ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2006

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΣΤΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ  194 00 Τ.Θ. 54  ΚΟΡΩΠΙ

ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ

ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057

 

 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

(Συνεδρίασις 6 καί 15 Σεπτεμβρίου 2006)

 

 

Α.Π. 418      Ἐν  Κορωπίῳ τῆ 16 Σεπτεμβρίου 2006 (π.ἡ.)

 

 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΚΑΙ ΕΤΕΡΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ [1]

 

 

᾽Εν ὀνόματι τῆς ῾Αγίας καί ῾Ομοουσίου καί Ζωοποιοῦ καί ᾽Αδιαιρέτου Τριάδος, ἐν ἔτει σωτηρίω 2006, Σεπτεμβρίου 5, ἡμέρα Τρίτη, (ἡ συνεδρίασις ἐπανελήφθη καί τήν 16^ην Σεπτεμβρίου) ἡ ἐμή ἐλαχιστότης, ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί οἱ ὑφ᾽ ἡμᾶς εὐλαβέστατοι Κληρικοί, ῾Ιερομ. π. ᾽Αμφιλόχιος καί ἱερεῖς π. Θωμᾶς καί π. Ἀνδρέας, οἷ ὁσιώτατοι Μοναχοί, Βαρνάβας, Κύριλλος, καί Θεόδωρος, παρόντος καί τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ὡς Γραμματέως, μετά τήν θείαν λειτουργίαν, τήν ὁποίαν ἐπιτελέσαμεν ἐν τῶ πανσέπτω ᾽Επισκοπικῶ Ναῶ τῆς Ἁγίας Αἰκατερίνης, συνεκροτήσαμεν Μητροπολιτικήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί ἐνδιετρίψαμεν ἐπί μεγίστων θεμάτων Πίστεως, τά ὁποῖα ἡ κοινή ῾Αγία ἡμῶν Μήτηρ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, σήμερον ἀντιμετωπίζει, βιοῦσα περίοδον κατακομβικήν.

῾Ημεῖς, τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, ἑπόμενοι τοῖς ῾Αγίοις Πατρᾶσι, οἵτινες, ὁσάκις ἡ ᾽Εκκλησία ἐχειμάζετο καί ἐδιώκετο, διεκήρυσσον καθαράν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, χάριτι Θεοῦ, προβαίνομεν εἰς τήν διακήρυξιν τῆς παρούσης ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἅμα δέ καί καταδίκην τῶν ὑπό ἐκπεσόντων ᾽Αρχιερέων διατυπωθεισῶν βλασφημιῶν κατά τε τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἐπαναλαμβάνοντες κατ' ἀρχάς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τοῦ Μεγάλου Πατρός ῾Αγίου Γρηγορίου ᾽Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης:

 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

 

«Εἷς Θεός πρό πάντων, καί ἐπί πάντων, καί ἐν πᾶσι, καί ὑπέρ τό πᾶν, ἐν Πατρί καί Υἱῶ καί ἁγίω Πνεύματι παρ' ἡμῶν προσκυνούμενός τε καί πιστευόμενος· Μονάς ἐν Τριάδι, καί Τριάς ἐν Μονάδι ἀσυγχύτως ἑνουμένη, καί ἀμερίστως διαιρουμένη· Μονάς ἡ αὐτή καί Τριάς παντοδύναμος·, Πατήρ ἅναρχος, οὐ μόνον ὡς ἄχρονος, ἀλλά καί ὡς κατά πάντα τρόπον ἀναίτιος· μόνος αἰτία καί ρίζα καί πηγή τῆς ἐν Υἱῶ καί ἁγίω Πνεύματι θεωρουμένης Θεότητος· μόνος αἰτία προκαταρκτική τῶν γεγονότων· οὐ μόνος Δημιουργός, ἀλλά μόνος ἑνός Υἱοῦ Πατήρ, καί Πνεύματος ἁγίου ἑνός Προβολεύς· ἀεί ὤν, καί ἀεί ὤν Πατήρ, καί ἀεί ὤν μόνος Πατήρ τε καί Προβολεύς· μείζων Υἱοῦ καί Πνεύματος, τοῦτο μόνον ὡς αἴτιος· τἄλλα δέ πάντα ὁ αὐτός αὐτοῖς καί ὁμότιμος· — οὗ Υἱός εἷς, ἄναρχος μέν ὡς ἄχρονος· οὐκ ἄναρχος δέ, ὡς ἀρχήν καί ρίζαν καί πηγήν ἔχων τόν Πατέρα· ἐξ οὗ μόνου πρό πάντων τῶν αἰώνων ἀσωμάτως, ἀρρεύστως, ἀπαθῶς, γεννητῶς προῆλθεν, ἀλλ' οὐ διηρέθη, Θεός ὤν ἐκ Θεοῦ· οὐκ ἄλλος μέν καθ' ὅ Θεός, ἄλλος δέ καθ᾽ ὅ Υἱός, ἀεί ὤν, καί ἀεί ὤν Υἱός καί μόνος Υἱός καί ἀεί πρός τόν Θεόν ἀσυγχύτως ὤν, οὐκ αἰτία καί ἀρχή τῆς ἐν Τριάδι νοουμένης θεότητος, ὡς ἐξ αἰτίας καί ἀρχῆς ὑπάρχων τοῦ Πατρός, άλλ' αἰτία καί ἀρχή τῶν γεγονότων πάντων, ὡς δι' αὐτοῦ πάντων γεγονότων ὅς ἐν μορφῆ Θεοῦ ὑπάρχων, οὐχ ἁρπαγμόν ἡγήσατο τό εἶναι ἴσα Θεῶ· ἀλλ' ἐπί συντελεία τῶν αἰώνων ἑαυτόν ἐκένωσε, μορφήν τήν καθ' ἡμᾶς λαβών, καί ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας εὐδοκία τοῦ Πατρός καί συνεργία τοῦ ἁγίου Πνεύματος κυηθείς τε νόμω φύσεως καί γεννηθείς, Θεός ὁμοῦ καί ἄνθρωπος, καί ὡς ἀληθῶς ἐνανθρωπήσας γέγονε ὅμοιος ἡμῖν κατά πάντα πλήν ἁμαρτίας, μείνας ὅπερ ἧν, Θεός ἀληθινός, ἑνώσας ἀσυγχύτως καί ἀτρέπτως τάς δύο φύσεις καί θελήσεις καί ἐνεργείας, καί μείνας εἷς Υἱός ἐν μιᾶ ὑποστάσει καί μετά τήν ἐνανθρώπησιν, ἐνεργῶν τά θεῖα πάντα ὡς Θεός, καί τά ἀνθρώπινα πάντα ὡς ἄνθρωπος, καί τοῖς ἀνθρωπίνοις ἀδιαβλήτοις ὑποκείμενος πάθεσιν. ᾽Απαθής μέν καί ἀθάνατος ὥν καί διαμένων ὡς Θεός, ἐκών δέ σαρκί παθών ὡς ἄνθρωπος καί σταυρωθείς καί θανών καί ταφείς, καί τῆ τρίτη ἡμέρα ἀναστάς ὅς καί τοῖς μαθηταῖς μετά τήν ἀνάστασιν ἐπιφανείς, καί τήν ἐξ ὕψους δύναμιν ἐπαγγειλάμενος, καί παραγγείλας μαθητεύειν πάντα τά ἔθνη, καί βαπτίζειν εἰς τό ὄνομα τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καί τηρεῖν διδάσκειν ὅσα ἐνετείλατο, αὐτός ἀνελήφθη εἰς τόν οὐρανόν, καί ἐκάθισεν ἐξ δεξιῶν τοῦ Πατρός, ὁμότιμον καί ὁμόθρονον ὡς ὁμόθεον ποιήσας τό ἡμέτερον φύραμα, μεθ' οὗ πάλιν φυράματος ἤξειν μέλλει μετά δόξης κρῖναι ζῶντας καί νεκρούς, καί ἀποδοῦναι ἑκάστω κατά τά ἔργα αὐτοῦ. — Τότε δέ πρός τόν Πατέρα ἀνελθών ἔπεμψεν ἐπί τούς ἁγίους αὐτοῦ μαθητάς καί ἀποστόλους τό Πνεῦμα τό ἅγιον, ὅ παρά τοῦ Πατρός ἐκπορεύεται· συνάναρχον μέν ὅν τῶ Πατρί καί τῶ Υἱῶ, ὡς ἄχρονον, οὐκ ἄναρχον δέ, ὡς καί αὐτό ρίζαν καί πηγήν καί αἰτίαν ἔχον τόν Πατέρα, οὐχ ὡς γεννητόν, ἀλλ' ὡς ἐκπορευτόν· ἐκ Πατρός γάρ καί αὐτό πρό πάντων τῶν αἰώνων ἀρρεύστως καί ἀπαθῶς, οὐ γεννητῶς, ἀλλ' ἐκπορευτῶς προῆλθεν, ἀδιαίρετον ὅν τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ, ὡς ἐκ τοῦ Πατρός προερχόμενον καί ἐν Υἱῶ ἀναπαυόμενον, ἀσύγχυτον καί τήν ἕνωσιν ἔχον, καί ἀμέριστον τήν διαίρεσιν· Θεός ὅν καί αὐτό ἐκ τοῦ Θεοῦ, οὐ ἄλλος μέν καθ' ὅ Θεός, ἄλλος δέ καθ' ὅ Παράκλητος· Πνεῦμα αὐθυπόστατον, ἐκ Πατρός ἐκπορευόμενον καί δι' Υἱοῦ πεμπόμενον, τουτέστι φανερούμενον, αἴτιον καί αὐτό τῶν γεγονότων πάντων, ὡς ἐν αὐτῶ τετελεσιουργημένων· τό αὐτό καί ὁμότιμον Πατρί τε καί Υἱῶ, χωρίς τῆς ἀγεννησίας καί τῆς γεννήσεως. ᾽Επέμφθη δέ παρά τοῦ Υἱοῦ πρός τούς οἰκείους μαθητάς, τουτέστι πεφανέρωται. Πῶς γάρ ἄν ἄλλως παρ' αὐτοῦ πεμφθείη τό μή χωριζόμενον αὐτοῦ; Πῶς δ' ἄν ἄλλως ἔλθοι μοι τό ὑπάρχον πανταχοῦ; Διό μή μόνον παρά τοῦ Υἱοῦ, ἀλλά καί παρά τοῦ Πατρός, καί διά τοῦ Υἱοῦ πέμπεται· καί παρ' ἑαυτοῦ ἔρχεται φανερούμενον. Κοινόν γάρ ἔργον ἡ ἀποστολή, δηλονότι ἡ φανέρωσις τοῦ Πνεύματος, — Φανεροῦται δέ οὐ κατά τήν οὐσίαν, Οὐδείς γάρ ποτέ Θεοῦ φύσιν ἤ είδεν ἤ ἐξηγόρευσεν, ἀλλά μετά τήν χάριν καί τήν δύναμιν καί τήν ἐνέργειαν, ἥτις κοινή ἐστι Πατρός καί Υἱοῦ καί Πνεύματος. ῎Ιδιον μέν γάρ ἑκάστου τούτων ἡ ἑκάστου ὑπόστασις, καί ὅσα τείνει πρός αὐτήν· κοινά δέ οὐχ ἡ ὑπερούσιος οὐσία μόνον, ἡ παντάπασιν ἀνώνυμος καί ἀνέκφαντος καί ἀμέθεκτος, ὡς ὑπέρ πᾶσαν ἐπωνυμίαν οὖσα καί ἔκφανσιν καί μετοχήν, ἀλλά καί ἡ χάρις καί ἡ δύναμις καί ἡ ἐνέργεια καί ἡ λαμπρότης, καί ἡ βασιλεία καί ἡ ἀφθαρσία, καί πάνθ' ἁπλῶς καθ' ἅ κοινωνεῖ, καί κατά χάριν ἑνοῦται τοῖς ἁγίοις ἀγγέλοις τε καί ἀνθρώποις ὁ Θεός· μήτε διά τό μεριστόν καί διάφορον τῶν ὑποστάσεων, μήτε διά τό μεριστόν καί ποικίλον τῶν δυνάμεών τε καί ἐνεργειῶν, τῆς ἁπλότητος ἐκπίπτων οὕτως ἡμῖν εἶς ἐστι παντοδύναμος Θεός ἐν μιᾶ θεότητι. Οὔτε γάρ ἐξ ὑποστάσεων τελείων γένοιτ' ἄν ποτε σύνθεσις, οὔτε τό δυνάμενον, ὅτι δύναμιν ἤ δυνάμεις ἔχει, δι ' αὐτό τό δύνασθαι σύνθετον ἀληθῶς ποτε λεχθείη ἄν.

Πρός τούτοις προσκυνοῦμεν σχετικῶς τήν ἁγίαν εἰκόνα τοῦ περιγραφέντος ὡς δι' ἡμᾶς ἐνανθρωπίσαντος Υἱοῦ τοῦ Θεοῦ, πρός τό πρωτότυπον ἀναφέροντες σχετικῶς τήν προσκύνησιν· καί τό τίμιον τοῦ σταυροῦ ξύλον, καί τά σύμβολα πάντα τῶν αὐτοῦ παθημάτων, ὡς ὄντα τρόπαια θεῖα κατά τοῦ κοινοῦ πολεμίου τοῦ γένους ἡμῶν· πρός δέ καί τόν τύπον τοῦ τιμίου σταυροῦ σωτήριον, καί τούς θίους ναούς καί τόπους, καί τά ἱερά σκεύη καί θεοπαράδοτα λόγια διά,τάνν αὐτοῖς ἐνοικοῦντα Θεόν. ῾Ωσαύτως προσκυνοῦμεν καί τάς τῶν ἁγίων πάντων εἰκονας διά τήν πρός αὐτούς ἀγάπην καί τόν Θεόν, ὅν οὗτοι ἀληθῶς ἠγάπησάν τε καί ἐθεράπευσαν· ἐν τῆ προσκυνήσει πρός τάς εἰκόνων μορφάς ἀναφέροντες τήν διάνοιαν. Προσκυνοῦμεν καί αὐτάς τάς τῶν ἁγίων σορούς, ὡς τῆς ἁγιαστικῆς χάριτος τῶν αὐτῶν οὐκ ἀποπτάσης ἱερωτάτων ὀστῶν· ὥσπερ οὐδέ τοῦ δεσποτικοῦ σώματος ἐν τῶ τριημέρω ἡ θεότης διηρέθη θανάτω.

Κακόν κατ' οὐσίαν ἴσμεν οὐδέν· οὐδ' είναι τοῦ κακοῦ ἀρχήν ἑτέραν ἤ τήν ἐκτροπήν τῶν λογικῶν, κεχρημένων τῆ παρά τοῦ Θεοῦ δεδομένη αὐεξουσιότητι κακῶς. Στέργομεν πάσας τάς ἐκκλησιαστικάς παραδόσεις, ἐγγράφους τε καί ἀγράφους, καί πρό πάντων τήν μυστικωτάτην τε καί πανίερον τελετήν καί κοινωνίαν καί σύναξιν, παρ' ἧς καί ταῖς ἄλλαις τελεταῖς ἡ τελείωσις, καθ' ἥν εἰς ἀνάμνησιν τοῦ κενώσαντος ἑαυτόν ἀκενώτως, καί σάρκα λαβόντος καί παθόντος ὑπέρ ἡμῶν, κατά τήν θεσπεσίαν ἐκείνου παραγγελίαν καί αὐτουργίαν, τά θειότατα ἱερουργεῖται καί θεουργεῖται, ὁ ἄρτος καί τό ποτήριον· καί αὐτό τό ζωαρχικόν ἐκεῖνο τελεῖται σῶμα καί αίμα· καί τήν ἀπόρρητον αὐτῶν μετουσίαν καί κοινωνίαν τοῖς εὐαγῶς προσιοῦσι χαρίζεται. Πάντας δέ τούς μή ὁμολογοῦντας καί πιστεύοντας ὡς τό Πνεῦμα τό ἅγιον προεμήνυσε διά τῶν προφητῶν, ὡς ὁ Κύριος ἐθέσπισε διά σαρκός ἡμῖν ἐπιφανείς, ὡς οἱ ἀπόστολοι ἐκήρυξαν πεμφθέντες ὑπ' αὐτοῦ, ὡς οἱ Πατέρες ἡμῶν καί διάδοχοι ἐκείνων ἐδίδαξαν ἡμᾶς, ἀλλ' αἱρέσεως οἰκείας ἤ ἄρξαντας, ἤ τοῖς κακῶς ἄρξασιν εἰς τέλος ἐπηκολουθηκότας, ἀποβαλλόμεθα καί ἀναθέματι καθυποβάλλομεν.

Δεχόμεθα δέ καί ἀσπαζόμεθα τάς ἁγίας καί οἰκουμενικάς συνόδους, τήν ἐν Νικαία τῶν τριακοσίων δέκα καί ὀκτώ θεοφόρων Πατέρων κατά τοῦ θεομάχου ᾽Αρείου, κατασπῶντος ἀσεβῶς εἰς κτίσμα τόν Υἱόν τοῦ Θεοῦ, καί κατατέμνοντος εἰς κτιστά καί ἄκτιστα τήν ἐν Πατρί καί Υἱῶ καί ἁγίω Πνεύματι προσκυνουμένην Θεότητα' τήν μετ' αὐτήν ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἑκατόν πεντήκοντα ἁγίων Πατέρων κατά Μακεδονίου Κωνσταντινουπόλεως, ἀσεβῶς εἰς κτίσμα κατασπῶντος τό Πνεῦμα τό ἅγιον, καί κατατέμνοντος μηδέ ἧττον καί τούτου εἰς κτιστά καί ἄκτιστα τήν μίαν Θεότητα' τήν μετ' αὐτήν ἐν ᾽Εφέσω τῶν διακοσίων Πατέρων κατά Νεστορίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, τήν καθ' ὑπόστασιν ἕνωσιν ἀθετοῦντος ἐπί Χριστοῦ τῆς αὐτοῦ θεότητος καί ἀνθρωπότητος, καί τήν ὡς ἀληθῶς τεκοῦσαν τόν Θεόν Παρθένον, Θεοτόκον καλεῖν μηδαμῶς βουλομένου· καί τήν τετάρτην τήν ἐν Χαλκηδόνι τῶν ἑξακοσίων τριάκοντα Πατέρων κατά Εὐτυχοῦς καί Διοσκόρου, μίαν φύσιν ἐπί Χριστοῦ δογματιζόντων κακῶς· καί τήν μετ᾽ αὐτήν ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἑκατόν ἑξήκοντα πέντε Πατέρων κατά Θεοδώρου καί Διοδώρου τά αὐτά τῶ Νεστορίω φρονούντων, καί διά συγγραμμάτων τά ἐκείνου συνιστώντων, ῾Ωριγένους τε καί Διδύμου καί Εὐαγρίου τινός, τῶν παλαιῶν μέν ὄντων, μυθώδη δέ τινα ἐν τῆ τοῦ Θεοῦ ᾽Εκκλησία παρεισάγειν ἐπιχειρούντων· καί τήν μετ' αὐτήν ἐν τῆ αὐτῆ πόλει τῶν ἑκατόν ἑβδομήκοντα Πατέρων κατά Σεργίου, Πύρρου, Παύλου, Κωνσταντινουπόλεως ἀρξάντων, ἀθετούντων ἐπί Χριστοῦ τάς καταλλήλους ταῖς δύο φύσεσιν δύο ἐνεργείας καί δύο θελήματα· καί τήν ἐν Νικαία πάλιν τῶν ἑπτά καί ἑξήκοντα καί τριακοσίων Πατέρων κατά τῶν Εἰκονομάχων.

᾽Ασπαζόμεθα καί πάσας τάς κατά Θεοῦ χάριν κατά καιρόν ἤ τόπον πρός βεβαίωσιν εὐσεβείας καί εὐαγγελικῆς πολιτείας συναθροισθείσας ἁγίας συνόδους· ὧν εἰσι καί αἱ συγκροτηθεῖσαι κατά τήν μεγαλόπολιν ταύτην ἐν τῶ περιβοήτω ναῶ τῆς ἁγίας τοῦ Θεοῦ Σοφίας κατά τοῦ Καλαβροῦ Βαρλαάμ, καί τοῦ μετ' ἐκεῖνον τά ἐκείνου φρονοῦντος, καί δόλω σπεύδοντος ἐπεκδικεῖν, ᾽Ακινδύνου' οἵ τήν κοινήν χάριν Πατρός, Υἱοῦ καί Πνεύματος, καί τό φῶς τοῦ μέλλοντος αἰῶνος, καθό καί οἱ δίκαιοι λάμψουσιν ὡς ἥλιος, ὡς καί ὁ Χριστός προϋπέδειξεν ἐπ' ὅρους λάμψας, καί ἁπλῶς πᾶσαν δύναμίν τε καί ἐνέργειαν τῆς τρισυποστάτου Θεότητος, καί πᾶν τό διαφέρον ὁπωσοῦν τῆς θείας φύσεως κτιστόν είναι δογματίζουσι, καί κατατέμνουσι καί οὗτοι δυσσεβῶς εἰς κτιστά καί ἄκτιστα τήν μίαν Θεότητα, καί τούς εὐσεβῶς ἄκτιστον τό θειότατον ἐκεῖνο φῶς, καί πᾶσαν δύναμιν καί ἐνέργειαν πρεσβεύοντας θείαν, ὡς μηδενός ὄντος προσφάτου τῶν τῶ Θεῶ προσόντων φυσικῶς, διθεϊτας ὀνομάζουσι καί πολυθέους, ὡς καί ᾽Ιουδαῖοι Σαβελλιανοί τε καί Αρειανοί ὀνομάζουσιν ἡμᾶς. ᾽Αλλ' ἡμεῖς τούτους τε κἀκείνους, ὡς ὄντως ἀθέους τε καί πολυθέους, ἀποβαλλόμεθᾳ καί τοῦ πληρώματος τῶν εὐσεβούντων, ὡς καί ἡ ἁγία τοῦ Χριστοῦ καθολική καί ἀποστολική ᾽Εκκλησία διά τοῦ συνοδικοῦ Τόμου καί ῾Αγιορειτικοῦ, τελέως ἐκκόπτομεν, πιστεύοντες εἰς μίαν Θεότητα τρισυπόστατον καί παντοδύναμον, οὐδαμῶς τοῦ ἑνιαίου καί τῆς ἁπλότητος ἐκπίπτουσαν διά τάς δυνάμεις ἤ τάς ὑποστάσεις. ᾽Επί τούτοις πᾶσι προσδοκῶμεν ἀνάστασιν νεκρῶν, καί ζωήν ἄληκτον τοῦ μέλλοντος αἰῶνος. ᾽Αμήν».

 

Διά τῆς ᾽Ορθοδόξου ταύτης ῾Ομολογίας τοῦ ῾Αγίου Πατρός τῆς ᾽Εκκλησίας Γρηγορίου ᾽Αρχιεπισκόπου Θεσσαλονίκης τοῦ Παλαμᾶ, ἀντιμετωπίσθη ὁμολογιακῶς κατά τόν ΙΔ' αἰῶνα καί ἀπεκρούσθη νικηφόρως ἡ ἐκ τῆς αἱρεσιοβριθοῦς Δύσεως θρασυτάτη ἐπιβουλή κατά τῶν ᾽Ορθοδόξων. Ταύτην καί ἡμεῖς οἱ ἐλάχιστοι, κατασπαζόμενοι, ἐπεκτείνομεν καί κατά τῶν μετέπειτα ἀντιχρίστων ἐπιβουλῶν τῆς παπικῆς Δύσεως, μέχρι καί τοῦ συγχρόνου Οἰκουμενισμοῦ, νεοημερολογιτικοῦ τε καί παλαιοημερολογιτικοῦ.

Εἰδικώτερον ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τάς ῾Ιστορικάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ κατά τοῦ δεδικασμένου καί κατακεκριμένου Παπικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ:

α) Τήν ῾Ομολογίαν τοῦ Ζηλωτοῦ ῾Αγιορείτου ῾Ιερομονάχου Ματθαίου ὅστις τήν ἑπομένην τῆς Καινοτομίας γράφει πρός τά ἁπανταχοῦ πνευματικά του τέκνα νά μήν δεχθοῦν τήν καινοτομίαν, διότι αὕτη χωρίζει τούς χριστιανούς ἀπό τόν Χριστόν καί τήν ᾽Εκκλησίαν Του.

β) Τῶν Ζηλωτῶν ῾Αγιορειτῶν Πατέρων ἐν ἔτει 1934 (᾽Αποστασίας ῎Ελεγχος 1934),

γ) Τήν ἀπό 6.11.1937 Συνοδικήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ, ἐν τῆ ὁποία ἀνεθεματίσθη καί ὁ ἄθεος καί ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός καί ἀπεκηρύχθησαν οἱ ὑπαναχωρήσαντες ἐκ τῆς ῾Ομολογίας σχισματικοί, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Δημητριάδος Γερμανός,

ὡς καί ἁπάσας τάς ὁμοίας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, αἱ ὁποῖαι, λόγω τῶν κρισίμων περιστάσεων κατά καιρούς διετυπώθησαν ὡς διατυποῦται καί ἡ παροῦσα, διότι ὁ ἴδιος παπικός κίνδυνος, ἔτι θρασύτερος, σήμερον εἰσεχώρησεν καί εἰς τόν χῶρον τῶν ᾽Ορθοδόξων καί ἀπειλεῖ νά μολύνη τό ἐναπομεῖναν «μικρόν λεῖμμα»ν τῆς χάριτος.

῞Οθεν ἐπί πᾶσι τούτοις ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ.

 

1. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

ΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ τάς ῾Αγίας Πανορθοδόξους Συνόδους τάς ἐν Κων/λει καί ἐν ἔτεσι 1583, 1587 καί 1593 συγκληθείσας, ὑπό τοῦ μακαρία τῆ μνήμη γενομένου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ῾Ιερεμίου τοῦ Β' τοῦ ἐπωνομαζομένου ΤΡΑΝΟΥ, καί τάς ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ αὐτῶν, κατά τῆς καινοτομίας τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ' ἐπί τοῦ Πασχαλίου Κανόνος καί τοῦ νέου «Καλενδαρίου» — ἡμερολογίου του. Τάς Πανορθοδόξους ταύτας Συνόδους καί τάς ᾽Αποφάσεις των ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΚΑΤΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ ὡς ἰσοκύρους ταῖς ῾Αγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ἁπάσαις ταῖς Τοπικαῖς ῾Αγίαις Συνόδοις τῆς ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ταύταις ταῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις καί ταῖς ἀποφάσεσιν αὐτῶν ἑπόμενοι, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τήν Παπικήν ῾Ημερολογιακήν Καινοτομίαν, τήν μετά 342 ἔτη (1582—1924), δολίως, ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως ὑπό Μασώνων - Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν, ᾽Αρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ἐπιβληθεῖσαν ὡς πρῶτον πραγματικόν βῆμα πρός τόν Οἰκουμενισμόν καί ἐπί ἀσεβεῖ καταλύσει τῶν ὡς ἄνω Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων.

Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

α) Τάς ἀπ' ἀρχῆς τῆς ῾Ημερολογιακῆς Καινοτομίας ἀποτολμηθείσας ἀσεβεῖς προσπαθείας παραγόντων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἀμφισβητήσουν ἤ μειώσουν τό κῦρος αὐτῶν τῶν Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, καί τῶν καταδικαστικῶν αὐτῶν ᾽Αποφάσεων κατά τοῦ Παπικοῦ νέου Πασχαλίου καί νέου Καλενδαρίου — ῾Ημερολογίου.

β) Τήν ἀμέσως μετά τό 1924 ἐκδηλωθεῖσαν προπαγάνδαν ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ (διά τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῶν λοιπῶν ὁμοφρόνων του), καθ' ἥν αἱ Πανορθόδοξοι αὗται Σύνοδοι κατεδίκασαν δῆθεν μόνον τήν ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ' κατάλυσιν τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, οὐχί δέ καί τό νέον ῾Ημερολόγιον (Καλενδάριον). ῾Η καταδίκη τῆς Παπικῆς Καινοτομίας, ἐπί τῆ καταλύσει τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, εἱναι καταδίκη ἐπί τῆ καταλύσει ὁλοκλήρου τοῦ ἐτησίου ἑορτολογικοῦ Κύκλου, διότι ὑπό τῶν Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων ἐπί Πατριάρχου ῾Ιερεμίου τοῦ Τρανοῦ, σαφῶς ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΘΗ γενικῶς ἡ καινοτομία τοῦ νέου καλενδαρίου. ῾Ετέρωθεν ὁ Πασχάλιος Κανών ἐσκόπει καί σκοπεῖ εἰς τόν ἐν γένει συνεορτασμόν τῶν ᾽0ρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν.

γ) Τό γεγονός ὅτι τόσον ἐκ τῶν ῾Αγιορειτικῶν ᾽Αρχείων, ὅσον καί τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ καί ἄλλων, ἀπεσύρθησαν αἱ σχετικαί πηγαί, ὅμως αἱ Σύνοδοι αὗται καί ἡ καταδίκη τοῦ νέου Παπικοῦ Καλενδαρίου, ΜΕΜΑΡΤΥΡΗΝΤΑΙ ὑφ' ἁπάντων τῶν ἀνεγνωρισμένου Κύρους ᾽Εκκλησιαστικῶν καί ἄλλων μεγάλων ἱστορικῶν, ὡς καί ὑπ ' αὐτοῦ τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου.

δ) Τήν ὀψίμως, πλήν ἐπισήμως διατυπωθεῖσαν ἀσέβειαν τοῦ Διδάκτορος καί ἤδη ᾽Αρχιεπισκόπου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ Χριστοδούλου Παρασκευαίδη, ὅστις διά νά ἀπαλύνη τό ἔγκλημα τῆς κατά τό 1924 ἐπιβολῆς τοῦ κατεγνωσμένου παπικοῦ ῾Ημερολογίου ὡς Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τήν ἀπό 1982 Διδακτορικήν του διατριβήν, ἐπαναλαμβάνει, τήν ἀπό 1929 ἀσεβεστάτην θέσιν τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας, ἥτις ἀσεβῶς ἀπεφάνθη περί τῆς Συνόδου τοῦ 1593, ὅτι αὕτη «ἄλλωστε δέν ὑπῆρξεν Οἰκουμενική». Ταῦτα, καί ἡμεῖς μετά τῶν ῾Αγίων ᾽Εκείνων Πατέρων ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Επί τούτοις, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ:

α) Τήν παναιρετικήν καί ᾽Εκκλησιομάχον Οἰκουμενιστικήν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ τήν ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως ὑπό τόν Προύσσης Δωρόθεον, ἐκδοθεῖσαν ἐν ἔτει 1920,

β) Τό Μασωνικόν — Οἰκουμενιστικόν καί ἅθεον ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ τῆς Κων)λεως, (Μαίου — ᾽Ιουνίου 1923), τό ψευδῶς καί παραπλανητικῶς ἐπωνομασθέν «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως», καί

γ) Τήν ἀπό 10.3.1924 ἀπόφασιν τοῦ καινοτόμου Μητροπολίτου ᾽Αθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δι' ἧς οὗτος ὡς ἐκτελεστικόν ὄργανον τῶν σχεδίων τῶν ᾽Αθέων Οἰκουμενιστῶν, Μασώνων καί ἐν τέλει Σιωνιστῶν, ἐπραγματοποίησεν ὅσα ὁ Οἰκουμενισμός προέβλεψεν καί ἀπεφάσισεν διά τῶν ὡς ἄνω α' καί β πράξεών του, ἀνατρέψας τήν ᾽Ορθόδοξον ῞Εορτολογικήν Τάξιν — Παράδοσιν, καί πραγματοποιήσας δι' αὐτῆς τό πρῶτον ρῆμα τῆς εἰσόδου των εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ.

 

2. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ»

 

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, ὡς ἐκ τοῦ διαβόλου ἐμπνευσθεῖσαν, τήν θεωρίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, περί δῆθεν «δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, καί μετά πάντων τῶν πρό ἡμῶν ῾Αγίων καί ῾Ομολογητῶν Πατέρων, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική ῾Ιεραρχία καί οἱ ἀκολουθήσαντες αὐτήν, τό 1924 προεκάλεσαν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑ καί ἐξὴλθον τῆς Μιᾶς, Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ ᾽Εκκλησίας. Ταύτην τήν περί δῆθεν «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» θεωρίαν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὑπεστήριξεν καί ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, εὐθύς μετά τήν πρώτην καλήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ του ἐκ τῆς ἐξορίας, (᾽Οκτώρριος 1935), ὅτε ἀνέλαβεν ρόλον Οὐνίτου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Μή δυνηθείς ὅμως νά προσβάλη τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί διά τῆς ἐν λόγω θεωρίας του, τό 1937 προεκάλεσεν τό Φλωρινικόν σχίσμα.

῾Η αἰτία, καί αὐτοῦ τοῦ δεινοῦ σχίσματος, ἦτο καί παραμένει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ, ἤτοι, ἡ ὑπ᾽ αὐτοῦ καί τῶν ὀπαδῶν του, ἄρνησις καί βλασφημία τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καθ' ἥν τό πιστόν λεῖμμα τῆς χάριτος, τό κατά Μάρτιον 1924 ἀπορρίψαν τήν εἰσαγωγήν τῆς ΚΑΤΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ Νεοημερολογιτικῆς καινοτομίας καί δή τήν δι' αὐτῆς ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΝ (=ἀλληλοπεριχώρησίν των), ἐν τῶ Οἰκουμενισμῶ, ἔκτοτε ἀποτελεῖ καί ἐκφράζει τήν ΑΔΙΑΚΟΠΟΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ τῆς Μίας ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας, τῆς καινοτομησάσης ῾Ιεραρχίας καταστάσης ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ. ᾽Ενῶ οἱ «λειτουργοί» αὐτῆς ἔπαυσαν νά είναι οἰκονόμοι τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, ὅπως καί εἰς κάθε ἄλλην σχισματοαίρεσιν, ὁ πρ. Φλωρίνης, τήν ὁμολογεῖ ὡς «Μητέραν του ᾽Εκκλησίαν»! Τό Φλωρινικόν τοῦτο σχίσμα ἦτο καί παραμένει σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος οὐδέποτε ἠνέχθη τήν καθαράν ᾽Εκκλησιολογἴαν τῆς Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας, διότι αὕτη παρεμποδίζει τήν περαιτέρω πορείαν τῆς παναιρέσεώς του.

 

3. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

(1935) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠ' ΑΥΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1948

 

Τούς παράγοντας τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ ἀπ' ἀρχῆς ἀπησχόλει τό πρόσωπον τοῦ ἀοιδίμου ᾽Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου, ὁ ὁποῖος ἐχειροτονήθη εἰς ᾽Επίσκοπον Βρεσθένης ὑπό τῶν κατά Μάϊον 1935 ἀποκηρυξάντων τήν Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν καί ἐπιστρεψάντων εἰς τήν ᾽Ορθοδοξίαν, τριῶν ᾽Επισκόπων, ἤτοι, τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου. ῾Η σταθερά ἐμμονή τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου εἰς τήν καθαράν καί κρυσταλλίνην ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ὡς καί τό γεγονός ὅτι, οὗτος ὡς Κανονικός καί ᾽Ορθόδοξος ᾽Αρχιερεύς, ήτο φορεύς τῆς Γνησίας καί ἀδιακόπου ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, ἠνάγκασεν Νεοημερολογιτισμόν καί Φλωρινισμόν, νά ἐπιπέσουν ὡς λυσσῶντες κατ' αὐτοῦ, ἐνῶ ἐφρόντισαν νά μήν ἔχη καί σύμψηφον ἄλλου ᾽Επισκόπου, ἵνα μή δυνηθῆ ποτέ νά προβῆ εἰς χειροτονίαν νέων ᾽Επισκόπων καί μεταδώση καί διασφαλίση τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν. Οὕτω προσεδόκουν ὅτι μέ τήν κοίμησίν του, θά ἐξέλιπεν ἡ ᾽Αποστολική Διαδοχή. Ὁ μακάριος ὅμως οὗτος Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, διωκόμενος καἴ συκοφαντούμενος, μόλις ἕν ἔτος καί ὀλίγους μῆνας πρό τῆς ὁσίας κοιμήσεώς του (+14.5.1950), ἅτε μή ὑπάρχοντος ἑτέρου ᾽Ορθοδόξου ᾽Επισκόπου, κατ' ΑΔΗΡΙΤΟΝ ᾽Εκκλησιαστικήν δεοντολογίαν, ΥΠΕΡΒΑΣ τόν Α' ᾽Αποστολικόν Κανόνα, προέβη, ψήφω Κλήρου καί Λαοῦ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, εἰς χειροτονίαν ἄλλου ᾽Επισκόπου (1.9.1948), διασφαλίσας οὕτω τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἑπομένως καί τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν Πρᾶξιν ὡς ΥΠΕΡΚΑΝΟΝΙΚΗΝ, ἀπολύτως ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ καί ΕΓΚΥΡΟΝ, καί συνεπῆ πρός τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, τήν δέ δι' ἐκείνης τῆς χειροτονίας μετάδοσιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ. Τόν ἀοίδιμον ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟΝ δεχόμεθα καί ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ μέγαν τῆς Πίστεως Πρόμαχον καί ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ καί τιμῶμεν τήν ἐτησίαν μνήμην αὐτοῦ τήν +14ην Μαίου.

῾Η ὑφ' ἑνός χειροτονία τοῦ 1948 ἐβιώθη καί βιοῦται ὡς ἀπολύτως ἐντός τῶν Κανονικῶν πλαισίων καί ἰδιαιτέρως τοῦ Α' ᾽Αποστολικοῦ Κανόνος, διαγορεύοντος: «᾽Επίσκοπος χειροτονείσθω ὑπό ᾽Επισκόπων δύο ἤ τριῶν», διότι οὕτω διασφαλίζεται ἡ ἐκλογή τῶν ἀξιωτέρων πρός Ἀρχιερατείαν, προλαμβάνονται φατρίαι καί σχίσματα, καί εὐοδοῦται ἡ ἑνότης καί τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας. Εἰς περίοδον ὅμως διωγμοῦ, ὅτε τό ἀπαρρησίαστον τῶν ᾽Επισκόπων εἶναι σύνηθες, προεβλέφθη ὅπως καί εἷς μόνος Ἀρχιερεύς προβαίνη εἰς χειροτονίαν ᾽Επισκόπου. (᾽Αποστολικαί Διαταγαί, Βιβλίον η', κεφ.ΚΖ). ῞Οθεν τάς συκοφαντίας ὕβρεις καί βλασφημίας τῶν ἐμπαθῶν σχισματικῶν καί αἱρετικῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί τῶν ὁμοίων των, Φλωρινικῶν Παλαιοημερολογιτῶν, περί δῆθεν «ἀκύρων χειροτονιῶν κατά τό 1948», ἤ «ἀνιέρων ᾽Επισκόπων» κλπ, ὡς σκοπίμους καί κακοήθεις βλασφημίας, κατά τοῦ ῾Αγ. Πνεύματος καί τῆς ᾽Εκκλησίας ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς.

 

4. ΠΕΡΙ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ»

 

Τόσον οἱ Φλωρινικοί ὅσον καί οἱ Νεοημερολογῖται, δέν ἠδυνήθησαν διά τῆς περί δυνάμει θεωρίας των, νά μειώσουν ἤ καλύψουν τήν ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ καί ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ φύσιν καί οὐσίαν τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ Σχίσματος, καί οὕτω νά προσβάλουν, τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἀλλ' οὔτε καί διά τῶν περί δῆθεν ἀκύρων χειροτονιῶν βλασφημιῶν των, προσέβαλον τήν ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ καί ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948. ῞Οθεν διενοήθησαν ὅτι θά ἦτο δυνατόν νά προσβάλουν καί ἀκυρώσουν τήν τε ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν καί τήν ᾽Εκκλησιολογίαν, διά μιᾶς χειροθεσίας ἐπί τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. Τοῦτο ἐπενόησεν καί διετύπωσεν, ἤδη ἀπό τό 1950, ὁ Οὐνίτης τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης, ἀνέλαβον δέ νά πραγματοποιήσουν τήν πράξιν, οἱ ὀπαδοί αὐτοῦ μετά τινων ἡμετέρων, μέσω καί διά τῆς παλαιοημερολογιτικῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς τό 1971, ἥτις, ὡς ἐκ τῶν ὑστέρων ἀπεδείχθη, ἀείποτε κοινωνεῖ τοῖς σχισματοαιρετικοῖς Νεοημερολογίταις — Οἰκουμενισταῖς.

ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅτι τό ἐγχείρημα τοῦτο τῆς ἐξαρτήσεως τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου, θεία ἐπεμβάσει, ΑΠΕΤΥΧΕΝ, διότι τά ἴδια πρόσωπα (οἱ ᾽Αρχιερεῖς Κορινθίας Κάλλιστος καί Κιτίου ᾽Επιφάνιος), τά ὁποῖα ἐχρησιμοποιήθησαν διά νά ἐπιβάλουν τό βδέλυγμα τῆς «χειροθεσίας», ἀμέσως ἐν συνεχεία τό ΗΚΥΡΩΣΑΝ καί τό ΣΥΝΕΤΡΙΨΑΝ, διότι, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των ἐν ῾Ελλάδι, ΗΡΝΗΘΗΣΑΝ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ τἠν πρᾶξιν τῆς «χειροθεσίας» διαβεβαιώσαντες ἐπί τῆ ᾽Αρχιερωσύνη των ὅτι εἰς τήν ᾽Αμερικήν δἐν ἔλαβον «χειροθεσίαν», ἀλλά ΣΥΓΧΩΡΗΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ καί ταύτην ΑΚΡΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ καί ὑπό προϋποθέσεις καί ὅρους, οἵτινες ἧσαν:

1) ῾Η ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δήλωσις — διαβεβαίωσις τῆς Συνοδικῆς ἐξαρχίας καθ᾽ ἥν ἡ Ρωσική Σύνοδος ἐδέχθη καί ὡμολόγησεν τήν ᾽Εκκλησιολογἰαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας περί ΕΝΕΡΓΕΙΑ Νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος τό 1924. Κατόπιν ταύτης τῆς ἐν ᾽Αμερικῆ κοινῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἐκηρύχθη καί ἡ ᾽Εκκλησιαστική ἑνότης καί κοινωνία.

2) ῾Η ἐπακολουθήσασα συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἀπετέλει καί ἀναγνώρισιν τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948 ἐγένετο δεκτή ὡς πρᾶξις ἄκρας οἰκονομίας ὑπαγορευθεῖσα ἐξ ἀγάπης, διά τήν ἐπιστροφήν καί ἕνωσιν καί τῶν Φλωρινικῶν ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, ἐνῶ, ὡς τοιαύτη, δέν εΙχεν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑΝ ΕΠΙΠΤΩΣΙΝ πρός τάς ᾽Επισκοπικάς χειροτονίας τοῦ 1935 καί ἰδιαιτέρως τοῦ 1948.

3) Κατόπιν τούτων καί ἀφοῦ ἐξετιμήθη ἡ μεγάλη ῾Ιεραποστολή, ἔγινε ἀποδεκτή καί ἡ ἐξαρχία, ἀπεφεύχθη δέ καί τό ἀπειληθέν ἐσωτερικόν σχίσμα μεταξύ τῶν ᾽Αρχιερέων, μέ τήν συνείδησιν ὅτι ἐπετεύχθη τό ΜΕΙΖΟΝ εἰς τήν Ρωσικήν Σύνοδον.

Ταῦτα ἐπ' ἀληθεία, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ των ἐν ἐπισήμοις συνάξεσι, ἐν Συνόδοις, ἀλλά καί ἐν θεία λειτουργία, ἐν ἐπιτραχηλίω καί ὠμοφορίω ὡμολόγησαν, οἱ τότε Κορινθίας Κάλλιστος καί Κιτίου ᾽Επιφάνιος.

Ταῦτα ὁμοίως ὡμολόγησαν καί οἱ Φλωρινικοί διά τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου των Αὐξεντίου, ἐν μηνί Δεκεμβρίω 1971, ἀλλά καί ὸ Προκαθήμενος τῆς Ρωσικῆς Συνόδου Μητροπολίτης Φιλάρετος. Αὐτά ἐδέχθη ἡ Ἱερά Σύνοδος ὡς καί σύμπας ὁ Ἱερός Κλῆρος καί ὁ εὐσεβής λαός καί αὐτήν τήν πρᾶξιν καί συνείδησιν ἔχει, κηρύσσει καί ὁμολογεῖ ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀπό τό 1971, χωρίς τήν παραμικράν παρέκκλισιν.

Τήν συγχωρητικήν δέ ταύτην εὐχήν, ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ καί δέν ἐπέτρεψεν νά ἐπεκταθῆ καί εἰς τούς ῾Ιερεῖς, ὅπως, κατά τήν ᾽Εξαρχίαν, εἶχεν ἀποφασίσει ἡ Ρωσική Σύνοδος, ἐνῶ ἡρμήνευσεν αὐτήν κατά τό τοῦ ᾽Αποστόλου Παύλου: «... τοῖς πᾶσιν γέγονα τά πάντᾳ ἵνα πάντως τινάς σώσω» (Α' Κορινθ. 8' 22). Τοῦτο νοητέον ἀποκλειστικῶς ὅτι τόσον ἡ ᾽Εξαρχία ἐν ῏Αμερικῆ, ὅσον καί ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἐν ῾Ελλάδι, εἰργάσθησαν τήν ἀγάπην καί ἐθεράπευσαν ἀδυναμίαν ἀδυνάτων, χωρίς τοῦτο τό «γέγονα» νά καθάπτεται ποσῶς τῆς ῾Ομολογίας καί προηγουμένως τῆς ἀκεραιότητος καί πληρότητος τοῦ μυστηρίου τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935 καί 1948.

 

 

 

5. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ.

 

Κατόπιν τῆς περί χειροθεσίας ἀνεπιτυχοῦς ἀποπείρας ἐν ᾽Αμερικῆ καί ῾Ελλάδι, κατά Σεπτέμβριον καί ᾽Οκτώβριον 1971, Φλωρινικοί καί Νεοημερολογῖται, ὡς καί ἐκπεσόντες ἐγκάθετοι αὐτῶν «Ματθαιϊκοί», προκειμένου, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, νά μολύνουν τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, δέν παρητήθησαν, ἀλλά ἐπανειλημμένως, πλήν πάντοτε ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ, ἐπεχείρησαν νά περάσουν ταύτην ὡς «χειροθεσίαν» συλλήβδην εἰς τούς ᾽Επισκόπους καί τόν ῾Ιερόν Κλῆρον διά τῶν ἐκ τῶν ὑστέρων ἀλλεπαλλήλων ὑπαναχωρήσεων ᾽Αρχιερέων τινῶν καί πρωτίστως αὐτῶν τῆς ᾽Εξαρχίας. Τοῦτο ἐμφανῶς ἐπεχείρησαν νά περάσουν τό πρῶτον διά τοῦ τότε Κορινθίας Καλλίστου, ὅστις, μετά 5 ἕτη, ὑπαναχωρήσας ἐδήλωσεν ὅτι τήν 17ην Σεπτεμβρίου 1971 ἐν Ἀμερικῆ, ἐδέχθη πραγματικήν χειροθεσίαν, κατά τόν Η' Κανόνα τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὡς σχισματικός καί ἀνίερος! Διά τῆς τοιαύτης ὑπαναχωρήσεώς του, οἱ ἴδιοι παράγοντες τῶν ἰδίων Κέντρων, τά ὁποῖα ἐκινήθησαν ἀνεπιτυχῶς τό 1971, διενοήθησαν ὅτι ἦτο δυνατόν ἐκ τῶν ὑστέρων νά ἐπιβάλουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Καί ταύτην τήν ΟΝΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΙΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΕΙΑΝ καί ὅσας ἄλλας δολιωτέρας ἠκολούθησαν καί ΑΠΕΤΥΧΟΝ, ὡς καί τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ἐν γένει ῾Ιεραποστολικοῦ ἔργου ἐν ᾽Αμερικῆ καί κυρίως τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀντιφατικῆς καί ἐν γένει κενῆς ἀπό πάσης ἀπόψεως «Πράξεως» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι, ἀνεξαρτήτως μέ τό τί πραγματικῶς ἔλαβεν χώραν, κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971, ἐν ᾽Αμερικῆ, εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς τῆς ᾽Εξαρχίας, (χειροθεσία ἤ ἀκόμη καί ἀναχειροτονία) τοῦτο δέν ἐπέρασεν οὐδ' ἐπί στιγμήν οὔτε καί ὡς «ψιλή ἐπίνοια» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν παρά μόνον εἰς τούς ἐκ τῶν ὑστέρων ἱεροσύλως καί βλασφήμως ὑπαναχωρήσαντας καί ὑπαναχωροῦντας, καί δηλοῦντας ἤ προπαγανδίζοντας ὅτι ἐν ‘Αμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι ἐδέχθησαν, «ἱλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένω ποδί», «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν.

 

6. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ΝΙΚΟΛΑΟΥ

Α' ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΜ/ΔΙΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν προηγηθεῖσαν, κατά τά ἔτη 1974-1976, πολύ χείρονα τοῦ Καλλίστου βλασφημίαν, τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου, ὁ ὁποῖος μηνυθείς τό 1974 ὑπό τοῦ τότε Νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη, ὡς δῆθεν ἀντιποιούμενος ἔργον ᾽Εκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, οὗτος ἵνα μή διωχθῆ ποινικῶς, ἐνώπιον τοῦ Συμρουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ἐδέχθη ὅτι τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἐκ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων καί «ἵδρυσεν μίαν δευτέραν ᾽Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν» εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀείποτε ἀνῆκεν. ‘Εδέχθη ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἀντεποιεῖτο ἔργον ἐκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, πλήν ὅμως ἀπεκατεστάθη ὡς σχισματικός καί ὡς ἀκύρως ἔχων τήν ἱερωσύνην καί Ἀρχιερωσύνην, διότι κατά τόν «Πειραιῶς» καί τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ἦσαν ἄκυροι αἱ κατά τό 1935 καί 1948 χειροτονίαι, ἀπεκατεστάθησαν δέ διά τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971. Κατόπιν αὐτῶν τῶν φρικτῶν βλασφημιῶν του, τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ὡς ἀντἀλλαγμα πρός αὐτόν, ἐξέδωκεν τό 54)76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμαα, μέ τό ὁποῖον ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός καί ἔγκυρος ᾽Αρχιερεύς» καί οὕτω ἔπαυσεν ἡ κατ' αὐτοῦ ποινική δίωξις!!! Τάς συγκεκριμένας φρικτάς βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ δέ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ὁ ᾽Αοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 δέν ἀπεκόπη καί δέν ἐξῆλθεν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν «ἵδρυσεν μίαν β΄ Ἐκκλησίαν παλαιοημερολογιτῶν», ἀλλ' ὅπως τό 1924 οὕτω καί τό 1937, ἔμεινεν πιστός, ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.0.Χ. τῆς Ἑλλάδος καί ἐπί τό ὀρθότερον εἰς τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τήν δέ ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβὑτεροι Αὐτῆς κέκτηνται πλήρη καί τελείαν μέχρι σήμερον διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995..

 

8. ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

 

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅλα τά αἱρετικά φρονήματα καί παραχαράξεις — παρερμηνείας ῾Αγιοπατερικῶν διδασκαλιῶν τοῦ πρ. «Πειραιῶς» Νικολάου, ἅτινα δημοσίως ἐν βιβλιδίοις καί ἐφημερίσιν ἐκήρυξεν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός, καθ' ὅ αἱ ὑποβληθεῖσαι ἐπισήμως καί ἐπωνύμως σαφεῖς Καταγγελίαι ὑπό τῶν Χρήστου Νούκα 1998, ᾽Ανέστη Χατζῆ 28.5.1998, καί ᾽Αντιγόνης Παπαμιχαήλ 3/16.7.1998, ἕνεκα τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ ῾Ιεροῦ καί πρώτου θεσμοῦ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ποτέ δέν ἐξεδικάσθησαν. Διά τόν λόγον αὐτόν κατά ᾽Απρίλιον 2004, ὑπό τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐδημοσιεύθη «ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 123-154). ᾽Ιδιαιτέρως ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 356)18.5.2004 ἐπισήμου ἐγγράφου του πρός τόν Μακαριώτατον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν, ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ τόν ἴδιον τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον καί τούς Σεβ. Αρχιερεῖς, ἐπί τῶ γεγονότι ὅτι ἤδη ἐκκρεμοῦν κατά τοῦ «Πειραιῶς» καί κατά τοῦ ἰδίου τοῦ ᾽Αρχ/που καἴ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων «ΣΕΙΡΑ ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΩΝ, καί διά τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί διά τά θέματα Ὁμολογίας..., ἀλλά καί διά τήν προκλητικήν κάλυψιν τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ πέντε πρώην Μητροπολιτῶν καί τοῦ ὁμόφρονος αὐτῶν καί βλασφήμου Σεβ.  Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, αἱ ὁποῖαι, καταγγελίαι, δέν ἔχουν ἐκδικασθεῖ...»(Αὐτόθι, σελ. 210-214).

Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τάς ἀπό τοῦ 1996 ἐπιθέσεις τοῦ «Πειραιῶς» κατά τῶν θεολόγων, καί οὐσία κατά τοῦ τότε σθεναρῶς ἀμυνομένου ὑπέρ τῆς ᾽Αληθείας ᾽Αρχεπισκόπου ᾽Ανδρέου, ὡς καί τήν ὑπ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου ἀνακίνησιν τῆς περί «εἰκονομαχίας» σκευωρίας τῶν «πέντε», αἱ ὁποῖαι κατέληξαν εἰς τήν ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλον παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου! ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ ὅτι τό νέον κίνημα τοῦ «Πειραιῶς», τό ὁποῖον οὗτος ἐνεργοποίησεν ἀμέσως μετά τό 1995, εἷχεν ὡς κύριον σκοπόν αὐτήν ταύτην τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου, καί τήν ὑπό τοῦ ἰδίου κατάληψιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκοπικοῦ θρόνου! Οὕτω, τά ἴδια ξένα κέντρα, διά τῆς ἐπικαθήσεως εἰς τόν θρόνον τῶν ᾽Αθηνῶν τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐπεδίωκον νά ἐπιφέρουν καίριον πλῆγμα κατά τῆς ᾽Εκκλησίας ΔΥΝΑΜΕΙ καί ΕΝΕΡΓΕΙΑ τοῦ 54/76 ᾽Απαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, διά τοῦ ὁποίου οὗτος βλασφημεῖ καί ἀρνεῖται τήν τε ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας.

 

7. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥ» ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ

ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ.

 

῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι μετά τήν ὀλεθρίαν ἔκβασιν τῶν σατανικῶν διαβημάτων τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἀμέσως ἀπό τό 1977, κατ' ἔμμεσον, πλήν ὕπουλον τρόπον, τήν «χειροθεσίαν» ἐπεχείρησεν νά ἐπιβάλη καί τό ἕτερον μέλος τῆς ᾽Εξαρχίας, ὁ Κιτίου ᾽Επιφάνιος. Οὗτος πρός τόν σκοπόν αὐτόν προέβαλεν τήν ἀμφιβολίαν,  «μήπως ἐβιάσθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 καί ἀπεκήρυξεν τόν πρ. Φλωρίνης καί τούς περί αὐτόν», ὡς καί τήν ἄλλην ἀμφιβολίαν, «κατά πόσον πράγματι τό 1948 δέν ὑπῆρχεν ἕτερος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς». Οὕτω ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, ἐκήρυττεν ὅτι ἡ λεγομένη χειροθεσία ἐθεράπευεν ἀμφότερα, διό ἔπρεπε νά παύση ἡ κατ' αὐτῆς ἀντίδρασις καί νά περάση αὕτη σιωπηρῶς. Καί ταῦτα καί ὅλον τόν Παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ὡς λόγω καί ἔργω βλασφημίας κατά τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς σατανικά ᾽Εκκλησιομαχικά φρονήματα καί ἐπινοήματα, τά ὁποῖα οὐδέποτε εὗρον τόπον νά ἐπικαθίσουν εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν.

 

8. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ πρ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

 

Κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990, πάλιν ἐμμέσως καί σιωπηρῶς, ἠκολούθησεν, ὁμοία σατανική ἐπινόησις πρός ἐπιβολήν τῆς «χειροθεσίας», ἐκ τῶν ἰδίων πάντοτε Κέντρων προερχομένη, τήν ὁποίαν ἐπεχείρησαν διά τοῦ τότε ᾽Αττικῆς Ματθαίου. Κατ' αὐτήν, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἀναγνώρισιν καί τά ὑλικά ὀφέλη, καί μέ σιωπηράν προϋπόθεσιν τήν λεγομένην χειροθεσίαν, ὡς πρᾶξιν ἐπί σχισματικῶν, ὅπως ἀκριβῶς διαλαμβάνει τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος θά ὑπήγετο εἰς τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων καί ἐπισήμως θά ἀνεγνωρίζετο «ὡς δευτέρα ἐν ῾Ελλάδι ᾽Εκκλησία Παλαιοημερολογιτῶν». ᾽Αποτυχόντος καί τούτου τοῦ πονηροῦ ἐπινοήματος, κατεσκευάσθη ἡ γνωστή αἰσχρά καί βλάσφημος σκευωρία περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας» διά νά προκληθῆ σύγχυσις εἰς τούς πιστούς καί διωχθοῦν καί συντριβοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, δι' ὧν, ἀπό τό 1971, συνεχῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ συνέτριβεν καί ἐματαίωνεν τήν εἴσοδον τοῦ βδελύγματος τῆς «χειροθεσίας», εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν.  ᾽Αποτυχούσης καί αὐτῆς τῆς δολίας καί σατανικῆς ἐπινοήσεως, ὁ τότε ῏Αττικῆς Ματθαῖος καί οἱ περί αὐτόν στασιασταί καί ᾽Εκκλησιομάχοι ᾽Αρχιερεῖς, κατέληξαν νά πλήξουν τήν ᾽Εκκλησία μέ τό Γ' σχίσμα, τό γνωστόν ὡς σχῖσμα τῶν «πέντε», τό ὁποῖον ἐπισημοποιήθη κατά Μάϊον — ᾽Ιούνιον 1995. Καί τό κίνημα τοῦτο, ὡς συνέχεια τοῦ Φλωρινικοῦ, ἀλλά καί τά βλάσφημα φρονήματά των περί χειροθεσίας, καθώς καί τά αἱρετικώτατα δυτικά φρονήματά των εἰς τά ὁποῖα ἐξωθήθησαν διά νά στηρίξουν τήν σκευωρίαν περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας», καί τά ὁποῖα περιέλαβον εἰς κατάπτυστα κείμενα ὡς καί «᾽Εγκυκλίους» των, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

Συγκεκριμένως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς.

α) Τήν ἀπό 11.10.1991 «᾽Εγκύκλιον ἐπιστολήν», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν πέντε ἔγραψεν καί ὑπέγραψεν ὁ Κύπριος ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος ᾽Επιφανίου. Δι' αὐτῆς, μετά 20 ἔτη, ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό συγκεκριμένας προϋποθέσεις, ἐπροπαγανδίζετο ὡς χειροθεσία, τήν ὁποίαν δῆθεν ἀπεδέχθη ἡ ᾽Εκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου «ἡμάρτησεν».

β) Ἐκ τῆς λεγομένης Α' ᾽Εγκυκλίου τῆς ῾Ι. Συνόδου, (23.1.1992), κατά τά σημεῖα ἐκεῖνα, καθ' ἅ οἱ πέντε κατά ἀπερίγραπτον ληστρικόν καί βάρβαρον τρόπον καί ὑπό τήν ἀπειλήν σχίσματος, προσέθεσαν καἴ ἐπέβαλον τάς ἰδικάς των δυτικάς πλάνας, ἐπί τινων ῾Ιερῶν εἰκόνων, αἵτινες ἐπενοήθησαν πολλούς αἰῶνας μετά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἐξέρχονται τῶν ῞Ορων Αὐτῆς, ἀποτελοῦν ὀρθολογιστικάς αἱρετικάς καινοτομίας τῆς ἐκκοσμικευμένης Δύσεως καί ἀντιτίθενται πρός τήν ᾽Ορθόδοξον Γνησίαν Παράδοσιν, καί

γ) Τάς Β' (1993) καί Γ' (1997) «᾽Εγκυκλίους» αὐτῶν, ὡς μνημειώδεις αἱρετικάς καί βλασφήμους συγγραφάς, μετά τῶν πάσης φύσεως ἑτέρων παρομοίων συγγραφῶν των, ὡς καί τάς ὑπ' ἀριθμ. 95)10.5.1995, 4)17.6.1995 καί 10)25.6.1995 ΑΚΥΡΟΥΣ «Πράξεις ᾽Αποφάσεις» των, δι' ὧν ἀπεπειράθησαν νά προσβάλουν τήν τότε Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον καί κατ' ἐπέκτασιν τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, ἀντιποιηθέντες πρός τόν σκοπόν αὐτόν καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί τήν ᾽Εκκλησίαν,

 

9. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, τήν, ὑπ' ἀριθμ. 3005)18.6-1997 ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, κατά τῶν πέντε ἐκπτώτων καί σχισματοαιρετικῶν πρώην Μητροπολιτῶν, δι' ἦς ἀπηγγέλθη αὐτοῖς ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΝ ἐπί ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ πεδίου, καί ἀπεφασίσθη νά κινηθῆ ἡ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΤ' ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. ῾Ωσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί τήν Γνωμάτευσιν ἐπί τοῦ ἐν λόγω Κατηγορητηρίου τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, εἰς ἥν προέβη κατόπιν ἐπισήμου αἰτήσεως τοῦ ἁρμοδίου ᾽Ανακριτοῦ, τότε Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου, καί ἡ ὁποία ἐξεδόθη καί εἰς βιβλίον ὑπό τόν τίτλον: «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ», ᾽Αθῆναι Μάϊος 1999. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν, ὡς μή ὤφειλεν, ἐπακολουθήσασαν ὕπουλον καί δολίαν, ὑπαναχώρησιν τῆς πλειοψηφίας τῶν ὑπό τόν ᾽Αρχεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν ᾽Επισκόπων ἐκ τῆς ὡς εἴρηται ὁμοφώνου Συνοδικῆς ἀποφάσεως, (3005)18.6.1997), τήν ὁποίαν ἐμφανῶς ἀπό τό 1999, παρεκώλυσαν καί οὐσία ἠκύρωσαν καί ἐματαίωσαν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός ὅτι οὗτοι ὡς ἄτομα καί ὡς ἀσεβής ὁμάς, διά τῆς τοιαύτης στάσεώς των, ἀθωώσαντες καί δικαιώσαντες τούς «πέντε» σχισματοαιρετικούς — ᾽Εκκλησιομάχους, ἔδωκαν ὑπόστασιν καί ἐνεργοποίησαν δι’ ἑαυτούς τἠν ὑπ' ἀριθμ. 10/25.6.1995 ἄκυρον ἀπόφασιν τῶν πέντε δι' ἦς ἐκεῖνοι ἀκύρως τούς καθήρεσαν.

Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν ἄρνησιν τῶν ὡς «θεολόγων» φερομένων, ἤτοι τῶν τριῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα καί ἰδιαιτέρως τοῦ θεολόγου, Νομικοῦ καί Κληρικοῦ Εὐσταθίου Τουρλῆ, νά γνωματεύσουν ἐπί τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 Κατηγορητηρίου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, παρά τό γεγονός ὅτι Κανονικῶς καί ἐγγράφως τούς ἐζητήθη παρά τοῦ ᾽Ανακριτοῦ Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου. Οὗτοι πάντες ὄχι μόνον δέν ἐγνωμάτευσαν, ἀλλά παρενέβησαν καί ἔπεισαν τόν Μακ/τον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν καί τήν πλειοψηφίαν τῶν Μητροπολιτῶν νά μήν ἐπιληφθοῦν ὡς ῾Ιερά Σύνοδος κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, κατά τήν ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ι. Σ. τῆς ῾Ιεραρχίας ἀλλά νά τήν ἀγνοήσουν, τόν δέ Γνωματεύσαντα θεολόγον ᾽Ελευθέριον Γκουτζίδην ὡς καί τούς ᾽Ορθοδόξους ᾽Αρχιερεῖς περιθωριοποιήσουν, διασύρουν καί διώξουν μέχρις ἐξοντώσεως. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ καί τόν πρ ῶτον καί ὕψιστον θεσμόν τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ἤτοι τήν ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ.

 

10. ΠΕΡΙ «ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ»

 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τήν ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1997 καί ἀρχάς τοῦ 1998 ἐκδηλωθεῖσαν δολίαν ἀπόπειραν τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν ὑποχειρίων αὐτοῖς ἡμετέρων, (Δ. Κάτσουρα καί ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου), πρός δῆθεν «νέον διάλογον» δι' ἕνωσιν Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν» δι' οὗ ἐσκόπουν εἰς τήν ἀκύρωσιν τοῦ διεξαχθέντος, ἀλλά μή ὁλοκληρωθέντος ἐν ᾽Αγάπη καί ᾽Αληθεία Κανονικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν κατά τά ἔτη 1998-1992. ῾0 «νέος» «διάλογος» ἐξεκίνει καί ἐστηρίζετο ἐπί τῆς ἑκατέρωθεν δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς», τῶν μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, τῶν δέ διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, καί δευτερευόντως ἐπί τῆς ὑπογραφείσης, κατά τόν πραγματικόν Θεολογικόν Διάλογον ᾽Αγάπης καί ᾽Αληθείας, Κοινῆς ῾Ομολογίας Πίστεως, ἡ ὁποία ὅμως ἀναιρεῖτο καί διεγράφετο ὑπό τοῦ πρώτου ὅρου, ἤτοι τῆς δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς».

 

Ταῦτα ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ἐν ταυτῶ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία ἔχει καί διαφυλάσσει ἀδιάκοπον καί ἀνόθευτον τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν κατά τά ἔτη 1935, 1948 καί 1995, ἐνῶ πάντοτε ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ ὅτι ζητεῖ νά συνεχισθῆ ὁ ἐν ΑΓΑΠΗ καί ΑΛΗΘΕΙΑ Διάλογος ἐκ τοῦ σημείου τοῦ ὁποίου διεκόπη τό 1992, ἤτοι ἐκ τοῦ θέματος «Φύσις καί οὐσία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937», ὡς καί ἐπί τῶν λοιπῶν ἐγκεκριμένων θεμάτων τῶν ἀναφερομένων εἰς τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι, χειροτονίαι 1948, χειροτονία Φλωρινικῶν 1960, καί ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί τήν κατ' ἐντολήν τῶν ξένων Κέντρων, ματαίωσιν τῆς κατά τό 2000 ᾽Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν συμπόρευσιν τοῦ τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου μετά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τάς ἐν κρυπτῶ συναντήσεις καί συμφωνίας, μετά παραγόντων τῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» Κυπριανοῦ καἴ τοῦ Ρουμανίας Βλασίου, ἐν τῶ πλαισίω τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰδιαιτέρως δέ τάς μέσω τῶν ἐγκαθέτων καί Γενιτσάρων, ἐν κρυπτῶ διαπραγματεύσεις καί συμφωνίας, μετ' αὐτοῦ τούτου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

 

11. ΠΕΡΙ ΤΟΥ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε.

 

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ, κατά τόν πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, καί τήν ἀπό τοῦ 1999 ὑπολειτουργίαν τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. (ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ), καί ἐκτροπήν αὖτοῦ ἐκ τοῦ καταστατικοῦ. Ὡς ἐκ τούτου αἱ συγκροτήσεις τῶν «Διοικητικῶν Συμβουλίων» καί αἱ συγκλήσεις τῶν «Γενικῶν Συνελεύσεων» καί αἱ ἀποφάσεις των εἰσίν ΑΚΥΡΟΙ, διότι χαρακτηρίζονται ὑπό ἄκρως ᾽Αντικανονικῆς, ᾽Αντικαταστατικῆς καί παρανόμου συγκροτήσεως καί ὑπολειτουργίας. Τοῦτο ὅλον ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν μή ἀνταπόκρισιν αὐτοῦ εἰς τούς σκοπούς δι' οὕς οὗτος ἱδρύθη, ἐξ ὧν πρῶτος ἡ διασφάλισις τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί δεύτερος ἡ διασφάλισις τῶν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν  ὑπαγομένων ἱερῶν Ναῶν ὡς καί ἡ ἐν γένει Φιλανθρωπία.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός, ὅτι καί ὁ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. ἐτέθη εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνῶ ἐκεῖνα ἐκ τῶν πρώτων καί βασικῶν ἱδρυτικῶν του μελῶν, τά ὁποῖα παρέμεινον ἑδραῖα καί ἀμετακίνητα εἰς τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας, κατήγγειλαν δέ τήν ἐκτροπήν καί διεφύλαξαν τό κῦρος τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., ἔχουν χρέος νά κινήσουν πᾶσαν Κανονικήν, Νόμιμον καί κατά τό Καταστατικόν διαδικασίαν, διά νά ἐπανέλθη οὗτος εἰς τήν καταστατικήν του τροχιάν, ἐπαναλειτουργήση καί συνεχίση τήν διακοπεῖσαν ἀπό τό 1999, ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ καί ΝΟΜΙΜΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΤΟΥ, ὡς προβλέπεται ὑπό τῶν ἄρθρων 2,8 καί 24 αὐτοῦ.

 

12. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς ὑπό τῆς ὑπαναχωρησάσης πλειοψηφίας τῶν ἐπιόρκων καί προδοτῶν ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν Ἀρχιερέων, ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ – ΔΙΩΞΕΙΣ κατά τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀλλά καί κατά τοῦ Ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου (+22.11.2004), ἐναντίον τῶν ὁποίων, κατ’ ἀπολύτως ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ, ΛΗΣΤΡΙΚΟΝ καί ΒΑΡΒΑΡΟΝ τρόπον, ἐσκευώρησαν καί τούς ἐδίωξαν διά λογαριασμόν τῶν ξένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων, καί τούς ἥρπασαν τάς Ἐκκλησιαστικάς διακονίας, καταλύσαντες τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου. Ταῦτα ἐτόλμησαν διότι οὗτοι ἐζήτησαν καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά ἀνακοπῆ καί ἀντιμετωπισθῆ ἡ προδοσία τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡμεῖς ἐγκρίνομεν τά ἀπό 22.9.1998, 11/24.12.1998 καί λοιπά σχετικά ὁμολογιακά κείμενα τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, ὡς καί τήν ὑπ’ ἀριθμ. 94/15.12.1999 σχετικήν ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρετικῆς, δι’ ὧν ἐγκαίρως, μετά τό σχίσμα τῶν πέντε (1995), ἐζητήθη νά διατυπωθῆ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ΚΑΘΑΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ τήν, κατόπιν τῶν ὡς ἄνω ὁμολογιακῶν ἐπιστολῶν καί λοιπῶν διαβημάτων, ἐκδηλωθεῖσαν εἰδεχθῆ σκευωρίαν κατά τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τήν ὁποίαν, (κατόπιν πιέσεων τῶν ἐγκαθέτων εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, Ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, καί προηγουμένως τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου ὑπό τούς Καλλίν. Σαραντόπουλον  καί Ἀθανάσιον Σακαρέλλον), ἀνέλαβον καί ἐπραγματοποίησαν ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, ἰδιαιτέρως δέ οἱ Πειραιῶς Νικόλαος, Ἀργολίδος Παχώμιος καί Περιστερίου Γαλακτίων. Εἰδικώτερον: ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τάς Ἀντικανονικάς καί Ἀντορθοδόξους διαδικασίας, κατά τάς ἀπό 15.12.1999, καθώς καί 17 καί 18 Μαίου στημένας ληστρικάς ψευδοσυνόδους, καί τά ἐπί τῶ ἰδίῳ σκοπῶ ἀκολουθήσαντα Καϊαφικά Δικαστήρια ὑπό τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Ὁμολογιακή Ὁμιλία τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἡ ἐκφωνηθεῖσα εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, καί δημοσιευθεῖσα εἰς τόν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων», ἐκδοθεῖσα δέ καί εἰς ἰδιαίτερον βιβλίδιον, ἐν τῶ συνόλω της, ἀποτελεῖ ἆποκαλυπτικήν φωνήν τῆς ἀληθείας καί τῆς ἱστορικῆς ᾽Εκκλησιαστικῆς πραγματικότητος.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τό γεγονός καθ' ὅ, μετά τήν ὁμιλίαν αὐτήν, τά ξένα κέντρα καί οἱ ἐγκάθετοί των ἀπεφάσισαν νά διωχθῆ ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος μέχρις ἐξοντώσεώς του, δι' αἰσχρῶν καί ἐπαισχύντων σκευωριῶν. Εἰς τά πλαίσια δέ αὐτά, ἐφεῦρον τά περί ἀμαρτύρου, διά τήν ἐν τῶ εἰσαγωγικῶ μέρει τῆς ῾Ομιλίας ἀναφερθεῖσαν διατύπωσιν: «Δέν θά ὁμιλήσω σἠμερον διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον ᾽Εκκλησίαν, διότι αὐτή είναι ἡ τελεία κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Είναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τοῦ ἑνός Θεοῦ». Περί αὐτῆς οἱ σκευωροί, ὡς ἀδίστακτοι ψεῦσται καί διαστροφεῖς, κατ᾽ ἀρχάς ἔγραψαν εἰς Φλωρινικόν Περιοδικόν, ὅτι ὁ ὁμιλητής θεολόγος ἐχαρακτήρισεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ». κατόπιν δέ ὅτι ἡ διατύπωσις εΙναι «Πατερικῶς καί ῾Αγιογραφικῶς ἀμάρτυρος» καί ἀκολούθως ὅτι ἀποτελεῖ «καινοτομίαν καί κακοδοξίαν ᾽Εκκλησιολογικήν καί Τριαδολογικήν»!.

῾Ημεῖς ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ταῦτα, ἐνῶ ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ διατύπωσις αὕτη ἀποδεδειγμένως εἱναι ἐμπνευσμένη πρωτίστως ἐκ τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου συσχετίσεως τῆς  ἐν τῆ μιᾶ ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ καί ᾽Αγάπης ΕΝΟΤΗΤΟΣ τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, πρός αὐτήν τήν ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι, τήν ἐν τῆ ᾽Εκκλησία ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία κατά τήν ὁμόφωνον διδασκαλίαν τῶν ῾Αγίων Πατέρων, εἱναι «κατ' εἰκόνα τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς ῾Αγίας Τριάδος» ἡ ὁποία εἱναι τό «᾽Αρχέτυπον» αὐτῆς. Οὐδείς πώποτε διενοήθη ὅτι, προσευχόμενος ὁ Κύριος καί παρακαλῶν τόν Πατέρα, «...ἵνα πάντες ἕν ώσιν καθώς σύ Πάτερ ἐν ἐμοί καγώ ἐν σοί ἱνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ώσιν... ἵνα ὧσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» (Ἰωάννου ΙΖ 11, 20 καί 21), ταυτίζει τήν ἐν τῆ ΟΜΟΟΥΣΙΟΤΗΤΙ καί ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΕΙΑΝ ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, («ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), τῶν ᾽Ακτίστων, καί ῾Υπερουσίων Θείων Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, πρός τήν κατ῏ εἰκόνα ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἅτινα κτιστά ὄντα πρόσωπα, τελειοῦνται μυστικῶς ἐν τῆ ᾽Εκκλησία καί κοινωνοῦν ἐν Χριστῶ καί μετ' ἀλλήλων, κατά τό πρότυπον τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Οὐδείς οὐδέποτε τήν Τριαδικήν ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ (τήν ΑΚΤΙΣΤΟΝ καί ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΝ, εἰ θέμις εἰπεῖν, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), ἐταύτισεν ἤ ἐξίσωσεν, πρός τήν κατ' Εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτῆς κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν Του. ῞Οθεν, ἐάν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ σημαίνη τό μυστήριον τῆς ῾Ενότητος καί Κοινωνίας τῶν πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ καἴ μεταξύ των, ὥστε Αὕτη νά εἶναι τό Μυστικόν ζῶν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, αὕτη ἡ Κοινωνία, ἐν ἀπολύτω ἐννοία, ὑφίσταται ἀϊδίως καί ἀπερινοήτως ἐν τῆς ὁμοουσίῳ ῾Αγία Τριάδι, ἤτοι τόν ῎Αναρχον Πατέρα, τόν Συνάναρχον Υἱόν καί τό Συναϊδιον ῞Αγιον Πνεῦμα. Αὐτήν, ἀπεκάλεσεν ᾽Εκκλησίαν καί ὁ Μέγας Φώτιος λέγων: «Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως...» (Migne, Τόμ. 102 σελ.557D).

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὔτε κατ' ἐξοχήν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐν τῆ πρός τόν Πατέρα του προσευχήν (Ἰωάννου ΙΖ) καί κατόπιν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ Δογματολόγοι, καί τελευταίως καί ὁ θεολόγος ᾽Ελευθέριος Γκουτζίδης, οὐδόλως ἐταύτισαν τήν ἐν Χριστῶ ἑνότητα καί Κοινωνίαν τῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῆ ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρός αὐτήν τῆς ῾Ομοουσίου καί ῾Υπερουσίου Παναγίας Τριάδος. Οὐδείς ἐταύτισεν καί οὐδείς ἐξίσωσεν τό κατ' εἰκόνα κτιστόν πρός τό ᾽Αρχέτυπον ῎Ακτιστον, τό περιγραπτόν πρός τό ἀπερίγραπτον καί ἀπερινόητον, ἤτοι τήν Κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν Προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν, πρός τήν Κοινωνίαν καί ῾Ενότητα, θέμις δ' εἰπεῖν «᾽Εκκλησίαν», τῆς ῾Υπερουσίου ᾽Ανάρχου ᾽Ακτίστου καί ᾽Απερινοήτου Τριάδος. ᾽Εν τῶ σκότει τῆς ἀγνωσίας, τῆς ἐμπαθείας, τοῦ μίσους καί τῆς ἐσχάτης προδοσίας των πεπνιγμένοι οἱ σκευωροί, φέρονται ὡς νά μή κατανοοῦν ὅτι ἄν ἡ εἰκών ἤ τό ἀντίτυπον ὀνομάζεται καί εἶναι ᾽Εκκλησία Χριστοῦ, ὅπερ ἡ μυστική ἕνωσις καί κοινωνία κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ («ἐν ἐμοί»), οὐδέν τό μεμπτόν ἄν ἀποκαλέση τις καί τό ΠΡΟΤΥΠΟΝ — ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ αὐτῆς τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς ῎Ακτιστον, ῎Αναρχον, Προαιωνίαν, ῾Υπερούσιον, ᾽Απερινόητον καί ᾽Απερίγραπτον «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ», ὡς ρητῶς ἀπεκάλεσεν αὐτήν καί ὁ Μέγας Φώτιος καί γενικώτερον ἀπηχεῖται ἐν τῆ Καθολικῆ ᾽Ορθοδοξία.

῞Οθεν, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καἴ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα σατανικά ψεύδη καί διαστροφάς οἱ Φλωρινικοί καί οἱ ἐγκάθετοί των, ἐνδεδυμένοι τήν δοράν προβάτου («Ματθαιϊκοῦ»), ἐσκευώρησαν ἀπό τό 1998, μέχρι καί τήν σατανικήν ἀπόφασίν των, ὑπ' ἀριθμ. 3166/14/27.2.2002, δι' ἡς ἀκύρως, ὁ ᾽Αρχιεπίσκοπος ᾽Ανδρέας καί οἱ ᾽Αρχιερεῖς Νικόλαος, Παχώμιος, Γαλακτίων καί λοιποί ἀπεφάσισαν «ἀφορισμόν» κατά τοῦ θεολόγου, διότι μέ τήν ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας 1997, συνετρίβησαν τά μυστικά σχέδιά των περί δολίας ἑνώσεως εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, μέ πρῶτον τήν, δι' αὐτῆς τῆς «ἑνώσεως», ἀποδοχήν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971. ῾Ο «ἀφορισμός» οὗτος, ὡς σκόπιμος καί ἐκ τοῦ πονηροῦ κινηθείς, ἅμα τῆ ὑπογραφῆ του, ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅλων ἐκείνων, οἵτινες ἐσκευώρησαν ἐν τῶ πονηρῶ, καί ἀφρόνως ἀπεφάσισαν καί ὑπέγραψαν. Διά τῆς ἀφρόνου πράξεως ἀπεκαλύφθησαν καί ἀπεδείχθησαν συνεχισταί τοῦ σατανικοῦ οἰκουμενιστικοῦ κινήματος τοῦ ποτέ πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ, μέσω τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθείσης (1973), «Διεθνοῦς ῏Αδελφότητος τῆς Γενεύης», τοῦ ἑτέρου ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τοῦ τότε Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου καί παραγόντων τῆς πολιτείας, τοῦ ἰδίου κινήματος τοῦ Κιτίου ᾽Επιφανίου (1977) καί ἀμέσως τοῦ ποτε ᾽Αττικῆς Ματθαίου, 1980-1990, ὅστις διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10,1993 ὁμοίας «ἀφοριστικῆς» ἀποφάσεώς του, πρῶτος, πλήν ὅλως ΑΚΥΡΩΣ καί ἐκεῖνος, ἔθεσεν ὑπό ἀφορισμόν τό ἴδιον πρόσωπον, διότι καί κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990 καί κατόπιν, ἐστάθη ἐμπόδιον εἰς τό νά περάση ἡ ἰδία ἀπό τό 1973 ἀποτυχοῦσα προδοσία τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσω ὅμως τῶν ἰδίων συναλλαγῶν ἤτοι, τῆς «χειροθεσίας» ἔναντι τῆς «ἀναγνωρίσεως» καί τῶν πάσης φύσεως ὑλικῶν ἀνταλλαγμάτων!

Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ἅπαντα τά ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ κείμενα τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, τά ὁποῖα, ἀπό τοῦ ᾽Ιουνίου 2000 μέχρι καί τῆς Κοιμήσεώς του, +22.11.2004, συνέγραψεν καί ὑπέβαλεν ἁρμοδίως τῆ ῾Ιερᾶ Συνόδω, ὡς καί τάς ἐπανειλημμένως ἐν τῆ Ἱ. Μητροπόλει Λαρίσης, διακηρυχθείσας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας, κατά τά ἔτη 2001, 2002 καί 2003, καί ἀναφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ τρίς.

 

13. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΥ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ τήν ἀπό 5.2.2003 εἰδεχθῆ ἱερόσυλον συμπαιγνίαν Παραιτήσεως τοῦ ῏Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ΕΓΚΡΙΝΟΜΕΝ δέ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ὅσα κατ' αὐτῆς συστηματικῶς καί δημοσίως κατηγγέλθησαν καί διεκηρύχθησαν, ὅπως ἡ «ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧ)ΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ», τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη (Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 84, 91), ἄρθρον τοῦ ἰδίου «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ Η ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ» (Αὐτόθι, σελ. 206 κ.ἑ.), καί ἕτερον τοῦ ἰδίου: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΣ» («Ο.Π.», Τόμος 2003, σελ. 199-217), καθώς καί τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου «ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ» (Αὐτόθι, σελ. 222-232, σελ. 243-257, 306-322 καί 387-4Ο3, 419-447 καί 453-479).

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ τό δημοσιευθέν εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (ἐξαιρετικῶς) ΑΠΟ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 2002» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 6-22), ὅπως καί ὅλα τά σχετικά ἐπίσημα κείμενα, ἐξ ὧν προκύπτει ἡ ἀπό τοῦ 1998 ὀξεῖα Συνοδική κρίσις, καθ' ἥν οὐσία ὄχι μόνον κατελύθη ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ ῾Ιερός θεσμός τῆς ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλά καί μετετράπη εΙς ἄτιμον θεραπαινίδα τοῦ ᾽Αντιχρίστου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. («ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» Τόμος 11ος 2001, σελ. 111-116, 120-133, 139-146, 151-159, 217-225 καί Τόμος 12^ος, 2001, σελ. 11-24, 41-53, 75-97, 107-129, 133-14Ο, 151-157, 166-173, 192-195, 211-223, 243-279. Τόμος 13ος 2002, σελ. 3-19, 43-84, 139-162, 188-206, 219-250, 267-286, 461-494 Τόμος 14ος 2003, σελ. 6-22, 74-82, 103-12Ο, 147-159, 163-187).

 

14. ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ.

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 16.11.2002 συνωμοσίαν — φατρίαν τῶν τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν ᾽Ανδρέου καί Πειραιῶς Νικολάου, κατά τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, δι' ἡς συνεφώνησαν καί συναπεφάσισαν τήν ἐκδίωξίν του ἐκ τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ᾽Αχαρνῶν καί τήν κατάληψιν αὐτοῦ ὑπό τῶν ἰδίων. Τήν συνωμοσίαν ταύτην ἐπεχείρησαν εἰς τά πλαίσια τοῦ σχεδίου των, περί ὑφαρπαγῆς ὅλων τῶν Ναῶν, ἵνα οἱ ᾽Ορθόδοξοι οὐδαμοῦ ἐν ᾽Αθήναις ἔχουν ῾Ιερόν Ναόν, διά νά ἀσκοῦν τά τῆς λατρείας των, μιμούμενοι καί εἰς τοῦτο τούς ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικούς. Οὕτω καταδικάζομεν ἀφ' ἑνός μέν τήν κατά Νοέμβριον τοῦ 2002 ἀνεπιτυχῆ προσπάθειάν των νά ἐκδιώξουν ἐκ τοῦ ῾1. Ν. ῾Αγίου Δημητρίου τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας Κήρυκον, διά νά παραδώσουν τόν Ναόν εἰς τά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τήν βάρβαρον κατάληψιν τοῦ ῾Ι. Ναοῦ ῾Αγίας Τριάδος ῾Ηλιουπόλεως καί τοῦ παρακειμένου Μεγάρου τῆς Στέγης Φιλοξενίας Κληρικῶν, καί τήν ἐκεῖθεν ἐκδίωξιν τοῦ ἐπί 3Οετίαν ᾽Εφημερίου καί οὐσιαστικοῦ κτήτορος τοῦ μεγαλοπρεποῦς αὐτοῦ κτιρίου, Πρωθιερέως Θωμᾶ Κοντογιάννη, διότι δέν ἐδέχετο νά μνημονεύη τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, πρίν τήν τακτοποίησιν τῶν θεμάτων Πίστεως καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τά ὁποῖα κατηγγέλλετο ἐπί 7ετίαν. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τό γεγονός, ὅτι τόσον τό Πνευματικόν Κέντρον, ἐν Περιστερίω, ὅσον καί τήν Στέγη Φιλοξενίας Κληρικῶν ἐν ῾Ηλιουπόλει, ἀλλά καί τόν ῾Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου καί τάς δύο μεγάλας καί ἱστορικάς Μονάς καί ἄλλους Ναούς καί Μονάς, ἅπαντα ἀνεγερθέντα μέ τήν προσφοράν τῶν ὀρθοδόξων διά νά διακονήσουν τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, οἱ περί τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον τά κατέλαβον καί τά κατέστησαν κέντρα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, («Ο.Π.» Τόμος 2002 σελ. 461-494 καί «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 15-39 καί 101-114).

 

15. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΩΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ»

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καἴ τήν ἀπό 2003 ἐπιμελῶς ὠργανωμένην τελευταίαν ἀπόπειραν ὅλων τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἐν ἔτει 2003, «μεταποιήσουν» τήν κατ' ἄκραν οἰκονομίαν γενομένην δεκτήν «συγχωρητικήν εὐχήν» (ὑφ’ ἅς προῦποθέσεις καί ὅρους ἤδη ἐσημειώθησαν), καί τήν ὑποστασιάσουν, ὡς «χειροθεσίαν» καί δή ὡς δῆθεν ἀποδεκτήν ὑπό τῆς ᾽Εκκλησίας! ῎Ηγουν νά στήσουν ἐν τόπω ῾Αγίω, ἤτοι ἐν τῆ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως», καί οὕτω προσβάλουν τήν γνησίαν, ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι καί αὕτη ἡ διά πολλοστήν φοράν ἐπιχειρηθεῖσα ΠΡΟΔΟΣΙΑ κατά τῆς ᾽Αμώμου Μητρός ᾽Εκκλησίας, ΑΠΕΤΥΧΕΝ καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ὑπό τοῦ Κυβερνῶντος Αὐτήν ΧΡΙΣΤΟΥ. Ταύτην τά ξένα Κέντρα (Φλωρινικόν καί Νεοημερολογιτικόν), προετοίμαζον ἐπί μακρόν διά τῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, Δημ. Κάτσουρα καί πρωτίστως διά τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ἐπεχείρησαν δέ τό 2003 διά τῆς μεγίστης πλειοψηφίας τῶν ἐκπεσόντων ᾽Αρχιερέων.

Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ:

Α) Τήν ἐν Συνόδω (5.2.2003) διατυπωθεῖσαν θέσιν ὑπό τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου, καθ' ἥν, ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971, διά πρώτην φοράν ἐδήλωσεν: «Καί τότε μέν έν τῆ ᾽Αρχιεπισκοπικῆ ἡμῶν εὐθύνη διά τῶν πτωχῶν δυνάμεών μας καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐνεργήσαμεν ἀγωνιζόμενοι μετά τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων, ἀλλά καί τῶν τότε ἐνασχολουμένων περί τήν θεολογικήν ἐπιστήμην λαϊκῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας διά τήν κατά Θεόν πρόοδον τοῦ ῾Ιεροῦ ᾽Αγῶνος τῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Αλλά καί τώρα καί δι' ἄλλην μίαν φοράν διά τῆς παρούσης λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι πέραν τῶν οἱωνδήποτε ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό», τῆς «χειροθεσίας». Ἡ ἐν τῆ ἰδία δηλώσει, ὡς ῾Ομολογιακή φαντάζουσα, πλήν δολία διατύπωσις: «Οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν ἡ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου κυροῦ Ματθαίου γενομένων ᾽Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948», δέν ἐξαπατᾶ, διότι αὗται ἀκριβῶς αἱ ᾽Επισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1948, τῶν ὁποίων δέν ἀμφισβητεῖται ἡ πληρότης καί τελειότης, ΑΥΤΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΙ' ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ἤθελεν διανοηθεῖ νά ὑπαναχωρήση καί δηλώση «διαπραχθέντα λάθη» ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία» τοῦ 1971; (Κ.Γ.Ο. 2003, ἀριθμ, τεύχους 298, Φεβρουάριος — Μάρτιος, σελ, 45).

῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἄρνησίν του νά διασαφηνίση καί προσδιορίση ἐπακριβῶς ποῖα λάθη διεπράχθησαν εἰς τό θέμα τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἐν ᾽Αμερικῆ ἤ ἐν ῾Ελλάδι, ἔστω ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, διότι ἀφ’ ἑνός τό 1971 ἐν Συνόδω οὐδεμία χειροθεσία ἐνεφανίσθη, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί αὕτη οἰκονομικῶς καί ὑπό ὅρους, ἀφ’ ἑτέρου δέ αὐτά τά «τυχόν λάθη», προσβάλλουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ χειροτονίαν του.

Β) Τήν ἀπό 20.8.1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» τοῦ ᾽Αργολίδος Παχωμίου, ἡ ὁποία, ἐνῶ ἐφυλάσσετο καί περιεκρύβετο ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὅπως καί τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό 2004 ἐκυκλοφορήθη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ὠργανωμένου σχεδίου νά περάση ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, παραλλήλως μέ τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου. ᾽Εν τῆ 8η σελίδι αὐτῆς, ὁ «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, ἤδη ἀπό τό 1974, ὅλως ἀσεβῶς, φέρεται ὑπαναχωρῶν καί ὁμολογῶν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», ὅπως καί οἱ «πέντε» κατά τό 1991, ὡς δῆθεν τετελεσμένον γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη ἐν ῾Ελλάδι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος! Γράφει: «᾽Αλλ ' ἐφ ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἵνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. ᾽Αλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ΕΛΑΒΟΝ ΤΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΑΓΓΑΛΛΙΩΜΕΝΟΙ. ᾽Αλλ ' οὐδέν θαυμαστόνν»!

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τοῦτο τό φρόνημα - πίστιν, τοῦ ἐκπεσόντος «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, διότι αὐτό καθ ' ἑαυτό τό τόλμημα ἀποτελεῖ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ἐνῶ κατελέγχεται καί ὡς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ. ᾽Αποτελεῖ ἐπινόημα καί τόλμημα ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ, διότι τόν Σεπτέμβριον — ᾽Οκτώβριον τοῦ 1971 οὐδείς λόγος ἐγίγνετο περί «χειροθεσίας, ἀλλά μόνον καί δή ὑπό σαφεῖς καί ρητάς δεδομένας προϋποθέσεις, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς ᾽Εξαρχίας, ἐδηλώθη ὅτι κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί οὐχί ἀγαλλιώμενοι, οἱ Αρχιερεῖς ἐδέχθησαν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί οὐχί «χειροθεσίαν». Αὐτό, κατά τόν πλέον σαφῆ καί κατηγορηματικόν τρόπον, βεβαιοῖ ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

῾Ομοίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 25-30.7.2004 ἑτέραν ἐπιστολήν, τοῦ ἰδίου πρός τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ἐν τῆ ὁποία μέ ἐπιμονήν καί μένος ὁμολογεῖ: «῾Η παράγραφος τῆς ἐξομολογητικῆς ἐπιστολῆς μου γράφει καθαρά τ᾽ ἀληθές... ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν ᾽Αμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι ᾽Αρχιερεῖς Κάλλιστος καί ᾽Επιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν ῾Ελλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΙν ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν ᾽Αρχιερεῦσιν, οἵτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ; Πλέον ἔτι οὐδέν. Τά μεθ᾽ ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ: ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ:…»;

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, καί ταύτην τήν δευτέραν του ἀπεγνωσμένην προσπάθειαν, καθ' ἥν, ὁ ἱερόσυλος Γέρων Παχώμιος, ὑποτροπιάζων εἰς τό σατανικόν ψεῦδος ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ἐμφανίζει, ὡς δῆθεν τετελεσμένον καί ἀναμφισβήτητον γεγονός, καθ ' ὅ καί ἐν ᾽Αμερικῆ καί ἐν ῾Ελλάδι εἰς τούς ᾽Αρχιερεῖς ἐπεβλήθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ὅτι ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ νεώτεροι ᾽Αρχιερεῖς, φέρουν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ὡς κατ' αὐτόν προερχόμενοι ἐκ χειροθετημένων ᾽Επισκόπων καί ἑπομένως ἅπαντες διατελοῦντες ὑπό τήν «πολυώδυνον χειροθεσίαν».

Ἡμεῖς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς καί τοῦτο τό Σατανικόν ψεῦδος καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, πολύ δέ περισσότερον αὐτή αὕτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ἐξεδήλωσέν ποτε τοιοῦτον φρόνημα ἀπό τό 1971 καί μέχρι τό 2003. ᾽Αντιθέτως καί τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον κατεδίκασεν καί καθήρεσεν τό 1977, καί ὡς πρόσωπα οἱ ᾽Αρχιερεῖς καί ὡς ῾Ιερά Σύνοδος, πάντοτε ΩΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΣΣΟΝ ὅτι ἡ τοιαύτη βλασφημία δέν ἐδηλώθη τό 1971 καί οὐδέποτε εὗρεν τόπον νά ἐπικαθήση εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. ῞Ενεκα δέ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὁ ἀσεβής Γέρων Παχώμιος περιέκρυπτεν τήν ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ἐνῶ ὁμοίως περιεκρύπτετο καί τό 54/76 βλάσφημον ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἑτέρου ἀσεβοῦς καί αἱρετικοῦ Νικολάου, αἱ μή κηρυσσόμεναι βλασφημίαι δέν ἤγγισαν ποτέ τήν ᾽Εκκλησίαν. ᾽Αλλά καί ὅτε τάς ἐκήρυξαν δημοσίως, αὗται ἔσχον τάς φοβεράς των συνεπείας μόνον ἐπ' αὐτῶν τῶν ἰδίων οἱ ὁποῖοι ἐπί 31 συναπτά ἔτη ὁμολογοῦντες ὀρθῶς περικρὑπτοντες δέ ἐντός αὐτῶν ἀκήρυκτον τήν βλασφημίαν, δέν ἐλογίζοντο ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, μέχρις ὅτου ἀπό τήν 5.2.2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί δημοσίως ἐκήρυξαν ταύτην καί ἠθέλησαν νά τήν ἐπιβάλουν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Δι' αὐτό τό γεγονός ἀπεκηρύχθησαν καί διεγράφησαν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ῞Οθεν ἐπισημαίνομεν ὅτι ὅσοι μιμούμενοι τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον, ἀφρόνως ἀνοηταίνοντες ὑπαναχωροῦν, οὗτοι βλασφημοῦν καί πίπτουν ὡς ἄτομα ἤ καί «συμμορία», καί ἀποκόπτονται καί αὐτοαποβάλλονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἤγουν, ὅσοι ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, ῾Ιερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν Αὐτῆς, ὁμοφρονοῦντες καί ἡνωμένοι ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπανεχώρησαν ἐκ τῆς ἀπ' ἀρχῆς καθολικῆς συνειδήσεως ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, παραμένουσι «ἀπηλλαγμένοι οἱασδήποτε συνεπείας τοῦ βδελύγματος τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας».  Τό μικρόν τοῦτο λεῖμμα τῆς Χάριτος, ὅσον μικρόν καί ἄν καταστῆ, θά εἱναι μεῖζον καί ἰσχυρότερον τῶν εἰς τό βδέλυγμα τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐκπεσάντων, ἐνεργεία τοῦ ᾽Αντιχρίστου καί ᾽Εκκλησιομάχου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καἴ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὅτε τό 1973 ἐξέλεγεν καί ἐχειροτόνει νέους ᾽Αρχιερεῖς, ἐν οἱς καί τόν ᾽Αργολίδος Παχώμιον, δέν διενοεῖτο κἄν τό μίασμα τῆς χειροθεσίας. ῾Ομοίως καί κατά τό 1995, ὅτε πάλιν προέβαινεν εἰς ἐκλογάς καί χειροτονίας ᾽Επισκόπων, ΟΥΔΕΙΣ διενοεῖτο τά περί «χειροθεσίας» ἤ περί «λάθους», ἤ περί «μομφῆς ἐκ τῆς πολυωδύνου χειροθεσίας»!

 

Γ) Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς τήν κατά τήν ἶδίαν περίοδον καί ἀπ' ἄμβωνος τήν 29ην Αὐγούστου 2004 ἐν τῶ ῾Ιερῶ Ναῶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου ᾽Αθηνῶν, ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δήλωσιν τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, καθ' ἥν ἐδήλωσεν: «...῎Ημουνα εἰς τήν χειροθεσίαν καί ἔτρεμα ὁλόκληρος, ὁ Μεσσηνίας, ἔσκυψε τό κεφάλι καί τόν διαβάσανε. Τό τί τοῦ διαβάσανε δέν ξέρω, δέν πρόσεξα καθόλου διότι ἤξερα ὅτι... διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν ᾽Αμερική, αὐτές διαβάσανε κι ἐδῶ. Είναι δύο εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν ᾽Αρχιερέων...». Καί τοῦτο κατελέγχεται ὡς ἀπολύτως ψευδές, ἀλλά καί ὑποβολιμαῖον διότι:

1) Πέραν τῶν ἐπισήμων δηλώσεων τῆς ᾽Εξαρχίας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ αὐτῆς εἰς τήν ῾Ελλάδα, ἀλλά καί ἐν Συνόδοις, καί κατά τήν 28.10.1971 εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ καί ὁμαδικῶς ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή, οὐδείς τύπος περί «χειροθεσίας» ἔλαβε χώραν, ὅπως πολλοί ἐξ ἡμῶν ἔχουσιν ἰδίαν ἀντίληψιν, καί οὐδεμία εὐχή χειροτονίας ἀνεγνώσθη. ῎Αν ἐκ τῶν παρισταμένων ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ βήματος, κάποιος ἤνοιξεν τό Μέγα Εὐχολόγιον ἤ τό ᾽Αρχιερατικόν, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, νά δηλώση ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων ὡς «αὐτόπτης καί αὐτήκοος», κατά δήλωσίν του, ποῖος καί πότε ἤνοιξεν τό Εὐχολόγιον εἰς αὐτήν τήν σελίδα ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, καί ποῖοι ἄλλοι ἔσχον κατά τόν ἰσχυρισμόν του, τήν ἰδίαν ἐμπειρίαν. Οὐδείς δύναται νά ἀνατρέψη τήν ἐν ῾Ελλάδι ἱστορικήν ᾽Αλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καθολικήν καί ἀδιάκοπον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις ἐπί 60 περίπου ἔτη ἐπιδιώκει τήν Προδοσίαν κατά τῆς Γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί δή σήμερον διά τοιούτων ἀφελῶν προσώπων, τά ὁποῖα κατελέγχονται τοὐλάχιστον ὡς ἀνεπαρκῆ καί ἀνοηταίνοντα.

2) ᾽Επί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ὁμολογεῖ καί ἐκφράζει μέ συνέπειαν τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι εἰς τήν ῾Ελλάδα, οὐδείς ἐδέχθη ἤ ἐνήργησεν χειροθεσίαν, ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ὅμως καί αὕτη δέν ἀνεγνώσθη εἰς τούς ῾Ιερεῖς, ὅπως προέβλεπεν ἡ σχετική ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. ᾽Επί τρεῖς δεκαετίας, ὁ «Περιστερίου», εἴτε ὡς ῾Ιερομόναχος, εἴτε ὡς ᾽Επίσκοπος οὐδέποτε κατήγγειλεν ἤ διέψευσεν τά Πρόσωπα, οὔτε καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὅταν προέβαινον εἰς καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου ἤ κατά τάς Μεγάλας Συνόδους τοῦ 1981 καί 1983, ὅτε ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ΑΠΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ὅτι τό 1971, ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ «χειροθεσίαν», ἀλλ’ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην Οἰκονομίαν καί ὑπό τάς προϋποθέσεις ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾽Εκκλησιολογίαν — ῾Ομολογίαν καί ἐγένετο κατά Θεόν ἡ ἕνωσις καί οὕτω ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, τέλος δέ καί ἐπί τῆ προσδοκία τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό τοῦ 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὡσαύτως εἰς τόσας ἀλλεπαλλήλους μεγάλας Πανελλαδικάς — Πανορθοδόξους Συνάξεις, ἐτήρησεν σιγήν καί ἐνεθυμήθη τό 2003-2004 νά ἑνώση τήν φωνήν του μετά τῆς ὠργανωμένης συμμορίας τῶν ἀσεβῶν προδοτῶν καἴ νά ἀποτολμήση ὅσα ἀσεβῆ βλάσφημα ἀλλά καί ψευδῆ τοῦ ὑπηγόρευσαν νά εἴπη;

 

Δ) ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί ὅσα ψευδῆ καί βλάσφημα ἐπί τοῦ θέματος ἐγγράφως ἐπροπαγάνδισεν καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἤδη ἀπό τό 1972-1973 ἐπηρέασεν καί παρέσυρεν εἰς τάς ἰδέας του περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς «χειροθεσίας», τούς Μητροπολίτην Κιτίου ᾽Επιφάνιον, Κορινθίας Κάλλιστον κλπ., ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι οἱ ἐσχάτως ἀναφανέντες «Γενίτσαροι» ἐπί δύο περίπου δεκαετίας, ἐμαθήτευσαν παρ' αὐτῶ. Δέν μυωπάζομεν ὅτι ἤδη ἀπό τό 2003, εἷναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι αὗται αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας ἀνεγνώσθησαν εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς εἰς τήν ᾽Αμερικήν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιστρέψαντες, ἐκ δειλίας καί φόβου, ἀπέκρυψαν διότι θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά κατεδικάζοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται, ὁμολογήσαντες οἱ ἴδιοι τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν καί ἐνήργησαν ἐν ῾Ελλάδι, ἐνῶ ἐσχεδίαζον νά ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν «χειροθεσίαν» των διά θεμιτῶν καί ἀθεμίτων μεθοδειῶν. Τούς ἐν λόγω ᾽Αρχιερεῖς καί τό γεγονός, ὅπως σύνθετον προκύπτει, εἱναι ἁρμοδία ἡ ᾽Εκκλησία νά ἐκδικάση μόλις ἐξέλθη τοῦ χειμῶνος, τόν ὁποῖον διέρχεται. ῞Οθεν τό σχέδιον τῆς προδοσίας νά προσβληθοῦν αἱ Κανονικαί καί ᾽Ορθόδοξοι χειροτονίαι τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, μέσω τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐπί τῆς ἐν ῾Ελλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, καί οὕτω διά τοῦ βδελύγματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» των, νά ἐξισωθοῦν πρός τάς χειροτονίας τῶν Φλωρινικῶν, προκύπτει ἀνάγλυφον. ᾽Επί τοῦ ἐν τῆ γενέσει του «τεθνηκότος» τούτου ζητήματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας, ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου; «῎Ηκει δέ ἡμῖν ὁ λόγος ἐπ' αὐτό τό κεφάλαιον καί στένω μέν ὅτι πάλαι τεθνηκός ζήτημα, καί τῆ πίστει παραχωρῆσαν, νῦν ἀνακαινίζεται, στῆναι δέ ὅμως ἀναγκαῖον πρός τούς λογολέσχας, καί μή ἐρήμην ἁλῶναι, λόγον ἔχοντας καί συνηγοροῦντας (Γρηγ. τοῦ Θεολόγου, Ε.Π., 36, 148).

 

16. ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΥ (2004), ΚΑΙ ΤΩΝ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΥΡΟΥ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ.

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους τήν ἀπό Μαίου 2004 «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΥ, ὡς καί τάς ἐν τῶ Ζ' αὐτῆς μέρει περιληφθείσας «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας τῶν ἐτῶν, 1997 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Θεσσαλονίκης, καί 2001, 2002 καί 2003 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Λαρίσης ὑπό τόν Μακαριστόν Μητροπολίτην κυρόν Πανάρετον. («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 165-188). ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ καἴ ΑΠΟΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα κατ' αὐτῶν τῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ, ψευδῆ ἡ παραπλανητικά καί βλάσφημα ἀπετόλμησεν ἡ περί τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν βλάσφημος καί αἱρετική ὁμάς, προκειμένου νά μήν ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ τήν καλήν ῾Ομολογίαν ἐπί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί οὕτω ἀνακοπῆ ἡ προδοσία.

Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝ τό ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 390/16.6.2005 ἱστορικόν ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, δι ' οὗ ΔΙΕΚΟΨΕΝ τήν μετά τῆς ὑπό παραίτησιν ὄντα ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν «Σύνοδον» ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΕΓΡΑΨΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ᾽Επί τούτω ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ὅτι, ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί ἅπας ὁ ῾Ιερός Κλῆρος καί ὁ πιστός Λαός, ΔΕΝ ΕΧΩΡΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΕΣΧΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλ' ἐξήλθομεν καί ἐχωρίσθημεν ΚΑΪΑΦΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ καί «ἀσεβοῦς συμμορίας», διά νά μείνωμεν, ὡς ἔμειναν καί οἱ πρό ἡμῶν Πατέρες τό 1924, τό 1937 καί τό 1995, πιστά μέλη τοῦ ῾Αγίου Σώματος τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ᾽Επί πᾶσι τούτοις ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΠΡΟΣΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. Πρ. 401)26.10.2005 ἱστορικήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ πρός τούς πρώην ἐν Χριστῶ ᾽Αδελφούς, τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Κηρύκου, ὅσοι δέ σιγοῦν ἤ εὐθέως ἀρνοῦνται, νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τό θεοβούλητον τοῦτο γεγονός τῆς ἐν ᾽Αληθεία καί ᾽Αγάπη ῾Ενώσεως ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, οὗτοι λογίζονται ὡς παντελῶς ἄπιστοι, ἀλλά καί ὡς ἐργάται τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», ἤτοι τοῦ ᾽Αντιχρίστου.

 

17. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΠΗΔΗΣΕΩΣ ΤΟΥ «ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ» ΠΑΧΩΜΙΟΥ

ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΛΑΡΙΣΗΣ.

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν ᾽Αντικανονικήν καί εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περί προσβολῆς τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ῾Ομολογἴας ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἀλλαχόθεν εἰσπήδησιν ὡς κλέπτου καί ληστοῦ, τοῦ «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί εἰς τήν νεοσύστατον Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγ. ᾽Αποστόλων, ὑπό τόν Παν/τον ῾Ιερομόναχον π. ᾽Αμφιλόχιον.

Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ:

α) Τόν παράνομον, ᾽Αντικανονικόν «διορισμόν» του ὡς «τοποτηρητοῦ, οὐσία δέ ΕΓΚΑθΕΤΟΥ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, τήν ὁποίαν κατελήστευσεν καί ἐπυρπόλησεν, ἐνθαρρύνας καί στερεώσας τόν διχασμόν καί τάς βλασφημίας του εἰς τήν Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων ὡς καί εἰς τό πλήρωμα τῆς Τοπικῆς ᾽Εκκλησίας.

β) Τήν ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ παρέμβασίν του ἐπί καθαρῶς πνευματικῶν ὑποθέσεων ἀφορωσῶν πνευματικήν κατάστασιν ῾Ιερομονάχου, μέλους τῆς ὑπό τόν Κανονικόν καί ᾽Ορθόδοξον Γέροντα — Πνευματικόν π. ᾽Αμφιλόχιον ᾽Αδελφότητος καἴ προϊστάμενον ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μονῆ ῾Αγίων ᾽Αποστόλων Ραψάνης Λαρίσης. Ὁ «ἀλλαχόθεν» εἰσπηδήσας εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, βλάσφημος καί ἐκπεσών «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, παρά πᾶσαν πνευματικήν, Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησιαστικήν Τάξιν καί Δεοντολογίαν, ἔλυσεν τό κατά τοῦ ἐν λόγω ῾Ιερομονάχου ἐπιτίμιον τῆς ᾽Αργίας, ἐπιβληθέν αὐτῶ ὑπό τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ του π. ᾽Αμφιλοχίου, ὅπερ οὐδείς ἠδύνατο νά ποιήση, Τόν ἴδιον νεαρόν ῾Ιερομόναχον ὄντα ἐν ἀργία, ἀναρμοδίως παρά πᾶσαν ἠθικήν καί τήν ὅλην πνευματικήν δεοντολογίαν ὠνόμασεν «προϊστάμενον» τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς, τόν «ἔκειρεν εἰς μεγαλόσχημον Μοναχόν», τόν «ἐχειροθέτησεν εἰς πνευματικόν» τοῦ προσέφερεν δέ καί τό ὀφίκιον τοῦ «᾽Αρχιμανδρίτου»!!! Ταῦτα ὡς ἀνήθικον συναλλαγήν διά τάς «ὑπηρεσίας» των εἰ τό Σατανικόν νέον κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ, ἡμεῖς ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι

 ὸ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, κρίμασιν οἰς οἰδεν Κύριος, ἀπό τό 1999 διέπραξεν καί διαπράττει φρικτάς ἀντιεκκλησιαστικάς πράξεις, αἱ ὁποῖαι ἤδη ὡς ἄλλαι λόγχαι νέου Κεντυρίωνος λογχεύουν καί τραυματίζουν τό σῶμα τῆς ᾽Εκκλησίας καί ἐσχάτως ἰδιαιτέρως αὐτό τῆς τοπικῆς ᾽Εκκλησίας τῆς Λαρίσης. Διά τῶν ἀσυγγνώστων ἀλλά καί σκοπίμων παρεμβάσεών του, συντρίβονται ψυχαί, ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν, ἐνῶ πρωτίστως συντρίβεται καί κολάζεται καί ἡ ἰδική του ψυχή, καί κατόπιν τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾽Ιγνατίου καί τῶν ἐν τῆ ἰδία ἀνταρσία, βλασφημία καί σχίσματι περιπεσόντων Μοναχοῦ ᾽Αγαθαγγέλου καί ῾Ιερ/νου Βαρθολομαίου. Τάς πράξεις ταύτας ἡμεῖς ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ἀντικανονικάς — βαρβάρους καί εἰς τά πλαίσια τῆς προδοσίας κατά τῆς ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ διαπραχθείσας.

Ταῦτα ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΝΤΕΣ, ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι τοῦ λοιποῦ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ θέλομεν ἔχει μετά τῆς βλασφήμου καί ᾽Εκκλησιομάχου ὁμάδος τῶν πρώην Μητροπολιτῶν Νικολάου, Παχωμίου, Γαλακτίωνος, Ταρασίου, ᾽Ανδρέου καί Χρυσοστόμου, ὡς καί τοῖς ἀκολουθοῦσιν αὐτοῖς ῾Ιερεῦσι καί Διακόνοις. Τούτους, ὡς πρώην ἐν Χριστῶ, Πατέρας καί ᾽Αδελφούς, ἤδη δέ ὡς θανασίμως τετραυματισμένας εἱκόνας Χριστοῦ, ἀγαπῶμεν καί συμπάσχομεν αὐτοῖς ὡς ὑπό τοῦ πονηροῦ καταληστευθέντας καί προσευχόμεθα ὑπέρ αὐτῶν. ᾽Επί τούτοις ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ῾Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδία, ποιοῦμεν ΕΚΚΛΗΣΙΝ ἵνα, ἄνευ ἄλλων προϋποθέσεων καί ὅρων, ἀλλά μόνον ἐν τῆ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ᾽Αγάπη Αὐτοῦ, ἐπανέλθουν ἐν μετανοία εἰς τήν ἐξ ᾽Ης ἐξεκόπησαν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἀπό κοινοῦ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ, ΠΑΤΕΡΑ ΥΙΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ καί τήν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, τῆς ῾Οποίας οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι ἕχουν Γνησίαν καί ᾽Αδιάκοπον τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἀμόλυντον τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. ΑΜΗΝ.

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΤΑ ΜΕλΗ

+ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς

+ Πρωθιερεύς Κοντογιάννης

+Ἱερεύς Θωμᾶς Ἀνδρέας Σίντνιεβ

Μοναχός Βαρνάβας

Μοναχός Κύριλλος

Μοναχός Θεόδωρος

 

Ὁ Γραμματεύς

Θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης

 

 

ΑΚΡΙΒΕΣ ΑΝΤΙΓΡΑΦΟΝ

ΕΚ ΤΟΥ ΠΡΩΤΟΤΥΠΟΥ

 

 

 

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

                              ΚΗΡΥΚΟΣ

 

 

---

[1] Τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τήν ἐκοινοποιήσαμεν μέ τό ὑπ’  Α.Π. 418α 21 Σεπτ. 2006 (π.ἡ.) ἔγγραφον ἡμῶν, ἔχοντος οὕτω: «ΠΡΟΣ τούς πρώην ἐν Χριστῶ ‘Αδελφούς καί Συνεπισκόπους κ.κ. α) Νικόλαον, β) Παχώμιον, γ) Γαλακτίωνα δ) Ταράσιον ε) ‘Ανδρέαν στ) Χρυσόστομον, ὡς καί τούς ὑπ’ αὐτούς Πρεσβυτέρους καί Ἱεροδιακόνους: Εὐστάθιον, Στέφανον, Νεόφυτον, Δαμασκηνόν, ‘Ανανίαν, ‘Αντώνιον,  ‘Απόστολον, Δημήτριον, Ἠλίαν, Κασσιανόν, Κυπριανόν, Λάζαρον, Νικόλαον, Παντελεήμονα, Στέφανον, Χρύσανθον,  Ἰγνάτιον, Μεθόδιον καί Βαρθολομαῖον. ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ : Α. Ἱεράς Μονάς καί ‘Ενορίας Β. Τούς πρώην Μητροπολίτας Γρηγόριον καί Χρυσόστομον. Διά τῆς παρούσης σᾶς ἀποστέλλομεν συνημμένως τήν ἐξ 25 ἐντύπων σελίδων ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ μετά καταδίκης τῶν ὑφ’ Ὑμῶν ἀποτολμηθεισῶν βλασφημιῶν κατά τε τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας (τάς ὁποίας «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ἀπό τό 2003 ἄλλοι κηρύσσετε καί ἄλλοι σιωπηρῶς ἐγκρίνετε καί υἱοθετεῖτε), ὡς καί καταδίκης τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ πρώτου ἐξ’ Ὑμῶν, διά νά λάβητε γνῶσιν. ‘Επί τούτοις προσευχόμεθα, ὅπως ὁ Κύριος νεύση ἀγαθά εἰς τάς καρδίας ὅλων Ὑμῶν τε καί Ἡμῶν, πρός σωτηρίαν ὅλων μας ΔΙΑ καί ΕΝ ΤΗ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΑΜΗΝ. Ἐλάχιστος πρός Κύριον εὐχέτης. + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ».