ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ 2006

                                    ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

 

ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ

ΑΜΑ ΔΕ

ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

 

ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ

ΥΠΟ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ  ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΙΕΡΑΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΛΕΩΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑ ΤΑΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ 6 ΚΑΙ 15 ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006

 

ΚΟΡΩΠΙ  2007

ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ

Ἐν συ­νε­χεί­ᾳ τῆς ἀ­πό 14ης Μα­ί­ου 2004 δι­α­κη­ρύ­ξε­ως τῆς προ­σω­πι­κῆς μας «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» καί τῆς ἀ­πό 16.6.2005 ἀ­πο­κη­ρύ­ξε­ως, δι­α­κο­πῆς κοι­νω­νί­ας καί δι­α­γρα­φῆς, ἀ­πό τά δί­πτυ­χα τῆς Γνη­σί­ας Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας, τῶν με­τά τοῦ ψευ­δαρ­χι­ε­πι­σκό­που Νι­κο­λά­ου, συγ­κρο­τη­σάν­των τήν βλά­σφη­μον καί ἀ­σε­βῆ «συμ­μο­ρί­αν», συ­νε­κα­λέ­σα­μεν τήν 6^ην καί 15^ην Σε­πτεμ­βρί­ου 2006, Μη­τρο­πο­λι­τι­κήν Σύνοδον, ἵ­να καί δι' Αὐ­τῆς δι­α­κη­ρυ­χθῆ ἡ ῾Ο­μο­λο­γί­α καί κα­τα­δι­κα­σθοῦν αἱ φρι­κταί βλα­σφη­μί­αι, τάς ὁ­πο­ί­ας «γυ­μνῆ τῆ κε­φα­λῆ» ἐ­κή­ρυ­ξαν οἱ πρώ­ην ᾽Ορ­θό­δο­ξοι ῾Ι­ε­ράρ­χαι, πρώ­ην Πει­ραι­ῶς Νι­κό­λα­ος, πρώ­ην Ἀρ­γο­λί­δος Πα­χώ­μιος, πρώ­ην Πε­ρι­στε­ρί­ου Γα­λα­κτί­ων, πρώ­ην Να­ού­σης Τα­ρά­σιος, πρώ­ην Δι­αυ­λεί­ας Ἀν­δρέ­ας, καί  πρώ­ην Φι­λίπ­πων Χρυ­σό­στο­μος.

Τοῦ­το ἐ­πρά­ξα­μεν, ἀ­φοῦ ἐ­λά­βο­μεν ὑ­π' ὄ­ψιν τήν κρι­σι­μό­τη­τα τῶν ᾽Εκ­κλη­σι­α­στι­κῶν πραγ­μά­των τά ὁ­ποῖ­α ἀ­παι­τοῦν ἄ­με­σον ἀν­τι­με­τώ­πι­σιν, κα­τά τό τοῦ ῾Ο­σίου Θε­ο­δώ­ρου τοῦ Στου­δί­του:  «Ἐν­το­λῆ γάρ Κυ­ρί­ου μή σι­ω­πᾶν εν και­ρῶ κιν­δυ­νε­ού­σης Πίστεως. Λάλει γάρ, φη­σί, καί μή σι­ώ­πα. Ὅ­τε πε­ρί πί­στε­ως ὁ λό­γος, ούκ ἐ­στιν εἰ­πεῖν, ἐ­γώ τίς ε­ί­μί. Διά τοῦ­το κἀ­γώ ὀ τά­λας δε­δοι­κώς τό κρι­τή­ριον λα­λῶ. Οὐ­δε­μί­α αἵ­ρε­σις, τῆς εἰ­κο­νο­μα­χι­κῆς ταύ­της αἱ­ρέ­σε­ως, δει­νο­τέ­ρα. Χρι­στόν ἤρ­νη­ται, εἰς πρό­σω­πον δέ­ρει, πραγ­μα­τι­κῶς καί λο­γι­κῶς λυτ­τῶ­σα... Χρι­στια­νοί ἀ­πολ­λύ­με­θα. Προ­φθά­σω­μεν τό πρό­σω­πον Χρι­στοῦ ἐν ἐ­ξο­μο­λο­γή­σει ἀ­σπα­σώ­με­θα Χρι­στόν, ὅν δι' ἀ­θε­τή­σε­ως τῆς αὐ­τοῦ ἁ­γί­ας εἰ­κό­νος ἀρ­νο­ύ­με­θα».

 Δη­λα­δή, συ­νε­κα­λέ­σα­μεν τήν Μη­τρο­πο­λι­τι­κήν Σύνοδον, ἵ­να καί δι' αὐ­τῆς δι­α­κη­ρύ­ξω­μεν το­ύς πε­ρί Πί­ο­τε­ως λό­γους, ὡς ὁ Ἅ­γιος Θε­ό­δω­ρος Στου­δί­της ἐ­δί­δα­σκεν τό­τε το­ύς ὀρ­θο­δό­ξους δι­α­κη­ρύσ­σων, ὅ­τι «ἔ­χο­μεν ἐ­ντο­λήν ἀ­πό τόν Κύριον νά μή σι­ω­πῶ­μεν, ὅ­ποι­οι καί ἄν εἴ­με­θα, δι­ό­τι ὅ­ταν πο­λε­μῆ­ται ἡ Πίστις, δέν δι­και­ο­λο­γεῖ­ται κα­νε­ίς νά λέ­γη, ἐ­γώ ποι­ός εἶ­μαι, ἤ δέν μοῦ πέ­φτει λό­γος». Καί, ὅ­πως πά­λιν ὁ ἴ­διος ἔ­λε­γεν: «Διά τοῦ­το καί ἐ­γώ ὁ δυ­στυ­χής (κα­λό­γη­ρος) φο­βο­ύ­με­νος τό κρι­τή­ριον φω­νά­ζω (καί λέ­γω ὅ­τι) ΚΑΜΜΙΑ ΑΛΛΗ ΑΙΡΕΣΙΣ δέν εἷ­ναι φο­βε­ρω­τέ­ρα ἀ­πό αὐ­τήν τήν Εἰ­κο­νο­μα­χι­κήν, ἡ ὁ­πο­ί­α ἔ­χει ἀρ­νη­θεῖ καί ἔ­χει βλα­σφη­μή­σει κα­τά πρό­σω­πον τόν Χρι­στόν καί τόν μα­στι­γώ­νει μέ λύσ­σα... Χρι­στια­νοί μου χα­νό­με­θα αἰ­ω­νί­ως, διά τοῦ­το ἀς προ­σφύ­γω­μεν καί ἀς προ­σπέ­σω­μεν εἰς τόν Χρι­στόν, ἀ­σπα­ζό­με­νοι μέ εὐ­λά­βειαν τήν ἁ­γί­αν εἰ­κό­να Του, τόν ὁ­ποῖ­ον ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ καί ΒΛΑΣΦΗΜΟΥΝ ὀ­σοι ἀρ­νοῦν­ται αὐ­τῆς τήν προ­σκύ­νη­σιν». (Ρ.G. 99 1321).

᾽Ι­δι­αι­τέ­ρως, ὅ­μως, ἐ­λά­βο­μεν ὑ­π’ ὄ­ψιν καί τό γε­γο­νός ὅ­τι ἡ πα­ροῦ­σα Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γι­κή αἵ­ρε­σις τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ καί Πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ Οίκου­μενισμοῦ, ἡ ὁ­ποί­α μέ λύσ­σα κη­ρύσ­σε­ται καί δρᾶ παν­το­χό­θεν, ἀ­κό­μη καί δι' ᾽Αρ­χι­ε­ρέ­ων τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, εἶ­ναι πο­λύ χει­ρο­τέ­ρα τῆς εἰ­κο­νο­μα­χι­κῆς, δι­ό­τι αὕ­τη ἀρ­νεῖ­ται καί κα­ταρ­γεῖ ἔρ­γω καί λό­γω τήν ΜΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, ΤΗΝ ΜΙΑΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, ΤΟΝ ΕΝΑ ΕΝΑΝΘΡΩΠΗΣΑΝΤΑ, ΣΤΑΥΡΩΘΕΝΤΑ καί ΑΝΑΣΤΑΝΤΑ ΧΡΙΣΤΟΝ

Δι­ό­τι πράγ­μα­τι, τό σα­τα­νι­κόν κή­ρυγ­μα, κα­θ' ὅ δῆ­θεν ὅ­λαι αἱ ἀ­π' ἀρ­χῆς καί μέ­χρι σή­με­ρον σχι­σμα­τι­καί, αἱ­ρε­τι­καί, ψευ­δώ­νυ­μοι χρι­στι­α­νι­καί ἐκ­κλη­σί­αι, δη­λα­δή ὅ­λαι αἱ ὀρ­γα­νώ­σεις - πα­ρα­τά­ξεις τοῦ ᾽Αν­τι­δί­κου, με­τέ­χουν τῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας τοῦ Χρι­στοῦ, ὡς μέ­ρη, καί εἶ­ναι ὅ­λαι τό ἴ­διον, ἀλ­λά καί τό γε­γο­νός ὅ­τι ἀ­πό τό 1924 ὁ ἴ­διος ἀν­τί­δι­κος τοῦ Χρι­στοῦ καί τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας Του, μέ δο­λι­ώ­τε­ρον τρό­πον πο­λε­μᾶ πά­λιν τόν Χρι­στόν, ἀ­φοῦ τώ­ρα πο­λε­μᾶ τήν Ἐκ­κλη­σί­αν Του, ἐ­πι­βάλ­λει εἰς ἡ­μᾶς το­ύς ᾽Ορ­θο­δό­ξους νά δι­α­κη­ρύσ­σω­μεν τήν ὁ­μο­λο­γί­αν μας, καθ᾽ ἥν ἡ Μία ῾Α­γί­α Κα­θο­λι­κή καί ᾽Α­πο­στο­λι­κή ᾽Εκ­κλη­σί­α δέν δι­η­ρέ­θη καί δέν ἐ­ξέ­λι­πεν οὔ­τε μέ το­ύς ποι­κι­λω­νύ­μους αἱ­ρε­τι­κο­ύς ᾽Α­ρει­α­νο­ύς, Χρι­στο­μά­χους, Πνευ­μα­το­μά­χους, εἰ­κο­νο­μά­χους, Πα­πι­κο­ύς, Προ­τε­στά­ντας, Οἰ­κου­με­νι­στάς, Νε­ο­η­με­ρο­λο­γί­τας, οὔ­τε καί μέ τάς σχι­σμα­τι­κάς πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κάς πα­ρα­τά­ξεις τοῦ 1937 καί τάς προ­τε­σταν­τι­κῶ δι­κα­ί­ω προ­ελ­θο­ύ­σας ἐξ αὐ­τῆς ψευ­δο­εκ­κλη­σί­ας, ψευ­δο­συ­νό­δους καί ψευ­δαρ­χι­ε­πι­σκό­πους, οὔ­τε καί μέ τά πα­ρό­μοι­α σχί­σμα­τα τοῦ 1995 καί 2005.

῾Η λυσ­σῶ­σα ἐ­πί­θε­σις κα­τά τῆς ῾Ο­μο­λο­γί­ας - ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου Εκ­κλη­σί­ας, ἡ ὁ­ποί­α ἤρ­χι­σεν ἀ­μέ­σως με­τά τήν, κα­τά τό 1924,  ἀ­πο­τυ­χί­αν τοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, νά πα­ρα­σύ­ρη ὅ­λους το­ύς ᾽Ορ­θο­δό­ξους εἰς τόν  Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμόν - Οἰ­κου­με­νι­σμόν, συ­νε­χί­σθη μέ τήν ἀ­πό τό 1935 καί  1948 ἐ­πί­θε­σιν κα­τά τῆς γνη­σί­ας καί ἀ­δι­α­κό­που ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς τῶν Ἐ­πι­σκό­πων καί Πρε­σβυ­τέ­ρων Αὐ­τῆς,  ἡ ὁ­ποί­α μυ­στι­κῶς ἐ­σκην­ο­θε­τή­θη τό 1950 ὑ­πό τοῦ πρώ­ην Φλω­ρί­νης Χρυ­σο­στό­μου καί ἐ­με­θο­δεύ­θη, πλήν ἀ­νε­πι­τυ­χῶς, ὑ­πό τῶν Φλω­ρι­νι­κῶν καί Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τῶν, διά τῆς γνω­στῆς χει­ρο­θε­σί­ας ἐν ἔ­τει 1971, καί ἐ­σκό­πει, καί πά­λιν με­τά τό 2003 σκο­πεῖ, εἰς τήν ΔΙΑΚΟΠΗΝ τῆς γνη­σί­ας καί ἀ­νο­θεύ­του Ἀ­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς τῶν ᾽Ε­πι­σκό­πων καί Πρε­σβυ­τέ­ρων, στρέ­φε­ται κα­τά τῆς Ὀρ­θο­δό­ξου Ὁ­μο­λο­γί­ας – Ἐκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας, δη­λα­δή κα­τά τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας, κα­τά τοῦ Χρι­στοῦ. Κα­τα­φα­νῶς αὕ­τη εἶ­ναι ἡ ἐν ταῖς ἐ­σχά­ταις ἡ­μέ­ραις γε­νι­κή ἀ­πο­στα­σί­α, ἡ ὁ­πο­ί­α μό­νον ὡς προ­δρο­μι­κή τοῦ Ἀν­τι­χρί­στου δέ­ον νά θε­ω­ρῆ­ται.

῎Αν ὁ ῾Ι­ε­ρός Δα­μα­σκη­νός ἔ­γρα­φεν διά τήν εὶ­κο­νο­μα­χί­αν, ὅ­τι οὐ­δε­μί­α αἵ­ρε­σις φο­βε­ρω­τέ­ρα τῆς εἰ­κο­νο­μα­χι­κῆς, τί θά πρέ­πει νά εἴ­πω­μεν ἡ­μεῖς διά τήν Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κήν καί Πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κήν - Οἰ­κου­με­νι­στι­κήν αἵ­ρε­σιν, ἡ ὁ­πο­ί­α πο­λε­μᾶ εὐ­θέ­ως τήν ᾽Εκ­κλη­σί­αν, πο­λε­μᾶ τόν Χρι­στόν, ἤ­τοι, τήν ᾽Ε­ναν­θρώ­πη­σιν, τό Εὐ­αγ­γέ­λιον, τόν Σταυ­ρόν, τήν ᾽Α­νά­στα­σιν καί τήν Πεν­τη­κο­στήν, ἤ­γουν τήν ᾽Α­πο­στο­λι­κήν Δι­α­δο­χήν

Ταῦ­τα πά­ντα λα­βό­ντες ὑ­π' ὄ­ψιν μας, ὁ­μοῦ με­τά τοῦ ἱ­ε­ρο­μο­νά­χου π. Ἀμ­φι­λο­χί­ου, τοῦ Πρω­το­πρε­σβυ­τέ­ρου π. Θω­μᾶ καί τοῦ ἱ­ε­ρέ­ως π. Ἀν­δρέ­ου, κα­θώς τῶν Μο­να­χῶν Βαρ­νά­βα, Κυ­ρίλ­λου καί Θε­ο­δώ­ρου, συγ­κρο­τή­σαν­τες Μη­τρο­πο­λι­τι­κήν Σύ­νο­δον, ἀ­πε­φα­σί­σα­μεν τήν Δι­α­κή­ρυ­ξιν τῆς ἐν συ­νε­χεί­ᾳ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ», εἰς τήν ὁ­ποί­αν πε­ρι­ε­λά­βα­μεν καί «ΚΑΤΑΔΙΚΗΝ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ»

Ἔρρωσθε ἐν Κυ­ρί­ῳ

+ Ὁ Με­σο­γαί­ας καί Λαυ­ρε­ω­τι­κῆς

ΚΗΡΥΚΟΣ

 

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ

ΣΤΑΜΑΛΑ - ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ  194 00 Τ.Θ. 54  ΚΟΡΩΠΙ  ΑΤΤΙΚΗΣ

ΤΗΛ. 210. 6020176, 210.6021467, 210.2466057

 

ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

(Συ­νε­δρί­α­σις 6 καί 15 Σε­πτεμ­βρί­ου 2006)

 

Α.Π. 418                                        Ἐν  Κο­ρω­πί­ῳ τῆ 16 Σε­πτεμ­βρί­ου 2006 (π.ἡ.)

 

ΘΕΜΑ: ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΑΜΑ ΔΕ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΩΝ ΥΠΟ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΔΙΑΤΥΠΩΘΕΙΣΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΒΛΑΣΦΗΜΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΕ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ[1]

 

 

᾽Εν ὀ­νό­μα­τι τῆς ῾Α­γί­ας καί ῾Ο­μο­ου­σί­ου καί Ζω­ο­ποι­οῦ καί ᾽Α­δι­αι­ρέ­του Τρι­ά­δος, ἐν ἔ­τει σω­τη­ρί­ω 2006, εἰς δύο συνεδριάσεις ( Α΄ Συνεδρίασις 6 Σε­πτεμ­βρί­ου 2006, καί Β΄ Συνεδρίασιν 16^η Σε­πτεμ­βρί­ου) ἡ ἐ­μή ἐ­λα­χι­στό­της, ὁ Μη­τρο­πο­λί­της Με­σο­γα­ί­ας καί Λαυ­ρε­ω­τι­κῆς Κήρυκος, τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας καί οἱ ὑφ᾽ ἡ­μᾶς εὐ­λα­βέ­στα­τοι Κλη­ρι­κοί, ῾Ι­ε­ρομ. π. ᾽Αμ­φι­λό­χιος καί ἱ­ε­ρεῖς π. Θω­μᾶς καί π. Ἀν­δρέ­ας, οἱ ὁ­σι­ώ­τα­τοι Μο­να­χοί, Βαρ­νά­βας, Κύριλλος, καί Θε­ό­δω­ρος, πα­ρό­ντος καί τοῦ θε­ο­λό­γου ᾽Ε­λευ­θε­ρί­ου Γκουτ­ζί­δη, ὡς Γραμ­μα­τέ­ως, με­τά τήν θε­ί­αν λει­τουρ­γί­αν, τήν ὁ­πο­ί­αν ἐ­πι­τε­λέ­σα­μεν ἐν τῶ παν­σέ­πτω ᾽Ε­πι­σκο­πι­κῶ Να­ῶ τῆς Ἁ­γί­ας Αἰ­κα­τε­ρί­νης, συ­νε­κρο­τή­σα­μεν Μη­τρο­πο­λι­τι­κήν ῾Ι­ε­ράν Σύνοδον καί ἐν­δι­ε­τρί­ψα­μεν ἐ­πί με­γί­στων θε­μά­των Πίστεως, τά ὁ­ποῖ­α ἡ κοι­νή ῾Α­γί­α ἡ­μῶν Μήτηρ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, σή­με­ρον ἀν­τι­με­τω­πί­ζει, βι­οῦ­σα πε­ρί­ο­δον κα­τα­κομ­βι­κήν.

῾Η­μεῖς, τό πι­στόν λεῖμ­μα τῆς χά­ρι­τος, ἑ­πό­με­νοι τοῖς ῾Α­γί­οις Πα­τρᾶ­σι, οἵ­τι­νες, ὁ­σά­κις ἡ ᾽Εκ­κλη­σί­α ἐ­χει­μά­ζε­το καί ἐ­δι­ώ­κε­το, δι­ε­κή­ρυσ­σον κα­θα­ράν τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΤΗΣ ΠΙΣΤΕΩΣ, χά­ρι­τι Θε­οῦ, προ­βα­ί­νο­μεν εἰς τήν δι­α­κή­ρυ­ξιν τῆς πα­ρο­ύ­σης ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, ἅ­μα δέ καί κα­τα­δί­κην τῶν ὑ­πό ἐκ­πε­σό­ντων ᾽Αρ­χι­ε­ρέ­ων δι­α­τυ­πω­θει­σῶν βλα­σφη­μι­ῶν κα­τά τε τῆς ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας καί τῆς ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας τῆς ῾Ελ­λά­δος, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νον­τες κα­τ' ἀρ­χάς τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τοῦ Με­γά­λου Πα­τρός ῾Α­γί­ου Γρη­γο­ρί­ου ᾽Αρ­χι­ε­πι­σκό­που Θεσ­σα­λο­νί­κης:

 

Η ΟΜΟΛΟΓΙΑ

ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΓΡΗΓΟΡΙΟΥ ΤΟΥ ΠΑΛΑΜΑ

 

«Εἷς Θε­ός πρό πά­ντων, καί ἐ­πί πά­ντων, καί ἐν πᾶ­σι, καί ὑ­πέρ τό πᾶν, ἐν Πα­τρί καί Υἱ­ῶ καί ἁ­γί­ω Πνε­ύ­μα­τι πα­ρ' ἡ­μῶν προ­σκυ­νο­ύ­με­νός τε καί πι­στευ­ό­με­νος· Μο­νάς ἐν Τρι­ά­δι, καί Τρι­άς ἐν Μο­νά­δι ἀ­συγ­χύ­τως ἑ­νου­μέ­νη, καί ἀ­με­ρί­στως δι­αι­ρου­μέ­νη· Μο­νάς ἡ αὐ­τή καί Τρι­άς παν­το­δύ­να­μος·, Πα­τήρ ἅ­ναρ­χος, οὐ μό­νον ὡς ἄ­χρο­νος, ἀλ­λά καί ὡς κα­τά πά­ντα τρό­πον ἀ­να­ί­τιος· μό­νος αἰ­τί­α καί ρί­ζα καί πη­γή τῆς ἐν Υἱ­ῶ καί ἁ­γί­ω Πνε­ύ­μα­τι θε­ω­ρου­μέ­νης Θε­ό­τη­τος· μό­νος αἰ­τί­α προ­κα­ταρ­κτι­κή τῶν γε­γο­νό­των· οὐ μό­νος Δη­μι­ουρ­γός, ἀλ­λά μό­νος ἑ­νός Υἱ­οῦ Πα­τήρ, καί Πνε­ύ­μα­τος ἁ­γί­ου ἑ­νός Προ­βο­λε­ύς· ἀ­εί ὤν, καί ἀ­εί ὤν Πα­τήρ, καί ἀ­εί ὤν μό­νος Πα­τήρ τε καί Προ­βο­λε­ύς· με­ί­ζων Υἱ­οῦ καί Πνε­ύ­μα­τος, τοῦ­το μό­νον ὡς αἴ­τιος· τἄλ­λα δέ πά­ντα ὁ αὐ­τός αὐ­τοῖς καί ὁ­μό­τι­μος· — οὗ Υἱ­ός εἷς, ἄ­ναρ­χος μέν ὡς ἄ­χρο­νος· οὐκ ἄ­ναρ­χος δέ, ὡς ἀρ­χήν καί ρί­ζαν καί πη­γήν ἔ­χων τόν Πα­τέ­ρα· ἐξ οὗ μό­νου πρό πά­ντων τῶν αἰ­ώ­νων ἀ­σω­μά­τως, ἀρ­ρε­ύ­στως, ἀ­πα­θῶς, γεν­νη­τῶς προ­ῆλ­θεν, ἀλ­λ' οὐ δι­η­ρέ­θη, Θε­ός ὤν ἐκ Θε­οῦ· οὐκ ἄλ­λος μέν κα­θ' ὅ Θε­ός, ἄλ­λος δέ καθ᾽ ὅ Υἱ­ός, ἀ­εί ὤν, καί ἀ­εί ὤν Υἱ­ός καί μό­νος Υἱ­ός καί ἀ­εί πρός τόν Θε­όν ἀ­συγ­χύ­τως ὤν, οὐκ αἰ­τί­α καί ἀρ­χή τῆς ἐν Τρι­ά­δι νο­ου­μέ­νης θε­ό­τη­τος, ὡς ἐξ αἰ­τί­ας καί ἀρ­χῆς ὑ­πάρ­χων τοῦ Πα­τρός, άλ­λ' αἰ­τί­α καί ἀρ­χή τῶν γε­γο­νό­των πά­ντων, ὡς δι' αὐ­τοῦ πά­ντων γε­γο­νό­των ὅς ἐν μορ­φῆ Θε­οῦ ὑ­πάρ­χων, οὐχ ἁρ­παγ­μόν ἡ­γή­σα­το τό εἶ­ναι ἴ­σα Θε­ῶ· ἀλ­λ' ἐ­πί συν­τε­λε­ί­α τῶν αἰ­ώ­νων ἑ­αυ­τόν ἐ­κέ­νω­σε, μορ­φήν τήν κα­θ' ἡ­μᾶς λα­βών, καί ἐκ τῆς ἀ­ει­παρ­θέ­νου Μα­ρί­ας εὐ­δο­κί­α τοῦ Πα­τρός καί συ­νερ­γί­α τοῦ ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος κυ­η­θε­ίς τε νό­μω φύ­σε­ως καί γεν­νη­θε­ίς, Θε­ός ὁ­μοῦ καί ἄν­θρω­πος, καί ὡς ἀ­λη­θῶς ἐ­ναν­θρω­πή­σας γέ­γο­νε ὅ­μοι­ος ἡ­μῖν κα­τά πά­ντα πλήν ἁ­μαρ­τί­ας, με­ί­νας ὅ­περ ἧν, Θε­ός ἀ­λη­θι­νός, ἑ­νώ­σας ἀ­συγ­χύ­τως καί ἀ­τρέ­πτως τάς δύ­ο φύ­σεις καί θε­λή­σεις καί ἐ­νερ­γε­ί­ας, καί με­ί­νας εἷς Υἱ­ός ἐν μιᾶ ὑ­πο­στά­σει καί με­τά τήν ἐ­ναν­θρώ­πη­σιν, ἐ­νερ­γῶν τά θεῖ­α πά­ντα ὡς Θε­ός, καί τά ἀν­θρώ­πι­να πά­ντα ὡς ἄν­θρω­πος, καί τοῖς ἀν­θρω­πί­νοις ἀ­δι­α­βλή­τοις ὑ­πο­κε­ί­με­νος πά­θε­σιν. ᾽Α­πα­θής μέν καί ἀ­θά­να­τος ὥν καί δι­α­μέ­νων ὡς Θε­ός, ἐ­κών δέ σαρ­κί πα­θών ὡς ἄν­θρω­πος καί σταυ­ρω­θε­ίς καί θα­νών καί τα­φε­ίς, καί τῆ τρί­τη ἡ­μέ­ρα ἀ­να­στάς ὅς καί τοῖς μα­θη­ταῖς με­τά τήν ἀ­νά­στα­σιν ἐ­πι­φα­νε­ίς, καί τήν ἐξ ὕ­ψους δύ­να­μιν ἐ­παγ­γει­λά­με­νος, καί πα­ραγ­γε­ί­λας μα­θη­τε­ύ­ειν πά­ντα τά ἔ­θνη, καί βα­πτί­ζειν εἰς τό ὄ­νο­μα τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ καί τοῦ ἁ­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος, καί τη­ρεῖν δι­δά­σκειν ὅ­σα ἐ­νε­τε­ί­λα­το, αὐ­τός ἀ­νε­λή­φθη εἰς τόν οὐ­ρα­νόν, καί ἐ­κά­θι­σεν ἐξ δε­ξι­ῶν τοῦ Πα­τρός, ὁ­μό­τι­μον καί ὁ­μό­θρο­νον ὡς ὁ­μό­θε­ον ποι­ή­σας τό ἡ­μέ­τε­ρον φύ­ρα­μα, με­θ' οὗ πά­λιν φυ­ρά­μα­τος ἤ­ξειν μέλ­λει με­τά δό­ξης κρῖ­ναι ζῶν­τας καί νε­κρο­ύς, καί ἀ­πο­δοῦ­ναι ἑ­κά­στω κα­τά τά ἔρ­γα αὐ­τοῦ. — Τότε δέ πρός τόν Πα­τέ­ρα ἀ­νελ­θών ἔ­πεμ­ψεν ἐ­πί το­ύς ἁ­γί­ους αὐ­τοῦ μα­θη­τάς καί ἀ­πο­στό­λους τό Πνεῦ­μα τό ἅ­γιον, ὅ πα­ρά τοῦ Πα­τρός ἐκ­πο­ρε­ύ­ε­ται· συ­νά­ναρ­χον μέν ὅν τῶ Πα­τρί καί τῶ Υἱ­ῶ, ὡς ἄ­χρο­νον, οὐκ ἄ­ναρ­χον δέ, ὡς καί αὐ­τό ρί­ζαν καί πη­γήν καί αἰ­τί­αν ἔ­χον τόν Πα­τέ­ρα, οὐχ ὡς γεν­νη­τόν, ἀλ­λ' ὡς ἐκ­πο­ρευ­τόν· ἐκ Πα­τρός γάρ καί αὐ­τό πρό πά­ντων τῶν αἰ­ώ­νων ἀρ­ρε­ύ­στως καί ἀ­πα­θῶς, οὐ γεν­νη­τῶς, ἀλ­λ' ἐκ­πο­ρευ­τῶς προ­ῆλ­θεν, ἀ­δι­α­ί­ρε­τον ὅν τοῦ Πα­τρός καί τοῦ Υἱ­οῦ, ὡς ἐκ τοῦ Πα­τρός προ­ερ­χό­με­νον καί ἐν Υἱ­ῶ ἀ­να­παυ­ό­με­νον, ἀ­σύγ­χυ­τον καί τήν ἕ­νω­σιν ἔ­χον, καί ἀ­μέ­ρι­στον τήν δι­α­ί­ρε­σιν· Θε­ός ὅν καί αὐ­τό ἐκ τοῦ Θε­οῦ, οὐ ἄλ­λος μέν κα­θ' ὅ Θε­ός, ἄλ­λος δέ κα­θ' ὅ Πα­ρά­κλη­τος· Πνεῦ­μα αὐ­θυ­πό­στα­τον, ἐκ Πα­τρός ἐκ­πο­ρευ­ό­με­νον καί δι' Υἱ­οῦ πεμ­πό­με­νον, του­τέ­στι φανε­ρο­ύ­με­νον, αἴ­τιον καί αὐ­τό τῶν γε­γο­νό­των πά­ντων, ὡς ἐν αὐ­τῶ τε­τε­λε­σι­ουρ­γη­μέ­νων· τό αὐ­τό καί ὁ­μό­τι­μον Πα­τρί τε καί Υἱ­ῶ, χω­ρίς τῆς ἀ­γεν­νη­σί­ας καί τῆς γεν­νή­σε­ως. ᾽Ε­πέμ­φθη δέ πα­ρά τοῦ Υἱ­οῦ πρός το­ύς οἰ­κε­ί­ους μα­θη­τάς, του­τέ­στι πε­φα­νέ­ρω­ται. Πῶς γάρ ἄν ἄλ­λως πα­ρ' αὐ­τοῦ πεμ­φθε­ί­η τό μή χω­ρι­ζό­με­νον αὐ­τοῦ; Πῶς δ' ἄν ἄλ­λως ἔλ­θοι μοι τό ὑ­πάρ­χον παν­τα­χοῦ; Διό μή μό­νον πα­ρά τοῦ Υἱ­οῦ, ἀλ­λά καί πα­ρά τοῦ Πα­τρός, καί διά τοῦ Υἱ­οῦ πέ­μπε­ται· καί πα­ρ' ἑ­αυ­τοῦ ἔρ­χε­ται φα­νε­ρο­ύ­με­νον. Κοι­νόν γάρ ἔρ­γον ἡ ἀ­πο­στο­λή, δη­λο­νό­τι ἡ φα­νέ­ρω­σις τοῦ Πνε­ύ­μα­τος, — Φα­νε­ροῦ­ται δέ οὐ κα­τά τήν οὐ­σί­αν, Οὐ­δε­ίς γάρ πο­τέ Θε­οῦ φύ­σιν ἤ ε­ί­δεν ἤ ἐ­ξη­γό­ρευ­σεν, ἀλ­λά με­τά τήν χά­ριν καί τήν δύ­να­μιν καί τήν ἐ­νέρ­γειαν, ἥ­τις κοι­νή ἐ­στι Πα­τρός καί Υἱ­οῦ καί Πνε­ύ­μα­τος. ῎Ι­διον μέν γάρ ἑ­κά­στου το­ύ­των ἡ ἑ­κά­στου ὑ­πό­στα­σις, καί ὅ­σα τε­ί­νει πρός αὐ­τήν· κοι­νά δέ οὐχ ἡ ὑ­πε­ρο­ύ­σιος οὐ­σί­α μό­νον, ἡ παν­τά­πα­σιν ἀ­νώ­νυ­μος καί ἀ­νέκ­φαν­τος καί ἀ­μέ­θε­κτος, ὡς ὑ­πέρ πᾶ­σαν ἐ­πω­νυ­μί­αν οὖ­σα καί ἔκ­φαν­σιν καί με­το­χήν, ἀλ­λά καί ἡ χά­ρις καί ἡ δύ­να­μις καί ἡ ἐ­νέρ­γεια καί ἡ λαμ­πρό­της, καί ἡ βα­σι­λε­ί­α καί ἡ ἀ­φθαρ­σί­α, καί πάν­θ' ἁ­πλῶς κα­θ' ἅ κοι­νω­νεῖ, καί κα­τά χά­ριν ἑ­νοῦ­ται τοῖς ἁ­γί­οις ἀγ­γέ­λοις τε καί ἀν­θρώ­ποις ὁ Θε­ός· μή­τε διά τό με­ρι­στόν καί δι­ά­φο­ρον τῶν ὑ­πο­στά­σε­ων, μή­τε διά τό με­ρι­στόν καί ποι­κί­λον τῶν δυ­νά­με­ών τε καί ἐ­νερ­γει­ῶν, τῆς ἁ­πλό­τη­τος ἐκ­πί­πτων οὕ­τως ἡ­μῖν εἶς ἐ­στι παν­το­δύ­να­μος Θε­ός ἐν μιᾶ θε­ό­τη­τι. Οὔ­τε γάρ ἐξ ὑ­πο­στά­σε­ων τε­λε­ί­ων γέ­νοι­τ' ἄν πο­τε σύν­θε­σις, οὔ­τε τό δυ­νά­με­νον, ὅ­τι δύ­να­μιν ἤ δυ­νά­μεις ἔ­χει, δι ' αὐ­τό τό δύ­να­σθαι σύν­θε­τον ἀ­λη­θῶς πο­τε λε­χθε­ί­η ἄν.

Πρός το­ύ­τοις προ­σκυ­νοῦ­μεν σχε­τι­κῶς τήν ἁ­γί­αν εἰ­κό­να τοῦ πε­ρι­γρα­φέ­ντος ὡς δι' ἡ­μᾶς ἐ­ναν­θρω­πί­σαν­τος Υἱ­οῦ τοῦ Θε­οῦ, πρός τό πρω­τό­τυ­πον ἀ­να­φέ­ρον­τες σχε­τι­κῶς τήν προ­σκύ­νη­σιν· καί τό τί­μιον τοῦ σταυ­ροῦ ξύ­λον, καί τά σύμ­βο­λα πά­ντα τῶν αὐ­τοῦ πα­θη­μά­των, ὡς ὄν­τα τρό­παι­α θεῖ­α κα­τά τοῦ κοι­νοῦ πο­λε­μί­ου τοῦ γέ­νους ἡ­μῶν· πρός δέ καί τόν τύ­πον τοῦ τι­μί­ου σταυ­ροῦ σω­τή­ριον, καί το­ύς θί­ους να­ο­ύς καί τό­πους, καί τά ἱ­ε­ρά σκε­ύ­η καί θε­ο­πα­ρά­δο­τα λό­για διά,τάνν αὐ­τοῖς ἐ­νοι­κοῦν­τα Θε­όν. ῾Ω­σα­ύ­τως προ­σκυ­νοῦ­μεν καί τάς τῶν ἁ­γί­ων πά­ντων εἰ­κο­νας διά τήν πρός αὐ­το­ύς ἀ­γά­πην καί τόν Θε­όν, ὅν οὗ­τοι ἀ­λη­θῶς ἠ­γά­πη­σάν τε καί ἐ­θε­ρά­πευ­σαν· ἐν τῆ προ­σκυ­νή­σει πρός τάς εἰ­κό­νων μορ­φάς ἀ­να­φέ­ρον­τες τήν δι­ά­νοι­αν. Προ­σκυ­νοῦ­μεν καί αὐ­τάς τάς τῶν ἁ­γί­ων σο­ρο­ύς, ὡς τῆς ἁ­γι­α­στι­κῆς χά­ρι­τος τῶν αὐτῶν οὐκ ἀ­πο­πτά­σης ἱ­ε­ρω­τά­των ὀ­στῶν· ὥ­σπερ οὐ­δέ τοῦ δε­σπο­τι­κοῦ σώ­μα­τος ἐν τῶ τρι­η­μέ­ρω ἡ θε­ό­της δι­η­ρέ­θη θα­νά­τω.

Κα­κόν κα­τ' οὐ­σί­αν ἴ­σμεν οὐ­δέν· οὐ­δ' ε­ί­ναι τοῦ κα­κοῦ ἀρ­χήν ἑ­τέ­ραν ἤ τήν ἐ­κτρο­πήν τῶν λο­γι­κῶν, κε­χρη­μέ­νων τῆ πα­ρά τοῦ Θε­οῦ δε­δο­μέ­νη αὐ­ε­ξου­σι­ό­τη­τι κα­κῶς. Στέρ­γο­μεν πά­σας τάς ἐκ­κλη­σι­α­στι­κάς πα­ρα­δό­σεις, ἐγ­γρά­φους τε καί ἀ­γρά­φους, καί πρό πά­ντων τήν μυ­στι­κω­τά­την τε καί πα­νί­ε­ρον τε­λε­τήν καί κοι­νω­νί­αν καί σύ­να­ξιν, πα­ρ' ἧς καί ταῖς ἄλ­λαις τε­λε­ταῖς ἡ τε­λε­ί­ω­σις, κα­θ' ἥν εἰς ἀ­νά­μνη­σιν τοῦ κε­νώ­σαν­τος ἑ­αυ­τόν ἀ­κε­νώ­τως, καί σάρ­κα λα­βό­ντος καί πα­θό­ντος ὑ­πέρ ἡ­μῶν, κα­τά τήν θε­σπε­σί­αν ἐ­κε­ί­νου πα­ραγ­γε­λί­αν καί αὐ­τουρ­γί­αν, τά θει­ό­τα­τα ἱ­ε­ρουρ­γεῖ­ται καί θε­ουρ­γεῖ­ται, ὁ ἄρ­τος καί τό πο­τή­ριον· καί αὐ­τό τό ζω­αρ­χι­κόν ἐ­κεῖ­νο τε­λεῖ­ται σῶ­μα καί α­ί­μα· καί τήν ἀ­πόρ­ρη­τον αὐ­τῶν με­του­σί­αν καί κοι­νω­νί­αν τοῖς εὐα­γῶς προ­σι­οῦ­σι χα­ρί­ζε­ται. Πάντας δέ το­ύς μή ὁ­μο­λο­γοῦν­τας καί πι­στε­ύ­ον­τας ὡς τό Πνεῦ­μα τό ἅ­γιον προ­ε­μή­νυ­σε διά τῶν προ­φη­τῶν, ὡς ὁ Κύριος ἐ­θέ­σπι­σε διά σαρ­κός ἡ­μῖν ἐ­πι­φα­νε­ίς, ὡς οἱ ἀ­πό­στο­λοι ἐ­κή­ρυ­ξαν πεμ­φθέ­ντες ὑ­π' αὐ­τοῦ, ὡς οἱ Πα­τέ­ρες ἡ­μῶν καί δι­ά­δο­χοι ἐ­κε­ί­νων ἐ­δί­δα­ξαν ἡ­μᾶς, ἀλ­λ' αἱ­ρέ­σε­ως οἰ­κε­ί­ας ἤ ἄρ­ξαν­τας, ἤ τοῖς κα­κῶς ἄρ­ξα­σιν εἰς τέ­λος ἐ­πη­κο­λου­θη­κό­τας, ἀ­πο­βαλ­λό­με­θα καί ἀ­να­θέ­μα­τι κα­θυ­πο­βάλ­λο­μεν.

Δε­χό­με­θα δέ καί ἀ­σπα­ζό­με­θα τάς ἁ­γί­ας καί οἰ­κου­με­νι­κάς συ­νό­δους, τήν ἐν Νι­κα­ί­α τῶν τρι­α­κο­σί­ων δέ­κα καί ὀ­κτώ θε­ο­φό­ρων Πα­τέ­ρων κα­τά τοῦ θε­ο­μά­χου ᾽Α­ρε­ί­ου, κα­τα­σπῶν­τος ἀ­σε­βῶς εἰς κτί­σμα τόν Υἱ­όν τοῦ Θε­οῦ, καί κα­τα­τέ­μνον­τος εἰς κτι­στά καί ἄ­κτι­στα τήν ἐν Πα­τρί καί Υἱ­ῶ καί ἁ­γί­ω Πνε­ύ­μα­τι προ­σκυ­νου­μέ­νην Θε­ό­τη­τα' τήν με­τ' αὐ­τήν ἐν Κων­σταν­τι­νου­πό­λει τῶν ἑ­κα­τόν πεν­τή­κον­τα ἁ­γί­ων Πα­τέ­ρων κα­τά Μα­κε­δο­νί­ου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, ἀ­σε­βῶς εἰς κτί­σμα κα­τα­σπῶν­τος τό Πνεῦ­μα τό ἅ­γιον, καί κα­τα­τέ­μνον­τος μη­δέ ἧτ­τον καί το­ύ­του εἰς κτι­στά καί ἄ­κτι­στα τήν μί­αν Θε­ό­τη­τα' τήν με­τ' αὐ­τήν ἐν ᾽Ε­φέ­σω τῶν δι­α­κο­σί­ων Πα­τέ­ρων κα­τά Νε­στο­ρί­ου Πα­τρι­άρ­χου Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως, τήν κα­θ' ὑ­πό­στα­σιν ἕ­νω­σιν ἀ­θε­τοῦν­τος ἐ­πί Χρι­στοῦ τῆς αὐ­τοῦ θε­ό­τη­τος καί ἀν­θρω­πό­τη­τος, καί τήν ὡς ἀ­λη­θῶς τε­κοῦ­σαν τόν Θε­όν Παρ­θέ­νον, Θε­ο­τό­κον κα­λεῖν μη­δα­μῶς βου­λο­μέ­νου· καί τήν τε­τάρ­την τήν ἐν Χαλ­κη­δό­νι τῶν ἑ­ξα­κο­σί­ων τρι­ά­κον­τα Πα­τέ­ρων κα­τά Εὐ­τυ­χοῦς καί Δι­ο­σκό­ρου, μί­αν φύ­σιν ἐ­πί Χρι­στοῦ δογ­μα­τι­ζό­ντων κα­κῶς· καί τήν μετ᾽ αὐ­τήν ἐν Κων­σταν­τινουπό­λει τῶν ἑ­κα­τόν ἑ­ξή­κον­τα πέ­ντε Πα­τέ­ρων κα­τά Θε­ο­δώ­ρου καί Δι­ο­δώ­ρου τά αὐ­τά τῶ Νε­στο­ρί­ω φρο­νο­ύ­ντων, καί διά συγ­γραμ­μά­των τά ἐ­κε­ί­νου συ­νι­στώ­ντων, ῾Ω­ρι­γέ­νους τε καί Δι­δύ­μου καί Εὐ­α­γρί­ου τι­νός, τῶν πα­λαι­ῶν μέν ὄν­των, μυ­θώ­δη δέ τι­να ἐν τῆ τοῦ Θε­οῦ ᾽Εκ­κλη­σί­α πα­ρει­σά­γειν ἐ­πι­χει­ρο­ύ­ντων· καί τήν με­τ' αὐ­τήν ἐν τῆ αὐ­τῆ πό­λει τῶν ἑ­κα­τόν ἑ­βδο­μή­κον­τα Πα­τέ­ρων κα­τά Σερ­γί­ου, Πύρρου, Πα­ύ­λου, Κων­σταν­τι­νου­πό­λε­ως ἀρ­ξά­ντων, ἀ­θε­το­ύ­ντων ἐ­πί Χρι­στοῦ τάς κα­ταλ­λή­λους ταῖς δύ­ο φύ­σε­σιν δύ­ο ἐ­νερ­γε­ί­ας καί δύ­ο θε­λή­μα­τα· καί τήν ἐν Νι­κα­ί­α πά­λιν τῶν ἑ­πτά καί ἑ­ξή­κον­τα καί τρι­α­κο­σί­ων Πα­τέ­ρων κα­τά τῶν Εἰ­κο­νο­μά­χων.

᾽Α­σπα­ζό­με­θα καί πά­σας τάς κα­τά Θε­οῦ χά­ριν κα­τά και­ρόν ἤ τό­πον πρός βε­βα­ί­ω­σιν εὐ­σε­βε­ί­ας καί εὐ­αγ­γε­λι­κῆς πο­λι­τε­ί­ας συ­να­θροι­σθε­ί­σας ἁ­γί­ας συ­νό­δους· ὧν εἰ­σι καί αἱ συγ­κρο­τη­θεῖ­σαι κα­τά τήν με­γα­λό­πο­λιν τα­ύ­την ἐν τῶ πε­ρι­βο­ή­τω να­ῶ τῆς ἁ­γί­ας τοῦ Θε­οῦ Σο­φί­ας κα­τά τοῦ Κα­λα­βροῦ Βαρ­λα­άμ, καί τοῦ με­τ' ἐ­κεῖ­νον τά ἐ­κε­ί­νου φρο­νοῦν­τος, καί δό­λω σπε­ύ­δον­τος ἐ­πεκ­δι­κεῖν, ᾽Α­κιν­δύ­νου' οἵ τήν κοι­νήν χά­ριν Πα­τρός, Υἱ­οῦ καί Πνε­ύ­μα­τος, καί τό φῶς τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος, κα­θό καί οἱ δί­και­οι λάμ­ψου­σιν ὡς ἥ­λιος, ὡς καί ὁ Χρι­στός προ­ϋ­πέ­δει­ξεν ἐ­π' ὅ­ρους λάμ­ψας, καί ἁ­πλῶς πᾶ­σαν δύ­να­μίν τε καί ἐ­νέρ­γειαν τῆς τρι­συ­πο­στά­του Θε­ό­τη­τος, καί πᾶν τό δι­α­φέ­ρον ὁ­πω­σοῦν τῆς θε­ί­ας φύ­σε­ως κτι­στόν ε­ί­ναι δογ­μα­τί­ζου­σι, καί κα­τα­τέ­μνου­σι καί οὗ­τοι δυσ­σε­βῶς εἰς κτι­στά καί ἄ­κτι­στα τήν μί­αν Θε­ό­τη­τα, καί το­ύς εὐ­σε­βῶς ἄ­κτι­στον τό θει­ό­τα­τον ἐ­κεῖ­νο φῶς, καί πᾶ­σαν δύ­να­μιν καί ἐ­νέρ­γειαν πρε­σβε­ύ­ον­τας θε­ί­αν, ὡς μη­δε­νός ὄν­τος προ­σφά­του τῶν τῶ Θε­ῶ προ­σό­ντων φυ­σι­κῶς, δι­θε­ϊ­τας ὀ­νο­μά­ζου­σι καί πο­λυ­θέ­ους, ὡς καί ᾽Ι­ου­δαῖ­οι Σα­βελ­λια­νοί τε καί Α­ρεια­νοί ὀ­νο­μά­ζου­σιν ἡ­μᾶς. ᾽Αλ­λ' ἡ­μεῖς το­ύ­τους τε κἀ­κε­ί­νους, ὡς ὄν­τως ἀ­θέ­ους τε καί πο­λυ­θέ­ους, ἀ­πο­βαλ­λό­με­θᾳ καί τοῦ πλη­ρώ­μα­τος τῶν εὐ­σε­βο­ύ­ντων, ὡς καί ἡ ἁ­γί­α τοῦ Χρι­στοῦ κα­θο­λι­κή καί ἀ­πο­στο­λι­κή ᾽Εκ­κλη­σί­α διά τοῦ συ­νο­δι­κοῦ Τόμου καί ῾Α­γι­ο­ρει­τι­κοῦ, τε­λέ­ως ἐκ­κό­πτο­μεν, πι­στε­ύ­ον­τες εἰς μί­αν Θε­ό­τη­τα τρι­συ­πό­στα­τον καί παν­το­δύ­να­μον, οὐ­δα­μῶς τοῦ ἑ­νι­α­ί­ου καί τῆς ἁ­πλό­τη­τος ἐκ­πί­πτου­σαν διά τάς δυ­νά­μεις ἤ τάς ὑ­πο­στά­σεις. ᾽Ε­πί το­ύ­τοις πᾶ­σι προσ­δο­κῶ­μεν ἀ­νά­στα­σιν νε­κρῶν, καί ζω­ήν ἄ­λη­κτον τοῦ μέλ­λον­τος αἰ­ῶ­νος. ᾽Α­μήν».

 

Διά τῆς ᾽Ορ­θο­δό­ξου τα­ύ­της ῾Ο­μο­λο­γί­ας τοῦ ῾Α­γί­ου Πα­τρός τῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας Γρη­γο­ρί­ου ᾽Αρ­χι­ε­πι­σκό­που Θεσ­σα­λο­νί­κης τοῦ Πα­λα­μᾶ, ἀν­τι­με­τω­πί­σθη ὁ­μο­λο­για­κῶς κα­τά τόν ΙΔ' αἰ­ῶ­να καί ἀ­πε­κρο­ύ­σθη νι­κη­φό­ρως ἡ ἐκ τῆς αἱ­ρε­σι­ο­βρι­θοῦς Δύσεως θρα­συ­τά­τη ἐ­πι­βου­λή κα­τά τῶν ᾽Ορ­θο­δό­ξων. Τα­ύ­την καί ἡ­μεῖς οἱ ἐ­λά­χι­στοι, κα­τα­σπα­ζό­με­νοι, ἐ­πε­κτε­ί­νο­μεν καί κα­τά τῶν με­τέ­πει­τα ἀν­τι­χρί­στων ἐ­πι­βου­λῶν τῆς πα­πι­κῆς Δύσεως, μέ­χρι καί τοῦ συγ­χρό­νου Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ τε καί πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ.

Εἰ­δι­κώ­τε­ρον ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥ­ΜΕΝ τάς ῾Ι­στο­ρι­κάς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ κα­τά τοῦ δε­δι­κα­σμέ­νου καί κα­τα­κε­κρι­μέ­νου Πα­πι­κοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ - Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ:

α) Τήν ῾Ο­μο­λο­γί­αν τοῦ Ζη­λω­τοῦ ῾Α­γι­ο­ρε­ί­του ῾Ι­ε­ρο­μο­νά­χου Ματ­θα­ί­ου ὅ­στις τήν ἑ­πο­μέ­νην τῆς Και­νο­το­μί­ας γρά­φει πρός τά ἁ­παν­τα­χοῦ πνευ­μα­τι­κά του τέ­κνα νά μήν δε­χθοῦν τήν και­νο­το­μί­αν, δι­ό­τι αὕ­τη χω­ρί­ζει το­ύς χρι­στι­α­νο­ύς ἀ­πό τόν Χρι­στόν καί τήν ᾽Εκ­κλη­σί­αν Του.

β) Τῶν Ζη­λω­τῶν ῾Α­γι­ο­ρει­τῶν Πα­τέ­ρων ἐν ἔ­τει 1934 (᾽Α­πο­στα­σί­ας ῎Ε­λεγ­χος 1934),

γ) Τήν ἀ­πό 6.11.1937 Συ­νο­δι­κήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΕΚΚΛΗ­ΣΙΟΛΟΓΙΑΝ, ἐν τῆ ὁ­πο­ί­α ἀ­νε­θε­μα­τί­σθη καί ὁ ἄ­θε­ος καί ἀν­τί­χρι­στος Οἰ­κου­με­νι­σμός καί ἀ­πε­κη­ρύ­χθη­σαν οἱ ὑ­πα­να­χω­ρή­σαν­τες ἐκ τῆς ῾Ο­μο­λο­γί­ας σχι­σμα­τι­κοί, πρ. Φλω­ρί­νης Χρυ­σό­στο­μος καί Δη­μη­τρι­ά­δος Γερ­μα­νός,

ὡς καί ἁ­πά­σας τάς ὁ­μο­ί­ας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ, αἱ ὁ­ποῖ­αι, λό­γω τῶν κρι­σί­μων πε­ρι­στά­σε­ων κα­τά και­ρο­ύς δι­ε­τυ­πώ­θη­σαν ὡς δι­α­τυ­ποῦ­ται καί ἡ πα­ροῦ­σα, δι­ό­τι ὁ ἴ­διος πα­πι­κός κίν­δυ­νος, ἔ­τι θρα­σύ­τε­ρος, σή­με­ρον εἰ­σε­χώ­ρη­σεν καί εἰς τόν χῶ­ρον τῶν ᾽Ορ­θο­δό­ξων καί ἀ­πει­λεῖ νά μο­λύ­νη τό ἐ­να­πο­μεῖ­ναν «μι­κρόν λεῖμ­μα»ν τῆς χά­ρι­τος.

῞Ο­θεν ἐ­πί πᾶ­σι το­ύ­τοις ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗ­ΡΥΣΣΟΜΕΝ.

 

1. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ

ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ

 

ΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ τάς ῾Α­γί­ας Πα­νορ­θο­δό­ξους Συ­νό­δους τάς ἐν Κων/λει καί ἐν ἔ­τε­σι 1583, 1587 καί 1593 συγ­κλη­θε­ί­σας, ὑ­πό τοῦ μα­κα­ρί­α τῆ μνή­μη γε­νο­μέ­νου Οἰ­κου­με­νι­κοῦ Πα­τρι­άρ­χου ῾Ι­ε­ρε­μί­ου τοῦ Β' τοῦ ἐ­πω­νο­μα­ζο­μέ­νου ΤΡΑΝΟΥ, καί τάς ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ αὐ­τῶν, κα­τά τῆς και­νο­το­μί­ας τοῦ Πάπα Γρη­γο­ρί­ου τοῦ ΙΓ' ἐ­πί τοῦ Πα­σχα­λί­ου Κα­νό­νος καί τοῦ νέ­ου «Κα­λεν­δα­ρί­ου» — ἡ­με­ρο­λο­γί­ου του. Τάς Πα­νορ­θο­δό­ξους τα­ύ­τας Συ­νό­δους καί τάς ᾽Α­πο­φά­σεις των ΟΜΟΛΟ­ΓΟΥΜΕΝ καί ΚΑΤΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ ὡς ἰ­σο­κύ­ρους ταῖς ῾Α­γί­αις Οἰ­κου­με­νι­καῖς καί ἁ­πά­σαις ταῖς Το­πι­καῖς ῾Α­γί­αις Συ­νό­δοις τῆς ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Τα­ύ­ταις ταῖς Πα­νορ­θο­δό­ξοις Συ­νό­δοις καί ταῖς ἀ­πο­φά­σε­σιν αὐ­τῶν ἑ­πό­με­νοι, ΚΑΤΑΔΙΚΑ­ΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τήν Πα­πι­κήν ῾Η­με­ρο­λο­για­κήν Και­νο­το­μί­αν, τήν με­τά 342 ἔ­τη (1582—1924), δο­λί­ως, ἀν­τι­κα­νο­νι­κῶς καί ἀν­τορ­θο­δό­ξως ὑ­πό Μα­σώ­νων - Οἰ­κου­με­νι­στῶν Πα­τρια­ρχῶν, ᾽Αρ­χι­ε­πι­σκό­πων καί Συ­νό­δων, ἐ­πι­βλη­θεῖ­σαν ὡς πρῶ­τον πραγ­μα­τι­κόν βῆ­μα πρός τόν Οἰ­κου­με­νι­σμόν καί ἐ­πί ἀ­σε­βεῖ κα­τα­λύ­σει τῶν ὡς ἄ­νω Πα­νορ­θο­δό­ξων ῾Α­γί­ων Συ­νό­δων.

Ὡ­σα­ύ­τως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟ­ΜΕΝ.

α) Τάς ἀ­π' ἀρ­χῆς τῆς ῾Η­με­ρο­λο­για­κῆς Και­νο­το­μί­ας ἀ­πο­τολ­μη­θε­ί­σας ἀ­σε­βεῖς προ­σπα­θε­ί­ας πα­ρα­γό­ντων τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ καί Πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, ὅ­πως ἀμ­φι­σβη­τή­σουν ἤ μει­ώ­σουν τό κῦ­ρος αὐ­τῶν τῶν Πα­νορ­θο­δό­ξων ῾Α­γί­ων Συ­νό­δων, καί τῶν κα­τα­δι­κα­στι­κῶν αὐ­τῶν ᾽Α­πο­φά­σε­ων κα­τά τοῦ Πα­πι­κοῦ νέ­ου Πα­σχα­λί­ου καί νέ­ου Κα­λεν­δα­ρί­ου — ῾Η­με­ρο­λο­γί­ου.

β) Τήν ἀ­μέ­σως με­τά τό 1924 ἐκ­δη­λω­θεῖ­σαν προ­πα­γάν­δαν ὑ­πό τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ (διά τοῦ Χρυ­σο­στό­μου Πα­πα­δο­πο­ύ­λου καί τῶν λοι­πῶν ὁ­μο­φρό­νων του), κα­θ' ἥν αἱ Πα­νορ­θό­δο­ξοι αὗ­ται Σύνοδοι κα­τε­δί­κα­σαν δῆ­θεν μό­νον τήν ὑ­πό τοῦ Πάπα Γρη­γο­ρί­ου τοῦ ΙΓ' κα­τά­λυ­σιν τοῦ Πα­σχα­λί­ου Κα­νό­νος, οὐ­χί δέ καί τό νέ­ον ῾Η­με­ρο­λό­γιον (Κα­λεν­δά­ριον). ῾Η κα­τα­δί­κη τῆς Πα­πι­κῆς Και­νο­το­μί­ας, ἐ­πί τῆ κα­τα­λύ­σει τοῦ Πα­σχα­λί­ου Κα­νό­νος, εἱ­ναι κα­τα­δί­κη ἐ­πί τῆ κα­τα­λύ­σει ὁ­λο­κλή­ρου τοῦ ἐ­τη­σί­ου ἑ­ορ­το­λο­γι­κοῦ Κύκλου, δι­ό­τι ὑ­πό τῶν Πα­νορ­θο­δό­ξων ῾Α­γί­ων Συ­νό­δων ἐ­πί Πα­τρι­άρ­χου ῾Ι­ε­ρε­μί­ου τοῦ Τρα­νοῦ, σα­φῶς ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΘΗ γε­νι­κῶς ἡ και­νο­το­μί­α τοῦ νέ­ου κα­λεν­δα­ρί­ου. ῾Ε­τέ­ρω­θεν ὁ Πα­σχά­λιος Κα­νών ἐ­σκό­πει καί σκο­πεῖ εἰς τόν ἐν γέ­νει συ­νε­ορ­τα­σμόν τῶν ᾽0ρθοδόξων με­τά τῶν αἱ­ρε­τι­κῶν.

γ) Τό γε­γο­νός ὅ­τι τό­σον ἐκ τῶν ῾Α­γι­ο­ρει­τι­κῶν ᾽Αρ­χε­ί­ων, ὅ­σον καί τῆς Μο­νῆς τοῦ Σι­νᾶ καί ἄλ­λων, ἀ­πε­σύρ­θη­σαν αἱ σχε­τι­καί πη­γαί, ὅ­μως αἱ Σύνοδοι αὗ­ται καί ἡ κα­τα­δί­κη τοῦ νέ­ου Πα­πι­κοῦ Κα­λεν­δα­ρί­ου, ΜΕΜΑΡΤΥΡΗΝΤΑΙ ὑ­φ' ἁ­πά­ντων τῶν ἀ­νε­γνω­ρι­σμέ­νου Κύρους ᾽Εκ­κλη­σι­α­στι­κῶν καί ἄλ­λων με­γά­λων ἱ­στο­ρι­κῶν, ὡς καί ὑπ ' αὐ­τοῦ τοῦ Χρυ­σο­στό­μου Πα­πα­δο­πο­ύ­λου.

δ) Τήν ὀ­ψί­μως, πλήν ἐ­πι­σή­μως δι­α­τυ­πω­θεῖ­σαν ἀ­σέ­βειαν τοῦ Δι­δά­κτο­ρος καί ἤ­δη ᾽Αρ­χι­ε­πι­σκό­που τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ Χρι­στο­δο­ύ­λου Πα­ρα­σκευ­α­ί­δη, ὅ­στις διά νά ἀ­πα­λύ­νη τό ἔγ­κλη­μα τῆς κα­τά τό 1924 ἐ­πι­βο­λῆς τοῦ κα­τε­γνω­σμέ­νου πα­πι­κοῦ ῾Η­με­ρο­λο­γί­ου ὡς Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, εἰς τήν ἀ­πό 1982 Δι­δα­κτο­ρι­κήν του δι­α­τρι­βήν, ἐ­πα­να­λαμ­βά­νει, τήν ἀ­πό 1929 ἀ­σε­βε­στά­την θέ­σιν τῆς Και­νο­τό­μου Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κῆς ῾Ι­ε­ραρ­χί­ας, ἥ­τις ἀ­σε­βῶς ἀ­πε­φάν­θη πε­ρί τῆς Συ­νό­δου τοῦ 1593, ὅ­τι αὕ­τη «ἄλ­λω­στε δέν ὑ­πῆρ­ξεν Οἰ­κου­με­νι­κή». Ταῦ­τα, καί ἡ­μεῖς με­τά τῶν ῾Α­γί­ων ᾽Ε­κε­ί­νων Πα­τέ­ρων ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑ­ΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ῾Α­γί­ας Κα­θο­λι­κῆς καί ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας. ᾽Ε­πί το­ύ­τοις, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ:

α) Τήν πα­ναι­ρε­τι­κήν καί ᾽Εκ­κλη­σι­ο­μά­χον Οἰ­κου­με­νι­στι­κήν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ τήν ὑ­πό τῆς Πα­τρι­αρ­χι­κῆς Συ­νό­δου τῆς Κων/λε­ως ὑ­πό τόν Προ­ύσ­σης Δω­ρό­θε­ον, ἐκ­δο­θεῖ­σαν ἐν ἔ­τει 1920,

β) Τό Μα­σω­νι­κόν — Οἰ­κου­με­νι­στι­κόν καί ἅ­θε­ον ΣΥ­ΝΕΔΡΙΟΝ τῆς Κων)λε­ως, (Μα­ί­ου — ᾽Ι­ου­νί­ου 1923), τό ψευ­δῶς καί πα­ρα­πλα­νη­τι­κῶς ἐ­πω­νο­μα­σθέν «Πα­νορ­θό­δο­ξον Συ­νέ­δριον τῆς Κων/λε­ως», καί

γ) Τήν ἀ­πό 10.3.1924 ἀ­πό­φα­σιν τοῦ και­νο­τό­μου Μη­τρο­πο­λί­του ᾽Α­θη­νῶν Χρυ­σο­στό­μου Πα­πα­δο­πο­ύ­λου, δι' ἧς οὗ­τος ὡς ἐ­κτε­λε­στι­κόν ὄρ­γα­νον τῶν σχε­δί­ων τῶν ᾽Α­θέ­ων Οἰ­κου­με­νι­στῶν, Μα­σώ­νων καί ἐν τέ­λει Σι­ω­νι­στῶν, ἐ­πραγ­μα­το­πο­ί­η­σεν ὅ­σα ὁ Οἰ­κου­με­νι­σμός προ­έ­βλε­ψεν καί ἀ­πε­φά­σι­σεν διά τῶν ὡς ἄ­νω α' καί β πρά­ξε­ών του, ἀ­να­τρέ­ψας τήν ᾽Ορ­θό­δο­ξον ῞Ε­ορ­το­λο­γι­κήν Τάξιν — Πα­ρά­δο­σιν, καί πραγ­μα­το­ποι­ή­σας δι' αὐ­τῆς τό πρῶ­τον ρῆ­μα τῆς εἰ­σό­δου των εἰς τήν πα­να­ί­ρε­σιν τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ — Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ.

 

2. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ

ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΑΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ»

 

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕ­ΜΑ­ΤΙ­ΖΟΜΕΝ, ὡς ἐκ τοῦ δι­α­βό­λου ἐμ­πνευ­σθεῖ­σαν, τήν θε­ω­ρί­αν τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ — Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, πε­ρί δῆ­θεν «δυ­νά­μει καί οὐ­χί ἐ­νερ­γεί­α Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ σχί­σμα­τος, καί με­τά πά­ντων τῶν πρό ἡ­μῶν ῾Α­γί­ων καί ῾Ο­μο­λο­γη­τῶν Πα­τέ­ρων, ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ ὅ­τι ἡ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κή ῾Ι­ε­ραρ­χί­α καί οἱ ἀ­κο­λου­θή­σαν­τες αὐ­τήν, τό 1924 προ­ε­κά­λε­σαν ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑ καί ἐ­ξὴλ­θον τῆς Μιᾶς, Ἁ­γί­ας τοῦ Χρι­στοῦ ᾽Εκ­κλη­σί­ας. Τα­ύ­την τήν πε­ρί δῆ­θεν «ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ» θε­ω­ρί­αν τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ, ὑ­πε­στή­ρι­ξεν καί ὁ πρ. Φλω­ρί­νης Χρυ­σό­στο­μος Κα­βου­ρί­δης, εὐ­θύς με­τά τήν πρώ­την κα­λήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ καί ἅ­μα τῆ ἐ­πι­στρο­φῆ του ἐκ τῆς ἐ­ξο­ρί­ας, (᾽Ο­κτώρ­ριος 1935), ὅ­τε ἀ­νέ­λα­βεν ρό­λον Οὐ­νί­του τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ. Μή δυ­νη­θε­ίς ὅ­μως νά προ­σβά­λη τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗ­ΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, καί διά τῆς ἐν λό­γω θε­ω­ρί­ας του, τό 1937 προ­ε­κά­λε­σεν τό Φλω­ρι­νι­κόν σχί­σμα.

῾Η αἰ­τί­α, καί αὐ­τοῦ τοῦ δει­νοῦ σχί­σμα­τος, ἦ­το καί πα­ρα­μέ­νει ΔΟΓΜΑΤΙΚΗ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ, ἤ­τοι, ἡ ὑπ᾽ αὐ­τοῦ καί τῶν ὀ­πα­δῶν του, ἄρ­νη­σις καί βλα­σφη­μί­α τῆς ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­ας τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, κα­θ' ἥν τό πι­στόν λεῖμ­μα τῆς χά­ρι­τος, τό κα­τά Μάρτιον 1924 ἀ­πορ­ρί­ψαν τήν εἰ­σα­γω­γήν τῆς ΚΑΤΑΚΕΚΡΙΜΕΝΗΣ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κῆς και­νο­το­μί­ας καί δή τήν δι' αὐ­τῆς ΕΙΣΧΩΡΗΣΙΝ (=ἀλ­λη­λο­πε­ρι­χώ­ρη­σίν των), ἐν τῶ Οἰ­κου­με­νι­σμῶ, ἔ­κτο­τε ἀ­πο­τε­λεῖ καί ἐκ­φρά­ζει τήν ΑΔΙΑΚΟΠΟΝ ΣΥΝΕΧΕΙΑΝ τῆς Μίας ῾Α­γί­ας Κα­θο­λι­κῆς καί ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας, τῆς και­νο­το­μη­σά­σης ῾Ι­ε­ραρ­χί­ας κα­τα­στά­σης ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΗΣ. ᾽Ε­νῶ οἱ «λει­τουρ­γοί» αὐ­τῆς ἔ­παυ­σαν νά ε­ί­ναι οἰ­κο­νό­μοι τῆς χά­ρι­τος τοῦ Πα­να­γί­ου Πνε­ύ­μα­τος, ὅ­πως καί εἰς κά­θε ἄλ­λην σχι­σμα­το­α­ί­ρε­σιν, ὁ πρ. Φλω­ρί­νης, τήν ὁ­μο­λο­γεῖ ὡς «Μη­τέ­ραν του ᾽Εκ­κλη­σί­αν»! Τό Φλω­ρι­νι­κόν τοῦ­το σχί­σμα ἦ­το καί πα­ρα­μέ­νει σχί­σμα τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ — Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ, ὁ ὁ­ποῖ­ος οὐ­δέ­πο­τε ἠ­νέ­χθη τήν κα­θα­ράν ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γἴαν τῆς Μίας, ῾Α­γί­ας, Κα­θο­λι­κῆς καί ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας, δι­ό­τι αὕ­τη πα­ρεμ­πο­δί­ζει τήν πε­ραι­τέ­ρω πο­ρε­ί­αν τῆς πα­ναι­ρέ­σε­ώς του.

 

3. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΣ ΤΟΥ ΒΡΕΣΘΕΝΗΣ ΜΑΤΘΑΙΟΥ (1935) ΚΑΙ ΤΩΝ ΥΠ' ΑΥΤΟΥ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΩΝ ΚΑΤΑ ΤΟ 1948

 

Το­ύς πα­ρά­γον­τας τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ — Οἰ­κου­με­νι­σμοῦ ἀ­π' ἀρ­χῆς ἀ­πη­σχό­λει τό πρό­σω­πον τοῦ ἀ­οι­δί­μου ᾽Ε­πι­σκό­που Βρε­σθέ­νης Ματ­θα­ί­ου, ὁ ὁ­ποῖ­ος ἐ­χει­ρο­το­νή­θη εἰς ᾽Ε­πί­σκο­πον Βρε­σθέ­νης ὑ­πό τῶν κα­τά Μάϊον 1935 ἀ­πο­κη­ρυ­ξά­ντων τήν Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κήν ῾Ι­ε­ραρ­χί­αν καί ἐ­πι­στρε­ψά­ντων εἰς τήν ᾽Ορ­θο­δο­ξί­αν, τρι­ῶν ᾽Ε­πι­σκό­πων, ἤ­τοι, τῶν Δη­μη­τρι­ά­δος Γερ­μα­νοῦ, πρ. Φλω­ρί­νης Χρυ­σο­στό­μου καί Ζα­κύν­θου Χρυ­σο­στό­μου. ῾Η στα­θε­ρά ἐμ­μο­νή τοῦ Βρε­σθέ­νης Ματ­θα­ί­ου εἰς τήν κα­θα­ράν καί κρυ­σταλ­λί­νην ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, ὡς καί τό γε­γο­νός ὅ­τι, οὗ­τος ὡς Κα­νο­νι­κός καί ᾽Ορ­θό­δο­ξος ᾽Αρ­χι­ε­ρε­ύς, ή­το φο­ρε­ύς τῆς Γνη­σί­ας καί ἀ­δι­α­κό­που ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς, ἠ­νά­γκα­σεν Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμόν καί Φλω­ρι­νι­σμόν, νά ἐ­πι­πέ­σουν ὡς λυσ­σῶν­τες κα­τ' αὐ­τοῦ, ἐ­νῶ ἐ­φρό­ντι­σαν νά μήν ἔ­χη καί σύμ­ψη­φον ἄλ­λου ᾽Ε­πι­σκό­που, ἵ­να μή δυ­νη­θῆ πο­τέ νά προ­βῆ εἰς χει­ρο­το­νί­αν νέ­ων ᾽Ε­πι­σκό­πων καί με­τα­δώ­ση καί δι­α­σφα­λί­ση τήν ᾽Α­πο­στο­λι­κήν Δι­α­δο­χήν. Οὕ­τω προ­σε­δό­κουν ὅ­τι μέ τήν κοί­μη­σίν του, θά ἐ­ξέ­λι­πεν ἡ ᾽Α­πο­στο­λι­κή Δι­α­δο­χή. Ὁ μα­κά­ριος ὅ­μως οὗ­τος Ε­πί­σκο­πος Βρε­σθέ­νης Ματ­θαῖ­ος, δι­ω­κό­με­νος καἴ συ­κο­φαν­το­ύ­με­νος, μό­λις ἕν ἔ­τος καί ὀ­λί­γους μῆ­νας πρό τῆς ὁ­σί­ας κοι­μή­σε­ώς του (+14.5.1950), ἅ­τε μή ὑ­πάρ­χον­τος ἑ­τέ­ρου ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Ε­πι­σκό­που, κα­τ' ΑΔΗΡΙΤΟΝ ᾽Εκ­κλη­σι­α­στι­κήν δε­ον­το­λο­γί­αν, ΥΠΕΡ­ΒΑΣ τόν Α' ᾽Α­πο­στο­λι­κόν Κα­νό­να, προ­έ­βη, ψή­φω Κλή­ρου καί Λα­οῦ, ΜΟΝΟΣ ΑΥΤΟΣ ΚΑΝΟΝΙΚΟΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΠΙΣΚΟΠΟΣ, εἰς χει­ρο­το­νί­αν ἄλ­λου ᾽Ε­πι­σκό­που (1.9.1948), δι­α­σφα­λί­σας οὕ­τω τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἑ­πο­μέ­νως καί τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας. ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ τήν Πρᾶ­ξιν ὡς ΥΠΕΡΚΑ­ΝΟΝΙΚΗΝ, ἀ­πο­λύ­τως ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ καί ΕΓΚΥΡΟΝ, καί συ­νε­πῆ πρός τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, τήν δέ δι' ἐ­κε­ί­νης τῆς χει­ρο­το­νί­ας με­τά­δο­σιν τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ΠΛΗ­ΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ. Τόν ἀ­ο­ί­δι­μον ΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΜΑΤΘΑΙΟΝ δε­χό­με­θα καί ΑΝΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ μέ­γαν τῆς Πίστεως Πρό­μα­χον καί ΟΜΟΛΟΓΗΤΗΝ καί τι­μῶ­μεν τήν ἐ­τη­σί­αν μνή­μην αὐ­τοῦ τήν +14ην Μαί­ου.

῾Η ὑ­φ' ἑ­νός χει­ρο­το­νί­α τοῦ 1948 ἐ­βι­ώ­θη καί βι­οῦ­ται ὡς ἀ­πο­λύ­τως ἐν­τός τῶν Κα­νο­νι­κῶν πλαι­σί­ων καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως τοῦ Α' ᾽Α­πο­στο­λι­κοῦ Κα­νό­νος, δι­α­γο­ρε­ύ­ον­τος: «᾽Ε­πί­σκο­πος χει­ρο­το­νεί­σθω ὑ­πό ᾽Ε­πι­σκό­πων δύ­ο ἤ τρι­ῶν», δι­ό­τι οὕ­τω δι­α­σφα­λί­ζε­ται ἡ ἐ­κλο­γή τῶν ἀ­ξι­ω­τέ­ρων πρός Ἀρ­χι­ε­ρα­τεί­αν, προ­λαμ­βά­νον­ται φα­τρί­αι καί σχί­σμα­τα, καί εὐ­ο­δοῦ­ται ἡ ἑ­νό­της καί τό ἔρ­γον τῆς Ἐκ­κλη­σί­ας. Εἰς πε­ρί­ο­δον ὅ­μως δι­ωγ­μοῦ, ὅ­τε τό ἀ­παρ­ρη­σί­α­στον τῶν ᾽Ε­πι­σκό­πων εἶ­ναι σύ­νη­θες, προ­ε­βλέ­φθη ὅ­πως καί εἷς μό­νος Ἀρ­χι­ε­ρεύς προ­βαί­νη εἰς χει­ρο­το­νί­αν ᾽Ε­πι­σκό­που. (᾽Α­πο­στο­λι­καί Δι­α­τα­γαί, Βι­βλί­ον η', κεφ.ΚΖ). ῞Ο­θεν τάς συ­κο­φαν­τί­ας ὕ­βρεις καί βλα­σφη­μί­ας τῶν ἐμ­πα­θῶν σχι­σμα­τι­κῶν καί αἱ­ρε­τι­κῶν Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τῶν, ἀλ­λά καί τῶν ὁ­μο­ί­ων των, Φλω­ρι­νι­κῶν Πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τῶν, πε­ρί δῆ­θεν «ἀ­κύ­ρων χει­ρο­το­νι­ῶν κα­τά τό 1948», ἤ «ἀ­νι­έ­ρων ᾽Ε­πι­σκό­πων» κλπ, ὡς σκο­πί­μους καί κα­κο­ή­θεις βλα­σφη­μί­ας, κα­τά τοῦ ῾Αγ. Πνε­ύ­μα­τος καί τῆς ᾽Εκ­κλη­σί­ας ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑ­ΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς.

 

4. ΠΕΡΙ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ»

 

Τόσον οἱ Φλω­ρι­νι­κοί ὅ­σον καί οἱ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γῖ­ται, δέν ἠ­δυ­νή­θη­σαν διά τῆς πε­ρί δυ­νά­μει θε­ω­ρί­ας των, νά μει­ώ­σουν ἤ κα­λύ­ψουν τήν ΔΟΓΜΑΤΙΚΗΝ καί ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ φύ­σιν καί οὐ­σί­αν τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ Σχί­σμα­τος, καί οὕ­τω νά προ­σβά­λουν, τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, ἀλ­λ' οὔ­τε καί διά τῶν πε­ρί δῆ­θεν ἀ­κύ­ρων χει­ρο­το­νι­ῶν βλα­σφη­μι­ῶν των, προ­σέ­βα­λον τήν ΠΛΗΡΟΤΗΤΑ καί ΕΓΚΥΡΟΤΗΤΑ τῶν χει­ρο­το­νι­ῶν τοῦ 1935 καί 1948. ῞Ο­θεν δι­ε­νο­ή­θη­σαν ὅ­τι θά ἦ­το δυ­να­τόν νά προ­σβά­λουν καί ἀ­κυ­ρώ­σουν τήν τε ᾽Α­πο­στο­λι­κήν Δι­α­δο­χήν καί τήν ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γί­αν, διά μιᾶς χει­ρο­θε­σί­ας ἐ­πί τῶν ᾽Ε­πι­σκό­πων καί Πρε­σβυ­τέ­ρων τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας. Τοῦ­το ἐ­πε­νό­η­σεν καί δι­ε­τύ­πω­σεν, ἤ­δη ἀ­πό τό 1950, ὁ Οὐ­νί­της τοῦ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­σμοῦ, πρ. Φλω­ρί­νης Χρυ­σό­στο­μος Κα­βου­ρί­δης, ἀ­νέ­λα­βον δέ νά πραγ­μα­το­ποι­ή­σουν τήν πρά­ξιν, οἱ ὀ­πα­δοί αὐ­τοῦ με­τά τι­νων ἡ­με­τέ­ρων, μέ­σω καί διά τῆς πα­λαι­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κῆς Ρω­σι­κῆς Συ­νό­δου τῆς Δι­α­σπο­ρᾶς τό 1971, ἥ­τις, ὡς ἐκ τῶν ὑ­στέ­ρων ἀ­πε­δε­ί­χθη, ἀ­ε­ί­πο­τε κοι­νω­νεῖ τοῖς σχι­σμα­το­αι­ρε­τι­κοῖς Νε­ο­η­με­ρο­λο­γί­ταις — Οἰ­κου­με­νι­σταῖς.

ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ὅ­τι τό ἐγ­χε­ί­ρη­μα τοῦ­το τῆς ἐ­ξαρ­τή­σε­ως τῆς ᾽Α­πο­στο­λι­κῆς Δι­α­δο­χῆς ἐκ τῆς Ρω­σι­κῆς Συ­νό­δου, θεί­α ἐ­πεμ­βά­σει, ΑΠΕΤΥΧΕΝ, δι­ό­τι τά ἴ­δια πρό­σω­πα (οἱ ᾽Αρ­χι­ε­ρεῖς Κο­ριν­θί­ας Κάλλιστος καί Κι­τί­ου ᾽Ε­πι­φά­νιος), τά ὁ­ποῖ­α ἐ­χρη­σι­μο­ποι­ή­θη­σαν διά νά ἐ­πι­βά­λουν τό βδέ­λυγ­μα τῆς «χει­ρο­θε­σί­ας», ἀ­μέ­σως ἐν συ­νε­χεί­α τό ΗΚΥΡΩ­ΣΑΝ καί τό ΣΥΝΕΤΡΙΨΑΝ, δι­ό­τι, ἅ­μα τῆ ἐ­πι­στρο­φῆ των ἐν ῾Ελ­λά­δι, ΗΡΝΗΘΗΣΑΝ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΑΝ τἠν πρᾶ­ξιν τῆς «χει­ρο­θε­σί­ας» δι­α­βε­βαι­ώ­σαν­τες ἐ­πί τῆ ᾽Αρ­χι­ε­ρω­σύ­νη των ὅ­τι εἰς τήν ᾽Α­με­ρι­κήν δἐν ἔ­λα­βον «χει­ρο­θε­σί­αν», ἀλ­λά ΣΥΓΧΩΡΗ­ΤΙΚΗΝ ΕΥΧΗΝ καί τα­ύ­την ΑΚΡΩΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΣ καί ὑ­πό προ­ϋ­πο­θέ­σεις καί ὅ­ρους, οἵ­τι­νες ἧ­σαν:

1) ῾Η ἐν ὠ­μο­φο­ρί­ω καί ἐ­πι­τρα­χη­λί­ω δή­λω­σις — δι­α­βε­βα­ί­ω­σις τῆς Συ­νο­δι­κῆς ἐ­ξαρ­χί­ας καθ᾽ ἥν ἡ Ρω­σι­κή Σύνοδος ἐ­δέ­χθη καί ὡ­μο­λό­γη­σεν τήν ᾽Εκ­κλη­σι­ο­λο­γἰαν τῆς Γνη­σί­ας Ὀρ­θο­δό­ξου Ἐκ­κλη­σί­ας πε­ρί ΕΝΕΡΓΕΙΑ Νε­ο­η­με­ρο­λο­γι­τι­κοῦ σχί­σμα­τος τό 1924. Κα­τό­πιν τα­ύ­της τῆς ἐν ᾽Α­με­ρι­κῆ κοι­νῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνη­σί­ας ᾽Ορ­θο­δό­ξου ᾽Εκ­κλη­σί­ας, ἐ­κη­ρύ­χθη καί ἡ ᾽Εκ­κλη­σι­α­στι­κή ἑ­νό­της καί κοι­νω­νί­α.

2) ῾Η ἐ­πα­κο­λου­θή­σα­σα συγ­χω­ρη­τι­κή εὐ­χή, ἡ ὁ­πο­ί­α ἀ­πε­τέ­λει καί ἀ­να­γνώ­ρι­σιν τῶν χει­ρο­το­νι­ῶν τοῦ 1935 καί 1948 ἐ­γέ­νε­το δε­κτή ὡς πρᾶ­ξις ἄ­κρας οἰ­κο­νο­μί­ας ὑ­πα­γο­ρευ­θεῖ­σα ἐξ ἀ­γά­πης, διά τήν ἐ­πι­στρο­φήν καί ἕ­νω­σιν καί τῶν Φλω­ρι­νι­κῶν ἐν τῆ ᾽Εκ­κλη­σί­α, ἐ­νῶ, ὡς τοι­α­ύ­τη, δέν ε­Ι­χεν ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΚΑΜΜΙΑΝ ΕΠΙΠΤΩΣΙΝ πρός τάς ᾽Ε­πι­σκο­πι­κάς χει­ρο­το­νί­ας τοῦ 1935 καί ἰ­δι­αι­τέ­ρως τοῦ 1948.

3) Κα­τό­πιν το­ύ­των καί ἀ­φοῦ ἐ­ξε­τι­μή­θη ἡ με­γά­λη ῾Ι­ε­ρα­πο­στο­λή, ἔ­γι­νε ἀ­πο­δε­κτή καί ἡ ἐ­ξαρ­χί­α, ἀ­πε­φε­ύ­χθη δέ καί τό ἀ­πει­λη­θέν ἐ­σω­τε­ρι­κόν σχί­σμα με­τα­ξύ τῶν ᾽Αρ­χι­ε­ρέ­ων, μέ τήν συ­νεί­δη­σιν ὅ­τι ἐ­πε­τε­ύ­χθη τό ΜΕΙΖΟΝ εἰς τήν Ρω­σι­κήν Σύνοδον.

Ταῦ­τα ἐ­π' ἀ­λη­θε­ί­α, ἅ­μα τῆ ἐ­πι­στρο­φῆ των ἐν ἐ­πι­σή­μοις συ­νά­ξε­σι, ἐν Συ­νό­δοις, ἀλ­λά καί ἐν θε­ί­α λει­τουρ­γί­α, ἐν ἐ­πι­τρα­χη­λί­ω καί ὠ­μο­φο­ρί­ω ὡ­μο­λό­γη­σαν, οἱ τό­τε Κο­ριν­θί­ας Κάλλι­στος καί Κι­τί­ου ᾽Ε­πι­φά­νιος.

Ταῦ­τα ὁ­μο­ί­ως ὡ­μο­λό­γη­σαν καί οἱ Φλω­ρι­νι­κοί διά τοῦ ᾽Αρ­χι­ε­πι­σκό­που των Αὐ­ξεν­τί­ου, ἐν μη­νί Δε­κεμ­βρί­ω 1971, ἀλ­λά καί ὸ Προ­κα­θή­με­νος τῆς Ρω­σι­κῆς Συ­νό­δου Μη­τρο­πο­λί­της Φι­λά­ρε­τος. Αὐ­τά ἐ­δέ­χθη ἡ Ἱ­ε­ρά Σύνοδος ὡς καί σύμ­πας ὁ Ἱ­ε­ρός Κλῆ­ρος καί ὁ εὐ­σε­βής λα­ός καί αὐ­τήν τήν πρᾶ­ξιν καί συ­νεί­δη­σιν ἔ­χει, κη­ρύσ­σει καί ὁ­μο­λο­γεῖ ἡ Γνη­σί­α Ὀρ­θό­δο­ξος Ἐκ­κλη­σί­α ἀ­πό τό 1971, χω­ρίς τήν πα­ρα­μι­κράν πα­ρέκ­κλι­σιν.

Τήν συγ­χω­ρη­τι­κήν δέ τα­ύ­την εὐ­χήν, ἡ ῾Ι­ε­ρά Σύνοδος ΑΠΕΚΛΕΙΣΕΝ καί δέν ἐ­πέ­τρε­ψεν νά ἐ­πε­κτα­θῆ καί εἰς το­ύς ῾Ι­ε­ρεῖς, ὅ­πως, κα­τά τήν ᾽Ε­ξαρ­χί­αν, εἶ­χεν ἀ­πο­φα­σί­σει ἡ Ρω­σι­κή Σύνοδος, ἐ­νῶ ἡρ­μή­νευ­σεν αὐ­τήν κα­τά τό τοῦ ᾽Α­πο­στό­λου Πα­ύ­λου: «... τοῖς πᾶ­σιν γέ­γο­να τά πά­ντᾳ ἵ­να πά­ντως τι­νάς σώ­σω» (Α' Κο­ρινθ. 8' 22). Τοῦ­το νο­η­τέ­ον ἀ­πο­κλει­στι­κῶς ὅ­τι τό­σον ἡ ᾽Ε­ξαρ­χί­α ἐν ῏Α­με­ρι­κῆ, ὅ­σον καί ἡ ῾Ι­ε­ρά Σύνοδος ἐν ῾Ελ­λά­δι, εἰρ­γά­σθη­σαν τήν ἀ­γά­πην καί ἐ­θε­ρά­πευ­σαν ἀ­δυ­να­μί­αν ἀ­δυ­νά­των, χω­ρίς τοῦ­το τό «γέ­γο­να» νά κα­θά­πτε­ται πο­σῶς τῆς ῾Ο­μο­λο­γί­ας καί προ­η­γου­μέ­νως τῆς ἀ­κε­ραι­ό­τη­τος καί πλη­ρό­τη­τος τοῦ μυ­στη­ρί­ου τῶν χει­ρο­το­νι­ῶν τοῦ 1935 καί 1948.

5. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΚΟΡΙΝΘΙΑΣ ΚΑΛΛΙΣΤΟΥ.

 

Κα­τό­πιν τῆς πε­ρί χει­ρο­θε­σί­ας ἀ­νε­πι­τυ­χοῦς ἀ­πο­πεί­ρας ἐν ᾽Α­με­ρι­κῆ καί ῾Ελ­λά­δι, κα­τά Σε­πτέμ­βριον καί ᾽Ο­κτώ­βριον 1971, Φλω­ρι­νι­κοί καί Νε­ο­η­με­ρο­λο­γῖ­ται, ὡς καί ἐκ­πε­σό­ντες ἐγ­κά­θε­τοι αὐ­τῶν «Ματ­θαι­ϊ­κοί», προ­κει­μέ­νου, ἔ­στω καί ἐκ τῶν ὑ­στέ­ρων, νά μο­λύ­νουν τήν ᾽Α­πο­στο­λι­κήν Δι­α­δο­χήν, δέν πα­ρη­τή­θη­σαν, ἀλ­λά ἐ­πα­νει­λημ­μέ­νως, πλήν πά­ντο­τε ΑΝΕΠΙΤΥΧΩΣ, ἐ­πε­χε­ί­ρη­σαν νά πε­ρά­σουν τα­ύ­την ὡς «χει­ρο­θε­σί­αν» συλ­λή­βδην εἰς το­ύς ᾽Ε­πι­σκό­πους καί τόν ῾Ι­ε­ρόν Κλῆ­ρον διά τῶν ἐκ τῶν ὑ­στέ­ρων ἀλ­λε­παλ­λή­λων ὑ­πα­να­χω­ρή­σε­ων ᾽Αρ­χι­ε­ρέ­ων τι­νῶν καί πρω­τί­στως αὐ­τῶν τῆς ᾽Ε­ξαρ­χί­ας. Τοῦ­το ἐμ­φα­νῶς ἐ­πε­χε­ί­ρη­σαν νά πε­ρά­σουν τό πρῶ­τον διά τοῦ τό­τε Κο­ριν­θί­ας Καλ­λί­στου, ὅ­στις, με­τά 5 ἕ­τη, ὑ­πα­να­χω­ρή­σας ἐ­δή­λω­σεν ὅ­τι τήν 17ην Σε­πτεμ­βρί­ου 1971 ἐν Ἀ­με­ρι­κῆ, ἐ­δέ­χθη πραγ­μα­τι­κήν χει­ρο­θε­σί­αν, κα­τά τόν Η' Κα­νό­να τῆς Α' Οἰ­κου­με­νι­κῆς Συ­νό­δου, ὡς σχι­σμα­τι­κός καί ἀ­νί­ε­ρος! Διά τῆς τοι­α­ύ­της ὑ­πα­να­χω­ρή­σε­ώς του, οἱ ἴ­διοι πα­ρά­γον­τες τῶν ἰ­δί­ων Κέντρων, τά ὁποῖα ἐκινήθησαν ἀνεπιτυχῶς τό 1971, διενοήθησαν ὅτι ἦτο δυνατόν ἐκ τῶν ὑστέρων νά ἐπιβάλουν τήν «χειροθεσίαν» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Καί ταύτην τήν ΟΝΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΗΝ ΕΠΙΝΟΗΣΙΝ ΚΑΙ ΜΕΘΟΔΕΙΑΝ καί ὅσας ἄλλας δολιωτέρας ἠκολούθησαν καί ΑΠΕΤΥΧΟΝ, ὡς καί τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀληθείας ἐπί τοῦ ἐν γένει ῾Ιεραποστολικοῦ ἔργου ἐν ᾽Αμερικῆ καί κυρίως τήν ἀπόκρυψιν τῆς ἀντιφατικῆς καί ἐν γένει κενῆς ἀπό πάσης ἀπόψεως «Πράξεως» τῆς Ρωσικῆς Συνόδου ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟ­ΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι, ἀνεξαρτήτως μέ τό τί πραγματικῶς ἔλαβεν χώραν, κατά τήν 17ην καί 18ην Σεπτεμβρίου 1971, ἐν ᾽Αμερικῆ, εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς τῆς ᾽Εξαρχίας, (χειροθεσία ἤ ἀκόμη καί ἀναχειροτονία) τοῦτο δέν ἐπέρασεν οὐδ' ἐπί στιγμήν οὔτε καί ὡς «ψιλή ἐπίνοια» εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν παρά μόνον εἰς τούς ἐκ τῶν ὑστέρων ἱεροσύλως καί βλασφήμως ὑπαναχωρήσαντας καί ὑπαναχωροῦντας, καί δηλοῦντας ἤ προπαγανδίζοντας ὅτι ἐν ‘Αμερικῆ καί ἐν Ἑλλάδι ἐδέχθησαν, «ἱλέω ὄμματι καί ἀγαλλομένω ποδί», «χειροθεσίαν» ὡς ἐπί σχισματικῶν.

 

6. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΒΛΑΣΦΗΜΟΥ ΚΑΙ ΑΙΡΕΤΙΚΟΥ «ΠΕΙΡΑΙΩΣ» ΝΙΚΟΛΑΟΥ Α΄. ΤΟ 54/76 ΑΠΑΛΛΑΚΤΙΚΟΝ ΒΟΥΛΕΥΜΑ ΤΟΥ ΠΛΗΜ/ΔΙΚΕΙΟΥ ΠΕΙΡΑΙΩΣ

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν προηγηθεῖσαν, κατά τά ἔτη 1974-1976, πολύ χείρονα τοῦ Καλλίστου βλασφημίαν, τοῦ τότε Πειραιῶς Νικολάου, ὁ ὁποῖος μηνυθείς τό 1974 ὑπό τοῦ τότε Νεοημερολογίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου Ταβλαδωράκη, ὡς δῆθεν ἀντιποιούμενος ἔργον ᾽Εκκλησιαστικοῦ λειτουργοῦ, οὗτος ἵνα μή διωχθῆ ποινικῶς, ἐνώπιον τοῦ Συμρουλίου τῶν Πλημμελειοδικῶν Πειραιῶς ἐδέχθη ὅτι τό 1937, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεσχίσθη ἐκ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων καί «ἵδρυσεν μίαν δευτέραν ᾽Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν» εἰς τήν ὁποίαν καί ὁ ἴδιος ὁ Πειραιῶς Νικόλαος, ἀείποτε ἀνῆκεν. ‘Εδέχθη ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἀντεποιεῖτο ἔργον ἐκκλη­σιαστικοῦ λειτουργοῦ, πλήν ὅμως ἀπεκατεστάθη ὡς σχισματικός καί ὡς ἀκύρως ἔχων τήν ἱερωσύνην καί Ἀρχιερωσύνην, διότι κατά τόν «Πειραιῶς» καί τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ἦσαν ἄκυροι αἱ κατά τό 1935 καί 1948 χειροτονίαι, ἀπεκατεστάθησαν δέ διά τῆς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας τοῦ 1971. Κατόπιν αὐτῶν τῶν φρικτῶν βλασφημιῶν του, τό Συμβούλιον Πλημμελειοδικῶν, ὡς ἀντἀλλαγμα πρός αὐτόν, ἐξέδωκεν τό 54)76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμαα, μέ τό ὁποῖον ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός καί ἔγκυρος ᾽Αρχιερεύς» καί οὕτω ἔπαυσεν ἡ κατ' αὐτοῦ ποινική δίωξις!!! Τάς συγκεκριμένας φρικτάς βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ δέ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ὁ ᾽Αοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 δέν ἀπεκόπη καί δέν ἐξῆλθεν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, πολλῶ δέ μᾶλλον δέν «ἵδρυσεν μίαν β΄ Ἐκκλησίαν παλαιοημερολογιτῶν», ἀλλ' ὅπως τό 1924 οὕτω καί τό 1937, ἔμεινεν πιστός, ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν τῶν Γ.0.Χ. τῆς Ἑλλάδος καί ἐπί τό ὀρθότερον εἰς τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, τήν δέ ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβὑτεροι Αὐτῆς κέκτηνται πλήρη καί τελείαν μέχρι σήμερον διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, 1948 καί 1995..

 

7. ΠΕΡΙ ΤΩΝ ΛΟΙΠΩΝ ΑΙΡΕΤΙΚΩΝ ΦΡΟΝΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΙΔΙΟΥ

 

ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅλα τά αἱρετικά φρονήματα καί παραχαράξεις — παρερμηνείας ῾Αγιοπατερικῶν διδασκαλιῶν τοῦ πρ. «Πειραιῶς» Νικολάου, ἅτινα δημοσίως ἐν βιβλιδίοις καί ἐφημερίσιν ἐκήρυξεν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός, καθ' ὅ αἱ ὑποβληθεῖσαι ἐπισήμως καί ἐπωνύμως σαφεῖς Καταγγελίαι ὑπό τῶν Χρήστου Νούκα 1998, ᾽Ανέστη Χατζῆ 28.5.1998, καί ᾽Αντιγόνης Παπαμιχαήλ 3/16.7.1998, ἕνεκα τῆς καταλύσεως τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ ῾Ιεροῦ καί πρώτου θεσμοῦ τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ποτέ δέν ἐξεδικάσθησαν. Διά τόν λόγον αὐτόν κατά ᾽Απρίλιον 2004, ὑπό τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἐδημοσιεύθη «ΑΝΟΙΚΤΗ ΑΝΑΦΟΡΑ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑ ΜΕΤΑ ΑΠΟΔΕΙΚΤΙΚΟΥ ΥΠΟΜΝΗΜΑΤΟΣ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΠΙΣΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΛΑΟΥ» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 123-154). ᾽Ιδιαιτέρως ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, διά τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 356)18.5.2004 ἐπισήμου ἐγγράφου του πρός τόν Μακαριώτατον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν, ΚΑΤΑΓΓΕΛΕΙ τόν ἴδιον τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον καί τούς Σεβ. Αρχιερεῖς, ἐπί τῶ γεγονότι ὅτι ἤδη ἐκκρεμοῦν κατά τοῦ «Πειραιῶς» καί κατά τοῦ ἰδίου τοῦ ᾽Αρχ/που καἴ τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων «ΣΕΙΡΑ ΚΑΤΤΑΓΓΕΛΙΩΝ, καί διά τήν κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί διά τά θέματα Ὁμολογίας..., ἀλλά καί διά τήν προκλητικήν κάλυψιν τῶν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ πέντε πρώην Μητροπολιτῶν καί τοῦ ὁμόφρονος αὐτῶν καί βλασφήμου Σεβ.  Πειραιῶς καί Νήσων κ. Νικολάου, αἱ ὁποῖαι, καταγγελίαι, δέν ἔχουν ἐκδικασθεῖ...»(Αὐτόθι, σελ. 210-214).

Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τάς ἀπό τοῦ 1996 ἐπιθέσεις τοῦ «Πειραιῶς» κατά τῶν θεολόγων, καί οὐσία κατά τοῦ τότε σθεναρῶς ἀμυνομένου ὑπέρ τῆς ᾽Αληθείας ᾽Αρχεπισκόπου ᾽Ανδρέου, ὡς καί τήν ὑπ' αὐτοῦ τοῦ ἰδίου ἀνακίνησιν τῆς περί «εἰκονομαχίας» σκευωρίας τῶν «πέντε», αἱ ὁποῖαι κατέληξαν εἰς τήν ἀπό 5.2.2003 ἱερόσυλον παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου! ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ ὅτι τό νέον κίνημα τοῦ «Πειραιῶς», τό ὁποῖον οὗτος ἐνεργοποίησεν ἀμέσως μετά τό 1995, εἷχεν ὡς κύριον σκοπόν αὐτήν ταύτην τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου, καί τήν ὑπό τοῦ ἰδίου κατάληψιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκοπικοῦ θρόνου! Οὕτω, τά ἴδια ξένα κέντρα, διά τῆς ἐπικαθήσεως εἰς τόν θρόνον τῶν ᾽Αθηνῶν τοῦ αἱρετικοῦ καί βλασφήμου «Πειραιῶς» Νικολάου, ἐπεδίωκον νά ἐπιφέρουν καίριον πλῆγμα κατά τῆς ᾽Εκκλησίας ΔΥΝΑΜΕΙ καί ΕΝΕΡΓΕΙΑ τοῦ 54/76 ᾽Απαλλακτικοῦ του Βουλεύματος, διά τοῦ ὁποίου οὗτος βλασφημεῖ καί ἀρνεῖται τήν τε ᾽Εκκλησιολογίαν καί τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας.

 

8. ΠΕΡΙ ΤΟΥ «ΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΥ» ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΚΙΤΙΟΥ ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ.

 

῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι μετά τήν ὀλεθρίαν ἔκβασιν τῶν σατανικῶν διαβημάτων τοῦ Κορινθίας Καλλίστου καί τοῦ Πειραιῶς Νικολάου, ἀμέσως ἀπό τό 1977, κατ' ἔμμεσον, πλήν ὕπουλον τρόπον, τήν «χειροθεσίαν» ἐπεχείρησεν νά ἐπιβάλη καί τό ἕτερον μέλος τῆς ᾽Εξαρχίας, ὁ Κιτίου ᾽Επιφάνιος. Οὗτος πρός τόν σκοπόν αὐτόν προέβαλεν τήν ἀμφιβολίαν,  «μήπως ἐβιάσθη ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος τό 1937 καί ἀπεκήρυξεν τόν πρ. Φλωρίνης καί τούς περί αὐτόν», ὡς καί τήν ἄλλην ἀμφιβολίαν, «κατά πόσον πράγματι τό 1948 δέν ὑπῆρχεν ἕτερος Ὀρθόδοξος Ἀρχιερεύς». Οὕτω ἐμμέσως, πλήν σαφῶς, ἐκήρυττεν ὅτι ἡ λεγομένη χειροθεσία ἐθεράπευεν ἀμφότερα, διό ἔπρεπε νά παύση ἡ κατ' αὐτῆς ἀντίδρασις καί νά περάση αὕτη σιωπηρῶς. Καί ταῦτα καί ὅλον τόν Παλαιοημερολογιτικόν του Οἰκουμενισμόν, ὡς λόγω καί ἔργω βλασφημίας κατά τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς ΑΠΟΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς σατανικά ᾽Εκκλησιομαχικά φρονήματα καί ἐπινοήματα, τά ὁποῖα οὐδέποτε εὗρον τόπον νά ἐπικαθίσουν εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν.

 

9. ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ - ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΕΩΣ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΕΚΠΕΣΟΝΤΩΝ πρ. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ

 

Κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990, πάλιν ἐμμέσως καί σιωπηρῶς, ἠκολούθησεν, ὁμοία σατανική ἐπινόησις πρός ἐπιβολήν τῆς «χειροθεσίας», ἐκ τῶν ἰδίων πάντοτε Κέντρων προερχομένη, τήν ὁποίαν ἐπεχείρησαν διά τοῦ τότε ᾽Αττικῆς Ματθαίου. Κατ' αὐτήν, μέ ἀντάλλαγμα τήν ἀναγνώρισιν καί τά ὑλικά ὀφέλη, καί μέ σιωπηράν προϋπόθεσιν τήν λεγομένην χειροθεσίαν, ὡς πρᾶξιν ἐπί σχισματικῶν, ὅπως ἀκριβῶς διαλαμβάνει τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος θά ὑπήγετο εἰς τό Πατριαρχεῖον ῾Ιεροσολύμων καί ἐπισήμως θά ἀνεγνωρίζετο «ὡς δευτέρα ἐν ῾Ελλάδι ᾽Εκκλησία Παλαιοημερολογιτῶν». ᾽Αποτυχόντος καί τούτου τοῦ πονηροῦ ἐπινοήματος, κατεσκευάσθη ἡ γνωστή αἰσχρά καί βλάσφημος σκευωρία περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας» διά νά προκληθῆ σύγχυσις εἰς τούς πιστούς καί διωχθοῦν καί συντριβοῦν οἱ ὑπέρμαχοι τῆς ᾽Εκκλησιολογίας καί τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς, δι' ὧν, ἀπό τό 1971, συνεχῶς ἡ Χάρις τοῦ Θεοῦ συνέτριβεν καί ἐματαίωνεν τήν εἴσοδον τοῦ βδελύγματος τῆς «χειροθεσίας», εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν.  ᾽Αποτυχούσης καί αὐτῆς τῆς δολίας καί σατανικῆς ἐπινοήσεως, ὁ τότε ῏Αττικῆς Ματθαῖος καί οἱ περί αὐτόν στασιασταί καί ᾽Εκκλησιομάχοι ᾽Αρχιερεῖς, κατέληξαν νά πλήξουν τήν ᾽Εκκλησία μέ τό Γ' σχίσμα, τό γνωστόν ὡς σχῖσμα τῶν «πέντε», τό ὁποῖον ἐπισημοποιήθη κατά Μάϊον — ᾽Ιούνιον 1995. Καί τό κίνημα τοῦτο, ὡς συνέχεια τοῦ Φλωρινικοῦ, ἀλλά καί τά βλάσφημα φρονήματά των περί χειροθεσίας, καθώς καί τά αἱρετικώτατα δυτικά φρονήματά των εἰς τά ὁποῖα ἐξωθήθησαν διά νά στηρίξουν τήν σκευωρίαν περί δῆθεν «νεοεικονομαχίας», καί τά ὁποῖα περιέλαβον εἰς κατάπτυστα κείμενα ὡς καί «᾽Εγκυκλίους» των, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

Συγκεκριμένως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟ­ΜΕΝ τρίς.

α) Τήν ἀπό 11.10.1991 «᾽Εγκύκλιον ἐπιστολήν», τήν ὁποίαν διά λογαριασμόν τῶν πέντε ἔγραψεν καί ὑπέγραψεν ὁ Κύπριος ῾Ιερομόναχος Εὐθύμιος ᾽Επιφανίου. Δι' αὐτῆς, μετά 20 ἔτη, ἡ συγχωρητική εὐχή, ἡ ὁποία ἐγένετο δεκτή ὑπό συγκεκριμένας προϋποθέσεις, ἐπροπαγανδίζετο ὡς χειροθεσία, τήν ὁποίαν δῆθεν ἀπεδέχθη ἡ ᾽Εκκλησία καί ὡς ἐκ τούτου «ἡμάρτησεν».

β) Ἐκ τῆς λεγομένης Α' ᾽Εγκυκλίου τῆς ῾Ι. Συνόδου, (23.1.1992), κατά τά σημεῖα ἐκεῖνα, καθ' ἅ οἱ πέντε κατά ἀπερίγραπτον ληστρικόν καί βάρβαρον τρόπον καί ὑπό τήν ἀπειλήν σχίσματος, προσέθεσαν καἴ ἐπέβαλον τάς ἰδικάς των δυτικάς πλάνας, ἐπί τινων ῾Ιερῶν εἰκόνων, αἵτινες ἐπενοήθησαν πολλούς αἰῶνας μετά τήν ῾Αγίαν Ζ' Οἰκουμενικήν Σύνοδον, ἐξέρχονται τῶν ῞Ορων Αὐτῆς, ἀποτελοῦν ὀρθολογιστικάς αἱρετικάς καινοτομίας τῆς ἐκκοσμικευμένης Δύσεως καί ἀντιτίθενται πρός τήν ᾽Ορθόδοξον Γνησίαν Παράδοσιν, καί

γ) Τάς Β΄ (1993) καί Γ΄ (1997) «᾽Εγκυκλίους» αὐτῶν, ὡς μνημειώδεις αἱρετικάς καί βλασφήμους συγγραφάς, μετά τῶν πάσης φύσεως ἑτέρων παρομοίων συγγραφῶν των, ὡς καί τάς ὑπ' ἀριθμ. 95)10.5.1995, 4)17.6.1995 καί 10)25.6.1995 ΑΚΥΡΟΥΣ «Πράξεις ᾽Αποφάσεις» των, δι' ὧν ἀπεπειράθησαν νά προσβάλουν τήν τότε Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον καί κατ' ἐπέκτασιν τήν Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, ἀντιποιηθέντες πρός τόν σκοπόν αὐτόν καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον καί τήν ᾽Εκκλησίαν,

 

10. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΕΩΣ

ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΩΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΩΝ ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΤΙΚΩΝ

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, τήν, ὑπ' ἀριθμ. 3005)18.6-1997 ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, κατά τῶν πέντε ἐκπτώτων καί σχισματοαιρετικῶν πρώην Μητροπολιτῶν, δι' ἦς ἀπηγγέλθη αὐτοῖς ΚΑΤΗΓΟΡΗΤΗΡΙΟΝ ἐπί ΚΑΝΟΝΙΚΟΥ καί ΔΟΓΜΑΤΙΚΟΥ πεδίου, καί ἀπεφασίσθη νά κινηθῆ ἡ ΚΑΝΟΝΙΚΗ ΚΑΤ' ΑΥΤΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ. ῾Ωσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί τήν Γνωμάτευσιν ἐπί τοῦ ἐν λόγω Κατηγορητηρίου τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη, εἰς ἥν προέβη κατόπιν ἐπισήμου αἰτήσεως τοῦ ἁρμοδίου ᾽Ανακριτοῦ, τότε Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου, καί ἡ ὁποία ἐξεδόθη καί εἰς βιβλίον ὑπό τόν τίτλον: «ΤΟ ΚΙΝΗΜΑ ΤΩΝ ΠΕΝΤΕ ΠΡΩΗΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΩΝ ΥΠΟ ΤΟ ΦΩΣ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ, ΤΗΣ ΟΡΘΟ­ΔΟΞΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΙΕΡΩΝ ΚΑΝΟΝΩΝ», ᾽Αθῆναι Μάϊος 1999. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν, ὡς μή ὤφειλεν, ἐπακολουθήσασαν ὕπουλον καί δολίαν, ὑπαναχώρησιν τῆς πλειοψηφίας τῶν ὑπό τόν ᾽Αρχεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν ᾽Επισκόπων ἐκ τῆς ὡς εἴρηται ὁμοφώνου Συνοδικῆς ἀποφάσεως, (3005)18.6.1997), τήν ὁποίαν ἐμφανῶς ἀπό τό 1999, παρεκώλυσαν καί οὐσία ἠκύρωσαν καί ἐματαίωσαν. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ δέ καί τό γεγονός ὅτι οὗτοι ὡς ἄτομα καί ὡς ἀσεβής ὁμάς, διά τῆς τοιαύτης στάσεώς των, ἀθωώσαντες καί δικαιώσαντες τούς «πέντε» σχισματοαιρετικούς — ᾽Εκκλη­σιομάχους, ἔδωκαν ὑπόστασιν καί ἐνεργοποίησαν δι’ ἑαυτούς τἠν ὑπ' ἀριθμ. 10/25.6.1995 ἄκυρον ἀπόφασιν τῶν πέντε δι' ἦς ἐκεῖνοι ἀκύρως τούς καθήρεσαν.

Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, τήν ἄρνησιν τῶν ὡς «θεολόγων» φερομένων, ἤτοι τῶν τριῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, τοῦ Δημητρίου Κάτσουρα καί ἰδιαιτέρως τοῦ θεολόγου, Νομικοῦ καί Κληρικοῦ Εὐσταθίου Τουρλῆ, νά γνωματεύσουν ἐπί τοῦ ὑπ' ἀριθμ. 3005/18.6.1997 Κατηγορητηρίου τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, παρά τό γεγονός ὅτι Κανονικῶς καί ἐγγράφως τούς ἐζητήθη παρά τοῦ ᾽Ανακριτοῦ Μητροπολίτου ᾽Αργολίδος Παχωμίου. Οὗτοι πάντες ὄχι μόνον δέν ἐγνωμάτευσαν, ἀλλά παρενέβησαν καί ἔπεισαν τόν Μακ/τον ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν καί τήν πλειοψηφίαν τῶν Μητροπολιτῶν νά μήν ἐπιληφθοῦν ὡς ῾Ιερά Σύνοδος κατά τῶν πέντε σχισματοαιρετικῶν, κατά τήν ὁμόφωνον ᾽Απόφασιν τῆς ῾Ι. Σ. τῆς ῾Ιεραρχίας ἀλλά νά τήν ἀγνοήσουν, τόν δέ Γνωματεύσαντα θεολόγον ᾽Ελευθέριον Γκουτζίδην ὡς καί τούς ᾽Ορθοδόξους ᾽Αρχιερεῖς περιθωριοποιήσουν, διασύρουν καί διώξουν μέχρις ἐξοντώσεως. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν ΚΑΤΕΛΥΣΑΝ ΤΗΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΤΑΞΙΝ καί τόν πρ ῶτον καί ὕψιστον θεσμόν τῆς ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ἤτοι τήν ΙΕΡΑΝ ΣΥΝΟΔΟΝ.

11. ΠΕΡΙ «ΤΟΥ ΝΕΟΥ ΔΙΑΛΟΓΟΥ»

 ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τήν ἀπό τοῦ τέλους τοῦ 1997 καί ἀρχάς τοῦ 1998 ἐκδηλωθεῖσαν δολίαν ἀπόπειραν τῶν Φλωρινικῶν καί τῶν ὑποχειρίων αὐτοῖς ἡμετέρων, (Δ. Κάτσουρα καί ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου), πρός δῆθεν «νέον διάλογον» δι' ἕνωσιν Φλωρινικῶν καί «Ματθαιϊκῶν» δι' οὗ ἐσκόπουν εἰς τήν ἀκύρωσιν τοῦ διεξαχθέντος, ἀλλά μή ὁλοκληρωθέντος ἐν ᾽Αγάπη καί ᾽Αληθεία Κανονικοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν κατά τά ἔτη 1998-1992. ῾0 «νέος» «διάλογος» ἐξεκίνει καί ἐστηρίζετο ἐπί τῆς ἑκατέρωθεν δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστο­λικῆς Διαδοχῆς ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς», τῶν μέν διά τῆς χειροτονίας τοῦ 1960, τῶν δέ διά τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971, καί δευτερευόντως ἐπί τῆς ὑπογραφείσης, κατά τόν πραγματικόν Θεολογικόν Διάλογον ᾽Αγάπης καί ᾽Αληθείας, Κοινῆς ῾Ομολογίας Πίστεως, ἡ ὁποία ὅμως ἀναιρεῖτο καί διεγράφετο ὑπό τοῦ πρώτου ὅρου, ἤτοι τῆς δῆθεν «κοινῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς».

Ταῦτα ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καί ἐν ταυτῶ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Γνησία ᾽Ορθόδοξος ᾽Εκκλησία ἔχει καί διαφυλάσσει ἀδιάκοπον καί ἀνόθευτον τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν κατά τά ἔτη 1935, 1948 καί 1995, ἐνῶ πάντοτε ΔΙΑΚΗΡΥΤΤΕΙ ὅτι ζητεῖ νά συνεχισθῆ ὁ ἐν ΑΓΑΠΗ καί ΑΛΗΘΕΙΑ Διάλογος ἐκ τοῦ σημείου τοῦ ὁποίου διεκόπη τό 1992, ἤτοι ἐκ τοῦ θέματος «Φύσις καί οὐσία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937», ὡς καί ἐπί τῶν λοιπῶν ἐγκεκριμένων θεμάτων τῶν ἀναφερομένων εἰς τήν ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν, ἤτοι, χειροτονίαι 1948, χειροτονία Φλωρινικῶν 1960, καί ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971. ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί τήν κατ' ἐντολήν τῶν ξένων Κέντρων, ματαίωσιν τῆς κατά τό 2000 ᾽Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς εἰς τήν Ρουμανίαν καί τήν συμπόρευσιν τοῦ τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου μετά τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ καί τάς ἐν κρυπτῶ συναντήσεις καί συμφωνίας, μετά παραγόντων τῆς παρατάξεως τοῦ «Φυλῆς» Κυπριανοῦ καἴ τοῦ Ρουμανίας Βλασίου, ἐν τῶ πλαισίω τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἰδιαιτέρως δέ τάς μέσω τῶν ἐγκαθέτων καί Γενιτσάρων, ἐν κρυπτῶ διαπραγματεύσεις καί συμφωνίας, μετ' αὐτοῦ τούτου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ.

 

12. ΠΕΡΙ ΤΟΥ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ, κατά τόν πλέον κατηγορηματικόν τρόπον, καί τήν ἀπό τοῦ 1999 ὑπολειτουργίαν τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. (ΙΕΡΟΥ ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΟΥ ΣΥΝΔΕΣΜΟΥ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΛΛΑΔΟΣ), καί ἐκτροπήν αὖτοῦ ἐκ τοῦ καταστατικοῦ. Ὡς ἐκ τούτου αἱ συγκροτήσεις τῶν «Διοικητικῶν Συμβουλίων» καί αἱ συγκλήσεις τῶν «Γενικῶν Συνελεύσεων» καί αἱ ἀποφάσεις των εἰσίν ΑΚΥΡΟΙ, διότι χαρακτηρίζονται ὑπό ἄκρως ᾽Αντικανονικῆς, ᾽Αντικαταστατικῆς καί παρανόμου συγκροτήσεως καί ὑπολειτουργίας. Τοῦτο ὅλον ἔχει ὡς ἀποτέλεσμα τήν μή ἀνταπόκρισιν αὐτοῦ εἰς τούς σκοπούς δι' οὕς οὗτος ἱδρύθη, ἐξ ὧν πρῶτος ἡ διασφάλισις τῆς ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ καί δεύτερος ἡ διασφάλισις τῶν εἰς τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν  ὑπαγομένων ἱερῶν Ναῶν ὡς καί ἡ ἐν γένει Φιλανθρωπία.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τό γεγονός, ὅτι καί ὁ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε.Ε. ἐτέθη εἰς τήν ὑπηρεσίαν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἐνῶ ἐκεῖνα ἐκ τῶν πρώτων καί βασικῶν ἱδρυτικῶν του μελῶν, τά ὁποῖα παρέμεινον ἑδραῖα καί ἀμετακίνητα εἰς τάς ἀρχάς τῆς Ὀρθοδοξίας, κατήγγειλαν δέ τήν ἐκτροπήν καί διεφύλαξαν τό κῦρος τοῦ Ι.Φ.Σ.Κ.Α.Ε., ἔχουν χρέος νά κινήσουν πᾶσαν Κανονικήν, Νόμιμον καί κατά τό Καταστατικόν διαδικασίαν, διά νά ἐπανέλθη οὗτος εἰς τήν καταστατικήν του τροχιάν, ἐπαναλειτουργήση καί συνεχίση τήν διακοπεῖσαν ἀπό τό 1999, ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ καί ΝΟΜΙΜΟΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΔΙΑΚΟΝΙΑΝ ΤΟΥ, ὡς προβλέπεται ὑπό τῶν ἄρθρων 2,8 καί 24 αὐτοῦ.

13. ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΣΚΕΥΩΡΙΩΝ

ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΥΠΕΡΜΑΧΩΝ ΤΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ

 ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τάς ὑπό τῆς ὑπαναχωρησάσης πλειοψηφίας τῶν ἐπιόρκων καί προδοτῶν ὑπό τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν Ἀρχιερέων, ΣΚΕΥΩΡΙΑΣ – ΔΙΩΞΕΙΣ κατά τοῦ Ἀρχιγραμματέως τῆς Ἱερᾶς Συνόδου Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, τοῦ Ἱερομονάχου Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, τοῦ θεολόγου Ἐλευθερίου Γκουτζίδη, ἀλλά καί κατά τοῦ Ὁμολογητοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης κυροῦ Παναρέτου (+22.11.2004), ἐναντίον τῶν ὁποίων, κατ’ ἀπολύτως ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΟΝ, ΛΗΣΤΡΙΚΟΝ καί ΒΑΡΒΑΡΟΝ τρόπον, ἐσκευώ­ρησαν καί τούς ἐδίωξαν διά λογαριασμόν τῶν ξένων οἰκουμενιστικῶν Κέντρων, καί τούς ἥρπασαν τάς Ἐκκλησιαστικάς διακονίας, καταλύσαντες τήν Κανονικήν Τάξιν καί τόν ἱερόν θεσμόν τῆς Συνόδου. Ταῦτα ἐτόλμησαν διότι οὗτοι ἐζήτησαν καθαράν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου, ὥστε νά ἀνακοπῆ καί ἀντιμετωπισθῆ ἡ προδοσία τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας.

Ἡμεῖς ἐγκρίνομεν τά ἀπό 22.9.1998, 11/24.12.1998 καί λοιπά σχετικά ὁμολογιακά κείμενα τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, ὡς καί τήν ὑπ’ ἀριθμ. 94/15.12.1999 σχετικήν ΕΙΣΗΓΗΣΙΝ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρετικῆς, δι’ ὧν ἐγκαίρως, μετά τό σχίσμα τῶν πέντε (1995), ἐζητήθη νά διατυ­πωθῆ ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ ΚΑΘΑΡΑ Η ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑ. ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ τήν, κατόπιν τῶν ὡς ἄνω ὁμολογιακῶν ἐπιστολῶν καί λοιπῶν διαβημάτων, ἐκδηλωθεῖσαν εἰδεχθῆ σκευωρίαν κατά τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, τήν ὁποίαν, (κατόπιν πιέσεων τῶν ἐγκαθέτων εἰς τόν χῶρον τῆς Ἐκκλησίας, Ἀδελφῶν Τσακίρογλου καί Δημητρίου Κάτσουρα, καί προηγουμένως τοῦ Φλωρινικοῦ Κέντρου ὑπό τούς Καλλίν. Σαραντόπουλον  καί Ἀθανάσιον Σακαρέλλον), ἀνέλαβον καί ἐπραγματοποίησαν ὁ τότε Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας καί οἱ περί αὐτόν Ἀρχιερεῖς, ἰδιαιτέρως δέ οἱ Πειραιῶς Νικόλαος, Ἀργολίδος Παχώμιος καί Περιστερίου Γαλακτίων. Εἰδικώτερον: ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τάς Ἀντικανονικάς καί Ἀντορθοδόξους διαδικασίας, κατά τάς ἀπό 15.12.1999, καθώς καί 17 καί 18 Μαίου στημένας ληστρικάς ψευδοσυνόδους, καί τά ἐπί τῶ ἰδίῳ σκοπῶ ἀκολουθήσαντα Καϊαφικά Δικαστήρια ὑπό τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον.

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ Ὁμολογιακή Ὁμιλία τοῦ θεολόγου ‘Ελευθερίου Γκουτζίδη, ἡ ἐκφωνηθεῖσα εἰς τήν Ἱεράν Μητρόπολιν Θεσσαλονίκης τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997, καί δημοσιευθεῖσα εἰς τόν «Κήρυκα Γνησίων Ὀρθοδόξων», ἐκδοθεῖσα δέ καί εἰς ἰδιαίτερον βιβλίδιον, ἐν τῶ συνόλω της, ἀποτελεῖ ἆποκαλυπτικήν φωνήν τῆς ἀληθείας καί τῆς ἱστορικῆς ᾽Εκκλησιαστικῆς πραγματικότητος.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ τό γεγονός καθ' ὅ, μετά τήν ὁμιλίαν αὐτήν, τά ξένα κέντρα καί οἱ ἐγκάθετοί των ἀπεφάσισαν νά διωχθῆ ὁ ἐλλογιμώτατος θεολόγος μέχρις ἐξοντώσεώς του, δι' αἰσχρῶν καί ἐπαισχύντων σκευωριῶν. Εἰς τά πλαίσια δέ αὐτά, ἐφεῦρον τά περί ἀμαρτύρου, διά τήν ἐν τῶ εἰσαγωγικῶ μέρει τῆς ῾Ομιλίας ἀναφερθεῖσαν διατύπωσιν: «Δέν θά ὁμιλήσω σἠμερον διά τήν πρώτην ἄναρχον, αἰωνίαν καί ἀόρατον ᾽Εκκλησίαν, διότι αὐτή είναι ἡ τελεία κοινωνία τοῦ Πατρός καί τοῦ Υἱοῦ καί τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Είναι ἡ πλήρης καί τελεία κοινωνία καί ἀδιαίρετος ἑνότης τῶν τριῶν Θείων Προσώπων τοῦ ἑνός Θεοῦ». Περί αὐτῆς οἱ σκευωροί, ὡς ἀδίστακτοι ψεῦσται καί διαστροφεῖς, κατ᾽ ἀρχάς ἔγραψαν εἰς Φλωρινικόν Περιοδικόν, ὅτι ὁ ὁμιλητής θεολόγος ἐχαρακτήρισεν ὡς «ἄναρχον τήν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ». κατόπιν δέ ὅτι ἡ διατύπωσις εΙναι «Πατερικῶς καί ῾Αγιογραφικῶς ἀμάρτυρος» καί ἀκολούθως ὅτι ἀποτελεῖ «καινοτομίαν καί κακοδο­ξίαν ᾽Εκκλησιολογικήν καί Τριαδολογικήν»!.

῾Ημεῖς ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ ΚΑΙ ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ταῦτα, ἐνῶ ΟΜΟΛΟ­ΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ διατύπωσις αὕτη ἀποδεδειγμένως εἱναι ἐμπνευσμένη πρωτίστως ἐκ τῆς ὑπό τοῦ Κυρίου συσχετίσεως τῆς  ἐν τῆ μιᾶ ΘΕΙΑ ΟΥΣΙΑ καί ᾽Αγάπης ΕΝΟΤΗΤΟΣ τῶν τριῶν Θείων Προσώπων, πρός αὐτήν τήν ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, ἤτοι, τήν ἐν τῆ ᾽Εκκλησία ἑνότητα ὅλων τῶν πιστῶν, ἡ ὁποία κατά τήν ὁμόφωνον διδασκαλίαν τῶν ῾Αγίων Πατέρων, εἱναι «κατ' εἰκόνα τῆς ἑνότητος καί κοινωνίας τῆς ῾Αγίας Τριάδος» ἡ ὁποία εἱναι τό «᾽Αρχέτυπον» αὐτῆς. Οὐδείς πώποτε διενοήθη ὅτι, προσευχόμενος ὁ Κύριος καί παρακαλῶν τόν Πατέρα, «...ἵνα πάντες ἕν ώσιν καθώς σύ Πάτερ ἐν ἐμοί καγώ ἐν σοί ἱνα καί αὐτοί ἐν ἡμῖν ἕν ώσιν... ἵνα ὧσιν ἕν καθώς καί ἡμεῖς ἕν ἐσμέν» (Ἰωάννου ΙΖ 11, 20 καί 21), ταυτίζει τήν ἐν τῆ ΟΜΟΟΥΣΙΟΤΗΤΙ καί ΑΓΑΠΗ ΤΕΛΕΙΑΝ ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ, («ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), τῶν ᾽Ακτίστων, καί ῾Υπερουσίων Θείων Προσώπων τῆς ῾Αγίας Τριάδος, πρός τήν κατ῏ εἰκόνα ἑνότητα καί κοινωνίαν τῶν πιστῶν μελῶν τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ, ἅτινα κτιστά ὄντα πρόσωπα, τελειοῦνται μυστικῶς ἐν τῆ ᾽Εκκλησία καί κοινωνοῦν ἐν Χριστῶ καί μετ' ἀλλήλων, κατά τό πρότυπον τῆς ῾Αγίας Τριάδος. Οὐδείς οὐδέποτε τήν Τριαδικήν ΕΝΟΤΗΤΑ καί ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ (τήν ΑΚΤΙΣΤΟΝ καί ΥΠΕΡΟΥΣΙΟΝ, εἰ θέμις εἰπεῖν, «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ»), ἐταύτισεν ἤ ἐξίσωσεν, πρός τήν κατ' Εἰκόνα καί ὁμοίωσιν Αὐτῆς κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν Του. ῞Οθεν, ἐάν ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΧΡΙΣΤΟΥ σημαίνη τό μυστήριον τῆς ῾Ενότητος καί Κοινωνίας τῶν πιστῶν μετά τοῦ Χριστοῦ καἴ μεταξύ των, ὥστε Αὕτη νά εἶναι τό Μυστικόν ζῶν Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, αὕτη ἡ Κοινωνία, ἐν ἀπολύτω ἐννοία, ὑφίσταται ἀϊδίως καί ἀπερινοήτως ἐν τῆς ὁμοουσίῳ ῾Αγία Τριάδι, ἤτοι τόν ῎Αναρχον Πατέρα, τόν Συνάναρχον Υἱόν καί τό Συναϊδιον ῞Αγιον Πνεῦμα. Αὐτήν, ἀπεκάλεσεν ᾽Εκκλησίαν καί ὁ Μέγας Φώτιος λέγων: «Διό πρός ἑαυτήν μέν ἡ τῆς Τριάδος ἑνότης εἰ θέμις εἰπεῖν, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΑΣΑ, θέμις δέ τοῦτο λέγειν ἐπί τῆς ἀναπλάσεως...» (Migne, Τόμ. 102 σελ.557D).

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὔτε κατ' ἐξοχήν ὁ ἴδιος ὁ Κύριος ἐν τῆ πρός τόν Πατέρα του προσευχήν (Ἰωάννου ΙΖ) καί κατόπιν οἱ ῞Αγιοι Πατέρες, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ Δογματολόγοι, καί τελευταίως καί ὁ θεολόγος ᾽Ελευθέριος Γκουτζίδης, οὐδόλως ἐταύτισαν τήν ἐν Χριστῶ ἑνότητα καί Κοινωνίαν τῶν κτιστῶν προσώπων ἐν τῆ ᾽Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ, πρός αὐτήν τῆς ῾Ομοουσίου καί ῾Υπερουσίου Παναγίας Τριάδος. Οὐδείς ἐταύτισεν καί οὐδείς ἐξίσωσεν τό κατ' εἰκόνα κτιστόν πρός τό ᾽Αρχέτυπον ῎Ακτιστον, τό περιγραπτόν πρός τό ἀπερί­γραπτον καί ἀπερινόητον, ἤτοι τήν Κοινωνίαν καί ἑνότητα τῶν πολλῶν Προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, τήν ᾽Εκκλησίαν, πρός τήν Κοινωνίαν καί ῾Ενότητα, θέμις δ' εἰπεῖν «᾽Εκκλησίαν», τῆς ῾Υπερουσίου ᾽Ανάρχου ᾽Ακτίστου καί ᾽Απερι­νοήτου Τριάδος. ᾽Εν τῶ σκότει τῆς ἀγνωσίας, τῆς ἐμπαθείας, τοῦ μίσους καί τῆς ἐσχάτης προδοσίας των πεπνιγμένοι οἱ σκευωροί, φέρονται ὡς νά μή κατανοοῦν ὅτι ἄν ἡ εἰκών ἤ τό ἀντίτυπον ὀνομάζεται καί εἶναι ᾽Εκκλησία Χριστοῦ, ὅπερ ἡ μυστική ἕνωσις καί κοινωνία κτιστῶν προσώπων ἐν τῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ («ἐν ἐμοί»), οὐδέν τό μεμπτόν ἄν ἀποκαλέση τις καί τό ΠΡΟΤΥΠΟΝ — ΑΡΧΕΤΥΠΟΝ αὐτῆς τῆς ᾽Εκκλησίας, ὡς ῎Ακτιστον, ῎Αναρχον, Προαιωνίαν, ῾Υπερούσιον, ᾽Απερινόητον καί ᾽Απερίγραπτον «ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ», ὡς ρητῶς ἀπεκάλεσεν αὐτήν καί ὁ Μέγας Φώτιος καί γενικώτερον ἀπηχεῖται ἐν τῆ Καθολικῆ ᾽Ορθοδοξία.

῞Οθεν, ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καἴ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα σατανικά ψεύδη καί διαστροφάς οἱ Φλωρινικοί καί οἱ ἐγκάθετοί των, ἐνδεδυμένοι τήν δοράν προβάτου («Ματθαιϊκοῦ»), ἐσκευώρησαν ἀπό τό 1998, μέχρι καί τήν σατανικήν ἀπόφασίν των, ὑπ' ἀριθμ. 3166/14/27.2.2002, δι' ἡς ἀκύρως, ὁ ᾽Αρχιε­πίσκοπος ᾽Ανδρέας καί οἱ ᾽Αρχιερεῖς Νικόλαος, Παχώμιος, Γαλακτίων καί λοιποί ἀπεφάσισαν «ἀφορισμόν» κατά τοῦ θεολόγου, διότι μέ τήν ὁμιλίαν του, κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας 1997, συνετρίβησαν τά μυστικά σχέδιά των περί δολίας ἑνώσεως εἰς τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, μέ πρῶτον τήν, δι' αὐτῆς τῆς «ἑνώσεως», ἀποδοχήν τῆς χειροθεσίας τοῦ 1971. ῾Ο «ἀφορισμός» οὗτος, ὡς σκόπιμος καί ἐκ τοῦ πονηροῦ κινηθείς, ἅμα τῆ ὑπογραφῆ του, ἐπεκάθησεν ἐπί τῶν κεφαλῶν ὅλων ἐκείνων, οἵτινες ἐσκευώρησαν ἐν τῶ πονηρῶ, καί ἀφρόνως ἀπεφάσισαν καί ὑπέγραψαν. Διά τῆς ἀφρόνου πράξεως ἀπεκαλύφθησαν καί ἀπεδείχθησαν συνεχισταί τοῦ σατανικοῦ οἰκουμενιστικοῦ κινήματος τοῦ ποτέ πρεσβυτέρου Βασιλείου Σακκᾶ, μέσω τῆς ὑπ' αὐτοῦ ἱδρυθείσης (1973), «Διεθνοῦς ῏Αδελφότητος τῆς Γενεύης», τοῦ ἑτέρου ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τοῦ τότε Πρωθιερέως Εὐγενίου Τόμπρου καί παραγόντων τῆς πολιτείας, τοῦ ἰδίου κινήματος τοῦ Κιτίου ᾽Επιφανίου (1977) καί ἀμέσως τοῦ ποτε ᾽Αττικῆς Ματθαίου, 1980-1990, ὅστις διά τῆς ὑπ' ἀριθμ. 68/24.10,1993 ὁμοίας «ἀφοριστικῆς» ἀποφάσεώς του, πρῶτος, πλήν ὅλως ΑΚΥΡΩΣ καί ἐκεῖνος, ἔθεσεν ὑπό ἀφορισμόν τό ἴδιον πρόσωπον, διότι καί κατά τήν δεκαετίαν 1980-1990 καί κατόπιν, ἐστάθη ἐμπόδιον εἰς τό νά περάση ἡ ἰδία ἀπό τό 1973 ἀποτυχοῦσα προδοσία τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, μέσω ὅμως τῶν ἰδίων συναλλαγῶν ἤτοι, τῆς «χειροθεσίας» ἔναντι τῆς «ἀναγνωρίσεως» καί τῶν πάσης φύσεως ὑλικῶν ἀνταλλαγμάτων!

Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ἅπαντα τά ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΑ κείμενα τοῦ Μακαριστοῦ Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κυροῦ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ, τά ὁποῖα, ἀπό τοῦ ᾽Ιουνίου 2000 μέχρι καί τῆς Κοιμήσεώς του, +22.11.2004, συνέγραψεν καί ὑπέβαλεν ἁρμοδίως τῆ ῾Ιερᾶ Συνόδω, ὡς καί τάς ἐπανειλημμένως ἐν τῆ Ἱ. Μητροπόλει Λαρίσης, διακηρυχθείσας ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας, κατά τά ἔτη 2001, 2002 καί 2003, καί ἀναφωνοῦμεν τό ΑΙΩΝΙΑ Η ΜΝΗΜΗ ΑΥΤΟΥ τρίς.

14. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΥ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ

ΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΑΝΔΡΕΟΥ

 

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ τήν ἀπό 5.2.2003 εἰδεχθῆ ἱερόσυλον συμπαιγνίαν Παραιτήσεως τοῦ ῏Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου ὑπέρ τοῦ βλασφήμου καί αἱρετικοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ΕΓΚΡΙΝΟΜΕΝ δέ ΚΑΙ ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ὅσα κατ' αὐτῆς συστηματικῶς καί δημοσίως κατηγγέλθησαν καί διεκηρύχθησαν, ὅπως ἡ «ΓΝΩΜΑΤΕΥΣΙΣ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧ)ΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ», τοῦ θεολόγου ᾽Ελευθερίου Γκουτζίδη (Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 84, 91), ἄρθρον τοῦ ἰδίου «ΔΕΝ ΘΑ ΠΕΡΑΣΗ Η ΠΕΡΙ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΙΕΡΟΣΥΛΟΣ ΣΥΜΠΑΙΓΝΙΑ» (Αὐτόθι, σελ. 206 κ.ἑ.), καί ἕτερον τοῦ ἰδίου: «ΕΛΕΓΧΟΣ ΚΑΙ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΣΥΣΣΩΡΕΥΜΕΝΟΥ ΨΕΥΔΟΥΣ ΚΑΙ ΑΠΑΤΗΣ» («Ο.Π.», Τόμος 2003, σελ. 199-217), καθώς καί τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου «ΕΝΣΤΑΣΕΙΣ ΚΑΙ ΚΑΤΑΓΓΕΛΙΑΙ ΕΠΙ ΤΗΣ ΠΑΡΑΙΤΗΣΕΩΣ ΤΟΥ ΜΑΚ. ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ κ. ΑΝΔΡΕΟΥ» (Αὐτόθι, σελ. 222-232, σελ. 243-257, 306-322 καί 387-4Ο3, 419-447 καί 453-479).

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ τό δημοσιευθέν εἰς τήν «ΟΡΘΟΔΟΞΟΝ ΠΝΟΗΝ», «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΙΣΤΟΡΙΚΟΝ ΤΗΣ ΣΥΝΟΔΙΚΗΣ ΚΡΙΣΕΩΣ (ἐξαιρετικῶς) ΑΠΟ ΤΟΥ ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΥ ΤΟΥ 2002» («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 6-22), ὅπως καί ὅλα τά σχετικά ἐπίσημα κείμενα, ἐξ ὧν προκύπτει ἡ ἀπό τοῦ 1998 ὀξεῖα Συνοδική κρίσις, καθ' ἥν οὐσία ὄχι μόνον κατελύθη ἡ Κανονική Τάξις καί ὁ ῾Ιερός θεσμός τῆς ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλά καί μετετράπη εΙς ἄτιμον θεραπαινίδα τοῦ ᾽Αντιχρίστου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. («ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΠΝΟΗ» Τόμος 11ος 2001, σελ. 111-116, 120-133, 139-146, 151-159, 217-225 καί Τόμος 12^ος, 2001, σελ. 11-24, 41-53, 75-97, 107-129, 133-14Ο, 151-157, 166-173, 192-195, 211-223, 243-279. Τόμος 13ος 2002, σελ. 3-19, 43-84, 139-162, 188-206, 219-250, 267-286, 461-494 Τόμος 14ος 2003, σελ. 6-22, 74-82, 103-12Ο, 147-159, 163-187).

 

15. ΠΕΡΙ ΚΑΤΑΛΗΨΕΩΝ ΙΕΡΩΝ ΝΑΩΝ.

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 16.11.2002 συνωμοσίαν — φατρίαν τῶν τότε ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Αθηνῶν ᾽Ανδρέου καί Πειραιῶς Νικολάου, κατά τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, δι' ἡς συνεφώνησαν καί συναπεφάσισαν τήν ἐκδίωξίν του ἐκ τοῦ ῾Ιεροῦ Ναοῦ ῾Αγίου Δημητρίου ᾽Αχαρνῶν καί τήν κατάληψιν αὐτοῦ ὑπό τῶν ἰδίων. Τήν συνωμοσίαν ταύτην ἐπεχείρησαν εἰς τά πλαίσια τοῦ σχεδίου των, περί ὑφαρπαγῆς ὅλων τῶν Ναῶν, ἵνα οἱ ᾽Ορθόδοξοι οὐδαμοῦ ἐν ᾽Αθήναις ἔχουν ῾Ιερόν Ναόν, διά νά ἀσκοῦν τά τῆς λατρείας των, μιμούμενοι καί εἰς τοῦτο τούς ἀνά τούς αἰῶνας αἱρετικούς. Οὕτω καταδικάζομεν ἀφ' ἑνός μέν τήν κατά Νοέμβριον τοῦ 2002 ἀνεπιτυχῆ προσπάθειάν των νά ἐκδιώξουν ἐκ τοῦ ῾1. Ν. ῾Αγίου Δημητρίου τόν Μητροπολίτην Μεσογαίας Κήρυκον, διά νά παραδώσουν τόν Ναόν εἰς τά ὄργανα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἀφ' ἑτέρου δέ καί τήν βάρβαρον κατάληψιν τοῦ ῾Ι. Ναοῦ ῾Αγίας Τριάδος ῾Ηλιουπόλεως καί τοῦ παρακειμένου Μεγάρου τῆς Στέγης Φιλοξενίας Κληρικῶν, καί τήν ἐκεῖθεν ἐκδίωξιν τοῦ ἐπί 3Οετίαν ᾽Εφημερίου καί οὐσιαστικοῦ κτήτορος τοῦ μεγαλοπρεποῦς αὐτοῦ κτιρίου, Πρωθιερέως Θωμᾶ Κοντογιάννη, διότι δέν ἐδέχετο νά μνημονεύη τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, πρίν τήν τακτοποίησιν τῶν θεμάτων Πίστεως καί Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς διά τά ὁποῖα κατηγγέλλετο ἐπί 7ετίαν.

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τό γεγονός, ὅτι τόσον τό Πνευματικόν Κέντρον, ἐν Περιστερίω, ὅσον καί τήν Στέγη Φιλοξενίας Κληρικῶν ἐν ῾Ηλιουπόλει, ἀλλά καί τόν ῾Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου καί τάς δύο μεγάλας καί ἱστορικάς Μονάς καί ἄλλους Ναούς καί Μονάς, ἅπαντα ἀνεγερθέντα μέ τήν προσφοράν τῶν ὀρθοδόξων διά νά διακονήσουν τήν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν, οἱ περί τόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον τά κατέλαβον καί τά κατέστησαν κέντρα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, («Ο.Π.» Τόμος 2002 σελ. 461-494 καί «Ο.Π.» Τόμος 2004 σελ. 15-39 καί 101-114).

 

16. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΩΡΓΑΝΩΜΕΝΗΣ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΕΩΣ

ΕΠΙ ΤΗΣ ΛΕΓΟΜΕΝΗΣ «ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ»

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ καἴ τήν ἀπό 2003 ἐπιμελῶς ὠργανωμένην τελευταίαν ἀπόπειραν ὅλων τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἐκ τῶν ὑστέρων καί ἐν ἔτει 2003, «μεταποιήσουν» τήν κατ' ἄκραν οἰκονομίαν γενομένην δεκτήν «συγχωρητικήν εὐχήν» (ὑφ’ ἅς προῦποθέσεις καί ὅρους ἤδη ἐσημειώθησαν), καί τήν ὑποστασιάσουν, ὡς «χειροθεσίαν» καί δή ὡς δῆθεν ἀποδεκτήν ὑπό τῆς ᾽Εκκλησίας! ῎Ηγουν νά στήσουν ἐν τόπω ῾Αγίω, ἤτοι ἐν τῆ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, τό «βδέλυγμα τῆς ἐρημώσεως», καί οὕτω προσβάλουν τήν γνησίαν, ἀνόθευτον καί ἀδιάκοπον ᾽Αποστολικήν Διαδοχήν τῶν ᾽Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι καί αὕτη ἡ διά πολλοστήν φοράν ἐπιχειρηθεῖσα ΠΡΟΔΟΣΙΑ κατά τῆς ᾽Αμώμου Μητρός ᾽Εκκλησίας, ΑΠΕΤΥΧΕΝ καί ΣΥΝΕΤΡΙΒΗ ὑπό τοῦ Κυβερνῶντος Αὐτήν ΧΡΙΣΤΟΥ. Ταύτην τά ξένα Κέντρα (Φλωρινικόν καί Νεοημερολογιτικόν), προετοίμαζον ἐπί μακρόν διά τῶν ᾽Αδελφῶν Τσακίρογλου, Δημ. Κάτσουρα καί πρωτίστως διά τοῦ Βασιλείου Σακκᾶ, ἐπεχείρησαν δέ τό 2003 διά τῆς μεγίστης πλειοψηφίας τῶν ἐκπεσόντων ᾽Αρχιερέων. Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ:

Α) Τήν ἐν Συνόδω (5.2.2003) διατυπωθεῖσαν θέσιν ὑπό τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου, καθ' ἥν, ἐπί τοῦ θέματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας τοῦ 1971, διά πρώτην φοράν ἐδήλωσεν: «Καί τότε μέν έν τῆ ᾽Αρχιεπισκοπικῆ ἡμῶν εὐθύνη διά τῶν πτωχῶν δυνάμεών μας καί μέ τήν βοήθειαν τοῦ Θεοῦ ἐνεργήσαμεν ἀγωνιζόμενοι μετά τῶν λοιπῶν ᾽Αρχιερέων, ἀλλά καί τῶν τότε ἐνασχολουμένων περί τήν θεολογικήν ἐπιστήμην λαϊκῶν μελῶν τῆς ᾽Εκκλησίας διά τήν κατά Θεόν πρόοδον τοῦ ῾Ιεροῦ ᾽Αγῶνος τῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Αλλά καί τώρα καί δι' ἄλλην μίαν φοράν διά τῆς παρούσης λέγομεν καί ὁμολογοῦμεν ὅτι πέραν τῶν οἱωνδήποτε ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας διαπραχθέντων λαθῶν εἰς τούς χειρισμούς τούς ἀφορῶντας τό θέμα αὐτό», τῆς «χειροθεσίας». Ἡ ἐν τῆ ἰδία δηλώσει, ὡς ῾Ομολογιακή φαντάζουσα, πλήν δολία διατύπωσις: «Οὐδέποτε ἐτέθη ἤ τίθεται ὑπό ἀμφισβήτησιν ἤ ἀμφιβολίαν ἡ πληρότης καί τελειότης τῶν ὑπό τοῦ ἀοιδίμου κυροῦ Ματθαίου γενομένων ᾽Επισκοπικῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948», δέν ἐξαπατᾶ, διότι αὗται ἀκριβῶς αἱ ᾽Επισκοπικαί χειροτονίαι τοῦ 1948, τῶν ὁποίων δέν ἀμφισβητεῖται ἡ πληρότης καί τελειότης, ΑΥΤΑΙ ΠΡΟΣΒΑΛΛΟΝΤΑΙ ΚΑΙ ΚΑΤΑΡΓΟΥΝΤΑΙ ΔΙ' ΟΙΟΝΔΗΠΟΤΕ ἤθελεν διανοηθεῖ νά ὑπαναχωρήση καί δηλώση «διαπραχθέντα λάθη» ἐπί τοῦ θέματος «χειροθεσία» τοῦ 1971; (Κ.Γ.Ο. 2003, ἀριθμ, τεύχους 298, Φεβρουάριος — Μάρτιος, σελ, 45).

῾Ωσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί τήν ἄρνησίν του νά διασαφηνίση καί προσδιορίση ἐπακριβῶς ποῖα λάθη διεπράχθησαν εἰς τό θέμα τῆς λεγομένης «χειροθεσίας», ἐν ᾽Αμερικῆ ἤ ἐν ῾Ελλάδι, ἔστω ἐξ ἀνθρωπίνης ἀδυναμίας, διότι ἀφ’ ἑνός τό 1971 ἐν Συνόδω οὐδεμία χειροθεσία ἐνεφανίσθη, ἀλλ' ἁπλῆ συγχωρητική εὐχή καί αὕτη οἰκονομικῶς καί ὑπό ὅρους, ἀφ’ ἑτέρου δέ αὐτά τά «τυχόν λάθη», προσβάλλουν αὐτήν ἀκριβῶς τήν ΠΛΗΡΗ καί ΤΕΛΕΙΑΝ χειροτονίαν του.

Β) Τήν ἀπό 20.8.1974 «ἐξομολογητικήν ἐπιστολήν» τοῦ ᾽Αργολίδος Παχωμίου, ἡ ὁποία, ἐνῶ ἐφυλάσσετο καί περιεκρύβετο ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὅπως καί τό 54/76 ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό 2004 ἐκυκλοφορήθη εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ ὠργανωμένου σχεδίου νά περάση ἡ λεγομένη «χειροθεσία» τοῦ 1971, παραλλήλως μέ τήν παραίτησιν τοῦ ᾽Αρχιεπισκόπου ᾽Ανδρέου. ᾽Εν τῆ 8η σελίδι αὐτῆς, ὁ «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, ἤδη ἀπό τό 1974, ὅλως ἀσεβῶς, φέρεται ὑπαναχωρῶν καί ὁμολογῶν τήν λεγομένην «χειροθεσίαν», ὅπως καί οἱ «πέντε» κατά τό 1991, ὡς δῆθεν τετελεσμένον γεγονός, τό ὁποῖον ἀπεδέχθη ἐν ῾Ελλάδι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος! Γράφει: «᾽Αλλ ' ἐφ ' ὅσον εἶδον τήν ὁμόφωνον γνώμην τῆς ῾Ιερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ἥτις δεχθεῖσα τήν χειροθεσίαν ἀνενδοιάστως, βεβαίως ἐσιώπησα καί τούτω καιρῶ τῶ δέοντι, ἵνα μή φανῶ νοημονέστερος τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. Διατί λέγω τότε δέν ἔθεντο ΤΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΥΠΟ ΚΡΙΣΙΝ, ΑΛΛΑ ΤΗΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΑΠΑΝΤΕΣ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ; Οὔτε κἄν συνεζητήθη ἡ ὑπόθεσις. ᾽Αλλά καί οἱ ὑπόλοιποι τέσσαρες ΕΛΑΒΟΝ ΤΟ ΔΩΡΟΝ ΤΗΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΣ ΑΓΓΑΛΛΙΩΜΕΝΟΙ. ᾽Αλλ ' οὐδέν θαυμαστόνν»!

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, τοῦτο τό φρόνημα - πίστιν, τοῦ ἐκπεσόντος «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, διότι αὐτό καθ ' ἑαυτό τό τόλμημα ἀποτελεῖ ΕΣΧΑΤΗΝ ΠΡΟΔΟΣΙΑΝ ἐνῶ κατελέγχεται καί ὡς ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ ΨΕΥΔΟΣ. ᾽Αποτελεῖ ἐπινόημα καί τόλμημα ΣΑΤΑΝΙΚΟΝ, διότι τόν Σεπτέμβριον — ᾽Οκτώβριον τοῦ 1971 οὐδείς λόγος ἐγίγνετο περί «χειροθεσίας, ἀλλά μόνον καί δή ὑπό σαφεῖς καί ρητάς δεδομένας προϋποθέσεις, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ τῆς ᾽Εξαρχίας, ἐδηλώθη ὅτι κατ' ἄκραν οἰκονομίαν καί οὐχί ἀγαλλιώμενοι, οἱ Αρχιερεῖς ἐδέχθησαν καί αὐτήν τήν συγχωρητικήν εὐχήν καί οὐχί «χειροθεσίαν». Αὐτό, κατά τόν πλέον σαφῆ καί κατηγορηματικόν τρόπον, βεβαιοῖ ἡ ΠΡΑΞΙΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΣ ΤΟΥ ΠΛΗΡΩΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ.

῾Ομοίως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί τήν ἀπό 25-30.7.2004 ἑτέραν ἐπιστολήν, τοῦ ἰδίου πρός τόν Μητροπολίτην Κήρυκον, ἐν τῆ ὁποία μέ ἐπιμονήν καί μένος ὁμολογεῖ: «῾Η παράγραφος τῆς ἐξομολογητικῆς ἐπιστολῆς μου γράφει καθαρά τ᾽ ἀληθές... ΚΑΤ' ΑΜΕΣΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ παρά τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἐν ᾽Αμερικῆ ὑπό τόν Μητροπολίτην Φιλάρετον οἱ δύο πρῶτοι ᾽Αρχιερεῖς Κάλλιστος καί ᾽Επιφάνιος, ἐρχόμενοι δέ ἐν ῾Ελλάδι ΜΕΤΕΔΩΣΑΝ ΤΗΙν ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ καί τοῖς λοιποῖς τέτρασιν ᾽Αρχιερεῦσιν, οἵτινες ἐμμέσως διά τῶν χειρῶν τῶν ΑΜΕΣΑ ΔΕΧΘΕΝΤΩΝ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ ΕΙΛΗΦΑΣΙΝ ΚΑΙ ΟΥΤΟΙ ΙΛΕΩ ΟΜΜΑΤΙ ΚΑΙ ΑΓΑΛΛΟΜΕΝΩ ΠΟΔΙ ΤΗΝ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙΣΑΝ ΑΥΤΟΙΣ ΧΕΙΡΟΘΕΣΙΑΝ; Πλέον ἔτι οὐδέν. Τά μεθ᾽ ἕτερα εἶναι ὅτι ἡμεῖς σύν Σοί ΕΧΕΙΡΟΤΟΝΗΘΗΜΕΝ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΗΔΗ ΧΕΙΡΟΘΕΤΗΜΕΝΟΥΣ: ΤΙ ΛΟΙΠΟΝ ΔΙΑΛΟΓΙΖΕΣΘΕ ΥΜΕΙΣ; ΕΙΜΕΘΑ ΑΠΗΛΛΑΓΜΕΝΟΙ ΤΥΧΟΝ ΜΟΜΦΗΣ Ἤ ΜΟΝΟΝ Η ΥΜΕΤΕΡΑ ΔΙΑΝΟΗΣΙΣ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΠΩΣ ΑΠΟΤΕΛΕΙ ΕΞΑΙΡΕΣΙΝ:…»;

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ, καί ταύτην τήν δευτέραν του ἀπεγνωσμένην προσπάθειαν, καθ' ἥν, ὁ ἱερόσυλος Γέρων Παχώμιος, ὑποτροπιάζων εἰς τό σατανικόν ψεῦδος ΑΣΕΒΕΣΤΑΤΑ ἐμφανίζει, ὡς δῆθεν τετελεσμένον καί ἀναμφισβήτητον γεγονός, καθ ' ὅ καί ἐν ᾽Αμερικῆ καί ἐν ῾Ελλάδι εἰς τούς ᾽Αρχιερεῖς ἐπεβλήθη χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν καί ὅτι ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ἅπαντες οἱ νεώτεροι ᾽Αρχιερεῖς, φέρουν τό μίασμα τῆς «χειροθεσίας» τοῦ 1971, ὡς κατ' αὐτόν προερχόμενοι ἐκ χειροθετημένων ᾽Επισκόπων καί ἑπομένως ἅπαντες διατελοῦντες ὑπό τήν «πολυώδυνον χειροθεσίαν».

Ἡμεῖς ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τρίς καί τοῦτο τό Σατανικόν ψεῦδος καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι οὐδείς ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, πολύ δέ περισσότερον αὐτή αὕτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ἐξεδήλωσέν ποτε τοιοῦτον φρόνημα ἀπό τό 1971 καί μέχρι τό 2003. ᾽Αντιθέτως καί τόν ὑπαναχωρήσαντα Κάλλιστον κατεδίκασεν καί καθήρεσεν τό 1977, καί ὡς πρόσωπα οἱ ᾽Αρχιερεῖς καί ὡς ῾Ιερά Σύνοδος, πάντοτε ΩΜΟΛΟΓΟΥΝ ΚΑΙ ΔΙΕΚΗΡΥΣΣΟΝ ὅτι ἡ τοιαύτη βλασφημία δέν ἐδηλώθη τό 1971 καί οὐδέποτε εὗρεν τόπον νά ἐπικαθήση εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. ῞Ενεκα δέ τοῦ γεγονότος ὅτι ἐπί τριάκοντα ἔτη, ὁ ἀσεβής Γέρων Παχώμιος περιέκρυπτεν τήν ἀπό τό 1974 «ἐξομολογητικήν του ἐπιστολήν», ἐνῶ ὁμοίως περιεκρύπτετο καί τό 54/76 βλάσφημον ᾽Απαλλακτικόν Βούλευμα τοῦ ἑτέρου ἀσεβοῦς καί αἱρετικοῦ Νικολάου, αἱ μή κηρυσσόμεναι βλασφημίαι δέν ἤγγισαν ποτέ τήν ᾽Εκκλησίαν. ᾽Αλλά καί ὅτε τάς ἐκήρυξαν δημοσίως, αὗται ἔσχον τάς φοβεράς των συνεπείας μόνον ἐπ' αὐτῶν τῶν ἰδίων οἱ ὁποῖοι ἐπί 31 συναπτά ἔτη ὁμολογοῦντες ὀρθῶς περικρὑπτοντες δέ ἐντός αὐτῶν ἀκήρυκτον τήν βλασφημίαν, δέν ἐλογίζοντο ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, μέχρις ὅτου ἀπό τήν 5.2.2003 «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» καί δημοσίως ἐκήρυξαν ταύτην καί ἠθέλησαν νά τήν ἐπιβάλουν καί εἰς τήν ᾽Εκκλησίαν. Δι' αὐτό τό γεγονός ἀπεκηρύχθησαν καί διεγράφησαν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας. ῞Οθεν ἐπισημαίνομεν ὅτι ὅσοι μιμούμενοι τόν ἐκπεσόντα Κάλλιστον, ἀφρόνως ἀνοηταίνοντες ὑπαναχωροῦν, οὗτοι βλασφημοῦν καί πίπτουν ὡς ἄτομα ἤ καί «συμμορία», καί ἀποκόπτονται καί αὐτοαποβάλλονται τοῦ σώματος τῆς Ἐκκλησίας.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ ὅτι ἡ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ἤγουν, ὅσοι ἐκ τῶν ᾽Αρχιερέων, ῾Ιερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν Αὐτῆς, ὁμοφρονοῦντες καί ἡνωμένοι ἐν τῶ μυστικῶ Σώματι τοῦ Χριστοῦ, δέν ὑπανεχώρησαν ἐκ τῆς ἀπ' ἀρχῆς καθολικῆς συνειδήσεως ἐπί τοῦ ἐν λόγω θέματος, παραμένουσι «ἀπηλλαγμένοι οἱασδήποτε συνεπείας τοῦ βδελύγματος τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων προπαγανδιζομένης «χειροθεσίας».  Τό μικρόν τοῦτο λεῖμμα τῆς Χάριτος, ὅσον μικρόν καί ἄν καταστῆ, θά εἱναι μεῖζον καί ἰσχυρότερον τῶν εἰς τό βδέλυγμα τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐκπεσάντων, ἐνεργεία τοῦ ᾽Αντιχρίστου καί ᾽Εκκλησιομάχου Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ.

ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καἴ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος, ὅτε τό 1973 ἐξέλεγεν καί ἐχειροτόνει νέους ᾽Αρχιερεῖς, ἐν οἱς καί τόν ᾽Αργολίδος Παχώμιον, δέν διενοεῖτο κἄν τό μίασμα τῆς χειροθεσίας. ῾Ομοίως καί κατά τό 1995, ὅτε πάλιν προέβαινεν εἰς ἐκλογάς καί χειροτονίας ᾽Επισκόπων, ΟΥΔΕΙΣ διενοεῖτο τά περί «χειροθεσίας» ἤ περί «λάθους», ἤ περί «μομφῆς ἐκ τῆς πολυωδύνου χειροθεσίας»!

 

Γ) Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ, ΑΠΟΡΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙ­ΖΟΜΕΝ τρίς τήν κατά τήν ἶδίαν περίοδον καί ἀπ' ἄμβωνος τήν 29ην Αὐγούστου 2004 ἐν τῶ ῾Ιερῶ Ναῶ τοῦ Τιμίου Προδρόμου Περιστερίου ᾽Αθηνῶν, ἐν ὠμοφορίω καί ἐπιτραχηλίω δήλωσιν τοῦ «Περιστερίου» Γαλακτίωνος, καθ' ἥν ἐδήλωσεν: «...῎Ημουνα εἰς τήν χειροθεσίαν καί ἔτρεμα ὁλόκληρος, ὁ Μεσσηνίας, ἔσκυψε τό κεφάλι καί τόν διαβάσανε. Τό τί τοῦ διαβάσανε δέν ξέρω, δέν πρόσεξα καθόλου διότι ἤξερα ὅτι... διαβάσανε δύο εὐχές, εἶναι τῆς χειροθεσίας, αὐτές διαβάσανε στήν ᾽Αμερική, αὐτές διαβάσανε κι ἐδῶ. Είναι δύο εὐχές ἀπό τήν χειροτονία τῶν ᾽Αρχιερέων...». Καί τοῦτο κατελέγχεται ὡς ἀπολύτως ψευδές, ἀλλά καί ὑποβο­λιμαῖον διότι:

1) Πέραν τῶν ἐπισήμων δηλώσεων τῆς ᾽Εξαρχίας, ἅμα τῆ ἐπιστροφῆ αὐτῆς εἰς τήν ῾Ελλάδα, ἀλλά καί ἐν Συνόδοις, καί κατά τήν 28.10.1971 εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν Κοιμήσεως τῆς Θεοτόκου, ὅτε ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ καί ὁμαδικῶς ἀνεγνώσθη ἡ συγχωρητική εὐχή, οὐδείς τύπος περί «χειροθεσίας» ἔλαβε χώραν, ὅπως πολλοί ἐξ ἡμῶν ἔχουσιν ἰδίαν ἀντίληψιν, καί οὐδεμία εὐχή χειροτονίας ἀνεγνώσθη. ῎Αν ἐκ τῶν παρισταμένων ἐντός τοῦ ῾Ιεροῦ βήματος, κάποιος ἤνοιξεν τό Μέγα Εὐχολόγιον ἤ τό ᾽Αρχιερατικόν, ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, νά δηλώση ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων ὡς «αὐτόπτης καί αὐτήκοος», κατά δήλωσίν του, ποῖος καί πότε ἤνοιξεν τό Εὐχολόγιον εἰς αὐτήν τήν σελίδα ὅπου αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας, καί ποῖοι ἄλλοι ἔσχον κατά τόν ἰσχυρισμόν του, τήν ἰδίαν ἐμπειρίαν. Οὐδείς δύναται νά ἀνατρέψη τήν ἐν ῾Ελλάδι ἱστορικήν ᾽Αλήθειαν ἐπί τοῦ θέματος, ἀλλά καί τήν ἀπ' ἀρχῆς καθολικήν καί ἀδιάκοπον ΣΥΝΕΙΔΗΣΙΝ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ, καί τοῦτο ἀποκλειστικῶς καί πρός χάριν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅστις ἐπί 60 περίπου ἔτη ἐπιδιώκει τήν Προδοσίαν κατά τῆς Γνησίας ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, καί δή σήμερον διά τοιούτων ἀφελῶν προσώπων, τά ὁποῖα κατελέγχονται τοὐλάχιστον ὡς ἀνεπαρκῆ καί ἀνοηταίνοντα.

2) ᾽Επί 33 ὁλόκληρα συναπτά ἔτη ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ὁμολογεῖ καί ἐκφράζει μέ συνέπειαν τήν καθολικήν συνείδησιν τῆς ᾽Εκκλησίας, ὅτι εἰς τήν ῾Ελλάδα, οὐδείς ἐδέχθη ἤ ἐνήργησεν χειροθεσίαν, ἀλλ' ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν, ἡ ὁποία ὅμως καί αὕτη δέν ἀνεγνώσθη εἰς τούς ῾Ιερεῖς, ὅπως προέβλεπεν ἡ σχετική ἀπόφασις τῆς Ρωσικῆς Συνόδου. ᾽Επί τρεῖς δεκαετίας, ὁ «Περιστερίου», εἴτε ὡς ῾Ιερομόναχος, εἴτε ὡς ᾽Επίσκοπος οὐδέποτε κατήγγειλεν ἤ διέψευσεν τά Πρόσωπα, οὔτε καί τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ὅταν προέβαινον εἰς καθαίρεσιν τοῦ Καλλίστου ἤ κατά τάς Μεγάλας Συνόδους τοῦ 1981 καί 1983, ὅτε ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ, κατά τόν πλέον ἐπίσημον τρόπον ΑΠΕΦΑΙΝΟΝΤΟ ὅτι τό 1971, ΔΕΝ ΕΔΕΧΘΗΣΑΝ «χειροθεσίαν», ἀλλ’ ἁπλῆν συγχωρητικήν εὐχήν καί ταύτην κατ' ἀκροτάτην Οἰκονομίαν καί ὑπό τάς προϋποθέσεις ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη τήν ᾽Εκκλησιολογίαν — ῾Ομολογίαν καί ἐγένετο κατά Θεόν ἡ ἕνωσις καί οὕτω ἀνεγνώρισεν τάς χειροτονίας, τέλος δέ καί ἐπί τῆ προσδοκία τῆς θεραπείας τοῦ ἀπό τοῦ 1937 Φλωρινικοῦ σχίσματος. Ὡσαύτως εἰς τόσας ἀλλεπαλλήλους μεγάλας Πανελλαδικάς — Πανορθοδόξους Συνάξεις, ἐτήρησεν σιγήν καί ἐνεθυμήθη τό 2003-2004 νά ἑνώση τήν φωνήν του μετά τῆς ὠργανωμένης συμμορίας τῶν ἀσεβῶν προδοτῶν καἴ νά ἀποτολμήση ὅσα ἀσεβῆ βλάσφημα ἀλλά καί ψευδῆ τοῦ ὑπηγόρευσαν νά εἴπη;

 

Δ) ΚΑΤΑΓΓΕΛΛΟΜΕΝ καί ὅσα ψευδῆ καί βλάσφημα ἐπί τοῦ θέματος ἐγγράφως ἐπροπαγάνδισεν καί ὁ Βασίλειος Σακκᾶς, ὅστις ἤδη ἀπό τό 1972-1973 ἐπηρέασεν καί παρέσυρεν εἰς τάς ἰδέας του περί τῆς ἐκ τῶν ὑστέρων ἐπιβολῆς «χειροθεσίας», τούς Μητροπολίτην Κιτίου ᾽Επιφάνιον, Κορινθίας Κάλλιστον κλπ., ἀλλά καί τό γεγονός ὅτι οἱ ἐσχάτως ἀναφανέντες «Γενίτσαροι» ἐπί δύο περίπου δεκαετίας, ἐμαθήτευσαν παρ' αὐτῶ. Δέν μυωπάζομεν ὅτι ἤδη ἀπό τό 2003, εἷναι μᾶλλον βέβαιον ὅτι αὗται αἱ εὐχαί τῆς χειροτονίας ἀνεγνώσθησαν εἰς τούς δύο ᾽Αρχιερεῖς εἰς τήν ᾽Αμερικήν, γεγονός τό ὁποῖον ἐπιστρέψαντες, ἐκ δειλίας καί φόβου, ἀπέκρυψαν διότι θά ἀπεκηρύσσοντο καί θά κατεδικάζοντο ὡς βλάσφημοι καί προδόται, ὁμολογήσαντες οἱ ἴδιοι τά περί συγχωρητικῆς εὐχῆς, τήν ὁποίαν καί ἐνήργησαν ἐν ῾Ελλάδι, ἐνῶ ἐσχεδίαζον νά ἐπιβάλουν ἐκ τῶν ὑστέρων τήν «χειροθεσίαν» των διά θεμιτῶν καί ἀθεμίτων μεθοδειῶν. Τούς ἐν λόγω ᾽Αρχιερεῖς καί τό γεγονός, ὅπως σύνθετον προκύπτει, εἱναι ἁρμοδία ἡ ᾽Εκκλησία νά ἐκδικάση μόλις ἐξέλθη τοῦ χειμῶνος, τόν ὁποῖον διέρχεται. ῞Οθεν τό σχέδιον τῆς προδοσίας νά προσβληθοῦν αἱ Κανονικαί καί ᾽Ορθόδοξοι χειροτονίαι τοῦ 1935 καί τοῦ 1948, μέσω τῶν ὑπαναχωρήσεων ἐπί τῆς ἐν ῾Ελλάδι συγχωρητικῆς εὐχῆς τοῦ 1971, καί οὕτω διά τοῦ βδελύγματος τῆς λεγομένης «χειροθεσίας» των, νά ἐξισωθοῦν πρός τάς χειροτονίας τῶν Φλωρινικῶν, προκύπτει ἀνάγλυφον. ᾽Επί τοῦ ἐν τῆ γενέσει του «τεθνηκότος» τούτου ζητήματος τῆς λεγομένης χειροθεσίας, ἰσχύουν οἱ λόγοι τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου τοῦ Θεολόγου; «῎Ηκει δέ ἡμῖν ὁ λόγος ἐπ' αὐτό τό κεφάλαιον καί στένω μέν ὅτι πάλαι τεθνηκός ζήτημα, καί τῆ πίστει παραχωρῆσαν, νῦν ἀνακαινίζεται, στῆναι δέ ὅμως ἀναγκαῖον πρός τούς λογολέσχας, καί μή ἐρήμην ἁλῶναι, λόγον ἔχοντας καί συνηγοροῦντας (Γρηγ. τοῦ Θεολόγου, Ε.Π., 36, 148).

 

17. ΠΕΡΙ ΤΗΣ «ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» ΤΟΥ ΜΗΤΡΟ­ΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΥ (2004), ΚΑΙ ΤΩΝ «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΛΑΡΙΣΗΣ ΚΥΡΟΥ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ.

 

ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ ΚΑΙ ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ, ἀπ' ἀρχῆς μέχρι τέλους τήν ἀπό Μαίου 2004 «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΥ, ὡς καί τάς ἐν τῶ Ζ' αὐτῆς μέρει περιληφθείσας «ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΙΣ — ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» κατά τήν Κυριακήν τῆς ᾽Ορθοδοξίας τῶν ἐτῶν, 1997 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Θεσσαλονίκης, καί 2001, 2002 καί 2003 ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μητροπόλει Λαρίσης ὑπό τόν Μακαριστόν Μητροπολίτην κυρόν Πανάρετον. («Ο.Π.», Τόμος 2004, σελ. 165-188). ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ δέ καἴ ΑΠΟΡΙΠΤΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ ὅσα κατ' αὐτῶν τῶν ΟΡΘΟΔΟΞΩΝ ΟΜΟΛΟΓΙΩΝ ΠΙΣΤΕΩΣ, ψευδῆ ἡ παραπλανητικά καί βλάσφημα ἀπετόλμησεν ἡ περί τόν ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν βλάσφημος καί αἱρετική ὁμάς, προκειμένου νά μήν ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ τήν καλήν ῾Ομολογίαν ἐπί τῆς ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας καί οὕτω ἀνακοπῆ ἡ προδοσία.

Ὡσαύτως ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΣΥΝΥΠΟΓΡΑΦΟΜΕΝ τό ὑπ' ἀριθμ. Πρ. 390/16.6.2005 ἱστορικόν ἔγγραφον τοῦ Σεβ/του Μητροπολίτου Κηρύκου, δι' οὗ ΔΙΕΚΟΨΕΝ τήν μετά τῆς ὑπό παραίτησιν ὄντα ᾽Αρχιεπίσκοπον ᾽Ανδρέαν «Σύνοδον» ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ ΚΑΙ ΔΙΕ­ΓΡΑΨΕΝ ΤΑ ΟΝΟΜΑΤΑ ΑΥΤΩΝ ΕΚ ΤΩΝ ΔΙΠΤΥΧΩΝ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. ᾽Επί τούτω ΣΥΝΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗ­ΡΥΣΣΟΜΕΝ, ὅτι, ἡμεῖς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος καί ἅπας ὁ ῾Ιερός Κλῆρος καί ὁ πιστός Λαός, ΔΕΝ ΕΧΩΡΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΙ ΔΕΝ ΑΠΕΣΧΙΣΘΗΜΕΝ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΟΔΟΥ, ἀλλ' ἐξήλθομεν καί ἐχωρίσθημεν ΚΑΪΑΦΙΚΟΥ ΣΥΝΕΔΡΙΟΥ καί «ἀσεβοῦς συμμορίας», διά νά μείνωμεν, ὡς ἔμειναν καί οἱ πρό ἡμῶν Πατέρες τό 1924, τό 1937 καί τό 1995, πιστά μέλη τοῦ ῾Αγίου Σώματος τῆς ᾽Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ᾽Επί πᾶσι τούτοις ΑΠΟΔΕΧΟΜΕΘΑ, ΠΡΟΣΥΠΟ­ΓΡΑΦΟΜΕΝ καί ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΜΕΝ καί τήν ὑπ᾽ ἀριθμ. Πρ. 401)26.10.2005 ἱστορικήν ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΟΥ ΕΝΩΣΙΝ πρός τούς πρώην ἐν Χριστῶ ᾽Αδελφούς, τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Κηρύκου, ὅσοι δέ σιγοῦν ἤ εὐθέως ἀρνοῦνται, νά ἀνταποκριθοῦν εἰς τό θεοβούλητον τοῦτο γεγονός τῆς ἐν ᾽Αληθεία καί ᾽Αγάπη ῾Ενώσεως ἐν τῆ ᾽Εκκλησία, οὗτοι λογίζονται ὡς παντελῶς ἄπιστοι, ἀλλά καί ὡς ἐργάται τῆς «νέας τάξεως πραγμάτων», ἤτοι τοῦ ᾽Αντιχρίστου.

 

18. ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΕΙΣΠΗΔΗΣΕΩΣ ΤΟΥ «ΑΡΓΟΛΙΔΟΣ» ΠΑΧΩΜΙΟΥ ΕΙΣ ΤΗΝ Ι. ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΝ ΛΑΡΙΣΗΣ.

 

ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ τήν ᾽Αντικανονικήν καί εἰς τά πλαίσια τοῦ Παλαιοη­μερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, περί προσβολῆς τῆς ᾽Αποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς ῾Ομολογίας ᾽Εκκλησιολογίας τῆς Γνησίας ᾽Ορθοδόξου ᾽Εκκλησίας, ἀλλαχόθεν εἰσπήδησιν ὡς κλέπτου καί ληστοῦ, τοῦ «᾽Αργολίδος» Παχωμίου, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης καί εἰς τήν νεοσύστατον Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγ. ᾽Αποστόλων, ὑπό τόν Παν/τον ῾Ιερομόναχον π. ᾽Αμφιλόχιον.

Εἰδικώτερον ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ:

α) Τόν παράνομον, ᾽Αντικανονικόν «διορισμόν» του ὡς «τοποτηρητοῦ, οὐσία δέ ΕΓΚΑθΕΤΟΥ τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, τήν ὁποίαν κατελήστευσεν καί ἐπυρπόλησεν, ἐνθαρρύνας καί στερεώσας τόν διχασμόν καί τάς βλασφημίας του εἰς τήν Μοναστικήν ᾽Αδελφότητα τῶν ῾Αγίων ᾽Αποστόλων ὡς καί εἰς τό πλήρωμα τῆς Τοπικῆς ᾽Εκκλησίας.

β) Τήν ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ παρέμβασίν του ἐπί καθαρῶς πνευματικῶν ὑποθέσεων ἀφορωσῶν πνευματικήν κατάστασιν ῾Ιερομονάχου, μέλους τῆς ὑπό τόν Κανονικόν καί ᾽Ορθόδοξον Γέροντα — Πνευματικόν π. ᾽Αμφιλόχιον ᾽Αδελφότητος καἴ προϊστάμενον ἐν τῆ ῾Ιερᾶ Μονῆ ῾Αγίων ᾽Αποστόλων Ραψάνης Λαρίσης. Ὁ «ἀλλαχόθεν» εἰσπηδήσας εἰς τήν ῾Ιεράν Μητρόπολιν Λαρίσης, βλάσφημος καί ἐκπεσών «᾽Αργολίδος» Παχώμιος, παρά πᾶσαν πνευματικήν, Κανονικήν καί ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησιαστικήν Τάξιν καί Δεοντολογίαν, ἔλυσεν τό κατά τοῦ ἐν λόγω ῾Ιερομονάχου ἐπιτίμιον τῆς ᾽Αργίας, ἐπιβληθέν αὐτῶ ὑπό τοῦ Γέροντος καί Πνευματικοῦ του π. ᾽Αμφιλοχίου, ὅπερ οὐδείς ἠδύνατο νά ποιήση, Τόν ἴδιον νεαρόν ῾Ιερομόναχον ὄντα ἐν ἀργία, ἀναρμοδίως παρά πᾶσαν ἠθικήν καί τήν ὅλην πνευματικήν δεοντολογίαν ὠνόμασεν «προϊστάμενον» τῆς ῾Ιερᾶς Μονῆς, τόν «ἔκειρεν εἰς μεγαλόσχημον Μοναχόν», τόν «ἐχειροθέτησεν εἰς πνευματικόν» τοῦ προσέφερεν δέ καί τό ὀφίκιον τοῦ «᾽Αρχιμανδρίτου»!!! Ταῦτα ὡς ἀνήθικον συναλλαγήν διά τάς «ὑπηρεσίας» των εἰ τό Σατανικόν νέον κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ των Οἰκουμενισμοῦ, ἡμεῖς ΕΜΠΤΥΟΜΕΝ καί ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ.

ΚΑΤΑΓΓΕΛΟΜΕΝ τό γεγονός ὅτι ὸ «Ἀργολίδος» Παχώμιος, κρίμασιν οἰς οἰδεν Κύριος, ἀπό τό 1999 διέπραξεν καί διαπράττει φρικτάς ἀντιεκκλησιαστικάς πράξεις, αἱ ὁποῖαι ἤδη ὡς ἄλλαι λόγχαι νέου Κεντυρίωνος λογχεύουν καί τραυματίζουν τό σῶμα τῆς ᾽Εκκλησίας καί ἐσχάτως ἰδιαιτέρως αὐτό τῆς τοπικῆς ᾽Εκκλησίας τῆς Λαρίσης. Διά τῶν ἀσυγγνώστων ἀλλά καί σκοπίμων παρεμβάσεών του, συντρίβονται ψυχαί, ὑπέρ ὧν Χριστός ἀπέθανεν, ἐνῶ πρωτίστως συντρίβεται καί κολάζεται καί ἡ ἰδική του ψυχή, καί κατόπιν τοῦ ῾Ιερομονάχου ᾽Ιγνατίου καί τῶν ἐν τῆ ἰδία ἀνταρσία, βλασφημία καί σχίσματι περιπεσόντων Μοναχοῦ ᾽Αγαθαγγέλου καί ῾Ιερ/νου Βαρθολομαίου. Τάς πράξεις ταύτας ἡμεῖς ΑΠΟΚΗ­ΡΥΣΣΟΜΕΝ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ὡς ἀντικανονικάς — βαρβάρους καί εἰς τά πλαίσια τῆς προδοσίας κατά τῆς ΜΗΤΡΟΣ ΑΓΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ διαπραχθείσας.

Ταῦτα ΟΜΟΛΟΓΟΥΝΤΕΣ ΚΑΙ ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΟΝΤΕΣ, ΔΗΛΟΥΜΕΝ ὅτι τοῦ λοιποῦ ΟΥΔΕΜΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ θέλομεν ἔχει μετά τῆς βλασφήμου καί ᾽Εκκλησιομάχου ὁμάδος τῶν πρώην Μητροπολιτῶν Νικολάου, Παχωμίου, Γαλακτίωνος, Ταρασίου, ᾽Ανδρέου καί Χρυσοστόμου, ὡς καί τοῖς ἀκολουθοῦσιν αὐτοῖς ῾Ιερεῦσι καί Διακόνοις. Τούτους, ὡς πρώην ἐν Χριστῶ, Πατέρας καί ᾽Αδελφούς, ἤδη δέ ὡς θανασίμως τετραυματισμένας εἱκόνας Χριστοῦ, ἀγαπῶμεν καί συμπάσχομεν αὐτοῖς ὡς ὑπό τοῦ πονηροῦ καταληστευθέντας καί προσευχόμεθα ὑπέρ αὐτῶν. ᾽Επί τούτοις ἐν ὀνόματι τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν ῾Ιησοῦ Χριστοῦ, ἐν ἑνί στόματι καί μιᾶ καρδία, ποιοῦμεν ΕΚΚΛΗΣΙΝ ἵνα, ἄνευ ἄλλων προϋποθέσεων καί ὅρων, ἀλλά μόνον ἐν τῆ ΕΣΤΑΥΡΩΜΕΝΗ ᾽Αγάπη Αὐτοῦ, ἐπανέλθουν ἐν μετανοία εἰς τήν ἐξ ᾽Ης ἐξεκόπησαν ᾽Ακαινοτόμητον Γνησίαν ᾽Ορθόδοξον ᾽Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἵνα ἀπό κοινοῦ ΟΜΟΛΟΓΗΣΩΜΕΝ, ΠΑΤΕΡΑ ΥΙΟΝ ΚΑΙ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ καί τήν ΜΙΑΝ ΑΓΙΑΝ ΚΑΘΟΛΙΚΗΝ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ, τῆς ῾Οποίας οἱ ᾽Επίσκοποι καί Πρεσβύτεροι ἕχουν Γνησίαν καί ᾽Αδιάκοπον τήν ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ καί ἀμόλυντον τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ — ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΝ. ΑΜΗΝ.

 

 

Ο ΠΡΟΕΔΡΟΣ

+ Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΤΑ ΜΕλΗ

+ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς

+ Πρωθιερεύς Θωμᾶς Κοντογιάννης

+Ἱερεύς Ἀνδρέας Σίντνιεβ

Μοναχός Βαρνάβας

Μοναχός Κύριλλος

Μοναχός Θεόδωρος

 

Ὁ Γραμματεύς

Θεολόγος Ἐλευθέριος Γκουτζίδης

 

---

[1] Τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ» τήν ἐκοινοποιήσαμεν μέ τό ὑπ’  Α.Π. 418α 21 Σεπτ. 2006 (π.ἡ.) ἔγγραφον ἡμῶν, ἔχοντος οὕτω: «ΠΡΟΣ τούς πρώην ἐν Χριστῶ ‘Αδελφούς καί Συνεπισκόπους κ.κ. α) Νικόλαον, β) Παχώμιον, γ) Γαλακτίωνα δ) Ταράσιον ε) ‘Ανδρέαν στ) Χρυσόστομον, ὡς καί τούς ὑπ’ αὐτούς Πρεσβυτέρους καί Ἱεροδιακόνους: Εὐστάθιον, Στέφανον, Νεόφυτον, Δαμασκηνόν, ‘Ανανίαν, Ἀντώνιον, Ἀπόστολον, Δημήτριον, Ἠλίαν, Κασσιανόν, Κυπριανόν, Λάζαρον, Νικόλαον, Παντελεήμονα, Στέφανον, Χρύσανθον,  Ἰγνάτιον, Μεθόδιον καί Βαρθολομαῖον. ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΣΙΣ : Α. Ἱεράς Μονάς καί Ἐνορίας Β. Τούς πρώην Μητροπολίτας Γρηγόριον καί Χρυσόστομον.

Διά τῆς παρούσης σᾶς ἀποστέλλομεν συνημμένως τήν ἐξ 25 ἐντύπων σελίδων ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ μετά καταδίκης τῶν ὑφ’ Ὑμῶν ἀποτολμηθεισῶν βλασφημιῶν κατά τε τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς καί τῆς Ἐκκλησιολογίας (τάς ὁποίας «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ» ἀπό τό 2003 ἄλλοι κηρύσσετε καί ἄλλοι σιωπηρῶς ἐγκρίνετε καί υἱοθετεῖτε), ὡς καί καταδίκης τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων τοῦ πρώτου ἐξ’ Ὑμῶν, διά νά λάβητε γνῶσιν. ‘Επί τούτοις προσευχόμεθα, ὅπως ὁ Κύριος νεύση ἀγαθά εἰς τάς καρδίας ὅλων Ὑμῶν τε καί Ἡμῶν, πρός σωτηρίαν ὅλων μας ΔΙΑ καί ΕΝ ΤΗ ΑΓΙΑ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑ. ΑΜΗΝ. Ἐλάχιστος πρός Κύριον εὐχέτης. + Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ».