ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ ΦΡΙΚΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΚΗ ΑΙΡΕΣΙΣ

Παπικό πρωτείο, φρικτή Εκκλησιολογική Αίρεση Αρχική σελίδαΘεματικές κατηγορίεςΑίρεσηΠαπισμόςΠαπικό πρωτείο - Φρικτή Εκκλησιολογική ΑίρεσηΠαπικό πρωτείο, φρικτή Εκκλησιολογική Αίρεση ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ Φρικτή Εκκλησιολογική Αίρεση Εισαγωγή Είναι γνωστό ότι οι Παπικοί εμμένουν με πείσμα στο λεγόμενο «πρωτείο» του Πάπα. Έχουν δε δηλώσει επανειλημμένως, έχουν γράψει και έχουν διακηρύξει ότι: «Ένωσις της χριστιανωσύνης δεν σημαίνει τίποτε άλλο ει μη (παρά μόνο) υποταγήν εις τον Ρώμης (τον Πάπα), μόνον αντιπρόσωπον του Χριστού επί της γης». Και ότι «το πρωτείον και το αλάθητον δεν είναι εκκλησιαστικά διατάγματα, τα οποία η Εκκλησία ειμπορεί να ακυρώση, αλλ' είναι δόγματα, τα οποία ουδείς δύναται να κλονίση»1. Και ακόμη ότι «δεν πρόκειται να θυσιάση τίποτε εκ των αληθειών της (ΣΣ μάλλον πλανών της) η Καθολική (Παπική) Εκκλησία». «Με άλλα λόγια», όπως γράφει ο Καθηγητής της Δογματικής στη Θεολογική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Δημήτριος Τσελεγγίδης, σε επιστολή του προς την Ιεράν Κοινότητα του Αγίου Όρους, «ο Πάπας στη Λατινική Δύση - με το δογματικώς κατοχυρωμένο και από τη Β' Βατικανή Σύνοδο "αλάθητο" και το διεκδικούμενο πρωτείο εξουσίας σ' ολόκληρη την Εκκλησία - έχει πάρει αυθαιρέτως τη θέση του Πνεύματος της Αληθείας στην Παγκόσμια Εκκλησία»[2]. Η τοποθέτηση αυτή των Παπικών που επαναλαμβάνεται σταθερά δεν αφήνει καμιά αμφιβολία για το τι ένωση ζητούν, όταν συζητούν με Ορθοδόξους. Επιδιώκουν ένωση με πρότυπο την επάρατο Ουνία. Για το πού στηρίζουν το «πρωτείο», πώς εξε­λίχθηκε και πώς το κατοχύρωσαν έχουν γραφεί πολλά και κατ' εξοχήν αξιόλογα από πλευράς Ορθοδόξου. Αναφέρουμε σαν παράδειγμα τρεις τέτοιες κατεξοχήν κατατοπιστικές, επιστημονικές και σοβαρές μελέτες: α) Νεκταρίου Πενταπόλεως, Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος... και περί του αδυνάτου ή δυνατού της ενώσεως, β) Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Το Πρωτείον του Επισκόπου Ρώμης (ιστορική και κριτική μελέτη), εκδ. περιοδικού «Εκκλησία», Αθήναι 19642. γ) Παν. Ν. Τρεμπέλα, Περί το Πρωτείον του Επισκόπου Ρώμης, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1965. Στη μικρή μελέτη που ακολουθεί αναδημοσιεύουμε πέντε κείμενα που έχουν δημοσιευθεί στο περιοδικό «Ο Σωτήρ» (τόμ. 2001) και απαντούν στην απαράδεκτη θέση ότι δήθεν η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 αναγνώρισε το «πρωτείον εξουσίας» του Πάπα, και επομένως το θέμα έχει από τότε λυθεί!... Εκδίδουμε τα άρθρα αυτά συμπληρωμένα και σε ένα τεύχος εξαφορμής της συζητήσεως που γίνεται σχετικά με το «ρόλο του επισκόπου Ρώμης εν τη κοινωνία όλων των εθνών» όπως αποφάσισε η Μικτή Διεθνής Θεολογική Επιτροπή για το θεολογικό Διάλογο Ορθοδόξων και Παπικών στη συνάντηση της Ραβέννας (8-14 Οκτωβρίου 2007)[3]. Η συζήτηση γίνεται για το πώς πρέπει να εννοήσουμε ή να ερμηνεύσουμε οι Ορθόδοξοι το κραυγαλέα αιρετικό «παπικό πρωτείο», ώστε να επιτευχθεί η ένωση Ορθοδόξων και Παπικών!... Είναι πολύ λυπηρή η στάση ορισμένων Ορθοδόξων, αν κρίνουμε από όσα ακούστηκαν εκ μέρους των κατά την «Επιστημονική Ημερίδα» με θέμα «Ο Θεολογικός Διάλογος μεταξύ της Ορθοδόξου και Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας», που οργάνωσε ο Τομέας Δογματικής Θεολογίας (του Τμήματος Θεολογίας) της Θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. στις 20.5.2009 στην Αίθουσα Τελετών του ανωτέρω Πα­νεπιστημίου[4]. Είναι πολύ λυπηρή και κατεξοχήν ανησυχητική, διότι οι Ορθόδοξοι αυτοί, και μάλιστα Καθηγητές της Θεολογικής, με τη στάση τους δεν σκανδαλίζουν μόνο το Ορθόδοξο πλήρωμα. βλάπτουν και τους ίδιους τους Παπικούς. Έχουν δυστυχώς διαχρονική ισχύ οι λόγοι που έγραψε ο Μ. Βασίλειος στον Επίσκοπο Σαμοσάτων Ευσέβιο περί του Πάπα και των Δυτικών της εποχής του. Έγραψε: Πράγματι όταν οι υπερήφανοι χαρακτήρες κολακεύονται, είναι φυσικό να γίνονται πιο υπεροπτικοί από ό,τι είναι συνήθως. Διότι άλλωστε, αν βεβαίως μας ευσπλαγχνισθεί ο Κύριος, ποιαν άλλη βοήθεια χρειαζόμαστε; Αν όμως συνεχισθεί η οργή του Θεού εναντίον μας, ποια είναι η βοήθειά μας από την «οφρύν» (δηλαδή την υπεροψίαν, αλαζονείαν, υπερηφάνειαν) των Δυτικών;[5] Ας μας διδάξει επί τέλους και ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως Ιωσήφ Β', που πήγε στην ψευδοσύνοδο της Φερράρας - Φλωρεντίας (1438-1439) με πολύ θάρρος και πιστεύοντας αφελώς ότι από εκεί οι Ορθόδοξοι θα επέστρεφαν «νικηταί και τροπαιούχοι»! Δεν άργησε όμως να απογοητευθεί εντελώς και να ομολογήσει: Οι Λατίνοι είναι «άνθρωποι φιλόνεικοι, κενόδοξοι και ακατάπειστοι (που δεν πείθονται εντελώς). Ου δυσωπούνται τοις λόγοις των ημετέρων (δεν πείθονται και δεν συγκατανεύουν προς τους λόγους των ιδικών μας), ουδέ πεισθήναι θέλουσι της αληθείας» (ούτε θέλουν να συμφωνήσουν και να πεισθούν για την αλήθεια)[6.]" Επί τέλους ας φοβηθούμε τον Θεό της αληθείας και ας λυπηθούμε το λογικό ποίμνιο του Χριστού, το χριστεπώνυμο πλήρωμα της Ορθοδοξίας μας. Ας μη το τραυματίζουμε με τις συνεχείς υποχωρήσεις μας στην αίρεση του Παπισμού. Και τη συμβιβαστική ένωση με την κακοδοξία, θεωρώντας τους εαυτούς μας σοφότερους των θεοφόρων Πατέρων και των αγίων της Ορθοδοξίας. Απαράδεκτες θέσεις Οι Παπικοί δεν αφήνουν ανεκμετάλλευτη καμιά ευκαιρία που εξυπηρετεί την φρικτή εκκλησιολογική αίρεση του Παπικού πρωτείου. Έτσι η Ουνιτο-Παπική εφημερίδα της Ελλάδος «Καθολική» της 26ης Ιουνίου 2001 αναδημοσίευσε από την αθηναϊκή εφημερίδα «Το Βήμα» της 29-4-2001 ένα άρθρο πρέσβεως ε.τ., με τον τίτλο: «Το πρωτείο του Πάπα Ρώμης και ο τρόπος της ασκήσεώς του». Σ' αυτό, μεταξύ άλλων, εγράφετο: «Όλο και περισσότεροι επιμένουν ότι δήθεν η Ανατολική Εκκλησία (σ.σ. η Ορθόδοξη) δεν αναγνωρίζει, ούτε αναγνώρισε ποτέ, οποιοδήποτε πρωτείο της Ρώμης, αν εξαιρέσουμε ένα απλό τιμητικό προβάδισμα στην εθιμοτυπική σειρά, θα λέγαμε, των πρεσβυγενών πατριαρχείων. Η θέση αυτή», συνέχιζε ο αρθρογράφος, «είναι τόσο αβάσιμη, ώστε να βλάπτει την αξιοπιστία όσων την υποστηρίζουν και να καθιστά εκ προοιμίου αδύνατον οποιονδήποτε σοβαρό διάλογο με άμεσο σκοπό τη σταδιακή επαναπροσέγγιση των δύο Εκκλησιών (...). Όσοι υποστηρίζουν μία τέτοια θέση καλή τη πίστει, και είναι ασφαλώς πολλοί, παραβλέπουν συν τοις άλλοις ότι η Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως των ετών 879-880, δια της οποίας επεσφραγίσθη η πλήρης αποκατάστασις των σχέσεων Παλαιάς και Νέας Ρώμης, υιοθέτησε Κανόνα δια του οποίου όχι μόνον ανεγνωρίσθη, αλλά και κατοχυρώθηκε έναντι μελλοντικών αμφισβητήσεων το πρωτείον της Ρώμης, όπως η ίδια το αντιλαμβανόταν την εποχή εκείνη». Στη συνέχεια ο αρθρογράφος επέμενε στον ανωτέρω Κανόνα, τον Α' Κανόνα της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως των ετών 879-880, για τον οποίο λέγει ότι Ορθόδοξοι ερμηνευταί του, μεταξύ των οποίων και ο αείμνηστος Καθηγητής της Δογματικής Ιωάννης Καρμίρης, έδωκαν «άλλην, εκ διαμέτρου αντίθετη, ερμηνεία στην τελευταία παράγραφο». Την ερμηνεία δε αυτή τη χαρακτήριζε «εξωφρενική»! Είναι προφανές ότι η Ουνιτο - Παπική εφημερίδα έσπευσε να αναδημοσιεύσει το εν λόγω άρθρο, διότι υποστηρίζει τις θέσεις του Βατικανού και συγκεκριμένα το «πρωτείον εξουσίας», που επιμένει ότι έχει ο Πάπας. Οι Ορθόδοξοι, κατά τον Ιωάννη Καρμίρη, υποστήριξαν στη Σύνοδο του 879-880, ότι «απηγορεύθη, επί τη προτάσει των παπικών αντιπροσώπων (...) πάσα καινοτομία των τιμητικών πρεσβείων και προνομίων του πάπα Ρώμης, δηλαδή πάσα μετατροπή του primatus honoris (=τιμητικού πρωτείου) αυτού εις primatus jurisdictionis (=διοικητικόν πρωτείον)»7. Η ερμηνεία αυτή του Κανόνος εκ μέρους του αειμνήστου Καθηγητού Ιωάννου Καρμίρη δεν είναι καθόλου «εξωφρενική», όπως θα αποδείξει η συνέχεια. Πρέπει όμως να απαντήσουμε πρώτα στα γραφόμενα ότι δήθεν είναι «αβάσιμη» η θέση ότι «η Ανατολική Εκκλησία δεν αναγνώρισε ποτέ οποιοδήποτε πρωτείο της Ρώμης», παρά μόνον «απλό τιμητικό προβάδισμα στην εθιμοτυπική σειρά των πρεσβυγενών πατριαρχείων». Η θέση αυτή δεν είναι καθόλου αβάσιμη. Η εκκλησιαστική Ιστορία βεβαιώνει ότι κατά τη διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων δεν έχουμε κανένα γεγονός κατά το οποίο να αναγνωρίσθηκε από την Εκκλησία διοικητικό πρωτείο στον Επίσκοπο Ρώμης. Η Εκκλησία του Χριστού κατά την περίοδο εκείνη δεν διοικείτο «μοναρχικώς» ούτε ελάμβανε διαταγές από τη Ρώμη. Εκκλησιαστικές Σύνοδοι συνέρχονταν εν αγνοία του Επισκόπου Ρώμης. Επίσκοποι εκλέγονταν και δικάζονταν χωρίς καμία ανάμειξη του Επισκόπου Ρώμης. Η τακτική αυτή επιβεβαιώνεται και από τους Αποστολικούς Κανόνες, στους οποίους έχουν αποτυπωθεί οι αρχές της διοικήσεως της Εκκλησίας του Χριστού κατά τους πρώτους αιώνες. Το μέγα και σπουδαιότατο κύρος των Κανόνων αυτών υπέδειξεν ήδη η Αγία Α' Οικουμενική Σύνοδος (325) στους υπ' αριθ. 1, 2, 5, 9, 10 Κανόνες της. Κατά τους Αποστολικούς Κανόνες κάθε τοπική Εκκλησία διοικείτο από τον δικό της Επίσκοπο (βλ. Αποστολικοί Κανόνες 32, 35, 38, 39, 76), απαγορευόταν δε οποιαδήποτε επέμβαση του ενός Επισκόπου στη διοίκηση του άλλου (Αποστολικοί Κανόνες 34, 35). Οι κατά τόπους επισκοπές (παροικίες) αποτελούσαν τις κατά τόπους Εκκλησίες, κάθε μιας των οποίων ηγείτο ως «κεφαλή» ο «πρώτος». Αλλ' ο «πρώτος» δεν έπραττε τίποτε χωρίς τη σύμφωνη γνώμη των άλλων Επισκόπων όπως επίσης κανείς από τους άλλους δεν ενεργούσε κάτι χωρίς τη σύμφωνη γνώμη του «πρώτου». «Τους Επισκόπους εκάστου έθνους, ειδέναι χρη τον εν αυτοίς πρώτον, και ηγείσθαι αυτόν ως κεφαλήν, και μηδέν τι πράττειν περιττόν άνευ της εκείνου γνώμης. μόνα δε πράττειν έκαστον, όσα τη αυτού παροικία επιβάλλει, και ταις υπ' αυτήν χώραις. Αλλά μηδέ εκείνος άνευ της πάντων γνώμης ποιείτω τι. Ούτω γαρ ομόνοια έσται...» (Αποστολικός Κανών 34). Δηλαδή. όλοι οι επίσκοποι της κάθε χώρας πρέπει να γνωρίζουν εκείνον που είναι «πρώτος» ανάμεσά τους, δηλαδή οι επίσκοποι τον Μητροπολίτη. και να τον θεωρούν «ως κεφαλήν» και χωρίς τη γνώμη του να μη κάνουν κανένα περιττό πράγμα, δηλ. ό,τι δεν ανήκει στις ενορίες των επισκοπών τους, αλλά το υπερβαίνει. Καθένας από τους επισκόπους να πράττει χωρίς τη γνώμη του Μητροπολίτου μόνο όσα ανήκουν στα όρια της επισκοπής του και στις περιοχές που βρίσκονται σ' αυτά. Όμως και ο Μητροπολίτης δεν πρέπει να ενεργεί κανένα κοινό πράγμα «μόνος και καθ' εαυτόν» χωρίς τη γνώμη όλων των επισκόπων του. Έτσι θα υπάρχει ομόνοια... Επομένως και ο Επίσκοπος Ρώμης διοικούσε μόνο τη δική του επισκοπή της οποίας προΐστατο και καμίαν άλλην[8]. Αυτό το καθεστώς ίσχυε κατά τους τρεις πρώτους αιώνες της εκκλησιαστικής Ιστορίας. Τί γινόταν στους μετέπειτα αιώνες το γράφουμε στη συνέχεια. Η διαφορά «Πρωτείου Τιμής» και «Πρωτείου Εξουσίας» Η Εκκλησία του Χριστού κατά την διάρκεια των τριών πρώτων αιώνων έλυε τα αναφυόμενα ζητήματα, όπως γράψαμε ανωτέρω, δια των τοπικών συνόδων. Δεν υπάρχει περίπτωση κατά την οποία η Εκκλησία ζήτησε τη λύση κάποιου ζητήματος γενικής εκκλησιαστικής φύσεως μόνον από τον Επίσκοπο της Ρώμης. Από τον τέταρτο όμως αιώνα και εφεξής, λόγω των μεγάλων ζητημάτων που είχαν παρουσιασθεί και που είχαν προκαλέσει οι διάφορες αιρέσεις, τα ζητήματα αυτά συζητούνταν και λύνονταν από τις Οικουμενικές Συνόδους. Στις Συνόδους αυτές οι αντιπρόσωποι του Επισκόπου Ρώμης κατελάμβαναν την πρώτη θέση, όχι διότι αυτός είχε κάποιαν εξουσίαν επί των άλλων Επισκόπων, αλλ' επειδή ο Ρώμης εθεωρείτο «πρώτος» κατά την τιμή μεταξύ των άλλων «πρώτων» Επισκόπων. Εθεωρείτο δε «τιμητικώς» πρώτος, διότι η έδρα του βρισκόταν στη Ρώμη, την πρωτεύουσα του κράτους. «Πρώτοι», κατά τον χρόνο που είχε συγκροτηθεί η αγία Α' Οικουμενική Σύνοδος (325), ήταν οι Επίσκοποι Ρώμης, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας. Αυτοί δε θεωρούνταν ίσοι μεταξύ τους σύμφωνα με τον 6ο Κανόνα της αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου. Όταν οι Οικουμενικές Σύνοδοι έδιδαν στους Επισκόπους το πρωτείο «τιμής» και καθόριζαν την μεταξύ των «πρώτων» τάξη, δέχονταν ως βάση για τον καθορισμό αυτό μόνο την πολιτική σπουδαιότητα των πόλεων στις οποίες ήσαν Επίσκοποι οι πρεσβύτεροι αυτοί ιεράρχες. Γι' αυτό άλλωστε οι Ιεροί Κανόνες επιτάσσουν για τη διατήρηση και την αύξηση της συνοχής ενός κράτους το «συμμεταβάλλεσθαι τοις πολιτικοίς τα εκκλησιαστικά πράγματα». Η αρχή αυτή ίσχυσε σ' όλους τους αιώνες τόσο στην Ανατολή, όσο και στη Δύση. Εξάλλου «πρώτον ιδίωμα όλων των οικουμενικών (Συνόδων) είναι, το να συναθροίζωνται δια προσταγών, ουχί του Πάπα, ή του δεινός Πατριάρχου, αλλά δια προσταγών βασιλικών»9. «Πάπαι» αποκαλούνται οι Επίσκοποι Ρώμης από τον 8ο αιώνα και εξής. Ας σημειωθεί όμως ότι ο Επίσκοπος Αλεξανδρείας εκαλείτο ήδη «Πάπας» πριν από τον 8ο αιώνα. το δε όνομα «Πατριάρχης» άρχισε να δίδεται στα χρόνια του αυτοκράτορος Θεοδοσίου Β' του Μικρού (408-450). Στις Οικουμενικές Συνόδους προήδρευαν συνήθως οι πρώτοι τη τάξει των Επισκόπων και όχι οι Παπικοί «λεγάτοι» (=απεσταλμένοι, αντιπρόσωποι). Κανένας Επίσκοπος Ρώμης δεν είχε παραστεί αυτοπροσώπως σε οποιαδήποτε Οικουμενική Σύνοδο. Στην επίλυση δε των διαφόρων ζητημάτων, τα οποία συνεζητούντο κατά τις Οικουμενικές Συνόδους, κύρος και επιρροή μπορούσε να έχει - και ουσιαστικώς είχε - μόνον όποιος διακρινόταν για τη σταθερότητα, την ακεραιότητα, την καθαρότητα και δύναμη των Ορθοδόξων πεποιθήσεών του. Αυτός που πρόβαλλε και αποδεικνυόταν ως γνήσιος εκφραστής και εκπρόσωπος της ευαγγελικής αληθείας, έστω και αν δεν ήταν Επίσκοπος. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί ο Μέγας Αθανάσιος, ο οποίος έπαιξε βασικότατο και σημαντικότατο ρόλο στην αγία Α' Οικουμενική Συνοδό, αν και ήταν τότε ένας νεαρός αρχιδιάκονος της Εκκλησίας της Αλεξανδρείας. Εξάλλου η ισχύς και η νομιμότης των αποφάσεων των Οικουμενικών Συνόδων εξηρτώντο από τον Επίσκοπο Ρώμης, τον Πάπα, τόσο, όσο και από την επικύρωση οιουδήποτε άλλου Πατριάρχου. Οι δε αποφάσεις των Αγίων Συνόδων, στις οποίες δεν είχαν παραστεί ούτε ο Πάπας ούτε οι αντιπρόσωποί του, είχαν απόλυτη και πλήρη ισχύ και χαρακτήρα υποχρεωτικό εκ μέρους όλων των Επισκόπων. Ήσαν υποχρεωτικές και για τον Επίσκοπο Ρώμης. Κατά την περίοδο των οκτώ πρώτων αιώνων, δηλαδή της πριν από το ολέθριο σχίσμα περιόδου, όταν η Εκκλησία του Χριστού ήταν ενωμένη, η ανώτατη εξουσία στην Εκκλησία ανήκε αποκλειστικά στις Οικουμενικές Συνόδους. Αυτές διετύπωναν αυθεντικώς και αλαθήτως την διδασκαλία της Εκκλησίας. αυτές έκριναν τους Επισκόπους, έστω και αν ο Επίσκοπος ήταν Πάπας ή Πατριάρχης. Είναι δε γνωστό ότι η αγία S' Οικουμενική Σύνοδος (680) κατεδίκασε για μονοθελητισμό τους Πατριάρχες Κωνσταντινουπόλεως Σέργιο, Πύρρο, Παύλο και Πέτρο, τον Πάπα Ρώμης Ονώριο, τον Αλεξανδρείας Κύρο κ.ά. Εάν τώρα οι Οικουμενικές Σύνοδοι έδιδαν «πρωτείον τιμής» στον Πάπα, παράλληλα με τους άλλους Πατριάρχες, αυτό δεν ήταν εξουσία ή ηγεμονία. Διότι το «πρωτείον» μπορεί να υπάρχει μεταξύ ίσων. Ενώ η ηγεμονία ή η εξουσία προϋποθέτει κατωτέρους, υπηκόους, υποταγμένους. Το «πρωτείον» που αναγνωριζόταν στον Πάπα ήταν μόνο προνόμιο τιμής και όχι προνόμιο εξουσίας και ηγεμονίας. Άλλωστε «ίσα πρεσβεία τιμής» με τον Ρώμης απένειμε η αγία Β' Οικουμενική Σύνοδος και στον Επίσκοπο Κωνσταντινουπόλεως. Οι θεοφόροι Πατέρες της Συνόδου αυτής απεφάσισαν: «Τον μεν τοι Κωνσταντινουπόλεως Επίσκοπον έχειν τα πρεσβεία της τιμής μετά τον της Ρώμης Επίσκοπον, δια το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην» (Κανών 3). Δηλαδή. ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως να έχει τα προνόμια της τιμής μετά τον Πάπα Ρώμης επειδή και η Κωνσταντινούπολη είναι και ονομάζεται Νέα Ρώμη. Εδώ όμως η πρόθεση «μετά», όπως ορθώς ερμηνεύει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης, «δεν δηλοί το του χρόνου ύστερον», όπως ερμηνεύουν ορισμένοι , «αλλ' ούτε υποβιβασμόν και ελλάτωσιν», όπως ερμηνεύουν άλλοι, «αλλά δηλοί ισότητα τιμής και τάξιν, καθ' ην ο μεν εστι (ο μεν είναι) πρώτος, ο δε δεύτερος (...). δεύτερος τη τάξει της τιμής»[10]. Παρόμοια θεσπίζει και η αγία Δ' Οικουμενική Σύνοδος με τον 28ο Κανόνα της, στον οποίο ορίζει, κατά την ερμηνεία του αγίου Νικοδήμου: «Καθώς εις τον θρόνον της πρεσβυτέρας Ρώμης, δια το να ευρίσκετο βασιλεία εις την πόλιν εκείνην, με δίκαιον τρόπον έδωκαν οι Πατέρες προνόμια, το να λέγεται δηλαδή (ο Επίσκοπός της) πρώτος τη τάξει των λοιπών Πατριαρχών, τοιουτοτρόπως» και οι Πατέρες της αγίας Δ' Οικουμενικής Συνόδου «έδωκαν τα ίσα και απαράλλακτα προνόμια της τιμής και εις τον αγιώτατον θρόνον της νέας Ρώμης, της Κωνσταντινουπόλεως δηλαδή». «Πρέπει να απολαμβάνη και αυτή παρομοίως με την Ρώμην και τα ίσα προνόμια (...) με τούτην μόνην την διαφοράν, ότι η μεν πρεσβυτέρα Ρώμη να είναι πρώτη τη τάξει, η δε νέα Ρώμη να είναι Δευτέρα τη τάξει»[11]. Αλλά και η αγία S' Οικουμενική Σύνοδος τα ίδια θέσπισε. Στον 36ο Κανόνα διαλαμβάνει. «Ορίζομεν τον Κωνσταντινουπόλεως θρόνον, των ίσων απολαύειν πρεσβείων του της πρεσβυτέρας Ρώμης». Δηλαδή οι θεοφόροι Πατέρες της Συνόδου αυτής ορίζουν ώστε ο Κωνσταντινουπόλεως «να απολαμβάνη τα ίσα, και τα αυτά προνόμια με τον Ρώμης (...), δεύτερος μετ' εκείνον υπάρχων κατά μόνην την τάξιν»[12]. Οι Α', Γ', Δ' Οικουμενικές Σύνοδοικαι οι Σύνοδοι Κωνσταντινουπόλεως του 867 και 869 για το «Πρωτείον» του Πάπα Το Μητροπολιτικό σύστημα της αρχαίας Εκκλησίας, το οποίο δεν ήταν καθόλου μοναρχικό, διερμηνεύει άριστα ο 6ος Κανόνας της αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου (325). Γράφει: «Τα αρχαία έθη κρατείτω, τα εν Αιγύπτω και Λιβύη και Πενταπόλει, ώστε τον εν Αλεξανδρεία Επίσκοπον πάντων τούτων έχειν την εξουσίαν, επειδή και τω εν Ρώμη Επισκόπω τούτο (ΣΣ. το έθος, η συνήθεια) σύνηθές εστιν. Ομοίως δε και κατά Αντιόχειαν, και εν ταις άλλαις επαρχίαις τα πρεσβεία σώζεσθαι ταις Εκκλησίαις». Ο Κανόνας αυτός μαρτυρεί ότι οι Επίσκοποι Ρώμης, Αλεξανδρείας και Αντιοχείας «εθεωρούντο ίσοι προς αλλήλους». Ο Κανόνας λέγει. καθώς έχει την ιδίαν συνήθειαν (έθος) ο Ρώμης με τον Αλεξανδρείας, έτσι έχει και την ιδίαν εξουσίαν με εκείνον. Ακόμη ο ίδιος Κανόνας μαρτυρεί ότι το σύστημα της αρχαίας Εκκλησίας δεν ήταν μοναρχικό. Επίσης διερμηνεύει ότι «οι Επίσκοποι δεν ετάχθησαν υπό ένα μόνον Επίσκοπον, ουδ' αι Εκκλησίαι υπό μίαν Εκκλησίαν. Πάντες οι Επίσκοποι και πάσαι αι Εκκλησίαι ήσαν διοικητικώς ανεξάρτητοι απ' αλλήλων. Αλλά μεταξύ πάντων των Επισκόπων ο Ρώμης ήτο "πρωτόθρονος", ως Επίσκοπος της πρωτευούσης πόλεως του Κράτους. Η θέσις αυτού δεν διέφερε της θέσεως του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως, ην ούτος (την οποίαν αυτός) κατέχει νυν (τώρα) εν τη Ορθοδόξω Εκκλησία»[13]. Για την επιμονή των Λατίνων ότι δήθεν η αγία Γ' Οικουμενική Σύνοδος (431) διεκήρυξε το «πρωτείον» εξουσίας του Επισκόπου Ρώμης στην καθόλου Εκκλησία παραπέμπουμε τον αναγνώστη στη θαυμάσια επιστημονική εργασία του Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, «Η Γ' Οικουμενική Σύνοδος και το πρωτείον του Επισκόπου Ρώμης. Απάντησις εις την εγκύκλιον του Πίου ΙΑ' "Lux Veritatis", εν Αθήναις 1932». Η αλήθεια είναι ότι η αγία Γ' Οικουμενική Σύνοδος όχι μόνο δεν μετέβαλε, αλλά με ιδία διάταξη στήριξε ακόμη περισσότερο την υπάρχουσα τάξη στη διοίκηση της Εκκλησίας. «Απηγόρευσε δε αυστηρώς την παραβίασιν των δικαίων των επί μέρους επισκοπικών θρόνων των Διοικήσεων και των Επαρχιών, των εξ αρχής και άνωθεν, κατά το πάλαι κρατήσαν έθος (=σύμφωνα με τη συνήθεια που επεκράτησε προ πολλού, κατά τον παλαιό καιρό), ανηκόντων αυτοίς» και «απέδειξεν ότι ήτο ξένη προς πάσαν ιδέαν μοναρχικού πρωτείου», δηλαδή «εξουσίας ενός επισκοπικού θρόνου επί των λοιπών»[14]. Ούτε και η αγία Δ' Οικουμενική Σύνοδος (451) αναγνώρισε «πρωτείον» του Επισκόπου Ρώμης. Απέκρουσε δε, όπως και η Γ' Οικουμενική, κάθε ιδέα διοικητικού πρωτείου του Επισκόπου Ρώμης. «Τρανοτάτην τούτου απόδειξιν αποτελούσι και τα (όσα συνέβησαν) κατά (την συζήτησιν) του πολυκρότου 28ου Κανόνος της Συνόδου αυτής»[15]. Αυτή ήταν η κατάσταση που επικρατούσε στην Εκκλησία κατά τους οκτώ πρώτους αιώνες. Τώρα ερχόμαστε να απαντήσουμε στη θέση ότι στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 αναγνωρίσθηκε δήθεν και κατοχυρώθηκε το «πρωτείον» εξουσίας του Επισκόπου Ρώμης! Είναι γνωστή η αυθαίρετη επέμβαση του πάπα Νικολάου Α' στο εσωτερικό ζήτημα της Εκκλησίας της Κωνσταντινουπόλεως, που δημιουργήθηκε εξαφορμής της παύσεως του πατριάρχου Ιγνατίου και της εκλογής ως Πατριάρχου (άκοντος) του Μ. Φωτίου (858). Ο πάπας Νικόλαος Α' ήταν εκείνος που παρουσίασε τη Ρωμαϊκή Εκκλησία ως Εκκλησία οικουμενική! Θεώρησε λοιπόν κατάλληλη την ευκαιρία να επιβάλει τον εαυτό του και στην Ανατολική Εκκλησία. Αλλ' οι σκανδαλώδεις επεμβάσεις του στα εσωτερικά διοικητικά ζητήματα του Επισκόπου Κωνσταντινουπόλεως αποκρούστηκαν και καταδικάστηκαν από τη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 867. Στη Σύνοδο αυτή «κατεδικάσθη και ανεθεματίσθη το μετά τηλικαύτης (=τόσον μεγάλης) αλαζονείας προβληθέν ανήκουστον δια την Εκκλησίαν της Ανατολής πρω­τείον» του Πάπα, δια του οποίου «ανετρέπετο η καθορισθείσα υπό των Οικουμενικών Συνόδων κανονική τάξις και η ανεξαρτησία των Πατριαρχικών θρόνων» και δια του οποίου «επεδίωκεν ο Επίσκοπος Ρώμης όπως καταστή απόλυτος ηγεμών της καθόλου Εκκλησίας»16. Αλλά και στη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 869 είχεν υποστηριχθεί, χωρίς καμία αντίρρηση των Παπικών, η ανεξαρτησία, η αυτονομία και η ισότης των πέντε Πατριαρχικών θρόνων. Αποκρού­σθηκε δε κάθε ιδέα περί μοναρχικού πρωτείου ή πρωτείου εξουσίας του θρόνου της Ρώμης. Τοιουτοτρόπως «το Παπικόν πρωτείον υπό την νέαν αυτού έννοιαν», την οποία παρουσίασε με τρόπο αυταρχικό και αντιεκκλησιαστικό ο πάπας Νικόλαος Α', δεν έγινε δεκτό ούτε στη Σύνοδο αυτή17. Το πρωτείον εξουσίας του Πάπα αποκρούσθηκε όμως πανηγυρικώς και στη Σύνοδο του 879-880. Η Σύνοδος αυτή είναι η τελευταία γενική Σύνοδος της ενωμένης αρχαίας Εκκλησίας του Χριστού. Πατέρες δε και εκκλησιαστικοί συγγραφείς την χαρακτήρισαν ως Η' Οικουμενική. Αλλά και η ίδια χαρακτήρισε τον εαυτό της πολλές φορές στα Πρακτικά ως Οικουμενική. Τη Σύνοδο του 879-880 συνεκάλεσε ο Μ. Φώτιος, ο οποίος είχε ήδη ανέλθει στο Πατριαρχικό αξίωμα. Ο ίδιος επίσης προήδρευσε της Συνόδου, συμμετείχαν δε και τρεις αντιπρόσωποι του Πάπα, τρεις αντιπρόσωποι των Πατριαρχών της Ανατολής, 18 Μητροπολίτες, πολλοί Επίσκοποι από τις εκκλησιαστικές διοικήσεις Θράκης, Πόντου, Εφέσου, Ιλλυρίας και κάτω Ιταλίας. συνολικώς 383 Επίσκοποι. Η Σύνοδος αυτή υπήρξε πράγματι επιβλητική. Επεκράτησε σ' αυτήν ομοφωνία, οι εργασίες της διεξήχθησαν ομαλότατα, και στην πέμπτη Συνεδρία της αναγνωρίσθηκαν από όλους τα Πρακτικά της Αγίας Ζ' Οικουμενικής Συνόδου Στη συνέχεια σχολιάζουμε τον πράγματι σπουδαίο πρώτο Κανόνα της Συνόδου αυτής, ο οποίος αφορά άμεσα στο θέμα μας. Η σπουδαία Σύνοδος του 879-880 στην Κωνσταντινούπολη Στη σπουδαιότατη Σύνοδο της Κωνσταντινουπόλεως του 879-880 διασαφηνίσθη­κε ότι η αποκατάσταση του Φωτίου στον πατριαρχικό θρόνο δεν έγινε από τον Πάπα, όπως ήθελε να γίνει δεκτό ο Πάπας. Ο τελευταίος αναγνώρισε την αποκατάσταση ως τετελεσμένο γεγονός. Είναι όμως χαρακτηριστικό ότι, όσον αφορά στην περίφημη διάταξη του Α' Κανόνος της Συνόδου αυτής, οι Παπικοί ιστορικοί προσπάθησαν να αμφισβητήσουν τη γνησιότητά της! Αλλ' επειδή δεν το κατόρθωσαν, επιχείρησαν να την παρερμηνεύσουν και να της προσδώσουν την έννοια, σύμφωνα με την οποία η διάταξη αυτή δεν περιορίζει δήθεν, αλλά επικυρώνει τα προνόμια του Πάπα και της Παπικής Εκκλησίας!... Δυστυχώς όμως για τους Παπικούς η αλήθεια είναι άλλη. Η διάταξη είχε σκοπό, όπως προκύπτει γενικώς και από τα Πρακτικά της Συνόδου και από το περιεχόμενο της διατάξεως, να προλάβει τις ανωμαλίες που προέρχονταν από το γεγονός ότι όσοι κληρικοί καταδικάζονταν στην Κωνσταντινούπολη κατέφευγαν στη Δύση και εκεί αθωώνονταν! Υπήρχαν μάλιστα και οπαδοί του Ιγνατίου, οι οποίοι, ενθαρρυνόμενοι από τη Ρώμη, δεν αναγνώριζαν τον πατριάρχη Φώτιο! Ήταν όμως φανερή καινοτομία η αξίωση του πάπα Νικολάου Α' και των διαδόχων του να αθωώνει αυθαίρετα κληρικούς άλλης Εκκλησίας, τους οποίους αυτή κατεδίκασε. ή να καταδικάζει κληρικούς άλλης Εκκλησίας, με το να επεμβαίνει αντικανονικώς στα εσωτερικά της ζητήματα. Το ίδιο βεβαίως έπρεπε να ισχύει και για τυχόν αντικανονική υπερόρια επέμβαση του Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως στα εσωτερικά ζητήματα της Εκκλησίας της Ρώμης και η τυχόν αποδοχή και αθώωση εκ μέρους του Κωνσταντινουπόλεως λατίνων κληρικών, οι οποίοι είχαν καταδικασθεί από τη Ρώμη. Μετά την παράγραφο αυτή η διάταξη τελειώνει ως εξής. «...μηδέν των προσόντων πρεσβείων τω αγιωτάτω θρόνω της Ρωμαίων Εκκλησίας μηδέ τω ταύτης προέδρω το σύνολον καινοτομουμένων μηδέ νυν, μήτε εις το μετέπειτα». Τα «προσόντα πρεσβεία», περί των οποίων εδώ γίνεται λόγος, ήσαν τα «πρεσβεία τιμής», που ανήκαν στον Πάπα. Αυτά είχαν ήδη καθορισθεί από τον 6ο Κανόνα της αγίας Α' Οικουμενικής Συνόδου, τον 3ο της Β' Οικουμενικής, τον 28ο της Δ' Οικουμενικής και τον 36ο της Πενθέκτης Οικουμενικής Συνόδου. Επομένως με την ανωτέρω διάταξη απαγορεύθηκε οποιαδήποτε καινοτομία στα προνόμια του Επισκόπου Ρώμης. όπως επίσης και οποιαδήποτε μεταβολή μήτε τώρα, μήτε στο μέλλον, του «πρωτείου τιμής» σε «πρωτείον εξουσίας». Όπως ορθώς παρατηρεί ο Αρχιεπίσκοπος Αθηνών Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, «δια της ειρημένης διατάξεως εξισώθη ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως προς τον Πατριάρχην Ρώμης, επομένως απηγορεύθη πάσα του τελευταίου τούτου (Σ.Σ. του Πάπα) υπερβασία. Ου μόνον δ' εξισώθη ο Κωνσταντινουπόλεως προς τον Ρώμης, αλλά και προσωπικώς ο Φώτιος υπερήρθη (υπερυψώθη) του Πάπα Ιωάννου». Οι Πατριάρχες της Ανατολής δι' επιστολών επήνεσαν τον Φώτιο. Ο Αλεξανδρείας Μιχαήλ τον απεκάλεσε «φωτοειδή και φωτοποιόν άνθρωπον, της ιερωσύνης την τελειότητα, τον γνώμονα της αληθείας, της Εκκλησίας του Θεού αρχιποιμένα». Ο Ιεροσολύμων Θεοδόσιος «κεφα­λήν του της Εκκλησίας σώματος». Ο δε Αντιοχείας Θεοδόσιος «πατέρα άγιον» και ο Αμίδης Αβράμιος «άγιον πατέρα». Αλλά και «οι παπικοί αντιπρόσωποι παρέβαλον τον Φώτιον «προς τον ήλιον», ο οποίος φωτίζει «σύμπασαν την κτίσιν». Εις δε την τελευταία συνεδρία, κατά την οποίαν ο Καισαρεύς Προκόπιος είπε, επαινώντας τον Φώτιον, «τοιούτον έπρεπεν επ' αληθεία είναι την του σύμπαντος κόσμου την επιστασίαν λαχόντα, εις τύπον του αρχιποίμενος Χριστού του Θεού ημών», οι παπικοί αντιπρόσωποι πρόσθεσαν: Είναι αληθινό αυτό που είπες «και ημείς οι τα έσχατα της γης κατοικούντες ταύτα ακούομεν»! Αλλά και πριν από αυτά οι ίδιοι αντιπρόσωποι είπαν.18. «Ευλογητός ο Θεός ότι η αγαθή φήμη του αγιωτάτου Φωτίου του Πατριάρχου ου μόνον εις την καθ' ημάς χώραν, αλλά και εις άπαντα τον κόσμον εξελήλυθεν». Παρ' όλα αυτά ο άγιος Φώτιος «δεν εφυσιώθη (δεν εφούσκωσε, δεν ξιππάσθηκε, δεν υπερηφανεύθηκε) εκ τοιούτων επαίνων και ουδέποτε ηθέλησε ν' ασκήση αξίωμα πλέον του υπό των ιερών κανόνων καθωρισμένου» Είναι επίσης άξιο προσοχής ότι η Σύνοδος του 879-880 έληξε με τις εξής περί Φωτίου δηλώσεις: «Παύλος και Ευγένιος οι αγιώτατοι Επίσκοποι και τοποτηρηταί της πρεσβυτέρας Ρώμης, έτι δε και Πέτρος ο θεοσεβέστατος πρεσβύτερος και καρδινάλιος, είπον. ει τις αυτόν (εάν κάποιος αυτόν, τον Φώτιο) ουκ έχει Πατριάρχην άγιον και την μετ' αυτού κοινωνίαν ουκ ασπάζεται, έστω η μερίς αυτού μετά του Ιούδα και μη συγκαταλεγείη όλως μετά Χριστιανών. Και η αγία Σύνοδος εξεβόησεν. άπαντες το αυτό φρονούμεν και δοξάζομεν (νομίζουμε, φρονούμε), και ει τις αυτόν ουκ έχει Αρχιερέα Θεού, μη ίδοι την δόξαν του Θεού»19. Ο πάπας Ιωάννης Η' αναγνώρισε κατ' αρχήν τη Σύνοδο αυτή, όταν έλαβε γνώση των Πρακτικών της. Οι Λατίνοι όμως δεν επιθυμούσαν τη δημοσίευση των Πρακτικών! Ταυτοχρόνως δε επιχείρησαν να τα αλλοιώσουν ή να αρνηθούν τη γνησιότητά τους!... Επιστημονικώς όμως έχουν πλέον αναιρεθεί όλες αυτές οι προσπάθειες, και έτσι σήμερα τόσον το κύρος της ιστορικής εκείνης Συνόδου, όσον και των Πρακτικών της, «παραμένει αδιάσειστον». Καίριο πλήγμα κατά του Παπικού πρωτείου εξουσίας Ήταν πολύ φυσικό η απόφαση της ιστορικής Συνόδου του 879-880 να δυσαρεστήσει τον Πάπα. Γι' αυτό, εξ αφορμής παραπόνων του Πάπα κατά της σπουδαιοτάτης αυτής Συνόδου, κυρίως διότι δεν είχε αποδοθεί στη δικαιοδοσία του η Εκκλησία της Βουλγαρίας και διότι ο Πατριάρχης Φώτιος δεν εξέφρασε επισήμως στη Σύνοδο την ευγνωμοσύνη του προς τη Ρωμαϊκή Εκκλησία για την εκ μέρους της αναγνώρισή του, Λατίνοι ιστορικοί υποστήριξαν ότι οι Παπικοί αντιπρόσωποι που συμμετείχαν στην ανωτέρω Σύνοδο α) παρεβίασαν τις οδηγίες που τους είχαν δοθεί. β) Δεν γνώριζαν την ελληνική γλώσσα και γι' αυτό δεν ήταν σε θέση να παρακολουθούν καλά τα όσα συνεζητούντο. γ) Δωροδοκήθηκαν!... Αλλ' οι Ισχυρισμοί αυτοί των φραγκολατίνων ιστορικών αποδεικνύουν ή ότι οι αντιπρόσωποι του Πάπα δεν ήσαν ικανοί να τηρήσουν πιστώς τις οδηγίες της Ρώμης, ή ότι, όταν έβλεπαν και γνώριζαν από κοντά τα πράγματα, αντιλαμβάνονταν το παράλογο των αξιώσεων του Πάπα20. Εξάλλου οι δύο Επίσκοποι (αντιπρόσωποι) του Πάπα είχαν παραμείνει στην Κωνσταντινούπολη περί τα δύο χρόνια πριν από τη Σύνοδο του 879-880, και άρα ήταν πολύ φυσικό να είχαν μάθει και επομένως να εννοούν καλώς την ελληνική. Ο δε καρδινάλιος Πέτρος, μέλος της αντιπροσωπείας του Πάπα στη Σύνοδο, συμμετείχε ζωηρότατα στις συζητήσεις της Συνόδου, γεγονός που φανερώνει ότι γνώριζε την ελληνική. Επιπλέον και οι τρεις παπικοί αντιπρόσωποι «επείθοντο και έστεργον (=δέχονταν, συγκατένευαν προς) τα αποφασιζόμενα» στη Σύνοδο. Πέραν των άλλων πολύ θετικών αποτελεσμάτων της ως άνω Συνόδου, σ' αυτήν «απεδείχθη» ότι ο Επίσκοπος Ρώμης «δεν άρχει της καθόλου Εκκλησίας, ότι το κύρος του δεν είναι απόλυτον και ότι επομένως ουχί ορθώς και κανονικώς επενέβη εις τα της Εκκλησίας Κωνσταντινουπόλεως εσωτερικά ζητήματα (...). Κατά του παπικού κύρους, εφ' όσον τούτο εξεδηλώθη δι' αντικανονικών πράξεων, κατηνέχθη καίριον πλήγμα. Απεκρούσθη το νέον πρωτείον εξουσίας. Εγένετο δεκτόν, ότι ο Πάπας Ρώμης είναι εις των πέντε Πατριαρχών της καθόλου Εκκλησίας, και ότι το τιμητικόν πρωτείον, το οποίον κατέχει μεταξύ αυτών, δεν παρέχει εις αυτόν δικαίωμα αυθαιρέτων υπερβασιών (...). Δια (της Συνόδου) αυτής η Εκκλησία έτι άπαξ (ακόμη μία φορά) επισήμως απέκρουσε το πρωτείον εξουσίας του Επισκόπου Ρώμης. Τα αποφασισθέντα δε εν τη Συνόδω ταύτη υπήρξαν σύμφωνα προς τα υπό των προηγουμένων Οικουμενικών Συνόδων θεσπισθέντα, σύμφωνα προς την παράδοσιν της Εκκλησίας»21. Συμπέρασμα Κατόπιν των ανωτέρω αποδεικνύεται ότι η ενωμένη Εκκλησία κατά την πρώτη χιλιετία ουδέποτε ανεγνώρισε στον Επίσκοπο Ρώμης «πρωτείο αυθεντίας και εξουσίας σε παγκόσμιο επίπεδο». Παραδεχόταν μόνο τον Επίσκοπο Ρώμης ως πρώτον μεταξύ ίσων, μεταξύ των πέντε Πατριαρχών. Δεχόταν ότι αυτός, όπως και ο Αντιοχείας, δεν κληρονόμησε κανένα προνόμιο διοικητικής εξουσίας ή αρχής από τον απόστολο Πέτρο, ο οποίος άλλωστε δεν υπήρξε κεφαλή ή οποιουδήποτε είδους μονάρχης του Χριστιανικού κόσμου, ούτε ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης υπήρξε, ούτε διετέλεσε επίσκοπος επί μακρόν στη Ρώμη. Ο δε Επίσκοπος Ρώμης δεν είναι διάδοχος του αποστόλου Πέτρου, εφόσον ο Πέτρος δεν υπήρξε επίσκοπος Ρώμης. Οι ισχυρισμοί αυτοί δεν έχουν καμία ιστορική βάση[22]. Αλλά και αν ακόμη δεχθούμε ότι ο απόστολος Πέτρος ίδρυσε την Εκκλησία της Ρώμης, τί με τούτο; Μήπως ήταν η μόνη Εκκλησία που ίδρυσε; Τόσον αυτός, όσο και ο απόστολος Παύλος ίδρυσαν πολλές Εκκλησίες. Το αξίωμα λοιπόν του Πάπα ήταν το ίδιο με το αξίωμα των άλλων Πατριαρχών. Οι δε Οικουμενικές Σύνοδοι (Α', Β', Δ',) που μίλησαν περί «πρωτείου τιμής» του Επισκόπου Ρώμης, δεν είπαν ότι το καθόρισαν «θείω δικαίω» ή «κατά θείαν διάταξιν και εν σχέσει προς τον απόστολον Πέτρον». αλλά το καθόρισαν, διότι η Ρώμη ήταν η αρχαία πρωτεύουσα του Κράτους. Γι' αυτό άλλωστε και ο θρόνος της Κωνσταντινουπόλεως τιμήθηκε «δια το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην»[23]. Αυτή λοιπόν υπήρξε σταθερά η πίστη της Ανατολικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, η οποία συνεχίζει απαρέγκλιτα τη γραμμή, τη διδασκαλία και την παράδοση της ενωμένης Εκκλησίας των οκτώ πρώτων αιώνων. Αυτό δήλωνε και η απάντηση της Συνόδου της Κωνσταντινουπόλεως του 1895 προς τον πάπα Λέοντα IΓ', ο οποίος καλούσε τους Ορθοδόξους σε ένωση με τη Ρώμη με βάση τις αρχές της λατινικής Ουνίας! Η σπουδαία Πατριαρχική και Συνοδική Επιστολή, που είχε σταλεί στον Πάπα τον Αύγουστο του 1895, έγραφε μεταξύ άλλων (τα μεταφέρουμε μεταγλωττισμένα): Κάθε τοπική αυτοκέφαλη Εκκλησία και στην Ανατολή και στη Δύση ήταν εντελώς ανεξάρτητη και αυτοδιοίκητη κατά τους χρόνους των επτά Οικουμενικών Συνόδων. Όπως δε οι επίσκοποι των αυ­τοκεφάλων Εκκλησιών της Ανατολής, έτσι και οι επίσκοποι της Αφρικής, της Ισπανίας, των Γαλλιών, της Γερμανίας και της Βρετανίας κυβερνούσαν τις υποθέσεις των Εκκλησιών τους ο καθένας δια των δικών τους τοπικών Συνόδων, χωρίς να έχει κανένα δικαίωμα αναμείξεως ο Επίσκοπος Ρώμης, ο οποίος επίσης υπαγόταν και υπήκουε στις Συνοδικές αποφάσεις. Στα σπουδαία ζητήματα «εγίνετο έκκλησις εις Οικουμενικήν Σύνοδον», η οποία ήταν και είναι «το μόνον ανώτατον εν τη Εκκλησία κριτήριον». Αυτό ήταν το αρχαίο πολίτευμα της Εκκλησίας, οι δε Επίσκοποι ήταν ανεξάρτητοι ο ένας από τον άλλο και εντελώς ελεύθεροι μέσα στα δικά του ο καθένας όρια, υπακούοντες μόνο στις Συνοδικές διατάξεις, στις δε Συνόδους «παρεκάθηντο ίσοι προς αλλήλους».[24]. κανείς δε από αυτούς δεν διεκδικούσε μοναρχικά δικαιώματα "επί της καθόλου Εκκλησίας". Εάν δε κάποτε κάποιοι «φιλοδοξούντες επίσκοποι της Ρώμης ήγειρον (διετύπωναν) υπερφιάλους αξιώσεις αγνώστου εν τη Εκκλησία απολυταρχίας, οι τοιούτοι προσηκόντως ηλέγχθησαν και επετιμήθησαν». Επομένως, καταλήγει η Πατριαρχική και Συνοδική Επιστολή, «είναι ανακριβές και προφανής πλάνη εξελέγχεται» αυτό που ισχυρίζεται επίμονα ο πάπας Λέων ΙΓ', λέγοντας στην εγκύκλιό του ότι προ της εποχής του Μ. Φωτίου το όνομα του ρωμαϊκού θρόνου ην (ήταν) άγιον παρά πάσι τοις λαοίς (εκ μέρους όλων των λαών) του χριστιανικού κόσμου, η δε Ανατολή ομοίως τη Δύσει ομοθυμαδόν (με μια ψυχή και με μια καρδιά) και άνευ αντιστάσεως υπετάσσετο τω Ρωμαίω αρχιερεί», ως δήθεν νόμιμο διάδοχο του αποστόλου Πέτρου, και κατά συνέπειαν τοποτηρητή του Ιησού Χριστού επί της γης. «Κατά τους εννέα αιώνας των Οικουμενικών Συνόδων η Ανατολική Ορθόδοξος Εκκλησία ουδέποτε αναγνώρισε περί πρωτείου υπερφιάλους αξιώσεις των επισκόπων της Ρώμης, επομένως ουδέ υπετάχθη αυτοίς (εις αυτούς), ως τρανώς (όπως με τρόπο σαφή και καθαρό) μαρτυρεί η Εκκλησιαστική Ιστορία» Αυτά λοιπόν ίσχυαν μέχρι τότε που η Εκκλησία ήταν ενωμένη. Ωραία συνοψίζει τη θέση αυτή ο Καθηγητής Δημήτριος Τσελεγγίδης, ο οποίος γράφει: Κατά την πρώτη χιλιετία, που η Εκκλησία ήταν ενωμένη, «η υπέρτατη αυθεντία στην ανά την Οικουμένη Εκκλησία ασκείτο πάντοτε και μόνο από τις Οικουμενικές Συνόδους. Άλλωστε, ποτέ η Ορθόδοξη Εκκλησία δεν δέχτηκε το παπικό πρωτείο, όπως αυτό κατανοήθηκε και ερμηνεύτηκε από την Α' Βατικανή Σύνοδο (1869/1870), η οποία ανεκήρυξε τον Πάπα ως αλάθητο εκφραστή της συνειδήσεως της Εκκλησίας με δυνατότητα να είναι αντίθετος ακόμη και με τις αποφάσεις Οικουμενικής Συνόδου»! Με την απόφαση αυτή οι αιρετικοί Παπικοί «ακυρώνουν όχι απλώς και μόνον το συνοδικό σύστημα διοικήσεως της Εκκλησίας, αλλά ουσιαστικά και αυτή την ίδια παρουσία του Αγίου Πνεύματος σ' αυτήν»[25]. Τώρα που η Εκκλησία της Ρώμης είναι σαφώς αιρετική, πρωτείο τιμής στην Ορθόδοξη Εκκλησία έχει ο Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως («δια το είναι αυτήν Νέαν Ρώμην»), ο οποίος όμως είναι «πρώτος μεταξύ ίσων». Κάθε άλλη θέση είναι απαράδεκτη. αποτελεί δε εντελώς αθέμιτη και υπερφίαλη αξίωση ολέθριας απολυταρχίας στην Εκκλησία και φρόνημα εωσφορικό. Ματαιοπονούν και αμαρτάνουν αμαρτίαν μεγάλη όσοι προσπαθούν να υποστηρίξουν το αντίχριστο αυτό φρόνημα. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο κάθε φορά που παρουσιάσθηκε το ξένο αυτό φρόνημα, η Εκκλησία αντέδρασε, το ήλεγξε, το επετίμησε και το απέρριψε. Γι' αυτό και δεν μπορεί να γίνει κανένας ουσιαστικός διάλογος με το Βατικανό, εφόσον ο Πάπας συνεχίζει να επιμένει στο επάρατο «πρωτείο εξουσίας», που είναι φρικτή εκκλησιολογική αίρεση, όπως επίσης το «αλάθητο», η εκπόρευση του Αγίου Πνεύματος και εκ του Υιού (Filioque) και οι άλλες αιρέσεις του. 1. Εφημ. ΚΑΘΟΛΙΚΗ (όργανο των Ουνιτών της Ελλάδος), Αθήναι 16.10.1963.| 2. Βλ. Επιστολή ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ, Καθηγητού της θεολογικής Σχολής του Α.Π.Θ. Προς την Ιεράν Κοινότητα του Αγίου Όρους (www.romfea.gr, 14.9.2009). 3. Βλ. Κείμενο της Ραβέννας: Εκκλησιολογικαί και Κανονικαί συνέπειαι της μυστηριακής φύσεως της Εκκλησίας. Εκκλησιαστική κοινωνία, συνοδικότης και αυθεντία. Ραβέννα 13 Οκτωβρίου 2007, παραγρ. 45. 4. Βλ. σχετικώς «Ο Θεολογικός Διάλογος Ορθοδοξίας και Παπισμού», περιοδ. Ο Σωτήρ, τεύχ. 1985, σελ. 361-363 και τεύχ. 1986, σελ. 390-392. 5. Μ. ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, Επιστ. 239 (ΣΛΘ'), Ευσεβίω Επισκόπω Σαμοσάτων, PG 32, 893Β. 6. S. SYROPOULOS, Les "MEMOIRS" sur le Concile de Flo­rence (1438-1439), επιστασία V. Laurent, ed. du Centre National de la Recherche Scientifique, 1971, Τμ. VII, κεφ. 22, σελ. 372 (17-21). Περισσότερα βλ. εις: NIK. Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ, Ο άγιος Μάρκος ο Ευγενικός και η Ένωσις των Εκκλησιών, εκδ. «Ο Σωτήρ», 20076, σελ. 109. 7. ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. 1ος , εν Αθήναις 19602, σελ. 267. 8. Περισσότερα βλέπε εις. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, Αρχιεπισκόπου Αθηνών και πάσης Ελλάδος, Το πρωτείον του Επισκόπου Ρώμης, Ιστορική και κριτική μελέτη, εκδ. περιοδικού «Εκκλησία», Αθήναι 19642, σελ. 15-20. 9. Βλ. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Πηδάλιον την νοητής νηός της Μιας, Αγίας, Καθολικής και Αποστολικής των Ορθοδόξων Εκκλησίας, εκδ, «Αστήρ», Αλ. και Ε. Παπαδημητρίου, Αθήναι 1970, «Προλεγόμενα» στην Αγίαν Α' Οικουμενικήν Σύνοδον, σελ. 118, υποσ. 1. 10. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Πηδάλιον, σελ. 157-158. 11. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Ερμηνεία στον ΚΗ' Κανόνα της Δ' Οικουμενικής Συνόδου, Πηδάλιον, σελ. 207-208. 12. ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Πηδάλιον, σελ. 252. 13. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 22. 14. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 71. 15. Περισσότερα βλέπε εις ΧΡΥΣ. ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 78-86. 16. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 176. 17. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 184. 18. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 192-193. Mansi XVI, 521 . 524. 19. Mansi XVII, 524. 20. Βλ. ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ ΠΑΠΑΡΡΗΓΟΠΟΥΛΟΥ, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, εκδ. Ελευθερουδάκη, Αθήναι 1932, Τόμ. Δ', Μέρ. Α', σελ. 265. 21. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 198-199. 22. Περισσότερα βλέπε εις. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 10. 23. ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΥ ΠΑΠΑΔΟΠΟΥΛΟΥ, ό.π., σελ. 204. Για τη θέση και τον ρόλο του αποστόλου Πέτρου στην Εκκλησία, βλέπε την πολύ ωραία και κατατοπιστική μελέτη του ΠΑΝ. Ν. ΤΡΕΜΠΕΛΑ, Περί το πρωτείον του Επισκόπου Ρώμης, εκδ. «Ο Σωτήρ», Αθήναι 1965. 24. Ολόκληρο το κείμενο της πολύ σημαντικής απαντήσεως βλέπε εις ΙΩ. ΚΑΡΜΙΡΗ, Τα Δογματικά και Συμβολικά Μνημεία της Ορθοδόξου Καθολικής Εκκλησίας, τόμ. 2ος, Graz-Austria 19682, σελ. 932[1018]- 946α[1032]. 25. Επιστολή ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΕΛΕΓΓΙΔΗ, Προς την Ιεράν Κοινότητα του Αγίου Όρους. «ΠΑΠΙΚΟ ΠΡΩΤΕΙΟ Φρικτή Εκκλησιολογική Αίρεση» ΝΙΚΟΛΑΟΥ Π. ΒΑΣΙΛΕΙΑΔΗ ΑΔΕΛΦΟΤΗΣ ΘΕΟΛΟΓΩΝ «Ο ΣΩΤΗΡ» ΑΘΗΝΑΙ 2009

ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ 508/2006

«ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ» Ἐκδίδεται εἰς τά πλαίσια τῆς Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς καί διανέμεται εἰς τούς Ι.Ναούς Ἅγ. Δημήτριο (Μητροπ. Χρυσάνθου 10 καί Λιοσίων 100, ‘Αχαρναί. Τηλ. 210.2466057), Παναγίας ‘Αθηνιωτίσσης –Νεομαρτύρων (Ἀνδρ. Συγγροῦ τέρμα, περιοχή Πλάτωνος Ἀχαρνῶν. Τηλ. 210. 2446672), Ἁγ. Σπυρίδωνος (Λεωφ. Καρέα 56) καί Ἁγ. Αἰκατερίνης (Περιοχή Σταμάλα, Λεωφόρος Κορωπίου Μαρκοπούλου 28ο χιλιόμ..Τηλ. 210.6020176 - 210. 6021467) ΑΡΙΘΜ. ΦΥΛΛΟΥ 505 – ΜΗΝ ΙΟΥΝΙΟΣ 2006 ΠΟΙΟ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΚΛΕΙΔΙ ΤΗΣ ΑΛΗΘΙΝΗΣ ΧΑΡΑΣ Ἡ ἀπάντηση στό ἐρώτημα αὐτό εἶναι μία: Ἡ Νοερά προσευχή! Ἡ νοερά προσευχή ἔχει μεγάλη δύναμη. Ἔχει διάφορες βαθμῖδες. Ἡ πρώτη εἶναι ἁπλῶς νά λέγη κανείς τά λόγια: «Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ, Υἱέ τοῦ Θεοῦ, ἐλέησόν με τόν ἁμαρτωλόν». Σέ κανένα δέν εἶναι δύσκολο νά λέγη τά λόγια αὐτά. Καί ἡ ὠφέλεια εἶναι τεράστια. Εἶναι τό πιό δυνατό ὅπλο στόν πόλεμο κατά τῶν παθῶν. Μιά ψυχή εἶναι ὑπερήφανη. Μιά ἄλλη τήν μαστίζουν οἱ αἰσχροί λογισμοί. Τίποτε δέν βλέπει! Καί ὅμως ἡ σκέψη περιπλανιέται καί ἀσωτεύει! Μιά ἄλλη φθονεῖ καί δέν ἔχει δύναμη νά πολεμήση τό πάθος. Ποῦ νά τήν βρῆ; Μόνο στήν Νοερά Προσευχή.! Ὁ ἐχθρός μας κάνει τά πάντα γιά νά μᾶς ἀπομακρύνη ἀπό τήν νοερά προσευχή. Μᾶς συμβουλεύει δόλια: «Τί ἀνοησία νά ἐπαναλαμβάνει κανείς ὅλο τό ἴδιο πράγμα, καί μάλιστα ὅταν οὔτε ἡ καρδιά, οὔτε ὁ νοῦς συμμετέχουν στήν προσευχή αὐτή! Καλύτερα εἶναι νά τήν ἀντικαταστήσει κανείς μέ κάποια ἄλλη». Μή τόν ἀκοῦτε. Λέει ψέμματα. Συνεχίσατε τόν ἀγῶνά σας νά λέτε τήν εὐχή. Καί δέν θά μείνη ἄκαρπος αὐτός ὁ ἀγώνας. Ὅλοι οἱ ἅγιοι δέν ἄφησαν ποτέ τήν εὐχή αὐτή. Τούς ἦταν τόσο ποθητή, ὥστε δέν τήν ἄλλαζαν μέ τίποτε! Ὅταν ἔβλεπαν τό νοῦ τους νά περιπλανᾶται «ἀφηρημένος» σέ κάτι ἄλλο, ἐστενοχωροῦντο καί ἀγωνίζονταν νά ξαναρχίσουν τήν εὐχή. Ὁ ἀγώνας τους αὐτός ἔμοιαζε μέ τόν πόθο πού ἔχει ὁ διψασμένος μετά ἀπό ἕνα ἁλμυρό φαγητό νά πιῆ νερό, γιά νά σβήση τήν δίψα του. Συμβαίνει μερικές φορές καί ὀ ἄνθρωπος γιά ἕνα χρονικό διάστημα δέν βρίσκει νερό διά νά χορτάση τήν δίψα του. Καί τότε ἡ δίψα ὅλο καί περισσότερο δυναμώνει! Καί γι’ αὐτό ὅταν τελικά βρῆ μιά πηγή, πίνει «τοῦ σκασμοῦ». Ἔτσι καί οἱ ἅγιοι διψοῦσαν νά «πιάσουν τήν εὐχή». Καί τήν ἔπιαναν μέ ἀγάπη φλογερή. Ἡ εὐχή μᾶς φέρνει κοντά στόν Χριστό. (Ἀπό τήν ΣΤ ὁμιλία τοῦ Στάρετς Βαρσανουφίου, τήν 13 ‘Απριλίου 1913, μέ θέμα «Ἡμῶν τό πολίτευμα ἐν οὐρανοῖς ὑπάρχει», ἀπό τό βιβλίον «Στάρετς Βαρσανούφιος», Ἔκδοσις Μητροπόλεως Νικοπόλεως, Πρέβεζα 1991). Ο ΜΕΓΑΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΣ ΠΑΡΕΜΕΙΝΕ ΜΟΝΟΣ ΑΛΛΑ ΑΛΗΘΙΝΟΣ ΚΑΙ ΜΕ ΗΡΩΙΚΟΝ ΦΡΟΝΗΜΑ Τό κλειδί τῆς ἀληθινῆς χαρᾶς βρίσκεται στόν μέχρι τέλους ἀγῶνα διά τήν πνευματική ζωή, ἀλλά καί στόν ἀγῶνα γιά τήν ‘Αλήθεια. Ἕνας ἀπ’ αὐτούς πού ἀγωνίσθηκε καί ἐνίκησε εἶναι ὁ Μέγας Βασίλειος. Ὁ Μέγας Βασίλειος, μόνος καί ἐγκαταλελειμένος ἀπό ὅσους γέρνουν ἐδῶ καί ἐκεῖ σάν τά καλάμια, ἀπό τούς ἔχοντας «καλαμώδη φύσιν», ὅπως τούς χαρακτηρίζει ὁ Ἅγιος Γρηγόριος Νύσσης, στάθηκε ὄρθιος καί κράτησε ὄρθια καί ὀρθή τήν Ὀρθοδοξία. Ὁ αὐτοκράτορας Οὐάλης, ὁ ὁποῖος ἀκολούθησε τόν Ἀρειανισμό, εἶχε κάμψει τούς πάντες. Διότι εὕρισκε σέ ὅλους κάποιο ἀδύνατο σημεῖο γιά νά τούς πιέζη καί νά τούς κάμνει νά πονοῦν καί νά συμβιβάζωνται. Στόν Μέγα Βασίλειο, ὅμως δέν εὕρισκε εὐπαθῆ σημεῖα, δέν μποροῦσε νά βρῆ λαβές. Ὁ διάλογος πού ἔκαμε ὁ ἀπεσταλμένος τοῦ αὐτοκράτορα Μόδεστος μέ τόν Μέγα Βασίλειο εἶναι μνημεῖο παρρησίας ὀρθοδόξου Ἐπισκόπου. - Γιά ποιό λόγο δέν ἀκολουθεῖς τήν ἴδια πίστη πού ἔχει καί ὁ βασιλιάς, ἐνῶ ὅλοι οἱ ἄλλοι ὑποκλίθηκαν καί νικήθηκαν. - Γιατί δέν τό θέλει αὐτό ὁ δικός μου βασιλιάς, νά προσκυνῶ δηλαδή ἕνα κτίσμα, ὅπως σεῖς δέχεσθε τό Χριστό. - Καί δέν μᾶς ὑπολογίζεις καθόλου ἐμᾶς; Δέν θεωρεῖς σπουδαῖο πράγμα νά εἶσαι μέ τό μέρος μας; - Δέν ἀρνοῦμαι τήν σπουδαιότητα τῆς θέσεώς σας. Δέν εἶσθε ὅμως καί ἀπό τόν Θεό ἀνώτεροι. Ὁ Χριστιανισμός δέν λαμβάνει ὑπ’ ὄψιν πρόσωπα, ἀλλά τήν πίστη. Ἀκολουθοῦν ἀπειλές γιά δήμευση, ἐξορία, καί γιά βασανιστήρια, τά ὁποῖα καί πάλιν δέν ἔκαμψαν τό ἡρωϊκόν φρόνημα τοῦ ἀσκητοῦ Ἐπισκόπου. Τί θά δημεύσης, ἀπαντᾶ, ἀφοῦ ὅλη μου ἡ περιουσία εἶναι μερικά βιβλία καί αὐτά ἐδῶ τά εὐτελῆ τρίχινα ράσα; Ὅπου κι’ ἄν μέ στείλης ἐξορία, μοῦ εἶναι τό ἴδιο. Ὅλη ἡ γῆ ἀνήκει στόν Θεό. Πατρίδα μας ἄλλωστε εἶναι ὁ οὐρανός. Ἐπάνω στή γῆ εἴμαστε περαστικοί διαβάται. Ὅσο γιά τά βασανιστήρια, μή τά προβάλλεις, γιατί τό σῶμά μου εἶναι τόσο ἀσθενικό, ὥστε στό πρῶτο κτύπημα θά πεθάνω. Αὐτό ὅμως δέν τό φοβᾶμαι, διότι ἐκτός τοῦ ὅτι θά ἀπαλλαγῶ ἀπό τίς ταλαιπωρίες του, θά πάω καί πιό σύντομα κοντά στόν Θεό. Αὐτά ἀς τά ἀκούση καί ὁ βασιλεύς. «Ἀκουέτω ταῦτα καί βασιλεύς». Καί ὁ ὕπαρχος Μόδεστος ἐπεσφράγισε ἐνώπιον τοῦ αὐτοκράτορος τήν νίκη ἑνός ἁπλοῦ ‘Επισκόπου ἐναντίον ἑνός πανισχύρου αὐτοκράτορα: Ἠττήμεθα βασιλεῦ, τοῦ τῆσδε προβεβλημένου τῆς Ἐκκλησίας. Νικηθήκαμε βασιλιά ἀπό τόν Προϊστάμενο αὐτῆς τῆς ‘Εκκλησίας.

ΜΗ ΞΕΧΝΑΜΕ ΤΟ ΠΑΡΕΛΘΟΝ Πρός τά Μέλη τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ ΙΦΣΚΑΕ τῆς 28-11-2000 (π.ἡ.)

Η ΓΕΝΙΚΗ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ 28-11-2000 Α.Π. 169Α ᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 24-11-2000(π.ἡ.) ΥΠΟΜΝΗΜΑ Πρός τά Μέλη τῆς Γενικῆς Συνελεύσεως τοῦ ΙΦΣΚΑΕ τῆς 28-11-2000 (π.ἡ.) ῞Αγιοι Πατέρες καί ἀδελφοί, σεβαστά καί ἀξιότιμα μέλη τοῦ ΙΦΣΚΑΕ. Εν συνεχείᾶ: α) Τῆς ὑπ᾿ ἀριθμ. 162/14-11-2000(π.ἡ.) "᾿Επειγούσης Πληροφορήσεως - Αναφορᾶς", ἡμῶν τῶν Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ὑπό τήν ἰδιότητα τοῦ Γ.Γ. τοῦ Δ.Σ. ΙΦΣΚΑΕ, ῾Ιερομ.᾿Αμφιλοχίου Ταμπουρᾶ καί θεολόγου ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, ὑπό τήν ἰδιότητα τῶν μελῶν, καί β) Τοῦ ὑπ᾿ ἀριθμ. 169/24-11-2000 (π.ἡ.) ἐγγράφου ἡμῶν πρός τόν Μακαριώτατον Πρόεδρον καί τά μέλη τοῦ Δ.Σ., αὖθίς τε διά τοῦ παρόντος ἐγγράφου θέτομεν ὑπ᾿ ὄψιν ῾Υμῶν καί τά κάτωθι: Α) Η παροῦσα Γενική Συνέλευσις πάσχει ἀπό νομικήν ἀκυρότητα, διότι: 1) Δέν ἀπεφασίσθη ὑπό νομίμως ἀπηρτισμένου καἰ λειτουργοῦντος Διοικητικοῦ Συμβουλίου, ἀλλά ὑπό Διοικητικοῦ Συμβουλίου μέ παράνομον σύνθεσιν. Συγκεκριμένα τήν 20-11-2000 (π.ἡ.) λόγῳ τῆς παρανόμου παρουσίας εἰς τό Δ.Σ. τοῦ παρανόμως ἐκλεγέντος κατά τάς ᾿Αχαιρεσίας τοῦ 1997, ὡς ἀναπληρωματικοῦ ᾿Αντιπροέδρου, τοῦ Σεβ. Διαυλείας κ. ᾿Ανδρέου, (ἐνῶ κατά τάς ᾿Αρχαιρεσίας αὐτάς ῆτο Πρόεδρος τῆς ᾿Εφορευτικῆς ᾿Επιτροπῆς), ἡμεῖς διετυπώσαμεν τήν ΕΝΣΤΑΣΙΝ μας καί τήν ΔΙΑΦΩΝΙΑΝ μας, πλήν ὅμως αὔτη δέν ἐλήφθη κἄν ὑπ ὄψιν, δέν ἐξητάσθη, διό καί δι᾿ ἄλλους λόγους ἠναγκάσθημεν νά ἀποχωρήσωμεν τῆς συνεδριάσεως ἐκείνης, ἐνῶ τά λοιπά μέλη ὑπό τήν παράνομον σύνθεσιν συνέχισαν νά συνεδριάζουν. Αὐτό τό παρανόμως συνεδριάζον Δ.Σ. ἔλαβεν τήν ἀπόφασιν τῆς συγκλήσεως τῆς σημερινῆς Γενικῆς Συνελεύσεως. 2) ῾Ο Μακρ. Πρόεδρος καί τά προσκείμενα εἰς αὐτόν μέλη (π. Δημήτριος καί π.᾿Ανανίας) ἠρνήθησαν κατά τήν ἐν λόγῳ συνεδρίασιν, διά πολλοστήν φοράν, νά ὑπογράψουν τά Πρακτικά τῶν προηγουμένων συνεδριάσεων τοῦ Δ.Σ. τῆς 30-10-2000(ν.ἡ.), τῆς 9-11-2000 (ν.ἡ.) καί τῆς 14-11-2000(ν.ἡ.). Οὗτος ἦτο ἕνας ἀκόμη λόγος πού ἀπεχωρήσαμεν ἐκείνης τῆς συνεδριάσεως. 3) ῾Ωσαύτως φλέγοντα καί ἄκρως ἐπείγοντα θέματα, τά ὁποῖα ἐτέθησαν μέ πολλήν ἀγῶνα ὑφ᾿ ἡμῶν, κατά τάς προηγουμένας συνεδριάσεις, καί τά ὁποῖα ἀναφέρονται εἰς τήν ὐπ᾿ ἀριθμ. 162/14-11-2000(π.ἡ.) ἡμετέραν "᾿Επείγουσαν Πληροφόρησιν-᾿Αναφοράν", ἐπί τῶν ὁποίων θεμάτων ὑπῆρξαν καί τινες δεσμεύσεις, ἀπερρίφθησαν αὐθαιρέτως μέ ὅ,τι συνεπάγεται τοῦτο νομικά, ἀλλά καί ἠθικά. 4) Διά τούς ἀνωτέρω λόγους "διεμαρτυρήθημεν, κατηγγείλαμεν καί ἀπεχωρήσαμεν", χωρίς νά παραιτηθῶμεν ἀπό τήν θέσιν μας, ὡς ἀναληθῶς ἰσχυρίζεται ὁ Μακαριώτατος καί τά εἰς αὐτόν προσκείμενα δύο μέλη τοῦ Δ.Σ., καί ἑπομένως οἱαδήποτε ἀπόφασις τοῦ ὑπό παράνομον σύνθεσιν συνεδριάσαντος Δ.Σ. πάσχει ἀκυρότητος. 5) Πέραν τούτων ὁ ἀπολογισμός ἐπί τῶν Πεπραγμένων καί ἐπί τῆς οἰκονομικῆς διαχειρίσεως, ἐάν συζητηθῇ καί ἐάν ληφθοῦν ἀποφάσεις, θά εἶναι ἄκυρος, διότι τό Δ.Σ. δέν ἐκάλεσε, ὡς ὤφειλε, καί ὡς ἡμεῖς προλαβόντες ἐζητήσαμεν, καί ἐπροτείναμεν, διά νά ἐλέγξῃ τά Διοικητικά καί Οἰκονομικά Πεπραγμένα τοῦ Δ.Σ. Δηλαδή εἰς καμμίαν περίπτωσιν δέν δύναται ἡ σημερινή Γενική Συνέλευσις νά ψηφίσῃ ἐπί τῶν διοικητικῶν καί οἰκονομικῶν πεπραγμένων τοῦ Δ.Σ. καί νά ἀπαλλάξῃ τοῦτο πάσης νομικῆς (ἀστικῆς καί ποινικῆς) εὐθύνης διά τόν συγκεκριμένον ἀπολογισμόν κλπ. ῾Ορᾶτε ἐπ᾿ αὐτοῦ καί τήν συνημμένην τῷ παρόντι ὑπ᾿ ἀριθμ. 2142 ἀπό 26-11-2000 (π.ἡ.) σχετικήν "Γνωμάτευσιν" τοῦ Προέδρου τῆς ᾿Εξελεγκτικῆς ᾿Επιτροπῆς αἰδεσιμολογιωτάτου ῾Ιερέως π. Εὐσταθίου Τουρλῆ. Β) Κωλυόμεθα νά συμμετάσχωμεν εἰς τήν σημερινήν Γενικήν Συνέλευσιν καί διά τούς ἀνωτέρω ἐκτεθέντας λόγους, ἀλλά καί διά τούς κάτωθι ἠθικῆς τάξεως, ἀληθείας καί δικαιοσύνης.Κατά τήν ε'συνεδρίαν τοῦ Δ.Σ. τήν 26-11-2000, ἡμέραν Σάββατον, ὀ Μακαριώτατος Πρόεδρος, ἀφοῦ δι᾿ ἄλλην μίαν φοράν διέγραψε τάς 4 προηγουμένας συνεδριάσεις τοῦ Δ.Σ., ἀρνηθείς νά ὑπογράψῃ τά Πρακτικά αὐτῶν, ἐν συνεχείᾳ ἐκάλεσε τό Δ.Σ. καί ἐπέμενε εἰς αὐτό, νά λάβῃ ἀποφάσεις διά νέαν Γενικήν Συνέλευσιν, ἀφορῶσαν τό οἰκονομικόν ἔτος 2000, χωρίς νά ὑφίσταται λόγος, ἀφοῦ δέν ἔκλεισεν ἀκόμη τό οἰκονομικόν ἔτος 2000, οὔτε εἶχε πραγματοποιηθῇ ἡ ἔστω παρανόμως ἀποφασισθεῖσα σημερινή Γενική Συνέλευσις ᾿Ισχυρίσθησαν δέ ἀναληθῶς τόσον ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, ὅσον καί τά προσκείμενα εἰς τόν Πρόεδρον μέλη (π. Δημήτριος καί π. ᾿Ανανίας), ὅτι, κατά τήν συνεδρίασιν τοῦ Δ.Σ. τῆς 7/20-11-2000, ὅτε ἀπεχωρήσαμεν τῆς συνεδριάσεως διαμαρτυρηθέντες, καταγγείλαντες καί διαχωρίσαντες τάς εὐθύνας μας ἔναντι τοῦ Νόμου καί τῆς χριστιανικῆς ἠθικῆς, ὁ ᾿Επίσκοπος Κήρυκος "παρητήθη" τῆς θέσεως τοῦ Γενικοῦ Γραμματέως τοῦ ΙΦΣΚΑΕ. Τοῦτο καταγγείλαμεν ὡς ἀναλήθειαν (ψεῦδος), ἡ ὁποία ἐσκευωρήθη κατά τό διαρρεῦσαν ἀπό 20-11-2000, ἕως 26-11-2000, διότι ἀφελέστατα ἐπίστευσαν οἱ ἐκ τῶν παρασκηνίων κατευθύνοντες τά πράγματα, ὅτι μέ τόν τρόπον αὐτόν μᾶς θέτουν ἐκτός, μᾶς περιθωριοποιοῦν καί ἀπαλάσσονται ἐκ τῆς παρουσίας μας καί ἑπομένως μποροῦν νά "θάψουν" ὅλα τά θέματα, τά ὁποῖα ἐκκρεμοῦν καί ὅλας τάς διαπλοκάς. Αὐτός ἀκριβῶς ἦτο καί ἕνας βασικός λόγος τῆς μή συγκλήσεως τοῦ Δ.Σ. ἐπί ἕν ἔτος. Σημειώνομεν, ὅτι ἀπό τάς ἀρχάς τοῦ παρελθόντος ἔτους ὁ᾿Επίσκοπος Κήρυκος ἐπανειλημμένως εἶχε θέσει ἔνια ἐκ τῶν θεμάτων (οἰκονομικά-λογιστικά) μέ τά ὁποῖα πρέπει νά ἀσχοληθῇ τό Δ.Σ., πλήν ὅμως ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος δέν ἠθέλησε κἄν νά συζητηθοῦν, ἐνῶ εἰς ἑπομένας συνεδριάσεις (τοῦ προηγουμένου ἔτους) ἔφερε εἰς τό Δ.Σ. τούς μον. Μάξιμον καί κ. Κάτσουραν, ὡς "ἐπαΐοντας" καί "εἰδήμονας" νά συμμετέχουν εἰς τάς ἐργασίας τοῦ Δ.Σ. Τοῦτο, ὅμως, ὡς παράνομον, ἀλλά καί δι᾿ ἄλλους λόγους, δέν ἠδύνατο νά γίνῃ δεκτόν, ἐνῶ εἰς μίαν ἐξ αὐτῶν τῶν συνεδριάσεων εἶπε; "Μακαριώτατε δέν θέλομεν προϊσταμένους, θέλομεν συνεργάτας". ᾿Αφοῦ λοιπόν δέν κατωρθώθη τοῦτο, νά συμμετέχουν,δηλαδή οἱ μον. Μάξιμος καί κ. Κάτσουρας εἰς τό Δ.Σ., ἐπί ἕν ἔτος δέν συνεκλήθη τοῦτο, ἕως ὅτου κατώρθωσε νά φέρῃ εἰς τό Δ.Σ., μέ τόν γνωστόν τρόπον, τόν παρανόμως, ὡς εἴπομεν, ἐκλεγέντα Σεβ. Διαυλείας κ. ᾿Ανδρέαν, ἐνῶ τοῦτο δέν ἦτο κἄν ἀπαραίτητον, καθόσον ἠδύναντο, ἄν ἤθελον,νά συνεδριάζουν καί νά ἀποφασίζουν μόνον μέ τά δύο μέλη, ἀφοῦ ἡ ψῆφος τοῦ Προέδρου εἶναι ὑπέρ αὐτῶν. ῞Επονται αἱ ὑπογραφαί + ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ῾Ιερομόναχος ᾿Αμφιλόχιος Ταμπουρᾶς Θεολόγος ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης ῎Ηλθαμε ὡς γνωστόν εἰς τήν Γενικήν Συνέλευσιν, καί μᾶς ἀνεκοίνωσε ὁ Μακαριώτατος Πρόεδρος, ὅτι ἀναβάλλεται, διότι δέν ἔχει γίνει ὁ ἔλεγχος ἀπό τήν ᾿Εξελεγκτική ᾿Επιτροπή. Συμφωνήσαμε μάλιστα νά γράψουμε ἕνα σύντομο σημείωμα καί νά τό ὑπογράψῃ ὁ Μακαριώτατος καί ὁ Γραμματεύς, ἐνῶ, ἐφ᾿ ὅσον συνεκλήθη ἡ Γενική Συνέλευσις ἔπρεπε νά τό ὑπογράψουν ὅλα τά Μέλη, ἐφ᾿ ὅσον ἦσαν παρόντα, ὅμως κατά τρόπον πού προκαλεῖ εὔλογες ἀπορίες καί ὑπόνοιες ὁ Μακαριώτατος δέν ἠθέλησε νά τό ὑπογράψῃ. Νομίζω, ὅτι θά ἦτο σκόπιμο νά μᾶς ἐξηγήσῃ γιατί δέν θέλει νά τό ὑπογράψῃ.

ΡΑΠΙΣΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Καὶ ἂν ἀκούσης κάποιον εἰς τὸν δρόμον ἢ εἰς τὸ μέσον τῆς ἀγορᾶς νὰ βλασφημη τὸν Θεόν, πλησίασε, ἐπίπληξε τον, καὶ ἂν πρέπει να τον δείρης, μη διστάσης ράπισε τον εἰς τὸ πρόσωπον, σύντριψέ του το στόμα, καὶ ἀγίασε τὸ χέρι σου διὰ τῆς πληγῆς ποὺ θὰ τοῦ δώσης, καὶ ἂν σὲ καταγγείλουν μερικοί καὶ σὲ σύρουν εἰς τὸ δικαστήριον, νὰ τοὺς ἀκολουθήσης καὶ ἂν ἀπὸ τὸ δικαστικόν βήμα σοῦ ζητήση ὁ δικαστής εὐθύνας νὰ εἰπῇς μὲ θάρρος, ὅτι ἐ βλασφήμησε τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων. Διότι ἐὰν πρέπει νὰ τιμωρούνται αὐ τοῦ ποὺ βλασφημοῦν τὸν ἐπίγειον βασιλέα, πολύ περισσότερον πρέπει νὰ τιμωροῦνται ἐκεῖνοι ποὺ βλασφημοῦν ἐκεῖνον.

ΡΑΠΙΣΕ ΤΟΝ ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ

Αγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος. Καὶ ἂν ἀκούσης κάποιον εἰς τὸν δρόμον ἢ εἰς τὸ μέσον τῆς ἀγορᾶς νὰ βλασφημη τὸν Θεόν, πλησίασε, ἐπίπληξε τον, καὶ ἂν πρέπει να τον δείρης, μη διστάσης ράπισε τον εἰς τὸ πρόσωπον, σύντριψέ του το στόμα, καὶ ἀγίασε τὸ χέρι σου διὰ τῆς πληγῆς ποὺ θὰ τοῦ δώσης, καὶ ἂν σὲ καταγγείλουν μερικοί καὶ σὲ σύρουν εἰς τὸ δικαστήριον, νὰ τοὺς ἀκολουθήσης καὶ ἂν ἀπὸ τὸ δικαστικόν βήμα σοῦ ζητήση ὁ δικαστής εὐθύνας νὰ εἰπῇς μὲ θάρρος, ὅτι ἐβλασφήμησε τὸν βασιλέα τῶν ἀγγέλων. Διότι ἐὰν πρέπει νὰ τιμωρούνται αὐτοι ποὺ βλασφημοῦν τὸν ἐπίγειον βασιλέα, πολύ περισσότερον πρέπει νὰ τιμωροῦνται ἐκεῖνοι ποὺ βλασφημοῦν ἐκεῖνον.

"Αμύητοι,άπιστοι,ακατάνυχτοι, είμαστε οι πιο πολλοί σήμερα, τώρα που έπρεπε να προσπέσουμε με δάκρυα καυτερά στην Παναγία και να πούμε μαζί με το Θεόδωρο Δούκα το Λάσκαρη,που σύνθεσε με συντριμένη καρδιά τον παρακλητικό κανόνα:«Εκύκλωσαν αι του βίου με ζάλαι ώσπερ μέλισσαι κηρίον, Παρθένε».«Σαν τα μελίσσια που τριγυρίζουνε γύρω στην κερήθρα,έτσι κ’ εμένα με ζώσανε οι ζαλάδες της ζωής και πέσανε απάνω στην καρδιά μου και την κατατρυπάνε με τις φαρμακερές σαγίτες τους.Άμποτε, Παναγiα μου,να σε βρω βοηθό,να με γλύτώσεις από τα βάσανα».Μα ποιος από μας γυρεύει βοήθεια από την Παναγία,από τον Χριστό κι’ από τους αγίους;Γυρεύουμε βoήθεια από το κάθετι, παρεκτώς από το Θεό.Αλλά τι βοήθεια μπορούνε να δώσουνε στον άνθρωπο τα είδωλα τα λεγόμενα «επιστήμη» και «τέχνη»; Ο άγιος Ισαάκ ο αναχωρητής λέγει:«Σ’ όλους τους δρόμους που πορεύονται oι άνθρωποι σε τούτον τον κόσμο δεv βρίσκουνε σε κανένα την ειρήνη,ως που vα σιμώσουμε στην ελπίδα του Θεού. Φώτης Κόντογλου

ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ (Η ΔΙΑΣΑΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ, ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΔΙΑ ΝΑ ΕΙΝΑΙ ΜΙΑ ΣΥΝΟΔΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΑΙ ΚΑΝΟΝΙΚΗ, ΡΗΣΕΙΣ ΠΑΤΕΡΩΝ ΠΕΡΙ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ, ΚΛΠ.)

ΑΠΑΝΘΙΣΜΑΤΑ Ο ΙΕΡΟΣ ΝΑΟΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΠΥΡΙΔΩΝΟΣ ΚΑΡΕΑ Αυτό τό ταπεινό εκκλησάκι εχει μιά μεγάλη ιστορία. Σ' αυτό σήμερα χτυπάει η καρδιά των απανταχού Ορθοδόξων. Ειναι σήμερον ενα Πανορθόδοξον Κέντρον. Γι αυτό καί διώκεται. Γι αυτό καί τό εβαλαν στόχο οι σκοτεινές δυνάμεις, ωστε η νά τό κλείσουν η νά τό προσφέρουν εις τούς Οικουμενιστάς... Καί κάμνουν (ο Στέφανος καί η παρέα του) δικαστηρια επί δικαστηρίων διά νά τό κερδίσουν καί η νά τό πωλήσουν πρός ιδιον οφελος, η νά τό καταλάβουν καί νά τό κάμουν κέντρο τού οικουμενισμού. Ο κτήτωρ αυτού Σπυρίδων Κόκκορης ηταν ενας μεγάλος αγωνιστης της Ορθοδοξίας. Καί μού παρέδωσε από τό 1980 περίπου τό Αρχειον τού Αγωνος του, μεταξύ των οποίων την αγωνιστική εφημερίδα "ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ", τό λάβαρο τού Αγωνος, τό Αρχειον της "Ορθοδόξου Φιλικής Εταιρείας", καί μου ζητησε, ενώ ακόμη ημουν λαικός, νά συνεχίσω αυτόν τόν αγωνα εχοντας τόν ναόν ως ενα Πανορθόδοξον Ιεραποστολικόν Κέντρον. Αλλά καί οταν εγινα Κληρικός καί επί μίαν περίπου δεκαετίαν εγραφεν αρθρα αγωνιστικά μέ εθνικο-ορθόδοξον περιεχόμενον καί τά εδημοσίευσα εις τόν "Κήρυκα Γνησίων Ορθοδόξων".... Η ΔΙΑΣΑΛΕΥΣΙΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΙΕΡΟΣΥΝΟΔΙΚΟΥ ΘΕΣΜΟΥ «Οὐ μικρόν τό ἀδίκημα τῆς διασαλεύσεως τῆς τε Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ θεσμοῦ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου». Επ αυτού του θέματος αντιγράφομεν τά κάτωθι εκ του Ιερού Πηδαλίου. «Ὅτι παρά πάντων πρέπει νά φυλάττωνται οἱ θεῖοι Κανόνες ἀπαρασάλευτοι. Οἱ γάρ μή φυλάττοντες, εἰς φρικτά ἐπιτίμια καθυποβάλλονται». «Ταῦτα περί Κανόνων διετάχθω ὑμῖν παρ' ἡμῶν, ὦ ἐπίσκοποι. ὑμεῖς δέ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καί εἰρήνην ἔξετε, ἀπειθοῦντες δέ κολασθήσεσθε καί πόλεμον μετ' ἀλλήλων ἀΐδιον ἔξετε,...», «...μηδενί ἐξεῖναι τούς προδηλωθέντας παραχαράττειν Κανόνας ἤ ἀθετεῖν». «Εἰ δέ τις ἀλῶ Κανόνα τινά τῶν εἰρημένων καινοτομῶν ἤ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατά τόν τοῦτον Κανόνα, ὡς αὐτός διαγορεύει τήν ἐπιτιμίαν δεχόμενος...», «τούς τῶν ἑπτά Συνόδων Κανόνες θέλει κρατεῖν καί τά δόγματα αὐτῶν ὡς τάς θείας Γραφάς», «ὡρίσθη παρά τῶν Ἁγίων Πατέρων χρῆναι καί μετά θάνατον αναθεματίζεσθαι, τούς εἵτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς Κανόνας ἀμαρτάνοντας...», «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένους τούς Ἱερούς καί θείους Κανόνας τῶν Ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἵ καί τήν Ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι, καί ὅλην τήν χριστιανικήν πολιτείαν κοσμοῦντες, πρός θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα». (Πηδάλιον, «περί τῶν Ἱερῶν Καόνων» σελ. ιη-κα’), καί «...εἰ μέν γάρ ἐναντίον τοῖς κανόσιν ἐπίσκοπος ἐνέγκη ψῆφον, τιμωρηθήσεται, ἤγουν καθαιρεθήσεται... οὐ γάρ συγγνωστέος ἔσεται λέγων μή εἰδέναι τούς Κανόνας, οὕς ἀναγκάζεται διά γλώσσης ἔχειν σχεδόν ἀεί». ΟΡΟΙ ΚΑΙ ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΕΙΣ ΤΗΣ ΑΛΗΘΟΥΣ ΚΑΙ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ Οροι καί προϋποθέσεις τῆς ἀληθοῦς καί Ὀρθοδόξου Συνόδου, ὡς ἐν τῶ ἐγγράφω Α.Π. 209/19.6.2001, ἐσημειώθησαν ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου πρός τήν τότε συνεδριάσασαν Ἱεράν Σύνοδον, ἤτοι: «α) Πρέπει ὅλοι οἱ συμμετέχοντες εἰς τήν Σύνοδον ἐπίσκοποι νά ὑγιαίνουν ἐν τῆ Πίστει: «Οὐ γάρ οἷόν τε συνόδω συναριθμηθῆναι τούς περί τήν πίστιν ἀσεβοῦντας» (Μ. Ἀθανασίου, ΒΕΠΕ, 31, 260). Δέν δύνανται ἑπομένως εἰς μίαν Σύνοδον νά εἶναι συμπάρεδροι οἱ «παρά ἀξιοπίστων ἀνθρώπων» κατηγορηθέντες «ἐπί κακοδοξία» καί μάλιστα καταφανῆ. β) Εἰς μίαν ὀρθόδοξον Σύνοδον ὁποιαδήποτε ἄποψις, διαφωνία, ἔνστασις ἐπί Κανονικοῦ ἤ Δογματικοῦ θέματος, κ.λπ., δέν νοεῖται νά περιφρονῆται καί νά παραγκωνίζεται καί οὕτω νά ἀποσιωπᾶται τό θέμα, νά φιμώνεται τό Συνοδικόν μέλος μέ συμπεριφοράν ἐξουσιαστικήν καί ἀλαζονικήν, κ.λπ. Δηλαδή εἰς μίαν Ὀρθόδοξον Σύνοδον πρῶτον Ἱεραρχοῦνται τά θέματα καί κατόπιν ἀντιμετωπίζονται καί τακτοποιοῦνται ταῦτα ἐλεύθερα καί πέραν σκοπιμοτήτων ἤ παρεμβολῶν τρίτων. Οἱ μετέχοντες δέον νά ἔχουν εἰλικρινῆ διάθεσιν νά συζητήσουν καί νά ἀποφασίσουν ὄχι κατά τό ἴδιον θέλημα ἤ καί ἀλλοτρίων, ἀλλά κατά τό θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τό φαινόμενον τῆς καταλύσεως τοῦ ὅρου αὐτοῦ συναντῶμεν πληθωρικῶς καί εἰς τάς ἡμέρας μας, καί αὐτό εἶναι ἐκεῖνο τό ὁποῖον ἀλλοτριώνει ἐπισκόπους, ἀλλά καί ὁλοκλήρους Συνόδους ἀπό τό ὀρθόδοξον Συνοδικόν σύστημα. γ) Ἐν Συνόδω εἶναι ἐλεύθερος ὁ Ὀρθόδοξος λόγος εἰς ὅλα τά μέλη, δέν περιφρονεῖται κανείς, οὔτε μέ τήν πρόφασιν ἐλλείψεως χρόνου ἤ δι' ἄλλον τινά λόγον, ἀλλά συζητῶνται καί ἐξετάζονται ἐλεύθερα τά θέματα καί ἀναζητεῖται τό δίκαιον, τό ἀληθές καί οὕτω καταλήγει ἡ Σύνοδος εἰς τό «ἔδοξε τῶ Ἁγίω Πνεύματι καί ἡμῖν» (Πράξ. ΙΕ, 7 καί 28). Λειτουργεῖ ἡ Ἱερά Σύνοδός μας κατ' αὐτά τά πρότυπα, ἤ ἠλλοιώθη εἰς τάς ἡμέρας μας ἡ λειτουργία τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ καί ὡς ἐκ τούτου προκύπτει ἔντονος ἡ κρίσις Συνοδικότητος; δ) Εἶναι ἀδιανόητον νά ἔρχωνται εἰς τήν Σύνοδον ἔξωθι προειλημμέναι ὑπό τρίτων ἀποφάσεις, διότι τό προαποφασίζειν ἐξωσυνοδικῶς καί δή παρά ἐξωσυνοδικῶν, καί ἔν τισιν καί ἐξωεκκλησιαστικῶν προσώπων, ἀποτελεῖ οὐσιαστικήν κατάλυσιν τῆς Συνόδου καί ἀναιδῆ ἐμπαιγμόν τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ τῆς ὀρθοδοξίας, βλάπτει τό ἔργον τῆς Ἐκκλησίας καί ἐν τέλει ἀποτελεῖ τήν ἐσχάτην βλασφημίαν κατά τοῦ Ἁγίου Πνεύματος. ε) Αἱ Συνοδικαί ἀποφάσεις καί σήμερον δέον νά διέπωνται, καί νά ἕπωνται καί νά συμφωνοῦν πρός τάς ἀποφάσεις καί τά θέσμια ὅλων τῶν Ἁγίων Οἰκουμενικῶν καί λοιπῶν ὀρθοδόξων Συνόδων, διά τῶν ὁποίων ἐνήργησεν ἡ μία Χάρις τοῦ ἑνός Ἁγίου Πνεύματος. Μόνον οὕτω διαφυλάσσεται ἡ Ἀποστολικότης καί ἡ Πατερικότης, ἡμεῖς δέ παραμένομεν Ὀρθόδοξοι καί γνήσιοι Αὐτῆς ἐπίσκοποι. Οὕτω μόνον δυνάμεθα νά λέγωμεν μετά τῶν Πατέρων τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Αὕτη ἡ πίστις τῶν Πατέρων, αὕτη ἡ Πίστις τῶν Ἀποστόλων, πάντες οὕτω πιστεύομεν. Οἱ Ὀρθόδοξοι οὕτω πιστεύουσιν». στ) Διά νά κριθῆ τελικῶς μία Σύνοδος, ὡς ὄντως Ὀρθόδοξος, εἶναι ἀναγκαῖον αἱ ἀποφάσεις της νά γίνουν ἀποδεκταί καί ὑπό τῆς καθ' ὅλου Ἐκκλησίας. Δηλαδή ὑπό πάντων τῶν Ὀρθοδόξων Ἱεραρχῶν, τῶν λοιπῶν Κληρικῶν, τῶν Μοναχῶν καί τῶν λαϊκῶν. Ὁ ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής λέγει: «Τάς γενομένας Συνόδους ἡ εὐσεβής πίστις κυροῖ καί πάλιν, ἡ τῶν δογμάτων ὀρθότης κρίνει τάς Συνόδους». (Πηδάλιο, σελ. 118). ΠΑΤΕΡΙΚΑΙ ΡΗΣΕΙΣ ΚΑΙ ΙΕΡΟΙ ΚΑΝΟΝΕΣ ΕΠΙ ΤΟΥ ΘΕΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΚΑΝΟΝΙΚΗΣ ΤΑΞΕΩΣ α) Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος λέγει, ὅτι καί τρία μόνον ἄτομα νά κρατήσουν ἀκεραίαν τήν ὀρθήν Πίστιν, αὐτά μόνον ἀποτελοῦν τήν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ (P.G. 55, 158 καί 160, 203). Καί ὁ ἅγιος Νικηφόρος ὁ ὁμολογητής προσθέτει: «Εἰ δέ καί πάνυ ὀλίγοι ἐν τῆ εὐσεβεία καί ὀρθοδοξία διαμείνωσιν, οῦτοι εἰσίν Ἐκκλησία καί τό κῦρος καί ἡ προστασία τῶν ἐκκλησιαστικῶν θεσμῶν ἐν αὐτοῖς κεῖται, κἄν αὐτοῖς ὑπέρ τῆς εὐσεβείας κακοπαθῆσαι δεήσοι». β) Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης περί ἀντικανονικῶν Συνόδων λέγει: «...Συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καί παμπληθεῖς καί Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτούς 'ωνομάκασι, καί ὑπέρ Κανόνων ἐφρόντισαν τῶ δοκεῖν κατά Κανόνων τό ἀληθές κινούμενοι (φρόντισαν νά φαίνωνται πώς ἐργάζονται ὑπέρ τῶν Κανόνων ἐνῶ στήν πραγματικότητα ἐστρέφοντο κατά τῶν Κανόνων). Τί δή θαυμαστόν, εἰ καί πέντε καί δέκα ἐπίσκοποι, συναχθέντες τόν ὑπό τῶν Κανόνων καθηρημένον κατά τάς δύο αἰτίας ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ Ἱερουργεῖν; Συνόδους τοίνυν, δέσποτα, οὐ τό Ἁπλῶς συνάγεσθαι Ἱεράρχας τε καί Ἱερεῖς, κἄν πολλοί 'ῶσιν (κρείσσων γάρ εἷς ποιῶν τό θέλημα τοῦ Κυρίου, ἤ μύριοι παραβαίνοντες), ἀλλά τό ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῆ εἰρήνη καί φυλακῆ τῶν Κανόνων. Καί τό δεσμεῖν καί λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ' ὡς δοκεῖ τῆ ἀληθεία, καί τῶ κανόνι, καί τῶν γνώμονι τῆς ἀκριβείας. Εἰ δείξωσιν οἱ συνελθόντες τοῦτο πεποιηκότες καί ἡμεῖς σύν αὐτοῖς. Εἰ οὐ δεικνύουσι, ἐκβαλέτωσαν τόν ἀνάξιον, ἵνα μή τις εἰς κατηγόρημα αὐτοῖς καί τοῖς μετέπειτα γενεαῖς παραδοθήσεται... καί ἐξουσία τοῖς Ἱεράρχαις ἐν οὐδενί δέδοται ἐπί πάση παραβάσει κανόνος, ἤ μόνον στοιχεῖν τά δεδογμένα καί ἔπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν». (P.G. 99, 1049). γ) Ὡσαύτως ἔλαβεν ὑπ' ὄψιν τόν Α’ Κανόνα τοῦ Ἁγίου Κυρίλλου Ἀλεξανδρείας, ὅστις κανονίζει ὅτι ἡ Κανονική εὐταξία ἀποτελεῖ τήν βάσιν τῆς ἑνότητος καί ἀγάπης: «Ἕκαστα τῶν καθ' ἡμᾶς πραγμάτων, ὅταν εὐθύ φέρηται κανονικῆς εὐταξίας, οὐδένα μέν ἡμῖν ἐντίκτει θόρυβον, ἀπαλλάττει δέ καί τῆς παρά τινων δυσφημίας, μᾶλλον δέ καί τάς παρά τῶν εὖ φρονούντων εὐφημίας ἡμῖν προξενεῖ. Τίς γάρ οὐκ ἄν ἀποδέξαιτο ψῆφον ἀπροσκλινῆ, `ήπερ ἄν γένοιτο παρά τινων; ἤ πῶς τό κρίνειν ὀρθῶς καί ἐννόμως οὐκ ἀνεπίπληκτον ἔσται, μᾶλλον δέ παντός ἐπαίνου μεστόν;...». δ) Τόν ΙΗ’ τῆς Δ’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου: «Τό τῆς συνωμοσίας, ἤ φατρίας, ἔγκλημα καί παρά τῶν ἔξω νόμων πάντη κεκώλυται, πολλῶ δή μᾶλλον ἐν τῆ τοῦ Θεοῦ Ἐκκλησία τοῦτο γίνεσθαι ἀπαγορεύειν προσήκει. Εἵ τινες τοίνυν κληρικοί, ἤ μονάζοντες, εὑρεθεῖεν συνομνύμενοι, ἤ φατριάζοντες, ἤ κατασκευάς τυρεύοντες ἐπισκόποις, ἤ συγκληρικοῖς, ἐκπιπτέτωσαν πάντη τοῦ οἰκείου βαθμοῦ». (Πηδάλιον τῆς Νοητῆς Σιών, σελ. 200). ε) Τόν ΙΕ’ τῆς Πρωτοδευτέρας Ἁγίας Συνόδου: «Οἱ γάρ δι' αἵρεσίν τινα, παρά τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρό τόν πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες, ἐκείνου τήν αἵρεσιν δηλονότι δημοσία κηρύττοντος καί γυμνῆ τῆ κεφαλῆ ἐπ' Ἐκκλησίας διδάσκοντος, οἱ τοιοῦτοι οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑποκείσονται, πρό συνοδικῆς διαγνώσεως ἑαυτούς της πρός τόν καλούμενον ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζοντες, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνω¬σαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». (ΙΕ’ Κανών Πρωτοδευτέρας Συνόδου). στ) Ἐπί πᾶσι τούτοις λαμβάνεται ὑπ' ὄψιν ἡ στάσις καί οἱ λόγοι τοῦ Ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ, ὅστις ἠρνήθη κάθε ἐκκλησιαστικήν «κοινωνίαν», ὄχι μόνον μέ ὅσους ἐδέχθησαν τήν «ψευδένωσιν», ἀλλά καί μέ ὅσους ἐκοινώνουν μέ αὐτούς, οἱ ὁποῖοι ἐδέχθησαν τήν «ψευδοένωσιν»! Συγκεκριμένα ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός ἠρνήθη νά ἔλθη εἰς οἱανδήποτε ἐπαφήν μέ τόν νέον Πατριάρχην, τόν Λατινόφρονα Μητροφάνην, καί τούς ὁμόφρονάς του ἐπισκόπους. Δικαιολογῶν τήν στάσιν του γράφει: «...Οὔτε βούλομαι, οὔτε δέχομαι τήν αὐτοῦ, ἡ τήν μετ' αὐτοῦ κοινωνίαν, τό παράπαν οὐδαμῶς... ὥσπερ οὔτε γεγονυῖαν ἕνωσιν καί τά δόγματα Λατινικά, ἅπερ ἐδέξατο αὐτός καί οἱ μετ' αὐτοῦ... Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιίσταμαι τούτου καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί Ἁγίοις Πατράσι. Καί ὥσπερ τούτων χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς Ἁγίοις Πατράσι τοῖς θεολόγοις τῆς Ἐκκλησίας...» (P.G. 160, 536 CD). ζ) Τέλος καί τούς λόγους τοῦ Γενναδίου Σχολαρίου, ὅστις καθορίζει μέ ἄριστον τρόπον τήν στάσιν τῶν ὀρθοδόξων, ἔναντι τῶν ἐπισκόπων. Γράφει εἰς μίαν ἐπιστολήν του πρός τούς μοναχούς: «Τούς ἐπισκόπους ὑμῶν ἐπιτηρεῖτε ἵνα ὦσιν Ὀρθόδοξοι, καί μή διδάσκουσι δόγματα ἐναντίον τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως, μηδέ τοῖς αἱρετικοῖς, ἤ τοῖς ἀπεσχισμένοις συλλειτουργῶσι. Τά δέ ἄλλα, ἤ τῆς ἀγνοίας αὐτῶν εἰσί καί τῆς τοῦ καιροῦ κακίας καί εἰσί συγγνωστοί, ἤ τῆς προαιρέσεως αὐτῶν καί αὐτοί μόνοι ἀπολογήσονται τῶ Θεῶ» (Πατριάρχου Νεκταρίου, Ἐπιτομή Ἱεροκοσμικῆς Ἱστορίας, ἐκδόσεις Ἱερᾶς Μονῆς Σινᾶ, Ἀθῆναι 1980, σελ. 231). η) Τόν Θ’ Κανόνα τοῦ Ἁγίου Νικηφόρου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως ὅστις λέγει μεταξύ ἄλλων: «Τό γάρ ἐκ μέρους εὐσεβεῖν καί ἐκ μέρους κοινοῦσθαι βέβηλον». (Πηδάλιον 738 ε). Ἐν προκειμένω τό Α.Σ.Δ. ἐπισημαίνει ὅτι τάς αὐτάς βεβηλότητας ἐσημείωνεν ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς ἡ ὁποία ὑπῆρξεν ἄκρως ἀντιφατική, ἀφοῦ ἀφ' ἑνός ἀναγνωρίζει τάς χειροτονίας τοῦ 1948 καί ἀφ' ἑτέρου ἐπικαλεῖται τόν Η’ Κανόνα τῆς Α’ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος ἀφορᾶ χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν. Τοιαύτην καί πλέον φοβεράν βεβηλότητα παρουσιάζουν καί αἱ «ἀποφάσεις» τοῦ κ. Νικολάου καί τοῦ Συνεδρίου του, ἀφοῦ δι' αὐτῶν, ἀφ' ἑνός μέν λέγουν ὅτι διαφυλάττουν τήν ὁμολογίαν καί ἔχουν τήν Γνησίαν ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ ἐπισκόπου Ματθαίου, ἀφ' ἑτέρου δέ ὅτι ἐδέχθησαν ὅλοι χειροθεσίαν ἐπί σχισματικῶν καί «μᾶς περιρρέει ἡ ἀνομία τῆς χειροθεσίας». θ) Τόν ΞΒ Κανόνα τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων, τόν διαγορεύοντα: «Εἴ τις Κληρικός διά φόβον ἀθρώπινον... ἀρνήσηται τό ὄνομα τοῦ Κληρικοῦ καθαιρείσθω. Μετανοήσας δέ ὡς λαϊκός δεχθήτω». Εἰς τήν ὑποσημείωσιν τοῦ Κανόνος τούτου ἀναγράφεται καί τό τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου: «ἀρνήσεως οὐδέν χεῖρον Ἁμάρτημα». Εκεινος που αγαπα το Θεο, ζει αγγελικο βιο πανω στη γη, νηστευει κι αγρυπνει, ψαλλει και προσευχεται, και για καθε ανθρωπο σκεφτεται παντοτε καλα. (Αγ. Μαξιμος ο ομολογητης).

Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ

Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ - Αυγούστου 12, 2025 ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ «ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ ΘΗΣΑΥΡΙΣΜΑΤΑ» ῾Ιεραποστολικόν, ᾿Εποικοδομητικόν καί ᾿Αντιαιρετικόν φυλλάδιον -------------------------------------------------------------------------- ᾿Εκδίδεται ὑπό τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κηρύκου τῆς ἀκαινοτομήτου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ὡς Παράρτημα τῆς «Ὀρθοδόξου Πνοῆς». Διεύθυνσις: ᾿Επισκοπεῖον - ῾Ι. ῾Ησυχαστήριον ῾Αγ. Αἰκατερίνης, Στρογγύλη Τ.Κ. 194 00 - Κορωπί ᾿Αττικῆς - Τηλ. 60 20 176 - 97 01 083 ΤΕΥΧΟΣ: 429 (῎Ετος ΙΕ) ΟΚΤΩΒΡΙΟΣ 2000 Η ΘΕΣΙΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΩΝ ΠΟΛΛΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ Η ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΜΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ Α.Π. 69/30-6-99 Προλογικόν καί Εἰσαγωγικόν σημείωμα Εἰς μίαν ἐκ τῶν προσφάτων ποιμαντικῶν ἐπισκέψεών μας εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς Ρωσίας (Κατακομβῶν), οἱ ἐκεῖσε πιστοί μᾶς ἔθεσαν ὑπ᾿ ὄψιν ἕνα κείμενον τοῦ ἡγέτου τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως κ. Χρυσοστόμου Κιούση. Τό κείμενον αὐτό χαρακτηρίζεται ὑπό τοῦ ἰδίου ὡς "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ" , ἔχει δέ ἀριθμ. Πρωτ. 224/30-9-1994, καί ἀπευθύνεται "ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ". Τό κείμενον τοῦτο δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τόν τίτλον πού φέρει, ἀφοῦ ἀναμφιβόλως ἀποτελεῖ "Διακήρυξιν ἱστορικῶν ἀναληθειῶν, κακοδοξιῶν καί βλασφημιῶν" , ἀποβαίνει δέ ἐπικίνδυνον ὄργανον παραπληροφορήσεως πρός προσηλυτισμόν. Κατόπιν τούτου ἡ ἐλαχιστότης μου ὁρισθείς ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, ὡς ὑπεύθυνος ᾿Επίσκοπος διά τούς ἐν Ρωσίᾳ Γνησίους ᾿Ορθοδόξους Χριστιανούς, κατά ᾿Αρχιερατικόν, ποιμαντικόν καί ὁμολογιακόν καθῆκον, ἀπευθύναμεν "ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ", τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 69/30-6-99 "ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ ΜΑΣ ", ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ εἰς τήν συνέχεια ἀμέσως μετά ἀπό αὐτό τό ἀπαραίτητον προλογικόν σημείωμα. ᾿Ηναγκάσθημεν νά γράψωμεν τήν ἐν λόγῳ ᾿Εγκύκλιον, διότι ὁ ἡγέτης τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως κ. Χρυσόστομος Κιούσης, διά τῆς προαναφερθείσης "διακηρύξεώς" του, ἐπαναλαμβάνομεν ὅτι, ἀντί τῆς ῾Ορθοδοξίας κηρύσσει τήν κακοδοξίαν, ἀντί τῆς ἀληθείας προβάλλει τό ψεῦδος, καί ἀντί τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας ὁμολογεῖ "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" τήν ᾿Εκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Ταῦτα προπαγανδίζων ἐπιδιώκει νά παρασύρῃ εἰς τήν πλάνην καί τό σχίσμα του τούς γνησίους τῆς πίστεως ὁμολογητάς, δηλαδή τά πιστά μέλη τῆς ἐν Ρωσίᾳ Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἤτοι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Εἰσαγωγικῶς καί ἐν περιλήψει λέγομεν, ὅτι εἰς τό ἐν λόγῳ κείμενόν του ὁ σημερινός ἡγέτης τῆς Φλωρινικῆς - ᾿Ακακιακῆς παλαιοημερολογιτικῆς παρατάξεως, ἀναληθῶς καί παραπλανητικῶς παραπληροφορεῖ ἰσχυριζόμενος, ὅτι: α) Τό 1924 "ἐδημιουργήθη παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς...". Αὐτό, δέν εἶναι ἀληθές, διότι τό 1924 δέν ἐδημιουργήθη "παλαιοημερολογιτικόν", ἀλλά Νεοημερολογιτικόν Οἰκουμενιστικόν καθεστώς. ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. δέν ἀπετέλεσε τό 1924 "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", ἀλλά συνέχισε νά εἶναι ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. β) "῾Η αὐθαίρετος εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου... διήρεσε τήν μίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς δύο". Δέχεται, δηλαδή, τό διαιρετόν τῆς ἀδιαιρέτου Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί ὅτι ἀπό τό 1924 ὑπάρχουν δύο ᾿Εκκλησίαι, ὅπερ ἡ μεγίστη ᾿Εκκλησιολογική αἵρεσις, τήν ὁποίαν δέχεται ὀ Οἰκουμενισμός. γ) ῾Η παράταξίς του ἀποτελεῖ "τήν συνέχειαν τῆς Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας..." Τό ἐναντίον συμβαίνει, δηλαδή τό Φλωρινικόν σχίσμα, τοῦ ὁποίου σήμερα ἡγεῖται ὁ ἴδιος ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης, εἶναι μία σχισματική παλαιοημερολογιτική παράταξις καί δέν ἔχει καμμίαν σχέσιν μέ τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν. δ) "...οἱ μέν προερχόμενοι ἐκ τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου ἀπεσπάσθησαν δημιουργήσαντες σχίσμα ἐξ αἰτίας ἀλόγου φανατισμοῦ..." Τό σχίσμα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. δέν τό ἐδημιούργησε ὁ ᾿Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος, ἀλλά ὁ πρώην Φλωρίνης, διότι ἐκήρυττε, ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. δέν εἶναι ἡ ἀληθής ᾿Εκκλησία, ἀλλά μία φρουρά, ἐνῶ ἡ ᾿Εκκλησία, κατά τόν ἴδιον, εἶναι ὁ Νεοημερολογιτισμός. ῾Ο ἀοίδιμος ᾿Αρχιεπίσκοπος Ματθαῖος καί οἱ ᾿Επίσκοποι, ὅπως καί ὁ Κλῆρος καί λαός δέν ἀπεσπάσθησαν ποτέ, ἀλλά παρέμειναν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί τό 1924 καί τό 1937. ε) Εἰς τό σχίσμα αὐτό "παρεσύρθησαν ἀπό δεινόν τινά ῾Ιερωμένον ἐγκάθετον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν νεοημερολογιτῶν, Εὐγένιον Τόμπρον ὀνομαζόμενον..." Τοῦτο εἶναι δεινόν ψεῦδος! Τό 1937 δέν ἦτο κἄν γνωστός ὁ π. Εὐγ. Τόμπρος. στ) Ο Βρεσθένης Ματθαῖος "ἀπεσχίσθη ἀπό τῶν χειροτονησάντων αὐτόν ᾿Επισκόπων καί κατόπιν ἐχειροτόνησεν ᾿Επίσκοπον μόνος του κατά παράβασιν τοῦ Α' ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος". ᾿᾿Επαναλαμβάνομεν, ὅτι δέν ἀπεσχίσθη τό 1937 ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ὁ ὁποῖος συνέχισε νά παραμένῃ Κανονικός ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ᾿Εξῆλθεν ὁ πρώην Φλωρίνης καί ὅσοι μετ᾿ αὐτοῦ ἐδέχοντο τήν σχισματοαίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, ὡς "μητέρα τους ᾿Εκκλησία", ἐνῶ ὡς Οὐνία παρέμειναν ἁπλῶς "παλαιοημερολογῖται", διά νά πολεμοῦν τήν ᾿Εκκλησία. ῾Ο ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος προέβη τό 1948 εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου μόνος του, διότι ἀποδεδειγμένως δέν ὑπῆρχεν ἄλλος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς. Δέν παρεβίασεν, ἀλλ᾿ ἐξ ἀδηρίτου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀνάγκης ὑπερέβη τόν Κανόνα διά νά μήν ἀφήσῃ τήν ᾿Εκκλησία χωρίς ᾿Ορθοδόξους ᾿Επισκόπους. ζ) Τό 1971 οἱ Ματθαιϊκοί: "Τήν ἀκυρότητα τῆς χειροτονίας των ἀνεζήτησαν νά διορθώσουν ἀπό τήν Ρωσικήν... ᾿Εδέχθησαν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν ... πλήν ... ἀπεκήρυξαν ὑστέρως τήν ἐκκλησιαστικήν πράξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἐπανῆλθον οὕτω εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν". Καί ἐδῶ δέν λέγει τήν ἀλήθειαν, διότι οὔτε "ἀναχειροτονίαν", οὔτε "χειροθεσίαν", ὡς ἐπί σχισματικῶν ἐγένετο τό 1971. ῾Ο ἴδιος ὁ προκάτοχος τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ὁ ἀποθανών Αὐξέντιος, τό 1971 διέκοψε τήν κοινωνία μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς, διότι ἡ Σύνοδος ἐκείνη, ὅπως ὀ ἴδιος εἰς ἐπίσημον ᾿Εγκύκλιόν του γράφει, ἀνεγνώρισε τάς χειροτονίας τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου ὡς ἐγκύρους. ῾Ο ἐκ τοῦ σύνεγγυς παρακολουθῶν τά πράγματα Αὐξέντιος δέν ὡμίλησε οὔτε περί "ἀναχειροτονίας", ἀλλ' οὔτε ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἐδέχθη ποτέ τοιαύτην χειροθεσίαν. η) ῾Ο Αὐξέντιος "ἐδημιούργησεν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν..." ῾Ο Αὐξέντιος δέν ἐδημιούργησε "᾿Εκκλησίαν", αὐτό εἶναι καθαρά προτεσταντισμός, ἀλλά νέαν παράταξιν, ἤτοι νέον σχίσμα ἐκ προηγουμένου σχίσματος. θ) ῾Ο Κυπριανός "ἵδρυσε...νέαν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν ὀνομάσας αὐτήν..." Παράταξιν ἐδημιούργησε καί οὗτος, σχίσμα ἐκ δεινοτέρου σχίσματος . ι) ῾Η παράταξις (Φλωρινική- ᾿Ακακιακή) τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, τηρεῖ "τήν ὀρθόδοξον ῾Ομολογίαν τοῦ πεφωτισμένου...πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις ἐλάμπρυνε τόν ῾Ιερόν μας ᾿Αγῶνα, προσδώσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν διά τοῦ χαρίσματος τῆς ῾Ιερωσύνης..." . Τά περί "ὁμολογίας" τοῦ "πεφωτισμένου" πρ. Φλωρίνης ἰσχύουν μόνον διά τήν χρονικήν περίοδον ἀπό τοῦ Μαΐου μέχρι τοῦ Φθινοπώρου τοῦ 1935. ῾Ο "πεφωτισμένος" πρώην Φλωρίνης, κατόπιν ἐκήρυξε μετ᾿ ἐπιμονῆς καί μέχρι τοῦ θανάτου του (1955) τήν περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχισματικῆς νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας θεωρίαν του. ῞Οσον ἀφορᾶ τό περί "ὑποστάσεως ἐκκλησιαστικῆς", τήν ὁποίαν ὁ πρώην Φλωρίνης ἔδωσε, ἁπλῶς λέμε, ὅτι ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης, (ὅπως προκύπτει καί ἐκ τῶν εἰς τήν συνέχεια ἀπαραδέκτων φρονημάτων του), ἔχει σύγχυσιν ἐκκλησιολογικήν. Κανείς, ἐκτός ἀπό τούς Προτεστάντες, δέν μπορεῖ νά ἰσχυρισθῇ, ὅτι μπορεῖ νά δώσῃ "ὑπόστασιν ᾿Εκκλησιαστικήν", σέ μιά ᾿Οργάνωσι, ὁποιαδήποτε καί ἄν εἶναι αὐτή. ῾Ο πρώην Φλωρίνης τό 1935 ἐπέστρεψεν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἀρνηθείς τό σχίσμα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. Αἱ ἀπόψεις τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ἀπό θεολογικῆς πλευρᾶς ἐξεταζόμεναι, προκαλοῦν φρίκην. ια) "Θεωρούμεθα ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας". ᾿Εκφράζει ἀπόλυτα τήν οὐσίαν τῆς αἱρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ. ᾿Ενῶ ἡ ἀναφορά του εἰς τήν Πολιτείαν προδίδει τάς τελευταίας ἐξελίξεις εἰς τό θέμα "ἀναγνώρισις καί ὑπαγωγή εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν". ιβ) "῾Απάσας τάς λεγομένας ὀρθοδόξους ᾿Εκκλησίας πού συμμετέχουν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν...θεωροῦμεν ὡς προδιδούσας τήν ᾿Ορθοδοξίαν καί συνεπῶς στερουμένας τῆς Χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος" κλπ. ᾿Ορθόν, ἀλλά τούτη ἡ ῾Ομολογία σημαίνει, ὅτι καί ὁ ἴδιος, καί ἡ παράταξίς του στερεῖται τῆς θείας Χάριτος, διότι ὁ ἴδιος ὡς "᾿Αρχιερεύς" δέν προέρχεται ἐκ τῶν Κανονικῶν καί ᾿Ορθοδόξων χειροτονιῶν τοῦ Μαΐου 1935, ὑπό τῆς Συνόδου τοῦ Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου, ἀλλά ἀντικανονικῶς ἐξ ἑνός ᾿Επισκόπου τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς (1960), ἡ ὀποία ἐκοινώνει καί κοινωνεῖ μετά τῶν ᾿Εκκλησιῶν, αἱ ὁποῖαι συμμετέχουν εἰς τό "Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν", εἴτε "παλαιοημερολογιτικῶν" εἴτε "νεοημερολογιτικῶν". ῎Ισως αὐτά τά γράφει ἀπό ἁπλότητα ὁ κ. Χρυσόστομος, ἀλλά τέτοιου εἴδους φρονήματα δέν τά ἔχουν οὔτε οἱ ἁπλοϊκοί. ----------------- Τό ἴδιον πνεῦμα, τῆς ΠΑΡΑΧΑΡΑΞΕΩΣ τῆς ᾿Αληθείας, τῆς ΑΡΝΗΣΕΩΣ τῆς ᾿Αληθοῦς ῾Ομολογίας, καί γενικώτερον τοῦ ΔΙΩΓΜΟΥ κατά τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ, τό ὁποῖον παρατηρεῖται εἰς τήν "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ" αὐτήν τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, συνεχίζεται καί μετά ταῦτα καί μέχρι σήμερον ὐπό ἄλλου ᾿Επισκόπου τῆς ἰδίας παρατάξεως, τόν κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον, ὅπως συνέβη μέ τό ἄρθρον του ὑπό τόν τίτλον: "᾿Αδελφοί ἤ ψευδάδελφοι" δημοσιευθέν εἰς τό περιοδικόν των "᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος", ἀριθμ. 17)1997". Παραθέτομεν πρός ἐνημέρωσιν τῶν ἀναγνωστῶν μας, τί καί ἐπ᾿ αὐτοῦ ἐγράψαμεν πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον εἰς τό ὑπ᾿ ἀριθμ. 85/13-10-99 ἐπίσημον ἔγγραφόν μας, διά νά γίνῃ ἀντιληπτόν πόσον μεγάλος εἶναι ὁ κίνδυνος πού μᾶς περιβάλλει καί πόσον πρέπει νά προσέξωμεν, ἵνα μή πλανηθῶμεν ἀπό τούς συγχρόνους προπαγανδιστάς τοῦ σκότους. "....Παραλλήλως πρός τήν συγκεκριμένην ἀπό τό ἔτος 1994 "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ" τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, δέον νά λάβωμεν σοβαρῶς ὑπ᾿ ὄψιν καί τό ἄρθρον τοῦ "᾿Επισκόπου" τῆς ἰδίας Παρατάξεως κ. Καλλινίκου Σαραντοπούλου ὑπό τόν τίτλον: "᾿Αδελφοί ἤ ψευδάδελφοι" (᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, ἀριθμ. 17)1997), εἰς τό ὁποῖον ἀπήντησε συστηματικῶς ἀπό τῶν στηλῶν τοῦ Κ.Γ.Ο. ὁ θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης (῾Ορᾶτε καί ἀνάτυπον: "ΑΠΑΝΤΩΜΕΝ ΕΝ ΑΓΑΠΗ...", ᾿Αθῆναι ᾿Ιούνιος 1999). ᾿Ενῶ ἡ ἀπάντησις τοῦ κ. ᾿Ελευθερίου Γκουτζίδη εἰς δεύτερον ἄρθρον τοῦ κ. Καλλινίκου, ἀπερρίφθη (!) ὑπό τοῦ Διευθυντοῦ τοῦ Κ.Γ.Ο. καί δέν ἐδημοσιεύθη. Τό θέμα τελεῖ ἐν ἐκκρεμότητι. ῾Ωσαύτως λίαν σοβαρῶς πρέπει νά ληφθῇ ὑπ᾿ ὄψιν ὅτι κατά τήν ἐν ἔτει 1992 τελευταίαν συνεδρίασιν τῶν Συνοδικῶν ᾿Επιτροπῶν ἐπί τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου μετά τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, καθ᾿ ἥν ἐτέθη τό θέμα: "῾Η φύσις καί ἡ οὐσία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937" ἡ ᾿Επιτροπή των ἠρνήθη νά ἐξετάσωμεν τό θέμα, διότι, ὅπως εἶπον: "ὁ εἰσηγητής (δηλ. ὁ κ. Γκουτζίδης) τά φόρτωσε ὅλα στόν Φλωρίνης" καί "δέν χρειάζεται ἄλλος διάλογος, διότι ἀφοῦ ἔχουμε τήν ἴδια ῾Ομολογία μποροῦμε βάσει αὐτῆς νά ἑνωθοῦμε. ῎Αλλωστε ἡμεῖς (δηλ. οἱ Φλωριναῖοι) ἀναγνωρίζουμε τούς ᾿Αρχιερεῖς σας, νά ἀναγνωρίσετε καί ἐσεῖς τούς ἰδικούς μας καί τελειώσαμε". Νομίζω, ὅτι εἶναι τελείως περιττόν νά εἴπω, ὅτι πρέπει νά στρέψωμεν ὅλοι τήν προσοχήν μας εἰς τόν συγκεκριμένον δόλον, διότι κάθε ἀναγνώρισις τῶν "Επισκόπων τους ἐκ μέρους τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι ἀνεπίτρεπτος, καί ἔχει σοβαράς συνεπείας, δεδομένου ὅτι στεροῦνται οὗτοι Κανονικῆς καί Γνησίας Διαδοχῆς. Τοῦτο, ἄλλωστε, ἀποτελεῖ θέμα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου. ᾿Επίσης τήν ἐκ μέρους των δῆθεν "ἀναγνώρισιν" τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας, δηλαδή ὅλων ἡμῶν, τήν ἐννοοῦν, ὅπως ἀκριβῶς "ἀνεγνώρισαν" τόν τότε Κορινθίας Κάλλιστον, ὡς ᾿Επίσκοπον ἀπό τό 1971. Δηλαδή οὕτως ἤ ἄλλως, ὁ δόλος κρύπτει τήν ἀποκλειστικήν σκοπιμότητα νά μᾶς ρίψουν εἰς τήν βλασφημίαν κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος προσβάλλοντες τήν ᾿Αποστολικήν μας Διαδοχήν. Δηλαδή τό σχέδιον τοῦ 1971, τό ὁποῖον ἦτο σχέδιον τοῦ πρώην Φλωρίνης, συνεχίζεται μέ τάς πλέον δολίους καί καταχθονίους μεθόδους. Δηλαδή τό ζητούμενον δέν εἶναι ἡ ἕνωσις, ἀλλά, ὑπό τό ἰδιαίτερα εὐαίσθητον θέμα τῆς ἑνώσεως, τό ὁποῖον συγκινεῖ κάθε ψυχήν, εἶναι νά μᾶς ρίψουν εἰς τήν βλασφημίαν κατά τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς καί ἀποβῇ καί ἡ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησιολογία κενός λόγος. ᾿Επίσης ἰδιατέρως πρέπει νά μᾶς ἀπασχολήσῃ,τό γεγονός ὅτι κατά τά τελευταῖα ἔτη ἕρπουν παρά τινων ἡμετέρων καί οἱ ψίθυροι: - "Μποροῦμε νά ἑνωθοῦμε μέ τούς Φλωριναίους μέ μόνην τήν κοινήν ῾Ομολογίαν"; - "Μήπως τό 1937 βιάσθηκε ὁ ῞Αγιος Πατέρας καί ἀπεκήρυξε τόν Φλωρίνης;". "Μήπως ἄν ἔκανε ὑπομονή δέν θά ἐγίνετο τό σχίσμα;" ἤ "Μήπως μποροῦσε νά ἀποφευχθῇ τό σχίσμα τοῦ 1937;". Τέλος δέον ἰδιαιτέρως νά ληφθοῦν ὑπ᾿ ὄψιν ὑφ᾿ ὅλων ῾Ημῶν καί αἱ σχετικαί μέ τόν θεολογικόν διάλογον ἐπιστολαί, τόσον τοῦ κ. Χρυσοστόμου, ὅσον καί τοῦ κ. Καλλινίκου καί ὅτι ὑπό τάς προϋποθέσεις καί τήν σκοπιμότητα πού μᾶς ἀναγνωρίζουν οὗτοι, μέ τήν ἰδίαν ἀκριβῶς προϋπόθεσιν καί σκοπιμότητα μᾶς ἀναγνωρίζει καί ὁ κ. Χριστόδουλος ὁποιαδήποτε στιγμήν". (᾿Επιστολή ᾿Επισκόπου Κηρύκου πρός τόν Μακαριώτατον καί τούς Σεβ/τους ᾿Αρχιερεῖς ᾿Αριθμ. Πρωτ. 85/13-10-99) ---------------- Ταῦτα ἀπευθύναμεν ἀπό ἔτους πρός τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, προκειμένου νά γίνῃ σαφές, ὅτι ὁ παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός, κατ᾿ αὐτήν τήν δεκαετίαν εὑρίσκεται εἰς ἰδιαιτέραν ἔξαρσιν, εἶναι δέ χειρότερος ἀπό τόν νεοημερολογιτικόν καί διά τόν λόγον ὅτι οἱ Γ.Ο.Χ. κινδυνεύουν, ἄμεσα καί σοβαρά, περισσότερον ἀπό αὐτόν τόν παλαιοημερολογιτικόν, παρά ἀπό τόν νεοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν, ἄν καί αὐτός συνεχῶς εὑρίσκει δολιωτέρας μεθοδείας καί πλανᾶ καί ἐξαπατᾶ. Δυστυχῶς ὅμως ἐκτός ἀπό αὐτούς πού προκύπτουν ὡς ἐγκάθετοι καί πολλοί ἄλλοι δέν ἠθέλησαν νά συνειδητοποιήσουν τήν συντελουμένην προδοσίαν μέσω αὐτοῦ τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Αὐτό τό πνεῦμα ἐκφράζεται κυρίως μέ κάποια ψευδώνυμα πού κυκλοφοροῦν καί ἀπό ξένους ἤ ἡμετέρους, μέσα ἀπό τά ὁποῖα προπαγανδίζεται, μέ ἰδιαίτερα δολίους τρόπους, ἤ ἄρνησις τῆς ῾Ομολογίας μέσῳ τῆς βλασφημίας πρός τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, θέτοντες μάλιστα τά ψευδοδιλήμματα: "εἰς τί διαφέρει σήμερα ἡ προέλευσις τῶν δικῶν μας χειροτονιῶν ἀπό τῶν χειροτονιῶν τῶν Φλωρινικῶν;", ἤ "ἔχομεν κοινήν ῾Ομολογίαν", ἤ μέ τούς διαστροφικούς ψιθύρους διά τῶν ὁποίων προπαγανδίζουν τό ψεῦδος, ὅτι "βιάσθηκε ὁ ἅγιος Πατέρας τό 1937...ἠδύνατο νά ἀποφύγῃ τό σχίσμα, ἄν ἔκανε ὑπομονή" , διό, ὡς ζητεῖ, ὁ μ. Μάξιμος, νά κάνουμε καί σήμερον ὑπομονή ἔναντι τῶν πέντε. Προτείνεται δέ περιέργως καί προωθεῖται Θεολογικός Διάλογος μετά τῶν Φλωρινικῶν, νά ἀρχίσῃ ἀπό τό σημεῖον πού διεκόπη, ἀλλά μόλις φθάνει νά πραγματοποιηθῇ, τεχνηέντως ἐκτρέπεται ἐκ τῆς Κανονικῆς καί ὀρθοδόξου βάσεώς του, ἐπί τῆς ὁποίας ἐτέθη ἀπ᾿ ἀρχῆς καί ἐπροχώρησεν ἱκανοποιητικά, καί προωθεῖται παρωδία Διαλόγου. Εἰς τήν προσπάθειαν νά ἐπανέλθῃ εἰς τήν Κανονικήν καί ὀρθόδοξον βάσιν του ὁ Θεολογικός Διάλογος, καί νά φρονηματισθῇ ὁ κ. Καλλίνικος, διότι αὐτός ἐπίσημα ἐπεχείρησε τήν ἐκτροπήν, δέν ἀποστέλλονται ἐγκεκριμένα ἔγγραφα, καί μέ τό πρόσχημα, ὅτι δῆθεν ὑπάρχει πρόβλημα "συκοφαντίας" τοῦ κ. Γκουτζίδη κατά τοῦ κ. Κάτσουρα ματαιώνεται ὁ Διάλογος. ᾿Εν κατακλεῖδι αὐτοῦ τοῦ Προλογικοῦ καί Εἰσαγωγικοῦ σημειώματος πληροφοροῦμε καί τοῦτο, τό ἀκόμη πιό ἀποκαλυπτικόν τοῦ ὅλου θέματος τῆς σημερινῆς κρίσεως πού διερχόμεθα: Τό κείμενον τῆς ᾿Εγκυκλίου, ἡ ὁποία ἀκολουθεῖ ἐδόθη πρό ἔτους περίπου διά νά δημοσιευθῇ εἰς τό Δημοσιογραφικόν ῎Οργανον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, τόν "ΚΗΡΥΚΑ", πλήν ὅμως ὁ κ. Κάτσουρας ἠμπόδισε τήν δημοσίευσιν του, ὅπως ἠμπόδισε καί παρόμοιον ἄρθρον τοῦ κ. ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, καί τοῦτο κατά τήν ἰδικήν μου ἐκτίμησιν, προκειμένου νά καλύψῃ καί νά μήν ἐκθέσῃ τούς Φλωριναίους "᾿Επισκόπους" κ. Χρυσόστομον Κιούσην καί κ. Καλλίνικον Σαραντόπουλον. ᾿Εφεῦρε δέ τήν δικαιολογίαν διά τήν ἄρνησιν τῆς δημοσιεύσεως, ὅτι δῆθεν δέν ἐπέτρεψεν ὁ Μακαριώτατος, καί ὅτι πρέπει νά ἀποφανθοῦν οἱ θεολόγοι, ἄν μπορῇ νά δημοσιευθῇ. Δηλαδή ἔχομεν καθεστώς λογοκρισίας ὑπό τοῦ κ. Κάτσουρα, τό ὁποῖον τοῦ ἐπιβάλλει ὁ παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός=ἡ προδοσία; Κατ᾿ ἄλλην ἄποψιν, δέν ἔπρεπε νά δημοσιευθῇ διά νά μή ἐκτραχυνθῇ ἡ κατάστασις μέ τούς Φλωριναίους σέ περίοδο πού ἐπεχειρήθη ὁ Θεολογικός Διάλογος, ὁ ὀποῖος, ὅμως, ἤδη ἐματαιώθη, διότι τινές δέν θέλουν νά συμμετέχῃ εἰς αὐτόν ὁ κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης, διότι "δέν βάζει νερό στό κρασί του", ὅπως χαρακτηριστικά μοῦ εἶπεν, εἰς ἀνύποπτον χρόνον, ὁ Σύμβουλος τοῦ κ. Καλλινίκου, ὁ γνωστός θεολόγος καί νομικός κ. ᾿Αθαν. Σακαρέλλος. ᾿Εματαιώθη πρός τό παρόν ὁ Θεολογικός Διάλογος, διότι δέν θέλουν ἀληθῆ Θεολογικόν Διάλογον, ἀλλά "συνδιαλλαγήν". Αὐτός εἶναι καί ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον συστηματικά συκοφαντεῖται πανταχόθεν ὀ θεολόγος κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης (καί ἀπό Φλωριναίους, καί ἀπό τούς πέντε καί ἀπό τινας ἡμετέρους - ὅρα Κ.Γ.Ο. μηνός ᾿Ιουλίου 2000) δηλαδή "νά βγῇ ἔξω" ἀπό τόν Θεολογικόν Διάλογον καί νά περιθωροποιηθῇ γενικώτερα, ὥστε νά προχωρήσουν κάποτε τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος θά εὐνοοῦσε τό νέον παλαιοημερολογιτικόν σχῆμα (μία "σοῦμα" ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν), τήν ἀναγνώρισίν του καί τήν ἐξάρτησιν-ὑπαγωγήν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ἄρνησιν καί τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας καί ἀρνησιν καί βλασφημίαν τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Δέν θέλουν, λοιπόν, νά συμμετέχῃ ὁ κ. Γκουτζίδης, διότι δέν πραγματεύεται τά τῆς πίστεως, ἀλλά καί τόν Θεολογικόν Διάλογον, τόν ὁποῖον ὁ ἴδιος προώθησε ὑπευθύνως καί μέ συνέπειαν. Τό κείμενον τῆς ᾿Εγκυκλίου ἐδημοσιεύθη εἰς τήν σειράν τῶν "῾Ιεραποστολικῶν ᾿Εκδόσεων ᾿Ορθοδόξου Πνοῆς", ἀριθμ. ἐκδόσεως 32. Μετ᾿ εὐχῶν ᾿Ελάχιστος ἐν ᾿Επισκόποις + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ Παραθέτομεν ὁλόκληρον τό κείμενον τῆς Ἐγκυκλίου: Α.Π. 69 ᾿Εν ᾿Αθήναις τῆ 30-6-1999 Μνήμη ῾Αγίων ᾿Αποστόλων. ΕΓΚΥΚΛΙΟΣ ΕΠΙΣΤΟΛΗ Ο ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΠΡΟΣ ΤΟΥΣ ΕΝ ΡΩΣΙΑ ΓΝΗΣΙΟΥΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΩΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ, ΧΑΙΡΕΙΝ ΕΝ ΚΥΡΙΩ ΙΗΣΟΥ ΤΩ ΚΥΡΙΩ ΗΜΩΝ "Παιδία ἐσχάτη ὥρα ἐστί, καί καθώς ἠκούσατε ὅτι ὁ ἀντίχριστος ἔρχεται, καί νῦν ἀντίχριστοι πολλοί γεγόνασιν· ὅθεν γινώσκομεν, ὅτι ἐσχάτη ὥρα ἔστίν" (Α' Καθολ. ἐπιστ. ᾿Ιωάννου β,18). "Παιδιά μου, λέγει ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής, ὁ ἠγαπημένος μαθητής τοῦ Κυρίου, καί ᾿Απόστολος ᾿Ιωάννης, παιδιά μου, εἶναι κρίσιμος ἡ σημερινή ἐποχή καί καθώς ἔχετε ἀκούσει ἀπό τούς διδασκάλους, τούς ἁγίους ᾿Αποστόλους, ἔρχεται ὁ ἀντίχριστος· καί τώρα ἔχουν ἔλθει πολλοί ἀντίχριστοι (=πρόδρομοι καί ὄργανα τοῦ ἀντιχρίστου), δηλαδή πλανεμένοι καί αἱρετικοί. ᾿Από αὐτό τό γεγονός μανθάνομεν ὅτι ἡ ἐποχή μας εἶναι πολύ δύσκολη καί κρίσιμη". Αὐτά λέγει πρός τούς χριστιανούς τῆς ἐποχῆς ἐκείνης ὁ θεῖος Εὐαγγελιστής ᾿Ιωάννης. Αὐτά ἀκριβῶς, ὅμως, ἰσχύουν καί σήμερον δι ὅλους ἡμᾶς. Συνεχίζων δέ ἐπισημαίνει, ὅτι ὅλοι ἐκεῖνοι οἱ "ἀντίχριστοι", δηλαδή οἱ πλάνοι, οἱ σχισματικοί καί οἱ αἱρετικοί "ἐξ᾿ ἡμῶν ἐξῆλθον, ἀλλ᾿ οὐκ ἦσαν ἐξ᾿ ἡμῶν" (αὐτ. 19). Δηλαδή ὅλοι αὐτοί πού ἐνεργοῦν, ἔξω ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, τό ἀντιεκκλησιαστικόν καί ἀντίχριστον ἔργον, προηγουμένως φαινομενικά ἦσαν μέσα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν! ᾿Εξῆλθον ὅμως ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἔγιναν ὄργανα τοῦ πονηροῦ, διότι καί ὅταν ἦσαν μέσα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν, δέν ἦσαν πραγματικά γνήσια καί ἀληθῆ μέλη τοῦ Σώματος τοῦ Χριστοῦ. Αὐτός ἀκριβῶς ἦτο καί ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἀπεσχίσθησαν καί ἐξῆλθον τῆς ᾿Εκκλησίας. Αὐτοί τώρα φανερά ἐνεργοῦν τό θέλημα τοῦ ἀντιχρίστου, διά τοῦτο χαρακτηρίζονται καί ὡς πρόδρομοι αὐτοῦ. Διατί γράφομεν αὐτήν τήν "᾿Εγκύκλιον ᾿Επιστολήν". Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅσοι ἐλάβομεν τήν ὑψίστην τιμήν νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά φυλάξωμεν αὐτόν τόν σύνδεσμον καί τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Χριστοῦ διά καί ἐν τῇ ῾Αγίᾳ Του ᾿Εκκλησίᾳ, διά τῆς ζώσης πίστεως καί τῆς φωτιστικῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Οὕτω θά δυνηθῶμεν νά διακρίνωμεν τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν, καί τό σκότος ἀπό τό φῶς, καί θά φεύγωμεν τήν πλάνην, τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, διότι ὅλα αὐτά εἶναι ἔργα τῶν "πολλῶν προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου". Γράφω ῾Υμῖν, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί γνήσια τέκνα τῆς Μητρός ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, ἐἐν πολλῇ σπουδῇ καί συνοχῇ καρδίας, διότι ἀνησυχῶ μή τις ἐξ ῾Υμῶν πλανηθῇ, καθ᾿ ὅσον καί εἰς τάς ἡμέρας μας "ἠγέρθησαν πολλοί ἀντίχριστοι", πολλοί "ψευδεπίσκοποι", πολλαί "ψευδοεκκλησίαι", πολλαί "ψευδοσύνοδοι" καί ὑπερεπερίσσευσαν αἱ "ψευδοομολογίαι". Σᾶς γράφω, διά νά κατανοήσετε καί νά διακρίνετε, ὅτι ὅσοι ἐπαγγέλλονται τόν "παλαιοημερολογίτην", παραμένουν ὅμως μακράν τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί ἔξω τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐκτρέφουν σχίσματα, δέν εἶναι γνήσιοι ποιμένες τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, ἀλλά ψευδοποιμένες, μοναδική δέ φροντίδα των εἶναι νά παρασύρουν εἰς τό σχίσμα των καί νά πλανήσουν τά γνήσια τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας. Βεβαίως καί σήμερον, πολλοί εξ αὐτῶν, "ἐξ ἡμῶν ἐξῆλθον", ἀλλά κατά τόν θεῖον Εὐαγγελιστήν καί ὅτε ἦσαν "μεθ᾿ ἡμῶν" δέν εἶχον καμμίαν βαθυτέραν σχέσιν μέ τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν. ᾿Αγαπητοί Πατέρες καί ἀδελφοί, σᾶς γράφω ταῦτα, διότι περιῆλθεν εἰς χεῖράς μου ἕνα τρομακτικόν κείμενον τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" τῆς Φλωρινικῆς - 'Ακακιακῆς παρατάξεως, κ. Χρυσοστόμου Κιούση, τό ὁποῖον οὗτος ἀπευθύνει πρός τά πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν. Μέ αὐτό ἀπεγνωσμένα ἐπιχερεῖ νά σᾶς πλανήσῃ καί νά σᾶς ἀποσπάσῃ ἀπό τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ καί νά σᾶς ὁδηγήσῃ εἰς τό σχίσμα τοῦ ὁποίου ὁ ἴδιος σήμερον ἡγεῖται. Τοῦτο τό κείμενόν του, ἔχει τήν ἐπιγραφήν "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ", ἔχει ἀριθμό Πρωτοκόλλου 224 καί χρονολογεῖται ἀπό 30-9-1994, ἀπευθύνεται δέ "ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΚΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΗΣ ΡΩΣΙΑΣ". Παραθέτομεν ἐνταῦθα τό κείμενον τῆς "ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ" καί ἐν συνεχέίᾳ θά σχολιάσωμεν αὐτήν ἄν καί κατά πόσον αὕτη εἶναι ᾿Ορθόδοξος. "ΠΡΟΣ ΤΗΝ ΚΑΤΑΚΟΜΒΙΤΙΚΗΝ ΜΑΡΤΥΡΙΚΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΡΩΣΙΑΣ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ "Τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἔχει τήν ἀρχήν του ἀπό τό ἔτος 1924, ὅτε ἀντικανονικῶς καί κατά τρόπον δικτατορικόν ἐπί ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐπεβλήθη τό νέον Γρηγοριανὀν ῾Ημερολόγιον. Εἰς τό πραξικόπημα τοῦτο ἀντεστάθησαν ἀρκετός λαός μέ ὀλίγους ὅμως Κληρικούς πού δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν διατηρήσαντες τό πατροπαράδοτον καί καθηγιασμένον παλαιόν ἑορτολόγιον, καί ἐδημιουργήθη μέν παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς, ἀλλά ὄχι νέα ἐκκλησία. ῾Η αὐθαίρετος εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐδημιούργησε σχίσμα εἰς τήν ἐκκλησίαν μέ τήν ἐφαρμογήν τοῦ ταυτοχρόνου στυνεορτασμοῦ μετά τῆς αἱρετικῆς δυτικῆς ᾿Εκκλησίας καί διήρεσε οὕτω τήν μίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς δύο, εἰς τρόπον ὥστε ἄλλαι νά ἑορτάζουν καί ἄλλαι ὄχι, ἄλλαι νά πασχάζουν καί ἄλλαι νά νηστεύουν, ἀντίθετα μέ τό πνεῦμα τῆς πρώτης οἰκουμενικῆς Συνόδου, ἡ ὁποία ἔθεσε βάσιν τήν ἐνότητα τῆς πίστεως διά τοῦ ἀρμονικοῦ συνεορτασμοῦ ταυτοχρόνως τῆς ἀνά τήν οἰκουμένην ἐκκλησίας. Οὕτως ἡμεῖς οἱ τηροῦντες τό πάτριον ἐορτολόγιον καί ὅλην τήν παράδοσιν τῆς ἐκκλησίας ἀποτελοῦμεν τήν συνέχειαν τῆς μιᾶς ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ὀρθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, τό δέ νέον ἡμερολόγιον ἀντίθετον μέ τάς πανορθοδόξους ἀποφάσεις τῶν ἐτῶν 1583, 1587, 1593 θεωροῦμεν σχίσμα μέ ὅλας τάς προεκτάσεις καί ἐπακολούθους συνεπείας καί δέν δεχόμεθα εἰς κοινωνίαν τούς νεοημερολογίτας, οὔτε τούς κοινωνοῦντας μετά τῶν νεοημερολογιτῶν. Αὐτή ὑπῆρξεν ἀπ᾿ ἀρχῆς ἡ γραμμή τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος καί συνεχίζει ἐντονώτερον τώρα ὁπόταν ἡ προσέγγισις τῶν νεοημερολογιτῶν μετά τῶν μονοφυσιτῶν καί τῶν παπικῶν εὑρίσκεται εἰς τά πρόθυρα τῆς ἑνώσεώς των. Δοκιμάζομεν ὅμως τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, διότι οἱ μέν προερχόμενοι ἐκ τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου ἀπεσπάσθησαν δημιουργήσαντες σχίσμα ἐξ αἰτίας ἀλόγου φανατισμοῦ. Διά τό ἀληθές ὅμως παρεσύρθησαν ἀπό δεινόν τινά ἱερωμένον ἐγκάθετον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν νεοημερολογιτῶν, Εὐγένιον Τόμπρον ὀνομαζόμενον, ὁ ὀποῖος εἰσεχώρησε εἰς αὐτούς καί ὑπεκρίθη τόν θερμόν ζηλωτήν εἰς ἀκριβολογίαν πίστεως, μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποπλάνησιν τοῦ γέροντος ᾿Επισκόπου Ματθαίου παρασύρας τοῦτον εἰς δύο φοβερά ὀλισθήματα. Τό πρῶτον, ἀπόσχισιν ἀπό τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Μητροπολιτῶν πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, κλπ. ὅστις ἐδικάσθη καί ἐξωρίσθη δίς διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί άπέθανεν ἐν ὀρθοδόξῳ ὁμολογίᾳ. Δεύτερον εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπων ὑπό μόνου ἐκείνου περί τό τέλος τῆς ζωῆς του κατά παράβασιν τοῦ α' ᾿Αποστολικοῦ κανόνος. Τήν ἀκυρότητα τῆς χειροτονίας των οἱ Ματθαιϊκοί μετά ἔτη τινά ἐζήτησαν νά διορθώσουν ἀπό τήν Ρωσικήν ἐν διασπορᾷ ᾿Εκκλησία εἰς ᾿Αμερικήν. ᾿Εδέχθησαν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν, πλήν ὅμως ἐξ ἐσωτερικῆς των διαμάχης ἀπεκήρυξαν ὑστέρως τήν ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἐπανῆλθον οὕτω εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν. Ματαίως ὅθεν καί σφαλερῶς πιστεύουν ὅτι ἔχουν κανονικήν ᾿Αποστολικήν διαδοχήν, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τήν ἐκδίκησιν τοῦ Α᾿ ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος, ἄρα εἶναι ἀντικανονικοί. ῎Αλλη ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ πρώην ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ὅστις καθηρέθη ὑφ᾿ ὅλης τῆς Συνόδου ὁμοφώνως, διότι ἀπέκρυψε μίαν ἐν κρυπτῷ ἄθεσμον χειροτονίαν εἰς ἐπίσκοπον κληρικοῦ ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου, καταδικασθέντος ὑπό τῆς πολιτείας εἰς φυλακήν δι᾿ ἀνόμους πράξεις καί καθαιρεθέντος ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας του. Δέν ἀπέκρυψε δέ μόνον τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί κατεφρόνησε τῆς ῾Ι. Συνόδου, ἡ ὁποία τόν ἐκάλεσε εἰς ἀπολογίαν τρίς κατά τήν τάξιν καί ἀντί τῆς μετανοίας ἐπανεστάτησε καί ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν προβάς εἰς ἀντικανονικάς καί ἀκύρους χειροτονίας ἐπισκόπων. Τρίτη δέ ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ Κυπριανοῦ, ὅστις προερχόμενος ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου ὑπεκρίθη ὅτι ὁμολογεῖ ὀρθοδοξίαν συμφώνως πρός τήν παράδοσιν καί τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ἀγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ μετά τήν χειροτονίαν του ἠρνήθη πάντα ταῦτα καί ὡμολόγησε πλήρη ἐπενέργειαν τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου. ῞Ιδρυσε δέ νέαν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν ὀνομάσας αὐτήν "᾿Εκκλησίαν ἐνισταμένων", χωρίς νόημα καί πιστεύω, μᾶλλον ὅμως ἐκκλησίαν τῶν πονηρευομένων ! Οὗτος καθηρέθη ἐγκύρως τό πρῶτον ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐκ τῆς ὁποίας καί προήρχετο, ἐν συνεχείᾳ δέ καί ὑπό τῆς ἡμετέρας ᾿Εκκλησίας τῶν χειροτονησάντων αὐτόν ᾿Αρχιερέων. Πάντα δέ ὅσα τελεῖ, χειροτονίας δηλαδή καί μυστήρια εἶναι ἄκυρα καί ἀνύπαρκτα. ῾Ημεῖς τηροῦντες τήν ὀρθόδοξον ὁμολογίαν τοῦ πεφωτισμένου Ποιμενάρχου ἡμῶν ἀειμνήστου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ἱερόν μας ἀγῶνα προσδόσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν διά τοῦ χαρίσματος τῆς ἱερωσύνης, ἔχομεν τήν διαδοχήν καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν κανονικήν ἐξ ἐκείνου συνέχειαν τῆς ὀρθοδόξου ἑλληνικῆς ᾿Εκκλησίας. Θεωρούμεθα δέ ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ὀρθοδόξου ἐκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας. Δι ὅλα τά ἀνωτέρω αἱ θέσεις τῆς ἡμετέρας ᾿Εκκλησίας εἶναι αἱ ἐξῆς: 1. ᾿Απεκηρύξαμεν τό νέον ἡμερολόγιον ὡς ἀνωτέρω ἐλέχθη. 2. ῾Απάσας τάς λεγομένας ὀρθοδόξους ᾿Εκκλησίας πού συμμετέχουν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν καί ὅσους συνεργάζονται εἰς τήν οἰκουμενιστικήν κίνησιν (οἰκουμενισμόν) θεωροῦμεν ὡς προδιδούσας τήν ὀρθοδοξίαν καί συνεπῶς στερουμένας τῆς χάριτος τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος. Καταδικάζομεν δέ τάς ἐνεργείας ταύτας καί ἀποκηρύσσομεν τούς κοινωνοῦντας ἐν προσευχῇ μετά τῶν αἱρετικῶν καί οἰκουμενιστῶν. 3. ῾Ωσαύτως καταδικάζομεν καί τόν Σεργιανισμόν καί πᾶσαν ᾿Εκκλησίαν, ἡ ὁποία γίνεται ὄργανον τῶν ἀθεϊστικῶν κομμουνιστικῶν καί μασωνικῶν καθεστώτων καί δέν ἀναγνωρίζομεν εἰς ταύτας χάριν συμφώνως πάντοτε πρός τούς ῾Ιερούς Κανόνας καί τάς διατάξεις τῆς ᾿Εκκλησίας μας. 4. Μετά τῆς ἐν διασπορᾷ Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ ἐξωτερικοῦ δέν ἔχομεν κανονικήν σχέσιν μετά τόν θάνατον τοῦ Μητροπολίτου Φιλαρέτου καί ἀγνοοῦμεν τά κατ᾿ αὐτήν. Ταῦτα ἐκ καθήθοντος πρός γνῶσιν τῶν ἐνδιαφερομένων περί τοῦ φρονήματος τῆς ᾿Εκκλησίας ἡμῶν, πάντοτε δέ πρός τό ἀγνόν ἰδεῶδες τῶν ἀγωνιζομένων τόν καλόν ἀγῶνα περί εὐσεβείας καί πίστεως κατά τόν 31ον ᾿Αποστολικόν κανόνα. Ο ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΣ Ο ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ Β'" ῾Ως ᾿Επίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος καί ὑπεύθυνος διά τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἐν Ρωσίᾳ (τῶν Κατακομβῶν), θέλω νά σᾶς ὑπενθυμίσω, ὅτι ὁ ἐκδίδων καί ὑπογράφων τό κείμενον τοῦτο ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" δέν εἶναι ὁ κανονικός ᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀλλά ὁ ἡγέτης τοῦ γνωστοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον ἐδημιούργησε τό 1937 ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης καί τοῦ ὁποίου ἡγήθη μέχρι τοῦ θανάτου του τό 1955 . Τό σχῖσμα τοῦτο ἐπί μίαν πενταετίαν (1955-1960) ἔμεινεν ἀκέφαλον, δηλαδή χωρίς ᾿Επίσκοπον. Τοῦ ἰδίου αὐτοῦ σχίσματος τό 1960 ἡγεῖται ὁ "Ταλαντίου" ᾿Ακάκιος Παπᾶς, καί κατόπιν ὁ "᾿᾿Αρχιεπίσκοπος" Αὐξέντιος Πάστρας. Τοῦτον καθήρεσε καί ἔλαβε τήν θέσιν του ὁ σημερινός "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης. Δέν ἐκαινοτόμησεν ἡ ᾿Εκκλησία τό 1924. Εἰς τήν συνέχειαν χωροῦμεν εἰς τόν ἔλεγχον ὅσων ψευδῶν καί κακοδόξων ἔχει περιλάβει ὁ κ. Χρυσόστομος εἰς αὐτό πού ὠνόμασε "ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ", ἡ ὁποία τῇ ἀληθείᾳ, εἶναι "διακήρυξις πλάνης, ψεύδους καί κακοδοξίας". Εἰς τό πολύ ἀτυχές καί ἀκριβέστερον τό πολύ κακόδοξον αὐτό κείμενόν του, ὁ κ. Χρυσόστομος, περιλαμβάνει κατ᾿ ἀρχήν μεταξύ ἄλλων τά κάτωθι, τά ὁποῖα δέν πρέπει νά μείνουν ἀναπάντητα: "Τό παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος ἔχει τήν ἀρχήν του ἀπό τό ἔτος 1924, ὅτε ἀντικανονικῶς κατά τρόπον δικτατορικόν ἐπί ᾿Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐπεβλήθη τό νέον Γρηγοριανόν ῾Ημερολόγιον. Εἰς τό Πραξικόπημα τοῦτο ἀντεστάθησαν ἀρκετός λαός μέ ὀλίγους ὅμως Κληρικούς πού δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν Καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν , διατηρήσαντες τό πατροπαράδοτον καί καθηγιασμένον παλαιόν ἑορτολόγιον καί ἐδημιουργήθη μέν παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς, ἀλλά ὄχι νέα ᾿Εκκλησία". Τά ἀνωτέρω εἶναι ὅλως ἀτυχεῖς καί κακόδοξοι διατυπώσεις, διότι: -Δέν ὑπάρχει διά τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ "παλαιοημερολογιτικόν" ζήτημα, ἀλλά μόνον Νεοημερολογιτικόν Παπικόν ζήτημα, τό ὁποῖον ἀντιμετωπίζει καί τήν ἀπασχολεῖ ἀπό τό 1582, ὅτε διά πρώτην φοράν ἐνεφανίσθη ἡ Παπική ῾Ημερολογιακή Καινοτομία, ἀπό τόν αἱμοσταγῆ Πάπα Γρηγόριον τόν ΙΓ', ὁ ὁποῖος μάλιστα προσεπάθησε μέ κάθε τρόπο νά τήν ἐπιβάλῃ τότε καί εἰς τήν ᾿Ορθοδοξίαν, ἡ ῾Οποία ὅμως τήν ἀπέρριψεν καί τήν ἀναθεμάτισε δι ἀποφάσεων ῾Αγίων Πανορθοδόξων Συνόδων. - ῾Η ῾Αγία τοῦ Χριστοῦ ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, δέν ἐκαινοτόμησε τό 1924, ἀλλά παραμένει καθ᾿ ἑαυτήν ἀκαινοτόμητος. καθαρά καί ἀμόλυντος. Παραμένει ἡ Μία, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική ᾿Εκκλησία. ᾿Εκεῖνοι πού ἐκαινοτόμησαν, καταπατήσαντες δισχιλιετῆ ὀρθόδοξον παράδοσιν, καταλύσαντες ἱερούς Κανόνας καί ἀποφάσεις ῾Αγίων Συνόδων , εἶναι ἐκείνη ἡ ῾Ιεραρχία τοῦ 1924, ἡ ὁποία, μετά τήν Καινοτομίαν, ποτέ δέν μπορεῖ νά θεωρηθῇ, ῾Ιεραρχία τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι. ᾿Επιμένομεν διά νά γίνῃ σαφές, ὅτι τό 1924 δέν "ἐκαινοτόμησεν ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ", ἀλλά ἐκαινοτόμησεν ὁ τότε ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ἡ ῾Ιεραρχία του καί διά τόν λόγον αὐτόν ἀπεσχίσθησαν ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας καί ἐξῆλθον Αὐτῆς. . ῞Οσοι δέν ἐδέχθησαν τήν καινοτομίαν, ἀλλά ἐτήρησαν ἐν πᾶσι ἀκαινοτόμητον τήν καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν τῆς ᾿Εκκλησίας, αὐτοί ἔμειναν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Δέν ἐδημιούργησαν "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", ἀλλά οἱ καινοτομήσαντες προεκάλεσαν τό ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΝ - ΠΑΠΙΚΟΝ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΟΝ καθεστώς. Δέν εἶναι ἑπομένως ὀρθόν αὐτό πού ἰσχυρίζεται ὁ σημερινός ἡγέτης τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος, ὅτι ὁ Κλῆρος καί ὁ λαός "δέν ἠκολούθησαν εἰς τήν καινοτομίαν τήν ᾿Εκκλησίαν"!!!. Δέν ἐκαινοτόμησεν, ἐπαναλαμβάνομεν, ἡ ᾿Εκκλησία τό 1924, ἀλλά ἐκείνη ἡ ῾Ιεραρχία, τήν ὁποίαν φαίνεται ὅτι ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης τήν ταυτίζει καί μέ τήν ᾿Εκκλησίαν!. ῾Ο ῾Ιερός Κλῆρος, τά Μοναχικά Τάγματα καί ὁ πιστός Λαός, ὁ ὁποῖος, ἐπαναλαμβάνομεν, δέν συνεμίγει μέ τήν καινοτομίαν-αἵρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἀλλά ἔμεινε ἀμετακίνητος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, δέν ἀπετέλεσαν "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", ἀλλά συνέχισαν νά ἀποτελοῦν τά Γνήσια Μέλη τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Αὐτή εἶναι ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.. Δηλαδή εἶναι ἡ ἀδιάκοπος συνέχεια τῆς πρό τοῦ 1924 καί ἀκριβέστερον πρό τοῦ 1920 ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος , ἡ ῾Οποία παντοιοτρόπως ἐπολεμήθη καί νῦν πάλιν σκληρότερον πολεμεῖται καί ἀπό αὐτόν τόν ἀντιποιούμενον καί τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ εἶναι ἁπλῶς ὁ ἡγέτης τοῦ Φλωρινικοῦ-᾿Ακακιακοῦ σχίσματος. Τό ἱστορικόν ἔτος 1935. ῾Ο ἐπιβαλών τήν Καινοτομίαν ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος Παπαδόπουλος, ὡς ἄλλος πραγματικός παποκαίσαρ, βίᾳ καί τρόμῳ, παρέσυρεν καί ἐκράτησεν ὅλους τούς ᾿Επισκόπους εἰς τήν ἡμερολογιακήν παπικήν καινοτομίαν καί τόν Οἱκουμενισμόν. Πολλοί βέβαια προϊόντος τοῦ χρόνου διεμαρτυρήθησαν, ἀλλ᾿ οὐδείς ἐτόλμα νά ἀναλάβῃ τόν ρόλον ἑνός ἁγίου Μάρκου. ῎Ετσι κατά τό διάστημα ἀπό τό 1924 ἕως τό 1935 ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ἐστερεῖτο ᾿Επισκόπων. Αὕτη ὑπῆρξεν ἡ μεγαλυτέρα δοκιμασία διά τό μαρτυρικόν πλήρωμα τῆς ᾿Εκκλησίας. Ταῦτα μέχρι τόν Μάϊον τοῦ 1935, ὅτε, εὐδοκίᾳ Θεοῦ, τρεῖς Μητροπολῖται, ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρ. Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, διεχώρισαν τάς εὐθύνας των. Δηλαδή: ᾿Απεκήρυξαν τήν ἐπιβολήν τῆς Καινοτομίας καί τήν καινοτομήσασαν κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν, τήν ὁποίαν ἐκήρυξαν οὐσίᾳ καί τύποις σχισματικήν καί ὡς ἐκ τούτου καί τά μυστήριά της ἄκυρα, καί οὕτω ἐπέστρεψαν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, τήν οὕτω ἀποκληθεῖσαν (πρός διάκρισιν) ᾿Εκκλησίαν τῶν Γνησίων ᾿Ορθοδόξων Χριστιανῶν. Οἱ τρεῖς οὗτοι ᾿Αρχιερεῖς συνεπεῖς εἰς τήν ὁμολογίαν των προέβησαν ἀμέσως καί εἰς χειροτονίας ἄλλων ᾿Επισκόπων, συγκροτήσαντες οὕτω πάλιν τήν Κανονικήν καί ᾿Ορθόδοξον ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ᾿Αρχαί ὠδίνων δά τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Τό Φλωρινικόν Σχῖσμα τοῦ 1937. Πλήν τῶν τριῶν ῎Αρχιερέων, οἱ ὁποῖοι ἐξῆλθον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, καί ἄλλοι ᾿Αρχιερεῖς, οἱ ὁποῖοι εἶχον ὑποσχεθεῖ ὅτι θά ἠκολούθουν τούς τρεῖς εἰς τήν ἐπιστροφήν των, δέν ἐτόλμησαν νά πραγματοποιήσουν τήν ὑπόσχεσίν τους, διότι ἐδειλίασαν πρό τῆς κοσμικῆς παντοδυναμίας τοῦ σχισματικοῦ "παποκαίσαρος" Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου εἰς τόν ὁποῖον καί ὑπετάγησαν. Καί ἡ σχηματισθεῖσα, ὅμως, κατά τόν Μαϊον τοῦ 1935 ἑπταμελής ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, τἠν ὁποίαν συνεκρότησαν οἱ ἐπιστρέψαντες τρεῖς ᾿Αρχιερεῖς καί οἱ ὑπ᾿ αὐτῶν τέσσερις χειροτονηθέντες, ἐτέθη ὑπό σκληρόν διωγμόν, τοῦ ὁποίου τά ἀποτελέσματα ἦσαν θεαματικά ὑπέρ τοῦ Νεοημερολ.- Οἰκουμενισμοῦ, ἀφοῦ καί ἐξ αὐτῶν τῶν ἐπιστρεψάντων ᾿Αρχιερέων τινές ἀμέσως ἐδειλίασαν καί ἐπρόδωσαν. ῾Ο Ζακύνθου Χρυσόστομος, π.χ. ἀμέσως ἐδειλίασεν, ἐζήτησε συγγνώμην ἀπό τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον, καί μέ μικράν ἀργίαν πού τοῦ ἐπεβλήθη ἐπανῆλθεν εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν-Οἰκουμενισμόν καί ἔλαβε πάλιν τόν θρόνον τῆς Ζακύνθου. ῾Ο Δημητριάδος Γερμανός ἠρνήθη τήν ῾Ομολογίαν του καί ἐτελεύτησε ὡς νεοημερολογίτης. ῾Ο δέ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος παρέμεινεν εἰς τάς τάξεις τῶν Γ.Ο.Χ. , ἀλλά ἀνέλαβε τόν ρόλον τοῦ "ΟΥΝΙΤΟΥ" ὑπέρ τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, διότι ἔθεσεν ὡς σκοπόν του νά πλήξῃ τήν ᾿Εκκλησιολογίαν-῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί νά ὁδηγήσῃ τό πλήρωμα Αὐτῆς ὑπό τόν Νεοημερολογιτισμόν. Αὐτή ἡ προσπάθεια συνεχίζεται μέχρι σήμερον. Συγκεκριμένα ὁ πρώην Φλωρίνης συνέχισε νά ἀκολουθῇ τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ὅμως, ἀνεγνώριζε τήν σχισματικήν νεοημερολ.-οἰκουμενιστικήν Κρατικήν ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ἀληθῆ καί Κανονικήν ᾿Εκκλησίαν, τήν δέ πράγματι Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τήν ἠρνεῖτο, διότι τήν ἐθεώρει ὡς "παλαιοημερολογιτικόν καθεστώς", (κατά τήν διατύπωσιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση), ὡς ἁπλῆν διαμαρτύρησιν κατά τῆς ἀντικανονικῆς ἐπιβολῆς τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ καί τήν ἐχαρακτήριζε ὡς μίαν ἁπλῆν "φρουράν". ῾Η μεγάλη κακοδοξία-βλασφημία τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κατά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἐκείνη καθ᾿ ἥν ἐκήρυσσεν, ὅτι ἡ Νεοημερολογιτική ᾿Ιεραρχία τό 1924 κατέστη "δυνάμει καί ὄχι ἐνεργείᾳ" σχισματική. Πρόκειται περί τῆς λεγομένης "ἐπιστημονικῆς θεωρίας - ὅρου", τήν ὁποίαν ἐκήρυξε ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος ἄμέσως μετά τό 1924. Μέ αὐτήν ἐδέχετο καί ὁ Χρυσόστομος Παπαδόπουλος καί ὁ Χρυσόστομος Καβουρίδης (πρώην Φλωρίνης), ὅτι ναί μέν παρεβιάσθησαν Κανόνες, κατεπατήθη ἑορτολογική παράδοσις, ἔγινε καινοτομία, ἀλλά ἡ ὑπόθεσις εὑρίσκεται ἐν ὑποδικίᾳ. Τότε θά καταστῇ καί "ἐνεργείᾳ" σχισματική ἡ Νεομερολογιτική ᾿Εκκλησία, ὅταν περί τῆς συγκεκριμένης ἀλλαγῆς τοῦ ῾Ημερολογίου ἀποφανθῇ μία Πανορθόδοξος Σύνοδος. Μέχρι τότε ὁ νεοημερολογιτισμός κατά τόν πρώην Φλωρίνης, θά εἶναι ἡ "Κανονική Μητέρα του ᾿Εκκλησία" καί μόνον "δυνάμει σχισματική" . ῾Ο Κυκλάδων Γερμανός καί ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, οἱ ὁποῖοι ἐχειροτονήθησαν ᾿Επίσκοποι τό 1935 ὑπό τῶν τριῶν ἐπιστρεψάντων, μετά ἀπό κανονικά διαβήματα καί ἀνοχή δύο περίπου ἐτῶν, κατεδίκασαν τήν θεωρίαν τοῦ πρώην Φλωρίνης περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, αὐτόν δέ τόν πρώην Φλωρίνης, ἀπεκήρυξαν ὡς κακοδοξήσαντα, καί τοῦ ὑπέδειξαν, ὅτι ἡ θέσις του πλέον, ἐφ᾿ ὅσον ἠρνήθη τήν ἀρχικήν του ῾Ομολογίαν καί θεωρεῖ τόν Νεοημερολογιτισμόν, ὡς τήν "Μητέραν του ᾿Εκκλησίαν", εἶναι εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν. Παρά ταῦτα ὁ πρώην Φλωρίνης παρέμεινε εἰς τό παλαιόν καί ὡς "οὐνίτης" πλέον τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐπεδίωξε νά προσβάλῃ τήν ᾿Εκκλησιολογίαν-῾Ομολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., ἡ ὁποία ὅμως παρά ταῦτα ὡμολόγει καί διεκήρυσσε καθαρά ὅτι ὁ Νεοημερολογιτισμός ἀποτελεῖ ἐνεργείᾳ σχίσμα, ἀφ᾿ ἑνός διά τόν ἀντικανονικόν ληστρικόν τρόπον ἐπιβολῆς του, ἀφ᾿ ἑτέρου καί τό κυριώτερον διότι κατεπάτησεν ἀποφάσεις Γνησίων Πανορθοδόξων Συνόδων, ἀλλά καί αὐτῆς τῆς Α' Οἰκουμενικῆς Συνόδου, κατέλυσε δισχιλιετῆ καθηγιασμένην ἑορτολογικήν παράδοσιν καί ἐπεβλήθη διά τόν Οἰκουμενισμόν ὡς πρῶτον βῆμα αὐτοῦ πρός τόν κοινόν συνεορτασμόν τῶν ᾿Ορθοδόξων μετά αἱρετικῶν Παπικῶν καί Προτεσταντῶν, ὅπως ἀκριβῶς προέβλεπεν ἡ παναιρετική οἰκουμενιστική ᾿Εγκύκλιος τοῦ 1920, καί ὅπως ἀκριβῶς ἀπεφάσισεν τό Συνέδριο τῆς Κωνσταντινουπόλεως τοῦ Μαΐου-᾿Ιουνίου 1923. ῾Ο πρώην Φλωρίνης ἐκφράζων ἐπιθυμίαν - ἐντολήν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ἐπιδιώκει τήν διακοπήν καί ἐξάλειψιν τῆς Γνησίας καί Κανονικῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι τίποτε δέν ἠνώχλησε τόσον τόν Χρυσόστομον Παπαδόπουλον δηλαδή τόν Νεοημερολογιτισμόν-Οἰκουμενισμόν κλπ., ὅσον αἱ κατά Μάϊον τοῦ 1935 χειροτονίαι ᾿Επισκόπων καί ἰδιαιτέρως τοῦ ῾Αγιορείτου ῾Ιερομονάχου Ματθαίου εἰς ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης, τάς ὁποίας ἐνήργησαν τόν Μάϊον τοῦ 1935 οἱ τρεῖς ᾿Επίσκοποι, ἀμέσως μόλις ἐπέστρεψαν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Τοῦτο ἀποτελεῖ τήν μεγαλυτέραν συνέπειαν αὐτῶν πρός τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν, τήν ὁποίαν διεκήρυξαν ἅμᾳ τῇ ἐπιστροφῇ των εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ῾Ο πρώην Φλωρίνης τιμωρεῖται καί διώκεται ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν ἀκριβῶς, δι᾿ αὐτόν τόν λόγον, διότι ἐπανέφερε τόν ᾿Επισκοπικόν βαθμόν καί τόν Συνοδικόν θεσμόν εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί ἰδιαίτερα, διότι ἀνέδειξεν τόν μέγαν ῾Ομολογητήν καί ζηλωτήν ἁγιορείτην ῾Ιερομόναχον Ματθαῖον εἰς ᾿Επίσκοπον, ὁ ὁποῖος, ὁμοῦ μετά τοῦ Κυκλάδων Γερμανοῦ, συνεχίζουν μετά τό Φλωρινικόν σχῖσμα νά ἡγοῦνται τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.). ῾Ο πρώην Φλωρίνης, ἐπεδίωξεν ἔκτοτε, (ὅπως ἀκριβῶς τό ἀπήτησεν ὁ νεομερολογιτισμός), νά ἀποκλείσῃ παντί τρόπῳ καί σθένει νέας χειροτονίας ᾿Επισκόπων εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ.. ᾿Εφαντάζοντο ὅτι μέ τόν τρόπον αὐτόν κάποτε θά ἐξέλιπεν ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή καί δέν θά ὑπῆρχον καί ἱερεῖς. Πρός τόν σκοπόν αὐτόν, ἀφ᾿ ἐνός ἐτρομοκρατήθη ὁ Κυκλάδων, μέ τήν "ἀπειλήν" ὅτι, ἄν συμπράξῃ μέ τόν Βρεσθένης εἰς χειροτονίας νέων ᾿Επισκόπων, θά διωχθῇ, ἀφ᾿ ἐτέρου κατώρθωσαν τό 1940 νά τόν ἀποσπάσουν ἐκ τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἀργότερον τό 1949 νά τόν ἑνώσουν μέ τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον. ῎Ετσι ἔμεινε μόνος του ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος. ῾Οσάκις δέ ἐζητήθη ἀπό τόν Κυκλάδων Γερμανόν νά προβῇ μετά τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου κανονικῶς εἰς χειροτονίας ᾿Επισκόπων τό ἠρνεῖτο διαρρήδην, καί ἐδήλωνε ὅτι "δέν ἤθελε νά πάῃ φυλακή". Ματαιώνονται τά σχέδια τοῦ πρώην Φλωρίνης καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ. ᾿Επί ἐννέα περίπου ἔτη (1940-1948) ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος παραμείνας μόνος ᾿Επίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἤδη εὑρισκόμενος εἰς τάς δυσμάς τοῦ βίου του, δέχεται τό αἴτημα Κλήρου καί Λαοῦ νά προβῇ εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου. ῾Ενάμισυ περίπου ἔτος πρίν ἀπό τήν ὁσίαν κοίμησίν του, ἤτοι τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948, συγκαλέσας Σύνοδον μετά τῶν Κληρικῶν του, λαμβάνει τήν ἐντολήν καί ἀποφασίζει καί χειροτονεῖ μόνος του (ἔχων μόνον τό καθολικόν σύμψηφον Κλήρου καί Λαοῦ) τόν διακεκριμένον ἁγιορείτην ᾿Αρχιμανδρίτην Σπυρίδωνα εἰς ᾿Επίσκοπον Τριμυθοῦντος τῆς Κύπρου. ᾿Ακολούθως μετ᾿ αὐτοῦ ἐχειροτόνησεν τούς ᾿Επισκόπους Πατρῶν ᾿Ανδρέα (ἀπό τοῦ 1972 Προκαθήμενος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.,), τόν Θεσσαλονίκης Δημήτριον καί τόν Κορινθίας Κάλλιστον. Οὕτω δέν διεκόπη καί δέν ἀπωλέσθη ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ὡς ἀνέμενον ἡ παράταξις τοῦ πρώην Φλωρίνης καί ὁ Νεοημερολογιτισμός, ὅτι θά διεκόπτετο μετά τήν κοίμησιν τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, καί οὕτω δέν εἰσῆλθεν εἰς νέαν δοκιμασίαν ἡ ᾿Εκκλησία. Αὐτό, ὅμως, τό γεγονός εἶχεν ὡς συνέπεια νά κηρυχθῆ σκληρός διωγμός κατά τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου, ὁ ῾Οποῖος ἐκοιμήθη ὁσίως τήν 14ην Μαΐου τοῦ ἔτους 1950. ῾Ο δόλιος ἐλιγμός τότε, ὅπως καί σήμερα. Τήν 26ην Μαΐου τοῦ ἰδίου ἔτους, δηλαδή ἀμέσως μετά τήν κοίμησιν τοῦ ἀοιδίμου καί ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου Ματθαίου, ὁ πρώην Φλωρίνης προσποιεῖται, ὅτι ἀνακαλεῖ τάς κακοδοξίας του καί αὐτόν τόν ὅρον περί "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσματος, καί ἐκδίδει τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 13)26-5-1950 Ποιμαντορικήν του ᾿Εγκύκλιον. Τό μόνον σημαντικόν αὐτῆς τῆς ᾿Εγκυκλίου εἶναι ἡ ῾Ομολογία του, δι᾿ ἧς ἀναγνωρίζει, ὅτι ἡ αἰτία τοῦ σχίσματος πού αὐτός προεκάλεσε τό 1937 ἦτο αἰτία σοβαρά, δογματική, ἐκκλησιολογική, πίστεως. ῾Ιδού ἡ σχετική δήλωσίς του: "Αἴρομεν τά ἐξ ὑπαιτιότητος ἡμῶν δημιουργηθέντα σκάνδαλα καί πρός τοῦτο ἀνακαλοῦμεν καί ἀποκηρύσσομεν πᾶν ὅ,τι ἀπό τοῦ ετους 1937 ἕως σήμερον ἐγράφη καί ἐλέχθη ὑφ᾿ ἡμῶν, διά κηρυγμάτων, διασαφήσεων, δημοσιευμάτων καί ἐγκυκλίων...καί αὐτόν τόν ἐπιστημονικόν ὅρον "Δυνάμει καί ἐνεργείᾳ". Δυστυχῶς ἡ ὁμολογία αὐτή δέν εἶχε καμμίαν καλήν ἐξέλιξιν, διότι αὐτή ἡ ᾿Εγκύκλιος ἦτο ἕνα ψευδές "χαρτίον" διά νά ἐξαπατήσῃ τούς Γ.Ο.Χ. καί κυρίως νά θέσῃ ὑπό τόν ἔλεγχόν του τάς δύο μεγάλας ἱστορικάς Μονάς, τάς ὁποίας εἶχεν ἱδρύσει ὁ ἀοίδιμος Ματθαῖος καί αἱ ὁποῖαι ἦσαν τά προπύργια τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῏Ητο ἕνα τέχνασμα, μία ὑποκρισία διά νά ἐξαπατήσῃ τούς πιστούς τῆς ᾿Εκκλησίας καί νά ἡγηθῇ Αὐτῆς. ᾿Απολύτως τό ἴδιο συμβαίνει καί πάλιν κατά τά τελευταῖα δύο - τρία χρόνια ...πιό κεκαλυμμένα ὅμως καί πιό δόλια. ῞Οπως ὁ πρώην Φλωρίνης τότε (τό 1950) "ὡμολόγησε" θεωρητικά, ἔτσι καί ὁ σημερινός "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος σήμερα "ὁμολογεῖ", τουλάχιστον εἰς θεωρητικήν ἐπίπεδον, ὅτι δέχεται τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας (Γ.Ο.Χ.), πλήν ὅμως κηρύσσει "ἀναίτιον" τό Φλωρινικόν σχίσμα τοῦ 1937, ἄν καί ἔχῃ, ὡς εἴπομεν, ἔχει σοβαράν ἐκκλησιολογικήν αἰτίαν, καί τοῦτο, διότι θέλει νά ἀποσιωπήσῃ τάς συνεπείας αὐτοῦ τοῦ σχίσματος, ὅπως καί τό θέμα τῆς ἀδιακόπου καί γνησίας ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. ᾿Αποσιωπᾶ ὁ σημερινός ἡγέτης τῶν Φλωρινικῶν καί ἀποκρύπτει τό γεγονός, ὅτι δέν ἔχει ἀδιάκοπον ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ῾Οποίαν κέκτηνται οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος παρά τοῦ πρώην Φλωρίνης (τό ὀρθόν παρά τῶν Δημητριάδος Γερμανοῦ, πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου καί Ζακύνθου Χρυσοστόμου) διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935. Δέν διανοεῖται δέ ἐπ᾿ οὐδενί νά ἐξετασθῇ, ἐντός τῶν πλαισίων τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τῆς ἐπιτρεπομένης ἐκκλησιαστικῆς Οἰκονομίας, τό θέμα τῆς "᾿Αποστολικῆς του διαδοχῆς", τήν ὁποίαν ἔχει ἐκ τῆς Ρωσικῆς Συνόδου τῆς Διασπορᾶς. Διά νά ἐπιτευχθῇ, ὅμως, ἡ ἐν Χριστῷ καί ἐν τῇ ᾿Εκκλησίᾳ Του ἔνωσις ἀπαιτοῦνται καί ἡ καθαρά ῾Ομολογία-᾿Εκκλησιολογία καί ἡ Γνησία ᾿Αποστολική Διαδοχή. Δηλαδή πρέπει νά ἀρθοῦν οὐσισατικά τά δογματικά αἴτια καί νά θεραπευθοῦν καί αἱ ἀρνητικαί Κανονικαί συνέπειαι ἐξ αὐτοῦ τοῦ σχίσματος. Εἶναι χαρακτηριστικόν ὅτι καί μετά τήν ὑποκριτικήν καί πρόσκαιρον αὐτήν ὁμολογίαν του ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἐπέστρεψε, ὡς θά ἔδει, εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά ἀπαιτοῦσε νά ὑποταχθοῦν τά πιστά τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς αὐτόν, ἐνῶ παρέμενε εἰς τό σχίσμα! ᾿Ενῶ δέν ἐφήρμοσε τίποτε εἰς τήν πρᾶξιν ἀπό αὐτήν τήν ψευδοομολογίαν του, συνέχισεν ὅμως ὡς οὐνίτης νά διώκῃ ὑπουλότερον τήν ᾿Εκκλησίαν. Διακηρύττει μάλιστα καί δημοσίως τήν θέσιν του, ὅτι: "ἔπρεπε κάποιος νά ὑποκριθῇ τόν πλαιοημερολογίτην, διά νά ὁδηγήσῃ τούς παλαιοημερολογίτας εἰς τά ὅρια τά κανονικά" (Βλέπε ἄρθρον του εἰς ᾿Εφημερίδα "Βραδυνή" τῆς 10-12-1950). ῞Ορια κανονικά ἐννοεῖ τήν ὑπαγωγήν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ὑπό τήν διοίκησιν καί ἐξάρτησιν τῆς νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας, πράγμα διά τό ὁποῖον μετ᾿ οὐ πολύ (ἐν ἔτει 1951) ἔκαμε συγκεκριμένας προτάσεις εἰς τόν τότε Νεοημερολογίτην ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν Σπυρίδωνα Βλάχον. Καί ὅταν ἀργότερα (ἐν ἔτει 1953), οἱ δύο συνεργάται του ᾿Αρχιερεῖς Πολύκαρπος Χατζῆς καί Χριστόφορος Λιώσης ἐπέστρεψαν εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν ᾿Εκκλησίαν, εἰς τήν γενομένην εἰς αὐτόν πρότασιν, ὅτι καί αὐτός πρέπει νά ἐπισπεύση τήν ἐπάνοδόν του εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν, ἀπήντησεν, ὅτι παραμένει μέ τό παλαιόν καί δέν ἐπιστρέφει εἰς τήν Νεοημερολογιτικήν ᾿Εκκλησίαν, διότι οἱ ὁπαδοί του δέν θά τόν ἀκολουθήσουν, ἀλλά θά ἀκολουθήσουν τούς ᾿Επισκόπους τοῦ Ματθαίου! (Βλέπε: "ΦΩΝΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ", φ. 154)4-5-1953). ῾Η συνέχεια τοῦ Φλωρινικοῦ σχίσματος. Στερεῖται Γνησίας ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Τό 1955 ἀπέθανεν ὁ πρώην Φλωρίνης καί συνεπής εἰς τάς δεσμεύσεις του δέν ἐχειροτόνησε καί δέν ἄφησε διαδόχους εἰς τήν σχισματικήν παράταξίν του. Λέγεται, δέ ὅτι πιεσθείς ἐπανειλημμένως φορτικώτατα ἀπήντησεν: "῎Εχετε ᾿Επισκόπους" καί ἄλλοτε ἠμύνετο μέ τό δίλημμα: "Ποῖον νά χειροτονήσω"; Πάντως ἔμεινε μέχρι τέλους πιστός στήν ἀπό τοῦ 1945 δημοσίαν ὑπόσχεσιν - δέσμευσίν του πρός τό ῾Υπουργεῖον Παιδείας καί Θρησκευμάτων, ὅτι δέν θά ξαναχειροτονήσῃ ᾿Επισκόπους, διότι τοῦτο ἔθιγε τό κῦρος .....τῆς νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχίας. Οἱ ὁπαδοί του παραμείναντες ἀκέφαλοι, τό 1960 προσέφυγον εἰς τήν Σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς εἰς τήν ᾿Αμερικήν ἐκλιπαροῦντες νά χειροτονήσῃ αὕτη ἕναν Κληρικόν τους εἰς ᾿Επίσκοπον, ἀλλά ἡ Σύνοδος ἐκείνη προέταξεν σκληράν ἄρνησιν. ᾿Εν τέλει, ὅμως, ἔπεσε εἰς τήν παγίδα τῶν μυστικῶν καί δολίων διαβουλεύσεων, ἀλλά καί εἰς τήν παγίδα τῆς "Σιμωνίας" ἕνας ᾿Επίσκοπος τῆς Συνόδου ἐκείνης, ὁ Σικάγου Σεραφείμ. Οὗτος ἐν κρυπτῷ καί ἐν ἀπολύτῳ ἀγνοίᾳ τῆς Συνόδου του καί παρά τήν ἀπαγορευτικήν ἀπόφασιν αὐτῆς, ἐχειροτόνησεν ὑπερορίως καί πολλαπλῶς ἀντικανονικῶς - πραξικοπηματικῶς, τόν ῾Ιερομόναχον ᾿Ακάκιον Παπᾶν εἰς "᾿Επίσκοπον Ταλαντίου". Σημειωτέον, ὅτι μεταξύ χειροτονήσαντος καί χειροτονηθέντος ἀπεφασίσθη (ἐνόρκως ὅπως ἔχει καταγγελθεῖ) νά παραμείνῃ ἐν κρυπτῷ ἡ πράξις αὐτή καί νά μήν ἀποκαλυφθῇ εἰς τό εὐρύ κοινόν ποῖος ἐχειροτόνησεν. Μετά ἔτη, ἠναγκάσθησαν οἱ Φλωριναῖοι (ὁ ᾿Ακάκιος εἶχεν ἤδη ἀποθάνει) νά παρουσιάσουν ὄχι "χειροτονητήριον", ἀλλά μίαν ἁπλῆν "βεβαίωσιν", τήν ὁποίαν ὑπέγραφεν μόνον ὁ Σικάγου Σεραφείμ, καί μέ τήν ὁποίαν ἐβεβαίωνε, ὅτι αὐτός "μεθ᾿ ἑνός ἑτέρου" ἀνωνύμου καί ἀγνώστου (!) ἐχειροτόνησε τόν ᾿Αρχ)την ᾿Ακάκιον εἰς ᾿Επίσκοπον "Ταλαντίου". ῞Οτε δέ ἀργότερον ἐδηλώθη τό ὄνομα τοῦ δῆθεν συμπράξαντος ἐπισκόπου , τότε ἐκεῖνος διαρρήδην ἠρνήθη, δηλώσας ὅτι δέν γνωρίζει κἄν τό θέμα! ῾Επομένως ἡ ἐν λόγῳ χειροτονία πάσχει πολλαπλῶς, διότι: α) ῾Ο Σικάγου Σεραφείμ δέν εἶχε κανένα κανονικόν δικαίωμα νά προβῇ εἰς τήν συγκεκριμένην χειροτονίαν ᾿Επισκόπου. β) ῾Ο ᾿Ακάκιος Παπᾶς ἀπήτησε νά χειροτονηθῇ ὑφ᾿ ἑνός, ἐνῶ ὑπῆρχον καί ἄλλοι ᾿Επίσκοποι. ᾿Εχειροτονήθη δέ διά νά πλήξῃ τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ ἐν ῾Ελλάδι συντηρῶν καί ἐνισχύων τήν σχισματικήν παλαιοημερολογιτικήν παράταξιν τοῦ πρώην Φλωρίνης. γ) "᾿Εχειροτονήθη" λάθρᾳ καί παρά τήν ρητήν ἄρνησιν - ἀπαγόρευσιν τοῦ Προκαθημένου καί τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων νά χειροτονηθῇ ᾿Επίσκοπος διά τήν ῾Ελλάδα καί τήν παράταξιν αὐτήν. δ) ῾Ο ᾿Επίσκοπος πού ἐτέλεσε τήν "χειροτονίαν", ὅπως καί ἡ Σύνοδος του εἶχε πλήρη κοινωνίαν μετά τῶν Νεοημερολογιτῶν, ἀλλά καί εἰς τό σῶμά της ἡ Ρωσική Σύνοδος εἶχεν ὡς μέλη της καί ἐπισκόπους νεοημερολογίτας. Δηλαδή ὁ ᾿Ακάκιος ἐχειροτονήθη ὡς ἀπό Νεοημερολογίτην . ε) ῾Η "χειροτονία" αὐτή εἶχεν ὡς σκοπόν νά ὑπηρετήσῃ καί νά ἐνισχύσῃ τό σχίσμα εἰς τήν ῾Ελλάδα, τό ὁποῖον ἔπληττε τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. ἀπό τό 1937, καί στ) ῾Η συγκεκριμένη "χειροτονία" κατηγορήθη καί ὡς Σιμωνιακή! Καί ἡ δευτέρα ὅμως "χειροτονία", τήν ὁποίαν ἐπεχείρησε εἰς τήν ῾Ελλάδα ὁ οὕτω προκύψας ὡς "Ταλαντίου" ᾿Ακάκιος, χειροτονήσας τόν "Γαρδικίου" Αὐξέντιον Πάστραν, μετέπειτα ᾿Αρχιεπίσκοπον τῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἐγένετο μέ τήν σύμπραξιν τοῦ γνωστοῦ Λατινόφρονος "Χιλῆς" Λεοντίου . ῎Ετσι ἡ ἀκέφαλος παράταξις τοῦ πρώην Φλωρίνης, τήν ὁποίαν, ἀποθανών τό 1955, ἀφῆκεν ἄνευ "᾿Επισκόπων", ἐπανεῦρεν "᾿Επίσκοπον" τό 1960, τοῦ ὁποίου ὅμως ὡς προελέχθη ἡ χειροτονία εἶναι καί πολλαπλῶς ἀντικανονική, καί δέν εἶναι Γνησία, διότι προέρχεται ἀπό ᾿Επίσκοπον, ὁ ὁποῖος δέν εἶχε καταδικάσει, οὔτε ὁ ἴδιος, οὔτε ἡ Σύνοδός του τόν νεοημερολογιτισμόν, ἀλλά καί εἶχεν ἐπίσημον κοινωνίαν μετά τῶν νεοημερολογιτικῶν ᾿Εκκλησιῶν. Δηλαδή δέν ἀναγνωρίζεται ᾿Αποστολική Διαδοχή εἰς τούς "᾿Επισκόπους" τῆς σχισματικῆς αὐτῆς παρατάξεως καί ὅλων τῶν λοιπῶν "ὑποπαρατάξεων" ἤ "ὑπερπαρατάξεων". ῾Η παράταξις τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" κ. Χρυσοστόμου Κιούση δέν εἶναι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ἀλλά μία σχισματική παράταξις. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, τά ὁποῖα πολύ σύντομα ἀναφέραμε, προκειμένου νά ἔχετε μία στοιχειώδη, ἀλλά ὀρθήν πληροφόρησιν, γίνεται ἀπόλυτα φανερόν, ὅτι ἡ ὑπό τόν ᾿Αρχιεπίσκοπον κ. Χρυσόστομον Κιούσην παράταξις δέν ἔχει καμμίαν ἀπολύτως σχέσιν μέ τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., ἀλλά εἶναι ἡ συνέχεια τῆς ἀπό τοῦ 1937 σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου. Αὕτη δέν ἔχει οὔτε ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν, οὔτε κανονικήν καί γνησίαν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. ῾Ο σημερινός ἡγέτης τοῦ σχίσματος τούτου, ὁ κ. Χρυσόστομος δέν ἐκπροσωπεῖ τίποτε ἀπό τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.), ὁ δέ ἰσχυρισμός του, καθ᾿ ὅν: "ἡμεῖς (δηλαδή ἡ παράταξίς του)...ἀποτελοῦμεν τήν συνέχειαν τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Ορθοδόξου τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας...", ὡς ὅλως ἀναληθής εἶναι καί βλάσφημος καί ἀποτελεῖ καθαράν παραπληροφόρησιν - παραπλάνησιν, ἡ ὁποία ἀποβλέπει εὐθέως εἰς τήν ἐξαπάτησιν τῶν Χριστιανῶν τῆς Κατακομβικῆς ᾿Εκκλησίας. ῾Ιστορικαί ἀναλήθειαι καί βλασφημίαι. ᾿Ανεπίτρεπτοι ὡς ἀναληθεῖς, ἀλλά καί ὡς βλάσφημοι, εἶναι καί οἱ ἰσχυρισμοί τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, εἰς τό ἴδιο κείμενο, κατά τούς ὁποίους, λέγει: "Δοκιμάζομεν, ὅμως, τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς Μαρτυρικῆς μας ᾿Εκκλησίας, διότι οἱ μέν προερχόμενοι ἐκ τοῦ ᾿Επισκόπου Ματθαίου ἀπεσπάσθησαν δημιουργήσαντες σχῖσμα ἐξ αἰτίας ἀλόγου φανατισμοῦ. Διά τό ἀληθές ὅμως παρεσύρθησαν ἀπό δεινόν τινά ἱερωμένον ἐγκάθετον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν νεοημερολογιτῶν, Εὐγενίου Τόμπρου, ὀνομαζόμενον, ὁ ὁποῖος εἰσεχώρησεν εἰς αὐτούς καί ὑπεκρίθη τόν θερμόν ζηλωτήν εἰς ἀκριβολογίαν πίστεως μέ ἀποτέλεσμα τήν ἀποπλάνησιν τοῦ γέροντος ᾿Επισκόπου Ματθαίου παρασύρας τοῦτον εἰς δύο φοβερά ὀλισθήματα. Τό πρῶτον, ἀπόσχισιν ἀπό τῶν χειροτονησάντων αὐτόν Μητροπολιτῶν πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου κλπ., ὅστις ἐδικάσθη καί ἐξωρίσθη δίς διά τήν ὀρθόδοξον πίστιν καί ἀπέθανεν ἐν ὀρθοδόξῳ ῾Ομολογίᾳ. Δεύτερον, εἰς χειροτονίαν ἐπισκόπων ὑπό μόνου ἐκείνου περί τό τέλος τῆς ζωῆς του κατά παράβασιν τοῦ α' ᾿Αποστολικοῦ κανόνος. Τήν ἀκυρότητα τῆς χειροτονίας των οἱ Ματθαιϊκοί μετά ἔτη ἐζήτησαν νά διορθώσουν ἀπό τήν Ρωσικήν ἐν διασπορᾷ ᾿Εκκλησίαν εἰς ᾿Αμερικήν. ᾿Εδέχθησαν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν, πλήν ὅμως ἐξ᾿ ἐσωτερικῆς των διαμάχης ἀπεκήρυξαν ὑστέρως τήν !!! ἐκκλησιαστικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου καί ἐπανῆλθον οὕτω εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν. Ματαίως, ὅθεν, καί σφαλερῶς πιστεύουν, ὅτι ἔχουν κανονικήν ᾿Αποστολικήν διαδοχήν, ἐφ᾿ ὅσον ἔχουν τήν ἐκδίκησιν τοῦ Α' ᾿Αποστολικοῦ Κανόνος, ἆρα εἶναι ἀντικανονικοί". Αἰσθανόμεθα μεγίστην λύπην, ἀλλά καί ἱεράν ἀγανάκτησιν, διότι ὁ σημερινός ἡγέτης τοῦ φλωρινικοῦ σχίσματος κ. Χρυσόστομος Κιούσης μέσα εἰς ἕνα τόσο μικρόν κείμενον περιέλαβε καί πάλιν τόσας ἀναληθείας καί βλασφημίας μή σεβόμενος οὔτε τήν ἱστορικήν, οὔτε τήν δογματικήν ἀλήθειαν. Λέγει κατ᾿ ἀρχήν: "Δοκιμάζομεν, ὅμως, τήν πικρίαν τοῦ χωρισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς μας ἐκκλησίας...". Τοῦτο ἀποτελεῖ βλασφημίαν, διότι λέγει "περί χωρισμοῦ τῆς μαρτυρικῆς μας ᾿Εκκλησίας" καί ἐννοεῖ βεβαίως, ὡς "μαρτυρικήν ἐκκλησίαν" τήν σχισματικήν του παράταξιν. ῾Η ᾿Εκκλησία, ὅμως, δέν χωρίζεται, δέν σχίζεται, δέν μοιράζεται, οὔτε καί μερίζεται. Τό 1937 δέν ἀπεσπάσθησαν οἱ ᾿Επίσκοποι Βρεσθένης Ματθαῖος καί Κυκλάδων Γερμανός, ἀλλά ἀπεσχίσθησαν λόγῳ τῆς κακοδοξίας των οἱ περί τόν πρώην Φλωρίνης, διότι ἠρνήθησαν τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. καί ἀνεγνώρισαν ὡς μητέρα των ᾿Εκκλησίαν τήν ΣΧΙΣΜΑΤΟΑΙΡΕΣΙΝ ΤΟΥ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΥ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ, καί δι αὐτόν τόν λόγον ἀπεκηρύχθησαν. Αὐτή εἶναι ἡ χειροπιαστή καί ἀναμφισβήτητος ἀλήθεια, τήν ὁποίαν ὅμως δυστυχῶς διαστρέφει ὁ ἀντικανονικῶς φερόμενος ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ." κ. Χρυσόστομος . Εἶναι, ἐπίσης, ἀπολύτως ψευδές, ὅτι ὁ Πρωθιερεύς Εὐγένιος Τόμπρος εἶχεν ἔστω καί τήν ἐλαχίστην ἀνάμειξιν εἰς τό Φλωρινικόν σχίσμα τοῦ 1937, ἀφοῦ ἦτο παντελῶς ἄγνωστος εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. καί πρό καί ὀλίγα ἔτη μετά τό σχίσμα . Οὔτε "ἀπεπλανήθη", οὔτε παρεπλανήθη, οὔτε παρεσύρθη ὁ πολιός τότε Γέρων ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος ὑπό οὐδενός, ἀλλά ἐκάλεσε πραγματικήν Σύνοδον μετά τῶν Κληρικῶν του, καί ἀπεφάσισεν ἐλευθέρως καί ἐν ῾Αγίῳ Πνεύματι. Τό θέμα τόσον τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1948 ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου, ὅσον καί τῶν "χειροτονιῶν" τοῦ ᾿Ακακίου τό 1960, καί ἀργότερα τοῦ Αὐξεντίου καί ἐκείνων τῶν ἀνομολογήτων τοῦ 1979 εἶναι θέματα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου, τόν ὁποῖον προωθεῖ ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. διά νά λάμψῃ καί ἐπ᾿ αὐτῶν τῶν θεμάτων ἡ ἀλήθεια ἐπί τῷ τέλει τῆς ἐν Χριστῷ ἑνώσεως. ῾Η Γνησιότης τῆς ἀδιακόπου ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ποτέ δέν ἀμφέβαλε διά τήν δογματικήν πληρότητα καί ἐγκυρότητα τῶν ᾿Επισκοπικῶν χειροτονιῶν ὑπό τοῦ Βρεσθένης Ματθαίου. Αἱ χειροτονίαι τοῦ 1948 εἶναι ἀπολύτως ἔγκυροι καί οὐδείς ἐχέφρων ποτέ τάς ἀμφεσβήτησεν, ἐκτός ἀπό τήν σχισματικήν αὐτήν παράταξιν τῶν Φλωρινικῶν, ἡ ὁποία ἐξεφράσθη μέ ἰδιαίτερον μένος, ἐνῶ ἐβλασφήμησε καί κατά τοῦ ῾Αγίου Πνεύματος, τό ῾Οποῖον κατέστησεν αὐτούς οὐσίᾳ Κανονικούς καί Γνησίους Διαδόχους τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων. Αἱ χειροτονίαι τοῦ ἀοιδίμου ᾿Αρχιεπισκόπου Ματθαίου εἶναι ἀπολύτως ἔγκυροι καί δογματικῶς πλήρεις, διότι ὅταν οὗτος τόν Σεπτέμβριον τοῦ 1948 προέβη εἰς χειροτονίαν ᾿Επισκόπου μόνος του, συνέτρεχον λόγοι ᾿Εκκλησιαστικοί πραγματικοί, οἱ ὁποῖοι συνέθετον τεραστίαν ἀδήριτον ἀνάγκην καί ἐπέβαλον νά πράξῃ τοῦτο: α) ᾿Αποδεδειγμένως δέν ὑπῆρχεν ἄλλος ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιερεύς μετά τοῦ ὁποίου θά ἠδύνατο νά συμπράξῃ ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἡ δέ ᾿Εκκλησία εὑρίσκετο συνεχῶς ὑπό σκληρόν διωγμόν, ἐνῶ τό 1948 ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος εὑρίσκετο ἕνα μόλις βῆμα πρίν ἀπό τήν ὁσίαν κοίμησίν του. β) ῎Ητο ὑποχρεωμένος βάσει τῆς ῾Ομολογίας-᾿Εκκλησιολογίας του καί τῆς εὐθύνης του ὡς ῾Ιεράρχου τῆς ᾿Εκκλησίας, νά ἀφήσῃ ᾿Επισκόπους διαδόχους, δηλαδή νά ἀφήσῃ ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, ἄλλως οὐσίᾳ θά καθίστατο ἀρνητής τῆς ᾿Εκκλησίας, θά ἐπρόδιδεν αὐτήν καί θά τήν εἰσήγαγεν εἰς νέας δοκιμασίας χειροτέρας τῆς 10ετίας τοῦ 1924-1935. γ) Δέν ἐχειροτόνησε διά νά προκαλέσῃ φατρίαν, σχίσμα ἤ καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον νά πλήξῃ, ἤ νά βλάψῃ τήν ᾿Εκκλησίαν, ἀλλά τά πάντα ἐποίησεν πρός χάριν τῆς χειμαζομένης ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί δ) Οὐσιαστικά δέν κατέλυσε τήν Κανονικήν τάξιν, ἀλλά ἀπολύτως δικαιολογημένα καί ἐπιβεβλημένα ὑπερέβη τήν ἀκρίβειαν τοῦ Α'᾿Αποστολικοῦ Κανόνος καί ἐνήργησε κατά τήν σχετικήν Διάταξιν τῶν ᾿Αποστολικῶν Διαταγῶν, αἱ ὁποῖαι προβλέπουν τήν ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίαν ᾿Επισκόπου εἰς περίπτωσιν διωγμοῦ ἤ ἄλλης τινός ἀνάγκης . ᾿Αντιθέτως πρός ὅλα ταῦτα ἡ "χειροτονία" ἀπό τἠν ὁποία ἔχει τήν διαδοχήν ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἶναι πολλαπλῶς κατάφωρα ἀντικανονική, διότι, ἐπαναλαμβάνομεν: α) ᾿Εγένετο ἄνευ ἐκλογῆς καί ὑφ᾿ ἐνός, ἐνῶ, ὑπῆρχον καί ἄλλοι ᾿Επίσκοποι. β) ᾿Εγένετο ὑπερορίως, κρυφίως καί Σιμωνιακῶς, καί παρά τήν ἐπίσημον ἀπόφασιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου νά μήν χειροτονηθῇ ὁ ᾿Ακάκιος, διότι εἰς τήν ῾Ελλάδα ὑπῆρχον οἱ ᾿Επίσκοποι, οἱ ἕλκοντες τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀπό τόν ἀοίδιμον Ματθαῖον. γ) ᾿Εγένετο ὑπό ᾿Επισκόπου τῆς Συνόδου τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, ἡ ὁποία ἐκοινώνει ἐπισήμως μέ τούς νεοημερολογίτας καί ἑπομένως εἶναι ὡς νά ἐχειροτονήθη ὑπό Νεοημερολογίτου. δ) ᾿Εγένετο διά νά στερεωθῇ καί νά συνεχισθῇ καί διευρυνθῇ τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης. ῾Ετέρα ἀναλήθεια τοῦ κ. Χρυσοστόμου. Ποία ἡ ἀλήθεια διά τήν λεγομένην "χειροθεσίαν". ῾Ετέρα ἀναληθής καί βλάσφημος θέσις τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση εἶναι αὐτή, καθ᾿ ἥν, δῆθεν, ἐζητήσαμεν, ὅπως γράφει, νά διορθώσωμεν τήν "ἀκυρότητα", τῆς χειροτονίας τοῦ 1948 "ἐδέχθημεν ἀναχειροτονίαν ἤ χειροθεσίαν κλπ" ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον τῆς Διασπορᾶς. Εἶναι ἀναληθές καί τοῦτο. ᾿Ιδού τί ἀκριβῶς συνέβη, ἄσχετα ἀπό τό τί ἀληθινά ἐπεδιώκετο τότε νά συμβῇ εἰς βάρος τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ᾿Επισκόπων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος ἐκ μέρους τῶν ἐγκαθέτων εἰς τήν Φλωρινικήν παράταξιν.. Τό 1971 ἀπεστάλη ὑπό τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου Συνοδική ᾿Εξαρχία εἰς τήν ᾿Αμερικήν διά νά συναντηθῇ μετά τῆς Ρωσικῆς Συξόδου εἰς τά πλαίσια τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς. ᾿Επεδιώχθη νά διαφωτισθῇκαί βοηθηθῇ ἡ Ρωσική Σύνοδος, ὥστε νά ἀποκηρύξῃ τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς ἐνεργείᾳ σχισματοαιρέσεως καί νά διακόψῃ κάθε κοινωνίαν μετ᾿ αὐτοῦ. ᾿Αφοῦ ἡ Ρωσική Σύνοδος ἀπεδέχθη ἐν Συνόδῳ τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ὑπεσχέθη, ὅτι κόπτει κοινωνίαν μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ (Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου κλπ.) καί πλέον, (κατά τήν ἐπίσημον μαρτυρίαν τοῦ Σεβ/του Κιτίου, ἑνός τῶν μελῶν τῆς ᾿Εξαρχίας), θά ἔχῃ ᾿Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μόνον μετά τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., κατόπιν ἐτέθη καί τό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας, ὄχι διότι ὑπῆρχεν ἤ ὑπάρχει ἡ παραμικρά ἀμφιβολία περί τῆς πληρότητος καί τῆς ἐγκυρότητος τοῦ μυστηρίου τῆς κατά τό 1948 χειροτονίας, ἀλλά ἐτέθη ἀποκλειστικῶς πρός χάριν τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἡ ὁποία ἰσχυρίζετο ὅτι δέν ἐπιστρέφει εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ. διότι δῆθεν "εἶναι ἄκυροι αἱ χειροτονίαι τῶν ᾿Επισκόπων της", ὅπως ἀσεβῶς καί βλασφήμως τό ἐπαναλαμβάνει καί ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης εἰς τήν Διακήρυξίν" του. ᾿Εζητήθη, λοιπόν, ὅπως ἀποφανθῇ βάσει τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων ἡ Ρωσική ἐν Διασπορᾷ Σύνοδος, καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας, ἀφοῦ ἐδήλωσε προηγουμένως, ὅτι ἀποδέχεται τήν ῾Ομολογίαν-᾿Εκκλησιολογίαν καί ὅτι εἶναι ἑνωμένη πλέον μετά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί τοῦτο, ἐπαναλαμβάνομεν, προκειμένου οἱ Φλωριναῖοι νά ἀποβάλουν τήν πλάνην καί τήν βλασφημίαν κατά τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.καί νά ἑνωθοῦν ἐν τῇ Εκκλησίᾳ, καί νά πεισθοῦν, ὅτι οἱ ᾿Επίσκοποι τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι Κανονικοί ᾿Αρχιερεῖς καί διάδοχοι τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων. ῞Ολη, λοιπόν, ἡ δεοντολογία τῆς πρωτοβουλίας συνίστατο εἰς τό νά εὑρεθῇ ὀρθόδοξος τρόπος νά θεραπευθῇ τό σχίσμα τοῦ πρώην Φλωρίνης. ᾿Εν προκειμένῳ καί ὁ προκάτοχός τοῦ κ. Χρυσοστόμου, Αὐξέντιος, ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" τότε τῆς Φλωρινικῆς παρατάξεως, τόν διαψεύδει, διότι εἰς τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. Πρωτ. 534)18-9-1971 ἐπίσημον ᾿Εγκύκλιόν του, δέν λέγει αὐτά πού γράφει ὁ κ. Χρυσόστομος Κούσης! Δέν λέγει οὔτε περί "ἀναχειροτονίας" τῶν ᾿Επισκόπων μας, πού πῆγαν στήν ᾿Αμερική, οὔτε περί "χειροθεσίας" ὑπό τήν ἔννοιαν πού τήν ὑπονοεῖ ὁ κ. Χρυσόστομος, ἀλλά λέγει ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος "ἀπεφάσισε νά ἀναγνωρίσῃ ὡς κανονικούς τούς ψευδεπισκόπους τοῦ ἀποβιώσαντος κυροῦ Ματθαίου...", διά τόν λόγον δέ αὐτόν διέκοψε τήν κοινωνίαν (ὁ Αὐξέντιος) μέ τήν Ρωσικήν Σύνοδον καί μέχρι σήμερον δέν ἐπικοινωνοῦν ἐπισήμως. ᾿Απορεῖ κανείς μέ τήν τόση ἀφέλεια μέ τήν ὁποίαν ψεύδεται καί παραπληροφορεῖ ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης. Τέλος ἡ ῾Ιερά ἡμῶν Σύνοδος μετά ἐλάχιστα ἔτη, ὅταν διεπίστωσε, ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν τηρεῖ ἐν τῇ πράξει ὅσα ἀπεδέχθη καί ὡμολόγησε τό 1971, ἐξηντληθέντων δέ καί ὅλων τῶν κανονικῶν διαβημάτων, ἠναγκάσθη νά διακόψη τήν μετ᾿ αὐτῆς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ἀδιαφοροῦσα παντελῶς δι αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ κ. Χρυσόστομος, ὅτι δῆθεν μέ τήν ἀποκήρυξιν "ἐπανήλθομεν εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν", διότι ἀκριβῶς ποτέ, οὐδ᾿ ἐπί στιγμήν, δέν ἐξηρτήθη ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον. ῾Η θέσις, ἐπίσης, τοῦ κ. Χρυσοστόμου, εἰς τό ἴδιον κείμενον, καθ᾿ ἥν δῆθεν ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας "ἀπεκήρυξεν ὑστέρως τήν Ρωσικήν πρᾶξιν τῆς Ρωσικῆς Συνόδου...", μόνον ὡς ἐσκεμμένη καί κακή μπορεῖ νά χαρακτηρισθῇ, διότι εἶναι ἀναληθής καί ἐν προκειμένῳ ἡ θέσις αὐτή σημαίνει, ὅτι ἐμμέσως ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἀπεδέχθη, ὅτι ἐγένετο πράγματι ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσία καί ἑπομένως ἡ ᾿Αποστολική ἡμῶν Διαδοχή ἐξηρτήθη ἀπό τήν Ρωσικήν Σύνοδον. Τοῦτο ὅμως εἶναι ἀναληθές καί βλάσφημον, τό δέ ἀληθές εἶναι ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος διά λόγους πίστεως καί ῾Ομολογίας διέκοψεν πᾶσαν κοινωνίαν μετά τῆς Ρωσικῆς ἐν Διασπορᾷ Συνόδου, δέν ἀπεκήρυξεν ὅμως καμμίαν οὐσιαστικήν Πρᾶξιν χειροθεσίας, διότι δέν ὑπῆρξε ποτέ οὐσιαστική χειροθεσία. Τοῦτο πού γράφει ὁ κ. Χρυσόστομος, δηλαδή τό περί ἀποκηρύξεως τῆς "Χειροθεσίας", ἐντάσσεται εἰς τό δόλιον σχέδιον διά μίαν ἔμμεσον, ἐκ μέρους τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων ἀποδοχήν, ἔστω καί θεωρητικῶς, ὅτι πράγματι ἐγένετο χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν, καί ἔτσι νά προσβληθῇ ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ.. ῞Ο,τι δυστυχῶς ἐπέτυχον μέ τόν πρώην Κορινθίας Κάλλιστον, τόν ὁποῖον ἀπεδέχθησαν ὡς ᾿Επίσκοπον ἀπό τό 1971). Διότι ἀποκηρύσσω ἤ καταδικάζω κάτι τό ὁποῖον εἶναι ἤ θεωρεῖται πραγματικότης. ᾿Εν προκειμένῳ ἡ ᾿Εκκλησία δέν ἀπεκήρυξε τίποτα, διότι δέν ἐδέχθη τίποτα τό οὐσιαστικόν. ῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία ὁμολογεῖ ὅτι εἶναι πράγματι ἡ Γνησία καί Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι κρατεῖ καί διαφυλάσσει ἀκαινοτόμητον τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί κέκτηται ἀδιάκοπον τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν οἱ ᾿Επίσκοποί της ἔλαβον ἀπό ᾿Επισκόπους χειροτονηθέντας πρό τοῦ σχίσματος τοῦ 1924, καί τήν ὁποίαν μετέδωκαν πλήρη καί τελείαν διά τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 καί μετέπειτα ἀλληλοδιαδόχως μέχρι σήμερον. ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. εἶναι ἡ Γνησία, Κανονική καί ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, διότι ἀποτελεῖ τήν ἀδιάκοπον καί μετά τό 1924 συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, καί ὀντολογικῶς ταυτίζεται πρός τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Πατέρων, τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν ῾Αγίων ᾿Αποστόλων, τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ. Κηρύσσει τήν ἐκκλησιολογικήν αἵρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ῾Ο "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς σχισματικῆς αὐτῆς παρατάξεως ἀποκαλύπτεται περαιτέρω, ὅτι βλασφημεῖ καί κατά τοῦ δόγματος τῆς ᾿Ορθοδόξου ῎Εκκλησιολογίας, διότι εὐθέως καί ρητῶς κηρύσσει ὅτι: "῾Η αὐθαίρετος εἰσαγωγή τοῦ νέου ἡμερολογίου ἐδημιούργησε σχίσμα εἰς τήν ἐκκλησίαν μέ τήν ἐφαρμογήν τοῦ ταυτοχρόνου συνεορτασμοῦ μετά τῆς αἱρετικῆς δυτικῆς ἐκκλησίας καί διήρεσε οὕτω τήν μίαν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ εἰς δύο...". ᾿Ιδού ἡ "᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία" τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση: "Γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" διακηρύσσει, ὅτι ἡ Μία ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ διηρέθη εἰς δύο! ῞Ο,τι ἀκριβῶς λέγει καί φρονεῖ ὁ ἀντίχριστος Οἰκουμενισμός. Καί ἐρωτῶμεν: Εἰς τί διαφέρει ἐν προκειμένῳ ὁ ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος ᾿Αθηνῶν" φερόμενος κ. Χρυσόστομος Κιούσης ἀπό τόν ὡς "Πατριάρχην Κων)λεως" φερόμενον κ. Βαρθολομαῖο ᾿Αρχοντώνη, ὁ ὁποῖος κηρύσσει: "Εἴθε ὁ Κύριος νά ἀξιώσῃ ἡμᾶς νά ἴδωμεν καί τήν ἀνάστασιν τῆς ἑνότητος τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας Αὐτοῦ". Κατά τόν κ. Χρυσόστομο ἡ Μία ᾿Εκκλησία διηρέθη εἰς δύο, κατά δέ τόν κ. Βαρθολομαῖο ἡ ᾿Εκκλησία διαιρεθεῖσα εἰς δύο κατέστη νεκρά καί εὔχεται νά "ἀναστηθῇ μέ τήν ἕνωσιν..." Δέν ὑπάρχει μεγαλυτέρα ἀπό αὐτήν αἵρεσις. Διότι μετά ἀπό τήν διαίρεσι τῆς ᾿Εκκλησίας εἰς δύο πρέπει νά διηρέθη καί ὁ Χριστός εἰς δύο (ἥμαρτον Κύριε) καί ἑπομένως ὡς λέγει ὁ Οἰκουμενισμός "ἀπέθανεν ὁ Χριστός". Μεγαλυτέρα, ὅμως αὐτῆς τῆς περί διαιρέσεως τῆς Μιᾶς, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας αἵρεσις δέν εἶναι ἄλλη. Εἶναι ἡ τελευταία καί μεγίστη ὅλων τῶν αἱρέσεων. Βάσει αὐτῆς τῆς θέσεως τοῦ κ. Χρυσοστόμου καί τοῦ Οἰκουμενισμοῦ ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ ἀπ᾿ ἀρχῆς "διαιρεῖται" καί "πολλαπλασιάζεται" μέ κάθε σχίσμα τῶν αἱρετικῶν, ὅπως καί μέ τόν Νεοημερολογιτικόν τοῦ 1924, ἀπό μία διηρέθη εἰς δύο, ὅπως κηρύσσει εἰς τήν διακήρυξίν του ὁ κ. Χρυσόστομος! ῎Απαγε τῆς βλασφημίας. Δι αὐτῆς προβάλλεται αὐτουσία ἡ περί ᾿Εκκλησίας σατανική διδασκαλία τοῦ Οἰκουμενισμοῦ.(῾Ορᾶτε πλείονα: ᾿Ελευθ. Γκουτζίδη, ΚΥΡΙΑΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ 1997, Θεσσαλονίκη 1997, σελ. 24 κ. ἑξ.). ῾Ο Οίκουμενισμός εἰς ὅλον του τό μεγαλεῖον. Εἰς ἄλλο σημεῖον τῆς περιβοήτου "ΔΙΑΚΗΡΥΞΕΩΣ" του σημειώνει: "῾Ημεῖς τηροῦμεν τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν τοῦ πεφωτισμένου ποιμενάρχου ἡμῶν ἀειμνήστου πρ. Φλωρίνης Χρυσοστόμου, ὅστις ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ἱερόν μας ἀγῶνα προσδώσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν διά τοῦ χαρίσματος τῆς ῾Ιερωσύνης, ἔχομεν τήν διαδοχήν καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν καί κανονικήν ἐξ᾿ ἐκείνου συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας. Θεωρούμεθα δέ ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς Πολιτείας". Καί πάλιν ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης ἀρνεῖται τήν μοναδικότητα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ καί δέχεται ἀφ᾿ ἐνός περισσοτέρας ᾿Εκκλησίας καί ὅτι "ἡ ἐκκλησία του", πού εἶναι ἡ μία ἀπό τίς ...δύο (!), θεωρεῖται "ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ὀρθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ἀρχῶν τῆς Πολιτείας! Τί σημαίνουν ὅλα τά ἀνωτέρω: Λέγει ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος, ἐλάμπρυνε καί ἐστερέωσε τόν ῾Ιερόν μας ἀγῶνα "προσδώσας σύν τοῖς ἄλλοις ὑπόστασιν ἐκκλησιαστικήν....." Δηλαδή ἡ "ἐκκλησία" του ἔχει τήν ὑπόστασίν της ἀπό τόν Φλωρίνης Χρυσόστομον Καβουρίδην! ᾿Αποδέχεται καί ὁμολογεῖ, ὅτι "ἡ ἐκκλησία του" εἶναι μία παρασυναγωγή μέ ἱδρυτήν καί ἡγέτην ἄνθρωπον, τόν Χρυσόστομον Καβουρίδην. "῎Εχομεν τήν διαδοχήν, λέγει, καί ἀποτελοῦμεν τήν γνησίαν καί κανονικήν ἐξ᾿ ἐκείνου συνέχειαν τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ελληνικῆς ᾿Εκκλησίας". ᾿Ασφαλῶς ὁ ἴδιος δέν καταλαβαίνει αὐτά πού ἰσχυρίζεται, ἑρμηνεύοντες, ὅμως, τό κείμενόν του, πρέπει νά εἴπωμεν, ὅτι ὁ πρώην Φλωρίνης ἄφησε σχισματικήν παράταξιν καί αὐτήν συνεχίζει ὀ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος Κιούσης. ῎Αν δέ ἐννοῇ καί τήν "᾿Αποστολικήν του Διαδοχήν", δυστυχῶς ὁ πρώην Φλωρίνης δέν ἄφησε ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν. Τήν ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν, τήν ὁποίαν ἔλαβεν κανονικῶς ὁ πρώην Φλωρίνης πρό τοῦ νεοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τήν μετέδωκεν εἰς τόν ᾿Επίσκοπον Βρεσθένης Ματθαῖον τόν Μάϊο τοῦ 1935 καί ἐν συνεχείᾳ ὁ ἀοίδιμος ὁμολογητής Ματθαῖος εἰς τούς ὑπ᾿ αὐτοῦ χειροτονηθέντας ᾿Αρχιερεῖς. ῾Ο κ. Χρυσόστομος Κιούσης, καί ὅλες οἱ ὁμάδες οἱ ὁποῖες προῆλθον ἐκ τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἔχουν "διαδοχήν" ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. Σημειώνομεν καί πάλιν ἐνταῦθα, ὅτι οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχον καί ἔχουν πλήρη κοινωνίαν μετά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ, ἀκόμη καί μετά Καρδιναλίων . -Διατυπώνει, ἐπίσης εἰς τό ἀνωτέρω κείμενον, τήν αἱρετικήν - οἰκουμενιστικήν θεωρίαν τῶν κλάδων (BRANCH THEORY), καθ᾿ ἥν πολλαί αἱρετικαί - σχισματικαί "ἐκκλησίαι" εἶναι κλάδοι τῆς Μιᾶς ᾿Εκκλησίας. ᾿Εν προκειμένῳ ἡ παράταξίς του θεωρεῖται "ὁ κορμός τῆς μαρτυρικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ἐν ῾Ελλάδι ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας"!!!, ᾿Εκτός, δηλαδή, τοῦ ὅτι προπαγανδίζει τήν σχισματικήν του παρασυναγωγήν ὡς "᾿Εκκλησίαν", ἐκτός τοῦ ὅτι ἐπαναλαμβάνει ἀκριβῶς τήν οἰκουμενιστικήν "θεωρίαν τῶν Κλάδων", διεκδικεῖ διά τήν παράταξίν του καί τόν χαρακτηρισμόν ὡς "κορμοῦ", ἐνῶ τάς ἄλλας ἐννοεῖ ὡς "κλάδους" αὐτοῦ τοῦ "κορμοῦ". ῾Η ὅλη αὐτή ἐκκλησιολογική του τοποθέτησις - θεωρία ἐκκινεῖ ἀπό τήν ἀρχική, καθ᾿ ἥν ἡ παράταξίς του καί ὁ νεοημερολογιτισμός εἶναι δύο "ἐκκλησίαι, αἱ ὁποῖαι προέκυψαν ἐκ τῆς διαιρέσεως τῆς ΜΙΑΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ.! Αὐτήν τήν ἀναγνώρισιν περί τῆς παρατάξεώς του ὡς "κορμοῦ" τήν ἔχει ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης "ὑπό τῶν ᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας". Δηλαδή πέραν ὅλων τῶν ἄλλων, τά ὁποῖα ἀποκαλύπτει αὐτή ἡ θέσις, διά τόν κ. Χρυσόστομον, ἡ ἀναγνώρισις, ἡ σύστασις μιᾶς ᾿Εκκλησίας μπορεῖ νά εὑρίσκεται καί εἰς ἕνα ἄνθρωπον π.χ. τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, ἡ δέ ἀναγνώρισίς της ἐξαρτᾶται καί ἀπό τάς "᾿Αρχάς τῆς Πολιτείας". Μία παράταξις, ἕν σχίσμα, ὅπως τό ἰδικόν του, μπορεῖ καί μέσω τῶν "᾿Αρχῶν τῆς Πολιτείας" νά μεταμορφωθῇ εἰς ἐκκλησίαν"!!!. ῎Ετσι προέκυψεν ἥ "μαρτυρική ἐκκλησία" τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση, ὡς ὁ κορμός τῆς πολυκλαδικῆς παλαιοημερολογιτικῆς παρασυναγωγῆς, καί οὕτω κηρύσσεται ὑπό τοῦ ἰδίου ὁ "Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός". Εἶναι ἀπορίας ἄξιον πῶς ἐτολμήθησαν τά τοιαῦτα ψεύδη, αἱ τοιαῦται διαστροφαί καί βλασφημίαι εἰς μίαν ὑποτίθεται "Διακήρυξιν ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας", ἀπευθυνομένη μάλιστα πρός τά μέλη τῆς ὄντως μαρτυρικῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν! Τοιαύτην ἐκκλησιαστικήν παιδείαν καί ἀντίληψιν περί ᾿Εκκλησίας ἔχει ὁ φερόμενος ὡς "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. κ. Χρυσόστομος ὁ Β'; Χωρίς κανένα φραγμόν καί καμμίαν ἀναστολήν παραπλανᾶ ψευδόμενος ἕναν εὐσεβῆ λαόν, ὡς τῶν Κατακομβῶν, καί γενικώτερα τόν εὐσεβῆ Ρωσικόν λαόν, ὁ ὁποῖος παρά τήν πολυχρόνιον μαρτυρικήν δοκιμασίαν ἐκράτησεν ἄσβεστον τήν φλόγα τῆς ᾿Ορθοδόξου πίστεως καί τόν πόθον νά ἐνταχθῇ εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν; Αἱ ἄλλαι σχισματικαί καταστάσεις - παρατάξεις Εἰς τήν ἰδίαν "Διακήρυξιν ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας " του ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος ὁμιλεῖ καί δι ἄλλας ἀποσχίσεις, αἱ ὁποῖαι προῆλθον ἀπό τήν θεωρουμένην ὡς "κορμόν" "μαρτυρικήν ὀρθόδοξον ἐκκλησίαν" του, αἱ ὁποῖαι ἀσφαλῶς κατά τά λεγόμενά του εἶναι "κλάδοι" τοῦ "κορμοῦ"! Λέγει: "῎Αλλη ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ πρώην ᾿Αρχιεπισκόπου Αὐξεντίου, ὅστις καθηρέθη ὑφ᾿ ὅλης τῆς Συνόδου ὁμοφώνως, διότι ἀπέκρυψε μίαν ἐν κρυπτῷ ἄθεσμον χειροτονίαν εἰς ἐπίσκοπον κληρικοῦ ἐκ τοῦ νέου ἡμερολογίου, καταδικασθέντος ὑπό τῆς Πολιτείας εἰς φυλάκισιν δι ἀνόμους πράξεις καί καθαιρεθέντος ὑπό τῆς ᾿Εκκλησίας του. Δέν ἀπέκρυψε δέ μόνον τήν χειροτονίαν, ἀλλά καί κατεφρόνησε τῆς Ι. Συνόδου, ἡ ὁποία τόν ἐκάλεσε εἰς ἀπολογίαν τρίς, κατά τήν τάξιν, καί ἀντί τῆς μετανοίας ἐπανεστάτησε καί ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν προβάς εἰς ἀντικανονικάς καί ἀκύρους χειροτονίας ἐπισκόπων". Καί ἐδῶ πάλιν παρουσιάζεται βλασφημῶν ὡς ἔχων οἰκουμενιστικήν περί ᾿Εκκλησίας ἀντίληψιν, διότι λέγει, ὅτι ὁ Αὐξέντιος "ἐδημιούργησε ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν", ὅπως ἄλλωστε καί ὁ ἴδιος. ῾Ο ἤδη ἀποθανών "᾿Αρχιεπίσκοπος" τῆς Φλωρινικῆς - ᾿Ακακιακῆς παρατάξεως Αὐξέντιος, πράγματι ἐδιώχθη, καθηρέθη καί τήν θέσιν του κατέλαβεν ὁ κ. Χρυσόστομος. Σήμερον ἡ "Σύνοδος" αὕτη τοῦ κ. Χρυσοστόμου ἦρε ἀπό τόν ἤδη ἀποθανόντα Αὐξέντιον τήν καθαίρεσιν καί οὕτως ἐδικαίωσεν αὐτόν. ῾Επομένως ἡ δίωξίς του καί ἡ καθαίρεσίς του ἦτο διά ἐντελῶς ἰάσιμα πράγματα, ἡ ὁποία ὅμως ἔφερε εἰς τήν ἡγεσίαν, τῆς ἐν λόγῳ παρατάξεως, τόν κ. Χρυσόστομον, ἐνῶ ἐδημιούργησεν ἀκόμη μίαν "ἐκκλησίαν", ἤτοι ἀκόμη ἕναν "κλάδον" ἐκ τοῦ "κορμοῦ" τῆς ἰδικῆς του "ἐκκλησίας". ᾿Επίσης γράφει καί διά τό σχίσμα τοῦ Κυπριανοῦ, τά ἐξῆς: "Τρίτη δέ ἀπόσχισις εἶναι ἡ τοῦ Κυπριανοῦ, ὅστις προερχόμενος ἐκ τοῦ νέου ῾Ημερολογίου ὑπεκρίθη, ὅτι ὁμολογεῖ ᾿Ορθοδοξίαν συμφώνως πρός τήν παράδοσιν καί τό πνεῦμα τοῦ ἱεροῦ ἡμῶν ᾿Αγῶνος τῶν Γ.Ο.Χ., ἐνῶ μετά τήν χειροτονίαν του ἠρνήθη πάντα ταῦτα καί ὡμολόγησε πλήρη ἐπενέργειαν τῆς χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος εἰς τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου. ῎Ιδρυσε δέ νέαν ἰδικήν του ᾿Εκκλησίαν ὀνομάσας αὐτήν "ἐκκλησίαν ἐνισταμένων", χωρίς νόημα καί πιστεύω, μᾶλλον ὅμως "ἐκκλησίαν πονηρευομένων". Καί ἡ "ἐκκλησία" τήν ὁποίαν κατά τόν κ. Χρυσόστομο Κιούση "ἵδρυσεν" ὁ κ. Κυπριανός εἶναι μία ἄλλη παράταξις. Θέλω, ὅμως, νά ὑπογραμμίσω ὅτι ἡ ἐκκλησιολογική τοποθέτησις τοῦ κ. Κυπριανοῦ εἶναι αὐτή πού ἐκφράζει ἄριστα τήν τοποθέτησιν τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου, μετά τήν πτῶσίν του τό 1937, μέ τό "δυνάμει καί οὐχί ἐνεργείᾳ" σχίσμα, ἀργότερον τοῦ Αὐξεντίου, καί σήμερον τοῦ Χρυσοστόμου, μέ τήν μόνη διαφορά, καθ᾿ ἡμᾶς, ὅτι οὗτος τό κηρύσσει καί τό ὁμολογεῖ εὐθαρσῶς καί δέν ὑποκρίνεται. Πρᾶγμα τό ὁποῖον δέν συμβαίνει εἰς τήν παράταξιν τοῦ κ. Χρυσοστόμου, διότι οἱ τῆς παρατάξεώς του, ἄλλως κηρύττουν, ἄλλως ὁμολογοῦν καί ἄλλα πράττουν. Κρίνεται ἐκ τῶν λόγων του Τέλος σχετικῶς μέ τάς "θέσεις τῆς ᾿Εκκλησίας" του, ἔναντι τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ-Οἰκουμενισμοῦ, δηλώνει: "᾿Απεκηρύξαμε τό νέον ἡμερολόγιον..." καί τάς "λεγομένας ὀρθοδόξους ἐκκλησίας" αἱ ὁποῖαι κοινωνοῦν καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον μέ τόν Νεοημερολογιτισμόν-Οἰκουμενισμόν, τάς θεωρεῖ δέ ὡς "προδιδούσας τήν ᾿Ορθοδοξίαν" καί "συνεπῶς στερουμένας τῆς θείας Χάριτος" καί καταδικάζει τάς "ἐκκλησίας" πού συμμετἐχουν εἰς τό Παγκόσμιον Συμβούλιον τῶν ᾿Εκκλησιῶν. ῞Ολα αὐτά ὅμως, ὅταν γράφωνται μόνον γιά νά ἐντυπωσιάσουν καί παραπλανήσουν τούς χριστιανούς τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, στεροῦνται καί σημασίας καί οὐσιαστικά ἀποβαίνουν εἰς βάρος του. ᾿Αποκηρύσσοντας τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁ κ. Χρυσόστομος "ἀποκηρύσσει" καί ἀρνεῖται τόν ἑαυτόν του, καθ᾿ ὅσον ἡ "᾿Εκκλησία" του ἔχει τάς "χειροτονίας" του παρά παλαιοημερολογιτῶν κοινωνούντων μετά νεοημερολογιτῶν καί ἀπό Σύνοδον κοινωνοῦσαν πλήρως μέ τάς "νεοημερολογιτικάς ἐκκλησίας". ῾Ομολογεῖ ἐμμέσως, ὅτι καί ἡ "᾿Εκκλησία του" δέν ἔχει μυστήρια, δέν ἔχει θείαν Χάριν, διότι ἔχει τήν "᾿Αποστολικήν Διαδοχήν" μέσω τῆς παλαιοημερολογιτικῆς Ρωσικῆς Συνόδου ἐκ τῶν νεοημερολογιτῶν, μεθ᾿ ὧν ὅμως ἐκοινώνει πάντοτε καί κοινωνεῖ ἡ Ρωσική Σύνοδος. ῾Επομένως ὁποῖα μυστήρια ἔχουν αἱ Νεοημερολογιτικαί ᾿Εκκλησίαι, τοιαῦτα ἔχει καί ἡ παράταξίς του. Εἶναι, ὅμως, ἀδιανόητον νά "μή ἀναγνωρίζῃ μυστήρια" εἰς τόν Νεοημερολογιτισμόν ὁ κ. Χρυσόστομος Κιούσης, ὅπως εἶναι ἐπίσης ἀδιανόητον νά μή ἀναγνωρίζῃ μυστήρια εἰς τόν κ. Χρυσόστομον Κιούσην ὁ νεοημερολογίτης "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χριστόδουλος. Καί ἐπειδή ἐσχάτως ἐπιχειρεῖται "προσέγγισις" τῆς Νεοημερολογιτικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος μετά τῶν "παλαιοημερολογιτικῶν παρατάξεων" μέ σκοπόν τήν ἐπίσημον ἀναγνώρισίν των, ἔργο τό ὁποῖον ἀνέθεσεν ὁ νεοημερολογίτης ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. Χριστόδουλος εἰς ᾿Επιτροπήν Μητροπολιτῶν του καί θεολόγων, ὀφείλω νά σᾶς ἐνημερώσω καί εἰς τοῦτο. Μή σᾶς φανῇ παράξενο, ἄν ἀκούσετε κάποια στιγμή ὅτι ἡ παράταξις τοῦ κ. Χρυσοστόμου Κιούση ἀνεγνωρίσθη ἐπισήμως παρά τοῦ κ. Χριστοδούλου, ὡς ἡ "Κανονική Παλαιοημερολογιτική ᾿Εκκλησία", διότι τίποτα οὐσιαστικά δέν τούς χωρίζει ἐκτός ἀπό τάς δεκατρεῖς ἡμέρας. Ταῦτα, πατέρες καί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, καί τέκνα τῆς ῾Αγιωτάτης Μητρός ἡμῶν ᾿Εκκλησίας ἔγραψα, ἀγωνιῶν μή τις ῾Υμᾶς πλανήσῃ, ὅτι αἱ ἡμέραι, τάς ὁποίας διερχόμεθα, εἶναι ἠμέραι κατά τάς ὁποίας ὁ πονηρός θέλει νά πλανήσῃ καί τούς ἐκλεκτούς, καί ἐν προκειμένῳ καί τά πιστά μέλη τῆς μαρτυρικῆς ἐν Ρωσίᾳ Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας (τῶν Κατακομβῶν). ῞Οθεν στήκετε ἐν τῃ πίστει, μένετε σταθεροί ἐν τῇ ᾿Ορθοδόξῳ ΟΜΟΛΟΓΙΑ, ἀνδρίζεσθε καί κραταιοῦσθε "γρηγοροῦντες καί νήφοντες" καί τά πάντα ποιοῦντες ἐν ἀγάπῃ Χριστοῦ, ἵνα καί ἡ Χάρις Τοῦ Κυρίου καί Θεοῦ καί Σωτῆρος ἡμῶν εἴη μετά πάντων ῾Υμῶν, ᾿Αμήν. Μετά διαπύρων εὐχῶν καί ἀγάπης Χριστοῦ Πρός Κύριον εὐχέτης ῾Ο ἐν ᾿Επισκόποις ἐλάχιστος + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ Σημείωσις: ῾Η ᾿Εγκύκλιος αὐτή ᾿Επιστολή προeκάλεσε πολύ μεγάλο ἐνδιαφέρον στήν Ρωσία, καί εἰς τούς ᾿Ορθοδόξους καί εἰς ἄλλους. Μόνο διά τήν ῾Ελλάδα, φαίνεται, δέν ἔπρεπε νά δημοσιευθῇ, διότι "χαλάει" τά σχέδια τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ. Καί ὕστερα ἐπιμένουν κάποιοι νά ζητοῦν ἀποδείξεις γιά ὅσα λέγομεν διά τό κίνημα τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ. ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ ῾Η ᾿Εγκύκλιος αὕτη μετεφράσθη εἰς τήν Ρωσικήν γλῶσσαν καί ἀπεστάλη εἰς τούς ἐν Ρωσίᾳ Γ.Ο.Χ. (Κατακομβῶν) πρός τούς ὁποίους ἀπηυθύνετο, οἱ ὁποῖοι τήν ἀνέγνωσαν μέ πολύ ἐνδιαφέρον καί μάλιστα πολλοί πού δέν ἀνῆκον εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Κατακομβῶν ἔδειξαν μεγάλο ἐνδιαφέρον διά τήν ἔνταξίν των εἰς αὐτήν. ᾿Εν ὑστερογράφῳ εἰς τήν Ρωσικήν μετάφρασιν συμπεριλάβαμε καί μίαν ἀπάντησιν εἰς τούς Γ.Ο.Χ. τῆς Ρωσίας διά τόν ρόλον τοῦ φερομένου ὡς ᾿Αρχιεπισκόπου Κατακομβῶν ᾿Αμβροσίου. Εἰς αὐτήν τήν ἀπάντησιν συστήναμε εἰς τούς πιστούς τῶν Κατακομβῶν, ὅτι πρέπει νά προσέχουν νά μή πλανηθοῦν, καθ᾿ ὅσον οὗτος καί οὐδεμίαν σχέσιν ἔχει μέ τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ἀλλά καί τά φρονήματά του ἔχουν σχέσιν μᾶλλον πρός τούς παλαιοπίστους παρά πρός τήν ᾿Ορθοδοξίαν. ᾿Ενδιαφέρον δι᾿ αὐτήν τήν ᾿Εγκύκλιον ἔδειξε καί ἡ Διεύθυνσις τοῦ περιοδικοῦ τῆς Πετρουπόλεως "ΒΕΡΤΟΓΚΡΑΝΤ", τό ὁποῖον ἔχει, ἀπ᾿ ὅτι γνωρίζομεν, μεγάλην κυκλοφορίαν. Εἰς τήν στήλην "Πληροφορίες" τοῦ περιοδικοῦ αὐτοῦ καί ὑπό τόν τίτλον: "῾Ο ῎Εξαρχος τῆς "Ματθαιϊκῆς" Συνόδου τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ἀπευθύνθηκε μέ ἐπιστολή πρός τούς χριστιανούς τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας" ἐγράφη ἐκτενής καί συστηματική παρουσίασις, τήν ὀποίαν παραθέτομεν μέ τήν σημείωσιν ὅτι αὐτή εἶναι ὅπως φαίνεται, μία καλοπροαίρετη κριτική ἡ ὁποία ὅμως εἰς τινά σημεῖα "περνάει" κάποιες ἀπόψεις, οἱ ὁποῖες θέλουν ἀρκετό σχολιασμό, ὅπως π.χ. διά τό θέμα τῆς λεγομένης χειροθεσίας" τοῦ 1971, θέμα εἰς τό ὁποῖον θά ἐπανέλθωμεν. "Μέ ᾿Εγκύκλιο ἐπιστολή πρός τούς Γ.Ο.Χ. (τῶν Κατακομβῶν) τῆς Ρωσίας ἀπευθύνθηκε στά μέσα τοῦ περασμένου ἔτους ὁ Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος, ὁ ῎Εξαρχος τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος (τῆς "Ματθαιϊκῆς" Συνόδου στήν Ρωσία). ᾿Εξηγώντας τό σκοπό τοῦ γραψίματος τῆς ἐπιστολῆς ὁ Μητροπολίτης Κήρυκος γράφει: Πατέρες καί ἀδελφοί, ὅσοι ἐλάβομεν τήν ὑψίστην τιμήν νά εἴμεθα γνήσια καί ζῶντα μέλη τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρέπει νά φυλάξωμεν αὐτόν τόν σύνδεσμον καί τήν κοινωνίαν μετά τοῦ Χριστοῦ διά καί ἐν τῇ ᾿Αγίᾳ Του ᾿Εκκλησίᾳ διά τῆς ζώσης πίστεως καί τῆς φωτιστικῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος. Οὕτω θά δυνηθῶμεν νά διακρίνωμεν τό ψεῦδος ἀπό τήν ἀλήθειαν καί τό σκότος ἀπό τό φῶς, καί θά φεύγωμεν τήν πλάνην, τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, διότι ὅλα αὐτά εἶναι ἔργα τῶν πολλῶν προδρόμων τοῦ ἀντιχρίστου. Γράφω ῾Υμῖν, ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί γνήσια τέκνα τῆς Μητρός ἡμῶν ᾿Εκκλησίας, ἐν πολλῇ σπουδῇ καί συνοχῇ καρδίας, διότι ἀνησυχῶ μή τις ἐξ ῾Υμῶν πλανηθῇ, διότι καί εἰς τάς ἡμέρας μας "ἠγέρθησαν πολλοί ἀντίχριστοι", πολλοί "ψευδεπίσκοποι", πολλαί "ψευδοεκκλησίαι", πολλαί "ψευδοσύνοδοι" καί ὑπερπερίσσευσαν αἱ "ψευδοομολογίαι". ῾Ο Μητρ. Κήρυκος σαφηνίζει, ὅτι δέν βρίσκονται ὅλοι οἱ "παλαιοημερολογῖτες" στήν Γνήσια ᾿Εκκλησία (τήν ὁποίαν αὐτός θεωρεῖ τήν "Ματθαΐκή" Σύνοδο), ἀλλά πολλοί ἐξέπεσαν ἀπ᾿ Αὐτῆς. ῾Η ἄμεση ἀφορμή γιά αὐτή τήν ᾿Εγκύκλιο, ὅπως τό ὁμολογεῖ ὁ Μητρ. Κήρυκος, εἶναι τό κείμενο τῆς ᾿Εγκυκλίου ἐπιστολῆς πρός τήν ᾿Εκκλησία τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας, μέ τήν ὁποία ἀπευθύνθηκε ἤδη ἀπό τό 1995 ὁ Προϊστάμενος ἑτέρας Συνόδου τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος (τῶν "Φλωριναίων" ἤ τῶν "Χρυσοστομιτῶν"), ὁ ᾿Αρχιεπίσκοπος Χρυσόστομος". ῾Ο Μητρ. Κήρυκος δέν θεωρεῖ τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο Χρυσὀστομο ὡς τήν Κανονική Κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, ὀνομάζοντάς τον "ἡγέτη τοῦ γνωστοῦ παλιαοημερολογιτικοῦ σχίσματος, τό ὁποῖον ἐδημιούργησε τό 1937 καί τοῦ ὁποίου ἠγήθη μέχρι τόν θάνατό του, τό 1955, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος Καβουρίδης". ᾿Από κεῖ καί πέρα, τό μεγαλύτερο μέρος τῆς ἐγκυκλίου εἶναι ἀφιερωμένο στήν ἐξήγηση αὐτοῦ τοῦ ἰσχυρισμοῦ καί εἶναι ἡ ἀναθεώρηση τῆς ἱστορίας τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, ἡ ἐρμηνεία τῆς ὁποίας εἶναι τό ἀντικείμενο τῶν συγκρούσεων ἀνάμεσα στίς διάφορες ῾Ελληνικές παλαιοημερολογιτικές Συνόδους. Στήν ᾿Εγκύκλιο τοῦ Μητρ. Κηρύκου μνημονεύονται καί οἱ συμμετοχές τῶν ᾿Αρχιερέων τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς στά ἔργα τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, τό ὁποῖο ὁ συγγραφεύς τῆς ᾿Εγκυκλίου ἐκτιμάει ἀρνητικά. ῾Ο Μητρ. Κήρυκος ἰσχυρίζεται ὅτι ὀ ᾿Αρχιεπίσκοπος Σικάγου καί Ντητρόϊτ Σεραφείμ, ὁ τελέσας τήν χειροτονία τοῦ ᾿Επισκόπου Ταλαντίου ᾿Ακακίου (Παπᾶ), ὁ ὁποῖος ἀποκατέστησε τήν χαμένη ῾Ιεραρχία τῶν "Φλωριναίων", "ἔπεσε εἰς τήν παγίδα τῶν μυστικῶν καί δολίων διαβουλεύσεων καί, ὡς λέγεται, εἰς τήν παγίδα τῆς Σιμωνίας". Μετά ἱστορεῖ καί περί τῆς ἑτέρας χειροτονίας στούς Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, τήν ὁποία ὁ ᾿Επ. ᾿Ακάκιος ἐτέλεσε μαζί μέ τόν ᾿Αρχιεπίσκοπο Χιλῆς Λεόντιο, τόν ὁποῖο ὁ συγγραφεύς τῆς ἐπιστολῆς ὠνόμασε "Λατινόφρονα". Στήν ᾿Εγκύκλιο τοῦ Μητρ. Κηρύκου ἀρκετά ἀσαφῶς εἶναι πεφωτισμένο τό ἄλλο ἐπεισόδιο στήν ἱστορία τῶν Γ. Ο.Χ. ῾Ελλάδος - ἡ χειροθεσία τῶν ᾿Αρχιερέων τῆς "Ματθαιϊκῆς" Συνόδου, τήν ὁποίαν ἐτέλεσεν ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς. Τό 1971, γράφει αὐτός, ἡ "Ματθαιϊκή" Σύνοδος, ἔστειλε τήν ᾿Εξαρχία στήν ᾿Αμερική" "διά νά συναντηθῇ μετά τῆς Ρωσικῆς Συνόδου εἰς τά πλαίσια τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ιεραποστολῆς, ἐπεδιώχθη νά διαφωτισθῇ καί βοηθηθῇ ἡ Ρωσική Σύνοδος, ὥστε νά ἀποκηρύξῃ τόν Νεοημερολογιτισμόν ὡς ἐνεργείᾳ σχισματοαίρεσιν. "῞Οταν ἡ ῾Ιερά Σύνοδος δέχθηκε τήν ῾Ομολογία Πίστεως τῆς "Ματθαιϊκῆς" Συνόδου, ἔφτασαν στό θέμα τῆς ὑφ᾿ ἐνός χειροτονίας, τήν ὀποίαν ἐτέλεσεν ὁ ἱδρυτής τους ὁ ᾿Επίσκοπος Βρεσθένης Ματθαῖος. Οἱ "Ματθαιϊκοί" πῆγαν τό ᾿71 γιά νά "διορθώσουν" αὐτή τή χειροτονία , ὅπως τό ἰσχυρίζεται τώρα ὀ Μητρ. Κήρυκος. "ὄχι διότι ὑπῆρχεν ἤ ὑπάρχει ἡ παραμικρά ἀμφιβολία περί τῆς πληρότητος καί τῆς ἐγκυρότητος τοῦ μυστηρίου τῆς κατά τό ἔτος 1948 χειροτονίας, ἀλλά ἐτέθη ἀποκλειστικῶς πρός χάριν τῆς σχισματικῆς παρατάξεως τοῦ πρώην Φλωρίνης, ἡ ὁποία ἰσχυρίζετο, ὅτι δέν ἐπιστρέφει εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τῶν Γ.Ο.Χ., διότι "δῆθεν εἶναι ἄκυροι αἱ χειροτονίαι τῶν ᾿Επισκόπων της". Κατά τήν μαρτυρία τοῦ Μητρ. Κηρύκου οἱ "Ματθαιϊκοί" ἀπευθύνθηκαν στήν ῾Ιερά Σύνοδο τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς μέ τήν αἴτηση "ὅπως ἀποφανθεῖ βάσει τῶν ῾Ιερῶν Κανόνων καί ἐπί τοῦ θέματος τῆς ὑφ᾿ ἑνός χειροτονίας".παρασιωπώντας τό τί εἴδους τελετή ἐτελέσθη ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδο τῆς Διασπορᾶς ἐπί τούς ᾿Αρχιερεῖς τῶν "Ματθαιϊκῶν", ὁ Μητρ. Κήρυκος τελειώνει: "Τέλος ἡ ῾Ιερά ἡμῶν Σύνοδος μετά ἐλάχιστα ἔτη, ὅταν διεπίστωσε ὅτι ἡ Ρωσική Σύνοδος δέν τηρεῖ ἐν τῇ πράξει ὅσα ἀπεδέχθη τό 1971, ἐξαντληθέντων δέ καί τῶν κανονικῶν διαβημάτων, ἠναγκάσθη νά διακόψῃ τήν μετ᾿ αὐτῆς ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν, ἀδιαφοροῦσα παντελῶς δι᾿ αὐτό τό ὁποῖον ἰσχυρίζεται ὁ κ. Χρυσόστομος, ὅτι δῆθεν μέ τήν ἀποκήρυξιν "ἐπανῆλθεν εἰς τήν πρώτην ἀκυρότητα τῶν χειροτονιῶν", διότι ἀκριβῶς ποτέ, οὐδ᾿ ἐπί στιγμήν, δέν ἐξηρτήθη ἡ ᾿Αποστολική Διαδοχή τῶν ᾿Επισκόπων μας ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδον". ᾿Εκτός ἀπό τούς Φλωριναίους, ὁ Μητρ. Κήρυκος κάνει κριτική καί ἄλλων παρατάξεων τῶν ῾Ελλήνων παλαιοημερολογιτῶν -τῆς Συνόδου τοῦ ᾿Αρχ. Αὐξεντίου (ἡ ὁποία τώρα μετά τόν θάνατο τοῦ ἡγέτου της σχεδόν ἔπαψε νά ὑπάρχει) καί τῆς Συνόδου τῶν ἐνισταμένων τοῦ Μητρ. Κυπριανοῦ. Στό τέλος τῆς ἐπιστολῆς του ὁ ῾Μητρ. Κήρυκος ἀπαντάει στήν ἐρώτηση τήν σχετική μέ τίς σχέσεις τῆς ᾿Εκκλησίας του μέ τόν αὐτοκαλούμενο "ἀρχιεπίσκοπο" ᾿Αμβρόσιο, ὁ ὁποῖος δημοσίευσε στό περιοδικό του Ρωσική ᾿Ορθοδοξία" τήν πληροφορία ὅτι αὐτός, δῆθεν, ἔχει κανονικήν ἐπικοινωνίαν μέ τήν "Ματθαιϊκή" Σύνοδο τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. "Σᾶς διαβεβαιώνω, γράφει ὁ Μητρ. Κήρυκος, "ὅτι ὁ αὐτοκαλούμενος ἀρχιεπίσκοπος ᾿Αμβρόσιος (Σίβερς) δέν ἔχει καμμιά σχέση, οὔτε ἐπικοινωνία μέ τήν ᾿Εκκλησία Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδός μας ποτέ δέν τόν ἀνεγνώρισε ὡς Κανονικό καί ᾿Ορθόδοξο ᾿Επίσκοπο. Μετά ἀπό ἔρευνα τῶν ντοκουμέντων του, τά ὁποῖα μᾶς ὑπέβαλεν ὁ ἴδιος, φαίνεται ὅτι αὐτός ἔχει περισσότερες σχέσεις μέ τούς παλαιοπίστους, παρά μέ τήν ᾿Ορθοδοξία. Γι αὐτό προσέχετε νά μή πλανηθῆτε ἀπό αὐτόν. ῎Αν παρουσιασθῇ ἀνάγκη, θά ἐπανέλθουμε σ᾿ αὐτό τό θέμα ἀναλύοντάς το μέ περαιτέρω ἐπιχειρηματολογία". Στό ἴδιο περιοδικό καί μέ τόν τίτλο: ΑΠΟ ΤΗΝ ΔΙΕΥΘΥΝΣΗ ΤΟΥ ΠΕΡΤΟΓΚΡΑΝΤ -ΙΝΦΟΡΜ, γράφονται καί τά ἑξῆς πληροφοριακά στοιχεῖα: Τήν ἀντίδραση τοῦ Μητρ. Κηρύκου στήν ᾿Εγκύκλιο ἐπιστολή τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου προεκάλεσε προφανῶς, τό γεγονός, ὅτι αὐτή ἡ ἐπιστολή, 5 χρόνια παλαιά, κυκλοφορεῖ ἀνάμεσα στίς Κοινότητες τῶν Κατακομβιτῶν στήν Ρωσία. Αὐτή ἡ ἐπιστολή γράφτηκε στά χρόνια τῆς ἀρχῆς τῆς δραστηρίας "Ρωσικῆς πολιτικῆς" τῆς Συνόδου τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου τό ᾿95,ὁπότε κάποιοι κληρικοί καί λαΐκοί τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας τῆς Διασπορᾶς ἦσαν ἔτοιμοι νά θέσουν τίς περαιτέρω ἐλπίδες τους ἀκριβῶς πάνω σ᾿ αὐτή τήν Σύνοδο. Τότε στήν Ρωσία λειτουργοπυσαν 2 ἱερεῖς αὐτῆς τῆς Συνόδου - ὁ Βασίλειος ῾Ρεντέτσκιν καί ὁ ῎Ιγκορ Μεντβέντεφ - στούς ὁποίους σύντομα προσχώρησε ὁ ἱερομόναχος Νεκτάριος (Γιασούνσκι), τόν ὁποῖον δέχτηκαν ἀπό τήν Ρωσική Σύνοδο τῆς Διασπορᾶς σάν ἱεροδιάκονο. ῞Ομως ἡ "Ρωσική πολιτική" τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου δέν εἶχε μακρόχρονη ζωή. Τό 95 ἡ Σύνοδος τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου ἔπαθε σχίσμα καί ἔνας ἀπό τούς Ρώσους ἱερεῖς (ὁ ῎Ιγκορ Μεντβέντεφ) προσχώρησε στήν νεοδιαμορφωμένη Σύνοδο τοῦ Μητρ. Καλλινίκου Λαμίας. ῾Ο πρώην μοναχός Νεκτάριος (Γιασούνσκι) στήν ἀρχή τοῦ 2000 καθαιρέθηκε κατά τήν ἀπόφαση τῆς Συνόδου τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου. Τό ᾿97 στή Σύνοδο τοῦ ᾿Αρχ. Χρυσοστόμου προσχώρησε ἀπό τό ἐπίσημο Πατριαρχεῖο τῆς Γεωργίας ὁ ἀρχιμανδρίτης Γρηγόριος, ὁ ὁποῖος ἐκτός ἀπό τήν μικρή του ἐνορία στήν Τμπίλιση ποιμαίνει τήν Κοινότητα ῾Ελλήνων - Ποντίων στόν Βόρειο Καύκασο. Μέ αὐτό τόν τρόπο, συγκεκριμένως στήν Ρωσία ὁ ᾿Αρχ. Χρυσόστομος ἔχει μόνον ἕναν ἱερέα - τόν π. Βασίλειο ῾Ρεντέτσκιν". Παράρτημα ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΣ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ ΚΑΙ ΘΕΟΛΟΓΙΚΟΣ ΔΙΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΩΝ ΠΑΡΑΤΑΞΕΩΝ ῾Υπό κ. ᾿Αντωνίου Μάρκου, Δ/ντοῦ τῆς "᾿Ορθοδόξου Πνοῆς" Κατά τίς τελευταῖες δεκαετίες τό θέμα τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου γιά τήν θεραπεία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, ἀπασχόλησε καί ἀπασχολεῖ τήν μητέρα ᾿Εκκλησία. Καί εἶναι φυσικό, διότι ἀφ᾿ ἑνός ἡ ἐνότητα τῶν πιστῶν στό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας εἶναι "δόγμα δογμάτων" ,καί ἀφ᾿ ἑτέρου διότι τό Φλωρινικό σχίσμα τοῦ 1937 ἔπληξε γιά λογαριασμό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ τόν ῾Ιερό ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας ᾿Αγῶνα, ἀλλά ἐτραυμάτισε καί τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας. Πρέπει, λοιπόν νά ἐπισημανθῇ, ὅτι τά σχίσματα γιά νά θεραπευθοῦν ἀπαιτοῦν πραγματικό θεολογικό διάλογο "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" καί ὄχι παρωδία διαλόγου, ὁ ὁποῖος τό μόνο πού μπορεῖ νά κάνῃ εἶναι νά συγκαλύψῃ ἤδη ἀμαρτωλές καταστάσεις, προκαλώντας ἔτσι καί σοβαρωτέρας. Πρός τήν κατεύθυνσι αὐτή κινεῖται καί τό ἄρθρο αὐτό, δηλαδή ἐγράφη γιά νά συμβάλῃ στό νά κατανοηθῆ, πώς ὅταν λέμε "θεολογικό διάλογο", ἐννοοῦμε αὐτό καί μόνον καί τίποτε ἄλλο. ῾Η ὁμολογιακή συνείδησις τῆς ἐν ῾Ελλάδι Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ῾Η ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ πρώτιστα πιστεύει καί ὁμολογεῖ (ἐκτός τῶν ἄλλων) ὅτι εἶναι ΜΙΑ. Αὐτήν τήν ΜΙΑΝ ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ συνεχίζει νά ἐκφράζῃ καί νά ἐκπροσωπῇ καί μετά τό 1924, δηλαδή μετά τό Νεοημερολογιτικό σχίσμα, ἡ ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος. ἡ ῾Οποία εἶναι ἡ ΜΙΑ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ στόν ῾Ελλαδικό χῶρο. ῾Η ΜΙΑ ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος, δηλαδή ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ἐν ῾Ελλάδι ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., ἔχει ΜΙΑΝ διοικητικήν ᾿Αρχήν, (δηλαδή μία Σύνοδο) καί ΕΝΑΝ Προκαθήμενο, (τόν Μακαριώτατο ᾿Αρχιεπίσκοπο ᾿Αθηνῶν κ. κ. ΑΝΔΡΕΑ. Σήμερα ὅμως μέ τό ὄνομα Γ.Ο.Χ. (ἤ καί χωρίς αὐτό), στόν χῶρο τοῦ παλαιοῦ ἡμερολογίου ἐμφανίζονται καί ἄλλες Σύνοδοι καί συγκεκριμένα: -Τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" κ. Χρυσοστόμου Κιούση (μέ 10 "᾿Επισκόπους") -Τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου" κ. Μαξίμου Βαλλιανάτου (μέ 10 "᾿Επισκόπους") -Τοῦ "Μητροπολίτου" Φθιώτιδος κ. Καλλινίκου Χανιώτη (μέ 7 "᾿Επισκόπους") -Τοῦ "Μητροπολίτου" Πειραιῶς κ. ῾Ιεροθέου ΚΙνδύνη (μέ 4 "᾿Επισκόπους") -Τοῦ "Μητροπολίτου" ᾿Ωρωποῦ κ. Κυπριανοῦ Κουτσούμπα (μέ 10 "᾿Επισκόπους") -Τοῦ "Μητροπολίτου" Μεσσηνίας κ. Γρηγορίου Ρούσση (μέ 5 "᾿Επισκόπους")῞Ολες αὐτές οἱ Σύνοδοι δημιουργήθηκαν μεταξύ τῶν ἐτῶν 1985-1995 (περίπου) ῾Υπάρχουν ἀκόμη 4 ἀνεξάρτητοι ᾿Επίσκοποι στόν ῾Ελλαδικό χῶρο καί ἄλλοι 5 στό ἐξωτερικό. Στό ἐξωτερικό ἐπίσης δραστηριοποιοῦνται δύο μεγάλες δικαιοδοσίες πού προέρχονται ἀπό τόν χῶρο τῶν Αὐξεντιανῶν: ῾Η "Αὐτόνομος καί Αὐτοκέφαλος ᾿Εκκλησία Μεδιολάνων, Δ. Εὐρώπης καί Καναδᾶ" τῆς ὁποίας ἡγεῖται ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" Μιλάνου καί πάσης Λογγοβαρδίας καί "Μητροπολίτης" Δ. Εὐρώπης καί Καναδᾶ κ. Εὐλόγιος, (μέ "Σύνοδο 5 Επισκόπων") καί ἡ "῾Ιεραποστολική ᾿Ορθόδοξος ᾿Αρχιεπισκοπή τῆς ᾿Αμερικῆς, τῆς ὁποίας ἡγεῖται ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Παγκράτιος "Μητροπολίτης" Βασιλουπόλεως καί πάσης ᾿Αμερικῆς (μέ "Σύνοδο 6 ᾿Επισκόπων"). ῞Ολοι αύτοί, οἱ ὁποῖοι προέκυψαν ἀπό τήν ἀρχική σχισματική παράταξι τοῦ πρώην Φλωρίνης Χρυσοστόμου (1937), ἀντιποιοῦνται στήν κυριολεξία τήν ἰδιότητα τοῦ "Μητροπολίτου, τοῦ "᾿Αρχιεπισκόπου", καί τῆς"῾Ιερᾶς Συνόδου", ἄλλοι δέ καί τήν "᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ.", καί κατ᾿ αὐτούς εἶναι "κλάδοι τῆς Μιᾶς ᾿Εκκλησίας", κατά τήν οἰκουμενιστική θεωρία. Δηλαδή ἔχουμε κραυγαλέο τό φαινόμενο τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὁ ὁποῖος εἶναι πιό ἐπικίνδυνος ἀπό τόν Νεοημερολογιτικό. ῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.) ἀπό τό 1924 πού ἔγινε τό Νεοημερολογιτικό σχίσμα καί ἀπό τό 1937 πού ἔγινε τό Φλωρινικό σχίσμα, παραμένει Μία, ἔχει Μία Σύνοδο, ἕνα ᾿Αρχιεπίσκοπο καί Κανονικούς καί Γνησίους ᾿Αρχιερεῖς. ῾Ως ἐκ τούτου συνεπής πρός τόν ἐαυτόν Της, τήν Πίστιν καί τήν ῾Ομολογίαν Της, τούς προσερχομένους σέ Αὐτήν ἀπό τίς διάφορες παλαιοημερολογιτικές παρατάξεις δέχεται μέ ῾Ομολογία Πίστεως, Μῦρο (ἄν ἔχουν βαπτισθεῖ ἐκεῖ) καί Χειροθεσία, ἄν πρόκειται γιά Κληρικούς. (Βλέπετε σχετικά τήν ἀπό 18-8-1981 ᾿Απόφασι τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου, "Κ.Γ.Ο.", τ. 1985, σελ. 133-134). Γι αὐτό ἀκριβῶς εἶναι πάντοτε ἀνοικτή καί προτείνει καί εὐνοεῖ τόν Θεολογικόν Διάλογον "ἐν ᾿Αγάπῃ καί ᾿Αληθείᾳ", διότι μόνο μέ αὐτό τόν τρόπο θά ἀντιμετωπισθοῦν ὄχι οἱ "κλάδοι", ἀλλά οἱ σχισματικές καταστάσεις, ἀλλιῶς αὐτοαναιρεῖται. ῾Η Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία καί τό Σχίσμα τῶν 5 πρώην Μητροπολιτῶν Τόν Παλαιοημερολογιτικό Οἰκουμενισμό καλλιεργεῖ τελευταῖα καί ἡ τοποθέτησις ὡρισμένων ἀπέναντι στό σχίσμα (σχισματοαίρεσι) τῶν 5 πρώην Μητροπολιτῶν, οἱ ὁποῖοι ἐπισημοποίησαν τό Σχίσμα τους τόν Μαϊο-᾿Ιούνιο τοῦ 1995. Τό θέμα ἄρχισε λίγο μετά τήν ἐπισημοποίησι τοῦ σχίσματός τους, μέ ψιθυρισμούς τοῦ τύπου: "μέ τούς 5 δέν ἔχουμε καμμία διαφορά", "ἔχουμε τό ἴδιο πιστεύω" κ.ἄ., καί ἐξελίχθηκε σέ "ἀπ᾿ ἄμβωνος διακηρύξεις", ὅπως "δέν ὑπάρχει μηχανισμός κατά τῆς ᾿Εκκλησίας", "οἱ 5 εἶναι θύματα τοῦ ἑαυτοῦ τους", "ὁ μηχανισμός ὑπάρχει στήν φαντασία ὡρισμένων"! ῞Οσοι, εἴτε διότι ἔχουν σκοπιμότητες, εἴτε ἐπειδή πλανῶνται κηρύσσουν "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" αὐτά τά τολμηρά ἐπινοήματα, θά πρέπει νά λάβουν σοβαρά ὑπ᾿ ὄψι τους τά ἑξῆς: ᾿Ενῶ ἡ ᾿Εκκλησία εἶναι ἀνοικτή καί πρός τούς Πέντε ὅμως δέν ἔχουμε τό "ἴδιο πιστεύω", ὅπως γι αὐτούς προκύπτει ἀπό τά αἱρετικά τους συγγράμματα (β'καί γ' ᾿Εγκυκλίους) καί ὅτι ὁ Θεολογικός Διάλογος μέ αὐτούς προϋποθέτει μεγάλη προσοχή καί ἀφοῦ ἐπιδείξουν στοιχειώδη ὑπευθυνότητα καί εἰλικρίνεια. ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. τῆς ῾Ελλάδος καί μετά τήν ἀπόσχισιν τῶν πέντε εἶναι ΜΙΑ, ἔχει ΕΝΑ Προκαθήμενο καί ΜΙΑ ῾Ιεραρχία. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ὁποίας προεδρεύει ὁ Μακ. ᾿Αρχιεπίσκοπος κ. ᾿Ανδρέας, ἀπολύτως ἠτιολογημένα, εἶναι ἡ Νόμιμος καί Κανονική ᾿Αρχή τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας (Γ.Ο.Χ.) καί ὡς τοιαύτη τήν ἀναγνωρίζουμε καί ὑπαγόμεθα σέ Αὐτήν. ῾Η ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ΔΕΝ ἔχει δεύτερη ῾Ιεραρχία. Τό 1995 οἱ 5 πρώην Μητροπολῖτες ἀποσχίσθηκαν καί αὐτοαποβλήθηκαν ἕνεκα τῶν ἀντικανονικῶν ἐνεργειῶν τους καί διότι προηγουμένως ἀρνήθκσαν τήν ᾿Αλήθειαν. Κυρίως αὐτός εἶναι ὁ λόγος, ὅτι βρέθηκαν μόνοι τους ἐκτός ᾿Εκκλησίας. ῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τούς ἀντιμετώπισε ἀμέσως σάν σχισματικούς, γιά τοῦτο τούς ἐκήρυξε κατ᾿ ἀρχήν ἐκπτώτους ἀπό τούς θρόνους τους καί τούς ἔθεσε σέ ᾿Αργία, ἐνῶ ἐπέδειξεν ἀγάπην καί μακροθυμίαν, ἀλλά εἰς μάτην. ῾Ως σχισματοαιρετικοί καί ἀνατροπεῖς τῆς Κανονικῆς Τάξεως, καί ὡς ἐκτός ᾿Εκκλησίας οἱ πέντε, ὅπως καί ὅλες οἱ σχισματικές παρατάξεις, δέν ἐκπροσωποῦν τίποτε ἀπό τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, ἐνῶ ὁποιαδήποτε πράξις τους δέν νομιμοποιεῖται, εἶναι ἄκυρος καί ἀνυπόστατος. ᾿Ακόμη τούς πέντε βαρύνει ἐκτός τοῦ σχίσματος καί μία μεγάλη σειρά θλιβερῶν πράξεων μέ ἐκκλησιαστικές, ἀλλά καί ποινικές συνέπειες. Τέτοιες εἶναι: ῾Η ψευδορκία καί ψευδομαρτυρία σέ πολιτικά δικαστήρια, οἱ "ψευδεῖς δηλώσεις ἐνώπιον ᾿Αρχῆς", ἡ κατακράτησι καί κατάχρησι ἐκκλησιαστικοῦ χρήματος (ἀπό Κληρικούς καί Λαϊκούς), ἡ ἀπειλή κατά τῆς ζωῆς μάρτυρος μέσα σέ αἴθουσα δικαστηρίου, ἡ συκοφαντική δυσφήμησι "προφορικῶς καί ἐντύπως" ἐκκλησιαστικῶν καί φυσικῶν προσώπων, ἡ προσφυγή καί ἀναζήτησι βοηθείας ἀπό πολιτικά πρόσωπα, κ. ἄ. Αὐτά τά ἀδικήματα σέ καμμιά περίπτωσι δέν μποροῦν νά ἀμνηστευθοῦν, ἄν προηγουμένως δέν ὑπάρξῃ εἰλικρινής καί ἔμπρακτη μετάνοια τῶν δραστῶν καί δημόσια ἀποκατάστασι τῶν θυμάτων. Καί σ᾿ αὐτή τήν περίπτωσι ὅμως ἡ ἐκκλησιαστική πράξις εἶναι πολύ αὐστηρή, κυρίως σέ ὅ,τι ἀφορᾶ τούς ᾿Επισκόπους, ἐπειδή ἀκριβῶς ὁ ᾿Επίσκοπος πού εἶναι ὁ "ὀφθαλμός τῆς ᾿Εκκλησίας" δέν ἐπιτρέπεται νά μή γνωρίζῃ τί προβλέπουν οἱ ῾Ιεροί Κανόνες, ἤ μέχρι ποῦ φθάνουν τά ὅρια τῆς ὅποιας δικαιοδοσίας του. Χαρακτηριστική εἶναι ἡ πρόσφατος καί γνωστή σέ ὅλους περίπτωσις τῶν σχισματικῶν ᾿Αρχιερέων στό "Πατριαρχεῖο Βουλγαρίας", ὅπου δημιουργήθηκε σχίσμα μετά τήν πτῶσι τοῦ κομμουνιστικοῦ καθεστῶτος. ῾Η "Μείζων καί ῾Υπερτελής Σύνοδος" πού συγκλήθηκε τελευταῖα στήν Σόφια καί στήν ὁποία συμμετεῖχαν ὅλοι οἱ "Πατριάρχες" καί "᾿Αρχιεπίσκοποι", ὑπό τήν προεδρία τοῦ κ. Βαρθολομαίου, "σήκωσε" μέν τίς καθαιρέσεις τῶν πρωτεργατῶν τοῦ σχίσματος καί ἀνεγνώρισε τίς χειροτονίες τῶν ὑπολοίπων, μετά ὅμως ἀπό ἔμπρακτη μετάνοια. Οἱ σχισματικοί ᾿Επίσκοποι μπῆκαν στό Ναό τοῦ ῾Αγίου ᾿Αλεξάνδρου Νέφσκι, ὅπου συνεδρίαζε ἡ "μεγάλη Σύνοδος", προσκύνησαν τήν ῾Αγία Τράπεζα, κατέθεσαν ἐπ᾿ αὐτῆς τό ἐγκόλπιό τους, καί "ἔβαλαν μετάνοια" στόν "Πατριάρχη Βουλγαρίας" Μάξιμο σάν ἁπλοῖ μοναχοί. Στήν συνέχεια ἀποκαταστάθηκαν μέν στόν βαθμό τοῦ ᾿Επισκόπου, ΔΕΝ τούς δόθηκε ὅμως ᾿Επισκοπική ῞Εδρα, ἀλλά τέθηκαν στήν διάθεση τῆς ᾿Εκκλησία τους, τήν ὁποίαν πλήγωσαν μέ τό σχίσμα τους. Καί γιά νά μήν πεῖ κανείς, ὅτι "αὐτά ἀφοροῦν τούς Νεοημερολογίτες", καίτοι ἀνόητον, ὑπενθυμίζουμε πῶς τό 1923 μέ τόν ἴδιο ἀκριβῶς τρόπο ὁ Πατριάρχης Μόσχας Τύχων, δέχθηκε τούς ᾿Επισκόπους πού εἶχαν ἐμπλακεῖ στό σχίσμα τῆς λεγομένης "Ζώσας ᾿Εκκλησίας". ῞Ενας ἀπό αὐτούς μάλιστα ἦταν ὁ ἀργότερα ὑπεύθυνος τῆς ὑποταγῆς τῆς Ρωσικῆς ᾿Εκκλησίας στό Σοβιετικό Καθεστώς, ὁ Μητροπολίτης Σέργιος. Σημειώνεται, ὅτι ὅταν ὁ Πατριάρχης πρόσφερε ἐκ νέου τά ἐγκόλπια στούς μετανοήσαντας ᾿Επισκόπους, ὁ παριστάμενος Κλῆρος καί Λαός ἀντέδρασε γιά τόν Σέργιο. ῞Ενας ἐνάρετος μοναχός μάλιστα εἶπε προφητικῶς: "῾Αγιώτατε, μήν τόν δέχεσθε, διότι θά προδώσῃ καί πάλιν τήν ᾿Εκκλησία", ὅπως πράγματι ἔγινε τό 1927. Θά πρέπει, λοιπόν, νά γίνει ἀντιληπτό, ὅτι τά προβλεπόμενα ἀπό τούς ῾Ιερούς Κανόνες γιά τούς σχισματικούς, ἰσχύουν γιά ὅλους ἀνεξαιρέτως, καί ὄχι ἐπιλεκτικά, ἀνάλογα μέ προθέσεις, ἤ καί δεσμεύσεις ἤ καί σκόπιμες ὑστεροβουλίες. ῞Οσον ὅμως ἀφορᾶ τούς πέντε τά πράγματα εἶναι ἰδιαίτερα δύσκολα, διότι παρεμβάλλονται καί σοβαροί λόγοι ᾿Ορθοδοξίας, καθόσον πέραν τοῦ ὅτι εἶναι ἀνατροπεῖς τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί σχισματικοί, περιέπεσαν καί σέ φοβερές αἱρέσεις. Δέν ἰσχύει ἐπίσης τό λεγόμενο, ὅτι "στούς 5 ὑπάρχουν πατέρες καί ἀδελφοί μας, φίλοι καί συγγενεῖς μας, ἄρα πρέπει νά τούς βλέπουμε διαφορετικά". Διότι καί στό Νεοημερολογιτικό Σχίσμα, καί στίς Παλαιοημερολογιτικές σχισματικές ὁμάδες, ὑπάρχουν "δικοί μας ἄνθρωποι". ᾿Αντίθετα, ἡ ὕπαρξις στούς χώρους τῶν σχισμάτων "δικῶν μας ἀνθρώπων", κάμνει τόν πόνο μεγαλύτερο, καί τήν ἀνάγκη γιά τήν κατά Θεόν θεραπεία τους πιό ἐπιτακτική. Τό ἱστορικό τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου - Προτάσεις ῾Η προσπάθεια γιά τήν ἔναρξι τοῦ Θεολογικοῦ Διαλόγου γιά τήν θεραπεία τοῦ σχίσματος τοῦ 1937, ἄρχισε μέ τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 1616/8-2-1980 ἐπιστολή τοῦ Μακ. ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου πρός τόν τότε "᾿Αρχιεπίσκοπο" τῆς ᾿Ακακιακῆς παρατάξεως κ. Αὐξέντιο. Μέχρι τόν Δεκέμβριο τοῦ 1983 ἀντηλλάγησαν 12 ἐπιστολές (οἱ 2 τῶν Αὐξεντιανῶν), τήν δέ 14/1/1983 διωρίσθηκε ἀπό τήν ῾Ιερά Σύνοδο τῆς ῾Ιεραρχίας ἡ ᾿Επιτροπή Θεολογικοῦ Διαλόγου (Βλ. Διάλογο ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ διά τήν ἐν Χριστῷ ἕνωσιν", ἔκδοσις Κ.Γ.Ο., 1984).῾Η πρώτη αὐτή προσπάθεια ναυάγησε τόν Δεκέμβριο τοῦ 1984, λόγῳ τοῦ νέου σχίσματος πού ἐκδηλώθηκε στούς Αὐξεντιανούς, μέ τήν διαίρεσι τῶν Αὐξεντίου-Γεροντίου καί τήν οὐδετερότητα τοῦ κ. Κυπριανοῦ. (Εἶχε προηγηθεῖ τό 1979 τό Σχίσμα τῶν Καλλιστικῶν), Σέ μιά δεύτερη προσπάθεια ἡ ῾Ιερά Σύνοδος ἀπευθύνθηκε στούς ἡγέτες τῆς διασπασμένης πλέον ᾿Ακακιακῆς-Αὐξεντιανῆς παρατάξεως, δηλαδή τούς κ.κ. Αὐξέντι Πάστρα, Χρυσόστομο Κιούση, καί Κυπριανό Κουτσοῦμπα. ᾿Ανταπόκρισι ὑπῆρξε μόνον ἀπό τήν πλευρά τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου τῶν ᾿Ακακιακῶν κ. Χρυσόστομο Κιούση, μέ τήν ὁποία ἐγκαινιάσθηκε καί ἐπροχώρησε μέχρις ἑνός σημείου ὁ Θεολογικός Διάλογος, εἶχε δέ σημαντικά ἀποτελέσματα. ῾Η δεύτερη αὐτή προσπάθεια διακόπηκε τό 1992 μέ τά σχίσματα πού ἐκδηλώθηκαν ἐκατέρωθεν τό 1995 (᾿Απόσχισις τῶν 5 πρώην Μητροπολιτῶν ἀπό τήν ᾿Εκκλησία, ὅπως καί τῶν κ.κ. Καλλινίκου καί Εὐθυμίου ἀπό τήν παράταξι τοῦ κ. Χρυσοστόμου). Η νέα σημερινή προσπάθεια διά τήν συνέχισι ἐκείνου τοῦ πράγματι "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" Θεολογικοῦ Διαλόγου εἶναι ἡ τρίτη χρονολογικά. Διασαφηνίζουμε καί ὑπογραμμίζουμε, ὅτι τό ζητούμενο δέν εἶναι ὁ Διάλογος μόνον μέ τήν Παράταξι τοῦ κ. Χρυσοστόμου, ἀφοῦ ἡ ὁμάδα αὐτή (ἔστω καί ἄν εἶναι ἡ μεγαλύτερη) δέν ἀντιπροσωπεύει τό σύνολο τοῦ χώρου τῶν ᾿Ακακιακῶν-Αὐξεντιανῶν καί γενικῶς τῶν Φλωρινικῶν. Τό πρόβλημα πρέπει νά ἀντιμετωπισθῇ στό σύνολό του καί ὄχι τμηματικά. ῎Εχουμε τήν γνώμη, ὅτι ἡ ῾Ιερά Σύνοδος πρέπει νά ἀπευθύνῃ καί πάλι σχετική πρόσκλησι-πρότασι καί στίς ἄλλες ὁμάδες, καί ὅποιοι δέν ἀνταποκριθοῦν "θέλει φανερωθῇ εἰς ὅλους, ὅτι εἶναι ἄπιστοι ἄνθρωποι" (βλ. ῾Ι. Πηδάλιο, σημ. 2 στόν 99ο Κανόνα τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου). Αὐτό πιστεύουμε, ὅτι ἐπιβάλλει ἡ συνέπεια πρός τήν ᾿Ορθόδοξη ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία. ῾Ο Διάλογος τῆς ᾿Εκκλησίας μέ τήν Παράταξι τοῦ κ. Χρυσοστόμου δέν ἐπιλύει τό εὐρύτερο πρόβλημα τῶν παρατάξεων. ᾿Επιβάλλεται νά ἀνοιχθῇ ἡ ὁδός γιά τήν θεραπεία ὅλων τῶν σχισμάτων-παρατάξεων καί νομίζουμε, ὅτι αὐτός εἶναι καί ὁ μόνος τρόπος πού θά ἀπομονώσῃ τούς καιροσκόπους καί θεοκαπήλους. Νομίζουμε, ὅτι ἡ λύσις καί αὐτοῦ τοῦ σοβαροῦ προβλήματος (τῶν καιροσκόπων κλπ.), περνάει ὑποχρεωτικά μέσα ἀπό τόν Θεολογικό Διάλογο. Τόν Διάλογο πού θά λύσει ὄχι μόνον τά ῾Ομολογιακά-᾿Εκκλησιολογικά προβλήματα, ἀλλά καί τά Κανονικῆς φύσεως καί ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς. Γι αὐτό ὁ Διάλογος ἐπιβάλλεται νά περιλάβῃ ΟΛΑ τά θέματα πού χωρίζουν καί ὄχι μόνον αὐτά πού ΧΩΡΙΖΟΥΝ ΣΗΜΕΡΑ (ὅπως πρότεινε στό σχετικό ἔγγραφό του ὁ "᾿Αρχιεπίσκοπος" κ. Χρυσόστομος). ῎Αν δέν ἐπιστρέψουμε στό 1937 καί δέν διορθώσουμε τά πραγματικά ᾿Εκκλησιολογικά αἴτια τοῦ σχίσματος, αὐτό δέν θά θεραπευθῇ, ἀλλά μᾶλλον θά προκύψουν νέες ἐπιπλοκές. "Ας ἐξετασθῇ λοιπόν εἰρηνικῶς ἐκεῖνο, ὅπου μᾶς χωρίζει, ἵνα διά τῆς εἰρηνικῆς ταύτης ἐξετάσεως τέλος λάβῃ ἡ πλάνη μέ τήν βοήθεια τοῦ Θεοῦ, φανερωθείσης τῆς ἀληθείας" (Κατά τήν Ε᾿ Πρᾶξι τῆς ἐν Καρθαγένῃ Συνόδου).