ΠΕΡΙ ΤΟΥ ΔΥΝΑΜΕΙ ΚΑΙ ΟΥΧΙ ΕΝΕΡΓΕΙΑ ΝΕΟΗΜΕΡΟΛΟΓΙΤΙΚΟΥ ΣΧΙΣΜΑΤΟΣ

 

Οι απόψεις περί υποδικίας και περί αναμονής Πανορθοδόξου Συνόδου που θα αποφανθεί για την ημερολογιακή μεταβολή ξεκίνησαν στον χώρο των Ορθοδόξων με τον πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομο Καβουρίδη μετά την επιστροφήν των Αρχιερέων από τους τόπους της εξορίας τους, και ταλανίζουν τον κόσμον μέχρι σήμερα.

 

Η αλήθεια όμως είναι μία, και βρίσκεται στις τρεις καταδικαστικές αποφάσεις του 16ου αιώνα, κατά όσων δεχθούν την ημερολογιακή μεταβολή των αιρετικών της Δύσεως: "... ας έχουν το ανάθεμα και έξω της του Χριστού Εκκλησίας και της των πιστών ομηγύρεως ας είναι". 

 

Ὁ πρώην Φλωρίνης Χρυσόστοµος µέ ἄρθρον του εἰς τήν ἐφηµερίδα τῆς Κοινότητος, «Κήρυξ Ὀρθοδόξων» (ἔτος Ε´ φύλ. 223, τῆς 22ας Ἰουλίου 1935 παλ. ἡµερ.) κατεδίκασεν ὡς ἀντικανονικήν καί τήν Ἀπόφασιν τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Νέου Ἡµερολογίου, διά τῆς ὁποίας οἱ δύο ὡς ἄνω Ἐπίσκοποι ὑπεβιβάσθησαν εἰς τόν βαθµόν τοῦ Πρεσβυτέρου, καί τήν ἀποδοχήν τοῦ ὑποβιβασµοῦ, ἐκ µέρους τῶν Ἐπισκόπων Χατζῆ καί Λιώση. 

 

Συγκεκριµένως ἔγραφε πρός τήν ∆ιοικοῦσαν Ἐκκλησίαν: «Ἀλλά νά σᾶς χαίρωνται καί οἱ νέοι προσήλυτοί σας, οἵτινες θαµβωθέντες ἐκ τῆς µωροσόφου διδασκαλίας ὑµῶν ἔσπευσαν νά µετανοήσωσιν, ἐφ᾽ οἷς ὀρθοδόξησαν καί µεταπέσουν εἰς τήν πλάνην, ἥν ἐν γνώσει καί ἐλευθέρως ἀπέπνευσαν . . . Γινωσκέτωσαν δέ καί οὗτοι, ὅτι δέν ἔχουσι τό δικαίωµα νά παραιτηθῶσι τοῦ Ἐπισκοπικοῦ βαθµοῦ καί νά ἐπανέλθωσιν εἰς τήν τάξιν τῶν Πρεσβυτέρων, χωρίς νά ὑποστῶσι τάς συνεπείας τῆς αὐτοκαθαιρέσεως καί νά ἀπωλέσωσι πᾶν δικαίωµα ἐν τῷ µέλλοντι νά ἀνυψωθῶσιν

εἰς τόν Ἐπισκοπικόν βαθµόν κατά τόν Β´ κανόνα τῆς ἐν Ἁγίᾳ Σοφίᾳ Συνόδου, διαγορεύοντα. «Εἴ τις Ἐπίσκοπος ἤ εἴ τις ἄλλος τοῦ Ἀρχιερατικοῦ ἀξιώµατος πρός τόν Μοναχικόν θελήσει κατελθεῖν βίον . . . µηκέτι τοῦτον τῆς Ἀρχιερατικῆς ἀντιποιεῖσθαι ἀξίας . . .Εἰ δέ τις αὐτός ἑαυτόν ἀποστερήσει τοῦ

Ἀρχιερατικοῦ βαθµοῦ οὐκέτι δύναται ἐπαναστρέψει πρός τό πρότερον ἀξίωµα, ὅπερ δι᾽ αὐτῶν τῶν ἔργων ἠθέτησε». Ἐκ τοῦ τόπου τῆς ἐξορίας τῇ 10/23-7-1935 Ὁ Πρώην Φλωρίνης ΧΡΥΣΟΣΤΟΜΟΣ».

 

Ὁ ὑποβιβασµός αὐτός ἀπαγορεύεται ἐπίσης καί ὑπό τοῦ ΚΘ´ Κανόνος τῆς ∆´ Οἰκουµενικῆς Συνόδου, ὁ ὁποῖος κελεύει: «Ἐπίσκοπον εἰς Πρεσβυτέρου βαθµόν φέρειν, ἱεροσυλία ἐστίν». Παρά ταῦτα, ὅταν τό 1945 ὁ Χατζῆς καί ὁ Λιώσης ἐπέστρεψαν πρός αὐτόν, ὁ παλίµβουλος πρ. Φλωρίνης τούς ἐδέχθη

ὡς Ἐπισκόπους, µολονότι εἶχον ἀρνηθῆ τήν Ἀρχιερωσύνην των τό 1935. Ἐξυπηρετεῖτο γάρ ἡ σκοπιµότης τῆς στιγµῆς. 

 

Ὅταν λοιπόν ἀργότερον, τό 1948, ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπεφάσισε νά προβῇ εἰς χειροτονίας Ἐπισκόπων, ἦτο πλέον ἀδύνατον νά συµπράξῃ µετ᾽ αὐτῶν τῶν ἀρνητῶν τῆς Ὀρθοδοξίας καί τῆς Ἀρχιερωσύνης των, τῶν διά τῆς ἐσχάτης προδοσίας πεπτωκότων καί ἐκ τῆς Ὀρθοδόξου Πίστεως

καί ἐκ τοῦ Ἐπισκοπικοῦ Ἀξιώµατος.

 

Ὅσον ἀφορᾶ εἰς τόν ∆ηµητριάδος Γερµανόν καί τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστοµον, οὗτοι ἐπέτυχον τήν λύσιν τῆς ἐξορίας των ἐντός 3-4 µηνῶν, δηµοσιεύοντες τήν νέαν των ἀνακάλυψιν, ὅτι δηλαδή ἡ Νεοηµερολογιτική Ἐκκλησία δέν εἶναι καί Ἐνεργείᾳ σχισµατική, ἀλλά µόνον ∆υνάµει σχισµατική. Μέ τόν νεοανακαλυφθέντα διαχωρισµόν τοῦ ∆ΥΝΑΜΕΙ καί ΕΝΕΡΓΕΙ, οἱ δύο παλαιοί Ἐπίσκοποι, ὁ ∆ηµητριάδος καί ὁ πρώην Φλωρίνης, περιῆλθον εἰς τήν κακόδοξον θέσιν ὅτι ἡ Νεοηµερολογιτική

Ἐκκλησία εἶναι Ταµειοῦχος τῆς Θείας Χάριτος, ὅτι οἱ βαπτισθέντες εἰς τό Νέον Ἡµερολόγιον καί προσερχόµενοι εἰς τό Παλαιόν δέν πρέπει νά ἀναµυρώνωνται διά τῆς χρίσεως τοῦ Ἁγίου Μύρου, διότι

τό Νέον Ἡµερολόγιον ἔχει Ἔγκυρα Μυστήρια καί τό Μῦρον τοῦ Πατριαρχείου ἔχει Ἁγιαστικήν Χάριν, καί ὅτι µόνον µία µέλλουσα Πανορθόδοξος Σύνοδος θά ἦτο εἰς θέσιν νά κρίνῃ καί νά δικάσῃ τήν Νεοηµερολογιτικήν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας τά Μυστήρια µέχρι τότε θά εἶναι καί θά πρέπει νά λογίζωνται Ἔγκυρα.

 

(Αποσπασματα από τά "Εκκλησιολογικα Θεματα" του Κηρυκος Γνησιων Ορθοδοξων" της δεκαετιας του 1980 - 1990). 

 

ΔΙΑΤΙ ΣΙΔΗΡΟΕΦΡΑΞΑΝ ΤΗΝ ΑΓΙΑ ΤΡΙΑΔΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΣΤΕΓΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑΣ ΚΛΗΡΙΚΩΝ ΚΑΤΩ ΗΛΙΟΥΠΟΛΕΩΣ

«ΜΑΧΟΥ ΥΠΕΡ ΠΙΣΤΕΩΣ ΚΑΙ ΠΑΤΡΙΔΟΣ»

Αριθμ. Φυλλου 119.   Ιανουαριος 2021 

Επίσκοπος Κηρυκος Εκκλησίας Κατακομβων

ΔΙΑ ΤΟΝ «ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ» ΚΑΙ «ΗΓΟΥΜΕΝΟΝ»  ΣΤΕΦΑΝΟΝ

Καί ενα μικρο, αλλά επίκαιρο σχολιο για τόν φερόμενο Αρχιεπίσκοπο καί Ηγούμενο Στεφανο, ο οποίος δεν ξερω τινος δόξαν εζηλωσε, καί μόλις εμαθε την απόφασι του δικαστηριου, (Πολυμελους Πρωτοδικείου), καί νόμισε οτι εκέρδισε τελεσιδικως τόν ΙΦΣΚΑΕ, καί εθεωρησε τον εαυτόν του νικητην καί θριαμβευτην, αμέσως, (καί ενω εκρεμουσε η πρόσκλησις μας διά διάλογον εν αγάπη καί αληθεία), εσπευσε καί σιδηροεφραξε καί το υπόλοιπον της Αγιας Τριαδος Κατω Ηλιουπόλεως, καί της Στεγης Φιλοξενίας Κληρικων, προκειμενου νά μου απαγορευση την εισοδον εις την οικίαν του Πατρος μου καί ιδικήν μου επί πεντηκοντα ετη κατοικίαν ... Σημειωτεον οτι καί η ανακαίνισις της Αγιας Τριάδος από ενα μικρον ναίσκον εις μεγαλοπρεπη Ναόν καί η ανεγερσις της Στεγης Φιλοξενίας Κληρικων ειναι εργον ζωης καί του αειμνηστου π. Κηρυκου (εφημεριου του Ιερου Ναου Αγιας Τριαδος μέχρι το 1974), αλλά καί εις την συνέχεια του πατρος μου π. Θωμα (Θεοδωρου Ιερομονάχου), καί εμου προσωπικως (γινομαι αφρων, αλλά πρέπει νά λεχθη η αλήθεια), οταν μάλιστα οι καταληψιες του Ναού καί της Στεγης Φιλοξενίας Κληρικων εφερναν συστηματικως εμπόδια και διά την ανεγερσιν του Κεντρου εν Περιστεριω καί της Στεγης Φιλοξενίας Κληρικων Κατω Ηλιουπόλεως.... Επίσης σημειωτεον οτι τα δυο οικόπεδα επί των οποίων ανηγερθη η πενταοροοφος συν τω ισογείω οικοδομή, διά νά λειτουργηση η Στεγη Φιλοξενίας Κληρικων της απανταχου Γνησιας Ορθοδοξου Εκκλησίας, ητο περιουσία των γονεων μου, καί εμου αλλά ηθελήσαμε νά γινη το φιλανθρωπικόν αυτό εργον, για τίς αναγκες της απανταχου γνησιας Ορθοδοξου Ιεραποστολής...από τό οποίον εις τό τελος εξεδιωχθημεν, διότι δέν ηθελησαμεν να προδωσωμεν την πίστιν μας καί την ομολογιαν μας, καί δεν ηθελήσαμεν νά υποταχθωμεν ασυζητητι εις τόν παρανομον καί αιρετικόν ψευδοαρχιεπίσκοπον Νικόλαον, (Βλεπετε τάς δυο ομολογιακας επιστολάς του μακαριστου καί ομολογητου Ιερεως π. Θωμα)... Καί ενω δεν ειχε ακόμη υπογραφει η απόφασις του Πολυμελους Πρωτοδικείου διά τόν ΙΦΣΚΑΕ ηρχισεν αμέσως ο Στεφανος νά μάς απειλει επωνυμως καί ανωνυμως, οτι πρέπει νά παραδωσουμε εις αυτόν τα πάντα, διότι "θα μάς διωξη από παντου". διότι "ολα του ανηκουν" ... Απορω πότε κατωρθωσε αυτός ο συνετός καί ταπεινος, οπως τόν θεωρουσαμε, Κληρικός νά αποκτηση τετοια παπιστική νοοτροπία καί αλαζονεία; ... Δηλαδή κάμνει καί αυτός τωρα, ο,τι εκαμναν οι αιρετικοί εναντιον των Ορθοδοξων την περίοδο των παλαιων διωγμων...Εγω πάντως θα προχωρησω εις την Εφεσιν καί δεν θα αντιδρασω διαφορετικα. Θα ακούσω τόν Αγιο Κοσμά τον Αιτωλό πού μάς διδάσκει οτι: "Τα πάντα μπορούν να σας τα πάρουν. Τα πάντα μπορεί να σας τα ζητήσουν και να σας τα πάρουν. Δώστε τα, μην φοβάστε. Μόνο Χριστός και ψυχή σας χρειάζονται. Αυτά μην τα δώσετε, ακόμα κι αν όλος ο κόσμος πέσει πάνω σας για να σας τα πάρει. Εσείς να μην τα δώσετε, γιατί μόνο με την θέληση σας μπορούν να το κάνουν…". Ομως δεν μπορω νά ξεχάσω καί τους αγωνες πού εκαμνε επί δυο χρονια ο Αγιος Αμβροσιος Επίσκοπος Μεδιολάνων καί την αρνησιν του νά παραδωση τον Ορθοδοξον Ναόν του εις τούς αρειανόφρονας αιρετικους. Οταν με απόφασι του αυτοκρατορος ο στρατος περιεκυκλωσε τόν Ναό του καί θελησαν νά τόν εκδιωξουν από εκεί, εκείνος μαζεψε τους Ορθοδοξους μεσα στον Ναό, καί ομιλώντας τους ενεψυχωσε, ωστε νά μην υποχωρησουν εις τας απειλας, ενω εις τους απεσταλμένους του αυτοκρατορα διεμηνυσεν οτι εχει χρεος νά υπερασπισθει μέχρις αιματος την πατρικην του κληρονομίαν ... "Δεν θα παραδωσω την κληρονομία του Πατρός μου εις τούς αιρετικούς" ... Νυν υπέρ πάντων ο αγων.... Δεν θα σταματησω, οπως εκαμνα επί δυο δεκαετίες νά καλώ τόν "Αρχιεπίσκοπο" Στεφανο σε διαλογο εν αγάπη καί αληθεία, καί νά του θυμίζω εκείνο πού ελεγε ο Σεβ/τος Γαλακτιων "οποιος αρνειται τον διαλογο, τον κυριευει ο διαβολος". Ευχομαι νά ευρεθη κάποιος νουνεχης μεταξυ των καί νά βοηθηση να επανευρωμεν εν ομονοία την απωλεσθεισαν ειρηνην ΑΜΗΝ.

Σχόλιο

Γιώργος Καλυφόμματος

Ίδια συμμορία τα κάνει και στην ΚΎΠΡΟ

Διά τον «Αντιαιρετικόν Αγωνα" του «Συλλόγου των Ορθοδοξων» καί του "Μητροπολιτικου Φιλοπτωχου Ταμειου", του «Ιερου Φιλανθρωπικου Συνδεσμου Κληρικων Ακαινοτομητου Εκκλησίας ΓΟΧ Ματθαιος ο Α» . Ελάχιστος προς Κύριον ευχέτης. Ο Προεδρος του Μητροπολιτικου Φιλοπτωχου Ταμείου +Ο Μεσογαίας, Λαυρεωτικης καί Αχαρνων Κηρυκος.

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ Ο ΠΙΟ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

 

ΕΘΝΙΚΟΝ ΚΑΙ ΘΡΗΣΚΕΥΤΙΚΟΝ ΚΕΝΤΡΟΝ ΠΟΝΤΙΑΚΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ ΠΑΝΑΓΙΑ ΣΟΥΜΕΛΑ Η ΑΘΗΝΙΩΤΙΣΣΑ

Ο ΕΓΩΙΣΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΤΥΧΙΣΜΕΝΟΣ ΑΝΘΡΩΠΟΣ

at October 02, 2024

 

Ο εγωιστής είναι δυστυχισμένος, ο χαρακτήρας του δεν του επιτρέπει να έχει στενές και υγιείς σχέσεις· πάσχει από ανασφάλεια και ζήλια, ενώ θεωρεί τους άλλους ευτυχισμένους καθώς εμφανίζονται τριγυρισμένοι από φίλους. Ο ίδιος παραμένει μόνος και μοναχικός. Το πληγωμένο εγώ του φοβάται τις σχέσεις, ενώ η αγάπη του θεωρείται ιδιοκτησία και όχι αμοιβαίο συναίσθημα. Συμπεριφέρεται σαν να νιώθει ότι ο κόσμος είναι αυτός ο ίδιος. Σκέφτεται μόνο τον εαυτό του, ενδιαφέρεται μόνο για το προσωπικό του συμφέρον αδιαφορώντας για όλους τους υπόλοιπους. Φυσικά, οι άλλοι ανταποκρίνονται με παρόμοιο τρόπο, γίνονται δηλαδή καθρέφτης του.

Ο εγωιστής αυτοχαρακτηρίζεται «δυνατός», ωστόσο ο ναρκισσισμός και η φιλαργυρία είναι κατάρες. Καταδικάζει τον εαυτό του χάνοντας την εμπιστοσύνη του σε αυτόν και γίνεται ενοχλητικός στους άλλους προσπαθώντας να τους ταπεινώνει. Αρκετοί φιλάργυροι ναρκισσιστές ταλαιπωρούν άλλους ανθρώπους χωρίς οίκτο. Βλέπουν το χρήμα ως μοχλό ανόρθωσης της κατωτερότητάς τους. Το χρήμα, ωστόσο, δεν είναι δύναμη, είναι μέσο δύναμης. «Πλούσιοι επτώχευσαν και επείνασαν», οι πραγματικά ικανοί ποτέ.

Όταν αποφασίζει ένας εγωιστής, οι αποφάσεις του είναι τολμηρές, μεγαλεπήβολες, φιλόδοξες, άμεσες, συχνά επικίνδυνες και εξωπραγματικές λόγω της ψυχικής ορμής του. Ο εγωιστής σχεδόν ουδέποτε υποχωρεί, καθώς δεν ενδιαφέρεται για τη λογική, την πραγματική διευθέτηση ή την εξομάλυνση οποιουδήποτε θέματος, επειδή πρυτανεύει το προσωπικό του συμφέρον, η ατομική ευημερία. Η αλαζονεία, η αυταρέσκεια, ο ναρκισσισμός τον χαρακτηρίζουν. Έτσι, χάνει στη ζωή, προκαλώντας γενικότερα προβλήματα γύρω του. Μόνο ένας εγωιστής παραλαμβάνει «μηδέν», οικοδομεί «αυτοκρατορία», εγκαταλείπει «χάος». Και η ιστορία απαριθμεί πολλούς…

Η ΕΝ ΕΤΕΙ 2006 ΑΝΟΙΚΤΗ ΔΗΜΟΣΙΑ ΕΠΙΣΤΟΛΗ ΤΟΥ ΤΟΤΕ ΙΕΡΟΜ. ΝΥΝ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΙΥ ΑΜΦΙΛΟΧΙΟΥ)

 

ΕΝΗΜΕΡΩΣΙΣ ΕΠΙ   ΕΠΙΚΑΙΡΩΝ   ΕΚΚΛΗΣΙΑΣΤΙΚΩΝ   ΘΕΜΑΤΩΝ ΕΚΔΙΔΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΟ ΚΕΝΤΡΟΝ ΓΝΗΣΙΑΣ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΗΣ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ, ΤΙΜΙΟΥ ΣΤΑΥΡΟΥ ΚΑΙ ΑΓΙΟΥ ΘΕΟΔΟΣΙΟΥ ΤΟΥ ΚΑΥΚΑΣΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΕΙΟΝ ΑΓΙΑΣ ΑΙΚΑΤΕΡΙΝΗΣ ΣΤΡΟΓΓΥΛΗ 19400, ΚΟΡΩΠΙ ΑΤΤΙΚΗΣ, Τ.Θ. 54, ΤΗΛ. 210 6020176, 210. 6021467

 

Τεῦχος 68  /   ΕΤΟΣ 2006

 

ΑΣ ΠΡΟΣΕΞΟΥΝ ΟΣΟΙ ΑΚΟΛΟΥΘΟΥΝ ΤΟΝ ΨΕΥΔΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΝ ΝΙΚΟΛΑΟΝ

 

(Ἀνοικτή Δημοσία ἐπιστολή τοῦ Ἱερομονάχου π. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ πρός ἅπαντας τούς ἐν Χριστῷ Πατέρας καί 'Αδελφούς καί τούς πλανωμένους πρώην ἐν Χριστῷ Πατέρας καί 'Αδελφούς)

 

Ἀγαπητοί ἐν Χριστῷ Πατέρες καί 'Αδελφοί. «Μή κοινωνῆτε τοῖς ἔργοις τοῖς ἀκάρποις τοῦ σκότους, μᾶλλον δέ καί ἐλέγχετε", λέγει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος, οἱ δέ ἐπί τοῦ Λατινόφρονος Πατριάρχου Βέκκου  (13ος αἰών) μαρτυρήσαντες Ἁγιορεῖται Πατέρες, εἰς ἐπιστολήν των πρός τόν τότε Αὐτοκράτορα Μιχαήλ, διακηρύσσουν καθαρά, ὅτι εἶναι ἀδύνατον νά σωθῆ, ὅστις μνημονεύει αἱρετικούς: «Εἰ γάρ τό ἁπλῶς χαίρειν εἰπεῖν, κοινωνίαν δίδωσι τοῖς ἔργοις τοῖς πονηροῖς, πόσον ἡ διάτορος αὐτοῦ μνημοσύνη καί ταῦτα αὐτῶν τῶν θείων μυστηρίων φρικτῶς προκειμένων;...". Δηλαδή, "ἐάν καί τό νά ἀπευθύνη κάποιος ἁπλοῦν χαιρετισμόν εἰς αἱρετικόν, τοῦτο ἀποτελεῖ εἶδος κοινωνίας μέ τά πονηρά ἔργα τοῦ αἱρετικοῦ, πόσον μᾶλλον ἡ ἐπίσημος ἐπ' Ἐκκλησίας μνημόνευσις τοῦ ὀνόματος αὐτοῦ, καί δή ὅταν ἔμπροσθεν εὑρίσκονται καί τελοῦνται τά φρικτά μυστήρια;".

Σύμφωνα μέ τήν βασικήν διδασκαλίαν τῆς Ἐκκλησίας, διά τήν ἔναντι τῶν αἱρετικῶν στάσιν τῶν ὀρθοδόξων, μέ τήν ὁποίαν (διδασκαλίαν) εἶναι σύμφωνος καί ἡ ἀνωτέρω ἀπόφανσις τῶν ἀγιορειτῶν Πατέρων, ὅσοι Χριστιανοί, Κληρικοί καί Λαϊκοί, ἀκολουθοῦν, ἤ ἔχουν ὁποιαδήποτε κοινωνία μέ αἱρετικούς, βλασφήμους καί σχισματικούς, «κοινωνοῦν τοῖς ἔργοις αὐτῶν τοῖς πονηροῖς» καί δέν τυγχάνουν σωτηρίας;, ἀλλά καταδικάζονται.

Ἐν προκειμένῳ καί εἰς τήν ἐποχήν μας, ἡ ὁποιαδήποτε κοινωνία, π.χ. μέ Νεοημερολογίτας - Οἰκουμενιστάς ἤ μέ ὁποιαδήποτε σχισματική παλαιοημερολογιτική παράταξι, εἴτε Φλωρινικῶν, εἴτε "Ματθαιϊκῶν", ὅπως αὐτή τῶν πέντε  καί προσφάτως αὕτη ἡ ὑπό τόν ψευδαρχιεπίσκοπον κ. Νικόλαον, ἀλλά καί τήν χειροτέραν τῶν ἀδελφῶν Τσακίρογλου ὑπό τόν "Διαυλείας" κ. 'Ανδρέαν, ἀποτελεῖ κοινωνίαν καί συμμετοχήν εἰς τάς σχίσματα αὐτῶν, εἰς τάς φρικτάς βλασφημίας των καί προπάντων εἰς τήν ΕΚΚΛΗΣΙΟΜΑΧΙΑΝ των, ἡ ὁποία εἶναι καθαρά μορφή καί ἔκφανσις τοῦ ἔργου τοῦ Ἀντιχρίστου. Ὁ 'Αντίχριστος, μετά ἀπό ἐκεῖνον τόν Ἡρώδη, πολεμᾶ ἀπ' ἀρχῆς τόν Χριστόν καί τήν Ἐκκλησίαν Του μέ τάς αἱρέσεις καί τά σχίσματα.

Εἰς τήν παροῦσαν Δημοσίαν 'Επιστολήν, ἡ ὁποία συνετάχθη, διότι πολλοί Πατέρες καί Ἀδελφοί ἔχουν ἄγνοιαν, ἄλλοι δέ ἐμποδίζονται ἤ καί δέν θέλουν νά γνωρίσουν τήν ἀλήθεια, ἤ ἔχουν σύγχυσιν διά τό τί πρέπει νά κάνουν εἰς τήν παροῦσαν Ἐκκλησιαστικήν κρίσιν, θά ἀναφερθοῦμε εἰς τήν ἐσχάτως καί ἐπισήμως προκύψασαν σχισματοαίρεσιν τοῦ "Πειραιῶς" κ. Νικολάου καί τῆς ὁμάδος του, ἡ αἰτία τῆς ὁποίας εἶναι, τό γεγονός, (τό ὀποῖον ἀπεκαλύφθη μετά τήν δημοσίευσιν τῶν Ἀπαλλακτικῶν Βουλευμάτων ὑπό τῶν Φλωρινικῶν εἰς τά Πάτρια), ὅτι ἀπό τό 1974-76 ὁ «Πειραιῶς» Νικόλαος εἶναι ἕνας κρυφός ἀρνητής τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καί τῆς 'Αποστολικῆς Διαδοχῆς τῶν Ἐπισκόπων καί Πρεσβυτέρων Αὐτῆς, τήν ὁποίαν κατέχομεν διά τῶν εὐλογημένων χειροτονιῶν τοῦ 1935, τοῦ 1948 μέχρι καί αὐτῶν τοῦ 1995. Ὡστόσον, ὅμως, εἶναι σαφές, ὅτι οὗτος καί κάθε ὅμοιός του,  μόνον τήν ἰδικήν του Ἀποστολικήν Διαδοχήν ἐβλασφήμησε καί ἠρνήθη...

Σημειώνομεν δέ ὅτι ὁ 'Αντίχριστος δέν θά κάνη τίποτε περισσότερον ἀπό αὐτά τά ὁποῖα ἐδέχθη, μέ τό 54/76 βλάσφημον 'Απαλλακτικόν του Βούλευμα ὁ τότε Πειραιῶς κ. Νικόλαος, βάσει τοῦ ὁποίου ἐξεδόθη καί τό ἑπόμενον (τῆς Δράμας) 'Απαλλακτικόν Βούλευμα. Δέν θά παραθέσωμεν ἰδικά μας λόγια καί ἀπόψεις,  ἀλλά μόνον ὅ,τι λέγει καί διακηρύσσει ὁ ἴδιος ὁ κ. Νικόλαος μέσα ἀπό τό ἐν λόγῳ 54/76 ἐπίσημον, ἀλλά βλάσφημον 'Απαλλακτικόν του Βούλευμα, μετά ἀπό τό ὁποῖο, ὄχι ἁπλῶς ἔπαυσε ἡ ποινική δίωξίς του, ἀλλά ἄκουσον - ἄκουσον, καί ΑΝΕΓΝΩΡΙΣΘΗ ὡς "Κανονικός καί ἔγκυρος 'Αρχιερεύς», ἐνῶ μέχρι τό 1971 κατά τό 'Απαλλακτικόν του Βούλευμα, ἦτο ἕνας σχισματικός ψευδοπαπᾶς καί ψευδεπίσκοπος! 'Ιδού τί ἀκριβῶς λέγει: 

"'Από τοῦ ἔτους 1937 ὁ κατά τήν 26ην Μαίου 1935 χειροτονηθείς εἰς 'Επίσκοπον Βρεσθένης Ἁγιορείτης Ἱερομόναχος Ματθαῖος Λαυρεώτης περιελθών εἰς ἔριδα μετά τῶν λοιπῶν Ἀρχιερέων, ἥν καί τύποις περιέγραψεν, ἵδρυσεν νέαν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἥν ὠνόμασεν ὡσαύτως Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος" "...Ἡ ἐν λόγῳ δευτέρα τῶν Παλαιοημερολογιτῶν Ἐκκλησία ὑποστηρίζει τήν συγκρότησιν αὐτῆς ...", ῾.. οἱ κατά τό ἔτος 1935 καθαιρεθέντες 'Αρχιερεῖς μετέστησαν εἰς τήν τάξιν τοῦ Μοναχοῦ, μηδεμίαν ἐξουσίαν ἔχοντες πρός ἐνέργειαν τῶν εἰς τούς Ἐπισκόπους ἐπιτρεπομένων, ἐν οἷς καί ἡ χειροτονία ἱερέως ἤ Ἀρχιερέως, ἥτις τυχόν γενομένη εἶναι ἄνευ ἐννόμου ἀξίας καί δέν περιποιεῖ τῷ χειροτονηθέντι τήν ἰδιότητα τοῦ Κληρικοῦ ἤ τοῦ Ἐπισκόπου..." (Πάτρια, Τόμος 11ος,  σελ. 164 καί 165)  .

Φρίκη καταλαμβάνει κάθε ὀρθόδοξον ὅταν ἀναγινώσκη τάς παραπάνω φρικτάς βλασφημίας! Ὁ κ. Νικόλαος ἀπό τό 1976, κατά τόν πιό ἐπίσημον τρόπον ΔΕΧΕΤΑΙ καί ΟΜΟΛΟΓΕΙ ὅτι ὅταν κατά Σεπτέμβριον τοῦ 1937, ὁ 'Αοίδιμος τότε Βρεσθένης Ματθαῖος, ἀπεκήρυξε τόν πρ.  Φλωρίνης καί τούς λοιπούς Ἐπισκόπους, «ἐξῆλθεν τῆς Ἐκκλησίας καί ἵδρυσεν (Προτεσταντικῶ τῶ τρόπῳ ) μιά δεύτερη Ἐκκλησία Γ.Ο.Χ. καί οὐσία ἐσχίσθη»!  'Ιδού τό φρικιαστικόν τόλμημα τοῦ κ. Νικολάου! Διατί καί πῶς ΕΣΙΩΠΗΣΕ καί ΕΔΕΧΘΗ αὐτήν τήν σατανικήν βλασφημίαν; Δέν ἐγνώριζεν ὅτι ὁ Βρεσθένης ἀπεκήρυξεν τούς περί τόν Φλωρίνης 'Αρχιερεῖς, διότι μετά τήν καλήν των Ὁμολογίαν, κατά Μάϊον - 'Ιούνιον τοῦ 1935, οὗτοι ἠρνήθησαν τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί ἐδέχθησαν ὡς δῆθεν «ἀληθῆ Κανονικήν καί Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν» τόν Νεοημερολογιτισμόν; Καί πῶς εἰς τήν συνέχεια αὐτό τό Βούλευμα τό περιέκρυβεν ὡς κόρην ὀφθαλμοῦ καί τά ἐπεκαλεῖτο γενικῶς καί ἀορίστως μόνον ὅταν ἐκινδύνευαν ἀπό τά δικαστήρια τά ὑλικά του ὑπάρχοντα;

Τό δεύτερον φρικιαστικόν τόλμημα εἶναι τό παρακάτω, ὅπως ἀκριβῶς διατυπώνεται εἰς τό ἴδιον "Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα»:

"Πρός θεραπείαν τῆς τοιαύτης "ἀδυναμίας" ... αἱ δύο θρησκευτικαί κοινωνίαι τῶν παλαιοημερολογιτῶν προσέφυγον κεχωρισμένη ἑκάστη  εἰς τήν Ὑπερόριον Ρωσικήν 'Ορθόδοξον Ἐκκλησίαν, ἥτις ἐδέχθη διά χειροθεσίας κατ' οἰκονομίαν τοῦ Η  'Αποστολικοῦ Κανόνος τῆς Πρώτης Οἰκουμενικῆς Συνόδου"Περί τῶν ὀνομαζόντων μέν ἑαυτούς καθαρούς ποτε, προσεχρομένων δέ τῇ Καθολικῇ Ἐκκλησίᾳ, ἔδοξε τῇ Ἁγίᾳ καί Μεγάλῃ Συνόδῳ, ὥστε χειροθετουμένους αὐτούς, μένειν οὕτως ἐν τῷ κλήρῳ ...", νά καταστήση κανονικάς τάς ἐκ τοῦ Ματθαίου προερχομένας χειροτονίας τῆς "Ματθαιϊκῆς" Ἱεραρχίας, δυνάμει τῆς ἀρχῆς καθ' ἥν μία ἄνομος πράξις ἐπικυρώνεται ὡς Μυστήριον, ἄνευ τῆς ἀνάγκης τῆς ἐπαναλήψεως..."(Αὐτόθι σελ. 165)." 

Πάλιν ὁ σημερινός ψευδαρχιεπίσκοπος κ. Νικόλαος, ὅπως ἤδη προείπομεν, ΔΕΧΕΤΑΙ καί ΟΜΟΛΟΓΕΙ ὅτι μέχρι τό 1971 ἦτο ἕνας ψευδόπαπας καί ἕνας ψευδεπίσκοπος καί ὅτι μέ τήν "χειροθεσίαν" ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, κατέστη κανονικός καί ἔγκυρος καί ἔπαυσε νά εἶναι καί σχισματικός, διότι μέ τήν "χειροθεσίαν" ἐξηρτήθη ἀπό τήν Παλαιοημερολογιτικήν Ρωσικήν Ἐκκλησίαν καί μέσω αὐτῆς καί ἀπό τόν Νεοημερολογιτισμόν - Οἰκουμενισμόν μετά τοῦ ὁποίου αὕτη εἶχεν ἀείποτε ἑνότητα καί κοινωνίαν.

Ἑπομένως τά "πονηρά ἔργα τοῦ σκότους" καί τοῦ 'Αντιχρίστου, τά ὁποῖα ἐνήργησεν ὁ "Πειραιῶς" κ. Νικόλαος καί εἰς τά ὁποῖα παραμένει ἀμετανόητος εἶναι ἡ βλασφημία κατά τῆς Ἐκκλησίας καί κατά τῆς Ἀποστολικῆς του Διαδοχῆς, διότι δέχεται καί ὁμολογεῖ ὅτι ἦτο σχισματικός καί ἄκυρος  καί ὅτι μόνον ἀπό τό 1971 διά τῆς λεγομένης "χειροθεσίας" ἀπεκατεστάθη. Δέν ὑπάρχουν φρικτότερες βλασφημίες, αἱρέσεις ἀπό αὐτάς, καί δέν ὑπάρχει πιό βλάσφημος καί πιό αἱρετικός ἀπό τόν κ. Νικόλαον, ὁ ὁποῖος μετά τῶν ὐπολοίπων τῆς ὁμάδος του, ὡς σκοτισθέντων παντελῶς καί ἀμετανοήτων, ἀπό τό 2003 πλέον καί ΟΜΑΔΙΚΩΣ, καί "ΣΥΝΟΔΙΚΩΣ" κατεστάθησαν καί  προκλητικοί καί ἀδιάντροποι ὐπέρμαχοι αὐτῶν τῶν φρικτῶν βλασφημιῶν περί "χειροθεσίας"!

Δέν βαρύνουν ὅμως τόν κ. Νικόλαον μόνον αὐταί αἱ βλασφημίαι του, ἀλλ' εἶναι καί τά πολλά αἱρετικά του φρονήματα, τά ὁποῖα ποτέ δέν ἀπεκήρυξεν καί δέν κατεδίκασεν ὡς ὤφειλεν. Εἶναι καί αἱ παραχαράξεις του ἐπί Ἁγιογραφικῶν καί Ἁγιοπατερικῶν κειμένων, διά τάς ὁποίας ἐκκρεμοῦν ἐπώνυμοι ἐπίσημοι σχετικαί Καταγγελίαι. Εἶναι καί ἡ κατάλυσις τῆς Κανονικῆς Τάξεως καί τοῦ Συνοδικοῦ θεσμοῦ, ἀκριβῶς διά νά μήν ἐξετασθοῦν αἱ βλασφημίαι καί τά αἱρετικά του φρονήματα, τά ὁποῖα "γυμνῇ τῇ κεφαλῇ" καί ΕΓΓΡΑΦΩΣ ἐκήρυξεν. Ὅλα αὐτά ἄν καί ἐπισήμως καί ἐπανειλημμένως ἔχουν καταγγελθεῖ, ὄχι μόνον δέν ἀντιμετωπίσθησαν ΟΜΟΛΟΓΙΑΚΩΣ, ἀλλά τόσον ὁ ἴδιος, ὅσον καί οἱ περί αὐτόν φατριασταί ‘Αρχιερεῖς, μέ τήν κάλυψιν ἐν ὅσω ἔζη τοῦ πρώην Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τά ἔθεσαν ὅλα εἰς τό Ἀρχεῖον, ἐνῶ ἐδίωξαν καί μέ βαρβαρικόν τρόπον, ὅσους κατήγγειλαν καί ἐζήτησαν καθαράν Ὁμολογίαν.

 Συνέπεια τούτου εἶναι ὅτι ὄχι μόνον ὁ ἴδιος, ἀλλά καί ὅσοι τόν ἐκάλυψαν καί συνεχίζουν νά τόν καλύπτουν, εἶναι ἐπιφορτισμένοι μέ τά ἐπιτίμια τῶν Ἁγίων Πατέρων κατά τῶν αἱρετικῶν, καί διά τόν λόγον αὐτόν ἤδη, ὡς βλάσφημοι καί αἱρετικοί, ἐξῆλθον τῆς Ἐκκλησίας, καί εὑρίσκονται εἰς τό χειρότερον σχίσμα. Εἰς τό ἴδιον σχίσμα καί τήν αἵρεσιν εὑρίσκονται ὅμως καί ὅσοι ἐκ τῶν Κληρικῶν καί Λαϊκῶν κοινωνοῦν μετ’ αὐτοῦ καί τῆς ὁμάδος του.

'Αναλυτικώτερον, ὁ δεχόμενος τόν ἴδιον καί τό ὑπέρ αὐτοῦ ἀθωωτικόν Βούλευμα, ἀποδέχεται,  τά ἐξῆς:

α) Ἀποδέχεται ὅτι ὁ ἀοίδιμος Βρεσθένης Ματθαῖος, τό 1937, ὅτε διεχώρισε τήν θέσιν του ἀπό τοῦ πρώην Φλωρίνης καί τῶν λοιπῶν, καί τούς ἀπεκήρυξεν ἐπειδή ἐθεώρουν τά μυστήρια τῶν Νεοημερολογιτῶν ἔγκυρα καί ἁγιάζοντα τούς πιστούς, κατέστη δῆθεν σχισματικός καί ὅτι «... ἵδρυσε νέαν θρησκευτικήν κοινωνίαν, ἥν ὠνόμασεν ὡσαύτως Ἐκκλησίαν τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν τῆς Ἑλλάδος» (Βλ. Βούλευμα 54/76, «Πάτρια», σελ. 164) Δηλαδή, κατά τόν Πειραιῶς, τό 1937 ὁ Ὁμολογητής Ἀρχιερεύς "ἵδρυσεν ἰδικήν του Ἐκκλησίαν" καί δέν παρέμεινεν καί κατά τό 1937 εἰς τήν Μίαν, Ἁγίαν, Καθολικήν καί Ἀποστολικήν Ἐκκλησίαν, εἰς τήν ὁποίαν παρέμεινεν ἑδραῖος καί ἀμετακίνητος κατά τόν Μάρτιον τοῦ 1924, ὅτε συνέβη τό σχίσμα τοῦ νέου ἡμερολογίου.

β) Ἀποδέχεται ὅτι δέν ὑπάρχει σήμερον ἐν Ἑλλάδι γνήσιος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος, καί τοῦτο μέ τόν ἀνιστόρητον καί ψευδέστατον ἰσχυρισμόν τοῦ Βουλεύματος, ὅτι διεκόπη ἠ Ἀποστολική Διαδοχή τῶν Ἐπικόπων, διότι οἱ τρεῖς Ἀρχιερεῖς (Δημητριάδος Γερμανός, πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομος καί Ζακύνθου Χρυσόστομος), οἱ ὁποῖοι κατά τό 1935 ἀπεκήρυξαν  τόν Νεοημερολογιτισμόν, καί ἐπέστρεψαν εἰς τήν Ἐκκλησίαν, πρίν προβοῦν εἰς τάς ἱστορικάς 'Επισκοπικάς χειροτονίας, μεταξύ τῶν ὁποίων καί τοῦ ἀοιδίμου Βρεσθένης Ματθαίου, εἶχον δῆθεν καθαιρεθεῖ ὑπό τῶν Νεοημερολογιτῶν! Τοῦτο, αὐτό καθ' ἑαυτό εἶναι ψευδέστατον, ἐνῶ καί εἰς τήν ἀντίθετον ἀκόμη περίπτωσιν, καθ' ἥν θά ἦτο ἀληθές τό ἀνωτέρω, καί πάλιν ἡ τοιαύτη "καθαίρεσις" θά ἦτο ἄκυρος καί ἀνυπόστατος μετά τήν διά λόγους Πίστεως ἀποκήρυξίν των.

γ) Ἀποδέχεται ὅτι αἱ χειροτονίαι εἰς τάς ὁποίας προέβη τό 1948 ὁ Βρεσθένης Ματθαῖος, ἦσαν δῆθεν ἄκυροι, διότι ἔγιναν ἀπό ἕναν μόνον Ἐπίσκοπον, ἐνῶ καί τοῦ ἰδίου ἡ χειροτονία ἦτο «ἄκυρος», διότι προήρχετο ἀπό «καθηρημένους». Ἑπομένως ἀρνοῦνται τήν Ἀποστολικήν Διαδοχήν τῶν Ἐπισκόπων τῆς Γνησίας Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος, καί δέχονται ὅτι ἡ ἐν Ἀμερικῆ «χειροθεσία» ὑπό τῶν Ρώσων τῆς Διασπορᾶς, εἰς τούς Ἐπισκόπους Κάλλιστον καί Ἐπιφάνειον, τό 1971, εἶχε θέσιν χειροτονίας. Τοῦτο κατέθεσεν εἰς τόν Ἀνακριτήν ὁ «Πειραιῶς» κ. Νικόλαος, τοῦτο ὑποστηρίζουν καί οἱ Φλωρινικοί καθώς καί οἱ Νεοημερολογῖται διά τάς συγκεκριμένας χειροτονίας καί τήν "χειροθεσίαν", αὐτό «ἁποφαίνεται» καί τό ἐν λόγω 54/76 'Απαλλακτικόν Βούλευμα, τό ὁποῖον κατέληξεν καί εἰς Νομολογίαν τῶν Ἑλληνικῶν Δικαστηρίων.

δ) Ἀποδέχεται ὅτι δῆθεν ἡ Ἱστορία τῶν Γνησίων Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν, ἀρχίζει τό 1971 καί ὄτι ἡ Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δἐν ἀποτελεῖ τήν ἀπό τοῦ 1924 ἀδιάκοπον συνέχειαν τῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας τῆς Ἑλλάδος. Ἄρα οὔτε Ὀρθοδοξία, οὔτε Γνησία Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία, οὔτε Ἀποστολική Διαδοχή ὑπάρχει, διότι ἀμφότερα (πάντα κατά τό 54/76 «Ἀπαλλακτικόν Βούλευμα»τοῦ κ. Νικολάου) ἐξηρτήθησαν ἀπό τούς νεοημερολογίτας, μέ τούς ὁποίους οἱ Ρῶσοι τῆς Διασπορᾶς εἶχον κοινωνίαν, ὅπως ἄλλωστε ἔχουν καί τό Ἅγιον Ὄρος, καί τά Ἱεροσόλυμα κλπ.

ε) Ἀποδέχεται οτι οἱ Ἐπίσκοποί μας, ἐδέχθησαν δῆθεν χειροθεσίαν, ὡς νά ἦσαν πράγματι σχισματικοί, ἄκυροι καί ἀνίεροι, καθώς ἀργότερον ἰσχυρίσθηκε ὁ Κορινθίας Κάλλιστος, καί προσεχώρησεν εἰς τούς Φλωριναίους. Τοῦτον, οἱ τότε Ἀρχιερεῖς,, τόν καθήρεσαν, ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἀπό τό 2003 δεχόμενοι ἤ ἀνεχόμενοι τό Βούλευμα, ὑπαναχωροῦντες διακηρύσσουν καί αὐτοί τά ἴδια!  Ἑπομένως οἱ Ἀρχιερεῖς πού ὑπέγραψαν τήν Καθαίρεσιν τοῦ τότε ὑπαναχωρήσαντος ἀπό τήν ἀρχικήν του καλήν Ὁμολογίαν ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας, Κορινθίας Καλλίστου, σήμερον οἱ ἴδιοι καί πρῶτος ὁ "Πειραιῶς" καί κατόπιν καί ὁ " Ἀργολίδος" κ. Παχώμιος, εἶναι καί οἱ ἴδιοι καθηρημένοι καί μάλιστα μέ τάς ἰδίας των ὑπογραφάς! Δέν διαφέρουν ὅλοι αὐτοί ἀπό τούς Φλωριναίους, ἀφοῦ καί ἐκεῖνοι δέχονται τά Βουλεύματα καί ἔχουν τό ἴδιο πιστεύω μέ αὐτούς, ἀλλά ἔχουν καί τήν χειροτονία τους (1960) ἀπό τήν ἰδίαν Ρωσικήν Σύνοδον.

στ) Ἀποδέχονται τέλος, ἀφ’ ὅτου μάλιστα οἱ περί τόν κ. Νικόλαον ἀπεφάνθησαν καί «Συνοδικῶς», ὅτι «τό κίνημα τῶν πέντε δἐν ἔχει σχέσιν μέ Ἐκκλησιολογίες καί Ἀποστολικές Διαδοχές»,  ὅτι αἱ κατά τό 1995, καθαιρέσεις τῶν «πέντε» κατά τοῦ Ἀρχιεπισκόπου Ἀνδρέου, τοῦ Πειραιῶς Νικολάου καί τοῦ Ἀργολίδος Παχωμίου, εἶναι Κανονικοί καί Ὀρθόδοξοι καί αἱ πράξεις των εἶναι Κανονικαί (!!!) καί ἐπομένως ὅτι οἱ περί τόν κ. Νικόλαον, εἶναι καθηρημένοι ἀκόμη καί ἀπό τούς πέντε σχισματοαιρετικούς πρώην Μητροπολίτας.

Δηλαδή πρός χάριν αὐτοῦ τοῦ 54/76 Βουλεύματος τοῦ Πλημμελειοδικείου Πειραιῶς, τό ὁποῖον προδίδει τήν Γνησίαν Ὀρθόδοξον Ἐκκλησίαν καί τήν Γνησίαν Ἀποστολικήν Διαδοχήν καί ὑπ’ αὐτάς τάς προϋποθέσεις, ἤτοι βάσει τῆς ἀπό τό 1971 ὡς «ἐπί σχισματικῶν χειροθεσίας», ἀναγνωρίζει τόν «Πειραιῶς» ὣς ἔγκυρον «Κληρικόν» καί «Ἐπίσκοπον» ἐπροδώθησαν τά πάντα, καί κατελύθη καί ἡ Κανονική τάξις, καί ὁ Συνοδικός θεσμός, καί ἡ Ἀγάπη, καί ἡ Ὁμολογία, καί ἡ Ἑνότης, καί ἠ Ἱεραποστολή.

Διά νά περάσουν ὅλαι αὐταί αἱ βλασφημίαι, ὅλον αὐτό τό ἔργον τῶν ἀντιχρίστων σκοτεινῶν δυνάμεων τοῦ Οἰκουμενισμοῦ - Νεοημερολογιτισμοῦ, ὑπό τῶν ἰδίων καί ἰδιαιτέρως ὑπό τῶν ἐγκαθέτων πρακτόρων τῶν σκοτεινῶν δυνάμεων, ἐπενοήθησαν καί ένεργήθησαν άπό ὡρισμένους ΣΑΤΑΝΙΚΩΤΑΤΑΙ σκευωρίαι, διώξεις καί ἀφορισμοί, ὅπως ΑΚΡΙΒΩΣ κατά τήν περίοδο 1991-1995 ὑπό τῶν "πέντε". Τότε ὁ διάβολος «εὑρῆκε» καί προέβαλε τήν «νεοεικονομαχίαν», τώρα ἐπενόησε τήν «ἀσέβεια» καί τό «Ἄναρχος», ἐνῶ ἤδη ἀπό τό 1978, ὅτε ἡ ΟΜΟΛΟΓΙΑ - ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑ ἤρχισεν νά ὁμολογῆται συστηματικῶς, ἐπενοήθησαν ἄλλαι σκευωρίαι ἐπίσης σατανικώταται!...  Καί ὅπως ἀκριβῶς οἱ πέντε ἐκρύπτοντο πίσω ἀπό τήν δῆθεν «νεοεικονομαχία», ἐνῶ οἱ ἴδιοι ἦσαν πράγματι ΑΙΡΕΤΙΚΟΙ καί ΕΙΚΟΝΟΜΑΧΟΙ, χειρότεροι μάλιστα ἐκείνων τούς ὁποίους κατεδίκασεν καί ἀναθεμάτισεν ἡ Ἁγία Ζ΄ Οἰκουμενική Σύνοδος, ἔτσι τώρα ὁ «Πειραιῶς» καί οἱ λοιποί τῆς ὁμάδος του κρύπτονται πίσω ἀπό τήν αἰσχρά σκευωρία περί «Ἀνάρχου», μέ ἀποτέλεσμα νά καθίστανται πρωτίστως οἱ ἴδιοι αἱρετικοί, διότι σκευωροῦντες κατεχράσθησαν καί τό Τριαδολογικόν καί τό Ἐκκλησιολογικόν δόγμα, ἐνῶ ἀποδεικνύονται καί κακοπροαίρετοι σκευωροί, βάρβαροι καί κατευθυνόμενοι ὑπό τῶν παλαιῶν, καί ἀμετανοήτων πολεμίων τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή τῶν ὁπαδῶν τοῦ πρώην Φλωρίνης, καί τοῦ Νεοημερολογιτισμοῦ - Παπισμοῦ καί αὐτοῦ τοῦ Σιωνισμοῦ.

Διατί τόσα χρόνια δέν ἀνοίγουν τό Ἐκκλησιαστικό Κέντρο  καί νά τεθῆ ὑπό ἐξέτασιν ἡ ὁμιλία τοῦ κ. ἘΕλευθ.  Γκουτζίδη, κατά τήν Κυριακήν τῆς Ὀρθοδοξίας 1997 εἰς Θεσσαλονίκην, εἰς τήν ὁποίαν ὑπαρχει καί ἡ ἐπίμαχος φράσις – διατύπωσις καί νά ἐξετασθῆ, καί ἄν πράγματι ἀποδειχθῆ ὅτι αὐτή ἡ διατύπωσις μαρτυρεῖ αἱρετικόν φρόνημα, ἤ κηρύσσει κακοδοξίαν νά ἀνακληθῆ καί νά ταπεινωθῆ ὁ θεολόγος, ὅπως ὁ ἴδιος ΕΠΑΝΕΙΛΗΜΜΕΝΩΣ ΓΡΑΠΤΩΣ ΕΔΗΛΩΣΕΝ, ἄν ὅμως οὔτε αἱρετικόν φρόνημα  μαρτυρῆ, ἀλλά καί εὑρίσκεται ἐντός τοῦ πνεύματος τοῦ Ὀρθοδόξου Τριαδολογικοῦ καί Ἐκκλησιολογικοῦ δόγματος, τότε νά ἀποκατασταθῆ τό δίκαιον Δέν εἶναι ἄξιον προβληματισμοῦ, διατί δέν τό κάνουν;

Ἀγαπητοί Πατέρες καί ‘Αδελφοί. Εἰς τόν πρώην Φλωρίνης Χρυσόστομον, ὅστις ἀνεγνώριζεν ὡς ἔγκυρα τά μυστήρια τῶν νεοημερολογιτῶν, ὁ τότε Βρεσθένης Ματθαῖος ἀπήντησεν:

«Καί ἄν Σεβασμιώτατε Φλωρίνης ὡς νομίζετε ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἑλλάδος δέν κατέστη ἀκόμη σχισματική μετά τήν καινοτομίαν τοῦ ἑορτολογίου, πρίν δικασθῆ ἐκ τῆς ὅλης Ἐκκλησίας καί δέν ἀπεγυμνώθη τοῦ Ἐκκλησιαστικοῦ κύρους καί τῆς Χάριτος τοῦ Παναγίου Πνεύματος, τότε καί αἱ ἀποφάσεις της εἶναι ἔγκυροι, καί ἑπομένως καί ἡ Ἐκκλησία τῶν Ἱεροσολύμων πολύ καλά ἔκαμεν καί δέν σᾶς ἐδέχθη ὡς Ἐπίσκοπον, ἀλλ’ ὡς ἁπλοῦν μοναχόν. Καί ἡμεῖς λοιπόν ἀπό σήμερον καί εἰς τό ἑξῆς κατά τήν ὀμολογίαν σας ἔγγραφον καί ἄγραφον ὡς μοναχόν πλέον θά σᾶς ἀναγνωρίζωμεν καί οὐχί ὡς Ἐπίσκοπον. Λοιπόν, ὁσιώτατε μοναχέ Χρυσόστομε Καβουρίδη ...»(Βλ. Ἱερομ. Ἀμφιλοχίου Ταμπουρᾶ, ΑΙΤΙΑ ΚΑΙ ΑΦΟΡΜΑΙ ΤΟΥ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΟΥ ΤΩΝ ΓΟΧ ΕΙΣ ΠΑΡΑΤΑΞΕΙΣ, σελ. 33).

Τήν ἰδίαν ἀπάντησιν δίδωμεν καί ἠμεῖς σήμερον εἰς τούς δεχομένους τόν κ. Νικόλαον καί τό Βούλευμά του καί εἰς τό ἑξῆς μόνον ὡς μοναχούς δυνάμεθα νά τούς ἀποκαλοῦμεν καί πάντως αἱρετικούς, καί πιστεύομεν ὅτι ἐπιβάλλεται ἡ ΔΗΜΟΣΙΑ καί ΡΗΤΗ ΚΑΤΑΔΙΚΗ τοῦ Βουλεύματος, χωρίς παλινδρομήσεις καί ὑπαναχωρήσεις, ἡ ἀνάκλησις καί καταδίκη τῶν ἀπό τοῦ 2003 ἐλθόντων εἰς τό φῶς κακοδόξων γραπτῶν καί προφορικῶν ὑπαναχωρήσεων τῶν κ. Παχωμίου καί Γαλακτίωνος ἐπί τοῦ θέματος τῆς χειροθεσίας, ἡ καταδίκη τῆς ἱεροσύλου παραιτήσεως  τοῦ 'Αρχιεπισκόπου 'Ανδρέου καί τῆς παρανόμου ἐκλογῆς τοῦ ψευδοαρχιεπισκόπου Νικολάου.

Κατόπιν τούτων νά γίνη καί ἡ ἐπανακήρυξις τῶν Ὀρθοδόξων Ὁμολογιακῶν ἀποφάσεων τοῦ 1981 καί 1983, καί ἡ τακτοποίησις ὅλων τῶν ἐκκρεμμοτήτων ἀπό τό 1995 καί μετά, ἐν οἷς καί ἡ ‘Ορθόδοξος Κανονική ἀντιμετώπισις τῶν πέντε, ἡ ἀνάκλησις καί καταδίκη ὅλων τῶν αἱρετικῶν φρονημάτων καί ὁπωσδήποτε ἡ ΔΙΑΚΗΡΥΞΙΣ ἐκ μέρους των τῆς ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΟΜΟΛΟΓΙΑΣ – ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ καί εἰς τήν θεωρίαν καί εἰς τήν πράξιν. Μέχρι τότε ὁποιαδήποτε κοινωνία μετά τῆς ἐκπεσούσης κοινωνία μετά τῆς ἐκπεσούσης σχισματικῆς καί βλασφήμου ὁμάδος τοῦ κ. Νικολάου εἶναι ἀνεπίτρεπτος, διότι ἀποτελεῖ κοινωνίαν εἰς τά πονηρά αὐτῶν ἔργα.

Δυστυχῶς κρίμασιν οἷς οἶδεν ὁ Κύριος, ὁ ἐκλιπών Ἀρχιεπίσκοπος Ἀνδρέας, ὡς ὁ κύριος ὑπεύθυνος, παρ’ ὅλον ὅτι πολλάκις παρεκλήθη καί προεκλήθη, ἐν ὅσῳ εὑρίσκετο ἐν ζωῆ, δέν ἀπεκατέστησεν ἑαυτόν ἔναντι τῆς ἀληθείας.

 

+ Ἱερομόναχος Ἀμφιλόχιος Ταμπουρᾶς

Ο ΑΓΙΟΣ ΝΕΚΤΑΡΙΟΣ ΕΝΑΝΤΙ ΤΗΣ ΠΑΠΟΣΥΝΗΣ

 

 

Ο άγιος Νεκτάριος έναντι της Παποσύνης Μητροπολίτου πρώην Ζαχουμίου και Ερζεγοβίνης κ. Αθανασίου Γιέβτιτς   Πηγή: ΠΕΙΡΑΪΚΗ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΝΟΕΜΒΡΙΟΣ 2009. Από το βιβλίο «Άγιος Νεκτάριος ο Πνευματικός, ο Μοναστικός, ο Εκκλησιαστικός Ηγέτης», Πρακτικά Διορθοδόξου Θεολογικού Επιστημονικού Συνεδρίου επί τη εκατοπεντηκοετηρίδι (1846-1996) από της γεννήσεως του Αγίου Νεκταρίου, Αίγινα 21-23 Οκτωβρίου 1996.

 

Ο άγιος Νεκτάριος, όπως λέει και ο απόστολος Παύλος, ήταν ο ηγούμενος ημών που ορθοτόμησε και κήρυξε τον λόγον της αληθείας. Έχουμε λοιπόν κάθε λόγο να αναθεωρούμε την τελευτή του βίου του και να μιμούμεθα την ορθόδοξο πίστη του, διότι μόνο έτσι θα ορθοτομούμε και εμείς τον λόγον της θεολογίας και θα βαδίζουμε μαζί του και μαζί με όλους τους άλλους αγίους. (...)

Ο άγιος Νεκτάριος είχε ήδη αρχίσει να γράφει το έργο Μελέτη ιστορική περί των αιτίων του Σχίσματος από το 1895 όταν ο πάπας Πίος ο Θ΄ - και αργότερα ο Λέων ο ΙΓ΄ - θέλοντας να συγκαλέσει την πρώτη Βατικάνεια Σύνοδο απηύθυνε μήνυμα στους ανατολικούς πατριάρχες, προκειμένου να προσέλθουν στην ουνία και ενωθούν με την παπική Εκκλησία, που σημαίνει βασικά να υποταγούν σ' αυτόν, τον πάπαν Ρώμης. Οι Πατριάρχες της Ανατολής απήντησαν με τη γνωστή Επιστολή που θα ‘πρεπε και σήμερα να διαβάζεται. Ο άγιός μας, λοιπόν, άρχισε να δημοσιεύει τη μελέτη του στον Ιερό Σύνδεσμο, που μόλις το 1912 βγήκε ο πρώτος τόμος και αργότερα ο δεύτερος. Δύο χρόνια πριν είχε αλληλογραφήσει με τον ηγούμενο της Ιεράς Μονής Κρυπτοφέρρη, Μελέτιο Zesonis, που, νομίζω, πρέπει να ήταν ένας Έλληνας Ουνίτης που ήθελε να εκδώσει ένα περιοδικό το Roma e l' Oriente, το οποίο αποσκοπούσε στη «θεάρεστον ένωσιν της Ανατολικής Ελληνικής Εκκλησίας μετά της Δυτικής Ρωμαϊκής», όπως λέει ο άγιος στο γράμμα του. (...)

Στο γράμμα του όμως ο άγιος Νεκτάριος λέει και τα εξής: «...επέστη ο καιρός της συνδιαλλαγής και της ενώσεως και της από κοινού ενεργείας κατά των παντοίων πολεμίων της Μιας, Αγίας, Καθολικής Αποστολικής Εκκλησίας. Αλλά φρονώ, ότι προς επίτευξιν του επιζητούμενου σκοπού πρέπει πρωτίστως να γίνωσι συνεννοήσεις ουχί δι' επιστολών, αλλά δια λόγου προφορικού», δηλαδή διαλόγου και παραπέμπει στο Οικουμενικό Πατριαρχείο, το οποίο θα διατυπώσει τις αρχές για να διεξαχθεί η παραπέρα συζήτηση.

Σπουδαία είναι η παρατήρηση στο τέλος του γράμματος. Την αντιγράφω: «...μάλιστα πολλοί δυνατοί μεν εισι λέγειν και γράφειν, αλλ' ου δια τούτο αρμόδιοι (...) Φρονώ, ότι περί του ζητήματος τούτου δύνανται να γράφωσι μόνον οι μελετήσαντες αυτό ιστορικώς, κριτικώς και μετά πόθου και ειλικρινείας εργασθέντες εις την ανεύρεσιν των αληθών αιτίων του Σχίσματος».

Μέσα από το βιβλίο του, την ιστορική μελέτη του, φαίνεται ότι ο άγιος διαθέτει αυτά τα προσόντα. Μου κάνει εντύπωση πως μελέτησε τόσες πηγές και έφτασε σε συμπεράσματα που μόλις στην εποχή μας αρχίζουν να διατυπώνουν μεγάλοι ιστορικοί της Εκκλησίας σε σχέση με την εξέλιξη του Σχίσματος. Ο άγιος ξεκινά από την αρχή, από την εποχή των Αποστόλων και λέει ότι εκεί υπάρχουν οι πρώτες καταβολές της αληθινής οργανώσεως της Εκκλησίας. Εδώ μπορεί κανείς να ‘πεί ότι και στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας μάλλον έπαιξαν τον ρόλο τους οι προσωπικές διεκδικήσεις, οι φιλοδοξίες και οι φιλαρχίες ορισμένων επισκόπων της Ρώμης. Παράδειγμα η περίπτωση του πάπα Βίκτωρος της Ρώμης (τέλος β' αιώνος), ο οποίος αντέδρασε στην διαίρεση της δικής του επισκοπής, όπως επισημαίνει ο καθηγητής Βλάσιος Φειδάς, επειδή ήρθαν πολλοί χριστιανοί από την Ανατολή με έθιμα της ασιατικής Εκκλησίας να εορτάζουν το Σταυροαναστάσιμο Πάσχα και όχι το αναστάσιμο όπως οι περισσότερες Εκκλησίες και η Ρώμη. Και στη συνέχεια, λέγει ο άγιός μας, υπήρξαν διεκδικήσεις και φιλοδοξίες για το πρωτείο, όπως του πάπα αγίου Λέοντος την εποχή της Δ' Οικουμενικής Συνόδου. Σημειώνει ο άγιος γι' αυτόν στο βιβλίο του: «Αν ένας άγιος φανερώνει φιλοδοξίες για πρωτεία, τι θα κάνουν οι άλλοι;». (...) Ο άγιος επικαλείται την εκκλησιαστική συνείδηση της πρώτης Εκκλησίας, όπου ο απόστολος Πέτρος δεν είχε πρωτείο ούτε ήταν ιδρυτής της Εκκλησίας της Ρώμης, διότι οι απόστολοι δεν ήσαν επίσκοποι μιας ορισμένης πόλεως - λέει ο άγιος - και επομένως δεν μπορεί η φιλοδοξία των παπών, «η ηγεμονία και μονοκρατορία», όπως την ονομάζει, να στηριχθεί στον Πέτρο. «Εάν τα προσόντα του Πέτρου», το πρωτείο της εξουσίας, η αξία δηλαδή της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας, λέγει ο άγιός μας, «ήσαν αληθή, το πνεύμα του Ευαγγελίου θα καθίστατο λίαν προβληματικόν και αδιανόητον, διότι θα παρουσίαζε σύγχυσιν εννοιών και σύγκρουσιν αρχών⋅ θα ήτο ακατανόητος η αρχή της ισότητος, και ισότητος μέχρι ταπεινώσεως και η αρχή της ανισότητος, μέχρι ηγεμονίας και υπεροψίας».

Παραπέμπει δε περαιτέρω ο άγιος στα βιβλία της Κ.Δ. και στον Παύλο και γίνεται αρκετός λόγος για θέματα ενότητας της Εκκλησίας, για κεφαλή, για θεμέλιο της εκκλησίας. «Η ενότης της Εκκλησίας, λέγει ο άγιος, ουχί εν τω ενιαίω προσώπω ενός των αποστόλων θεμελιούται και εδράζεται, αλλ' εν τω προσώπω του Σωτήρος ημών Ιησού Χριστού, ος εστιν η κεφαλή της Εκκλησίας, εν ενί πνεύματι, εν τη μια πίστει, ελπίδι, αγάπη και λατρεία».

Και πολλά άλλα θα μπορούσαμε να αναφέρουμε, θα αρκεσθούμε, όμως, στο εξής χωρίον από το Ιερατικόν Εγκόλπιον του αγίου Νεκταρίου: «Περί της εξουσίας και δυνάμεως όλων των Αποστόλων συνάγομεν ότι πάντες οι Απόστολοι είχαν την δύναμιν να συγκροτώσι και εγείρωσιν Εκκλησίας, τελείως κατηρτισμένας, ανεξαρτήτους και αυτοκεφάλους (με την έννοια πλήρως καθολικάς), διο και αι αξιώσεις ας εγείρει η Δυτική Εκκλησία δια το είναι τον επίσκοπον Ρώμης διάδοχον του κορυφαίου των Αποστόλων Πέτρου είναι ανυπόσταται ως αρνούμεναι τοις λοιποίς Αποστόλοις, το τε Αποστολικόν αξίωμα, την δύναμιν και την χάριν του Αγίου Πνεύματος, την χειροτονίαν αυτών ως Αρχιερείς και λειτουργούς των θείων Μυστηρίων της Εκκλησίας (...) πάντες οι επίσκοποί εισιν ισότιμοι προς αλλήλους, ως ίσοι και ως διάδοχοι του ενός Αποστολικού αξιώματος».

Μεταβαίνει μετά στο θεσμό των Συνόδων ως έκφραση ενότητας της Εκκλησίας και των Εκκλησιών που είναι πολύ σημαντικό. Διατυπώνει ο άγιος αυτό που βλέπουμε στη νεώτερη ορθόδοξη θεολογία και εκκλησιολογία. Οι Εκκλησίες που ήσαν όλες πλήρεις και καθολικές, δέχθηκαν από εκούσια αγάπη να υποταγούν στο θεσμό των Συνόδων. Εξυμνεί πολύ τις Συνόδους και παραπέμπει σε κείμενα σαν του Πολυκράτους Εφέσου και την Επιστολή της Συνόδου της Καρθαγένης, το 418, προς τον Κελεστίνο Ρώμης, όπου τονίζεται ότι «ο Θεός δεν έδωσε μόνο σε μια παροικία (= Εκκλησία) και σε ένα άνθρωπο την Χάρη η το Άγιο Πνεύμα, αλλά σε όλους όσοι πιστεύουν και είναι ενωμένοι στο όνομα του Χριστού και είναι συγκεντρωμένοι εις Σύνοδον».

Στο έργον του: Αι Οικουμενικαί Σύνοδοι της του Χριστού Εκκλησίας, ο άγιός μας διαπραγματεύεται διεξοδικώς περί των θεοσυλλέκτων Συνόδων της Εκκλησίας, απ' όπου αναφέρουμε μόνον τα εξής: οι Οικουμενικές Σύνοδοι είχαν ως κριτήριο όχι ένα ποντίφηκα, αλλά το Άγιον Πνεύμα και την αλήθεια. (...) Στη συνέχεια μεταβαίνει ο άγιός μας στην περίοδο του αγίου Φωτίου. Για τον άγιο Φώτιο ο άγιος έχει γράψει πολλά. Υπήρχε και κάποια παραπλάνηση των ιστορικών ότι και δεύτερο Σχίσμα επήλθε επί Φωτίου και τελικά δεν αποκαταστάθηκε, ενώ ο άγιος βρίσκει ντοκουμέντα και τα δημοσιεύει πολύ πριν από τον France Ovornik ότι ο Φώτιος αποκατέστησε την ενότητα της Εκκλησίας, η οποία και συνεχίστηκε μέχρι και την εποχή των Σταυροφόρων. (...)

Τη μεγάλη εξέλιξη του παπισμού βλέπει στη Δύση ο άγιος Νεκτάριος μέσα από τα Ψευδοδεκριτάλια, στη Donatio Konstantini, στα Ψευδοϊσιδώρεια Δεκριτάλια και στο «de cretum Gratiaui», τον ια' αιώνα, τα οποία υπερέβησαν κάθε όριο εξελίξεως, διότι ήρθαν να κατοχυρώσουν το ήδη υπέρ-καινοτομηθέν παπικό πρωτείο και τον θεσμό του παπισμού, που είχε μπεί στη συνείδηση της Δύσεως, ενώ στην Ανατολή δεν είχαν δώσει τόση σημασία πως αυτό εκαλλιεργείτο.

Στη συνέχεια ο άγιος Νεκτάριος μιλάει για το παπικό αλάθητο. Αποδεικνύει ότι ο πάπας κάθε άλλο παρά αλάθητος είναι όπως π.χ. ο επίσκοπος Ρώμης Κάλλιστος τον γ' αιώνα που ήταν Σαβελιανός και υπονομεύει ο κίνδυνος του Σαβελιανισμού και μέχρι σήμερα στο θέμα του Filioque, υπονομεύει ένας «ημισαβελιανισμός», όπως θα ‘πεί ο άγιος Φώτιος στην Μυσταγωγία περί του Αγίου Πνεύματος. Δηλαδή ένας υπερτονισμός της μιας του Θεού ουσίας σε βάρος των τριών Προσώπων και της Μοναρχίας του Πατρός.

Τον δ' αιώνα έχουμε την περίπτωση του μη αλαθήτου του πάπα Λιβερίου, που υπέγραψε αρειανικό [...] Επίσης και την περίπτωση του πάπα Ονωρίου στον ζ' αιώνα, που καταδικάστηκε από την ΣΤ' Οικουμενική Σύνοδο ως αιρετικός μονοθελητής και το παραδέχθηκε και ο διάδοχός του πάπας Λέων ο Β' το 682-683. Επομένως δεν υπάρχουν ούτε θεολογικά ούτε ιστορικά ερείσματα ότι ο πάπας είναι αλάθητος.

Η Σύνοδος του Βατικανού (1870) ετόνισε πολύ το αλάθητο του πάπα σε σημείο να ‘πεί ότι ο πάπας και «χωρίς την εκκλησία», «χωρίς τη συμφωνία της», είναι αλάθητος (ex sese, et non ex consensus Ecclesiae). Αν και ο άγιος Νεκτάριος δεν αναφέρει ότι ο πάπας καταργεί την Εκκλησία με τη Σύνοδο του Βατικανού, γράφει ωραιότατα σχόλια στο έργο του Περί Οικουμενικών Συνόδων. Είναι χαρακτηριστικό πως στον άγιό μας δεν κυριαρχεί ούτε ζήλος ούτε αδιαφορία. Και στην εποχή μας, σήμερα, πρέπει να προσέξουμε πολύ στο σημείο αυτό να μη καλλιεργείται μία άποψη: ότι μόνον οι ζηλωτές είναι κακοί και δεν έχουν αγάπη. Διότι και οι άλλοι, οι λεγόμενοι Οικουμενιστές, δεν έχουν αληθινή αγάπη με το να μιλάνε για αγάπη χωρίς την αγάπη της αληθείας. Η πόλωση αυτή δεν είναι καλή.

Ο άγιος Νεκτάριος τονίζει ότι η αγάπη είναι το παν. Δεν φταίνε τα δόγματα. Εάν ένας μισεί τον αιρετικό, φταίει περισσότερο το πνεύμα του, η τοποθέτησή του. Ο άγιος, χωρίς να καταργεί την αγάπη, θεωρεί την παπική εκκλησιολογία σαν ένα είδος φιλοσοφικού θεσμού, μια φιλοσοφική θεωρία που παραδέχεται τον Θεόν ως Δημιουργό του κόσμου, αλλά όχι και σαν Προνοητή αυτού. Η παπική Εκκλησία θέτει σε δεύτερη μοίρα τον ίδιο τον Χριστόν. Αυτό το έχει τονίσει και ολόκληρη η Ορθόδοξη Εκκλησία μέσα από τις επιστολές των Πατριαρχών της Ανατολής, αλλά έχει τονιστεί και στη Σερβική Θεολογία, στον π. Ιουστίνο Πόποβιτς. Ο πάπας εκτοπίζει την Εκκλησία ως Σώμα Χριστού και Κοινωνία του Αγίου Πνεύματος, και έρχεται αυτός να κυριαρχήσει, ενώ ο Χριστός βρίσκεται κάπου πίσω και το Άγιον Πνεύμα δεν έχει την κεντρική θεοπρεπή θέση Του. Ο Φλωρόφσκυ έλεγε ότι πράγματι χωλαίνει η εκκλησιολογία της Ρώμης, μα περισσότερο η Χριστολογία τους. Το ‘χει γράψει και η μηδαμινότητά μου ότι δεν έχει Χριστοκεντρισμό η ρωμαϊκή θεολογία, έχει περισσότερο Χριστομονισμό, χωλαίνει στη Χριστολογία. Και ο άγιος Νεκτάριος, χωρίς να το λέει επί λέξει, το εννοεί⋅ πως το να απωθείται ο Χριστός και να γίνεται ο πάπας αντικαταστάτης του είναι άρνηση του Χριστού ως Απαρχής και Κεφαλής και Ακρογωνιαίου Λίθου της Εκκλησίας, ως Πρωτοτόκου εν πολλοίς αδελφοίς. (...)

Η συντέλεση του Σχίσματος έγινε τελικά με την επιβολή των Σταυροφόρων και κυρίως της Δ' Σταυροφορίας, όταν πια με την βία εκτοπίζεται η Ορθόδοξος Ιεραρχία. Γι' αυτό και ο Πέτρος Αντιοχείας τον ια' αιώνα, του οποίου το πνεύμα επαινεί ο άγιος Νεκτάριος, πήγε να ειρηνεύσει τον Κηρουλάριο αναφερόμενος μόνον στο πρόβλημα του Filioque και το πρωτείο· και ενώ η Δύση συνέχιζε τη συνοδική παράδοση στην Πίζα, Κωνστάντια και Βασιλεία, η Φλωρεντία έφερε τέρμα σ' αυτά, διότι κατήργησε τη συνοδικότητα και επέβαλε την παπική νοοτροπία. Δεν επικράτησε στη Δύση η συνοδική παράδοση, διότι χαρακτηριστικό των αληθινών Συνόδων είναι όχι μόνον ότι είναι πιστές στις προηγούμενες αλλά και ότι γίνονται δεκτές από την Εκκλησία, από το ζωντανό σώμα του λαού του Θεού. Γράφει ο άγιος Νεκτάριος: «Το ζήτημα του πρωτείου του πάπα είναι κυρίως ειπείν το ζήτημα του Σχίσματος (...) Εγένετο το σχίσμα ένεκα της απαιτήσεως των παπών της υποταγής της Οικουμενικής Εκκλησίας, της μιας καθολικής και αποστολικής Εκκλησίας, τη επισκοπή της Ρώμης. Εν τούτω δε κείται ο λόγος του Σχίσματος, όστις αληθώς είναι μέγιστος, διότι ανατρέπει το πνεύμα του Ευαγγελίου, και ο σπουδαιότερος δογματικός λόγος, διότι είναι άρνησις των αρχών του Ευαγγελίου».

Αποτελεί άρνηση των αρχών του Ευαγγελίου και άρνηση της συνοδικότητας της Εκκλησίας. Ο Χριστός οργάνωσε την Εκκλησία Του και ο πάπας την ανέτρεφε, την έκανε να είναι φτωχή και μονομερής, να είναι μονοκρατορία του. Αποτελεί άρνηση του ιδίου Σώματος της Εκκλησίας, της πνευματοκινήτου πραγματικότητάς της και του Χριστού ως Κέντρου και Κεφαλής της.

Τα κείμενα του αγίου είναι λίαν σημαντικά. Δεν είναι γραμμένα με μίσος, αλλά αποτελούν έκφραση της ίδιας αγάπης και μέριμνας του αγίου Νεκταρίου και προήλθαν από μια σπουδαία μελέτη, από ένα άνθρωπο που ήθελε πραγματικά το διάλογο: «Δια του δόγματος του αλαθήτου η Δυτική Εκκλησία απώλεσε την πνευματική της ελευθερία, τον στολισμόν της, εκλονίσθη εκ βάθρων, εστερήθη του πλούτου της χάριτος του Αγίου Πνεύματος, της παρουσίας του Χριστού. Και από πνεύματος και ψυχής κατέστη άναυδον σώμα (...) Από καρδίας θλιβόμεθα για την γενομένην αδικίαν τη Εκκλησία και εκ των μυχίων (...) ευχόμεθα να φωτίση το νουν και την καρδίαν του Μακαριωτάτου Ποντίφηκος το Άγιον Πνεύμα, όπως αποδόση τιμή τη Αγία Καθολική Εκκλησία, ό,τι παρ' αυτής αφήρεσεν ως μη ώφειλεν».

Είναι μεγάλος ο πόνος του αγίου μας για την πτώση και μη μετάνοια της Ρώμης. Λέει στο βιβλίο του: «...όπως έχουν στην πρώτη σειρά το πρωτείο, την εξουσία του Πέτρου, μακάρι να είχαν και στην πρώτη σειρά τη μετάνοια του Πέτρου για να είναι ολόκληρο το Ευαγγέλιο, να είναι πράγματι ευαγγελική η Εκκλησία».

Ο άγιος Νεκτάριος δεσπόζει σαν παράδειγμα σοβαρού μελετητού, ανθρώπου που δεν έχει μίσος, έχει διάκριση, που πονάει για την απώλεια της Ρώμης, που ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς παρομοιάζει με πτώση ελέφαντα, ο οποίος όταν πέσει δεν μπορεί να σηκωθεί μόνος του. Ρητώς αναφέρει πως πρέπει η εμείς να θυσιάσουμε αυτά που έχουμε από τον Χριστό και τους αγίους αποστόλους, η ο πάπας να θυσιάσει αυτό που είναι, τις καινοτομίες στην πίστη που είναι το πρωτείο, το αλάθητο. Ο πάπας - λέει ο άγιος - μας κάνει χάρη, μας προτείνει να μείνουμε με τα δόγματά μας, με τα έθιμά μας με το vitus Bizantium. Με την σκέψη όμως αυτή μας χαρίζει κάτι που δεν έχουμε ανάγκη να μας χαρίσει, ενώ πρέπει να χάσει η Εκκλησία μας, η Αποστολική Εκκλησία του Θεού, την ελευθερίαν της.

Ο άγιος όμως πονάει, διότι δεν μπορεί η Ορθόδοξη Εκκλησία να φύγει από τη βάση της, από τον καθοδηγητή της αληθείας και Παράκλητο της Εκκλησίας, το Πανάγιον Πνεύμα. Κοντά στον άγιο αισθάνεται κανείς σιγουριά. Διότι αυτός βιώνει την αλήθεια της Ορθοδοξίας, γι' αυτό και μπορεί να κάνει το ανάλογο βήμα προς τη Δύση. Αν ήταν στην εποχή μας ο άγιος Νεκτάριος θα μετείχε στους διαλόγους και μάλιστα ενεργά αν και ως ιεράρχης είχε απωθηθεί, και μάλιστα χωρίς να υπάρξει μετάνοια από την πλευρά των διωκτών του.

Φαίνεται η μεγαλοψυχία του αγίου Νεκταρίου έναντι της Ρωμαϊκής Εκκλησίας, αλλά φτάνει μέχρι του σημείου εκείνου που δεν προδίδει εκείνα που δεν είναι δικά του, γιατί δεν έχει δικαίωμα να τα προδώσει διότι είναι του Χριστού. Αν το κάνει είναι σαν να προδίδει την ίδια την ελπίδα, τη σωτηρία του κόσμου, που είναι η Αλήθεια του Θεού, η Εκκλησία του Χριστού, η χάρις και αιωνία ζωή του Αγίου Πνεύματος. Με τον παπισμόν, γράφει ο άγιος, «η Εκκλησία διατρέχει κίνδυνον να αποβή εκ Μιας, Καθολικής και Αποστολικής Εκκλησίας, Εκκλησία Ρωμαϊκή η μάλλον παπική, κηρύττουσα ουχί πλέον τα των Αγίων Αποστόλων, αλλά τα των παπών δόγματα». Και προσθέτει στο τέλος:

«Γένοιτο ο Θεός κριτής μεταξύ ημών και αυτών».

Ορθόδοξη Ομάδα Δογματικής Έρευνας Έρευνα για το κτιστό και το Άκτιστο

Πατερικά και Παπισμός

ΠΡΑΞΙΣ 6/13-7-1983 ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

 

Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων

4 ώρ.  ·

Κοινοποιήθηκε στους εξής: Οι φίλοι σας

ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΓΟΧ ΕΛΛΑΔΟΣ

ΙΕΡΑ ΣΥΝΟΔΟΣ

Γραφεια: Κωνσταντινοπόλεως 22

ΑΘΗΝΑ

ΠΡΑΞΙΣ 6/13-7-1983

ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΚΑΙ ΙΕΡΑΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΗΣ ΑΚΑΙΝΟΤΟΜΗΤΟΥ

ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ Γ.Ο.Χ. ΕΛΛΑΔΟΣ

ΘΕΜΑ: "Καταδίκη τοῦ λεγομένου παλαιοημερολογιτικοῦ Οἰκουμενισμοῦ"

῾Η ῾Ιερά Σύνοδος τῆς ῾Ιεραρχίας τῆς ᾿Ακαινοτομήτου ᾿Εκκλησίας Γ.Ο.Χ. ῾Ελλάδος ἐν τῇ συνεδρίᾳ Αὐτῆς τῆς 13-7-83 ἐπελήφθη τοῦ θέματος τοῦ λεγομένου "παλαιοημερολογιτικοῦ οἰκουμενισμοῦ" καί

ΛΑΒΟΥΣΑ ΥΠ᾿ ΟΨΙΝ

α) ῞Οτι ὁ λεγόμενος "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" διδάσκει διδασκαλίαν αὐτόχρημα αἱρετικήν, ἤτοι, ὅτι ἅπασαι αἱ ἀκολουθοῦσαι τό παλαιόν ἡμερολόγιον, ὁμάδες ἤ παρατάξεις συναποτελοῦσι καί ἀνήκουσι εἰς τήν Μίαν, ῾Αγίαν, Καθολικήν καί ᾿Αποστολικήν τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίαν καί ὅτι ἐπιβάλλεται ἕνωσις αὐτῶν νοουμένη καί οἰκουμενιστικήν ἀντίληψιν καί οὐχί κατά τήν ᾿Ορθόδοξον Ὁμολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν.

β) ῞Οτι ὁ "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" εἶναι καρπός καί συνέπεια τοῦ ἀντιχρίστου Οἰκουμενισμοῦ, τῆς παναιρέσεως τοῦ αἰῶνός μας, ὅστις ἐπιχειρεῖ διά τῶν κατατμήσεων καί διαιρέσεων καί τῆς ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως νά παραχαράξῃ τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν - ᾿Εκκλησιολογίαν καί νά εἰσαγάγῃ καί εἰς τήν ᾿Ακαινοτόμητον ᾿Εκκλησίαν τήν αἰρετικήν ταύτην διδασκαλίαν, ἵνα οὕτω πλήξῃ Αὐτήν.

γ) ῞Οτι ὁ αἰών, τόν ὁποῖον διανύομεν, εἶναι αἰών γενικῆς ἀποστασίας καί ἐκκλησιολογικῆς συγχύσεως, τήν ὁποίαν ἐδημιούργησεν ὁ ἀντίχριστος Οἱκουμενισμός, ἡ δέ κρισιμότης τῶν καιρῶν, ἀπαιτεῖ ἰδιαιτέρως συνεχῆ βίωσιν καί καθαράν ῾Ομολογίαν τῆς ᾿Ορθοδόξου Πίστεως καί διδασκαλίας τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

δ) ῞Οτι "τό τῆς ἐκλογῆς σκεῦος", ὁ θεῖος Παῦλος πᾶσιν ἡμῖν ἐντέλλεται: "Προσέχετε ἑαυτοῖς καί παντί τῷ ποιμνίῳ, ἐν ὧ ὑμᾶς τό Πνεῦμα τό ῞Αγιον ἔθετο ἐπισκόπους ποιμαίνειν τήν ᾿Εκκλησίαν τοῦ Θεοῦ, ἥν περιεποιήσατο διά τοῦ ἰδίου αἵματος", προαγορεύων, ὅτι "λῦκοι βαρεῖς μή φειδόμενοι τοῦ ποιμνίου καί ἄνδρες λαλοῦντες διεστραμμένα τοῦ ἀποσπᾶν τούς μαθητάς ὀπίσω αὐτῶν" ἀναστήσονται ἐν μέσῳ τῆς τοῦ Θεοῦ ᾿Εκκλησίας, παρακελευόμενος γρηγορεῖν ἡμᾶς.

ε) ῞Οτι ἠγέρθησαν τινές λαλοῦντες διεστραμμένα, οἵτινες ἐπί ἀθετήσει τῆς ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας καί ἐπί καταφρονήσει τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων καί ἐν γένει τῆς ῾Αγίας καί ῾Ιερᾶς Παραδόσεως κηρύττουσι γυμνῇ τῇ κεφαλῇ "παλαιοημερολογιτικόν Οἰκουμενισμόν", ἐπί ταραχῇ τῆς τῶν πιστῶν ὁμηγύρεως.

᾿Επειδή ὁ "παλαιοημερολογιτικός οἰκουμενισμός" κατελέγχεται ὑπό τοῦ συντάγματος τῶν θείων καί ῾Ιερῶν Κανόνων καί εἶναι ξένον τι καί πολέμιον πρός τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν τῆς ᾿Εκκλησίας τοῦ Χριστοῦ.

Διά τοῦτο μετά τῶν ἁγἰων καί Θεοφόρων Πατέρων ἡμῶν "ἀσπασίως τούς θείους καί ῾Ιερούς Κανόνας ἐνστερνιζόμενοι"

ΕΝ ΑΓΙΩ ΠΝΕΥΜΑΤΙ ΑΠΟΦΑΙΝΟΜΕΘΑ

Α'. Καταδικάζομεν καί κατακρίνομεν τόν λεγόμενον "παλαιοημερολογιτικόν οἰκουμενισμόν", ὡς ξένον καί Ἀλλότριον τῆς ᾿Ορθοδόξου ῾Ομολογίας καί ᾿Εκκλησιολογίας τῆς ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας.

Β'. ᾿Εν ἑνί στόματι καί μιᾷ καρδίᾳ ὁμολογοῦμεν καί διακηρύσσομεν, ὅτι ἡ Γνησία ᾿Ορθόδοξος ᾿Εκκλησία, ἡ οὕτως ἃποκληθεῖσα πρός διάκρισιν "ἃκαινοτόμητος", .η "᾿Εκκλησία τῶν Γ.Ο.Χ." εἶναι ἡ συνέχεια τῆς Μίας, ῾Αγίας, Καθολικῆς καί ᾿Αποστολικῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας, ἐξ ἧς Ἀπεσχίσθησαν, Ἀφ᾿ ἑνός μέν ἡ Καινοτόμος Νεοημερολογιτική ᾿Εκκλησία, διά τῆς εἰσαγωγῆς τῆς καταδεδικασμένης Παπικῆς Καινοτομίας, ἥτις εἰσήχθη ὡς Οἰκουμενισμός τό 1924, Ἀφ᾿ ἑτέρου τά διάφορα παλαιοημερολογιτικά σχίσματα, ἅτινα ἐδημιουργήθησαν διά τῆς παραχαράξεως ὑπ᾿ αὐτῶν τῆς ῾Ομολογίας - ᾿Εκκλησιολογίας τῆς Ἀκαινοτομήτου ῾Αγίας τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας.

Γ᾿. Αὕτη ἡ ᾿Ορθόδοξος ῾Ομολογία - ᾿Εκκλησιολογία διετυπώθη καί διεκηρύχθη ἃπό τοῦ 1924, διεκηρύχθη δέ καί Συνοδικῶς τό ἱστορικόν ἔτος 1935. Ταύτην καί ἡμεῖς διαφυλάσσομεν, κηρύσσομεν καί ὁμολογοῦμεν. "Οὕτω φρονοῦμεν, οὕτω λαλοῦμεν, οὕτω κηρύσσομεν", τούς δέ ἀλλοτρίως φρονοῦντας, ἀλλοτρίους τῆς τοῦ Χριστοῦ ᾿Εκκλησίας κηρύσσομεν.

Δ'. ῾Ομοφώνως ἀποδοκιμάζομεν καί αἵρομεν ἐκφράσεις ἤ διατυπώσεις, αἱ ὁποῖαι ἀσχέτως ὑπό ποίας συνθήκας, ἤ ὑπό ποίων ἐγράφησαν, εἶναι ἀπαράδεκτοι ἐξ ὀρθοδόξου ἀπόψεως καί ξέναι πρός τήν ᾿Ορθόδοξον ῾Ομολογίαν καί ᾿Εκκλησιολογίαν, καί ὁρίζομεν, ὅπως τοῦ λοιποῦ, ἄτε παρεισφρύσασαι εἴτε ἐξ ἀπροσεξίας, εἴτε δι᾿ ἀνθρωπίνην ἃδυναμίαν, θωροῦνται μή γεγραμμέναι.

᾿Εν σωτηρίῳ ἔτει 1983, 13η ᾿Ιουνίου (Ε.Η.)

῞Επονται αἱ ὑπογραφαί

+ ῾Ο ᾿Αθηνῶν καί πάσης ῾Ελλάδος ᾿Ανδρέας.

+ ῾Ο Μεσσηνίας Γρηγόριος

+ ῾Ο ᾿Αττικῆς καί Μεγαρίδος Ματθαῖος

+ ῾Ο Βρεσθένης Λάζαρος

+ ῾Ο ᾿Αργολίδος Παχώμιος

+ ῾Ο Φθιώτιδος Θεοδόσιος

+ ῾Ο Σερβίων καί Κοζάνης Τῖτος

Ο ΑΡΧΙΓΡΑΜΜΑΤΕΥΣ

+ ῾Ιερομόναχος Κήρυκος Κοντογιάννης

 

 

 ΣΧΟΛΙΑ

 

Κήρυξ Γνησίων Ορθοδόξων

Θεωρω πολυ σημαντικην την υπ αριθμ. 6/13-7-1983 απόφασιν της Ιερας Συνοδου, οχι διοτι ημουν ο συντακτης καί εισηγητης αυτης, αλλα κυριως διοτι η υπογραφη της τοτε πλειοψηφιας της Ιερας Συνοδου υπό τας συνθηκας που υπεγραφη ητο μια μεγαλη Ομολογια Πϊστεως καί μια ακόμη επιβεβαιωσις οτι η Ιερα Συνοδος συνεχιζει την πρό του 1971 ομολογιακην καί εκκλησιολογικην πορειαν της, οπως δηλαδη την παρελαβεν υπό του Αγιου Πατρος Ματθαιου. Καί τουτο διοτι από το 1971 καί μεχρι του 1983 πολλα αντιφατικα καί βλασφημα ελεγοντο καί εγραφοντο καί διεδιδοντο που εκλόνιζον το ποίμνιον καί εδιδαν τροφην εις τους επιβουλους της Γνησιας Ορθοδοξιας τους εκ δεξιων καί εξ αριστερων, ητοι τους ουνιτας παλαιοημερολογιτας καί νεοημερολογιτας οικουμενιστας. Θα ακολουθησουν σχολια. Οποιος θελει μπορει να σχολιαση, αλλα εις πλαίσια ευπρεπειας, Να διευκρινισω οτι ητο η πρωτη επίσημος Συνοδικη απόφασις μετα το 1971, με την οποίαν ηρχισε να επαναφερεται η κλονισθεισα πιστις των Ορθοδοξων. Καί επίσης να διευκρινισω οτι η απόφασις αυτη δεν υπεγραφη υπό του τοτε Κιτιου Επιφανιου, ο οποιος αν καί συμμετειχε την συγκεκριμενην συνεδριασιν, εδηλωσε οτι συμφωνει με το περιεχομενον, αλλα δεν θα την υπογραψει διοτι περιεχεται ο χαρακτηριρισμος "ακαινοτομητος εκκλησια" καί θα ευρεθη εις συγκρουσιν με τον π. Ευθυμιο, οποιος μας κατηγορουσε ως αιρετικους δια το "ακαινοτομητος". Επίσης δεν την υπεγραψε καί ο τοτε Πειραιως καί Νησων Νικολαόυ, (δεν ενθυμουμαι με ποίαν δικαιολογιαν), αλλά μαλλον διοτι τοτε ειχεν υπέρ αυτου το Απαλλακτικον Βουλευμα (54/76) του Πλημμελειοδικειου Πειραιως καί εφοβειτο να μην αποκαλυφθη η προδοσια του 1971 καί μετεπειτα του 1974.