ΞΕΦΥΛΛΙΖΟΝΤΑΣ ΤΟ ΑΡΧΕΙΟ ΤΗΣ ΡΟΥΜΑΝΙΑΣ

ΡΟΥΜΑΝΙΑ Στις 10/04/08 π/η, Τετάρτη της δικαινησίμου εβδομάδος, πήγε αντιπροσωπεία από την εκκλησία της Ελλάδος και της Κύπρου, με την οποία ταξίδευσαν ως επίσημοι και οι κληρικοί, ο Σεβ Μητροπολίτης Μεσσογαίας και Λαυροαττικής κ. Κήρυκος, ο Πρεσβύτερος π. Μιχαήλ Ιωάννου, που ήταν αντιπρόσωποι και εκπρόσωποι των χωρών Ελλάδος, Κύπρου, Ουκρανίας , Ρωσίας και Κένυας. Αυτό το ταξίδι ήταν ιερό, και πολύ σημαντικό για την εκκλησία, γιατί σκοπός ήταν να επισφραγιστεί η εν Χριστό ενώσεως μεταξύ των αδελφικών τοπικών εκκλησιών, που ανάφερα ανωτέρως, με συλλείτουργο, όπου επρόκειτο να γίνει την ημέρα της Ζωοδόχου Πηγής (παρασκευή της δικαινησίμου). Φθάνοντας στο αεροδρόμιο της Βουκουρέστις γύρο στις 10πμ , συναντήσαμε δυο κληρικούς από την εκκλησιά της Ρουμανίας, τον Σεβ επίσκοπο κ. Γερόντιο, και τον ιερομόναχο π. Παρθένιο, που στη συνέχεια μας ενημέρωσαν οι πατέρες, ότι θα ταξιδεύαμε για ακόμα τέσσερεις με πέντε ώρες για να φθάσουμε στον προορισμό μας. Όντος ταξιδεύαμε για αρκετές ώρες ώμος δεν μας φάνηκε κουραστικό, ίσως γιατί είδαμε πολύ ωραία αξιοθέατα, αλλά και η χαρά που νιώθαμε όλοι, πιστεύω απορρόφησε την κούραση. Στις 2μμ σταθμεύσαμε στο σπίτι κάποιων εν Χριστό αδελφών που είχαν τη καλή διάθεση και χαρά να μας φιλοξενήσουν. Στη συνέχεια, περίπου μια ώρα αργότερα φθάσαμε στο πρώτο γυναικείο Μοναστήρι, στη Ιερά Μονή………… εκεί όπου μάς περίμεναν για υποδοχή, ο ιερομόναχος π. Γυμνάσιος , η συνοδεία της Ιεράς Μονής, μαζί και με πολλούς ευσεβείς πιστούς της περιοχής. Δεν περιγράφονται η τα συναισθήματα μας, αλλά φανταστείτε ο κόσμος χωρίστικε δεξιά και αριστερά και δημιούργησε ένα διάδρομο περίπου 100μ/τρα από τον λεωφορείο μας ως την είσοδο της εκκλησίας, εκεί που ο π. Γυμνάσιος περίμενε τον Σεβ Κήρυκο με το άγιο ευαγγέλιο, και οι μοναχές της μονής έψαλλαν το Χριστός Ανέστη στα Ρουμάνικα, ως που να μπούμε όλοι στο ναό. Εκεί οι Ρουμάνοι πατέρες τιμητικά φόρεσαν του Σεβ Κηρύκου τα αρχιερατικά άμφια του αειμνήστου επισκόπου Βίκτωρα Λέου, και εξέφρασε τη χαρά που νιώθαμε όλοι εμείς οι Έλληνες και ανάφερε τον αγώνα που έκανε ο μακαριστός επίσκοπος Ματθαίος στην Ελλάδα, και πόσο έμοιαζε με τον αγώνα που έκανε ο μακαριστός επίσκοπος Βίκτωρας της Ρουμανίας, και ενώ ως τώρα δεν ήμασταν ενωμένοι εν σώματι, ήμασταν όμως ενωμένοι εν πνεύματι, απλώς έπρεπε ίσος να έλθει το πλήρωμα του χρόνου. Αμέσως μετά εξέφρασε και ο Σεβ Γερόντιος την χαρά που ένιωσαν και οι Ρουμάνοι αδελφοί μας, και ενώ ζούσαν σε μια αφάνεια, ο Θεός τους αποκάλυψε αυτό που ποθούσαν, τους εν Χριστό αδελφούς τους στη Ελλάδα, Κύπρο και Ρωσία. Επίσης εξέφρασε ιδιαίτερη χαρά για το γεγονός που υπάρχουν Ιερείς και πιστοί και στην Κένυα. Τελικά μετά από τους λόγους των επισκόπων, οι μοναχές της μονής, μας Κεράσανε και μεγάλη συγκίνηση αναχωρήσαμε από το μοναστήρι ……………. και προοριζόμαστε για άλλο μοναστήρι. Έτσι μετά από ακόμα μία ώρα δρόμο, φθάσαμε και στην ανδρική μονή της Ζωοδόχου Πηγής, στη περιοχή Βράνστεας, εκεί που επρόκειτο να γίνει το πρώτο ιστορικό συλλείτουργο. Ήταν ήδη λίγο περασμένη η ώρα όταν κατέβηκαμεν από το λεωφορείο, και έτσι κάναμε και τον εσπερινό. Τελειώνοντας τον εσπερινό, μας πήραν οι πατέρες σε κάποιους ευσεβείς αδελφούς που μας δείξανε πολύ αγάπη και συμπάθια και εκείνοι ήταν που μας φιλοξένησαν ακούραστα για την διάρκεια του ταξιδιού, και αξίζει να πούμε ότι αυτοί οι αδελφοί θα μείνουν αξέχαστοι σε μας, και χαρακτηρίσαμε την φιλοξενία τους ως Αβρααμιαία. Την επόμενη ημέρα (πέμπτη) επήγαμε το πρωί στην εκκλησία, και από πρωί στις έξι που ξεκίνησε η εκκλησία, τελειώσαμε γύρο στις μία το μεσημέρι. Στη Ρουμανία η ακολουθίες είναι πάντα μακροχρόνιες, γιατί κρατάνε το Ρωσικό στιλ τυπικό και με μοναστηριακό ύφος. Όταν λοιπόν τελειώσαμε το μεσημέρι, μας πήραν σπίτι να φάμε και να ξεκουραστούμε, διότι γύρο στις πέντε το απόγευμα θα πηγαίναμε για εσπερινό και πανήγυρης του ναού της Ζωοδόχου Πηγής. Κάναμε τελικά τον εσπερινό, και αμέσως μετά, παρακολουθήσαμε βάπτισμα ενός βρέφους, που ζει με την οικογένεια στην Ιταλία. Σύνολο εκείνη την ημέρα ήμασταν περίπου 13 ώρες στην εκκλησία, ήταν πολύ κατανυκτικές οι ακολουθίες ώμος καθόλου κουραστικές. Η επόμενη ημέρα ήταν και η πιο σημαντική και επίσης η ημέρα που θα έμενε γραμμένη και στη ιστορία, η ημέρα που έγινε η εν Χριστό ένωσης μεταξύ των τοπικών μάς εκκλησιών. Με την βοήθεια του Θεού, αξιωθήκαμε να ξυπνήσομε για το μεγάλο αυτό γεγονός που δεν πρόκειται να ξεχαστεί ποτέ από όσους παρευρίσκοντο εκεί. Όταν φθάσαμε στο ναό λοιπόν, άρχισαν να μάς υποδέχονται με καμπάνες, τάλαντα, σήμαντρα, λουλούδια και ύμνους. Παρευρισκόμενοι ήταν, εκτός από το πλήθος των πιστών που είχε συγκεντρωθεί, ήταν και μια από τες συνοδείες των μοναζουσών τής γερόντισσας ……………. , οι μοναχοί τής ανδρικής μονής, και εκεί γνωρίσαμε και τη πλειοψηφία του κλήρου τής Ρουμάνικης εκκλησίας, ο Σεβ Γερόντιος, οι ιερομόναχοι, π. Παρθένιος, π. Κωνσταντίνος, π. Γυμνάσιος, π. Μηνάς, π. …………., και τους πρεσβύτερους π. Νικόλαο, π. Βασίλειο. Στην ακολουθία συνψαλλαν οι Έλληνες μαζί με τους Ρουμάνους αδελφούς και η υπέροχη χορωδία των μοναζουσών. Οι αιτήσεις επίσης ειπώθεισαν σε δυο γλώσσες και περάσαμε μια χαρά, και καμιά φορά λέγαμε εμείς το Κύριε Ελέησον στη Ρουμάνικη και αυτοί το έλεγαν στη Ελληνική. Για μερικά κομμάτια επέμειναν να τα πούμε εμείς στη Ελληνικά, ενώ άλλα κομμάτια, όπως το χερουβικό, το Άγγελος εβόα, και στις δύο γλώσσες. Διακρίναμε ότι ένα περίπου, η τάξη της θείας λειτουργίας είναι η ίδια με μας. Την ώρα του τρισάγιου ύμνου είχαμε και την ευλογία να παρακολουθήσομε την χειροτονία του ιερομόναχου π. Παρθένιου, σε πρωτοσύγκελο. Μετά από την ανάγνωση του ιερού ευαγγελίου, οι άγιοι αρχιερείς μίλησαν επίσημα για πρώτη φορά στον λαό για την ένωση που επισφραγίστηκε με αυτό το πρώτο συλλείτουργο και ότι η χαρά της εκκλησίας είναι για όλους μας να αισθανθώμεν. Όταν τελείωσε η θεία λειτουργία, οι πιστοί ακολούθησαν τους κληρικούς στο διπλανό προαύλιο του ναού εκεί που τελετή μικρού αγιασμού. Οι πιστοί ήταν τόσοι πόλοι που γεμίσανε 3 βαρέλια. Οι πιστοί πρέπει να φτάσανε περίπου τα 1500 άτομα. Μετά από τον αγιασμό, όπως ήταν ο κόσμος συγκεντρωμένος γύρο από τους κληρικούς, ο Σεβ Κήρυκος και ο π. Μιχαήλ, προσφέρανε του Σεβ. Γεροντίου κάποια δώρα που είχαν φέρει μαζί τους, και με την ευκαιρία, βγάλαμε και αναμνηστικές φωτογραφίες. Στη συνέχεια, η αδελφότητα της μονής ετοίμασαν την τράπεζα, και καλεσμένοι ήταν όλοι οι πιστοί που ήταν παρόν. Έτσι, μετά από αυτά, επήγαμε για ξεκούραση και τελείωσε και αυτή η μέρα. Την επόμενη ημέρα, από πολύ νωρίς σηκωθήκαμε, και μας περίμενε λεωφορείο, για να μας πάρει στην Ιερά γυναικεία Μονή Μεταμορφώσεως του σωτήρος, εκεί που μένει ο άλλος επίσκοπος της Ρουμάνικης εκκλησίας, ο Σεβ. Κασσιανός, που είναι και πολύ μεγαλύτερος σε ηλικία από τον Σεβ. Γερόντιο. Πρέπει να αναφέρω εδώ, ότι ο λόγος που δεν μπορούσε να παρευρίσκεται και ο Σεβ. Κασσιανός στο πρώτο συλλείτουργο, ήταν για λόγους υγείας, δυστυχώς. Φύγαμε λοιπόν, γύρο στις πέντε το πρωί, από την περιοχή Βράντσεας που εμμέναμε, και προοριζόμαστε για τη Μολδαβία, που είναι ο Σεβ. Κασσιανός. Τελικά φτάσαμε γύρο στις οκτώ και μισή στη μονή. Ο τόπος που βρίσκεται το μοναστήρι αυτό, είναι από τους πιο όμορφους και πιο κατάλαλους τόπους για μοναστήρι. Δεν υπάρχει τίποτα άλλο πάρα μόνο, χιλιάδες στερέματα πράσινη γη, ολοπράσινα βουνά και καλλιεργημένη γη. Εκτός από το μοναστήρι δεν υπάρχει ούτε ίχνος πολιτισμού. Το λεωφορείο μας δέν μπορούσε να μας πάρει πολύ κοντά στη μονή, για τη ο δρόμος είναι χωματόδρομος και ήταν πολύ λασπωμένος, για αυτό περπατήσαμε περίπου 200 μέτρα ένα μικρό ανήφορο, για να φτάσομε στην είσοδο. Αναβαίνοντας λοιπόν, βλέπουμε από μακριά μια μοναχή να έρχεται προς εμάς, παίζοντας με πανηγυρικό τρόπο το τάλαντο που κρατούσε. Εφόσον φτάσαμε στην είσοδο του καθοδικού της μονής, χτυπούσαν, σήμαντρα και τάλαντα επίσης ακούγαμε την αγγελική μελωδία που έψελναν μοναχές που μας περίμεναν στην είσοδο μαζί και με τον ιερομόναχο π. Βιτάλιο ο οποίος κρατούσε το ιερό ευαγγέλιο. Αρπάζοντας τον Σεβ Κήρυκο και τον π. Μιχαήλ τους προσφέρανε ανθοδέσμες και προχωρήσαμε μέσα στον ναό. Εκει, ο Σεβ. Κασσιανός με μεγάλη συγκίνηση, μετά τον ασπασμών αγκάλιασε τον Σεβ. Κήρυκο και τον π. Μιχαήλ και στη συνέχεια προχώρησαν οι κληρικοί μας μαζί με τον π. Βιτάλιο στο ιερό για να ξεκινήσομε τη θεία λειτουργία. Μετά από τη θεία λειτουργία εξέφρασαν και η τρεις αρχιερείς τα συναισθήματα τους και δόθηκαν μικρά δώρα στο Σεβ. Κασσιανό και στο μοναστήρι από τον Σεβ. Κήρυκο και τον π. Μιχαήλ. Στη συνέχεια, οι μοναχές, μας φιλοξένησαν στη τράπεζα. Μετά από την τράπεζα, συγκεντρώθηκαν οι αρχιερείς και οι ιερείς για τη πρώτη επίσημη σύνοδο μετά από την ένωση. Συμμετέχοντες ήταν ο Σεβ. Κήρυκος, ο Σεβ. Κασσιανός, ο Σεβ. Γερόντιος, πρεσβύτερος π. Μιχαήλ, ιερομόναχος π. Παρθένιος και ο ιερομόναχος π. Βιτάλιος. Εκεί συζήτησαν το θέμα της Κύπρου, και οι χειροτονίες που πρόκειται να γίνουν για την Ρωσία, Κένυα και Ρουμανία. Φεύγοντας από το μοναστήρι, οι πατέρες ήθελαν να μας πάρουν σε κάποια αξιοθέατα προσκυνήματα. Επήγαμε σε αρκετά, αλλά τα δύο έμειναν ιδιαίτερα στη μνήμη μας. Το ένα ήταν Πάνο ψηλά στα καρπάθια όροι, το μοναστήρι μιάς ασκιτηκής μορφής, η αγία Θεοδώρα της Ρουμανίας. Εκεί εντυπωσιαστήκαμε όλοι με τον τόπο που ασκήτευε η αγία, αλλά και προσπαθήσαμε και να φανταστούμε πως ζούσε εκεί. Μέσα στο σκοτεινό, παγωμένο αλλά πανέμορφο δάσος, υπάρχει ανάμεσα σε κάποιους βράχους, μια σπηλιά που ζούσε η αγία. Εν τω μεταξύ, για να πάμε να τα δούμε αυτά τα πράγματα, δεν ήταν και τόσο εύκολο, για τη ήταν στη καρδιά του δάσους που δεν είναι ένα απλό περπάτημα. Το άλλο προσκύνημα που θα μείνει αξέχαστο για μας είναι που επήγαμε στον άγιο Θεοδόσιο, που μετάφρασε τη Φιλοκάλια και μόνασε και με τον άγιο Νικόδημο τον αγιορείτη. Στο καθολικό της μονής υπάρχει και το σώμα του αγίου άφθορο. Μετά από την προσκύνηση του αγίου, εκεί έξω από την μονή, αναγκαστήκαμε να αποχαιρετίσουμε τον π. Νικόλαο, και τες μοναχές που είχαν έλθει με ξεχωριστό λεωφορείο. Χωρίς υπερβολή, εκεί νιώσαμε, τη σημαίνει αγάπη του συνανθρώπου σου. Από την λύπη τους που θα υποχωρούσαμε όλοι τους έκλαιγαν τόσο πολύ, που θα νόμιζε κανείς ότι πενθούν για κάποιο άτομο, και να φανταστείτε, την προηγούμενη ημέρα δεν τους ξέραμε, εδώ θα επανέλθω σε αυτό που έγραψα νωρίτερα, μπορεί να μην ήμασταν ενωμένη εν σώματι πριν την εν Χριστό ένωση, αλλά σίγουρα ήμασταν ενωμένη εν πνεύματι γι’αυτο νιώσαμε ότι τόσο συνδεδεμένοι μαζί τους όπως να τους ξέραμε μια ζωή ολόκληρη. Έτσι περάσαμε και αυτή την ημέρα, και επιστέψαμε πίσω στη Βράνστεα που μας είχαν ετοιμάσει τράπεζα πάλη και αμέσως μετά φύγαμε για ύπνο γι’ατι ξημέρωνε η Κυριακή του Θωμά. Έγινε και το τρίτο συλλείτουργο τη Κυριακή του Θωμά και μετά ήταν ώρα μας να φύγουμε για το αεροδρόμιο. Τελικά, αυτό το πενθήμερο που περάσαμε στην Ρουμανία, ήταν κάτι που δεν θα ξεχάσομε ποτέ, ήταν ένα προσκύνημα η μια εμπειρία που μας ανανέωσε ως ορθόδοξους Χριστιανούς, για τη είδαμε πολλά παραδείγματα από κληρικούς και λαϊκούς που αγωνίζονται πάρα πολύ, και διερωτιέμαι, εγώ τι αγώνα κάνω;