ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ

ΓΡΗΓΟΡΕΙΤΕ ΚΑΙ ΠΡΟΣΕΥΧΕΣΘΕ Ἀδελφοί, ἀγωνισθεῖτε καί μή ἀμελήσετε τή σωτηρία σας (Ἑβρ. 2:3). Νά ἐγκρατευόμαστε καί νά γρηγοροῦμε συνέχεια, διότι λέγει, “γρηγορεῖτε καὶ προσεύχεσθε, ἵνα μὴ εἰσέλθητε εἰς πειρασμόν” (Ματθ. 26:41). Ὅσοι ἀπαρνοῦνται τά ἐγκόσμια δέν ἔχουν δικό τους θέλημα, ἀλλά κρατοῦν στήν κορυφή τήν ταπεινοφροσύνη καί τήν ὑπακοή, περιμένουν καί μεριμνοῦν πάντοτε γιά τήν ὥρα τοῦ θανάτου καί τή φοβερή ἡμέρα τῆς κρίσεως. Φοβοῦνται τήν ἀπειλή τοῦ αἰωνίου πυρός καί ποθοῦν τή δόξα τῆς βασιλείας τῶν οὐρανῶν» Βίος Ὁσίου Θεοκτίστου (+3 Σεπτ. 468)

ΛΙΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ Η ΘΕΩΡΙΑ ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ

ΛΙΑΝ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΤΙΚΗ ΚΑΙ ΣΦΟΔΡΑ ΒΛΑΣΦΗΜΟΣ Η ΘΕΩΡΙΑ ΟΤΙ Η ΑΓΑΠΗ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΩ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΙΕΡΟΥΣ ΚΑΝΟΝΑΣ Περί της αξίας των θείων και Ιερών Κανόνων Τὸ παρακάτω ἀνθολόγιο ἀποτελεῖται ἀπὸ ἱεροὺς Κανόνες καὶ ἀποσπάσματα πρακτικῶν ἱερῶν Συνόδων, Τοπικῶν καὶ Οἰκουμενικῶν, ἀπὸ ἱερόσοφες γνῶμες Ἁγίων Πατέρων καὶ κανονολόγων τοῦ Βυζαντίου καὶ βυζαντινοὺς βασιλικοὺς νόμους, ὅλα σχετικῶς μὲ τὸ ἀπαράμιλλο κῦρος καὶ τὸ “ἀπαραχάρακτον καὶ ἀναλλοίωτον” τῶν ἱερῶν Κανόνων. Στὸ μεγαλύτερο μέρος του βασίζεται στὴ συλλογὴ τέτοιων γνωμῶν ποὺ ἐνσωμάτωσε ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης στὴν εἰσαγωγὴ τοῦ «Πηδαλίου» του, ἀλλὰ προσθέσαμε καὶ ἄλλες ἐντοπίζοντας, ὅπου χρειάστηκε, καὶ τὴν πηγή τους , πρὸς βιβλιογραφικὴ χρήση. Τὸ ὕψος τῶν ἱερῶν Κανόνων, τὸ ὁποῖο παλαιότερες Πανορθόδοξοι Σύνοδοι ἀνήγαγαν στὴν ἰσοτιμία μὲ τὴν Ἁγία Γραφή, σήμερα βρίσκεται ὑπό, ἔμπρακτη περισσότερο, ἀμφισβήτηση• κι ὅμως, ἡ ὀρθόδοξη συνείδηση καὶ κατ’ ἐξοχὴν ἡ ἱερόσοφη ὁμοφωνία τῶν Ἁγίων Πατέρων, ἠχείων τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πάντοτε θωρεῖ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες τοὺς συντεταγμένους ἢ ἐγκεκριμένους ἀπὸ Οἰκουμενικὴ Σύνοδο, ὡς καρποὺς τοῦ Ἁγίου Πνεύματος ἴσης θεοπνευστίας μὲ τοὺς δογματικοὺς Ὅρους τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ λοιπὸν ἀπαρασάλευτου περιεχομένου καὶ κύρους, ὥστε ὁ Ὅσιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης νὰ τονίζει ὅτι εἶναι μόνον κατὰ τὸ ἥμισυ Ὀρθόδοξος ὅποιος δὲν ζεῖ συμφώνως μὲ τοὺς ἱεροὺς Κανόνες. Ἔτσι, οἱ ἱεροὶ Κανόνες εἶναι τὸ κριτήριο ὀρθότητος καὶ φάρμακο θεραπείας, ὄχι μόνον τοῦ βίου τῶν ἁπλῶν πιστῶν καὶ τοῦ Κλήρου, ἀλλὰ καὶ ὁ γνώμων ἐκκλησιαστικοῦ κύρους ἐνεργειῶν καὶ ἀποφάσεων ἀκόμη καὶ τῶν Συνόδων καὶ τῶν Πατριαρχῶν, συνόλου τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ σώματος. Α. Ἐκ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων (καὶ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων) Κανόνες Τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων (ἐν τῷ ἐπιλόγῳ τῶν Ἀποστολικῶν Κανόνων) Les constitutions apostoliques, τόμ. 3, ἐκδίδει Metzger, Cerf - Paris 1987, σελ. 310 «Ταῦτα περὶ Κανόνων διατετάχθω ὑμῖν παρ’ ἡμῶν, ὦ Ἐπίσκοποι. Ὑμεῖς δὲ ἐμμένοντες αὐτοῖς σωθήσεσθε καὶ εἰρήνην ἕξετε, ἀπειθοῦντες δὲ κολασθήσεσθε καὶ πόλεμον μετ’ ἀλλήλων ἀίδιον ἕξετε, δίκην τῆς ἀνηκοΐας τὴν προσήκουσαν τιννῦντες». Τῆς Γ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν η΄ «Πρᾶγμα παρὰ τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς θεσμοὺς καὶ τοὺς Κανόνας τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καινοτομούμενον, καὶ τῆς πάντων ἐλευθερίας ἁπτόμενον προσήγγειλεν ὁ θεοφιλέστατος συνεπίσκοπος Ῥηγῖνος […] ἵνα μὴ τῶν Πατέρων οἱ Κανόνες παραβαίνωνται μηδὲ ἐν ἱερουργίας προσχήματι ἐξουσίας τύφος κοσμικῆς παρεισδύηται, μηδὲ λάθωμεν τὴν ἐλευθερίαν κατὰ μικρὸν ἀπολέσαντες, ἣν ἡμῖν ἐδωρήσατο τῷ ἰδίῳ αἵματι ὁ Κύριος ἡμῶν Ἰησοῦς Χριστός, ὁ πάντων ἐλευθερωτής […] Εἰ δέ τις μαχόμενον τύπον τοῖς νῦν ὡρισμένοις προσκομίσοι, ἄκυρον τοῦτον εἶναι ἔδοξε τῇ ἁγίᾳ πάσῃ καὶ Οἰκουμενικῇ Συνόδῳ». Τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν α΄ «Τοὺς παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων καθ’ ἑκάστην Σύνοδον ἄχρι τοῦ νῦν ἐκτεθέντας Κανόνας κρατεῖν ἐδικαιώσαμεν». Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Δ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Πρᾶξις Δ΄, ACO 2,1,3,105.109.110 «Οἱ ἐνδοξότατοι ἄρχοντες εἶπον• Τῷ θειοτάτῳ τῆς Οἰκουμένης Δεσπότῃ [Αὐτοκράτορι Μαρκιανῷ] ἤρεσε μὴ κατὰ θεῖα γράμματα ἢ πραγματικοὺς τύπους τὰ τῶν ὁσιωτάτων ἐπισκόπων προβαίνειν, ἀλλὰ κατὰ τοὺς Κανόνας τοὺς παρὰ τῶν ἁγίων Πατέρων νομοθετηθέντας. [...] Ἡ ἁγία Σύνοδος εἶπε. Κατὰ τῶν Κανόνων πραγματικὸν μηδὲν ἰσχύσει. Οἱ Κανόνες τῶν Πατέρων κρατείτωσαν» [...] «Δεόμεθα, ὤστε ἀργῆσαι ἀναντιῤῥήτως τὰ ἐπὶ βλάβῃ τῶν Κανόνων πραγματικά, πραχθέντα τισὶν ἐν πάσῃ ἐπαρχίᾳ• κρατῆσαι δὲ τοὺς Κανόνας διὰ πάντων [...] πάντες τὰ αὐτὰ λέγομεν. Ὅλα τὰ πραγματικὰ ἀργήσει. Οἱ Κανόνες κρατείτωσαν [...] Κατὰ τὴν ψῆφον τῆς ἁγίας Συνόδου καὶ ἐν ταῖς ἄλλαις ἐπαρχίαις ἁπάσαις τὰ τῶν κανόνων κρατείτω». (“Πραγματικὰ” καὶ “πραγματικοὶ τύποι” εἶναι τὰ βασιλικὰ προστάγματα. Βλ. ἑρμηνεία Βαλσαμῶνος εἰς τὸν ιβ΄ Κανόνα τῆς Δ΄, ἐν Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Β ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 247. Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς Ε΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Ἴσον ἐπιστολῆς ἀντιγραφείσης παρὰ τοῦ εὐσεβεστάτου, καὶ χριστιανικωτάτου Βασιλέως Ἰουστινιανοῦ πρός τινας γράψαντας καὶ ἐκδικήσαντας Θεόδωρον τὸν δυσσεβῆ, καὶ τὰ πονηρὰ αὐτοῦ δόγματα (…) Mansi 9, 644 A.B. «Ἀποδείξαντες δέ, ὅτι ἐν τοῖς προλαβοῦσι χρόνοις ὡρίσθη παρὰ τῶν ἁγίων πατέρων καὶ μετὰ θάνατον ἀναθεματίζεσθαι τοὺς εἴτε εἰς πίστιν, εἴτε εἰς κανόνας ἁμαρτήσαντας, ἀναγκαῖον εἶναι συνείδομεν καὶ τὰ ἐν τοῖς ἡμετέροις χρόνοις γενόμενα πᾶσι δῆλα καταστῆσαι πρὸς ἀναίρεσιν πάσης ἀφορμῆς τῶν τοὺς προφανεῖς αἱρετικοὺς, καὶ τὴν τούτων ἀσέβειαν ἐκδικούντων». Τῆς ΣΤ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν β΄ «Ἔδοξε δὲ καὶ τοῦτο τῇ ἁγίᾳ ταύτῃ Συνόδῳ, κάλλιστά τε καὶ σπουδαιότατα, ὥστε μένειν καὶ ἀπὸ τοῦ νῦν βεβαίους καὶ ἀσφαλεῖς πρὸς ψυχῶν θεραπείαν καὶ ἰατρείαν παθῶν τοὺς ὑπὸ τῶν πρὸ ἡμῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων δεχθέντας καὶ κυρωθέντας, ἀλλὰ μὴν καὶ παραδοθέντας ἡμῖν, ὀνόματι τῶν ἁγίων καὶ ἐνδόξων Ἀποστόλων πε΄ Κανόνας […] Ἐπισφραγίζομεν δὲ καὶ τοὺς λοιποὺς πάντας ἱεροὺς Κανόνας τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων καὶ μακαρίων Πατέρων ἡμῶν ἐκτεθέντας [τῶν Οἰκουμενικῶν καὶ Τοπικῶν Συνόδων κατ’ ὄνομα καὶ τῶν ἁγίων Πατέρων] … καὶ μηδενὶ ἐξεῖναι τοὺς προδηλωθέντας παραχαράττειν Κανόνας ἢ ἀθετεῖν ἢ ἑτέρους παρὰ τοὺς προκειμένους παραδέχεσθαι Κανόνας ψευδεπιγράφως ὑπό τινων συντεθέντας τῶν τὴν ἀλήθειαν καπηλεύειν ἐπιχειρησάντων. Εἰ δέ τις ἁλῶ Κανόνα τινὰ τῶν εἰρημένων καινοτομῶν ἢ ἀνατρέπειν ἐπιχειρῶν, ὑπεύθυνος ἔσται κατὰ τὸν τοιοῦτον Κανόνα, ὡς αὐτὸς διαγορεύει τὴν ἐπιτιμίαν δεχόμενος, καὶ δι΄ αὐτοῦ, ἐν ᾧπερ πταίει, θεραπευόμενος». Τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου, Κανὼν α΄ «Τοῖς τὴν ἱερατικὴν λαχοῦσιν ἀξίαν, μαρτύριά τε καὶ κατορθώματα αἰ τῶν κανονικῶν διατάξεών εἰσιν ὑποτυπώσεις, ἃς ἀσμένως δεχόμενοι μετὰ τοῦ θεοφάντορος Δαβὶδ ᾄδομεν πρὸς τὸν δεσπότην Θεὸν λέγοντες «ἐν τῇ ὁδῷ τῶν μαρτυρίων σου ἐτέρφθην ὡς ἐπὶ παντὶ πλούτῳ καὶ ἐνετείλω δικαιοσύνην τὰ μαρτύριά σου εἰς τὸν αἰῶνα, συνέτισόν με καὶ ζήσομαι» […] Τούτων οὖν οὕτως ὄντων καὶ διαμαρτυρομένων, ἀγαλλόμενοι ἐπ’ αὐτοῖς, ὡς εἴ τις εὕροι σκῦλα πολλά, ἀσπασίως τοὺς θείους κανόνας ἐνστερνιζόμεθα, καὶ ὁλόκληρον τὴν αὐτῶν διαταγὴν καὶ ἀσάλευτον κρατύνομεν, τῶν ἐκτεθέντων ὑπὸ τῶν σαλπίγγων τοῦ Πνεύματος πανευφήμων Ἀποστόλων, τῶν τε ἕξ ἁγίων Οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ τῶν τοπικῶς συναθροισθεισῶν ἐπὶ ἐκδόσει τοιούτων διαταγμάτων καὶ τῶν Ἁγίων Πατέρων ἡμῶν• ἐξ ἑνὸς γὰρ ἅπαντες καὶ τοῦ αὐτοῦ Πνεύματος αὐγασθέντες, ὥρισαν τὰ συμφέροντα• καὶ οὓς μὲν τῷ ἀναθέματι παραπέμπουσι, καὶ ἡμεῖς ἀναθεματίζομεν, οὓς δὲ τῇ καθαιρέσει, καὶ ἡμεῖς καθαιροῦμεν, οὓς δὲ τῷ ἀφορισμῷ, καὶ ἡμεῖς ἀφορίζομεν, οὓς δὲ ἐπιτιμίῳ παραδιδόασι, καὶ ἡμεῖς ὡσαύτως ὑποβάλλομεν». Β. Ἐξ ἄλλων ἐγκρίτων Συνόδων Σύνοδος ἡ ἐν Κωνσταντινουπόλει τοῦ ἔτους 920 ἐπὶ Ἁγίου Νικολάου Α΄ ΚΠόλεως τοῦ Μυστικοῦ («Τόμος Ἑνώσεως») Ἔκθεσις ἤτοι ἀνάμνησις τῆς γενομένης τῆς Ἐκκλησίας ἑνώσεως ἐπὶ Κωνσταντίνου καὶ Ρωμανοῦ, τοῦ μὲν βασιλεύοντος, τοῦ δὲ τὸ τηνικαῦτα τῷ τοῦ βασιλεοπάτορος ἀξιώματι διαπρέποντος, ἐν Nicholas I, Patriarch of Constantinople, Miscellaneous Writings, ἐκδίδει L.G. Westerink, Corpus Fontium Historiae Byzantinae, Series Washingtonensis 20, ἐκδ. Dumbarton Oaks, Washington D.C. 1981, σελ. 83. «Τοῖς ἐν καταφρονήσει τιθεμένοις τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους Κανόνας τῶν ἱερῶν Πατέρων ἡμῶν, οἳ καὶ τὴν ἁγίαν Ἐκκλησίαν ὑπερείδουσι καὶ ὅλην τὴν χριστιανικὴν πολιτείαν κοσμοῦντες πρὸς θείαν ὁδηγοῦσιν εὐλάβειαν, ἀνάθεμα». Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότας (1716/1725), Ἀπόκρισις α΄[τῶν τρίτων], ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 413-415. «Οὐ γὰρ ἀνεχόμεθα τὰ καλῶς καὶ δικαίως καὶ ὡς ἔδοξε τῷ ἁγίῳ Πνεύματι διορισθέντα καὶ νομοθετηθέντα καὶ κανονισθέντα ὑπὸ πνευματοφόρων καὶ ἁγίων ἀνδρῶν συνοδικῶς καὶ συμψήφως ἢ ἀθετῆσαι ἢ ἀλλοιῶσαι ἢ ἀποβάλλεσθαι, καὶ ἕτερα ἀντινομοθετῆσαι γεννήματα τῆς καρδίας ἡμῶν, καὶ οὐ κατ’ ἐπίπνοιαν τοῦ ἁγίου Πνεύματος, καὶ ταῦτα μὴ ταῖς θείαις Γραφαῖς ἀντικείμενα ὄντα, μᾶλλον δὲ καὶ συνάδοντα. Τοὺς γὰρ τῶν προγεγενημένων ἱερῶν καὶ ἁγίων ἑπτὰ Συνόδων καὶ τῶν τοπικῶν, τῶν ἐν τῇ Ἀνατολῇ δηλονότι συγκεκροτημένων (ἀπὸ τῶν χρόνων τῶν Ἀποστόλων μέχρι τοῦ χρόνου καθ΄ ὃν ἐβασίλευσεν ἐν Κων/λει Βασίλειος ὁ Πορφυρογέννητος), θεσμοὺς καὶ κανόνας, ὡς αὐτὰ τὰ ἅγια εὐαγγέλια δεχόμεθα, κατὰ τὸν β΄ τῆς ς΄ ἁγίας καὶ οἰκουμενικῆς Συνόδου κανόνα, καὶ τὴν γ΄διάταξιν τοῦ β΄ τίτλου τῶν Νεαρῶν, ἐν ᾗ εὑρίσκομεν, ὅτι δεῖ τοὺς κανόνας τῶν ἑπτὰ Συνόδων καὶ τὰ δόγματα κρατεῖν ὡς τάς θείας Γραφάς. Αὕτη ἐστὶν ρλα΄ νεαρά Ἰουστινιάνειος, κειμένη ἐν βιβλίῳ ε΄τῶν Βασιλικῶν, τίτλῳ β΄ διατάξει ιβ΄, ὅτι οἱ τοῖς κανόσιν ἐναντιούμενοι πνευματικοὶ [μᾶλλον: πραγματικοὶ] τύποι ἄκυροί εἰσι. Δῆλον δὲ καὶ διατί τοὺς τῶν ἱερῶν Συνόδων κανόνας ὡς τὰς θείας δεχόμεθα Γραφάς, ὅτι θεοφόρων ἀνδρῶν θεσμοί εἰσιν, οὓς ἔθετο ὁ Θεὸς ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ, ὡς καὶ τοὺς Ἀποστόλους καὶ τοὺς Προφήτας, οὕτω καὶ τοὺς διδασκάλους, καθὼς ὁ θεῖος Ἀπόστολος διδάσκει (Α΄ Κορ. 12, 28), οἳ καὶ θείῳ Πνεύματι ἐμπνευσθέντες ἐθέσπισαν τοὺς τοιούτους κανόνας, ἵν’ ἔχωμεν αὐτοὺς ὡς λύχνους φαίνοντας ἐν αὐχμηρῷ τόπῳ (Β΄ Πέτρου 1, 19), καθὰ καὶ τὰς θείας Γραφάς. Τὸ γὰρ διὰ τῶν Ἀποστόλων, ὡς προείρηται, λαλῆσαν ἅγιον Πνεῦμα, τὸ αὐτὸ καὶ διὰ τῶν θεοφόρων Πατέρων λελάληκε, καὶ οὐχ ἕτερον. Τοῦτο, ὅ φαμεν, καὶ αὐτὸς ὁ Κύριος ἀπεφήνατο εἰπών• «ὁ ἀκούων ὑμῶν ἐμοῦ ἀκούει, καὶ ὁ ἀθετῶν ὑμᾶς ἐμὲ ἀθετεῖ» (Λουκ. 10, 16), καὶ τὰ ἑξῆς. Τίνι οὖν λόγῳ τολμήσωμεν ἡμεῖς αὐθαδῶς καὶ ἀνυποστόλως ἀθετῆσαι καὶ αὐτὴν τὴν πολλοστὴν τῶν θείων Πατέρων διάταξιν καὶ θεσμοθεσίαν, καὶ ταῦτα μὴ ταῖς θείαις Γραφαῖς ἀντιφθεγγομένην, καὶ μάλιστα τῶν ὅσα περὶ θείων δογμάτων ἀπεφάνθησάν τε καὶ ὁμοφώνως ἐκυρώθησαν; Εἰ δὲ τίς ποτε συγκατάβασις καὶ οἰκονομία ἐγένετο, ἴσως ἐν ὅσοις τρόπῳ συμβουλῆς περὶ ἤθη καὶ τάξεις καὶ συνηθείας μακρὰς ᾠκονομήθη, ἀλλ’ οὐκ ἐν ὅσοις περὶ πίστεως καὶ δογμάτων ὁ λόγος [...] Οὐ γὰρ ἔχει τις ἄδειαν ἐν τῇ Ἐκκλησίᾳ ποιεῖν , ὅπερ ἂν αὐτῷ δόξαι, ἀλλὰ μετὰ συνοδικῆς συνδιασκέψεως ἡ περὶ τῶν ἐκκλησιαστικῶν ὑποθέσεων κρίσις τε καὶ ἀπόφασις γίνεται, ὡσαύτως καὶ συγκατάβασις ἢ καὶ οἰκονομία, εἰ τούτων γένηται χρεία τις ἀναγκαία. Ἐν γὰρ τοῖς θείοις δόγμασιν οὐδαμοῦ χώραν ἔχει ποτὲ οἰκονομία ἢ συγκατάβασις• ταῦτα γὰρ ἀσάλευτά εἰσι, καὶ ὑπὸ πάντων τῶν Ὀρθοδόξων ὡς ἀπαράβατα ἐν πάσῃ εὐλαβείᾳ διαφυλάττονται• καὶ ὁ μικρόν τι τούτων παραβαίνων, ὡς σχισματικὸς καὶ αἱρετικὸς κατακρίνεται καὶ ἀναθεματίζεται, καὶ ἀκοινώνητος παρὰ πᾶσι λογίζεται» . Ἀποκρίσεις τῶν Ὀρθοδόξων Πατριαρχῶν τῆς Ἀνατολῆς πρὸς τοὺς Ἀγγλικανοὺς Ἀνωμότας (1716/1725), Ἀπόκρισις 2α΄, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 430. «... τὰ καθ’ ἡμᾶς δόγματα καὶ τὸ φρόνημα τῆς ἡμετέρας Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας πάλαι μὲν ἐξητάσθησαν, ὀρθῶς τε καὶ εὐσεβῶς διωρίσθησαν καὶ διετάχθησαν παρὰ τῶν ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων, καὶ μήτε προσθεῖναι τούτοις ἕτερόν τι ἔξεστιν, οὔτε τι ὅλως ἀφαιρῆσαι ἐκ τούτων• καὶ τοῖς βουλομένοις συμφρονῆσαι ἡμῖν ἐν τοῖς θείοις δόγμασι τῆς ὀρθοδόξου πίστεως ἀνάγκη ἀκολουθῆσαι καὶ ὑποταγῆναι τοῖς διορισθεῖσι καὶ διαταχθεῖσιν ὑπὸ τῆς ἀρχαιοπαραδότου καὶ πατροπαραδότου καὶ παρὰ τῶν ἁγίων καὶ οἰκουμενικῶν Συνόδων διατάξεως, ἀπὸ τοῦ καιροῦ τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν καθ’ ἑξῆς ἐς τόδε θεοφόρων Πατέρων τῆς Ἐκκλησίας ἡμῶν, μετὰ ἁπλότητος καὶ ὑπακοῆς καὶ ἄνευ τινὸς ἄλλης ἐρεύνης καὶ περιεργείας». Ὁμολογία Πίστεως τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει Συνόδου τοῦ 1727, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 490ἑ. «Ἐκλήθημεν δὲ ἄνωθεν οἱ εὐσεβεῖς τῆς Ἀνατολικῆς Ἐκκλησίας χριστιανοὶ διὰ τοῦ Πνεύματος τοῦ ἁγίου ἀπό τε τῶν Προφητῶν, ἀπό τε τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ, ἀπό τε τῶν Ἀποστόλων, ἀπό τε τῶν οἰκουμενικῶν Συνόδων καὶ ἁπαξαπάντων τῶν ὑπὸ τοῦ ἁγίου Πνεύματος ἐνηχηθέντων ἁγίων Πατέρων εἰς τὸ πιστεύειν καὶ φρονεῖν ὅσα ἡ καθ’ ἡμᾶς τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησία παρέλαβε καὶ διασῴζει μέχρι τοῦδε ἀπαραμείωτα καὶ ἀνόθευτα εἰς τὸ παντελές, εἴτε δόγματα πίστεως, ὅρους τε καὶ κανόνας, εἴτε παραδόσεις τῆς Ἐκκλησίας ἐγγράφους τε καὶ ἀγράφους• ὀφείλομεν ἄρα καὶ περιέπειν ταῦτα πάντα καὶ ἐνστερνίζεσθαι ὅλῃ ψυχῇ, διανοίᾳ τε καὶ προθυμίᾳ, καὶ μηδὲ κεραίαν ἐκ τούτων ἀθετεῖν ἢ μεταποιεῖν ἢ προστιθέναι ἢ ἀφαιρεῖν, ἀλλὰ τὴν εὐθεῖαν βαδίζειν καὶ βασιλικὴν καὶ ἄπταιστον τῆς σωτηρίας ὁδόν, τὴν μήτε εἰς τὰ δεξιὰ μήτε εἰς τὰ ἀριστερὰ κλίνουσαν. Καὶ γὰρ καὶ μικρὰ παρέγκλισις [μᾶλλον: παρέκκλισις] καὶ μεταποίησις ἐν τοῖς περὶ Θεοῦ λόγοις εἰς κρημνὸν φέρει καὶ βάραθρα, καὶ βυθῷ ψυχικῆς ἀπωλείας παραπέμπει τὸν ὁπωσοῦν ἐκτραπέντα τῆς εὐθείας καὶ τῆς ἀληθείας διαμαρτήσαντα». Τῆς ἐν Κων/πόλει Συνόδου τοῦ 1836 ἐγκύκλιος κατὰ τῶν Διαμαρτυρομένων Ἱεραποστόλων, §6, ἐν Πρωτοπρ. ΙΩ. ΡΩΜΑΝΙΔΟΥ, Δογματικὴ καὶ Συμβολικὴ Θεολογία τῆς Ὀρθοδόξου Καθολικῆς Ἐκκλησίας, τόμ. Β΄, ἐκδ. Πουρναρᾶ, Θεσσαλονίκη 2009[4], σελ. 515ἑ. «Τὸ Τάγμα αὐτὸ [σ.σ. τὸ Μοναχικὸν] οὔτε ἐμόλυνέ ποτε, κατὰ τοὺς παραλογισμοὺς τῶν ἐναντίων αὐτῶν κακοφρόνων [Προτεσταντῶν], τὴν ὁρατὴν Ἐκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀλλ’ ἀείποτε ἐλάμπρυνεν, ἐδόξασεν, ἐκράτυνε καὶ ἐστερέωσεν αὐτὴν καὶ διὰ τοῦ πνευματικοῦ βίου καὶ διὰ τῶν δογματικῶν συγγραμμάτων καὶ ἠθικῶν• αὐτὸ συνεκρότησε τὰς κατὰ καιροὺς συστάσας οἰκουμενικὰς καὶ τοπικὰς Συνόδους• αὐτὸ διετήρησεν ἀκριβῶς τοὺς ἱεροὺς κανόνας, οἵτινες καὶ τὸ δόγμα εὐσεβῶς ὀρθοτομοῦσι, καὶ τὰ ἤθη τῶν χριστιανῶν ῥυθμίζουσι, καὶ εἰς τὴν κατὰ Θεὸν πολιτείαν ὁδηγοῦσιν• αὐτὸ ἀπ’ ἀρχῆς ἀντέστη καὶ κατεπολέμησε καὶ τῇ πανσθενεῖ δυνάμει τοῦ Κυρίου κατεπάλαισε τὰ διάφορα συστήματα τῶν ἑλληνιστῶν καὶ τοὺς κακοδόξους αἱρεσιάρχας». Γ. Ἐκ τῶν Ἁγίων Πατέρων Ἐκ τῶν Πρακτικῶν τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει συνόδου τοῦ 869 κατὰ τοῦ Μεγάλου Φωτίου (κατὰ Λατίνους η΄ οἰκουμενικῆς), Πρᾶξις ΣΤ΄, Mansi 16, 348 D.E. «Ζαχαρίας ὁ παρὰ Φωτίου χειροτονηθεὶς Καλχηδόνος μητροπολίτης εἶπεν• οἱ κανόνες ἄρχουσι καὶ τῶν πατριαρχῶν. Εἰ γοῦν ἔξω τῶν κανόνων ποιοῦσιν, οὐ στοιχοῦμεν αὐτοῖς. Καὶ γὰρ Μάρκελλον τὸν Ἀγκύρας Ἰούλιος ὁ Ρώμης ἐδέξατο, καὶ ἡ ἐν Σαρδικῇ Σύνοδος• ἀλλ’ ἐκεῖνος μέχρι νῦν ὡς αἱρετικὸς ἀναθεματίζεται. Καὶ τὸν κλαύσιμον Ἀπιάριον δικαιωθέντα παρὰ τῶν προέδρων τῆς Ρώμης ἡ ἐν Ἀφρικῇ σύνοδος οὐκ ἐδικαίωσε. Καὶ ἄλλα πολλὰ τοιαῦτα παραδείγματα εἰσί. Καὶ νῦν εἰ ἐγένετο τὰ γενόμενα κατὰ κανόνας, στοιχοῦμεν αὐτοῖς». Ἁγίου Χρυσοστόμου Εἰς τὴν Γένεσιν 4,2 PG 54, 596 «Ἄρχοντες γὰρ ἀρχόντων εἰσὶν οἱ νόμοι». Εἰς τὴν παραβολὴν τοῦ τὰ μύρια τάλαντα ὀφείλοντος͵ καὶ τὰ ἑκατὸν δηνάρια ἀπαιτοῦντος͵ καὶ ὅτι παντὸς ἁμαρτήματος τὸ μνησικακεῖν χεῖρον 4 PG 51, 23 «Οὐχ οἱ ἔξωθεν δὲ μόνον ἄρχοντες͵ ἀλλὰ καὶ οἱ τῶν Ἐκκλησιῶν προεστῶτες τῆς οἰκείας ἀρχῆς ὑφέξουσι τὸν λόγον• καὶ μάλιστα οὗτοί εἰσιν οἱ ἐπὶ πλέον τὰς πικρὰς καὶ βαρείας εὐθύνας ὑπέχοντες. Καὶ γὰρ ὁ τοῦ λόγου τὴν διακονίαν ἐγκεχειρισμένος ἐξετασθήσεται μετὰ ἀκριβείας ἐκεῖ͵ εἰ μήτε ὄκνῳ͵ μήτε φθόνῳ παρεῖδέ τι τῶν δεόντων εἰπεῖν͵ καὶ διὰ τῶν ἔργων ἐπέδειξεν͵ ὅτι πάντα διεστείλατο͵ καὶ οὐδὲν ἔκρυψε τῶν συμφερόντων. Πάλιν ὁ τὴν ἐπισκοπὴν λαχὼν͵ ὅσῳ πρὸς μείζονα ὄγκον ἀναβέβηκε͵ τοσούτῳ πλείονα ἀπαιτηθήσεται λόγον͵ οὐχὶ διδασκαλίας μόνον καὶ πενήτων προστασίας͵ ἀλλὰ καὶ χειροτονιῶν δοκιμασίας καὶ μυρίων ἑτέρων». Tοῦ Ἁγίου Μαξίμου τοῦ Ὁμολογητοῦ, Διάλεξις τοῦ ἁγίου Μαξίμου σὺν Πύρρῳ, Mansi 10, 757 D.E. «Θαυμάζειν ὕπεστί μοι, πῶς σύνοδον ἀποκαλεῖς τὴν μὴ κατὰ νόμους καὶ κανόνας συνοδικοὺς ἢ θεσμοὺς γενομένην ἐκκλησιαστικούς• οὔτε γὰρ ἐπιστολὴ ἐγκύκλιος κατὰ συναίνεσιν τῶν πατριαρχῶν γέγονεν, οὐ τόπος ἢ ἡμέρα ὑπαντήσεως ὡρίσθη. Οὐχ ὑπαγώγιμός τις ἢ κατήγορος ἦν• συστατικὰς οἱ συνελθόντες οὐκ εἶχον, οὔτε οἱ ἐπίσκοποι ἀπὸ τῶν μητροπολιτῶν, οὔτε οἱ μητροπολῖται ἀπὸ τῶν πατριαρχῶν• οὐκ ἐπιστολαί ἢ τοποτηρηταὶ ἀπὸ τῶν ἄλλων πατριαρχῶν ἐπέμφθησαν. Τίς οὖν λόγου μεμοιραμένος σύνοδον καλεῖν ἀνάσχοιτο τὴν σκανδάλων καὶ διχονοίας ἅπασαν πληρώσασαν τὴν οἰκουμένην; » Τοῦ Ἁγίου Ταρασίου Πατριάρχου Κωνσταντινουπόλεως (ἐν τῇ Κατὰ Σιμωνιακῶν πρὸς τὸν Ρώμης Ἀδριανῷ Ἐπιστολῇ αὐτοῦ) ΑΓΙΟΥ ΝΙΚΟΔΗΜΟΥ ΤΟΥ ΑΓΙΟΡΕΙΤΟΥ, Πηδάλιον, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 200313, σελ. 719) «Τούτου ἕνεκεν, οὐχ ὑποστελλόμεθα τοῦ ἀναγγέλλειν τὴν ἀλήθειαν, φυλάττοντες καὶ κρατοῦντες τὰ παρὰ τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καὶ τῶν ἀοιδίμων Πατέρων ἡμῶν κανονικῶς ἐκδοθέντα, καὶ εἴ τι τούτων παρεβάθη ὑπό τινων, βδελυττόμεθα». Τοῦ Μεγάλου Φωτίου Πρόλογος εἰς τὸν Νομοκάνονα Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 5. «Πεπεισμένος [εἰμὶ] τοὺς ἱεροὺς θεσμοὺς εὕρημα μὲν καὶ δῶρον εἶναι Θεοῦ, δόγμα δὲ φρονίμων τε καὶ θεοφόρων ἀνθρώπων, ἐπανόρθωμα δὲ τῶν ἑκουσίων, καὶ παρὰ βούλησιν ἁμαρτημάτων, καὶ πολιτείας εὐσεβοῦς τε καὶ πρὸς ἀτελεύτητον ζωὴν ἀγούσης κανόνα». Ἐπιστολὴ τρίτη ἀπολογητικὴ πρὸς τὸν Πάπαν Νικόλαον, ἐν Ἰ. Βαλέτα, Φωτίου Ἐπιστολαὶ, σελ. 163. Παραπομπὴ ἐμμέσως παρὰ Κ. ΜΟΥΡΑΤΙΔΟΥ, Οἱ ἱεροὶ Κανόνες «στῦλος καὶ ἑδραίωμα» τῆς Ὀρθοδοξίας• ἀπάντησις εἰς τὸν σεβασμιώτατον Ἀρχιεπίσκοπον Θυατείρων καὶ Μ. Βρεττανίας κ. Ἀθηναγόραν, ἀνάτυπον ἐκ τοῦ «Ὀρθοδόξου Τύπου», Ἀθῆναι 1972, σελ. 11. «Ἡ τῶν ἀληθῶν κανόνων φυλακή, σπουδαίῳ μὲν ἐποφείλεται παντί, πολὺ δὲ πλέον τοῖς ἀπ’ εὐθύνην (sic) τὰ τῶν ἄλλων ὑπὸ τῆς Προνοίας ἠξιωμένοις• καὶ τούτων ἔτι μάλιστα τοῖς ἐν αὐτοῖς τούτοις πρωτεύειν λαχοῦσιν. Ὅσῳ γὰρ ὑπερέχουσι, τοσοῦτῳ νομοφυλακεῖν ὀφείλουσι». Τοῦ Ὁσίου Θεοδώρου τοῦ Στουδίτου Ἐπιστολὴ (24) Θεοκτίστῳ Μαγίστρῳ (PG 99, 985B-D) « [Ἡ Ἐκκλησία] οὐδὲ παρὰ τοὺς κειμένους ὅρους καὶ νόμους πράττειν τι καὶ λέγειν ἀνέχεται• κἂν πολλοὶ πολλαχῶς ποιμένες ἠφρονεύσαντο• ἐπεὶ καὶ συνόδους συνεκρότησαν μεγάλας καὶ παμπληθεῖς, καὶ Ἐκκλησίαν Θεοῦ ἑαυτοὺς ὠνομάκασι• καὶ ὑπὲρ κανόνων ἐφρόντισαν τῷ δοκεῖν, κατὰ κανόνων τὸ ἀληθὲς κινούμενοι. Τί δὴ θαυμαστὸν εἰ καὶ νῦν πέντε καὶ δέκα τυχὸν ἐπίσκοποι συναχθέντες τὸν ὑπὸ τῶν κανόνων καθῃρημένον κατὰ δύο αἰτίας, ἠθώωσαν, λύσαντες τοῦ ἱερουργεῖν; Σύνοδος τοίνυν, δέσποτα, οὐ τὸ ἁπλῶς συνάγεσθαι ἱεράρχας τε καὶ ἱερεῖς, κἂν πολλοὶ ὦσι. Κρείσσων γάρ, φησιν, εἷς ποιῶν τὸ θέλημα τοῦ Κυρίου ἢ μυρίοι παραβαίνοντες• ἀλλὰ τὸ ἐν ὀνόματι Κυρίου, ἐν τῇ εἰρήνῃ καὶ φυλακῇ τῶν κανόνων• καὶ τὸ δεσμεῖν καὶ λύειν οὐχ ὡς ἔτυχεν, ἀλλ’ ὡς δοκεῖ τῇ ἀληθείᾳ, καὶ τῷ κανόνι καὶ τῷ γνώμονι τῆς ἀκριβείας [...] καὶ ἐξουσία τοῖς ἱεράρχαις ἐν οὐδενὶ δέδοται ἐπὶ παραβάσει κανόνος ἢ μόνον στοιχεῖν τὰ δεδογμένα καὶ ἕπεσθαι τοῖς προλαβοῦσιν [...] Οὐκ ἔστιν οὖν, οὐκ ἔστιν, ὦ δέσποτα, οὔτε τὴν καθ' ἡμᾶς ἐκκλησίαν οὔτε ἑτέραν παρὰ τοὺς κειμένους νόμους καὶ κανόνας ποιεῖν τι. Ἐπεί, εἰ τοῦτο δοθείη, κενὸν τὸ εὐαγγέλιον, εἰκῇ οἱ κανόνες, καὶ ἕκαστος κατὰ τὸν καιρὸν τῆς οἰκείας ἀρχιερωσύνης, ἐπειδὴ ἔξεστιν αὐτῷ ὡς δοκεῖ μετὰ τῶν σὺν αὐτῷ πράσσειν, ἔστω νέος εὐαγγελιστής, ἄλλος ἀπόστολος, ἕτερος νομοθέτης. Ἀλλ' οὐδαμῶς• παραγγελίαν γὰρ ἔχομεν ἐξ αὐτοῦ τοῦ ἀποστόλου, παρ' ὃ παρελάβομεν, παρ' ὃ οἱ κανόνες τῶν κατὰ καιροὺς συνόδων καθολικῶν τε καὶ τοπικῶν ἐάν τις δογματίζῃ ἢ προστάσσῃ ποιεῖν ἡμᾶς, ἀπαράδεκτον αὐτὸν ἔχειν μηδὲ λογίζεσθαι αὐτὸν ἐν κλήρῳ ἁγίων• καὶ τὸ δύσφημον παρῆμεν λέγειν, ὃ αὐτὸς εἴρηκεν. Ἐπιστολὴ (25) Νικηφόρῳ Πατριάρχῃ (PG 99, 989Α.) «Ἀλλ' εἰ καὶ ἄλλως ἐν πολλοῖς ἁμαρτήμασιν ὑπάρχομεν, πλὴν ὀρθόδοξοι καὶ τῆς καθολικῆς ἐκκλησίας τρόφιμοι, πᾶσαν αἵρεσιν ἀποβαλλόμενοι καὶ πᾶσαν καθολικὴν καὶ τοπικὴν σύνοδον ἐγκεκριμένην ἀποδεχόμενοι, οὐ μὴν ἀλλὰ καὶ τὰς παρ' αὐτῶν ἐκφωνηθείσας κανονικὰς διατυπώσεις• μηδὲ γὰρ τέλειον εἶναι ὀρθόδοξον, ἀλλ' ἐξ ἡμισείας, τὸν τὴν πίστιν ὀρθὴν οἰόμενον ἔχειν τοῖς δὲ θείοις κανόσι μὴ ἀπευθυνόμενον». Ἐπιστολὴ (27) Νικήτᾳ Πατρικίῳ (PG 99, 996 Α.) «Νόμοι τοιγαροῦν, ὦ δέσποτα, θεῖοι καὶ κανόνες εἰσὶν οἱ ἄγοντες πάντα τὸν εὐσεβοῦντα, παρ' οὓς οὐκ ἔστιν οὔτε πρόσθεσιν οὔτε ὕφεσιν ποιεῖσθαι». Ἐπιστολὴ (535 ἢ 201) Φιλοθέῳ Κτήτορι (PG 99, 1615 B.C.) «Ἐπεὶ δὲ περὶ τοῦ Θεοῦ τὸ κινούμενον• καὶ τῆς τῶν θείων κανόνων ὁροθεσίας ἡ παράβασις• σύγγνωθι, ἀδελφὲ φίλτατε• οὐχ οἷοι τέ ἐσμεν κατά τε Θεοῦ καὶ ἱερῶν κανόνων ἀποῖσαι κρίσιν• μάλιστα ὅτι ἐν αὐτῷ τούτῳ τῷ παρομοίῳ κεφαλαίῳ ἐν τοῖς προλαβοῦσι χρόνοις πᾶσαν τὴν ζωὴν ἡμῶν ἐθέμεθα [...] Ὥστε, εἰδὼς τὸ ἐπικίνδυνον κρίμα, μὴ παραβιάζου τὴν ταπείνωσιν ἡμῶν• εἰ γὰρ ὑπὲρ τοῦ λόγου τῆς ἀληθείας καθ' ἑκάστην ἡμέραν εἰς κινδύνους παρατετάγμεθα, πῶς κατὰ τῆς ἀληθείας ἑτεροτρόπως κινηθησόμεθα; Οὐκ ἔχει φύσιν, ὦ δέσποτα, παρὰ τὰ θειωδῶς κεκριμένα τοῖς κανόσι δρᾶσαί τι ἢ εἰπεῖν. Πιστεύομεν δὲ ὅτι καὶ αὐτός, ἓν ζητῶν, τὸ θεῖον θέλημα καὶ τὸ σωτηριῶδες τῆς ψυχῆς σου, συμφήσειας ἡμῖν ἐπὶ τοῖς λελεγμένοις καὶ προσεύξῃ μᾶλλον ἐπερείδεσθαι ἡμᾶς τῷ θείῳ νόμῳ καὶ μὴ προΐεσθαι τὸ οἱονοῦν ἐπὶ παραβάσει ἐντολῆς θεοῦ καὶ κανόνος». Τοῦ Ἁγίου Νικοδήμου τοῦ Ἁγιορείτου (Εἰσαγωγὴ εἰς τὸ Πηδάλιον, ἔκδ. Παπαδημητρίου, Ἀθῆναι 200313, σελ. ιστ΄. ιζ΄) «Αὕτη ἡ βίβλος [τὸ Πηδάλιον] εἶναι ἡ μετὰ τὰς ἁγίας Γραφὰς ἁγία Γραφή, ἡ μετὰ τὴν Παλαιὰν καὶ Καινὴν Διαθήκην, διαθήκη. Τὰ μετὰ τὰ πρῶτα καὶ θεόπνευστα λόγια, δεύτερα καὶ θεόπνευστα λόγια. Αὕτη ἐστὶ τὰ αἰώνια ὅρια, ἃ ἔθεντο οἱ Πατέρες ἡμῶν, καὶ νόμοι οἱ ὑπάρχοντες εἰς τὸν αἰῶνα, καὶ ὑπὲρ πάντας τοὺς ἐξωτερικοὺς καὶ βασιλικοὺς νόμους τῶν Διγέρων, τῶν Ἰνστιτούτων, τῶν Κωδήκων, τῶν Νεαρῶν ὑπερέχοντες. Ἐκείνους μὲν γὰρ βασιλεῖς μόνον ἐξέδωκαν, τούτους δέ, αἱ μὲν Σύνοδοι οἰκουμενικαί τε καὶ τοπικαὶ διὰ Πνεύματος ἁγίου, ὡς εἴπομεν, ἐθέσπισαν, οἱ δὲ βασιλεῖς ἐπεκύρωσαν. Αὕτη ὡς ἀληθῶς ἐστι, καθὼς αὐτὴν ἐπωνομάσαμεν, τὸ Πηδάλιον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας, διὰ μέσου τοῦ ὁποίου αὕτη κυβερνωμένη, ἀσφαλῶς τοὺς ἐν αὐτῇ ναύτας καὶ ἐπιβάτας, ἱερωμένους τε λέγω καὶ λαϊκούς, πρὸς τὸν ἀκύμαντον παραπέμπει τῆς ἄνω βασιλείας λιμένα […] Τοιουτοτρόπως ἡ αὐτὴ Τριάς, καὶ τὸν δεύτερον τοῦτον καὶ νοητὸν κόσμον τῆς Καθολικῆς Ἐκκλησίας κατασκευάσασα, μὲ τοὺς ἱεροὺς τούτους καὶ θείους Κανόνας συνέδησεν αὐτὸν καὶ συνέπηξεν. Ἐξ ὧν ἡ τῶν Πατριαρχῶν ἀποτίκτεται εὐταξία, ἡ τῶν Ἀρχιερέων ἁρμονία, ἡ τῶν Ἱερέων κοσμιότης, τῶν διακόνων ἡ σεμνοπρέπεια, τῶν Κληρικῶν ἡ σεβασμιότης, τῶν Μοναχῶν ἡ εὐρυθμία, τῶν Πνευματικῶν Πατέρων ἡ πρὸς διόρθωσιν ἀπαιτουμένη γνῶσις, τῶν βασιλέων ἡ παρὰ πάντων ὀφειλομένη τιμή, καὶ πάντων ἁπλῶς τῶν χριστιανῶν ἡ πρέπουσα χριστιανοῖς διαγωγὴ καὶ κατάστασις, καὶ καθολικῶς εἰπεῖν, ἐκ τῶν ἱερῶν τούτων Κανόνων, ἡ κάτω ἐκκλησιαστικὴ ἱεραρχία γίνεται μίμημα καὶ ἐκσφράγισμα τῆς οὐρανίου ἱεραρχίας. Καὶ αἱ δύω ὁμοῦ ἱεραρχίαι ἀποκαθίστανται μία, ἓν μέλος ἀνακρουομένη, ἐναρμόνιόν τε καὶ πάγχορδον. Ἔκβαλε τοὺς κανόνας τῶν στοιχείων ἀπὸ τὴν ὑλικὴν κτίσιν, καὶ παρευθὺς λύεται ἡ τάξις, καὶ λυομένης τῆς τάξεως, ὅλον τὸ πᾶν ἀφανίζεται. Ἔκβαλε καὶ τοὺς ἱεροὺς τούτους κανόνας ἀπὸ τὴν Ἐκκλησίαν, καὶ παρευθὺς ἐπεισέρχεται ἡ ἀταξία, καὶ ἐκ τῆς ἀταξίας ἅπασα ἡ ἱερὰ αὐτῆς διακόσμησις ἀφανίζεται […] Μακάριοι ἐστέ, χριστιανοὶ ἀδελφοί, ὅτι διὰ τῆς βίβλου ταύτης ἠξιώθητε νὰ γνωρίσετε τὰ εὐάρεστα τῷ Θεῷ πατρικὰ καὶ συνοδικὰ παραγγέλματα […] εἴτε νάματα οὐράνια θέλει τα ὀνομάσει τινάς, ὡσὰν ὁποῦ διὰ τούτων τὸ πρόσωπον ἅπαν τῆς Ἐκκλησίας ποτίζεται, εἴτε θεμέλια πνευματικά, ἐπάνω εἰς τὰ ὁποῖα πᾶσα χριστιανικὴ οἰκοδομὴ ἑδράζεται». Τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου τοῦ Παρίου, Ἐπιτομὴ εἴτε Συλλογὴ τῶν θείων τῆς Πίστεως δογμάτων, ἐκδ. Καλλινίκου Ἱερομονάχου, Βράιτκοπφ καὶ Ἕμτελ, Λειψία τῆς Σαξωνίας 1806, 42ἑ. «Ὀφείλεται μὲν οὖν ἅπασα καὶ ὅλη ἡ πίστις καὶ τὸ σέβας τῇ οἰκουμενικῇ συνόδῳ ἅτε παριστώσῃ δηλαδὴ τὴν καθολικὴν ἐκκλησίαν, ἧς κατὰ τὸν θεῖον ἀπόστολον πολλαχοῦ, κεφαλὴ ἀθάνατος καὶ πάνσοφός ἐστιν ὁ Ἰησοῦς Χριστός. Δι΄ ὃ καὶ πιστεύομεν, ὅτι τῷ θείῳ αὐτοῦ πνεύματι φωτιζομένῃ, πάντα ὀρθῶς ἀποφαίνεται, καὶ ἀπταίστως, δόγματά τε καὶ κανόνας, καθ΄ οὓς διαβιοῦν ὀφείλομεν ἅπαντες. Ὥστε, συντόμως εἰπεῖν εἴτις μὴ τῇ οἰκουμενικῇ Συνόδῳ πείθεσθαι βούληται, οὗτος τῆς χριστιανικῆς μοίρας τε καὶ ἐλπίδος ἐκπέπτωκε, κατὰ τὴν Δεσποτικὴν ἀπόφασιν, ὅτι ἐάν τῆς ἐκκλησίας παρακούσῃ, ἔστω σοι, ὥσπερ ὁ ἐθνικὸς καὶ ὁ τελώνης. Ἔστιν οὖν ἡ οἰκουμενικὴ Σύνοδος κριτὴς ὑπέρτατος τῶν ἐκκλησιαστικῶν ζητημάτων, ὡς παριστῶσα τὴν καθόλου ἐκκλησίαν, ἀλλὰ καὶ ἀπάτης ἀνωτέρα, ἐν οἷς ἀποφαίνεται, ὡς ἀμέσως ὑπὸ τοῦ ἁγίου φωτιζομένη πνεύματος. Δι΄ ὅ,τι τοῖς παρ’ αὐτοῖς θεσπίσμασιν οἱ ἁπανταχοῦ Χριστιανοὶ ὡς Θεοῦ λόγοις πείθεσθαι μέλλουσι. Καὶ ὅπερ ὁ μέγας Ἀπόστολος Πέτρος περὶ τῶν προφητῶν ἔφη, ὡς ὑπὸ πνεύματος ἁγίου φερόμενοι ἐλάλησαν οἱ ἅγιοι τοῦ Θεοῦ ἄνθρωποι, τοῦτ’ αὐτὸ καὶ περὶ τῶν οἰκουμενικῶν ἀποφάνσεων, οἱ θεῖοι πατέρες ἡμᾶς διδάσκουσι. Ἐπειδὴ δὲ κριτοῦ ἴδιόν ἐστι, καὶ παιδείαις ὑποβάλλειν τοὺς τῶν νόμων παραβάτας, ἔχει δὴ καὶ τοῦτο τὸ δικαίωμα καὶ ἀξίωμα παρὰ τοῦ οὐρανίου βασιλέως Χριστοῦ, τοῦ πρὸς τοὺς μαθητὰς αὐτοῦ τὴν ἐξουσίαν παρασχόντος τοῦ δεσμεῖν καὶ λύειν. Καὶ δὴ τοὺς μὴ πειθομένους τῇ ὀρθῇ τῆς ἐκκλησίας Διδασκαλίᾳ, δεσμοῖς ἀλύτοις ὑποβάλλει, καὶ τῷ αἰωνίῳ παραπέμπει ἀναθέματι». Ἁγίου Γρηγορίου Ε΄ Πατριάρχου ΚΠόλεως Ἐμμέσως ἐκ τοῦ κειμένου «Ἔκθεσις ἀπόψεων τοῦ Μητροπολίτου Πειραιῶς Χρυσοστόμου περὶ τοῦ τρόπου καὶ τῶν μέτρων, δι΄ὧν, συνωδᾷ τῇ 3ῃ Συντακτικῇ Πράξει τῆς 9 Ἰανουαρίου 1974, θὰ ἀποκατασταθῇ ἐν τῷ χώρῳ τῆς Ἁγιωτάτης Ἑλληνικῆς Ἐκκλησίας ἡ διασαλευθεῖσα κανονικὴ τάξις» κ.λπ. σελ. 4ἑ. ὑποβληθεῖσα τὴν 4ην Μαρτίου 1974 εἰς τὴν Ἔκτακτον Πολυμελῆ Σύνοδον τοῦ 1974 εὑρισκομένη εἰς τὰ ἀρχεῖα τῆς Ἱερᾶς Συνόδου. Εἰς τὸ βιβλίον ΑΘ. ΑΝ. ΑΓΓΕΛΟΠΟΥΛΟΥ, Ἐκκλησιαστικὴ Ἱστορία-Ἱστορία τῶν δομῶν διοικήσεως καὶ ζωῆς τῆς Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, ἐκδ. Κυριακίδη, Θεσσαλονίκη 1984, σελ.89 «Ὅσα μὲν κατὰ τοὺς θείους θεσμοὺς καὶ τοὺς ἱεροὺς καὶ ἀποστολικοὺς καὶ συνοδικοὺς κανόνας τυγχάνει διακυβερνώμενα πολλὴν ἔχουσι τὴν χάριν παρὰ Θεοῦ καὶ κλέος μέγιστον• ὅσα δέ, τοὐναντίον, παραβαίνει τὸν ὅρον, ἐκτρεπόμενα, ἐν τούτοις προφανὴς ἡ ἀκοσμία, κατάδηλος ἡ φθορὰ καὶ ἐπὶ πᾶσιν, ἡ τῶν ψυχῶν ἀπώλεια». Δ. Ἐκ τῶν νομο – κανονικῶν κειμένων τῆς Ρωμηοσύνης (τοῦ “Βυζαντίου”) Ἰουστινιανοῦ Νεαρὰ ρλα΄, Περὶ ἐκκλησιαστικῶν κανόνων καὶ προνομίων Corpus Juris Civilis, τόμ. 3, ἐκδ. Weidmann, Berlin 19682, σελ. 654ἑ. «Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων ἐπέχειν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων τεσσάρων Συνόδων ἐκτεθέντας ἢ βεβαιωθέντας, τοὐτέστι τῆς ἐν Νικαίᾳ τῶν τιη΄ καὶ τῆς ἐν Κωνσταντινουπόλει τῶν ἁγίων ρν΄ Πατέρων καὶ τῆς ἐν Ἐφέσῳ πρώτης ἐν ᾗ Νεστόριος κατεκρίθη καὶ τῆς ἐν Καλχηδόνι, καθ΄ ἣν Εὐτυχὴς μετὰ Νεστορίου ἀνεθεματίσθη. Τῶν γὰρ προειρημένων ἁγίων δʹ Συνόδων καὶ τὰ δόγματα καθάπερ τὰς θείας γραφὰς δεχόμεθα καὶ τοὺς κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν». Τῶν Βασιλικῶν, βιβλ. ε΄, τίτλ. γ΄, κεφ. α΄, θέμα α΄ . Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τιτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36ἑ. «Θεσπίζομεν τοίνυν τάξιν νόμων ἐπέχειν τοὺς ἐκκλησιαστικοὺς Κανόνας, τοὺς ὑπὸ τῶν ἁγίων ἑπτὰ Συνόδων ἐκτεθέντας ἢ βεβαιωθέντας [...] τῶν γὰρ προειρημένων ἁγίων Συνόδων τὰ δόγματα καθάπερ τὰς θείας Γραφὰς δεχόμεθα καὶ τοὺς Κανόνας ὡς νόμους φυλάττομεν». Σημείωσις ἁγίου Νικοδήμου: «διὰ τοῦ “βεβαιωθέντας” δηλοῦνται οἱ Κανόνες τῶν τοπικῶν Συνόδων καὶ τῶν κατὰ μέρος Πατέρων οἱ παρὰ τῶν Οἰκουμενικῶν Συνόδων βεβαιωθέντες, κατὰ τὸν Βαλσαμῶνα» (Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου, 2003 13, σελ. κ’). Τῶν Νεαρῶν, τίτλ. β’, διάταξις γ΄. Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τίτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36 Ἡ διάταξις αὕτη (ἤτοι αὐτὴ αὕτη ἡ Ἰουστινιάνειος ρλα΄ Νεαρὰ) «τοὺς τῶν ἑπτὰ Συνόδων Κανόνας θέλει κρατεῖν καὶ τὰ δόγματα αὐτῶν ὡς τὰς θείας Γραφάς». Αὐτοκράτορος Λέοντος τοῦ Σοφοῦ Τῶν Βασιλικῶν, βιβλ. ε΄, τίτλ. γ΄, κεφ. α΄ (παρὰ τῷ Πηδάλιον, ἐκδ. Παπαδημητρίου, 2003 13, σελ. κ’). «Δέχομαι τὰς ἁγίας ἑπτὰ Οἰκουμενικὰς Συνόδους ὡς τὸ ἅγιον Εὐαγγέλιον». Τοῦ αὐτοῦ, Νεαραὶ Διατάξεις, β΄, PG 107, 428C. «Τῶν ἱερῶν καὶ θείων κανόνων, τῶν τε ἄλλων καὶ ὅσοι περί τε ἱερωσύνης καὶ χειροτονίας ἐπισκόπων ἐθέσπισαν, εἰς τὸ ἄριστόν τε καὶ ἀκριβέστατον ἐκπεφωνημένων, (πῶς δ’ οὐκ ἔμελλον ἀκριβῶς ἐκπεφωνῆσθαι, θείας ἐπιπνοίας ἐν τοῖς φθεγγομένοις ἐνεργούσης;) θαυμάζειν ἔπεισί μοι, πῶς οὐκ εὐλαβήθησάν τινες, ὥσπερ ἐνδεῶς ἐκείνως ἐχόντων τολμᾷν ἑτέρων ἐκθέσει νόμων τοὺς ἱεροὺς καὶ θείους ἀθετεῖν νόμους». Τοῦ Κώδικος, βιβλ. α΄, τίτλ. β΄, διατάξει ιβ΄. Παρὰ τῷ Νομοκάνονι τοῦ Μ. Φωτίου, τίτλ. α΄, κεφ. β΄ Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 36 «Οἱ τοῖς Κανόσιν ἐναντιούμενοι πραγματικοὶ τύποι [δηλ. βασιλικὰ προστάγματα] ἄκυροί εἰσι». Σχόλιον Θεοδώρου Βαλσαμῶνος (Πατριάρχου Ἀντιοχείας, ιβ΄ αἰ.) εἰς τὸ ὡς ἄνω β΄κεφ. τοῦ Νομοκάνονος τοῦ Μ. Φωτίου Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. Α ΄, ἐκ τῆς Τυπογραφίας Γ. Χαρτοφύλακος, Ἀθήνησιν 1852, σελ. 38 «Ἐπισημείωσαι τὴν παροῦσαν ἑρμηνείαν καὶ ἔχων αὐτὴν ἐπὶ μνήμης λέγε τοὺς Κανόνας ἰσχύειν πλέον τῶν νόμων• οἱ μέν γάρ, ἤγουν οἱ Κανόνες, παρὰ Βασιλέων καὶ ἁγίων Πατέρων ἐκτεθέντες καὶ στηριχθέντες, ὡς αἱ θεῖαι Γραφαὶ δέχονται• οἱ δὲ νόμοι παρὰ Βασιλέων μόνον ἐδέχθησαν ἢ συνετέθησαν, καὶ διὰ τοῦτο οὐ κατισχύουσι τῶν θείων Γραφῶν οὐδὲ τῶν Κανόνων». Ματθαῖος Βλάσταρις (ιδ΄ αἰ.), Σύνταγμα κατὰ στοιχεῖον (στοιχ. μ΄, κεφ. ιε΄) Γ.Α. ΡΑΛΛΗ – Μ. ΠΟΤΛΗ, Σύνταγμα τῶν θείων καὶ ἱερῶν Κανόνων, τόμ. ΣΤ΄, ἐκ τοῦ Τυπογραφείου της Αὐγῆς, ἐν Ἀθήναις 1859, σελ. 393 «Ἀπὸ τῆς ρλα΄ Ἰουστινιανείου Νεαρᾶς γνοίης ἄν, ὅτι τὰ γινόμενα παρὰ τῶν Κτιτόρων ἐν τοῖς Μοναστηριοίς Τυπικὰ στέργειν ὀφείλουσιν, εἰ μή που τοῖς Κανόσιν ἐναντιοῦνται».

ΔΙΑΜΑΡΤΥΡΙΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΗΡΥΚΟΥ ΔΙ ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΠΡΑΞΙΝ ΣΕΒ. ΛΑΡΙΣΗΣ ΠΑΝΑΡΕΤΟΥ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ (ΣΤΑΜΑΛΑ) 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210.6020176, 210 2466057 Α.Π. 78 ᾿Εν Κορωπίῳ τῆ 10)9)99 (Ε.Η.) ΠΡΟΣ Τόν Μακαριώτατον ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ.κ. ᾿Ανδρέαν, Πρόεδρον τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου καί Τούς Σεβασμιωτάτους ᾿Αρχιερεῖς, μέλη τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος Μακαριώτατε ἅγιε Πρόεδρε, Σεβασμιώτατοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί, ῾Ο Χριστός εἴη ἐν τῷ μέσῳ ἡμῶν. Περιῆλθεν εἰς χεῖράς μου τό ὑπ᾿ ἀριθ. 15)7-9-99 ἔγγραφον τοῦ Σεβ)του Μητροπολίτου Λαρίσης καί Τυρνάβου κ. Παναρέτου, μέ τό ὁποῖον "ἀπεφάσισε" νά ἐπιβάλῃ "ἀργίαν" εἰς τόν ῾Ιερομ. π. ᾿Αμφιλόχιον Ταμπουρᾶν. Κατά τήν ἐμήν ταπεινήν γνώμην πρόκειται διά μίαν πράξιν πολλαπλῶς ἀντικανονικήν καί ἐνδεχομένως πρόξενον πολλῶν δεινῶν εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν. Τήν χαρακτηρίζω, ὡς τορπίλλην εἰς τά θεμέλια τῆς ἑνότητος καί τῆς εἰρήνης εἰς τό Σῶμα τῆς ᾿Εκκλησίας, ἡ ὁποία δυνατόν νά ὡδηγήσῃ καί εἰς πρόκλησιν νέου σχίσματος, τό ὀποῖον ποθοῦν καί προσδοκοῦν αἱ ἴδιαι σκοτειναί δυνάμεις, αἱ ὁποῖαι τελικῶς προεκάλεσαν καί ἐκεῖνο τοῦ 1995. Μακαριώτατε καί Σεβασμιώτατοι ᾿Αρχιερεῖς Δυστυχῶς διαπιστώνεται ὅτι ἡ ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ συνεχίζει νά διώκεται καί σήμερον ὑπό τῶν ἰδίων κρυπτομένων δυνάμεων τοῦ σκότους. ῾Ο σημερινός διωγμός εἶναι περισσότερον ὕπουλος καί δόλιος ἀπό ἐκεῖνον τοῦ 1995, ὥστε νά μή γίνεται εὐκόλως ἀντιληπτή ἡ μεθοδευομένη προδοσία κατά τῆς ῾Ομολογίας -᾿Εκκλησιολογίας, ἀλλά καί αὐτῆς τῆς ᾿Αποστολικῆς μας Διαδοχῆς. ᾿Ασφαλῶς οἱ πολλοί δέν τό ἀντιλαμβανόμεθα, διά τοῦτο ἐπιφυλάσσομαι, νά κάνω σχετικάς δηλώσεις-᾿Ανακοινώσεις εἰς τήν προσεχῆ συνεδρίασιν τῆς ῾Ιεραρχίας, ἡ ὁποία δέν πρέπει νά καθυστερήσῃ. ᾿Ενταῦθα, ὡς ἐλάχιστος ἐν Χριστῷ ὑμῶν ἀδελφός, ἐκφράζω τήν ἀνησυχίαν μου καί τήν ἀγωνίαν μου κατά πόσον ἡμεῖς, ᾿Αρχιερεῖς ὄντες τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ἔχομεν ἀντιληφθῇ τόν μεγάλον αὐτόν κίνδυνον, ἤ ἄθελά μας καί ἐν τῇ ἁπλότητι τῆς καρδίας μας, κινδυνεύομεν νά παρασυρθῶμεν εἰς πράξεις ἤ παραλείψεις, αἱ ὁποῖαι χωρίς νά τό ἀντιληφθῶμεν μᾶς ἐκθέτουν, ἐνδεχομένως δέ, μή γένοιτο, νά μᾶς κατατάξουν καί μεταξύ τῶν πολεμίων τῆς ᾿Εκκλησίας. Φαίνεται σκληρός ὁ λόγος, ἅγιοι ἀδελφοί, ἀλλά ἄς ἔχωμεν πάντοτε κατά νοῦν, ὅτι ᾿Αρχιερεῖς ᾿Ορθόδοξοι ἦσαν καί οἱ πέντε πρώην Μητροπολῖται, οἱ ὁποῖοι ἀπό διάκονοι Χριστοῦ κατεστάθησαν ὑπηρέται τοῦ πονηροῦ, ῾Η πτῶσις τῶν πέντε πρέπει πάντοτε νά μᾶς προβληματίζῃ, διότι μπορεῖ νά ἔχῃ συνέχεια, ἀκόμη καί μεταξύ ἡμῶν, ἄν δέν προσέξωμεν. Μακαριώτατε καί ἅγιοι ἀδελφοί, ἐτάχθημεν νά φυλάσσωμεν τάς "Θερμοπύλας" τῆς ᾿Εκκλησίας. ᾿Ωμόσαμεν ἐνώπιον τοῦ ῾Ιεροῦ Θυσιαστηρίου, ὅτι θά θυσιάσωμεν καί τήν ψυχήν μας διά τήν ᾿Αγάπην τοῦ Χριστοῦ. Καί ὑπεσχέθημεν, ὅτι θά διατηρήσωμεν ἀντί πάσης θυσίας τήν ᾿Αγάπην μας πρός τήν Νύμφην μας ᾿Εκκλησίαν, ἡ ὁποία ᾿Αγάπη - θυσία πρός Αὐτήν ἐκφράζεται μέ τήν διαφύλαξιν ἀκαινοτομήτου τῆς ᾿Αποστολικῆς Πίστεως, τῆς Κανονικῆς τάξεως, τοῦ Δικαίου καί τῆς ᾿Αγάπης τοῦ Χριστοῦ. ᾿Εκφράζεται μέ τήν διασφάλισιν τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τοῦ Σώματος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. Διερωτῶμαι Μακαριώτατε καί ἁγιοι ᾿Αρχιερεῖς: ῾Ο Σεβασμιώτατος κ. Πανάρετος, ἀχθείς ἤ παρασυρθείς εἰς τήν ἀπόφασίν του αὐτήν, ἐνήργησε μέ γνώμονα καί κριτήριον τήν Κανονικήν τάξιν, τήν ἀλήθειαν, τήν ἀγάπην καί τό Δίκαιον; ῎Ελαβεν ὑπ᾿ ὄψιν του, ὅτι οἱαδήποτε πράξις διά νά εἶναι ἔγκυρος πρέπει νά ἐπιβληθῇ ὑπό τοῦ ἁρμοδίου ἐκκλησιαστικοῦ ὀργάνου, τό ὁποῖον πρωτίτως συντάσσει ὑπευθύνως κατηγορητήριον, τό κοινοποιεῖ καί καλεῖ κανονικῶς τόν κατηγορούμενον, ἀκούει ἐλεύθερα τήν ἀπολογίαν του, καί μέ φόβον Θεοῦ ἀποφασίζει κανονικῶς καί δικαίως; Σέ τί διαφέρει ἡ "ἀπόφασις" τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κ. Παναρέτου πρός ἐκείνην τήν ὑπ᾿ ἀριθμ. 95)10-5-1995, καί ὅλας τάς ὑπολοίπους τῶν πέντε; ᾿Εκείνους μιμούμεθα; Γνωρίζει ὁ Σεβασμιώτατος ἀδελφός καί συλλειτουργός μας, ὅτι ὁ μόνος ἁρμόδιος διά μίαν τοιαύτην ἀπόφασιν κατά τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου εἶναι ὁ Μακαριώτατος ᾿Αρχιεπίσκοπος, καί Οὗτος πάλιν κατόπιν αὐστηρᾶς κανονικῆς διαδικασίας καί τηρήσεως τῶν ἀρχῶν τοῦ ἐκκλησιαστικοῦ δικαίου καί πέραν πιέσεων καί σκοπιμοτήτων; ῎Ελαβεν ὁ Σεβασμιώτατος ὑπ᾿ ὄψιν του τόν Κανόνα, ὁ ὁποῖος λέγει, ὅτι ἡ κατά ἀπόντος καί μή κληθέντος εἰς ἀπολογίαν ἐπιβληθεῖσα ποινή εἶναι παντελῶς ἄκυρος καί ὡς μή γενομένη λογίζεται; ῎Ελαβεν ὑπ᾿ ὄψιν του, ὅτι διά παρομοίαν ἐνέργειαν, ὄχι ἑνός ᾿Επισκόπου, ἀλλά ὁλοκλήρου Συνόδου ὁ ἅγιος ᾿Ιωάννης ὁ Χρυσόστομος εἶπεν, ὅτι αὐτά δέν γίνονται οὔτε εἰς τούς βαρβάρους "Σαυρομάτες"; ῎Ελαβεν ὑπ᾿ ὄψιν του, ὅτι πᾶσα πρᾶξις μή στηριζομένη ἐπί τῆς Κανονικῆς τάξεως ἀποβαίνει εἰς βάρος ἐκείνου πού τήν ἀποφασίζει; Καί τό κυριώτερον, ἔλαβεν ὑπ᾿ ὄψιν του, ὅτι κατά τοῦ π. ᾿Αμφιλοχίου ὑπάρχει παρά τῇ ῾Ιερᾷ Συνόδῳ καταγγελία τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀδελφοῦ κ. Γοργονίου, ἡ ὁποία ἀδικαιολογήτως ἐκκρεμεῖ (βέβαια προηγοῦνται ἄλλαι καταγγελίαι, αἱ ὁποῖαι πρέπει κατά τήν κανονικήν τάξιν νά ἐκδικασθοῦν, τηρουμένης αὐστηρῶς τῆς σειρᾶς, ὅπως προέκυψαν). ῎Εχομεν χρέος καί αὐτήν, ἀλλά καί τό ἐσχάτως κυκλοφορῆσαν "ΥΠΟΜΝΗΜΑ-ΑΝΑΦΟΡΑ-ΟΜΟΛΟΓΙΑ", νά ἐξετάσωμεν ἐν πλήρει ἐλευθερίᾳ, ἀντικειμενικότητι, δικαιοσύνῃ καί κατά τήν Κανονικήν τάξιν, διότι τοῦτο ἀπαιτεῖ ἡ ᾿Αλήθεια καί τό Δίκαιον, τά ὁποῖα ἐτάχθημεν νά διακονήσωμεν. Οὕτω θά ἀποδειχθῶμεν γνήσιοι διάκονοι Χριστοῦ. ᾿Εν κατακλεῖδι, κατά τήν ἐμήν ταπεινήν γνώμην, ἡ ἀπόφασις αὕτη τοῦ Σεβ. κ. Παναρέτου, ἄν δέν ἀνακληθῇ ἐν τῇ γενέσει της, κινδυνεύει νά ἀποβῇ, ὅπως προεῖπον, τορπίλλη εἰς τά θεμέλια τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, καί νά ὁδηγήσῃ εἰς σχίσμα, ὅπερ ἀπεύχομαι, διότι τό ἁμάρτημα τοῦτο οὔτε μαρτυρικόν αἷμα δέν ἐξαλείφει. Πέραν τούτου ὡς πράξις ἀποτελοῦσα ὑπέρβασιν καθήκοντος θίγει βαρύτατα τό κῦρος τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀδελφοῦ καί τελικῶς, καθ᾿ ἡμᾶς, θά ἀποβῇ εἰς βάρος του. Τέλος, ἄν ἀποδειχθῇ ἀληθής ἡ πληροφορία, τήν ὁποίαν ἔχομεν, καθ᾿ ἥν ἡ ἀντικανονική αὕτη ἀπόφασις τοῦ Σεβασμιωτάτου ἀποτελεῖ πραγματοποίησιν σχετικῆς προτάσεως τοῦ μοναχοῦ Μαξίμου Τσακίρογλου, αὐτό προκαλεῖ μεγίστην ἀνησυχίαν καί δίδει μεγαλυτέρας διαστάσεις εἰς τό φαινόμενον. Διότι, ποῖος εἶναι ὁ μοναχός Μάξιμος, ὁ ὁποῖος εἰσηγεῖται, ἀποφασίζει καί κάμνει πράξεις τάς εἰσηγήσεις του; Πόθεν κινεῖται καί ὑπό ποίαν ἰδιότητα εἰσηγεῖται καί ποῖον καλῶς νοούμενον συμφέρον ὑπηρετεῖ ἤ ποίους ἐξυπηρετεῖ; Μακαριώτατε καί Σεβ)τοι ἐν Χριστῷ ἀδελφοί καί συλλειτουργοί. Η ᾿Αρχιερατική μου συνείδησις διαφωνεῖ μέ τήν ἐνέργειαν τοῦ ἐν Χριστῷ ἀδελφοῦ κ. Παναρέτου, διότι αὕτη ἀποτελεῖ πρόκλησιν διά σχίσμα, διά τό ὀποῖον ἐάν, μή γένοιτο, συμβῇ, τόσον ὁ Σεβασμιώτατος, ὅσον καί ἐκεῖνοι πού καθ᾿ οἱονδήποτε τρόπον, ἀκόμη καί διά τῆς ἀνοχῆς, εὐνόησαν αὐτήν τήν πρᾶξιν, τήν καθ᾿ ἡμᾶς πρᾶξιν κακῆς σκοπιμότητος, θά φέρουν ἀκεραίαν τήν εὐθύνην. Κατόπιν ὅλων αὐτῶν, φιδαδέλφως καί κατά ᾿Αρχιερατικόν καθῆκον παρακαλῶ καί προτείνω, ὅπως ὁ Σεβασμιώτατος ἐν Χριστῷ ἀδελφός κ. Πανάρετος σταθμίσῃ τάς εὐθύνας του ἔναντι τῆς εἰρήνης καί τῆς ἑνότητος τῆς ᾿Εκκλησίας, ἀποδεσμευθῇ ἀπό ἐκείνους πού ἐνδεχομένως τόν παρέσυραν εἰς αὐτήν τήν ἀντικανονικήν ἐνέργειαν καί ἀνακαλέσῃ αὐτήν, διότι πάντοτε, ὅταν ἔμπροσθέν μας εἶναι ὁ γκρεμός ἐπιβάλλεται νά κάνωμεν τά εὐλογημένα πρός τά ὀπίσω βήματα. ᾿Επί τούτοις διατελῶ τῇ ἐν Χριστῷ ἀγάπῃ ᾿Ελάχιστος ἀδελφός ῾Υμῶν καί συλλειτουργός. + Ο ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΚΗΡΥΚΟΣ

ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ ΔΙΑ ΤΟΝ ΑΓΩΝΙΣΤΗΝ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ π. ΙΓΝΑΤΙΟΝ ΜΠΕΤΣΗΝ

ΓΝΗΣΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΤΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ ΙΕΡΑ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΣ ΜΕΣΟΓΑΙΑΣ ΚΑΙ ΛΑΥΡΕΩΤΙΚΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ (ΣΤΑΜΑΛΑ) 194 00 Τ.Θ. 54 ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ ΤΗΛ. 210.6020176, 210 2466057 Α.Π. 197 ᾿Εν ᾿Αθήναις τῇ 12-4-2001(π.ἡ.). (Βασιλείου ῾Ομολογητοῦ) ΕΙΣΗΓΗΣΙΣ Διά τόν ἀγωνιστήν τῆς Ὀρθοδοξίας π. Ἰγνάτιον Μπέτσην ῾Η περίοδος 1955-1970 ἦσαν μία ἀπό τίς πιό κρίσιμες τοῦ ᾿Αγῶνος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας. Οἱ γνήσιοι ὀρθόδοξοι χριστιανοί ζοῦν ἀκόμη στόν ἀπόηχο τῶν μεγάλων διωγμῶν τοῦ 50. Μετά τίς ἱστορικές χειροτονίες τοῦ 1948 τά πράγματα δυσκολεύουν. Διότι ἐγείρεται ἄλλου εἴδους φοβερός διωγμός, ὁ ὀποῖος φέρει τούς ᾿Ορθοδόξους στήν ἀνάγκη διατυπώσεως βασικῶν θεμελιωδῶν θέσεων ᾿Εκκλησιολογίας - ῾Ομολογίας τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἀπολογητικῆς διά τάς ἱστορικάς ἐκείνας χειροτονίας. Τώρα ἀρχίζει νά προβάλλει ἡ ἀνάγκη καλυτέρας ἐκκλησιαστικῆς ὀργανώσεως, κατά τό ἀνθρώπινον, τῆς ᾿Εκκλησίας, καί πρός ἀντιμετώπισιν τῶν ἐξωτερικῶν ἐχθρῶν, ἀλλά καί διά τήν καλυτέραν ἐσωτερικήν ἀνασυγκρότησιν. Οἱ Κληρικοί τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας ἦσαν κατά τό πλεῖστον ἁπλοϊκοί καί ἀγράμματοι ἄνθρωποι, μέ ζέουσαν ὅμως πίστιν καί ὁμολογίαν, ἕτοιμοι διά κάθε θυσίαν. Τό ἱεραποστολικό τους ἔργο εἶναι ζωντανό. ᾿Αγωνίζονται μόνοι γιά τήνν᾿Ορθοδοξία. Κάποιοι Κληρικοί πού γυρνᾶνε ἀπό τό νέο ῾Ημερολόγιο εἶναι γι᾿ αὐτούς πηγή χαρᾶς. Τούς δίδει νέες δυνάμεις. Τούς κάμνει νά ἀγωνίζωνται μέ περισσότερον ζῆλον. Καί οἱ χριστιανοί παίρνουν καινούργιες δυνάμεις. Γίνονται ἀκόμη πιό ζωντανοί στήν πίστι τους καί ἀγωνιστές στήν ζωή τους. Γι αὐτό, αὐτούς τούς Κληρικούς πού ἐπέστρεφαν τούς ὑπεδέχοντο μέ μιά ἰδιαιτέρα χαρά. Τό ἔβλεπαν σάν νίκη τῆς ᾿Ορθοδοξίας. ῞Οταν μάλιστα ἐτύχαινε νά εἶναι ὁ Κληρικός αὐτός ζηλωτής καί ἀγωνιστής, τότε ἀκόμη περισσότερον ἐχαίροντο. Κάτι τέτοιο συνέβη μέ τόν π. ᾿Ιγνάτιο. ῏Ηταν ἕνας μορφωμένος Κληρικός, πρώην σπουδαστής τῆς Ιατρικῆς χειροτονημένος στήν ᾿Αγγλία ἀπό τόν ᾿Επίσκοπο Θυατείρων ᾿Αθηναγόρα, ὁ ὀποῖος ὅμως ἐλθών εἰς τήν Γνησίαν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν ἐγένετο δεκτός μέ πολλές ἐλπίδες. ῾Η παρουσία του στόν ᾿Αγῶνα τῆς ᾿Ορθοδοξίας δυνάμωνε τόν ᾿Αγῶνα, κατά τό ἀνθρώπινον. Στήν ἀρχή προωθήθηκε εἰς τά Γραφεὶα τῆς ῾Ιερᾶς Συνόδου. ᾿Απεδείχθη, ὅμως, ὅτι ἡ θέσις του δέν ἦταν γιά κεῖ. ῾Η ἀποστολή του ἦταν στήν ῾Ιεραποστολή. ῏Ηταν ὁ Κληρικός πού σέ λίγο θά ὤργωνε καί θά συγκλόνιζε ὅλην τήν ῾Ελλάδα. Μέ τό ζωντανό του παράδειγμα. μέ τήν ἀσκητική του ζωή. ῞Οπου κι᾿ ἄν πήγαινε δημιουργοῦσε μιά ἀντίσταση κατά τοῦ κακοῦ, ἔφκιανε ἕνα πυρῆνα ἀγωνιστικό. Θύμιζε στό ζῆλο τόν ἅγιο Κοσμᾶ, στήν ἀγωνιστικότητα τόν Παπουλάκο, ἤ τόν Κοσμᾶ τόν Φλαμιάτο, καί στήν ἀσκητικότητα, ὅπως εἶπε ὁ ἀείμνηστος π. Εὐγένιος, τόν Μέγα Βασίλειο. ῏Ηταν αὐτός πού θά γινόταν ὁ ἱδρυτής πολλῶν ἐνοριῶν καί ὁ πνευματικός καθοδηγητής πολλῶν ᾿Ορθοδόξων σέ ὅλη τήν ῾Ελλάδα. ῏Ηταν ζηλωτής σέ ὅλους τούς τομεῖς καί ἄτεγκτος ὑπερασπιστής τῆς ἀληθείας καί τοῦ δικαίου. Δέν ἐδέχετο συμβιβασμούς. Γι᾿ αὐτό καί ἐδέχθη πολλούς διωγμούς. ῏Ηταν αὐτός τέλος πού ἔφυγε ἀπ᾿ αὐτή τήν ζωή τρόπον τινά σάν διωγμένος καί ἐξωρισμένος, καί μάλιστα ἀπό συναδέλφους του Κληρικούς. Μπορεῖ νά πῶ πώς ἡ ζωή του μᾶς θυμίζει ἐκεῖνο πού ἔλεγε ἕνας μεγάλος Πατέρας τῆς ᾿Εκκλησίας: "Εἶναι καλύτερον νά διώκωμαι εἰς τά φαράγγια καί τά βουνά καί εἰς τά πελάγη καί νά εἶμαι μαζί μέ τήν ἀλήθεια, παρά νά ἔχω δόξα μεγάλη καί εὐημερία καί νά ζῶ μέσα στό ψεῦδος. Διότι, ὅταν ἔχω μαζί μου τήν ἀλήθεια ἔχω τά πάντα, ὅταν ὅμως ἔχω τό ψεῦδος δέν ἔχω οὔτε τόν ἐαυτό μου...ἐκεῖνος πού ἔχει μαζί του τήν ἀλήθεια εἶναι ἀγέραστος καί ἀμάραντος, ἔχει ζῆλον πιό θερμόν ἀπό τόν ἥλιον καί ὁ λόγος του εἶναι πιό κοφτρεός ἀπό τό ξίφος, ὁ δέ βίος του εἶναι πιό ἐλαφρύς καί ἀπό τόν ἀετό". Καί πραγματικά ὁ π. ᾿Ιγνάτιος ἀγαποῦσε τόσο πολύ τήν ἀλήθεια πού ἔμεινε ἀγέραστος. Τό σῶμά του ἀπό τήν νηστεία καί τήν ἄσκησι ἦταν γερασμένο, ἔστω καί ἄν ἦταν ἀκόμη νέος, ὅμως ἡ ψυχή του ἦταν ἀγέραστη. Γι αὐτό καί τό παράδειγμά του συγκινοῦσε, καί ὁ λόγος του καί ἡ ζωή του εἶναι καί μέχρι σήμερον ὑπόδειγμα ἀγωνιστικότητος γιά πολλούς. Τόν ῾Ιερομ. π. ᾿Ιγνάτιο τόν γνώρισαν πολλοί πρίν τόν δοῦν. ῾Η φήμη του προέτρεχε παντοῦ. Αὐτό συνέβη καί μέ μένα. Στήν Λευκάδα πού ἤμουν, ὅταν πήγαινα στό Γυμνάσιο, μοῦ φαίνεται πώς κάποια βιβλία πού εἶχαν πέσει στά χέρια μου, ἦταν βιβλία καί ἔντυπα τοῦ π. ᾿Ιγνατίου. Θυμᾶμαι ἕνα μικρό βιβλιαράκι πού ἦταν ἑρμηνεία καί σχόλια σέ μιά ἐπιστολή τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου. Μοῦ ἔκανε ἐντύπωσι ὁ τρόπος πού ἔγραφε καί ἐσχολίαζε. ᾿Εκδήλωνε πάντα τόν θαυμασμό του στόν ᾿Απόστολο τῶν ᾿Εθνῶν Παῦλο. ῞Οπως διεπίστωσα ἀργότερα ἀπό τά γραπτά του θαύμαζε τόν ᾿Απόστολο τῶν ᾿Εθνῶν, καί ἴσως στίς μικρές περιοδεῖές του νά εἶχε ἐκεῖνο πρότυπο ζωῆς. Εἶναι πολύ χαρακτηριστικόν κάτι πού ἔγραψε σέ ἕνα ἄρθρου του: "῏Ω Παῦλε, Παῦλε! Πόσον σέ θαυμάζω! Θαυμάζω τήν δύναμίν σου, τό θάρρος σου, τόν ἡρωϊσμόν σου! ᾿Εσύ ζῶντας ἀκόμη τοὐς κάμνεις νεκρούς. ᾿Εσύ δέν ξέρεις συμβιβασμούς, ὑποχωρήσεις, ὑποκρισίες, ὑποχωρήσεις.᾿Εσύ κτυπᾶς κατ᾿ εὐθεῖαν. Θαυμάζω, θαυμάζω στ᾿ ἀλήθεια τό μεγαλεῖόν σου.". ᾿Επίσης κάνα δυό τεύχη τῆς ᾿Ορθοδόξου Πνοῆς βρίσκονταν στό σπίτι μας. ᾿Από τότε θυμᾶμαι τήν ᾿Ορθόδοξο Πνοή. Γύρω στά 1956-57. Μικρός ἤμουν καί δέν καταλάβαινα πολλά. Κάποιοι ὅμως χαρακτηριοστικοί τίτλοι μοῦ ἔμεναν στό μυαλό. Τόν γνώρισα λοιπόν μέσα ἀπό τά ἔντυπά του. Θαύμαζα διά τά γραπτά του, ὅταν ὅμως τόν εἶδα γιά πρώτη φορά τό 1967 στά Γραφεῖα τῆς Βερατζέρου, θαύμασα γιά τό ἀσκητικό του παράστημα. ῏Ηταν κάτι συγκλονιστικό γιά μένα. ῎Ακουγα πολλά γι᾿ αὐτόν γιά τίς ἀγρυπνίες πού ἔκανε. Προπάντων μοῦ εἶχε μείνει ὅτι ἦταν πρώην γιατρός καί ἔγινε Κληρικός. ῞Οτι ἀγάπησε τήν ᾿Ορθοδοξία καί τάς ἅγιες παραδόσεις. ῞Οπως ἀργότερα ἀνεζήτησα καί βρῆκα τά τεύχη τῆς ᾿Ορθοδόξου Πνοῆς, εἶδα πώς πραγματικά εἶχε θερμό ζῆλο γιά τήν ᾿Ορθοδοξία. Μετέδιδε μέσα ἀπό τίς σελίδες της τόν ζῆλο γιά ἀγῶνα. ῎Εγραφε στό πρῶτο: "Εἶναι καιρός πλέον νά πνεύσῃ στόν πονεμένο αὐτόν τόπο πού ἄλλοτε ἐδροσίζετο ἀκατάπαυστα κάτω ἀπό τούς γηραιούς πλατάνους, τούς θαλερούς γίγαντας τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας, εἶναι καιρός, λέμε, νά πνεύση ξανά, στόν ἱστορικό αὐτό τόπο ἡ ζωογόνος αὖρα μιᾶς "᾿Ορθοδόξου Πνοῆς". Καί συνέχιζε: "῏Ω θεία ᾿Ορθοδοξία, δέν θά σέ ἀρνηθοῦμε! Τά πιστά τέκνα σου θά ἁρπάξουν καί πάλιν τά ὅπλα καί θά τεθοῦν ὑπό τήν ἔνδοξον σημαίαν σου ἕτοιμα καί πάλιν νά δώσουν τό πᾶν γιά Σένα. Τό αἷμα μαρτύρων σου μή ξεχνᾶς, ὅτι εἶναι βαρειά κληρονομιά γιά μᾶς...Ναί ἡ ζωογόνος δτναμίς του ρέει ἀκόμα στούς ἀπογόνους των. ῎Οχι, οὐκ ἀρνησόμεθά σου φίλη ᾿Ορθοδοξία, οὐκ ἀρνησόμεθά σου, θά μᾶς ἐπιτρέψῃς μέ ταπείνωση ν᾿ ἀναφωνήσωμεν κι᾿ ἐμεῖς μαζί μέ τόν σοφό Βρυέννιο. Αὐτή ἡ ἀγάπη του γιά τήν ᾿Ορθοδοξία, ὁ ἀγνός ζῆλός του καί τό ἀσκητικό του πνεῦμα προέτρεχε παντοῦ. ῞Οταν τόν συνήντησα γιά πρώτη φορά, περίμενα νά δῶ ἕναν ἱερέα, μέ φανταχτερή ἐμφάνισι, δέν μποροῦσα νά πιστέψω πώς αὐτός ἦταν ὁ π. ᾿Ιγνάτιος, ὁ πρώην σπουδαστής τῆς ῾Ιατρικῆς. ᾿Ενθυμοῦμαι, ὅτι μοῦ μίλησε σάν νά μέ γνώριζε χρόνια. Μιά δεύτερη φορά πού εἶχα τήν εὐτυχία νά τόν συναντήσω καί νά τόν ἀκούσω ἦταν τό 1971, τήν Κυριακή τῆς Σταυροπροσκυνήσεως, στόν ἅγιο ᾿Ιωάννη τόν Πρόδρομο στό Ρούφ, αὐτή τήν φορά ὡς ὁμιλητή. Μοῦ ἔκανε τότε φοβερή ἐντύπωσι ὁ λόγος του. Πρώτη φορά εἶχα ἀκούσει τέτοιο δυνατό καί βαθύ σέ νοήματα λόγο. ῾Η ὁμιλία του ἐκείνη ἔμοιαζε σάν ἐγερτήριο σάλπισμα. ῎Ετσι μοῦ φάνηκε. ῞Οπως κατάλαβα τό νόημα τῶν ὁμιλῖῶν του ἦταν αὐτό πού ἔγραφε στήν ᾿Ορθόδοξη Πνοή. "Ποῦ θά ὁδηγηθοῦμε λοιπόν ἐάν ἀδρανήσωμεν; ᾿Αλλά ὄχι. Φθάνει πλέον. Καιρός νά ἐξυπνήσωμεν. ἐκ τοῦ ληθάργου καί νά δράξωμεν τά ὅπλα. ᾿Ιδού . ᾿Εμπρός στόν ἀγῶνα ὅλοι. Τό παράστημά του, ὅπως ἦταν ἀσκητικό, ἡ φωνή του σχεδόν σβυσμένη, λές καί ἔβγαινε ἀπό ἕναν ἄλλο κόσμο, τά λόγια του ὅμως ἦταν δυνατά πού συγκλόνιζαν. ῎Ημουν τότε πρωτοετής στό Πανεπιστήμιο. Εἶχα ἀκούσει μέχρι τότε πολλές ὁμιλίες, ἀλλ᾿ αὐτήν τήν ὁμιλία, τήν ἐχαρακτήρισα ἀνεπανάληπτη. Μοῦ ἔκαμε ἐντύπωσι ὁ πολύς κόσμος πού συγκεντρώθηκε, πού δέν ἦταν καθόλου συνηθισμένο τότε στόν χῶρό μας. ῏Ηταν μιά ἐπιβεβαίωση γιά μένα, γι αὐτό αὐτοῦ πού ἄκουα συχνά, ὅτι ὁ π. ᾿Ιγνάτιος παρά τό γεγονός, ὅτι δέν εἶχε τακτική ἐνορία εἶχε μαζί του τόν περισσότερο κόσμο. Εἶχε τήν ἀγάπη τοῦ κόσμου. Αὐτή ἡ ὁμιλία σέ ἀνέβαζε πραγματικά στά ὕψη. ῎Εβλεπες ἕνα ταπεινό καί ἀπέριττο στήν ἐξωτερική ἐμφάνιση Κληρικό, πού τά λόγια σέ ἀνέβαζαν σέ πνευματικά ὕψη, σέ ἔκαμναν νά στέκης ἀνάμεσα στόν φθαρτό καί στό αἰώνιο. Μίλησε τότε ἀπ᾿ ὅτι θυμᾶμαι γιά τήν ματαιότητα τοῦ κόσμου, γιά τά φθαρτά καί τά αἰώνια, διά τήν ζωή τῶν ἁγίων πού ζοῦσαν τό παρόν καί προγεύονταν τό μέλλον, γιά τήν σημερινή κοινωνία, γιά τούς νεωτερισμούς. ῞Ολα αὐτά τά εἶχε συνδυάσει ἀριστοτεχνικά μέσα σέ ἕνα θέμα, μέ ἕνα χάρισμα λόγου πού τοῦ ἔδινε μία χροιά λογοτεχνική καί πολύ σαγηνευτική. Τά λόγια πού ἔλεγε τά ζοῦσε. ῎Εἔβγαιναν μέσα ἀπό τἠν καρδιά του. Μιλοῦσε μέ ἐνθουσιασμό, μέ πίστι, ἔμοιαζε σά νά σκίρταγε ὁλόκληρος, σάν νἀ ἕτοιμος νά πετάξῃ. ῞Ολα αὐτά θυμᾶμαι συγκλόνιζαν. Θυμᾶμαι μαζί μου τότε ἦταν καί ἔνα κοσμικό παιδί φοιτητής, πού ἐξέφρασε τόν θαυμασμό του γιά τήν ρητορική του δεινότητα.Εἶχε πράγματι πλούσια τήν δύναμη τοῦ λόγου πού ἄγγιξε καί ἀναμόχλευε καί τίς πιό ἀδιάφορες χριστιανικές συνειδήσεις. Τά κήρυγμά του, ὅπως διεπίστωσα ἀκούοντας καί ἄλλες ὁμιλίες ἀπό κασσέττες, δέν ῆσαν μόνον βιώματα καί ἐμπειρίες ἐσωτερικές, ἀλλά μαρτυροῦσαν καί βαθειά παιδεία καί γνώση τῶν ἀσκητικῶν Πατέρων, τῶν βίων τῶν ῾Αγίων, τῆς ῾Αγίας Γραφῆς. ῾Η ζωή του καί ὁ λόγος του γενικῶς τοποθετούμενος μέσα στό γενικώτερο πλαίσιο τοῦ ὑπέρ τῆς ᾿Αληθείας ᾿Αγῶνος, ἐμ,φανίζει πολλές ἀναλογίες μέ τίς μορφές καί τή δράση ἀνδρῶν πού σέ κρίσιμες στιγμές ἀπεστάλησαν ἀπό τήν Πρόνοια τοῦ Θεοῦ , διά νά διασώσῃ τήν πνευματική ταυτότητα τοῦ λαοῦ μας. ῞Οταν ἤμουν στήν Κοίμησι (Καλλιθέα), ἄκουα τά πνευματοκοπαίδια του, νά μιλοῦν μέ τά καλύτερα λόγια γι᾿ αὐτόν. Αἰσθάνονταν ἀπορφανισμένα ἀπό τότε πού ἀπεδήμησε πρός Κύριον. ᾿Από τίς διηγήσεις των γνώρισα ἀκόμη πιό πολύ τό μεγαλεῖον τοῦ Κληρικοῦ καί δή τοῦ πνευματικοῦ Πατρός. ῞Οταν καμμιά φορά πήγαινα σέ ἀκριτικές περιοχές, ὅπως στήν Ξάνθη, στήν Κάλυμνο, νόμιζα ἀπό ὅσα μοῦ διηγοῦντο γιά τό πέρασμά του, πώς βρίσκονταν ἐκεῖ κοντά τους, ἀνάμεσά τους. Ζοῦσαν πολύ ἔντονα τήν παρουσία του. Τό πνεῦμά του τούς καθοδηγοῦσε καί τούς δυνάμωνε. Γι᾿ αὐτό διεπίστωνα ἔτι καί ἔτι πώς αὐτό πού ἐλέγετο, ὅτι ἦταν ξακουστός καί ἀγαπητός σ᾿ ὅλη τήν ῾Ελλδα, δέν ῆταν ὑπερβολή, ἦταν μιά πραγματικότης. Σήμερα θά ἀκούσουμε πολλές φορές πώς ὁ π. ᾿Ιγνάτιος ἦταν ἕνας ἀσκητής. Καί ἦταν πράγματι. Αὐτό διεπίστωνε ἐκεῖνος πού τόν συναντοῦσε ἔστω καί μιά φορά.Καί δέν τό διεπίστωνε μόνον ἐκεῖνος πού τόν .ἔβλεπε. Τό ἀσκητικό του πνεῦμα ἐφαίνετο καί μέσα ἀπό τά γραπτά του, τά ἄρθρα του, τά κείμενα πού ἐδημοσίευε καί κυκλοφοροῦσαν σέ ὅλα τήν ῾Ελλάδα, σέ ὅλη τήν Οἰκουμένη. ῎Αν ρίξουμε μιά ματιά σέ κείμενά του πού ἔχουν δημοσιευθῇ θά διαπιστώσουμε σέ ὅλα νά περνάει αὐτό τό πνεῦμα. Παντοῦ βλέπουμε νά περνάει τό μήνυμα πώς στήν ἄσκησι τοῦ χριστιανοῦ εἶναι τό πραγματικό νόημα καί ἡ οὐσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας. Καί ῆταν τόσο χαριτωμένοι οἱ τίτλοι τους, ὅπως: " Η εὐλογημένη στράτα πού ἐβάδισεν ὁ Κύριός μας. ῎Εγραφε σέ ἕνα ἄρθρο του: "Εἶναι ἀλήθεια πώς ἐμεῖς οἱ ἄνθρωποι πολύ δύσκολα κατορθώνομεν νά συλλάβωμεν τό νόημα καί τήν οὐσία τῆς ᾿Ορθοδοξίας μας πού εἶναι ὅλως διόλου πνευματική. Ξεχνοῦμε ὅτι σκοπός της τελικός δέν εἶναι ἄλλος ἀπό τοῦ νά ἀνυψώσῃ τόν ἄνθρωπον ἀπό τήν γῆν αὐτήν εἰς τήν ὁποίαν κατ᾿ ἀνάγκη ζῇ γιά λίγο, πρός τόν οὐρανόν εἰς τόν ὁποῖον ὅμως θά ζήση αἰώνια. Μικρή ἅρα προετοιμασία πού ἀποτελεῖ τρόπον τινά καί πρόγευση τῆς μελλούσης ὁλοκληρωμένης πνευματικῆς ζωῆς εἶναι νά ἀρχίσουμε τήν πνευματική ζωή, ἔστω καί κατά μέρος, ἀπ᾿ αὐτήν ἐδῶ τήν ζωήν". Καί συνεχίιζει: "Πῶς ξεχνοῦμε λοιπόν τόν σκοπόν μας;...Δέν βλέπομεν τί λέγει τό Εὐαγγέλιον, τί λέει ὁ Κύριος, τί λένε οἱ ᾿Απόστολοί του, τί λένε οἱ Πατέρες τῆς ᾿Εκκλησίας; ῎Επαυσαν ποτέ νά κηρύττουν τήν ἀνάγκην τῆς ἀπονεκρώσεως τῆς σάρκας διά νά ἐπικρατήσῃ τό πνεῦμα; Κάθε ἄλλο! Δέν ἀφήνουν εὐκαιρία πού νά μή τό διακηρύξουν μέ ὅλην των τήν δύναμιν. ῾Ο μεγάλος ᾿Απόστολος, ὁ βαθύς ἑρμηνευτής τῶν λόγων τοῦ Κυρίου, δέν παύει νά τονίζῃ εἰς τάς ἐπιστολάς του. Οὕτω γράφει π.χ. πρός τούς Γαλάτας: "Λέγω δέ πνεύματι περιπατεῖτε καί ἐπιθυμίαν σαρκῶς οὐ μή τελέσητε. ῾Η γάρ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατλα τοῦ Πνεύματος, τό δέ πππΠνεῦμα κατά τῆς σαρκός. Ταῦτα δέ ἀντίκεινται ἀλλήλοις" (Γαλ. ε, 16-17). Καί ἰδού πώς τό ἐρμηνεύει στήν συνέχεια καί ἀσφαλῶς καί πῶς τό ἐβίωνε: "῾Υπάρχει, ἀδέλφιά μου ἀγαπητά, ἕνας νόμος , ἕνας νόμος ἀπαράβατος στόν χριστιανισμό πού ὁ ἴδιος ὁ Παῦλος καθώς βλέπομεν μᾶς τόν καθορίζει: ἡ σάρξ ἐπιθυμεῖ κατά τοῦ Πνεύματος".. ῞Οσον δηλαδή ἐπικρατεῖ μέσα μαςτό ὑλικόν φρόνημα, γινώμαστε ὑλόφρονες, χονδροειδεῖς ὑλισταί. Καί ἀντιστρόφως ῞Οσον ζῶμεν πνευματικήν ζωήν , τόσον ἐξαυλωνόμαστε καί ἀγόμεθα ἀπό τό πνεῦμα τοῦ Θεοῦ". Καί ἀλλοῦ πάλιν γράφει: "᾿Ας μή γελοιώμαστε εὐλογημένοι χριστιανοί! ῎Αλλη λύσις ἐκτός ἀπό αὐτήν δέν ὑπάρχει. ῎Αλλο Εὐαγγέλιον ἐκτός αὐτοῦ πού μᾶς ἄφησαν οἱ μαθηταί τοῦ Κυρίου μας δέν ἔχομεν. Αὐτοί πού φκιάχνουν ἰδικά τους Εὐαγγέλια καί λένε ὅτι τούς συμφέρει κατά πῶς αἱ ἐπιθυμίαι των τούς διδάσκουν, ε ἶναι βέβηλοι καί ἱερόσυλοι, οἰκτρά ὄργανα τοῦ σατανᾶ πού προσπαθοῦν νά παρασύρουν καί ἐμᾶς στόν ἀμαρτωλό τους κατήφορο". Σ᾿ αὐτό τό θέμα χρησιμοποιεῖ πολύ τά λόγια τοῦ ᾿Αποστόλου Παύλου:: Καί πάλιν εἰς τήν πρός Κολοσαεῖς δέν διστάζει ὁ τολμηρός ἀυτός ᾿Απόστολος, ὁ γἰγας τοῦ Πνεύματος" μέ ἐκφράσεις πού θά προκαλέσουν σήμερα ἐπανάστασιν νά τούς πῆ: "ἀπεθάνετε γάρ". Τά ἄνω φρονεῖτε μή τά ἐπί τῆς γῆς". Σταματάω ἐδῶ, λέγοντας πώς ὁ π. ᾿Ιγνάτιος δέν θαύμαζε ὄχι μόνο τόν ᾿Απόστολο Παῦλο πού ἀνέφερα πρίν, ἀλλά καί τούς μεγάλους ἀσκητάς. Καί τούς μάρτυρας. Καί προσπαθοῦσε ὅλους αὐτούς νά τούς μιμηθῇ. Δεχθῆτε τα αὐτά σάν προσωπικές μαρτυρίες γιά τόν τιμώμενον σήμερον Κληρικόν, καί σάν μιά ταπεινή εἰσαγωγή στήν σημερινή ἐκδήλωσι. Μετ’ εὐχῶν +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣ "Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" (ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ: "ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ"

ΠΡΟΛΟΓΟΣ ΤΟΥ ΑΠΟΛΟΓΗΤΙΚΟΥ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΟΣ "Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" (ΑΠΟ ΤΟ ΜΠΛΟΚ: "ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ" - Ιουνίου 25, 2025 ΕΘΝΙΚΟΝ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ, ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΝ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΝ, ΠΡΟΛΟΓΟΣ at November 01, 2016 "Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" ᾿Η ῾Ιερά Μητρόπολις Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, προέβη ἐν ἔτει 2000 εἰς τήν ἐπανέκδοσιν τῆς ὄντως ἱστορικῆς καί ἀξιολόγου πραγματείας τοῦ Γρηγορίου Εὐστρατιάδη, τῆς γνωστῆς ὑπό τόν τίτλον "῾Η πραγματική ᾿Αλήθεια περί τοῦ ᾿Εκκλησιαστικοῦ ῾Ημερολογίου", ἡ ὁποία ἦτο μία σειρά ἄρθρων πού ἐδημοσιεύθησαν εἰς τήν τότε ἐκδιδομένην ᾿Εφημερίδα ΣΚΡΙΠ", καί τῆς ὁποίας ἡ Α' ῎Εκδοσις ἐγένετο τό 1929. Παραθέτομεν ἐνταῦθα τό ὑπ’ ἀριθμ. 157/20 Ὀκτωβ. 2000 ἔγγραφόν τοῦ Μητροπολίτου Κηρύκου, τό ὁποῖον ἐτέθη ἀντί Προλογικοῦ Σημειώματος. Διά τήν ὅσῳ τό δυνατόν πληρεστέραν μελέτην - ἐμβάθυνσιν ἐπί τοῦ θέματος, τό ὁποῖον πραγματεύεται ἡ ὄντως μοναδική εἰς τό εἶδος της πραγματεία,ἡ γνωστή ὑπό τόν τίτλον: "Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΑΛΗΘΕΙΑ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ" (Α' ῎Εκδοσις 1929), συγγραφεῖσα καί ἐκδοθεῖσα τό πρῶτον ὑπό τοῦ Γρηγορίου Εὐστρατιάδου, δημοσιογράφου καί Διευθυντοῦ τῆς ἱστορικῆς ᾿Εφημερίδος ΣΚΡΙΠ, ἐθεώρησα ἐπάναγκες, ὅπως, ἀντί ἄλλου προλόγου, διατυπώσω ἐν πολλῇ συντομίᾳ, μερικάς βασικάς, ἱστορικάς ἐπί τοῦ ἡμερολογιακοῦ ἐκκλησιαστικοῦ ζητήματος ἀληθείας, τάς ὁποίας δυστυχῶς πολλοί σήμερον ἀγνοοῦν, ἄλλοι δέ καί παραχαράσσουν. 1) Τό σχίσμα τοῦ 1924 δέν ἔγινε ἀπό τούς λεγομένους "παλαιοημερολογίτας", ἀλλά ἀπό τήν τότε ῾Ιεραρχίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ῾Η ἀπόφασις περί τῆς ἐφαρμογῆς τοῦ νέου Παπικοῦ ἡμερολογίου ἐλήφθη ὑπό τῆς Ε' ῾Ιεραρχίας κατά Δεκέμβριον τοῦ 1923, ὑπό συνθήκας ἀνομολογήτους, ἀφοῦ τά πάντα ρυθμίζει ἡ ἀντικανονικῶς συγκροτηθεῖσα πενταμελής ἀριστίνδην Σύνοδος, ἡ ὁποία ἐξελίχθη εἰς μονοκρατορίαν τοῦ ᾿Αθηνῶν Χρυσοστόμου. Δηλαδή ἐπί συνόλου 40 ῾Ιεραρχῶν τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ὡς ῾Ιερά Σύνοδος ἐνεφανίζοντο μόνον πέντε, ἐκ τῶν ὁποίων ἀπεφάσισαν οἱ τρεῖς (ψῆφοι τρεῖς ἔναντι δύο), οἱ ὁποῖοι τελικά ἀνέθεσαν τό θέμα τῆς ἐπιβολῆς τοῦ παπικοῦ Γρηγοριανοῦ ῾Ημερολογίου εἰς τόν ἕνα, ἤτοι εἰς τόν τότε ᾿Αρχιεπίσκοπον ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Χρυσόστομον Παπαδόπουλον. Οὗτος, χωρίς νά συγκαλέσῃ πλέον τήν ῾Ιεράν Σύνοδον, ἐνήργησε τά πάντα καί καθαρά ἀντικανονικά καί ἀντιδεοντολογικά, καί παρά πᾶσαν ἔννοιαν Κανονικῆς τάξεως καί ᾿Ορθοδοξίας, ἐπέβαλεν, ὑπό τό ψευδώνυμον "διωρθωμένον ᾿Ιουλιανόν", τόν Παπικόν Νεοημερολογιτισμόν. Δηλαδή ὁ Νεοημερολογιτισμός, ἐπεβλήθη ἐξ ἐπόψεως διαδικασίας, καταφώρως ἀντικανονικά καί πραξικοπηματικά. ῾Η ἐνέργεια, ὅμως, αὐτή ὑπῆρξεν ὄχι μόνον πραξικοπηματική - ἀντικανονική, ἀλλά καί ἀντορθόδοξος καί ὅλως ἀντιεκκλησιαστική, λαμβανομένου ὑπ᾿ ὄψιν, ὅτι ἡ παπική ἑορτολογική καινοτομία ἔχει καταδικασθεῖ, μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος, ὑπό τριῶν Πανορθοδόξων Συνόδων, συνελθουσῶν εἰς τήν Κωνσταντινούπολιν κατά τά ἔτη 1583, 1587 καί 1593. 2) ῾Η νεοημερολογιτική αὐτή ἑορτολογική παπική καινοτομία ἐπιβληθεῖσα, ὡς εἴπομεν, μετά ἀπό σειράν ἀντικανονικῶν καί ἀντορθοδόξων ἐνεργειῶν, καί ἐπί καταπατήσει τῶν Πανορθοδόξων Συνόδων τοῦ 16ου αἰῶνος, εἶχε ἔνα καί μοναδικόν σκοπόν, τήν οἰκουμενιστικήν "ΠΑΓΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗΝ ΕΝΩΣΙΝ", δηλαδή τήν ἕνωσιν τῆς ᾿Ορθοδοξίας, ἤτοι τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, μέ τάς ἄλλας "χριστιανικάς ἐκκλησίας" καί "ὁμολογίας", δηλαδή μέ τάς αἱρέσεις, ὡς εἶναι ὁ παπισμός, ὀ προτεσταντισμός κλπ. Τοῦτο προκύπτει ἀπό τήν οἰκουμενιστικήν ᾿Εγκύκλιον τοῦ Φαναρίου τοῦ ἔτους 1920, ἡ ὁποία εἶναι ὁ καταστατικός χάρτης τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ οἰκουμενισμοῦ, ἔνθα ρητῶς ἀναφέρεται, ὅτι ἡ "οἰκουμενιστική ἕνωσις" θά ἐπιτευχθῆ: α) Διά τῆς παραδοχῆς ἑνιαίου ῾Ημερολογίου πρός ταυτόχρονον ἑορτασμόν τῶν μεγάλων χριστιανικῶν ἑορτῶν ὑπό πασῶν τῶν ᾿Εκκλησιῶν". Κατά συνέπειαν ἡ ἐνέργεια αὐτή τῆς εἰσαγωγῆς τοῦ παπικοῦ ἡμερολογίου ἦτο ὄχι μόνον καταφώρως ἀντικανονική, καί ἀντιεκκλησιαστική, διά τόν τρόπον δηλαδή πού ἐπεβλήθη, καί διότι κατεπατήθησαν καί ἀποφάσεις Πανορθοδόξων ῾Αγίων Συνόδων, ἀλλά καί ὡς ἐκ τοῦ σκοποῦ της, διότι ἦτο ἐνέργεια εὐθέως στρεφομένη κατά τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας καί ὑπέρ τῆς παναιρέσεως τοῦ προτεσταντικοῦ καί παπικοῦ Οἱκουμενισμοῦ. ῾Η ἐνέργεια αὐτή τοῦ 1924, δηλαδή ἡ ἐπιβολή τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ, ἔχει ἐν ἑαυτῇ τό σχίσμα καί τήν αἵρεσιν, εἶναι δηλαδή μία βαρείας μορφῆς σχισματοαίρεσις. (῾Ο ἐπιθυμῶν νά ἐνημερωθῇ πληρέστερον ἐπ᾿ αὐτοῦ τοῦ θέματος δύναται νά μελετήσῃ καί τό βιβλίον "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" τοῦ μακαριστοῦ μον. π. Παύλου Κυπρίου). 3) Εἰς τήν ὡς ἄνω πραξικοπηματικήν, ἀντικανονικήν, καί ἀντορθόδοξον, ἀντιεκκλησιαστικήν ἐνέργειαν τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου ἐστοίχησαν, εἴτε ἀπό δειλίαν, εἴτε ἀπό κακοδοξίαν, εἴτε δι᾿ ἄλλους λόγους καί οἱ λοιποί τότε Μητροπολῖται τῆς ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος, ἀλλά βραδύτερον, κατά τό ἔτος 1935, τρεῖς Μητροπολῖται ὁ Δημητριάδος Γερμανός, ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί ὁ Ζακύνθου Χρυσόστομος, μεταμεληθέντες, ἐπέστρεψαν (Μάϊος 1935), εἰς τήν ᾿Ορθόδοξον ᾿Εκκλησίαν, συνεκρότησαν τήν ῾Ιεράν Σύνοδον τῆς ᾿Εκκλησίας τῶν Γ.Ο.Χ., καί ἐχειροτόνησαν καί ἄλλους ᾿Αρχιερεῖς. Αὐτή ἡ ἐνέργεια τῆς ἐπιστροφῆς τῶν τριῶν καί τῆς χειροτονίας ᾿Αρχιερέων διά τήν συνέχισιν τῆς ᾿Αποστολικῆς Διαδοχῆς ἐν τῆ ᾿Ορθοδόξῳ ᾿Εκκλησίᾳ τῆς ῾Ελλάδος, ὑπῆρξεν καίριον πλῆγμα κατά τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ, ὁ ὁποῖος ἐπίστευε, ὅτι τό πλήρωμα τό ὁποῖον ἔμεινε πιστόν εἰς τήν ἀκαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν, ὁσημέραι θά διελύτερο λόγῳ ἐλλείψεως ῾Ιερέων καί ᾿Επισκόπων. ᾿Ενωρίτερον, καί δή καί ἀπό τῆς πρώτης στιγμῆς, εἶχε σημειωθεῖ μεγάλη ἀντίδρασις ἐκ μέρους τῶν πιστῶν, τόσον τῶν Κληρικῶν, ὅσον καί τῶν λαϊκῶν. ᾿Ιδιαιτέρως ἐξῆλθον Κληρικοί ἐκ τοῦ ῾Αγίου ῎Ορους, οἱ ὁποῖοι ἡνώθησαν μετ᾿ ἄλλων Κληρικῶν καί λαϊκῶν εἰς ὅλην τήν Χώραν, ἐστηλίτευσαν τήν κακοδοξίαν καί ἀπετέλεσαν τό πιστόν "λεῖμμα" τῆς ᾿Ορθοδοξίας εἰς τήν Πατρίδα μας. ῎Εκτοτε ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία (Γ.Ο.Χ.) τηροῦσα ἀπαρασάλευτον τήν Κανονικήν Τάξιν, τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί ᾿Αποστολικήν Διαδοχήν ἀντιμετωπίζει τήν λαίλαπα τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Οἰκουμενισμοῦ μέ στόχον τήν ἐπιστροφήν ὅλων τῶν ῾Ιεραρχῶν τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ εἰς τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Χριστοῦ, ἀφ᾿ ῟Ης αὐτοεξεβλήθησαν. ῎Εχει καί διατηρεῖ ἀνοικτήν τήν ὁδόν τῆς ἐπιστροφῆς, τήν ὁποίαν ἐβάδισαν πρῶτοι οἱ τρεῖς μνημονευθέντες ᾿Αρχιερεῖς. 4) ῾Ο ὅρος "Γνήσιοι ᾿Ορθόδοξοι Χριστιανοί" (Γ.Ο.Χ.) χρησιμοποιεῖται χάριν ἀντιδιαστολῆς τῶν ᾿Ορθοδόξων, οἱ ὁποῖοι "ἀκαινοτομήτως καί ἀμειώτως" συνεχίζουν τήν ᾿Αποστολικήν Πίστιν καί Παράδοσιν, καί διά τοῦτο εἶναι γνήσια τέκνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ, πρός ἐκείνους, οἱ ὁποῖοι ἐνόθευσαν, πρός χάριν τῆς παναιρέσεως τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, τήν γνησιότητα τῆς ἀμωμήτου ὀρθοδόξου ἡμῶν πίστεως, διά τῆς καταδεδικασμένης ἑορτολογικῆς καινοτομίας, παραβαίνοντες καί καταλύοντες οὕτως, ὄχι μόνον τήν Κανονικήν τάξιν καί τάς παραδόσεις, ἀλλά καί αὐτό τό δόγμα τῆς ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιολογίας, καί παρά ταῦτα διεκδικοῦν καί διατηροῦν τούς ὅρους "᾿Ορθόδοξος" καί "᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία", ἐνῶ δέν εἶναι. ᾿Εν κατακλεῖδι, τονίζομεν, ὅτι δέν ὑπάρχει "παλαιοημερολογιτικόν ζήτημα". ῾Υπάρχει νεοημερολογιτικόν ζήτημα. ῾Ο μόνος δέ τρόπος λύσεως αὐτοῦ τοῦ προβλήματος εἶναι νά ἀποκηρύξῃ ἡ νεοημερολογιτική θρησκευτική Κοινότης τήν καταδεδικασμένην "μετ᾿ ἐπιτιμίου καί ἀναθέματος" παπικήν ἑορτολογικήν καινοτομίαν καί τήν παναίρεσιν τοῦ Οἰκουμενισμοῦ, ἡ ὁποία ἐκηρύχθη, ὡς εἴπομεν, τό 1920 διά τῆς διαβοήτου ᾿Εγκυκλίου τοῦ ἔτους ἐκείνου, ἐφηρμόσθη ἐν ἔτει 1924 καί ἐξελίσσεται ἔκτοτε μέ τά ἑπόμενα οἰκουμενιστικά βήματα, πρωτοστατούντων, ἐν ἀλληλοδιαδόχῳ σειρᾷ, τῶν μετά τό 1920 Πατριαρχῶν Κωνσταντινουπόλεως (ἀπό τοῦ Μελετίου Μεταξάκη, ᾿Αθηναγόρου Σπύρου, Δημητρίου Παπαδοπούλου καί μέχρι τοῦ σημερινοῦ Βαρθολομαίου ᾿Αρχοντώνη) τοῦ ἐσβεσμένου, ἀπό τότε καί μέχρι σήμερον, Φαναρίου. Μόνον ὑπ᾿ αὐτάς τάς Κανονικάς καί ᾿Ορθοδόξους προϋποθέσεις δύναται νά καταστῇ δυνατός ὁ "ἐν ἀγάπῃ καί ἀληθείᾳ" διάλογος, τόν ὁποῖον ἐπιζητεῖ ἡ ῾Ιερά Σύνοδος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος (Γ.Ο.Χ.) μετά τῆς ῾Ιεραρχίας τοῦ παπικοῦ καί οἰκουμενιστικοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ ἐν ῾Ελλάδι. Κάθε ἄλλη "λύσις" εἶναι ἀπό Κανονικῆς καί ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησιαστικῆς ἀπόψεως ἀπορριπτέα, ὡς ἀπαράδεκτος ἐκκλησιαστικῶς. ᾿Ιδιαιτέρως ἡ "λύσις" τῆς ἀναγνωρίσεως καί τῆς ὑπαγωγῆς τῶν "παλαιοημερολογιτῶν" ἐν τῷ συνόλῳ τους ὑπό τήν Νεοημερολογιτικήν ῾Ιεραρχίαν ἤ ὑπό τό Πρεσβυγενές Πατριαρχεῖον τῶν ῾Ιεροσολύμων, δέν εἶναι "λύσις", ἀλλά δολία μεθόδευσις κατά τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας τῆς ῾Ελλάδος. ᾿Επί τῶν ὡς ἄνω θεμάτων, ἐκτός τῆς παρούσης πραγματείας, καί τῆς μόλις πρό ὀλίγου ἀναφερθείσης "ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΣ - ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΣ" ὑπάρχει καί ἄλλη πλουσιωτάτη βιβλιογραφία, τήν ὁποίαν ἔχομεν εἰς τήν διάθεσιν παντός ἐνδιαφερομένου. ῾Η παροῦσα δέ ἐπανέκδοσις τῆς "ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗΣ ΑΛΗΘΕΙΑΣ ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΟΥ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟΥ", ἐκρίθη ἀπαραίτητος, δεδομένου, ὅτι ἡ προηγηθεῖσα Γ' ῎Εκδοσις (᾿Αθῆναι 1977), ἡ ὁποία ἐγένετο ἀπό τήν ῾Ιεράν ᾿Αρχιεπισκοπήν τῆς ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος, μέ Πρόλογον τοῦ Μακαριωτάτου ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος κ. ᾿Ανδρέου, ἤδη ἔχει ἐξαντληθεῖ, καί ζητεῖται πανταχόθεν ἡ ἐπανέκδοσίς της. Αὐτός εἶναι κυρίως ὁ λόγος διά τόν ὁποῖον ἡ καθ᾿ ἡμᾶς ῾Ιερά Μητρρόπολις, προέβη, μέ ἰδικήν της δαπάνην, παρά τό δύσκολον τοῦ ἐγχειρήματος, εἰς τήν παροῦσαν ἐπανέκδοσιν τοῦ περισπουδάστου αὐτοῦ βιβλίου, ὡς ἐλαχίστην συμβολήν εἰς τόν ὑπέρ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας καί κατά τοῦ νεοημερολογιτισμοῦ οἰκουμενισμοῦ ῾Ιερόν ᾿Αγῶνα τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ. ῾Ως ᾿Επίσκοπος τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, ὅμως, ὀφείλω νά κάμω μίαν ἐπισήμανσιν. ῾Ο συγγραφεύς καί πρῶτος ἐκδότης τῆς παρούσης περισπουδάστου ἀπό ἱστορικῆς ἀπόψεως πραγματείας, ἦτο νομικός καί διεπραγματεύθη τό θέμα μόνον ἀπό τῆς ἱστορικῆς καί νομοκανονικῆς πλευρᾶς, καί δέν ὑπεισῆλθεν ἀναλυτικῶς εἰς τάς ᾿Εκκλησιολογικάς - Δογματικάς συνεπείας αὐτοῦ τοῦ ἀντορθοδόξου ἐγχειρήματος τοῦ Χρυσοστόμου Παπαδοπούλου. ᾿Αποτέλεσμα αὐτοῦ εἶναι ὅτι ἔχουν παρεισφρύσει εἰς τό κείμενον διατυπώσεις λίαν ἐπιλήψιμοι ἀπό ὀρθοδόξου ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως, ὡς π.χ. ὅτι "ἡ ὀλεθριωτέρα ζημία...εἶναι ἡ διά τῆς μονομεροῦς μεταβολῆς τοῦ ῾Ημερολογίου διάσπασις τῆς θρησκευτικῆς καί ἐκκλησιαστικῆς ἑνότητος, ἡ διαίρεσις τῆς ΜΙΑΣ, ἁγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς ᾿Εκκλησίας, εἰς τήν ὁποίαν κατά τό Σύμβολον τῆς Πίστεώς μας πιστεύομεν ὅλοι οἱ ᾿Ορθόδοξοι", (σελ. 89), ἤ "...εἶναι δυνατόν νά εὕρῃ δικαιολογίαν καί συγγνώμην μία πρᾶξις αὐθαίρετος χωρίσασα εἰς δύο τήν ΜΙΑΝ ᾿Εκκλησίαν, διασπάσασα τήν θρησκευτικήν ἑνότητα" (σελ. 91), αἱ ὁποῖαι εἶναι ἀπαράδεκτοι ἀπό ὀρθοδόξου ἀπόψεως διατυπώσεις. ῾Η ᾿Εκκλησία τοῦ Χριστοῦ οὐδέποτε διαιρεῖται. Παρά τά σχίσματα καί τάς αἱρέσεις, Αὕτη παρέμεινε καί θά παραμείνῃ ἀδιαίρετος, παραμένῃ ἡ ΜΙΑ, ῾Αγία, Καθολική καί ᾿Αποστολική τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησία. Οἱ σχισματικοί καί οἱ αἱρετικοί, οἱ ὁποῖοι καινοτομοῦν καί νεωτερίζουν, δέν "διαιροῦν" τήν ᾿Εκκλησία, ἀλλά ἀποκόπτονται καί χωρίζονται ἀπό τήν ᾿Εκκλησία. Αὐτό καί ἄλλα παρόμοια κενά, τῆς περισπουδάστου, κατά τά ἄλλα, αὐτῆς ἱστορικῆς πηγῆς, ἐκάλυψαν οἱ ἁγιορεῖται Πατέρες, μέ τά πολύ σημαντικά καί ἀπό ἐκκλησιολογικῆς ἀπόψεως συγγράμματα, τά ὁποῖα συνέγραψαν καί ἐξέδωσαν κατά τήν περίοδον μεταξύ τῶν ἐτῶν 1930-1935. ᾿Αναφέρομεν μόνον τά ἐξέχουσαν θέσιν κατέχοντα βιβλία ὑπό τόν τίτλον: "ΔΙΣΤΟΜΟΣ ΡΟΜΦΑΙΑ" καί "ΑΠΟΣΤΑΣΙΑΣ ΕΛΕΓΧΟΣ", τά ὁποῖα ἐκθύμως συστήνομεν πρός μελέτην. ῾Η παροῦσα ἐπανέκδοσις ἀφιεροῦται εἰς τήν ἱεράν μνήμην τοῦ ἀοιδίμου πατρός καί ὁμολογητοῦ ῾Ιεράρχου, ᾿Αρχιεπισκόπου ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος Ματθαίου, τοῦ ὁσίως ἐν τοῖς ὑστέροις τούτοις καιροῖς βιώσαντος, καί σθεναρῶς ὑπέρ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδοξίας προμαχήσαντος, καί οὐδ᾿ ἐπί στιγμήν παρεκκλίναντος ἀπό τῆς ὁδοῦ τῆς Γνησίας ᾿Ορθοδόξου ᾿Εκκλησίας, καί τοῦτο ἐπί τῇ συμπληρώσει 50 ἐτῶν ἀπό τῆς ὁσίας κοιμήσεως του (+1950-2000). Πρός Κύριον εὐχέτης ῾Ο ἐν ᾿Επισκόποις ἐλάχιστος + ῾Ο Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς ΚΗΡΥΚΟΣ

ΕΙΣ ΜΝΗΜΟΣΥΝΟΝ ΤΟΥ ΜΑΚΑΡΙΣΤΟΥ ΑΔΕΛΦΟΥ ΚΑΙ ΖΗΛΩΤΟΥ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ ΑΝΤΩΝΙΟΝ ΑΝΤΩΝΙΟΥ.

«ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ» Περιοδική ‘Ορθόδοξος ‘Εποικοδομητική Ἔκδοσις τῆς Ἰερᾶς Μητροπόλεως Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας Ἐκδότης: Ἐπίσκοπος Κήρυκος Στρογγύλη 194.00, Τ.Θ. 54. Κορωπί ‘Αττικῆς ΤΗΛ. 210.6020176, 210.6021467. Α.Π. 5 ‘Εν Κορωπίῳ τῆ 21.2.2006 (Ε.Η.) Καθαρή Δευτέρα Πρός τόν ἀδελφόν ‘Αντώνιον ‘Αντωνίου, Ὑπεύθυνον τοὺ ἐν Σύδνεϋ «Κέντρου Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς» ‘Αδελφέ ‘Αντώνιε, χαῖρε ἐν Κυρίῳ. Εὔχομαι ὑγείαν καί εὐλογίαν παρά Θεοῦ. Καλήν Τεσσαρακοστήν καί καλόν Πάσχα, πού σημαίνει διάβασιν – πέρασμα. Εἴθε νά μᾶς χαρίζη ὁ Θεός «πνεῦμα σωφροσύνης, ταπεινοφροσύνης, ὑπομονῆς καί ἀγάπης», καί νά ἀξιωθοῦμε τῆς μετανοίας καί ἀληθινῆς ἐν Χριστῶ ζωῆς. Διαβιβᾶστε τίς εὐχές καί εὐλογίες στήν σύζυγόν σας Σταματίνα καί εἰς ὅλους τούς ἐκεῖ ὀρθοδόξους καί μέλη τῆς γνησίας Ὀρθοδόξου Ἱεραποστολῆς. Ἡ παροῦσα ἀποστέλλεται δι’ ὑμῶν (καί παρακαλῶ νά τούς δώσετε ἀπό ἕνα ἀντίγραφο) καί εἰς τήν οἰκογένειαν τοῦ ἀδελφοῦ Κων/νου Μπαρμπαγιάννη, καί τήν ἀδελφή Ἀλεξάνδρα, πρός ἐνημέρωσίν των, ἀλλά καί μέ τήν εὐλογίαν, ἄν θέλουν ἄς γράψουν κάτι καί ἐλπίζω νά ἀξιοποιηθῆ εἴτε μέσα ἀπό τήν «Ὀρθόδοξο Πνοή», ἄν ὑπάρξη δυνατότης, εἴτε μέσω τοῦ «Γνώσεσθε τήν ‘Αλήθεια». Θά παρακαλέσω δέ νά διαβιβάσετε σέ ὅλους τίς θερμές μου εὐχαριστίες διά τήν ἀγάπην πού ἐπεδείξατε εἰς τήν ἐλαχιστότητά μου κατά τήν εἰς Αὐστραλίαν ἐπίσκεψίν μου. Μέ συνεκίνησε ἰδιαιτέρως τό ἐνδιαφέρον ὅλων διά τήν ὀρθόδοξον ἱεραποστολήν. Τά ὅσα γράφονται εἰς τήν συνέχεια, εἶναι μία μικρή ἐνημέρωσις - ἀπάντησις πρός ἀδελφήν ἀπό τήν Κύπρο, ἡ ὁποία πρότεινε στούς ἱερεῖς τῆς Κύπρου (π. Μιχαήλ, π. Κυριάκο καί π. Ἀγαθοκλῆ) νά δεχθοῦν τήν «Ὁμολογίαν Ὀρθοδόξου Πίστεως» καί νά ζητήσουν χειροτονία ‘Αρχιερέως διά τήν Κύπρο ἀπό τόν διαφυλάσσοντα αὐτήν τήν Ὁμολογίαν ‘Επίσκοπον, ἤτοι τήν ἐλαχιστότητά μου. Ἡ ἀπάντησίς των ἦτο: «Δέν χρειάζεται νά κάνουμε καμμιά ὁμολογία, διότι ἔχουμε τήν Ὁμολογία τοῦ 1981 καί τοῦ 1983». Καί ἐνῶ σταμάτησαν νά μνημονεύουν τόν ψευδαρχιεπίσκοπο Νικόλαο, ὁ ὁποῖος μάλιστα ἀπ’ ὅ,τι ἔμαθα, δέν τούς ἐδέχθη ὅταν ἦλθαν πρό μηνός εἰς τήν ‘Ελλάδα, (καί δέν τόν μνημονεύουν, διότι δέν τόν θέλουν ὡς Τοπορητητή), ὅμως μαζεύουν ὑπογραφές νά ζητήσουν ἀπό τόν ἴδιο, νά τούς χειροτονήση ‘Επίσκοπο διά τήν Κύπρο. Ὅπερ σημαίνει ὅτι ἔχουν κοινωνία μέ ἕναν αἱρετικό ψευδαρχιεπίσκοπο, καί ἐπομένως κοινωνοῦν καί μέ τά αἱρετικά καί βλάσφημα φρονήματα του καί πράξεις. Τά γράφω καί καί σέ σᾶς, διά νά ἐνημερωθῆτε ποία εἶναι ἡ ἀλήθεια σ’ αὐτήν περίπτωσι, διότι πιθανόν ν’ ἀκούσετε καί σεῖς τά ἴδια ἀπό τόν π. Εὐστάθιο, ἤ ἀκομη καί ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὁπότε πρέπει νά γνωρίζετε, ἄν καί νομίζω, ὅτι ἀρκετά τό ἀναπτύξαμε τό θέμα, ὅταν ἤμουνα στήν Αὐστραλία. ‘Ιδού τί περίπου ἔγραψα: Πρῶτον: Ἡ ἐπίκλησις τῆς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, ἐφ’ ὅσον παραμένουν εἰς πλήρη ‘Εκκλησιαστικήν κοινωνίαν μετά τοῦ αἱρετικοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, δέν τούς καλύπτει, ἀλλά τούς ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ, ὅτι ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ, σύνηθες φαινόμενο ὅσων δέν θέλουν νά ὁμολογήσουν εὐθαρσῶς καί εἰλικρινῶς τήν ‘Αλήθιεα. Ἄλλωστε οἱ Ἱερεῖς τῆς Κύπρου, δέν διαθέτουν πλούσια ἀποθέματα σέ ὁμολογιακόν φρόνημα, ἀφοῦ ἔτσι ἔμαθαν ἀπό τόν ‘Επίσκοπο Κιτίου. Ὅταν τήν τελευταία φορά (πρό δύο ἐτῶν, ἄν θυμᾶμαι καλά) τούς συνήντησα, δέν ἄφησαν τήν ἐντύπωσι ὅτι ἔχουν ὁμολογιακόν φρόνημα. Αὐτό πού ἄφησαν ἐμμέσως νά ἐννοηθῆ, ὅτι ἐμεῖς εἴμαστε ξεχωριστή αὐτοκέφαλη ἐκκλησία, δέν μᾶς ἐνδιαφέρουν οἱ διαφορές ἐδῶ, ἡμεῖς ζητᾶμε ἐπίσκοπο ἀπό τήν Σύνοδο, καί ἄν δέν μᾶς ἱκανοποιήσει τό αἴτημα ἡ Σύνοδος νά δοῦμε ποῦ θά ἀποτανθοῦμε». Μοῦ ἄφησαν δηλαδή πολύ ἔντονα τήν ἐντύπωσι ὅτι δέν τούς ἀπασχολεῖ καθόλου τό ὁμολογιακό φρόνημα, καί οὔτε κἄν συζητοῦν διά «ὁμολογίες καί ἐκκλησιολογίες». ‘Αλλά καί ἄν κάνουν μιά Ὁμολογία, ἄν δέν εἶναι συνεπεῖς πρός αὐτήν, τί νόημα θά ἔχει; Διότι μία Ὁμολογία, ἡ ὁποία δέν ἀνταποκρίνεται εἰς τήν ἀλήθειαν καί εἰς τήν πραγματικότητα, δέν εἶναι παρά ἕνας ΚΕΝΟΣ ΛΟΓΟΣ. Ὁμολογία ἔκανε καί ὁ πρώην Φλωρίνης τό 1950, καί μάλιστα μέ καταδίκη τῆς «περί δυνάμει καί οὐχί ἐνεργεία» θεωρίας του, καί ὅλων τῶν σχετικῶν διακηρύξεών του, ὅμως αὐτή ἡ «Ὁμολογία» ἀπεδείχθη μία ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ, ἕνα ΔΟΛΩΜΑ διά τούς ἀφελεῖς. Δεύτερον: Αἱ ὁμολογίαι τοῦ 1981 καί 1983 τῆς τότε Ἱερᾶς Συνόδου, ἡ μέν πρώτη ἔγινε ἐξ’ ἀφορμῆς τῶν οἰκουμενιστικῶν ἀνοιγμάτων τοῦ Κιτίου ‘Επιφανίου, καί κατόπιν τῆς πιέσεως τήν ὁποίαν ἐξασκήσαμε ἡ ἐλαχιστότης μου καί ὁ θεολόγος ‘Ελευθέριος Γκουτζίδης, ἡ δέ δευτέρα ἦτο ἐπανάληψις τῆς προηγουμένης διά νά ἀντιμετωπισθῆ καί ΚΑΤΑΔΙΚΑΣΘΗ ἡ νέα ληστρική ἐπίθεσις τῶν σκοτεινῶν Κέντρων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ κατά τῆς Ὀρθοδόξου Ὁμολογίας – ‘Εκκλησιολογίας καί τῆς γνησίας καί ἀνοθεύτου Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν ‘Επισκόπων καί Πρεσβυτέρων μας, οἱ ὁποῖοι ἠθέλησαν καί τότε νά μᾶς ἐξαρτήσουν ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. ‘Ιδού τί εἶπε τήν 13/26.5.83, εἰς Πανελλαδικόν Συνέδριον τῶν Φλωρινικῶν, ὁ Ἀρχιεπίσκοπος των κ. Αὐξέντιος διά τό θέμα τῆς χειροθεσίας: «Ἀλλ’ ἐνῶ προέκοπτεν ὁ ἱερός ἡμῶν Ἀγών πρός ἑδραίωσιν καί κατίσχυσιν τῆς Ὀρθοδοξίας, ὁ μισόκαλος καί πειραστής πάντων, ἐμίσησε τήν ἑνότητα καί τήν ἀγαστήν συνεργασίαν ἡμῶν καί ἐνέσπειρε τήν διχόνοιαν καί τήν διαίρεσιν ἀπό τοῦ ἔτους μάλιστα 1937... Καί οὕτω ἀπεσχίσθησαν τῆς Ἐκκλησίας οἱ λεγόμενοι καί φερόμενοι ὡς παράταξις ΜΑΤΘΑΙΟΥ. Προσφάτως δέ, καί ἕτεροι ἡμέτεροι Ἀρχιερεῖς ἀπεσχίσθησαν ἄνευ σοβαρᾶς αἰτίας καί λόγου. ΟΥΔΕΙΣ ΛΟΓΟΣ ΠΙΣΤΕΩΣ ὑπεχρέωσεν αὐτούς νά ἀπομακρυνθοῦν τῆς Ἐκκλησίας των. Οἱ Ἱεροί καί Θεοφόροι Πατέρες διακελεύουν: «Περί βίου μή ἐρεύνα! Περί πίστεως ἀπόσχου». Πᾶς λοιπ΄πον ἕτερος λόγος διαιρέσεως τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ΑΝΕΔΑΦΙΚΟΣ, ΑΝΑΞΙΟΣ ΛΟΓΟΥ. Λόγοι μωροφιλοδοξιῶν καί σπουδαρχίας) δηλαδή ἡ μετά σφοδρᾶς ἐπιθυμίας καί διά παντός μέσου ἀπόκτησις ἀξιωμάτων) ὁδήγησαν αὐτούς εἰς τήν διάσπασιν.Περί αὐτῶν, δικαίως, ὁ Ἀπόστολος Παῦλος γράφων πρός τόν μαθητήν του Τῖτον λέγει: «Εἰσίν πολλοί ἀνυπότακτοι, ματαιολόγοι, καί φρεναπάται, οὕς δεῖ ἐπιστομίζειν, οἵτινες ὅλους οἴκους άνατρέπουσιν διδάσκοντες, ἅ μή δεῖ, αἰσχροῦ κέρδους χάριν» (Τίτ. Α,10). Ἡμεῖς παρά ταῦτα, ἀνεξικάκως φερόμενοι καί πάντοτε πρόθυμοι πρός πᾶσαν δυνατήν συνεργασίαν, ἐπί τῆ βάσει τῶν ‘Ιερῶν Κανόνων καί Νόμων τῆς Ἐκκλησίας, ἐπεδι΄βξαμεν παντί σθένει καί τρόπῳ, τήν διατήρησιν τῆς ἑνότηος, χάριν τῆς εἰρήνης καί προὀδοου τοῦ Ἱεροῦ ¨ημῶν Ἀγῶνος. Ἀλλά εἰς μάτην ὁ ἀγών ἡμῶν! Διότι οἱ φερόμενοι ὡς ΜΑΤΘΑΙΚΟΙ, θεωροῦντες ΑΝΤΙΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΚΑΙ ΕΛΛΕΙΠΗ ΤΗΝ ΥΦ’ ΕΝΟΣ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΑΥΤΩΝ, μετέβησαν εἰς Ἀμερικήν αἰτούμενοι τήν ΘΕΡΑΠΕΙΑΝ ΤΟΥ ΚΑΚΟΥ, παρά τῆς ἐν Ὑπερορίᾳ εὑρισκομένης Ρωσικῆς Ἐκκλησίας, τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Κυρίου Φιλαρέτου! Ὁπότε οἱ δύο Ἀρχιερεῖς ἐκπροσωποῦντες τήν παράταξιν Ματθαίου, εὑρεθέντες ἐν ἀπορία καί ἀμηχανία, ἤκουσαν παρά τῆς Ἱερᾶς Συνόδου τῶν Ρώσων τήν ΑΝΑΓΚΗΝ, ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΑΝΑΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑΝ ΤΩΝ ΠΑΡΑ ΤΩΝ ΡΩΣΣΩΝ, ὅπως ἐπανέλθουν εἰς ΕΛΛΑΔΑ, ἵνα λάβουν τήν ΚΑΝΟΝΙΚΗΝ ΕΥΛΟΓΙΑΝ ΚΑΙ ΕΥΧΗΝ ΥΠΟ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΗΜΩΝ. Οὗτοι ὅμως ἐπανελθόντες ἐν Ἑλλάδι, οὐχί μόνον δέν ὑπήκουσαν τοῖς κελεύσμασι τῶν Ρώσων Ἀρχιερέων, ἀλλά πρός καθησύχασιντῶν ἐξαπτομένων πνευμάτων ἐν τῆ παρατάξει αὐτῶν, ἤρχισαν ἀδιάλλακτον πολεμικήν διά τε τῆς γραφίδος καί κηρυγμάτων, ἴσως καί παρά προσώπων μή εἰδότων καί μή κατεχόντων τήν ΑΛΗΘΕΙΑΝ περί τῆς ἀντικανονικότητος τῆς Συνόδου τῆς παρατάξεως Ματθαίου. Ἡμεῖς, ὅμως, διά τήν ἀγάπην τοῦ Ἀναστάντος Θεοῦ καί Κυρίου ἡμῶν Ἰησοῦ Χριστοῦ, προσεπαθήσαμεν πολλάκις καί διά γραπτῶν ἡμῶν προτάσεων νά ἔλθωμεν εἰς ἑνότητα ἀγάπης μετά τῶν Ματθαιϊκῶν πρός θεραπείαν τῶν ἐν αὐτοῖς κακῶν. ‘Αλλά λόγοι, οὕς αὐτοί καί μόνον γνωρίζουν, ματαιώνουν πάντοτε καί ναυαγοῦν τά προτάσεις καί τήν ἐπιθυμίαν ἡμῶν πρός ἕνωσιν. Εὐχόμεθα πρός τήν παράταξιν ταύτην, ὅπως συνερχομένη ἐν μετανοίᾳ ἐπιστρέψη εἰς τήν Κανονικήν ἡμῶν Ἐκκλησίαν». ( Βλέπε: «ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΗ ΠΑΡΑΔΟΣΙΣ» (τεῦχος 10, Μάϊος -Ἰούνιος 1983) Τά ἴδια ὑπεστήριζε τότε καί ὁ Σακκαρέλλος μέσα ἀπό τόν «Ὀρθόδοξο Τύπο». Ἀμέσως τότε ἡ Ἱερά Σύνοδος πρέβη εἰς ἐκείνην τήν ἱστορικήν - ὁμολογιακήν ἀπάντησιν, τήν ὁποίαν τώρα οἱ Κύπριοι Ἱερεῖς ἐπικαλοῦνται, ὅτι κρατοῦν. Αὐτήν τήν καλήν Ὀμολογίαν ἡ Ἱερά Σύνοδος τήν κράτησε μέχρι τό τό 1997, ἀφοῦ τό 1993 οἱ τρεῖς πού παρέμειναν τότε στήν ἀλήθεια, τήν ἐπανέλαβον, διά νά ἀντιμετωπίσουν τήν νέαν σχετικήν βλασφημίαν τῶν πέντε, τήν ὁποίαν ὑπεστήριξε πρῶτος ὁ Ἰερομ. Εὐθύμιος Ἐπιφανίου. Τρίτον: Μετά ὅμως τό 1997 νέα ληστρική ἐπίθεσις σημειώνεται κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, καί μάλιστα μέ μεγαλυτέραν σφοδρότητα. Καί αὐτή ἡ νέα ἐπίθεσις ξεκίνησε ἔξωθεν, ἀπό τά ξένα Κέντρα, ἀλλά πλέον εἰσῆλθε καί ἐντός τῶν τειχῶν. Ἔτσι αὐτό πού διεκήρυξε τό 1983 ὁ Αὐξέντιος τό 1983, ΔΙΑΚΗΡΥΣΣΕΤΑΙ πολύ ἐντονώτερον, μετά τό 1997, ἀπό τούς Φλωρινικούς καί τούς Νεοημερολογίτας, ΟΜΩΣ ΤΩΡΑ διά τῶν κ. Β. Σακκᾶ, ἀδελφῶν Τσακίρογλου, καί Κάτσουρα, καί μέ συντονιστάς τούς κ.κ. «Ἀχαίας» Καλλίνικον καί Σακαρέλλον, δηλαδή τά ἴδια Κέντρα πού ἔκαναν τήν ἐπίθεσι τοῦ 1983, ΕΙΣΕΡΧΕΤΑΙ καί προπαγανδίζεται καί ἐντός τοῦ σώματος τῶν πιστῶν, ΚΑΙ ΤΟ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟΝ, ΟΤΙ ΚΑΙ ΟΙ ΑΡΧΙΕΡΕΙΣ, ΑΝΤΙ ΝΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΟΥΝ ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΠΡΟΠΑΓΑΝΔΑΝ, ΑΥΤΗΝ ΤΗΝ ΝΕΑΝ ΕΠΙΘΕΣΙΝ (ΔΙΩΓΜΟΝ) ΣΤΡΕΦΟΝΤΑΙ ΜΕ ΒΑΡΒΑΡΙΚΟΝ ΤΡΟΠΟΝ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΤΩΝ ΔΥΟ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΖΟΥΝ ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ ΤΟ ΝΕΟΝ ΠΡΟΔΟΤΙΚΟΝ ΚΙΝΗΜΑ. Τό ἀποκορύφωμα αὐτῆς τοῦ κινήματος προδοσίας ἦτο ἡ ἱερόσυλος συμπαικτική καί διά λογαριασμόν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ παραίτησις τοῦ Ἀρχιεπισκόπου ‘Ανδρέου ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, διά νά προωθήση, ὡς «χειροθετημένος» (‘Απαλλακτικά Βουλεύματα) πιό γράηγορα καί πιό εὔκολα τούς στόχους τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ, τοῦ ὁποίου ὁ τελικός εἶναι ἡ ΠΛΗΡΗΣ ΥΠΟΤΑΧΗ ΤΩΝ ΠΑΛΑΙΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΩΝ ΕΙΣ ΤΟΝ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΣΜΟΝ, ἔστω καί ἄν κρατοῦν τό Παλαιόν. ‘Ιδού ἡ νέα πρόκλησις -ἐπίθεσις κατά τῆς «Ομολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς: 1) Ὁ Χρυσὀστομος Κιούσης ἀπέστειλε πρός τήν Ἐκκλησία τῶν Κατακομβῶν «ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΝ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ» εἰς τήν ὁποίαν ἀνανεώνει τήν περί «χειροθεσίας – χειροτονίας» βλασφημίαν τῶν Φλωρινικῶν. Ἡ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ αὐτή ἦλθε στά χέρια μας τό 1997. 2) Ὁ Φλωριναῖος «Πενταπόλεως» Καλλιόπιος τό ἴδιον ἔτος δημοσιεύει στά «Πάτρια» τό ‘Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 Πειραιῶς καί τό εἰς αὐτό βασιζόμενον 46/91 τῆς Δράμας, μέ σκοπό νά περάση τό μήνυμα ὅτι οἱ Ματθαιϊκοί ΑΝΑΓΝΩΡΙΖΟΝΤΑΙ ὑπό τοῦ Νόμου ὡς ἕλκοντες τήν ‘Αποστολικήν των Διαδοχήν ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς. Τό περιεχόμενον τῶν ‘Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων τό εἴδαμε μετά τό 1997. 3) Ὁ κ. Βασίλειος Σακκᾶς μέ ἐπωνύμους καί ἀνωνύμους ἐπιστολάς ἐπροπαγάνδιζε ὅτι βάσει τῆς χειροθεσίας «σήμερα δέν ὑπάρχει διαφορά εἰς τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν μεταξύ Ματθαιϊκῶν καί Φλωρινικῶν». 4) Ὁ κ. Δ. Κάτσουρας καί οἱ ἀδελφοί Τσακίρογλου ἐπροπαγάνδιζαν αὐτάς τάς θέσεις τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, μέ τήν παράλληλον προώθησιν τῆς θέσεως τοῦ μ. Μαξίμου ὅτι «βιάσθηκε ὁ ἅγιος Πατέρας τό 1937 καί ἀπεκήρυξε τόν Φλωρίνης», ἐνῶ οἱ ἴδιοι προώθησαν τήν παρωδίαν διαλόγου μετά τῶν Φλωρινικῶν, βάσει τῆς ἀναγνωρίσεώς μας ἀπό τούς Ρώσους τῆς Διασπορᾶς. 5) Ἡ περί τόν ‘Αρχιεπίσκοπον ‘Ανδρέαν καί μετέπειτα τόν «Πειραιῶς» κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδος ἀπό τό 1998 ἐμφανῶς πλέον καλύπτουν τό νέον κίνημα καί δέν ἀπαντοῦν ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ, διότι σκοπός ἦτο ἡ ἀναγνώρισίς μας ἀπό τούς Φλωρινικούς καί τούς Νεοημερολογίτας. Ἡ νέα αὐτή ἐπίθεσις – πρόκλησις (1997 -2005) εἶχε ἕνα καί μοναδικό στόχο, νά περάση εἰς ὅλους τούς ‘Αρχιερεῖς, ἔστω καί ἐκ τῶν ὑστέρων, ἔστω καί διά τῆς σιωπῆς, ἡ χειροθεσία ὡς ἐπί σχισματικῶν. Αὐτήν ἀκριβῶς τήν ἔννοιαν εἶχε ἡ πρότασις τῶν Φλωρινικῶν τό 1998, νά μή συζητήσουμε τά θέματα τοῦ θεολογικοῦ διαλόγου ἀπό τό 1937 ἕως τοῦ 1971, πράγμα τό ὁποῖον ἐμμέσως ἀπεδέχθησαν οἱ «ἡμέτεροι» Ἀρχιερεῖς, μή λαβόντες ὑπ’ ὄψιν τήν ἡμετέραν, ὡς Προέδρου τῆς ‘Επιτροπῆς πρότασιν νά ἐμμείνωμεν εἰς τήν Ἡμερησίαν Διάταξιν τοῦ θεολογικοῦ Διαλόγου. Τέταρτον Καί ἐνῶ μέχρι τό 2003 ἐπίσημα τουλάχιστον σιωποῦν καί δέν ἐκδηλώνονται, ἐνῶ διώκουν αὐτούς πού καταδικάζουν αὐτήν τήν νέαν πρόκλησιν, τό 2003 συμβαίνει ΟΜΑΔΙΚΗ ΕΚ ΜΕΡΟΥΣ ΤΩΝ ΑΡΧΙΕΡΕΩΝ ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΣ ἀπό τάς ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, καί γενικώτερα ὅσον ἀφορᾶ τό θέμα τῆς «χειροθεσίας». Δηλαδή, ἐνῶ μέχρι τώρα καί ἀτομικῶς καί Συνοδικῶς ὡμολόγουν ὅτι τό 1971 δέν ἔγινε καμμία χειροθεσία, δέν ἐφηρμόσθη ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων κλπ., τό 2003, παραλλήλως καί μέ τήν περιγραφήν τῆς Μονῆς Μεταμορφώσεως Μπροῦκλιν, ΥΠΑΝΕΧΩΡΗΣΑΝ. Οὕτω ἐδήλωσαν «γυμνῆ τῆ κεφαλῆ»: Ὁ ‘Αρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας: «Ἔκανα λάθος τό 1971», (δίχως νά ἐξηγήση ποτέ τί λάθος ἔκανε). Ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος, δέν δέχεται νά πάρη ὁμολογιακήν θέσιν ἔναντι τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων. Ὁ ‘Αργολίδος Παχώμιος: «Ὁλοι ἔχουμε τήν χειροτονίαν ἀπό χειροθετημένους». Ὁ Περιστερίου Γαλακτίων: «Καί εἰς τήν ‘Αμερικήν καί εἰς τήν Ἑλλάδα διαβάστηκαν εὐχαί χειροτονίας. Ἤμουν παρόν ὅταν ὁ Ἀρχιεπίσκοπος διάβαζε τίς εὐχές τῆς χειροτονίας». Ὁ Κιτίου Ἐπιφάνιος (μέσω τρίτων): «Ἡ χειροτονία του πέρασε ἀπό τήν χειροθεσία, τήν ὁποίαν ἀντίθετα μέ ἄλλους πάντοτε ὑπερασπίζονταν, καί θά χειροτονήση μαζί μέ τούς Ἕλληνας Ἀρχιερεῖς, Ἐπισκόπους γιά τήν Ρωσία, διά νά μεταδώση ἑκατονταπλάσια ἐκεῖνο πού ἔλαβε ἀπό τόν Φιλάρετο». (Μήν ποῦν, ὅτι σέ αὐτό ἀπήντησε ὁ Κιτίου μέσω τοῦ π. Ἀντωνίου Γαβαλᾶ, διότι δέν ὑπάρχει μεγαλύτερη ἀπάτη ἀπ’ αὐτό πού ἔκανε ὁ π. Ἀντώνιος). Παράλληλα πρός αὐτήν ὁμαδικήν ὑπαναχώρησιν καί συγχρόνως παρατηρεῖται καί ἡ ἱερόσυλος συμπαικτική καί διά λογαριασμόν τοῦ παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ ΠΑΡΑΙΤΗΣΙΣ τοῦ Ἀρχιεπισκόπου, ὑπέρ τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου διά νά ὑπηρετήση ἐκεῖνος πλέον ὡς ἀναγνωρισμένος ὑπό τοῦ Νόμου τό νέον κίνημα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ. Μετά ἀπό αὐτήν τήν ΥΠΑΝΑΧΩΡΗΣΙΝ ἀπό ἐκείνας τάς καλάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί 1983, τότε τί ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ ἔχουν, τί ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΝ κηρύττουν, τί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΝ ΔΙΑΔΟΧΗΝ ἰσχυρίζονται ὅτι διαφυλάττουν; Μέ τό νά ἐπικαλοῦνται ἑπομένως τάς Ὁμολογίας τοῦ 1981 καί τοῦ 1983, καί παράλληλα νά ΚΑΛΥΠΤΟΥΝ καί νά μήν ΚΑΤΑΔΙΚΑΖΟΥν τήν νέαν ληστρικήν ἐπίθεσιν τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί τάς ληστρικάς ἀποφάσεις πού ἐλήφθησαν ὑπό τῶν περί τόν Ἀρχιεπίσκοπον Ἀνδρέαν καί τόν ψευδαρχιεπίσκοπον Νικόλαον Ἀρχιερέων, εἰς τά πλαίσια αὐτοῦ τοῦ κινήματος, καί νά ἔχουν κοινωνίαν μετ’ αὐτῶν, αὐτό σημαίνει, ἐπαναλαμβάνω, ὅτι «ΠΡΟΣΠΟΙΟΥΝΤΑΙ ΟΜΟΛΟΓΕΙΝ», ἐνῶ τάσσονται μετά τῶν πολεμίων καί τῶν προδοτῶν τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, ἤτοι μετά τῶν Ἀρχιερέων τῆς ψευδοσυνόδου τοῦ Νικολάου, δηλαδή εἶναι πολύ χειρότεροι ἀπό ἐκείνους οἱ ὁποῖοι πλανῶνται χωρίς νά τό ἀντιλαμβάνωνται. Πέμπτον: Μέ τό σκεπτικόν τῶν Ἱερέων τῆς Κύπρου καί κάποιων ἀπό τήν Ἑλλάδα, ὅτι «δέν χρειάζεται Ὁμολογία, γιατί αὐτό εἶναι σάν νά παραδέχωνται ὅτι δέν εἶχαν Ὁμολογία», ἡ ‘Εκκλησία δέν θά ἔπρεπε νά καθορίσει τό Συνοδικό τῆς ‘Ορθοδοξίας πού τό ἐπαναλαμβάνουμε κάθε χρόνο τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας, οὔτε οἱ Ἅγιοι Μέγας Φώτιος, Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς, Μάρκος ὁ Εὐγενικός, θά ἔπρεπε, νά προέβαινον εἰς νέαν διακήρυξιν τῆς Ὁμολογίας Πίστεως, κάθε φορά πού οἱ αἱρετικοί προσπαθοῦσαν νά παραπλανήσουν τούς ὀρθοδόξους, οὔτε ὁ ἅγιος Ἐπίσκοπος Ματθαῖος, θά ἔπρεπε νά προέβαινε, μετά τό σχίσμα τοῦ πρ. Φλωρίνης εἰς τήν διακήρυξιν σειρᾶς Ὁμολογιακῶν διακηρύξεων. Ἕκτον: Τό ἐπιχείρημα τῶν ἰδίων Ἱερέων καί πολλῶν ἄλλων «τί μᾶς ἐνδιαφέρει ἐμᾶς τί λένε οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες», εἶναι ἐπίσης ἀστεῖο, διότι, ἐδῶ δέν πρόκειται γιά τό τί λένε οἱ Φλωριναῖοι καί οἱ Νεοημερολογῖτες, ἀλλά περόκειται περί τοῦ χειροτέρου διωγμοῦ πού ἐνέσκυψεν. Διώκεται ἡ «Ομολογία, διώκεται ἡ ‘Αποστολική Διαδοχή, διώκεται δηλαδή ἡ ‘Εκκλησία, διώκεται ὁ ἴδιος ὁ Χριστός. Καί, ὅπως λέγει ὁ Ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης, «ὅταν διώκεται ὁ Χριστός, (ἡ Ἐκκλησία) ἡ σιωπή εἶναι εἶδος ἀρνήσεως». Ὁ Ἅγιος Μάξιμος ὁ ὁμολογητής ταυτίζει τήν Καθολικήν τοῦ Χριστοῦ Ἐκκλησίαν μέ τήν ΟΜΟΛΟΓΙΑΝ, στηριζόμενος σέ ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Χριστός στόν Πέτρο: «Ἐπί ταύτην τήν πέτραν (τήν ὁμολογίαν) οἰκοδομήσω μου τήν Ἐκκλησίαν» Ὅταν λοιπόν πολεμεῖται ἡ Ὁμολογία καί τό ἄλλο βασικό γνώρισμα τοῦ Γνησίου Ὀρθοδόξου Κληρικοῦ, ἡ ‘Αποστολική Διαδοχή, πολεμεῖται ἡ ‘Εκκλησία, πολεμεῖται ὁ Χριστός. Καί ἄν σιωπήσουμε στίς βλασφημίες κατά τῆς Ὁμολογίας καί τῆς Ἀποστολικῆς Διαδοχῆς, εἴτε «δικοί μας ἄνθρωποι» τίς διατυπώνουν, εἴτε Φλωριναῖοι εἴτε Νεοημερολογῖται, τότε γινώμαστε καί ἡμεῖς συνένοχοι. Ὁ ἅγιος ὅμως Θεόδωρος ὁ Στουδίτης λέγει: «Μέγα τό τῆς σιωπῆς κρῖμα», καί «μή σιγήσωμεν ἵνα μή κραυγή Σοδόμων γενώμεθα» (PG 99, 1076), ὁ δέ Ἅγιος Μελέτιος: «Τό σιγᾶν ἐν τοῖς τοιούτοις καιροῖς ἀρνήσεως ἴδιον καί προδοσία πίστεως ἀληθινῆς» Ἕβδομον: Δυστυχῶς οἱ ἀγαπητοί Ἱερεῖς τῆς Κύπρου δέν θά ἔφθαναν εἰς αὐτό τό σημεῖο, ἐάν παρακολουθοῦσαν τήν «‘Ορθόδοξον Πνοήν» καί ἄφηναν καί τούς χριστιανούς νά ἐνημερώνωνται. ‘Αλλά, τουλάχιστον δέν διαβάζουν τί λέγουν οἱ Πατέρες διά τήν διακοπήν κοινωνίας, μέ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται νά ΟΜΟΛΟΓΗΣΟΥΝ. Ἰδού τί λέγουν οἱ Ἅγιοι Πατέρες. Ὁ Μέγας Βασίλειος λέγει: «Οἵτινες τήν ὑγιᾶ Ὀρθόδοξον Πίστιν προσποιούμενοι ὁμολογεῖν, κοινωνεῖν δέ τοῖς ἑτερόφροσι, τούς τοιούτους εἰ καί μετά παραγγελίαν οὐκ ἀποστῶσιν, μή μόνον ἀκοινωνήτους ἔχειν, ἀλλά μηδέ ἀδελφούς ὀνομάζειν» (Βλ. Ν. Βασιλειάδη, Μάρκος ὁ Εὐγενικός καί ἡ Ἕνωσις τῶν Ἐκκλησιῶν, Ἔκδοσις «Σωτήρ», ‘Αθῆναι, 1972, σελ. 95). Ὁ ἅγιος Κύριλλος ‘Αλεξανδρείας γράφει πρός τόν λαόν τῆς Κων/λεως: «’Ασπίλους καί ἀμώμους ἑαυτούς τηρήσατε, μή κοινωνοῦντες τῶ μνημονευθέντι (Νεστορίῳ) μήτε μήν ὡς διδασκάλῳ προσέχοντες... Τοῖς δέ γε τῶν κληρικῶν, εἴτε λαϊκῶν διά τήν ὀρθήν πίστιν κεχωρισμένοις ἤ καθαιρεθεῖσι παρ’ αὐτοῦ, κοινωνοῦμε ἡμεῖς, οὐ τήν ἐκείνου κυροῦντες ἄδικον ψῆφον, ἐπαινοῦντες δέ μᾶλλον τούς πεπονθότας (τούς παθόντας)»(ΜΑΝΣΙ, 4, 1096). Ὁ ἅγιος Θεόδωρος ὁ Στουδίτης δι’ ἐκείνους πού ἁπλῶς κοινωνοῦν μέ τούς αἱρετικούς λέγει: «’Εχθρούς γάρ τοῦ Θεοῦ ὁ Χρυσόστομος, οὐ μόνον τούς αἱρετικούς, ἀλλά καί τούς τοῖς τοιούτους κοινωνοῦντας μεγάλῃ καί πολλῃ τῆ φωνῆ ἀπεφήνατο(ἐχαρακτήρισε)». (P.G. 99. 1049 Α) Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Οἱ μέν τέλεον περί τήν πίστιν ἐναυάγησαν΄ οἱ δέ, εἰ καί τοῖς λογισμοῖς ού κατεποντίσθησαν, ὅμως τῆ κοινωνία τῆς αἱρέσεως συνόλλυνται» (P.G. 99, 1164 Α). Ὁ ἅγιος Μάρκος ὁ Εὐγενικός λέγει: «Ἅπαντες οἱ τῆς Ἐκκλησίας διδάσκαλοι, πᾶσαι αἱ Σύνοδοι καί πᾶσαι αἱ θεῖαι Γραφαί φεύγειν τούς ἑτερόφρονας παραινοῦσι καί τῆς αὐτῶν κοινωνίας διίστασθαι» (P.G. 160. 105 C). Ὁ ἴδιος ἅγιος λέγει: «Φεύγετε καί ὑμεῖς ἀδελφοί, τήν πρός τούς ἀκοινωνήτους κοινωνίαν καί τό μνημόσυνον τῶν ἀμνημονεύτων. Ἰδού ἐγώ Μάρκος ὁ ἁμαρτωλός λέγω ὑμῖν, ὅτι ὁ μνημονεύων τοῦ Πάπα ὡς ὀρθοδόξου ἀρχιερέως, ἔνοχος ἔστι πάντα τά τῶν Λατίνων ἐκπληρῶσαι μέχρι καί αὐτῆς τῆς κουρᾶς τῶν γενείων καί ὁ λατινοφρονῶν μετά τῶν Λατίνων κριθήσεται καί ὡς παραβάτης τῆς πίστεως λογισθήσεται» (P.G. 160, 1097 D, 1100 Α). Οἱ ἁγιορεῖτες Πατέρες πρός τόν αὐτοκράτορα Μιχαήλ Παλαιολόγον γράφουν: «Καῖ πῶς ταῦτα ἀνέξεται ὀρθοδόξου ψυχή καί οὐκ ἀποστήσεται τῆς κοινωνἰας τῶν μνημονευσάντων αύτίκα ..., ὅτι μολυσμόν ἔχει ἡ κοινωνία, ἐκ μόνου τοῦ ἀναφέρειν αὐττόν, κἄν ὀρθόδοξος εἴη ὁ ἀναφέρων» (V. LAURENT - J. DARROUZES, DOSSIER GREC. DE L’ UNION DE LYON (1273-1277), Παρίσι 1976, σ. 399). Ὁ Β΄ Κανών τῆς ἐν Ἀντιοχείᾳ Συνόδου διαγορεύει: «Μή ἐξεῖναι δέ κοινωνεῖν τοῖς ἀκοινωνήτοις... Εἰ δέ φανείη τις ... τοῖς ἀκοινωνήτοις κοινωνῶν, καί τοῦτο ἀκοινώνητον εἶναι». ( Πηδάλιον, Ἔκδοσις «ΑΣΤΗΡ», Ἀθῆναι 1993, σελ. 176). Τό Συνοδικόν τῆς Ἁγίας Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου λέγει: «Τοῖς κοινωνοῦσιν ἐν γνώσει, τοῖς ὑβρίζουσι καί ἀτιμάζουσι τάς σεπτάς εἰκόνας, ἀνάθεμα» (Πρακτικά τῶν Ἁγίων καί Οἰκουμενικῶν Συνόδων, Τόμος Γ, σελ. 230 καί 325). ‘Εδῶ σημειώνω, ὅτι τοῦτο τὀ τελευταῖον ἰσχύει ὄχι μόνον διά τούς τότε Εἰκονομάχους, οἱ ὁποῖοι ἠρνοῦντο γενικά τήν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας περί τῶν Ἱερῶν Εἰκόνων, ἀλλά καί διά τούς νεώτερους Εἰκονομάχους, τούς πέντε πρώην Μητροπολίτας, οἱ ὁποῖοι ἀρνοῦνται καί καταδικάζουν καί ἀναθεμάτισαν μάλιστα τήν διδασκαλία τῆς Ζ΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου διά συγκεκριμάς ὀρθοδόξους (Βυζαντινάς) Εἰκόνας. Τοῦτο ἰσχύει ἐκ τῶν πραγμάτων πλέον καί διά τήν περί τόν κ. Νικόλαον ψευδοσύνοδον, διότι ἡ «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» καί τοῦ ἰδίου προσωπικῶς (τοῦ κ. Νικολάου) καί τῆς περί αὐτόν ψευδοσυνόδου εἶναι ἡ αὐτή μέ τήν «ΟΜΟΛΟΓΙΑ» τῶν ΠΕΝΤΕ πρώην Μητροπολιτῶν. Ὄγδοον ‘Εδῶ θέλω νά ὑπογραμμίσω, κάτι πού δέν εἶναι γνωστόν εἰς τούς πολλούς. Ὅτι ἄν οἱ πέντε ἔφθασαν σ’ αὐτό τό σημεῖο τῆς πλάνης, ὥστε νά ἀναθεματίζουν ὀρθοδόξους Βυζαντινάς Εἰκόνας, τοῦτο ὀφείλεται πρωτίστως εἰς τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον. Εἶμαι εἰς θέσιν νά γνωρίζω ὅτι οἱ πέντε πρό τοῦ 1991 δέν εἶχαν τίς πλάνες ὅπως τίς ἀπεκάλυψαν ἐν μέρει μέ τά ὅσα πρόσθεσαν (πέραν τῶν ὅσων ἐν σχεδίω ὑπέδειξαν οἱ θεολόγοι) είς τήν Α, καί ἐξ’ ὁλοκλήρου μέ τίς Β΄ καί Γ’ αἱρετικάς ‘Εγκυκλίους των, ἀλλά παρεσύρθησαν ὑπό τοῦ Νικολάου, ὁ ὁποῖος ὅμως παρέμεινε μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, διότι εἶχε ἄλλες σκοπιμότητες καί βλέψεις. Τοῦ πρότειναν οἱ πέντε νά πάη μαζί τους, καί θά τόν ἔκαναν Ἀρχιεπίσκοπο, ἀλλά, ὅπως ἀφελῶς εἶπε δημόσια τήν Κυριακή τῆς Ὀρθοδοξίας τοῦ 1976 «δέν πῆγα, διότι δέν τούς εἶχα ἐμπιστοσύνη...». Δέν τούς εἶχε ἐμπιστοσύνη πώς θά τόν ἔκανα ‘Αρχιεπίσκοπο, ἐδῶ ὅμως, μαζί μέ τόν Ἀρχιεπίσκοπο Ἀνδρέα, θά γινόνταν ἀμέσως ‘Αντιπρόεδρος καί ἦτο πολύ εὔκολο νά ἱκανοποιήση τόν διακαῆ πόθο του. Μποροῦμε ἀπ’ αὐτό νά καταλάβουμε, γιατί ἐπέτρεψε ὁ Θεός τό 1974 -1976 νά πέση, (ζητήσας νά ἀπαλλαγῆ βάσει τῆς χειροθεσίας κατά τόν Η Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκξουμενικῆς Συνόδου, καί μέ τήν πανηγυρικήν ἀποδοχήν τοῦ βλασφήμου Ἀπαλλακτικοῦ Βουλεύματος). Αὐτά δέν εἶναι προσωπικά θέματα τοῦ «Πειραιῶς» Νικολάου, ὅπως μοῦ εἶπε κάποτε ὁ «Περιστερίου» Γαλακτίων, στήν προσπάθειά του νά τόν καλύψη, ἀλλά εἶναι θέματα κοινά - ἐκκλησιαστικά, τά ὁποῖα εἰς τήν προκειμένην περίπτωσιν συμπλέκονται μέ τήν ΠΡΟΔΟΣΙΑ. Ἔνατον Καί κάτι πού ἰσχύει ὄχι μόνο διά τήν Κύπρο, ἀλλά καί γενικώτερα. «Μία καί μοναδική λύσις ὑπάρχει. Ἐκεῖνος ἀπό τούς Κληρικούς ἤ ἀπό τούς λαϊκούς, ὁ ὁποῖος θέλει νά παραμείνη στήν Κιβωτό τῆς σωτηρίας, τήν Γνησία Ὀρθόδοξο Ἐκκλησία, πρέπει νά ΕΞΕΛΘΗ ΤΟ ΔΥΝΑΤΟΝ ΣΥΝΤΟΜΩΤΕΡΟΝ ΕΚ ΜΕΣΟΥ ΑΥΤΩΝ, κατά τό ἐξέλθετε ἐκ μέσου αὐτῶν καί ἀφωρίσθητε καί ἀκαθἀρτου μή ἅπτεσθε, κάγώ εἰσδέξομαι ὑμᾶς, λέγει Κύριος Παντοκράτωρ. Δέν πρέπει νά ἐπηρεάζεται κανείς ἀπό τό ὅτι εἶναι ὀλίγοι αὐτοί πού ἐξέρχωνται καί πολλοί παραμένουν μαζί τους. Ὁ Χριστός εἶπε: «Μή φοβοῦ τό μικρόν ποίμνιον»». ‘Αδελφέ Ἀντώνιε, καί λοιποί ἐν Χριστῶ ἀδελφοί καί ἀδελφές, μέλη τῆς ὀρθοδόξου ἱεραποστολῆς στήν Αὐστραλία, αὐτά περίπου ἔγραψα στήν Κύπρο, καί αὐτά μέ κάποια διασκευή, γράφω καί σέ σᾶς. Ἄν καί τά γνωρίζετε πολύ καλά, ὅμως σᾶς τά γράφω καί πρός ἐνημέρωσίν σας, καί πρός ἐμβριθεστέραν μελέτην τοῦ θέματος, καί διά νά ἀντιμετωπίζετε παρὀμοιες προπαγάνδες πού ἀκούονται καί ἐκεῖ στήν Αὐστραλία ἀπό τόν π. Εὐστάθιο, ὁ ὁποῖος οὐσιαστικά, ἀπ’ ὅτι ξέρω, κατευθύνει τούς τρεῖς ἱερεῖς τῆς Κύπρου. ‘Εν ὑστερογράφῳ: 1) Σᾶς ἀποστέλλω καί τό ὑπ’ ἀριθμ. 3229/18/31.1.2006 ἔγγραφον τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, τό ὁποῖον ἀποτελεῖ δῆθεν «ἀπάντησιν» εἰς τό ὑπ’ ἀριθμ. 401/26.10.2005 τελευταῖον ἰδικόν μου ἔγγραφον, ἤτοι εἰς τήν «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΠΡΟΣΚΛΗΣΙΝ ΔΙΑ ΤΗΝ ΕΝ ΧΡΙΣΤΩ ΚΑΙ ΤΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΕΝΩΣΙΝ, καί ἀν θέλετε ἀκοῦσε τό δικό μου σχόλιο: Ἀποτελεῖ ΜΝΗΜΕΙΟΝ ΔΟΛΙΟΤΗΤΟΣ, ΠΟΝΗΡΙΑΣ, ΚΑΚΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ, ἀφοῦ τά ὑπαρκτά θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα γενναίως κατεπρόδωσεν, ΑΡΝΕΙΤΑΙ ΔΙΑ ΠΟΛΛΟΣΤΗΝ ΦΟΡΑΝ ΝΑ ΤΑ ΣΥΖΗΤΗΣΩΜΕΝ, ἐνῶ προσπαθεῖ νά ἀποπροσανατολίση εἰς ἕνα ΑΝΥΠΑΡΚΤΟΝ ΘΕΜΑ, (τῆς διατυπώσεως τοῦ κ. Γκουτζίδη), ἤ μᾶλλον ἕνα θέμα διά τό ὁποῖον ἔνοχος εἶναι ὁ ἴδιος, ἀφοῦ καί εἰς αὐτό τό θέμα ἐπακολουθεῖ ἀπ’ ἀρχῆς εἰς βλασφημίας τῶν Φλωρινικῶν, οἱ ὁποῖοι ἀπό κοινοῦ μετά τῶν «ἡμετέρων» προδοτῶν τό ΕΣΚΕΥΩΡΗΣΑΝ. Ἄν δέ ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν, καί ὅτι ὁ σκοπός αὐτῆς τῆς σκευωρίας ἦτο καί παραμένει καί μέχρι σήμερα, καθαρά οἰκουμενιστικός, δηλαδή, νά περιθωριοποιηθοῦν οἱ ὑπερασπιζόμενοι τήν καθαράν Ὁμολογίαν, διά ΝΑ ΠΕΡΑΣΗ στούς Ἀρχιερεῖς ἡ ἐπί δῆθεν σχισματικῶν χειροθεσία καί εὐρύτερα ὁ Παλαιοημερολογιτικός Οἰκουμενισμός, ἐπί τῶ σκοπῶ νά ἀναγνωρισθοῦν καί ἀπό τούς Φλωρινικούς καί ἀπό τούς Νεοημερολογίτας. Καί ἐνῶ δέν πέρασε στήν ‘Εκκλησία τό κίνημα τοῦ Παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ, καί ἡ προπαγάνδα περί ὡς ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας, ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ὅμως καί κηρύσσονται πλέον καί ΓΥΜΝΗ ΤΗ ΚΕΦΑΛΗ, καί ἐπιβαρύνουν τόν κ. Νικόλαο καί τούς περί αὐτόν, τά καταγγελθέντα θέματα ΠΙΣΤΕΩΣ, ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ καί ΑΠΟΣΤΟΛΙΚΗΣ ΔΙΑΔΟΧΗΣ, ἀλλά καί αἱ βλασφημίαι τῶν Φλωρινικῶν καί τοῦ κ. Νικολάου, οἱ ὁποῖοι προσπαθοῦντες, συμπλέοντες καί συνεργαζόμενοι, νά «ἀποδείξουν» δῆθεν ὅτι ἡ διατύπωσις τοῦ κ. Γκουτζίδη εἶναι «ἀμάρτυρος», «καινοτομία», καί «αἵρεσις», ΕΠΕΣΑΝ ΟΙ ΙΔΙΟΙ ΣΕ ΑΥΤΑ ΠΟΥ ΠΡΟΣΕΠΑΘΗΣΑΝ ΝΑ ΚΑΤΗΓΟΡΗΣΟΥΝ ΤΟΝ κ. ΓΚΟΥΤΖΙΔΗ. Περιμένω τήν γνώμη σας γι’ αὐτήν τήν φαρισαϊκήν καί γέμουσαν «ἀκαθαρσίας» καί «πονηρίας» ἐπιστολήν - «ἀπάντησιν» τοῦ ψευδαρχιεπισκόπου Νικολάου, διότι ἐγώ δέν νομίζω, ὅτι θά χρειασθῆ νά δώσω ἀπάντησιν, ἀλλά νά ἀντιγράψω τά «ΟΥΑΙ» τοῦ Χριστοῦ πρός τούς Φαρισαίους καί σταυρωτάς τοῦ Χριστοῦ, τά ὁποῖα βεβαίως ἰσχύουν διά τούς Φαρισαίους ὅλων τῶν ἐποχῶν, καί διά τούς Φαρισαίους πού περιτριγυρἰζουν τώρα τόν κ. Νικόλαο. 2) Σᾶς ἀποστέλλω, ἐπίσης, τήν ‘Ενημέρωσι (Νο 68), μέ θέμα τήν «ΑΝΟΙΚΤΗΝ ΔΗΜΟΣΙΑΝ ΕΠΙΣΤΟΛΗΝ» τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου, στήν ὁποία ἀναγράφει συνοπτικά τά θέματα Πίστεως, τά ὁποῖα προκύπτουν ἀπό τό Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα 54/76, τά ὁποῖα ΒΑΡΥΝΟΥΝ ἐπίσης τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, τόν ὁποῖον ἄμεσα ἀφοροῦν, ΒΑΡΥΝΟΥΝ ὅμως καί ὅλους τούς Ἀρχιερεῖς, ἀφοῦ καί αὐτοί συνυπογράφουν τάς ληστρικάς καί ἀντορθοδόξους καί μέ οἰκουμενιστικήν σκοπιμότητα ἀποφάσεις. ‘Εδῶ πρέπει νά ληφθῆ ὑπ’ ὄψιν, ἄν καί τό γνωρίζετε, ὅτι τό ‘Απαλλακτικόν Βούλευμα 54/76 δέν εἶναι τῆς εὐθύνης τοῦ Δικαστοῦ, ὅπως δυστυχῶς «Συνοδικῶς» ἀπεφήσαντο οἱ ‘Αρχιερεῖς, προκειμένου νά καλύψουν τόν Πειραιῶς, διά τόν ὁποῖον εἶπον ὅτι δέν ἔχει αὐτός εὐθύνη. Ὁ δικαστής πῆρε μιά ἀπόφασι καί τόν ἀπάλλαξε βάσει τῶν στοιχείων πού κατέθεσε ὁ Πειραιῶς ὡς κατηγορούμενος. Ἡ εὐθύνη ὅλη εἶναι εἰς τόν «Πειραιῶς» Νικόλαον, διότι αὐτός, ἐνῶ μποροῦσε νά ἀποφύγη, καί ἐγνώριζε ὅτι ἡ ἀπόφασις τῶν Ρώσων περί χειροθεσίας κατά τόν Η΄ Κανόνα τῆς Α΄ Οἰκουμενικῆς Συνόδου δέν ἐφηρμόσθη, (ἄλλωστε ὁ ἴδιος εἰς ἐπίσημον ἐπιστολήν του μαζί μέ τόν Κάλλιστο τό ἔγραψε ἐκείνη τήν ἐποχή), ἐν τούτοις προκειμένου νά μήν πάη φυλακή, προκειμένου νά μή συνεχισθῆ ἡ δίωξις του καί μαζί καί ὅλων τῶν παλαιοημερολογιτῶν, ὅπως ἐμμέσως τόν ἀπείλησεν ὁ δικαστής, τήν ΚΑΤΕΘΕΣΕ (αὐτήν τήν βλάσφημον ἀπόφασιν τῶν Ρώσων), μέ ἀποτέλεσμα νά ἀπαλλαγῆ βάσει αὐτῆς. Καί ἡ συνέχεια εἶναι γνωστή, μετά τήν δημοσίευσιν τῶν ‘Απαλλακτικῶν Βουλευμάτων (μετά τό 1995), πέρασε στά Δικαστικά χρονικά αὐτή ἡ ἀπόφασις καί δευτέρα ἀπόφασις, τάς ὁποίας ἐπικαλοῦνται τώρα οἱ Φλωρινικοί καί οἱ Νεοημερολογῖτες, διά νά μᾶς εἴπουν ὅτι «ἡ χειροτονία μας εῖναι ἀπό τούς Ρώσους οἱ ὁποῖοι ἔχουν κοινωνία μαζί τους». Καί ἐφ’ ὅσον οἱ ‘Αρχιερεῖς δέν παίρνουν ὁμολογιακή θέσι ἐπ’ αὐτοῦ, ἀλλά καί σήμερα ἡ ψευδοσύνοδος τοῦ Νικολάου ἀρνεῖται νά συζητήσωμεν τό θέματα αὐτά, ἰδού πῶς ὑπηρετοῦν τόν Παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν, ἰδού πῶς κατεστάθησαν βλάσφημοι καί προδόται τῆς Πίστεως. Μετ’ εὐχῶν καί εὐλογιῶν +Ὁ Μεσογαίας καί Λαυρεωτικῆς Κήρυκος

ΠΕΡΙ ΙΕΡΑΡΧΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΚΑΤΑΚΟΜΒΩΝ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΗΣ ΠΟΛΤΑΒΑΣ

ΠΑΡΕΚΚΛΗΣΙΟΝ ΑΓΙΩΝ ΚΗΡΥΚΟΥ ΚΑΙ ΙΟΥΛΙΤΤΗΣ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ 17 Δεκεμβρίου 2015 στις 12:43 μ.μ. Ὁ θεολόγος τῆς 'Εκκλησίας τῶν Κατακομβῶν τῆς Ρωσίας π. Επιφάνιος Τσέρνωβ μᾶς ειχεν εἴπει πολλά διά τόν πνευματικό του πατέρα καί γέροντα τόν μεγάλο Ἱεράρχη Θεοφάνη τῆς Πολτάβας καί ὅπως μάθαμε ἀπό Ρώσους τῶν Κατακομβῶν ειχεν ἀφήσει πολύ σημαντικά συγγράμματα περί αὐτοῦ, τά ὁποῖα ἐζήτησε ἀπό τά πνευματικά του παιδιά νά τά μεταφράσουν στά Ελληνικά, καί ὅπως ἐπληροφορήθην ὅλα τά συγγράμματά του τά κατέθεσε σέ Πανεπιστήμιο τῆς 'Οξφόρδης γιά νά ἐκδοθοῦν μετά τόν θάνατόν του. Τοῦτο μόνον θά ἤθελα νά πῶ διά τόν ὁμολογητή Θεοφάνη τῆς Πολτάβας, ὅτι εἰς ἄρθρον του τό 1927 διετὐπωσε τήν Ὁμολογία του καί τίς 'Εκκλησιολογικές του θέσεις ἔαντι τοῦ Νεροημερολογιτισμοῦ Οἰκουμενισμοῦ, οἱ ὁποῖες ησαν οἱ ἴδιες μέ τίς ὁμολογιακές εκκλησιολογικές θέσεις τῶν ἁγιορειτῶν ζηλωτῶν Πατέρων, ὅπως τάς διετύπωσαν καί τίς διεκήρυξαν εὐθύς μετά την ἀλλαγήν τοῦ Ἡμερολογίου 1924, καί ἰδιαιτέρως ὅπως τίς διεκήρυξε καί ὡμολόγησε ὁ ὁμολογητής Ἱεράρχης Ματθαῖος. Μακάρι νά μεταφρασθοῦν κάποτε τά συγγράμματα του π. Επιφανείου Τσέρνωβ τά ἀναφερόμενα εἰς τόν Θεοφάνη τῆς Πολτάβας, διότι πολύ θά ὠφεληοῦμε.