ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΞΟΥΣ ΠΕΡΙ ΜΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗΣ ΚΟΙΝΩΝΙΑΣ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ (ΚΥΡΙΑΚΗ ΤΩΝ ΒΑΙΩΝ ΤΟΥ 2006)

+ Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ ΤΗΣ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ Δ/ΝΣΙΣ: ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ ΚΟΡΩΠΙ Τ.Κ.19400 Τ.Θ. 54 ΤΗΛ. 210.6020176, 210.2466057 Ἀριθμ. Πρωτ. ΕΠ/30 Ἐν Κορωπίῳ τῆ Κυριακῆ τῶν Βαίων 2006 ΠΡΟΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥΣ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΑΔΕΛΦΟΥΣ ΔΙΑ ΤΗΝ ΜΗ ΚΟΙΝΩΝΙΑ ΜΕΤΑ ΤΟΥ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΚΟΠΟΥ ΝΙΚΟΛΑΟΥ ‘Αγαπητοί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά, εἴθε ὁ Χριστός νά παραμένη πάντοτε ἀνα΄μεσά μας, νά μᾶς ... Γράφω ταῦτα ἐν πολλῆ ἀγωνία, διότι «αἱ ἡμέραι (λίαν) πονηραί εἰσί», διό, ὅπως βλέπομεν, καί πολλοί ἐκ τῶν ἐκλεκτῶν, ὄχι ἁπλῶς πλανῶνται ἀλλά καί πολέμιοι τῆς Ἐκκλησίας καί ἐχθροί τοῦ Χριστοῦ ἀναδεικνύονται!... Εἰς τήν παροῦσαν μου ἐπιστολήν θά ἀναφερθῶ εἰς τό θέμα τοῦ χρέους τῶν ὀρθοδόξων νά διακόπτον κοινωνίαν μετά αἱρετικῶν καί βλασφήμων, ὡς εἶναι ἐν προκειμένω ὁ ψευδαρχιεπίσκοπος Νικόλαος, ἵνα μή κολασθοῦν μαζί των. Θά σᾶς εἴπω ὄχι προσωπικάς μου ἀπόψεις, ἀλλά τήν ἀναμφισβήτητον ὁμόφωνον διδασκαλίαν, ἐντάλματα – γνώμας, τῶν Ἁγίων Πατέρων, ὅσον ἀφορᾶ τό χρέος τῆς διακοπῆς κοινωνίας τῶν Ὀρθοδόξων (‘Επισκόπων, Ἱερέων, Μοναχῶν καί λαϊκῶν) ἀπό τῶν αἱρετικῶν, ἤ ἀπό τῶν «προσποιουμένων ὁμολογεῖν», ἤ ἀπό τῶν συμφρονούντων καί κοινωνούντων μετ’ αὐτῶν, ἤ ἀπό τῶν ἀρνουμένων νά καταδικάσουν τά αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα των, ἤ ἀπό τῶν σιγώντων ὅταν μάλιστα προδίδεται ἡ Πίστις. Ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης ἀπευθυνόμενος πρός τόν Ἡγούμενον Θεόφιλον, ὁ ὁποῖος, προφάσει διατηρήσεως τῆς Μονῆς καί διασώσεως τῶν Μοναχῶν δέν ἔκοπτεν τήν μετά τῶν αἱρετικῶν (Εἰκονομάχων) τῆς ἐποχῆς του κοινωνίαν, γράφει: «Ὦ τῆς πωρώσεως! ὦ τῆς θεομαχίας! Χριστός ἤρνητο ... ἐπίσκοποι περιορίζοντο καί ἡγούμενοι ταυτοπαθοῦντες... μοναχοί καί μονάζουσαι, λαϊκοί καί λαϊζουσαι..., οἱ μέν τυπτόμενοι, οἱ δέ φρουρούμενοι΄ ἄλλοι λιμοκτονούμενοι, ἕτεροι ξεόμενοι, ἄλλοι θαλαττευόμενοι ... ἕτεροι θανατούμενοι... καί σύ, ὦ τρισάθλιε, ἐαλωκώς τῆ ψυχοφθόρω κοινωνίᾳ, καί μένων εἰς τό ὀλετήριον, ἐπ΄ ἅν οὕτως, ἀλλ’ οὐ μοναστήριον, λέγεις εὖ ἔχειν... Ποῖον δέ καί διεσώσω ναόν, τόν ναόν τοῦ Θεοῦ, μιάνας σεαυτόν; Τίνας δέ καί ἀδελφούς ἐφυλάξω, διεφθορότας τῆ ὀλεθρίᾳ σου κοινωνία, κἄν ἐν βρώμασι; σκάνδαλον τοῦ κόσμου, ὑπόδειγμα ἀρνήσεως, προτροπή ἀπωλείας, σάρξ ἀλλ’ οὐ πνεῦμα, σκοτήρ, ἀλλ’ οὐ φωστήρ. Ταῦτα αὐτή ἡ ἀλήθεια βοᾶ πρός τούς οὕτως ἀσεβοῦντας΄ οὕς εἰ μή μετανοήσουσιν ἐπιλέγειν οὕτως ἄθεα, οὐ χριστιανούς ἡγητέον» (P.G. 99, 1337 C). Μέ πιό ἁπλᾶ λόγια τοῦ λέγει: «Σύ ὦ τρισάθλιε, αἰχμαλωτισθείς εἰς τήν ψυχοφθόρον κοινωνἰαν τῆς αἱρέσεως καί διαμένων εἰς τό ὀλετήριον, ὡς πρέπει νά λεχθῆ, καί ὄχι Μοναστήριον, κομπάζεις ὅτι εἶσαι καλά! ... Ποῖον ναόν διετήρησας, ἀφοῦ ἐμίανας τόν ναόν τοῦ Θεοῦ πού εἶσαι σύ ὁ ἴδιος; Ποίους δέ ἀδελφούς διέσωσας, ἀφοῦ κατεστράφησαν διά τῆς ὀλεθρίας σου κοινωνίας μετά τῆς αἱρέσεως;». Δέν νομίζω, Σεβασμιώτατε, νά εἶναι μικρότερος ὁ «ὀλετήρ» τῶν βλασφημιῶν τοῦ «Πειραιῶς» καί τῶν ὁμοφρόνων του κατά τῆς ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς ‘Αποστολικῆς των Διαδοχῆς, ἀλλά καί γενικώτερον κατά τῆς ὀρθοδόξου δογματικῆς διδασκαλίας; Ὁ ἴδιος Ἅγιος Πατήρ εἰς ἄλλην περίπτωσιν γράφει: «Καἰ τώρα ἄκουσέ με, τιμιώτατε πάτερ, νά ὁμιλήσω πιό ἐλεύθερα. Δέν τυγχάνει ἐκτός εὐθύνης, τό νά συλληφθῆς ἀπό ἀνθρώπους τοῦ βασιλέως, καί νά παραμείνης παρά ταῦτα ἐλεύθερος....». Ὅπως ἀκριβῶς συνέβη τό 1974, ὅτε ὁ πολύς τότε Πειραιῶς κ. Νικόλαος, ἄν καί ἐμηνύθη ὑπό τοῦ τότε νεοημερολογίτου «Πειραιῶς» Χρυσοστόμου Ταβλαρουδάκη «ἐπί ἀντιποιήσει ἐκκλησιαστικοῦ ἀξιώματος», ὄχι μόνον δέν ἐδιώχθη, ἀλλά καί ἠθωώθη καί ἀνεγνωρίσθη ὡς «Κανονικός παλαιοημερολογίτης Ἐπίσκοπος», διότι ἀπεδέχθη ὅτι τό 1937 ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης προεκάλεσε σχίσμα καί ἵδρυσε μίαν δευτέραν ‘Εκκλησίαν Παλαιοημερολογιτῶν, καί ὅτι τοῦτο, ὅπως καί ἡ ‘Αποστολική του Διαδοχή, «ἐθεραπεύθη» διά τῆς κατά τό 1971 «χειροθεσίας» ὡς ἐπί σχισματικοῦ!... Δέν δύναμαι παρά νά ἐμπτύσω τρίς εἰς τά τοιαῦτα ὑπαγορεύματα τοῦ διαβόλου καί νά τά παραδώσω εἰς τό ἀνάθεμα. Καί προηγουμένως ὁ Ἅγιος λέγει: «Ἐάν ἡ ὁσιότης σου οὐδέν ἔπαθε ἐκ τῶν ἀνωτέρω (τῶν βασάνων δηλαδή εἰς τά ὁποῖα ὑπεβάλοντο οἱ πιστοί), μετά τήν σύλληψιν, συγχώρα με, ἀλλά ἐπλανήθης ἀδελφέ. Καί μή μοῦ δικαιολογεῖσαι ὅτι διατηρεῖς ἀσφαλεῖς τάς ἐκκλησίας καί τάς ἁγιογραφίας τῶν ναῶν, ὡς καί τό μνημόσυνον τοῦ Πατριάρχου. Τά παρόμοια καί ἄλλοι πεπτωκότες φλυαροῦσιν. Τά ἀνωτέρω δέν δύνανται νά διατηρηθοῦν, ἐκτός ἐάν ἐγένετο προδοσία τῆς ὀρθοδόξου ὁμολογίας. Διότι σέ παρακαλῶ ποία ἡ ὠφέλεια, ὅταν ἐμεῖς πού λεγόμεθα καί εἴμεθα ναός τοῦ Θεοῦ, ἔχουμε καταστραφεῖ (διά τῆς μή ὁμολογίας) μέ τό νά περιποιούμεθα ἀψύχους ναούς... Ἀλλοίμονον, ἄλλοι νά ἀποθνήσκουν, ἄλλοι νά ἐξορίζωνται, ἄλλοι νά μαστιγώνωνται, ἄλλοι νά φυλακίζωνται, ἄλλους νά φιλοξενοῦν τά ὅρη, αἱ ἐρημίαι, οἱ βράχοι καί τά σπήλαια, καί ἐμεῖς διαμένοντες στά σπίτια μας νά νομίζωμεν ὅτι θά παραμείνωμεν ἀβλαβεῖς;... Ταῦτα εἶπον ἀπό ἀγάπην πρός σέ καί ὡς ὐπενθύμισιν, ὅτι οἱ τά τοιαῦτα πράττοντες εἶναι ἄξιοι τιμωρίας» (P.G. 99, 1365). Σεβασμιώτατε, ἀδελφέ, πρόσχωμεν! Ὁ ἴδιος ἅγιος (Θεόδωρος ὁ Στουδίτης), γράφει δι’ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς: «Ἐχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ, ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτοις κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῆ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο». (P.G. 99. 1049 Α). Καί ἀλλοῦ λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Δηλαδή: «Ἄλλοι μέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν τελείως, ἄλλοι δέ, καίτοι ἐσωτερικῶς δέν ἀσπάσθηκαν τήν κηρυττομένην κακοδοξίαν, συναπωλέσθησαν ὅμως μέ τούς λοιπούς λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας μετ’ αὐτῶν» (P.G. 99, 1164A). Ἄς ἀκούσωμεν, ὅμως, καί τήν σχετικήν διδασκαλίαν τοῦ ἁγίου Μάρκου τοῦ Εὐγενικοῦ: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διϊστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Καί ἀλλαχοῦ: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ, Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α). Ὁ ἴδιος Ἅγιος (Μάρκος ὁ Εὐγενικός) εἰς ‘Εγκύκλιόν του, ὤν ἐξόριστος γράφει: «Ἀλλ’ ὁ λόγος τοῦ Θεοῦ καί ἡ τῆς ἀληθείας δύναμις οὐ δέδεται... οἱ περισσότεροι τῶν ἀδελφῶν θαρροῦντες εἰς τήν ἐξορία μου... ἐκδιώκουν τούς παραβάτας τῆς ὀρθῆς πίστεως ὡς καθάρματα, μήτε συλλειτουργεῖν αὐτοῖς ἀνεχόμενοι, μήτε μνημονεύοντες ὅλως αὐτῶν ὡς χριστιανῶν». Καί μάλιστα οὔτε εἰς τήν κηδείαν του ἤθελε νά παρευρεθοῦν. Ὁ ἴδιος προέτρεπεν τούς ὀρθοδόξους νά ἀποφεύγουν τήν κοινωνίαν μετά τῶν αἱρετικῶν, διότι οὕτω διασφαλίζουν τήν κοινωνίαν των μετά τοῦ Θεοῦ: «Πέπεισμαι γάρ ἀκριβῶς, ὅτι ὅσον ἀποδιϊσταμαι τούτου (τοῦ Πατριάρχου) καί τῶν τοιούτων, ἐγγίζω τῶ Θεῶ καί πᾶσι τοῖς πιστοῖς καί ἁγίοις Πατράσι΄ καί ὥσπερ τούτου χωρίζομαι, οὕτως ἑνοῦμαι τῆ ἀληθεία καί τοῖς ἁγίοις» (P.G. 160, 536). Εἰς τήν ἰδίαν ‘Εγκύκλιον ἔλεγε: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων». Προηγουμένως ὅμως ἄλλοι μεγάλοι Πατέρες τῆς ‘Εκκλησίας, λέγουν καί διά τούς τότε καί δι’ ἡμᾶς σήμερον: Ὁ ἅγιος Κύριλλος Ἀλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)» (ΜΑΝΣΙ, 4, 1096). Ἐπίσης ὁ Μέγας ‘Αθανάσιος ἐπισημαίνει τόν κίνδυνο νά κολασθοῦν ὅσοι ἀκολουθοῦν ‘Επισκόπους ἤ πρεσβυτέρους, οἱ ὁποῖοι «κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζουν τόν λαόν». Ἰδού τί προτείνει εἰς τούς χριστιανούς οἱ ὁποῖοι θέλουν νά μείνουν ὀρθόδοξοι: «’Εάν ὁ ‘Επίσκοπος ἤ ὁ πρεσβύτερος, οἱ ὄντες ὀφθαλμοί τῆς Ἐκκλησίας, κακῶς ἀναστρέφονται καί σκανδαλίζωσι τόν λαόν, χρή (πρέπει) αὐτούς ἐκβάλλεσθαι. Συμφέρον γάρ ἄνευ αὐτῶν συναθροίζεσθαι εἰς εὐκτήριον οἶκον, ἤ μετ’ αὐτῶν ἐμβληθῆναι, ὡς μετά Ἄννα καί Καϊάφα, εἰς τήν γέενναν τοῦ πυρός» (ΒΕΠΕΣ 33, 199). Καί ὁ Μέγας Βασίλειος, ἰδού τί ἐπισημαίνει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95). Ἀσφαλῶς δέν πρέπει νά μᾶς διαφεύγη, ὅτι πρός τήν διδασκαλίαν τῶν ἐνδεικτικῶς ἀναφερθέντων Ἁγίων Πατέρων συνάδουν ἀπολύτως καί οἱ Κανόνες τῶν Τοπικῶν καί Οἱκουμενικῶν Συνόδων. Συγκεκριμένως ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Ἁγίας Συνόδου (341), διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις τῶν Ἐπισκόπων ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτον ἀκοινώνητον εἶναι ὡς ἄν συγχέοντα τόν Κανόνα τῆς Ἐκκλησίας». (Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176), τό δέ Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου (783): «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325). ‘Αντιλαμβανόμεθα, Σεβ/τε, ὅτι τά ἀνωτέρω δέν ἰσχύουν μόνον διά τούς τότε Εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο γενικῶς τήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά καί διά τούς νεωτέρους Εἰκονομάχους, τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἠρνήθησαν, κατεδίκασαν καί ἀναθεμάτισαν μάλιστα τήν διδασκαλία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά συγκεκριμένας ὀρθοδόξους (Βυζαντινάς) Εἰκόνας. Τοῦτο ἰσχύει ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον καί διά τήν περί τόν κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδον, διότι ἀποδεδειγμένως ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» καί τοῦ ἰδίου προσωπικῶς (τοῦ κ. Νικολάου) καί τῆς περί αὐτόν ψευδοσυνόδου εἶναι ἡ αὐτή μέ τήν «ΒΛΑΣΦΗΜΙΑΝ» τῶν ΠΕΝΤΕ πρώην Μητροπολιτῶν, ἐνῶ προχωροῦν καί εἰς Ἐκκλησιομαχίαν καί βλασφημίαν κατά τῆς Ἀποστολικῆς των Διαδοχῆς. Χαρακτηριστικώτερος ὅλων, ἐν προκειμένω εἶναι ὁ ΙΕ Κανών τῆς ΑΒ Ἁγίας Συνόδου (861), ὁ ὁποῖος διαγορεύει: «Οἱ γάρ δι’ αἵρεσιν τινά παρα τῶν Ἁγίων Συνόδων ἤ Πατέρων κατεγνωσμένην, τῆς πρός τόν Πρόεδρον κοινωνίας ἑαυτούς διαστέλλοντες .... οἱ τοιοῦτοι ... οὐ μόνον τῆ κανονικῆ ἐπιτιμήσει οὐχ ὑπόκεινται, πρό Συνοδικῆς διαγνώμης, ἑαυτούς τῆς πρός τόν καλούμενον Ἐπίσκοπον κοινωνίας ἀποτειχίζονται, ἀλλά καί τῆς πρεπούσης τιμῆς τοῖς ὀρθοδόξοις ἀξιωθήσονται. Οὐ γάρ Ἐπισκόπων, ἀλλά ψευδεπισκόπων καί ψευδοδιδασκάλων κατέγνωσαν, καί οὐ σχίσματι τήν ἕνωσιν τῆς Ἐκκλησίας κατέτεμον, ἀλλά σχισμάτων καί μερισμῶν τήν Ἐκκλησίαν ἐσπούδασαν ρύσασθαι». Κατά τήν ἑρμηνείαν τοῦ ἱεροῦ Νικοδήμου «...Οἱ χωριζόμενοι (ἀπό τῶν αἱρετικῶν), ὄχι μόνον διά τόν χωρισμόν δέν καταδικάζονται, ἀλλά καί τιμῆς τῆς πρεπούσης, ὡς ὀρθόδοξοι, εἶναι ἄξιοι, ἐπειδή, ὄχι σχίσμα ἐπροξένησαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν μέ τόν χωρισμόν αὐτόν, ἀλλά μᾶλλον ἠλευθέρωσαν τήν ‘Εκκλησίαν ἀπό τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν τῶν ψευδεπισκόπων αὐτῶν» (Πηδάλιον τῆς νοητῆς νηός, Ἔκδοσις ‘Αστέρος, σελ. 358). Τέλος οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, τό 1272, ἀπευθυνόμενοι πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον, ὁ ὁποῖος ἤθελε νά τούς ἐπιβάλη τό μνημόσυνον τοῦ λατινοφρονήσαντος Πατριάχρου ‘Ιωάννου Βέκκου γράφουν::«Καί πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐτόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399). Καί τελειώνω μέ τά πολύ χαρακτηριστικά – προφητικά λόγια τοῦ στάρετς ‘Ανατολίου ἀπό τήν Ὄπτινα τῆς Ρωσίας (+1927), ὁ ὁποῖος προλέγει μέ ἐξαιρετική σαφήνειαν περί τῶν συμβαινόντων εἰς τάς ἡμέρας μας: «Θά ἐξαπλωθοῦν παντοῦ αἱρέσεις... Ὀλίγοι θά ἀντιληφθοῦν τήν πανουργία τοῦ ἐχθροῦ.... Οἱ αἱρετικοί θά πάρουν τήν ἐξουσία στά χέρια τους.... Θά τοποθετήσουν παντοῦ δικούς τους ὑπηρέτας Θά μεταχειρίζωνται βίαν... Οἱ μονάζοντες θά καταπιέζωνται καί ὅσοι θά εἶναι συνδεδεμένοι μέ τά ὑλικά θά ὑποταχθοῦν στούς αἱρετικούς... Οἱ δαίμονες διά τῆς αἱρέσεως θά εἰσέρχωνται εἰς τά Μοναστήρια, τά ὁποῖα θά παραμείνουν μόνον τοῖχοι, ἡ χάρις θά ἔχει φύγει ...» (Ὁλόκληρος ἡ μικρή μέν, ἀλλά πολύ μεγάλη σέ νόημα ἐπιστολή τοῦ Στάρετς ‘Ανατολίου τῆς Ὄπτινα ἐδημοσιεύθη εἰς τό «ΓΝΩΣΕΣΘΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑΝ, τεῦχος 7, Ὀκτ. 2005) . Ταῦτα, ὡς πολύ καλῶς ὅλοι γνωρίζομεν, εἶπον ἐν Πνεύματι «Αγίῳ, ὁμοφώνως οἱ Ἅγιοι Πατέρες, ὄχι μόνον διά τούς τότε, ἀλλά καί δι’ ἡμᾶς σήμερον, διό ἐπάναγκες, πάση θυσία, νά διαφυλάξωμεν καί ἡμεῖς ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ τήν «ΚΑΛΗΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ», ἤτοι τήν Ἐκκλησιολογίαν τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, καί τήν μετ’ αὐτῆς ἀδιασπάστως καί ἀδιαρρήκτως συνηνωμένην ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ, ἄνευ τῶν ὁποίων δέν νοεῖται ὅτι εὑρισκόμεθα ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ Ὁμολογητής ὀρθώτατα ταυτίζει τρόπον τινά τήν Ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν πρός τήν Καθολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν: «Καθολικήν Ἐκκλησίαν, τήν ὀρθήν καί σωτήριον τῆς εἰς αὐτόν πίστεως ὁμολογίαν... ὁ τῶν ὅλων εἶναι Θεός ἀπεφήνατο» (P.G. 90, 132). Ἄς προβληματισθῶμεν, ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί τέκνα ἐν Κυρίω πνευματικά. ‘Ας προβληματισθῶμεν, ἵνα μή εὑρεθῶμεν, ὅ μή γένοιτο, μεταξύ ἐκείνων, οἱ ὁποῖοι ἔστω καί ἄν «δέν ἐναυάγησαν περί τήν πίστιν», «συναπωλέθησαν» ὅμως μετά τῶν ἀρνητῶν, «λόγω τῆς ἐκκλησιαστικῆς κοινωνίας» μετ’ αὐτῶν. Καί ἐπιτρέψτε μου, ὡς ἐκ περισσοῦ, νά σᾶς γνωρίσω, ὅτι μέ αὐτόν τόν προβληματισμόν, ἀλλά καί μέ δεδομένον τό γεγονός, καθ΄ ὅ, οἱ περί τόν κ. Νικόλαον πρώην ἐν Χριστῶ Ἀδελφοί καί Πατέρες διά πολλοστήν φοράν ἠρνήθησαν νά ἀνανήψουν καί δέν ἐδέχθησαν νά παρακ αθήσωμεν, Κανονικῶς καί ‘Ορθοδόξως, εἰς κοινήν συνεδρίασιν, ΕΘΕΩΡΗΣΑ ΕΠΙΤΑΚΤΙΚΩΤΕΡΟΝ ΤΟ ΚΑΘΗΚΟΝ ΚΑΙ ΤΟ ΧΡΕΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΗΣ ΙΣΤΟΡΙΑΣ, ΝΑ ΠΡΟΧΩΡΗΣΩ, ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟΣ ΑΡΧΙΕΡΕΥΣ, μετά τοῦ ἐμμεἰναντος ἐν τῆ Ὁμολογία πιστοῦ ἱεροῦ Κλήρου καί Λαοῦ ἐν Ἑλλάδι, Ρωσία, Αὐστραλία, Καναδᾶ καί ὅπου γῆς, ἤτοι μετά «μικροῦ ποιμνίου», ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΗΣ ΔΙΑΚΟΝΙΑΣ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. Κατόπιν τῶν ἀνωτέρω φιλαδέλφως καί ἐν ὀνόματι τῆς ‘Ορθοδοξίας, ἡ ἐλαχιστότης μου ποιεῖ ἜΚΚΛΗΣΙΝ, ὅπως καί ὅσοι ἐξ ὑμῶν ἀκόμη δέν τό ἐπράξατε, ἀλλά κοινωνε[πιτε μετ’ αὐτῶν, νά διακηρύξετε τήν γνησίαν ὀρθόδοξον Ὁμολογίαν μετά τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, νά καταδικάσετε τάς κατ’ αὐτῶν βλασφημίας τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου καί τῆς ὑπ’ αὐτόν ψευδοσυνόδου καί διακόψητε πᾶσαν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, ὡς ἐκτός ‘Εκκλησίας ὄντων, διά τάς βλασφημίας των καί ‘Εκκλησιομαχίας, ὥστε νά βαδίσωμεν μέ συνέπειαν τόν Γολγοθᾶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί ἀς εἴμεθα βέβαιοι ὅτι Κύριος ὁ Θεός πολεμήσει ὑπέρ τῆς Ἁγίας Του Ἐκκλησίας, καί ταύτην, δεινῶς σήμερον χειμαζομένην, ἀναδείξη καί πάλιν Νικῶσαν. Ἄλλως δέν δυνάμεθα νά σᾶς παρέχωμεν τά μυστήρια τῆς Ἐκκλησίας. Διατελῶ ἐν ἀγάπη Χριστοῦ καί μετ’ εὐχῶν Ὁ ἐλάχιστος ἐν ‘Επισκόποις + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΑΠΟ ΤΗΝ ΖΩΗΝ ΚΑΙ ΤΟ ΕΡΓΟΝ ΤΟΥ ΑΟΙΔΙΜΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΜΑΤΘΑΙΟΥ!

 

 <<...Εις ασκητής του Αγίου Όρους εις Ιερομόναχος, εις Επίσκοπος και κατόπιν Πρωθιεράρχης, ηδυνήθη δια της Πίστεως να στηρίξη όσα η σχισματική Ιεραρχία της Εκκλησίας της Ελλάδος, δια της επαράτου και πραξικοπηματικώ τω τρόπω εισαγωγής της καινοτομίας του νέου παπικού ημερολογίου, επεχείρησε να συντρίψη...>>.

Αρχιεπίσκοπος κ. Ανδρέας (9.7.80)

* * *

 Το 1910 ο Άγιος Νεκτάριος χειροθετεί εις Αρχιμανδρίτην - τον αείμνηστον Πρωθιεράρχην των Γ.Ο.Χ. κ. Ματθαίον - του χαρίζει και το επιγονάτιόν του, το οποίον και διατηρείται, εις το Δεσποτικόν της Ιεράς Μονής των Εισοδίων της Θεοτόκου, εις Κερατέαν της Αττικής.

* * *

 Αρχάς του 1911, μεταβαίνει δια δευτέραν φοράν εις Ιεροσόλυμα μέσω Κωνσταντινουπόλεως και Σμύρνης. Εις την ωραίαν της Ιωνίας πρωτεύουσαν, ο Άγιος ημών πατήρ, γνωρίζει άνδρα περιφανή και εθνοπρεπέστατον, τον Μητροπολίτην Σμύρνης Χρυσόστομον Καλαφάτην. Και το οξύ βλέμμα του Εθνομάρτυρος, ανακαλύπτει κοιτάσματα απέφθου χρυσού εις την καρδίαν του Ματθαίου, δι' ο και παρακαλεί αυτόν να παραμείνη πλησίον του. Ζητεί να υπηρετήση μτ' αυτού.

* * *

 Εις το Άγιον Όρος, ότε ησκήτευεν ο ακαταμάχητος ηγέτης της Ορθοδοξίας, ιατρός και εκ των κορυφαίων μοναχών αυτού, Αθανάσιος Καμπανάος, απεκάλει αυτόν <<Πρύτανιν της Μοναχικής Πολιτείας>>.

* * *

 <<... τον Σατανάν επάταξε, την σάρκα ηχρήστευσε, τον Ασκητισμόν διεκόσμησε, τον Θεόν μεγάλως εδόξασε, την Ορθοδοξίαν ελάμπρυνε και την Εκκλησίαν των Γ.Ο.Χ. της Ελλάδος εκπάγλως ανύψωσεν. Κλήρον και λαόν, πνευματικά αυτού τέκνα κατέστησε και πάσαν συλλήβδην, την αρετήν και θεοσέβειαν ωκειώθη και εδίδαξε...>>.

+Πρωθιερεύς Ευγένιος Τόμπρος (Αύγουστος 1963)

* * *

 <<... κατά τον Α΄ Κανόνα του Μεγ. Βασιλείου καθορίσαι οφείλομεν της δι' αναχρίσεως μεν προσέλευσιν εις την Γνησίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού Εκκλησίαν των εν τω σχίσματι βαπτισθέντων παιδίων, συμφώνως τω προρρηθέντι Κανόνι, δια λιβέλλου δε των εν ηλικία όντων Χριστιανών, διδάξαι τους πιστούς εν τη αυτή εγκυκλίω ότι απέχειν οφείλουσι της συμπροσευχής και συμμετοχής αυτών εις πάσαν ιεροτελεστίαν των σχισματοαιρετικών ιερέων και νεωτεροποιών κληρικών, συμφώνως προς τον (Λγ΄) 33ον Κανόνα της Λαοδικείας Αγίας Συνόδου...>>.

( Εγκύκλιος του Επισκόπου Βρεσθένης Ματθαίου της 5)18 Σεπτ. 1937).

* * *

 <<... Εάν παρά πάσαν ελπίδα η Ι. Σύνοδος δεν ήθελε κάμει αποδεκτούς τους όρους της προτάσεώς μου, συμφώνως προς τας διατάξεις των Θείων και Ιερών Κανόνων, αλλ΄ ήθελεν επειμείνει εις την δια την από 8)21 Ιουνίου ε.ε. εξαγγελθείσαν δι΄ εγκυκλίου της λύπην του σοβαρωτάτου της αναμυρώσεως ζητήματος, μη δυνάμενος να φέρω το βάρος μίας τοιαύτης αποφάσεως, θεωρώ εμαυτόν υποχρεωμένον, ως Ορθόδοξος Αρχιερεύς, να διακόψω μεθ΄ Υμών πάσαν σχέσιν, ίνα μη ευρεθώ ένοχος κατά την φοβεράν ημέραν της Κρίσεως, ως περιφρονήσας τους Θείους και Ιερούς Κανόνας...>>.

(Από την εγκύκλιον του Αοιδίμου προς τους Εκπεσόντας Αρχιερείς του πρώην Φλωρίνης της 16)29 Ιουνίου 1937).

* * * 

 <<... Όσοι δε είναι ικανοί και μετέρχονται το διαβολικόν και παράνομον έργον της φραμασονίας, και όσοι ακολουθούσι τη φρενοβλαβεία και τη πλάνη αυτών να είναι αφορισμένοι και κατηραμένοι παρά Πατρός, Υιού και Αγίου Πνεύματος, είησαν δε μετά θάνατον ασυγχώρητοι, αδιάλυτοι και τυμπανιαίοι...>>.

 (Από τον αφορισμόν της Μασονίας από τον Αρχιεπίσκοπον Ματθαίον και την περί αυτού Ιεράν Σύνοδον την 25ην Νοεμβρίου 1949. Μετ΄ ολίγον η Μασονία άρχισε τον εξοντωτικών, κακοήθη, βλάσφημον, συκοφαντικόν διωγμόν εναντίον πρώτον της Σεβασμίας Μονής Κερατέας και εν συνεχεία ολοκλήρου της Ορθοδοξίας. Η μασονία είναι ιδιαιτέρως εκδικητική εις όσους την θίξουν).

* * *

 <<Αίφνης νέφος διέζωσε τους συμπαθείς οφθαλμούς του και ψίθυρος εξήλθε των χειλέων του ως προσευχή. Περιέσφιξεν εις το στήθος την προσφιλή του εικόνα του Αγίου Μηνά, ηυλόγησε τους περιεστώτας και παρέδωκεν εις τον Κύριον, ησύχως και πράως, την αγίαν ψυχήν του. Εξεδήμησεν οσίως εις ηλικίαν ετών ενενήκοντα. Υπογραμμόν αφήνων Πατρός ανεπαναλήπτου, ηγήτορος χριστοφιλούς, Αρχιερέως Οσίου και θεολήπτου. Την εσπέραν της 14ης Μαΐου 1950, έδυσεν ο νοητός ήλιος της Ορθοδοξίας. Αλλά η ανταύγεια αυτού ουδέποτε θα εξαλειφθή από των πυλών του ορίζοντος...>>.

(Από τον Βίον Του, τον οποίον συνέγραψε ο αείμνηστος πατήρ. Ευγένιος Τόμπρος).

* * *

 <<... Εγώ μεν τώρα, ω τέκνα μου υπάγω εις τον Θεόν και Ουράνιον Πατέρα και ο καιρός της αναχωρήσεώς μου εκ της παρούσης ζωής έφθασεν εις ολίγας ημέρας. Σεις δε παρακαλώ, εν όσω έχετε καιρόν, πρέπει να φροντίσετε δια την σωτηρίαν της πολυτίμου και αθανάτου ψυχής σας, ηξεύροντας κάλλιστα, ότι μετά την παρούσαν ζωήν, δεν ισχύει εις ουδέν η μετάνοια, αλλ΄ εδώ είναι ο καιρός των αγώνων, εκεί δε ο καιρός της πληρωμής και των στεφάνων.
 Γνωρίζετε δε, ότι τα χαροποιά του παρόντος κόσμου γλυκαίνουν και χαροποιούν εις ολίγον καιρόν την αίσθησιν μόνον, και ευθύς φθείρονται και χάνονται, αλλ΄ η ευφροσύνη και χαρά των μελλόντων είναι αιώνιος και παντοτεινή...>>.

(Εκ της Πνευματικής του Διαθήκης της 30 Ιαν. 1950)

ΔΙΑΤΙ ΚΑΙ ΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑΖΩΜΑΙ

ΔΙΑΤΙ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΗΓΑΙΝΟΥΝ

ΟΙ ΧΡΙΣΤΙΑΝΟΙ ΕΙΣ ΤΗΝ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΝ ΤΟΥ ΧΡΙΣΤΟΥ

 Α) Η Εκκλησία είναι η νοητή τράπεζα των πεινασμένων και η νοητή βρύσις των διψασμένων.

 Πρέπει αδελφοί μου Χριστιανοί, να πηγαίνετε με προθυμίαν εις την Εκκλησίαν του Χριστού διότι, καθώς οι πεινασμένοι και οι διψασμένοι έχουν ανάγκην από την αισθητήν τράπεζαν και από την αισθητήν βρύσιν, δια να φάγουν και να πίουν, δια να διώξουν την πείναν και την δίψαν των, έτσι και εσείς οι Χριστιανοί, είσθε πεινασμένοι τόσον από τον αθάνατον άρτον, ο οποίος είναι το ζωοποιόν Σώμα του Κυρίου ημών, όσον και από τον νοητόν άρτον, ο οποίος είναι ο λόγος του Θεού και η διδασκαλία Του, καθώς λέγει ο Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος: <<Άρτος εστίν ο λόγος του Θεού, ω ψυχαί τρέφονται Θεόν πεινώσαι>>.
 Δηλαδή: Ο λόγος του Θεού είναι άρτος, με τον οποίον τρέφονται αι πεινασμέναι ψυχαί.
 Και είσθε διψασμένοι τόσον από το αθάνατον ποτόν, το οποίον είναι το ζωοποιόν αίμα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, όσον και από το νοητόν ποτόν, το οποίον είναι το νάμα του Θείου λόγου και της διδασκαλίας Του.
 Δια τούτο λοιπόν και εσείς, οι πεινασμένοι και διψασμένοι Χριστιανοί, να φροντίζετε να πηγαίνετε εις την Αγίαν Εκκλησίαν, δια να παρηγορήτε την πείναν σας από την μυστικήν και Αγίαν Τράπεζαν του Σώματος του Κυρίου, και του θείου λόγου, και να ευχαριστήτε την δίψαν σας από το ζωήρρυτον Αίμα του Κυρίου, και από τα νάματα της διδασκαλίας των θείων γραφών, τα οποία αναβλύζουν εις την Εκκλησίαν του Χριστού.
 Διότι εάν δεν πηγαίνετε εις την Εκκλησίαν δια να λαμβάνετε αυτά τα αθάνατα και ζωοποιά φαγητά και ποτά, βεβαίως θα αδυνατίσετε ψυχικώς και θα αποθάνετε, κατά τον λόγον του Κυρίου:
 <<Εάν μη φάγητε την σάρκα του υιού του ανθρώπου και πίητε αυτού το αίμα ούκ έχετε ζωήν εν εαυτοίς.(Ιωάν. ς'. 53).>>
 Δια τα αγαθά αυτά, (τον άρτον και τον οίνον δηλαδή), τα οποία ευρίσκονται εις την Αγίαν Εκκλησίαν του Θεού, προεφήτευσεν ο Θείος Δαυίδ λέγων:
 <<Πλησθησόμεθα εν τοις αγαθοίς του οίκου σου. Άγιος ο Ναός σου, θαυμαστος εν δικαιοσύνη (Ψαλ. ξδ'.5)>>
 Δηλαδή: Θα χορτάσωμε ψυχικώς από τα αγαθά και τας ευλογίας του οίκου σου. Διότι είναι Άγιος ο Ναός Σου και θαυμαστός ένεκα της δικαιοσύνης Σου η οποία υπάρχει εις αυτόν.
 Αλλά και ο προφήτης Ιωήλ, ο οποίος προεφήτευσε περί του ύδατος της θείας δικαιοσύνης το οποίον αναβλύζει από την Αγίαν Εκκλησίαν και ποτίζει τους Χριστιανούς οι οποίοι είναι ξηροί και άκαρποι ωσάν τον σχοίνον, λέγει:
 <<Και έσται εν τη ημέρα εκείνη πηγή εξ οίκου Κυρίου, εξελεύσεται και ποτιεί τον χειμάρουν των σχοίνων (Ιωάν. γ'.18).

 Β) Η εκκλησία είναι κιβωτός της σωτηρίας μας

 Είναι ανάγκη οι Χριστιανοί να πηγαίνουν εις την Εκκλησίαν, διότι η Εκκλησία είναι η κιβωτός της σωτηρίας μας.
 Όπως εις τον καιρόν του κατακλυσμού, όσοι άνθρωποι και ζώα εισήλθον εις την Κιβωτόν εσώθησαν, όσοι όμως έμειναν έξω από αυτήν επνίγησαν και αφανίσθησαν, το ίδιο συμβαίνει και με τους Χριστιανούς σήμερον. Όσοι από αυτούς πηγαίνουν εις την Αγίαν Εκκλησίαν και γίνονται πραγματικά μέλη της, λυτρώνονται από τον νοητόν κατακλυσμόν της αμαρτίας και των παθών. Όσοι όμως Χριστιανοί μένουν έξω από την Εκκλησίαν καταποντίζονται και αφανίζονται.
 Δια τούτο λέγει και ο Άγιος Χρυσόστομος:
 <<Των μελλόντων τύπος τα γενόμενα ην, οίον η Εκκλησία, η Κιβωτός. Ο Νώε, ο Χριστός. Η περιστερά, το πνεύμα το Άγιον. Το φύλλον της ελαίας, η φιλανθρωπία του Θεού. Αλλά τύπος εκείνα, ταύτα δε αλήθεια. Καθάπερ γαρ η Κιβωτός εν μέσω του πελάγους διέσωσε τους έσω όντας, ούτω και η Εκκλησία διασώζει τους πλανωμένους άπαντας (Αγ. Χρυσοστόμου, Λόγος εις τον σεισμόν και εις τον πλούσιον Λάζαρον). >> 

ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ - ΜΑΤΑΙΟΤΗΤΩΝ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΜΑΤΑΙΟΤΗΣ

 

 Αν αυτήν τη στιγμήν ξεσκεπάζαμε μια πλάκα ενός ευπρεπέστατου τάφου και βρισκόταν κάποιος να μας ομιλήση η πρώτη λέξις που θα έβγαζε θα ήτο ματαιότης.
  Άνθρωπε στάσου δύο λεπτά και πρόσεξε και μένα θα σου μιλήσω συμβουλές που είναι καλές για σένα.
  Με βλέπεις κόκκαλο γυμνό, μα δίχως φαντασία και λες δεν ήμουν τίποτα, δεν δίδεις σημασία.
  Μα κάποτε στα χρόνια μου είχα κι' εγώ το κάλλος και βάδιζα περήφανος σαν φουσκωμένος γάλος.
  Κι είχα κι' εγώ τη δόξα μου, σοφία του Σωκράτη, του Ηρακλή τη δύναμη, φήμη πολλή στα Κράτη.
  Είχα μαλλιά μεταξωτά και μάγουλα σαν μήλο και φρύδια που δεν βρίσκονταν σαν της ελιάς το φύλλο.
  Είχα καρδιά του λέοντος και μπράτσα σιδερένια, ακούραστα τα πόδια μου και στήθη μαρμαρένια.
  Είχα τη γλώσσα τ' αηδονιού, μάτια μαύρα και μερικοί μου λέγανε όλα μαζί που ταύρα.
 Γι' αυτό χαιρόμουνα πολύ πως ήμουν γης φάρος και με το νου λογάριαζα πως δεν υπάρχει χάρος.
  Μα ποτέ δεν κατάλαβα περάσανε τα χρόνια και φύγανε τα νιάτα μου σαν του Μαρτιού τα χιόνια.
  Το γλέντι κι' όλες οι χαρές περνούσαν τον αέρα κι' όλη η ζωή μου φάνηκε σαν νάτανε μια μέρα.
  Σαν ένοιωσα γεράματα θυμάμαι τα παλιά μου μου φάνηκε παράξενο ' άσπρισαν τα μαλλιά μου.
  Το φως από τα μάτια μου μικραίνει, λιγοστεύει κι' ο νους μου πως εγήρασα ακόμη δεν πιστεύει.
  Τα πόδια μου αδυνάτισαν, τα χέρια δεν κινούνται τα δόντια μου χαλάσανε κι' αυτά παραπονιούνται.
  Κατάλαβα τον θάνατο, σε λίγο τελειώνω και τότε βάζω μια φωνή με κλάματα και πόνο.
  Ποιός μάγος φέρνει τη ζωή και ποιο γιατρό να πάρω και ποιος μπορεί και δύναται που να νικά το χάρο;
  Θα του χαρίσω κτήματα και λίρες όσες θέλει αρκεί του χάρου το σπαθί να σπάση και τα βέλη.
  Κανείς δεν μ' αποκρίθηκε κανείς δεν μούπε ξέρει να μου γλυτώση τη ζωή και νειάτα να μου φέρη.
  Λοιπόν μια μέρα τ' Απριλιού 
   

Ο ΦΘΟΝΟΣ ΑΙΤΙΑ ΤΩΝ ΠΕΙΡΑΣΜΩΝ!

  Ο φθόνος κατά τον Άγιον Ιωάννην τον Δαμασκηνον είναι μία πικρία, είναι λύπη όπου έχει κάποιος δια το αγαθόν του πλησίον, το οποίον θεωρεί ως ιδικόν του κακόν, νομίζοντας ότι εκείνο το αγαθό σμικρύνει την ιδικήν του δόξαν και το όφελος και δι' αυτό λέγεται ο φθόνος λύπη του αλλοτρίου αγαθού.
 Ο φθόνος χαίρεται το κακόν του πλησίον, εφ' όσον αυξάνει από αυτό η ιδική του δόξα και ο έπαινος.
 Ο φιλόσοφος Αριστοτέλης λέγει ότι δύο τάξεις ανθρώπων έχουν υποδουλωθή εις αυτό το έγκλημα του φθόνου.
 Πρώτο οι φιλόδοξοι, οι οποίοι επιθυμούν να αποκτήσουν μεγάλην φήμην και όνομα και δεν υποφέρουν να τους υπερέχουν οι άλλοι, αλλά στενοχωρούνται με την δόξαν και τον έπαινον εκείνων διότι έτσι ελαττώνεται η ιδική τους δόξα.
 Δεύτερον οι μικρόψυχοι, οι οποίοι θεωρούν πολύ μεγάλα τα ξένα κατορθώματα, νομίζοντας ότι υστερούν από τους άλλους και δι' αυτό λυπούνται δια το καλόν τους.
 Ο φθόνος είναι μεγάλον ανόμημα, διότι είναι εναντίον της αγάπης, η οποία θέλει να χαιρώμεθα δια το αγαθόν και να λυπούμεθα δια το κακόν του πλησίον.

(Αμαρτωλών Σωτηρία)

ΔΙΗΓΗΜΑ ΦΡΙΚΗΣ!

Ακούσατε, όσοι και όσαις την σκωληκόβρωτον
σάρκα σας καλωπίζετε υπερηφανευόμενοι
και φρίξατε!

 Ένας ασκητής παρεκάλεσε τον Θεόν να του φανερώση πολλά μυστήρια, και βγαίνοντας από το κελλίον του να υπάγη εις μίαν χώραν, εις τον δρόμον όπου επήγαινεν σμίγει με έναν άγγελον, μα δεν τον εγνώρισεν ο ασκητής, ενόμισε πως ήτο άνθρωπος.
 Εις τον δρόμον απαντούν ένα άλογο ψώφιο, έπιασεν ο ασκητής την μύτην του, ο άγγελος τίποτε. Πηγαίνουν παρέκει απαντούν ένα βώδι ψώφιο, όπου εβρώμα. Πάλιν ο ασκητής πιάνει την μύτην του. Ο άγγελος τίποτε. Πηγαίνουν παρέκει απαντούν ένα σκύλον ψώφιον. Πιάνει ο ασκητής την μύτην, ο άγγελος τίποτε.
 Κοντά όπου ήθελον να φθάσουν εις την χώραν, ευρίσκουν μίαν κόρην πολύ ωραίαν, με στολίδια και φορέματα πολύτιμα.
 Τότε ο άγγελος έπιασε την μύτην του! Βλέποντας ο ασκητής του λέγει. Τι είσαι συ; Άγγελος, άνθρωπος ή διάβολος; Απαντήσαμε το ψώφιο άλογο όπου εβρωμούσε, δεν έπιασες τη μύτη σου, ομοίως και το βώδι και τον σκύλον και δεν είδα να πιάσης την μύτη σου, και τώρα που απαντήσαμε τέτοιαν ωραίαν κόρην έπιασες τη μύτη σου;
 Τότε φανερώνεται ο άγγελος και του λέγει. Πως κανένα πράγμα δεν βρωμά του Θεού περισσότερον ωσάν την υπερηφάνειαν, και λέγοντας τον λόγον έγεινεν άφαντος ο άγγελος.
 Ευθύς εγύρισεν ο ασκητής οπίσω εις το κελλίον του και έκλαιε δια τας αμαρτίας του, παρακαλών τον Θεόν να φυλάττη από τας παγίδας του διαβόλου και να μη τον ρίψη εις την υπερηφάνειαν και κολασθή.
 Σημ. Ας τ' ακούσουν οι υπερηφανευόμενοι και πονηρευόμενοι (ωσάν και εμένα) οίτινε εξολοθρευθήσονται. Και δη κακόμοιρες σεις όσαι γυναίκες στολίζεσθε σκανδαλωδώς ή φτιασιδώνεσθε δαιμονιωδώς καλωπιζόμεναι δια να μη δήτε πρόσωπον Θεού ποσώς αν δεν μετανοήσετε θερμώς.

(Εκ των διδαχών μακαρίου Κοσμά του Αιτωλού) 

ΕΥΧΗ ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΓΙΑΝ ΚΟΙΝΩΝΙΑΝ!

 

 Ω πανάγιε Σωτήρα μου, λογιάζω μέσα μου, τι λόγια να εύρω να σε χαιρετήσω, και ποίον χάρισμα να σε κάμω δια να σε ευχαριστήσω καθώς πρέπει. Αλλά τίποτε δεν ευρίσκω, όπου να είναι άξιον δια σε τον Θεόν και Πλάστην μου. Μόνον γίνομαι εξεστικός, πως εδόθη τούτο το μέγα μυστήριον εις εμέ τον ανάξιον. Ω μεγαλοδύναμε Θεέ, και Πλάστη μου, και Πατέρα μου αιώνιε, ευχαριστώ σοι, όπου με ηξίωσες να χορτάσω πολλάκις, ως και την σήμερον την Σάρκα, και το Αίμα σου. Χριστέ μου πολυέλεε, παρακαλώ σε να μην τιμωρηθώ ως ανάξιος, αλλά να συγχωρηθώ ωσάν μωρός και ανόητος. Καμέ, Δεσποτά μου, να μη λέιψη η χάρις σου ποτέ από εμέ. Δος μου ταύτας τας θεϊκάς αρετάς να τας έχω πίστη, ελπίδα, αγάπη, φρόνησιν, υπομονήν, παρθενίαν, ταπείνωσιν, καθαρότητα, και το περισσότερον φώτισιν, δια να γνωρίζω τα θελήματά σου, θέλησιν, δια να τα κάμνω δύναμιν δια να αντιστέκωμαι εις όλα τα κακά, όπου με πολεμούσι, και να στερεόνωμαι εις όλα τα καλά, όπου μου πρέπουσι, και σε αρέσκουσιν. Ω Θεέ μου λυπήσουμε, και μη με αφήσης να ξεπέσω πλέον εις τα πρώτα μου πταίσματα, διότι εγώ σε τάσσω πως είναι όλη μου η γνώμη και η θέλησις εις την εξουσίαν σου, και δεν θέλω φύγει πλέον ποτέ, με την βοήθειάν σου, από την υπακοήν σου. Αμήν.
 Κύριε Ιησού Χριστέ ο Θεός ημών, ο εκ των πατρικών κόλπων κατελθών εν τη γαστρί της Αειπαρθένου και Θεοτόκου Μαρίας, και σάρκα λαβών και γενόμενος άνθρωπος, ίνα σώσης εμέ τον ταλαίπωρον άνθρωπον, και σταυρωθείς, και παθών, και ταφείς, και αναστάς τριήμερος, και αναληφθείς εις τους Ουρανούς, και εν δεξιά καθήμενος του Θεού και Πατρός και μέλλων ελθείν κρίναι ζώντας και νεκρούς, μη με εγκαταλίπης από της απείρου ελεημοσύνης σου, φύλαξόν με υπό την σκέπην των πτερύγων σου, στήριξον τον φόβον σου εις την καρδίαν μου, καθήλωσον εκ του φόβου σου τας σάρκας μου, ελέησόν με κατά το μέγα σου έλεος, αξίωσόν με της Ουρανίας σου Βασιλείας, λύτρωσαί με από πάσης αδικίας, από πάσης συκοφαντίας, από πάσης πλεονεξίας, από πάσης έριδος, από παντός ανιέρου συμβεβηκότος, κατάπεμψόν μοι Άγγελον ειρήνης, πιστόν οδηγόν, φύλακα της ψυχής και του σώματός μου, εξελού με από ανθρώπου πονηρού και από ανδρός αδίκου και δολίου, και ρύσαι με πρεσβείαις της Θεοτόκου και πάντων των απ' αιώνος σου ευαρεστησάντων. Αμήν.
 Κύριε ο Θεός μου, η γλυκεία ελπίς και αψευδής επαγγελία και φύλαξις των ελπιζόντων εις Σε, ίδε την συντριβήν της καρδίας μου με όμμα ευμενές και ίλεον και μη με εγκαταλίπης, αλλά δυνάμωσόν με να φυλάξω την ορθήν πίστιν και καλήν ομολογίαν μου έως της τελευταίας μου αναπνοής. Επίβλεψον επ' εμέ και ελέησόν με, και από πάσης σατανικής ενεργείας αβλαβή διαφύλαξον. Ναι Βασιλεύ Ουράνιε, ότι η ψυχή μου καίετε εις τον πόθον σου ως διψασμένος οδοιπόρος την ώραν του καύματος. Δυνάμωσόν με Δέσποτα να σου θυσιάσω όλον τον εαυτόν μου εις την αγάπην σου, ότι Συ ει βοηθός αήττητος και Θεός ελεήμων ον ευλογεί και δοξάζει πάσα η κτίσις εις τους αιώνας.