Η ΑΝΟΧΗ ΕΧΕΙ ΟΡΙΑ

 

 Είναι λογικό, όταν κάποιος μας κάνει παράπονα, να τον προσέξουμε. Αν, μάλιστα, αυτός που μας κάνει τα παράπονα δεν είναι ένας άνθρωπος, αλλά ο Θεάνθρωπος Χριστός, τότε πρέπει να συγκεντρώσουμε ολόκληρη την προσοχή μας.
 Ο Χριστός, στο Ευαγγέλιο της Δ' Κυριακής των Νηστειών, παραπονιέται στον πατέρα του δαιμονόπληκτου παιδιού, γιατί τόσο καιρό δεν έτρεξε να του φέρει το παιδί του για να το κάνει καλά!
 Παραπονιέται στη γενιά των ανθρώπων, γιατί άφησε τον εαυτό της να παρασυρθεί στην απιστία και στη διαστροφή.
 Τα παράπονα του Χριστού είναι απόλυτα δικαιολογημένα, γιατί ήταν ανάμεσά τους χρόνια ολόκληρα, έκανε τέρατα και σημεία, και αυτοί ακόμη δεν είχαν καταλάβει με ποιόν είχαν να κάνουν.
 Αλλά, αν τότε ήσαν δικαιολογημένα τα παράπονα του Χριστού, σήμερα είναι ακόμη πιο δικαιολογημένα. Γιατί τότε δεν είχε συντελεσθεί ακόμη ούτε η σταύρωση, ούτε η ανάσταση, ούτε η κάθοδος του αγίου Πνεύματος στην Εκκλησία. Σήμερα, μετά δύο χιλιάδες χρόνια, που έχει χυθεί το αίμα μαρτύρων και έχει βιωθεί από τόσους αγίους η νέα ζωή του Χριστού, πόσο πιο αδικαιολόγητοι είμαστε εμείς να παραμένουμε στην απιστία και στη διαστροφή;
 Γι' αυτό φωνάζει και πάλι παραπονούμενος ο Χριστός:
 Γονείς, γιατί δε μου φέρνετε τα παιδιά σας, να τα μεταμορφώσω; Δεν ξέρετε, ότι οποιαδήποτε παιδαγωγική σας, οσοδήποτε έξυπνη και αν είναι, χωρίς τη χάρη μου δεν μεταμορφώνει τα παιδιά σας; Γιατί φροντίζετε μόνο για τη διατροφή τους την υλική και παραμελείτε, σχεδόν τελείως, την τροφή τους την πνευματική; Γιατί τα μαθαίνετε τόσες γλώσσες, χωρίς, παράλληλα, να τα μαθαίνετε και τη γλώσσα της αγάπης; Θέλετε αύριο να σας βρίζουν εκτός από τα ελληνικά και στα γαλλικά, στα αγγλικά και στα γερμανικά;
 Σύζυγοι, γιατί ζείτε με κρυφή διάσταση και δημιουργείτε στα παιδιά σας φοβερή διάσπαση;
 Κοινωνία, που καυχιέσαι για το σύγχρονο δυτικό πολιτισμό σου, γιατί κυβερνιέσαι με τόση αδικία, ανισότητα και διαφθορά.
 Άρχοντες, γιατί θυσιάζετε το λαό για το εγώ σας και δε θυσιάζετε το εγώ σας για το λαό σας;
 Και συ, λαέ βασανισμένε και καταπροδομένε, γιατί μένεις αιχμάλωτος στα πάθη σου και δε φωτίζεσαι από το φως μου, για να ανακαλύψεις τον αληθινό προορισμό σου; Δεν ξέρεις, ότι για σένα ήρθα πρώτα απάνω στη γη; δεν ξέρεις ότι διψάω τη λευτεριά σου;    
 Και τώρα ελάτε εδώ σεις, μαθητές μου όλων των αιώνων. Γιατί δε χρησιμοποιείτε σωστά τα δυνατά όπλα που σας έχω δώσει, της πίστης, της αγάπης, της ταπείνωσης, της αλήθειας, για να εξουδετερώσετε τα κάστρα του σατανά; Δεν ξέρετε, ότι ένας αληθινός άγιος μπορεί να μεταμορφώσει έναν ολόκληρο κόσμο;
 Γιατί λοιπόν μένετε άπρακτοι; Γιατί; <<Έως πότε ανέξωμαι υμών>>. Έως πότε θα σας ανέχουμαι; Προσέξτε, γιατί η ανοχή μου έχει και όρια. Δεν υπάρχει χειρότερο πράγμα για σας, από το να εξαντληθούν τα όρια της ανοχής μου. Τότε σημαίνει πως είναι τόση η διαστροφή σας, ώστε να μην υπάρχει κανένα σημείο επαφής σας με την αλήθεια. Αλλοίμονο.

ΣΧΟΛΙΟ: Το ως άνω κείμενο περιγράφει απόλυτα και την σημερινή κατάσταση των Εκκλησιαστικών ζητημάτων, τα οποία δυστυχώς έχουν ξεφύγει κατά πολύ από την αλήθεια, κυρίως όμως από την επιτρεπτή ''Ανοχή'' που μπορεί και πρέπει να κάνει ένας Επίσκοπος προς τις Συνόδους που λαμβάνει μέρος και γενικά προς την όλη κατάσταση που επικρατεί.