ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΠΙΣΤΕΩΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ (ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 418/21.9.2006 «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»)

ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ (3) ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ ΔΙΑΚΗΡΥΧΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΗΣ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΑΣΗΣ ΥΠΟ ΤΟΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΗΝ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΝ ΤΗΝ 6ην ΚΑΙ 15ην ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΟΥ 2006, ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΠΑΠΙΚΟΥ ΝΕΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΠΡΟΤΕΣΤΑΝΤΙΚΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ «... ΔΕΧΟΜΕΘΑ καί ΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ τάς ῾Αγίας Πανορθοδόξους Συνόδους τάς ἐν Κων/λει καί ἐν ἔτεσι 1583, 1587 καί 1593 συγκληθείσας, ὑπό τοῦ μακαρία τῆ μνήμη γενομένου Οἰκουμενικοῦ Πατριάρχου ῾Ιερεμίου τοῦ Β' τοῦ ἐπωνομαζομένου ΤΡΑΝΟΥ, καί τάς ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ αὐτῶν, κατά τῆς καινοτομίας τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ' ἐπί τοῦ Πασχαλίου Κανόνος καί τοῦ νέου «Καλενδαρίου» — ἡμερολογίου του. Τάς Πανορθοδόξους ταύτας Συνὄδους καί τάς ᾽Αποφάσεις των ΟΜΟΛΟΓΟΥΜΕΝ καί ΚΑΤΑΣΠΑΖΟΜΕΘΑ ὡς ἰσοκύρους ταῖς ῾Αγίαις Οἰκουμενικαῖς καί ἁπάσαις ταῖς Τοπικαῖς ῾Αγίαις Συνόδοις τῆς ΜΙΑΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΘΟΛΙΚΗΣ ΚΑΙ ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Ταύταις ταῖς Πανορθοδόξοις Συνόδοις καί ταῖς ἀποφάσεσιν αὐτῶν ἑπόμενοι, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ τήν Παπικήν ῾Ημερολογιακήν Καινοτομίαν, τήν μετά 342 ἔτη (1582—1924), δολίως, ἀντικανονικῶς καί ἀντορθοδόξως ὑπό Μασώνων - Οἰκουμενιστῶν Πατριαρχῶν, ᾽Αρχιεπισκόπων καί Συνόδων, ἐπιβληθεῖσαν ὡς πρῶτον πραγματικόν βῆμα πρός τόν Οἰκουμενισμόν καί ἐπί ἀσεβεῖ καταλύσει τῶν ὡς ἄνω Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων. Ὡσαύτως ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ. α) Τάς ἀπ' ἀρχῆς τῆς ῾Ημερολογιακῆς Καινοτομίας ἀποτολμηθείσας ἀσεβεῖς προσπαθείας παραγόντων τοῦ Νεοημερολογιτικοῦ καί Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ὅπως ἀμφισβητήσουν ἤ μειώσουν τό κῦρος αὐτῶν τῶν Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, καί τῶν καταδικαστικῶν αὐτῶν ᾽Αποφάσεων κατά τοῦ Παπικοῦ νέου Πασχαλίου καί νέου Καλενδαρίου — ῾Ημερολογίου. β) Τήν ἀμέσως μετά τό 1924 ἐκδηλωθεῖσαν προπαγάνδαν ὑπό τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ (διά τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου καί τῶν λοιπῶν ὁμοφρόνων του), καθ' ἥν αἱ Πανορθόδοξοι αὗται Σύνοδοι κατεδίκασαν δῆθεν μόνον τήν ὑπό τοῦ Πάπα Γρηγορίου τοῦ ΙΓ' κατάλυσιν τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, οὐχί δέ καί τό νέον ῾Ημερολόγιον (Καλενδάριον). ῾Η καταδίκη τῆς Παπικῆς Καινοτομίας, ἐπί τῆ καταλύσει τοῦ Πασχαλίου Κανόνος, εἱναι καταδίκη ἐπί τῆ καταλύσει ὁλοκλήρου τοῦ ἐτησἴου ἑορτολογικοῦ Κύκλου, διότι ὑπό τῶν Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων ἐπί Πατριάρχου ῾Ιερεμίου τοῦ Τρανοῦ, σαφῶς ΚΑΤΕΔΙΚΑΣΘΗ καί ΑΠΕΚΛΕΙΣΘΗ γενικῶς ἡ καινοτομία τοῦ νέου καλενδαρίου. ῾Ετέρωθεν ὁ Πασχάλιος Κανών ἐσκόπει καί σκοπεῖ εἰς τόν ἐν γένει συνεορτασμόν τῶν ᾽0ρθοδόξων μετά τῶν αἱρετικῶν. γ) Τό γεγονός ὅτι τόσον ἐκ τῶν ῾Αγιορειτικῶν ᾽Αρχείων, ὅσον καί τῆς Μονῆς τοῦ Σινᾶ καί ἄλλων, ἀπεσύρθησαν αἱ σχετικαί πηγαί, ὅμως αἱ Σύνοδοι αὗται καί ἡ καταδίκη τοῦ νέου Παπικοῦ Καλενδαρίου, ΜΕΜΑΡΤΥΡΗΝΤΑΙ ὑφ' ἁπάντων τῶν ἀνεγνωρισμένου Κύρους ᾽Εκκλησιαστικῶν καί ἄλλων μεγάλων ἱστορικῶν, ὡς καί ὑπ ' αὐτοῦ τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. δ) Τήν ὀψίμως, πλήν ἐπισήμως διατυπωθεῖσαν ἀσέβειαν τοῦ Διδάκτορος καί ἤδη ᾽Αρχιεπισκόπου τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ Χριστοδούλου Παρασκευαίδη, ὅστις διά νά ἀπαλύνη τό ἔγκλημα τῆς κατά τό 1924 ἐπιβολῆς τοῦ κατεγνωσμένου παπικοῦ ῾Ημερολογίου ὡς Οἰκουμενισμοῦ, εἰς τήν ἀπό 1982 Διδακτορικήν του διατριβήν, ἐπαναλαμβάνει, τήν ἀπό 1929 ἀσεβεστάτην θέσιν τῆς Καινοτόμου Νεοημερολογιτικῆς ῾Ιεραρχἴας, ἥτις ἀσεβῶς ἀπεφάνθη περί τῆς Συνόδου τοῦ 1593, ὅτι αὕτη «ἄλλωστε δέν ὑπῆρξεν Οἰκουμενική». Ταῦτα, καί ἡμεῖς μετά τῶν ῾Αγίων ᾽Εκείνων Πατέρων ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑ-ΤΙΖΟΜΕΝ τρίς, καί ΚΡΑΤΟΥΜΕΝ ΕΞΩ ΤΗΣ ΜΙΑΣ ῾Αγίας Καθολικῆς καί ᾽Αποστολικῆς ᾽Εκκλησίας. ᾽Επί τούτοις, ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΜΕΝ ΚΑΙ ΑΝΑΘΕΜΑΤΙΖΟΜΕΝ: α) Τήν παναιρετικήν καί ᾽Εκκλησιομάχον Οἰκουμενιστικήν ΕΓΚΥΚΛΙΟΝ τήν, ὑπό τῆς Πατριαρχικῆς Συνόδου τῆς Κων/λεως ὑπό τόν Προύσσης Δωρόθεον, ἐκδοθεῖσαν ἐν ἔτει 1920, β) Τό Μασωνικόν — Οἰκουμενιστικόν καί ἅθεον ΣΥΝΕΔΡΙΟΝ τῆς Κων)λεως, (Μαίου — ᾽Ιουνίου 1923), τό ψευδῶς καί παραπλανητικῶς ἐπωνομασθέν «Πανορθόδοξον Συνέδριον τῆς Κων/λεως», καί γ) Τήν ἀπό 10.3.1924 ἀπόφασιν τοῦ καινοτόμου Μητροπολίτου ᾽Αθηνῶν Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου, δι' ἧς οὗτος ὡς ἐκτελεστικόν ὄργανον τῶν σχεδίων τῶν ᾽Αθέων Οἰκουμενιστῶν, Μασώνων καί ἐν τέλει Σιωνιστῶν, ἐπραγματοποίησεν ὅσα ὁ Οἰκουμενισμός προέβλεψεν καί ἀπεφάσισεν διά τῶν ὡς ἄνω α' καί β πράξεών του, ἀνατρέψας τήν ᾽Ορθόδοξον ῞Εορτολογικήν Τάξιν — Παράδοσιν, καί πραγματοποιήσας δι' αὐτῆς τό πρῶτον ρῆμα τῆς εἰσόδου των εἰς τήν παναίρεσιν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ — Οἰκουμενισμοῦ. (Ἀπόσπασμα ἀπό τήν ὑπ’ ἀριθμ. 418/21.9.2006 «ΟΜΟΛΟΓΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ»)

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΕΓΡΑΦΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΝ 15ην 1ΟΥΛΙΟΥ 2024 (Ε.Η.) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ «ΕΥΣΤΑΘΙΑΝΩΝ» ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΝ ΑΥΤΗ.

Η ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ, Η ΟΠΟΙΑ ΥΠΕΓΡΑΦΗ ΕΙΣ ΤΗΝ ΣΤΑΥΡΟΠΗΓΙΑΚΗΝ ΙΕΡΑΝ ΜΟΝΗΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΚΟΡΩΠΙΟΥ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΝ 15ην 1ΟΥΛΙΟΥ 2024 (Ε.Η.) ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΩΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΠΕΡΙ ΔΙΑΚΟΠΗΣ ΟΡΙΣΤΙΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΩΝ ΛΕΓΟΜΕΝΩΝ «ΕΥΣΤΑΘΙΑΝΩΝ» ΔΙΑ ΤΟΥΣ ΛΟΓΟΥΣ ΠΟΥ ΣΥΝΟΠΤΙΚΩΣ ΑΝΑΦΕΡΟΝΤΑΙ ΕΝ ΑΥΤΗ. Τὴν 15ην Ἰανουαρίου 2024 ἐ.ἑ., ἡμεῖς, οἱ ὑπογράφοντες τὴν παροῦσαν ἐπίσκοποι, ἐξεδώσαμεν τὴν ἀπόφασίν μας μὲ Α.Π. 1028, ἡ ὁποία ἐκοινοποιήθη εἰς ἄπαντας τοὺς ἐνδιαφερομένους καὶ διελάμβανε μεταξὺ ἄλλων τὰ ἀκόλουθα: «Α. Ἀνακαλοῦμεν τὰς ὑπογραφὰς μας ἐκ τῶν κάτωθι ἐγγράφων καὶ ἀπορρίπτομεν: τὸ «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ» τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς 24ης Νοεμβρίου 2018• τὸ «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΥ» τῆς 10ης Ἰανουαρίου 2019, ὑπογραφὲν εἰς τά Ἐξαμίλια Κορινθίας• καὶ, τὸν «ΤΟΜΟΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» τῆς 27ης Ἰανουαρίου 2019, τὸν συγγραφέντα ὑπό τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς εἰς αὐτόν συνημμένης «ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς 26ης Ἰανουαρίου 2019. Β. Περαιτέρω, ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν: τήν ἀπό Μαΐου 2004 καὶ ὑπ. Ἀ.Π. 357, ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου• τήν ἀπό 21 Σεπτεμβρίου 2006 ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τῆς Μητροπολιτικῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ἡ ὁποῖα περιλαμβάνει καὶ τὴν Ὁμολογίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ• τὰς κάτωθι καθαιρετικὰς ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων: α) ὑπ. Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009, περὶ καθαιρέσεως τοῦ πρώην Μητροπολίτη Πειραιῶς Νικολάου Μεσσιακάρη, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 492/2/15.1.2009 κατηγορητηρίου, β) ἀπόφασιν, ἡμ. 18/02/2011 ἐ.ἑ., περὶ καθαιρέσεως τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου, εἰς τὴν ὑπόθεσιν ὑπ᾽ ἀριθμὸν 1, τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, συγκροτηθέντος εἰς Λεμεσὸν τῆς Κύπρου τὴν 18/02/2011, μεταξὺ Μητροπολίτου Κιτίου Παρθενίου -καταγγέλλοντος- και Σεβαστιανοῦ Σταύρου -κατηγορουμένου, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 575/26.11.2010 κατηγορητηρίου, ὡς ἀείποτε ἰσχυούσας καὶ ὡς πραγματευομένας εἰς βάθος ἅπαντα τὰ σοβαρὰ θέματα πίστεως, ὁμολογίας καὶ ἀποστολικῆς διαδοχῆς, που ὡδήγησαν εἰς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ 2007 ἀντιστοίχως καὶ ὡς διατυπωσασας τὰς ὀρθοδόξους θέσεις καὶ τὴν διαχρονικὴν μας ὁμολογίαν πίστεως, ἡ ὁποῖα ἦτο, εἶναι καὶ θὰ παραμείνῃ ἀναλλοίωτος, καὶ ἡ ὁποῖα ἀντικατοπτρίζει τὸν διαχρονικόν ἀγῶνα καὶ ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ 1924, 1937, 1948, 1997, 2005, 2007 καὶ ἐντεῦθεν. τὴν ἀπὸ 15 Ἰουνίου 2014 καὶ Ἀ.Π. 673 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Ἐνδημούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἀπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. […]» Πέραν τῶν ἀνωτέρω, εἰς μίαν προσπάθειαν θεραπείας καὶ ἐπιλύσεως τοῦ τότε καὶ νῦν ὑφισταμένου σχίσματος ἐζητήσαμεν ἐγγράφως καὶ ἐπισήμως τὰ ἐξῆς: «Γ. Καλοῦμεν ἅπαντας τοὺς ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς, πρὸς θεραπείαν τοῦ ὑφισταμένου σχίσματος καὶ πρὸς ἀποφυγὴν παγιώσεως αὐτοῦ: νὰ ἀποδεχθῶσι καὶ συνυπογράψωσι μεθ᾽ ἡμῶν ἅπαντα τὰ ἀνωτέρω που ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν, ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν• καὶ δὴ, τὰς καθαιρετικὰς ἀποφάσεις που ἀναφέρονται ὺπὸ Β3, α) καὶ β) ἀνωτέρω. εἰς περίπτωσιν που διαφωνῶσι μὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἀποδεχομένων, συνομολογουμένων, συνυπογραφομένων καὶ διατρανουμένων ὑφ᾽ ἡμῶν, ἐπὶ μέρους ἤ καθ᾽ ὁλοκληρίαν, νὰ καταθέσωσιν εἰς ἡμᾶς, γραπτῶς, ἐντὸς προθεσμίας 20 ἡμερῶν ἀπὸ τὴν ἡμερομηνίαν λήψεως ὑπ᾽ αὐτῶν τῆς παροῦσης ἀποφάσεώς μας, τὴν συγκεκριμένην καὶ τεκμηριωμένην διαφωνίαν των καὶ νὰ ὑποβάλωσιν γραπτῶς ἐξειδικευμένας εἰσηγήσεις πρὸς διόρθωσιν τῶν ὅσων θεωροῦσιν ὅτι χρήζουσι διορθώσεως, τὰ ὁποία ἀφοῦ ἐξετασθώσιν, θὰ ληφθῶσιν ἐπ᾽ αὐτῶν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις καὶ θά ἐνημερωθώσι δεόντως• νὰ δώσωσι γραπτῶς καὶ δημοσίως, τόσον εἰς ἡμᾶς ὅσον καὶ εἰς τὸ εὐσεβὲς ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα, ἰκανοποιητικὰς ἐξηγήσεις διὰ τὸ πῶς, τὸ γιατί, ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως, ἐτέλεσαν τὴν κηδείαν ἐνὸς ἐκτὸς κοινωνίας αἱρετικοῦ «ἐπισκόπου» ἤτοι τοῦ Φιλοθέου Τουρτούνη καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως τελοῦσιν εἰς αὐτὸν μνημόσυνα• νὰ δηλώσωσι γραπτῶς καί ἐνυπογράφως ὅτι τόσον οἱ ἴδιοι ὅσον καί ὁ ὑφ᾽ αὐτοῖς κλῆρος δὲν ἀναγνωρίζουσιν οὔτε τιμῶσιν ὡς «ἁγίους» οὔτε καὶ ἔχουσιν πρὸς προσκύνησιν εἰκόνες ἤ λείψανα κανενὸς προσώπου ποὺ ἐτελεύτησεν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καἰ ἐκτὸς κοινωνίας, εἴτε διὰ προσωπικοὺς εἴτε διὰ ὀποιουσδήποτε ἄλλους λόγους, ὅσον «ἐπαρκείς» καὶ ἐὰν θεωροῦσιν αὐτοὺς, περιλαμβανομένων ὀνομαστικῶς καὶ συγκεκριμένως τῶν Γλυκερίου καὶ Ἰωάννου Μαξίμοβιτς• νὰ ἀνακαλέσωσι πάσας τὰς ληφθεῖσας, εἴτε συλλογικῶς εἴτε μεμονωμένως, ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν 6ην Μαΐου 2023 μέχρι τῆς σήμερον ἡμέρας, περιλαμβανομένου καὶ τοῦ παρανόμου «διορισμοῦ» τοῦ ἐπ. Ἄργους Γερασίμου εἰς δῆθεν «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος»• νὰ ἀποδοκιμάσωσιν ἀπεριφράστως καὶ ἐμπράκτως, ἄνευ οὐδεμίας ὑπεκφυγῆς, τὰς ἐκδήλως παρανόμους καὶ ἀντικανονικὰς ἐνεργεὶας τοῦ ἐπ. Κιτίου Παρθενίου, περιλαμβανομένης καὶ τῆς μονίμου ἐγκαταλείψεως τῆς ἐπισκοπικῆς τοῦ ἕδρας καὶ τῆς αὐτοβούλου ἐγκαταστάσεως καὶ ἐπιβάσεως αὐτοῦ εἰς Ῥουμανίαν καὶ εἰς τὴν ἐκεῖ τοπικὴν Ἐκκλησίαν καὶ παύσωσι νὰ παρέχωσιν εἰς αὐτὸν κάλυψιν καί ἀμνήστευσιν εἰς τὴν σωρεὶαν κανονικῶν παραπτωμάτων αὐτοῦ.» Μὲ τὴν ὡς ἄνω ρηθεῖσαν ἡμετέραν ἀπόφασιν ἐδίδετο, περαιτέρω, περιθώριον 20 ἡμερῶν πρὸς ἀνταπόκρισιν, συμμόρφωσιν καὶ διόρθωσιν τῶν κακῶς κειμένων. Παρὰ ταύτα, ἐντούτοις, οὐδεμίαν οὐσιαστικὴν ἤ σοβαρὴν ἀπάντησιν ἤ ἐξήγησιν ἐλάβομεν, παρὰ μόνον εἰσεπράξαμεν τὴν περιφρόνησιν, τὴν χλεύην καὶ τὴν ἀπαξίωσιν, τὰ ὁποία εἰσπράττομεν μέχρι τῆς σήμερον, ἔξι καὶ πλέον μήνας μετά. Τούτα καταδεικνείασιν ὅτι, εἴτε οἱ παραλήπτες τῆς ὡς ἄνω ἡμετέρας ἀποφάσεως δὲν ἀντελήφθησαν τὴν σοβαρότηταν καὶ κρισιμότηταν αὐτῆς, εἴτε ὅτι ἀντελήφθησαν αὐτὰ ἀλλὰ τὰ ὑποτιμούσι, ὄπερ χεῖρον. Τὸ χείριστον, ὄμως, εἶναι ὅτι οἱ παραλήπται ἐξακολουθοῦσι νὰ φρονοῦσιν τὰ ὅσα κακόδοξα τοὺς κατελογίσθησαν, ὄχι μόνον ἄνευ οὐδεμίας διαθέσεως πρὸς διόρθωσιν, ἀλλὰ μᾶλλον διολισθαίνοντες ἔτι περαιτέρω εἰς ἀντορθοδόξους και ἀντικανονικὰς πράξεις καὶ ἐπιδιώξεις, περιλαμβανομένων τῆς ἐκπεφρασμένης ἐπιθυμίας των νὰ ἀποκαταστήσωσιν τὸν ἤδη καθαιρεθέντα ποτὲ Κορινθίας Κάλλιστον καὶ τῆς ἐπιμονῆς των νὰ ὑποστηρίζωσιν ποικιλοτρόπως καὶ γενναιοδώρως, λόγῳ καὶ ἔργῳ, τὰς σχιστικὰς καὶ ἀποσχιστικὰς ἐνεργείας εἰς τὰς τοπικὰς ἐκκλησίας, Κύπρου, Ρουμανίας, Ἑλλάδος καὶ Βρεταννικῶν Νήσων. Σημειώνομεν διὰ ἄλλην μίαν φορὰν ὅτι, οὐδέποτε ἀφέστημεν ἐκ τῶν θέσεων καὶ ἀποφάσεων που ἐλήφθησαν ἀπὸ τὴν Πανορθόδοξον Σύνοδον πρὸ τῆς «ἐνώσεως» του 2019 καὶ ὅτι προεχωρήσαμεν νὰ δεχθῶμεν εἰς κοινωνίαν τὸν ἤδη κεκμηκότα γέροντα Παχώμιον καὶ τοὺς περὶ αὐτόν, ἐπί τῇ βάσει τῶν διαβεβαιώσεων ποὐ ἐδόθησαν ὅτι τὰ ὅσα θέματα πίστεως καὶ ὁμολογίας ἐθέσαμεν κατὰ τὴν διεξαγωγὴν τοῦ διαλόγου, ἔγιναν ἀποδεκτά. Δυστυχῶς, οἱ γενναιοδώρως καὶ ἐπιεικῶς δεχθέντες ὑπανεχώρησαν, ἀκολουθοῦσιν πλέον μίαν παντελώς ἀντορθόδοξον, ἀντικανονικόν, ἀντεκκλησιαστικόν καὶ, τολμῶμεν εἰπεῖν, ἐκκλησιομάχον πορείαν, μὴ βουλόμενοι συνιέναι. Ἐπαναλαμβάνομεν, λοιπόν, τὰ λεχθέντα εἰς τὴν ὡς ἄνω ἡμετέραν ἐπιστολὴν: «ἡ ἐπισκοπικὴ μας συνείδησις δὲν μας ἐπιτρέπει τὴν συνέχισιν τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν μὴ ὀρθοδόξως καὶ ὀρθῶς φρονούντων καἰ δὴ μετὰ τῶν κοινωνούντων τοῖς ἀκοινωνήτοις, ὅπερ παντελῶς ἀπαράδεκτον (βλ. καν. Ι᾽, ΙΑ᾽ Ἁγ. Ἀποστόλων, Β᾽ Ἀντιοχείας κ.ἄ.)». Διό, στοιχοῦντες εἰς τὰ ὅσα ἐγράψαμεν καὶ ἀπεφασίσαμεν εἰς τὴν προηγηθεῖσαν ἡμετέραν ἐπιστολήν καὶ εἰς τὸ τοῦ ἀποστόλου Παύλου «Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β᾽ Κορ., 6, 17), ἀποφασίζομεν ὡς ἀκολούθως: Α. Ἐπαναλαμβάνομεν καἰ ἐπιβεβαιοῦμεν ὅλα ὅσα ἐγράψαμεν, ὑπεγράψαμεν καὶ ἀπεφασίσαμεν μὲ τὴν ἀπὸ 15 Ἰανουαρίου 2024 ε.ε., Α.Π.1028 ἡμετέραν ἐπιστολήν. Β. Ἀποκηρύττομεν, ἀκυρώνομεν καὶ καταδικάζομεν τὴν ἔνωσιν ποὺ ἐπετεύχθη τὴν 27η Ἰανουαρίου 2019 καὶ ἐπαναφέρομεν τὸ πρὸ αὐτῆς ἰσχῦον ἐκκλησιαστικὸν καθεστῶς. Γ. Διακόπτομεν κάθε ἐκκλησιαστικήν κοινωνίαν καὶ διαγράφομεν ἐκ τῶν διπτύχων τῆς Ἐκκλησίας τοὺς δεχθέντας εἰς κοινωνίαν τὴν 27ην Ἰανουαρίου 2019. Επονται αι υπογραφαι των τριων παροντων Αρχιερεων Μεσογαιας Κηρυκου, Κενυας Ματθαιου και Μπανκαου Ναθαναηλ, καθως και η διαδικτυακη ομοφωνος γνωμη των Αρχιερεων Κιεβου Σεραφειμ και Μερκιας Σωζομενου. Δια την ακριβειαν Ο Μητροπολιτης Μεσογαιας Κηρυκος

ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΗΣ ΠΑΝΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΥΠ ΑΡΙΘΜ. 1028 ΛΗΦΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 25 ΝΟΕ. 2023 (ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΠΑΝΗΓΥΡΙΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ) ΚΑΙ ΚΟΙΝΟΠΟΙΗΘΕΙΣΑ ΤΗΝ 15 ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΥ 2024

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ - ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 2106020176 Ἀ.Π. 1028 Πρὸς ἅπαντα τὸν ὑφ᾽ ἡμᾶς ἱερὸν κλῆρον, τὰ μοναχικὰ τάγματα καὶ τὸν πιστὸν λαὸν τοῦ Θεοῦ. ΑΠΟΦΑΣΙΣ ΤΩΝ ΕΝ ΚΟΙΝΗ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΙ ΣΥΝΕΛΘΟΝΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΕΠΙ ΤΗ ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΜΕΓΑΛΟΜΑΡΤΥΡΟΣ ΚΑΙ ΠΑΝΣΟΦΟΥ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ Ἀδελφοὶ καὶ πατέρες καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητὰ καὶ περιπόθητα, ἡ χάρις καὶ τὸ ἔλεος τοῦ ἐν Ἰορδάνῃ βαπτισθέντος Χριστοῦ τοῦ Θεοῦ, εἴησαν μετὰ πάντων ὑμῶν, ἀμὴν. Ἀκουσόμεθα πάντες τῆς φωνῆς τοῦ Μεγάλου Βασιλείου τῆς λεγούσης: «Ὅσόν ἐστι τὸ τῆς εἰρήνης ἀγαθόν, τί χρῇ λέγειν πρὸς ἄνδρας υἱοὺς τῆς εἰρήνης; Ἐπεὶ οὖν τὸ μέγα τοῦτο καὶ θαυμαστὸν καὶ πᾶσι περισπούδαστον τοῖς ἀγαπώσι τὸν Κύριον κινδυνεύει λοιπὸν εἰς ὄνομα ψιλὸν περιστῆναι διὰ τὸ πληθυνθῆναι τὴν ἀνομίαν, ψυγείσης λοιπὸν ἐν τοῖς πολλοῖς τῆς ἀγάπης, οἶμαι προσήκειν μίαν ταύτην εἶναι σπουδήν τοῖς γνησίως καὶ ἀληθινῶς δουλεύουσι τῷ Κυρίῳ, τὸ ἐπαναγαγεῖν πρὸς ἕνωσιν τὰς ἐκκλησίας τὰς πολυμερῶς καὶ πολυτρόπως ἀπ᾽ ἀλλήλων διατμηθείσας. Ὅ δὴ καὶ αὐτὸς ἐπιχειρῶν ποιεῖν, οὐκ ἂν δικαὶως πολυπράγμονος αἰτίαν λάβοιμι. Οὐδὲν γὰρ οὕτως ἴδιόν ἐστι Χριστιανοῦ ὡς τὸ εἰρηνοποιεῖν· διὸ καὶ τὸν ἐπ᾽ αὐτῷ μισθόν μέγιστον ἡμῖν ὁ Κύριος ἐπηγγείλατο.» Ἀκούσαντες τούτην τὴν φωνὴν καὶ διδαχὴν τοῦ οὐρανοφάντορος Μεγάλου Βασιλείου, ἡμεῖς, οἱ ἐπίσκοποι Μεσογαίας Κήρυκος, Κένυας Ματθαῖος, Κιέβου Σεραφείμ, οἱ Κιτίου 1 Παρθένιος καὶ Λιβάνου Σεραφεὶμ καὶ οἱ μακαριστοὶ Βράντσεα Γερόντιος καὶ Μπακάου Κασσιανὸς μετὰ τοῦ ὑφ’ ἡμᾶς κλῆρου, εἰς ὃν περιελαμβάνοντο καὶ ὁ τότε ἱερομόναχος Σωζόμενος, νῦν ἐπίσκοπος Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, καθὼς καὶ ὁ νῦν ἐπίσκοπος Μπακάου Ναθαναήλ, ἠθελήσαμεν περὶ τὸ 2018 νὰ συμβάλωμεν εἰς τὴν θεραπείαν καὶ ἄρσιν τῶν μερισμῶν, τῶν σχισμάτων καὶ τῶν σκανδάλων ἐπ᾽ ἀγαθῷ τῆς Ἐκκλησίας, πρὸς δόξαν Θεοῦ καὶ πρὸς στήριξιν τῶν ὀρθοδόξων κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν. Πρὸς τοῦτο καὶ ἀφοῦ προσηγγίσθημεν ποικιλοτρόπως μέσῳ τοῦ τότε ἱερομονάχου π. Γερασίμου, ἐκινήσαμε σχετικὰς διαδικασίας καὶ ἐνεπλάκημεν εἰς «διάλογον» μετὰ μερίδος κλήρου ὑπὸ τὸν τότε πρ. Ἀργολίδος Παχώμιον, καθαιρεθέντα ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τὸ 2009 μὲ τὴν ὑπ’ Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009 καθαιρετικὴν ἀπόφασιν. Εἰς τὸν ἐν λόγῳ κλῆρον, περιελαμβάνοντο καὶ ὁ χειροτονηθεὶς ὑπὸ τοῦ ὡς ἄνω πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου καὶ ἄλλων ἐπίσης καθῃρημένων, Πατρῶν Εὐστάθιος, καθὼς καὶ οἱ ἱερομόναχοι Γεράσιμος καὶ Ἀντώνιος, ὡσαύτως χειροτονηθέντες ὑπ᾽ αὐτῶν. Ἡ ὁμὰς αὕτη ἀπεσχίσθη ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ διαδόχου τοῦ ἐπίσης καθαιρεθέντος ὑπὸ τῆς Ἱερᾶς Συνόδου μὲ τὴν ὑπ᾽ Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009 καθαιρετικὴν ἀπόφασιν, «ἀρχιεπισκόπου» Νικολάου, δηλ. τοῦ Στεφάνου Τσακίρογλου, ἐπικαλουμένη «λόγους πίστεως». Ἐξ ὅσων διαπιστώνομεν ἐκ τῶν ὑστέρων, οἱ λόγοι αὐτοὶ ἤσαν μᾶλλον προσχηματικοὶ. Ἡ ἀπόσχισις τῶν προσώπων αὐτῶν εἶχεν ὡς ἐφαλτήριον προσωπικοὺς παραπικρασμούς, ἀνικανοποιήτους προσωπικὰς βλέψεις καὶ ἀποτυχημένας διεκδικήσεις ἀνωτέρων ἐκκλησιαστικῶν ἀξιωμάτων. Ἡ ἐν λόγῳ σύνοδος, τοὺς καθῄρεσε ἐν τέλει διὰ λόγους ποὺ ἐμφαίνονται εἰς τὰς σχετικὰς κατ᾽ αὐτῶν καθαιρετικὰς ἀποφάσεις, ἤτοι διὰ σωρείαν ἀντικανονικῶν πράξεων κατὰ τῆς ἱερᾶς αὐτῶν συνόδου, ἐνῶ σημειωτέον ὅτι τώρα παρουσιάζουσι τὴν ἰδίαν ἀκριβῶς συμπεριφορὰν καὶ τὰς αὐτὰς ἐνεργείας, δι᾽ ἇς καθῃρέθησαν ὑπὸ τῆς ἐν λόγῳ συνόδου. Πρὶν ἀπὸ τὴν λήψιν τῶν κατ᾽ αὐτῶν καθαιρετικῶν ἀποφάσεων, οὐδὲν οὐσιῶδες -καὶ δὴ ἐκ τῶν ὅσων ὡδήγησαν εἰς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007- ἐχώριζεν αὐτοὺς ἀπὸ τὴν ὁμάδαν ὑπὸ τὸν «ἀρχιεπίσκοπον Στέφανον», καθότι συνεπορεύοντο μετ᾽ αὐτῶν εἰς ὅλας τὰς παρανομίας καὶ τὰ ἐγκλήματα αὐτῶν κατὰ τῆς Ἐκκλησίας, τόσον κατὰ τῶν κατά τόπους Ἐκκλησιῶν καὶ δὴ τῶν Ἐκκλησιῶν Ἑλλάδος καὶ Κύπρου, ὅσον καὶ κατὰ τοῦ ἐπισκόπου Κηρύκου προσωπικῶς, εἴτε ἐπικροτοῦντες καὶ συνυπογράφοντες, εἴτε σιωποῦντες ἐνῶ οὐκ ἔδει. Ἡ ὁμάς αὕτη ὑπὸ τὸν τότε ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, ἔφθασε μέχρι τοῦ σημείου νὰ «καθαιρέσῃ», «ἀφορίσῃ» καὶ «αποσχηματίσῃ» τὸν ἐπίσκοπον Κήρυκον τὸ 2007, συναινούντων καὶ ἐπικροτούντων, διὰ πράξεων ἤ παραλείψεων, τῶν τότε πρ. Ἀργολίδος Παχωμίου καὶ π. Εὐσταθίου Τουρλῆ. Παρὰ τὰ ἀνωτέρω, ἠθελήσαμε νὰ δώσωμεν εἰς αὐτοὺς τὴν εὐκαιρίαν τῆς μετανοίας καὶ ἀνανήψεως, τῆς ἐπανόδου καὶ ἐπιστροφῆς αὐτῶν εἰς τὴν ὀρθὴν πορείαν ἐκ τῆς ὁποίας 2 παρεξέκκλιναν πρὸ περίπου 20ετίας, μὲ τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007. Πρὸς τὸν σκοπὸν αὐτόν, μετεχειρίσθημεν ἄκραν οἰκονομίαν καὶ συγκατάβασιν, ἐλθόντες εἰς ρήξιν μὲ ἀδελφοὺς καὶ ἐπὶ μακρὸν συνεργάτας, ἀκόμη καὶ μὲ τὸν συνεπίσκοπόν μας Σεβ. Λαρίσης κ. Ἀμφιλόχιον. Ὁ διάλογος μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος ἐξεκίνησεν μέσῳ ἐπισήμων ἤ καὶ ἀτύπων ἐπαφῶν καὶ συζητήσεων. Εἰς τὰς συναντήσεις καὶ συζητήσεις που διεξάγοντο μεταξὺ των Σεβ. Κηρύκου, Παχωμίου, Εὐσταθίου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, τὰ πρόσωπα αὐτὰ ὡμολόγουν προφορικῶς τὴν καλὴν ὁμολογίαν, ἡ ὁποῖα μας ἰκανοποίησεν προκαταρκτικῶς καὶ ἐθεωρήσαμεν ὅτι ὑπῆρχε γόνιμο ἔδαφος πρὸς συζήτησιν καὶ διάλογον, ἐξ οὖ καὶ ἐδέχθημεν τὴν ἔναρξιν καὶ συνέχισιν τῆς προσπαθείας. Προϊόντος τοῦ χρόνου καὶ ἐνόσῳ διεξήγοντο αἱ συζητήσεις, ὁ ἐπίσκοπος Κήρυκος διέκρινεν ὅτι ἡ προσπάθεια μᾶλλον ὡδηγεῖτο πρὸς ναυάγιον. Τοῦτο, ἐξ αἰτίας πολλῶν λόγων. Οἱ κυριότεροι ἐξ αὐτῶν, διὰ τοὺς ὁποίους ἀντηλλάχθη καὶ σχετικὴ γραπτὴ ἀλληλογραφία, ἔγκεινται εἰς τὸ ὅτι ἠνοίγοντο θέματα τὰ ὁποῖα συνεζητοῦντο ἀτερμόνως καὶ ἀτελεσφόρως, ἄνευ ἀποτελέσματος καὶ συνεπῶς παρέμενον εἰς ἐκκρεμότηταν, ἐνῶ τὸ κυριότερον ἦτο ὅτι ἀπεφεύγετο ἐπιμελῶς καὶ παρελκυστικῶς ἡ συζήτησις καὶ ἡ λήψις ἀποφάσεων καὶ συμφωνία, ἐπὶ συγκεκριμένων φλεγόντων θεμάτων Πίστεως, Ὁμολογίας καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, που ὡδήγησαν εὶς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ τοῦ 2007. Συνεπείᾳ αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ ἄλλων πολλῶν, ὁ Σεβ. Κήρυκος διέκρινεν ὅτι δὲν εἶχον ὅλοι οἱ ἐμπλεκόμενοι τὰς ἰδίας, καθαρὰς προθέσεις, μὲ φυσικὸν ἐπακόλουθον τὴν δημιουργίαν δυσπιστίας καὶ κρίσεως ἐμπιστοσύνης τοῦ Σεβ. Κηρύκου, κυρίως πρὸς τὸ πρόσωπον τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου. Περὶ τὸ 2018, ὁ Σεβ. Κήρυκος διεπίστωσεν ὅτι πλέον δὲν ἡδύνατο νὰ συνεννοηθῇ μετ' αὐτῶν καὶ οἱ συζητήσεις ἔφθασαν εἰς τέλμα καὶ ἀδιέξοδον. Τότε, τὴν διεξαγωγήν καὶ ὁλοκλήρωσιν τοῦ διαλόγου ἀνέλαβεν ὁ ἐπ. Παρθένιος μὲ τοὺς συνεργάτας του, κληρικοὺς καὶ λαϊκούς. Περὶ τὸ τέλος τοῦ 2018, κατόπιν ἐντατικῶν συνεδριάσεων εἰς τὴν Κύπρο, ὡλοκληρώθηκεν ἡ διαδικασία καὶ ἤχθη ἐνώπιον τῆς Ἱερᾶς Συνόδου σχετικὴ πρότασις πρὸς συζήτησιν. Τὴν 27/1/2019, μὲ καλὴν προαίρεσιν καὶ διάθεσιν προέβημεν εἰς «ἐνωτικόν συλλείτουργον» πρὸς ἐπισφράγισιν τῆς ἑνώσεως μεταξὺ ἡμῶν καὶ τῆς ἐν λόγῳ ὁμάδος ποὺ προσῆλθε πρὸς ἡμᾶς ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ Στεφάνου. Ἐνομίσαμεν ὅτι τοῦτο ἦτο ἔργον θεάρεστον «ἵνα πάντες ἕν ὦσιν» κατὰ τὸ Ἱερὸν Εὐαγγέλιον. 3 Βλέποντες ὅμως τὰ ἀποτελέσματα τῆς ἑνώσεως αὐτῆς, διαπιστώνομεν ὅτι μᾶλλον ἐπρόκειτο περὶ μὴ θεαρέστου πράξεως, διὰ τοὺς λόγους οἵτινες θὰ ἀναφερθώσι κατωτέρω. Ἐν ὀλίγοις, τὰ τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες σειρᾶς σοβαρῶν παραβάσεων καὶ συστηματικῆς καταπατήσεως Ἱερῶν Κανόνων, μὲ τὴν συμμετοχήν, ἀνοχὴν καὶ συγκάλυψιν τῶν προαναφερθέντων ἀρχιερέων, τὰ ὁποῖα μεταξὺ ἄλλων καταδεικνύασι, ὡς πιστεύομεν, τὴν ὕπαρξιν σκοπιμοτήτων, κρυφίων ἐπιθυμιῶν καὶ ἐπιδιώξεων ἀλλοτρίων πρὸς τὴν παραδεδομένην τάξιν τῆς Ἐκκλησίας. Πολλὰ ἀπὸ τὰ ἐν λόγῳ θέματα, παρὰ ταῦτα, ὡς θέματα Κανονικῆς Τάξεως, θὰ ἤσαν διαχειρίσιμα καὶ ἴσως καὶ ἀμελητέα, ἐὰν δὲν περιεπλέκοντο μὲ θέματα σοβαρότερα, που ἅπτονται τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, τῆς Ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Μέχρι σήμερα, οἱ δύο προαναφερθέντες ἐπίσκοποι Παχώμιος καὶ Εὐστάθιος καὶ ὁ περὶ αὐτοῖς κλῆρος, ἰσχυρίζονται ὅτι οἱ ἴδιοι καὶ ἡ γραμμή που ἠκολούθουν καὶ ἀκολουθοῦσιν, εἶναι ἡ γραμμὴ τῆς Ἐκκλησίας καὶ ὅτι οἱ ἴδιοι εἶναι οἱ συνεχισταὶ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ελλάδος, πρὸς τὴν ὁποίαν ὁφείλουσιν ἅπαντες νὰ ἐπιστρέψωσι. Ἐξ οὗ καὶ διαδιδόασιν, ἰδίως ἐν Αὑστραλίᾳ, ὅτι δῆθεν «ἐδέχθησαν ἡμᾶς», ὅτι ὑπετάχθημεν εἰς αὐτοὺς ἐπιστρέψαντες εἰς τὴν ἐκκλησίαν, ὡς οἱ ἴδιοι ἐννοοῦσι διὰ τοὺς ἑαυτούς των, ἐνῶ συνεχίζουσι νὰ τηρῶσι τὸν ἀριθμὸν πρωτοκόλλου τῆς συνόδου τοῦ καθῃρημένου, σχισματοαιρετικοῦ Νικολάου Μεσσιακάρη ποὺ περιλαμβάνει, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, τὰς «καθαιρέσεις» τοῦ Σεβ. Κηρύκου καὶ ἱερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, μεταξὺ τῶν ὁποίων ὑφίσταται κοινωνία ἀπὸ τὸ 2007, τὸν «ἀφορισμόν», τὸν «ἀποσχηματισμόν» τοῦ Σεβ. Κηρύκου καὶ πλεῖστα ἕτερα, διὰ τὰ ὁποῖα δὲν ἐγένετο οὐδεμία ἐπίσημος πράξις ἀνακλήσεως ἤ ἀκυρώσεως, πέραν προσωπικῶν ἀνακλήσεων ὑπογραφῶν. Ἐσχάτως, ἀρνοῦνται δημοσίᾳ ἀκόμη καὶ αὐτὴν τούτην τὴν καθαιρετικὴν ἀπόφασιν τόσον κατὰ τοῦ ἐν λόγῳ Νικολάου ὅσον καὶ κατὰ τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου καὶ τῶν σὺν αὐτοῖς, ἐνῶ ἀρνοῦνται περαιτέρω καὶ τὴν ἀπόρριψιν καὶ καταδίκην τῆς βλασφήμου ἐγκυκλίου τῆς συνόδου τοῦ Νικολάου, μὲ Α.Π. 3280, ἡμ. 28 Νοεμβρίου 2007, περὶ «καταδίκης τῆς χειροθεσίας», ἡ ὑπογραφὴ τὴς ὁποῖας συνίστη καὶ λόγον καθαιρέσεως ὡς φαίνεται καὶ εἰς τὰς προαναφερθεῖσας καθαιρετικὰς ἀποφάσεις (βλ. κατηγορίαι 1 καὶ 2 ἐπὶ τῆς καθαιρέσεως τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου, απόφασις Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ εἰς τὴν ὑπόθεσιν ὑπ᾽ 4 ἀριθμὸν 1, ἡμ. 18/2/2011 ἐ.ἑ., μεταξὺ Μητροπολίτη Κιτίου Παρθενίου -καταγγέλλοντος- και Σεβαστιανοῦ Σταύρου - κατηγορουμένου1). Εἶναι ὑψίστης σημασίας καὶ τονίζομεν καὶ ὑπογραμμίζομεν ἐντόνως καὶ ἐμφαντικῶς ὅτι, αἱ προαναφερθεῖσαι καθαιρετικαὶ ἀποφάσεις κατὰ τῶν Νικολάου - Σεβαστιανοῦ καὶ πάντων τῶν σὺν αὐτοῖς, δὲν εἶναι ἀπλῶς «τυπικότητες» ὡς θέλουσι νὰ παρουσιάζωσι τινές, ἀλλ᾽ ἀντιθέτως, εἶναι ἐξόχως καὶ ἄκρως σημαντικαὶ, καθότι ἀντικατοπτρίζουσι ὡς ἐν ἐσόπτρῳ τὴν διαχρονικὴν ὁμολογίαν τόσον τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, ὅσον καὶ ἡμῶν προσωπικῶς καὶ τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου. Τοῦτο διότι, αὗται διατρανοῦσι τὴν ἐκκλησιολογικὴν αὐτοσυνειδησίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ ἐπιβεβαιοῦσι μὲ τὸν πλείονα ἐπίσημον τρόπον καὶ ἐμπράκτως, ὅτι ἡ στερρᾶ πίστις μας ἦτο, εἶναι καὶ θὰ εἶναι ὅτι παρελάβομεν καὶ θὰ παραδώσωμεν πλήρην καὶ τελείαν Ἀποστολικὴν Διαδοχὴν ἐκ τῶν χειροτονιῶν τοῦ 1937, τοῦ 1948 καὶ ἐντεῦθεν καὶ ὅτι ὁποιαδήποτε προσπάθεια νὰ παραχαραχθῇ ἤ νὰ ἐξαρτηθῇ ἤ νὰ νοθευθῇ ἡ Ἁποστολικὴ μας Διαδοχὴ ἀπὸ ὁπουδήποτε ἀλλοῦ, καὶ δὴ ἀπὸ τὴν δῆθεν «χειροθεσίαν τοῦ 1971» ἀπό τοὺς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς καὶ κατ᾽ ἐπέκτασιν ἀπό τὸν νεοημερολογητισμὸν, εἶναι καταδικαστέα, ἀπορριπτέα καὶ θὰ ἀντικρουσθῇ σθεναρῶς. Καὶ εἶναι διὰ τοῦτον ἀκριβῶς τὸν λόγον που καθῃρέθησαν αὐτὰ τὰ πρόσωπα, ἐπὶ «προδοσὶα τῆς πίστεως», ἤτοι ἐπειδὴ ὁ Νικόλαος ἀπηλλάχθη δικαστικῶς (μὲ εἰσαγγελικόν βούλευμα) ἀπὸ ποινικὴν κατηγορίαν «ἀντιποιήσεως ἀρχῆς2» ἀφοῦ ἐδήλωσεν εἰς τὸν ἀνακριτὴν ὅτι δῆθεν ἡ πηγάσασα ἐκ τοὺ ἁγίου πατρός Ματθαίου χειροτονία αὐτοῦ ἦτο παράνομη καὶ ἄκυρος καὶ αὐτὴ «ἐδιορθώθη» ἀπό τὴν χειροθεσίαν ὡς ἐπὶ σχισματικῶν που ἔλαβεν τὸ 1971 ἀπό τοὺς Ρώσους τῆς διασπορᾶς(!). Οἱ δὲ λοιποὶ καθῃρέθησαν ἐπειδή, μεταξὺ ἄλλων, συνετάχθησαν μὲ τὴν προδοσίαν τοῦ Νικολάου καὶ συνεκάλυψαν αὐτόν. Ἐξ οὗ καὶ ἡ μὴ ἀποδοχὴ ἤ ἡ τμηματικὴ ἤ ἐν μέρει καὶ ἐπιλεκτικὴ ἀποδοχὴ τῶν καθαιρέσεών των, συνιστᾶ σοβαρότατον καὶ βαρύτατον πλῆγμα κατὰ τῆς Ὁμολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Αὗται αἱ καθαιρέσεις εἶναι τὸ ἀπότοκον δὺο σοβαρῶν σχισμάτων, ἤτοι τοῦ 2005 εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος καὶ τοῦ 2007 εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου. Ἡ ἀμνήστευσις τῶν καθαιρεθέντων συνταυτίζει τούτους μὲ τοὺς ἀμνηστεύοντας, ἐνῶ ἡ κοινωνία μὲ τοὺς καθαιρεθέντας καὶ ἀκοινωνήτους καθιστᾶ ἀκοινωνήτους καὶ τοὺς κοινωνοῦντας μετ᾽ αὐτῶν. Μὲ ἄλλα λόγια, μὲ τὴν μὴ ἀποδοχὴν ἤ τὴν τμηματικὴν ἤ τὴν ἐν μέρει καὶ ἐπιλεκτικὴν 2 Δηλ. ἐκατηγορήθη ὅτι ἐπροσποιεῖτο τὸν ἀρχιερέα, ἐνῶ δὲν ἤταν πραγματικὸς ἀρχιερεὺς δῆθεν διότι ἡ χειροτονία του ἦτο ἀνύπαρκτη διότι ἐτελέσθη ἀπό «παλαιοημερολογίτες ψευδοαρχιερείς». 1 Διὰ τῆς ὡς ἄνω ἀποφάσεως, τὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον «ΚΗΡΥΣΣΕΙ τὸν κατηγορούμενον Σεβαστιανὸν Σταύρου, ΣΧΙΣΜΑΤΙΚΟΝ, ΑΙΡΕΤΙΚΟΝ, ΒΛΑΣΦΗΜΟΝ καὶ ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΟΝ», ἐπὶ τῷ ὅτι τοῦτος ἀπεδέχθη καὶ ὑπέγραψεν τὴν ἐν λόγῳ βλάσφημον ἐγκύκλιον τῆς συνόδου τοῦ «βλασφήμου καὶ ἐκκλησιομάχου Νικολάου». 5 ἀποδοχὴν τῶν καθαιρέσεων τούτων, δὲν ὑπάρχει τίποτε που νὰ χωρίζῃ τοὺς ἐπ. Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, ἀπὸ τοὺς Νικόλαον καὶ Σεβαστιανὸν καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, παρὰ μόνον προσωπικαὶ διενέξεις καὶ ἀντιδικίαι καὶ ἥσσονος σημασίας διοικητικὰ καὶ περιουσιακὰ θέματα. Αὐτὰ εἶναι ἀνεπίτρεπτα! Ἀντὶ διορθώσεως τῶν χρηζόντων διορθώσεως, ὡς ἐδεσμεύθημεν κατὰ τὴν ἕνωσιν τὸ 2019 (καὶ τοῦτος ἦτο ὁ λόγος που ἐδέχθημεν νὰ προχωρήσωμεν, ἤτοι τὸ ὅτι προϋπόθεσις τῆς ἑνώσεως θά ἦτο νὰ διορθωθῶσιν ὅλα ὅσα μᾶς ἐχώρισαν, διὰ τῆς καλῆς ὁμολογίας, τήν ὁποῖαν ὡμολόγουν πρὸ τῆς ἑνώσεως εἰς τὰς προσωπικὰς μας συναντήσεις οἱ ἐπ. Παχώμιος, Εὐστάθιος κ.λπ.), βλέπομεν πλέον νὰ συντελῶνται ἀπροκαλύπτως ἀνόσιαι πράξεις καὶ κακόδοξαι ἐνέργειαι. Ἀπτὸν παράδειγμα καὶ σοβαρότερον ὅλων, εἶναι τὸ γεγονὸς τῆς μνημονεύσεως τοῦ σχισματοαιρετικοῦ καὶ καθῃρημένου Νικολάου Μεσσιακάρη, ἀπὸ τὸν ἐπ. Εὐστάθιον, δημοσίᾳ, κατὰ τὴν διάρκειαν τῆς Θείας Λειτουργίας εἰς τὸν Ἱερὸν Ναὸν Ὁσίας Ξένης, ἐν Λεμεσῷ τῆς Κύπρου, τὴν 1/5/2023 ἐ.ἑ., γεγονὸς που προεκάλεσε μέγαν σκανδαλισμόν καὶ διχόνοιαν τόσον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου ὅσον καὶ εὐρύτερα. Τὸ πρόβλημα ἐπετάθη ἔτι περαιτέρω ἐκ τοῦ ὅτι, ὄχι μόνον διεπιστώθη ὅτι ὁ ἐπ. Πατρῶν εἶχεν τὸν καθῃρημένον Νικόλαον ἐγγεγραμμένον εἰς τὰ δίπτυχά του ἀνέκαθεν καὶ οὐδέποτε διέγραψεν αὐτόν ἀπ’ αὐτῶν, παρότι καθῃρημένος, ἀλλὰ καὶ ἐκ τοῦ ὅτι, κατὰ παραδοχήν τοῦ ἰδίου, ἐμνημόνευεν, μνημονεύει καὶ θὰ ἐξακολουθήσῃ νὰ μνημονεύῃ τὸν καθῃρημένον σχισματικὸν καὶ αἱρετικὸν Νικόλαον, πρὸς ἀνάπαυσιν τῆς ψυχῆς του. Πῶς εἶναι δυνατὸν ἡμεῖς οἱ ἀρχιερεῖς ποῦ τὸν καθῃρέσαμεν νὰ μὴν τὸν μνημονεύωμεν, καθότι εἶναι σχισματοαιρετικός, ἐνῶ οἱ ἄλλοι ἀρχιερεῖς νὰ τὸν μνημονεύωσι διότι θεωροῦσι ὅτι εἶναι οἱ συνεχισταὶ αὐτοῦ, δηλ. οἱ συνεχισταὶ ἑνός καθῃρημένου σχισματοαιρετικοῦ; Πρόκειται περὶ καθῃρημένου προσώπου διὰ σοβαρότατα ἐκκλησιαστικὰ παραπτώματα που ἀφορῶσι τόσον εἰς ζητήματα Πίστεως, Ὁμολογίας καὶ Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ὅσον καὶ εἰς ζητήματα Διοικητικῆς φύσεως, διὰ τὰ ὁποῖα ἐλήφθησαν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις ἀπὸ Συνοδικὸν Δικαστήριον ἤδη ἀπὸ τὸ 2009. Καὶ πολὺ κακῶς, κάκιστα, καὶ ἄνευ οὐδενός ἐρείσματος, ἐπανεγείρονται καὶ ἐπαναφέρονται τώρα, ζητήματα δεδικασμένα καὶ ἀποφασισθέντα πρὸ σχεδὸν εἰκοσαετίας καὶ δὴ ἐγειρόμενα ἀπὸ τὰ πλέον ἀναρμόδια πρόσωπα. Προσφάτως περιῆλθεν εἰς τὴν ἀντίληψίν μας ὅτι ἐλήφθη ὑπὸ ἐνίων ἀρχιερέων τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, σχετικὴ ἀπόφασις περὶ μὴ μνημονεύσεως τοῦ Νικολάου ἤ ἄλλων «κεκοιμημένων ἀρχιερέων περὶ τῶν ὁποίων ὑπάρχουν ἀντιρρήσεις ἤ ἐνστάσεις» μέχρι τὸ ζήτημα νὰ «μελετηθῇ» διὰ «εἰσηγήσεων». Παρὰ τὸ ὅτι ἡ ἀπόφασις αὐτὴ ἐζητήθη ἐπανειλημμένως, εἰς τὴν ὁλότητάν της, δὲν μᾶς προσεκομίσθη ἐπισήμως, παρὰ μόνον διέρρευσεν καὶ διαχέεται ἀνεπισήμως εἰς λαϊκοὺς κύκλους ὑπὸ τύπον «ἀνακοινωθέντος» καὶ δὴ ἄνευ οὑδεμίας βασίμου αἰτιολογίας ἤ σκεπτικοῦ. Ἐντούτοις πρέπει, θεωροῦμεν, νὰ γίνῃ ἀντιληπτὸν μὲ τὸν πλέον ἔντονον τρόπον ὅτι, ἀναφορικῶς πρὸς τὴν μνημόνευσιν τῶν ἐν 6 λόγῳ κεκοιμημένων, οὐδέν ζήτημα ὑπάρχει πρὸς μελέτην, οὔτε πρόκειται περὶ θέματος «ἀντιρρήσεων» ἤ «ἐνστάσεων». Ἡ Ἐκκλησία, διὰ τοῦ Ἀνωτάτου αὐτῆς ὀργάνου, ἤτοι τοῦ Ἀνωτάτου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, ἐμελέτησε διεξοδικῶς καὶ ἀπεφάσισεν ἐπ᾽ αὐτῶν τῶν θεμάτων ἤδη ἀπὸ τὸ 2009, καταλήξασα εἰς τὴν καθαίρεσιν τῶν σχισματικῶν καὶ αἱρετικῶν προσώπων τὰ ὁποῖα ἀπεβίωσαν ἐν τῷ σχίσματι καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Συνεπῶς, ἡ μὴ μνημόνευσις αὐτῶν ἀποτελεῖ άδιαπραγμάτευτον ὅρον «ἐκ τῶν ὥν οὐκ ἄνευ» (sine qua non). Ἐν ἄλλοις, οὑδέν ὑπάρχει πρὸς «μελέτην» ἤ «συζήτησιν». Τὸ θὲμα θεωρεῖται λῆξαν καὶ κάθε συζήτησις περὶ τούτου εἶναι περιττὴ καὶ ἀλυσιτελής. Ἐν πάση περιπτώσει, ἡ προαναφερθεῖσα ἀπόφασις περὶ μὴ μνημονεύσεως τοῦ Νικολάου καὶ τῶν λοιπῶν ἐκτὸς Ἐκκλησίας κοιμηθέντων συνιστᾶ, θεωροῦμεν, προπέτασμα καπνοῦ. Καὶ τοῦτο διότι, μὲ τὴν διακοπὴν τῆς μνημονεύσεως αὐτῶν, δὲν ἐπιλύεται τὸ πρόβλημα παρὰ μόνον ἐπιτείνεται καὶ συγκαλύπτεται. Τὸ πρόβλημα ἐπιλύεται μόνον μὲ τὴν ἀναγνώρισιν καὶ ὑπογραφὴν ἀπὸ ὅλους, τῶν καθαιρετικῶν ἀποφάσεων τοῦ 2009 εἰς τὴν ὁλότητά τους, καθότι αὐταὶ πραγματεύονται εἰς βάθος καὶ ἐπιλύουσιν ἅπαντα τὰ τεθέντα ζητήματα ποὺ προέκυψαν ἀπὸ ἐτῶν καὶ ἀναβιώνουσιν ἐσχάτως, ὡς μὴ ὥφειλεν. Διακοπὴ τῆς μνημονεύσεως τῶν προσώπων τούτων δὲν συνεπάγεται τὴν ἀναγνώρισιν τῶν λόγων διὰ τούς ὁποίους ἐπεβλήθη ἡ ποινή τῆς καθαιρέσεως. Τουναντίον, συμβάλλει εἰς τὴν συγκάλυψιν τῶν σοβαρῶν θεμάτων που ἐπέφεραν τὴν ποινὴν τῆς καθαιρέσεως, ὑποβιβάζοντας τὰ θέματα αὐτὰ σὲ ἀπλὲς «ἀντιρρήσεις» ἤ «ἐνστάσεις», γεγονός ἀπαράδεκτον καὶ ἀνεπίτρεπτον. Πρόκειται περὶ σοβαρῶν θεμάτων, που ὡδήγησαν ἤδη εἰς δύο σχίσματα τὸ 2005 καὶ τὸ 2007 καὶ ἀπειλοῦσι νὰ παγιώσωσιν ἀκόμη ἕνα, ἐν ἔτει 2024. Πλέον τῶν ἀνωτέρω, οἱ ἐν λόγῳ ἐπίσκοποι, Εὐστάθιος, Γεράσιμος καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς, προέβησαν εἰς σωρείαν ἄλλων ἐνεργειῶν που φανεροῦσι καὶ ἀποκαλύπτουσι μὴ καθαρὰν καὶ συνεπὴν ὁμολογίαν. Μεταξὺ τούτων συγκαταλέγεται καὶ ἡ κήδευσις καὶ ταφή, ὡς ἐπισκόπου, τοῦ Φιλοθέου Τουρτούνη, ἑνὸς ἐπιγόνου ἐκ τῶν πέντε σχισματικῶν πρώην ἐπισκόπων, τῶν πρωταγωνιστῶν τοῦ σχίσματος τοῦ 1995, ἐνῶ ὁ ἴδιος ὁ Φιλόθεος οὐδέποτε ἐνετάχθη εἰς τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἀκόμη οὔτε καὶ οἱ ἴδιοι οἱ αρχιερεῖς ποὺ τὸν ἐχειροτόνησαν δέν ἠθέλησαν νὰ τὸν κηδεύσωσι. Οἱ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος ἐτέλεσαν τὴν κηδείαν προφασιζόμενοι ὅτι δῆθεν ὁ «ἐπίσκοπος» Φιλόθεος ἐπρόκειτο νὰ ὑπογράψῃ τὴν ὁμολογίαν μας, ὅμως ἀπλῶς δὲν ἐπρόλαβεν, διότι ἀπέθανεν αἰφνιδίως. Νοεῖται ὄτι αὕτη ἡ ἀντιμετώπισις δὲν εὑρίσκει οὐδὲν κανονικὸν ἤ ἄλλον ἐκκλησιαστικὸν ἔρεισμα. Ὁ «ἐπίσκοπος» Φιλόθεος ἦτο πολύ γνωστὸς διὰ τὶς ἄκρως πεπλανημένες θέσεις του ὡς πρὸς τὰ θέματα τῶν ἱερῶν εἰκόνων, φθάσας, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, εἰς τὸ βλάσφημον σημεῖον νὰ δώσῃ τὸ ὄνομα «Τριάδα» εἰς μίαν μοναχήν, δῆθεν πρὸς τιμὴν τῆς εἰκόνος τῆς «Ἁγίας Τριάδος», ἐνῶ ἐχλεύαζεν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ ἐλοιδόρη συστηματικὰ τοὺς ὀρθοδόξους ἐπισκόπους ὡς «εἰκονομάχους». Ἐξ οὗ καὶ μᾶς φαίνεται ἀπίστευτον ὁ Φιλόθεος νὰ ἐδέχθη δῆθεν τὰς θέσεις 7 τῆς Ἐκκλησίας διὰ τὰ θέματα τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, παρεκτὸς καὶ ἐάν οἱ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος συνέταξαν, ὡς φημολογεῖται, μίαν «κατὰ παραγγελίαν» ὁμολογίαν, κομμένην καὶ ῥαμμένην εἰς τὰ μέτρα τοῦ Φιλοθέου. Μήπως μίαν τέτοιαν ὁμολογίαν συνέταξαν καὶ διὰ τὰς μοναχὰς καὶ τοὺς πιστοὺς τοῦ Φιλοθέου; Διὰ τὸ θέμα τοῦτο, ἐζητήσαμε πλειστάκις τὸν λόγον ἀπὸ τοὺς ἐπ. Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, τόσον προφορικῶς ὅσον καὶ γραπτῶς, ὅμως πάντοτε εἰσεπράττομεν καὶ εἰσπράττομεν μέχρι τῆς σήμερον τὴν περιφρόνησιν, τὸν χλευασμόν, τὰς ὑπεκφυγὰς καὶ τὸν ἀποπροσανατολισμὸν, ἐνῶ οὐδέποτε μας ἐπαρουσίασαν τὰ ὁποιαδήποτε ἔγγραφα ἤ ὁποιανδήποτε ἱεροκανονικὴν βάσιν διὰ τὴν ἐν λόγῳ πράξιν των, παρότι διατείνονται ὅτι ἔχουσι τέτοιαν. Ἀναρωτώμαστε εὐλογως: Γιατί; Μόνον καὶ μόνον ἡ πράξις αὕτη, ἤτοι ἡ κήδευσις καὶ μνημόνευσις ἐνὸς αἱρετικοῦ καὶ σχισματικοῦ, ὑπὸ ὁποιανδήποτε μορφήν, εἴτε αὐτὸς ἐτάφη ὡς ἀρχιερεύς, εἴτε ὡς μοναχός, εἴτε ὡς ἀπλὸς λαϊκός, φανερώνει μὴ ὀρθόδοξον φρόνημα, ἀγγίζον, ἐάν ὅχι ὑπερβαῖνον, τὰς παρυφὰς καὶ τὰ ὅρια τοῦ «παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ», ὅς ὑπὸ τὸ ψευδὲς πρόσχημα τῆς «ἀγάπης», τῆς «εὐσπλαχνίας» καὶ τῆς «φιλανθρωπίας», καταπατεῖ τὴν ἀπ᾽ αἰώνων πράξιν τῆς Ἐκκλησίας καὶ συντρίβει τὰ προσχήματα που προέταξαν οἱ ἀποσχισθέντες ἀπὸ τὴν σύνοδον τοῦ Στεφάνου, διὰ δῆθεν «λόγους πίστεως», λόγῳ «συμπροσευχῆς», καθότι οἱ ἴδιοι ὄχι μόνον συνεπροσευχήθησαν μὲ τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ τοὺς ἐτέλεσαν καὶ τὴν κηδείαν καὶ τοὺς τελοῦσι καὶ τὰ μνημόσυνα, ὅπως μνημόσυνα τελοῦσι καὶ διὰ ἄλλους ἐπισκόπους, ἀποβιώσαντας χωρὶς νὰ ἔχουσι πνευματικὴν ἐπικοινωνίαν μετ᾽ αὐτῶν, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι ἀπεκόπησαν ἀπ᾽ αὐτῶν δῆθεν διὰ «λόγους πίστεως», ὅπως π.χ. οἱ ἐπίσκοποι Ταράσιος καὶ Γαλακτίων. Διερωτώμεθα, εὐλόγως, ποῦ τίθεται ὁ φραγμὸς καὶ ἡ γραμμὴ καταπαύσεως; Διὰ τῆς μνημονεύσεως τῶν κεκοιμημένων, ὁμολογεῖται ὑπὸ τῶν ζῶντων ὅτι εἶχον καὶ ἔχουσι κοινὴν πίστιν μὲ τοὺς μνημονευομένους κεκοιμημένους. Εἶναι δὲ ἀπορίας ἄξιον ποίαν κοινὴν πίστιν εἴχομεν μὲ τὸν Νικόλαο καὶ τοὺς σὺν αὐτῷ, τοὺς καθαιρεθέντας ἀκριβῶς διὰ λόγους πίστεως, ἤτοι διότι δὲν εἴχομεν μετ᾽ αὐτῶν κοινὴν πίστιν; Ἢ ποίαν κοινὴν πίστιν εἴχομεν μὲ τὸν ἐκτὸς κοινωνίας Φιλόθεον; Ἡ κάθε «μερίς» καὶ κάθε ψίχουλον που προσφέρεται ὑπὲρ ζῶντων καὶ τεθνεώτων εἰς τὴν προσκομιδήν καὶ εἰς τὴν Θείαν Λειτουργίαν, εἶναι καὶ μία ψυχή, που ἐμποτίζεται ἀπὸ τὸ Θεῖον καὶ Ζωοδόχον καὶ Ζωοποιόν αἷμα τοῦ Ζωοδότου Χριστοῦ πρὸς Ὅν ἀπευθύνεται ἡ παράκλησις «Ἀπόπλυνον Κύριε τὰ ἁμαρτήματα τῶν ἐνθάδε μνημονευθέντων δούλων Σου τῷ αἵματί Σου τῷ Ἁγίῳ». Δὲν εἶναι, συνεπῶς, οὔτε ἐπιτρεπτὸν οὔτε δυνατόν, νὰ ἐξάγονται καὶ νὰ ἐμβάλλονται ἐντὸς τοῦ Ἁγίου Ποτηρίου κατὰ τὴν Θείαν Λειτουργίαν, που συνιστᾶ σύνοδον οὐρανοῦ καὶ γῆς καὶ ἐν Χριστῷ κοινωνίαν ζώντων καὶ τεθνεώτων ἐν τῷ ἑνί σώματι τοῦ Χριστοῦ καὶ τῆς Ἐκκλησίας Του, μερίδες ἀλλοτρίων, ἤ νὰ μνημονεύωνται ἀκοινώνητοι, ἐκτὸς Ἐκκλησίας, σχισματικοί, 8 αἱρετικοί, καθῃρημένοι κ.λπ. Εἶναι πασίγνωστη ἡ πρόνοια τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὅτι «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτῳ ἀκοινώνητος ἔσται». Εἶναι δὲ σαφὲς καὶ ἀπὸ τὴν πατερικήν γραμματείαν καὶ τὴν ἐκκλησιαστικὴν ἱστορίαν, ὅτι τοῦτο δὲν εἶναι ἐπιτρεπτόν. Λ.χ. ὁ Ἅγ. Μάξιμος ὁ Ὁμολογητὴς ἠρνῆτο νὰ κοινωνήσῃ μὲ τὸν αἱρετικὸν Πατριάρχην Κωνσταντινουπόλεως, ἀκόμα καὶ ἐὰν ὑπέγραφεν ὁμολογίαν πίστεως, διότι αὐτὸς εἰς τὰ δίπτυχα ἐμνημόνευεν τοὺς αἱρετικοὺς προκατόχους του Πατριάρχας, λέγων: «ἐπειδὴ ἐκείνοις κοινωνεῖτε, εἰ καὶ Ὀρθόδοξοι γένησθε, οὐ κοινωνῶ ὑμίν, ἐπειδὴ κοινωνεῖτε τοῖς ἀκοινωνήτοις». Ὁ Ἅγ. Μάρκος ὁ Ἐφέσου, λέγει: «…πολὺς ἐστιν ὁ τοῦ μνημοσύνου λόγος καὶ οὐχί μικρός, διότι ἐκεῖνοι μνημονεύονται ἐπ᾽ Ἐκκλησίας, ὅσοι εἰσίν ὁμόδοξοι καὶ κοινωνικοὶ πρὸς τὴν αὐτὴν Ἐκκλησίαν, οἱ δὲ ακοινώνητοι, οὐδὲ μνημονεύονται, οὐδὲ ἔχει ἄδειαν τὶς τῶν ἱερωμένων εὔχεσθαι ἐπ’ Ἐκκλησίας ὑπὲρ ἀκοινωνήτου»3. Πρὸς ἐπίρρωσιν τῆς διαπιστώσεως περὶ μὴ ὀρθοδόξων φρονημάτων τῶν προσώπων αὐτῶν, ἀλλὰ καὶ φρονημάτων μὲ ῥοπὴν πρὸς τὸν οἰκουμενισμόν, ἀρκεῖ νὰ ἀναφερθῇ ὅτι προέβησαν εἰς χειροτονίας ἀνθρώπων ἐγνωσμένων διὰ τὴν θολὴν καὶ ἀμφίβολον ὁμολογίαν των, προσώπων που ἐγκατέλειψαν τὴν Ἐκκλησίαν καὶ εἴτε προσεχώρησαν εἰς τὸν νεοημερολογιτισμὸν εἴτε εἰς παλαιοημερολογιτικὰς παρατάξεις καὶ που ἀναγνωρίζουσι καὶ ἀποδέχονται «ἁγιότητα» σὲ ἐκτὸς Ἐκκλησίας τεθνεῶτες καὶ καταλογίζουσιν εἰς αὐτοὺς τὴν τέλεσιν «θαυμάτων». Καὶ αὐτά, παρὰ τὰς ἀντιδράσεις τόσον τοῦ πιστοῦ λαοῦ ὅσον καὶ ἡμῶν προσωπικῶς. Ἕν ἐξ αὐτῶν τῶν προσώπων, μέχρι καὶ σήμερα ἔχει ἀνηρτημένας εἰς τὸ προσωπικὸν του ἰστολόγιον, δημοσιεύσεις διὰ τοὺς ἐκτὸς κοινωνίας «ἅγιον Γλυκέριον» καὶ τὸν «ἅγιον Ἰωάννην Μαξίμοβιτς», ἐνῶ εἰς τὸ ἰδιωτικὸν του παρεκκλήσιον εἰς τὴν Μάνδραν Αττικῆς εἶναι ἀνηρτημένα εἰς περιόπτους θέσεις τὰ εἰκονίσματα «ἁγίων» ἐκτὸς Ἐκκλησίας. Περαιτέρω, εἰς προσωπικάς, ἰδιωτικὰς ἀλλὰ καὶ εἰς δημοσίας συζητήσεις καὶ τοποθετήσεις του, τὸ ἴδιον πρόσωπον ὑπερασπίζεται τὴν ἐπιλογήν 3 Μὲ τὰς θέσεις αὐτὰς συμφωνεῖ ἐν ὁμοβροντίᾳ ὁλάκερη χορεία ἁγίων: λ.χ ὁ Ἅγ. Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει: «…μηδεμίαν κοινωνίαν ἔχειν ἡμᾶς πρὸς τοὺς αἱρετικούς, ἀλλὰ μὴν μηδὲ πρὸς τοὺς κοινωνοῦντας μετὰ τῶν ἀσεβῶν», ἐνῶ κατ᾽ ἀκολουθίαν τῆς διδασκαλίας τοῦ Ἅγ. Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου, λέγει: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο … Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται». Ἐνῶ, πάλιν, ὁ Ἅγ. Μάρκος λέγει «φεύγετε ουν και υμείς, αδελφοί, την προς τους ακοινωνήτους κοινωνίαν και το μνημόσυνον των αμνημονεύτων… Οἱ γὰρ τοιοῦτοι ψευδαπόστολοι, ἐργᾶται δόλιοι, μετασχηματιζόμενοι εἰς ἀποστόλους Χριστοῦ. Καὶ οὐ θαυμαστὸν. Αὐτὸς γὰρ ὁ σατανάς μετασχηματίζεται εἰς ἄγγελον φωτός.» Τὰ ἴδια καὶ μὲ συνέπειαν διδάσκουσιν οἱ Ἱερὸς Χρυσόστομος, Μέγας Ἀθανάσιος, Ἅγ. Γερμανὸς Κων/λεως καὶ πλῆθος ἄλλων ἁγίων. 9 του νὰ ἀποδίδῃ τιμὴν ἁγίων καὶ νὰ εὐλαβεῖται πρόσωπα ποὺ ἀπέθαναν ἐκτὸς Ἐκκλησίας, εἰς τὸ σχίσμα καὶ εἰς τὴν αἵρεσιν, «γιὰ δικούς του, ἐπαρκεῖς λόγους», ὡς διατείνεται. Τὸ ἴδιον πρόσωπον, ἀπεσκίρτησεν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας γιὰ χρόνια καὶ ἐνετάχθη εἰς Φλωρινικὴν παράταξιν, ἐνῶ ἕτερον πρόσωπον ἀπεσκίρτησεν ἐκ τῆς Ἐκκλησίας καὶ προσεχώρησεν γιὰ χρόνια εἰς τὸν νεοημερολογιτισμόν, μὲ ἐνεργὸν συμμετοχήν εἰς τὰ «μυστήρια» τῆς νεοημερολογιτικῆς «Ἐκκλησίας». Ἀμφότεροι, «ἐπεβραβεύθησαν» διὰ τὰς πράξεις τους αὐτάς, διὰ τῆς χειροτονίας αὐτῶν, τοῦ μὲν πρώτου εἰς ἱερέαν, τοῦ δὲ δευτέρου εἰς διάκονον. Πλέον τῶν ἀνωτέρω ἐγείρονται καὶ ἕτερα, κανονικῆς φύσεως ζητήματα, μὲ εὐρεῖας ὅμως προεκτάσεις. Ἕν ἐξ αὐτῶν, σοβαρότατον, εἶναι τὸ ὅτι οἱ ἐπίσκοποι Γεράσιμος καὶ Εὐστάθιος φατριαστικῶς συνομωτοῦσι καὶ συναλλάσσονται, ἐπ᾽ ἀνταλλαγῇ θρόνων, ὄπερ Σιμωνιακόν, παντελῶς ἀπαράδεκτον, ἀλλὰ καὶ βλάσφημον κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος4, μὲ τὸν ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, παρέχοντες εἰς αὐτὸν συστηματικῶς κάλυψιν καὶ ἀμνήστευσιν σὲ σοβαρότατες παραβάσεις τῶν Ἱερῶν Κανόνων ὑπὸ τοῦ τελευταίου. Ὁ ἐπ. Κιτίου ἐγκατέλειψεν τήν μητρόπολίν του ἐδῶ καὶ τέσσερα καὶ πλέον ἔτη, μὲ παντελῶς προσχηματικὰς δικαιολογίας, περιφρονῆσας τὸ ποίμνιόν του καὶ τὰ πνευματικά του παιδιά, τὴν διαποίμανσιν τῶν ὁποίων τοῦ ἐνεπιστεύθη ἡ Ἐκκλησία, καταφυγὼν καὶ ἐγκατασταθεὶς παρανόμως εἰς τὴν Τοπικὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, ἄνευ τῆς κανονικῆς ἀδείας τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου αὐτῆς, μακαριστοῦ Γεροντίου, κατὰ παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων, δημιουργῶν διχόνοιας, φατρίας καὶ σχίσματα. 4 Εἰς τὸ βιβλίον τῶν Πράξεων τῶν Ἀποστόλων (Πράξ. 8, 20-21) ἀναφέρεται τὸ γεγονὸς ποὺ ὁ Σίμων ὁ μάγος προσπάθησε μὲ χρήματα νὰ ἐξαγοράσῃ ἀπὸ τοὺς ἀποστόλους τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ. Ἡ ἀπάντησις τοῦ Ἀπ. Πέτρου εἶναι διαχρονικὴ καὶ καθηλωτική: «τὸ ἀργύριόν σου σὺν σοὶ εἴη εἰς ἀπώλειαν, ὅτι τὴν δωρεὰν τοῦ Θεοῦ ἐνόμισας διὰ χρημάτων κτάσθαι». Ὡς «Σιμωνία» θεωρεῖται ὁποιαδήποτε συναλλαγὴ μὲ ἀντικείμενον ἱερατικὲς πράξεις. Ἡ Ἐκκλησία προέβη σὲ θέσπισιν σειρᾶς αὐστηρότατων Κανόνων, διὰ τῆς ὁποίας ἡ «Σιμωνία» ἐπικρίνεται ὡς βδελυρὴ καὶ ἀσεβὴς καὶ τιμωρεῖται μὲ διπλὴν ποινήν, ἤτοι τῆς καθαιρέσεως καὶ τοῦ ἀφορισμοῦ, καθότι τὸ ἁμάρτημαν τῆς Σιμωνίας καθιστᾶ τὴν χάριν τοῦ Ἁγίου Πνεύματος κτῆμα τῶν Σιμωνιακῶν καὶ συνεπῶς «ἐμπορεύσιμη». Γιὰ αὐτὸ καὶ ἡ Σιμωνία θεωρεῖται ἀπὸ τοὺς Ἱεροὺς Κανόνες ὡς «αἵρεσις» μὲ τὴν εὐρύτερην ἔννοιαν, καθότι αὐτὴ ξεπερνᾷ σὲ ἀσέβειαν τὴν αἵρεσιν τοῦ Μακεδονίου διότι, ἄν μή τί ἄλλο, αὐτὸς θεωροῦσε τὸ Ἅγιον Πνεῦμα ὡς κτῆμα τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι δικό του. Βασικὸ κριτήριο γιὰ τὴν διάπραξιν τῆς Σιμωνίας, ἡ ὁποῖα θεωρεῖται τετελεσμένη ἔστω καὶ ἐάν ἡ ἀπόπειρά της δὲν ἔχει ὁλοκληρωθεῖ, εἶναι ἡ διάθεσις νὰ δώσῃ ἢ νὰ λάβῃ κανεὶς, ἢ νὰ ἀνταλλάξῃ μὲ ὁποιονδήποτε τρόπο ἢ μέσο, ἱερατικὴν πρᾶξιν ἔναντι ἀνταλλάγματος, εἴτε χρηματικοῦ εἴτε ὁποιασδήποτε ἄλλης μορφῆς. Ὁ χρόνος καταβολῆς τοῦ ἀνταλλάγματος, πρὶν ἢ μετὰ τὴν τέλεσιν τῆς πράξεως, οὐδόλως ἀπασχολεῖ, ἐνῶ ἀξιοσημείωτον εἶναι τὸ ὅτι δὲν ἐνέχει ἰδιαίτερη σημασίαν ἐὰν ἡ Σιμωνία ἀποκαλυφθεῖ ἢ ὄχι: ὁ Σιμωνιακὸς εἶναι, ἐν πάσῃ περιπτώσει, ἔνοχος, ἀποκήρυκτος, ἀλλότριος τῆς ἱερατικῆς ἀξίας καὶ ὑποκείμενος εἰς τὸ ἀνάθεμα τῆς Ἐκκλησίας. 10 Αἱ ἐν λόγῳ συστηματικαὶ καὶ κατὰ συρροὴν παραβάσεις, συνεχίσθησαν ἐπὶ σειρὰν ἐτῶν ἀπὸ τὸν ἐπ. Παρθένιον μὲ ἀμείωτον ῥυθμὸν καὶ ἔντασιν, σὲ σημεῖον ποὺ ἐκάλεσε καὶ ξένον ἐπίσκοπον (τὸν Σεβ. Λιβάνου κ. Σεραφείμ) νὰ συλλειτουργήσῃ μαζί του εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ὄχι μόνον χωρὶς τὴν κανονικήν ἄδειαν τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου τῆς Ῥουμανίας, μακαριστοῦ Γεροντίου, ἀλλὰ καὶ κατὰ παράβασιν τῆς ρητῆς καὶ γραπτῆς ἐντολῆς τοῦ τελευταίου, περὶ ἀπαγορεύσεως τελέσεως ὁποιασδήποτε τυχὸν ἱεροπραξίας ἀπὸ τὸν επίσκοπο Λιβάνου, ἐντὸς τῆς ἐπαρχίας αὐτοῦ. Αὗται αἱ πράξεις, καθὼς καὶ ἡ μὴ ἀνταπόκρισις εἰς τὰς πολλὰς ἐκκλήσεις του νὰ ἐξεστασθῇ τὸ θέμα τοῦτο καὶ δὴ κατὰ προτεραιότηταν, ὡδήγησαν τὸν μακαριστὸν Γερόντιον νὰ διακόψῃ, δικαὶως καὶ κανονικῶς, τὴν κοινωνίαν μὲ τὸν μὲν επίσκοπον Λιβάνου γιὰ δύο ἔτη, μὲ τὸν δὲ ἐπ. Κιτίου ἐπ᾽ ἀόριστον5. Ἐναντίον τοῦ μακαριστοῦ ἐπισκόπου Γεροντίου συνετελέσθησαν πλεῖστες ὅσες παρανομίες καὶ ἀδικίες, οἱ ὁποῖες, παρὰ τὰς ἐπανειλημμένας ἐκκλήσεις τοῦ μακαριστοῦ ἀδελφοῦ, οὐδέποτε ἐλήφθησαν σοβαρῶς ὑπ᾽ ὄψιν ἀπὸ τοὺς ἀρχιερεῖς Παχώμιον, Εὐστάθιον καὶ Γεράσιμον καὶ τοὺς σὺν αὐτοῖς, οἱ ὁποῖοι παρέβλεπαν αὐτὰς, σκοπίμως, πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ ἐπ. Κιτίου ἀλλὰ καὶ τῶν ἰδιοτελῶν τοὺς ἐπιδιώξεων. Σήμερα, τὰ πρόσωπα τοῦτα ὄχι μόνον δὲν ἐπιδιώκουσι νὰ καλέσωσι τὸν ἐπ. Παρθένιον εἰς ἀπολογίαν διὰ τήν σωρεῖαν τῶν ἀντικανονικῶν καὶ παρανόμων πράξεων αὐτοῦ, ἀλλὰ, ἀντιθέτως, συνεργοῦσι καὶ συνομωτοῦσι φατριαστικῶς καὶ σιμωνιακῶς μετ᾽ αὐτοῦ, ὥστε νὰ τὸν μεταθέσωσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ὡς ἡ σφοδρὴ καὶ ἐκπεφρασμένη του ἐπιθυμία, μὲ τὸ ἀζημίωτον καὶ μὲ τὸ κατάλληλον «ἀντίδωρον», κατὰ παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων καὶ δίχως κανέναν σεβασμὸν πρὸς τὴν συντριπτικὴν πλειοψηφίαν τοῦ κλήρου καὶ τοῦ λαοῦ τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας ποὺ ἐζήτησαν καὶ ἐψήφισαν τὸν ἐπίσκοπον τῆς ἐπιθυμίας των, τὸν ὁποῖον καὶ ὁ ἴδιος ὁ μακαριστὸς Γερόντιος εἶχεν ἐπιλέξει νὰ χειροτονήσῃ καὶ ἀνεκοίνωσε εἰς ἡμᾶς τὴν πρόθεσιν καὶ τὴν ἀπόφασίν του αὐτοπροσώπως, λίγας ἡμέρας πρὸ τοῦ θανάτου του. Ἀντὶ σεβασμοῦ πρὸς τὰ πιὸ πάνω, οἱ ἐπ. Παχώμιος, Εὐστάθιος καὶ Γεράσιμος καὶ οἱ σὺν αὐτοῖς, ἔκαναν καὶ ἐξακολουθοῦσι νὰ κάνωσι τὸ πὰν γιὰ νὰ φιμώσωσι τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν τῆς αὐτοκεφάλου Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας, ὥστε νὰ μεταθέσωσιν ἐτσιθελικῶς καὶ στανικῶς, ἤτοι «με τὸ ζόρι», τὸν ἐπ. Παρθένιον εἰς τὴν Ῥουμανίαν, διὰ ν᾽ ἀνοίξῃ δι᾽ αὐτοὺς τὸ πεδίον διεκδικήσεως τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ὅπερ φρικτόν καὶ σκεπτόμενον! Πρὸς τὸν σκοπὸν τοῦτον, συνεφώνησαν μὲ τὸν παρανόμως ἐγκαταλείψαντα τὴν μητρόπολίν του καὶ μεταπηδήσαντα καὶ ἐγκατασταθέντα παρανόμως εἰς τὴν Ῥουμανίαν κατὰ 5 Σημειωτέον ὅτι, ἡ πρῶτη ἀρχιερατικὴ πράξις - ἀπόφασις τοῦ διαδόχου τοῦ μακαριστοῦ Γεροντίου, δηλ. τοῦ ἐπισκόπου Ναθαναήλ, ἦτο ἡ ἄρσις τῆς ἐπιβληθείσας ἀκοινωνησίας πρὸς τοὺς ἐπισκόπους Παρθένιον καὶ Σεραφείμ, εἰς ἔνδειξιν καλῆς θελήσεως. 11 παράβασιν σωρείας Ἱερῶν Κανόνων, ἤτοι τὸν ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, ὥστε αὐτός, ἐξίσου παρανόμως, σκοτεινῶς καὶ δολίως καὶ μὲ τὴν συνέργειαν, σχεδιασμὸν καὶ «συγκατάθεσιν» ἐνίων κυπρίων ἱερέων, οἱ ὁποῖοι προετοίμασαν συστηματικῶς καὶ γιὰ χρόνια τὸ ἔδαφος, νὰ «διορίσῃ» τὸν ἐπ. Γεράσιμον σὲ δῆθεν «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος», προκειμένου νὰ διευκολύνεται καὶ νὰ ἐνθαρρύνεται ὁ ἐπ. Κιτίου νὰ ἀπουσιάζῃ ἀπὸ τὴν ἐγκαταληφθεῖσαν μητρόπολίν του καὶ νὰ συνεχίζῃ τὸ καταστροφικὸν του ἔργον εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, μὲ ἀπώτερον φυσικά σκοπὸν νὰ παραδώσῃ εἰς τὸν ἐπ. Γεράσιμον τελείως τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, μὲ ἀντάλλαγμα τὴν μετάθεσιν του ἰδίου εἰς τὴν Ῥουμανίαν. Ἡ πράξις αὐτὴ ἦτο τὸ ἀποκορύφωμα καὶ ὁ λόγος τῆς ἐπισφραγίσεως τοῦ ὑφισταμένου σχίσματος εἰς τὴν Ἐκκλησία τῆς Κύπρου, ἡ πορεία τοῦ ὁποίου ἐξεκίνησεν νὰ προδιαγράφεται μὲ τήν ἀποκάλυψιν, τὸν Μάιον τοῦ 2023, ὅτι ὁ ἐπ. Εὐστάθιος καὶ οἱ σὺν αὐτῷ οὐδέποτε ἐθεώρησαν ὡς καθῃρημένον τόν Νικόλαον Μεσσιακάρην, ὁ ὁποῖος ἐχειροτόνησεν παρανόμως τὸν Σεβαστιανὸν Σταύρου, προκαλέσας εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου τὸ ἕτερον ὑφιστάμενον μέχρι σήμερα ὀδυνηρὸν σχίσμα. Ἡ ὑποστήριξις, ἡ συνέργεια καὶ ἡ ὑπόθαλψις τῆς παρανομίας καὶ ἡ ὕπαρξις τῆς φατρίας ἀναμέσον τῶν ἐν λόγῳ ἐπισκόπων, εἶναι κατάδηλαι ἀπὸ τὰς σχετικὰς ἐνεργείας τοῦ ἀπὸ ἐτῶν ἐποφθαλμιοῦντος τὴν κατάληψιν τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐπ. Γερασίμου, μὲ τὰς εὐλογίας καὶ τοῦ ἐπ. Παχωμίου, καθῶς καὶ τας ἀναλόγους ἐνεργείας τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου. Συγκεκριμένως, μεταξὺ πολλῶν ἄλλων, ὁ ἐπ. Γεράσιμος ἀπὸ ἐτῶν μετέβαινεν συστηματικῶς εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου δῆθεν πρὸς «ἐξυπηρέτησιν» τοῦ ποιμνίου, μὲ τὰς «εὐλογίας» τοῦ ὑποθαλπτομένου ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ ὡς τώρα διαφαίνεται οἱ σκοποὶ του ἤσαν ἀλλότριοι, ἤτοι ἡ δημιουργία ἐρεισμάτων καὶ σχέσεων μὲ τὸ ποίμνιον τῆς Ἐκκλησίας τῆς Κύπρου, ἐν εἴδει «προεκλογικῆς ἐκστρατείας» πρὸς διαδοχὴν τοῦ ἐπ. Κιτίου, τὸν ὁποῖον ἐπεδίωκεν μὲ τους σὺν αὐτῷ νὰ μεταθέσωσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν. Τὸ σχέδιον ἀπεκαλύφθη καθαροτέρως καὶ ἐναργῶς ἐσχάτως, ὅταν ὁ ἐπ. Γεράσιμος μετέβη εἰς τὴν Ῥουμανίαν καὶ παρέστη καὶ συμμετεῖχεν εἰς παράνομον καὶ ὑπερόριον τέλεσιν ἐγκαινίων ναοῦ, μετὰ τοῦ ἐπίσης παρανόμως μεταπηδήσαντος καὶ μονίμως ἐγκατασταθέντος καὶ συστηματικῶς εἰσπηδοῦντος ἀπὸ ἐτῶν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας, ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ εἰς τὴν ὀμιλίαν ποὺ ἐξεφώνησε ἀνέφερε καὶ τὰ ἀκόλουθα: «μὲ τὴν ἀγάπη ποὺ ἔνιωσα ἀπὸ τὸν Σεβασμιώτατον Παρθένιον ποὺ μὲ ἐκάλεσε καὶ μὲ τὴν εὐλογίαν τοῦ Μακαριωτάτου Ἀρχιεπισκόπου Παχωμίου, μπόρεσα νὰ ἔρθω καὶ νὰ εἶμαι μαζί σας στὰ ἐγκαὶνια τοῦ μικροῦ αὐτοῦ Ναοῦ καὶ νὰ συμπροσευχηθοῦμε. Εἶναι μία πολύ μεγάλη εὐλογία γιὰ ἑμᾶς τοὺς Χριστιανούς νὰ εἴμαστε παρόντες σὲ ἕνα τέτοιο γεγονός, τὸ ὁποῖο δὲν συμβαίνει πολύ συχνά. [...] Εἶστε πολύ εὐλογημένοι ἐπειδὴ μετὰ ἀπὸ πολὺ καιρὸ ποὺ γνωρίζω τὸν Σεβασμιώτατο Παρθένιο, κατάλαβα ὅτι εἶναι πολύ ἰκανός γιὰ νὰ σας καθοδηγήσει. Ἐγὼ θὰ σας ἔλεγα νὰ τὸν ἀγαπᾶτε καὶ νὰ του ἔχετε ἐμπιστοσύνη καὶ νὰ πιστεύετε στὴν χάρι καὶ τὴν εὐλογία ποὺ ἔχει. 12 Ἐπειδὴ μπορεῖ νὰ συνεχίσῃ τὴν Ἀποστολικὴν Διαδοχήν ποὺ ἔδωσε ὁ Θεός. Ἔχει τὶς θεολογικές γνώσεις ποὺ χρειάζονται γιὰ νὰ τὸ κάνει καὶ ἐμεῖς οἱ ὑπόλοιποι Ἐπίσκοποι ἔχουμε ἐμπιστοσύνη σὲ αὐτόν. Γιὰ ἄλλη μία φορά σᾶς εὐχαριστῶ που εἴμαστε ἐδῶ καὶ προσεύχομαι στὸν Θεό γιὰ ὅλους ἑσᾶς καὶ σας παρακαλῶ καὶ ἑσεῖς νὰ προσευχηθεῖτε γιὰ μας. Θὰ ἤθελα νὰ μποροῦσα νὰ μείνω πιό πολύ, νὰ μιλήσουμε καὶ προσωπικὰ μὲ ὅλους σας, ἀλλὰ δυστυχῶς πρέπει νὰ φύγω γιὰ νὰ μή χάσω τὸ ἀεροπλάνο γιὰ τὸ Βουκουρέστι. Ὁ Θεός νὰ σας εὐλογεῖ καὶ εὔχομαι νὰ ἰδωθοῦμε ξανά ὅσο πιό γρήγορα γίνεται.» Περαιτέρω, σὲ παρομοίους καὶ ἀναλόγους ἐνεργείας πρὸς ἐξυπηρέτησιν τοῦ συστηματικῶς παρανομοῦντος ἐπ. Κιτίου, προέβη καὶ ὁ ἐπ. Εὐστάθιος ὁ ὁποῖος πρὸς τὸν σκοπὸν ἀυτὸν καὶ δὴ πρὸς ἐπίτευξιν τῆς παρανόμου ἐπιθυμίας τοῦ πρώτου γιὰ ἀντικανονικὴν μετάθεσιν εἰς τὴν Ῥουμανίαν, μεταξὺ ἄλλων, μετέβη ἀντικανονικῶς καὶ παρανόμως, εἰσπηδήσας, εἰς τήν Ῥουμανίαν ὅπου μαζὶ μὲ τὸν ἐπ. Παρθένιον ἐπεχείρησε νὰ ἐπηρεάσῃ καὶ δελεάσῃ ἱερεὶς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ῥουμανίας, ὥστε νὰ συνταχθῶσι μὲ τὸν παρανομούντα ἐπ. Κιτίου. Ἐλάχιστον χρόνον μετὰ ἀπὸ τὴν γενναιόδωρον καὶ ποικιλόμορφον ὑποστήριξιν τῶν δὺο αὐτῶν ἐπισκόπων εἰς τὰς παρανόμους ἐνεργείας τοῦ ἐπ. Κιτίου, ὁ ἐπ. Γεράσιμος καὶ πνευματικὸν τέκνον καὶ γέννημα τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου, ἐπεβραβεύθη καὶ ἔλαβεν ἐξίσου γενναιόδωρον ἀνταπόδωμα, ἀπὸ τὸν παρανομούντα ὑποστηριχθέντα ἐπ. Κιτίου Παρθένιον, ὅστις ἐδιόρισεν αὐτὸν δῆθεν εἰς «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος». Ὁ νοῶν νοείτῳ καὶ πλέον τούτων οὐδέν! Αἱ σχιστικαὶ καὶ πραξικοπηματικαὶ ἐνέργειαι τῶν ἀνωτέρω προσώπων, τὰς ὁποῖας διέπραξαν εἴτε ὡς αὐτουργοί, εἴτε ὡς συναυτουργοί, εἴτε ὡς συνεργοί, διὰ πράξεων ἤ παραλείψεών τους, ἔφθασαν μέχρι καὶ τὴν μητρόπολιν Μερκίας, εἰς τὴν ὁποῖαν ὁ ἐπ. Παρθένιος εἰσεπήδησε παρανόμως τὸ καλοκαὶρι τοῦ 2023, παρὰ τὰς γραπτὰς προειδοποιήσεις τοῦ οἰκείου ἐπισκόπου, διαλύσας μίαν νεοσύστατον ἑνορίαν εἰς τὸ Λονδίνο, μὲ τὴν ἀνοχήν καὶ παρότρυνσιν τῶν ἐπ. Παχωμίου, Εὐσταθίου καὶ Γερασίμου, οἱ ὁποῖοι συνεχίζουσι νὰ ὑποθάλπτωσι τὸν παρανόμως εἰσπηδῶντα Κιτίου Παρθένιον, παρὰ τὰς πολλὰς γραπτὰς καὶ προφορικοὺς καταγγελίας τοῦ τοπικοῦ ἐπισκόπου, Μερκίας Σωζομένου, αἱ ὁποῖαι συστηματικῶς περιφρονοῦνται ἔκτοτε. Τὰ ἀνωτέρω ζητήματα ἐτέθησαν πρὸς συζήτησιν ἐπανειλημμένως, γραπτῶς καὶ προφορικῶς, ὅμως μὲ παρελκυστικὰς τακτικὰς καὶ συμπεριφορὰς τῶν ἐν λόγῳ ἐπισκόπων, ἡ συζήτησις αὐτῶν ἀπεφεύγετο ἐπιμελῶς μὲ διαφόρους προφάσεις καὶ δικαιολογίας. Λ.χ., μὲ τακτικισμοὺς καὶ ἐξώφθαλμους σκοπιμότητας, ὥριζαν συνεδριάσεις εἰς ἡμερομηνίας ποὺ ἦτο γνωστὸν ὅτι δὲν ἠδυνάμεθα ἐκ τῶν πραγμάτων νὰ παραστῶμεν, κατήρτιζον ἡμερησίας διατάξεις προτάσσοντες ἤσσονος σημασίας θέματα, παραβλέποντες καὶ μὴ περιλαμβάνοντες 13 τὰ προταθέντα ἀπὸ ἄλλους ἀρχιερεῖς σοβαρότερα θέματα, ἀκόμη καὶ μέσῳ διατυπώσεως ἤ ἱεραρχήσεως τῶν θεμάτων κατὰ τρόπον δικολαβικὸν, ἐκδήλως πονηρὸν καὶ ἐπιτηδευμένον, μὲ ἀπώτερον σκοπὸν τὴν ἐξυπηρέτησιν ἀλλοτρίων, ἰδιωτικῶν ἐπιδιώξεων, ἐν οἷς καὶ ἡ παράνομος μετάθεσις τοῦ ἐπ. Κιτίου Παρθενίου εἰς τὴν Ῥουμανίαν, ἀλλὰ καὶ ἡ σταθερὰ ἐπιδίωξις κατεξουσιασμοῦ, ἐλέγχου καὶ καταδυναστεύσεως ὅλων τῶν κατὰ τόπους Εκκλησιῶν. Εἶναι μὲ μεγάλην λύπην που ἀκούομεν ἐδῶ καὶ ἀρκετὸν καιρὸν τὴν διαδιδόμενον προπαγάνδαν, ἰδίως ἀπὸ τὸν ἐπ. Ἄργους Γεράσιμον, ὅτι δῆθεν οἱ Ἀρχιερεῖς «σηκωθήκαμε καὶ φύγαμε» ἀπὸ τὴν Σύνοδον τὸν Μάιον τοῦ 2023 καὶ ἔκτοτε δῆθεν καλούμεθα εἰς συνεδριάσεις ἀλλὰ δὲν συνεργαζόμεθα παρὰ τὴν δῆθεν «καλὴν θέλησιν» ποὺ ἐπιδεικνύει ἡ ἄλλη πλευρὰ. Ἠνέχθημεν διὰ πολὺν καιρὸν τὰς ἐν λόγῳ συκοφαντίας. Εἶναι λυπηρὸν, οἱ ὑπαίτιοι τῆς παρούσης ἐκκλησιαστικῆς καταστάσεως νὰ μετασχηματίζονται εἰς «ἀγγέλους φωτός», παρασύροντες τοὺς μὴ γνωρίζοντας τὰ ἐκκλησιαστικὰ πράγματα, ὅπως ἐξίσου λυπηρὸν εἶναι τὸ ὅτι διὰ τῆς προπαγάνδας αὐτῆς, παρασύρονται καλοπροαίρετοι πιστοὶ καὶ ψυχαί, ὑπὲρ ὧν ὁ Χριστὸς ἀπέθανεν. Διερωτώμεθα, ποίαν συνεργασίαν ἀναζητοῦσι καὶ ἐπιδιώκουσι οἱ ἐν λόγῳ ἀρχιερεῖς με τὴν συστηματικὴν τοὺς ἀμφισημίαν καὶ τὰς παλινδρομήσεις, ὅταν διαστρέφωσιν τοὺς Ἱεροὺς Κανόνας ἤ ερμηνεύωσιν αὐτοὺς κατὰ τὸ δοκοῦν καὶ κατὰ τὸ προσωπικόν συμφέρον αὐτῶν, παρὰ πρὸς τὸ συμφὲρον τῆς Ἐκκλησίας καὶ τῆς ἀληθείας; Ὅταν διὰ δύο πανομοιοτύπους καταστάσεις ἐφαρμόζουσι τοὺς ἰδίους Ἱεροὺς Κανόνας κατὰ τρόπον ὅμως πλήρως ἀμφινομικὸν, ἀντίθετον, ἀντιφατικόν, ἀντικανονικὸν, ἀπαράδεκτον, ἀκόμα καὶ συγκρουόμενον μὲ παλαιοτέρας γνωμοδοτήσεις τῶν ἰδίων; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν με τὰ λόγια καὶ ἄλλα, παντελῶς ἀντίθετα, καταδεικνύωσι μὲ τὰς πράξεις τους; Ὅταν π.χ. ὁ Ἄργους Γεράσιμος εἰς ἰδιωτικὰς συζητήσεις κατακεραυνοῖ τὸν παρανομοῦντα ἐπ. Κιτίου, ἐνῶ δημοσίᾳ παρέχει εἰς αὐτὸν πλήρην ὑποστήριξιν καὶ τιμὴν; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν εἰς ἡμᾶς σὲ κατ᾽ ἰδίαν συναντήσεις καὶ ἄλλα διαδίδωσιν εἰς τὸν λαόν; Ὅταν ἄλλα λέγωσιν εἰς ἡμᾶς τὴν μίαν ἡμέραν καὶ ἄλλα τὴν ἄλλη; Ὅταν δὲν ἀναλαμβάνωσι τὰς εὐθύνας τῶν πράξεών των; Ὅταν ἀναισχύντως χρησιμοποιῶσιν ὡς ὄχημα καὶ πρόσχημα τὸν ὑπεραιωνόβιον ἐπ. Παχώμιον διὰ νὰ ἐπιβάλωσι καὶ ἐδραιώσωσι τὰς ἐπιδιώξεις τους; Ὅταν ὅλαι τῶν αἱ ἀποφάσεις συντάσσωνται κατὰ παραγγελίαν ἀπὸ τὸν ἐπ. Εὐστάθιον, πρὸς ἐξυπηρέτησιν ἰδιοτελῶν σκοπῶν καὶ ἐπιδιώξεων; Ὅταν ὁ ἴδιος ἐπ. Εὐστάθιος συγγράφῃ ἤ ἀνέχηται νὰ «διορθώνῃ» ἐριστικὰς καὶ διχαστικὰς ἐπιστολὰς τοῦ παρανόμως εὐρισκόμενου εἰς Ῥουμανίαν ἐπ. Κιτίου, διὰ τῶν ὁποίων καθυβρίζονται καὶ λοιδοροῦνται ἀρχιερεῖς καὶ ἄλλοι ἀγωνιοῦντες ὀρθόδοξοι ὡς «ἀθκειασεροὶ», δηλ. «ἀργόσχολοι» καὶ ἄλλα πολλὰ; Ὅταν διχάζωσιν με τὰς ἐνεργείας τους τὸν κλῆρον καὶ τὸν λαὸν εἰς ὅλας τὰς κατὰ τόπους Ἐκκλησίας; Ὅταν διχάζωσιν οἰκογενείας μὲ τὴν ἐπιμονὴν τοὺς εἰς τὴν καταπάτησιν καὶ κατάλυσιν τῆς Κανονικῆς Τάξεως 14 καὶ τῶν Ἱερῶν Κανόνων, τὴν ὁποίαν καταπάτησιν ἐπιχειροῦσιν ἐτσιθελικῶς νὰ ἐπιβάλωσιν ὑπὸ τὸν μανδύαν «Συνοδικῶν Ἀποφάσεων», ἐπικαλούμενοι μίαν κακῶς νοουμένην «πλειοψηφίαν»; Ἤ ὅταν ἐφευρίσκωσι διάφορας εὐφαντάστους θεωρίας περὶ δῆθεν «ὁμοφωνίας» εἰς τὴν λήψιν ἀποφάσεων, προτάσσοντες τὴν παντελῶς ἀντικανονικὴν «ἀρνησικυρίαν», γνωστήν μὲ τοὺς κοσμικοὺς ὁρους ὡς «βέτο» καὶ ἀπαιτοῦντες ὅπως ὁποιαδήποτε ἀπόφασις ληφθεῖ, νὰ ἔχῃ ἀπαραίτητα καὶ τὴν ἔγκρισιν αὐτῶν; Ὅταν χειροτονώσιν ἐπισκόπους ἄνευ πομνίου, ἄνευ ἀνάγκης καὶ ἄνευ ἐπαρχίας, ἐπὶ «ψιλῷ τίτλῳ», ἤτοι «ἀπολελυμένους», ἀπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ εἶναι «περισσότεροι» ὥστε εὐκολότερον νὰ ἐπιβάλωσιν, ὡς νομίζουσι, τὰ θελήματά τους «πλειοψηφικῶς» ὅταν ἡ περὶ «ὁμοφωνίας» και «ἀρνησικυρίας» θεωρία τοὺς δὲν ἐκατίσχυσε; Ὅταν ἀπεργάζωνται τὰ ψέμματα, τὰς ραδιουργίας, τὰς δολοπλοκίας, τὰς παρανομίας, τὰς ἀνταλλαγὰς, τὰς συμπαιγνίας, συμπεριφέρωνται ἐν Συνόδῳ ἐτσιθελικῶς καὶ ἐμμονικῶς, μὲ μικρότητας καὶ μικροπρεπῶς, μὲ δοκησισοφίαν, ἀλαζονείαν, ἔπαρσιν, οἴησιν, μὲ πνεῦμα μὴ συνεργασίας ἀλλ᾽ ἐπιβολῆς, μὲ πνεῦμα δικανιστικὸν καὶ ὅχι ἐκκλησιαστικὸν, καταλύοντες τὴν Κανονικὴν Τὰξιν καὶ αὐτὸν τοῦτον τὸν Συνοδικὸν θεσμὸν; Ὅταν πρὸ τῶν συνεδριάσεων προσυνεδριάζωσιν παρασυνοδικῶς λαμβάνοντες ἐκ τῶν προτέρων τὰς ἀποφάσεις τοὺς καὶ προσέρχωνται ἔπειτα μὲ προαποφασισμένα τὰ θέματα καὶ προσυντεταγμένας τὰς ἀποφάσεις, ἀπαιτοῦντες νὰ ὑπογράψωμεν καὶ νὰ ἀποδεχθῶμεν προειλημμένες ἀποφάσεις, τὶ ἀντιμετώπισιν ἀναμένουσιν; Ὅταν, λόγου χάριν, διὰ μίαν καὶ πλέον ὥραν, τὸν Μάιον τοῦ 2023 ἀντὶ νὰ συνεδριάζωμεν καὶ νὰ συζητῶμεν γιὰ σοβαρὰ ζητήματα, ἠσχολούμεθα μὲ τὰς ἐμμονὰς, τὰς ἐμπαθείας καὶ τοὺς μισογυνισμούς ἑνὸς ἀρχιερέως ποὺ δὲν ἀπεδέχετο νὰ ἔχῃ ὁ ἐπίσκοπος Κιέβου μεταφραστὴν τῆς ἐπιλογῆς του, ἀπλῶς καὶ μόνον ἐπειδὴ ἡ ἐπὶ χρόνια μεταφράστριά του ἦτο γυναίκα, τί συμπέρασμα μπορεῖ κανεῖς νὰ ἐξάξῃ; Ὅταν ἕτερος, νεαρότατος ἐπίσκοπος καὶ συγκεκριμένως ὁ ἐπ. Γεράσιμος, ἀπευθύνεται ρατσιστικῶς καὶ χυδαίως πρὸς τὸν συνεπίσκοπόν του, τὸν Κένυας Ματθαῖον, κατὰ δεκαετίας μεγαλύτερόν του τόσον εἰς τὴν ἠλικίαν ὅσον καί εἰς τὰ πρεσβεία τῆς ἱερωσύνης, λέγων πρὸς αὐτὸν ὅτι «ἐσὺ ἔχεις κόμπλεξ ἐπειδή εἶσαι μαῦρος» καὶ «καλὴν ἐπιστροφὴν στὴν χῶραν σου», τὶ νὰ εἰπῇ κανεὶς; Ὅταν χρησιμοποιῶσιν ἱεροεξεταστικὰς καὶ μεσαιωνικὰς πρακτικὰς καὶ ἀπειλῶσιν ἐκφοβιστικῶς ἡμᾶς τοὺς ἀρχιερεῖς ἀκόμα καὶ μὲ μηνύσεις προκειμένου νὰ ἐπιτύχωσι τὴν φίμωσιν μας; Ὅταν ἐν Συνόδῳ ἔφθασαν μέχρι τοῦ ἀνηκούστου σημείου νὰ ἀμφισβητῶσι τὴν ὀρθοδοξίαν τοῦ κοιμηθέντος ἀδελφοῦ ἐπισκόπου Γεροντίου -οὗ αἰωνία εἶη ἡ μνήμη- καὶ νὰ θέτωσιν ὡς θέμα πρὸς ἐξέτασιν ἐὰν πρέπει ὁ μακαριστὸς Γερόντιος νὰ μνημονεύηται, αὐτοὶ οἱ ὁποῖοι τελοῦσι κηδεῖας γιὰ τοὺς αἱρετικοὺς καὶ ἐκτὸς Ἐκκλησίας καὶ τοὺς τελοῦσι καὶ τὰ μνημόσυνα καὶ που διαπράττουσιν ἀνερυθριάστως ὅλα ὅσα προαναφέρθησαν! Ὅταν τὰ ἴδια πρόσωπα, ζῶντος τοῦ μακαριστοῦ Γεροντίου, διέπραξαν κατ᾽ αὐτοῦ πλῆθος παρανομιῶν καὶ ἀδικιῶν, ἀλλ᾽ οὐδέποτε εἶχον τὸ σθένος νὰ τὸν ἀντιμετωπίσωσιν ἐν ζωῇ; Ὅταν ἀναμιγνύωνται ἐτσιθελικῶς καὶ πειρατικῷ τῷ τρόπω, προσχηματικῶς καὶ πλαγίως, εἰς τὰς ἐσωτερικὰς 15 ὑποθέσεις πασῶν τῶν κατὰ τόπους Ἐκκλησιῶν, μὲ ἐκφοβιστικὰς τακτικάς, προκαλοῦντες σκάνδαλα καὶ σχίσματα; Ὅταν ἐνεφύτευσαν εἰς ὅλας τὰς τοπικὰς Ἐκκλησίας, εἰς θέσεις - κλειδιά, πρόσωπα ποὺ πρόσκεινται εἰς αὐτοὺς προκειμένου νὰ ἐλέγχωσιν τοὺς πάντας καὶ τὰ πάντα; Ὅταν εἶναι ἔκδηλον ὅτι ἀπεδύθησαν εἰς ἀγῶνα κατεξουσιασμοῦ καὶ ἐλέγχου τῶν πάντων, δίκην ἐκκλησιαστικῶν πειρατῶν; Ὅταν ἀπεπειράθησαν, ἀνεπιτυχῶς, νὰ θέσωσιν ὑπὸ τὸν ἔλεγχὸν τους καὶ τὶς τοπικὲς Ἐκκλησίες τῶν Βρεττανικῶν Νήσων καὶ τῆς Ἀμερικῆς; Ὅταν ἀνέχωνται μεταξὺ αὐτῶν νὰ παρακάθηται καὶ νὰ συνεδριάζῃ μετ᾽ αὐτῶν ἐπίσκοπος ὁ ὁποῖος παράλληλα, ἐδῶ καὶ καιρὸν, διεξάγει «διερευνητικὰς ἐπαφὰς» προκειμένου νὰ μεταπηδήσῃ εἰς σύνοδον τῶν Ρώσων τῆς διασπορᾶς εἰς Ἀμερικήν, ὅμως παρὰ ταύτα προσφέρουσιν εἰς αὐτὸν ἀεροπορικὰ εἰσητήρια, διαμονὲς καὶ ἄλλα πολλά, ἀπλῶς καὶ μόνον διὰ νὰ παραστῇ καὶ νὰ ψηφίσῃ ὑπὲρ τῶν προειλημμένων ἀποφάσεων; Τί πλέον ἀναμένουσι καὶ τί συμπεράσματα δύναται τίς νὰ ἐξάξῃ; Τό δικό μας συμπέρασμα εἶναι ὅτι δὲν ὑπάρχει πνεῦμα εἰλικρινοῦς καὶ κατὰ Θεὸν συνεργασίας, ἀλλὰ κυριαρχεῖ τὸ πνεῦμα τῆς αὐτοδικαιώσεως καὶ τῆς ἐπιβολῆς, μέσῳ μίας πολύ κακῶς νοουμένης καὶ μὴ ὀρθοδόξου ἀντιλήψεως περί «πλειοψηφίας» καὶ «ὁμοφωνίας». Εἶναι, θεωροῦμεν, κατάλληλον καὶ πρόσφορον τὸ στάδιον τοῦτον τῆς ἀποφάσεώς μας, νὰ ἀναφερθῶμεν καὶ εἰς τὴν ὕπαρξιν, συγκρότησιν καὶ λειτουργίαν τῆς «Πανορθοδόξου Συνόδου». Ἡ Σύνοδος αὐτὴ συνεκροτήθη ὑφ' ἡμῶν, μὲ μόνον σκοπόν τὸν καλύτερον συντονισμόν καὶ συνεργασίαν μεταξὺ τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἅπαντα τὰ μέλη που συμμετέχουσιν εἰς αὐτήν, τὸ πράττουσιν οἰκειοθελῶς καὶ ὄχι ἐξαναγκαστικῶς ἤ ἐπιβλητικῶς. Εἰς αὐτήν συμμετέχουσιν ἐκπρόσωποι ἀπὸ σχεδόν ὅλα τὰ πατριαρχεῖα καὶ τὰς τοπικὰς ἐκκλησίας· ἀπὸ τὸ κλίμα τοῦ οἰκουμενικοῦ πατριαρχείου, τοῦ πατριαρχείου Ἀλεξανδρείας, τοῦ πατριαρχείου Ἀντιοχείας, τοῦ πατριαρχείου τῆς Ῥωσίας, τὴν ἐκκλησίαν τῆς Κύπρου, τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ῥουμανίας καὶ τὴν ἐκκλησίαν τῆς Ἑλλάδος. Ἐσχάτως παρατηροῦμεν τὸ παράδοξον καὶ καταδικαστέον φαινόμενον, νὰ ἐπιχειρῶσιν οἱ ἐπίσκοποι που οὐδόλως ἐκοπίασαν διὰ τὴν Πανορθόδοξον ἐνότηταν καὶ δὴ οἱ τελευταῖοι εἰς τὰ πρεσβεία τῆς τιμῆς, νὰ ὑφαρπάσωσι «τὰς πρωτοκαθεδρίας» καὶ «τήν πρωτοκλισίαν» τῆς ἐν λόγῳ Συνόδου, οὐχὶ θυσιαστικῶς, ἀλλ᾽ ἐξουσιαστικῶς, οὐχὶ πρὸς ὑπηρεσίαν τῆς Ἐκκλησίας καὶ τοῦ εὐαγγελισμοῦ τῶν ἀνθρώπων, ἀλλὰ πρὸς ὑπηρεσίαν καὶ ἐξυπηρέτησιν ἱδιωτικῶν ἐπιδιώξεων καὶ σκοπιμοτήτων, μὲ ἐπιβλητικὴν συμπεριφορὰν καὶ πνεῦμα αὐταρχισμοῦ πρὸς τοὺς συμμετέχοντας ἀρχιερεῖς, ἄνευ οὐδενός δικαιώματος. Καθιστῶμεν σαφές ὅτι δὲν εἴμεθα διατεθειμένοι νὰ ἀποδεχθῶμεν, καὶ δὲν θὰ ἁποδεχθῶμεν, ὑπὸ οἱονδήποτε μανδύαν, οἱανδήποτε «ἀπόφασιν» συγκρούεται μὲ τὴν ἀρχιερατικὴν μας συνείδησιν, ὅσον «πλειοψηφικῶς» καὶ ἐάν ἐλήφθη τούτη. Νοεῖται ὅτι δὲν ὑποκείμεθα εἰς καμμίαν τεχνητὴν «πλειοψηφίαν» που ἐδημιούργησαν ἐπὶ σκοπῷ οἱ ἐν λόγῳ 16 ἐπίσκοποι τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος διὰ νὰ κατεξουσιάζωσιν, ὡς νομίζωσιν, ἐπὶ πασῶν τῶν τοπικῶν Ἐκκλησιῶν. Ἐπαναλαμβάνομεν ἐμφατικῶς ὅτι, πολλὰ ἀπὸ τὰ ἀνωτέρω ἀναφερθέντα θέματα, ὡς θέματα Κανονικῆς Τάξεως, θὰ ἦσαν διαχειρίσιμα καὶ ἴσως καὶ ἀμελητέα, ἐὰν δὲν περιεπλέκοντο μὲ θέματα σοβαρότερα, που ἄπτονται τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, τῆς Ἐκκλησιολογίας καὶ τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς. Ὄντως ἠνέχθημεν καὶ ὑπεμείναμεν πάρα πολλά, σιωπῶντες. Δὲν εἶναι ὅμως πλέον δυνατὸν νὰ συνεχισθῇ αὐτὴ ἡ κατάστασις πραγμάτων. Ὁ καιρὸς τοῦ σιγᾶν παρῆλθεν καὶ ἐπέστη ὁ καιρὸς τοῦ λαλεῖν, διότι κινδυνευόμενον εἶναι πλέον ἡ Πίστις καὶ ἡ Ὁμολογία μας. Ὅποιος μετὰ ἀπὸ τὰ πιὸ πάνω ἐπιθυμεῖ νὰ πληροφορηθῇ γιὰ τὰ ὅσα συνέβησαν καὶ συμβαίνουσι, δὲν ἔχει παρὰ νὰ ἐπικοινωνήσῃ μαζί μας, ὥστε νὰ ἀκούσῃ καὶ νὰ κρίνῃ δικαὶως καὶ ἀντικειμενικῶς. Τὰ ἀνωτέρω, ἀλλὰ καὶ πολλὰ ἕτερα, μᾶς ὤθησαν νὰ ἐπανεξετάσωμεν τὸ θέμα τῆς ἑνώσεως τοῦ 2019, καθότι ἡ πηγὴ ὅλων τῶν προβλημάτων που ἀντιμετωπίζομεν εἶναι τὰ πρόσωπα που ἐνετάχθησαν εἰς τὴν Ἐκκλησίαν τὸ 2019 καὶ ὁ τρόπος μὲ τὸν ὁποῖον ἐνετάχθησαν, ἤτοι ἀμετανοήτως καὶ ἄνευ τῆς πραγματικῆς ἐπιλύσεως τῶν ὅσων μᾶς ἐχώριζον, μὲ τὴν ἐλπίδα ὅτι πολλὰ ἐξ αὐτῶν θὰ ἐπιλύοντο ὁριστικῶς ἐν Συνόδῳ, σὺν τῷ χρόνῳ, μὲ καλὴν διάθεσιν καὶ συνεργασίαν καὶ συμφώνως με τὰς καλὰς προφορικὰς διαβεβαιώσεις που ἐλαμβάνομεν. Πλήν, ἡ ἐλπὶς ἡμῶν ἀπεδείχθη ματαία! Καὶ τοῦτο διότι, ὡς τώρα, ἐκ τῶν ὑστέρων καὶ ἐκ τῶν πραγμάτων διαφαίνεται, μὲ τὰ ἔγγραφα ποὺ ὑπεγράφησαν, ἤτοι μὲ τὸν δικολαβικὸν «Τόμον Ἑνώσεως» καὶ τὴν «κοινὴν ὁμολογίαν», ἐπετεύχθη πλαγίως μία ἕνωσις «ἐπὶ σκοπῷ», ὄχι ἐπὶ τῇ βάσει τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας, τῆς ὀρθοδοξίας καὶ ὀρθοπραξίας καὶ τῆς γραμμῆς καὶ ὁμολογίας που ἐκρατοῦσαμε μέχρις ἐκείνην τὴν στιγμήν, ἀλλὰ μία ἕνωσις ἐπί τῇ βάσει «συμπαθειῶν» καὶ κεκρυμμένων προσωπικῶν φιλοδοξιῶν καὶ ἐπιδιώξεων. Πλεῖστα ὅσα θέματα, εἴτε συνεσκοτίσθησαν, εἴτε συνεκαλύφθησαν, εἴτε μὲ δικολαβικὰς διατυπώσεις παρεχαράχθησαν. Τὰ ὅσα μᾶς ἐχώρισαν τὸ 2005 δὲν ἐπελύθησαν. Καὶ ὄχι μόνον δὲν ἐπελύθησαν, ἀλλ᾽ ἐπιχειρεῖται τώρα, σχεδὸν 20 χρόνια μετὰ, ἡ ἐπαναφορά τους καὶ ἡ ἐπιβολὴ τῶν θέσεων που ἡ Ἐκκλησία κατεδίκασε πρὸ 20ετίας περίπου. Δὲν εἶναι, λ.χ., ἀποδεκτὸν, νὰ χαρακτηρίζεται ὡς «ἁμάρτυρος» ἡ θέσις περὶ «κοινωνίας προσώπων», διὰ τῆς ὁποίας ψευδοκαθῃρέθη ὁ Ἐπίσκοπος Κήρυκος καὶ οἱ τότε κληρικοὶ του, καθῶς καὶ ἅλλοι κληρικοὶ που συνετάχθησαν μετ᾽ αὐτοῦ, θέσις που συναντᾶται κατὰ κόρον εἰς τὴν πατερικὴν γραμματείαν ὡς ἔχει πλειστάκις καταδειχθεῖ καὶ ἀποδειχθεῖ, ὅπως ἐξ ἴσου μὴ ἀποδεκτοὶ εἶναι καὶ πολλαὶ ἄλλαι θέσεις, τὰς ὁποίας ἐθέσαμεν πρὸς συζήτησιν πολλάκις, τόσον προφορικῶς ὅσον καὶ γραπτῶς, ὅμως χωρὶς καμμία διάθεσιν συνεργασίας καὶ χωρὶς ἀνταπόκρισιν. 17 Συνεπείᾳ τῶν ἀνωτέρω καὶ κατανοοῦντες τὴν ἀφαίρεσιν σημαντικῶν πτυχῶν ἀπὸ τὴν ὁμολογίαν που διετηροῦμεν πρὸ τῆς ἑνώσεως τοῦ 2019, ἡ ὁποῖα, ἐπαναλαμβάνομεν, ἐπροωθήθη καλῇ τῇ πίστει καὶ μὲ σκοπὸν νὰ βοηθήσωμεν τοὺς πρῴην ἀδελφοὺς μᾶς νὰ ἐπανέλθωσιν εἰς τὴν ὀρθὴν πορείαν, ἐκ τῆς ὁποίας παρεξέκλινον, πιστεύομεν ὅτι ὀφείλομεν νὰ ἐπαναδιατρανώσωμεν καὶ νὰ καταστήσωμεν σαφὲς ὅτι παραμένομεν στερροὶ εἰς τὴν διαχρονικὴν ὁμολογίαν τῆς Ἱερᾶς ἡμῶν Συνόδου, ὡς αὐτὴ διετυπώθη εἰς πληθώραν ἐγγράφων καὶ ἀποφάσεων πρὸ τοῦ 2019 καὶ ὅτι οὐδέποτε ἀφέστημεν αὐτῆς. Πρὸς τούτοις: Α. Ἀνακαλοῦμεν τὰς ὑπογραφὰς μας ἐκ τῶν κάτωθι ἐγγράφων καὶ ἀπορρίπτομεν: 1. τὸ «ΣΥΝΟΠΤΙΚΟΝ ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ» τῆς Πανορθοδόξου Συνόδου τῆς 24ης Νοεμβρίου 2018· 2. τὸ «ΠΡΑΚΤΙΚΟΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΕΩΣ ΕΠΙΤΡΟΠΩΝ ΔΙΑΛΟΓΟΥ» τῆς 10ης Ἰανουαρίου 2019, ὑπογραφὲν εἰς τά Ἐξαμίλια Κορινθίας· καὶ, 3. τὸν «ΤΟΜΟΝ ΕΝΩΣΕΩΣ» τῆς 27ης Ἰανουαρίου 2019, τὸν συγγραφέντα ὑπό τοῦ ἐπ. Εὐσταθίου, συμπεριλαμβανομένης καὶ τῆς εἰς αὐτόν συνημμένης «ΚΟΙΝΗΣ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ ΠΙΣΤΕΩΣ» τῆς 26ης Ἰανουαρίου 2019. Β. Περαιτέρω, ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν: 1. τήν ἀπό Μαΐου 2004 καὶ ὑπ. Ἀ.Π. 357, ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου· 2. τήν ἀπό 21 Σεπτεμβρίου 2006 ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΠΙΣΤΕΩΣ τῆς Μητροπολιτικῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου ὑπὸ τοῦ Μητροπολίτου Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς Κηρύκου, ἡ ὁποῖα περιλαμβάνει καὶ τὴν Ὁμολογίαν τοῦ Ἁγίου Γρηγορίου τοῦ Παλαμᾶ· 3. τὰς κάτωθι καθαιρετικὰς ἀποφάσεις τῶν Συνοδικῶν Δικαστηρίων: 18 α) ὑπ. Ἀ.Π. 532, ἡμ. 28/10/2009, περὶ καθαιρέσεως τοῦ πρώην Μητροπολίτη Πειραιῶς Νικολάου Μεσσιακάρη, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 492/2/15.1.2009 κατηγορητηρίου, β) απόφασιν, ἡμ. 18/02/2011 ἐ.ἑ., περὶ καθαιρέσεως τοῦ Σεβαστιανοῦ Σταύρου, εἰς τὴν ὑπόθεσιν ὑπ᾽ ἀριθμὸν 1, τοῦ Πρωτοβαθμίου Συνοδικοῦ Δικαστηρίου, συγκροτηθέντος εἰς Λεμεσὸν τῆς Κύπρου τὴν 18/02/2011, μεταξὺ Μητροπολίτη Κιτίου Παρθενίου -καταγγέλλοντος- και Σεβαστιανοῦ Σταύρου - κατηγορουμένου, ἐπὶ τοῦ ὑπ’ Ἀ.Π. 575/26.11.2010 κατηγορητηρίου, ὡς ἀείποτε ἰσχύουσας καὶ ὡς πραγματευομένας εἰς βάθος ἅπαντα τὰ σοβαρὰ θέματα πίστεως, ὁμολογίας καὶ ἀποστολικῆς διαδοχῆς, που ὡδήγησαν εἰς τὰ σχίσματα τοῦ 2005 καὶ 2007 ἀντιστοίχως καὶ ὡς διατυπώσασας τὰς ὀρθοδόξους θέσεις καὶ τὴν διαχρονικὴν μας ὁμολογίαν πίστεως, ἡ ὁποῖα ἦτο, εἶναι καὶ θὰ παραμείνῃ ἀναλλοίωτος, καὶ ἡ ὁποῖα ἀντικατοπτρίζει τὸν διαχρονικόν ἀγῶναν καὶ ὁμολογίαν τῆς Ἐκκλησίας ἀπὸ τὸ 1924, 1937, 1948, 1997, 2005, 2007 καὶ ἐντεῦθεν. 4. τὴν ἀπὸ 15 Ἰουνίου 2014 καὶ Ἀ.Π. 673 ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ - ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ τῆς Ἐνδημούσης Ἱερᾶς Συνόδου τῆς ἀπανταχοῦ Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας. Γ. Καλοῦμεν ἅπαντας τοὺς ἐπισκόπους καὶ κληρικοὺς, πρὸς θεραπείαν τοῦ ὑφισταμένου σχίσματος καὶ πρὸς ἀποφυγὴν παγιώσεως αὐτοῦ: 1. νὰ ἀποδεχθῶσι καὶ συνυπογράψωσι μεθ᾽ ἡμῶν ἅπαντα τὰ ἀνωτέρω που ἀποδεχόμεθα, συνομολογοῦμεν, συνυπογράφομεν καὶ διατρανοῦμεν, ἐπὶ μέρους καὶ καθ’ ὁλοκληρίαν· καὶ δὴ, τὰς καθαιρετικὰς ἀποφάσεις που ἀναφέρονται ὺπὸ Β3, α) καὶ β) ἀνωτέρω. 2. εἰς περίπτωσιν που διαφωνῶσι μὲ οἱονδήποτε ἐκ τῶν ἀνωτέρω ἀποδεχομένων, συνομολογουμένων, συνυπογραφομένων καὶ διατρανουμένων ὑφ᾽ ἡμῶν, ἐπὶ μέρους ἤ καθ᾽ ὁλοκληρίαν, νὰ καταθέσωσιν εἰς ἡμᾶς, γραπτῶς, ἐντὸς προθεσμίας 20 ἡμερῶν ἀπὸ τὴν ἡμερομηνίαν λήψεως ὑπ᾽ αὐτῶν τῆς παροῦσης ἀποφάσεώς μας, τὴν συγκεκριμένην καὶ τεκμηριωμένην διαφωνίαν των καὶ νὰ ὑποβάλωσιν γραπτῶς ἐξειδικευμένας εἰσηγήσεις πρὸς διόρθωσιν τῶν ὅσων θεωροῦσιν ὅτι χρήζουσι διορθώσεως, τὰ ὁποία ἀφοῦ 19 ἐξετασθώσιν θὰ ληφθῶσιν ἐπ᾽ αὐτῶν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις καὶ θά ἐνημερωθώσι δεόντως6· 3. νὰ δώσωσι γραπτῶς καὶ δημοσίως, τόσον εἰς ἡμᾶς ὅσον καὶ εἰς τὸ εὐσεβὲς ἐκκλησιαστικὸν πλήρωμα, ἰκανοποιητικὰς ἐξηγήσεις διὰ τὸ πῶς, τὸ γιατί, ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως, ἐτέλεσαν τὴν κηδείαν ἐνὸς ἐκτὸς κοινωνίας αἱρετικοῦ «ἐπισκόπου» ἤτοι τοῦ Φιλοθέου Τουρτούνη καὶ ἐπὶ τῇ βάσει τίνος ἤ τίνων Ἱεροῦ Κανόνος ἤ Ἱερῶν Κανόνων, ἤ ἐπὶ ποίας ἐκκλησιαστικῆς ἤ ἄλλης βάσεως τελοῦσιν εἰς αὐτὸν μνημόσυνα· 4. νὰ δηλώσωσι γραπτῶς καί ἐνυπογράφως ὅτι τόσον οἱ ἴδιοι ὅσον καί ὁ ὑφ᾽ αὐτοῖς κλῆρος δὲν ἀναγνωρίζωσι οὔτε τιμῶσι ὡς «ἁγίους» οὔτε καὶ ἔχωσι πρὸς προσκύνησιν εἰκόνες ἤ λείψανα κανενὸς προσώπου ποὺ ἐτελεύτησεν ἐκτὸς Ἐκκλησίας καἰ ἐκτὸς κοινωνίας, εἴτε διὰ προσωπικοὺς εἴτε διὰ ὀποιουσδήποτε ἄλλους λόγους, ὅσον «ἐπαρκείς» καὶ ἐὰν θεωροῦσιν αὐτοὺς, περιλαμβανομένων ὀνομαστικῶς καὶ συγκεκριμένως τῶν Γλυκερίου καὶ Ἰωάννου Μαξίμοβιτς· 5. ἀνακαλέσωσι πάσας τὰς ληφθεῖσας, εἴτε συλλογικῶς εἴτε μεμονωμένως, ἀποφάσεις ἀπὸ τὴν 6ην Μαΐου 2023 μέχρι καὶ σήμερα, περιλαμβανομένου καὶ τοῦ παρανόμου «διορισμοῦ» τοῦ ἐπ. Ἄργους Γερασίμου σὲ δῆθεν «ἐπίσκοπον Τριμυθοῦντος»· 6. ἀποδοκιμάσωσι ἀπεριφράστως καὶ ἐμπράκτως, ἄνευ οὐδεμίας ὑπεκφυγῆς, τὰς ἐκδήλως παρανόμους καὶ ἀντικανονικὰς ἐνεργεὶας τοῦ ἐπ. Κιτίου Παρθενίου, περιλαμβανομένης καὶ τῆς μονίμου ἐγκαταλείψεως τῆς ἐπισκοπικῆς τοῦ ἕδρας καὶ τῆς αὐτοβούλου ἐγκαταστάσεως καὶ ἐπιβάσεως αὐτοῦ εἰς Ῥουμανίαν καὶ εἰς τὴν ἐκεῖ τοπικὴν Ἐκκλησίαν καὶ παύσωσι νὰ παρέχωσιν εἰς αὐτὸν κάλυψιν καί ἀμνήστευσιν εἰς τὴν σωρεὶαν κανονικῶν παραπτωμάτων αὐτοῦ. Ἄχρι τῆς λήψεως ἰκανοποιητικῶν ἀπαντήσεων ἐπὶ τῶν ἀνωτέρω, ἡ ἐπισκοπικὴ μας συνείδησις δὲν μας ἐπιτρέπει τὴν συνέχισιν τῆς κοινωνίας μετὰ τῶν μὴ ὀρθοδόξως καὶ ὀρθῶς φρονούντων καἰ δὴ μετὰ τῶν κοινωνούντων τοῖς ἀκοινωνήτοις, ὅπερ παντελῶς ἀπαράδεκτον (βλ. καν. Ι᾽, ΙΑ᾽ Ἁγ. Ἀποστόλων, Β᾽ Ἀντιοχείας κ.ἄ.). «Διὸ ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καὶ ἀφορίσθητε, λέγει Κύριος, καὶ ἀκαθάρτου μὴ ἅπτεσθε, κἀγὼ εἰσδέξομαι ὑμᾶς» (Β Κορ., 6, 17). 6 Σημειωτέον ὅτι ἡ προθεσμία αὐτὴ δίδεται «καταχρηστικῶς», ἄκρως οἰκονομικῶς καὶ ἐπιεικῶς, καθότι προθεσμία ἐδόθη ἀπό τῆς ἐνώσεως τοῦ 2019 καὶ μέχρι τῆς σήμερον. Παρὰ ταύτα, εἴμεθα διατεθειμένοι νὰ δώσωμεν μίαν ὑστάτην εὐκαιρίαν διορθώσεως, ἀνανήψεως καὶ διατρανώσεως τῆς ὀρθῆς ὁμολογίας. 20 Παρελθούσης ἀπράκτου τῆς ὡς ἄνω προθεσμίας, θα ληφθώσιν αἱ προσήκουσαι ἀποφάσεις. Ἡ παροῦσα απόφασις ἐλήφθη ὑπὸ τῶν ὑπογραφόντων αὐτὴν ἀρχιερέων κατὰ τὴν κοινὴν αὐτῶν συνεδρίασιν, ἥτις ἔλαβεν χώραν κατὰ τὴν ἑορτήν τῆς Ἁγίας Μεγαλομάρτυρος καὶ Πανσόφου Αἰκατερίνης, ἤτοι τὴν 25ην Νοεμβρίου 2023, εἰς Κορωπὶ Ἀττικῆς. Νοεῖται ὅτι, ἡ παροῦσα οὐδόλως πραγματεύεται ἤ λαμβάνει ὑπ᾽ ὄψιν οἰαδήποτε γεγονότα ἐλάβασι χώραν μετὰ τὴν ὡς ἄνω ἀναφερόμενην ἡμερομηνίαν. Συνταχθείσης, ἀναγνωσθείσης καὶ ἐγκριθείσης αὐτῆς, ὑπογράφεται ὡς ἕπεται. ΕΛΗΦΘΗ τὴν 25ην Νοεμβρίου 2023 ΣΥΝΕΤΑΧΘΗ καὶ ΕΞΕΔΟΘΗ τὴν 15ην Ἰανουαρίου 2024 ἐ.ἑ.. + Ὁ Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, Σωζόμενος + Ὁ Κένυας, Ματθαῖος + Ὁ Κιέβου, Σεραφεὶμ + Ὁ Μεσογαίας καὶ Λαυρεωτικῆς, Κήρυκος + Ὁ Μπακάου, Ναθαναὴλ Ἀκριβὲς ἀντίγραφον ἐκ τῶν πρωτοτύπων. + Ὁ Μερκίας καὶ Βρεττανικῶν Νήσων, Σωζόμενος 21

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΚΑΙ ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΤΟΥΡΚΟΚΡΑΤΙΑΝ

ΚΡΥΠΤΟΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ Αυτή τη νύχτα, που κορυφώθηκε η προσμονή, ο παπά – Ιωσήφ, γιομάτος χαρά, ζούσε την κάθε στιγμή σαν μικρό παιδί. Μαζεύτηκαν οι μέρες, η προετοιμασία ολοκληρώθηκε. Παραμονή Χριστουγέννων. Η εκκλησία πλημμυρισμένη με τη δόξα των ύμνων. Κάθε στασίδι και φλόγα. Οι καλόγεροι όλοι παρόντες. Έλειπαν μόνο όσοι ήταν στα διακονήματα. Ο τροχός του μοναστηριού δε λογά γιορτές και σχόλες. «Υπέρ των αδελφών ημών των εν ταις διακονίαις όντων». Ο διάκο – Ιωακείμ θυμήθηκε κι αυτούς κατά την τάξη. Κόντευε να τελειώσει η Λειτουργία όταν μπήκε στο Ιερό ο Μητροφάνης ο πορτάρης. Πλησίασε στην αγία Τράπεζα και κάτι πήγε να πει στον Ιωσήφ. Εκείνος τον κάρφωσε με το βλέμμα του. όταν λειτουργούσε δεν επέτρεπε σε κανέναν να τον διακόπτει. Ο καλόγερος περίμενε πιο κει προσπαθώντας να κάνει υπομονή, μα μέσα του, η αγωνία δονούσε με γρήγορους ρυθμούς την καρδιά του. αισθανόταν να στέκεται στ’ αναμμένα κάρβουνα. Κι ο άλλος ούτε που έλεγε να γυρίσει να τον κοιτάξει. Τη στιγμή που τέλειωνε την ευχή τον πλησίασε. «Γέροντα να σου μιλήσω» ψιθύρισε. Έξω ακούστηκε ο διάκος: «Πρόσχωμεν». Ο Ιωσήφ: «Τα Άγια τοις Αγίοις». Κι ο Μητροφάνης το βιολί του. «Γέροντα να σου μιλήσω!» Χωρίς να δίνει σημασία ο Ιωσήφ συνέχιζε: «Μελίζεται και διαμελίζεται ο Αμνός του Θεού». «Άγιε ηγούμενε είναι βιαστικό», η φωνή του ξεπέρασε τα όρια του ψίθυρου. Επιτέλους! Στράφηκε στον καλόγερο που χειρονομούσε δίπλα του δείχνοντας την πόρτα. «Τι θες αδελφέ μου; Γιατί με διέκοψες;» Η ηρεμία του έφερε αντίθετα αποτελέσματα. Ο καλόγερος έβγαζε σκόρπιες λέξεις: «Τούρκοι… Έξω… Πολλοί… Ηγούμενο… Θέλουν τον ηγούμενο». Προσπάθησε να μη χάσει την ψυχραιμία του. «Καλά Μητροφάνη. Λειτουργούμε τώρα. Πήγαινε πες τους να περιμένουν». Ένα κακό προαίσθημα του λύγισε τα γόνατα. Τούρκοι στο μοναστήρι; Κακό σημάδι. Προσπάθησε να θυμηθεί που έθιξε την εξουσία, μα όσο κι αν έστυβε τη μνήμη του δεν έπαιρνε απάντηση. Απ’ τους συλλογισμούς του τον έβγαλε ο διάκος. «Ευλόγησον Δέσποτα την αγίαν ζέσιν». Ά! Ναι. Λειτουργούν ακόμη! Η πιο φρικτή ώρα δεν έπρεπε να μολυνθεί μ’ άλλες σκέψεις. Βγαίνοντας απ’ την εκκλησιά βρήκε όλους τους καλόγερους μαζεμένους στην αυλή, παρά το τσουχτερό κρύο. Το νέο τους είχε φοβίσει. Πλησίασε. Άρχισαν να του μιλούν όλοι μαζί, ο καθένας με τον τρόπο του. σήκωσε τα χέρια. «Ηρεμήστε πατέρες» τους είπε. «Θα βγω να δω τι θέλουν». Έξω περίμενε ένας αξιωματικός με πέντε στρατιώτες. «Λίγοι» σκέφτηκε. «Δεν είναι για το μοναστήρι». Μόλις τον είδε αυτός, πλησίασε. «Ηγούμενε σε θέλει ο πασάς. Ετοιμάσου να έρθεις στο Ρέθυμνο» του είπε. Λύθηκε λοιπόν η απορία. Θέλουν τον ίδιο. «Καλά εφέντη μ’» απάντησε. «Σε μισή ώρα είμαι έτοιμος». «Γρήγορα γιατί παγώσαμε». «Πει ει (πολύ καλά)». Μέσα η αγωνία των αδελφών είχε φουντώσει. Αμέσως τον περιτριγύρισαν κι όλοι μαζί ρωτούσαν να μάθουν τι συμβαίνει. Το ομαδικό ενδιαφέρον μάλλον τον ενόχλησε. Τους έκανε νόημα να ησυχάσουν και μετά με φωνή που μόλις ακουγόταν τους είπε: «Εμένα ζητούν αδελφοί». Ένα βουϊτό ακούστηκε από όλους. Αγανάκτηση! Έδωσε εντολή να του ετοιμάσουν το μουλάρι και τους κάλεσε στο ηγουμενείο. Εκεί ζήτησε να τον συγχωρέσουν αν τους πικρανε ή αν τους στενοχώρησε. Κάτι μέσα του του έλεγε πως ήταν η τελευταία φορά που τους έβλεπε. Ένας – δυο προσπάθησαν να τον στηρίξουν να του δώσουν ελπίδα. Μάταιος κόπος. Όταν ο πασάς καλεί κάποιον δεν τον ματαβλέπουν οι δικοί του. Ναι, παλιότερα. Ο σημερινός, όμως, ο Οσμάν δεν τόχει συνήθειο. Και λοιπόν; Γιατί αυτός να διαφέρει; Όλα τα γουρούνια την ίδια μουσούδα δεν έχουν; Μα αυτός τον δέχτηκε με καλωσύνη τότε που πήγε να τον χαιρετήσει. Άλλο τότε! Σήμερα άλλαξε η διάθεσή του. Έτσι είναι οι Αγαρηνοί. Ποτέ δεν είσαι σίγουρος μαζί τους. Φαίνεται πως εκείνος ο Λασκαράκης έκανε πάλι τη διαολιά του. Δεν κατάφερε να πάρει τα χτήματα του μοναστηριού και τώρα να, πήγε στον πασά. Ποιος ξέρει πόσα άτομα πλήρωσε. Να δεις, θα πάρει το αίμα του πίσω! Πάνω στην ώρα μπήκε ο Νεκτάριος ο βουδουνάρης. «Άγιε ηγούμενε, έτοιμο το ζώο» τον ειδοποίησε. Σιγή απλώθηκε στο δωμάτιο. Όλοι είχαν κατεβασμένο το κεφάλι. Μίλησε πρώτος ο Ιωσήφ. «Καιρός του ποιήσαι τω Κυρίω αδελφοί. Ας γίνει το θέλημα Του». Με δάκρυα στα μάτια τους ασπάστηκε, ζήτησε και πάλι συγνώμη και βγήκε ν’ ακολουθήσει το πεπρωμένο του. Πριν φύγει στάθηκε στην πύλη έκανε το σταυρό του κι έφερε ένα γύρο τα μάτια του σαν νάθελε να ξεσηκώσει τη στερνή, την τελευταία εικόνα απ’ το μοναστήρι. Μετά ανέβηκε στο μουλάρι και ξεκίνησε. Δίπλα του οι άνθρωποι του πασά του έδιωχναν και την παραμικρή σκέψη να ξεφύγει. Στο δρόμο το μυαλό του έτρεχε στις πιο απίθανες σκέψεις. Όλοι οι φόβοι του είχαν κέντρο τον αιώνιο αντίδικο της μονής το Λασκαράκη. Έψαχνε άλλη αιτία για τη μεταστροφή του πασά, μα δεν εύρισκε. Σίγουρα αυτός ο πλεονέχτης ο άνθρωπος της εξουσίας, έχει χώσει τη μούρη του. Έτσι στρώνεται ο δρόμος για να βάλει χέρι στα χτήματα του Ταξιάρχη, όπως έκανε και στο βιός του μακαρίτη Γεωργακάκη. Ούτε το καθημερινό τους δεν άφησε στη χήρα και τα ορφανά. Σηκώθηκε τότε ο Ιωσήφ και πήγε στον καϊμακάμη. Παρά τα παρακάλια δεν κατάφερε τίποτα. Από τότε κι η έχθρα του με δαύτον. Ένα απόγιομα τον είδε να μπαίνει στην εκκλησιά με τους μπιστικούς του, την ώρα του εσπερινού. Χωρίς να σεβαστεί τη στιγμή έβαλε τις φωνές. «Μακριά απ’ τις δουλειές μου παπά». «Το άδικον ουκ ευλογείται Νικόλαε» του απάντησε. «Να δουλεύεις τίμια, όχι με κλεψιές». Τότε αυτός αγρίεψε πιο πολύ. «Κρατήσου μακριά παπατράγο αν θες τη ζωή σου» ούρλιαξε. Χωρίς να χάσει την ψυχραιμία του ο Ιωσήφ απάντησε, όσο μπορούσε πιο ήρεμα: «Ζει Κύριος ο Θεός Λασκαράκη. Σε παραδίδω στη δικαία κρίσιν του». Ακούστηκε ένα τρανταχτό γέλιο και φάνηκε να τον σημαδεύει ένα όπλο. Φοβήθηκε. Τα γόνατά του άρχιζαν να μην τον κρατούν. Αισθάνθηκε μια αβάσταχτη επιθυμία να πέσει, να σωριαστεί, όταν ακούστηκε η φωνή του παπά – Ιωασκείμ, του πιο γέρου από όλους: «Φονικό μέσα στον Ναόν του Κυρίου θα κάμεις Νικόλαε; Σε κυρίεψε ο δαίμονας παιδί μου;» Ήταν αυτός που τον βάφτισε πριν σαράντα χρόνια. Η θύμιση αυτή ή ο λόγος του γέροντα ήταν που κατέβασε το όπλο; Ο Λασκαράκης πέταξε ένα «θα τα πούμε παπά» κι έφυγε ωσάν κυνηγημένος. Έγιναν κι άλλα μεταξύ τους, μα δεν «τα είπαν». Ύστερα ήρθε η σειρά του Ταξιάρχη. Κάποιος του μήνυσε πως ο Λασκαράκης έφτασε ίσαμε τον πασά. Μετά καυχιόταν πως η υπόθεση ήταν τελειωμένη. Να, λοιπόν, που ήρθε η ώρα να «τα πουν»! Είχε περάσει το μεσημέρι, όταν έφτασαν στο Ρέθυμνο. Όλος ο κόσμος ήταν στην αγορά κι έκανε τα ψώνια του για την αυριανή γιορτή. Μέσα σ’ αυτό το μελίσσι ένας παπάς με έξι ζαπτιέδες, ήταν αδύνατο να μείνει αθέατος. Οι πιο πολλοί κοιτούσαν άπραχτοι. Ήταν, όμως, και μερικοί που δεν δίστασαν να βάλουν τις φωνές: «Ίντα σας πείραξε ορέ το παπαδάκι;» Αδιάφοροι οι Τούρκοι περνούσαν ανάμεσά τους κι ο Ιωσήφ σήκωσε το χέρι να τους ηρεμήσει. Στο σεράι ο αξιωματικός τον πέρασε στο μουσαφίρ οντά. Εκεί τον άφησε μόνο να περιμένει να τον καλέσει ο πασάς. Περνούσε η ώρα και κανένα μήνυμα δεν ερχόταν. Άρχισε να μην αντέχει το ασήκωτο βάρος της αγωνίας του. Τότε θυμήθηκε το παλιό, το μοναδικό του καταφύγιο: «Κύριε ημών Ιησού Χριστέ ο Θεός ελέησον με». Χαλάρωσε λίγο το σφίξιμο που αισθανότανε στα σωθικά του, μα πάλι του ήρθε ο λογισμός: «Έφτασε το τέλος μου. Θα με χαλάσει ο πασάς ο Πνιγάρης. Δε λυπήθηκε τους δικούς του, θα λυπηθεί εμένα;». Την ώρα εκείνη ένας θόρυβος ακούστηκε κι’ άνοιξε η πόρτα διάπλατη. Ήταν ο πασάς. Σηκώθηκε να τον χαιρετήσει κι αυτός ούτε που του έδωσε σημασία. Τον κοίταξε αυστηρά και μετά του είπε: «Άργησες παπά. Γιατί;» Ψέλλισε μια διακαιολογία. «Πεινάς; Έλα μαζί μου» συνέχισε εκείνος. Τον ακολούθησε. Πέρασαν στο διάδρομο κι ύστερα σ’ ένα μεγάλο δωμάτιο. Εκεί ένα τραπέζι γιομάτο λιχουδιές προκαλούσε την πείνα του. «Δικά σου. Κάτσε να φας» του είπε. Κοίταζε ο Ιωσήφ τα τόσα φαγητά κι αισθανότανε μια δύναμη να τον σπρώχνει να κάτσει στο τραπέζι. Για μια στιγμή έκανε την πρώτη κίνηση, μ’ αμέσως κρατήθηκε. «Πίσω μου σ’ έχω σατανά» αγανάχτησε με τον εαυτό του. ξέχασε πως ήταν νηστεία. Όχι, δεν θα μαγαρίσει τη μέρα! «Άκουσε πασά μου» μίλησε με θάρρος. «Σήμερα εμείς οι χριστιανοί έχουμε παραμονή των Χριστουγέννων και νηστεύουμε ακόμη και το λάδι. Άσε με, λοιπόν, να πάω σε κανένα χάνι, να φροντίσω το ζώο μου να βρω και κάτι νηστίσιμο. Μετά έρχουμαι πίσω». Ο Τούρκος γέλασε κοροϊδευτικά. «Τι λες μωρέ παπά» του είπε. «Το ζώο σου; Τι το θες, εσύ το ζώο; Δεν σου κάνει αυτό το φαΐ πάμε δίπλα». Σχεδόν τραβώντας τον έβαλε στο άλλο δωμάτιο. Εκεί τον περίμενε ένα σαρακοστιανό τραπέζι. Άρχισε να τρώει με όρεξη. Με τη φασαρία ξέχασε πως ήταν νηστικός από χθες το μεσημέρι. Δεν το λησμόνησε, όμως το στομάχι του. Γι’ αυτό άφησε καταμέρος τους φόβους και βάλθηκε ν’ απολαμβάνει το φαγητό του. Ό, τι και να γίνει τουλάχιστο νάναι φαγωμένος. Είχε αποσώσει όταν φάνηκε ένας υπηρέτης. Απ’ την πόρτα του έκανε νόημα να σηκωθεί. Υπάκουσε. Έτσι σε λίγο νάτον πάλι μπροστά στον πασά. «Άκου παπά» του είπε αυτός. «Έχω στο χαρέμι μου μια χριστιανή». Έκανε μικρή παύση. «Το σκυλί» είπε μέσα του ο Ιωσήφ. Μετά συνέχισε. «Μ’ έχει πρήξει, λοιπόν, να της κάνω ένα χατίρι. Θέλει, λέει, τώρα τα Χριστούγεννα να φάει ένα φαγητό που φκιάνετε στις εκκλησιές. Κάτι με ψωμί και κρασί, ξέρεις. Της είπα να της δώσω όσο ψωμί και κρασί τραβάει η όρεξή της, μα αυτή δε θέλει. Λέει πως μόνο εσείς οι παπάδες ξέρετε να το φκιάνετε. Λοιπόν, κάτσε να το ετοιμάσεις, γιατί δεν μπορώ ν’ ακούω τη γκρίνια της». «Δεν ξέρεις τι ζητάς πασά» απάντησε επιτιμητικά ο Ιωσήφ. «Το φαγητό που θέλει η δούλη σου δεν είναι άλλο απ’ το μεγαλύτερο μυστήριο της πίστης μας. Τη Θεία Κοινωνία. Δεν είναι φαγητό. Είναι το Σώμα και το Αίμα του Χριστού». «Αίμα;» Ένα ειρωνικό χαμόγελο άρχισε να σχηματίζεται στο πρόσωπό του. Ο Ιωσήφ αισθάνθηκε να φουντώνει απ’ την αγανάκτηση. «Τι να καταλάβεις εσύ απ’ αυτά» συνέχισε. «Πάντως αυτό που ζητάς δεν γίνεται. Πρέπει να λειτουργήσω». «Λοιπόν; Τι σ’ εμποδίζει να το κάνεις; Ψωμί έχω, κρασί έχω, πάρε κι ένα ποτήρι και ξεκίνα». Ένα απίστευτο θάρρος άρχισε να δυναμώνει τον Ιωσήφ. «Όχι. Δεν μπορώ». «Μπορείς!» Ο τρόπος του δε σήκωνε αντίρρηση. Ωστόσο ο Ιωσήφ συνέχιζε ν’ αρνιέται. «Μα πως; Χρειάζουμαι εκκλησιά, άμφια, βιβλία, πολλά πράματα!» Γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια. Μετά, σιγά σαν να μην ήθελε ν’ ακουστεί, του είπε: «Έλα μαζί μου». Άνοιξε την πόρτα, ερεύνησε το διάδρομο κι ύστερα του έκανε νόημα να τον ακολουθήσει. Πιο κει στάθηκε σε μια ζωγραφιά. «Βάλε σημάδι» του είπε, «τη νύχτα θα έρθεις μόνος». Την έσπρωξε και υποχώρησε. Ήταν μια κρυφή πόρτα. Από κει ξεκίναγε μια σκάλα που τους έφερε στα θολωτά υπόγεια του σεραγιού. Μεγάλες καμάρες, που βάσταζαν όλο το βάρος, σχημάτιζαν ίσαμε πέρα μικρά δωμάτια. Σ’ ένα απ’ αυτά, το πιο μακρινό, κρεμόταν ένα σεντόνι από πάνω ως κάτω. Ο πασάς το σήκωσε απ’ τη μια του άκρη και τον κάλεσε να περάσει. «Να παπά. Δες. Η εκκλησιά που ζήτησες!» «Ω Θεέ μου». Ο Ιωσήφ δεν μπόρεσε να κρύψει το ξάφνιασμα του. Εκεί μπροστά του είχε το ιερό μιας ορθόδοξης εκκλησιάς. Ένα τραπέζι στη μέση, σκεπασμένο με κόκκινο ύφασμα, ήταν η Άγια Τράπεζα. Πάνω ένα μικρό Ευαγγέλιο. Αριστερά ένα άλλο με το Άγιο Δισκοπότηρο. Η Πρόθεση. Έβγαλε το σκούφο του και προσκύνησε το Ευαγγέλιο και τότε είδε αντιμήνσιο με λείψανα. «Πως βρέθηκε δω;» αναρωτήθηκε. Με μια ματιά κατάλαβε πως δεν έλειπε τίποτα! Θυμιατό, κηροπήγια, λιβάνι, νάμα. Όλα. Και πάνω σ’ ένα ασημένιο δίσκο ήταν ένα φρεσκοψημένο πρόσφορο. Πιο κει ο πασάς ξεκλείδωνε ένα ντουλάπι, που μέσα του ήταν κρεμασμένη μια ιερατική στολή. Γύρισε και τον κοίταξε με απορία. Εκείνος βιάστηκε ν’ απαντήσει. «Τα έφερε ένας παπάς που τον κάλεσα πέρσυ». Και πριν προλάβει ο Ιωσήφ να πει άλλο λόγο, θυμήθηκε τον πασά. «Έλα. Αρκετά. Πάμε πάνω» είπε και ξεκίνησε πρώτος. Μόλις γύρισαν στο μουσαφίρ οντά χτύπησε ένα κουδούνι. Στη στιγμή παρουσιάστηκε ένας υπηρέτης στο οποίο έδωσε εντολή να οδηγήσει τον παπά στο δωμάτιό του. Ο Ιωσήφ τον ακολούθησε μα καθώς έβγαινε ο πασάς τον κράτησε απ’ το ράσο, πλησίασε στ’ αυτί και του είπε ελληνικά: «Ν’ αρχίσεις τη δουλειά σου δυο ώρες πριν φέξει. Και να μη σε δει κανείς». Το δωμάτιο είχε ένα κρεβάτι με χοντρό πάπλωμα, ένα μικρό τραπέζι κι ένα κομοδίνο. Γύρω οι τοίχοι ήταν καλυμμένοι με πολύχρωμες πάντες. Θέλησε να κάνει απόδειπνο πριν πέσει, μην ξεχάσει και τα καλογερικά, μα στα μισά άρχισε να μην μπορεί να σταθεί απ’ τη νύστα. Παράλειψε, λοιπόν, τα τελευταία, έκανε απόλυση κι έπεσε στο κρεβάτι χωρίς να γδυθεί. Ούτε που κατάλαβε πότε τον πήρε ο ύπνος. Ένα ύπνος βαρύς χωρίς όνειρα, ατάραχος. Ξύπνησε κάποια στιγμή μέσ’ στο σκοτάδι κι αναρωτήθηκε τι ώρα νάτανε. Κάτι του έλεγε, πως ακόμη είναι νωρίς, πως έχει ώρα μπροστά του. Μπορούσε, όμως, να εμπιστευθεί τη διαίσθησή του; Καλό ήταν να σηκωθεί να κοιτάξει τον ουρανό, να καταλάβει την ώρα. Καθώς, όμως, ετοιμαζότανε να κάνει την πρώτη κίνηση, θυμήθηκε: Το δωμάτιο δεν είχε παράθυρα! Κατάρα! Και τώρα πως θα μάθει την ώρα; Βλέπεις δεν έχει ρολόι. Τι να το κάνουν άλλωστε; Έχουν τον ήλιο, την πούλια, τον αυγερινό, έργα θεϊκά. Τώρα που δεν μπορεί να δει το ρολόι του Θεού, τι κάνει; Πάνω στην ώρα ακούστηκαν χτύποι στην πόρτα. «Αμήν» απάντησε. Η καλογερική παρόρμηση. Κι αμέσως η διόρθωση: «Ορίσατε», έτσι όπως συνηθίζουν στον κόσμο. Στ’ αυτιά του έφτασε ένας ψίθυρος. Η φωνή του πασά. «Σήκω παπά, η ώρα σου». Αμέσως πετάχτηκε απ’ το κρεβάτι. Ετοιμάστηκε στα γρήγορα και βγήκε στο διάδρομο. Στάθηκε λίγο να προσανατολιστεί, να δει κατά που έπρεπε να στραφεί. Το λιγοστό φως των λυχναριών, που ήταν κρεμασμένα δω κι εκεί, του έδειχνε το δρόμο. Προχώρησε λίγο και βρέθηκε στο μουσαφίρ οντά. Πιο πέρα ήταν η ζωγραφιά. «Το σημάδι», όπως τούχε πει ο πασάς. Δίπλα της έκαιγε ένα λυχνάρι. Χαμογέλασε. Ο Πνιγάρης όλα τα είχε σκεφτεί. Το πήρε να του φωτίζει τη σκάλα, έσπρωξε την κρυφή πόρτα και σε λίγο ήταν στην πρόχειρη εκκλησιά. Στάθηκε, λίγο, μπροστά στ’ απλωμένο σεντόνι, είπε ψιθυριστά «εισελεύσομαι εις τον οίκον σου, προσκυνήσω προς ναόν αγιόν σου» και το τράβηξε να φανεί το ιερό βήμα. Προσκύνησε. Άναψε τα κεριά, ένα στην Άγια Τράπεζα κι ένα στην Πρόθεση, έβαλε πετραχήλι κι άρχισε να διαβάζει τον εξάψαλμο. Μετά έψαλε τα τροπάρια στη σειρά: «Η γέννησίς σου Χριστέ ο Θεός ημών…», «Δεύτε ίδωμεν πιστοί που εγεννήθη ο Χριστός. Ά! Ήταν Χριστούγεννα. Και τα Χριστούγεννα ήταν όμορφα σ’ όλες τις εκκλησιές. Ακόμη και στα υπόγεια του σεραγιού. Το κέφι του άρχισε να φουντώνει. «Τα σύμπαντα σήμερον χαράς πληρούνται». Νοερά μεταφέρθηκε στο μοναστήρι του. Πριν μπει στον κανόνα πήγε στην Πρόθεση να κάνει την προσκομιδή. Εκεί ήταν όλα έτοιμα. Δεν έμενε παρά ν’ αρχίσει: «Ετοιμάζου Βηθλεέμ ήνοικται πάσιν η Εδέμ…» Πήρε στα χέρια του το πρόσφορο και το σταύρωσε με τη λόγχη. «Ως πρόβατον επί σφαγήν ήχθη…». Ακριβώς τη στιγμή αυτή ήταν που ακούστηκε μια γνώριμη βαριά, μελωδική φωνή. «Χριστός γεννάται δοξάσατε, Χριστός εξ ουρανών απαντήσατε…». Κατάλαβε, μα δεν ήθελε να το πιστέψει. Γύρισε κι αυτό που είδε τον γέμισε θυμό. Ψάλτης ο πασάς! «Το σκυλί» ψιθύρισε, «θα μαγαρίσει τη λειτουργία». Για μια στιγμή σκέφτηκε ν’ αφήσει κατά μέρος τα παπαδικά, να ορμήσει, να τον πιάσει απ’ το λαιμό και να τον πνίξει. Και μόνο η σκέψη του λύγισε τα γόνατα. «Ήμαρτον Θέ μου κι ετοιμάζουμαι να λειτουργήσω» είπε. Μηχανικά συνέχιζε την προσκομιδή, μα η προσοχή του δεν έφευγε απ’ τον Πνιγάρη. Πόσο ωραία ψέλνει; Που να έμαθε άραγε; Μια ιδέα άστραψε στο μυαλό του. Θα είναι εξωμότης, προδότης του Χριστού. «Ότε καιρός της επί γης παρουσίας σου πρώτη απογραφή τη οικουμενική εγενέτο». Η ώρα του δοξαστικού. Ο πασάς φανέρωσε τη μεγάλη του τέχνη. Απ’ τη θέση του ο Ιωσήφ απολάμβανε τη μελωδία ξεχνώντας, πως πρέπει ν’ αποσώσει την προσκομιδή. Ήρθε η ώρα της δοξολογίας κι έμνησε ακόμα άπραγος. Ο άλλος σταμάτησε το ψάλσιμο και τον κοίταξε έντονα. «Παπά δεν θα θυμιάσεις;» του φώναξε. Σαν να ξύπνησε από λήθαργο έσπευσε να πάρει το θυμιατό. «Το σκυλί, θα μου υποδείξει τα καθήκοντά μου;» τον έπνιξε ο θυμός. Κι όμως είχε δίκιο. Ξεχάστηκε! Την ώρα της Λειτουργίας αισθανότανε μια μεγάλη, μια απέραντη ενοχή να του καίει τα σωθηκά. Ο αλλόπιστος ο προδότης, ψάλτης! Να τελειώνει, να τελειώνει, να φύγει από δω να πάψει κι η βλαστήμια. Ώσπου ήρθε η ώρα να καλέσει το λαό να κοινωνήσει. Το λαό; Ποιο λαό; Μόνος λειτουργεί! Ίσως κάπου κει κρυμμένη στο σκοτάδι, να στέκεται η δούλη του πασά, η χριστιανή. Να, λοιπόν, ο λαός! Όπως και νάχει το πράγμα δεν μπορούσε να μην πει τα λόγια. «Μετά φόβου Θεού πίστεως και αγάπης προσέλθετε». Η πρόσκληση. Περίμενε λίγο να βγει η χριστιανή όταν είδε μπροστά τον πασά. Είχε βγάλει το φέσι του και τα μακριά μαλλιά του είχαν ξεχυθεί στους ώμους του. πλησίασε έκανε το σταυρό του κι ετοιμάστηκε να κοινωνήσει. «Όχι». Μια άγρια φωνή ξέφυγε απ’ το στόμα του. «Όχι προδότη. Δεν θα ρίξω τ’ άγια στα σκυλιά». Πάνω στο θυμό του ούτε κατάλαβε τι έκανε. Κάποια στιγμή είδε τον άλλο να σηκώνεται απ’ το πάτωμα. Φοβήθηκε. «Τώρα θα με σφάξει», σκέφτηκε. Κρατώντας σφιχτά τ’ άγιο Δισκοπότηρο αισθάνθηκε μια δύναμη να τον αντρειεύει. «Θα περάσεις πρώτα πάνω απ’ το κουφάρι μου» φώναξε. Ο πασάς συνέχιζε να μένει ήρεμος. Κοίταζε ικετευτικά κι ο Ιωσήφ, χωρίς τον πρώτο του θυμό, αρνήθηκε και πάλι: «Φύγε, φύγε. Μακριά». Τότε ο πασάς πλησίασε, έβαλε το χέρι στον κόρφο του και έβγαλε ένα χαρτί. «Αδελφέ και συλλειτουργέ, ιλάσθητί μοι τω αμαρτωλώ» είπε και του το έδωσε. «Έλα Θέ μου, τ’ είναι πάλι τούτο». Ο Ιωσήφ δεν μπορούσε πια να κρύψει την έκπληξή του. Πήρε το χαρτί με δυσπιστία και πλησίασε στο αναμμένο κερί στην Άγια Τράπεζα. Με την πρώτη ματιά γνώρισε την υπογραφή. Την είχε δει άλλωστε και σ’ άλλα έγγραφα, από κείνα που φτάνουν στο μοναστήρι. Ήταν του Πατριάρχη. Απόθεσε το Δισκοπότηρο και διάβασε: «Ο επιφέρων το παρόν χατζή Οσμάν πασάς. Ουδείς άλλος έστιν ει μη ο ημέτερος αρχιμανδρίτης Βασίλειος». Γύρισε και τον κοίταξε μ’ όλη την απορία του κόσμου στα μάτια του. Ζει στ’ όνειρο ή στην πραγματικότητα; Ο πασάς είχε πάει κοντά του. Ακούμπησε το χέρι στον ώμο του και του είπε: «Ναι αδελφέ μου. Είμαι ο αρχιμανδρίτης Βασίλειος». Έκανε πολλή ώρα να συνέλθει. Ήθελε να ρωτήσει πολλά, να μάθει. Του φαινότανε παράλογο ύποπτο ένας πασάς, να λέει πως είναι παπάς. Κοίταγε το χαρτί που κρατούσε στα χέρια. Ναι, ήταν του πατριάρχη. Άρα, ήταν αλήθεια. Ο Πνιγάρης παπάς! Μυστήρια που έχει η ζωή! Κάποτε βρήκε τον εαυτό του. «Και πως βρέθηκες εδώ;» ρώτησε. Ο άλλος τον σταμάτησε. «Ας τελειώνουμε και μετά τα λέμε». Δεν πίστευε στα μάτια του όταν τον είδε να φορά ένα πετραχήλι, να βάζει μετάνοια στην Άγια Τράπεζα και μετά να γονατίζει. Του φάνηκε παραμυθένιο όνειρο όταν τον άκουσε να λέει τις ευχές. «Ιδού βαδίζω προς θείαν κοινωνίαν… Του Δείπνου σου του Μυστικού σήμερον υιέ Θεού…». Τώρα εξηγούνται όλα. Θυμήθηκε την πρώτη φορά που τον αντάμωσε. Ήταν τις πρώτες μέρες που ήρθε στα μέρη τους. πήγαν όλοι οι ηγούμενοι να τον επισκεφθούν κι αυτός τους δέχτηκε μ’ ευγένεια. Τους ρώτησε για τα μοναστήρια, για τη ζωή τους, για τους άλλους καλογέρους. Αν ήταν κοινόβια ή ιδιόρρυθμα κι ένα σωρό λεπτομέρειες. Μερικοί φοβήθηκαν. «Τούρκος και ρωτά τόσα;» έλεγαν «θ’ αυξήσει τα δοσίματα. Θα το δείτε». Κι όμως αυτός τα μείωσε. Στο μεταξύ δίπλα του ακουγόταν η φωνή του πασά: «Μεταδίδοταί μοι Βασιλείω τω αναξίω ιερεί και μοναχώ το πανάγιον Σώμα και Αίμα του Κυρίου και Θεού και Σωτήρος Ιησού Χριστού». Μετάλαβε μόνος ενώ ένα δάκρυ γυάλισε στα μάτια του. Η φανέρωση του μυστικού. Το ξεχείλισμα της καρδιάς. Έκανε το σταυρό του και πήγε πιο κει στο πρόχειρο αναλόγιο. «Ώρα να τελειώνουμε» του είπε. Τώρα πια η Λειτουργία έπαιρνε άλλη μορφή. Μια ηρεμία, μια ανάπαυση, μια γαλήνη κυρίεψε την καρδιά του. Το βάρος που τον βασάνιζε είχε φύγει και απολάμβανε τις τελευταίες στιγμές της. Όταν τέλειωσαν ρώτησε το Βασίλειο: «Και πως βρέθηκες πασάς;» Εκείνος τον κοίταξε ζωηρά. Μετά τον έπιασε απ’ το χέρι και τον έφερε μπροστά στο Ευαγγέλιο. «Ορκίσου ενώπιον του Θεού ότι δεν θα μιλήσεις σε κανένα» του είπε. «Ορκίζομαι» απάντησε ο Ιωσήφ έτσι, χωρίς πολλή σκέψη. Μόνο και μόνο γιατί του ήταν αφόρητη η τόση περιέργεια. «Πάμε πάνω για καφέ και θα τα πούμε». Είχε γίνει πάλι ο πασάς.

ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΠΗΓΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΑΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΩΝ ΟΜΙΛΙΑ ΕΚΦΩΝΗΘΕΙΣΑ ΥΠΟ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΗΡΥΚΟΥ ΕΙΣ ΤΟΝ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΑΧΑΡΝΩΝ ΤΗΝ 19 ΜΑΙΟΥ 1997

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ ΘΕΜΑΤΩΝ Ἐκδίδεαι ἀπό τό Κέντρο Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς ἡ Ἁγία Αἰκατερίνη, (Διεύθυνσις: Στρογγύλη 194.00 Κορωπί Τ.Θ. 54. Τηλ. 210 60 20 176) Ὑπεύθυνος: Μητροπολίτης Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος ΑΡΙΘΜ.ΤΕΥΧΟΣ 287 - ΙΑΝΟΥΑΡΙΟΣ 2009 ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΥ ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΠΗΓΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΑΝΑΤΑΣΕΩΝ ΚΑΙ ΔΙΔΑΓΜΑΤΩΝ ῾Ομιλία ἐκφωνηθεῖσα τήν Κυριακήν 19 Μαίου 1997 μέ τό παλαιόν ἡμερολ. εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου ᾿Αχαρνῶν Μενιδίου κατά τήν ἀπογευματινήν ἐκδήλωσιν - μνημόσυνον ἐπί τῇ θλιβερᾷ ἐπετείῳ τῆς Γενοκτονίας τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. ᾿Αντί προλόγου ΑΦΙΕΡΩΜΑ ΕΙΣ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΝ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ Τήν 19ην Μαΐου 1997 ἐπραγματοποιήθη εἰς τόν ῾Ιερόν Ναόν ῾Αγίου Δημητρίου Μενιδίου πνευματική ἐκδήλωσις - μνημόσυνον ἐπί τῇ θλιβερᾷ ἐπετείῳ τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ. ῾Η ἐκδήλωσις ἔγινε μέ τήν εὐλογία τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέου καί τήν φροντίδα τοῦ Σεβ. Μητροπολίτου Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κηρύκου. Παρέστησαν οἱ Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς: Περιστερίου κ. Γαλακτίων, Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς κ. Κήρυκος, καί Διαυλείας κ. ᾿Ανδρέας. Τόν χαιρετισμό τοῦ Μακαριωτάτου, ὁ ὁποῖος λόγῳ ἀσθενείας δέν ἠδυνήθη νά παραστῇ, ἀνέγνωσε ὁ Σεβ/τος κ. Γαλακτίων. Τήν ἐκδήλωσιν ἐτίμησε μέ τήν παρουσίαν καί μέ μιά σύντομη ἀλλά ἄκρως ἐνδιαφέρουσα ἱστορική ἀναφορά εἰς τό θέμα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Πόντου ὁ Πρόεδρος τοῦ Ποντιακοῦ Συλλόγου "ΑΡΓΩ" κ. Χριστόφορος Σοφιανίδης, καθώς καί ὁ θεολόγος Καθηγητής κ. ᾿Ελευθέριος Γκουτζίδης. ᾿Επί τοῦ θέματος τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ ὡμίλησεν ὁ Σεβ. Μητροπ. Μεσογαίας κ. Κήρυκος ἐπελόγισεν δέ ὁ Διευθυντής τοῦ "Κ.Γ.Ο." κ. Δημήτριος Κάτσουρας. Αἱ ἀναφοραί αὐταί εἰς τούς διωγμούς τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, ὁ σημαιοστολισμός καί γενικά ὁ διάκοσμος τοῦ Ναοῦ, ὁ δίσκος τῶν κολλύβων μέ τήν ἐπιγραφή ΠΟΝΤΟΣ 1916-1923, οἱ Ποντιακές στολές, τά ποιήματα καί οἱ ὕμνοι εἰς Ποντιακήν διάλεκτον ὅλα αὐτά ἐνεποίησαν βαθυτάτην συγκίνησιν εἰς ὅσους παρευρέθησαν, οἱ ὁποῖοι ηὐχαρίστουν διά τήν πρωτοβουλίαν αὐτήν καί ἐτόνιζαν ὅτι εἶναι ἀνάγκη νά γίνωνται πολλαί τοιαῦται ἐθνικοθρησκευτικαί ἐκδηλώσεις. Παραθέτομεν ἐν πρώτοις τήν προσφώνησιν τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου κ. ᾿Ανδρέου, ἔχουσαν οὕτω: ῾Η προσφώνησις τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου ᾿Αγαπητοί Πατέρες καί ἀγαπητοί ἀδελφοί Τέκνα ἐν Κυρίῳ ἀγαπητά Δέν μπόρεσα νά εὑρίσκωμαι στήν τόσο σημαντική ἐκδήλωσι, ὅμως θέλω μέ αὐτό τόν μικρό χαιρετισμό νά ἑνώσω μαζί σας τίς προσευχές μου καί νά εὐχηθῶ διά ἐκείνους πού ἐμαρτύρησαν καί ἔχυσαν τό αἷμά τους γιά τήν ᾿Ορθοδοξία καί τήν ῾Ελλάδα, τό "αἰωνία ἡ μνήμη". Αὐτοί ἀγωνίσθηκαν, διά νά φυλάξουν εἰς τά ῾Ελληνικά ἐκεῖνα μέρη τοῦ Πόντου τήν καλήν ὁμολογίαν τῆς Πίστεως καί τήν ἐλευθερίαν. ῞Ομως δέν γνωρίζουμε, διατί παρεχώρησε ὁ Θεός τήν ἐθνικήν καί θρησκευτικήν τραγωδίαν, διά τήν ὁποίαν γίνεται ἡ σημερινή ἐκδήλωσις καί διατί εἰς τά μέρη αὐτά ὅπου ἄλλοτε ἐδοξάσθη ὁ ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία νά κυματίζη σήμερα ἡ ἠμισέληνος τοῦ βάρβαρου κατακτητοῦ. ῎Ισως διά τάς ἁμαρτίας τοῦ λαοῦ, ἴσως διά τάς προδοσίας καί τάς παρεκτροπάς τῶν ἐκκλησιαστικῶν ταγῶν. ῾Ο Θεός γνωρίζει. Καί μέχρι πότε. ᾿Εμεῖς ἕνα ἄς ἔχουμε κατά νοῦν. ῞Οτι ἔχουμε ἱερόν κα- θῆκον νά διαφυλάξουμε μέ κάθε θυσίαν τήν ὀρθόδοξον πίστιν μας καί τήν τιμήν τῆς πατρίδος μας. ῾Η ᾿Ορθο- δοξία καί ἡ ᾿Ελευθερία εἶναι τά ὡραιότερα δῶρα τοῦ Θεοῦ. ᾿Αλλοίμονο ἄν τά χάσωμεν. Δι᾿ αὐτό πρέπει νά θυσιάσωμεν τά πάντα δι᾿ αὐτά τά δύο. Αὐτά ἦταν καί τά μηνύματα τῆς ζωῆς καί τοῦ ἔργου τοῦ ἀοιδίμου ῾Ιεράρχου Ματθαίου τοῦ ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ. "᾿Ελευθερία, ᾿Ορθοδοξία ἤ θάνατος". Καί αὐτό τό μήνυμα ἔρχεται ἀπό μιά μεγάλη πνευματική προσωπικότητα, τοῦ ὁποίου ἡ ἀρωγή, ὑλική καί πνευματική, πρός τόν κατατρεγμένο λαό τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας ἦταν καί συνεχίζεται νά εἶναι, διά τῶν ῾Ιερῶν Μονῶν του καί τῆς ἐν γένει ἐκκλησιαστικῆς του δράσεως, πολύ μεγάλη. Αὐτοί λοιπόν πού ἀγωνίσθηκαν καί ἐθυσιάσθησαν διά νά μείνουν πιστοί εἰς τό καθῆκον πρέπει νά μᾶς ἐμπνέουν. Πολύ περισσότερον, ὅταν εἶναι πατέρες μας καί ἀδέλφια μας. Μέ τήν ζωή τους καί τήν πίστι τους εἶναι γιά μᾶς ζωντανά παραδείγματα πρός μίμησιν. Γι᾿ αὐτό ἄς συνεχίσωμεν νά ζῶμεν ὡς γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί, ὅπως ζοῦσαν οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου καί ὅπως μέ τό παράδειγμά τους ὑπέδειξαν καί σέ μᾶς. Οἱ ἀγῶνές των καί αἱ θυσίαι των ἄς μᾶς ἐμ- πνέουν καί ἄς μᾶς καθοδηγοῦν. Αὐτή εἶναι ἡ μεγαλύτερη τιμή πρός αὐτούς. Σᾶς εὐλογῶ καί σᾶς εὔχομαι κάθε ἀγαθόν. "ΤΟ ΟΛΟΚΑΥΤΩΜΑ ΤΟΥ ΠΟΝΤΟΥ ΠΗΓΗ ΕΘΝΙΚΩΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΜΠΝΕΥΣΕΩΝ ΚΑΙ ΑΝΑΤΑΣΕΩΝ" Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς, Σεβαστοί ῾Ιερεῖς, ᾿Αγαπητοί ἀδελφοί Τό θέμα τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἦτο εἰς ἐμέ σχεδόν ἄγνωστον. Τό γεγονός, ὅμως, ὅτι ἐπί πολλά ἔτη ὑπηρέτησα εἰς Ναούς τό πλήρωμα τῶν ὁποίων εἶναι ῞Ελληνες ᾿Ορθόδοξοι, προερχόμενοι ἐκ τοῦ Πόντου, συνετέλεσεν, ὥστε νά καλλιεργηθῇ εἰς ἐμέ ὁ πόθος νά μελετήσω τό θέμα. Καί ἡ δυνατότης ἐδόθη μόλις τελευταία καί μάλιστα μέ τήν εὐκαιρίαν τῆς διοργανώσεως τῆς σημερινῆς πνευματικῆς ἐκδηλώσεως, ἡ ὁποία γίνεται εἰς τιμήν καί μνήμην τῶν ὑπέρ πίστεως καί πατρίδος ἀγωνισαμένων καί εὐκλεῶς πεσόντων ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. ῾Η ἐνασχόλησίς μου μέ τό θέμα αὐτό πραγματικά μέ συνεκλόνισε. Διεπίστωσα, ὅτι μέ τήν Γενοκτονία τοῦ Πόντου δέν συμπληρώνεται ἁπλῶς μία σελίδα στήν ἱστορία τῆς νεωτέρας ῾Ελλάδος, δέν προστίθεται μόνον μία ἀκόμη θλιβερά σελίδα τῆς ἱστορίας μας, ἀλλά πρόκειται δι ἕνα κορυφαῖον γεγονός τῆς ἐθνικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ζωῆς μέ τεράστιες ἐθνικές καί θρησκευτικές προεκτάσεις καί κυρίως ἀπετέλεσε καί ἀποτελεῖ ἀνεξάντλητον πηγήν ἐθνικῶν καί θρησκευτικῶν ἐμπνεύ- σεων καί ἀνατάσεων. Γι᾿ αὐτό ὅσον τραγικόν καί ἄν εἶναι τό γεγονός τοῦτο διά τήν πορείαν τοῦ νεωτέρου ῾Ελληνισμοῦ, ἀξίζει καί ἐπιβάλλεται ὡς γνήσιοι ῞Ελληνες καί ᾿Ορθόδοξοι νά τό μελετῶμεν συνεχῶς καί νά ἐμβαθύνωμεν εἰς αὐτό, διότι ἔχομεν πολλά νά διδαχθῶμεν. Δέν εἶναι μόνον τό λεχθέν ὅτι "ὄλβιος, ὅστις τῆς ἱστο- ρίας ἔσχε μάθησιν", πού ἐπιβάλλει τήν μελέτην αὐτῆς τῆς τραγικῆς σελίδος τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, εἶναι καί τό γεγονός, ὅτι ὁ γνήσιος ῞Ελλην ἔχει συνδεθῇ τόσον ἀδιάρρηκτα μέ τήν πορεία τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ Γένους, μέ τόν τόπον πού ἀνετράφη καί ἔζησε, μέ τάς θυσίας καί τά μαρτύρια τῶν προγόνων του, ὥστε τραγικά γεγονότα τῆς ἱστορικῆς του πορείας νά γίνωνται πηγαί ἐμπνεύσεων καί ἐθνικοθρησκευτικῶν ἀνατάσεων, νά γίνωνται ἡ ἴδια ἡ ζωή του, ἡ ὕπαρξίς του. Σ᾿ αὐτές τίς δραματικές καμπές τῆς ἱστορικῆς πορείας τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἐνσαρκώνεται ἡ δυναμικότητα τοῦ ῞Ελληνος, ἡ εὐφυΐα του, τό φρόνημά του, τό μεγαλεῖόν του. ῾Ο ᾿Ορθόδοξος ῞Ελλην ἐδιδάχθη καί ἔμαθε νά περνάῃ μέσα ἀπό τάς κατακόμβας, καί γνώρισε πώς στόν Σταυρό καί στήν θυσία ὑπάρχει ἡ χαρά τῆς ᾿Αναστάσεως. Σπαράσσεται ἡ ψυχή του ἀπό τόν πόνο τοῦ μαρτυρίου, ἀλλά ἐμμένει στά ἰδανικά του, ξέρει νά ἀγωνί- ζεται μέχρις ἐσχάτων. ᾿Ακολουθεῖ τό μαρτύριο τοῦ καθήκοντος μέχρι τήν νίκη, τρώει τό πικρό ψωμί τῆς ξενητειᾶς, ἀλλά ποτέ δέν προδίδει. ῞Ενα μόνον τόν συγκινεῖ, φλέγει τήν καρδιά του, τό νά διαφυλάξῃ μέ εὐλάβειαν ἀλώβητα τά ἱερά Σύμβολα τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος καί τήν συνείδησίν του αὐτήν τήν μεταλαμπαδεύει καί στά παιδιά του, ὥστε νά συνεχίζεται ἡ ἔν- δοξος πορεία του. ᾿Εκτός αὐτῶν πού ἀναφέραμε καί πού ἐπιβάλλουν στόν ὀρθόδοξο ῞Ελληνα νά μελετᾶ τό ἔνδοξο παρελθόν του καί νά ἀνακαινίζεται ὡς ἀετοῦ ἡ νεότης του, εἶναι καί αἱ τραγικαί συγκυρίαι τῶν ἐθνικῶν μας καί ἐκκλη- σιαστικῶν πραγμάτων πού ἐπιβάλλουν, ἰδιαιτέρως σή- μερον, νά σταθμεύουμε δι ὀλίγον εἰς αὐτά τούς τραγικούς, ὅσο καί ἔνδοξους σταθμούς τῆς ἐθνικῆς μας ἱστορίας, καί νά δοῦμε, ἐν προκειμένῳ, τήν φρίκη τῆς γενοκτονίας, καί νά ψάξουμε μέσα στήν τέφρα της τήν σπίθα πού θά ἀνάψει πάλι τήν φωτιά τῆς ἐθνικῆς μας ζωῆς σ᾿ ἐκεῖνα τά μέρη τοῦ Πόντου, διά νά ἀντλήσουμε δυνάμεις καί διδάγματα. ῎Ισως νά νομίζῃ κανείς πώς τό θέμα τοῦτο τῆς Γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ εἶναι ἁρμοδιότητος καί εὐθύνης τῶν πολιτικῶν, τῶν σωματείων, ἤ ἄλλων κοινωνικῶν φορέων, καί ἴσως θά προέτειναν, ὅτι μιά τέτοια ἐκδήλωσις θά ἤρμοζε νά ἐπραγματοποεῖτο εἰς μίαν αἴθουσαν, ὄχι εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Κατά τήν γνώμη μου τό θέμα τοῦτο εἶναι πρωτίστως τῆς ᾿Εκκλησίας. Διότι ὅσοι ἀγωνίσθησαν, ἐφυλακίσθησαν, ἐκτελέσθηκαν, ἐθυσιάσθηκαν, ἔχυσαν τό αἷμά τους καί τιμῶνται σήμερον, εἶναι τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἦταν πλήρωμα καί ποίμνη τῆς στρατευομένης ᾿Εκκλησίας, πού τώρα ἀνήκουν στήν θριαμβεύουσα, εἶναι ἐθνομάρτυρες καί ἱερομάρτυρες, πού ὁμολόγησαν ᾿Ορθοδοξίαν καί ῾Ελλάδα καί ἀγωνίσθηκαν ὑπέρ Πίστεως καί Πατρίδος. Περί πατρίδος ῾Ο ῾Ελληνισμός καί ἡ ᾿Ορθοδοξία πάντοτε συνεπορεύ- οντο, καί αὐτή ἡ συμπόρευσις ἔχει συνδέσει τόν κάθε γνήσιο ῞Ελληνα καί ᾿Ορθόδοξο χριστιανό μέ ἀδιαρρή- κτους δεσμούς μέ τίς ρίζες του, μέ τά ἱερά χρώματα τῆς ἰδιαιτέρας του πατρίδος, μέ τούς Ναούς τῆς περιοχῆς ὅπου ἔζησε, μέ τά προσκυνήματα καί γενικά μέ τήν παράδοσι τοῦ τόπου. ῾Η ψυχή τοῦ κάθε γνησίου ᾿Ορθο- δόξου καί ῞Ελληνος γίνεται τό φυτώριο καί τό θερμοκήπιο μέσα στό ὁποῖο διατηροῦνται ἄσβεστες οἱ καλύτερες ἀναμνήσεις ἀπό τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα καί καλλιεργοῦνται τά ἱερώτερα συναισθήματα καί οἱ εὐγενέστεροι πόθοι καί ὁραματισμοί. Μέσα στήν ψυχή του διατηρεῖται πάντοτε, ὅπου καί ἄν πάῃ, ὅπου καί ἄν εὑρεθῇ, ἄσβεστη ἡ ἱερή φλόγα πού καίει γιά τήν πα- τρίδα καί τά ἱερά σύμβολα τῆς ἑλληνοορθοδόξου παρα- δόσεως. Τό φαινόμενον τοῦτο εἶναι πανανθρώπινον. ῾Η κάθε ἀνθρώπινη ὕπαρξι, ἐφ᾿ ὅσον δέν ἔχει ἐκφυλισθῇ, ἔχει μέσα της φλόγα ἀγάπης γιά τήν δική του πατρίδα καί τό δικό του ῎Εθνος. Πολύ περισσότερο ὁ ῞Ελλην αἰσθάνε- ται αὐτόν τόν ζωντανό σύνδεσμο μέ τήν ἰδιαιτέρα του πατρίδα τήν ὁποίαν τιμᾶ καί ὅπου κι ἄν εὑρεθῇ σέβεται καί τήν θυμᾶται. Καί τοῦτο συμβαίνει σέ μεγαλύτερο βαθμό, ὅταν ὁ τόπος πού ἐγεννήθη καί ἔζησε κρύβει ἕνα λαμπρό παρελθόν, μία μεγάλη ἱστορία, ἕνα ἀνεπανά- ληπτο πολιτισμό, τά ὁποῖα ἐδημιουργήθησαν, ἐκαλλιεργήθησαν καί συνεπορεύθησαν μέ μιά μαρτυρική πορεία πρός τόν Γολγοθᾶ. Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου, ἐν προκειμένῳ, ὅπου κι᾿ ἄν εὑρεθοῦν ἀσφαλῶς ποτέ δέν ξεχνοῦν τά ἁγιασμένα ἐκεῖνα μέρη ὅπου ἔζησαν, μεγάλωσαν, ἐμεγαλούργησαν καί ἐθυσιάσθησαν οἱ γονεῖς των καί οἱ πατέρες τῶν πατέρων των. ῾Η ἀνάμνησις τῆς ἱστορίας, τῶν παραδόσεων, τό αἴσθημα τοῦ μυρωμένου ἀπό θυμάρι ἀέρος, ἀπό τίς ὡραῖες βουνοπλαγιές, ὅπως ἐκείνη τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ καί οἱ θαλάσσιες αὖ- ρες τῶν παραλίων τοῦ Πόντου καί τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας τόν συνοδεύουν πάντοτε, τοῦ ἐνθυμίζουν τίς πατρογονικές του ἐστίες καί αὐτές εἶναι ἀπό τίς ἱερώτερες ἀνα- μνήσεις, ἀπό τίς πιό δυνατές νοσταλγίες, τοῦ δίνουν δύναμι. Τοῦ θυμίζουν πώς αὐτοί οἱ τόποι πού στενάζουν τώρα κάτω ἀπό τό πόδια βάρβαρου κατακτητή, τά μέρη αὐτά πού τά ἁγίασαν μέ τήν ἐκεῖ παρουσία τους καί τό κήρυγμά τους ὁ ᾿Απόστολος ᾿Ανδρέας καί ὁ ᾿Απόστολος Παῦλος, πού τά ἁγίασαν τόσοι καί τόσοι μάρτυρες, πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι. Τοῦ θυμίζουν τήν συμπόρευσι του μέ τόν πόνο καί τήν θλίψι, τούς διωγμούς καί τίς ἑκατόμβες τῶν θυμάτων. Πῶς εἶναι δυνατόν ὁ γνήσιος ῞Ελλην ᾿Ορθόδοξος χριστιανός νά ξεχάσῃ ποτέ τά ἱερά χώματα τῆς πατρίδος του, ἐκεῖ ὅπου ἔζησαν οἱ πατέρες του, ἐκεῖ ὅπου ἔχυσαν τά αἵματά των οἱ πρόγονοί του, τά ἀδέλφιά του. Γι᾿ αὐτόν ἡ ἀγάπη πρός τήν πατρίδα, εἶναι ἀπό τά ἱερώτερα συναισθήματα. Δέν ξεχνάει ποτέ τίς πατρογονικές του ἐστίες. Μέσα του ἐπαναλαμβάνεται ἡ νοσταλγία τῆς πατρίδος: "᾿Εάν ἐπιλάθωμαί σου ῾Ιερουσαλήμ, ἐπιλησθείη ἡ δεξιά μου· κολληθείη ἡ γλῶσσά μου τῷ λάρυγγί μου, ἐάν μή σου μνησθῶ" (Ψαλμ. 136, 1-6). Καί ἄν πάρη τόν δρόμο τοῦ ξενητεμοῦ πάντοτε μέ συγκίνησι ἐκδηλώνει τήν νοσταλγία τῆς ἐπανόδου εἰς τήν "γῆν τῆς πατρίδος αὐτοῦ" (῾Ιερ. κβ', 20). Καί αὐτή ἡ νοσταλγία γίνεται θρῦλος, τραγοῦδι, ἀσίγαστος πόθος, λύτρωσι καί ζωή. ῾Ιστορική ἀναδρομή Πρίν εἰσέλθουμε στό θέμα μας θεωρῶ σκόπιμον νά κάνουμε μία σύντομη ἀναδρομή στό παρελθόν. Νά θυ-μηθοῦμε, μέ ὁδηγό τήν ἱστορική πορεία τοῦ Πόντου, ἐκείνη τήν δόξα τοῦ Βυζαντίου, πού ἄν καί ἔσβησε ὅμως δέν χάθηκε γιά πάντα. Γιατί πρωτίστως ἡ ἱστορία αὐ- τοῦ τοῦ δοξασμένου Πόντου ἐνθουσιάζει καί ἐγκαρδι- ώνει. ῞Οταν μάλιστα μιλᾶμε γιά μιά περιοχή πού ἔγινε ὁ ἀκρίτας τοῦ Βυζαντίου, γιά ἕνα προπύργιο τῆς χριστιανωσύνης, γιά ἕνα κάστρο τοῦ Βυζαντινοῦ ῾Ελληνισμοῦ, τήν Τραπεζοῦντα, πού ἔπεσε μέν τελευταία στούς Τούρκους κατακτητές, δέν παρέδωκε ὅμως τό πνεῦμα καί τά ἰδανικά τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους, τουναντίον τά διεφύλαξε μυστικά μέσα στήν σκλαβωμένη γῆ της, καί ὕστερα μέ τόν ξερριζωμό τά παρέ- δωσε μέσα στίς πληγές καί τά αἵματα τῶν ἡρώων της, γεμάτα ὅμως μέ νοσταλγία, ὅτι "πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι". Τά παρέδωσε σ᾿ αὐτούς πού διωγμένοι μέ μύριους κινδύνους ἔφθασαν στήν ἐλεύθερη πατρίδα, γιά νά γίνουν ἕνας ἀκόμη συνδετικός κρίκος τοῦ παρελθόντος μέ τό παρόν, τῆς παλαιᾶς πατρίδος μέ τήν καινούργια, τοῦ ἔνδοξου Βυζαντίου, μέ τήν σημερινή πραγματικότητα, τῆς ᾿Ορθοδοξίας τῶν Πατέρων μας μέ τήν συνέχεια αὐτῆς τήν ᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ., νά μᾶς κάνουν καί μᾶς ἔστω καί ἀργά, μετά ἀπό σιωπή δεκαετιῶν, νοσταλγούς τῆς πατρώας γῆς, τῆς γῆς πού τήν ἁγίασαν ἑκατόμβες μαρτύρων καί ἁγίων τῆς ᾿Εκκλησίας μας. Τήν παρέδωσε στούς παποῦδές σας πού γλύτωσαν ἀπό τόν ὄλεθρο καί κατατρεγμένοι, ἄλλοι μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή, ἄλλοι ἀπό τά βάθη τῆς ᾿Ασίας, ἄλλοι ἀπό τήν Ρωσία, μπόρεσαν νά φθάσουν στήν ἐλευθέρα πατρίδα. Τήν παρέδωσε σέ σᾶς τά παιδιά τους. ῾Η ἱστορία τῆς Τραπεζοῦντας τοῦ Πόντου, διά νά περιορισθοῦμε μόνο σ᾿ αὐτήν, μᾶς δίδει τήν εὐκαιρία νά καταλάβουμε πόσο σημαντικό ἱστορικό ρόλο ἔπαιξε ὁ Πόντος διά τίς τύχες τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί διά τήν παρουσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας σ᾿ ἐκεῖνα τά μέρη. Στολίζεται μέ ἕνα λαμπρό χριστιανιικό παρελθόν, μέ μιά παράδοσι πρωτοαποστολική πού ἀναφέρεται στόν ᾿Απόστολο ᾿Ανδρέα πού ἐκήρυξε τόν χριστιανισμό στά μέρη ἐκεῖνα (ἡ παράδοσις μάλιστα ἀναφέρει δι᾿ ἕνα σπήλαιον εἰς τήν Τραπεζοῦντα, τό ὁποῖο συνδέεται μέ τό ὄνομα τοῦ ᾿Αποστόλου ᾿Ανδρέα). Συνδέεται καί μέ τόν ᾿Απόστολο Πέτρο, στήν ἐπιστολή τοῦ ὁποίου διαβάζουμε: "ἐκλεκτοῖς παρεπιδήμοις διασπορᾶς Πόντου" (Α' Πέτρ. α,1). ῾Η Τραπεζοῦς καί γενικά ὁ Πόντος συνδέεται μέ μεγάλες προσωπικότητες τοῦ Χριστιανισμοῦ, τόν Γρηγόριο Νύσσης, τόν Μέγα Βασίλειο, καί λοιπούς μεγάλους πατέρας. ᾿Ακόμη μέ τόν Τραπεζοῦντος Δόμνο πού ἔλαβε μέρος στήν Α' Οἰκ. Σύνοδο, τόν ᾿Ατάρβιο πού ἔλαβε μέρος στήν Δ' Οἰκουμ. Σύνοδο. ῾Υπάρχει ἀκόμη μία μεγάλη παράδοσις ἁγίων μορφῶν πού ἡγίασαν τόν τόπο αὐτό. Μετά τήν ἅλωσι τῆς Κων/λεως ἀπό τούς Δυτικούς Φράγκους δημιουργεῖται ἡ αὐτοκρατορία τῆς Τραπεζοῦντος, ἡ ὁποία τόν ΙΕ' αἰῶνα εἶναι ἰσχυροτέρα τοῦ Βυζαντίου. Γίνεται ἀπό ἐκείνη τήν ἐποχή ἕνα βράχος πάνω στόν ὁποῖον ἔσπαζαν καί οἱ βαρβαρικές ἐπιθέσεις ἀπό τήν ᾿Ανατολή, ἀλλά καί οἱ ἐπιθέσεις τῶν παπικῶν σταυροφόρων ἀπό τήν παπική Δύσι. ᾿Ανεδείχθη Κιβωτός Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας καί μαζί μέ τήν αὐτοκρατορία τῆς Νικαίας ἔπαιξε σημαντικό ρόλο στήν ἀποκατάστασι τῆς Κωνσταντινουπόλεως καί τήν ἀπελευθέρωσί της ἀπό τούς Φράγκους. Τό 1461 ἡ Τραπεζοῦντα ὑποδουλώνεται στούς Τούρ- κους. ῎Ετσι πέφτει καί τό τελευταῖο ὀχυρό τῆς καταλυομένης Βυζαντινῆς αὐτοκρατορίας, τό τελευταῖο προπύργιο τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας στόν Πόντο. ῞Ομως ὑποδουλώνεται τό σῶμα, θά ἐλέγομεν, ὄχι καί τό πνεῦμα, τό ὁποῖον μένει ἀδούλωτον. Μετά τήν πτῶσιν ὁ Πορθητής παρεχώρησε εἰς τήν Τραπεζοῦντα δικαιώματα ἑνός αὐτονόμου θρησκευτικοῦ καί ἐκκλησιαστικοῦ πολιτεύματος. Οἱ διωγμοί κατά τῶν χριστιανῶν τῆς Τραπεζοῦντας καί γενικώτερα τοῦ Πόντου ἀρχίζουν ἀπό τόν ΙΖ' αἰῶνα. ᾿Από τότε κυρίως ἔχομεν εἰς τόν χῶρον αὐτόν πλήθη Νεομαρτύρων, πού ἐπροτίμησαν τήν θυσίαν, τό μαρτύριον, παρά νά ἀλλαξοπιστήσουν καί νά ἀφήσουν τήν πάτριον πίστιν. ῾Η Τουρκική τυραννία ζητοῦσε ἀπό τότε νά ἐκριζώσῃ τήν χριστιανικήν πίστιν καί μετ᾿ αὐτῆς καί τήν ἐθνικήν συνείδησιν τῶν ὑποδούλων. Λόγῳ τῶν διωγμῶν δέν ὑπάρχει σημαντική ἄνθησις τῆς παιδείας κατ᾿ αὐτήν τήν περίοδον. Τήν Παιδείαν ἀναλαμβάνουν αἱ ῾Ιεραί Μοναί καί κυρίως ἡ Μονή τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ, τῆς Βαζελῶνος, τοῦ Περιστεριῶτα πού ἀνεδείχθησαν σπουδαῖα πνευματικά κέντρα. Μετά τό 1683, παρατηρεῖται μεγάλη ἄνθησις τῶν γραμμάτων. Διδάσκαλος ὀνομαστός ἀναφέρεται τήν ἐποχή αὐτή ὁ Σεβαστός Κυμινήτης. ῎Εχουμε ἐπίσης διδασκάλους τῆς Βυζαντινῆς Μουσικῆς, μέ μεγάλην παράδοσιν, τῆς ᾿Αρχιτεκτονικῆς κλπ. Τό 1897 σημειώνεται μεγάλη ἀκμή τῆς ᾿Εκκλησιαστικῆς ζωῆς εἰς τήν Τραπεζοῦντα καί γενικώτερα εἰς τόν Πόντο, ἐνῶ ἀπό τό 1914 μέχρι τό 1918 ἐστάλησαν ἀπό τούς Νεοτούρκους χιλιάδες χριστιανοί στήν ἐξορία, καί ἀπό τό 1919-1922 οἱ Τοῦρκοι ἐθνικισταί συνεπλήρωσαν τό ἔργον τῶν Νεοτούρκων. Νά ἀναφέρουμε καί κάτι πολύ σημαντικό διά νά καταλάβουμε τό μεγάλο ἐθνικό καί θρησκευτικό ἔργο πού ἐπετελεῖτο τότε κάτω ἀπό τά ἄγρια βλέμματα τοῦ Τούρκου κατακτητή. Τό 1913-14 ἡ ᾿Επαρχία τῆς Τραπεζοῦντος εἶχε 7.841 οἰκογένειες, 96 Ναούς καί 89 Σχολεῖα. Μόνο δέ ἡ πόλις τῆς Τραπεζοῦντος εἶχε 2500 ἑλληνικές οἰκογένειες, μέ 9 ἐνορίες, μεταξύ τῶν ὁποίων ὀνομαστές ἦσαν τοῦ ῾Αγίου Γρηγορίου καί τῆς ῾Αγίας Μαρίνας. Ναός σπουδαῖος ἦταν καί ὁ ἐπίσημος Ναός τῆς αὐτοκρατορικῆς αὐλῆς Παναγίας τοῦ Χρυσοκεφάλου, ὁ ὁποῖος μαζί μέ τόν Ναό τῆς ῾Αγίας ῎Αννης ἦσαν μεγάλα κέντρα τῆς ἐκκλησιαστικῆς καί ἐθνικῆς ζωῆς, ὅπως ἦταν τότε γενικώτερον ὅλοι οἱ Ναοί τοῦ Πόντου. ῾Η Παναγία Σουμελᾶ Πρίν εἰσέλθουμε στήν μεγάλη τραγωδία τῆς Γενοκτονίας καί διά νά ἀντιληφθοῦμε καλύτερα τό μέγεθος τῆς καταστροφῆς, θά ἀναφερθοῦμε δι᾿ ὀλίγων καί εἰς τό μεγαλοπρεπέστατον καί ἱερόν σύμβολον τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας τήν Μονήν τῆς Παναγίας τοῦ Σουμελᾶ. Βρίσκεται πλησίον τῆς Τραπεζοῦντος ἐπί ὑψηλοῦ βράχου τοῦ ὅρους Μελᾶ ("στοῦ Μελᾶ" σοῦ Μελᾶ" κατά τήν Ποντιακήν προφοράν). ᾿Από τήν Βυζαντινή ἐποχή μέχρι τῆς ἐκριζώσεως τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἀπό τάς πατρογονικάς ἐστίας ἡ Μονή αὐτή ἀπετέλεσε: "σεβάσμιον τόπον προσκυνήματος τῶν χριστιανῶν ὁλοκλήρου τοῦ Πόντου, τῆς Καππαδοκίας, τῆς Μ.᾿Ασίας, τῆς Νοτίου Ρωσίας καί τῆς Μολδοβλαχίας". ῾Ιδρυταί τῆς Μονῆς ἀναφέρονται οἱ μοναχοί Βαρνάβας καί Σωφρόνιος πού κατάγονταν ἀπό τήν ᾿Αθήνα. Τόν Δ' αἰῶνα οἱ μοναχοί αὐτοί πῆραν ἐντολή ἀπό τήν Θεοτόκο, νά παραλάβουν τήν Εἰκόνα Της πού ἱστορήθηκε ἀπό τόν Εὐαγγελιστή Λουκᾶ καί εὑρίσκετο στό ναό τῆς Μεγάλης Παναγιᾶς καί ὠνομάζετο Παναγία ἡ ᾿Αθηνιώτισσα καί νά μεταβοῦν στό ὅρος Μελᾶ κοντά στήν Τραπεζοῦντα καί ἐκεῖ νά κτίσουν τόν Ναό Της. Αὐτός λοιπόν ὁ Ναός ἔγινε ἐπί 1500 χρόνια σύμβολο τοῦ ῎Εθνους καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Ο,τι εἶναι ἡ καρδιά γιά τόν ἄνθρωπο, αὐτό ἦταν καί ὁ Ναός οὗτος διά τούς ῞Ελληνας τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί λοιπῶν γύρω περιοχῶν. Γι αὐτό καί οἱ ἐχθροί τοῦ ῎Εθνους μας καί τῆς Πίστεώς μας ἠθέλησαν νά τόν ἐξαφανίσουν. Τό ποντιακό ζήτημα Μέχρι σήμερα δέν εἶχε δοθῇ ἰδιαίτερη βαρύτητα στό σοβαρώτατον ζήτημα τοῦ ῾Ελληνισμοῦ τοῦ Πόντου. ᾿Αποσιωπήθη ἴσως σκοπίμως διά πολιτικούς λόγους. ῾Η ζημιά ὅμως ἀπό αὐτή τήν στάσι, τήν ὁποίαν ἀκολούθησε τό ἐλεύθερο ἑλληνικό κράτος, ἦταν ἀνυπολόγιστη. Γιατί χάθηκαν πολύτιμες ἐμπειρίες καί τό κυριώτερο χάθηκε ἡ εὐκαιρία νά κατανοήσουν οἱ ῞Ελληνες στό σύνολό τους, ὅτι ἡ ἀπειλή τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων, διά τήν ὁποίαν μιλᾶμε σήμερα καί ἡ ὁποία ἐπιτακτικῶς χτυπᾶ τήν πόρτα μας καί μᾶς ἐμβάλλει σέ μεγάλη ἀνησυχία καί ἀγωνία, διά τόν ῾Ελληνισμό ἄρχισε ἀπό τότε. ῎Αρχισε νά παίρνη μία μορφή καταλυτική, τραγωδίας διά τόν ῾Ελληνισμό τοῦ Πόντου, τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί κυρίως ἀπό τό 1922, ὅταν ὁλοκληρώνετο ἕνα πρόγραμμα ἐκκαθαρίσεως καί ξερριζωμοῦ τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἀπό τίς περιοχές αὐτές καί πού συγχρόνως ἐχάνετο μιά πολύτιμη κληρονομιά, ἕνας πολιτισμός αἰώνων, ὅ,τι ὡραιότερο ἔχει νά ἐπιδείξῃ κατά τήν ἱστορικήν του διαδρομήν ὁ ῾Ελληνισμός σ᾿ αὐτόν τόν χῶρο. Καί γιά ποιόν λόγον ἆραγε συνέβη αὐτό; Κάποιο ἱστορικό κείμενο πού διάβασα μοῦ ἔδωσε τήν ἐξήγησι. ῾Η ἑλληνική ἀφύπνιση στόν Πόντο εἶχε ἀρχίσει ἀπό τόν προηγούμενο αἰῶνα, δηλ. τόν 18ον αἰῶνα, ὅταν ἀποκατεστάθηκαν οἱ ἐπικοινωνίες μέ τό νέο ἑλλαδικό κράτος, τό δέ Φροντιστήριο Τραπεζοῦντος ἐξελίχθηκε σέ ἐκπαιδευτικό ἵδρυμα πρώτου μεγέθους. ῾Η ἐκπαιδευτική δράσις καί διδασκαλία, μέ τήν δημιουργία ἐλληνικῶν σχολείων καί στἰς πιό ἀπόμακρες καί ἀπρόσιτες περιοχές πού εἶχαν δεσμούς μέ τό ἑλληνικό κράτος, ἔκαμε πιό ἔντονη τήν Μεγάλη ᾿Ιδέα, ὁποία εἶχε πολύ μεγάλη λαϊκή ἀποδοχή. Καί αὐτό ἔκανε τούς Τούρκους νά φρυάττουν καί νά θέσουν εἰς ἐφαρμογήν ἕνα σχέδιο ἀνθελληνικό, βάρβαρο, ἀποτρόπαιο, καταστροφικό εἰς βάρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας ῎Εθεσαν εἰς ἐφαρμογήν ἀπό τότε τά σχέδια τῆς Νέας Τάξεως πραγμάτων πού προέβλεπαν τόν ἀφανισμόν κάθε ἑλληνικοῦ στοιχείου εἰς τόν Πόντο καί σέ ὅλες τίς ὑπόδουλες περιοχές, ὥστε νά μή μπορέσῃ ποτέ νά γίνῃ πραγματικότης ἡ μεγάλη ᾿Ιδέα τοῦ ῾Ελληνισμοῦ ἡ ἀπελευθέρωσις, δηλαδή, τῆς Βασιλευούσης καί ἡ ἐπανίδρυσις τῆς ᾿Ορθοδόξου μεγάλης Βυζαντινῆς Αὐτοκρατορίας. Καί αὐτό τό πρόγραμμα ὑπέθαλψαν καί ἐνίσχυσαν, ὅπως φαίνεται ἀπό τίς πηγές, ἡ Γερμανία, τό Βατικανό, καί οἱ ῾Εβραῖοι. ῾Η Γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου Οἱ Νεότουρκοι, ἦταν ἕνα ἐπανασταστικό κίνημα μέσα στήν Τουρκία πού ὅπως ἔχει γραφῇ εἶχε σχέσι μέ τόν Σιωνισμό. Δέν θά κάναμε λάθος ἄν λέγαμε πώς οἱ Νεότουρκοι καί τά σχέδιά τους ἐντάσσονται στά προγράμματα τῶν σκοτεινῶν Δυνάμεων, τῆς Νέας Τάξεως Πραγμάτων, τῆς Νέας ᾿Εποχῆς. Αὐτοί θέλησαν βίαια νά ἐκριζώσουν τίς ἐθνικές μειονότητες ἀπό τήν Τουρκία, καί κυρίως τούς ῞Ελληνες τοῦ Πόντου. Σέ μιά μυστική σύσκεψι των οἱ Νεότουρκοι εἶπαν ὅτι "τά ἔθνη πού ἀπέμειναν στήν αὐτοκρατορία μας μοιάζουν μέ ξένα καί βλαβερά χόρτα καί πρέπει νά ξερριζωθοῦν. Νά ξεκαθαρίσουμε τή γῆ μας. Αὐτός ἄλλωστε εἶναι ὁ σκοπός τῆς ἐπαναστάσεώς μας". Στήν ἴδια σύσκεψι εἶπε κάποιος ἀπό αὐτούς: "Θέλω νά ζήσει ὁ Τοῦρκος... ᾿Εκτός τῶν Τούρκων, ὅλα τά ἄλλα στοιχεῖα πρέπει νά ἐξοντωθοῦν, ἄσχετα σέ ποιά θρησκεία ἤ πίστη ἀνήκουν. Αὐτή ἡ χώρα πρέπει νά ξεκαθαρίσει ἀπό τά ξένα στοιχεῖα". Θεωρῶ πολύ σημαντικό καί τό παρακάτω στοιχεῖο. Εἶχα διαβάσει πρό ἀρκετῶν ἐτῶν, ὅτι σύμφωνα μέ κάποιο δημοσίευμα τοῦ 1914 οἱ ῾Εβραῖοι εἶχαν βάλει στόχο τους τούς ῞Ελληνες, ὅπως συμβαίνει πάντα. Δέν μποροῦσαν νά ἀνεχθοῦν τούς ῞Ελληνες τῶν περιοχῶν τοῦ Πόντου νά ἔχουν στά χέρια τους τό ἐμπόριο, τήν οἰκονομική ζωή, νά ἔχουν δικές τους τράπεζες, νά προοδεύουν. ῎Ηθελαν παντοῦ αὐτοί νά ἔχουν τόν πρῶτο λόγο. Αὐτός ἦταν ὁ λόγος πού ἐδημιούργησαν τό κίνημα τῶν Νεοτούρκων. Διά νά ξερριζώσουν τόν ῾Ελληνισμό ἀπό τίς περιοχές αὐτές. Τό 1911 οἱ Νεότουρκοι ἀποφασίζουν σέ συνέδριό τους στήν Θεσσαλονίκη τά ἑξῆς: "῾Η Τουρκία πρέπει νά γίνῃ Μωαμεθανική χώρα, ὅπου ἡ Μωαμεθανική θρησκεία καί οἱ Μωαμεθανικές ἀντιλήψεις θά κυριαρχοῦν καί κάθε ἄλλη θρησκευτική προπαγάνδα θά καταπνίγεται... ᾿Αργά ἤ γρήγορα θά πρέπει νά πραγματοποιηθεῖ ἡ πλήρης ὁθωμανοποίηση ὅλων τῶν ὑπηκόων τῆς Τουρκίας. Καί εἶναι ὁλοκάθαρο ὅτι αὐτό δέν μπορεῖ νά γίνῃ μέ τήν πειθώ. ῎Αρα πρέπει νά χρησιμοποιηθεῖ ἔνοπλη βία". ῎Ετσι ἀρχίζει ὁ μεγάλος διωγμός. Οἱ Γερμανοί παρεμβαίνουν ὑπέρ τῶν Τούρκων. ῎Εχουν συμφέροντα ἀπό τήν Τουρκία. Καί τό Βατικανό στηρίζει ἔμμεσα αὐτή τήν προσπάθεια. Καί οἱ ῾Εβραῖοι, ὅπως ἀνέφερα. ῞Ενα ἀκόμη στοιχεῖο εἶναι εὔγλωττο καί πρέπει νά τό ἀναφέρω: ῾Η "Γερμανική Τράπεζα τῆς Παλαιστίνης" κυκλοφορεῖ προκήρυξι στήν ὁποία γράφει: "῎Αν πεινοῦμε καί ὑποφέρουμε ἐμεῖς οἱ Τοῦρκοι, αἰτία εἶναι οἱ γκιαούρηδες πού στά χέρια τους κρατοῦν τόν πλοῦτο μας καί τό ἐμπόριό μας. ῾Ως πότε θά ἀνεχώμεθα τίς προκλήσεις τους. Μποϋκοτάρετε τά προϊόντα τους. Σταματῆστε κάθε δοσοληψία μαζί τους. Τί τήν θέλετε τήν φιλία τους". Εἶναι νομίζω εὔκολο νά καταλάβουμε τί σημαίνει αὐτό. Μετά τούς Βαλκανικούς πολέμους ἀρχίζει νά ὑλοποιῆται ἡ ἀπόφασι τῶν Νεοτούρκων. Τό ῾Υπουργεῖο ᾿Εξωτερικῶν τῆς Τουρκίας ἀπό τήν Κωνσταντινούπολη ἀναφέρει ὅτι μεταξύ τῶν ἀποφάσεων πού πῆραν οἱ Νεότουρκοι εἶναι καί ὁ ἐκτουρκισμός τῶν ἑλληνικῶν πληθυσμῶν, πράγμα τό ὁποῖον δέν θεωρεῖται εὔκολον, διότι "ὑπάρχουν συμπαγεῖς ἑλληνικοί συνοικισμοί". Τό 1914 ἀρχίζουν οἱ μεγάλες διώξεις τῶν ῾Ελλήνων τῆς ᾿Ιωνίας καί τῆς Δυτικῆς Θράκης. Τό 1915 γίνεται ἡ γενοκτονία τῶν ᾿Αρμενίων, ἐνῶ τό 1916 ἀρχίζει ἐπίσημα πλέον ἡ Γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων στόν Πόντο μέ 350.000 νεκρούς ὡς τό 1923. Οἱ μέθοδοι πού χρησιμοποίησαν οἱ Τοῦρκοι γιά τήν γενοκτονία τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου εἶναι φρικιαστικοί : "Οἱ Τοῦρκοι ἐκτόπιζαν καί ἐξώριζαν τούς ῞Ελληνες μέσα στή βαρύτερη κακοκαιρία, χωρίς νά τούς ἐπιτρέπουν νά παραλάβουν οὔτε τρόφιμα, οὔτε στρώματα. Τά Κυβερνητικά ὄργανα πού συνόδευαν τούς ἐκτοπιζόμενους δέν ἐπέτρεπαν στά θύματά τους νά σταθμεύουν σέ κατοικημένα μέρη, ἀλλά μόνο σέ μέρη ἔρημα καί ἐκτεθειμένα στίς χειμερινές συνθῆκες. ῾Ο σκοπός ἦταν διπλός: πρῶτα νά μή μποροῦν νά στεγασθοῦν καί ἔπειτα νά μή μποροῦν νά ἀγοράσουν τρόφιμα. Δέν ἐπέτρεπαν γιά κανένα λόγο νά δώσουν βοήθεια στούς γέρους γονεῖς ἤ στά ἀνήλικα παιδιά καί στούς ἀρρώστους, οἱ ὁποῖοι ἐγκαταλείπονταν στά φαράγγια καί στά δάση καί πέθαιναν ἀπό τήν πείνα ἤ ἀποτελειώνονταν ἀπό τήν λόγχη τῶν Τούρκων. Σέ διάφορα μέρη τῆς χώρας ἱδρύθηκαν λουτρῶνες δῆθεν διά στρατιωτικούς λόγους. Τά κυβερνητικά καί στρατιωτικά ὄργανα πού ὁδηγοῦσαν τούς μετατοπιζομένους ἐξανάγκαζον τούς δυστυχεῖς γιά λόγους δῆθεν ὑγιεινῆς νά λουσθοῦν. ῎Εβαζαν κατά ἑκατοντάδες ἄνδρες, γυναῖκες καί παιδιά στά λουτρά, γυμνούς μέ θερμοκρασία 40 βαθμῶν. Τά ἐνδύματα τῶν δυστυχῶν ἐλεηλατῶντο. ῞Οταν ἔβγαιναν ἀπό τό λουτρό τούς ἐξανάγκαζαν νά παρατάσσωνται στό χιόνι καί μέ θερμοκρασἰα κάτω τοῦ μηδενός καί νά περιμένουν ἐπίσκεψη τοῦ ἀστυνόμου γιά καταμέτρηση, ὁ ὁποῖος ποτέ δέν ἐρχόνταν πρίν ἀπό μία ὥρα. ῎Επειτα ἄλλη μία ὥρα περίμεναν τόν γιατρό γιά ἱατρική ἐπιθεώρηση. Κατά τήν ἐπιθεώρηση χαρακτηρίζονταν ἄρρωστοι οἱ νεώτεροι καί ὑγιέστεροι, οἱ ὁποῖοι θανατώνονταν κατά τήν ἀποστολή στό νοσοκομεῖο" ῾Ο ξεκληρισμός ξεκίνησε μέ ἐπιστράτευσι τῶν ῾Ελλήνων καί ἐν ψυχρῷ ἐκτέλεσι μέ τήν παραμικρά πρόφασι, ὅσων ἠρνοῦντο νά παρουσιασθοῦν. Στή συνέχεια μέ τίς ἐκτοπίσεις εἰς τήν κεντρικήν ᾿Ασίαν καί τά καταναγκαστικῶν ἔργα εἰς τά ὁποῖα τούς ἔστελναν ἐν μέσω ἀφορήτου ψύχους καί μέ πεῖνα, ὥστε εὐκολώτερον νά ἐξαντλοῦνται. ῾Ο Αὐστριακός πρόξενος τῆς ᾿Αμισοῦ, πόλεως τοῦ Πόντου, ἀναφέρει τά ἑξῆς: "῞Οπως ἐπανειλημμένως ἐτόνισα, θεωρῶ τόν ἐκτοπισμόν τῶν ῾Ελλήνων τῆς ποντιακῆς παραλίας ἐν τῷ πλαισίῳ τῆς ἐκτελέσεως τοῦ προγράμματος τῶν Νεοτούρκων, τό ὁποῖον ἐπιδιώκει τήν ἐξασθένησιν τοῦ χριστιανικοῦ στοιχείου ὡς μίαν καταστροφήν μεγίστης ἀπηχήσεως, ἥτις θά ἔχῃ εἰς τήν Εὐρώπην ζωηρότερον ἀντίκτυπον ἀπό τάς ἀγριότητας ἐναντίον τῶν ᾿Αρμενίων". Οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου ἀρχίζουν νά αὐτοαμύνωνται. Δημιουργοῦν ἀντάρτικες ὁμάδες διά νά προστατευθοῦν ἀπό τίς ἐπιθέσεις τῶν τουρκικῶν συμμοριῶν. ᾿Ακόμη καί οἱ γυναῖκες παίρνουν τά ὅπλα. ᾿Από αὐτές τίς ἀνεξάρτητες ὁμάδες, σιγά σιγά καί κυρίως ἀπό τό 1918 δημιουργοῦνται μυστικές ὀργανώσεις, στόχος τῶν ὁποίων εἶναι ἡ δημιουργία ἀνεξάρτητου Ποντιακοῦ κράτους ἤ ἡ ἕνωσις τοῦ Πόντου μέ τήν ῾Ελλάδα. Στόν ᾿Ανατολικό Πόντο, ὅπου προελαύνει ὁ Ρωσικός στρατός, διαμορφώνονται διαφορετικά τά πράγματα. Οἱ Ρῶσοι ἀποδέχονται τήν δημιουργία αὐτόνομης ἑλληνικῆς διοικήσεως, γνωστῆς μέ τό ὄνομα "Προσωρινή Κυβέρνησι Τραπεζούντας", καί συνεργάζονται μέ τούς ῞Ελληνες παραδίνοντες σ᾿ αὐτούς ὅσα τούς ἀνήκουν στόν ᾿Ανατολικό Πόντο. Στίς 19 Μαΐου 1919 ὁ ἀξιωματικός τοῦ ᾿Οθωμανικοῦ Στρατοῦ Κεμάλ Πασᾶ, ὁ ἀργότερον μετωνομασθείς ᾿Ατατούρκ (σημαίνει προστάτης τῶν Τούρκων), ἀποβιβάζεται μέ τήν ὑποστήριξη τῶν ῎Αγγλων, (ἰδού ὁ ρόλος τῶν δυτικῶν δυνάμεων) στήν Σαμψοῦντα γιά νά καταστείλῃ τό Ποντιακό ἀντάρτικο. Σύντομα ὁ Κεμάλ αὐτονομεῖται καί ἀρχίζει τήν συγκρότησι ἑνός ἐθνικιστικοῦ τουρκικοῦ κινήματος. ᾿Εκμεταλλευόμενος τόν θρησκευτικό φανατισμό τῶν Τούρκων, δημιουργεῖ στρατό μέ ἕδρα τήν Σεβάστεια καί μέ πρωτοφανῆ φανατισμό ἐπιτίθεται κατά τῶν ῾Ελλήνων καί ἐπιχειρεῖ νά τούς ἐξαλοθρεύσῃ. Τά χαρακτηριστικά τοῦ κεμαλλικοῦ αὐτοῦ κινήματος εἶναι ἡ τυραννία καί ἡ ἐκμετάλλεσις. Οἱ Πόντιοι πού βρίσκονται οἱ περισσότεροι στά βουνά ζητοῦν ἐνίσχυσι ἀπό τήν ῾Ελληνική Κυβέρνησι. "᾿Επιβάλλεται, γράφουν τόν Αὔγουστο τοῦ 1919 στήν ῾Ελληνική Κυβέρνησι, ἡ ἀνάγκη προμήθειας σ᾿αὐτούς (πού ἀγωνίζονται γιά τήν ἀνεξαρτησία τοῦ Πόντου) ἐνδυμάτων καί σκεπασμάτων... ᾿Εκτός αὐτοῦ ὑπάρχει μεγάλη ἀνάγκη ἀποστολῆς φαρμάκων, ἐπιδέσμων κλπ. χρειωδῶν διά τούς τραυματίες...". Δυστυχῶς τό ῾Ελληνικόν Κράτος δέν μπορεῖ νά κατανοήσῃ τήν σημασία αὐτοῦ τοῦ ἀγῶνος. Καί ἐνῶ στούς ῞Ελληνες δέν ἀπστέλλεται καμμιά βοήθεια, ὁ Κεμάλ στέλνει κατά τῶν Ποντίων τήν τρίτη στρατιά τοῦ Τουρκικοῦ Στρατοῦ. ῎Ετσι οἱ ῞Ελληνες τοῦ Πόντου ἀγωνίζονται μόνοι, ἐνῶ ἡ Τουρκική θηριωδία ὁλονέν καί αὐξάνει. ῾Εκατοντάδες ἑλληνικά χωριά καταστρέφονται ἀπό τίς τουρκικές συμμορίες. Φτάνουμε στό τέλος τοῦ 1921, ὅτε ὁ διωγμός εὑρίσκεται στό κατακόρυφο καί χαρακτηρίζεται ἀπό τίς πιό φοβερές ὠμότητες κατά τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. Οἱ ἀντάρτες βρίσκονται μόνοι, ἐγκαταλελειμένοι καί σέ ἀπόγνωση. ῾Ο Βρετανός πρωθυπουργός σέ μιά ἀπό τίς δημόσιες δηλώσεις του στήν Βουλή εἶπε: "(στόν Πόντο) δεκάδες χιλιάδες (῾Ελλήνων) ἀνδρῶν, γυναικῶν καί παιδιῶν ἀπελαύνονταν καί πέθαιναν. ῏Ηταν καθαρή ἠθελημένη ἐξολόθρευση". ῾Ο ᾿Αμερικανός Ταγματάρχης Γιόουελ δίνει μιά εἰκόνα τοῦ Μικρασιαστικοῦ Πόντου τό 1921. "Πτώματα, πτώματα σέ ὅλο τό μῆκος τῶν πορείας τῶν ἐκτοπιζομένων...φρίκη καί πτώματα". Καί ὁ ᾿Αμερικανός δημοσιογράφος Γκίμπονς γράφει: "῾Η πεδιάδα τῆς Μαλάτειας ἦταν στρωμένη μέ πτώματα ῾Ελλήνων". Οἱ διανοούμενοι καί οἱ πρόκριτοι δικάζονται ἀπό τό ψευδεπίγραφο "Δικαστήριο τῆς ᾿Ανεξαρτησίας" πού ἑδρεύει στήν ᾿Αμάσεια. Μέ τήν κατηγορία ὅτι ἔγινε προσπάθεια ἀπόσχισης ἀπό τήν Τουρκία ἐκδόθηκαν ἑκατοντάδες θανατικές καταδίκες. Περίπου 450 Πόντιοι πεθαίνουν στίς κρεμάλες τῆς ᾿Αμάσειας. ῾Υπάρχουν πολλές μαρτυρίες διά τά φρικτά αὐτά ἐγκλήματα πού ἔγιναν εἰς βάρος τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου. ᾿Ακόμη καί οἱ Σοβιετικοί οἱ ὁποῖοι μετά τό 1917 γίνονται σύμμαχοι τῶν Τούρκων δέν μποροῦν νά κρύψουν τόν ἀποτροπιασμό τους γιά τά φρικτά ἐγκλήματα τῶν συμμάχων τους Τούρκων. ῾Ο Φρούνζε, σοβιετικός ἀπεσταλμένος στή Τουρκία δίνει μερικές εἰκόνες τῆς φρίκης: "Συναντήσαμε, λέγει, μιά μικρή ὁμάδα ἀπό 60-70 ῞Ελληνες, οἱ ὁποῖοι μόλις εἶχαν καταθέσει τά ὅπλα. ῞Ολοι τους εἶχαν ἐξαντληθῇ στό ἔπακρον... ῎Αλλοι ἔμοιαζαν κυριολεκτικά μέ σκελετούς. ᾿Αντί γιά ροῦχα κρέμονταν ἀπό τούς ὤμους τους κάτι ἀπίθανα κουρέλια. Στό κέντρο τῆς ὁμάδας βρίσκονταν ἕνας ψηλός κι᾿ ἀδύνατος παπᾶς, φορώντας τό καλυμαύχι του... Φυσοῦσε κρύος ἀέρας καί ὅλη ἡ ὁμάδα κάτω ἀπό τά σπρωξίματα τῶν συνοδῶν στρατιωτῶν, κατευθύνονταν μέ πηδηματάκια πρός τή Χάβζα. Μερικοί, ὅταν μᾶς ἀντίκρυσαν, ἄρχισαν νά κλαῖνε δυνατά ἤ μᾶλλον νά οὐρλιάζουν, μιά καί ὁ ἦχος πού ξέφευγε ἀπό τά στήθη τους, ἔμοιαζε περισσότερο μέ οὐρλιαχτό κυνηγημένου ζώου". ῾Ο ἴδιος διηγεῖτο στόν σοβιετικό πρέσβυ στήν ῎Αγκυρα, ὅτι ἀντίκρυσε πλῆθος ῞Ελληνες πού εἶχαν σφαγιασθεῖ. "Βάρβαρα σκοτωμένους ῞Ελληνες - γέρους, παιδιά, γυναῖκες". Τόν εἰδοποίησε γιά τό τί ἐπρόκειτο νά συναντήσῃ: Πτώματα σφαγιασμένων ῾Ελλήνων τούς ὁποίους εἶχαν ἀπαγάγει ἀπό τά σπίτια τους καί εἶχαν σκοτώσει πάνω στούς δρόμους". ῾Η τελευταία πράξη αὐτοῦ τοῦ φοβεροῦ δράματος γράφτηκε στά Μικρασιατικά παράλια τῆς ᾿Ιωνίας, στήν Σμύρνη, τόν Σεπτέμβριο τοῦ 1922 κάτω ἀπό τά ἀπαθῆ βλέμματα τῶν Δυτικῶν συμμάχων μας. ῞Οπως γράφει ὁ Οὐίνστον Τσῶρτσιλ: "῾Ο Κεμάλ γιόρτασε τόν θρίαμβό του μέ τήν μεταβολή τῆς Σμύρνης σέ τέφρα καί τήν τεράστια σφαγή τοῦ ἐκεῖ χριστιανικοῦ πληθυσμοῦ". ᾿Εκάηκαν 55.000 σπίτια, ἀπό τά ὁποῖα 43.οοο ἦσαν ἑλληνικά. Συγκεκριμένα ἐκάηκαν: "῾Η ῾Ελληνική ἀγορά,... οἱ συνοικίες ῾Αγίου Γεωργίου, ῾Αγίας Φωτεινῆς, ῾Αγίου Δημητρίου, Εὐαγγελιστρίας, ῾Αγίου Τρύφωνος, ῾Αγίου ᾿Ιωάννου, ῾Αγίου Νικολάου... ᾿Αποτεφρώθηκαν ὅλοι σχεδόν οἱ ὀρθόδοξοι Ναοί, 117 σχολεῖα.." κλπ. κλπ. Στίς 20 Σεπτεμβρίου 1922 οἱ σύμμαχοι ὑποχρεώνουν τήν ῾Ελλάδα νά ἐγκαταλείψῃ τήν ᾿Ανατολική Θράκη, τήν ὁποία μέ τήν συνθήκη τῶν Μουδιανῶν παραδίνουν στήν Τουρκία. Μέ τήν Συνθήκη τῆς Λωζάνης γίνεται ἡ ἀνταλλαγή τῶν ῾Ελληνικῶν πληθυσμῶν. ῞Ενα χρόνο μετά ἀπό τήν ἀνταλλαγήν ὑπάρχουν ἀκόμη ῞Ελληνες ἀντάρτες στά ῾Ελληνικά βουνά. ῞Οσοι ἐπέζησαν κατέφυγαν στήν Σοβιετική πλέον ῞Ενωση. Στήν ῾Ελλάδα κατέφυγαν 400.00 περίπου Πόντιοι πρόσφυγες, μαζί μέ ἑκατοντάδες χιλιάδες Μικρασιάτες καί ᾿Ανατολικοθρακιῶτες. ᾿Εξαιροῦνται ἀπό τήν ἀνταλλαγή τῶν πληθυσμῶν ἡ Κων/λις καί τά δύο νησιά ῎Ιμβρος καί Τένεδος εἰς ἀντιστάθμισμα τῶν Τούρκων πού θά ἔμεναν στούς νομούς Ξάνθης καί Ροδόπης. Τελειώνω μέ μίαν γενικήν ἄποψιν ἐπί τοῦ θέματος τῆς Γενοκτονίας, ὅπως τήν διετύπωσε δι ἀναφορᾶς του κατ᾿ ἐκείνην τήν ζοφεράν ἐποχήν ὁ Συνταγματάρχης Δ. Καθενιώτης. Εἰς τήν ἀναφοράν του αὐτήν ἀναφέρει κάτι πολύ σημαντικόν. ᾿Αναφέρει ὅτι: "Παρ᾿ ὅλην τήν ἀπομάκρυνσίν του ὁ Πόντος δέν ἐξέρχεται τῆς σφαίρας τῆς γενικῆς δράσεως τῆς ῾Ελλάδος.... Εἶναι δέ εἰς θέσιν οἱ Πόντιοι νά ἀποτελέσουν τούς φρουρούς τοῦ ῾Ελληνισμοῦ. ᾿Εν πρώτοις εἶναι ἔργον εἰς τό ὁποῖον ἔχουν συνηθίζει ἀπό αἰώνων. Περιβαλόμενοι ἐν τῇ ἀπομακρύνσει των ἀπό ξένα φῦλα, παλαίοντες διαρκῶς πρός αὐτά, ἀφομοιοῦντες παρά ἀφομοιούμενοι, ἀποτελοῦσι τόν ἰσχυρότερον τύπον ῾Ελληνικῆς φυλῆς". Καί συνεχίζει: "Οὐδείς φραγκολεβαντινισμός, ἀπεναντίας μίσος καί ἀπέχθεια πρός πᾶν τό ξενικόν. Δι αὐτάς ἀκριβῶς τάς ἀρετάς, ἡ Τουρκία, ἡ ὁποία ἔβλεπε μακρύτερα ἀφ᾿ὅ,τι ἐσυνηθίσαμεν νά νομίζωμεν, τούς διέλυσε, τούς διέσπασε καί τούς ἐπέταξε βαθμαίαιως ἔξω τοῦ Βασιλείου της". Αὐτά τά ὀλίγα λόγια εἶναι ἱκανά νά μᾶς δώσουν, μαζί μέ τήν φρίκη τῆς γενοκτονίας τοῦ Ποντιακοῦ ῾Ελληνισμοῦ, νά καταλάβουμε καί τό βαθύτερο νόημα τῆς Γενοκτονίας ῾Η προσήλωσις τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου στήν ᾿Αληθινή ᾿Ορθοδοξία, ἡ ἐμμονή στίς παραδόσεις τῶν Πατέρων, ἡ ἀπέχθειά τους πρός πᾶν τό ξενικόν καί δυτικόν ἦταν σύμφωνα μέ τά παραπάνω λόγια τά βαθύτερα αἴτια πού ὡδήγησαν τούς Τούρκους στήν Γενοκτονία. Εἶναι χαρακτηριστικόν, ὅτι ἐνῶ ἐκείνη τήν ἐποχή ἡ συμφορά καί ἡ φρίκη κυριαρχοῦσε στίς ψυχές τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου, ἀπό τά βάσανα, τίς φυλακίσεις καί τίς ἐξορίες, ὁμάδα παπικῶν ἱεραποστόλων ἐστάλη ἀπό τό Βατικανό σ᾿ αὐτά τά μέρη καί ἔκαμνε προπαγάνδα ὑπέρ τοῦ Πάπα, ὑπέσχετο δέ νά ἀποστείλῃ ὁ Πάπας δῆθεν βοήθεια, ἐάν ἀποδεχθοῦν αύτόν κεφαλή τῆς ᾿Εκκλησίας. Καί αὐτά ἀναγράφονται στήν "᾿Εκκλησιαστική ᾿Αλήθεια" ἐπίσημον τοῦ Πατριαρχείου ἐκείνης τῆς ἐποχῆς. Καί τό Πατριαρχεῖο τί ἔκαμνε. ᾿Αντί νά ἐνδιαφερθῇ γιά τόν καταρρέοντα ῾Ελληνισμόν τοῦ Πόντου ἔκαμνε ᾿Επιτροπές, συσκέψεις καί διαβούλια διά τό πῶς θά ἑνωθῇ μέ τούς Παπικούς, διά τό πῶς θά ἀλλάξῃ τό ῾Ημερολόγιο, διά τό πῶς θά ἔχει καλές σχέσεις μέ τούς ᾿Αγγλικανούς. Δηλαδή ἐδῶ συμβαίνει ἡ πιό μεγάλη προδοσία τοῦ αἰῶνος ἀπό ἐκείνους πού ἔπρεπε ἐκείνη τή ζοφερά διά τό ῎Εθνος καί τήν ᾿Ορθοδοξία ἐποχή νά πολεμήσουν μέχρις ἐσχάτων... ᾿Αγαπητοί πατέρες καί ἀδελφοί Δέν πρέπει νά ξεχάσουμε πώς ἐνῶ τό Πατριαρχεῖο τότε ἀπεμπολοῦσε τήν ᾿Ορθοδοξίαν, μέ τήν αἱρετικήν ᾿Εγκύκλιόν του τοῦ 1920, μέ τό μασωνικό ψευδοπανόρθοδοξο Συνέδριο τοῦ 1923, μέ τόν γνωστό Μελέτιο Μεταξάκη ἐπί τοῦ θρόνου, μέ τήν ἀποδοχήν τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου, οἱ χριστιανοί τοῦ Πόντου ἦταν πραγματικοί χριστιανοί. Καί αὐτό εἶναι τό πλέον παρήγορον. Διότι αὐτοί πού ἐσφαγιάσθησαν δέν εἶναι μόνον μάρτυρες τοῦ ῎Εθνους, ἀλλά καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἦσαν ῾Ιερομάρτυρες. Μία ἐπιστολή Ποντίου φυλακισμένου μέ ἀπόφασιν ἐκτελέσεώς του ἀποδεικνύει σαφέστατα τήν γνησιότητα τῆς πίστεώς των εἰς τόν Θεόν. ᾿Αξίζει νά τήν ἀκούσωμεν. ᾿Ιδού τί γράφει μέσα ἀπό τήν φυλακή στήν σύζυγό του καί τά παιδιά του, ἐνῶ ἀναμένει τόν θάνατο: "Μετά βαρυαλγούσης καρδίας, σήμερον σοῦ γράφω τάς ὀλίγας ταύτας λέξεις καί ἐάν περιέλθῃ εἰς χεῖράς σου ἡ ἰδιόχειρος αὕτη ἐπιστολή μου. θεωρῶ καλόν νά τήν ἔχετε ὡς ἐνθύμιον. Τά θαύματα τοῦ Θεοῦ εἶναι μεγάλα, καί ὁ ἀνθρώπινος νοῦς εἶναι ἀδύνατον νά τά ἐξιχνιάσῃ καί νά τά ἐννοήσῃ. ᾿Ιδού βλέπων τήν σημερινήν κατάστασιν, προβλέπω, ὅτι τό νῆμα τῆς ζωῆς μου κόπτεται ἀπό αὐτόν τόν κόσμον. ᾿Επί 24 ὁλόκληρα χρόνια ἐζήσαμεν ὁμοῦ μέ ἀμείωτον ἀμοιβαίαν ἀγάπην καί διήλθομεν πολλάς καί καλάς ἡμέρας εὐτυχίας. ῎Ισως ὡς ἄνθρωποι καί χωρίς νά τό θέλωμεν ἐψυχράναμεν ὁ εἷς τόν ἄλλον. ῾Ο Πολυεύσπλαγχνος Θεός ἄς συγχωρήσῃ ἁπάσας τάς ἁμαρτίας ἡμῶν καί σύ συγχώρεσέ με. ῾Η καρδιά μου καί ἡ συνείδησις εἶναι πολύ ἥσυχος. Πιστεύω καί λατρεύω τόν Πανάγαθον Θεόν μου, καί εἶμαι βέβαιος, ὅτι θά ἀξιωθῶ νά ἴδω τήν δόξαν τοῦ ῾Υψίστου καί εὔχομαι ὅταν καί σεῖς ἔλθετε νά εἴμεθα ὁμοῦ οἰκογενειακῶς. ᾿Ενταῦθα δέν παρελείψαμεν τάς πρός τόν ῞Υψιστον δεήσεις ἡμῶν καί καθ᾿ ἑκάστην ἐξετελέσαμεν τά θρησκευτικά ἡμῶν καθήκοντα, ἠξιώθημεν δέ νά μεταλάβωμεν καί τῶν ῾Αγίων καί ᾿Αχράντων μυστηρίων καί ὁ Οἰκτίρμων Θεός ἄς μᾶς θεωρήσῃ ἀξίους. ῾Ο Παντοδύναμος νά σᾶς δώσῃ ὑπομονήν καί δύναμιν καί θά σᾶς δώσῃ, ἔχω πεποίθησιν εἰς τήν πίστιν μου καί σύ θά παρηγορήσῃς τά φίλτατά μας τέκνα. Μή λησμονεῖτε νά πηγαίνετε τακτικά εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν καί νά ἀπευθύνετε τάς δεήσεις ὑμῶν πρός τόν ῞Υψιστον. Ζῆτε ὡς γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί διά νά ἀξιωθῆτε νά ἴδητε τό ῞Αγιον Πνεῦμα. Πρός Θεοῦ προσέξατε μή ἀποσκιρτήσητε ἀπό τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν καί πίστιν σας. ῎Εμαθον, ὅτι ὁ υἱός μου Κουζηνός ἐξωρίσθη καί δέν ἀμφιβάλλω, ὅτι τόν ἐδολοφόνησαν. Εἶμαι βέβαιος καί τό πιστεύω, ὅτι εἶναι πλησίον τοῦ Θεοῦ μου, διότι ἦτο ἀθῶος καί ἄκακος. ῾Ο μικρότερος υἱός μου Λάζαρος σᾶς μένει ὡς παρηγορία καί ὅλοι σας εἶσθε ὑπεύθυνοι διά τήν ἀνατροφήν καί ἐκπαίδευσίν του καί ἐπιθυμῶ, ὅπως καταβάλλητε πᾶσαν ἐφικτήν προσπάθειαν καί θυσίαν. Βεβαίως ὁ Παντοδύναμος Θεός θά σᾶς ὑποδείξῃ παντοειδῆ μέσα βοηθείας, θά σᾶς στείλῃ κατάλληλα βοηθητικά πρόσωπα καί τότε ἡλίου φαεινότερον θά ἴδητε ὅτι δέν παύῃ παρέχων ὑμῖν τήν βοήθειάν του. ᾿Επιστήσατε τήν προσοχήν σας διά τήν ἀνατροφήν καί ἐκπαίδευσιν τῆς μικρᾶς κόρης μου Τριανταφυλλιᾶς (τό μικρό μου ἀηδονάκι). Τό πῶς καί ποῦ θά ζήσετε μόνον ὁ Πανάγαθος Θεός θά σᾶς ὁδηγήσῃ. ῎Ανευ τῆς θελήσεως τοῦ Θεοῦ, οὐδέν δυνατόν γενέσθαι. Παντοῦ, διά τό συμφέρον ἡμῶν γεννηθήτω τό θέλημά του. Μήν ἀπελπίζεσθε, ἐστέ θαρραλέοι καί πιστοί καί ζῆτε ἐν ἀγάπῃ καί ὁμονοίᾳ. ῾Η διαδικασία, ἥτις ἔμελλε νά γίνῃ τήν 6/19 Σεπτ. δέν ἔλαβε τέλος καί ἐλπίζω σήμερον ν᾿ ἀποπερατωθῇ. ῾Ο Θεός νά τά φέρῃ δεξιά. ῎Ηδη σᾶς ἀφίνω εἰς τήν θέλησιν καί ἐπίβλεψιν τοῦ ῾Υψίστου, φροντίσατε νά τιμήσετε τό ὄνομα τῆς οἰκογε- νείας ἡμῶν καί προσέξατε νά διαφυλάξητε τήν τιμήν σας. Σᾶς ἐναγκαλίζομαι ὅλους σας, σᾶς γλυκοασπάζομαι καί ὅταν θά ἔλθῃ ἡ κατάλληλος στιγμή σᾶς περιμένω ἀθώους καί ἀμέμπτους ἐνώπιον τοῦ Παναγάθου Θεοῦ μου. ῾Ο ἀγαπητός σύζυγος καί πατήρ σας Περικλῆς Λ. Κουζουδζακογλου ῎Ετσι ἐσκέπτοντο οἱ πράγματι Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί ῞Ελληνες τοῦ Πόντου. ῾Η πνευματική Μητέρα ὅμως τῶν ᾿Ορθοδόξων ἐκείνη τήν ἐποχή, δέν ἐσκέπτετο καί δέν ἐνήργει ὀρθοδόξως, ἐπρόδωσε τήν ᾿Ορθοδοξίαν, εἰσῆλθε εἰς τόν Οἰκουμενισμόν. Γι αὐτό καί παρεχώρησε ὁ Θεός νά κινηθοῦν αἱ "λυχνίαι τῶν ἑπτά ᾿Εκκλησιῶν" τῆς Μικρᾶς ᾿Ασίας καί τοῦ Πόντου. Διά τήν ἀποστασίαν τῶν ποιμένων. ῎Ας σταματήσουμε ὅμως ἐδῶ. Καί ἀς ἀναφωνήσουμε τό "αἰωνία ἡ μνήμη" αὐτῶν πού ἔχυσαν τό αἷμά των ἐν τῇ ῾Ομολογίᾳ τῆς Πίστεως καί μέ τά δάκρυά των πότισαν αὐτή τήν ἔρημη αὐτή γῆ τοῦ Πόντου. ῞Οπου νἆναι ὁ σπόρος τῆς λευτεριᾶς θά φυτρώσει. ῎Ηδη ἔχει φυτρώσει μέσ᾿ τίς καρδιές ὅλων τῶν ῾Ελλήνων τοῦ Πόντου πού κρατώντας τήν λαμπάδα τῆς ᾿Ορθοδοξίας ἀναμμένη δέν ἀκολούθησαν τήν κακοδοξία καί τόν Οἰκουμενισμό, ἀλλά παρέμειναν στήν ἀγκαλιά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας. Καί αὐτό τό μικρό βλαστάρι τῆς λευτεριᾶς περιμένει νά γίνῃ δένδρο, νά ἁπλώσῃ τά κλαδιά του μέχρι τόν Πόντο, διά νά ξανακουσθῇ στά μέρη ἐκεῖνα τό γλυκό τραγοῦδι τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τῆς ῾Ελλάδος. ᾿Αγαπητοί Τελειώνω μέ λίγα λόγια πού ἐλέχθησαν ἐκείνη τήν ἐποχή καί ἐμεῖς ἄς πάρουμε τά μηνύματα γιά τό σήμερα: "Δεήσεις πρός τόν Θεόν δέν ἀναπέμπονται (πλέον σ᾿αὐτά τά μέρη τοῦ Πόντου). ῾Ο ἦχος τῶν κωδώνων δέν ἀντιλαλεῖ εἰς τούς αἰθέρας. ᾿Εσίγησεν ἡ ῾Ελληνική φωνή τοῦ Εὐαγγελίου. Δέν κελαρύζει ὁ ρύαξ. ῾Ο Μάϊος δέν εἶναι Μάϊος. ῾Ο Πόντος ἐσταυρώθη. Τετέλεσται.... ῾Ο τάφος ἐν ὧ κεῖται ὁ νεκρός τοῦ Πόντου δέν εἶναι μνῆμα, εἶναι κατακόμβη, ἥν καί ἄλλοτε ἐγνώρισεν ἐπί αἰῶνας καί ἐκ τῆς ὁποίας θά ἐξέλθῃ καί πάλιν ἄθικτος ἡ ζωή.... Οἱ Μάρτυρες εἶναι αἱ μυστικαί λυχνίαι, αἱ φωτίζουσαι τήν κατακόμβην τῆς Πίστεως καί τῆς Πατρίδος... ῾Ο Πόντος ποντίζεται, ἀλλά δέν καταποντίζεται.... Οἱ Τοῦρκοι θάπτοντες τόν Πόντον, ἐκ συγχύσεως καί ταραχῆς ἀφῆκαν ἔξω τήν κεφαλήν του, καί τό μέν στόμα κηρύττει τό παράπονόν του πρός τόν πολιτισμένον κόσμον..." ἵνα τί μέ ἐγκατέλιπες;", τά δέ ὦτα ἀκούουν τάς φωνάς τῶν ἐθνομαρτύρων: "Μή φοβοῦ... μηδέ ἐντραπῆς... Μόνον ἐξεγείρου, ἀνάστηθι καί ἀγωνίζου.." ᾿Αγαπητοί ἀδελφοί ῞Ελληνες προερχόμενοι ἀπό τόν μαρτυρικὀ Πόντο Κεφαλή πού παρέμεινε ἔξω ἀπό τόν τάφο τοῦ Πόντου καί φωνάζει εἶσθε σεῖς, εἶναι ἡ πίστις σας καί ἡ ῾Ομολογία σας. Εἶσθε ἐσεῖς πού διεφυλάξατε αὐτήν τήν ῾Ομολογίαν καί Πίστιν καί συνεχίζετε τόν δρόμον τῶν πατέρων σας. Συνεχίσατε τόν ἀγῶνα καί ἐμεῖς μαζί σας, ὥσπου "πάλι μέ χρόνια μέ καιρούς πάλι δικά μας θἆναι". Καί ὅλοι μαζί νά τιμήσουμε τούς μάρτυρες πού ἐθυσιάσθησαν ἐκεῖ στόν Πόντο καί νά βροντοφωνάξουμε ἄλλη μιά φορά: "Αἰωνία καί ἀΐδιος ἡ μνήμη τῶν μαρτύρων τοῦ Πόντου". ΑΝΤΙ ΕΠΙΛΟΓΟΥ Τά ἀνθελληνικά καί ἀντορθόδοξα σχἐδια καί προγράμματα τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων καί δή τοῦ Βατικανοῦ καί τοῦ Σιωνισμοῦ κατά τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας δέν ἐσταμάτησαν μέ τήν Μικρασιατική καταστροφή. Αἱ ἀντίχριστοι δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι θέλουν νά ἐπιβάλλουν τήν Νέαν τάξιν πραγμάτων πρός ἐπικράτησιν τῆς παγκοσμίου κυριαρχίας τοῦ ἀντιχρίστου δέν ἠρκέσθησαν εἰς τό γεγονός, ὅτι κατέστρεψαν ἕνα μεγάλο καί ζωτικό μέρος τοῦ ῾Ελληνισμοῦ, τόν Ποντιακόν ῾Ελληνισμόν, ἀλλά ἐπιζητοῦν καί τήν περαιτέρω συρρίκνωσιν τοῦ ῾Ελληνισμοῦ καί εἰ δυνατόν τόν παντελῆ ἀφανισμόν αὐτοῦ καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικαί καί ἀποκαλυπτικαί αἱ δηλώσεις τοῦ Χένρυ Κίσσιγκερ ῾Εβραίου καί πρώην ῾Υπουργοῦ τῶν ᾿Εξωτερικῶν τῆς ᾿Αμερικῆς, αἱ ὁποῖαι ἐδημοσιεύθησαν εἰς τό περιοδικόν "ΝΕΜΕΣΙΣ" , τεῦχος 35 τῆς 20-2-1997. ᾿Ιδού αἱ δηλώσεις του, τίς ὁποῖες ἀναδημοσιεύουμε ἀπό τό περιοδικό "ΟΡΘΟΔΟΞΗ ΜΑΡΤΥΡΙΑ": "῾Ο ῾Ελληνικός λαός εἶναι δυσκολοκυβέρνητος καί γι αὐτό πρέπει νά τόν πλήξουμε βαθιά στίς πολιτισμικές του ρίζες. Τότε ἴσως συνετισθεῖ. ᾿Εννοῶ, δηλαδή, νά πλήξουμε τήν γλῶσσα, τήν θρησκεία, τά πνευματικά καί ἱστορικά του ἀποθέματα, ὥστε νά ἐξουδετερώσουμε κάθε δυνατότητά του νά ἀναπτυχθεῖ, νά διακριθεῖ, νά ἐπικρατήσει, γιά νά μή μᾶς παρενοχλεῖ στά Βαλκάνια, νά μή μᾶς παρενοχλεῖ στήν ᾿Ανατολική Μεσόγειο, στή Μέση ᾿Ανατολή, σέ ὅλη αὐτή τή νευραλγική περιοχή μεγάλης στρατηγικῆς σημασίας γιά μᾶς , γιά τήν πολιτική τῶν Η.Π.Α.". Δηλαδή, κατ ᾿αὐτόν τόν κύριο, θά πρέπει νά καταστραφῇ ἡ ῾Ελλάδα καί ἡ ᾿Ορθοδοξία διά νά μή ἐμποδίζῃ τήν ἐπεκτατική πολιτική τῶν Η.Π.Α., μέ ἄλλα λόγια διά νά μή εἶναι ἐμπόδιον στήν ἐπικράτησι τοῦ κράτους τοῦ ἀντιχρίστου. Καί τοῦτο ἀς ληφθῇ ὑπ᾿ὄψιν ἐν συνδυασμῷ καί μέ τήν δήλωσιν τοῦ Πάπα πρό δεκαετίας περίπου καί ἐντολήν του: "Διαλῦστε τούς παλαιοημερολογῖτες, διότι αὐτοί ἀπέμειναν τό μόνο ἐμπόδιο στά σχέδιά μας". Δυστυχῶς ὅμως τήν ἀπαρχήν τῆς ἐφαρμογῆς αὐτῶν τῶν σατανικῶν προγραμμάτων καί τῆς καταστροφῆς τὴς ῾Ελλάδος καί τῆς ᾿Ορθοδοξίας τήν ἔκαμαν ῞Ελληνες πολιτικοί μέ τήν "ἐπικύρωσιν" τῆς ἀντιχρίστου συνθήκης "Σένγκεν", περί τῆς ὁποίας ἔχομεν γράψει καί θά ἐπανέλθωμεν. Τοῦτο μόνον λέγομεν ἐνταῦθα, ὅτι ὑπέρτατον χρέος μας ὡς ῾Ελλήνων καί Γνησίων ᾿Ορθοδόξων εἶναι νά συνεχίσωμεν τόν ὑπέρ τῆς ᾿Ορθοδοξίας καί τοῦ ῎Εθνους μας ἀγῶνα μἐ ὅλας μας τάς δυνάμεις, σύμφωνα καί μέ τήν θείαν ἐντολήν: "᾿Αγώνισαι περί τῆς ἀληθείας καί Κύριος πολεμήσει ὑπέρ σοῦ". ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ @ ΓΟΕΕ 2008