡ ἀπόκλισις ἀπό αὐτήν αὐξάνει ἐκεῖ πού δέν ὑπάρχει πίστις εἰς τόν Χριστόν. ῾Η ἄγνοια τῆς ἀληθείας εἶναι ἔργον τοῦ διαβόλου.

ΟΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ ΣΤΗΡΙΖΟΝΤΑΙ ΕΠΙ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ

῾Η αἵρεσις ἀναφαίνεται στήν Εκκλησία ὡς καινοτομία καί ἐν συνεχείᾳ ἀναπτύσσεται ὡς ἀδιάλλακτον μῖσος κατά τῆς ἀληθείας. Αἱ αἱρέσεις μάχονται κατά τῆς ᾿Εκκλησίας ποικιλοτρόπως, ἐμφανῶς ἤ ἀφανῶς, ἔσωθεν ἤ ἔξωθεν, ἄλλοτε κρυπτόμεναι καί ἄλλοτε γυμνῆ τῇ κεφαλῇ . ῎Αλλοτε λαμβάνουν μορφήν καλῆς δῆθεν ἐκκλησιαστικῆς καινοτομίας καί ἐπαινετῆς κατά κόσμον ἐκσυγχρονισμένης προσπαθείας. ᾿Επειδή οἱ αἱρετικοί στηρίζονται κυρίως ἐπί τοῦ ψεύδους, φθάνουν σέ σημεῖο νά προκαλοῦν τόν γέλωτα. ῾Ο ἅγιος Εἰρηναῖος λέγει πώς ἡ προσπάθειά τῶν αἱρετικῶν μοιάζει μέ τήν ἐπιδίωξιν τοῦ ἀπατεῶνος ἐκείνου, πού ἀφοῦ μέ τίς ψηφίδες καταστραφείσης βασιλικῆς εἰκόνος σχηματίζει μίαν κακότεχνη μορφή σκύλου ἤ ἀλεποῦς προσπαθεῖ στήν συνέχεια νά πείσῃ πώς αὐτή ἡ μορφή τῶν ζώων εἶναι ἡ μορφή τοῦ βασιλέως. Δηλαδή οἰ αἱρετικοί " συρράπτοντες μύθους γραῶν, καί ἔπειτα ρήματα καί λέξεις καί παραβολάς ὅθεν καί πόθεν ἀποσπῶντες, ἐφαρμόζειν βούλονται τοῖς μύθοις αὐτῶν τά λόγια τοῦ Θεοῦ", δηλαδή μετέρχονται τόν δόλον καί τήν ἀπάτην χρησιμοποιοῦντες τά λόγια τοῦ Θεοῦ διά νά στηρίξουν τούς ἰδικούς των γραώδεις μύθους.
Οἱ Οἰκουμενισταί προκειμένου νά προχωρήσουν τό πρόγραμμά των πού δέν εἶναι ἄλλο ἀπό τήν ὑποταγή τῆς ἀληθείας εἰς τό ψεῦδος, τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν αἵρεσιν, τοῦ κόσμου ὁλοκλήρου εἰς τήν κυριαρχίαν τοῦ ἀντιχρίστου τῆς Νέας ᾿Εποχῆς χρησιμοποιοῦν καί ἐφαρμόζουν πάντοτε τήν τακτικήν τοῦ ψεύδους καί τῆς ἀπάτης. ᾿Από τήν ἐμφάνισιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ μέχρι σήμερον τό ψεῦδος τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἦτο ἕνα, καί μοναδικόν. Εἶναι τό ἴδιον ἐκεῖνο ψεῦδος πού ἐχρησιμοποίησεν ὁ ὄφις διάβολος προκειμένου νά πλανήσῃ τούς πρωτοπλάστους, πράγμα τό ὁποῖον κατάφερε ᾿Εκεῖ, εἰς τήν ᾿Εδέμ εἶπεν τό ψεῦδος, ὅτι ὅταν θά φάγετε ἀπό τόν ἀπηγορευμένο καρπό, θά γίνετε θεοί. ᾿Εδῶ, οἱ οἰκουμενισταί ϋποστηρίζουν τό ψεῦδος, ὅτι ὅτι ἐάν οἱ ὀρθόδοξοι φᾶνε ἀπό τόν ἀπηγορευμένο καρπό τῆς αἱρέσεως θά φωτισθοῦν καί θά εὕρουν πλήρη τήν ἀλήθεια, τήν ὁποίαν ἐν μέρει γνωρίζουν μέσα στήν ᾿Ορθοδοξία. Εἶναι ἡ περίφημος αἱρετική θεωρία τῶν κλάδων, κατά τήν ὁποίαν ἡ ᾿Ορθοδοξία δέν κατέχει μόνη ὅλην τήν ἀλήθειαν, ἀλλά καί αἱ αἱρέσεις κατέχουν μέρος τῆς ἀληθείας. ῾Επομένως κατ᾿αὐτούς δέν σώζει μόνον ἡ ᾿Ορθοδοξία, άλλά καί πᾶσαι αἱ αἱρέσεις, αἱ ὁποῖαι θεωροῦνται ἀπό τό 1920 "᾿Εκκλησίαι Χριστοῦ"..
.Τό ψεῦδος αὐτό χρησιμοποιοῦν πολλαπλῶς οἱ οἰκουμενιισταί καί σέ πολλά θέματα ἐπί τῶν ὁποίων δέν θά ἀναφερθῶμεν εἰς τήν παροῦσαν εἰσήγησιν. ἀλλά προπάντων εἰς τό θέμα τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τόν ὁποῖον προβάλλουν ἐσχάτως ὡς ἀπαραίτητον καί ὡς ἄνευ δογματικῶν προβλημάτων κλπ. οἱ Οἰκουμενιστές τοῦ Φαναρίου.
ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ ΤΟΥΤΟΥ

Σέ αὐτό τό θέμα, ὅπως καί σέ ὅλα τά προγράμματα τοῦ Οἰκουμενισμοῦ βλέπομεν ἀκριβῶς τό "πνεῦμα τοῦ κόσμου" πάνω στό ὁποῖο βασίζεται καί προχωρεῖ ὁ Οἰκουμενισμός. ῾Ο Οἰκουμενισμός ἀντιλαμβάνεται τόν Χριστιανισμόν κοσμικῶς. Δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ τόν πνευματικόν του χαρακτῆρα. Γι αὐτό καί δυσφημεῖ τό καλόν, διαβάλλει τήν ἀποκεκαλυμμένην θείαν ἀλήθειαν, συκοφαντεῖ τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν. καί τήν παρουσιάζει ὡς μίαν τῶν αἱρέσεων, ὡς κλάδον τῆς μιᾶς δῆθεν ἑνωμένης ᾿Εκκλησίας, ἀτιμάζει τούς ὀρθοδόξους χριστιανούς ἐξισώνων αὐτούς πρός τούς αἱρετικούς, τούς δέ ᾿Ορθοδόξους, οἱ ὁποῖοι ἐμμένουν εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον πίστιν τούς χαρακτηρίζει ὡς ὑπερβολικούς, ὡς ἀπολύτους, ὡς ἀνθρώπους τῶν ἄκρων, ὡς μισαλλοδόξους, ὡς φανατικούς, ὡς ἐξάλλους, ὡς καθυστερημένους, ὡς στενοκεφάλους κλπ.

Ο ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΚΚΟΣΜΙΚΕΥΜΕΝΟΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ

῾Ο Οἰκουμενισμός διδάσκει τά ἀντίθετα πρός τήν ᾿Ορθοδοξίαν σέ ὅλα τά θέματα. Προσπαθεῖ νά θέσῃ τήν ᾿Εκκλησία εἰς τήν ὑπακοήν καί τήν ὑπηρεσίαν τοῦ κόσμου τούτου. Δέν βασίζεται ἐπί τοῦ Θεοῦ πού εἶναι ἡ ᾿Αλήθεια, ἀλλά ἐπί τοῦ άνθρώπου καί μάλιστα τοῦ μακράν τοῦ Θεοῦ εὑρισκομένου. Τήν μεγαλυτέραν θέσιν εἰς τόν Οἰκουμενισμόν τήν ἔχει ὁ ἄνθρωπος καί ἡ λογική του. ῾Ο Οἰκουμενισμός δέν ἐνδιαφέρεται διά τό τί λέγει καί τί ἐντέλλεται ὁ Θεός, ἀλλά διά τήν ἀνθρώπινη ἔγκρισι καί συμφωνία. Εἶναι ἀνθρωποκεντρική ἡ βάσις του. Καί ἐκκοσμικευμένος ὁ χαρακτήρας του. Εἶναι ὁ ἀντίποδας τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Εἰς τόν παπικόν οἰκουμενισμόν δεσπόζει ὁ ἄνθρωπος Πάπας. Εἰς τόν Προτεσταντικόν Οἰκουμενισμόν δεσπόζουν οἱ πολλοί πάπαι, τό Παγκόσμιο Συμβούλιο τῶν ᾿Εκκλησιῶν, δηλ. πάλιν ὁ ἄνθρωπος, ῾Ο ἄνθρωπος καί ὄχι ὁ Θεός εἶναι ἡ βάσις τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Εἶναι δηλ. ἀνθρωπισμός μέ ἔνδυμα θρησκευτικόν. Εἶναι μία κοσμική ὀργάνωσις.
Κοσμικά, ἀνθρωποκεντρικά, ἀντιμετωπίζει ὁ Οἰκουμενισμός ὅλα τά θέματα. ῞Οπως τό θέμα τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, τό ὁποῖον εἶναι τόσον παλαιόν, ὅσον καί πρόσφατον καί ἐπίκαιρον. Εἶναι φανερός ὁ ἀνθρωποκεντρικός, κοσμικός χαρακτήρ τῶν προσπαθειῶν τοῦ Φαναρίου καί εἰς πολλά ἄλλα θέματα, ἀλλά προπάντων στό θέμα αὐτό. Εἰς τό ἀπό 26 Μαίου 1995 ἔγγραφον τῆς ᾿Αρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως μόλις εἰς τήν πρώτην παράγραφον-ἐρώτησιν φαίνεται καθαρά τό κοσμικόν πνεῦμα σκέψεως.. ᾿Ιδού δύο ἐρωτήσεις πρός τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Θρόνου ἀπό τόν Πατριάρχη Βαρθολομαῖο:
"α) Ποῖαι δυσκολίαι συναντῶνται ἀπό κοινωνικῆς, ἐργασιακῆς, πολιτισμικῆς καί ψυχολογικῆς πλευρᾶς παρά τῷ Κλήρῳ καί τῷ λαῷ τῆς θεοσώστου ἐπαρχίας ὑμῶν ἐκ τοῦ μή ἀπό κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα ὑπό πάντων τῶν χριστιανῶν σήμερον"καί
"γ) Ποῖαι αἱ ἀπόψεις καί ἐπιθυμίαι τοῦ ᾿Ορθοδόξου ποιμνίου ὡς πρός τόν πιθανόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἀπό κοινοῦ μετά τῶν μεθ᾿ὡν συνυπάρχει καί συναλάσσεται ἑτεροδόξων"
Δεσπόζει δηλαδή τό συμφέρον τοῦ κόσμου τούτου, κυριαρχεῖ ὁ ἀνθρώπινος ὑπολογισμός καί τό ἀνθρώπινο θέλημα καί ὄχι τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ. Παρά τό γεγονός ὅτι πρόκειται γιά ἕνα θέμα καθαρά ἐκκλησιαστικόν πνευματικόν πού ἀπαιτεῖ ἰδαιτέραν προσοχήν καί σεβασμόν.
Τό κοσμικόν-ἀνθρωποκεντρικόν αὐτό πνεῦμα τό βλέπομεν ὄχι μόνον εἰς τό γεγονός αὐτό καθ᾿ ἑαυτό τῆς ἀλλαγῆς τοῦ Πασχαλίου διά τόν κοσμικόν συνεορτασμόν μετά τῶν λαῶν τῆς Δύσεως, ἀλλά καί γενικώτερα στίς προσπάθειες καί στόν τρόπον ἀντιμετωπίσεως τοῦ θέματος. Καί αὐτήν τήν ἐπισήμανσιν τήν ἔκαμαν καί νεοημερολογῖται συντηρητικοί. ᾿Ιδού τί γράφει ὁ ᾿Αρχιμ. Σπυρίδων Μπιλάλης στό βιβλίο του "ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΚΑΙ ΠΑΠΙΣΜΟΣ" Τόμος Β', σελ. 570, ἐξ᾿ ἀφορμῆς παλαιοτέρας ἀνακινήσεως τοῦ θέματος τούτου ἀπό τούς Οἰκουμενιστάς καί δή τοῦ τότε Οἰκουμενιστοῦ Πατριάρχου ᾿Αθηναγόρα: "Εἶναι ὄντως ἀπορίας ἄξιον, πῶς ἕν τόσον ἱερόν θέμα συνεζητήθη κατά τό Β' Οἰκουμενικόν Εὐρωπαϊκόν Συμπόσιον, τό ὁποῖον ἔλαβε χώραν ἐν ᾿Αθήναις τῇ ΙΙ ᾿Ιουνίου 1969, τῇ πρωτοβουλία τοῦ... Ρουμανογάλλου καθηγητοῦ τῆς Νομικῆς τοῦ Παν/μίου τῆς Ρώμης καί μεγάλου ἐπιχειρηματίου... Ποίους ἆραγε σκοπούς ἐπιδιώκει ὁ Ρουμανογάλλος μεγαλοεπιχειρηματίας τῆς Ρώμης διά τῆς πρωτοβουλίας του εἰς θέμα ἐντελῶς ξένον πρός τήν ἁρμοδιότητά του. Διότι, ὡς γνωστόν, τοιαῦτα ἱερώτατα θέματα δέν ἀναπτύσσονται εἰς μίαν "πρές κόφερανς" ἐντός τῶν κοσμικῶν αἰθουσῶν τοῦ Χίλτον...."
Ποιός εἶναι αὐτός ὁ Ρουμανογάλλος ἐπιχειρηματίας; Εἶναι ὁ περιβόητος Δραγάν, τοῦ ὁποίου μάλιστα ἡ ἀδίστακτος δήλωσις εἶναι πολύ χαρακτηριστική, καί ἀσφαλῶς ἐκφράζει ἀπόλυτα τό κοσμικόν πνεῦμα ὅλων τῶν οἰκουμενιστῶν. ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς μέ πολλήν ἀδιστακτοσύνην ἐξεστόμισεν:
"Δέν πρόκειται περί δόγματος, ἀλλά περί ἁπλοῦ τυπικοῦ Κανόνος, εἰσαχθέντος ἀπό ἀνθρώπους, ὅπως ἡμεῖς, ὑποκειμένου εἰς μετατροπήν, ὅπως πολλά θά μετατραποῦν κατά τήν προσεχῆ μεγάλην ᾿Ορθόδοξον Σύνοδον, ἡ ὁποία ἔχει νά συνέλθῃ ἀπό χιλίων ἐτῶν"
῞Οπως γράφει κάποιος σύγχρονος ἀντιοικουμενιστής συγγραφεύς οἱ οἰκουμενισταί σέ αὐτό τό θέμα μοιάζουν μέ τά παιδιά τοῦ Βενιαμίν τά ὁποῖα "πρός μέν τόν νόμον οὐκ ἔβλεπον, κατά δέ τριχός ἐτοξάζοντο" (Κριτ. κ,16). Δηλ. τόν νόμον δέν μποροῦσαν νά τόν διακρίνουν, ἦσαν ὅμως ἀκριβεῖς σφενδονῆται πρός τρίχαν. Πρόσεχαν ὅμως, ὥστε νά εἶναι ἀκριβεῖς στό νά πετύχουν μέ τήν σφενδόνη των τήν τρίχα. ῾Η ῾Αγία Γραφή μέ αὐτό πού ἀναφέραμε θέλει νά τονίση ὅτι τά παιδιά τοῦ Βενιαμίν ἀσχολοῦνταν μέ μάταια πράγματα καί "τῶν μέν ἀνωφελῶν καί ἀνυποστάτων" ῆσαν ἀκριβεῖς καί εὐφυεῖς στοχασταί διά ἐκεῖνα ὅμως πού πράγματι ὠφελοῦν ἦσαν "άμαθεῖς καί άμελέτητοι" Καί ἀκόμη μιά παρομοίωσι ἀπό τόν Μέγα Βασίλειο πού ἁρμόζει πολύ στούς οίκουμενιστάς: Οἱ οἰκουμενισταί μοιάζουν μέ τήν κουκουβάγια τῆς ὁποίας τά μάτια τήν νύκτα δυναμώνουν, μόλις ὅμως βγῆ ὁ ἥλιος ἀμαυροῦνται καί χάνονται. " Καί τούτων ἡ διάνοια ὀξυτάτη μέν ἐστί πρός τήν τῆς ματαιότητος θεωρίαν, πρός δέ τήν τοῦ ἀληθινοῦ φωτός κατανόησιν ἐξαμαυροῦται". (Μ. Βασιλείου Μίγν. 91,820)
᾿Ας παρακολουθήσωμε ὅμως μέ πολλήν συντομίαν κάποια στοιχεῖα πού θά μᾶς βοηθήσουν στό προκείμενο θέμα νά καταλάβουμε ποιά εἶναι ἡ θέσις τῆς ᾿Εκκλησίας καί τί κάμνουν οἱ Οἰκουμενισταί καί ὅλοι οἱ ἀπ ᾿ἀρχῆς αἱρετικοί στό συγκεκριμένο θέμα. Ποιά εἶναι δηλαδή ἡ ἀλήθεια τῆς ᾿Ορθοδοξίας στό προκείμενο θέμα, καί ποιό τό ψεῦδος τῶν αἱρετικῶν καί τῶν οἰκουμενιστῶν.

ΟΙ ΧΡΟΝΟΙ ΥΠΟΛΟΓΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΠΑΣΧΑ

Κατ᾿ ἀρχήν ποῖοι εἶναι οἱ χρόνοι ὑπολογισμοῦ τοῦ Πάσχα: Τρεῖς χρόνοι ὑπάρχουν πρός καθορισμόν τοῦ Πάσχα. ῾Ο ἡλιακός, ὁ σεληνιακός καί ὁ ἑβδομαδιαῖος. Τό ἡλιακόν ἔτος ἀρχίζει ἀπό τήν ἐαρινή ἰσημερία δηλ. ἀπό τήν 7/8 Μαρτίου κατά τό ᾿Ιουλιανόν παλαιόν ῾Ημερολόγιον (καί ὄχι ἀπό τήν 21 Μαρτίου κατά τό Γρηγοριανόν νέον Ἡμερολόγιον). Τό σεληνιακόν ἔτος δέν ταυτίζεται πρός τό ἡλιακόν. Ἀρχήν τοῦ σεληνιακοῦ ἔτους ἔχομεν τήν 1η ἡμέραν τῆς γεννήσεως τῆς σελήνης, ἐάν αὐτή θά συμπέση κατά ἤ μετά τήν ἰσημερίαν (7/8 Μαρτίου Ἰουλιανοῦ Ἡμερολογίου). Αὐτή εἶναι ἡ 1η τοῦ μηνός Νισάν, ἀρχή τοῦ ἔτους διά τούς Ἑβραίους. Ἡ 14η ειναι ἡ τεσσαρασκαιδεκάτη, ἡμέρα κατά τήν ὁποίαν ἐώρταζον οἱ Ἑβραῖοι τό Πάσχα. Η 14η τοῦ μηνός Νισάν ειναι καί πανσέληνος (εαρινή). ‘Εάν ἡ 1η τῆς σελήνης ειναι πρό τῆς εαρινῆς ἰσημερίας τότε ἡ πανσέληνος λέγεται χειμερινή. Πρῶτος σεληνιακός μήνας νοεῖται αὐτός τοῦ ὁποίου ἡ τεσσαρασκεδαικάτη (14 τοῦ ῾Εβραϊκοῦ μηνός Νισάν) πίπτει τήν ἡμέραν τῆς ἰσημερίας, ἤ ὕστερα ἀπό αὐτήν. Δηλαδή τήν 8/7 Μαρτίου κατά τό ᾿Ιουλιανόν ἡμερολόγιον καί μετά. ᾿Αφοῦ βροῦμε τήν τεσσαρασκαιδεκάτην τοῦ πρώτου μηνός τῆς σελήνης ἀνατρέχομεν διά τῶν ἡμερῶν τῆς ἑβδομάδος εἰς τήν πρώτην ἐρχομένην Κυριακήν. Αὐτή εἶναι ἡ Κυριακή τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα. ᾿Εάν ἡ τεσσαρασκαιδεκάτη πίπτει ἔστω καί μίαν ἡμέραν πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας τῆς 7/8 Μαρτίου ᾿Ιουλ. ῾Ημερολ. τότε γίνεται ὑπέρθεσις τοῦ ὑπολογισμοῦ κατά ἕναν σεληνιακό μῆνα δηλ. κατά 29 ἡμέρες.. Δηλαδή μετατιθέμεθα στίς 5 ᾿Απριλίου. Καί ἐάν ἡ 5 ᾿Απριλ. εῖναι Κυριακή καί μαζί καί τεσσαρεσκαιδεκάτη, τότε πηγαίνουμε στήν ἑπόμενη Κυριακή. 5 σύν ἑπτά ἔχομεν 13 ᾿Απριλίου. ῎Ετσι "ἡ πάντιμος ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τῆς ζωοποιοῦ ᾿Αναστάσεως τοῦ Κυρίου ἡμῶν ᾿Ιησοῦ Χριστοῦ καί ἀληθινοῦ Θεοῦ ἐπιτελεῖται ἀπό τῆς κβ'(22) Μαρτίου μηνός καί αὐτῆς τῆς κβ',ἕως τῆς κε'(25) τοῦ ᾿Απριλίου μηνός καί αὐτῆς τῆς κε'", πάντοτε κατά τό ᾿Ιουλιανόν ἡμερολόγιον. (Βλέπε."Πασχάλιον" Πατρολόγια Γκρέκα 92,1128)
῾Ο ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος (Μίγν. 59,747) λέγει ὅτι διά τήν ἑορτήν τοῦ Πάσχα τρία πράγματα πρέπει νά λαμβάνωμεν ὑπ᾿ὄψιν. "ἰσημερίαν.. καί σελήνης τεσσαρασκειδεκάτην, καί... τήν τριήμερον, τουτέστι Παρασκευήν, Σάββατον, Κυριακήν". Τονίζει δέ ὅτι "ἀδύνατόν ἐστίν, ἑνός χρόνου τούτων λιπόντος, ἐπιτελεσθῆναι τό Πάσχα" καί "ὅλας ταύτας τάς προθεσμίας συναγαγόντες ἀπαρτίζομεν τοῦ σωτηρίου Πάθους τήν θεωρίαν"
῾Ο ῞Αγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος κινεῖται ἐπί ὅσων ἐθέσπισε ἡ Α'Οἰκουμενική Σύνοδος, ἡ ὁποία μέ τόν τόν Πασχάλιο Κανόνα πού ἐθέσπισε δέν ἔκανε κάτι καινούργιο, ἀλλά ἐτήρησε καί διετύπωσε τόν νόμον τοῦ Κυρίου. ῾Η ἐντολή τοῦ Πάσχα ἐδόθη ἀπό τό Θεό καί εἰς τήν Παλαιάν Διαθήκῃν καί εἰς τήν Καινήν. Εἰς τήν Παλαιάν διά τοῦ Μωϋσέως. "Καί φυλάξετε τήν ἐντολήν ταύτην (᾿Εξόδ. ιβ,17) . Εἰς τήν Καινήν δι᾿ὅσων ὁ Κύριος εἶπε καί ἔπραξε πάσχων ὑπέρ ἡμῶν. Εἰς τήν ᾿Εκκλησία τά περί ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, ὅπως λέγει πάλιν ὁ ῞Αγιος ᾿Ιω. ὁ Χρυσόστομος "οὐ κατά καινότητα ἄλλως" ἔχομεν, "ἀλλά κατά παράδοσιν...τοῦ Μωϋσέως" καί τοῦ Κυρίου διά τῶν ᾿Αποστόλων "ἐξ᾿ἀποστολικῆς παραδόσεως".. ῾Ο Ζ' ᾿Αποστολικός Κανών Κανών λέγει: "Εἴ τις ᾿Επίσκοπος ἤ πρεσβύτερος ἤ διάκονος τήν ἁγίαν τοῦ Πάσχα ἡμέραν πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μετά ᾿Ιουδαίων ἐπιτελέσοι, καθαιρείσθω"

ΤΙ ΠΕΡΙΛΑΜΒΑΝΕΙ Ο ΟΡΟΣ ΤΗΣ Α'
ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΔΙΑ ΤΟ ΠΑΣΧΑ

῾Η Α'Οἰκουμενική Σύνοδος αὐτήν ᾿ἀκριβῶς τήν παράδοσιν ἐθέσπισε διά πάντας τούς ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς "ἕως τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος". ῾Ο ῞Ορος τῆς Α'Οἰκουμενικῆς Συνόδου περί Πάσχα περιλαμβάνει δύο πίνακες. Τόν ἕνα διά τόν κύκλο τοῦτ ῾Ηλίου καί τόν ἄλλο διά τόν κύκλο τῆς Σελήνης. Καί διά μέν τοῦ κύκλου τῆς σελήνης "τό νομικόν ...δείκνυσι Πάσχα" διά δέ τοῦ κύκλου τοῦ ἡλίου "τό χριστιανικόν". ῞Οπως σημειώνει ὁ μεγάλος νομομαθής τοῦ Βυζαντίου Ματθαῖος Βλάσταρης διά τόν καθορισμόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα τέσσαρες διορισμοί ἰσχύουν:
"α) ῞Οτι δεῖ μετά ἰσημερίαν ἐαρινήν τό Πάσχα ἐπιτελεῖν. β) ῞Οτι οὐ τήν αὐτήν ἡμέραν τῆς ᾿Ιουδαϊκῆς τελετῆς γ) ῞Οτι οὐχ᾿ ἁπλῶς μετ ἰσημερίαν, ἀλλά μετά τήν πρώτην μετ᾿ ἰσημερίαν πανσέληνον εὐθύς τῆς ἑβδομάδος πρώτῃ"
Δηλαδή ὅλος ὁ σκοπός τοῦ καθορισμοῦ αὐτοῦ εἶναι νά μή συμπέσῃ τό Πάσχα τό χριστιανικόν μέ τό ῾Εβραϊκόν.

ΤΙ ΣΥΝΕΒΑΙΝΕ ΠΡΟ ΤΗΣ Α ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ

Πρό τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά τόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα ἐτηροῦντο δύο παραδόσεις. Αἱ 'Εκκλησίαι τῆς ᾿Ασίας τελοῦσαν τό Πάσχα τήν 14ην τοῦ μηνός Νισάν. Αἱ λοιπαί ᾿Εκκλησίαι ὅπως ὡρίσθη ἀργότερον ἀπό τήν Α' Οἰκουμενικήν Σύνοδον. Καί οἱ μέν καί οἱ δέ ἐπεκαλοῦντο ὑπέρ τῆς παραδόσεως πού τηροῦσαν τήν παρἀδοσι τῶν προηγουμένων. ῾Ο ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εφέσου Πολυκράτης ἔγραφε πρός τόν ᾿Επίσκοπο Ρώμης Βίκτωρα, ὅτι τήν παράδοσιν πού τηρεῖ τήν ἔχει ἀπό τούς ἑπτά πρό αὐτοῦ ᾿Επισκόπους, ὁ δέ ᾿Επίσκοπος Ρώμης ᾿Ανίκητος σέ ἐπιστολή του πρός τόν ἅγιον Πολύκαρπο ἔγραφε, ὅτι τό Πάσχα στήν Δύσι τό ἑορτάζουν σύμφωνα μέ τήν παράδοσι τῶν πρό αὐτοῦ πρεσβυτέρων. Διατί ὅμως ὑπῆρχε αὐτή ἡ διαφορά. ῾Η παράδοσις, τήν ὁποίαν ἀκολουθοῦσαν στήν Δύσι ἦταν παράδοσις ἀκριβείας. Αὐτήν ἀκολούθησε καί ἡ Α' Οἰκουμενική Σύνοδος. ῾Η παράδοσις τῶν ᾿Εκκλησιῶν τῆς ᾿Ασίας ἦταν παράδοσις οἰκονομίας. Στήν ᾿Ασία ὑπῆρχε μεγάλος ὁ ἐπηρεασμός ἀπό τούς ᾿Ιουδαίους πιστευσάντων καί μή. ᾿Ιουδαῖοι ἐτάραξαν τήν Γαλατίαν ἐπί ᾿Αποστόλου Παύλου (Γαλατ. α,7) Αὐτοί ἐπρωτοστάτησαν εἰς τόν διωγμόν τοῦ ᾿Αποστόλου εἰς τήν ῎Εφεσον (Πράξ. ιθ, 33). Γι αὐτούς ἔγραφε ὁ ᾿Απόστολος: "Βλέπετε τούς κύννας, βλέπετε τούς κακούς ἐργάτας, βλέπετε τήν κατατομήν" (Φιλιπ. γ,2). ᾿Ιουδαῖοι ἦσαν ἐκεῖνοι πού ἐκήρυττον τόν χριατιανισμόν καί τόν ᾿Ιουδαϊσμόν παραφθείραντες τό Εὐαγγέλιον (Βλέπ. καί Χρυσοστόμου Πατρ. Μίγκνε 62,256) ῾Ο ᾿Απόστολος Παῦλος πρό τῆς βίας τῶν κακῶν τούτων ἐργατῶν, ἐχρησιμοποίησε τήν οἰκονομίαν. ῎Ετσι κατ᾿οἰκονομίαν περιέτεμε τόν Τιμόθεον "διά τούς ᾿Ιουδαίους τούς ὄντας ἐν τοῖς τόποις ἐκείνοις" (Πράξ. ιστ,3). Καί εἰς τά ῾Ιεροσόλυμα ἐτήρησε τόν μωσαϊκόν νόμον περί ἀγνισμοῦ (Πράξ. κα,26) ὑπέρ τῶν μυριάδων τῶν πεπιστευκότων ᾿Ιουδαίων. Κατά τόν ἴδιον τρόπον καί τό Πάσχα ἑωρτάζετο κατ᾿οἰκονομίαν τήν τεσσαρασκαιδεκάτην εἰς τούς τόπους ἐκείνους, ὅπου λύκοι βαρεῖς ἐλυμαίνοντο τής ᾿Εκκλησίας. ῞Ομως ἡ Οἰκονομία στήν ᾿Εκκλησία ἀσκεῖται πρός καιρόν. ᾿Επεβάλλετο ἡ Οἰκονομία νά ἀντικατασταθῆ μέ τήν ἀκρίβειαν διά νά ἐπ8ιτευχθῆ ἡ ἑορτολογική ἑνότης μέ βάσιν τήν ἀλήθεια. Τοῦτο ἦτο ἐπιθυμητόν, ἀλλά ἀπεδείχθη πώς δέν ἦταν διαφορετικά δυνατὀν νά ἐπιτευχθῇ παρά μόνον μέ ἀπόφασι Οἰκουμενικῆς Συνόδου, πράγμα τό ὁποῖον ἔγινε μέ τήν πρώτην Οἰκουμενικήν Σύνοδον. ῾Ο Μέγας Κων/νος γράφει ὅτι ἐν ἀντιθέσει πρός τό παρελθόν "κοινῇ πάντων (τῶν πατέρων τῆς Συνόδου) ἤρεσε κρίσει, τήν ἁγιωτάτην τοῦ Πάσχα ἑορτήν μιᾷ καί τῇ αὐτῇ ἡμέρᾳ συντελεῖσθαι" καί τώρα, ἀλλά "καί ἐπί τούς μέλλοντας αἰῶνας" (Μεγ. Κν/νου ΒΕΠΕΣ 24,152).
Εἰς τήν ᾿Εκκλησιαστικήν ἱστορίαν τοῦ Θεοδωρήτου καθώς καί τοῦ Εὐσεβίου Καισαρείας ἀναγράφεται ὅτι ἡ Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἦρε τό ἄτοπον πού ὑπῆρχε νά συνεορτάζεται τό Πάσχα μετά τῶνμ ᾿Ιουδαίων "τῶν πατροκτόνων καί Κυριοκτόνων" Εἰς τόν Κανόνα αὐτόν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου ἀναφέρεται καί ὁ ἱστορικός Σωκράτης, ὁ ὁποῖος διέσωσε καί σχετικήν ἐπιστολήν τῆς Α'Οἰκουμενικῆς Συνόδου.

Ο Α' ΚΑΝΩΝ ΤΗΣ ΕΝ ΑΝΤΙΟΧΕΙΑ ΣΥΝΟΔΟΥ

᾿Εκτός ἀπό τόν Ζ' Κανόνα τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων πού ἀναφέραμε προηγουμένως καί ὁ ὁποῖος ἀπαγορεύει νά ἑορτάζεται τό Πάσχα πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας μαζί μέ τούς ᾿Ιουδαίους εἶναι καί ῾Α'Κανών τῆς ἐν ᾿Αντιοχείᾶ Συνόδου (341 μ.Χ.), ὁ ὁποῖος ἀπαιτεῖ τήν ἀκριβῆ τήρησιν τῶν θεσπισθέντων ἀπό τήν Α' Οἰκουμενικήν Σύνοδον.
"Πάντας τούς τολμῶντας παραλύειν τόν ὅρον τῆς ῾Αγίας καί Μεγάλης Συνόδου, τῆς ἐν Νικαίᾳ συγκροτηθείσης, ἐπί παρουσίᾳ τῆς εὐσεβείας τοῦ Θεοφιλεστάτου Βασιλέως Κωνσταντίνου περί τῆς ἁγίας ἑορτῆς τοῦ σωτηριώδους Πάσχα, ἀκοινωνήτους καί ἀποβλήτους εἶναι τῆς ᾿Εκκλησίας, εἰ ἐπιμένοιεν φιλονεικότερον ἐνιστάμενοι πρός τά καλῶς δεδογμένα, καί ταῦτα εἰρήσθω περί τῶν λαϊκῶν. Εἰ δέ τις τῶν προεστώτων τῆς ᾿Εκκλησίας, ᾿Επίσκοπος ἤ Πρεσβύτερος ἤ Διάκονος, μετά τόν ὅρον τοῦτον τολμήσειεν ἐπί διαστροφῇ τῶν λαῶν καί ταραχῇ τῶν ᾿Εκκλησιῶν, ἰδιάζειν, καί μετά τῶν ᾿Ιουδαίων ἐπιτελεῖν τό Πάσχα, τοῦτον ἡ ῾Αγία Σύνοδος ἐντεῦθεν ἤδη ἀλλότριον ἔκρινε τῆς ᾿Εκκλησίας ὡς οὐ μόνῳ ἑαυτῷ ἁμαρτίας, ἀλλά καί τοῖς πολλοῖς διαφθορᾶς καί διαστροφῆς γενόμενον αἴτιον. Καί οὐ μόνον τούς τοιούτους καθαιρεῖ τῆς λειτουργίας, ἀλλά καί τούς τολμῶντας τούτοις κοινωνεῖν μετά τήν καθαίρεσιν. Τούς δέ καθαιρεθέντας ἀποστερεῖσθαι καί τῆς ἔξωθεν τιμῆς, ἧς ὁ ῞Αγιος Κανών καί τό τοῦ Θεοῦ ἱερατεῖον μετείληφεν".
᾿Εξήγησι διά τό πνεῦμα τοῦ Συνοδικοῦ ῞Ορου εἰς τήν ἀντιμετώπισιν τοῦ συγκεκριμένου αὐτοῦ θέματος μᾶς δίδουν αἱ διαταγαί τῶν ᾿Αποστόλων:
"Δεῖ ὑμᾶς, άδελφοί, τούς τῷ τοῦ Χριστοῦ ἐξηγορασμένους τιμίῳ αἵματι , τάς ἡμέρας τοῦ Πάσχα ἀκριβῶς ποιεῖσθαι μετά πάσης ἐπιμελείας μετά τροπήν ἰσημερινήν, ὅπως μή δίς τοῦ ἐνιαυτοῦ ἑνός παθήματος μνείαν ποιῆσθε, ἀλλά ἅπαξ τοῦ ἔτους ἅπαξ ἀποθανόντος, μηκέτι παρατηρούμενοι μετά ᾿Ιουδαίων ἑορτάζειν. Οὐδεμία γάρ κοινωνία ἡμῖν νῦν πρός αὐτούς..." ( Διατ. ᾿Αποστ. Ε,17, ΒΕΠΕΣ 2,89).
῾Ο ῞Αγιος ᾿Επιφάνιος ᾿Επίσκοπος Κύπρου μνημονεύει τήν ἀσυμφωνία πού ὑπῆρχε πρό τῆς Α' Οἰκουμενικῆς γράφων:
"῎Εκπαλαι καί ἀπό τῶν πρώην χρόνων διέστη ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ διαφόρως ἀγόμενον (τό Πάσχα) , χλεύην ἐμποιοῦν καθ ἕκαστον ἔτος, τῶν μέν πρό ἑβδομάδος ποιούντων, καί φιλονικούντων πρός ἀλλήλους, τῶν δέ μετά ἑβδομάδα· καί τῶν μέν προλαμβανόντων, τῶν δέν μεσαζόντων, ἄλλων δέ μηδέποτε ἐπιτελούντων... Διό καί συνελθόντες οἱ πανταχόθεν τότε , καί ἀκριβώσαντες, ὥρισαν μεθ᾿ ὁμονοίας μεθ᾿ ὁμονοίας γἰνεσθαι κατά τό πρέπον τῆς ψήφου καί τῆς ἀκολουθίας" (᾿Επιφ. κατά αἱρέσεων Πατρολ. Γκρέκα 42, 356ΑΒ).
῞Ο ἴδιος ἅγιος γράφει, ὅτι διά τήν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα ἡ ᾿Εκκλησία:
"Κέχρηται οὐ μόνον τῇ τεσσαρασκαιδεκάτῃ τῆς σελήνης, ἀλλά καί τῷ δρόμῳ τοῦ ἡλίου· ἵνα μή, ἑνί ἑνιαυτῷ δύο Πάσχα ποιοῦντες, ἐν τῷ ἑτέρῳ μηδέ ἕν Πάσχα τελέσωμεν. Διό παρατηρούμεθα μέν τήν τεσσαρεσκαιδεκάτην, ὑπερβαίνομεν δέ τήν ἰσημερίαν, φέρομεν δέ ἐπί τήν ἁγίαν Κυριακήν τό τέλος τῆς συμπληρώσεως" (᾿Επιφ. Κατά αἱρέσεων ΙΙ, Πατρολ. Γκρέκα 888Β ).

ΠΟΙΟΙ ΑΝΤΕΔΡΑΣΑΝ ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΑΠΟΦΑΣΙΝ
ΑΥΤΗΝ ΤΗΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ.

Ποῖοι ἀντιπράττουν πρός αὐτόν τόν Συνοδικόν ὅρον; Πρῶται ἀντιπράξαντες πρός αύτόν τόν ὅρον ἦσαν οἱ τεσσαρασκαιδετῖται" οἱ ὁποῖοι κατά τόν ῞Αγιο Χρυσόστομο εἶναι αἱρετικοί."Τεσσαρασκαιδεκάτη δέ αἵρεσις ἐστί" ( Χρυσ. Π.ΓΚΡ. 59,747) Κατόπιν τό 1324 προέτεινε παραχάραξιν τοῦ Συνοδικοῦ ῞Ορου ὁ Γρηγορᾶς Νικηφόρος, ὁ ὁποῖος ἦτο ὁπαδός τοῦ παπικοῦ ᾿Ακινδύνου καί ἀντίπαλος τοῦ προμάχου τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ. ῾Ομοίαν καινοτομίαν ὑπεστήριξεν τό ἔτος 1450 ὁ Γεώργιος Γεμιστός ἤ Πλήθων, ὁποῖος εἶχε μυηθῇ ἀπό ἕναν ῾Εβραῖο στήν θρησκεία τοῦ Ζωροάστρου, ἦτο ζηλωτής τοῦ Πλάτωνος καί γενικῶς ἐκεινεῖτο πρός ἴδρυσιν ἰδίας θρησκείας πλησιαζούσης πρός τήν εἰδωλολατρείαν. ᾿Ενῶ ἡ ᾿Ορθοδοξία τούς ἀπέκρουσε ἡ αἱρετική Δύσις προχώρησε στήν καινοτομία. Τό 1582 ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' ἀφήρεσε ὡς γνωστόν 10 ἡμέρες ἀπό τό ᾿Ιουλιανόν ῾Ημερολόγιο καί ἐδημιούργησε τό ὀνομασθέν Γρηγοριανόν. ῎Ετσι ἀπομακρύνθηκε ὁ Παπισμός ἑορτολογικῶς ἀπό τήν ᾿Ορθοδοξία κατά δέκα ἡμέρας τότε, οἱ ὁποῖες αὐξάνουν ἀνάλογα μέ τήν δῆθεν πτῶσι τῆς ἰσημερίας, ἐπεχείρησε δέ νά δικαιολογήσῃ αὐτήν τήν ἀλλαγήν βάσει τῆς δῆθεν ἀστρονομικῆς ἀκριβείας.
῾Ο Χρυσόστομος Παπαδόπουλος παραδέχεται ὅτι:
"Κατά τόν ΙΣΤ αἰῶνα ἐπί Πάπα Γρηγορίου ΙΓ', ἡ ᾿Εκκλησία τῆς Ρώμης προβάσα εἰς αὐτήν (τήν διόρθωσιν τοῦ ἡμερολογίου ), συμμετέβαλε καί τόν Πασχάλιον Κανόνα, κατά τρόπον ἀντιβαίνοντα εἰς τήν διάταξιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. ῾Η μεταβολή δέ αὕτη ἀποτελεῖ τό κυριώτερον γνώρισμα τῆς Γρηγοριανῆς χρονολογήσεως ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως. ῾Η Α' Οἰκουμενική Σύνοδος ἠθέλησε νά συνεορτάζωσι πάντες ὁμοῦ οἱ χριστιανοί κατά τήν αὐτήν ἡμέραν τό Πάσχα καί δή μετά τό ᾿Ιουδαϊκόν Πάσχα. ᾿Αλλ᾿ ἡ Γρηγοριανή μεταρρύθμισις παρεβίασε τούς ὅρους τούτους. ῞Οθεν ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία οὔτε παρεδέχθη, οὔτε δύναται νά παραδεχθῆ αὐτήν κατά τοῦτο..."."᾿Εκκλησία 41,(8-3-24), σελ. 372.
Πράγματι οἱ Παπικοί καταλύουν τόν Συνοδικόν ὅρον περί Πάσχα. Μέ ποῖον τρόπον: Πρῶτον: Τελοῦν τό Πάσχα καί πρό τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. Δεύτερον τελοῦν τό Πάσχα καί μετά τῶν ᾿Ιουδαίων. Τρίτον: Τό τελοῦν καί πρό τοῦ νομικοῦ Φάσκα ᾿Αλλά καί τόν τέταρτο διορισμό δέν τόν ἐφαρμόζουν., δηλ. δέν ἑορτάζουν τό Πάσχα τήν πρώτην Κυριακήν μετά τήν ἐαρινή Πανσέληνον, ἀλλά πρό τῆς ἐαρινῆς Πανσελήνου.


Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΕ
ΚΑΙ ΑΠΕΡΡΙΨΕ ΕΞ῾ΑΡΧΗΣ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΚΑΙΝΟΤΟΜΙΑΝ.

Τό ἔτος 1583 ὁ Πάπας Γρηγόριος ὁ ΙΓ' ἐζήτησε ἀπό τόν τότε Πατριάρχη Κωνσταντινουπόλεως ῾Ιερεμία τόν Β' τόν ἐπωνομαζόμενο Τρανό νά ἀποδεχθῇ τό Γρηγοριανό ῾Ημερολόγιο, ἑπομένως καί τόν συνεορτασμό τοῦ Πάσχα. ῾Ο Πατριάρχης ῾Ιερεμίας ὁ Β' ὅμως ἀπέρριψε καί κατεδίκασε αὐτήν τήν Καινοτομίαν, καί ἐπανειλημμένως κατέκρινε αὐτήν "καί δή διά τῆς ἀπό 28 Νοεμβρίου 1583 κοινῆς μετά τοῦ Πατριάρχου ᾿Αλεξανδρείας Σιλβέστρου Συνοδικῆς ᾿Εγκυκλίου (Ι. Καρμίρη, ΘΗΕ,τ.6,σελ.781). ᾿Επίσης κατεδίκασε τήν Γρηγοριανήν Καινοτομίαν διά τριῶν ἄλλων ἐπιστολῶν, ἀλλά καί "δι᾿ἀποφάσεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνελθούσης τό 1593 Συνόδου". ᾿Αργότερα τό 1848 ἡ Πανορθόδοξος τότε συγκληθεῖσα ἐν Κων/λει Σύνοδος καταγγέλλει τόν Παπισμόν διά τίς καινοτομίες του, ἀλλά καί ὁ Πατριάρχης ῎Ανθιμος τό 1895 καταγγέλλει τόν Παπισμόν διά καινοτομίας καί "παρερμηνείας... καί τῶν ὅρων τῶν ῾Αγίων Συνόδων". ῾Ο δέ Πατριάρχης ᾿Ιωακείμ ὁ Γ' διά τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ 1904 διακηρύττει, ὅτι "οὐκ ἐξόν περί τοῦτο (τό Πασχάλιον)) καινοτομῆσαι" " ἡμεῖς γάρ οὐδαμῶς ἀπό ἐκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ὑποχρεούμεθα μεταλλάττειν ἡμερολόγιον".

Η ΠΡΟΩΘΗΣΙΣ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΚΑΙ ΕΙΣ ΤΟΝ ΧΩΡΟΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

Καί οἱ λεγόμενοι «ὀρθόδοξοι» οἰκουμενισταί, καταλύουν τόν Συνοδικόν ῞Ορον. ᾿Επισήμως ἐξεδηλώθησαν ἀπό τό 1920 μέ τήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Τοποτηρητοῦ Προύσσης Δωροθέου, μέ τήν ὁποία προέτειναν ὡς πρῶτον θέμα, τόν "ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν", ἑπομένως καί τοῦ Πάσχα μετά πασῶν τῶν αἱρέσεων. Εἰς τήν συνέχεια τό ἔτος 1923 ὁ Πατριάρχης Μελέτιος Μεταξάκης εἰς τό λεγόμενον "Πανορθόδοξο Συνέδριο" τῆς Κων/λεως ἐπροθυμοποιήσῃ νά κηρυχθῇ ὑπέρ τῆς μονιμοποιήσεως τοῦ Πάσχα. Εἰς τήν συνέχεια προωθοῦν τήν Καινοτομίαν ἐπί τοῦ Πάσχα μέ τόν κατάλογο τῶν θεμάτων τῆς λεγομένης "Μεγάλης Συνόδου". Καί ἐπειδή δέν ἔχουν ἐπιχειρήματα ὑπέρ τῆς καινοτομίας προβάλλουν λόγους τελείως ψευδεῖς. ᾿Εμφανίζουν τό Πάσχα ὡς ζήτημα πρός λύσιν καί ἐπικαλοῦνται καί τήν δῆθεν πτῶσιν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας. ῾Η ἰσημερία ὅμως τοῦ Συνοδικοῦ ῎Ορου περί τοῦ Πάσχα δέν νοεῖται ἀστρονομικῶς, ἀλλά λαμβάνεται θετῶς.᾿Ισημερία πρός καθορισμόν τῆς ἑορτῆς τοῦ Πάσχα εἶναι διά πάντας τούς αἰῶνας μόνον ἡ ἐαρινή ἰσημερία τοῦ ἔτους 325 τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου. Διά τοῦτο ἡ ᾿Ορθοδοξία ὑπολογίζει ὡς ἡμερομηνίαν τῆς ἐαρινῆς ἰσημερίας , σταθερῶς μέχρι σήμερον, τήν 21ην Μαρτίου ᾿Ιουλιανοῦ ῾Ημερολογίου, ἀνεξαρτήτως φυσικῆς χρονικῆς ἀκριβείας.

ΚΑΙ ΕΤΕΡΟΝ ΨΕΥΔΟΣ ΤΩΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΩΝ
ΔΙΑ ΤΟ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΟΝ ΘΕΜΑ

Εἴναι χαρακτηριστικόν, ὅτι ἡ πρώτη Οἰκουμενική Σύνοδος πρῶτον κατεδίκασε τούς αἱρετικούς καί τούς ἐξέβαλε τῆς ᾿Εκκλησίας, ἐν προκειμένῳ τόν ῎Αρειο καί τούς ὁπαδούς του, καί τότε ὥρισε τό Πάσχα κοινόν μετά τῶν ᾿Ορθοδόξων μόνον καί οὐχί μετά τῶν αἱρετικῶν . Δι αὐτό καί ἀπαγορεύει τόν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα μετά τῶν ᾿Ιουδαίων καί πάντων τῶν λοιπῶν αἱρετικῶν. ᾿Ενῶ σήμερον οἱ Οἰκουμενισταί ψεύδονται καί ὑποστηρίζουν προωθοῦν τόν συνεορτασμόν μεθ᾿ὅλων τῶν χριστιανῶν, δηλαδή καί μέ τούς αἱρετικούς διά νά εἶναι δῆθεν σύμφωνοι μέ τήν ἀπόφασιν τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου , ἡ ὁποία ἐνομοθέτησε τόν κοινόν ἑορτασμόν τοῦ Πάσχα. Δηλαδή τό θράσος του εἶναι ἀπύθμενο. ῾Η Α' Οἰκουμενική Σύνοδος λέγει διά κοινόν συνεορτασμό ὅλων τῶν ὀρθοδόξων, οἱ Οἰκουμενισταί ὁμιλοῦν διά κοινόν συνεορτασμόν μέ ὅλους τούς αἱρετικούς. ᾿Εδῶ ἰσχύει τό λεχθέν ὑπό τοῦ Μεγάλου Βασιλείου: " Γνώρισον αὐτούς, ὅτι ἐξέστησαν" ( Μ. Βασ. Πατρ.Γκρέκα 30,649).

ΕΠΕΙΓΟΝΤΑΙ ΟΙ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΑΙ
ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΟΥΝ ΣΤΟΝ ΣΥΝΕΟΡΤΑΣΜΟ

Στόν ᾿Ορθόδοξο Τύπο μετά τήν δημοσίευσι τῆς ᾿Εγκυκλίου τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου περί συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα δημοσιεύεται σειρά ἄριθρων ἀπό τόν ἁγιορείτη μοναχό Νικόδημο Μπιλάλη, μέ μεγάλο ἐνδιαφέρον. Εἰς τήν ἀρχή τῶν ἄρθρων γράφει κάτι πολύ χαρακτηριστικό πού πρέπει νά τό προσέξουμε. Γράφει:
"῾Η σπουδή καί μονομερής αὐτή ἐνέργεια τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου , ἔστω καί ὡς προμελέτη καί διερευνητική βολιδοσκόπηση τῶν τυχόν ἀντιδράσεων γιά τόν πιθανό συνεορτασμό τοῦ Πάσχα ᾿Ορθοδόξων καί ἑτεροδόξων, γίνεται περισσότερον ἀνησυχητική καί προβληματική, γιατί ἔτσι ὑπερβαίνεται καί παραβαίνεται ἡ γνωστή ἀπόφασι τῆς Α' Πανορθοδόξου Διασκέψεως τῆς Ρόδου (1961) γιά τό θέμα αὐτό...." Καί παρακάτω: "᾿Εξ᾿ἄλλου τό 1971 ...σαφῶς καί κατηγορηματικῶς διατυπώνεται ἡ ἀπόλυτη ἀντίθεση τῆς ῾Ελλαδικῆς ᾿Εκκλησίας γιά ἀλλαγή τοῦ ὀρθοδόξου Πασχαλίου, δηλ. τοῦ Πασχαλίου ῞Ορου τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου" Καί παρακάτω: " Εἶναι λοιπόν ἄξιο ὄχι μόνο πολλῆς ἀπορίας, ἀλλά καί πολύ μεγάλης ἀνησυχίας... ἡ σκοπιμότητα ὅλης αὐτῆς τῆς σπουδῆς τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, ἔπειτα μάλιστα ἀπό τήν θλιβερή ἐμπειρία τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ ζητήματος".
Εἶναι ὀρθαί αἱ παρατηρήσεις τοῦ μον. Νικοδήμου στόν ᾿Ορθόδοξο Τύπο, ἀλλά καί ἡ ἀπάντησις ἔχει δοθῇ ἀπό τούς οἰκουμενιστάς, ὅπως καί ὁ ἴδιος τήν δημοσιεύει στήν συνέχεια τῶν ἄρθρων του.
Εἶναι πολύ χαρακτηριστρικό ἕνα ἄρθρο πού ἐδημοσιεύθη στήν ᾿Εφημερίδα "ΕΠΕΝΔΥΤΗΣ" (30-31/3/96 μέ τό ἀποκαλυπτικό τίτλο: "ΑΡΣΗ ΤΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ ΠΡΟΩΘΕΙ ΤΟ ΦΑΝΑΡΙ" καί εἰς τό ὁποῖον γράφονται μεταξύ ἄλλων καί τά ἑξῆς:
"Τό δέ 2001, πού συμπίπτει ἔτσι κι᾿ ἀλλοιῶς ὁ ἑορτασμός (τοῦ Πάσχα) προκρίνεται ὡς πρῶτο ἔτος κοινοῦ συνεορτασμοῦ..."
᾿Επίσης:
"῾Η ἀνακίνησι τοῦ ζητήματος γιά τό ὁποῖο πολὐ αἷμα καί μελάνη ἔχουν χυθεῖ τούς τελευταίους αἰῶνες, συσχετίζεται μέ τήν ἐπίσκεψη τοῦ Πατριάρχη Βαρθολομαίου στό Βατικανό καί τήν ἐπιθυμία τῶν δύο πλευρῶν γιά ὑπέρβαση τῶν συγκρούσεων καί προώθησι τοῦ διαλόγου..."
᾿Επίσης:εἰς τό ἴδιο ἄρθρο γίνεται προσπάθεια νά παρουσιασθῇ τό θέμα, ὡς καθαρά ἀστρονομικό, ἐνῶ γίνεται λόγος καί διά τίς ἀντιδράσεις πού προβλέπεται νά ὑπάρξουν "ἀπό τήν ὑπόλοιπη ᾿Ορθοδοξία καί στά καθ᾿ ἡμᾶς ἀπό τό ῞Αγιο ῎Ορος", ὅπως χαρακτηριστικά γράφει ὁ ἀρθρογράφος τοῦ "'Επενδυτῆ".
Δηλαδή ὅλος ὁ σκοπός εἶναι νά προχωρήσῃ πιό γρήγορα καί νά δημοσιοποιηθῇ πιό ἔντονα ἡ ἕνωσις μέ τό Βατικανό, ὁ "πανχριστιανικός οἰκουμενισμός" διά νά ἀκολουθήσῃ ἀμέσως καί ὁ "πανθρησκειακός Οἰκουμενισμός", δηλαδή ἡ πλήρης κυριαρχία τοῦ ἀντιχρίστου.
Σέ ἄρθρο του στήν Καθημερινή ὁ θεολόγος Καθηγητής Πανεπιστημίου π. Γεώργιος Μεταλληνός παρατηρεῖ:
"Ὁ οἰκουμενικός διαχριστιανικός διάλογος ἀποσκοπεῖ, ἀκριβῶς, στήν ἄρση τῆς διαιρέσεως καί τήν ἀποκατάσταση τῆς ἑνότητος. Οὐσιαστικό ὅμως βῆμα σ᾿αὐτή τήν κατεύθυνση θεωρεῖται στούς οἰκουμενιστικούς κύκλους ὁ κοινός ἑορτασμός τοῦ Πάσχα.... Αὐτό τό πνεῦμα ἐνσάρκωνε καί ἡ ἀμφιλεγόμενη πατριαρχικήγ ἐγκύκλιος τοῦ 1920, ὅταν ὡς πρῶτο βῆμα τῆς ἑνωτικῆς προσπαθείας τῆς ἐποχῆς μας προέβαλε "τήν παραδοχήν ἐνιαίου ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῆς ᾿Εκκλησιῶν"
῾Ο ἴδιος ἑρμηνεύοντας τό πνεῦμα τῆς ἀποφάσεως τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου γράφει στό ἴδιο ἄρθρο ( Καθημερινή 14-4-96) λέγει, ὅτι ἐμπόδιο στήν ἑορτολογική σύμπτωση μέ τούς μή ὀρθοδόξους δέν εἶναι ἡ ἡμερολογιακή διαφορά, ἀλλά ἡ δογματική-θεολογική, δηλαδή ἡ ἀσυμφωνία στήν πίστι, καί τονίζει:
"῎Ετσι κατανοεῖται ἡ ἐκκλησιαστικοκανονική ἐντολή-ἀπό τήν Α'Οἰκουμενική Σύνοδο, πού ἔλυσε τελεσίδικα τό θέμα τοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα, 325 μ.Χ., ὡς σήμερα-"μή μετά ᾿Ιουδαίων συνεορτάζειν" πού ἰσοδυναμεῖ σήμερα μέ τό "μή μεθ᾿ἑτεροδόξων συνεορτάζειν". Αὐτό δέν εἶναι καρπός μισαλλοδοξίας, ἀλλά ἔκφραση ὑγιοῦς καί ἐνεργοῦ ἐκκλησιαστικῆς αὐτοσυνειδησίας. Γι αὐτό ἤδη τό 1582 ἡ ᾿Ορθόδοξη ᾿Ανατολή ἀπέρριψε τό "νέο" ἡμερολόγιο ὄχι γιά λόγους ἐπιστημονικούς, ἀλλά ἐκκλησιολογικούς, διότι ἡ εἰσαγωγή του συνδεόταν μέ τούς Δυτικούς καί τούς δικούς μας φιλενωτικούς μέ τήν ἐπιβολή ἑορτολογικῆς συμπτώσεωςμ ὡς διευκόλυνσης (ντέ φάκτο) καί "ἐκ τῶν κάτω" τῆς ἑνώσεως".
Βέβαια στήν ἴδια σελίδα τῆς Καθημερινῆς ὁ οἰκουμενιστής Σπύρος ᾿Αλεξίου γράφει ὅτι οὐδέν δογματικόν ἐμπόδιον ὑφίσταται διά τὀν συνεορτασμόν τοῦ Πάσχα καί κατηγορεῖ τούς Γνησίους ᾿Ορθοδόξους, ὡς τούς ὑπεύθύνους διά τήν μή τακτοποίησιν τοῦ θέματος.

ΠΟΣΟ ΥΠΟΛΟΓΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΩΝ ΓΟΧ.

Οἱ Οἰκουμενισταί ἔθεσαν ἀπ᾿ἀρχῆς ὡς σκοπόν τήν μέ κάθε τρόπον ἐπιβολήν τοῦ συνεορτασμοῦ τοῦ Πάσχα μεταξύ ᾿Ορθοδόξων καί ἑτεροδόξων-αῥετικῶν. Εἶναι ἀποφασισμένοι σ᾿αὐτό. ῞Ομως ὑπολογίζουν πολύ τάς ἀντιδράσεις. Προσπαθοῦν νά τάς ἐντοπίσουν, ψάχνουν νά εὕρουν κατάλληλον εὐκαιρίαν, ἀνησυχοῦν καί ἀδημονοῦν, κατά τήν λαϊκήν ἔκφρασιν ἔχουν χάσει τόν ὕπνο τους. Καί ὀργανώνουνμέ μεθοδικότητα τόν τρόπο. ῎Εχει λεχθῇ πολλές φορές, ὅτι ἕνας τρόπος νά προχωρήσουν τά σχέδιά τους εἶναι νά μᾶς ἀφανίσουν καί νά μᾶς ἐξολοθρεύσουν. Χρησιμοποιοῦν τήν μέθοδο τοῦ "διαίρει καί βασίλευε", εὑρίσκουν κατάλληλα ὄργανα διά νά μᾶς δημιουργοῦν ἐσωτερικά προβλήματα, ὅπως συνέβη κατά τήν διάρκκεια τῆς πενταετίας καί μέ τό σχίσμα τῶν πέντε καί γενικά μετέρχονται τά πάντα διά νά εἶναι συνεπεῖς καί πρός τήν ἐντολή πού τούς ἔδωσεν ὁ Πάπας νά διαλύσουν τούς παλαιοημερολογῖτες διότι αὐτοί ἔμειναν τό μόνο ἐμπόδιο διά τήν ἕνωσί τους. Αὐτά βέβαια ἔχουν τονισθῇ πολλάκις κατά τήν διάρκεια τῆς πενταετίας, ἀλλά ὅσον καί ἄν δέν ἐγίνοντο πιστευτά, ἐπαληθεύθηκαν ἀπό τήν πορεία τῶν πραγμάτων. Καί ἡ μεγαλύτερη ἐπαλήθευσις κατά τήν γνώμην μου εἶναι τό ὅτι μόλις ἔγιεν τό σχίσμα, καί σέ μᾶς καί στούς φλωριναίους, ἐδημοσιεύθη ἡ προαναφερθεῖσα ᾿Εγκύκλιος τῆς ᾿Αρχιγραμματείας τοῦ Πατριαρχείου Κων/λεως στήν ὁποία μεταξύ ἄλλων .ἐγράφοντο καί τά ἑξῆς χαρακτηριστικά:
" δ) Ποίας ἐπιπτώσεις δύναται ἵνα ἔχῃ εἷς πιθανός συνεορτασμός τοῦ Πάσχα ἐπί τοῦ ᾿Ορθοδόξου Ποιμνίου ἐν ἑκάστῃ ἐπαρχία τοῦ Θρόνου ἀπό πλευρᾶς ὡρισμένων ᾿Ορθοδόξων συντηρητικῶν κύκλων (παλαιοημερολογιτῶν, παρεκκλησιαστικῶν ὀργανώσεων, παραδοσιοκαπήλων, ἀντιοικουμενιστῶν κλπ.) καί κατά πόσον συμφέρει τήν Μητέρα ᾿Εκκλησίαν σήμερον ἡ ἀνακίνησις τοῦ θέματος τοῦ κοινοῦ ἑορτασμοῦ τοῦ Πάσχα"
Αὐτή ἡ παράγραφος τοῦ Πατριαρχικοῦ ἐγγράφου λέγει πολλά. Ταῦτα ἐν συνδυασμῷ καί μέ τήν ἀπόφασιν τῆς Πανορθοδόξου Προσυνοδικῆς Διασκέψεως, ἡ ὁποία συνῆλθεν εἰς τήν Γενεύην στίς 12 Σεπτεμβρίου τοῦ ἔτους 1982, καί εἰς τήν ὁποίαν συζητηθέντος καί τοῦ θέματος τοῦ Πασχαλίου ἀπεφασίσθη νά ἀφεθῇ τό θέμα τῆς ἀναθεωρήσεως τοῦ Πασχαλίου "εἰς εὐθετώτερον χρόνον" εἶναι πολύ ἀποκαλυπτικά διά τό πόσον ὑπολογίζουν τήν φωνή καί τόν ἔλεγχο τοῦ μικροῦ ποιμνίου, δηλαδή τήν φωνήν τῆς ἀληθείας.

ΠΟΙΟΝ ΕΙΝΑΙ ΕΝ ΠΡΟΚΕΙΜΕΝΩ ΤΟ ΙΔΙΚΟΝ ΜΑΣ ΚΑΘΗΚΟΝ:

Θά τελειώσω μέ τήν φράσιν τοῦ ῾Αγίου Νικηφόρου τοῦ ῾Ομολγητοῦ ὁ ὁποῖος ἀναφερόμενος στήν ἀποστολή καί τό ἔργο τῶν ᾿Ορθοδόξων, τοῦ μικροῦ ποιμνίου πού εἶναι ἡ διαφύλαξις καί ἡ προστασία τοῦ κύρους τῶν ᾿Εκκλησιαστικῶν θεσμῶν: " Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίᾳ καί εὐσεβείᾳ διαμείνωσιν οὗτοι εἰσίν ᾿Εκκλησία καίτό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται".
῎Εχομεν λοιπόν μεγάλο ἔργο νά ἐπιτελέσωμεν. Νά παραμείνωμεν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθοδοξίαν, ἀλλά καί νά ἀγωνισθῶμεν τόν καλόν ἀντιαιρετικόν ἀγῶνα βέβαιοι ὄντες ὅτι ἡ νίκη εἶναι τῆς ᾿Ορθοδοξίας. " Αὕτη ἡ νίκη ἡ νικήσασα τόν κόσμον ἡ πίστις ἡμῶν". Δηλαδή νά ἀγωνισθῶμεν διά τήν ᾿Αλήθεια καί ἐν τῇ ἀληθείᾳ, δηλ. ἐν τῇ ᾿Ορθοδοξίά. Καί αὐτήν τήν ᾿Αλήθειαν, νά τήν διαφυλάξωμεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί ἐν ἀγάπῃ νά τήν διακηρύξωμεν πρός πάντας, "ἵνα μηκέτι ὦμεν νήπιοι, κλυδωνιζόμενοι καί περιφερόμενοι παντί ἀνέμῳ τῆς διδασκαλίας, ἐν τῇ κυβείᾳ τῶν ἀνθρώπων (κυβεία σημαίνει ἀκαταστασία καί ἀσταθεια), ἐν πανουργία πρός τήν μεθοδείαν τῆς πλάνης, ἀληθεύοντες ἐν ἀγάπῃ αὐξήσωμεν εἰς αὐτόν τά πάντα, ὅς ἔστιν ἡ κεφαλή, ὁ Χριστός" (᾿Εφεσ. Δ, 14-15)

+ ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος